Dance Macabre [Τέλος]

Μετά από την φυγή μας από το Mystery Island ο Sorin έφυγε από το πλοίο για να πάει σε ένα νησί μόνος του. Του είπα όμως ότι σε μερικές μέρες θα πήγαινα στο Mirror Ball Island και ότι αν δεν ερχόταν εγκαίρως θα έφευγα χωρίς αυτόν. Έτσι συνέχισα μόνος μου το ταξίδι για τον επόμενο προορισμό, το Mirror Ball Island. Το ταξίδι ήταν ήσυχο, δεν βρέθηκε κανένα εμπόδιο στην διαδρομή μου μέχρι το νησί. Ταξιδεύοντας στην θάλασσα κάποια στιγμή το εντόπισα στον ορίζοντα και άλλαξα την πορεία ακριβώς προς το νησί. Όσο το πλησίαζα όλο και περισσότερο περίεργο μου φαινόταν και πράγματι όταν έφτασα αρκετά κοντά είδα ότι το νησί περικλειόταν και καλυπτόταν από έναν θόλο!
Δεν με πολυένοιαζε ο λόγος που ήταν έτσι αλλά μια περιέργεια την είχα, ήθελα να ξέρω με μια λογική το έκαναν αυτό το πράγμα, κάτι που θα μάθαινα σύντομα... Συνεχίζοντας κανονικά την πορεία μου πέρασα κάτω από τον θόλο και σιγά-σιγά έφτασα στο λιμάνι του νησιού το οποίο είχε πολύ κόσμο. Αυτό που με ξάφνιασε ήταν ότι είχε σκοτάδι! Ο θόλος τελικά είχε αυτό τον σκοπό εν μέρη... Θα ρωτούσα όμως για λεπτομέρειες πολύ σύντομα. Αφού έδεσα το καράβι μου στο λιμάνι και έβγαλα την σημαία (λόγο των πλοίων των marine που υπήρχαν στο λιμάνι), πήρα έναν σάκο με τα απαραίτητα και τον εξοπλισμό μου και κατέβηκα. Έκανα μερικές βόλτες τριγύρω και αφού τελικά βρήκα ένα απόμερο μπαρ μπήκα μέσα. Είχε αρκετό κόσμο και από τις φάτσες και την συμπεριφορά τους φαινόταν ότι δεν ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι που απλά ήταν στο μπαρ για να πιούνε. Δεν έδωσα σημασία και πήγα κάθισα στο μπαρ σε ένα μέρος που βρήκα κενό. Έδωσα την παραγγελία μου στον μπάρμαν και περίμενα να έρθει.

Έπλεα προς το νησί του Mirror Ball με τα πανιά ορθάνοιχτα. έτρεχα να προλάβω τον ανόητο καπετάνιο μου. Μου ε΄χε δώσει τελεσίγραφο και δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου για να εμφανιστώ. Χάραξα πορεία προς το νησί προορισμό μου κι όρμησα στο πέλαγος. Μέρες και νύχτες ταξίδευα χωρίς ύπνο και ξεκούραση. Η θάλασσα ήταν γαλήνια κι ο άνεμος ούριος και βολικός. Δεν δυσκόλευε στο ελάχιστο το ταξίδι μου. Επιτέλους κάποια μέρα μακρυά στο βάθος φάνηκε το νησί που γύρευα. Στην αρχή παραξενεύτηκα μιας και το θέαμα έμοιαζε μ' ένα κενό στον αέρα. Αμέσως μετά το κενό πήρε σχήμα κι υπόσταση. Έμοιαζε σαν το φως του ήλιου να σταματούσε σε κάποιο φράγμα και να διαθλώνταν μέσα σε αυτό. Ιριδισμοί και κάθε λογής παιχνίδια του φωτός έκαναν το θέαμα μαγευτικό. Συνέχισα προς το νησί προσπαθώντας να καταλάβω τι γινόταν. Όσο πλησίαζα τόσο ξεκαθάριζε το τοπίο. Το φράγμα στρογγύλευε κι απλωνόταν κι αποκαλύφθηκε σιγά σιγά η ταυτότητά του. Δεν ήταν τίποτ' άλλο παρά μια τεράστια γυάλινη κατασκευή, ένας γυάλινος θόλος που περιέκλειε το νησί. Αυτός ο θόλος ήταν υπεύθυνος για όλες τις οφθαλμαπάτες που σχετίζονταν με το νησί. Αναρωτήθηκα γιατί να υπάρχει θόλος γύρω από ένα νησί. Τι μπορούσε να εξυπηρετήσει; Ποια η χρησιμότητά του; Από τι να προστάτευε άραγε το νησί; Πλησίασα κι άλλο το νησί κι είδα πλοία να πηγαινοέρχονται γύρω του, και να μπαινοβγαίνουν από ένα άνοιγμα στο νησί. Κάποια από αυτά ήταν στρατιωτικά πλοία των Marines. έβγαλα τη σημαία, και τα διακριτικά του πλοίου ώστε να μη γινόμουν αντιληπτός. Μετά κατευθύνθηκα προς το λιμάνι. Εισερχόμενος στο θόλο είδα το φωτισμό ν' αλλάζει. Κοίταξα γύρω μου κι εντόπισα το πλοίο μας. Πήγα κι άραξα δίπλα του και μετά ανέβηκα και τακτοποίησα τη βάρκα. Αφού τελείωσα τις προετοιμασίες βγήκα στο δρόμο κι άρχισα να ψάχνω τον Raziel.

Όσο περίμενα να μου φέρει την παραγγελία μου ο μπάρμαν άκουσα την συζήτηση δύο τύπων λίγο πιο δίπλα.
-Οι Marines βγήκαν για κυνήγι πειρατών και σήμερα!
-Ναι άκουσα θα περάσουν και από εδώ να μαζέψουν κανένα!
-Λογικό είναι αφού εδώ έρχονται πολλοί καταζητούμενοι και αυτοί κυνηγάνε άτομα με χαμηλή επικήρυξη που μπορούν να πιάσουν!
-Εμ βέβαια, που να τα βάλουν με κάποιον δυνατό... Πιάνουν μικρούς μόνο και μόνο για να κρατήσουν την θέση που έχουν για να δείχνουν ότι κάνουν και κάτι.
-Συμφωνώ, αλλά δεν έχει εμφανιστεί και κάποιος δυνατός μέχρι τώρα. Μόνο μικροί πειρατές έρχονται από το νησί μας.
-Πόσο θα ήθελα να δω τους Marines να έρθουν μια μέρα στο μπαρ και να φάνε τα μούτρα τους από κάποιον δυνατότερό τους.
-Εεεε, μην τα λες αυτά έτσι. Άμα σε ακούσει κανείς...
Ενδιαφέρον, θα ερχόντουσαν Marines στο μπαρ αυτό. Αλλά το ότι για μια ακόμη φορά θα έμπλεκα μαζί τους δεν με ενθουσίαζε, ούτως ή άλλως το είχε η μοίρα μου, όπου και να πήγαινα θα συναντούσα Marines. Η υπόλοιπη συζήτησή τους δεν μ' ενδιέφερε καθώς έπιασαν άλλα δικά τους θέματα και είχε πλέον έρθει η μπύρα μου! Άρχισα να πίνω και έπιασα συζήτηση με τον μπάρμαν για να μου δώσει πληροφορίες για το νησί. Δεν ήθελε και πολύ για να μου πει τα πάντα, δεν είχε κάτι να κρύψει και δεν φαινόταν και τόσο εμπιστευτικός σε θέματα "μυστικών". Έμαθα ότι ο θόλος υπάρχει για να έχει πάντα νύχτα στο νησί για να γίνεται οποιαδήποτε ώρα πάρτι στο νησί, για αυτό το λόγο υπήρχε και μια μπάλα ντίσκο να κρέμεται από τον θόλο πάνω από την κεντρική πλατεία του νησιού. Επίσης, μου είπε αυτά που είχα ήδη ακούσει από την συζήτηση των 2 τύπων, και πλέον είχαν επιβεβαιωθεί τα λόγια τους. Τέλος, μου είπε πως επειδή έχει αρκετούς πειρατές τελευταία που έρχονται στο νησί έχουν αυξηθεί οι περίπολοι των Marine. Τον ευχαρίστησα για τις πληροφορίες που μου έδωσε και συνέχισα να πίνω την μπύρα μου.

Έψαξα παντού αλλά ο Raziel δεν φαινόταν πουθενά. Στα σοκάκια, στα στενά, σε κάθε λογής υπόγειο καταγώγιο και μέρος όπου δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις κανέναν άλλο. Πουθενά άφαντος ο καπετάνιος μου. Αποφάσισα ν' αναμιχθώ στον κόσμο και να μάθω καμιά πληροφορία. Όπερ κι εγένετο. Ο κόσμος ήταν κάπως ανήσυχος, διέκρινα μια προσμονή μέσα τους σαν κάτι μεγάλο να περίμεναν να συμβεί. Σχόλια από 'δω κι από 'κει, διάσπαρτες φήμες και μισόλογα. Όλα αφορούσαν ένα γεγονός σε κάποιο ύποπτο bar. Αλλά από μισόλογα δεν καταλάβαινα τίποτα. Προσπάθησα να ρωτήσω κάποιους από τους περαστικούς αλλά κανένας δεν φαινόταν πρόθυμος να μιλήσει γι' αυτό το θέμα. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μου έπεσα πάνω σε μια περίπολο των Marines. Φλυαρούσαν ακατάσχετα για διάφορα θέματα. Κάπου έπιασε το αυτί μου τη λέξη πειρατής και φασαρία κι αμέσως τους ακολούθησα διακριτικά. Έτσι έμαθα πως στο μαγαζί που όλοι συζητούσαν έκαναν έφοδο οι Marines δυο μέρες πιο πριν με σκοπό να συλλάβουν μικροπειρατές. Αλλά κάποιος εκεί πέρα ήταν λέει πολύ πάνω από το βεληνεκές τους. Κάποιος σ' εκείνο το μαγαζί τους έδωσε ένα καλό μάθημα. Και πλέον είχε εξαπολυθεί ανθρωποκυνηγητό για την σύλληψή του. Ακόμα δεν είχαν βρει και διασταυρώσει την ταυτότητα του δράστη αλλά φήμες λέγαν πως έπρεπε να ήταν κάποιος πολύ δυνατός πειρατής. Άφησα την περίπολο να προχωρήσει. Είχα πλέον στα χέρια μου όλες τις πληροφορίες που ήθελα. Δεν είχα καμία αμφιβολία ποιος ήταν ο πειρατής αυτός. Ταίριαζε γάντι στην ιδιοσυγκρασία κάποιου γνωστού μου. Οπότε ο νέος στόχος μου ήταν να βρω τον Raziel και που κρυβόταν. Παραξενεύτηκα που διάλεξε να κρυφτεί αντί να διαλύσει τη βάση και να σκορπίσει το χάος. Αλλά μάλλον ήθελε να μην προκαλέσει μεγάλο πανικό και ν' αποφύγει πιθανές ενισχύσεις και μπελάδες. "Έξυπνο παιδί." σκέφτηκα μ' ευχαρίστηση. Οπότε η επόμενη κίνηση ήταν μια λεπτομερής εξερεύνηση του νησιού και της πόλης καθώς και μια προμήθεια ενός τουριστικού χάρτη. Τι διάολο, δεν μπορούσα να κάνω και λίγο τουρισμό κάποτε;

