[Τέλος] Κυνηγός ή θήραμα;

Αρχή

Μετά τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στο Mystery Island και τη συμμαχία που συνάψαμε με τους Insanity Pirates, κατευθυνόμουν προς το τελευταίο νησί της East Blue που στην ουσία ήταν και ο προηγούμενος προορισμός μου. Μέχρι στιγμής δεν είχα δει το γεράκι στον ουρανό, κάτι που με γέμιζε ελπίδες. Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό θα ξεκουραζόμουν απ'τις συνεχόμενες αποστολές. Ήταν κάτι που χρειαζόμουν οπωσδήποτε, αφού απ'τις πολλές μάχες και υποχρεώσεις το σώμα μου είχε υποστεί αρκετές κακουχίες. Απ'ότι φαίνεται όμως ο καιρός είχε διαφορετικές βλέψεις. Απ'το πουθενά ο ουρανός σκοτείνιασε και μια μεγάλη καταιγίδα ξέσπασε με εμένα στο κέντρο της. Ο άνεμος φυσούσε μανιωδώς και τα πανιά κινδύνευαν να σχιστούν. Τρέχοντας ανέβασα τα πανιά και προσπάθησα να διατηρήσω το καράβι στην ίδια πορεία που ακολουθούσε, αλλά η παραμικρή προσπάθεια ήταν μάταιη. Η καταιγίδα είχε τον πλήρη έλεγχο. Ένα πελώριο κύμα πέρασε το κατάστρωμα και με πέτυχε ρίχνοντας με στο κατάρτι, ενώ το θαλασσινό νερό άρχισε να με αποδυναμώνει. Η καταιγίδα συνέχισε να οργιάζει και τα κύματα δεν έλεγαν να ηρεμήσουν να χτυπούν το καράβι και να περνούν το κατάστρωμα. Ήμουν ανίκανος να ελέγξω το πλοίο μου σε αυτές τις καιρικές συνθήκες και όσο περνούσε η ώρα έχανα τις δυνάμεις μου και απ'την κούραση και απ'το θαλασσινό νερό που πλέον υπήρχε σε μεγάλη αφθονία στο κατάστρωμα. Λίγη ώρα αργότερα, ένα κύμα με χτύπησε και έπεσα αναίσθητος στο κατάστρωμα, αφημένος στην τύχη για να επιβιώσω.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου η καταιγίδα είχε κοπάσει και στον ορίζοντα αχνοφαινόταν ένα νησί. Σηκώθηκα και άρχισα να ελέγχω το καράβι μου. Ευτυχώς δεν είχε πάθει πολλές ζημιές, κάτι το αξιοπερίεργο αφού η καταιγίδα ήταν αρκετά μεγάλη. Απ'ότι φαίνεται οι μηχανικοί στην Tequila Wolf είχαν κάνει πολύ καλή δουλειά. Κατέβασα τα πανιά και έλεγξα τις συντεταγμένες, αυτό που διαπίστωσα όμως με έκανε να φωνάξω έκπληκτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω που βρισκόμουν. Οι συντεταγμένες δε ήταν συμβατές με κανένα μέρος της East Blue.
-Μη μου πεις!? αναφώνησα, ενώ μια ιδέα πέρασε απ'το μυαλό μου.

Κοίταξα τους υπόλοιπους χάρτες που είχα και ύστερα από λίγη ώρα διαπίστωσα ότι είχα αλλάξει θάλασσα. Πιο συγκεκριμένα, βρισκόμουν στη West Blue. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι 4 θάλασσες χωρίζονταν μεταξύ τους απ'την Red Line και την Calm Belt, άρα πώς μετατοπίστηκα απ'την East στη West Blue, που μάλιστα βρίσκονται απέναντι η μια απ'την άλλη. Όπως και να το έβλεπα δεν μπορούσα να καταλάβω. Έτσι, κοίταξα το χάρτη της West Blue και υπολόγισα σε πιο νησί ήμουν πιο κοντά. Το Barrie Island απείχε μόλις 1-2 μέρες από το τωρινό μου σημείο, άρα θα έπλεα προς τα εκεί. Άνοιξα ένα βιβλίο σχετικό με το νησί που κατευθυνόμουν για να μάθω περαιτέρω πληροφορίες. Ήταν ένα νησί ξακουστό για την ακμή του εμπορίου του, καθώς και για τις συχνές επιδρομές πειρατών που πάντα όμως εξουδετερώνονταν από Κυνηγούς Επικηρυγμένων. Όπως το έβλεπα, ήθελα να κάνω στάση στο νησί αυτό για να εφοδιαστώ και να επισκευάσω τις ζημιές του πλοίου μου, ενώ απ'την άλλη ήθελα να γνωρίσω από κοντά τη δύναμη των Κυνηγών. Στο νησί Barrie ακούγονταν πολλές φήμες για τη δύναμή τους. Υπήρχαν άτομα που ξεχώριζαν απ'τους υπόλοιπους και που θα ήταν άξιοι αντίπαλοι. Και μόνο αυτή η ιδέα με ενθουσίαζε και με έκανε να ανυπομονώ για τις επερχόμενες συγκρούσεις μου. Σταθεροποίησα την πορεία που ακολουθούσε το πλοίο μου και πήγα προς την κουζίνα για να βάλω λίγο καφέ. Αφού γέμισα μια κούπα, βάδισα προς την πλώρη και έμεινα να κοιτώ τον αφρό που δημιουργούσαν τα κύματα, όταν χτυπούσαν στο καράβι. Bounty Hunters... το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν ο Hajime Saito που μου είχε επιτεθεί στην Tequila Wolf. Μια έντονη επιθυμία να πάρω εκδίκηση γι αυτό με κατέκλυσε. Εξαιτίας αυτού του ανθρώπου η επανάσταση παραλίγο να αποτύχει. Με τις σκέψεις αυτές ήπια και την τελευταία γουλιά του καφέ και αποφάσισα να πάω στο γυμναστήριο ώστε να κρατήσω σε εγρήγορση τους μυς μου. Δεν ήθελα να αποτελέσω θήραμα για τους Κυνηγούς, πόσο μάλιστα να τους δώσω την ευχαρίστηση να με στείλουν στο Impel Down.

