[Τέλος] Ο έκπτωτος βαρώνος!

Αρχή

Μετά την περιπέτειά μου στο Mecha Island έπλεα προς το νησί Doom. Στο Mecha, είχα συναντηθεί με τον Takasugi Shinsuke και αφού πολεμήσαμε, δημιουργήσαμε μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας και ταυτόχρονα έχθρας. Ένα απαλό αεράκι φυσούσε με το μέρος μου, που με ηρεμούσε και έκανε πιο ευχάριστο το ταξίδι μου. Ήταν μεσημέρι και αφού είχα φάει μερικά ψάρια που έπιασα το πρωί, στεκόμουν στην άκρη του καταστρώματος κρατώντας μια μπύρα και κοιτούσα τον ορίζοντα. Πολλά σημεία του σώματός μου ήταν καλυμμένα με επιδέσμους, αλλά οι πληγές είχαν θεραπευτεί σχεδόν πλήρως αυτές τις πέντε μέρες που βρισκόμουν στη θάλασσα. Ήπια μια μεγάλη γουλιά μπύρα και πήγα στο πηδάλιο, όπου είχα αφήσει τους χάρτες, την πυξίδα και τους υπολογισμούς μου. Κοίταξα τις συντεταγμένες και υπολόγισα ότι θα έφτανα το πρωί. Κατέβασα την υπόλοιπη μπύρα μονορούφι και την πέταξα στη θάλασσα, ενώ κατευθύνθηκα προς το κλασσικό μου μέρος στην πλώρη. Άρχισα να σκέφτομαι για το Doom Island. Δεν είχα καμία πηγή για να μάθω πράγματα. Συνήθως υπήρχαν βιβλία για τα νησιά που επισκεπτόμουν στη βιβλιοθήκη στην καμπίνα μου. Φαίνεται ότι τα πλοία των Επαναστατών ήταν καλά εφοδιασμένα, αλλά όσο κι αν έψαχνα δεν έβρισκα τίποτα. Ίσως ήταν καλύτερα έτσι. Να επισκεφτώ ένα νησί δίχως να έχω την παραμικρή ιδέα περί τίνος πρόκειται. Μου δημιουργούσε την αίσθηση του μυστηρίου και ήταν σαν να με προκαλούσε να το επισκεφτώ και να μάθω. Όταν ο ήλιος έδυσε, έπεσα για ύπνο περιμένοντας με ανυπομονησία την επόμενη μέρα.

Ξύπνησα με την ανατολή του ήλιου και βγήκα στο κατάστρωμα. Το νησί διαγραφόταν στον ορίζοντα και σε μια ώρα το πολύ θα ήμουν εκεί. Έφτιαξα γρήγορα έναν καφέ και ετοιμάστηκα. Το νησί ήταν αρκετά στρογγυλό και στη μια μεριά του έμοιαζε "φαγωμένο", δημιουργώντας έτσι έναν κόλπο. Μέχρι να τον τελειώσω είχα φτάσει στο λιμάνι και είχα δέσει το πλοίο σε μια αποβάθρα. Πριν μπω στο λιμάνι είχα φροντίσει να κρύψω οτιδήποτε πολεμικό, όπως κάθε φορά που πήγαινα σε λιμάνι και κάλυπτα καθετί που πρόδιδε την ταυτότητά μου, κάνοντας το καράβι μου να μοιάζει με μια αποτυχημένη απομίμηση εμπορικού. Κατέβηκα στο δρόμο του λιμανιού και έκανα μια βόλτα τριγύρω. Αποτελούνταν από πολλά καταστήματα κι επιχειρήσεις, όπως και το λιμάνι του Barrie Island και φαινόταν ισχυρός παράγοντας για την οικονομία της πόλης. Αυτό που με προβλημάτιζε, είναι ότι δεν κυκλοφορούσε κανένας. Δεν είχα δει ούτε έναν κάτοικο όσο προχωρούσα, μέχρι που έφτασα μπροστά από ένα ψαράδικο. Πίσω απ'τους πάγκους βρισκόταν ένας γυμνασμένος άντρας με καστανά μαλλιά σηκωμένα καρφάκια. Τον πλησίασα λοιπόν για να πάρω μερικές πληροφορίες για το νησί.
-Καλημέρα σας, είμαι ξένος στα μέρη σας και θα ήθελα μερικές πληροφορίες για το νησί.
-Καλώς ήρθες ξένε! Λέγομαι Gery! Αρχικά να σου πω ότι βρίσκεσαι στην πόλη Gaarnar, τη μόνη πόλη που υπάρχει στο νησί. Βαθύτερα στην πόλη υπάρχει το βασίλειο του βασιλιά Herald Ignis. Είναι ένας καλόκαρδος βασιλιάς που κυβερνά με αγάπη την πόλη μας... ή μάλλον κυβερνούσε.
-Τι συνέβη?
-Πριν λίγα χρόνια αρρώστησε βαριά και αναγκάστηκε να μείνει στο κρεβάτι. Για να μη μείνει ακυβέρνητη η πόλη μας, έδωσε την εξουσία στο βαρώνο του, τον Alchein. Αυτός αντί να διοικεί σύμφωνα με τις οδηγίες του βασιλιά, μας εξουσιάζει σαν τύραννος. Μας εκμεταλλεύεται για το προσωπικό του όφελος και κατασπαταλά τις περιουσίες μας.
-Γιατί δεν τον εκθρονίζετε?
