[Τέλος]Goodbye Home. Adventure Here I Come

Έφτασα στη ταβέρνα, την άνοιξα και έσπευσα στη κουζίνα όπου ετοιμάστηκα. Δεν άργησαν να μπουν οι πρώτοι πελάτες. Ύστερα από αρκετή ώρα και αρκετό μαγείρεμα είχα κουραστεί. Αποφάσισα να σταματήσω για λίγο το μαγείρεμα και να αλλάξω τοπίο καθώς η κουζίνα δε μου ταιριάζει. Μου φέρνει κακούς συνειρμούς. Ψαροταβέρνα, ψαράνθρωπος, όχι και ότι καλύτερο υπάρχει. Μόλις βγήκα έξω από τη κουζίνα είδα τη Nadia να κάθετε σε ένα τραπέζι λίγο πιο μακριά. Είπα να τη χαιρετίσω. Μόλις τη πλησίασα λίγο ακόμα παρατήρησα πώς μιλούσε με έναν τύπο όπου δεν είχα ξαναδεί. Πρέπει μόλις να είχε φτάσει στο νησί. Ευκαιρία να τον γνωρίσω είπα και κατευθύνθηκα προς τους. Πλησίασα λίγο ακόμα και φώναξα από μακριά «Nadia πως και από δω?»
Naida: Γεια σου Sock. Από δω ο Bill η αλλιώς Βασίλης. Τώρα έφτασε στο νησί και έπειτα από μια μικρή παρεξήγηση τον έφερα εδώ για να τον κεράσω λίγο ψάρι.
Μόλις γυρνάει για να με δει ο Βασίλης, πετάγεται όρθιος και παίρνει μια αμυντική στάση και φωνάζει Nadia κάνε πίσω.
Εγώ: Τι είναι αυτά που λες ρε συ?
Βασίλης: Κάνε πίσω πλάσμα, μου φώναξε.
Nadia: Βασίλη ο Sock δεν είναι…
Δεν την άφησε να τελειώσει τη πρόταση της και μου όρμησε. Τον απέφυγα στη αρχή καθώς δεν ήθελα ο κόσμος γύρω μου να τραυματιστεί. Κοίταξα με μια γρήγορη ματιά τη Nadia κάνοντάς της νόημα να βγάλει όλο το κόσμο έξω. Με κατάλαβε και έβγαλε έξω τον κόσμο από τη ταβέρνα και έφυγε και εκείνη.
Εγώ: Λοιπόν αφού δεν βάζεις μυαλό πιστεύω πως ένα καλό μάθημα θα σου κάνει κάλο έτσι ώστε να την επόμενη φορά να σκέφτεσαι πριν αντιδράσεις.
Βασίλης: Αυτό θα το δούμε τέρας.
Αυτό μου είπε και μου όρμησε.

Ξαφνικά το δεξί του χέρι καλύφθηκε από ένα αστραφτερό υλικό στις αποχρώσεις του γαλάζιου. Παραξενεύτηκα. Τι να έκανε, σκέφτηκα. Τον ξανακοίταξα και τότε ήταν που παρατήρησα πως η απόσταση μας είχε μειωθεί δραματικά. Χωρίς να προλάβω να αντιδράσω με τη μπουνιά του καλυμμένη με αυτό το υλικό με βάρεσε στο πρόσωπο. Από τη δύναμη της μπουνιάς του πετάχτηκα λίγα μέτρα πίσω. Σηκώνομαι όρθιος σκουπίζοντας με το δεξί μου χέρι το αίμα που έτρεχε από το μάγουλό μου και του λέω.
Εγώ: Τι στην ευχή. Που την βρήκε τόση δύναμη ένας άνθρωπος? Τι είναι αυτό με το οποίο έχεις καλύψει το χέρι σου?
Βασίλης: Μου φαίνεται πως δεν έχεις ακούσει πότε για τα φρούτα του διαβόλου.
Εγώ: Φρούτα του διαβόλου? Μη μου πεις πως εσύ είσαι χρήστης ενός?
Βασίλης: Ναι είμαι. Έχω φάει ένα φρούτο του διαβόλου. Και αυτό μου δίνει τόση δύναμη. Καιρός να σε καταστρέψω αδύναμο πλάσμα.
Αυτά είπε και μου ξανά όρμισε. Αυτή τη φορά όμως ήμουν προετοιμασμένος. Δε θα καθόμουν να φάω ξανά τέτοιο χτύπημα. Ήμουν αποφασισμένος να του δείξω πως δεν πρέπει να με υποτιμάει.