Ύστερα από μερικές σύντομες ασκήσεις, ανέβηκα και πάλι στο κατάστρωμα για να ελέγξω την πορεία μου. Το καράβι ακολουθούσε σταθερή πορεία και σύμφωνα με τις συντεταγμένες θα έφτανα στον προορισμό μου αύριο το μεσημεράκι. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να δύει οπότε δεν είχα με τίποτα καλύτερο να ασχοληθώ, παρά να κάνω ένα μπάνιο με όσο γλυκό νερό μου είχε απομείνει και μετά να πέσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ, όπως και έγινε. Άργησα να ξυπνήσω την επόμενη μέρα και ο ήλιος ήταν πάνω απ'το κεφάλι μου, κάτι που μου δήλωνε ότι είχε μεσημεριάσει. Σηκώθηκα κι αφού πλύθηκα πήγα στο πηδάλιο για να κοιτάξω που βρισκόμουν. Για καλή μου τύχη δεν είχα αλλάξει πορεία και σε λίγη ώρα θα έφτανα στο νησί. Έτσι, κίνησα προς την καμπίνα μου για να ντυθώ. Φρόντισα να φορέσω τα γάντια και να πάρω το δίχτυ από Kairoseki μαζί μου, γιατί τώρα τελευταία είχε καταντήσει κλασσικό να τα ξεχνάω στο πλοίο.
Δυο περίπου ώρες αργότερα, το νησί φάνηκε στον ορίζοντα και άρχισα να "μεταμορφώνω" το καράβι μου. Μετέφερα οτιδήποτε φάνταζε πολεμικό στο αμπάρι και χρησιμοποιώντας πανιά κάλυψα όλα τα στοιχεία που δήλωναν την ταυτότητα της παράταξής μου, κάνοντας το πλοίο να φαντάζει με μια αποτυχημένη απομίμηση εμπορικού. Σύντομα προσάραξα στο λιμάνι και αφού βεβαιώθηκα ότι είχα καλύψει το δεξί μου μπράτσο με το μανδύα μου, φόρεσα την κουκούλα μου και κατέβηκα στην αποβάθρα. Περπάτησα για λίγο στο λιμάνι και έμεινα εντυπωσιασμένος με το μέγεθος και την ποιότητα των μαγαζιών. Ήταν όλα πολύ καλά εφοδιασμένα, με αρκετούς υπαλλήλους και φυσικά αρκετά μεγάλες διαστάσεις. Εντόπισα μερικά μαγαζιά που θα επισκεπτόμουν σύντομα και αποφάσισα να μπω σε ένα εστιατόριο για να γεμίσω το στομάχι μου, καθώς δεν είχα φάει τίποτα μετά την καταιγίδα. Πέρασα την ανοιχτή πόρτα και βρήκα μια θέση σε μια γωνία του μαγαζιού.

Περίμενα λίγη ώρα μέχρι που ήρθε μια σερβιτόρα, η οποία φορούσε μια λευκή ενδυμασία που απεικόνιζε το όνομα της επιχείρησης.
-Τι θα θέλατε?
-Μια μπριζόλα κι ένα ποτήρι μπύρα παρακαλώ.
-Αμέσως! μου απάντησε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα.
Όσο έλειπε η σερβιτόρα, κοιτούσα ερευνητικά το χώρο. Ήταν μεγάλο εστιατόριο και προσέλκυε αρκετό κόσμο. Δεν υπήρχαν πολλά άδεια τραπέζια και αποτελούνταν κυρίως από οικογένειες και νέους. Όμορφο θέαμα. Μπορούσα να κοιτάω αυτά τα χαρούμενα πρόσωπα ατελείωτα, χωρίς να έχω έγνοιες και την αγωνία της επικηρυγμένης μου ζωής. Τις σκέψεις μου διέκοψε η σερβιτόρα, καθώς μου άφηνε το πιάτο μπροστά μου.
-Είναι 32 belli.
Τις τα έδωσα και έφυγε από κοντά μου, βαδίζοντας προς κάποιο άλλο τραπέζι για να πάρει παραγγελία. Έπιασα το πιρούνι κι άρχισα να τρώω γρήγορα, προσέχοντας ταυτόχρονα γύρω μου. Κάποια στιγμή εντόπισα με το βλέμμα μου 2 τύπους στην απέναντι γωνία να συζητούν. Φορούσαν σκούρο πράσινο μανδύα και κρατούσαν Bounty Posters στα χέρια τους. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλι μου την ίδια στιγμή.
-Όχι που δε θα ήταν εδώ. σκέφτηκα, καθώς παρατηρούσα τους δυο Bounty Hunters. Για να δούμε ποιος θα είναι ο κυνηγός και ποιος το θήραμα τώρα.
Έφαγα γρήγορα το φαγητό μου και ήπια μονορούφι το ποτήρι με την μπύρα, βλέποντας τους δυο στόχους να τελειώνουν κι αυτοί τα πιάτα τους. Σηκώθηκα διακριτικά και βγήκα απ'το εστιατόριο. Βγήκα στο δρόμο και προχωρώντας προς την πόλη, έστριψα σε ένα απόμερο στενό περιμένοντας τους. Για κάποιο λόγο είχα την εντύπωση ότι θα περνούσαν από εδώ. Η ώρα να ξεκινήσει το κυνήγι είχε φτάσει!

