[ΤΕΛΟΣ]Numa Numa no Mi...The power of the Swamp

Η τεχνικη μου ειχε ολοκληρωθει με επιτυχια, και ηταν η πρωτη φορα που την χρησιμοποιουσα σε μαχη. Συνηθως για να την πραγματοποιησω χρησιμοποιουσα κοτρονες που τις χρωματιζα για να τις ξεχωριζω. Ένα γλυκο χαμογελο ευχαριστησης σχηματιστικε στο προσωπο μου, ενώ τα ποδια μου σχηματιζονταν και παλι και επαιρναν την αρχικη τους μορφη….
-Anna τι νομιζεις ότι κανεις?...ρωτησε ενας από τους χωρικους…
-Είναι ανωφελο αυτό που γινετε….δεν νομιζετε…?ειπα ένα εκανα έναν κυκλο γυρο από τον εαυτο μου βλεποντας ολους οσους υπηρχαν στον χωρο…
-Ανωφελο…δεν θα το ελεγα τσουλα…ειπε σχεδον γαυγιζοντας ενας από τους πειρατες…
-Προσεχε το στωμα σου καθαρμα…ειπαν μερικοι από τους χωρικους σχεδον ταυτοχρονα και με εκαναν να χαμογελασω..
-Δεν θα δωσω σημασια στα λογια ενός απολιτιστου…να σου πω την αληθεια. Το θεμα είναι ότι κανετε μια επιθεση χωρις νοημα. Αν ο θανατος είναι αυτό που επιθυμειτε…ευχαριστως να σας τον δωσω γρηγορα…ειπα με καπως δολοφονικο υφος θελοντας να τρομαξω τους πειρατες. Αν το καταφερνα ισως εφευγαν…

Για καποιο περιεργο λογο ολοι γυρησαν τα βλεμματα τους προς τα πανω λες και εβλεπαν κατι και ετσι γυρισα και εγω το κεφαλι μου προς εκεινη την κατευθυνση τελειως ασυναισθητα. Λογω του ηλιου αναγκαστικα να βαλω το χερι μου για δω τι ή ποιος ηταν εκει…
-Μπραβο μικρη….καταφερες να “απωθησεις” τους ανδρες μου ένα με φτηνο κολπο θα ελεγα…ειπε βαρια φωνη, ο ανδρας που καθοταν στον βραχο πανω τον λοφο. Κρατουσε και κατι άλλο που για λιγα δευτερολεπτα δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν ακριβως…
-Annnnaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa….ακουστικε ένα ουρλιαχτο που η φωνη του ηταν αρκετα γνωριμη στα αφτια μου…
-Apiiisssss….φωναξα εχοντας γουρλωμενα τα ματια μου….
-Αααα σταματα να φωναζεις μικρη….ποσες φορες σου ειπα ότι θα ερθεις μαζι μας ότι και να κανεις….κανεις δεν μπορει να σε σωσει…εισαι δικια μας…ειπε ενώ γελουσε. Δευτερολεπτα αργοτερα ακουστικαν πολύ ηχοι που προερχονταν από μπιστολια και γυρησα ενστικτωδως το κεφαλι μου προς τους πειρατες, οι οποιοι μας στοχευαν έναν προς έναν…
-Αν δεν προσπαθησετε να μας σταματησετε τοτε θα σας χαρισουμε την ζωη…ειπε με χαμογελο ο πειρατης, οπου λογικα ηταν και ο καπετανιος τους…
-Τι την θες την μικρη….?ρωτησα τελειως ψυχρα…
-Αυτό δεν σε αφορα…εχουμε σχεδια για αυτην….ειπε ενώ μετα από την φραση του αυτή ακολουθησε ένα σατανικο γελιο….

Ειχα καταλαβει τον λογο της επισκεψης τους στο νησι. Ηταν ο δρακος και η ικανοτητα της μικρης. Σημασια ειχε πως το ειχαν μαθει κατά καποιο περιεργο τροπο και αυτό ειχε θεση ολο το νησι σε κινδυνο. Προς το παρον δεν μπορουσα να κανω και πολλα γιατι μπορουσα να κανω κακο στην μικρη και δεν το ηθελα αυτό σε καμια περιπτωση. Της ειχα υποσχεθει ότι θα προστατευα την ιδια και τον παππου της. Αν αποτυχενα να κανω κατι τετοιο τοτε δεν ειχε νοημα όλα οσα εκανα το τελευταιο διαστημα…
Οι πειρατες κινηθηκαν προς τον καπετανιο τους ανεβαινοντας τον λοφο. Ο καπετανιος τους γυρησε προς την Apiss και τις ειπε κατι χωρις να μπορουμε να ακουσουμε οι υπολοιποι λογο αποστασης. Ημουν σιγουρη ότι ειχε να κανει με τον δρακο και οτι θα ζητουσε πληροφοριες απ την μικρη….
Ενώ περνουσαν οι πειρατες από διπλα μας ακουστηκε και παλι η φωνη του καπετανιου των πειρατων….
-Θα ανταμειφτεις όπως σου υποσχεθηκα Melv…δωστε του παιδια την αμοιβη του…ειπε ενώ μας γυρνουσε την πλατη. Οι πειρατες τοτε εδωσαν στον Melv που ηταν διπλα μας ,ένα πουγκι που πιθανοτατα ειχε μεσα χρυσο….

Ταυτοχρονα ακουστηκαν φωνες από το μερος των χωριατων, οι οποιοι εδειχναν να αντιδρουν σε αυτή την κινηση. Για να ειμαι ειλικρινης ουτε εγω μπορουσα να πιστεψω αυτό που μολις ειχε γινει. Θα μπορουσε να μας ειχε προειδοποιησει και τιποτα απ όλα αυτά να μην γινοταν. Ειχαν χαθει τοσες ζωες αδικα και κανεις δεν μπορουσε να κανει τιποτα για αυτό…
-Μας πουλησες Melv….ευχομαι να εισαι ευχαριστημενος για αυτό…
-Δεν ειχα άλλη επιλογη.Δεν ειχα χρηματα να ζησουν τα παιδια μου…
-Μπορουσες να μας ζητησεις…ειμαστε αδερφια ολοι εδώ…
-Φυσικα και θα σε βοηθουσαμε…δεν ηταν αναγκη να κανεις κατι τετοιο…
Τιποτα απ όλα οσα ειχαν γινει δεν με ειχαν αγγιξει βαθια μεσα μου. Βεβαια ότι ειχε γινει ειχε γινει , οποτε δεν ειχε και νοημα να καθομαστε και να στεναχωριομαστε. Οι χωριατες ειχαν δικιο όμως σε αυτό που ειπαν περι εμπιστοσυνης. Με την πραξη του αυτή ο Melv εχασε τους παντες από γυρο του για ένα μπουγκι χρυσαφι που καποια στιγμη θα του τελειωνε και θα επρεπε να βρει και αλλα χρηματα για να εχει η οικογενεια του. Το θεμα ειχε παρει τελειως διαφορετικες διαστασεις, ειχε γινει περιπλοκο και το μυαλο μου πηγαινε να σπασει στην προσπαθεια μου να βαλω σε μια σειρα τα πραγματα….

