[Τέλος] Big Fight

Προηγούμενες ιστορίες...

Ο Ρομπ είχε βρεθεί σ'ένα νησί έπειτα απ'τον χωρισμό του με την Νάντια. Εκεί έγινε μάρτυρας ενός σοβαρού περιστατικού. Είδε μερικούς μαριν να βασανίζουν μία κοπέλα με σκοπό να μάθουν την τοποθεσία ενός θησαυρού. Ο Ρομπ αφού κατάφερε να εξουδετερώσει την απειλή των μαρίν, ελευθέρωσε την κοπέλα κι αποφάσισε να την βοηθήσει να πάει σπίτι της. Το όνομα της κοπέλας ήταν Μπόνι. Καταγόταν από το Pingtan Island, γνωστό κι ως νησί του ψωμιού. Εκεί λειτουργούσε ένα εργοστάσιο ψωμιού που χρησιμοποιούσε τους εργαζόμενους ως σκλάβους. Ο Ρομπ αφού βοήθησε την Bonny να ξαναδεί την μητέρα της, κατέστρωσε ένα σχέδιο διαφυγής απ'το νησί με την βοήθεια της μητέρας της η οποία αποφάσισε να μην εγκαταλείψει το νησί και τους γίνει βάρος....

Τώρα..(θα το κάνω 1ο πρόσωπο έτσι για αλλαγή)

Πέρασε αρκετός καιρός απο τότε που φύγαμε απο το Pingtan Island. Προσπαθούσα συνεχώς να την ηρεμήσω, αλλα τίποτα, η Bonny συνέχιζε να έχει τις μαύρες της.
-Πρεπει να γυρίσουμε πίσω, δεν μπορούμε να την αφήσουμε εκεί.
Λες και εμένα μου έρεσε που αφήσαμε τη μητέρα της. Αλλα δεν είχαμε αλλη επιλογή. Έπρεπε να φύγουμε.
-Μπορείς να καταλάβεις οτι δεν γινόταν αλλιώς; Ουτε εγώ το ήθελα. Αλλα δεν μπορούσα να κάνω κάτι.
Αν ήμουν πιο δυνατός θα την είχαμε παρει.
-Δεν σε κατηγορώ Ρομπ. Αλλα σε παρακαλώ προσπάθησε να με καταλάβεις.
-Πιστεψε με Bonny. Σε καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να το δεχτείς. Πέρασες πολλά και σε λίγο χρόνο. Για αυτό δεν μπορείς να τα δεχτείς. Αλλα εκεί που θα πάμε θα έχεις αρκετό χρόνο να τα σκεφτείς όλα και την ελευθερία να αντιδράσεις όπως εσύ θέλεις.
-Γιατι; Που θα πάμε;
-Σε ένα ιδιαίτερο νησί. Το Clockwork Island!