Και πράγματι, η υποψία μου έγινε πραγματικότητα. Οι δυο κυνηγοί περνούσαν ξέγνοιαστοι απ'τον κεντρικό δρόμο δίπλα μου. Το χαμόγελό μου μεγάλωσε κι άλλο και τους σφύριξα. Ακούγοντας τον ήχο γύρισαν προς το μέρος μου σταματώντας τη συζήτησή τους. Φαίνονταν αδύναμοι και αποφάσισα να το ρισκάρω λιγάκι. Έβγαλα το δεξί μου χέρι απ'το μανδύα και γυρνώντας τους την πλάτη το σήκωσα στο ύψος των ώμων, φανερώνοντας το τατουάζ με το δράκο. Άρχισα να περπατώ πιο βαθιά στο στενό, ενώ κατάφερα να ακούσω τα θηράματα μου να με ακολουθούν και να τραβάνε τα σπαθιά τους.
-Ωραία, οι επαναστάτες μας δίνουν περισσότερα πάντα, έτσι Ben?
-Ναι Kayle, το θέμα είναι αν θα μας διασκεδάσει καθόλου, γιατί κρίνοντας απ'τον προηγούμενο δεν φτουράνε μία.
Δεν είχα σκοπό να σπαταλήσω το σάλιο μου για να τους απαντήσω. Τράβηξα το μανδύα μου προς τα πίσω και έβγαλα την κουκούλα.
-Kuran Kaname! Ευχαριστώ που παραβρεθήκατε στο πάρτι μου.
Η έκφρασή τους άλλαξε στη θέα του αντιπάλου τους. Σίγουρα δεν περίμεναν ότι είχαν να πολεμήσουν με κάποιον που είχε τόσο μεγάλο bounty στο κεφάλι του.
-Λοιπόν? Τι λέγατε για τους επαναστάτες?
Τότε ο ένας από αυτούς πήρε αμυντική στάση και φώναξε στον άλλον:
-Πρόσεχε! Ελέγχει το μαγνητισμό. Θα είναι δύσκολος αντίπαλος.
-Δύσκολος αντίπαλος!? Μην είσαι ανόητος. Μπροστά σας είμαι ανίκητος αντίπαλος! απάντησα και με μια κίνηση των χεριών μου τα σπαθιά τους ήρθαν προς το μέρος μου. Ο τρόμος ήταν αποτυπωμένος στα πρόσωπά τους, κάτι που μου πρόσφερε μεγάλη ικανοποίηση. Το λάτρευα όταν οι αντίπαλοί μου με φοβούνταν.
-Θα το τελειώσω γρήγορα. Repel!
Τα σπαθιά εκσφενδονίστηκαν και μπήχτηκαν στα στήθη τους. Οι κυνηγοί σωριάστηκαν στο έδαφος μέσα σε μια μεγάλη λίμνη αίματος και προσπερνώντας τους, φόρεσα το μανδύα μου και βρέθηκα ξανά στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην πόλη. Κίνησα ξανά προς το λιμάνι για να αγοράσω αυτά που χρειαζόμουν. Τα ψώνια δε διήρκεσαν πολύ και άφησα τα πράγματα στο αμπάρι του πλοίου. Αφού τα ετοίμασα, ακολούθησα ξανά τον κεντρικό δρόμο για να φτάσω στην πόλη.

Καθώς προχωρούσα άκουσα φωνές πίσω μου και κατάλαβα ότι τα πτώματα των θυμάτων μου είχαν βρεθεί. Τι γλυκό συναίσθημα να παίρνεις το ρόλο του αντιπάλου σου! Συνέχισα την πορεία μου αψηφώντας το σαματά, μέχρι που βρήκα ένα ξενοδοχείο. Λίγο πριν μπω, πέρασε από δίπλα μου ένας άντρας. Ήταν ψηλός, έμοιαζε γυμνασμένος και είχε στη ζώνη δυο θήκες σπαθιών, ενώ στο αριστερό του μπράτσο ήταν δεμένη μια κορδέλα με ένα περίεργο σχήμα πάνω της. Είχε μια περίεργη αύρα και έτρεχε προς το σημείο που υπήρχε η οχλοβοή. Κράτησα την εικόνα του στη μνήμη μου και κίνησα προς την ρεσεψιόν. Εκεί με εξυπηρέτησε μια ηλικιωμένη γυναίκα με μικρά γυαλιά.
-Γεια σας! Θα θέλατε ένα δωμάτιο?
-Ναι, στον πρώτο όροφο αν γίνεται.
Μου έγνεψε και παίρνοντας ένα κλειδί, μου το έδωσε.
-Το δωμάτιο σας βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου δεξιά.
-Ευχαριστώ.
Δίχως να χάσω χρόνο ανέβηκα τα σκαλιά, που υπήρχαν δίπλα απ'τη ρεσεψιόν και βρέθηκα σε ένα διάδρομο γεμάτο πόρτες στα αριστερά και δεξιά μου. Δίπλα στις σκάλες που είχα ανέβει, υπήρχαν άλλες που οδηγούσαν στο δεύτερο όροφο και ούτω καθεξής. Βάδισα μέχρι το τέλος του διαδρόμου και ξεκλείδωσα την πόρτα του δωματίου μου. Μέσα με περίμενε ένα στρωμένο κρεβάτι, ένα τραπέζι λίγο μπροστά του, μια κουζίνα στην άκρη και ένα ξεχωριστό δωματιάκι που προφανώς ήταν το μπάνιο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι, προσπαθώντας να σκεφτώ πώς να δράσω μετά. Σίγουρα θα είχε δοθεί σήμα σε όλους τους Bounty Hunters της πόλης για την άφιξη μιας απειλής, κάτι που με εμπόδιζε απ'το να πράττω με αφέλεια. Το παραμικρό λάθος θα μπορούσα να σημαίνει θάνατος σε μια πόλη γεμάτη από Κυνηγούς Επικηρυγμένων. Ούτως ή άλλως, όλοι τους θα πέθαιναν και θα σιγουρευόμουν να γίνει απ'τα δικά μου χέρια.

Εν τέλει με πήρε ο ύπνος και όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε βγει το φως του φεγγαριού. Αυτό ήταν καλό. Πλύθηκα κι αφού περίμενα λίγο να ξυπνήσω για τα καλά, βγήκα για "κυνήγι". Λογικά οι Κυνηγοί τώρα θα περιφέρονταν σε όλη την πόλη ελπίζοντας να πετύχουν τον επικηρυγμένο. Κρίμα που δεν ήξεραν με ποιον τα έβαζαν όμως. Βγήκα απ'το ξενοδοχείο χωρίς να με δει κανένας, καθώς δεν υπήρχε κανένας στο ισόγειο και άρχισα να περπατώ άσκοπα στα στενά της πόλης, ελπίζοντας να με εντοπίσει κάποιος. Μάλλον ήταν περασμένα μεσάνυχτα γιατί δεν έβλεπα κανέναν περαστικό στους δρόμους. Βάδιζα σε ένα σκοτεινό στενό, όταν άκουσα βήματα πίσω μου και πρόσεξα μερικές σκιές να κινούνται. Γύρισα απότομα και είδα 4 άντρες να με παρακολουθούν κρατώντας σπαθιά στα χέρια τους.
-Δεν είσαι απ'τα μέρη μας και για να κυκλοφορείς τέτοια ώρα σίγουρα δεν είσαι τουρίστας, σωστά?
-Σωστά! του απάντησα παριστάνοντας τον ηλίθιο.
-Εσύ τους σκότωσες? ρώτησε ένας άλλος Κυνηγός.
-Αυτοί όρμησαν, εγώ απλά απωθούσα. απάντησα προσπαθώντας να τους παραπέμψω ώστε να μου επιτεθούν, όπως κι έγινε. Μετά το τελευταίο μου σχόλιο επιτέθηκαν ταυτόχρονα, τείνοντας την αιχμή των σπαθιών τους προς το μέρος μου. Αμέσως τράβηξα το μανδύα μου πίσω και απλώνοντας τα χέρια μου απώθησα τα σπαθιά στον απέναντι τοίχο. Εκείνοι με κοιτούσαν έκπληκτοι και θέλησα να τους απαντήσω τραβώντας την κουκούλα μου. Όπως ήταν λογικό με αναγνώρισαν. Σιγά μη ξέφευγε από κάποιον Bounty Hunter ένα άτομο με τέτοιο bounty στο κεφάλι του. Ο ένας ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει την κατάσταση που βρίσκονταν και άρχισε να τρέχει, αναζητώντας τη σωτηρία του στη φυγή, αλλά ήταν πολύ αργά. Σήκωσα με τη χρήση των δυνάμεών μου τα σπαθιά τους και τα εκσφενδόνισα κατά πάνω τους, σπέρνοντας το θάνατο. Τα άψυχα σώματά τους έπεσαν στο έδαφος με θόρυβο και φόρεσα ξανά την κουκούλα μου.