Πήδηξα στα πλάγια αποφεύγοντας την επίθεσή του. Καιρός να του δώσω μια γεύση από τη δύναμη των ψαρανθρώπων. Σφίγγοντας τη γροθιά μου τον βάρεσα στο κεφάλι με αποτέλεσμα να τον κάνω να χτυπήσει με το κεφάλι του το έδαφος. Σηκώθηκε, με λίγα τραύματα στο κεφάλι του, με κοίταξε και μου είπε.
Βασίλης: Σε είχα υποτιμήσει τέρας. Δε νόμιζα πως μπορούσες να βαρέσεις τόσο καλά. Καιρός να σοβαρέψω.
Τι εννοούσε με το καιρός να σοβαρέψω? Τον ξανακοίταξα και τον είδα να μετατρέπει το μισό του σώμα σε διαμάντι. Τότε ξεχύθηκε προς το μέρος μου με όλη του τη δύναμη. Προσπάθησα να το αποφύγω πηδώντας ξανά στο πλάγια αλλά καθώς έκανα το άλμα, με πιάνει από το πόδι και με πετάει με δύναμη στο ξύλινο πάτωμα της ταβέρνας. Δε το περίμενα κάτι τέτοιο. Από τη σύγκρουση με το έδαφος, αίμα βγήκε από το στόμα μου. Δε το περίμενα αυτό. Ξαφνικά το βλέπω να πηδάει στον αέρα και να θέλει να πέσει πάνω στο κεφάλι μου με το διαμαντένιο του σώμα. Γρήγορα κύλισα προς τα πλάγια για να αποφύγω την επίθεσή του. Δε σκόπευα να χάσω από έναν άγνωστο. Από κάποιον που με βλέπει μόνο ως τέρας. Σηκώθηκα όρθιος, φτύνοντας το λίγο αίμα από το στόμα μου και του είπα απειλητικά.
Εγώ: Είσαι ο πιο δυνατός αντίπαλος όπου έχω συναντήσει. Από δω και πέρα τα πράγματα σοβαρεύουν.

Βασίλης: Θα πρέπει να αστειεύεσαι τέρας. Εσύ νομίζεις πως θα με νικήσεις? Θα πρέπει να αστειεύεσαι.
Εγώ: Θα στο πω για μια και μόνο φορά. Δεν είμαι τέρας, είμαι ψαράνθρωπος. Και θα πρέπει να ξέρεις πως ποτέ δεν αστειεύομαι.
Αυτό του είπα και πιάνοντας μια καρέκλα από το πάτωμα του τη πέταξα. Εκείνος δε θέλησε να την αποφύγει και μετατρέποντας το χέρι του σε διαμάντι τη κομμάτιασε. Εγώ όμως άδραξα την ευκαιρία και βρέθηκα πίσω του. Με αλλεπάλληλα χτυπήματα στη πλάτη τον έκανα να γονατίσει. Γονατισμένος όπως ήταν του έριξα μια κλοτσιά στο κεφάλι και τον έστειλα λίγα μέτρα πιο μακριά. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο το πόδι μου άρχισε να πονάει. Μόλις τον κοίταξα είδα πως είχε καλύψει το κεφάλι του με διαμάντι. «Τον τυχερό» είπα από μέσα μου. «Θα πρόλαβε να μετατρέψει το κεφάλι του σε διαμάντι». Όμως δε σκόπευα να τα παρατήσω. Αυτός ο πόνος που ένιωθα στο πόδι δε θα με εμπόδιζε από το να τον νικήσω. Τον πλησίασα για να δω αν τον είχα νικήσει καθώς δε κουνιόταν. Μόλις έφτασα πάνω του με πιάνει από το πόδι όπου τον είχα κλοτσήσει προηγουμένως και μου το σφίγγει με το διαμαντένιο χέρι του. Το επίπεδο του πόνου όλο και αυξανόταν. Σηκώθηκε όρθιος και κρατώντας με από το πόδι ανάποδα με πέταξε στο ξύλινο τοίχο και διαπερνόντας τον, κατέληξα έξω από τη ταβέρνα.