-Πώς να το κάνουμε αυτό? απάντησε σχεδόν ειρωνικά. Με τι δύναμη? Έχει το στρατό με το μέρος του. Μπροστά του είμαστε μύγες.

-Μάλιστα. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. και με αυτά τα λόγια έφυγα απ'το ψαράδικο.
-Με τι δύναμη!? Γελοίοι άνθρωποι... σκέφτηκα και προχώρησα προς το κέντρο της πόλης.
Δεν άργησα να φτάσω. Το κοινωνικό επίπεδο φαινόταν υψηλό. Τα σπίτια ήταν μεγάλα και κάτι που δεν είχα ξαναδεί, ψηλά, πολύ ψηλά. Αν και ήταν πρωί κανείς δεν υπήρχε στο δρόμο όπως και στο λιμάνι. Τι ακριβώς γινόταν σε αυτήν την πόλη? Είχε να κάνει με τον βαρώνο? Τα ερωτήματα αυτά με είχαν κατακλύσει, αλλά θα μάθαινα σύντομα. Μπορούσα να διακρίνω την επιβλητική παρουσία ενός κτηρίου, όχι και τόσο φυσιολογικού. Ήταν υπερβολικά μεγάλο και είχε ένα πελώριο τρούλο. Εκεί πρέπει να ήταν το παλάτι, άρα και ο προορισμός μου. Περπάτησα προς τα εκεί και δεν άργησα να φτάσω. Μπροστά μου εκτεινόταν ένα τεράστιο κτήριο με πλούσια αρχιτεκτονική κατασκευή. Μπροστά απ'το παλάτι υπήρχε ένας μεγάλος κήπος, που περιτοιχιζόταν, ενώ για να εισέλθει κανείς έπρεπε να περάσει τη χάλκινη πύλη. Την παρούσα στιγμή ήταν ανοιχτή, αλλά φυλασσόταν από δυο φρουρούς.
-Μόνο δυο φρουροί για ένα τέτοιο κτήριο? σκέφτηκα απορώντας.
Έφτασα δίπλα τους και έκανα να περάσω, αλλά κατέβασαν τα δόρατα τους κλείνοντας μου το δρόμο.
-Σταμάτα!
-Ποιος είσαι και τι θες?
-Δεν έχω λόγο να σας πω ποιος είμαι. Θέλω να κάνω μια περιήγηση στο παλάτι και πιο συγκεκριμένα να δω τον βασιλιά.
-Πολύ θράσος έχεις, πάρε δρόμο!
-Όχι δε θα φύγει, θα επισκεφθεί τα μπουντρούμια. είπε ο άλλος φρουρός και προσπάθησε να με καρφώσει.

Η μεταλλική αιχμή του δόρατος όμως συμπυκνώθηκε σε σημείο που διέλυσε ένα μέρος του. Ο φρουρός έμεινε έκπληκτος και πέταξε το ξύλο στο έδαφος. Τότε έβγαλε ένα σπαθί απ'τη θήκη στη ζώνη του και ετοιμάστηκε να μου ορμήσει ξανά.
-Τι δεν καταλαβαίνεις? Θες να στο ζωγραφίσω? Δεν έχει αποτέλεσμα σε μένα! του είπα και με μια κίνηση του χεριού μου, το σπαθί κι η αιχμή του άλλου δόρατος συμπυκνώθηκαν.
-Τι είσαι!?
-Α... περαστικός. και με αυτά τα λόγια τους γύρισα την πλάτη μου κι έφυγα.
Όταν τους έχασα απ'το οπτικό μου πεδίο, έψαξα για ξενοδοχείο και όπως περίμενα, δεν άργησα να το βρω. Νοίκιασα ένα δωμάτιο και βγήκα πάλι στην πόλη για να συνεχίσω τους περιπάτους μου. Χωρίς να το καταλάβω είχα κάνει ένα γύρο της και μετά βγήκα έξω. Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο προορισμό, απλά προχωρούσα για να εξερευνήσω το νησί. Σύντομα έφτασα σε ένα δάσος, του οποίου το τέλος αδυνατούσα να το διακρίνω. Περπατούσα αρκετή ώρα σε αυτό, αλλά δίχως να πάρω κάποια χρήσιμη πληροφορία, μέχρι που κάποια στιγμή, βγήκα απ'το δάσος και βρέθηκα σε μια άγονη περιοχή. Όσο πήγαινα βαθύτερα σε αυτή, τόσο πιο έντονο γινόταν το αίσθημα ότι δεν υπήρχε ζωή τριγύρω. Ξαφνικά, το υψόμετρο άρχισε να μειώνεται και παρατήρησα ότι μπροστά μου υπήρχε ένας μεγάλος λάκος. Μέσα του δεν υπήρχε καμία ένδειξη ζωής. Την στιγμή που ετοιμάστηκα να κατέβω, ένιωσα κάτι περίεργο, αυτό που με προειδοποιούσε όταν κάποιος ήθελε να με σκοτώσει. Αμέσως γύρισα και ένα ακόντιο πέρασε ξυστά από δίπλα μου. Ένας άντρας φαινόταν κοντά στα δέντρα και δε θα τον άφηνα να το ξανακάνει.