Βγήκα απ'το στενό και απομακρύνθηκα απ'το σημείο "εγκλήματος", δεν ήθελα να με ανακαλύψουν από τώρα. Έτσι, πήρα το δρόμο προς το λιμάνι, περπατώντας στην άκρη του κεντρικού δρόμου για να μπορώ να ελέγχω στα διάφορα στενά. 6 Κυνηγοί ήταν ήδη νεκροί. Δεν είχα ιδέα πόσοι υπήρχαν στο νησί, αλλά το σίγουρο ήταν ότι πολλοί βρίσκονταν σε επιφυλακή. Καθώς προχωρούσα, ακούστηκε ένας τσιριχτός ήχος και γυρνώντας να δω από που προερχόταν, ένα βέλος πέρασε ξυστά απ'το μάγουλό μου ρίχνοντας πίσω την κουκούλα μου.
-Μπράβο Sai! Ακριβώς όπως σου υπέδειξα! ακούστηκε μια φωνή.
-Ναι ότι πεις Hakusho... ακούστηκε μια άλλη και 2 μορφές εμφανίστηκαν απ'το προηγούμενο στενό.
Ο ένας ήταν ψηλός και γεροδεμένος, ενώ ο άλλος μικρού αναστήματος και λεπτοκαμωμένος. Ο ψηλός κρατούσε ένα τόξο, ενώ ο κοντός ένα στιλέτο.
-Ξένε, πειρατής δεν είσαι σίγουρα, αλλά μπορώ να αισθανθώ την κακία που σε διατρέχει!
-Συγκινητικό Να μαντέψω και εσείς Κυνηγοί?
-Ναι. Πριν σε παραδώσουμε στους Marines πες μου μόνο αυτό, γιατί σκότωσες τους συναδέρφους μου?
-Αποφάσισα να αντιστρέψω λιγάκι τους ρόλους. Όταν βρισκόμουν στην Tequila Wolf ένας δικός σας εν ονόματι Hajime Saito μου επιτέθηκε απ'το πουθενά. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ήθελα να πάρω εκδίκηση γι'αυτό.
-Εσύ σκότωσες τον Hajime!?
-Πράγματι ήταν πολύ καλός Bounty Hunter. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έχανε από κάποιον του λόγου σου.
Ο κοντός ξεφύσηξε και μου όρμησε με το στιλέτο απλωμένο μπροστά του. Με μια κίνηση το στιλέτο εκσφενδονίστηκε στον τοίχο και ρίχνοντάς του μια γροθιά στο πρόσωπο τον σώριασα στο έδαφος. Ο άλλος είχε ήδη περάσει το βέλος απ'τη χορδή του τόξου και την άφησε, στέλνοντας το βέλος κατευθείαν προς το στέρνο μου. Ευτυχώς τα αντανακλαστικά μου δούλεψαν και λίγο πριν με χτυπήσει πήδηξα στο πλάι αποφεύγοντας την επίθεση.

Τα βέλη του δεν είχαν μέταλλο πάνω τους. Προφανώς δεν επιδίωκε να σκοτώσει, αλλά περισσότερο να τραυματίσει. Φαινόταν αρκετά έξυπνος και ικανός, κάτι που με παρακίνησε να πολεμήσω μαζί του. Στην τελική, ήρθα στο νησί για να πολεμήσω με ισάξιους αντιπάλους κι όχι με μισοριξιές. Πέρασε άλλο ένα βέλος στη χορδή του τόξου του και άλειψε την αιχμή του με κάποιο υγρό, το οποίο αμέσως πήρε φωτιά. Την επόμενη στιγμή το εκσφενδόνισε, αλλά για ακόμα μια φορά το απέφυγα.
-Ωραία, ένας αντίπαλος που μάχεται εξ αποστάσεως. Θα ευχαριστηθώ τη μάχη μας... για τον λίγο χρόνο που θα διαρκέσει.
Με τα λόγια αυτά, έβγαλα μερικές σφαίρες απ'την τσέπη μου και με τη χρήση των δυνάμεων του Φρούτου μου, τις έστειλα κατά πάνω του. Απέφυγε με εκπληκτική ταχύτητα τις περισσότερες, αλλά μια σφαίρα δεν είναι το ίδιο με ένα βέλος. Η μια τον πέτυχε στο αριστερό πόδι, στιγματίζοντας τη νίκη μου. Άπλωσα το χέρι μου και το στιλέτο του πεσμένου Κυνηγού ήρθε μπροστά μου. Τότε, ένιωσα κάτι να κόβει την πλάτη μου και πετάχτηκα μερικά μέτρα μπροστά. Η πληγή δεν ήταν βαθιά, σαν να είχε γίνει επίτηδες έτσι, λες και δεν ήθελε να με σκοτώσει. Γύρισα για να αντικρίσω ποιος με τραυμάτισε και πρόσεξα ότι ήταν ο άντρας που είχα δει νωρίτερα την ίδια μέρα, έξω απ'το ξενοδοχείο.
-Sanrin-sama! αναφώνησε ο πληγωμένος Bounty Hunter.
-Καλησπέρα Sai. Kuran Kaname, σωστά?
-Ολόσωστα.
-Δεν σε περίμενα στα μέρη μας. Γνώριζα ότι βρισκόσουν στην East Blue. Τέλος πάντων, Sai, Hakusho, πηγαίνετε στη βάση να περιποιηθείτε τους εαυτούς σας. Έχουμε πρόβλημα. Ειδοποιήστε τον Iruka να πάει αμέσως στο λιμάνι. Επιτίθενται οι One-Eye Pirates!
Μετά τη διαταγή του άντρα, οι δυο τραυματίες άλλαξαν πορεία κατευθυνόμενοι αργά προς το αρχηγείο τους, ενώ ο ονομαζόμενος Sanrin έμεινε να με αντιμετωπίσει.