Είχε ήδη νυχτώσει όταν φτάσαμε στο Clockwork Island. To raft το έβαλα στο ναυπηγείο του Johny, ενός παλιού φίλου του παππού μου, ο οποίος ζούσε χρόνια εκεί.
Xεχεχε....θέλω να δω τη φάτσα του όταν θα ξυπνήσει το πρωι και θα δει το raft μου εδώ.
-Καλύτερα να μείνουμε εδώ για σήμερα. Θα ανάψω φωτια, θα έχουμε θέα τη θάλασσα...
-Αυτό που σκέφτεσαι να το βγάλεις απο το μυαλό σου.
-Μα δεν είπα τίποτα.
-Αυτό έλειπε, να πεις κιόλας.
Καθίσαμε στη αμμο γύρω απο τη φωτιά και κοιτάζαμε τη θάλασσα.
-Bonny. Ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι. Για αυτο θέλω να σου ζητήσω κάτι.
-Τι πράγμα;
-Aπο εδω και πέρα θέλω να κοιτάς μπροστά. Να μη ξανακοιτάξεις το παρελθόν. Να κοιτάς μόνο ευθεία.
-Τι λες ρε Ρομπ;
-Δεν σου είπα να τα ξεχάσεις όλα. Αλλωστε δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλα μόνο αν το κάνεις αυτό θα μπορέσεις να το ξεπεράσεις.
-Πιστεύεις οτι μπορώ να ξεχάσω τη μητέρα μου;
-Θα σου πω κάτι. Και βάλτο καλά στο μυαλό σου. Σκέψου το σαν μια συμφωνία. Αν κάνεις αυτό που σου ζήτησα, τότε εγώ όταν γίνω αρκετα δυνατός, θα πάω και θα διαλύσω το καταραμένο εργοστάσιο. Να είσαι σίγουρη για αυτό.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για το σπίτι που είχε ο παππούς μου στο νησί όταν δούλευε εδώ με τον Τζόνι. Τώρα είναι στα χέρια της κόρης του, της θείας μου δηλαδή.Αν και δεν είχε περάσει πολύς καιρός απο τη μέρα που έφυγα, μου είχε λείψει η Νάντια. Αλλωστε, 10 χρόνια έζησα μαζί της. Δεν είναι τόσο εύκολο να την ξεχάσω.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι χτύπησα τη πόρτα.
-Μια στιγμή! Έρχομαι!
Μόλις άνοιξε τη πόρτα, πάγωσε. Αλλα δεν έμεινε πολύ έτσι, γιατί αμέσως έπεσε πάνω μου και με αγκάλιασε.
-Αγόρι μου, αγοράκι μου....τι κάνεις; Πως είσαι; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου έλειψες.
-Σιγα ρε θεία...θα με πνίξεις!
-Συγνώμη αγόρι μου αλλα...
-Καταλαβαίνω, μην ανησυχείς.
Τότε της έδειξα τη Bonny. Eίμαι σίγουρος οτι ούτε που τη πρόσεξε
-Eεεε...αυτή είναι η Bonny.
-Γειά σας
-Γεια σου κορίτσι μου, καλωσήρθες στο νησί μας.
-Επιτέλους σοβαρεύτηκες. Μου έφερες να γνωρίσω μια κοπέλα...... Ελάτε περάστε μέσα.
Μόλις μπήκε η θεία μου μέσα λέω ψιθυριστά στη Bonny:
-Είδες; ακόμα και η θεία μου νομίζει οτι ταιριάζ....
Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και μου έριξε μια αγκωνιά στο στομάχι

Όταν μπήκαμε μέσα, πήγαμε στη κουζίνα, οπού μαζί με το φαγητό, συζητούσαμε κιόλας.
-Λοιπόν, δεν μου είπες; Πως ήταν τα ταξίδια σου; Από τότε που χάσαμε τον παππού και ήσουν μ'αυτήν την πειρατίνα, χαθήκαμε.
-Εεεε....καλά ήταν. Δεν πήγα σε πολλά μέρη βέβαια, ούτε είδα κάτι περίεργο, αλλα σε γενικές γραμμές ήταν καλά.
-Και...πως γνωριστήκατε;
-Βρεθήκαμε σε ένα νησί...
-Όταν λες βρεθήκατε; Είχες πάει ας πούμε, στην αγορά του νησιού και συναντηθήκατε;
-Εεε...όχι ακριβώς.
-Δηλαδή;
-Ήμουν αιχμάλωτη σε αυτό το νησί.
-Αιχμάλωτη;;;!!!
-Ναι. Με είχαν συλλάβει οι marines, και με πήγαν σε εκείνο το νησί.
-Και...και τι έγινε;
-Τι εννοείς τι έγινε;
-Πως την έσωσες; Γιατί δεν νομίζω απλώς να την ελευθέρωσαν.
-Όχι. Δεν την άφησαν να φύγει. Τους σκότωσα.
-Όλους;
-Ναι.
-Χμ....Καλά τους έκανες. Μόνο αυτό τους αξίζει.