Ημουν σχεδον σιγουρη πως η Apiss θα προσπαθουσε να μπερδεψει τους πειρατες για να κερδισει εστω και λιγο χρονο. Αυτό που ευχομουν μονο ηταν η μικρη να μην παθαινε τιποτα κακο στην προσπαθεια της να κερδισει χρονο για εμας, αλλα και να προστατευσει τον δρακο ταυτοχρονα. Τι ηταν τοσο πολυτιμο που ειχε ο δρακος? Αυτό ηταν κατι που με προβληματιζε, αλλα ηταν ένα ερωτημα που θα μπορουσε να περιμενει, μιας και ειχαν αλλα πραγματα προτεραιοτητα. Γυρησα τοτε προς τους χωρικους, για να δω τι θα καναμε…
-Θα παω να δω τον παππου της μηπως εχει παθει τιποτα…εσεις φροντιστε τους πληγωμενους….
-Μιλας λες και θα προσπαθουσες να τους σταματησεις…
-Εννοειται ότι θα προσπαθησω…
-Κορη μου οι μισοι από εμας είναι γεροι και αλλοι είναι τραυματισμενοι…πως θα βοηθησουμε ετσι την κατασταση…?
-Καντε ότι θελετε…εάν καποιος από εσας θελησει να ακολουθησει ξερει που θα με βρει…ειπα ενώ αρχισα να τρεχω προς το σπιτι της μικρης. Ημουν σιγουρη ότι ο παππους σιγουρα θα αντισταθηκε. Το ερωτημα ηταν σε τι κατασταση θα τον εβρισκα στο σπιτι…

Κάθε λετπο που περνουσε καλυπτα και μεγαλυτερη αποσταση, μεχρι που εφτασα στο σπιτι. Ειχα λαχανιασει απ την ενταση που ετρεχα και προσπαθησα να συνεφερω λιγο την αναπνοη μου. Το σπιτι εμοιαζε να είναι ενταξει διχως πολλες ζημιες αλλα η παρουσια καποιου ξενου μεσα στο σπιτι ηταν αισθητη. Φωναξα τον παππου διχως αποτελεσμα και για αυτό αριχσα να ψαχνω μεσα στο σπιτι. Όταν μπηκα στο δωματιο της μικρης βρηκα τον παππου της πεσμενο ανασκελα στο εδαφος. Αμεσως τον σηκωσα και προσπαθησα να τον βαλω στο κρεβατι διχως να τον πολυκουναω. Δεν ηξερα σε τι κατασταση βρισκοταν και δεν ηθελα να γινει χειροτερο…
-Η Apiss….ειναι καλα?..ακουστηκε καπως αδυναμη η φωνη του παππου ενώ του ετριβα το κουτελο με μια βρεγμενη πετσετα…
-Για την ωρα είναι μια χαρα…μην ανησυχειτε….
-Μην κοιταζεις εμενα….πηγαινε σε αυτην…
-Μην ανησυχειτε…δεν εχω σκοπο να την αφησω…απλα ηρθα για να δω το πώς ειστε εσεις…ειπα ενώ σηκωνομουν και παλι στα ποδια μου…μονο μην κανετε αποτομες κινησεις…δεν θα μου είναι ευκολο να ανησυχω και για εσας….ειπα ενώ γυρνουσα την πλατη μου. Ισως ηταν τα λογια του παππου που με εκαναν να θελω να ανεβασω εγω η ιδια….το επιπεδο αυτης της μαχης…..

Ηξερα μεσα μου ότι αν δεν ημουν συγκεντρωμενη δεν θα μπορουσα να ανταπεξελθω στην μαχη που θα ακολουθουσε. Συνεχεια μεσα μου ελεγα την ιδια φραση “ ένα νευριασμενο μυαλο είναι ένα στενο μυαλο…σκεφτεσαι τι θα κανεις στους αλλους και τι θα προκαλεσεις στον εαυτο σου…”. Ηθελα πολύ να αφησω τον εαυτο μου απλα να τα διαλυσει όλα, καθως ηξερα ότι μπορουσα να κανω κατι τετοιο με την δυναμη που ειχα αποχτησει πλεον…
-Anna….ακουστηκε μια λαχανιασμενη φωνη ενός νεαρου ανδρα…περιμενε…
-Mark?Εισαι σιγουρος ότι θελεις να ακολουθησεις?..ρωτησα γεματη απορια…
-Αν μπορεις να πολεμησεις εσυ ειδικα, εγω εχω πολύ περισσοτερους λογους να θελω να πολεμησω….
-Δεν εισαι αναγκασμενος να το κανεις…ποσο μαλλον να νοιωθω τυψεις σε περιπτωση που παθεις κατι…
-Ειμαι αρκετα μεγαλος για να παιρνω αποφασεις για τον εαυτο μου…και οι πειρατες ηταν εκεινοι που σκοτωσαν πολλους δικους μου…οικογενεια…αδερφια…φιλους…
-Ναι αλλα αξιζει να ζεις για αυτους…
-Δεν εχω τιποτα…οποτε για μενα αυτή η μαχη ισως είναι λυτρωση….ειπε ένα εσκυβε το κεφαλι. Δεν ηθελα να τον παρω στον λαιμο μου με τα λογια που ειχα πει πριν και ηξερα ότι θα μπορουσα να τον καταστρεψω. Απ την στιγμη όμως που ηταν επιλογη του επρεπε να το σεβαστω….