Έπινα την μπύρα μου ωραία και καλά και σκεφτόμουν τι θα κάνω μέχρι να έρθει ο Sorin στο νησί. Έπρεπε βέβαια να είμαι διακριτικός, τουλάχιστον μέχρι να έρθει, για να μην με πάρουν χαμπάρι οι Marines. Όταν η μπύρα μου ήταν πλέον προς τα τελειώματά της, άνοιξαν οι πόρτες του μπαρ και μπήκε μέσα μια ομάδα Marine. Μπροστά-μπροστά ήταν ένας μεγαλόσωμος άντρας και γυμνασμένος που προφανώς ήταν ο αρχηγός τους. Ήπια την μπύρα μου στα γρήγορα και πλήρωσα τον μπάρμαν καθώς είχα την αίσθηση πως θα επακολουθήσουν φασαρίες. Οι Marines έβγαλαν τα όπλα τους και ο αρχηγός τους είπε με δυνατή φωνή:
-Όλοι ακίνητοι! Όσοι καταζητούμενοι βρίσκονται εδώ να παραδοθούν αμέσως αλλιώς θα ασκήσουμε βία!
-Πάνω που καθόμουν ήσυχα και έπινα την μπύρα μου βρέθηκαν να έρθουν... σκέφτηκα.
Στην αρχή δεν έκανε κανείς κίνηση αλλά αυτό άλλαξε μόλις οι Marines όπλισαν τα όπλα τους και ο αρχηγός τους ξαναείπε:
-Δεν με ακούσατε? Όλοι οι καταζητούμενοι παραδοθείτε αμέσως!
Τότε μια ομάδα τεσσάρων ατόμων τους επιτέθηκαν, είχαν καλή κάλυψη καθώς καθόντουσαν κοντά στην έξοδο του μπαρ από την οποία είχαν μπει οι Marines.
-Ωραία, δεν θα χρειαστεί να κάνω κάτι, ας φύγω από εδώ όσο έχω καιρό. σκέφτηκα.
Όσο οι Marines ασχολούνταν με τους 4 που τους επιτέθηκαν εγώ πήγα σιγά-σιγά προς την πόρτα για να φύγω. Μόλις έφτασα στην πόρτα και πήγα να φύγω ακούω την ίδια φωνή με πριν, το αρχηγό, να λέει:
-Έι εσύ! Που πας? Κανείς δεν φεύγει από εδώ αν δεν το πω εγώ!
-Πωωω, γιατί έπρεπε να με καταλάβουν... Δεν μπορούσα να φύγω ήρεμα και ήσυχα?... Βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί τους αλλά αφού δεν έχω άλλη επιλογή τι να κάνω... σκέφτηκα.
Γύρισα προς το μέρος του και του είπα:
-Ασχολήσου με τους άλλους που μπορείς και άσε με στην ησυχία μου. Αν δεν το κάνεις δεν θα σ' αρέσει!
-Ποιος είσαι εσύ που τολμάς και μου μιλάς έτσι?! Θα το μετανιώσεις!
-Όλο τα ίδια και τα ίδια... Έχω βαρεθεί να το ακούω και ποτέ κανείς να μην το καταφέρνει!
Έπιασα το πιστόλι μου και τον πυροβόλησα στον ώμο. Το σπαθί του έπεσε από το χέρι του στο έδαφος και το ίδιο έκανε έπαθε και αυτός. Χωρίς να μπορεί να με πολεμήσει από τον πόνο φώναξε στους άντρες του:
-Άντρες, πιάστε αυτόν που τόλμησε να με πυροβολήσει!
Βγήκα από το μπαρ γρήγορα και κοίταξα τριγύρω. Ευτυχώς δεν υπήρχε κόσμος, δεν ήθελα να αποκαλυφτώ αλλά για να τελειώνω γρήγορα μαζί έπρεπε να χρησιμοποιήσω την δύναμή μου. Ρούφηξα σε μια μαύρη κούτα κάτι κούτες από μια αποθήκη δίπλα και την άνοιξα μετά ακριβώς πάνω από την είσοδο του μπαρ. Έτσι οι Marines όσο έβγαιναν πέφταν αναίσθητοι πριν καταλάβουν τι τους χτύπησε. Έκλεισα την είσοδο καλά με τις κούτες και σηκώθηκα έφυγα από εκεί, δεν ήθελα μπελάδες ακόμα.

Όσο οι Marines προσπαθούσαν να ελευθερώσουν την είσοδο εγώ είχα γίνει καπνός. Δεν ξέρω τι απέγιναν αυτοί που τους επιτέθηκαν στο μπαρ αλλά βοήθησαν στο να φύγω χωρίς να μπλεχτώ στην φασαρία. Ευτυχώς για μένα δεν με αναγνώρισαν. Αυτό ήταν καλό καθώς ήθελα την ησυχία μου μέχρι να έρθει ο Sorin, θα καθόμουν στο νησί και θα βόλταρα. Καθώς έβγαινα από ένα στενάκι, κοντά στο μπαρ, στον κεντρικό δρόμο είδα μια ομάδα από 10 Marines να τρέχουν προς την περιοχή του μπαρ. Φώναξαν άτομα να τους βγάλουν από εκεί φαίνεται έτσι όπως έκανα την είσοδο. Ήμουν πιο προσεκτικός πλέον όσο προχωρούσα να μην πέσω πάνω σε Marine. Έκανα μερικές γύρες ώσπου βρήκα ένα εστιατόριο για να πάω να φάω. Σιγουρεύτηκα ότι μέσα δεν έχει κάποιον Marine και ύστερα μπήκα. Στην είσοδο ήταν ένας άντρας ο οποίος μου είπε:
-Καλωσορίσατε στο μαγαζί μας. Είστε μόνος?
-Ναι, μόνος μου είμαι.
-Ακολουθήστε με παρακαλώ, θα σας πάω στο τραπέζι σας.
Με πήγε σε ένα τραπέζι και κάθισα.
-Σε λίγο θα έρθει ο σερβιτόρος να σας πάρει παραγγελία. Για ότι χρειαστείτε μπορείτε να με φωνάξετε.
-Ευχαριστώ, θα το έχω στα υπόψιν μου.
Έφυγε και μετά από λίγο ήρθε ένας σερβιτόρος και έδωσα την παραγγελία μου. Όσο περίμενα σκεφτόμουν σε ποιο νησί να πάμε με τον Sorin μετά από αυτό. Μου έμεναν λίγα νησιά της East Blue ακόμα και δεν ήξερα σε πιο να πρωτοπάμε. Εξ' άλλου ήθελα να ξαναπεράσω και από μερικά νησιά που είχα ήδη πάει, ειδικά πριν μπω Grand Line θα πάω σίγουρα από την Loguetown για να αντιμετωπίσω τον Smoker!
Όσο σκεφτόμουν αυτά η ώρα περνούσε και δεν κατάλαβα πότε κιόλας ήρθε το φαγητό μου. Ομολογώ πως έφαγα και ήπια καλά, δεν είχα παράπονο. Κάθισα λίγο να κάτσει καλά το φαΐ στο στομάχι και έπειτα πλήρωσα και πορεύτηκα προς την πόρτα για να φύγω. Εκεί ήταν ο τύπος που με πήγε στο τραπέζι και πριν βγω από το εστιατόριο μου είπε:
-Καλό σας βράδυ. Να μας ξανάρθετε.
-Καλό βράδυ. Θα σας προτιμώ για όσο θα βρίσκομαι στο νησί σας. του είπα και έφυγα.
Δεν ήξερα τι ώρα ήταν, καθώς είχε πάντα σκοτάδι στο νησί λόγο του θόλου, αλλά είχα αρχίσει να νυστάζω. Έτσι πήγα στο καράβι μου να ρίξω έναν υπνάκο.

Όταν ξύπνησα πάλι δεν ήξερα τι ώρα ήταν αλλά είχα κοιμηθεί καλά. Αυτό όμως δεν σταματούσε να κάνει ενοχλητικό το γεγονός ότι δεν ξέρεις τι ώρα είναι. Αναρωτιόμουν πως ζούνε εδώ οι κάτοικοι. Είναι καλά να κοιμάσαι ότι ώρα θες και να ξυπνάς ότι ώρα θες καθώς δεν ξέρεις πως περνάνε οι μέρες αλλά χάνεις τον μπούσουλα κάποια στιγμή, δεν έχεις καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Αν ποτέ κάποιος από τους κατοίκους εδώ φύγει από το νησί και πάει να μείνει κάπου αλλού θα του είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστεί. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και ετοιμάστηκα για να βγω να πάω να φάω "πρωινό". Στο λιμάνι δεν είχε πολύ κόσμο όταν κατέβηκα από το πλοίο μου αλλά δεν μ΄ενδιέφερε από την στιγμή που δεν υπήρχαν Marines τριγύρω. Αρχικά, έκανα μια βόλτα να κόψω κίνηση για να δω αν χρειάζεται να είμαι σε επιφυλακή και μετά πήγα να φάω με την ησυχία μου σε μια καντίνα εκεί κοντά στο λιμάνι. Αφού έφαγα το "πρωινό" μου είπα να κάνω μια βόλτα στο νησί να δω τι γίνεται και να δω και την μπάλα ντίσκο για την οποία μου είχε πει ο μπάρμαν. Στην αρχή, όσο περπατούσα, όλα πήγαιναν καλά μέχρι την στιγμή που έφτασα στο κέντρο του νησιού. Χάζευα την μπάλα ντίσκο για να δω τι το αξιοσημείωτο έχει και δεν πρόσεχα τι γίνεται γύρο μου. Έτσι μια ομάδα Marine που περνούσε από εκεί εκείνη την ώρα με αναγνώρισε. Τους πήρα χαμπάρι γιατί μου φώναξαν να παραδοθώ και τότε ήταν που άρχισα να τρέχω για να με χάσουν. Με πήραν στο κυνήγι και δεν έλεγαν να σταματήσουν. Περνούσαμε από στενά και όσο μπορούσα έκλεινα τον δρόμο με ότι έβρισκα αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να αποτρέψω μερικούς από το να με ακολουθήσουν. Σε μια στιγμή που είχαμε βγει στον κεντρικό δρόμο, όπως περνούσα μέσα από τον κόσμο, είδα τον Sorin αλλά δεν σταμάτησα για να μην τον μπλέξω και αυτόν. Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα ακόμα το κυνηγητό ώσπου σε με χάσανε σε μια στροφή που οδηγούσε σε αδιέξοδο. Είχα μετατραπεί σε σκοτάδι και έφυγα από εκεί χωρίς να με καταλάβουν. Τώρα το μόνο που έμενε για την ώρα ήταν να βρω τον Sorin.