Η Βonny μας κοίταξε παρεξενεμένη.
-Τι είναι;
-Όχι....Τίποτα.
-Λέγε ρε τι συμβαίνει.
-Να....μου φαίνεται παράξενο
-Ποιο πράγμα;
-Το οτι ενώ ο παππούς σου, όπως μου είπες, ήταν δήμαρχος, έχετε τόση απέχθεια απέναντι στους μαρινς που υποτίθεται σας προστατεύουν.
Η θεία μου με κοίταξε και της έκανα νόημα δίνοντας της να καταλάβει οτι δεν της είχα πει τίποτα.
-Είναι....μεγάλη ιστορία. Και όσον αφορά τον παππού μου, ήταν δήμαρχος.
-Tι εννοείς ήταν;
-Εννοώ οτι πλέον δεν είναι.
-Αποσύρθηκε;
-Τελείως. Για την ακρίβεια....τον αποσύρανε.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Ο παππούς μου... Πέθανε πριν απο 13 χρόνια..
-Λυπάμαι πολύ.
-Γιατί;
-Τι γιατί;
-Λεω γιατί λυπασαι; Αφού δεν το ήξερες.
-Ναι. Αλλα και πάλι.....
-Βonny, δεν έγινε κάτι.
-Καλά σου λέει κορίτσι μου. Δεν χρειάζεται να στεναχωριέσαι.
-Εντάξει με συγχωρείτε, είπε χαμογελαστή. Αλλα γρήγορα ξαναπήρε σοβαρό ύφος.
-Εεεε....συγνώμη που γίνομαι αδιάκριτη, αλλα....πως πέθανε;
Κοίταξα τη θεία μου και είδα οτι είχε χλωμιάσει.
Ακόμα δεν το είχε ξεπεράσει.
-Αυτό καλύτερα αστο. Ότι έγινε έγινε. Ανήκει πλέον στο παρελθόν. Και όπως σου είπα αυτό που πρέπει πάντα να κάνεις, είναι να βλέπεις μπροστά. Μόνο αυτό έχει σημασία.

Πήγα λοιπόν στο χωριό. Δεν ήξερα τι θα κάνουν όταν με δουν και είχα μια αγωνία. Πάντως αυτό που έγινε δεν το περίμενα. Όλοι όσοι με έβλεπαν με χαιρετούσαν, άλλοι έρχονταν και με αγκάλιαζαν πολλοι ήθελαν να με κεράσουν κρασί ή ρούμι. Δεν περίμενα κατι τετοιο. Αφου άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα έρθει στο σωστό νησί. Καποτε αυτοί οι άνθρωποι παρακαλούσαν να εξαφανιστώ απο το χωριό. Και εγώ και ο παππούς μου.. Αλλα ποτέ μου δεν πίστευα, οτι με συμπαθούσαν τόσο πολύ.
Αφού γύρισα σχεδόν όλο το χωριό, κατάλαβα οτι δεν είχα δει 2 άτομα και οτι έπρεπε να τα δω οπωσδήποτε. Τους κολλητούς μου τον Bert και τον Avel.
Ύστερα απο λίγη ώρα έφτασα στο μέρος οπο συνηθίζαμε να προπονούμαστε όταν ερχόμουν εδώ τα παλαιότερα χρόνια. Και οι δυό ήταν εκεί. Πλέον κάνανε προπόνηση πολεμόντας ο ένας τον αλλο.
-Απο οτι βλέπω έχεις γίνει πιο δυνατός, σωστά Avel;
Τότε σταμάτησαν και με κοίταξαν.
-Δεν μπορεί....
-Τι έγινε Avel; Σου έλειψα;
-Γύρισες;;;!!!!!
Κατευθείαν ήρθε προς το μέρος μου. Πήγε να με αγκαλιάσει αλλα συγκρατήθηκε.
-Πότε.....πότε ήρθες;
-Χθες το βράδυ.
-Tι έγινε; Δεν άντεξες εξω στη θάλασσα;
-Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Bert.
-Καλά...πως επέστρεψες; Εσυ είχες πει οτι μπορεί να μη ξαναγυρίσεις.
-Εεεε....άλλαξαν τα σχέδια. Θα...στα πω όλα. Μην ανησυχείς.
-Απο οτι κατάλαβα δεν πρόκειται να συνεχίσουμε αλλο, οπότε εγώ να πηγαίνω.
-Δεν χρειάζεται να φύγεις.
-Χρειάζεται. Πρέπει να σας αφήσω να τα πείτε. Γιατί φαντάζομαι οτι έχετε να πείτε πολλά. Τα λέμε.
-Αντίο Robert.
-Aντε....λέγε.
-Κάτσε έχουμε καιρό. Πάμε καμια βόλτα;
-Στο γνωστό μέρος;
-Ναι.
-Φύγαμε.