Τουλαχιστον , σκεφτηκα, ότι δεν ημουν μονη σε αυτή την μαχη, παρ’ ολο που το μονο που θα καταφερνε ο Mark θα ηταν απλα να με κανει να ανησυχω για αυτόν. Ηταν λιγο αυτοκτονια το ολο σεναριο και θα βασιζομουν πολύ στις δυναμεις του φρουτου μου αν ηθελα να επιβιωσω. Αρχισαμε λοιπον να πηγαινουμε προς την κατευθυνση οπου ειχαν κινηθει πριν πολυ ωρα οι πειρατες. Στην διαρκεια της διαδρομης ειχαμε την ευκαιρια να ηρεμησω απ την συζητηση που εκανα μαζι με τον Mark. Βεβαια το παρελθον του τα παντα μπορουσε να σου κανει εκτος απ το να σου φτιαξει την διαθεση, αλλα η αληθεια ηταν οτι ειχε περασει υπερβολικα πολλα σε τοσο μικρο διαστημα. Δεν πρεπει να ειχαμε μεγαλη διαφορα ηλικιας και ειχε χασει τα παντα....
-Οι πειρατες αυτοι ειχαν ερθει πριν καιρο στο νησι. Ειχαν λεηλατησει το χωριο, ενω βρισκοταν στην ακμη του...πηρε μια βαθια ανασα...οποτε απ οτι καταλαβες ο χρυσος ηταν αυτος που τους τραβιξε. Τα παιδια της ηλικιας μου "τραυματιστηκαν" αρκετα και πολλα απ αυτα εφυγαν απ το νησι θελοντας να κανουν κατι αλλο ή να ξεφυγουν...
-Γιατι δεν το εκανες και εσυ?Αυτη την στιγμη εισαι ετοιμος να δωσεις την ζωη σου για ενα μικρο κοριστακι και για λυτρωθεις για κατι που δεν φταις...
-Δεν σε αδικω...και κατα βαθος εχεις δικιο.Ειναι ομως μια αποφαση μου και θελω να σε ακολουθησω. Δεν εχεις λιγοτερους λογους για να πολεμησεις...και δεν ειναι καν πατριδα σου....εγω εχω πολυ περισσοτερους λογους απ το οτι ειναι πατριδα μου...
-Και ομως εχω αρχισει να νοιωθω πραγματα για αυτο το μερος....ειπα ενω κατεβαζα το κεφαλι μου προς τα εδαφος....

Πριν απο αυτο, διαβασε αυτο http://www.onepiecegr-rpg.com/t4444-topic

Αφηνοντας πισω μου το πειρατικο πλοιο και την ακτη αρχισα να ανηφοριζω το βραχωδες νησι.
Επειτα απο λιγα λεπτα πορειας ο δρομος χαθηκε απο μπροστα μου, ή τουλαχιστον δεν μπορουσα να βγαλω εγω ακρη για το που ειναι. Το μερος ειχε αρχισει να γινεται επικυνδυνα αποτομο και βραχωδες και δεν φαινοταν καθαρα το προς τα που συνεχιζε ο δρομος.
Κοιταξα πιο ψηλα και ειδα τις πιθανες διαδρομες μου. Υπηρχαν καποια διασπαρτα σημεια με δεντρα με πυνκη φυλλοσια, μαζεμενα, και ετσι αποφασισα να ακολουθησω αυτα.
Σκεφτηκα πως περα απο την καλυψη που θα μου προσφερουν, θα μπορεσω να παρακολουθω και να ελεγχω καλυτερα την περιοχη και οταν βρω τους πειρατες, οχι μονο δεν θα με δουν αλλα ουτε και θα παρουν χαμπαρι για το ποτε βρεθηκα πισω τους.

Και πανω που σκεφτομουν για τους πειρατες, ακουσα φωνες απο καπου χαμηλα.
Αμεσως χαμηλωσα το σωμα μου και προσεκτικα κινηθηκα προς την ακρη του βραχου ωστε να δω απο που ακουστηκαν οι φωνες.
Ηταν ενα χωματινο δρομακι το οποιο το περικλυαν δεντρα. Δεν εβλεπα ουτε απο που ξεκινουσε, ουτε το που κατεληγε. Εβλεπα ομως 2 ατομα. Πιθανοτατα πειρατες! Λογικα αυτη θα ηταν η ομαδα ανιχνευσης που θα προχωρουσε πιο μπροστα απο τους υπολοιπους.
Ηταν ενας αντρας, σχετικα νεος, απλα ντυμενος(καλυτερα απο τους αχρειους που συναντισα στο πλοιο) και... αυτο με προβληματισε, ηταν μαζι του μια κοπελα μετριου αναστηματος, με κοκκινα μαλλια και... ιδιαιτερα συμπαθητικη θα ελεγα. Ισως να ηταν και η πρωτη φορα που συναντουσα γυναικα πειρατη. Δεν θυμαμαι... Η μνημη μου ηταν αδυναμη την στιγμη.
Αλλα το γεγονος οτι ηταν γυναικα και νοστιμουλα μαλιστα δεν με εμποδισε απο το να δρασω!
Εκανα βουτια προς το μερος τους και επεσα ακριβως πανω στον ανδρα, χτυπωντας τον στο προσωπο και σωριαζοντας τον στο εδαφος.
Ενας εφυγε... Μια εμεινε!

Απο το πουθενα δεχτηκαμε επιθεση και παγωσα στην ιδεα οτι η μαχη με τους πειρατες ειχε ηδη αρχισει. Ο Mark βρεθηκε στο εδαφος με ενα απλο χτυπημα της κοπελιας που βρισκοταν μπροστα μας. Αμεσως το χερι μου πηγε στο σπαθι μου, αλλα αμεσως σκεφτηκα οτι δεν ειχα χρονο στην διαθεση μου για να χασω, οποτε επρεπε να τελειωσω στα γρηγορα την μαχη. Πριν προλαβω ομως να κανω οποιαδηποτε κινηση χαθηκε απο τα ματια μου και αμεσως παγωσα νοιωθοντας την δυναμη του αερα να που ηρθε καταπανω μου. Αμεσως εγινα το στοιχειο μου για να αποφυγω την λεπιδα της, η οποια απλα περασε απο μεσα μου και δυστυχως για αυτην την ρουφιξα στο εσωτερικο του σωματος μου...
-Τι στο....?..ειπε καθως γουρλωνε τα ματια της....
Γυρησα το βλεμμα μου και σκεφτηκα να δωσω ενα τελος. Ποτε δεν ειχα αντιμετωπησει κατι παρομιο και σιγουρα ηταν πολυ επικινδυνο για να μεινει ζωντανο. Τα ποδια μου εγιναν το στοιχειο μου και βαλτος πηγε κατω απο τα ποδια σε κλασματα δευτερολεπτου πριν προλαβει να το αποφυγει και αρχισα να την ρουφαω σιγα σιγα. Εκεινη σαστισε καθως χανοταν το εδαφος αρχισε να χανετε κατω απο τα ποδια της...
-Συγνωμη...αλλα δεν εχω χρονο...πρεπει να σωσω καποιον...ειπα ενω την κοιτουσα με μελαγχολικο υφος....
-Δεν θα ελεγα οτι τελειωσαμε ακομα....ειπε ενω με κοιταξε νευριασμενα. Ξαφνικα ενοιωσα τον ανεμο να σφυριζει με μανια και ενας μικρος ανεμοστροβυλος την περιελαβε ,ενω ελευθεροταν απο τα "δεσμα" της και με μια αναποδη κωλοντουμπα που εκανε στον αερα σαν να πετουσε βρεθηκε μακρυα μου...