Κίνησα προς το μέρος του, ενώ εκείνος φάνηκε να τραβά το σπαθί του. Για κάποιο λόγο δεν έβγαινε απ'το δάσος και όταν πλησίασα αρκετά, οπισθοχώρησε. Μπήκα στο δάσος και έβγαλα τον μανδύα μου. Στη συνέχεια τράβηξα το σπαθί μου απ'τη θήκη του και πήρα θέση μάχης. Ο αντίπαλός μου είχε λευκά μαλλιά. Φορούσε φαρδύ καφέ παντελόνι, λευκή μπλούζα με λευκή ζακέτα από πάνω, ενώ τα πόδια του κάλυπτε με σανδάλια. Δε φαινόταν ούτε καν κοντά στο επίπεδό μου, αλλά είχε ήδη στρέψει το σπαθί του προς το μέρος μου.
-Τι ακριβώς κάνεις?
-Οι νεκροί δεν μιλάνε.
-Τότε γιατί μιλάς?
Μετά το σχόλιο μου όρμησε, αλλά η άμυνά του ήταν γεμάτη κενά. Απέφυγα με ιδιαίτερη ευκολία το χτύπημα του και περιστρέφοντας το σπαθί μου, του προξένησα ένα κόψιμο στο αριστερό του χέρι. Ο άντρας αφού με έβρισε μου επιτέθηκε ξανά, αλλά οι επιθέσεις του ήταν μάταιες. Δεν ήταν καλός ούτε για ζέσταμα και κυριολεκτικά, απλά έπαιζα μαζί του για να περάσει η ώρα. Τότε, αποφάσισε να περιστρέψει το σπαθί του, αλλά το σταμάτησα πριν προλάβει να ολοκληρώσει.
-Έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις? Προτιμώ χίλιες φορές να πάω στον λάκο και να αρχίσω να ψάχνω για κανά στοιχείο.
-Σκάσε! Απαγορεύεται να πηγαίνεις κοντά στον λάκο!
-Μην εξάπτεσαι, δε με νοιάζει τι απαγορεύεται και τι όχι. Αν με ενδιέφερε δε θα ήμουν Επαναστάτης.
Το ύφος του έγινε πιο οργισμένο απ'ότι ήταν και πηδώντας στο πλάι αποφάσισε να μου επιτεθεί ξανά.

-Shigure Souen Ryu: Samidare!
Καθώς είχε ορμήσει, έκανα να τον κόψω με το σπαθί μου από κάτω αριστερά. Το άφησα στη μέση της πορείας του, ενώ συνέχισα την κίνηση με το δεξί μου χέρι για αντιπερισπασμό. Ταυτόχρονα, έπιασα το σπαθί με το αριστερό μου χέρι και έκοψα τον άντρα στην κοιλιά. Αίμα πετάχτηκε απ'την πληγή και στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένας μορφασμός πόνου. Δεν άργησε να πέσει στο έδαφος κρατώντας το τραύμα και να βγάζει κραυγές.
-Πολύ μαθημένος στις μάχες είσαι. του είπα και γύρισα προς τον λάκο.
Κατέβηκα στο κέντρο του και αφού γονάτισα, έπιασα το χώμα. Ήταν στεγνό και γενικότερα σκληρό, όπως το χώμα στις άγονες περιοχές. Δεν είχε τίποτα το περίεργο, πόσο μάλλον για να απαγορευτεί να πλησιάζει κανείς. Μου πήρε λίγη ώρα, αλλά κατάφερα να ανέβω τον απότομο λάκο. Όταν πάτησα στο φυσιολογικό υψόμετρο, είδα τον άντρα να έχει τοποθετήσει το σπαθί του στο λαιμό μου.
-Δεν έχω σκοπό να σε αφήσω να ζήσεις και να σαμποτάρεις τα σχέδιά μου!
-Καλά όλα αυτά, αλλά έχεις ένα μεγάλο μειονέκτημα. Είσαι ήδη νεκρός!
Την επόμενη στιγμή χαμήλωσα στο ύψος των γονάτων και καθώς σηκωνόμουν, του δημιούργησα ένα βαθύ κόψιμο απ'την κοιλιά ως το στέρνο. Μετά το χτύπημα, έπεσε αναίσθητος στο έδαφος. Θεώρησα ότι ήταν νεκρός κι έτσι τον παραμέρισα και κίνησα προς την πόλη. Ο ήλιος έδυε έτσι κι αλλιώς, άρα δεν είχα άλλες επιλογές. Όταν έφτασα στην πόλη, υπήρχε έντονη κινητικότητα φρουρών, προφανώς για την επίδειξη δύναμης σε αυτούς στην πόρτα. Φρόντισα να κινούμαι στα στενά για να αποφύγω την αναμενόμενη σύγκρουσή μας και όταν πλέον βράδιασε για τα καλά, έφτασα στο ξενοδοχείο.