Η έρευνα την πρώτη μέρα δεν απέδωσε καρπούς. Γύρισα ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης, αλλά κανένα ίχνος του Raziel. Ρώτησα πληροφορίες για το νησί. Έμαθα πως το νησί περιτριγυρίζεται από ένα τεράστιο σκοτεινό γυάλινο θόλο. Ο φωτισμός γινόταν με τεχνητά μέσα. Μπορώ να πω πως ήταν μια αριστοτεχνικά μελετημένη κατασκευή. Δεν φαινόταν καθόλου σαν να υπήρχε σκοτάδι. Υπήρχαν ακόμα και σκηνές από τον ουρανό στο θόλο ώστε να φαίνεται φυσικό. Βέβαια το πιο περίεργο θέαμα στο νησί ήταν μια μεγάλη μπάλα disco η οποία κρεμόταν με σύρματα από το θόλο. Το μέγεθος της ήταν υπερφυσικό. "Τι στο καλό μπορεί να χρειάζεται μια γυάλινη dicοball σ' ένα νησί;" σκέφτηκα παραξενεμένος. Στις ερωτήσεις μου επί του θέματος εισέπραξα βλέμματα περιέργειας. Όλοι πίστευαν πως ήταν κάτι πασίγνωστο. Ε λοιπόν δεν ήταν για κάποιον. Εξ' άλλου μόνο εξ' όψεως γνώριζα το νησί και από φήμες πως ήταν πολύ περίεργο. Δεν γνώριζα τίποτ' άλλο. Η δουλειά μου περιλάμβανε την παραλαβή ενός λαθραίου αγαθού και την συνοδεία του σε άλλο νησί. Είχα βρεθεί έξω από το θόλο βράδυ, (οπότε δεν έβλεπα και τίποτα), είχα βρει τον σύνδεσμο, είχα πάρει το προϊόν κι είχα εξαφανιστεί. Φυσιολογικά λοιπόν όλα ήταν περίεργα. Παραξενεμένος έσκυψα στον τουριστικό μου οδηγό. Με μεγάλα γράμματα έγραφε τα εξής:
"Στο νησί κάθε χρόνο γίνεται ένας ετήσιος διαγωνισμό χορού ο οποίος αποτελεί πόλο έλξης τουριστών και χορευτών απ' όλο τον κόσμο. Εξ' ου κι ο κατασκότεινος θόλος κι η μεγάλη discoball στο κέντρο του νησιού, τα οποία χαρίζουν μια άλλη αίσθηση στους διαγωνιζόμενους. Φέτος ο διαγωνισμός θα............."
Έξυσα το κεφάλι μου κι αισθάνθηκα λίγο χαζός. Έπρεπε να διαβάσω λίγο πιο προσεκτικά τον οδηγό μου. Αφού λοιπόν λύσαμε το μυστήριο με το νησί αποφάσισα να βρω κανέναν άνθρωπο ο οποίος να ήξερε κάτι για το σχετικό συμβάν. Κι ο καλύτερος ήταν ο μαγαζάτορας στου οποίου το κατάστημα είχαν γίνει όλα.

Κατευθύνθηκα προς το μαγαζί το οποίο έγινε το σκηνικό. Οι Marines το είχαν αποκλείσει προσωρινά για να το ερευνήσουν. Μια ομάδα στεκόταν απ' έξω κι άκουσα φασαρία από μέσα σημάδι πως το έψαχναν. Ένας άντρας καθόταν παράμερα κι έκλαιγε τη μοίρα του. Φορούσε ποδιά barman κι ήταν ο κλασσικός τύπος πανδοχέα. Ψηλός, χοντρός με ξυρισμένο κεφάλι. Ο τυπικός πανδοχέας όλων των νησιών. Λίγο κουτσομπόλης άριστα ενημερωμένος για τα πάντα. Και πάντα δεκτικός σε μικρο αμοιβές. Με λίγα beli έκανες ότι ήθελες μαζί του. Βέβαια υπήρχαν πάντα τρόποι να γλιτώσεις την αμοιβή αλλά ήταν δύσκολοι. Εδώ ήλπιζα να μην χρειαζόταν λεφτά μιας και δεν είχα πολλά και δεν ήθελα να ξοδέψω πολλά. Πλησίασα τον άντρα και προσπάθησα να του ανοίξω κουβέντα. Δεν ήταν και πολύ δεκτικός στην αρχή οπότε μου πήρε λίγη ώρα να τον κάνω ν' αρχίσει να μιλάει. Τον ρώτησα να μου πει τι γίνεται εδώ πέρα. Μου εξήγησε λεπτομερώς τι είχε συμβεί στο μαγαζί του. Μου είπε για την έφοδο των Marines, το χάος που επικράτησε με την επίθεση μιας ομάδας πειρατών, τον άνθρωπο που πήγε να το σκάσει, και την μάχη που ξέσπασε όταν έγινε αντιληπτός. "Πανάθεμα σε, δεν μπορούσες αν μη τι άλλο να τους σκοτώσεις μετά όλους; Έπρεπε ν' αφήσεις μάρτυρες;" ήταν η πρώτη μου σκέψη αλλά μετά από μια πιο ψύχραιμη ανάλυση είδα τα πλεονεκτήματα της κίνησης του. Δεν σκότωσε κανέναν ώστε να επιδεινώσει την κατάσταση και ξέφυγε χωρίς ν' αναγνωριστεί. Οπότε για καλή μας τύχη θα μας αναλάμβαναν μόνο οι τοπικοί στρατιώτες κι όχι ενοχλητικές και καλύτερα εξοπλισμένες ενισχύσεις. Ευχαρίστησα τον άνθρωπο για τις πληροφορίες του και μετά προχώρησα στη μεγάλη ερώτηση.
-"Αν ήθελε αυτός ο κανάγιας να κρυφτεί που θα μπορούσε να το κάνει χωρίς ν' αντιμετωπίσει μεγάλο κίνδυνο εντοπισμού;"
-"Μα εύκολα στα κτίρια του συγκροτήματος που θα φιλοξενήσει το διαγωνισμό χορού." απάντησε με φυσικότητα.
Είχα την απάντησή μου και μια πιθανότητα να βρω τον Raziel.
"Σου 'ρχομαι ψάρι του γλυκού νερού. Κανόνισε να 'σαι εκεί αλλιώς θα σε θαλασσονίξω με τα ίδια μου τα χέρια." μονολόγησα στο μυαλό μου αγριεμένος.

Καθώς προχωρούσα προς τα κτίρια του διαγωνισμού έφτασα σε μια πλατεία. Κόσμος ήταν μαζεμένος εκεί και παρακολουθούσε κάποιους διάσημους χορευτές να παρουσιάζουν διάφορους χορούς στο δρόμο. Τέτοιου είδους παραστάσεις ήταν συχνές στο νησί κατά τη διάρκεια του ετήσιου διαγωνισμού. Ο κόσμος χειροκροτούσε τους χορευτές με ζέση. Ομολογουμένως ήταν πολύ καλοί. Οι κινήσεις τους ήταν όμορφες και πλαστικές λες και τα κορμιά τους είχαν συνηθίσει να τις κάνουν από τότε που γεννήθηκαν. Δεν έχαναν βήματα και έκαναν φιγούρες πολύ δύσκολες για ένα κοινό ανθρώπινο σώμα. Ήταν δύο ζευγάρια χορευτών, δύο άντρες και δύο γυναίκες όλοι τους αρκετά όμορφοι. Συνεργάζονταν άψογα προσφέροντας ένα πανέμορφο θέαμα. Μαγεμένος κοιτούσα την παράσταση και δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω τους. Η αρμονία τους, οι κινήσεις τους με είχαν συνεπάρει. Θυμήθηκα μικρός πόσο πολύ μου άρεσε ο χορός και πόσο ατζαμής ήμουν σε αυτό. Κάποια στιγμή οι χορευτές τελείωσαν την παράστασή τους κι αποφάσισαν να φύγουν. Η μαγεία διαλύθηκε απότομα αλλά έμεινε στο μυαλό μου ώρες μετά. Κίνησα για τον προορισμό μου. Καθώς προχωρούσα άκουσα φασαρία κι είδα κόσμο ν' ανοίγει σαν τρελός αρκετά μέτρα πιο πέρα. Φασαρία και χαμός, φωνές και ποδοβολητά. Είδα μια ομάδα Marines να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση από 'μένα. Φώναζαν κι έσπρωχναν, ο κόσμος παραμέριζε ξαφνιασμένος. Δεν έβλεπα ποιον κυνηγούσαν όμως ήμουν σίγουρος. Όταν ο κόσμος καθάρισε είδα πεντακάθαρα τον Raziel να τρέχει. Πήγα να πάω προς εκείνον όμως έστριψε σ' ένα στενό και εξαφανίστηκε. Σταμάτησα την κίνησή μου. Δεν έπρεπε να προκαλέσω υποψίες. Με αργό βήμα σαν να περπατούσα ξένοιαστα τη βόλτα μου κατευθύνθηκα προς το στενό. Το κυνηγητό συνεχιζόταν μακρυά πια. Τους είχα χάσει. Προσπάθησα να βρω που είχαν πάει και να τους ακολουθήσω αλλά ήταν μάταιο. Γύρισα στην πλατεία και περίμενα. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως με είχε δει κι αυτός. Άρα ήξερε που ήμουν αν τους ξέφευγε λογικά θα ερχόταν πάλι εδώ. Οπότε θα καθόμουν και θα τον περίμενα. Είδα στην άκρη της πλατεία ένα ήσυχο κι ωραίο μαγαζί. Πήγα και κάθισα σ' ένα τραπέζι. Μιας κι είχε μεσημεριάσει θα έτρωγα ένα ωραίο φαγητό. Παρήγγειλα αρκετή ποσότητα φαγητού και κρασιού για τρία άτομα. Μετά από τέτοιο κυνηγητό ήμουν σίγουρος πως θα πεινούσε. Κι απλά περίμενα χαζεύοντας τ' αξιοθέατα.

Έπειτα από το κυνηγητό και αφού πλέον με είχαν χάσει οι Marines αφού κατάφερα και βρήκα τρόπο να τους ξεφύγω χωρίς να με καταλάβει κανείς έπρεπε τώρα να βρω τον Sorin. Κατάλαβε ότι τον είδα οπότε λογικά θα έμενε κοντά σε εκείνο το σημείο για να πάω να τον βρω και αυτό είχα στο μυαλό μου να κάνω. Φόρεσα την κουκούλα μου, για να μην φαίνεται το πρόσωπό μου και με πάρουν πάλι στο κυνήγι αν με αναγνωρίσουν, και κατευθύνθηκα προς την πλατεία που τον είδα νωρίτερα. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι να φτάσω, μιας και δεν ήμουν και πολύ μακρυά, αλλά ο Sorin δεν ήταν στο ίδιο σημείο που τον είδα και η πλατεία δεν ήταν και πολύ μικρή. Ευτυχώς για μένα όπως έκανα ένα κύκλο γύρο από τον εαυτό μου, για να δω αν είναι τριγύρω, τον εντόπισα σε ένα μαγαζί να κάθεται σε ένα τραπέζι. Κατευθύνθηκα προς το μέρος του και όπως πλησίαζα είδα την σερβιτόρα να πηγαίνει στο τραπέζι με έναν δίσκο γεμάτο φαγητά και κρασί. Η θέα αυτού μου άρεσε καθώς το κυνηγητό νωρίτερα μου είχε ανοίξει την όρεξη. Αφού έφυγε η σερβιτόρα πλησίασα στο τραπέζι και κάθισα. Ο Sorin προφανώς με είχε πάρει πρέφα από την ώρα που καθόμουν και κοιτούσα τα φαγητά μιας και δεν είπε τίποτα.
-Βλέπω με σκέφτηκες και πήρες πολύ φαΐ και πιοτό!
-Μετά από τέτοιο κυνηγητό θα πεινάς. Αλλά μην χαίρεσαι, εσύ θα πληρώσεις!
-Ακόμα δεν ήρθες και θες και κέρασμα?!
-Εννοείται!
-Έχε χάρη που πεινάω!
-Ώρα για μάσα!
Ρίχτηκα λαίμαργα στο φαΐ και καταβρόχθιζα τα πάντα το ένα μετά το άλλο, με την συνοδεία του κρασιού πάντα!
Σε κάποια δόση, αφού είχα φάει αρκετά και μείωσα την ταχύτητα με την οποία έτρωγα, ρώτησα τον Sorin απευθύνοντάς του τον λόγο:
-Για πες. Τι έκανες όσο ήμασταν χώρια?

