[Τέλος-παρελθόν]Ένα κακό όνειρο

Hikaru Kurokage

Ξύπνησα έντρομος στη μέση της νύχτας.Από το πρόσωπό μου έσταζε κρύος ιδρώτας και ένας μορφασμός φόβου αλλά και θυμού χαρακτήριζε το βλέμμα μου.Ακόμα μια φορά ο ίδιος εφιάλτης,η ίδια σκηνή απο το παρελθόν μου.Η σκηνή που καθόρισε την πορεία μου και στιγμάτησε τη ζωή μου ανεπανόρθωτα.

Μια οικογένεια αποτελούμενη από τον πατέρα,την μητέρα,την κόρη και τον γιο απολάμβανε το βραδινό της...Για ακόμα μια φορά αναγνώρισα τον εαυτό μου στη θέση του γιου..τoν εαυτό μου 5 χρόνια πριν.Η ηρεμία διακόπηκε με τoν ήχο μιας πόρτας να σπάει και τις φωνές κάποιων αντρών που μόλις εισέβαλλαν στο σπίτι μας.
-Γρήγορα κρυφτείτεεε!!
Φώναξε έντρομος ο πατέρας μου και έτρεξε προς το σπαθί του.
Όσο πιο γρήγορα μπορούσα μπήκα κάτω από το κρεβάτι και περίμενα

Οι άντρες ήταν πέντε ο ένας εκ των οποίων δεν φορούσε μάσκα όπως οι υπόλοιποι αλλά είχε μια μεγάλη ουλή στο δεξί μάτι η οποία πρόβαινε κάτω από τον επίδεσμο.
Ο πατέρας μου,αν και χειριζόταν απαράμιλλα το ξίφος,ήταν σε μειονεκτική θεση.
Ένας εναντίων πέντε.Στην ουσία ένας εναντίων τέσσερις καθώς ο τύπος με την ουλή δεν έπαιρνε μέρος στη μαχη,απλά επέβλεπε.
Η μάχη άρχισε και το κρύο ατσάλι αρχισε να συγκρούεται,σε κάθε χτύπημα πετάγονταν σπίθες.
Ο πατέρας μου κυκλωμένος,προσπαθώντας να μας σώσει και γω κοιτούσα.
Ανήμπορος να αποτρέψω την έκβαση της μάχης....

-Δεν θα σας αφήσω να τους αγγίξετε,πάνω από το πτώμα μου θα περάσετε..ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ !!!
Ξεφώνισε ο πατέρας μου.
-Ακόμα νομίζεις οτί μπορείς να νικήσεις Yami? Αποκρίθηκε ο ανώνυμος,σκοτεινός άνδρας...Yami Kurokage,αυτό ήταν το όνομα του πατέρα μου...Ξαφνιάστηκα που το ήξερε
-ΕΣΥ? Ούρλιαξε έντρομος ...Ήρθε η ώρα να τελειώσεις,ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Αστραπιαία και κυριευμένος από τον θυμό,σήκωσε τη λεπίδα στον αέρα και την κατέβασε με μανία.
Η λεπίδα διαπερασε το σώμα του πρώτου αντιπάλου και πλέον βαμμένη με αίμα βρέθηκε πάλι στον χειρισμό του πατέρα μου.Ο χτυπημένος κατέρρευσε με ένα μορφασμό πόνου και ένα ρυάκι αίματος να πηγάζει απο το στομάχι του.
Ένας κάτω τρεις απομένουν...
Και φυσικά ο άνδρας που ακόμα αποτελούσε μυστήριο για μένα,αλλά όπως αποδείχτηκε όχι για τον πατέρα μου.Η μάχη συνεχίστηκε,με την ίδια ακατεύναστη οργή ο πατέρας μου κράδαινε το σπαθί του χωρίς να ενδιαφέρεται πλέον για το αριθμητικό του μειονέκτημα.Πότε μου δεν τον είχα ξαναδεί ετσι!
Βγάζοντας ένα εκκωφαντικό ουρλιαχτό διαχώρισε το κεφάλι από το σώμα του δεύτερου στόχου του και η πορεία της λεπίδας δεν σταματήσε εκεί.Χτύπησε τον τρίτο στο μηρό και τον έριξε κάτω ανήμπορο να συνεχίσει να μάχετε.Το επόμενο του χτύπημα ήταν τόσο μανιασμένο που αχρήστευσε το σπαθί του τελευταίου,και πλεόν άοπλου επιτιθέμενου.