Είχα ξαπλώσει στο κρεβάτι του δωματίου μου και κοιτούσα το ταβάνι. Σκεφτόμουν πώς θα δρούσα στη συνέχεια και η αλήθεια είναι ότι κατέληξα σε ένα αρκετά καλό σχέδιο. Με αυτό στο νου μου αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα την επόμενη μέρα είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά. Κοίταξα απ'το παράθυρο και προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα κόσμο να κινείται στους δρόμους. Δεν έβγαζα άκρη. Γιατί χθες να μην κυκλοφορούσε κανείς και σήμερα η πόλη να σφύζει από ζωή? Σηκώθηκα και αφού ετοιμάστηκα βγήκα έξω. Είχα ελέγξει το δρόμο κάτω απ'το ξενοδοχείο νωρίτερα για τυχών φρουρές και για καλή μου τύχη δεν υπήρχε κανείς. Περπατούσα με την κουκούλα του μανδύα μου πάντα φορεμένη και είπα να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιό μου. Έφτασα μπροστά απ'την πύλη του παλατιού και πέρασα μπροστά απ'τους φύλακες. Ήταν οι ίδιοι με χθες. Με το που με είδαν μίλησαν σε ένα Den Den Mushi, αλλά δεν πρόλαβα να δω τη συνέχεια, καθώς έστριψα στο κοντινότερο στενό. Κοίταξα προσεκτικά προς την πύλη και παρατήρησα ότι ένα ολόκληρο τάγμα είχε μαζευτεί απ'έξω, ενώ άλλο ένα ερχόταν προς το μέρος μου και λογικά αργότερα θα διασκορπιζόταν στην πόλη. Όταν το είδα ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου κι άρχισα να τρέχω μέσα στα στενά. Δεν έπρεπε να εμπλακώ σε μάχη ακόμα, εκτός κι αν ήταν μεγάλη ανάγκη. Σε μερικά λεπτά τους είχα χάσει και είχα καταφέρει να ανέβω από μερικά χαμηλά μπαλκόνια στην ταράτσα ενός σπιτιού για να επιβλέπω την κατάσταση. Πράγματι το ένα τάγμα είχε διασκορπιστεί στην πόλη και έψαχνε για το νέο παράσιτο. Η αρχή του σχεδίου μου είχε ήδη επιτευχθεί. Πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα, έφτασα στην άκρη της πόλης και βγήκα στο δάσος. Εκεί, άρχισα να τρέχω προς τη μεγάλη λακούβα, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη με σταμάτησε ο άντρας που είχα κόψει χθες.
-Σταμάτα! είπε και πέταξε το σπαθί του στο έδαφος.

Το σημείο που τον είχα κόψει ήταν καλυμμένο με επιδέσμους και φαινόταν να του δίνει αρκετές σουβλιές, καθώς η έκφραση του πόνου δεν είχε φύγει απ'το πρόσωπό του.
-Ζεις ακόμα!? Λίγο περίεργο μου φαίνεται... ίσως δεν έμπηξα αρκετά βαθιά το σπαθί μου. Χμμμ... πρέπει να το κοιτάξω αυτό.
-Ακολούθησε με, νομίζω ότι θα σου φανούν ενδιαφέροντα αυτά που θα σου πω.
-Μάλλον δε χάνω και τίποτα. Στη χειρότερη να τελειώσω το χθεσινό. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να εξαπλωθούν οι φρουροί.
Ακολούθησα τον άντρα μέσα στο δάσος, μέχρι που βγήκαμε σε μια καλύβα. Μπήκαμε μέσα και με έβαλε να καθίσω σε μια καρέκλα. Η καλύβα ήταν μικρή, αλλά καλά φτιαγμένη και δεν της έλειπε κάτι αναγκαίο. Ο άντρας έκατσε σε ένα σκαμπό απέναντί μου και με τον ίδιο μορφασμό πόνου στο πρόσωπό του, άρχισε να μου αφηγείται μερικά συμβάντα. Μου είπε ότι ονομαζόταν Sugi Yakamano κι ότι ήταν κατά του βαρώνου. Είχε επιχειρήσει στο παρελθόν να εκθρονίσει το βαρώνο και το βασιλιά, αλλά απέτυχε. Το δικαστήριο του χάρισε τη ζωή, αλλά ως αντίτιμο για τις πράξεις του τον εξόρισε απ'την πόλη. Έτσι, ζούσε στο δάσος μόνος του και καρτερούσε για τη στιγμή που οι κάτοικοι θα ενωθούν και θα εναντιωθούν στην τυραννική διοίκηση του βαρώνου.
-Τι ηλίθιος τρόπος να το παίξεις επαναστάτης. του είπα και αφού σηκώθηκα βγήκα απ'την καλύβα.
Αφού προχώρησα λίγο, άκουσα το Sugi να φωνάζει απ'την πόρτα της καλύβας.
-Περίμενε! Είσαι επαναστάτης σωστά? Γιατί δε με βοηθάς να τους σώσουμε!
-Δε χρειάζομαι κάποιον που απλά θα βρίσκεται στο δρόμο μου. Αν ήθελες να τους σώσεις θα το είχες ήδη κάνει, αλλά προφανώς ήθελες να γίνεις ο ήρωας. Σε βαρέθηκα. και με αυτά τα λόγια μπήκα στο δάσος και κίνησα προς την πόλη για να συνεχίσω το σχέδιό μου.

Δεν άργησα να φτάσω και χάθηκε αμέσως στα στενά. Όταν βρήκα κάποιο χαμηλό σπίτι, σκαρφάλωσα στην ταράτσα και πηδώντας έφτασα σε ένα ψηλό κτήριο για να έχω μεγαλύτερο οπτικό πεδίο. Μπορούσα να διακρίνω πολλούς φρουρούς σε διάφορα στενά, κάτι που με ικανοποιούσε. Μέχρι στιγμής όλα πήγαιναν καλά. Κίνησα προς το παλάτι και σύντομα ήμουν εκεί. Η φρουρά στην πύλη είχε αυξηθεί σε πέντε άτομα, ενώ υπήρχαν δυο ομάδες των έξι ατόμων που έκαναν συχνά περιπολίες γύρω απ'τα τείχη. Τώρα έπρεπε να περάσω την επόμενη φάση του σχεδίου και να πάω στην παρακάτω. Αν όλα πήγαιναν καλά σε μερικές μέρες ο βαρώνος θα έπρεπε να εξαφανιστεί από προσώπου γης και ουρανού για να γλιτώσει. Ακριβώς κάτω απ'το σπίτι υπήρχαν δυο γυναίκες που προφανώς χαιρετιόνταν μεταξύ τους γιατί ο ήλιος έδυε. Παρόλα αυτά κατάφερα και άκουσα μερικά απ'αυτά που ειπώθηκαν.