Οχι... Δεν ειναι δυνατον... Το σπαθι του πατερα μου! Το εχασα... Μου το ρουφηξε!
σκεφτηκα με το που εχασα την λεπιδα απο τα χερια μου και σαστισα μπροστα στο γεγονος.
Ολη η αυτη η σαστιμαρα μου, εδωσε την ευκαιρια στην αντιπαλο να επιτεθει με εναν πολυ περιεργο τροπο.
Ξαφνικα ενιωσα τα ποδια μου να ειναι ακινητοποιημενα και οσο περναει η ωρα αρχιζα να χανω υψος. Βουλιαζα!
Απο οτι φανηκε αυτο ηταν αρκετο για να με ξυπνησει και να μην αφησω τον βαλτο να με καταβροχθησει. Αμεσως προσπαθησα να γινω αερας και να ξεφυγω αλλα κατι με εμποδιζε. Εκεινη την ωρα, απαντησα στην ερωτηση της αντιπαλους μου και αποφασισα πως επρεπε να χρησιμοποιησω λιγο παραπανω δυναμη για να ξεφυγω.

Αφου ελευθερωθηκα κοιταξα την αντιπαλο μου. Ηταν σε μια μια αρκετα μεγαλη αποσταση μακρια μου. Την εβλεπα σιγα σιγα να ξαναδημιουργειται, δηλαδη να παιρνει ξανα την μορφη της.
Τι δυναμη ειναι αυτη? Εχω πολεμισει και αλλους με φρουτα του διαβολου αλλα αυτη ειναι διαφορετικη... η δυναμη της ειναι...μοιαζει πιο πολυ με την δικια μου. Θα ειναι δυσκολο αλλα δεν νομιζω να χασω σημερα!
Κοιταξα το πιστολι μου. Το επιασα αλλα σκεφτηκα οτι μαλλον δεν θα με βοηθουσε σε αυτην την μαχη και ετσι το αφησα.
Αυτη η μαχη ηταν μαχη δυναμεων και αυτο επρεπε να κανω!
Αποφασισα να εκμεταλλευτω την αργοπορια της μεχρι να ξαναδημιουργηθει και ετσι, εσκυψα λιγο μπροστα και λυγιζοντας ελαφρα τα χερια ανοιξα τις παλαμες μου.
Βαζοντας τρομερη προσπαθεια αρχισα να μαζευω ενεργεια στα χερια μου που σιγα σιγα μετατρεποταν σε αερα, ο οποιος δεν ελευθερωνοταν αλλα εμενε ελαχιστα εκατοστα πανω απο την παλαμη μου και σε μια συμπηκνωμενη μορφη εκανε κυκλους δημιουργωντας μια μπαλα στο καθε μου χερι.
Οσο περνουσε η ωρα τοσο πιο καταστροφικες γινοταν οι μπαλες αλλα η αντιπαλος μου ειχε ηταν ηδη ετοιμη για επιθεση.
Ετσι πεταξα την μια μπαλα απο τις δυο και τις φωναξα:
-Μπορει να εισαι δυνατη αλλα σημερα δεν θα τα καταφερεις! Θα πεθανεις πειρατη! Θα μετανιωσεις που ακολουθησες αυτον τον δρομο της ανομιας και του αδικου! Το μελλον σου ειναι στην φυλακη!!
Και ενω η μπαλα που πεταξα, εσκασε στο σημειο που ηταν η αντιπαλος μου, δημιουργωντας μια εκρηξη αερα και την απελευθερωση πολλων επικυνδυνων ρευματων, εγω συνεχισα να επικεντρωνομαι στην δευτερη ωστε να την κανω οσο πιο δυνατη προλαβω!

Δυστυχως για εμενα δεν προλαβα να αποφυγω τελειως την πρωτη της επιθεση και εμοιαζε να ειναι καλα προετοιμασμενη πριν μου στειλει την σφαιρα ανεμου. Το αποτελεσμα ηταν απλα να με κανει να φυγω το πλαι την στιγμη που εσκαγε η σφαιρα...
Το οτι επικτρωθηκε τοσο πολυ στην δευτερη μπαλα ,σε σχεση με την πρωτη ,που εβλεπα μπροστα μου ηταν αυτο που χρειαζομουν για να καλυψω την διαφορα που υπηρχε μεταξυ μας. Με εκρηκτικη ταχυτητα, βρεθηκα σε λιγοτερο απο 2 δευτερολεπτα διπλα της και εκεινη την στιγμη απλα ενοιωσα να με παιρνει μαζι του ο αερας. Η σφαιρα ανεμου ειχε σκασει και μας ειχε παρει και τις 2 παραμαζομα με αποτελεσμα να πεσουμε και οι 2 προς τα πισω. Βρεθηκαμε να ειμαστε μουρη με μουρη οταν προσγιωθηκαμε στο εδαφος και αμεσως προσπαθησαμε να σηκωθουμε και να παρουμε η καθε μια θεση μαχης...
-Δεν ειμαι πειρατης...μαλλον εχεις κανει καποιο λαθος...ειπα ενω προσπαθουσα να αναπνευσω και παλι φυσιολογικα
-Και γιατι τους ακολουθεις....?Δεν εχω λογο να σε πιστεψω...ειπε και εκεινη ενω ηταν λαχανιασμενη.
-Δεν εχεις λογο να με πιστεψεις...αλλα δεν εχω χρονο...πρεπει να σωσω ενα ατομο..και εσυ μπαινεις στον δρομο μου....
Πριν προλαβω ομως να ολοκληρωσω ορμιξε καταπανω μου και βρεθηκαμε να ειμαστε μαλλι με μαλλι και να εχουμε πεσει στο εδαφος. Εκεινη την στιγμη το μονο που ακουγοταν ηταν οι τσιριδες μας και μια επικινδυνη για τον Mark φραση...
-Τελικα οι γυναικες ειναι τρελες και λυσσαρες...ποτε δεν θα τις καταλαβω...
-ΣΚΑΣΕ ΕΣΥ ...ειπαμε ενω σταματησαμε να πολεμαμε και τον κοιταξαμε με αγριεμενο υφος...
-Οχι δεν εχω αδικο...ειπε κρατοντας το σαγονι του και μας κοιτουσε με χαμογελαστο υφος....

