viva la rum~!(τελος)

Η κατασταση ηταν εντελως εκτος ελεγχου.Οι Μαρινς συνεχειζαν να ερχονται απο καθε μερια και ολοι μας ειχαμε αρχισει να κουραζομαστε.Ειχαμε απομακρυνθει ο ενας απο τον αλλον αρκετα και δεν μπορουσαμε να παρατηρουμε τι γινοταν.Σε καποια στιγμη ακουσα μερικες φωνες και καταλαβα οτι ηταν η Sakura,δεν ηξερα τι συνεβαινε μιας και ειχα πολλους αντιπαλους ομως ηταν σιγουρα κακο! Λιγα λεπτα αργοτερα ακουστηκε ενας πυροβολισμος,μετα ενας δευτερος και γυριζοντας να δω τι συμβαινει ειδα την Sakura και την Annie να εχουν πεσει στα γονατα γιατι χτυπηθηκαν απο τις σφαιρες.Λιγο πιο περα ειδα απο ποιον προηλθαν οι σφαιρες,ηταν ο Captain Shu ενας απο τους 2 που μας ειχαν πιασει.Θελησα να παω προς το μερος τους να βοηθησω ομως με σταματησε μια γροθια στο στομαχι μου που με πεταξε 3 μετρα μακρυα πανω σε εναν τοιχο.
Τι στο.....???? Η επιθεση αυτη με ειχε πιασει εντελως απροετοιμαστο.
Νομιζω οτι πρεπει να ανυσηχεις περισσοτερο για την δικη σου ζωη παρα για την δικη τους! Μου ειπε ο Captain Very Good που ειχε μπει κι αυτος στην μαχη χωρις να το προσεξω.
Αμεσως ξεκινησαμε να μαχομαστε εμεις οι 2 και προς στιγμην ξεχασα ολα τα υπολοιπα.Ηταν πολυ δυνατος αντιπαλος και αυτο το ομολογουσε και ο βαθμος που ειχε.Ωστοσο και εγω δεν ημουν καποιος τυχαιος,ειχα δωσει πολλες μαχες και το φρουτο μου με βοηθουσε σημαντικα.Απο τι ειχα καταλαβει ειχε κι αυτος καποια δυναμη μιας και διαχωριζε το σωμα του σε σφαιρικα κομματια και ετσι οι επιθεσεις του ηταν εντελως απροβλεπτες.Μαλιστα χαρη στην ιδιοτητα του αυτη ηταν και δυσκολο να τον πετυχω αφου ελεγχε με μεγαλη ταχυτητα τα κομματια του σωματος του χωρις να μου επιτρεπει να βρω ενα σταθερο σημειο.Οταν ειδαν οτι ειχα κουραστει αρκετα αρχισαν να μου επιτηθονται και αλλοι Μαρινς σε συνδυασμο με τον Αρχηγο τους,τους περισσοτερους τους νικουσα δεν ηταν πρβλημα για εμενα ομως οι συνεχομενες επιθεσεις με ειχαν ριξει στα γονατα.Ολα θα τελειωναν αν δεν γινοταν κατι το απροσμενο...