Πήγαμε προς τη παραλία. Πάντα όταν θέλαμε να αποφύγουμε κάτι ή να σκεφτούμε πηγαίναμε εκει πέρα. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Κάθε φορά που κοίταζα τη θάλασσα, ηρεμούσα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως γινόταν αυτό. Οτι και αν μου συνέβαινε, οτι και αν σκεφτόμουν, μόλις αντίκρυζα τη θάλασσα τα ξεχνούσα όλα. Ηταν λες και καθάριζε το μυαλό μου. Μου έδιωχνε όλες τις έγνοιες μου και αρκετές φορές με βοήθησε να δω πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ μου να τα δω ή να τα καταλάβω. Πραγματικά.... Αυτή η δύναμη που ασκούσε πάνω μου η θάλασσα ήταν.....εξωπραγματική.

Όταν φτάσαμε στη παραλία καθίσαμε στην άμμο.
-Λοιπόν. Για πες μου. Πως τα πέρασες στο ταξίδι σου;
-Ποιο ταξίδι ρε Avel; Ποιο ταξίδι; Ένα χρόνο ήμουν στη θάλασσα. Τι περιμένεις να είδα;
Η αλήθεια όμως ήταν ότι είδα αρκετά αλλά δεν χρειαζόταν να τα μάθει κανείς.
-Και τότε γιατί γύρισες;
-Αυτό.....αυτό είναι μεγάλη ιστορία.
-Ναι...το είπες και πριν αυτό. Και πραγματικά θέλω να μου πείς αυτή την ιστορία.
-Καλύτερα όχι.
-Γιατί;
-Γιατί είδα και έμαθα πράγματα που δεν θα σου αρέσουν.
-Αυτό άσε να το κρίνω εγώ.
-Πολύ καλά. Άκου τι έζησα μέσα σε αυτόν τον χρόνο.

Όση ώρα του έλεγα όλα όσα είχαν συμβεί, ο Avel με άκουγε προσεκτικά.
-Και έτσι χθες ήρθαμε εδώ, κοιμηθήκαμε στη παραλία και σήμερα πήγαμε στο σπίτι μου. Αυτά ήταν όλα όσα έζησα στη θάλασσα.
-Και ο λόγος που δεν ήθελες να μου τα πείς ήταν εξαιτίας αυτων που έκαναν οι marines;
-Δεν ήθελα....
-Νομίζεις Rob οτι με ενδιαφερει; Όλη μου τη ζωή ήθελα να γίνω marine, και επειδή υπάρχουν στο ναυτικό καποιοι γελοίοι, πιστεύεις οτι θα παρατήσω το όνειρό μου;
-Δεν είπα αυτό.
-Το ξέρω οτι δεν είπες αυτό. Αυτό που σου λέω εγώ είναι οτι τίποτα δεν θα με κάνει να αλλάξω γνώμη. Ειδικά απο τη στιγμή που έμαθα τι συνέβη τότε.
-Για ποιο πράγμα μιλάς;
-Για τον παππού σου.
Εκείνη τη στιγμή πάγωσα.
Δεν μπορεί να ξέρει τι συνέβη στον παππού μου αφού.......Δεν μπορεί!!!!
-Σου μίλησε...
-Ο πατέρας μου; Ναι. Και μου είπε και γιατί δεν ήθελες να το μάθω. Ειλικρινά οταν το άκουσα έπεσα απο τα σύννεφα. Οχι για αυτό που έκαναν στον παππού σου. Οχι. Αλλα για την κατάντια του ναυτικού. Ο παππούς σου έκανε το σωστό. Και τον τιμάει η πράξη του. Και ακριβώς αυτός ο λόγος ήταν που με έκανε να πάρω την αποφασή μου.