-Την περίμενα αυτή τη μονομαχία!
Τα μάτια του Κυνηγού στένεψαν και τράβηξε τα σπαθιά του.
-Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας επαναστάτης θέλει να σκοτώσει τόσους Bounty Hunters.
-Λέγεται εκδίκηση! Επίσης... χρειάζομαι ένα σοβαρό αντίπαλο! απάντησα και τράβηξα το κατάνα απ'την πλάτη μου.
Αμέσως όρμισα κατά πάνω του, ενώ εκείνος πήρε αμυντική στάση. Τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν και οι διαξιφισμοί προκαλούσαν αντίλαλο στα ήσυχα στενά της πόλης. Δεν είχα χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις μου ακόμα. Ήθελα να ελέγξω τις ικανότητές του στη χρήση των σπαθιών, καθώς και να "ξεσκουριάσω" τις δικές μου, αφού είχα να χρησιμοποιήσω σοβαρά το σπαθί μου καιρό. Απέκρουε με μεγάλη δεξιότητα τα χτυπήματά μου και αντεπιτιθόταν γρήγορα στοχεύοντας σε κρίσιμα σημεία. Ξιφασκούσαμε για τουλάχιστον ένα τέταρτο, όταν μια ομάδα των δέκα Κυνηγών μας περικύκλωσε.
-Sanrin-sama! Οι πειρατές είναι πολλοί! Δεν μπορούμε να τους κρατήσουμε.
Ο αρχηγός φαινόταν προβληματισμένος μιας και έβλεπε ότι η μάχη μας θα διαρκούσε για πολύ ώρα ακόμα. Ήταν φανερό επίσης ότι δεν ήθελε να επιτρέψει να τελειώσει η μονομαχία άδικα για εμένα.
-Στάθηκες τυχερός επαναστάτη! Θα συνεχίσουμε τη μονομαχία μας κάποια άλλη στιγμή. Ονομάζομαι Mayuri Sanrin και καλά θα κάνεις να θυμάσαι το όνομα αυτό.
-Ανυπομονώ! του απάντησα με ένα μοχθηρό χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπό μου.
Μου έγνεψε και έτρεξε με τους συντρόφους του προς το λιμάνι, όπου οι ήχοι των συγκρούσεων είχαν αρχίσει να φτάνουν προς την πόλη. Σκέπασα το σώμα και το κεφάλι μου με το μανδύα και πέρασα το σπαθί στη θήκη του. Δεν είχα σκοπό να χάσω τη δράση, ειδικά τώρα που το αίμα μου έβραζε. Δίχως να χάσω χρόνο, κατευθύνθηκα κι εγώ προς το πεδίο μάχης.

Όσο περισσότερο πλησίαζα στο λιμάνι, τόσο πιο έντονη και δυνατή γινόταν η φασαρία που επικρατούσε. Όταν πλέον βγήκα στο δρόμο του λιμανιού, αντίκρισα κάτι που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Ένα πειρατικό καράβι αρκετά μεγάλου μεγέθους είχε ρίξει άγκυρα δίπλα στις αποβάθρες και περίπου 30 πειρατές μάχονταν με άλλους τόσους Κυνηγούς Επικηρυγμένων. Τη μάχη φαινόταν να κέρδιζαν μέχρι στιγμής οι πειρατές, οι οποίοι νίκαγαν τακτικά στις πρόσωπο με πρόσωπο μονομαχίες, μειώνοντας τον αριθμό των αμυνόμενων. Ο Mayuri έγινε ένα με το πλήθος κι άρχισε να φωνάζει οδηγίες, τις οποίες οι Bounty Hunters ακολούθησαν αμέσως. Σύντομα η μάχη άρχισε να ισορροπεί. Ο άντρας αυτός έπαιζε σημαντικό ρόλο για τους υπόλοιπους συνεταίρους του, τόσο που όλη η μάχη κρινόταν από αυτόν. Βρισκόμουν σε μεγάλο δίλημμα. Απ'τη μια μεριά ήθελα να συμμετέχω κι εγώ στη σύγκρουση, αλλά απ'την άλλη δεν ήθελα να βοηθήσω καμιά απ'τις δυο παρατάξεις. Έμεινα να τους παρακολουθώ για λίγη ώρα ακόμα. Οι Κυνηγοί τώρα είχαν το πάνω χέρι και σε λίγα λεπτά θα είχαν αφανίσει στα σίγουρα τους πειρατές. Έτσι, αποφάσισα να δυσκολέψω λίγο το έργο τους. Άρχισα να προχωρώ προς το σημείο όπου πολεμούσαν και όπως περίμενα δεν έγινα αντιληπτός από κανέναν. Όλοι τους ήταν αφοσιωμένοι στην έκβαση της μάχης. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία κι άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα προς το δεξί μου χέρι, δημιουργώντας ένα μεταλλικό χέρι ύψους 3ων μέτρων. Με αυτή μου την ενέργεια τράβηξα την προσοχή μερικών Κυνηγών, οι οποίοι ενημέρωσαν τους υπόλοιπους, αλλά δεν άλλαζε απολύτως τίποτα. Σήκωσα το χέρι μου και έριξα γροθιά στον πρώτο αντίπαλο που είδα μπροστά μου, εκτοπίζοντας τον μερικά μέτρα πιο πέρα με σοβαρές πληγές. Αμέσως ήρθαν κοντά μου Κυνηγοί για να με αντιμετωπίσουν, αλλά ήταν μάταιο. Κανείς τους δεν ήταν χρήστης Φρούτου του Διαβόλου, ούτε είχε όπλο από Kairoseki, ούτε ήταν αρκετά ικανός ώστε να με συναγωνιστεί.