Κατι που εγινε στην πραγματικοτητα.Γυριζοντας το βλεμα μου στα δεξια ειδα μερικους Μαρινς να πετσοκοβονται και να πεταγονται στον αερα νεκροι.Δεν ηξεραν τι τους χτυπουσε,εγω υποψιαστηκα οτι ηταν εκεινος ο ανθρωπος-πραγμα,δεν ηξερα τι ηταν, που μας βοηθησε και νωριτερα.Ο αρχηγος τους αρχισε να φωναζει δεξια κι αριστερα για να καταλαβει τι συμβαινει,ομως προτου προλαβει να κανει οτιδηποτε ο αορατος αυτος ''συμμαχος'' μας τον εκοψε στο ποδι ριχνοντας τον κατω.Εκεινη την στιγμη σκεφτηκα οτι ειναι ισως η μοναδικη ευκαιρια για να νικησω.Μετετρεψα ολη μου την δεξια πλευρα σε διαμαντι και περνοντας φορα ετρεξα καταπανω του χτυπωντας τον με τον ωμο και τον αγκωνα μου.Εκεινος μη μπορωντας να κουνηθει λογω του ποδιου του δεν καταφερε να αποκρουσει την επιθεση μου και πεταχτηκε λιγα μετρα μακρυα με αρκετο αιμα να βγαινει απο το στομα του.Οι Μαρινς τα ειχαν χασει βλεποντας τον αρχηγο τους να πεφτει χτυπημενος,ενω ενα δευτερο σοκ ηρθε λιγα δευτερολεπτα αργοτερα οταν ειδαν την Sakura να χτυπαει τον Shu με το flail της στο κεφαλι του.Επεσε κι εκεινος αναισθητος στο πατωμα σαν τον αλλον και φανηκε ο δρομος για την ελευθερια να ανοιγει.Εγω με την ελαχιστη δυναμη που μου ειχε απομεινει μετατραπηκα σε διαμαντι και εκτοπισα ολους τους Μαρινς στο διαβα μου μεχρι να φτασω στην Annie και την Sakura για να δω εαν ειναι καλα.
ΕΙστε καλα???ΕΙστε πολυ χτυπημενες???
Εγω ειμαι ενταξει,η Annie ομως θα ειναι δυσκολο να περπατησει.
Θα την βοηθησω εγω μην φοβασαι!!!
Σε ευχαριστουμε! Εσυ εισαι καλα???Τι ειναι ολο αυτο το αιμα που βγαινει απο το κεφαλι σου???
Τι??? Ποιο αιμα??? Αμεσως εβαλα το χερι μου στο κεφαλι μου και οταν το κοιταξα ηταν γεματο αμα.Δεν ειχαμε ομως ωρα για αυτα επρεπε να αποδρασουμε,ημασταν ολοι τραυματισμενοι αλλα επρεπε για λιγη ακομη ωρα να δωσουμε μια τελευταια μαχη αυτην την φορα με τον πονο και επρεπε να κερδισουμε!

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα, μέσα σε λίγα λεπτά, κι όμως χιλιάδες συλλογισμοί περνούσαν από το νου μου. Εκατομμύρια εικόνες διέρχονταν από το μυαλό μου, αλλεπάλληλες αναμνήσεις του παρελθόντος, τα απελπισμένα πρόσωπα των ανθρώπων που είχα παλιά και που έχω τώρα δίπλα μου. Ήταν σαν να με στήριζαν να συνεχίσω, να δώσω άλλη μια μάχη παρόλο τον πόνο μου. Είχα πια συνέλθει όταν ήρθε ο Bill...έπρεπε να συνεχίσουμε την μάχη, είχαν μείνει αρκετοί ακόμα. Η Sakura με βοήθησε να σταθώ και μου απεύθυνε τον λόγο στοργικά.
-Εσύ μείνε εδώ...θα παλέψουμε εμείς ενάντια στους Marines! μου είπε και φαινόταν καθαρά ότι ανησυχούσε για εμένα.
-Ναι θα τους νικήσουμε εμείς, δεν μπορείς να περπατήσεις... είπε ο Bill με την σειρά του καθώς με είδε αρκετά πρόθυμη να παλέψω.
-Όχι...θα παλέψουμε όλοι μαζί...έτσι έχουμε περισσότερες πιθανότητες να νικήσουμε. Ούτως ή άλλως είμαστε όλοι τραυματισμένοι, όχι μόνο εγώ.είπα αποφασισμένη. Δεν θα με σταματούσαν, προχώρησα με δυσκολία χωρίς να ακούσω ο,τι άλλο ήθελαν να μου πουν. Ευτυχώς και εκείνοι σεβάστηκαν την επιθυμία μου και σε λίγο ακολούθησαν. Μου χαμογέλασαν...ήταν το μόνο μου στήριγμα.