- Κάνατε ένα τεράστιο λάθος να έρθετε σήμερα εδώ
Είπε και εσπρωξε το σπαθί του στον λαιμό του αφοπλισμένου αντιπάλου του.Προχωρώντας προς τον μυστηριώδη άνδρα αποτελείωσε και αυτόν που είχε ρίξει κάτω πριν.
-Κλαπ,κλαπ κλαπ συγχαρητήρια ...φαίνεται πως καρατιέσαι ακόμα σε φόρμα έτσι Yami ? καλύτερα γιατι δεν θα ήθελα να είναι τόσο πολύ άνιση η μάχη μας.
Με αυτά τα λόγια τράβηξε απο τη θήκη του το ξίφος του,και στο άγγιγμα της λαβής ένα διαβολικό χαμόγελο χρωμάτισε το πρόσωπο του.
-Ήρθε η ώρα να κλέισουμε τους λογαριασμούς του παρελθόντος,και μαζί με αυτούς θα κλείσω και σένα στον τάφο σου.
-Μεγάλα λόγια....Ποτέ δεν έμαθες ότι ο πραγματικός πολεμιστής μιλάει με το σπαθί του..Είσαι έτοιμος για το τελευταίο σου μάθημα ?
-Ναι,αλλά έχεις μπερδέψει το δάσκαλο με τον μαθητή
Και με αυτά τα λόγια όρμησε στη μάχη.Τα σπαθιά συγκρούστηκαν ...

Yami Kurokage

Αυτή η μορφή μου ενέπνεε πάντα μίσος.Ήθελα όσο τίποτα να σβήσω το χαμόγελο από τα χείλη αυτού του άνδρα και να φτύσω το νεκρό του πλέον πρόσωπο.Με όλη μου τη δύναμη ξεχύθηκα μπροστά σηκώνοντας το όπλο μου.Με το που έφτασα σε απόσταση χτυπήματος κίνησα το σπαθί μου αστραπιαία προς το λαιμό του.Και όμως με ευκολία απέκρουσε το χτύπημα με το ίδιο πάντα τρελό χαμόγελο.Του χε σαλέψει ?Έδειχνε να το διασκεδάζει...Έπαιζε μαζί μου ?Οι σκέψεις μου διακοπηκαν απο την αντεπίθεση του,τελευτάια στιγμή κατόρθωσα να αμυνθώ.
-Διασκεδάζεις Yami ?
-Θα το διασκεδάσω περισσότερο όταν σε ξεκοιλιάσω
-Μόλις τελειώσω μαζί σου,σειρά εχουν η γυναίκα σου και τα παιδιά σου
-άστους έξω από αυτό.Είναι μεταξύ εμένα και εσένα
Ανέφερε τα παιδιά μου...Δεν θα τον αφήσω να τα πειράξει.Έφερα το ξίφος μου στο ύψος του κεφαλιόυ μου και ετοιμάστηκα για το δυνατότερο μου χτύπημα.Ήθελα να βεβαιωθώ οτι θα τελειώσει εδώ και τώρα.Κανείς ποτε δεν επέζησε απο αυτήν την κίνηση.Τουλάχιστον αυτό πίστευα μέχρι εκείνη τη στιγμή...

Ήμουν σίγουρος για την ικανότητα μου.Σίγουρος για το αποτέλεσμα.Χωρίς δισταγμό άρχισα την επίθεση.
Κραυγάζοντας όρμησα σκίζοντας τον αέρα πολλαπλές φορές με το σπαθί μου.
Με την χρήση της τεχνικής αυτής θα χανόμουν απο το οπτικό πεδίο του αντιπάλου για κλάσματα του δευτερολέπτου και θα εμφανιζόμουν μπροστά του με την λεπίδα μου να έχει διαπεράσει ήδη το σώμα του...πολύ αργα για να μπορέσει να ανταποκριθεί και να αμυνθεί.
-Nομίζεις πως τα κόλπα σου θα πιάσουν σε μένα ?
Tι?? ξέρει τι θα κάνω?
Αλλά ήταν αργά για να σκεφτώ,έιχα ήδη ξεκινήσει την επίθεση.Όμως στο τελος της ,ο αντίπαλος δεν ήταν εκεί που έπρεπε να ειναι...
-Ακόμα έχεις απορίες για το ποιος έιναι ο δάσκαλος και ποιος ο μαθητής ?
Αντήχησε μια φωνή απο πίσω μου...........