-Γιατί υπάρχουν τόσοι φρουροί τριγύρω? Λες να συνέβη τίποτα?
-Δεν ξέρω, αλλά κάτι πρέπει να έχει γίνει.
Δεν άκουσα τα υπόλοιπα, αλλά και μόνο αυτά ήταν αρκετά για να σχηματιστεί ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Και πού είστε ακόμα, όλος ο στρατός θα τρέχει σ'αναμμένα κάρβουνα σε λίγο. σκέφτηκα και ξάπλωσα στα κεραμίδια περιμένοντας να δύσει ο ήλιος και να απλωθεί το σκοτάδι. Όταν ήρθε η ώρα στάθηκα στα πόδια κι αφού είδα ότι το στενό από κάτω μου ήταν άδειο, πήδηξα στο δρόμο. Προχώρησα προς το τείχος και περίμενα υπομονετικά, κρυμμένος σε ένα στενό. Τότε, πέρασε η μια περιπολία των έξι αντρών και δίχως να χάσω την ευκαιρία τους όρμησα. Τράβηξα το σπαθί μου με τη θήκη και με τη λαβή έριξα τον ένα αναίσθητο στο έδαφος. Στη συνέχεια με μια περιστροφή πέτυχα δυο στο κεφάλι με αποτέλεσμα να έχουν την ίδια κατάληξη με τον πρώτο. Οι άλλοι τρεις τράβηξαν τα σπαθιά τους, αλλά ήταν ήδη αργά. Με μια απότομη κίνηση αφόπλισα τους δυο και έριξα αγκωνιά στο πρόσωπο του τελευταίου. Οι δυο που είχαν μείνει όρθιοι είχαν πανικοβληθεί. Ετοιμάστηκαν να φωνάξουν, αλλά έκλεισα τα στόματα τους με μια γροθιά και ένα χτύπημα με τη λαβή του σπαθιού μου.

Όλα έγιναν σε πολύ λίγο χρόνο, αλλά ο θόρυβος που προκλήθηκε απ'τα χτυπήματα ήταν αρκετός για να κάνει δυο φρουρούς απ'την πύλη να έρθουν να ελέγξουν. Όπως τα είχα σχεδιάσει. Έτρεξα πάλι στο στενό και άρχισα να τρέχω στην πόλη αποφεύγοντας τους κεντρικούς δρόμους. Έφτασα στο ξενοδοχείο και κοιμήθηκα, έχοντας ολοκληρώσει και αυτή τη φάση του σχεδίου. Η επόμενη μέρα που ξημέρωσε ήταν και η τελευταία για την εκτέλεση του σχεδίου μου. Ετοιμάστηκα και βγήκα στο δρόμο πάντα με την κουκούλα του μανδύα μου φορεμένη. Οι φρουροί είχαν πολλαπλασιαστεί κατά πολύ. Κάθε λίγα λεπτά δυο στρατιώτες περνούσαν από κάθε στενό, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Όλα πήγαιναν περίφημα. Κατευθύνθηκα προς το δάσος μέσα απ'τα στενάκια για να αποφύγω την επαφή με τους στρατιώτες και έφτασα στην πύλη. Από εκεί μπήκα στην έκταση του δάσους κι άρχισα να ψάχνω για το κατάλληλο ξύλο. Είχα άπλετο χρόνο μπροστά μου, μέχρι να δύσει ο ήλιος. Έψαχνα μανιωδώς. Μετά από μερικές ώρες, βρήκα αυτό που ήθελα και το επεξεργάστηκα όπως έπρεπε. Σε λίγο ο ήλιος έδυε και δεν είχα πολύ χρόνο. Έτρεξα στο ξενοδοχείο και πήρα ότι σκοινί βρήκα.
~~~Η ώρα πέρασε και ήμουν έτοιμος. Στεκόμουν στην ταράτσα του ψηλού κτηρίου και κοιτούσα το παλάτι. Το σκοτάδι είχε απλωθεί στην πόλη Gaarnar κι οι φρουρές είχαν διπλασιαστεί αν όχι τριπλασιαστεί. Μάλλον η ξαφνική επίθεση τους έκανε να κινητοποιηθούν. Όπως και να χε το πράγμα, με συνέφερε απίστευτα. Πήδηξα στο δρόμο και πήγα στην πίσω μεριά του παλατιού, όπου οι φρουρές έφταναν πιο αργά. Είδα τη μια να περνάει και υπολόγισα το χρόνο που έκανε να περάσει η επόμενη. Έλεγξα αν ήταν χρονομετρημένες οι αλλαγές και αφού βεβαιώθηκα, περίμενα να φύγει άλλη μια για να αναλάβω δράση. Η περιπολία έφυγε και όταν την έχασα απ'το οπτικό μου πεδίο έτρεξα στο τείχος με το σκοινί στο χέρι.