Τον κοίταξα παραξενεμένος.
-Ποια απόφαση;
-Να δημιουργήσω ένα ναυτικό το οποίο θα υπηρετεί το δίκαιο και το σωστό. Οχι όμως αυτά που εμείς θεωρούμε ως σωστά. Αλλα αυτά που όντως είναι σωστά.
-Δηλαδη αποφάσισες να καταταγείς στο ναυτικό;
-Ακριβώς.
-Το ξέρεις φαντάζομαι οτι αυτό θα μας κάνει εχθρούς.
-Το ξέρω. Αλλα...
-Πρέπει να το κάνεις. Σωστά;
-Ακριβώς. Δεν θέλω βέβαια να βρεθούμε αντίπαλοι αλλα...
-Αλλά όταν θα το κάνουμε θα είναι η μεγαλύτερη μάχη της ζωής μας.
-Ακριβως έτσι.
-Ωραία λοιπόν. Ας γίνουν έτσι τα πράγματα.Απο τι στιγμή που θα μπεις στους marines θα είμαστε εχθροί.
-Και όταν θα ξαναβρεθούμε....θα πολεμήσουμε μέχρι θανάτου.
Και ξαπλώσαμε και οι δύο στην άμμο και κοιτούσαμε τον έναστρο ουρανό
-Έι, Avel.
-Tι είναι ρε;
-Δεν το πιστεύεις πραγματικά αυτό, έτσι;
-Όχι βέβαια.
-Και τότε ρε συ γιατί το λέμε;
-Τις ίδιες βλακείες δεν λέγαμε και όταν ήμασταν παιδιά;

Είχε βραδιάσει για τα καλά όταν φύγαμε απο τη παραλία. Πήγα στο σπίτι και ετοιμάστηκα να κοιμηθώ. Αλλωστε ήταν πολύ κουραστικές οι τελευταίες μέρες. Όταν μπήκα στο δωμάτιο μου, είδα την Bonny να κοιμάται στο κρεβάτι μου.
Ξέχασα οτι της είπα να κοιμηθεί εδώ. Πήγα στη ντουλάπα και πήρα μια κουβέρτα και ένα μαξιλάρι. Πριν φύγω πήγα απο πάνω της.
-Αν συνεχίσεις να κοιμάσαι έτσι θα κρυώσεις, είπα ψιθυριστά και την σκέπασα.
Κατέβηκα και πήγα στο σαλόνι. Ξάπλωσα στον καναπέ και προσπαθούσα να κοιμηθώ. Αλλα όσο και να προσπαθούσα δεν γινόταν. Σκεφτόμουν συνέχεια αυτά που μου είπε ο Avel για όσα συνέβησαν στο χωριό όσο έλειπα.
-Ποιος στο διάολο είναι αυτός o Skunk One;;;;;
Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα με πονούσε η μέση.
-Ωχχχ...
-Τι έπαθες;
Γύρισα το κεφάλι, με δυσκολία, και είδα τη Bonny.
-Tι να πάθω; Πιαστηκα.
-Στον καναπέ;
-Αφού εδώ κοιμήθηκα...
-Γιατί δεν είναι μαλακός;
-Πως δεν είναι.
-Ε τότε;
-Μα ακριβώς επειδή είναι μαλακός πιάστηκα.
-Μιλάς σοβαρά;
-Mιλάω πολύ σοβαρά. Τόσο καιρό συνήθισα να κοιμάμαι στο raft. Και τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ εδώ.
-Τι να σου πω παιδάκι μου; Οτι και να σου πω λίγο θα 'ναι.