Ο πόνος ήταν οξύς και αβάσταχτος.Χαμηλωσα το βλέμμα μου και είδα το ξίφος να εξέχει απο το στήθος μου,γεμάτο αίμα..το δικό μου αίμα..
Όλα τέλειωσαν σκέφτηκα.Απέτυχα...και τώρα θα υποστώ τις συνέπειες.Και εγώ και η οικογένεια μου..Αίμα εφτασε στο στόμα μου.Το ενιωθα και στους πνεύμονές μου.Έβηξα...
Τράβηξε το σπαθί του.ΟΙ δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν...Έπεσα στο πάτωμα ανήμπορος να συγκρατήσω την ισορροπία μου.Είδα το ίδιο χαμόγελο στα χείλη του.Το ίδιο σατανικό,σαλεμένο βλέμμα.Τα μάτια μου χαμήλωσαν κι άλλο και το κεφάλι μου ακούμπησε το έδαφος.Και κάτω από το κρεβάτι έιδα τον γιο μου να με κοιτάζει έντρομος.Hikaru...γιε μου.Συγχώρεσε με.Αμφιβάλλω αν ακούστηκαν τα λόγια μου.Σιγά σιγά έχανα τις αισθήσεις μου.Το οπτικό μου πεδίο θόλωνε μέχρι που επικράτησε το σκοτάδι.Η ακοή μου με έιχε ηδη εγκαταλείψει.Μόνο το σκοτάδι.Και η αίσθηση του ζεστού μου αίματος να τρέχει και που πλεον εβαφε το έδαφος.Μέχρι που ξαφνικά δεν ένιωθα τίποτα απολύτως.Η τελευταία μ σκέψη ήταν πως πράγματι...όλα τέλειωσαν.

Hikaru Kurokage

Κείτοταν μπροστά μου...Πεσμένος στο έδαφος.Με κοίταξε και πρόφερε το όνομα μου.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ψέλλισε μετά.Τα μάτια του εστίασαν στο κενό.
Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως ο πατέρας μου όντως χάθηκε...Κανείς δεν θα έσωζε τον καλό όπως στα παραμύθια.Η φωνή του αγνώστου αντήχησε και πάλι
-Τέλος του μαθήματος Yami...Με λύπη σου ανακοινώνω πως...ΚΟΠΗΚΕΣ!!! Χαχαχαχαχα
Αυτό το σατανικό γέλιο δεν έχει φύγει στιγμή απο το μυαλό μου,ακόμα και μετά απο τόσα χρόνια ακόμα με στοιχειώνει
-Τώρα σειρά εχουν οι αγαπημένοι σου το ακούς?? Θα τους στείλω να σε ακολουθήσουν να μη νιώθεις μόνος!!!
Και με τα λόγια αυτά άρχισε να ψάχνει το σπίτι.
-Φτου και βγαίνω φτου και βγαίνω!!! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ που ειστε???????
Πράγματι...του είχε σαλέψει

Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς μου να δυναμώνουν,καθώς πλησίαζε προς το μέρος που κρυβόμουν.Είχε ήδη βρει την μητέρα και την αδερφή μου αλλά περίμενε να ολοκληρώσει το ψάξιμο.Στράφηκε στο πτώμα του πατέρα μου του οποίου το βλέμμα ήταν ακόμα πεσμένο πάνω μου.Ενστικτωδώς έσκυψε κάτω απο το κρεβάτι και είδα πάλι αυτο το φριχτό χαμόγελο.
-Χαχαχαχαχα τι έχουμε εδώ ? Ο μικρός Kurokage ! Έλα έξω σε περιμέναμε για να αρχίσει το γλέντι χαχααχαχαχαχαχα
Η αντίσταση ήταν μάταιη καθώς έιχε ακόμα στο χέρι του το ξίφος του,οπότε βγήκα έξω χωρίς να έχω άλλη επιλογή.
-Και τώρα που μαζευτήκαμε όλοι εδώ,ας αρχίσουμε χαχαχαχαχαχα
Και με μια γρήγορη κίνηση έκοψε το λαιμό της μητέρας μου
-ΌΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ φώναξα.Η αδελφή μου έκλαιγε με λυγμούς.
-Τσκ τσκ δεν μου αρέσουν τα κοριτσάκια που κλαίνε!
Και με την ίδια ευκολία σκότωσε την αδελφή μου
Ύστερα γύρισε στο μέρος μου