Στην άκρη του σκοινιού είχα δέσει το ξύλο που έκοψα απ'το δάσος. Το είχα επεξεργαστεί έτσι, ώστε μοιάζει με γάντζο. Για να ενισχύσω την αντοχή του, είχα δέσει άλλα τέσσερα ξύλα όμοιου σχήματος. Ήμουν σίγουρος ότι θα άντεχε το βάρος μου. Πέταξα το ξύλο στο πάνω μέρος του τοίχου και καθώς το τραβούσε το ένιωσα να μαγκώνει. Άρχισα να ανεβαίνω με μεγάλη ταχύτητα και σε λίγα δευτερόλεπτα είχα μπει στο παλάτι. Πριν πέσω στην αυλή, τράβηξα τον ξύλινο γάντζο με το σκοινί μέσα για να μη με αντιληφθούν. Είχα προσγειωθεί πίσω από ένα θάμνος και για την ακρίβεια έναν καλοκουρεμένο θάμνο. Προσπάθησα να το αγνοήσω και να επικεντρωθώ στον στόχο μου. Σηκώθηκα αργά και ευτυχώς δεν ήταν κανείς στην αυλή. Προχωρούσα ανάμεσα στους θάμνους για παν ενδεχόμενο, μέχρι που έφτασα δίπλα σε μαρμάρινα σκαλιά. Πρόσεξα ότι οδηγούσαν σε μια πύλη και στη θέα της ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Ήμουν κοντά. Με ένα άλμα, πέρασα απ'το προστατευτικό και ανεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια έφτασα μπροστά στην πύλη. Δεν υπήρχε κανείς τριγύρω και επικρατούσε σκοτάδι, κάτι πολύ περίεργο για παλάτι. Ίσως η είσοδος απ'την κεντρική είσοδο να μην ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά. Πήδηξα ξανά στον κήπο και άρχισα να κάνω το γύρω του πελώριου κτηρίου, προς αναζήτηση κάποιας βεράντας για να σκαρφαλώσω. Για καλή μου τύχη, λίγα λεπτά αργότερα βρήκα μία και μάλιστα στον πρώτο όροφο. Πέταξα τον γάντζο περίπου δέκα φορές μέχρι να πιαστεί στο μαρμάρινο προστατευτικό και άρχισα να σκαρφαλώνω. Δεν άργησα να φτάσω και αφού πάτησα το πόδι μου στο μπαλκόνι, τράβηξα το σκοινί και το έδεσα γύρω απ'την πλάτη μου. Όλα πήγαιναν καλά ως εδώ. Δεν έπρεπε να γίνει το παραμικρό λάθος αλλιώς θα έμπλεκα και δεν είχα όρεξη να ασχολούμαι μετά. Υποθέσεις με τέτοιου είδους εξουσίες ήταν οι πιο ενοχλητικές. Κοίταξα απ'το τζάμι της μπαλκονόπορτας και δεν υπήρχε κανείς στο δωμάτιο. Την έσπρωξα και μπήκα στο γεμάτο χλιδή κτήριο.

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο και διακοσμημένο με πολλούς ακριβούς πίνακες. Ένα τζάκι υπήρχε στη γωνία, ενώ στο πάτωμα εκτεινόταν ένα χαλί. Στη μια άκρη βρισκόταν ένα κρεβάτι με ουρανό και πολλά σεντόνια και μαξιλάρια. Τέλος, δίπλα στην πόρτα υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι. Γενικότερα, η αίσθηση του πλούτου αιωρούνταν στην ατμόσφαιρα. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα στο διάδρομο. Είχα ήδη μερικές σφαίρες στα χέρια μου σε περίπτωση που εμφανιζόταν κάποιος φρουρός, αλλά δεν υπήρχε κανείς στο διάδρομο. Τι ακριβώς γινόταν? Παραήταν εύκολο... Βάδισα αθόρυβα στο διάδρομο μέχρι που έφτασα στο τέλος του, όπου υπήρχαν μαρμάρινες σκάλες που οδηγούσαν στον πάνω όροφο. Ανέβηκα τρεις ακόμα ορόφους ώσπου να φτάσω στον τελευταίο. Στο διάδρομο αυτόν πέρα από πορτρέτα, υπήρχαν αρκετά αγάλματα στο κάτω μέρος των τοίχων που απεικόνιζαν κάποιους άντρες, πιθανότατα προηγούμενους βασιλείς. Αντί για πολλές πόρτες στα δεξιά και αριστερά, υπήρχαν μονάχα πέντε και μάλιστα διπλές. Δεν ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι ήταν ο όροφος των ευγενών. Δεν ήξερα όμως πιο άνηκε στο βαρώνο. Στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε μια τζαμαρία που ξεκινούσε απ'το δάπεδο και έφτανε έως το ταβάνι. Αρκετά εκθαμβωτικό θέαμα για μένα, τόσο που δεν άντεξα και πήγα μπροστά της. Κοίταξα κάτω και αντίκρισα ολόκληρο το βασίλειο της Gaarnar. Ακριβώς από κάτω μου βρισκόταν η αυλή και επικρατούσε συνωστισμός. Αυτό ήταν παράξενο, από παράξενο ως επικίνδυνο. Το σχέδιό μου θα χαρακτηριζόταν από πλήρη αποτυχία αν με έβρισκαν εδώ. Οι επιλογές μου ελαττώνονταν και άρχισα να παρατηρώ τις πόρτες. Ποια θα άρμοζε στο βασιλιά? Λογικά η τελευταία που είναι και μόνη της. Μην έχοντας άλλο χρόνο για χάσιμο, συμπύκνωσα την κλειδαριά και το πόμολο άνοιξε σιγανά. Μπροστά μου ανοίχθηκε ένα νέο δωμάτιο, του οποίου το μέγεθος ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.