"Πρέπει να δώσω ένα τέλος...συγκεντρώνοντας την δύναμη μου, θα παλέψω άλλη μία φορά. Δεν θα τους αφήσω να προκαλέσουν άλλο πόνο ούτε σε εμένα ούτε στους φίλους μου." σκέφτηκα και χώθηκα με ορμή στην μάχη. Προσπάθησα να μην κινώ το πληγωμένο πόδι μου, και πάλευα αποκλειστικά με το σπαθί και τα κελιά μου. Ήταν δύσκολο να ανταπεξέλθω αλλά τα κατάφερα, η θέληση μου υπερτερούσε του άλγους που με έπληττε και έτσι κατάφερα να τον παραμερίσω.
Το σπαθί μου είχε λουστεί στο αίμα...πληγωμένοι Marines βρίσκονταν γύρω μου...λίγο λίγο ο δρόμος άνοιγε μπροστά μου. Αυτή η εσωτερική μου δύναμη με έκανε να παλεύω, να είμαι ανελέητη, να γεννάω τον πόνο σε κάθε μου αντίπαλο. Άλλοι πιο ύπουλοι παράλληλα επιχείρησαν να με χτυπήσουν στην πληγή. Το μέλλον τους βέβαια μετά από αυτό διαγραφόταν μελανό, εκείνοι ένιωθαν την περισσότερή μου οργή. Το χαμόγελο δεν μπορούσε να σβηστεί από το πρόσωπό μου...ένα χαμόγελο, όχι χαράς αλλά παράνοιας. Η ελπίδα ότι θα νικούσαμε, η ευτυχία για την ασφάλεια της Sakura με έκανε να συνεχίσω, να φτάσω μέχρι το τέλος και να αντικρίσω τον άδειο δρόμο απέναντί μου...

η πληγή μου με πονούσε αφόρητα, ένιωθα μια τρομερή ζαλάδα αλλά δεν γινόταν να τα παρατήσω, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να κάνει κάτι τέτοιο.. έτσι μάζεψα όλες μου τις δυνάμεις και μαζί με την πληγωμένη στο πόδι annie απωθήσαμε και τους τελευταίους μαρινς που είχαν μπλεχτεί στον δρόμο μας. ο μπιλλ απο την άλλη είχε νικήσει τον καπτεν βερυ γκουντ και είχε απωθήσει και αυτός αρκετούς αν και είχε ένα τραύμα στο κεφάλι. έτσι λοιπόν αφού άνοιξε μπροστά μας ο δρόμος της ελευθερίας αρχίσαμε να τρέχουμε και να τρέχουμε και να τρέχουμε...όσο πιο μακριά γινόταν!εγώ πίεζα το τραύμα μου που αιμορραγούσε και αψηφούσα τον απερίγραπτο πόνο που με είχε κατακλύσει. ο μπιλλ είχε πάρει την αγαπημένη μου κρουμειτ στα χέρια του καθώς ήταν αδύνατον να περπατήσει.που και που κοίταζα πίσω μου μα ούτε μια φορά δεν είδα κάποιον μαρίν να μας κυνηγά για καλή μας τύχη. λίγο αργότερα βρεθήκαμε στην πόλη απ όπου όλη η τραγωδία ξεκίνησε. στον δρόμο μας προς το λιμάνι παρατήρησα διάφορες ανακοινώσεις που είχαν την φωτογραφία μου όπως και τηνς Αnnie και του μπιλλ , όμως δεν έκατσα να διαβάσω τι έλεγαν...το άσχημο από αυτή την κατάσταση ήταν το ότι θα ανέβαινε και άλλο το μπάουντι μας και αυτό ήταν κακό καθώς όλο και κάποιος κακοποιός θα υποκινούνταν να μας επιτεθεί. τρέχαμε μέσα απο τα παλιά σοκάκια της πόλης. τα σπίτια που προσπερνούσαμε γρήγορα φαίνονταν σαν μικρά φωτάκια που χόρευαν καθώς απο τα σπίτια φαινόταν μονάχα το φως των κεριών που σιγόκαιγε στα παράθυρα. πού και που ακούγαμε γέλια, κλάματα, κάθε είδους συναίσθημα που προερχόταν απο φυσιολογικούς ανθρώπους με φυσιολογικές ζωές.η αλήθεια ήταν πως η όλη κατάσταση με έκανε να ζηλεύω ελαφρώς...εν τέλει ένα τέταρτο αργότερα καταφέραμε να φτάσουμε στο λιμάνι όπου είχαμε αράξει το πλοίο μας. στο μπαλκόνι είδα την μάγια και τον κενσίν όπου όταν με αντίκρισαν κατέβηκαν κατευθείαν κάτω για να μας βοηθήσουν καθώς είμασταν πληγωμένοι
<σακουρα , αννιε τι έγινε είστε χάλια.μάθαμε πως σας πιάσανε πως ξεφύγατε>είπε η μάγια. φαινόταν κλαμμένη. απο την άλλη ο κενσίν με το που με είδε έσπευσε να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει.