Κι όπως ακριβώς ανέμενα έτσι ακριβώς έγιναν τα γεγονότα. Εντόπισα τον καπετάνιο μου να έρχεται στο τραπέζι μας από μακρυά. Αν και η μεταμφίεσή του δεν ήταν και σπουδαία έκανε τη δουλειά της. Όχι βέβαια αν ήξερες ποιόν έψαχνες και που ακριβώς να τον ψάξεις. Ήρθε και κάθισε κοιτώντας μ' ένα λιγωμένο ύφος το φαγητό. Δεν του είπα τίποτα μιας κι ήξερα πως θα πεινούσε πολύ. δεν άφηνε και περιθώρια παρεξηγήσεων το βλέμμα του.
-"Βλέπω με σκέφτηκες και πήρες πολύ φαΐ και πιοτό!" είπε.
-"Μετά από τέτοιο κυνηγητό θα πεινάς. Αλλά μην χαίρεσαι, εσύ θα πληρώσεις!" απάντησα.
Ταυτόχρονα όμως σκεφτόμουν"Ε κάποιος από τους δυο μας έπρεπε να σκεφτεί. Κι αφού δεν το κάνεις εσύ πρέπει να το κάνω εγώ και για τους δύο." Επακολούθησε μια ωραία διαφωνία για το αν πληρώσει εκείνος ή όχι στην οποία έχασε πανηγυρικά.
Περίμενε ευγενικά να του δώσω την άδεια να φάει (σπάνιο δείγμα πολιτισμού εκ μέρους του) κι όταν δεν αντέδρασα έπεσε με τα μούτρα στο φαγητό. Για λίγο δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο μαχαιροπίρουνα να δουλεύουν κι ένας πεινασμένος πειρατής να τρώει λες και δεν θα ξαναέτρωγε ποτέ του. Αφού τελείωσε η αναστήλωσή του ερειπίου ήρθε η ώρα για τις επεξηγήσεις. Έπρεπε να δώσω αναφορά για το τι έκανα τις μέρες που ήμασταν χωριστά.
-"Δεν θα έλεγα πως έκανα πολλά, λίγα και καλά. Λοιπόν άκου πως έχουν τα πράγματα. Όταν χωριστήκαμε........" και του διηγήθηκα με απλά λόγια όλα τα συμβάντα στο νησί των πτηνών. Γέλασε με την περιπέτεια μου μιας κι όταν εκείνος είχε πάει τα πράγματα είχαν συμβεί κάπως ποιο διαφορετικά. Τα "μεγάλα κοτόπουλα" όπως τα ονόμαζε είχαν καταλήξει στο τέλος στο πιάτο του. Ομολογώ πως δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να τα μαγειρέψω μιας και δεν έβρισκα τη χρησιμότητα σε αυτό. Αλλά ήταν μια άλλη οπτική γωνία. Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα τη συζήτηση και τα σχόλια στις περιπέτειες μας στο νησί. Αλλά η ώρα της χαράς είχε περάσει κι έπρεπε να αποφασίσουμε τις περαιτέρω κινήσεις μας. Στράφηκα προς τον καπετάνιο μου και τον ρώτησα.
-"Λοιπόν, αφού τα είπαμε, φάγαμε κι ήπιαμε τι θα κάνουμε από 'δω και πέρα; Έχεις κανένα σχέδιο στο μυαλό ή απλά βλέποντας και κάνοντας;"

Μου διηγήθηκε όλα όσα πέρασε στο νησί με τα παραφουσκωμένα κοτόπουλα. Του είπα και εγώ τι έκανα στην θάλασσα όλο αυτό το διάστημα και τι έκανα μέχρι να βρεθούμε εδώ. Έφαγα καλά, ήπια καλά, με κυνήγησαν Marines. Τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω?! Συζητούσαμε γενικά για το τι κάναμε και σχολιάζαμε τα γεγονότα μέχρι που μου έκανε την εξής ερώτηση:
-Λοιπόν, αφού τα είπαμε, φάγαμε κι ήπιαμε τι θα κάνουμε από 'δω και πέρα? Έχεις κανένα σχέδιο στο μυαλό ή απλά βλέποντας και κάνοντας?
Η ερώτησή του είχε νόημα! Τι να κάναμε από εδώ και πέρα άραγε?! Η αλήθεια ήταν πως δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι έπρεπε να αυξήσουμε την δύναμή μας για να καταφέρω να νικήσω τον Smoker και να μπούμε μετά στην Μεγάλη Γραμμή με στόχο το Impel Down όπου θα ελευθερώναμε την Evriale. Αλλά αυτό ήταν πολύ γενικό και έπρεπε να φτιάξουμε κάποιο πλάνο για το πως θα δρούσαμε στο εξής. Προς το παρόν όμως έλεγα να καθίσουμε και να απολαύσουμε τον διαγωνισμού χορού που γίνεται στο νησί. Έτσι είπα στον Sorin:
-Τι λες προς το παρόν να κάτσουμε και να διασκεδάσουμε με τον διαγωνισμό χορού που έχει στο νησί?
-Α, κατάλαβα. Δεν έχεις κανένα σχέδιο στο μυαλό σου...
-Εντάξει μωρέ, πως κάνεις έτσι. Θα δούμε στην πορεία τι θα κάνουμε.
-Προς το παρόν ας απολαύσουμε την διαμονή μας στο νησί αυτό. Είμαστε τυχεροί που πέσαμε πάνω στην περίοδο που γίνεται ο διαγωνισμός χορού.
-Αν πάλι θες τόσο πολύ να κάνουμε κάτι τότε μπορούμε να σχεδιάσουμε κάτι "μεγάλο" για το νησί αυτό!
-Καλά. Βλέποντας στην πορεία θα πράξουμε αναλόγως.
Μετά συνέχισα να τρώω και να πίνω. Το ίδιο έκανε και ο Sorin αλλά πιο διακριτικά από εμένα καθώς εγώ είχα ριχτεί με τα μούτρα πάλι στο φαΐ. Ο Sorin όσο έτρωγε και έπινε έριχνε και μερικές ματιές τριγύρω στην περιοχή μήπως και έβλεπε τίποτα ύποπτο έτσι ώστε να προλάβουμε να φύγουμε πριν εμπλακούμε σε κάτι ανούσιο.

Αν πω πως εξεπλάγην που ο Raziel δεν είχε κανένα σχέδιο στο μυαλό του θα ήμουν ο χειρότερος ψεύτης στον κόσμο. Αλλά και πάλι, τόση έλλειψη σχεδιασμού καταντούσε ενοχλητική. Γι' άλλη μια φορά κατέληξα να σκέφτομαι τι στο καλό κάνω μαζί του, για ποιόν λόγο μπήκα στο πλήρωμά του και γιατί δεν έχω φύγει ακόμα. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά ο Raziel εφησυχασμένος συνέχιζε να τρώει με χαρακτηριστική βουλιμία. Και προφανή έλλειψη τρόπων και κομψότητας. Κούνησα το κεφάλι δυσαρεστημένος. Συνέχισα το φαγητό μου ήρεμα και με την απαιτούμενη ευγένεια που πρέπει να έχει κανένας στο τραπέζι. Αν και ταυτόχρονα παρατηρούσα το τοπίο γύρω μας μπας κι αντιμετωπίσω τίποτα. Ευτυχώς δεν υπήρχε κάτι να με ανησυχήσει. Εκτός από τους περιφερόμενους χορευτές η πλατεία ήταν γεμάτη με απλό καθημερινό κόσμο που απλά έκανε τη βόλτα του ήσυχος. Οικογένειες, νέα ζευγάρια, παρέες νέων και παιδιών. Μια ευτυχισμένη κι ειρηνική ατμόσφαιρα. Ο κατάλληλος τόπος για να χαλαρώσεις.
-"Οι Raziel τι θα έλεγες όταν βρούμε το One Piece να 'ρθουμε να ζήσουμε εδώ; Είναι νομίζω αρκετά γαλήνια για να περάσεις μια ήσυχη και βαρετή ζωή."
-"Ε τι;" απάντησε ο Raziel με μπουκωμένο στόμα.
-"Λέω να καταπιείς πρώτα άξεστε αγροίκε, και μετά να μιλήσεις. Σε ρώτησα πια η γνώμη σου να έρθουμε να ζήσουμε εδώ όταν βρούμε το One Piece κι έπειτα." του απάντησα θυμωμένος.
Σταμάτησε και με κοίταξε με απορία.
-"Τι σ' έπιασε τώρα; Ας βρούμε το One Piece και το σκεφτόμαστε μετά αυτό. Εξ' άλλου έχουμε κι άλλα μέρη να δούμε. Μη βιάζεσαι θα βρούμε κάποιο καλύτερο."
-"Χμ, μπορεί να έχεις και δίκιο. Καλά λοιπόν. Δεν μπορείς επιτέλους να φας σαν άνθρωπος;"
Η έλλειψη τρόπων του μ' εξόργιζε. Είχα μεγαλώσει με μια παιδεία ευγενούς κι όποτε έκανα λάθος στη συμπεριφορά μου υπήρχε τιμωρία. Αργότερα μου είχε φανεί πολύ χρήσιμο για να βγάλω τα προς το ζην. Όλοι οι ευγενείς έψαχναν έναν καλό butler με τρόπους για να παινεύονται στους άλλους. Με αγνόησε ως συνήθως. "Κάποια στιγμή θα τον καρφώσω με κάτι........." σκεφτόμουν. Εκείνη τη στιγμή ένας ακόμα θίασος χορευτών άρχισε να δίνει άλλη μια παράσταση και το θέαμα με συνεπήρε. Ξέχασα τα πάντα γύρω μου και κοιτούσα μαγεμένος το θέαμα. Ήταν πραγματικά εκπληκτικοί. Σχεδόν δεν κατάλαβα το Raziel να με χτυπάει στον ώμο.
-"Sorin, Sorin, Sorin ξύπνα επιτέλους! Πάμε έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Και μη με ρωτήσεις τι ξανά. Θα τις ανακαλύψουμε τώρα."
-"Μάλιστα καπετάνιε."
Καθώς απομακρυνόμασταν μια σκέψη άστραψε στο μυαλό μου, "Ελπίζω να πλήρωσε το λογαριασμό.".