Η επόμενη κίνησή μου συνέβη εντελώς ενστικτωδώς. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα και στο άλλο μου χέρι, δημιουργώντας ένα δεύτερο μεταλλικό χέρι ύψους 3ων μέτρων. Οι αντίπαλοί μου φαίνονταν ανήσυχοι. Προφανώς δεν ήξεραν πώς να με αντιμετωπίσουν, κάτι που αποδείχθηκε και στη συνέχεια. Άρχισα να ρίχνω γροθιές, η καθεμιά απ'τις οποίες πετύχαινε δυο άντρες. Σχεδόν αμέσως η μονομαχία μας είχε τελειώσει και οι έξι Bounty Hunters που είχαν έρθει να με αντιμετωπίσουν, βρίσκονταν σοβαρά τραυματισμένοι στο έδαφος. Η ύπαρξή μου είχε πλέον γίνει αισθητή σε όλο το πεδίο της μάχης και κανένας Κυνηγός ή πειρατής δεν επιδίωκε να μου επιτεθεί. Τότε απ'το πλήθος εμφανίστηκε ο Mayuri κρατώντας τα σπαθιά του.
-Απ'ότι φαίνεται δεν μπορούσες να περιμένεις.
-Καθόλου!
-Ο Hajime Saito ήταν ικανός Κυνηγός και καλός φίλος! Θα καθαρίσω το όνομά του απ'τη βρώμα σου!
Άφησα τα μεταλλικά αντικείμενα να πέσουν στο δάπεδο και τράβηξα το σπαθί μου. Ήταν καιρός να συνεχιστεί η μονομαχία μας. Ετοιμαστήκαμε να ορμήσουμε, όταν ακούστηκε ένας γνώριμος θόρυβος, που δεν ήταν άλλος από τον ήχο που έκανε ένα κανόνι όταν έριχνε μια οβίδα. Άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα προς την οβίδα, η οποία σιγά-σιγά έχανε ταχύτητα μέχρι που έμεινε να αιωρείται λίγα μέτρα μπροστά μου.
-Repel! φώναξα και η οβίδα εκσφενδονίστηκε προς το καράβι, καταστρέφοντας το κεντρικό κατάρτι.
Έστρεψα ξανά το σπαθί μου προς τον αντίπαλό μου, αλλά η μοίρα δεν ήθελε να πολεμήσουμε τώρα. Άλλος ένας άντρας στάθηκε εμπόδιο στη διεξαγωγή της και δεν ήταν άλλος απ'τον καπετάνιο των πειρατών.
-Har! Har! Har! Τι χαμπάρια Mayuri? Ελπίζω να μη με ξέχασες!
-Τς! Πώς γίνεται να ξεχάσω βρωμερούς και συνάμα τυχερούς τύπους σαν εσένα... αποκρίθηκε ο Κυνηγός, ενώ ένα πλατύ χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στην ασχημόφατσα του πειρατή.

-Απ'ότι φαίνεται η μοίρα έχει συνωμοτήσει ενάντια στη μάχη μας Mayuri! είπα κατσούφικα.
-Λυπάμαι φρικιό, αλλά ο Κυνηγός είναι δικός μου.
-Αυτό κανονίζεται. απάντησα στρέφοντας το σπαθί μου προς τον καπετάνιο.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του και σήκωσε το πιστόλι του στο ύψος του κεφαλιού μου. Στη συνέχεια το όπλισε και έμεινε να περιμένει την επόμενη κίνησή μου, ενώ ο Mayuri εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να γίνει ένα με το πλήθος και να βοηθήσει τους συντρόφους του.
-Κοίτα τι έκανες... Έδιωξες το μόνο άξιο αντίπαλο που βρήκα στο νησί. Όχι μόνο αυτό, αλλά έχεις το θράσος να... "απειλείς" τη ζωή μου με ένα πιστόλι. Πόσο πιο προσβλητικός μπορείς να γίνεις. είπα παριστάνοντας τον θιγμένο και άπλωσα το αριστερό μου χέρι προς το μέρος του. Την ίδια στιγμή ο πειρατής πάτησε την σκανδάλη και ο ήχος του πυροβολισμού έκανε πολλούς που μάχονταν κοντά μας να γυρίσουν προς το μέρος μας. Όπως ήταν προφανές, η επίθεσή του δεν είχε αποτέλεσμα. Η σφαίρα δεν είχε φτάσει ποτέ σε εμένα, καθώς σταμάτησα την ταχύτητά της εκπέμποντας μαγνητικά κύματα.
-Στο είπα, τέτοιες επιθέσεις δεν έχουν επίδραση πάνω μου. Magnetic Crush!
Μαγνητικά κύματα άρχισαν να χτυπούν το πιστόλι από όλες τις πιθανές κατευθύνσεις, διαλύοντας το μέταλλο. Σύντομα ο πειρατής το πέταξε στο έδαφος, αλλά το χαμόγελο δεν είχε φύγει απ'τα χείλη του.
-Πολύ ενθουσιασμένο σε βρίσκω. Συνήθως όσοι ετοιμάζονται να πεθάνουν δε γελάνε.
-Πολύ ομιλητικός είσαι, αλλά θα το διορθώσουμε! φώναξε και τότε συνέβη κάτι απροσδόκητο.
Τα χέρια του μετατράπηκαν σε κανόνια και άρχισε να πυροβολεί στον αέρα. Μπροστά στο θέαμα οι πειρατές άρχισαν να ζητωκραυγάζουν.
-Προσκύνα μπροστά στο Hou Hou no Mi, το Φρούτο του Διαβόλου που μου επιτρέπει να μετατρέπω οποιοδήποτε μέρος του σώματός μου σε κανόνι! Har! Har! Har!