<θα σου εξιγήσουμε αργότερα. ελάτε πάνω στο πλοίο.θα ξεκινήσουμε μαζί τώρα και θα χωριστούμε αφού ανοιχτούμε.> είπα εγώ.
λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν μέσα στο πλοίο ενώ είχαμε ανοιχτεί ήδη στην θάλασσα. η μάγια φρόντισε το τραύμα μου και της άννιε και έβγαλε τις σφαίρες που βρίσκονταν μέσα μας. ακόμη μας έδωσε μερικά παυσίπονα. τώρα βρισκόμασταν όλοι μαζί στο κατάστρωμα πίνοντας ρούμι ενώ δη ηγούμασταν την ιστορία μας.

Φτάσαμε αρκετά γρήγορα στο λιμάνι και όλα πια ήταν παρελθόν. Η Maya περιποιήθηκε τις πληγές μας και ετοίμασε φαγητό, ένα πλουσιοπάροχο, πεντανόστιμο δείπνο ασφαλώς συνοδευόμενο απο το αγαπημένο μας ρούμι. Το γεύμα βοήθησε αρκετά στο να ξεχάσω τον πόνο μου και στο να αφαιρέσουμε με ευκολία την σφαίρα που πρωτύτερα μου είχε μπηχτεί στο πόδι. Είχε αναζωογονητική επίδραση πάνω μου, με ηρέμησε και λειτούργησε ως ένα είδος καταπραϋντικής πρόσκαιρης ίασης.Ήμουν τυλιγμένη με πολυάριθμους επιδέσμους που επικάλυπταν το βαριά τραύματισμένο μου σώμα.Το θέαμα του πληγωμένου μου κορμιού που είχε καλυφθεί από τις γάζες ήταν ολίγον τι κωμικό.Η όψη μου και το γεγονός ότι τώρα πια ήμουν ασφαλής και περιστοιχισμένη από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, μου έδωσε την δύναμη να λησμονήσω τον αφόρητο πόνο, που δεν είχε κοπάσει παρά τις στοργικές περιποιήσεις και περιθάλψεις των φίλων μου. Αρχίσαμε να πίνουμε...το ρούμι ήταν λες και απομάκρυνε το άλγος απο τις σωματικές πληγές μου και μου χάριζε για άλλη μία φορά την μεθυστική του απόλαυση.
-Λοιπόν τι συνέβη? ρώτησε η Maya γεμάτη απορία, ανησυχούσε ακόμα για την κατάστασή μας.