Αφού φύγαμε κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για να πάμε μια βόλτα από το πλοίο μας. Σε όλη την διάρκεια της διαδρομής βλέπαμε χορευτές να κατευθύνονται προς την πλατεία. Αφού φτάσαμε στο λιμάνι μερικοί γλάροι-"ταχυδρόμοι" περνούσαν από πάνω μας. Οι γλάροι αυτοί ήταν εκείνοι που μετέφεραν τις εφημερίδες και τα νέα wanted posters.

Σπόιλερ:

Έκανα νόημα στους γλάρους και ένας από αυτούς κατέβηκε προς το μέρος μας. Μας έδωσε μια εφημερίδα και ένα πακετάκι με τα νέα wanted posters. Του έδωσα κάτι ψιλά και έφυγε να συνεχίσει την διαδρομή του για τις παραδώσεις που είχε να κάνει. Πήρα και τα 2 στα χέρια μου και ανεβήκαμε με τον Sorin στο πλοίο μας. Πήγαμε στην κουζίνα και κάθισα σε μια καρέκλα. Άφησα τα wanted posters στο τραπέζι και άνοιξα να δω την εφημερίδα να δω τα νέα.
Τίτλοι εφημερίδας:
Χαμός στο Sabaody
Νέοι κίνδυνοι στις αρχικές θάλασσες
Μεγάλη νίκη των Marines εναντίων των Insanity Pirates
Οι Incompatible Pirates ξαναχτυπούν

Ένας ήταν ο τίτλος που μου τράβηξε αμέσως την προσοχή. "Μεγάλη νίκη των Marines εναντίων των Insanity Pirates" Αμέσως είπα στον Sorin:
-Sorin, μας έχει η εφημερίδα. Έλα να διαβάσουμε.
Έφερε μια καρέκλα δίπλα μου, κάθισε και αρχίσαμε να διαβάζουμε το άρθρο.
"Το πειρατικό πλήρωμα Insanity Pirates βρέθηκε σε περιοχή που Marines προστάτευαν. Οι άνδρες της κυβέρνησης πήραν αμέσως θέση στην θεά του επικίνδυνου αυτού πληρώματος, όπου μέσα σε αυτό βρισκόταν και η επικηρυγμένη αρχαιολόγος Evriale Snakeheart. Στο ίδιο νησί αποδείχτηκε ότι υπήρχε και άτομο των Επαναστατών το οποίο πιθανότατα βρισκόταν στο μέρος αυτό για να πάρει πληροφορίες σχετικά με τα σχέδια της κυβέρνησης. Μια μάχη αρκετά σκληρή ακλούθησε η οποία κόστισε τις ζωές πολλών ανδρών, με νικητή τους Marines, καθώς κατάφεραν και σκότωσαν την πολύτιμη για αυτούς αρχαιολόγο, η οποία οδηγήθηκε στο Impel Down πριν γίνει η εξόντωση της. Ο επικίνδυνος πειρατής Raziel και το πλήρωμα του χάθηκαν από πρόσωπου γης, το ίδιο και ο επικίνδυνος Επαναστάτης Kuran Kaname. Η κυβέρνηση έχει στείλει ήδη ενισχύσεις στην East Blue με σκοπό την εξόντωση τους."
Μόλις τελειώσαμε το διάβασμα είπα εκνευρισμένος:
-Τι είναι αυτά που γράφουνε?! Πως τολμάνε να λένε ψέματα! Αλλά βέβαια, μια ζωή ψέματα πουλάει η Παγκόσμια Κυβέρνηση!
Ο Sorin συνέχισε και αυτός εκνευρισμένος:
-Όταν βρω αυτόν που έγραψε αυτό το άρθρο θα του το τρίψω στην μούρη και μετά θα τον κάνω να μετανιώσει που τόλμησε να γράψει κάτι τέτοιο.
-Σε ένα χαμένο και αποληθωμένο νησί ήμασταν. Τι περιμένεις?... Όσο μπορούν να καλύψουν τα γεγονότα και την αλήθεια, θα γράφουν ότι τους βολεύει. είπα εγώ.
Μετά ο Sorin πήρε και ακόνιζε τα σπαθιά του ενώ εγώ συνέχισα με το διάβασμα και των υπόλοιπων άρθρων.

Ένα από αυτά αφορούσε την μεγάλη μάχη που έγινε στο Sabaody Archipelago, στην οποία βρήκε τραγικό θάνατο ο Admiral Destro.
-Η Grand Line καιρό τώρα δεν ήταν ήρεμη αλλά αυτό τώρα παραπάει. Έγινε του χαλασμού στο Sabaody Archipelago. σκέφτηκα.
Σειρά είχαν τα άρθα με γεγονότα για τις αρχικές θάλασσες. Ένα από αυτά ήταν για τους Incompatible pirates και τις πιο πρόσφατες δραστηριότητές τους.
-Ωραία. Ξέρω τουλάχιστον ότι υπάρχουν ακόμα. Δεν θα ήθελα να εξαφανιστούν από προσώπου γης πριν πάρω την εκδίκησή μου από την Sakura για ότι έγινε στην Loguetown. σκέφτηκα.
Το επόμενο άρθρο ήταν για νέους πειρατές που είτε μόλις είχαν αρχίσει την πειρατεία είτε εδώ και αρκετό καιρό δημιουργούσαν προβλήματα στην Παγκόσμια Κυβέρνηση. Μερικοί από αυτούς τους επίδοξους πειρατές ήταν οι εξής:
Takasugi Shinsuke με 7.000.000 Bounty
Roni D. Razor με 51.000.000 Bounty
Shai Hulud χωρίς επικύρηξη.

Αφού τέλειωσα με την εφημερίδα, με εμφανή ενόχληση για την παραπληροφόρηση, την άφισα στο τραπέζι και πήρα να δω τα νέα wanted posters. Ξεφυλίζοντάς τα βρήκα το δικό μου και του Sorin. Οι επικυρήξεις μας είχαν ανέβει κι άλλο. Εγώ πλέον είχα 78.500.000 και ο Sorin 15.000.000.
Αμέσως το είπα στον Sorin:
-Sorin, απποκτήσαμε νέες επικυρήξεις στα κεφάλια μας! Εσύ 15.000.000 και εγώ 78.500.000! Πως σου φαίνεται?
-Καλά είναι η δικιά μου. Είναι ακόμη μικρή και δεν θα με δίνουν πολύ σημασία αλλά η δικιά σου επικύρηξη είναι μεγάλη για τις αρχικές θάλασσες. Μπορεί να μας βάλει σε μπελάδες καθώς πολλοί θα έρθουν για να σε κυνηγήσουν.
-Έχεις δίκιο αλλά όποιος τολμήσει να τα βάλει με τους Insanity Pirates θα έχει το ίδιο τέλος που είχαν οι Marines στο Mystery Island! του είπα και συνέχισα να κοιτάω τις επικυρήξεις.
Οι 5 μεγαλύτερες επικυρήξεις ήταν οι εξής:
Messi D. Teo: 1.172.000.000
Kuran Kaname: 120.500.000
Sakura: 110.000.000
Raziel: 78.500.000
Drakon: 76.500.000

Αυτός με την μεγαλύτερη επικύρηξη στο κεφάλι του ήταν ο Messi D. Teo. Ένας supernova που αλονίζει στην μεγάλυ γραμμή. Οπότε, σύμφωνα με τις επικυρήξεις αυτές, εγώ ήμουν ο τρίτος πιο γνωστός και επικυρηγμένος στις αρχικές θάλασσες. Δεύτερη ήταν η Sakura και πρώτος ερχόταν ο επαναστάτης που γνώρισα στο Mystery Island με το όνομα Kuran Kaname. Όσοι επακολουθούσαν άλλοι είχαν και αυτή αρκετά καλές επικυρήξεις και άλλοι μικρότερες. Αυτό που με έκανε εντύπωση ήταν το ότι οι περισσότεροι από αυτούς βρισκόντουσαν στην East Blue, στην θάλασσα δηλαδή που ήμουν και εγώ. Τι να τραβούσε άραγε τόσους καταζητούμενους η θάλασσα αυτή?! Μπορεί να ήταν το ότι δεν είχε μεγάλη δύναμη από Marines επειδή θεωρείται η πιο αδύναμη θάλασσα αλλά μπορεί και να ήταν κάτι άλλο! Μπορεί να ετοιμαζόταν να γίνει κάτι μεγάλο αλλά μπορεί και όχι! Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η Παγκόσμια Κυβέρνηση δεν θα άφηνε έτσι τόσους πειρατές να τριγυρνάνε ελεύθεροι στην θάλασσα.

Όλες οι επικυρήξεις που είδα:

Αφού σηκωθήκαμε από το μαγαζί κατευθυνθήκαμε προς το πλοίο μας. Στη διαδρομή είδαμε τους γλάρους που μετέφεραν την εφημερίδα στον κόσμο. Ο Raziel ήθελε να πάρει μια. Κάτι το οποίο έπραξε. Δεν ενημερωνόμασταν και πολύ στην ανοιχτή θάλασσα. Μαζί με την εφημερίδα πήραμε κι ένα πακέτο με τις νέες αφίσες Επικηρυγμένων. Γυρίσαμε στο πλοίο και καθίσαμε στην κουζίνα μας. Έκανα τσάι και για τους δύο κι έβαλα καφέ να βράζει γι' αργότερα. Πήραμε την εφημερίδα και αρχίσαμε την ανάγνωση των άρθρων (ή για να είμαστε ειλικρινείς ο Raziel διάβαζε κι εγώ άκουγα). Μ' ενδιαφέρον παρατηρήσαμε τ' άρθρα και ειδικά αυτό που μας αφορούσε. Με οργή διαπιστώσαμε τα ψεύδη και τα μυθεύματα της Κυβέρνησης για το πλήρωμά μας. Αν είχαμε μπροστά μας τους δημοσιογράφους θα τους εκτελούσαμε. Αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Η εφημερίδα ήταν της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και τα δημοσιεύματά της απηχούσαν τις δικές της απόψεις και θέσεις. Όχι άμεσα την αλήθεια. Η ανάγνωση από τον Raziel συνεχίστηκε ενώ εγώ αποφάσισα να καθαρίσω τον εξοπλισμό μου και να τον φροντίσω λιγάκι. Είχε λερωθεί από τις τόσες μέρες χρήσης. Καθάρισα τα ρούχα μου, τα σακίδια μου, την πανοπλία και τα όπλα μου. Όταν όλα έλαμπαν από καθαριότητα σταμάτησα. Ο Raziel είχε τελειώσει την ανάγνωση και κοίταζε το άπειρο.
-"Τι σκέφτεσαι καπετάνιε; Την Evriale πάλι;"
Τον στοίχειωνε από τότε που είχε αφήσει να συμβεί αυτό σ' ένα μέλος του πληρώματος.
-"Όχι, σκέφτομαι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Κι απολαμβάνω την αύξηση της Επικήρυξης μου. Πλέον είμαι ακόμα πιο διάσημος. Πρέπει να κάνω κάτι για να στηρίξω τη φήμη αυτή."
-"Ισχύει καπετάνιε μου, ισχύει. Αλλά σαν τι σκέφτεσαι να κάνεις;"
-"Δεν ξέρω κάτι μεγαλειώδες κι αντάξιο του ονόματός μου ίσως. Αλλά αυτό που αναρωτιέμαι είναι το εξής, γιατί όλοι οι μεγάλοι κι επικίνδυνοι πειρατές ξεκίνησαν από την East Blue; Ε; Τι το καλό έχει αυτή η θάλασσα;"
-"Θεωρείται η ποιο αδύναμη θάλασσα για να ξεκινήσει κανείς οπότε το θεωρώ φυσιολογικό αυτό."
-"Ναι αλλά και πάλι, τόσοι πολλοί; Παύει να είναι σύμπτωση πια. Και πολύ φοβάμαι πως κι οι Marines θεωρούν το ίδιο. Κι αν τους ξέρω καλά σύντομα θα αναλάβουν δράση. Και τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ εκρηκτικά στην περιοχή."
Δεν διαφωνούσα με την ανάλυσή του. Ίσα ίσα, συμφωνούσα απόλυτα. Οι περισσότεροι πειρατές που ήθελαν να ξεκινήσουν την πορεία τους το έκαναν από 'δω. Ήταν σαν μια μήτρα γέννησης πειρατών. Κι αυτό ήταν πρόβλημα για τους Marines. Μεγάλο πρόβλημα. Το οποίο επιζητούσε άμεση λύση. Αλλά οι λύσεις των Marines συχνά ήταν πολύ δραστικές. Ακόμα υπάρχει ο θρύλος της Oharra η οποία εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να γίνει το ίδιο και με την East Blue. Δεν θα παρουσιαζόταν καμία δυσκολία. Αλλά αυτά ήταν ακόμα υποθετικά σενάρια. Αν και το μόνο πραγματικό ήταν πως οι Marines αναμενόταν να αντιδράσουν άμεσα.