Τελικα ηταν πιο γρηγορη απο οτι φανταζομουν. Απεφυγε ευκολα την πρωτη επιθεση μου και αμεσως βρεθηκε μπροστα μου και μου επιτεθηκε. Εχασα τον ελεγχο της σφαιρας, η σφαιρα δυαληθηκε και τα κυματα αερα ελευθερωθηκαν, παρασυροντας μας μαζι, καθως ειμασταν σωμα με σωμα.
Πεσαμε σε εναν βραχο και επειτα στο εδαφος.
Μεχρι να σηκωθουμε και να ξαναπαρουμε τις αποστασεις μας ακολουθησε ο συντομος διαλογος ο οποιος με εβαλε σε σκεψεις.

-Δεν ειμαι πειρατης...πρεπει να σωσω ενα ατομο..και εσυ μπαινεις στον δρομο μου....
Ηχησαν τα λογια της στο μυαλο μου.

Κατι γινεται εδω... Τα λογια της φαινονται πολυ αληθινα... θελει οντως να σωσει καποιον. Αλλα ποιον? Και γιατι να χρειαζεται να τον σωσει? σκεφτηκα

-Ποιον θες να σωσεις πειρατη? Και γιατι χρειαζεται να σωθει?
-Για τελευταια φορα... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΕΙΡΑΤΗΣ! Και θελω να σωσω μια φιλη μου που κινδυνευει.
-Γιατι κινδυνευει?
-Γιατι την εχουν παρει ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ! Και τωρα θα φυγω να παω να την βρω. Μην μπεις στον δρομο μου.
Ειπε και γυρισε προς τον ανδρα που ηταν μαζι της.
-Ωπα! Για μισο λεπτο.
-...
-Σε πιστευω
-Τι πραγμα?
-Σε πιστευω οτι δεν εισαι πειρατης. Τα λογια σου ηχουν αληθινα.
-Κατι μας ειπες... Ψυθιρισε

-Ωραια, και τωρα που με πιστευεις ασε με στην ησυχια μου
-Οχι περιμενε!
-Τι θες παλι?
-Με συγχωρεις για πριν, δεν ηξερα...
-Οπως θες. Δεν με ενδιαφερει τωρα...
-Οχι επιμενω... Ασε με να σε βοηθησω τουλαχιστον!
-Τι εννοεις?
-Ασε με να σε βοηθησω με την φιλη σου! Να σε βοηθησω να την σωσεις!
Με αυτην μου την προταση την εβαλα σε σκεψεις αλλα μετα απο λιγο μου απαντησε:
-Οκ. Απο οτι βλεπω εισαι ικανη να ανταπεξελθεις στους πειρατες. Ομως για οτιδηποτε παθεις δεν θα φταιω εγω.
-Συμφωνοι!
Sakura Erlic
Της ειπα καθως απλωσα το χερι μου μπροστα της.
-Anna Valerious
Ειπε και μου ανταπεδωσε την χειραψια.

Αφου ζητησα συγνωμη απο τον φιλο της και συστηθηκαμε και με αυτον αρχισαμε να προχωραμε προς καποια κατευθυνση που ηξερε η Αννα.
-Λοιπον Αννα, θες να με πληροφορησεις με το τι εχει συμβει?
-Τι εχει συμβει ε? Πολλα, αλλα για να συντομευουμε....

Ο Mark ηρθε προς το μερος μας αρχισαμε να πηγαινουμε προς τους πειρατες, ενω προσπαθουσα να εξηγησω την κατασταση στην Sakura. Αρχικα σκεφτομουν αν θα επρεπε να αναφερω τον δρακο, αλλα ουτος ή αλλως θα τον εβλεπαν. Ηταν λιγο μεγαλος για να μπορει να περασει απαρατηρητος απο τα ματια τους και απ την στιγμη που θα συνεργαζομουν μαζι τους πιστευα οτι θα επρεπε να ξερουν τα παντα...
-Οποτε το μονο που εχουμε να κανουμε ειναι απλα να σωσουμε την μικρη?
-Σε γενικες γραμμες ναι...τωρα για τον δρακο δεν ξερω...αλλα για να ειναι εδω οι πειρατες παει να πει οτι απλα τους τραβιξε λογω κερδους...αλλα σε πρωτη φαση ας κοιταξουμε την μικρη...
-Ειμαστε και 2 χρηστες φρουτου του διαβολου...θα ειναι παιχνιδακι....ειπε η Sakura με σιγουρια και αποφασηστικοτητα....
Ο Mark παρολα αυτα εμενα σιωπηλος και πιστευα οτι ηξερα γιατι ηταν. Το να τον εβλεπα σε τετοια κατασταση πριν απ την μαχη δεν ηταν οτι το καλυτερο ακομα και για αυτον...
-Mark...γυρνα πισω...ειπα ενω σταματησα να περπαταω και εκεινος σχεδον επεσε πανω μου, επειδη κοιτουσε κατω...
-Μα τι λες?Σου εξηγησα το πως εχει το πραγμα για εμενα...βρηκες τωρα μια "βοηθο" και απλα θες να σε αφησω στην ησυχια σου?
-Ξερεις οτι δεν ειναι ετσι και απλα δεν θελω να παθεις κατι...εμεις οκ δεν θα δεχομαστε χτυπηματα ...εσυ? Τι θα καταλαβεις αν σωσεις την Apiss?
-Ειναι η μικρη μου αδερφη Anna...και για αυτο δεν θα με σταματησει κανεις...δεν τις εχω προσφερει τιποτα και ας ειναι αιμα μου. Το πως εχω συγγενεια μαζι της δεν σε αφορα....απλα μην μου αρνηθεις να συνεχισω. Βρηκα επιτελους στην ζωη μου εναν πραγματικο λογο για να πολεμησω....ειπε ενω ειχε αρχισει να κλαιει με λιγμους....