Ενώ μιλούσαμε με τη Bonny μπαίνει στο σπίτι η μάνα μου ταραγμένη.
-Rob!!!!! Rob!!!!
-Tι έπαθες ρε θεία;;;!!!
-Έλα γρήγορα!
-Τι συμβαίνει;
-Ο Avel.
-Τι έπαθε;
-Μπλέχτηκε σε καβγά!
-Αμαν ρε θεία. Πως το λες έτσι; Με τρόμαξες. Νόμιζα οτι κάτι σοβαρό συνέβη.
-Ποιος είναι o Avel;
-Ο αδερφός μου.
-Έχεις αδερφό;;!!!
-Είναι μεγάλη ιστορία. Στην πραγματικότητα είναι ο κολλητός μου αλλά είμαστε σαν αδέλφια.
-Ρομπ κινδυνεύει!
-Τι κινδυνεύει ρε θεία; Για τον Avel μιλάμε όχι για κάποιο παιδαρέλι. Μην ανησυχείς. Δεν υπάρχει κανείς στο χωριό που να μπορεί να τα βάλει μαζί του.
-Για αυτό ανησυχώ. Γιατί αυτοί δεν είναι απο το χωριό.
-Τι πράγμα;;;!!! Δεν μπορεί! Αυτός ο....πως τον λέγανε;;;; ο...Skunk One;
-Ακριβώς.
-Που είναι;
-Στο χωριό. Στο μαγαζί της Κοστάνς.
-Έφυγα. Εσείς μείνετε εδώ.

Έφυγα τρέχοντας απο το σπίτι. Έπρεπε να φτάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μου είχε μιλήσει για αυτόν ο Avel. Ήταν ένας πειρατής που ανήκε στο πλήρωμα τον Trump Siblings, αλλά τον τελευταίο καιρό ζούσε στο βουνό. Eμφανίστηκε στη περιοχή λίγο μετά αφού έφυγα. Και για να είναι ακόμη εδώ σημαίνει οτι ούτε ο Avel μπορούσε να τον αντιμετωπίσει.
-Πρέπει να μπει ένα τέλος. Και θα φροντίσω εγώ για αυτό.
Μετά απο λίγη ώρα έφτασα στο χωριό. Είδα κόσμο μαζεμένο έξω απο το μαγαζί της Κοστάνς. Λίγο πριν φτάσω είδα κάποιον να πετάγεται απο το παράθυρο.
-Δεν μπορεί....
Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όταν έφτασα αυτό που είδα με σόκαρε. Είδα τον Avel πεσμένο στο έδαφος και να είναι γεμάτος αίματα.
Αμέσως πήγα απο πάνω του.
-Avel! Avel! Εισαι καλά;;;
-Μια....γκχχ.....γκχχ...χαρά είμαι.
-Ναι....το βλέπω.
Εκείνη τη στιγμή βγήκε έξω απο το μπαρ ένας ψηλός άνδρας με μουστάκι που φορούσε στολή πιλότου..
-Χαχαχαχα. Αυτά παθαίνει όποιος τα βάζει με τον μεγάλο Skunk One.
Κoιτάζω τον Avel και του λέω:
-Καλά ρε άχρηστε. Αυτος ο καραγκιόζης σε έδειρε;
-Τι είπες ρε;;;;!!!!
-Rob.....τον έχεις;;;
-Χαχαχαχα. Σε 5 λεπτά θα έχουμε τελειώσει.