Έμοιαζε με κυριολεκτικά με σπίτι. Ένα πελώριο χαλί σκέπαζε το δωμάτιο σε όλη την έκτασή του. Στα δεξιά υπήρχε μια ντουλάπα που κάλυπτε ολόκληρο τον τοίχο, ενώ ακριβώς απέναντι βρισκόταν ένα τεράστιο κρεβάτι, σχεδόν διπλάσιο από εκείνο του δωματίου που είχα μπει πριν μερικά λεπτά. Στα αριστερά του κρεβατιού υπήρχε ένα επιβλητικό τζάκι και δίπλα του, αντί για τοίχο υπήρχε μια τζαμαρία, μπροστά στην οποία στεκόταν ένας άντρας. Δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση στα υπόλοιπα έπιπλα (αν και ήταν αρκετά, βάζα, πορτρέτα, κ.ά) και κατευθύνθηκα προς αυτόν κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Κοιτούσε έξω και ήταν περίεργα ντυμένος. Φορούσε μαύρες μπότες, φαρδύ λευκό παντελόνι, κολλητό σκούρο μπλε πουκάμισο και στην πλάτη του υπήρχε μια διπλή θήκη, περασμένα στην οποία ήταν δυο σπαθιά. Ο άντρας γύρισε για να με αντικρίσει, φανερώνοντας το περιποιημένο μουστάκι του και τα πατημένα μαλλιά του.
-Αργήσατε κύριε...
-Δεν μπορούσα να αντισταθώ στη θέα του ηλίθιου στρατού σας, "κύριε".
-Είμαι ο Βαρώνος Alchein, με ποιον θα είχα την τιμή?
-Ήμουν σίγουρος, κάθε εγωιστικό κάθαρμα κυνηγάει την υψηλότερη θέση, αλλά εσύ θέλησες και το δωμάτιο του βασιλιά? Πόσο πιο χαμηλά μπορείς να πέσεις?
-Τα λόγια σου δε με τιμούν επαναστάτη, αλλά αφού επιμένεις, θα σου πω. Ο θρόνος, το δωμάτιο, το βασίλειο, ΟΛΑ μου ανήκουν! Εγώ είμαι αυτός που πρέπει να κυβερνά, όχι αυτός ο άχρηστος! Απλά β...
-Σκάσε... Δεν ήρθα για να μιλήσω μαζί σου. Ρητορικές ήταν οι ερωτήσεις. Θα βάψω τη γυαλιστερή τζαμαρία με το αίμα σου και θα σου αδειάσω τη γωνιά.
Την επόμενη στιγμή τράβηξα το σπαθί μου και κατέβασα την κουκούλα μου. Γνώριζε ποιος ήμουν εξαρχής. Δεν ήταν χαζός, ίσα ίσα θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ευφυή, αλλά οι πράξεις του μου έλεγαν το αντίθετο.

Τράβηξε τα σπαθιά του απ'τη διπλή θήκη που είχε χιαστό σχήμα και τα πλαισίωσε μπροστά του, παίρνοντας αμυντική στάση.
-Ας πούμε ότι με σκοτώνεις, τι θα κάνεις μετά?
-Θα δεις. Βασικά... δε θα βλέπεις.
Τότε του όρμησα και τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν. Η μονομαχία διαρκούσε αρκετή ώρα και οι διαξιφισμοί γίνονταν όλο και πιο δυνατοί. Ήταν καλά εκπαιδευμένος στη χρήση δυο σπαθιών και το εκμεταλλευόταν στο έπακρο. Δε μου άφηνε περιθώρια να επιτεθώ, παρά είχα αρκεστεί στο να αποκρούω τα χτυπήματά του. Τουλάχιστον μέχρι να σοβαρευτώ. Απέκρουσα με μεγάλη δύναμη το επόμενο χτύπημα και απωθώντας λίγα βήματα, χαμήλωσα λίγο και έβαλα το σπαθί μου μεταξύ του ώμου και του γονάτου μου, ώστε η αιχμή της λεπίδας να βρίσκεται κάθετα με τον ώμο μου. Όταν είδε την στάση ο Alchein δεν κατάλαβε τι έκανα, αλλά δεν έχασε την ευκαιρία του να επιτεθεί. Καθώς έτρεχε προς το μέρος μου, ξεκίνησα την επίθεση.
-Shigure Souen Ryu: Samidare!
Τράβηξα με μεγάλη ταχύτητα το σπαθί κι από κάτω αριστερά το σήκωσα με δύναμη προς τα πάνω. Στα μέσα της επίθεσης άφησα το σπαθί και συνέχισα την κίνηση με το δεξί μου χέρι, αποσπώντας την προσοχή του βαρώνου. Ταυτόχρονα, έπιασα το σπαθί μου με το αριστερό και με μια κίνηση τον έκοψα στην κοιλιά. Έκανε μερικά βήματα πίσω, ενώ τα σπαθιά του έπεσαν στο χαλί. Στη συνέχεια έπεσε στα γόνατα πιάνοντας την πληγή του. Παράλληλα ακούγονταν φωνές απ'τη μεριά του κήπου.