Εκείνος έτρεξε γρήγορα έξω από τη ταβέρνα για να με αποτελειώσει. Μόλις όμως βγήκε έξω το χαμόγελο του έσβησε από τα χείλη του. Με είδε όρθιο και έτοιμο για μάχη. Σάστισε για λίγο. Λογικά θα περίμενε να με δει σωριασμένο στο έδαφος. Δε θα έχανα όμως από κάποιον που με θεωρεί τέρας. Του όρμισα όσο είχα την ευκαιρία και τον κλώτσησα στα πλευρά. Ευτυχώς για μένα δε πρόλαβε να τα μετατρέψει σε διαμάντι. Αυτό που δε καταλάβαινα ήταν γιατί με πονούσε το πόδι μου. Πίστευα πως ένα τέτοιο χτύπημα δε θα με επιβάρυνε αλλά έκανα λάθος. Εκείνος γονάτισε και βρήκα ευκαιρία να τον αρχίσω να τον χτυπάω στο κεφάλι. Δεν άντεξε τα πολλαπλά χτυπήματα και λιποθύμησε. Πήγα να τον αποτελειώσω αλλά μπήκε στη μέση η Nadia και μου φώναξε.
Nadia: Μη Sock. Ο Βασίλης δε μπορεί να συνεχίσει άλλο. Έχεις ήδη νικήσει. Άσε τον τώρα δεν αξίζει.
Εγώ: Έχεις δίκιο…
Αυτό είπα και αποχώρισα κουτσαίνοντας. Είχαν περάσει αρκετές μέρες από τη μάχη μας με τον Βασίλη. Το πόδι μου ακόμα πονούσε από εκείνη τη μάχη. Δεν είχα πατήσει στη ταβέρνα εδώ και μια βδομάδα. Καθώς ονειροπολούσα στο κρεβάτι μου κάποιος χτύπησε τη πόρτα. Ήταν η Nadia.

Nadia: Που χάθηκες αυτές τις μέρες Sock?
Εγώ: Καθόμουν σπίτι έτσι ώστε να μπορέσω να ξεκουραστώ. Δε θυμάσαι τι έγινε.
Nadia: Ναι θυμάμαι… Ξέρεις ο Βασίλης έφυγε.
Εγώ: Ωραία…
Nadia: Γιατί δεν εμφανίστηκες καθόλου κάτω στη ταβέρνα?
Εγώ: Δεν υπήρχε κάποιος λόγος για να κατέβω εκεί κάτω.
Nadia: Δε μπορώ να σε καταλάβω Sock. Τέλος πάντων πριν φύγω θέλω να σου πω πως σε λίγο καιρό επιστρέφει η Mambi και η ταβέρνα της είναι σε μαύρα χάλια. Αυτά. Τώρα πρέπει να φύγω έχω λίγη δουλίτσα. Τα λέμε.
Έκλεισα τη πόρτα πίσω μου και πήγα έκατσα στο καναπέ. Αναπόλησα για λίγο τη μάχη μου με τον Βασίλη. Άραγε υπάρχουν τόσο δυνατά άτομα στη θάλασσα, αναρωτήθηκα. Το πόδι μου άρχισε να με πονάει. Πήγα ξάπλωσα έτσι ώστε να το ξεκουράσω λίγο. Έπειτα από λίγο με πήρε ο ύπνος. Άραγε το ξημέρωμα θα ήμουν καλύτερα?