Όσο σκεφτόμασταν και διαβάζαμε την εφημερίδα η μέρα προχωρούσε. Είχε πια βραδιάσει κι αποφασίσαμε με τον καπετάνιο μου να κατεβούμε στην πόλη να δούμε την νυχτερινή ζωή. Η πειρατική ζωή δεν προσέφερε και πολλές συγκινήσεις και γεύσεις καθημερινής ζωής. Οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε μερικά βράδια ποιοτικής διασκέδασης. Δηλαδή ποτό μέχρι λιποθυμίας και μετά ότι γίνει. Αν και συνήθως δεν θα έπρεπε να κάνουμε τέτοιες επιλογές κι ειδικά σ' ένα νησί στο οποίο ο ένας από εμάς ήταν ήδη καταζητούμενος. Βέβαια αυτό δεν μας εμπόδιζε γενικά να κάνουμε το οτιδήποτε. Μιας κι αν μας αντιλαμβάνονταν οι Marine και προκαλούσαν φασαρία αυτοί θα είχαν το πρόβλημα. Ξεκινήσαμε καλοντυμένοι και φρεσκολουσμένοι

Σπόιλερ:

και κινήσαμε για την πόλη. Τώρα που η νύχτα είχε πέσει όλα τα φώτα στην πόλη είχαν ανάψει. Ήταν ένα μαγικό θέαμα. Μαγαζιά σε κάθε δρόμο και γωνία που είχαν ποτά και πίστες για χορό. Ορχήστρες έπαιζαν στις υπαίθριες πίστες και χορευτές χόρευαν παντού μαζί με απλούς πολίτες. Η τεράστια disco-μπάλα στροβιλιζόταν σαν τρελή αντανακλώντας τα φώτα σε κάθε κατεύθυνση δημιουργώντας μια αίσθηση πως είσαι σε μια τεράστια disco. Παντού άνθρωποι διασκέδαζαν κι έπιναν. Είχαμε μείνει άφωνοι.
-"Καπετάνιε, τι στο καλό συμβαίνει εδώ;"
-"Αν σου πω πως ξέρω θα 'ναι ψέμα."
Μιας κι η περιέργειά μας είχε φτάσει στο ζενίθ, είπαμε να ρωτήσουμε κάποιον κάτοικο της πόλης να μας πει.
-"Ω μα κάθε βράδυ γίνεται αυτό. Κάθε βράδυ υπάρχει ένα ατελείωτο party. Κάθε μέρα είναι γιορτή. Ειδικά τώρα που πλησιάζει ο διαγωνισμός χορού."
Μάλιστα. Κοιταχτήκαμε με νόημα. Αρχίσαμε να γυρνάμε ανάμεσα στους διάφορους πολίτες που συμμετείχαν ξέφρενα στη γιορτή. Βρήκαμε ένα μαγαζί και καθίσαμε σε κάποιο από τα υπαίθρια τραπέζια του. Παραγγείλαμε τα ποτά μας κι αρχίσαμε τη νύχτα οινοποσίας. Το ένα ποτό έφερε το άλλο, και γρήγορα τα ποτήρια έγιναν στοίβα στο τραπέζι. Αλλά δεν πτοηθήκαμε καθόλου, μιας και δεν είχαμε ενδοιασμούς ως προς την ποσότητα που θα πίναμε. Σιγά σιγά το κλίμα μας παρέσυρε και το αλκοόλ διευκόλυνε την κατάσταση. Λίγο λίγο αρχίσαμε να λικνιζόμαστε στους ρυθμούς της μουσικής. Μετά από μερικά ακόμα ποτήρια έκανα την αρχή. Σηκώθηκα και πλησίασα μια κοπέλα. Άρχισα να χορεύω μαζί της ξέφρενα χωρίς να με νοιάζει η αδεξιότητα και η κακή σχέση που είχα με το χορό. Το ποτό με μεταμόρφωσε και με βοήθησε να γίνω τέλειος. Λίγο αργότερα ακολούθησε κι ο Raziel ξεπερνώντας κι αυτός τους ενδοιασμούς του. Το βράδυ φαινόταν μακρύ κι ο χρόνος κυλούσε αργά. Αλλά εμάς δεν μας ένοιαζε είχαμε παρασυρθεί από το εορταστικό κλίμα και μετείχαμε στη γιορτή με όλο μας το είναι.

Το ένα ποτό έφερνε το άλλο και σιγά-σιγά το αλκοόλ άρχιζε να μας επιρεάζει. Δεν πέρασε πολύ ώρα μέχρι την στιγμή που ο Sorin σηκώθηκε και άρχισε τον χορό με μια κοπέλα. Εγώ όμως καθόμουν ακόμα στο τραπέζι μας και έπινα καθώς δεν ήμουν του χορού. Αυτό όμως μέχρι την στιγμή που το πολύ αλκοόλ με έκανε να ενδώσω και να μπω και εγώ στο χορό. Και εγώ και ο Sorin χορεύαμε σαν να μην μας ένοιαζε τίποτα άλλο, απολαμβάναμε την στιγμή. Ο χορός συνεχίστηκε για πολύ ώρα μέχρι που κουραστήκαμε και ξανακαθίσαμε στο τραπέζι μας, μαζί με τις κοπέλες με τις οποίες χορεύαμε. Η βραδιά όμως δεν θα συνεχιζότανε τόσο καλά όσο πήγαινε μέχρι τώρα. Ξαφνικά από το πουθενά εμφανίστηκαν Marines και ήρθαν να μας συλλάβουν. Εγώ δεν ένιωθα καλά καθώς το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, έτσι πριν προλάβω να κάνω κάτι λυποθήμησα. Δεν ήξερα τι θα γινόταν αλλά δεν μπορούσα να το αποτρέψω αυτό με τόσο πολύ που είχα πιει.
~Το πρωί της επομένης~
-Raziel... Raziel...
-...
-Θα σηκωθείς επιτέλους?!
-Καλά... Μην φωνάζεις...
Ένιωθα τα χέρια μου δεμένα πίσω στην πλάτη μου αλλά δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μπροστά μου κάγγελα. Κούνησα τα χέρια μου και είδα ότι φορούσα χειροπέδες.
-Τι στο...?! Στην φυλακή είμαστε?!
-Μα γιατί το λες αυτό? Σου φαίνεται για φυλακή αυτό το "ωραίο" μέρος με κάγγελα και τα χέρια μας δεμένα με αλυσίδες?
-Ωραία. Επειδή όμως εγώ λυποθήμησα, όταν μας την έπεσαν οι Marines χθες το βράδυ, εξήγησέ μου τι έγινε? είπα στον Sorin και περίμενα να δω τι θα μου πει.

Η ερώτηση του Raziel μ' έπιασε απροετοίμαστο. Τι είχε άραγε συμβεί χθες κι είχαμε καταλήξει στις φυλακής τα σίδερα; Προσπάθησα ν' ανακαλέσω στο μυαλό μου τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας αλλά στάθηκε αδύνατο. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Προσπάθησα ξανά αλλά απέβη άκαρπη η προσπάθεια. Επανέλαβα αρκετές φορές αλλά εις μάτην. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα. Θολές εικόνες στροβιλιζόταν στο μυαλό μου. Εικόνες οινοποσίας χορού κεφιού και διασκέδασης. Μετά άλλες εικόνες μάχης καταστροφής και σκοτωμών ήρθαν και πήραν τη θέση τους. Αλλά και πάλι δεν έβγαζα κανένα συμπέρασμα από τα όσα έβλεπα. Μόνο υποθέσεις μπορούσα να κάνω. Με υποθέσεις απάντησα.
-"Δεν θα 'λεγα πως μπορώ να θυμηθώ. Βλέπεις δεν ήπιαμε και λίγα χθες. Απ' ότι μπορώ να καταλάβω όμως πρέπει να έγιναν τα εξής. Ήπιαμε πάρα πολύ και χορεύαμε στο δρόμο. Συμμετείχαμε στη γιορτή. Ξαφνικά πρέπει να ήρθαν να μας συλλάβουν. Το αίμα στα ρούχα μας και οι διάσπαρτες εικόνες στο νου μου μου λένε πως έγινε μάχη. Και μάλιστα σκληρή. Αλλά προφανώς χάσαμε."
Ήλπιζα να είχε συμβεί ακριβώς έτσι. Δεν θυμόμουν και πολλά. Αν κι αυτό είχε μικρή σημασία στην κατάστασή μας. Ξαναγύρισα στο Raziel.
-"Δοκίμασες καθόλου να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου; Μην το κάνεις άδικα, δεν θα γίνει τίποτα. Αν νιώθεις αδύναμος να κουνηθείς και ανίκανος να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου φταίνε αυτά." είπα κι έδειξα τις χειροπέδες. Ο Raziel τις κοίταξε με μίσος.
-"Kairoseki." ήταν η μόνη του λέξη.
-"Ναι Kairoseki. Δεν εκπλήσσομαι. Απ' όσα θυμάμαι δεν δώσαμε και μικρή παράσταση χθες. Ή τουλάχιστον εγώ. Εσύ ήσουν λιπόθυμος. Αναρωτιέμαι γιατί βέβαια."
-"Με τόσο που ήπιαμε δεν είναι παράξενο. Κρίμα όμως έχασα μια καλή μάχη."
-"Ναι ισχύει. Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν τα καταφέρναμε καλύτερα. Μιας κι ήμασταν μεθυσμένοι δεν νομίζω να προβάλαμε και μεγάλη αντίσταση. Αν και ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.
Κοιτάξαμε κι οι δυο τα κάγκελα και το κελί μας.
-"Και τώρα τι κάνουμε καπετάνιε;"
-"Μα φυσικά το προφανές. Απόδραση. Και πριν φύγουμε τους τιμωρούμε για το θράσος τους." δήλωσε με περισσή αυτοπεποίθηση.
-" Αυτό εξυπακούεται καπετάνιε αλλά δεν νομίζω να γίνεται άμεσα στην κατάστασή μας." τόνισα, διερωτώμενος ταυτόχρονα γιατί ήμουν ο μόνος που σκεφτόταν εδώ μέσα.
-" Το γνωρίζω. Πρώτα θ' απαλλαγούμε από τα "βραχιόλια" αυτά. Και μετά θα φύγουμε σαν κύριοι."
Άρα είχε κάποιο σχέδιο στο μυαλό του. Πάλι καλά.
-"Και πως σκοπεύεις να το πετύχεις αυτό; Δεν νομίζω να μας τις αφαιρέσουν λόγω καλής θέλησης. Εκτός κι αν τους πείσεις να μας αφήσουν ελεύθερους, γεγονός που θα ήθελα πολύ να δω να συμβαίνει."
Με κοίταξε με βλέμμα χαιρέκακο και σκληρό. Ένοιωσα λίγο φόβο στην αρχή αλλά αμέσως μετά ηρέμησα. Αλλά τίποτα δε με προετοίμαζε για ότι επρόκειτο να συμβεί.
-"Και ποιος σου είπε πως έχω πρόθεση να συζητήσω. Βλέπεις το φρουρό εκεί έξω, το μόνο που χρειάζεται είναι να να του πάρουμε το κλειδί για τις χειροπέδες, ή στην χειρότερη περίπτωση το κλειδί για το κελί."
-"Δώσε μου ένα καλό λόγο να μας το δώσει οικειοθελώς;"
-"Ποιος σου είπε πως θα το κάνει εθελοντικά; Ε; Θα το κάνει γιατί απλά πρέπει."
-"Τι εννο.....; Ε τι κάνεις εκεί;" Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τα λεγόμενά μου καθώς ο Raziel μου όρμησε κι άρχισε να με χτυπάει με τις χειροπέδες του. Ούρλιαζε και μ' έφτυνε, μ' έβριζε. Μ' έπιασε προ απροόπτου και δεν πρόλαβα να φυλαχτώ οπότε μάζεψα της χρονιάς μου θα έλεγα. Δεν καταλάβαινα τι έκανε και δεν είχα χρόνο ν' αντεπιτεθώ, οπότε απλά φυλαγόμουν κι απέκρουα χτυπήματα αναρωτούμενος τι συνέβαινε. Αλλά ότι κι αν έκανε είχε αποτέλεσμα μιας κι ο φρουρός με μια μικρή ομάδα δύο ατόμων ήρθαν κατευθείαν να μας χωρίσουν.