Δεν ηταν ο μονος και δεν καταφερα ουτε και γω να κρατηθω και τα καυτα δακρυα ελουσα τα μαγουλα μου. Τωρα αν του ζητουσα να παει πισω, ηταν σαν να του ζητησω να αφησει την οικογενεια του πισω. Αυτο δεν θα το εκανα ποτε, αλλα ειχα εναν ακομα λογο για να σωσω την Apiss με καθε κοστος και το κοστος αυτο να μην ηταν ο Mark...
-Λοιπον οσο και να στεναχωριεστε δεν θα την σωσετε...οποτε ας παμε απλα να τους δωσουμε ενα μαθημα...τι λετε?..ειπε με ενα χαμογελο η Sakura...
Ειχα δικιο και χαναμε μονο χρονο με αυτες τις λεπτομεριες. Σκουπισαμε τα ματια μας και συνεχισαμε να περπαταμε στο πυκνο δασος του νησιου. Οσο περπατουσαμε η βλαστηση γινοταν ολο και πιο πυκνη και σιγα σιγα φταναμε. Δεν πρεπει να ειχαμε αργησει και πολυ. Αν ηθελα να μετακινησουν τον δρακο μεσα σε τοσο λιγο χρονικο διαστημα θα ελεγα οτι ηταν ακατατορθωτο. Αυτο το πλασμα πρεπει να ζυγιζε πανω απο τονο....
-Αληθεια εσυ Sakura πως και ηρθες στο νησι...και γιατι θες να κυνηγησεις τους πειρατες?
-Εεεε ναι η αληθεια ειναι οτι δεν σου ειπα και πολλα για εμενα...ειμαι κυνηγος επικυριγμενων...
-Δηλαδη?
-Κυνηγαω ατομα που εχουν επικυρηξη...και ζω μεσα απο αυτο...
Οταν ακουσα κατι τετοιο το μυαλο μου πηγε στην Annie...θα μπορουσε ποτε να αντιμετωπησει εναν κυνηγο επικυριγμενων και αν τον αντιμετωπιζε, θα καταφερνε να ξεφυγει? Αμεσως ομως εδιωξα αυτες τις σκεψεις μου και προσπαθησα να μην σκεφτομαι αρνητικα πραγματα...

Ειδα την Anna καπως διστακτικη και ταραγμενη οταν της ειπα οτι ειμαι Κυνηγος Επικυρηγμενων αλλα εφοσων ξεκαθαρισαμε οτι δεν ειναι πειρατης τοτε απλα πιστεψα οτι ηταν της φαντασιας μου η περιεργη συμπεριφορα της.
Συνεχισαμε λοιπον το δρομο μας μεσα απο πυκνη βλαστηση, μικρα ανοιγματα και στενακια που αποκλειεται να τα ειχα βρει μονη μου. Η Anna οδηγουσε και φαινοταν να ξερει που πηγαινουμε.
Μου ειχε πει πως ακολουθαμε τους πειρατες που θα εχουν παει σε μια σπηλια για να βρουνε εναν δρακο. Δρακο? Μα πως γινεται? Υπαρχουν ακομα δρακοι? Το θεωρουσα παραμυθι ολο αυτο και πως οι πειρατες τζαμπα ψαχναν αλλα αφου ειχα την ευκαιρια να τους σταματησω και να τους βαλω στην φυλακη τοτε δεν υπηρχε περιπτωση να κανω πισω!

Μετα απο λιγα λεπτα περπατημα και αναβαση ειδα την Anna να τρεχει καποια βηματα μπροστα και να σκυβει σαν να κρυβοταν πισω απο κατι θαμνους. Μας εκανε νοημα να σταματησουμε και εριξε μια κλεφτη ματια μεσα απο τον θαμνο. Επειτα μας ειπε χωρις φασαρια να παμε διπλα της και να σκυψουμε. Ακολουθησαμε τις εντολες της και με το που φτασαμε εβγαλα και εγω το κεφαλι μου για να δω "τι παιζει".
Μπροστα μου ειδα μια εισοδο για μια σπηλια και ενα τσουρμο ανθρωπους να μπαινουν μεσα.
-Αυτοι ειναι?
Ρωτησα σιγανα τους προσωρινους συντροφους μου και μου εγνεψαν καταφατικα

Εχοντας φτασει πλεον στο πεδιο της μαχης επρεπε να κανουμε προσεχτικες κινησεις γιατι το παραμικρο λαθος θα μπορουσε να κοστισει την ζωη της Apiss. Οι πειρατες αρχισαν να μπαινουν στην σπηλια σιγα σιγα, ενω ο καπετανιος τους χρησιμοποιουσε την Apiss ως ασπιδα και την ειχε μπροστα μπροστα. Ηταν λογικο να ηθελε να προστατευτει απ την δρακο και ηταν πολυ εξυπνο εκ μερους τους. Αυτο που γνωριζαν ηταν οτι ο δρακος λογω ηλικιας ηταν σχεδον ακινδυνος και πιο πολλες πιθανοτητες ειχε η Apiss να βλαψει τον δρακο, παρα ο δρακος την Apiss. Παρ ολα αυτα αξιζαν να σωθουν και οι 2 , οποτε θα επρεπε να σκεφτουμε πολυ προσεχτικα...
-Λοιπον Mark...σε πρωτη μοιρα ερχετε η Apiss. Αν μπεις και εσυ μεσα στην σπηλια κατα πασα πιθανοτητα δεν θα ζησει. Μπορεις απλα να ακολουθεις με αποσταση. Θα τραβιξουμε τα πυρα τους προς το μερος μας και εσυ απλα θα παρεις την Apiss πανω στην μαχη και στην ταραχη....
-Ειναι το λιγοτερο ακινδυνο σεναριο για αυτους το ξερεις ετσι?
-Οκ Αννα...ας γινει ετσι..αλλα εσεις θα ειστε σιγουρα ενταξει?
-Ειμαστε και οι 2 της ιδιας κατηγοριας χρηστες φρουτου του διαβολου...δεν χρειαζεται να ανησυχεις....ειπε η Sakura ενω προσπαθουσε να καθησυχασει τον Mark. Στην παρουσα φαση ηταν οτι καλυτερο μπορουσε να κανει για τον Mark. Κοιταξα την Sakura και της εκανα νοημα να μπουμε σιγα σιγα στην σπηλια. Η ωρα ειχε ερθει....