Την άλλη μέρα το πρωί ο Sock ξύπνησε εμφανώς πιο ξεκούραστος κι ευδιάθετος. Αλλά ο πόνος στο πόδι του δεν είχε υποχωρήσει πλήρως. Ακόμα τον πονούσε αρκετά. Λιγότερο από την προηγούμενη μέρα αλλά ακόμα αρκετά. "Τι στο καλό συμβαίνει εδώ;" αναρωτήθηκε, "Μήπως είχε κάποια κρυμμένη δύναμη που δεν υπολόγισα;" ήταν η επόμενη σκέψη του. Αλλά απ' όσο ήξερε δεν ήταν πιθανό ενδεχόμενο. Αλλά δεν έχανε τίποτα να πάει να του εξετάσουν το πόδι. Αν κι είχε αμφιβολίες πόσο εύκολο θα ήταν για τους γιατρούς να βρουν αν κάτι συνέβαινε. Ήξερε από προηγούμενες εμπειρίες πως οι άνθρωποι γιατροί δυσκολεύονταν πάρα πολύ να τον εξετάσουν και να διαγνώσουν τα προβλήματά υγείας του. Ο πιο έντιμος από αυτούς κι ο μοναδικός που ο Sock εκτιμούσε, ο Dr. Mouto του είχε πει μια φορά:
-"Sock η φυσιολογία σου σαν ψαράνθρωπος είναι αρκετά διαφορετική από τους υπόλοιπους κοινούς ανθρώπους. Έχουμε παρόμοια δομή σώματος αλλά εσύ λόγο των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της φυλής σου είσαι σημαντικά διαφορετικός. Έτσι οι κοινές μέθοδοι διάγνωσης και θεραπείας καθίστανται άμεσα αναποτελεσματικές σε 'σένα. Κάθε φορά αυτοσχεδιάζουμε."
Ο Sock λοιπόν πήγε κατευθείαν σε αυτόν. Ο Mouto τον δέχτηκε και τον εξέτασε. Δεν βρήκε κάτι περίεργο στο πόδι του εκτός από μερικά θραύσματα αδάμαντα αλλά κατά τα άλλα απέδωσε τον πόνο σε κάποιο κάταγμα ή θλάση. Οι ακτινογραφίες (ακόμα σε πειραματικό στάδιο η χρήση τους) έδειξαν πως το πόδι ήταν εντάξει. Οπότε συμβούλεψε τον Sock να προσέχει τις κινήσεις του να ξεκουράζεται και να μην ζορίζει το πόδι του. Ο Sock έφυγε από το νοσοκομείο προβληματισμένος. Δεν είχε πάρει απάντηση ως προς για το τι συνέβη. Αποφάσισε λοιπό να πάει στην θάλασσα να κολυμπήσει γι' άλλη μια φορά. Την τελευταία φορά που το είχε κάνει του είχε αποβεί σε καλό. Κατευθύνθηκε στη θάλασσα και μπήκε μέσα. Το νερό στο δέρμα του έδινε μια αίσθηση χαράς κι ανακούφισης, Το μυαλό του καθάριζε. Το πόδι του σιγά σιγά ηρεμούσε κι ο πόνος υποχωρούσε. Φρέσκος κι ανανεωμένος αποφάσισε να γυρίσει στη στεριά. Στη στεριά όμως τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Δύο άντρες στέκονταν μόνοι τους και συζητούσαν. Παραξενεμένος στάθηκε ν' ακούσει. Ο ένας ήταν ένας μεταλλωρύχος της περιοχής, ο άλλος ήταν ο Akabane, γνωστός ταραχοποιός της περιοχής. Όνειρό του ήταν να αποκτήσει κάποτε το δικό του ορυχείο και να γίνει πλούσιος. η συζήτησή τους αφορούσε τη μεταφορά ενός μεγάλου φορτίου μεταλλεύματος και το πως ο Akabane σχεδίαζε να το κλέψει. Οι δύο άντρες έφυγαν κι ο Sock αναδύθηκε από το νερό. Όσα είχε ακούσει ήταν ενδιαφέροντα. Πολύ ενδιαφέροντα. Κάτι μέσα στο Sock είχε αρχίσει να ξυπνάει. Σκεφτόταν πως θα ήταν αν το έκλεβε εκείνος και το πουλούσε. Ή αν ματαίωνε την κλοπή και παρέδιδε τον Akabane στη δικαιοσύνη. Θα κέρδιζε χρήματα και την εκτίμηση των υπολοίπων. Του άρεσαν και οι δύο προοπτικές. "Θα σκεφτώ τι θα κάνω καλύτερα αργότερα. Για την ώρα ας χαλαρώσω και βλέπουμε μετά." σκέφτηκε. Και κίνησε για το σπίτι του.

Καθώς περπατούσα ο πόνος στο πόδι μου επανερχόταν. Φαίνετε πως δεν είχα απαλλαχτεί τελείως από το πόνο. Έκατσα σε μια πρόχειρη πέτρα και έτριψα το πόδι μου σε διάφορα σημεία για να δω που νιώθω το πιο πολύ πόνο. Το μόνο που κατάλαβα ήταν πως πονούσα κυρίως στο καλάμι. Μόλις έφτασα σπίτι μου είδα στην εξώπορτα ένα σημείωμα το οποίο έλεγε το εξής «Sock σε περιμένω έξω από τα τοίχοι του δεύτερου επιπέδου». Τι να είναι αυτό το σημείωμα. Ποιος με θέλει. Δε σκόπευα να πάω αλλά ήμουν τόσο περίεργος για να δω ποιος ήταν που αποφάσισα να πάω. Όταν έφτασα εκεί προς έκπληξή μου είδα τον φρουρό όπου είχα βαρέσει τις προάλλες. Τον πλησιάζω και πριν προλάβω να πω λέξει μου είπε.
Φρουρός: Sock πάλι καλά που ήρθες. Έχουμε ένα πρόβλημα και θέλουμε τη βοήθειά σου.
Εγώ: Ποια βοήθειά μου? Τι λες, εξηγήσου.
Έκατσε και μου εξήγησε πως ο Akabane σκόπευε να ληστέψει ένα μεγάλο φορτίο από μεταλλεύματα και κάποιος έπρεπε να τον σταματήσει. Επειδή όμως όλοι τον φοβόντουσαν λόγο της τρελής του φύσης κανείς δε τον πλησίαζε.
Φρουρός: Λοιπόν θα μας βοηθήσεις?
Εγώ: Δε ξέρω… Γιατί να σε εμπιστευτώ?
Φρουρός: Ρώτα και τον δήμαρχο. Δικιά του ήταν η ιδέα. Λοιπόν σου αφήνω εδώ αυτό το χαρτί με τη τοποθεσία όπου θα είναι το φορτίο με τα μεταλλεύματα. Κάτι μου λέει πως σήμερα ο Akabane θα κάνει τη κίνησή του.