-Πάντα ήμουν μισογύνης ,είπε
-Από σεβασμό στο πρόσωπο του πατέρα σου θα σε αφήσω να επιλέξεις με ποιον τρόπο θες να πεθάνεις.Να καείς ζωντανός μέσα σε αυτό το σπίτι υποφέροντας η όπως και οι υπόλοιποι της οικογένειάς σου ?
Ωραίος σεβασμός σκέφτηκα...φαντάσου να τον περιφρονούσε πως θα τον μεταχειριζόταν
-Έλα μικρέ,δεν έχω όλη τη μέρα!
Αυτή η εξωφρενική του χαλαρότητα με νευρίασε αφάνταστα.χωρίς να σκεφτώ βούτηξα στο μέρος του νεκρού πατέρα μου και σήκωσα το σπαθί του με το χέρι μου
-Δ,δ,δε σε φοβάμαι ψέλλισα
-Ώπα μικρέ πρόσεχε με αυτό,μπορεί να κοπεις χαχαχαχαχαχαχαχααχαχα
Το γέλιο του πυροδότησε το θυμό μου και απελπισμένα προσπάθησα να τον χτυπήσω
Με μια χαλαρή κίνηση απέκρουσε το χτύπημα μου και μου πήρε το ξίφος
-Τσκ τσκ,πέριμενα περισσότερα...τώρα όμως τι να κάνω με σένα?
Όσην ώρα μιλούσε παρατηρούσε την ουλή στο μάτι του.Δόξα το χέρι του ανθρώπου(αν ήταν ανθρωπος) που τύφλωσε αυτό το τέρας.
-Βλέπω παρατηρείς την ουλή μου....τι θα λεγες αν αποκτόυσες και συ μια ??? χαχαχαχαχαχαχα

Με έριξε κάτω και ακούμπησε την αιχμή του ξίφους του στο πρόσωπό μου.Το έσπρωξε για να εισχωρήσει στο δέρμα μου και άρχισε να χαράζει.Έκανε μια κάθετη ουλή και μια οριζόντια,σε σχήμα σταυρού δηλαδή...
-Έτοιμος,χαχαχαχα πως σου φαίνεται ? νομίζω σε κολακεύει χαχαχαχαχαχαχαχα.Αφού εσύ δεν μπορείς να αποφασίσεις θα αποφασίσω εγώ για σένα!Και νομίζω πως θα σε αφήσω να καείς ζωντανός
Βγήκε από το σπίτι κρατώντας ακόμα το σπαθί του πατέρα μου.Με μια γρήγορη κίνηση το κάρφωσε στο έδαφος και έπιασε έναν παλιό δαυλό.Τον άναψε και τον πέταξε στην καλυβα μας.
Το ξύλο πήρε αμέσως φωτιά και εξαπλωνόταν γρήγορα.

Η θερμοκρασία στο εσωτερικό ανέβαινε επικίνδυνα και οι πρώτες φλόγες με πλησίαζαν ήδη.Προσπάθησα να φύγω.Ένα δοκάρι έπεσε και μου έκλεισε το δρόμο.Αλλά δεν θα το έβαζα κάτω.Πλέον ο φόβος με είχε εγκαταλέιψει.Τη θέση του τη συμπλήρωσε μίσος,θυμός και δίψα για εκδίκηση.Βήχοντας απο τον καπνό και τη σκόνη περιπλανιόμουν στο σπίτι για μια πιθανή διέξοδο.Το βλέμμα μου έπεσε στο παράθυρο.Πήρα μια μισοκαμμενη καρέκλα και την πέταξα στο παράθυρο.Πέρασα μέσα από τα θραύσματα ελπίζοντας να μην κοπώ και κατόρθωσα να βγω έξω στη στιγμή που το σπίτι πίσω μου κατέρρευσε.
Κόιταξα γύρω μου...ο άντρας είχε χαθεί.Γύρισα και είδα τη ζωή μου να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου.Το σπίτι καμμένο.Τα πτώματα των αγαπημένων μου προσώπων έιχαν γίνει σίγουρα στάχτη.Γονάτισα καταβεβλημένος απο την κούραση.Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν.