Βλέποντας την αντίδραση των πειρατών δεν μπόρεσα να κρατηθώ και ξέσπασα σε δυνατά γέλια. Γέλαγα την στιγμή που οι συμπλοκές είχαν σταματήσει για λίγο για να ξεκουραστούν λίγο οι άντρες των δυο παρατάξεων. Τα βλέμματα όλων είχαν στραφεί πάνω στη μονομαχία μου με τον καπετάνιο. Σταμάτησα να γελώ, ενώ ο εκνευρισμός ήταν εμφανής στο πρόσωπο του καπετάνιου.
-Ουυυυφ... Να προσκυνήσω? Να προσκυνήσω σε κάποιον που ρίχνει οβίδες? Νομίζω ότι ξέχασες σε ποιον μιλάς!!! φώναξα και έκανα μερικά μεταλλικά αντικείμενα να αιωρηθούν στο ύψος των ώμων μου. Οτιδήποτε μεταλλικό είναι σαν ένα άκακο γατάκι μπροστά μου! Μπροστά στη δύναμη του μαγνητισμού!
-Συγχαρητήρια που μπορείς να σηκώνεις σπαθιά, αλλά μπορείς να σταματήσεις αυτό!? φώναξε και έριξε δυο οβίδες προς το μέρος μου.
Η κίνησή του όμως ήταν μάταιη. Απ'την στιγμή που οι οβίδες ήταν μεταλλικές δεν μπορούσε να με αγγίξει. Θα εκσφενδονίζονταν όπως κάθε τι μεταλλικό. Άρχισα να εκπέμπω μαγνητικά κύματα και η ταχύτητα των οβίδων εκμηδενίστηκε λίγο πριν έρθουν σε επαφή μαζί μου.
-Αυτό ήταν όλο? του αποκρίθηκα και με μια αμήχανη κίνηση των χεριών μου οι οβίδες εκσφενδονίστηκαν προς το μέρος του, δημιουργώντας μια έκρηξη, της οποίας το οστικό κύμα με έριξε στο έδαφος. Σηκώθηκα πάλι όρθιος και χτύπησα τον αριστερό μου ώμο με την παλάμη του χεριού μου για να τον "ξεσκονίσω". Στη συνέχεια γύρισα το βλέμμα μου προς τους πειρατές. Όλοι τους με κοίταζαν με απέχθεια και φόβο.
-Λοιπόν? Ενδιαφέρεται κανείς να ακολουθήσει τον καπετάνιο του?
-Ελπίζω να μην έχετε σκοπό να συνεχίσετε την ανούσια μάχη σας αποβράσματα! ακούστηκε μια φωνή από μια στέγη μερικά μέτρα πιο πέρα.

-Γνωρίζετε ότι η νίκη είναι δική μας, ειδικότερα τώρα που αποφάσισα κι εγώ να συμμετέχω! Loser Hakusho! Χαράξτε αυτό το όνομα στη μνήμη σας και εξαφανιστείτε απ'το νησί μου, αλλιώς θα αναγκαστώ να το κάνω εγώ! φώναξε ο άντρας.
Οι πειρατές φαίνονταν δύσπιστοι και φαίνονταν ανίκανοι να αποφασίσουν τι να κάνουν.
-Επιτεθείτε!!! ούρλιαξε ο Mayuri Sanrin και όλοι οι Κυνηγοί όρμησαν μαζί στην μπερδεμένοι μάζα των πειρατών. Όπως ήταν φυσικό, ο ένας μετά τον άλλο έπεφτε στο πεδίο της μάχης και η παράταξη των Κυνηγών ήταν σαφέστατα η νικήτρια. Αυτό που με ενθουσίασε όμως, ήταν ο άντρας που μίλησε απ'την στέγη. Αφού έδεσαν τους πειρατές, οι Κυνηγοί στράφηκαν προς το μέρος μου και μια ομάδα των 10 ανθρώπων με περικύκλωσε στρέφοντας τα σπαθιά τους προς το μέρος μου.
-Ακόμα να μάθετε το μάθημά σας? Repel! τα σπαθιά έφυγαν απ'τα χέρια των χειριστών τους και μπήχτηκαν στη σάρκα τους σωριάζοντας τους στο έδαφος. Αμέσως άλλοι Bounty Hunters ήρθαν γύρω μου, αλλά η φωνή του Mayuri ήταν ξεκάθαρη.
-Φύγετε από κοντά του! Δεν μπορείτε να τον νικήσετε!
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και ο Mayuri στάθηκε μπροστά μου κρατώντας τα σπαθιά του, έτοιμος για μάχη.
-Τι βλέπω? Μάχη ένας εναντίον ενός?
-Φύγε Hakusho! φώναξε ο Mayuri στον κοντό Κυνηγό που είχα πολεμήσει νωρίτερα.
-Ενδιαφέρον. Μπορούμε να το κάνουμε δυο εναντίον ενός αν πρόκειται για σένα!
-Σου εγγυόμαι ότι δεν ήταν λίγοι οι επαναστάτες που έπεσαν απ'το σπαθί μου!
-Ένας παραπάνω λόγος για να σε αφανίσω. απάντησα, ενώ το ύφος μου άλλαζε.
Ποτέ δε μου άρεσε να κακολογούν τους επαναστάτες και όποτε κάποιος το έκανε, δεν είχε αίσιο τέλος. Ο Κυνηγός αυτός δε θα αποτελούσε εξαίρεση. Έστρεψα το σπαθί μου προς αυτόν και όρμησα. Ο Mayuri μπήκε μπροστά και μπλόκαρε την επίθεσή μου.
-Εγώ είμαι ο αντίπαλός σου!
Πλέον δεν είχε νόημα. Με τη χρήση των δυνάμεών μου τον αφόπλισα και του έριξα μια κλοτσιά στο στομάχι. Ο στόχος μου τώρα ήταν ο Hakusho και κανένας άλλος. Θα τον έκανα να μετανιώσει που ξεστόμισε αυτά τα λόγια.