Κάθισα λίγο μόνος μου εκεί για να σκεφτώ το τι πρέπει να κάνω. Έπειτα από λίγο η απάντηση ήταν ολοφάνερη. Δε θα άφηνα τον Akabane να κλέψει αυτό το φορτίο. Μόλις νύχτωσε κατευθύνθηκα προς το σημείο όπου μου έλεγε το κομμάτι με το χαρτί όπου μου έδωσε ο φρουρός. Εκεί είδα το ορυχείο και απέξω βρισκόταν είδη ο Akabane με τα μεταλλεύματα. Είχε ένα σατανικό χαμόγελο και φώναζε πως επιτέλους τα κατάφερε. Δε ξέρω γιατί μα χαιρόμουν που θα του στερούσα αυτή την ευτυχία που ένιωθε.
Εγώ: Akabane πιστεύω πως αυτά δε σου ανήκουν.
Akabane: Τι γυρεύεις εδώ Sock?
Εγώ: Ήρθα να σε σταματήσω από το να κλέψεις αυτά τα μεταλλεύματα.
Akabane: Δε πρόκειται να με νικήσεις ποτέ Sock.
Εγώ: Θα το δούμε αυτό Akabane.
Αυτό του είπα και του έκανα νόημα να μου ορμήσει. Εκείνος δε δίστασε και μου πέταξε μια πέτρα. Την απέφυγα με αρκετή ευκολία και με γρήγορα βήματα μπροστά τον πλησίασα και τον κλώτσησα στο κεφάλι. Εκείνος λιποθύμησε. Αποφάσισα να τον κουβαλήσω πίσω και να τον παραδώσω στις αρχές της περιοχής. Στη διαδρομή το πόδι μου άρχισε να με πονάει ακόμα περισσότερο. Φαίνετε πως οφειλόταν από τη κλωτσιά που του έριξα. Αλλά ευτυχώς δεν ήταν τόσο έντονος.

Καθώς τον παρέδωσα στις αρχές εκεί με περίμενε ο Merc. Με ευχαρίστησε για αυτή μου τη πράξη και μετά έφυγε. Δεν του έδωσα και πολύ σημασία. Έπειτα κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου για να ξεκουράσω το πόδι μου. Στο δρόμο μου ερχόντουσαν οι μνήμες με την μάχη μου με τον Βασίλη. Δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ μου άρεσε να πολεμάω. Μήπως αν πήγαινα στη μεγάλη γραμμή θα έβρισκα άξιους αντίπαλους? Τελικά το αποφάσισα. Θα έφευγα από το νησί. Έτσι και θα μάθαινα περισσότερα για τους ψαρανθρώπους και θα πολεμούσα όσο ήθελα. Την επόμενη μέρα φώναξα στο σπίτι μου την Mambi και την Nadia για να τους ενημερώσω για αυτή μου την απόφαση. Στην αρχή ξαφνιάστηκαν αλλά έπειτα από λίγο κατάλαβαν πως δε μπορούσαν να μου αλλάξουν γνώμη. Φαινόντουσαν χαρούμενες και οι 2. Η Nadia όμως πιο πολύ καθώς ήταν το όνειρό της, να ταξιδεύψει στη Μεγάλη Γραμμή θα εκπληρωνόταν μέσω εμού. Αγόρασα μια πρόχειρη βάρκα πήρα μερικές προμήθειες μαζί μου και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω. Η Mambi είχε αρχίσει να κλαίει από τη συγκίνηση της μαζί με τη Nadia. Τώρα επόμενος προορισμός η Μεγάλη Γραμμή.

Όνομα: Sock
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 40.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Σχετικά μικρά ποστ, όχι κάτι ιδιαίτερο σαν σενάριο, χωρίς σχεδόν καθόλου δράση, πέρα από το pvp, και απότομο τέλος.