-Εγώ με την Annie πήγαμε σε μία πάμπ και διασκεδάζαμε... βέβαια πίνοντας ακατάπαυστα παραφερθήκαμε, βγήκαμε εκτός ελέγχου και τότε άρχισαν όλα. Δημιουργήσαμε σαματά, θολές εικόνες διέρχονται στο μυαλό μου από εκείνο το περιστατικό,μιας και τότε δεν ήμουν νηφάλια...Ο Bill μας βρήκε σε άσχημη κατάσταση, πολύ μεθυσμένες, την στιγμή που είχαμε προκαλέσειτον χάος στην πάμπ και έτσι προθυμοποίηθηκε να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε απο τους Marine που θα κατέφταναν ανα πάσα στιγμή. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να τους γλυτώσουμε, δεν το κατορθώσαμε με αποτέλεσμα να βρεθούμε στην φυλακή. είπε η Sakura και κατέβασε λαίμαργα μια γουλιά ρούμι. Φάνηκε να πονά απο το τραύμα στην κοιλιακή της περιοχή και μου έκανε νόημα να συνεχίσω εγώ την αφήγηση.
-Στην φυλακή συνέβη κάτι πολύ παράξενο, σχεδόν απίστευτο.Κάποιο αόρατο πλάσμα μας έλυσε τα δεσμά και καταφέραμε να φύγουμε...! ο Kenshin και η Maya με κοίταξαν περίεργα με δυσπιστία...δεν τους παρεξήγησα, ούτε και εγώ δεν πίστευα στα μάτια μου εκείνη την στιγμή και τώρα ακόμη, δεν ήμουν σίγουρη για την αλήθεια όσων νόμισα πως είχα αντικρύσει τότε. Ύστερα ακολούθησε μια μεγάλη μάχη... σταμάτησα απότομα...οι εικόνες αυτής της αποκρουστικής και καθοριστικής μάχης διέρχονταν διαρκώς στον νου μου.Χαοτικές παραστάσεις θανάτου που με πλήγωναν και κατέσκιζαν την ψυχή μου.Η αναπόληση ήταν τόσο ζωντανή και ρεαλιστική που αισθανόμουν ότι αναβίωνα βάναυσα εκείνη την απελπιστική στιγμή της παράνοιας, που η ζωή η δική μου και της φίλης μου κρεμόταν από μια κλωστή.
Συνεργαστήκαμε και έτσι καταφέραμε να επικρατήσουμε, να φύγουμε νικητές από το πεδίο της μάχης...γεμάτοι πληγές βέβαια, αλλά δεν δίναμε σημασία, αψηφήσαμε τον πόνο και παλέψαμε, ο ένας για να βοηθησει τον άλλο...για ένα αίσιο τέλος! Όπου μπορείς να κοιτάξεις στα ματια των συντρόφων σου και να δεις ότι θα είναι δίπλα σου, ασφαλείς. είπα. Χαμογέλασα στιγμιαία στην Sakura και συνέχισα να πίνω ακατάπαυστα.
-Επίσης χάρη στον Bill είχαμε την δυνατότητα να νικήσουμε, να παραμείνουμε ζωντανές...σε ευχαριστώ πραγματικά. είπε η Sakura απευθυμόμενη στον Bill που μας παρακολουθούσε με προσοχή και τώρα με τα λόγια της καπετάνισσάς μου χαμογέλασε.