-Ρώτησες τι θα κάνω αφού σε σκοτώσω σωστά? Ιδού η απάντησή σου. του είπα και πιάνοντας τον απ'το σβέρκο, τον έσυρα μέχρι την τζαμαρία.

Στην είσοδο του παλατιού επικρατούσε πανικός. Οι κάτοικοι της πόλης Gaarnar είχαν ξεσηκωθεί και προσπαθούσαν να εισβάλουν στο παλάτι και να δώσουν ένα τέλος στην τυραννία του βαρώνου. Το έκπληκτο ύφος δεν είχε εγκαταλείψει καμία στιγμή το πρόσωπό του, ενώ μια στο τόσο ένας μορφασμός πόνου έκανε τη διαφορά.
-Νομίζω ότι ήμουν αρκετά καλός μαζί σου. Σου έδειξα και την ουσία του σχεδίου μου.
Με κοίταξε έντρομος, πιθανόν επειδή είχε καταλάβει λάθος. Δε με ένοιαζε όμως, θα βοηθούσα τους κατοίκους για να ολοκληρώσω και το μέρος του σχεδίου που αφορούσε εμένα. Έστρεψα το σπαθί μου προς το λαιμό του και με μια κίνηση το κεφάλι του σύρθηκε στο πάτωμα. Κοίταξα τον κήπο και είδα τους κατοίκους να σπρώχνουν τους στρατιώτες προς την πύλη, ενώ μερικοί ήδη κατάφερναν να μπαίνουν στο παλάτι. Έσκυψα και άγγιξα τα δυο μου δάχτυλα στο αίμα που έσταζε απ'το λαιμό του πρώην βαρώνου. Στη συνέχεια σχημάτισα με αυτό το σήμα των επαναστατών, το δράκο που είχα αποτυπωμένο στο δεξί μου μπράτσο στην άκρη της τζαμαρίας. Σήκωσα μια καρέκλα και την πέταξα στο τζάμι κάνοντάς το θρύψαλα στο κέντρο. Η πράξη μου έγινε φανερή σε μερικούς, αλλά δε με ενδιέφερε. Λες και θα καταλάβαιναν τι είχε συμβεί. Έπιασα το σκοινί μου και τύλιξα το ξύλο απ'το μεταλλικό κρίκο που κρατούσε την κουρτίνα και τότε οι πόρτες του δωματίου άνοιξαν διάπλατα. Γύρισα και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Sugi με το σπαθί του στο χέρι και τις πληγές που του είχα δημιουργήσει να έχουν ανοίξει και να αιμορραγούν.
-Τ..Τι κάνεις εσύ εδώ?
-Εγώ δεν έκανα απολύτως τίποτα βαρώνε. του απάντησα και του χαμογέλασα.
Φάνηκε να κατάλαβε τον στόχο μου απ'το χαρούμενο ύφος που είχε πάρει και την επόμενη στιγμή, πήδηξα προς το χαμηλό τρούλο που βρισκόταν πάνω απ'την πύλη στα 10-15 περίπου μέτρα.

Όταν ακούμπησα στον τρούλο τράβηξα με όλη μου τη δύναμη το σκοινί διαλύοντας τον ξύλινο γάντζο και κάνοντας πολλά κομμάτια του να σκορπιστούν γύρω μου. Πήγα στην άκρη και πρόσεξα πως οι στρατιώτες δε δίσταζαν να χρησιμοποιούν βία και σε μερικές περιπτώσεις τα όπλα τους. Άρχισα να έλκω τα μεταλλικά αντικείμενα από κάτω μου για ελάχιστο χρονικό διάστημα, αρκετό για να γλιστρήσουν απ'τα χέρια τους. Αυτό έδωσα την ευκαιρία στους κατοίκους να διαπεράσουν τις γραμμές των στρατιωτών και να εισχωρήσουν στο παλάτι. Σιγουρεύτηκα ότι φορούσα το μανδύα μου και πήδηξα στο κοντινότερο μπαλκόνι. Από αυτό σε ένα άλλο, μέχρι που έφτασα στην άκρη του παλατιού, όπου και πήδηξα στον κήπο. Βγήκα τρέχοντας απ'την πύλη και κίνησα προς το ξενοδοχείο. Λίγα λεπτά αργότερα είχα φτάσει. Άφησα τα χρήματα στη ρεσεψιόν κι έφυγα για το καράβι μου. Είχε έρθει η ώρα να αλλάξω προορισμό. Μετά από αρκετό τρέξιμο έφτασα στο λιμάνι και λύνοντας το σκοινί, ανέβηκα ταχύτατα στο κατάστρωμα, ενώ το πλοίο σιγά-σιγά απομακρυνόταν. Ανέβασα την ανεμόσκαλα και μάζεψα τα παραπετάσματα που χρησιμοποιούσα για "μεταμφίεση". Μετέφερα με τις δυνάμεις μου τα κανόνια και τις οβίδες στο κατάστρωμα και πήγα στο πηδάλιο ρυθμίζοντας την πορεία μου. Κοίταξα το χάρτη της West Blue και έκανα μερικούς υπολογισμούς για το ποιος θα ήταν ο επόμενος προορισμός μου, ενώ άφηνα πίσω μου το Doom Island έχοντας βοηθήσει να ανατραπεί ένας τύραννος.

Τέλος

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Απλή, λιτή ιστορία, με κάποια καλά σημεία. Ωραία ποστ όμως.