Ο Skunk βγάζει ένα όπλο και με σημαδεύει.
-Πως τολμάς ζωύφιο;;;!!!! Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
-Ο Skunk One σωστά;
-Ακριβώς.
-Ξέρεις.... τους αντιπάλους σου, δεν τους νικάς με λόγια...
-Ετομάσου να πεθάνεις.
Κοιτάζω κάτω και βλέπω μια πέτρα.
Δεν είναι μεγάλη, αλλα θα κάνει τη δουλεια της.
-Μια στιγμή. Πριν πεθάνω μπορώ να κάνω τη προσευχή μου, μεγάλε πειρατή;
-Χαχαχαχα. Επιτέλους κατάλαβες τη μοίρα σου σκουλίκι. Εμπρος, τελειωνε.
Σκύβω και παίρνω τη πέτρα.
-Όντως Skunk...είσαι μεγάλος. Μεγάλος βλάκας.
Του πετάω τη πέτρα και τον πετυχαίνω στο κεφάλι. Το όπλο του εκπυρσοκρότησε και με πήρε ξυστά στο χέρι η σφαίρα.
Αμέσως όρμησα πάνω του. Άρχισα να του ρίχνω μπουνιές στο πρόσωπο, στο στομάχι...οπουδήποτε έβρισκα άνοιγμα τον χτύπαγα.
Είχε ματώσει για τα καλά. Τότε αντιλαμβάνομαι οτι οι σύντροφοί του πάνε να μου τη πέσουν.
-Θα σας σφάξω όλους!
Βγάζω τα σπαθιά μου και κάνω μια σβούρα. 6 απο αυτούς πετάχτηκαν μακρύα. Οι άλλοι τρόμαξαν και τραβήχτηκαν.
Παίρνω τότε ένα απ'τα σπαθιά μου και του το βάζω στο λαιμό.
-Όποιος τα βάζει με την οικογένεια μου, το μόνο που τον περιμένει είναι ο θάνατος, και του έκοψα τον λαιμό.
Μόλις το είδαν αυτό οι σύντροφοί του έτρεξαν μακρυά.
Πήγα προς τον Avel
-Είσαι καλά;
-Ναι. Εσύ;
[color=black-Μια χαρά.[/color]
-Τι εγινε;
-Δεν πρόκειται να μας ξαναενοχλήσει.

Πέρασαν 3 μέρες απο τότε που σκότωσα τον πειρατή. Ήμουν στη παραλία και σκεφτόμουν. Είχα καταλάβει οτι είχε έρθει η ώρα να ξαναφύγω.
-Κάθε φορά που θα έρχεσαι στο νησί αυτό θα κάνεις;
Γύρισα και είδα τον Αvel να μου χαμογελάει. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
-Τι εννοείς;
-Κάθε φορά που είναι να ξεκινήσεις ένα ταξίδι θα έρχεσαι εδώ και θα κοιτάς τη θάλασσα;
-Τώρα είναι διαφορετικά.
-Τι εννοείς;
-Δεν προκειται να γυρίσω Avel.
-Αυτό είπες και την αλλη φορά.
-Ναι, μόνο που τώρα άλλαξαν τα σχέδια.
-Δηλάδη;
-Οταν ήμουν στο Pingtan Island, είδα κάτι απίστευτο. Χρησιμοποιούν τους ανθρώπους ως σκλάβους στο εργοστάσιο ψωμιού, το καταλαβαίνεις αυτό;
-Έχεις δίκιο. Είναι...είναι....δεν μπορω να το περιγράψω.
-Και το χειρότερο απο όλα ξέρεις πιο ήταν; Οτι δεν μπορούσα να τους σώσω.
-Δεν μπορούσες να κάνεις κάτι. Ήταν ολόκληρος στρατός.
-Ισως. Αλλα δεν πρόκειται να το επιτρέψω.
-Δηλαδη;
-Δηλαδη, θα γίνω πιο δυνατος για να μπορέσω κάποια μέρα να τους σώσω. Για αυτό θα πάω στη Grand Line.
-Δεν μιλάς σοβαρά; Είναι πολύ επικίνδυνα εκεί.
-Το ξέρω. Αλλα μόνο έτσι θα τα καταφέρω. Την έχω πάρει την απόφαση μου και αυτό δεν αλλάζει. Αύριο το πρωι φεύγω. Θα πάρω την Bonny θα ετοιμάσω τα πράγματα μου και θα φύγω...

Όνομα: Rob Greywind
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Επιτέλους μια απολαυστική και κυρίως φυσιολογική ιστορία...Το πρώτο πρόσωπο σου πάει πολύ καλύτερα... Ωραία ιστορία, ευχάριστη, μεγάλα ποστ. Έχασες από μερικά απότομα στην ιστορία και για το υπεραπότομο τέλος...