Δεν θυμαμαι και πολλά μετά από αυτό το σημείο.Θυμάμαι πως ξύπνησα σε ενα κρεβάτι μέσα σε ένα μουντό .Στο πρόσωπο μου είχα έναν επίδεσμο στο σημείο της ουλής καθώς και σε διάφορα άλλα σημεία του σώματός μου λόγω των εγκαυμάτων.Βρισκόμουν σε ένα νοσοκομείο.Άκουγα τις νοσοκόμες να μιλάνε για το "κακόμοιρο" παιδί που έχασε τους γονείς του.Αηδίασα.Σκεφτόμουν συνέχεια αυτόν τον αποκρουστικό τύπο.Θα τον έκανα να πληρώσει.Το υποσχέθηκα και στον εαυτό μου αλλά και στην μνήμη της οικογένειας μου.Μετά από ενα χρονικό διάστημα οι αρμόδιοι ανέθεσαν την κηδεμονία μου στον κοντινότερο συγγενή μου.Τον παππού μου,Zerun Kurokage.Δεν είχα πολλές επαφές μαζί του και τον ήξερα ελάχιστα αλλά δεν είχαν καποιον άλλο να μου σταθεί εκείνη τη στιγμή.Καλύτερα με ενα συγγενικό πρόσωπο παρά σε κάποιο ορφανοτροφείο.Οι γιατροί με παρέδωσαν στα χέρια του και αυτός με αποδέχτηκε με σχετικό "ενθουσιασμό".Μου ήταν δύσκολο να συνηδητοποίησω την κατάσταση.Τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στον κόσμο είχαν χαθεί....Έπρεπε να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου με τον άνθρωπο που αντίκρυζα.Αλλά δεν ξεχάσα ούτε λεπτό την πόσχεση που έδωσα

Μετά από λίγους μήνες και αφού είχα αρχίσει να συνηθίζω τη ζωή με τον παππού μου ανακάλυψα κάτι που θα ήταν καίριο για την επίτευξη του στόχου μου.Ενώ ο παππούς μου έλειπε εγώ εξερευνούσα το σπίτι.Εντελώς τυχαία,αφού κατέβηκα στο υπόγειο,ένα μέρος το οποίο δεν μου επιτρεπόταν να επισκευθώ "κανονικά" προς έκπληξη μου ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με κάτι που έμοιαζε με μικρό Dojo.Ξύλινο πάτωμα,δεκάδες όπλα στους τοίχους και κάθε λογής αντικείμενο που χρειάζεται κάποιος για να εξασκήσει τις πολεμικές τέχνες.Σε μια γωνία υπήρχαν κάτι παλιά εγγραφα.Περίεργος καθώς ήμουν άρχισα να διαβάζω.Αφού τέλειωσα την ανάγνωση κάθισα να αναλογιστώ τι έμαθα.Ο παππούς μου ήταν ένας από τους καλύτερους ξιφομάχους που είχαν περάσει από αυτές τις περιοχές.Ποτέ όμως δεν αναφέρθηκε το όνομα του.Παντού χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο "Σκιά"...Ήμουν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις μου που δεν άκουσα την πόρτα να ανοίγει.
-Δεν σου έχω πει να μην έρχεσαι εδώ ?
Αγνοώντας τα λόγια του τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα...
-Παππού,θα με μάθεις να ξιφομαχώ?