Mε πολύ κόπο σας χωρίζουν και τον Raziel τον μεταφέρουν σε ένα δωμάτιο αφήνοντας τον Sorin μόνο του στο κελί σας...
Μετά από 30 λεπτά φωνών και μαλωμάτων στο άλλο δωμάτιο, 5 Μαρίνς, οι οποίοι είναι κάπως έτσι: , φέρνουν κουβαλώντας τον Raziel, ο οποίος είναι μαύρος...
Sorin: Καπετάνιε έβγαλες τις χειροπέδες και έγινες σκοτάδι;
Raziel: Όχι $&#%#^, με έκαναν μαύρο στο κθύλο ρώτώνταθ με ηλίθια πράγματα για τα Ηλίθια πεδία...
Sorin: Ποιά ηλίθια πεδία;
Raziel: Τα Ηλίθια πεδία ρε ηλίθιε...Με ΘΟΥ, όχι με θού...
Sorin:

Οι μαρίνς διέκοψαν αυτή την συζήτηση παίρνοντας τον Sorin αυτήν την φορά μαζί τους... Αμέσως ο Sorin άρχισε να χτυπιέται και να χτυπάει όπως μπορεί τους Μαρίνς καταφέρνοντας τους ορισμένα καλά χτυπήματα. Τον οδηγήσαν στο δωμάτιο, όπου ένας Μαρίν, ο οποίος φαινόταν ανώτερος από τους άλλους, καθάριζε τα χέρια του με ένα κόκκινο πανί...Μείναν οι 2 τους στο δωμάτιο.
-Όμορφα...Ήρθε και ο δεύτεροθ...(Διευκρίνιθη: ψευδόθ είναι αυτόθ, δεν έχει χτυπήθει όπωθ ο Ράδιελ, φτου, κόλληθα και εγώ)
Thorin, εεε, Sorin: Καλώς σας βρήκα, ή μήπως, ΘΑΘ βρήκα;
-Τολμάθ να με κοροϊδεύειθ;

Μετά από λίγη ώρα...

Sorin:
-Τώρα που κάναμε μαθήματα καλήθ θυμπεριφοράθ, πες μου, που βρίθκονται τα Ηλύθια πεδία;
Sorin: Αυτό μου έλεγε και ο captain...Τώρα κατάλαβα...
-Τι θου είπε ο κάπτεν θου; Κθέρετε που βρίθκονται; Χαίρομαι που θαθ έπιαθα...
Sorin:
Ο Μαρίν πήγε και έπιασε μια εφημερίδα και κάθισε σε μια καρέκλα απέναντι...Στην πίσω σελίδα, την οποία ο χτυπημένος πειρατής έβλεπε, έγραφε για καταδητούμενεθ (φτου πάλι) χορεύτριες οι οποίες κάνουν αυτούς που τις βλέπουν να τους πραγματοποιούν όποια επιθυμία ήθελαν με τους χορούς τους, αποσπώντας με αυτόν τον τρόπο μεγάλα οφέλη...Λίγο το υπόλειμμα αλκοόλ στο αίμα του, λίγο το ξύλο...Μια παλαβή ιδέα μπήκε στο μυαλό του...

Σπόιλερ:

Sorin: Έτθι, για να μάθειθ ποιοί έχουν το πάνω χέρι...Ελπίδω αυτό να μείνει μετακθύ μαθ...Φτου, με κόλληθεθ...


Βγήκε έξω από το δωμάτιο,και μετά από κάποιες μπλε δυσκολίες, ελευθέρωσε τον Κάπτεν του.
Raziel: Μα καλά πως τα κατάφερες...
Sorin: Μην ρωτάς, προχωράμε....

Σπόιλερ:

Καθόμουνα στο πάτωμα και κοιτούσα τον Sorin που έδερνε τους Marines. Μετά από λίγο όμως κατάφεραν και τον συγκράτησαν με αποτέλεσμα να τον πάνε στο δωμάτιο με τον "κατεστραμμένο". Όσο ο Sorin ήταν στο άλλο δωμάτιο εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν να βρω έναν άλλο τρόπο για να αποδράσουμε μιας και το πρώτο σχέδιο δεν πήγε όπως ήθελα. Ένα άλλο σχέδιο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν να πλακώσουμε τους Marines που θα έφερναν μετά τον Sorin, μιας και τους πλακώναμε ήδη ενώ ήμασταν με τις kairoseki χειροπέδες. Δεν θα ήταν δύσκολο να τους δείρουμε στα γρήγορα, να πάρουμε να κλειδιά, να ελευθερωθούμε και μετά να αποδράσουμε. Ήμασταν και οι δύο χρήστες Logia φρούτων οπότε από την στιγμή που θα αφαιρούσαμε τις kairoseki χειροπέδες και μετά όλα τα υπόλοιπα θα ήταν πολύ εύκολα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν έπρεπε να μείνει έξω από το κελί κανένας από τους Marines για να μην μπορεί να κλείσει την πόρτα. Αν στεκόμασταν τυχεροί σε αυτό το "κομμάτι" τότε η απόδραση θα ήταν πολύ εύκολη. Όσο εγώ σκεφτόμουν όλα αυτά η ώρα περνούσε. Ξαφνικά άρχισα να ακούω φωνές και ουρλιαχτά. Δεν ήξερα τι γινότανε αλλά είχα μια διέσθηση ότι ήταν πολύ καλό για εμάς. Μετά από λίγο ο Sorin εμφανίστηκε και με ελευθέρωσε από τις χειροπέδες, αφού πρώτα είχε πλακώσει όλους τους Marines που συνάντησε στην διαδρομή του μέχρι εδώ.
-Dafuq?! Πως τα κατάφερες?!
-Μην ρωτάς... Φεύγουμε από εδώ και φεύγουμε γρήγορα.
-Ok, ναι. Πάμε να φύγουμε προς το παρόν. Πρέπει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας. Θα επιστρέψουμε αργότερα να τους δείξουμε ότι δεν πρέπει να τα βάζουν με τους Insanity Pirates!
-Έτσι έτσι! Θα τους δώσουμε ένα καλό μάθημα. Μας βρήκανε σε μια στιγμή αδυναμίας και μας συνέλαβαν. Δεν έχουν όμως ελπίδα απέναντί μας! Θα το διασκεδάσω πολύ με τα βασανιστήρια που θα τους κάνω!
Εγώ έγινα σκοτάδι και ο Sorin άμμος και φύγαμε από το παράθυρο του δωματίου στο οποίο βρισκόμασταν. Αφού βγήκαμε πήγαμε σε ένα στενό όπου δεν ήταν κανείς και πήραμε τις κανονικές μας μορφές. Ύστερα κατευθυνθήκαμε προς το λιμάνι για να πάμε στο καράβι μας να ξεκουραστούμε. Μέχρι να παίρνανε πρέφα οι Marines ότι το είχαμε σκάσει θα ήταν πια πολύ αργά, για αυτό φύγαμε κιόλας από το παράθυρο και δεν κάναμε άλλο πανικό στην βάση τους.