Και ο τελευταιος πειρατης ειχε μπει πλεον μεσα στην σπηλια. Σηκωθηκαμε εγω και η Anna και με γρηγορα και ελαφρα βηματακια φτασαμε μπροστα στην εισοδο της σπηλιας. Σταθηκαμε η καθεμια απο την καθε πλευρα της και κοιταχτηκαμε πριν γυρουμε τα κεφαλια μας και κοιταξουμε μεσα.
Ο παλμος μου ειχε αρχισει να αυξανει ξαφνικα.
Γιατι συμβαινει αυτο? Πιστευω πραγματικα πως υπαρχει δρακος? σκεφτηκα
Και με αγχος τελικα αντικρυσα το εσωτερικο της.
Ηταν μια αρκετα μεγαλη σπηλια, ψηλη αλλα οχι ιδιαιτερα βαθια. Η ματια μου ελεγξε ολη την περιοχη αλλα δρακος πουθενα. Ουτε μικρος, ουτε μεγαλος, ουτε τιποτα.
Οι μονοι που ηταν μεσα ηταν οι πειρατες μαζι με ενα μικρο κοριτσακι το οποιο φαινοταν χτυπημενο.
Ο ανδρας που το κρατουσε απο τα μαλλια του το εριξε με δυναμη κατω στο πατωμα και φωναξε:
-ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΣ ΑΧΡΗΣΤΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ??? ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ? ΔΕΝ ΕΜΑΘΕΣ ΜΕ ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΕΦΑΓΕΣ?
-Μααα.... πως...? Ο Ryu ηταν εδω... Παντα ηταν εδω... Που πηγε?? Ηλπιζα να με σωσει...
Ειπε η Apis με κλαμματα
-ΧΑ? ΝΑ ΣΕ ΣΩΣΕΙ?? ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΤΙ ΕΙΠΕ ΠΑΙΔΕΣ?? ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΗΝ ΣΩΣΕΙ!!!
-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!
Γελασαν ολοι πειρατες με δυναμη

Γυρισα και κοιταξα την Anna για να κανονισουμε πως θα τους εξουδετερωσουμε αλλα η Anna δεν βρισκοταν εκει που την αφησα. Ανοιγοκλεισα τα ματια μου για να βεβαιωθω οτι οντως δεν ηταν μπροστα μου και αμεσως κοιταξα μεσα στην σπηλια. Με μεγαλη ταχυτητα και πολυ θυμο ετρεξε μεσα στην σπηλια, περασε αναμεσα απο ολους τους πειρατες, οι οποιοι οταν την πηραν χαμπαρι ηταν ηδη πολυ αργα για να την σταματησουν, και πηδωντας στον αερα εδωσε μια κλωτσια κατευθειαν στο προφιλ του καπετανιου σπαζοντας του μερικα δοντια και πεταγοντας τον καμποσα μετρα παραπερα.
Ολοι παγωσαν. Το ιδιο και εγω. Η Apis με δακρυα στο προσωπο πεσμενη οπως ηταν στο εδαφος κοιταξε ψηλα και ειδε την Anna. Το προσωπο της ελαμψε και τα ματια της αρχισαν να ξανα δακρυζουν, με διαφορετικα δακρυα αυτην την φορα.
-ΣΩΣΕ ΜΕ ΑΝΝΑ!! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Της φωναξε αγκαλιαζοντας της στο ποδι.
-ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ, ΟΙ ΑΝΑΝΔΡΟΙ, ΑΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΑΘΛΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙ!
Φωναξε με την λεπτη της φωνη εξαπολυοντας ενα μεγαλο κυμα λασπης απο τα χερια της πανω στους πειρατες που αρχισε να τους καλυπτει με γρηγορο ρυθμο.

Το να βλεπω την Apis σε τετοια κατασταση ηταν αυτο που χρειαζομουν για να χασω την ψυχραιμια μου και να ορμιξω με μεγαλη ταχυτητα προς τους πειρατες. Δεν ειχα σκοπο να δειξω ελεος αυτη την φορα, ουτε καν υπολογισω αν θα ζουσαν. Οτι ειχαν δωσει θα επαιρναν και ολας και αυτο δεν ηταν λιγοτερο απο πονο...
-Kagirinai Sendo...φωναξα ενω ενα τεραστιο κυμα λασπης επαιρνε παραμαζωμα τους πειρατες που βρισκονταν μπροστα μου και τους εριχνα με δυναμη προς τα τοιχωματα της σπηλιας με δυναμη. Ειχα κατεβασμενο το κεφαλι προς το εδαφος μιας δεν ειχα την δυναμη ουτε την Apis να δω που της επρεστρεψα να της συμβει κατι τετοιο...
-Πυροβολιστε την...ειπε ο καπετανιος τους ενω με εδειχνε με το δαχτυλο του και εκεινοι αρχισαν να ριχνουν προς το μερος μου διχως καποιο αποτελεσμα. Οι σφαιρες περνουσαν απο μεσα μου χωρις να βρισκουν ποτε τον στοχο τους. Πλεον ο θυμος ειχα καταλαβει ολο μου το κορμι...
-Ειστε τοσο ανοητοι που ακομα δεν μπορειτε να καταλαβετε οτι οι σφαιρες σας δεν μπορουν να μου κανουν τιποτα...σειρα μου τωρα σωστα?..ειπα ενω τους κοιτουσα με μισος και ορμουσα για αλλη μια φορα καταπανω τους. Αυτη την φορα ειχα σκοπο να το τελειωσω.
Μην μπορωντας να κανω πολλα με το σπαθι μου , χρησιμοποιησα για αλλη μια φορα το φρουτο μου για να αποφυγω τις επιθεσεις του, ενω σχηματιζομουν εκει που δεν το περαμεναν. Πριν το καταλαβουν βαλτος βρισκοταν κατω απο τα ποδια τους...
-Αντιο....ειπα με ψυχρο τονο και το εδαφος αρχισε να χανετε κατω απο τα ποδια τους....

Το μεγαλυτερο λαθος ηταν οτι νομιζα οτι ειχε τελειωσει. Μπορει να ειχα τελειωσει με τους απλους πειρατες ευκολα και γρηγορα, αλλα δεν ειχα υπολογισει τον καπετανιο...
-Σειρα μου τωρα....ακουστηκε μια φωνη που ηταν ακριβως απο πισω μου.Τα ματια μου γουρλωσαν απο φοβο καθως δεν ημουν προετοιμασμενη για να αποφυγω καποιο χτυπημα και ουτε ειχα προλαβει να γινω βαλτος...
-ΑΝΝΑΑΑΑ ΠΡΟΣΕΧΕ....ακουστηκε η φωνη της Sakura, η οποια εδειχνε τον κατεπανιο των πειρατων. Πριν προλαβω να κανω καποια κινηση ενοιωσα τον αερα να ζωντανευει μεσα σητν σπηλια...
-kaze kaze no repulsion...φωναξε η Sakura ενω ενα ρευμα αερα διαχωριζε εμενα και τον καπετανιο, σωζοντας μου το τομαρι. Η Apis βρισκοταν ακομα διπλα στον καπετανιο και δυστυχως δεν ειχα προλαβει να την παρω μαζι μου ενω βρισκομουν ακομα κοντα....
-Παιζετε βρομικα..αλλα πρεπει να παραδεχτω οτι ειστε δυνατες...αυτο δεν σας κανει πιο δυνατες ομως και απο εμενα....ειπε ενω χαμογελουσε πονηρα και επιανε και παλι την Apis για να μην φυγει...
Αμεσως κοιταξα την Sakura η οποια ειχε ακριβως την ιδια απορεια με εμενα. Τι μπορουσε να εννοει ο καπετανιος με τα λογια αυτα?
-Ασε την μικρη και θα μπορεσεις να φυγεις...ειπα ψυχρο υφος...
-Δεν νομιζεις οτι υπερβαλεις λιγο τωρα μικρη?Δεν εχεις ιδεα το τι μπορω να κανω...ειπε ενω συνεχιζε να μιλαει με πονηρο υφος λες και ετοιμαζε κατι. Στο συμπερασμα που κατεληξα ηταν το εξης, ή ο τυπος τα πιστευε αυτα που ελεγε ή πραγματι ειχε καποιον ασσο στο μανικι του....