Ο δρομος πια ειχε ανοιξει.Βοηθησα την Annie που δεν μπορουσε να περπατησει και την πηρα στα χερια μου.Τρεχαμε οσο πιο γρηγορα μπορουσαμε για να ξεφυγουμε απο τους Μαρινς.Εβλεπα διπλα μου την Sakura να προσπαθει οσο μπορει παρα το τραυμα της να τρεξει για να απομακρυνθει απο το πεδιο της κολασης.Μετα απο αρκετα λεπτα και αφου ειχαμε κοιταξει πολλες φορες πισω μας μηπως μας ακολουθουσε κανεις φτασαμε στο πλοιο τους.Ειδα την Sakura και την Annie να μιλανε με μια κοπελα και εναν ανδρα που βρισκοταν στο καταστρωμα.Εκεινοι εντρομοι ετρεξαν να με βοηθησουν να τους ανεβασουμε στο πλοιο.Εκεινη την στιγμη η Sakura με προετρεψε να ανεβω στο πλοιο ωστε να απομακρυνθουμε και στην συνεχεια θα βλεπαμε τι θα καναμε.Ετσι κι εγω αμεσως πηδηξα μεσα στο πλοιο και ξεκινησαμε για να φυγουμε.Η Maya, ετσι ελεγαν την κοπελα που καθοταν στο καταστρωμα, περιποιηθηκε τα τραυματα της Αnnie και της Sakura και αμεσως μετα περιποιηθηκε και το δικο μου τραυμα στο κεφαλι.Αφου την ευχαριστησα καθισαμε ολοι χαλαροι πια και φαγαμε κατι που ειχε ετοιμασει η Maya.Και οι 2 τους αρχισαν να ρςτανε τις 2 κοπελες τι ειχε συμβει.Η Sakura αρχισε να δηιγειται την ιστορια απο την αρχη λεγοντας οτι συναιβει στο μπαρ και οτι προσπαθησα να τις βοηθησω.Οι αλλοι 2 περιμεναν με κομμενη την ανασα καθως η Annie συνεχιζε την ιστορια λεγοντας τους πως ηττηθηκαμε απο τους 2 Captains και οδηγηθηκαμε στην φυλακη.Στην συνεχεια τους περιεγραψε πως καταφεραμε να αποδρασουμε με την βοηθεια τους αορατους ανθρωπου και οπως ηταν λογικο δεν πολυ πειστηκαν.Εδω καλα καλα δεν ξεραμε εμεις τι ειχε γινει δεν ηταν ευκολο να το πιστεψουν εκεινοι.Τελος η Sakura με ευχαριστησε για ολη την βοηθεια που καταφερα να τους δωσω.Το να αναγνωριζεται η προσπαθεια σου ειναι παντα πολυ ωραιο και νιωθεις ενα ευχαριστο συναισθημα.Ετσι γι'αυτο εσκασα ενα χαμογελο μολις ακουσα οτι ειχε να πει και την ευχαριστησα...

Με τον Higuma δεν ειχα πολλες ελπιδες να διαφυγω απο τους αντρες του Bluejam... Ετσι μου ηρθε η ιδεα οτι αφου ελω να φυγω θα αφησω τα χρηματα... Και τον higuma σε ενα εμφανες μερος να το βρουνε και εγω να κατευθηνθω προς το λιμανι οπου ειναι εκεινη η βαρκα των νεκρων ψαραδων που με ειχανε φερει εξαρχης εδω... Ηθελα να τον αφησω στην πλατεια του χωριου αλλα οι δυναμεις μου ειχανε αρχισει να με εγκαταλειπουν ολο και πιο γρηγορα... Ετσι τον αφησα απλα στην μεση του δρομο και ενοιωσα μια μικρη ξαλαφρωση και ανακτηση ενεργειας.. Αρκετη ελπιζω για να με βγαλει εως το λιμανι...
Στις αποβαθρες και διασκορπα στο λιμανι ειδα γυρω στους 7 αντρες του Bluejam.. 4 να περπαρανε ψαχνοντας σωρους απο διχτυα, βαρελια,κιβωτια και οτιδηποτε αλλο μπορει ν κρυφτει ανθρωπος, 2 μπροστα απο ενα μεγαλο πλοιο και αλλος ενας στην προβαθρα της ψαροβαρκας... Εκτος απο την βαρκα αλλα τροπο διαφυγης δεν υπηρχε για εμενα,η θαλλασσα τωρα πια ειναι θανατος... Αποφασηστηκα και οσο πιο υσηχα μπορουσα βαδισα προς την την βαρκα και τον πειρατη.. 