Η εκπαίδευση ήταν σκληρή και κράτησε πάρα πολύ καιρό.Σε τόσα χρόνια που είχα όμως στη διάθεση μου απέδωσε σε τεράστιο βαθμό.Είχα γίνει αλάνθαστος χειριστής και μπορούσα να ξιφομαχώ ακόμα και με τρία σπαθιά.Αρκετό καιρό μετά,είχα μια τυπική μάχη με τον παππού μου.Είχα κάνει πολλές,αλλά παντα κατέληγα στο ίδιο σημείο,πεσμένος στο πάτωμα με ένα ξιφος να με σημαδεύει.Ανταλλάζαμε χτυπήματα για πολλές ώρες,αλλά κανείς δεν κατόρθωνε να επιβληθεί στον άλλον.Λογικό ήταν,ήξερα ότι ήξερε.Όμως έιχα κάτι που αυτός πλέον δεν είχε.Πάθος!Και δίψα,δίψα για εκδίκηση,δίψα για δικαίωση.Και καθώς τα συναισθήματα από εκείνη τη βραδιά με κατέκλυζαν,με μια δυναμική κίνηση αφόπλισα το δάσκαλο και παππού μου.Αστραπιαία και χωρίς δισταγμό περίστρεψα το χέρι μου και το σπαθι του τινάχτηκε στον αέρα.Δεν ήταν κάτι που μου είχε μάθει.Ήταν κάτι που έμαθα ΕΓΩ στον ευατό μου εκείνη τη στιγμή.Γιατί η ήττα δεν αποτελούσε πλέον επιλογή.Ορκίστηκα πως κανείς ξιφομάχος δεν θα με σταματήσει.ΚΑΝΕΙΣ.Αυτός που μου προκάλεσε τέτοιο πόνο θα πληρώσει και κανείς δεν θα μπει στο δρόμο μου.Στο μυαλό μου υπήρχαν άπειρες τεχνικές που δεν θυμόμουν να μου τις είχε μάθει κανείς.Και όμως ήταν εκεί.Δεν ξέρω πως και γιατί,αν ήταν κάτι που έμαθα στην πορεία η το δίδαξα στον εαυτό μου αλλά ήξερα πως πλέον ήμουν έτοιμος.
-Hikaru "the shadow" kurokage..Αναφώνησε ο παππούς μου.Ακούγεται ωραία δεν νομίζεις?
-Σκιά ήταν το δικό σου παρατσούκλι δάσκαλε...
-Νομίζω πως ήρθε η ώρα η σκιά να επιστρέψει,σίγουρα το ξέρεις ήδη αλλά...είσαι έτοιμος

Hikaru Kurokage 5 χρόνια μετά την πυρκαγιά.
ΠΑΡΟΝ

Τα συναισθήματα από το παρελθόν μου με κατέκλυζαν για άλλη μια φορά...αυτό το όνειρο/αναδρομή μου υπενθύμισε για άλλη μια φορά τον σκοπό μου.Αγγιξα τη λαβή του σπαθιού μου και ένιωσα ότι κάτι έλειπε.Ο πόνος της απώλειας με σφυροκοπούσε ακόμα και μετά απο τόσα χρόνια.Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου,καθώς το συμβαν ξετυλιγόταν μπροστά μου ξανά και ξανά...Σηκώθηκα και περπατούσα.Περπατούσα για χιλιόμετρα χωρίς να χω καταλάβει ακόμα τον προορισμο μου.Ξαφνικά είδα τα απομεινάρια μιας παλιάς καλυβας.Με τα δάκρυα ακόμα στα μάτια πλησίασα τα αποκαϊδια.Το σατανικό γέλιο και το σαλεμένο φρικτό χαμόγελο αντήχησαν στο μυαλό μου για άλλη μια φορά.Κάτι τράβηξε το βλέμμα μου.Κάτι εξείχε από το έδαφος...Ήταν δυνατόν ? Πλησίασα το αντικείμενο και το τράβηξα απο το έδαφος.Στα χέρια μου κράταγα το σπαθί του πατέρα μου.Εκείνη τη στιγμή,επιτέλους δεν έλειπε τίποτα,πήρα το σπαθί και το έβαλα στη θήκη μου.Δεν θα γύριζα πίσω.Έκλεισα τα μάτια μου και απότομα τράβηξα το ξίφος απο τη θήκη κόβοντας τον αέρα και ένα κομμάτι ξύλο μπροστά μου χωρίς καμία απολύτως δυσκολία.Ο ήχος του σπαθιού με μάγεψε και χωρίς να το καταλάβω χαμογελούσα για πρώτη φορά μετά απο αρκετό καιρό.Στο Dawn Island δεν υπήρχαν μόνο τα ερείπια μιας καμμένης καλύβας και τα απομεινάρια μιας διαλυμμένης οικογένειας.Υπήρχε και μια αρχή,η αρχή μιας εκδίκησης!

Όνομα: Hikaru Kurοkage
Haki Points: 2
Player of the Month Points: 8
Beli: 23.000+2.000(παρελθόν)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πολύ καλή ιστορία, ειδικά ως πρώτη... Φρόντισε όλα τα ποστ σου να έχουν ένα αξιόλογο μέγεθος, και θα δεις μεγαλύτερες βαθμολογίες, η έκφραση σου και οι περιγραφές σου είναι πολύ καλές...Ελπίζω να έχεις και στην συνέχεια τόσο καλά σενάρια...