Ο καπετανιος-πειρατης εσφιξε το μπρατσο γυρω απο το λαιμο της Apis και αρχισε να περπαταει προς τα πισω σερνοντας την μαζι του. Πισω του ηταν η εξοδος της σπηλιας και προς τα εκει οδευε.
Και εγω και η Anna καναμε μικρα και προσεκτικα βηματα προς σ' αυτον, ψαχνοντας την καταλληλη ευκαιρια για να ορμηξουμε και να αρπαξουμε την μικρη σωζοντας την.

Η κατασταση συνεχιστηκε ετσι μεχρις ωτου ειχαμε βγει ολοι εξω απο την σπηλια. Ο αντιπαλος μας, εσκασε ενα υποχθονιο χαμογελο. Πεταξε την Apis στο χωμα ελευθερωνοντας την και ορμηξε πανω μου με το σπαθι του φωναζοντας:
-Θεωρηστε τους εαυτους σας νεκρες και οι δυο!!
Τον σταματησα με το δικο μου σπαθι, τελευταια στιγμη, καθως εγινε αποτομα πολυ πιο γρηγορος.
-ΤΩΡΑ ΜΑΡΚ!!!!! ΑΡΠΑΞΕ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ!!
Και οντως ειδαμε τον Μαρκ να ξεπεταγεται μεσα απο τους θαμνους, να σηκωνει και να βαζει στην αγκαλια του την Apis. Καθισε, μας κοιταξε για μια στιγμη αλλα τελικα ακουσε αυτο που του φωναξα και εφυγε.

-Χα! Ειστε λιγο πιο εξυπνες απο οτι περιμενα. Αλλα αφου πηρατε την μικρη και με αναγκαζετε να μπω στον κοπο να την ξαναπαρω, θεωρηστε τον εαυτο σας ακομα πιο νεκρες!
Ετοιμαστηκα να του απαντησω αλλα ενιωσα εναν φριχτο πονο στα πλευρα μου.
Πως με χτυπησε? Αφου το σπαθι μου εχει σταματησει το δικο του!
σκεφτηκα και κοιταξα την πληγη μου.
Ενα κεντρι με ειχε τρυπησει το οποιο προεξειχε απο μια γιγαντια ουρα σφηκας η οποια ακολουθοντας την, προς εκπληξη μου, ειδα πως εβγαινε απο τον πειρατη!
Την ιδια στιγμη η Anna πεταχτηκε απο πισω του, προσπαθωντας να τον βαρεσει με την δικια της λεπιδα αλλα λιγο πριν τον κοψει, ενα πολυ δυνατο βουισμα ακουστηκε και ειδαμε τον αντιπαλο μας να πεταει στον ουρανο χαρη σε 4 γιγαντια εντομοειδες φτερα που ειχαν ξεφυτρωσει στην πλατη του.
Ψηλα στον ουρανο καθως ηταν, κοιταξε το αιμα που εσταζε απο την πληγη μου και ειπε:
-Τελικα μπορειτε να ματωσετε. Αρα μπορειτε και να πεθανετε!

Επεσα στο εδαφος καπως αποτομα, κοιταζοντας τον ουρανο και ταυτοχρονα τον πειρατη. Βλεποντας τον να γινετε ολοκλιρος σφηκα καταλαβα αμεσως τι εννουσε πιο πριν. Κοιταξα την Sakura η οποια ειχε πεσει στο εδαφος και κρατουσε με το ενα χερι την πληγη της και πηγα αμεσως κοντα της...
-Το δηλητηριο ειναι καπως δυνατο...ειπε ενω ειχε αρχισει να χλωμιαζει...
-Δεν μπορω να σε αφησω εδω ετσι...εισαι τραυματησμενη.....της ειπα ενω προσπαθησα να την σηκωσω...
-Ξερεις καλα οτι δεν προκειται να μας αφησει να φυγουμε...και με εσπρωξε προς τον καπετανιο...
Ειχε δικιο και ηταν δικη μου η μαχη και κανενος αλλου. Εβγαλα τοτε το σπαθι μου απο την θηκη του και πηγα προς τον καπετανιο , ο οποιος εκανε μανουβρες στον αερα και μας κοιτουσε χαμογελαστα...
-Τελικα μαλλον θα πολεμησεις μονη σου...μου αρκει...η φιλη σου θα πεθανει βεβαια στις επομενες ωρες αν δεν δεχτει βοηθεια...χαχαχαχαχα...γελασε ενω ερχοταν προς το μερος μου με τεραστια ταχυτητα...
-Ο μονος που θα πεθανει εισαι εσυ...ειπα ηρεμα ενω κρατουσα το λαβη του σπαθιου μου με τα δυο χερια και εκανα ενα σαλτο προς το μερος του.Η μαχη μολις ειχε αρχισει...
Τα χτυπηματα που ανταλασαμε ηταν ακρετα δυνατα, ενω ταυτοχρονα μου εκανε επιθεσεις και με το κεντρι του, τις οποιες ημουν αναγκασμενη να τις αποφευγω ενω γινομουν βαλτος. Το μονο που με κουραζε ηταν η υπερβολικα μεγαλη του ταυχυτητα και δεν ειχα χρονο για να ετοιμασω καποιο χτυπημα. Υο μονο που εκανα ηταν να απορουω και να αποφευγω τις επιθεσεις του μεχρι να βρω καποιο ανοιγμα για να μπορεσω να τον χτυπησω....
-Τι εγινε μικρη?Κουραστηκες?..ειπε ο καπετανιος ενω προσπαθησε να με κανει να υποχωρησω με μερικες γρηγορες επιθεσεις....