Ο Hakusho τράβηξε το σπαθί του, αλλά η σύγκρουση ήταν μάλλον πολύ ισχυρή γι αυτόν. Έπεσε στο έδαφος και το σπαθί έφυγε απ'τα χέρια του.
-Πφφ... πώς θες να πιστέψω ότι εσύ σκότωσες συντρόφους μου?
-Τς! Δεν είμαι σε καλή φόρμα... αυτό είναι όλο.
Τότε ο Mayuri πετάχτηκε ξανά μπροστά μου με τα σπαθιά του στα χέρια.
-Hakusho φύγε! Εγώ είμαι ο αντίπαλός σου Kaname!
Κοίταξα τον Hakusho, που βρισκόταν στο έδαφος, στα μάτια. Ήταν αδύναμος και φοβισμένος. Δεν είχε το αίσθημα της μάχης πάνω του.
-Όντως. Δεν αξίζει την προσοχή μου. Ας συνεχίσουμε!
Τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν και οι διαξιφισμοί κατέκλυσαν το μέρος. Όσοι Κυνηγοί είχαν επιζήσει απ'τη συμπλοκή με τους πειρατές, τους μετέφεραν σε ένα πλοίο για να τους στείλουν στην κοντινότερη βάση. Οι βαριά τραυματισμένοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν τη μονομαχία μας. Η ικανότητα του Mayuri στο σπαθί ήταν μεγαλύτερη απ'τη δική μου, αλλά ήταν πολύ κουρασμένος. Είχε παίξει το ρόλο του αρχηγού σε μια μεγάλη μάχη και είχε πολεμήσει με αρκετούς πειρατές, ενώ πριν από αυτό πολεμούσαμε μαζί. Οι κινήσεις του ήταν αργές και παρόλο που ήμουν κι εγώ λίγο κουρασμένος, υπερτερούσα. Με μια περιστροφή του σπαθιού μου, το κατάνα του αριστερού του χεριού έπεσε στο έδαφος. Το επόμενο χτύπημα τα καθόρισε όλα. Το άλλο του σπαθί έπεσε κι αυτό στο έδαφος, ενώ εκείνος γονάτισε. Είχε φτάσει στα όριά του και ήταν εμφανές.
-Δεν μπορώ να σε νικήσω. Η νίκη σου ανήκει. είπε και ύψωσε τα χέρια του στο ύψος των ώμων.
-Μπαα... Δε θα σε σκοτώσω επειδή σε νίκησα άδικα. Ήταν μια άνιση μονομαχία. Θα σε ξαναπολεμήσω στο μέλλον σε ισάξιες συνθήκες.
Γύρισα την πλάτη μου και κίνησα προς το ξενοδοχείο. Αφού πέτυχα αυτό που ήθελα δεν είχα λόγο να μείνω. Τα σχέδιά μου όμως, αποφάσισαν να χαλάσει η ανοησία που κυρίευε τους Bounty Hunters του νησιού. Οι ηλίθιοι αποφάσισαν ότι ήταν η ευκαιρία τους να με σκοτώσουν, τώρα που ήμουν κουρασμένος. Τότε, όσοι Κυνηγοί βρίσκονταν μπροστά στη μάχη μου με τον Mayuri Sanrin βρέθηκαν γύρω μου.

Δεν ήταν πολλοί σε αριθμό. Υπολόγιζα ότι ήταν περίπου 8-12 άτομα. Όλοι τους είχαν μερικές πληγές και μώλωπες και είχαν ένα χαμόγελο στα πρόσωπά τους.
-Μπορεί να νίκησες τον Sanrin, αλλά δε θα σε αφήσουμε να φύγεις απ'το νησί έτσι. Με τόσο bounty που έχεις θα μας κάνεις πλούσιους!
Οι υπόλοιποι γέλασαν στο άκουσμα του τελευταίου και τράβηξαν τα όπλα τους. Οι περισσότεροι κρατούσαν σπαθιά, αλλά δεν έλειψαν και δυο-τρεις που πολεμούσαν με πιστόλια. Τίποτα πρωτότυπο που θα άξιζε να πολεμήσω με όλη τη δύναμή μου.
-Δε μάθατε τίποτα έτσι? Οι επιθέσεις σας είναι ανούσιες μπροστά μου. Magnetic Whirlpool! φώναξα απλώνοντας το χέρι μου.
Τα όπλα των Κυνηγών και διάφορα άλλα μεταλλικά αντικείμενα άρχισαν να περιστρέφονται λίγο μπροστά απ'το δεξί μου χέρι, σαν να βρίσκονταν σε δύνη. Μπροστά στο θέαμα μερικοί Bounty Hunters οπισθοχώρησαν τρομαγμένοι, ενώ άλλοι περίμεναν τη συνέχεια της επίθεσης μου. Τότε, τα μεταλλικά αντικείμενα που περιστρέφονταν με μεγάλη ταχύτητα μπροστά μου, εκσφενδονίστηκαν προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις πετυχαίνοντας σε τυχαία σημεία τους αντιπάλους μου. Μετά την επίθεση όλοι τους βρίσκονταν στο έδαφος και οι περισσότεροι λιπόθυμοι. Τρεις απ'αυτούς στάθηκαν στα πόδια τους.
-Είσαι πράγματι ένα τέρας.
-Ευχαριστώ! Τα λέμε στην κόλαση! απάντησα και σήκωσα με τις δυνάμεις μου τρία σπαθιά, τα οποία έστειλα στα στήθη τους σκοτώνοντας τους. Πέρασα τα πτώματα των εναπομείναντα Κυνηγών και κίνησα προς το ξενοδοχείο. Είχε φτάσει η ώρα της αναχώρησής μου. Ίσως επισκεπτόμουν ξανά το νησί στο μέλλον για να πολεμήσω ξανά με τον Mayuri. Μετά από μερικά λεπτά έφτασα στη ρεσεψιόν, στην οποία δεν υπήρχε κανείς, άφησα το κλειδί και μερικά belli που λογικά ήταν παραπάνω απ'το κανονικό και πήγα προς το λιμάνι. Σύντομα βρισκόμουν στο καράβι μου και αφαιρούσα τα παραπετάσματα. Αφού τα πήγα όλα στο αμπάρι, επανέφερα τα κανόνια και όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα που είχα κρύψει και σήκωσα την άγκυρα. Καθώς απομακρυνόμουν απ'το λιμάνι, κοίταξα προς τις αποβάθρες, όπου βρίσκονταν τα νεκρά σώματα των Κυνηγών και των πειρατών και ένα κύμα ικανοποίησης με κυρίευσε. Εν τέλει είχα γίνει εγώ ο κυνηγός κι όχι το θήραμα!

Τέλος

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 25.000
Bounty/Fame Points: 4.000.000
Παρατηρήσεις: Η ιστορία σου είχε απλή πλοκή, και είχε φούλ εκδικητικό χαρακτήρα. Τα ποστ σου από πλευράς εμφάνισης ήταν τέλεια και τις μάχες (από τις οποίες έσφιζε η ιστορία) τις περιέγραφες αρκετά καλά. Ευανάγνωστο και ευχάριστο στόρυ (δεν εννοώ χαρούμενο). Το μπάουντυ το φορτώνεσαι καθότι σκότωσες πολλά "πιόνια" της Κυβέρνησης.