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο πλοίο μας. Ο δρόμος μας έφερε γρήγορα. Είχε ήδη νυχτώσει πια και η πόλη είχε ντυθεί πάλι τα γιορτινά της. Αλλά εμείς σήμερα δεν είχαμε γιορτή. Αποφασίσαμε να μείνουμε σήμερα στο πλοίο από φόβο μην μας αναγνωρίσουν και μας συλλάβουν. Ήμασταν σίγουροι πως η φυγή μας θα είχε γίνει αντιληπτή ως τώρα και θα υπήρχαν περίπολοι παντού. Οπότε δεν θα διακινδυνεύαμε μια εκ νέου σύλληψη η οποία αυτή τη φορά θα ήταν αρκετά πιο επώδυνη μιας και τα μέτρα ασφαλείας που θα μας είχαν θα έκαναν μια δεύτερη απόδραση πολύ πιο δύσκολη. Αφού καθαρίσαμε τους εαυτούς μας από την βρωμιά της φυλακής καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας να σχεδιάσουμε την εκδίκησή μας. Βγάλαμε το απαραίτητο συνοδευτικό ενός τέτοιου σχεδίου (δηλαδή ρούμι και φαγητό).
-"Λοιπόν καπετάνιε πως θα ξεπλύνουμε την ντροπή αυτή που πάθαμε; Θα τους σφάξουμε όλους, ή θα τους βασανίσουμε πρώτα και θα τους σφάξουμε μετά; Σκέψου κάτι καλό. "
-"Κοίτα οι επιλογές μας είναι περιορισμένες. Αρκετά περιορισμένες θα έλεγα. Τους σφάζουμε σαν τα γουρούνια. Απλά κι όμορφα."
-"Πολύ απλό δεν είναι; Και χωρίς πολλά βασανιστήρια. Δεν μ' αρέσει και πολύ. Θα προτιμούσα κάτι πολύ πιο βίαιο και βάναυσο. Κάτι που να περιλαμβάνει αρκετές κραυγές αγωνίας για βοήθεια. Αλλά απ' ότι βλέπω δεν θα γίνει τίποτα."
-"Δεν είπα κάτι τέτοιο ανόητε. Θα γίνει κι αυτό. Εξάλλου δεν σου απαγόρευσα να κάνεις ότι θες σε όποιον Marine βρεις μπροστά σου. Όποιος σε προκαλέσει κάν' του ότι θες."
-"Μάλιστα καπετάνιε." απάντησα χαιρέκακα.
Επιτέλους, είχα πάρει την άδεια να κάνω αυτό που ήθελα. Όχι πως την χρειαζόμουν αλλά ποιος άκουγε την γκρίνια του Raziel μετά. Είχε κάτι εμμονές να είναι καπετάνιος με όλη τη σημασία της λέξης. Τι να γίνει εφόσον ήμουν στο πλήρωμά του θα έπαιζα με τους κανόνες του. Συνεχίσαμε για κάποια ώρα τα σχέδια μας και μετά πήγαμε για ύπνο.
Το βράδυ κύλησε ήρεμα και χωρίς απρόοπτα. Αλλά την επόμενη μέρα υπήρχε αναβρασμός στην πόλη. Είδαμε αρκετούς Marines να πηγαινοέρχονται στην πόλη και το λιμάνι. Άρα η απόδραση μας είχε γίνει αντιληπτή. Τώρα απλά περιμέναμε. Θα αφήναμε τρεις μέρες να καταλαγιάσει ο πανικός κι η επιφυλακή των Marines και μετά θα τους χτυπούσαμε σκληρά εκεί που δεν το περίμεναν. Μεταμφιεστήκαμε όπως μπορούσαμε ο καθένας και βγήκαμε στην πόλη. Κάναμε ψώνια, διασκεδάσαμε χαζεύοντας τους πλανόδιους και γενικά είχαμε μια ευχάριστη μέρα. Το ίδιο κι επόμενη κι η μεθεπόμενη. Αποφύγαμε όλον αυτό τον καιρό τις περιπόλους και τους ελέγχους των Marines και προετοιμάσαμε την φυγή μας αμέσως μόλις σκορπούσαμε τον πανικό στη βάση τους. Την τρίτη μέρα λοιπόν ήμασταν έτοιμοι να χτυπήσουμε την βάση και να πάρουμε την εκδίκηση μας.

Αυτές τις τρεις μέρες που καθόμασταν "ήσυχοι" βγαίναμε στην πόλη μεταμφιεσμένοι για να μπορούμε να κάνουμε άνετα ότι θέλαμε. Αγοράσαμε προμήθειες φαγητού για το ταξίδι, φάρμακα, ιατρικές προμήθειες (π.χ. γάζες) και άλλα πολλά που θα χρειαζόμασταν στο ταξίδι μας και μας τελείωναν αυτά που ήδη είχαμε. Όσο τριγυρνούσαμε στην πόλη ήμασταν πολύ προσεκτικοί. Δεν θέλαμε να ανακαλυφτούμε από τους Marines. Ο στόχος μας ήταν να τους κάνουμε να πιστεύουν ότι έχουμε φύγει από το νησί για να σταματήσουν αυτές τις εντατικές περιπολίες και σκοπιές στο νησί. Όλα ήρθανε όπως τα θέλαμε! Μετά από τις τρεις αυτές μέρες οι περιπολίες είχαν σταματήσει και οι σκοπιές ήταν και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Είχε έρθει η ώρα να τους επιτεθούμε και να πάρουμε την πολυπόθητη εκδίκησή μας! Καθόμασταν στο καράβι μας με τον Sorin και ετοιμάζαμε τα πράγματα που θα παίρναμε για την μάχη που ακολουθούσε. Ο Sorin ακόνιζε τα σπαθιά του και εγώ έπαιρνα κάποια ιατρικά πράγματα πρώτων βοηθειών. Αφού γέμισα και το όπλο μου με μπαρούτι γύρισα προς την μεριά του Sorin και του είπα:
-Sorin, έτοιμος να τους δώσουμε ένα καλό μάθημα?
-Πανέτοιμος καπετάνιε! μου είπε τελειώνοντας με το ακόνισμα των σπαθιών του.
-Και όπως είπαμε, δεν δείχνουμε κανένα έλεος! Όποιος σταθεί εμπόδιο, τον βγάζουμε από την μέση! Μπορείς να το διασκεδάσεις σκοτώνοντάς τους με οποιονδήποτε τρόπο θες!
-Δεν γίνεται να ξεχάσω κάτι τόσο ωραίο, για εμένα τουλάχιστον!
-Ωραία λοιπόν, φύγαμε! Θα αφανίσουμε την βάση τους! Ούτε λιθαράκι δεν θα μείνει όρθιο!
Φορέσαμε τα πανωφόρια μας και βάλαμε τις κουκούλες μας για να μην φαίνονται τα πρόσωπά μας και μας αναγνωρίσουν. Πήραμε ότι είχαμε ετοιμάσει, κατεβήκαμε από το καράβι μας και κατευθυνθήκαμε προς την βάση των Marine. Δεν ήταν πολύ μακριά από το λιμάνι, λογικά για λόγους προστασίας, οπότε δεν θα αργούσε η ώρα που θα παίρναμε την εκδίκησή μας!

Ήταν νύχτα όταν ξεκινήσαμε για να έχουμε μαζί μας την κάλυψη του σκοταδιού. Σκοπεύαμε να μπούμε στη βάση τους και να τους σφάξουμε όλους. Δεν θα αφήναμε μάρτυρες. Κανέναν ζωντανό. Οπότε έπρεπε να πλησιάσουμε μυστικά, κι αθόρυβα. Δεν θα δίναμε σε κανέναν την δυνατότητα να μας αντιληφθεί και να σημάνει συναγερμό ή να προειδοποιήσει τους Marines για τον ερχομό μας. Η πόλη ακόμα διασκέδαζε. Μασκαρεμένοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν παντού. Μας πρόσφεραν την τέλεια κάλυψη. Είδα έναν πάγκο με μάσκες παραδίπλα. Σκούντησα τον Raziel.
-"Οι, καπετάνιε. Πάμε ν' αγοράσουμε μια. Θ' ανακατευτούμε καλύτερα με τον κόσμο έτσι. Θα δώσουμε ακόμα λιγότερο στόχο."
Το σκέφτηκε λίγο και συμφώνησε. Αγοράσαμε δύο σκουρόχρωμες μάσκες (μαύρη ο Raziel, σκούρη κόκκινη σχεδόν σαν το χρώμα του αίματος εγώ) και τις φορέσαμε. Κινηθήκαμε άμεσα προς τη βάση. Περνούσαμε ανάμεσα από πλήθος κόσμου που διασκέδαζε χωρίς κανένας να μας ενοχλεί ή να μας έχει καταλάβει. Η φασαρία κι η γιορτή βοηθούσαν τον σκοπό μας. Οι περίπολοι των Marines δεν ήταν και πολύ σχολαστικές στους ελέγχους και σπανίως ενοχλούσαν τους πολίτες. Απλά παρατηρούσαν τον χαμό και κατά τόπους έκαναν πως χόρευαν για να περάσει η ώρα. Περάσαμε έτσι ασφαλείς από τα στενά και τους δρόμους και φτάσαμε έξω από τη βάση. Παρόλο που οι περίπολοι είχαν ελαττωθεί τα μέτρα ασφαλείας στη βάση δεν είχαν μειωθεί καθόλου. Σκοποί στέκονταν παντού και οι πύλες ήταν κλειστές κι αμπαρωμένες.
-"Κρίμα, πάει το σχέδιο του αιφνιδιασμού. Κατά πως φαίνεται καπετάνιε δεν θ' αποφύγουμε τον συναγερμό. Πάμε να κάνουμε λίγη φασαρία, τι λες;"
Κίνησα προς την πόρτα αλλά το χέρι του Raziel με σταμάτησε.
-"Μην είσαι ανόητος. Πάντα έχουμε ένα δεύτερο τρόπο να μπούμε όπου θέλουμε. Θα κάνουμε την φασαρία μας, αλλά ας μην την κάνουμε και μπροστά στην πόρτα τους."
Άνοιξε αμέσως μια μαύρη τρύπα.
-"Μπες, μη διατάζεις. Είναι το μεταφορικό μας μέσο."
Μπήκα με μεγάλο δισταγμό είναι η αλήθεια. Δεν ήξερα τι ήταν αυτή η τρύπα που άνοιξε κι ειλικρινά δεν μ' ενθουσίαζε το γεγονός. Μια δυσάρεστη έκπληξη με κατέλαβε όταν έκλεισε η τρύπα. ΤΟ φως χάθηκε, παντού σκοτάδι και μια αίσθηση κενού κι απεραντοσύνης. Σαν κάποιος να ρούφηξε την ελπίδα και τη χαρά. Μετρούσα τα δευτερόλεπτα μέχρι να βγω. Όταν επιτέλους είδα φως αισθάνθηκα πολύ χαρούμενος. Ήμασταν μέσα στον περίβολο της βάσης πλέον.
-"Ορίστε, φτάσαμε. Τώρα ήρθε η ώρα ν' αρχίσει η παράσταση." είπε ο Raziel χαμογελώντας.
Κατευθυνθήκαμε κατευθείαν προς το κτίσμα που είχε το κέντρο πληροφοριών, επικοινωνιών κι όλες αυτές τις σημαντικές υπηρεσίες που κάνουν μια βάση να λειτουργεί σωστά. Έπρεπε ν' απενεργοποιήσουμε όλους τους μηχανισμούς που είχαν για να ειδοποιήσουν για βοήθεια.
Έξω από το κτίριο υπήρχαν δύο σκοποί. Αμέσως έβγαλα δύο σπαθιά και τα πέταξα προς το μέρος τους. Τους πέτυχα και τους δύο στο λαιμό. Έπεσαν νεκροί σχεδόν αμέσως καλύπτοντας τον τοίχο με αίμα. Πλησιάσαμε και τράβηξα τα σπαθιά μου. Μέσα στο κτίριο υπήρχε ησυχία. Ελάχιστοι υπήρχαν εκείνοι την ώρα εκεί. Κοίταξα τον καπετάνιο μου και χωρίς να χρειαστεί να μιλήσω είχε καταλάβει. Ορμήσαμε σαν σίφουνες μέσα και τους πετσοκόψαμε. Δεν πρόλαβαν ν' αντιδράσουν. Πέθαναν μέσα σε δευτερόλεπτα. Αμέσως στραφήκαμε στα μηχανήματα και τα Den Den Mushi της βάσης. Όλα καταστράφηκαν. Όλα. Πλέον η βάση ήταν αποκομμένη από τον έξω κόσμο. Αποκομμένη κι ανυπεράσπιστη στο έλεος της οργής μας. Σειρά είχε η αποθήκη όπλων και πυρομαχικών. Ήταν η ώρα για να πέσουν μερικά λαμπρά πυροτεχνήματα.