10 μετρα ειχανε απομεινει και θα ξεφευγα απο αυτο το κωλονησο...Ενα βημα πιο κοντα προς τον Frey... ξαφνηκα 4 βηματα μπροστα απο τον πειρατη και μερικα ακομα απο την βαρκα η ενεργεια μου εξαντληθηκε και η δυναμη μου εξαφανηστηκε απο πανω μου εμφανιζοντας με.... Ο πειρατης σκαλωσε μολις με ειδε και φωναξε προς τους υπολοιπους.. Αυτη δεν θα ειναι ευκολη διαφυγη σκεφτηκα καθως τραβηξα ενα σπαθι μου και τον καρφωσα στο στομαχι αποφευγοντας το δικο του σπαθι σκυμεννος... Καθως τον καρφωσα τον σηκωσα απο το εδαφος και μαζι του πηδηξα στην βαρκα... Γρηγορα εκοψα το σχοινι οπου την κραταγε στο λιμανι και κατεβασα το μοναδικο πανι που ειχε αλλα ο αερα ητανε ελαχιστος... ΠΕταξα τον πειρατη στην θαλασσα και αρχισα να ψαχνω τα κουπια της βαρκας.. Μολις τα βρηκα ειχα απομακρυνθει απο την προβαθρα μερικα μετρα και οι πειρατες ειχανε φτασει στην ακρη,μερικοι βριζοντας με και αλλοι οπου κραταγανε οπλα πυροβολοντας με.. Μερικες σφαιρες σκισανε το πανι αλλα ευτυχως δεν δημιουργησανε τρυπες ετσι οταν αρχισα να κανω κουπι και απομακρυνομουν ολο και περισσοτερο μεχρι που βρεθηκα αρκετα μακρια τους.. Οι σφαιρες πια δεν με φτανανε και φυγανε απο το λιμανι ψαχνοντας τον καπετανιο τους... Για την ωρα ειχα ξεφυγει, εβγαλα ενα απο τους χαρτες οπου εκλεψα απο τους marine και χαραξα πορεια για την Shell Town. Η καταδιωξη πολυ συντομα θα ξεκινησει αλλα μολις καταλαβουν το που κατευθηνομαι θα εγκαταληψουν πιστευω.. Καθολου ευκολος δρομος με περιμενει αφου για οσο χρειαστει πρεπει να κωπηλατω ασταματητα,χωρις πανι, αφηνωντας με για αλλη μια φορα στο ελεος του Poseidon....

απο την στιγμή που επιστρέψαμε σώοι στο πλοίο άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά την πιθανότητα να προτείνω στον μπιλλ να μπει στο πλήρωμά μας...είχε προσφέρει πολύ μεγάλη βοήθεια σε εμένα και στην annie και ήταν ικανός πολεμιστής.όμως αυτό δεν ήταν το μόνο πράγμα που απασχολούσε το μυαλό μου κάνοντάς με να μην προσέχω ιδιαίτερα την συζήτηση που είχαν οι φίλοι μου. σκεφτόμουν πως αργά ή γρήγορα οι μαρίνς θα μας κυνηγούσαν...και θα ήταν πολύ επικίνδυνο για την annie και τον μπιλλ να είναι μαζί μου την στιγμή όπου το πλοίο μας θα το καταδίωκε ο στόλος τως μαρίνς. επιπλέον η μάγια ήταν έμπυρη σκοπευτής και ο κενσίν άριστος ξιφομάχος. ήξερα πως στην προκειμένη περίπτωση θα συνεργαζόμουν καλύτερα με αυτούς τους δύο χωρίς να ανησυχώ για το αν η annie και ο μπιλλ κινδύνευαν.ήξερα πως αυτό που σκεφτόμουν ήταν εγωιστικό και φυσικά πως δεν ήταν αδύναμοι οι δυο τους αλλά ποτέ δεν θα έπαυα να ανησυχώ για αυτούς. τις σκέψεις μου διέκοψε η άννιε με την γλυκιά φωνή της
<σακουρα είσαι καλά? τι σκέφτεσαι?> μου είπε και εγώ τινάχτηκα ελαφρός.
<μμμ ....ε?τι? ααα....σόρρυ απλά σκεφτόμουν....ναι το κάνω αυτό που και πού...> είπα και ο κενσίν ήρθε απο πήσω μου και με πήρε αγκαλιά
<τι λες μικρή γλυκιά και αιμοβόρα πειρατίνα? θα μας πεις τι σκεφτόσουν?> είπε και ακούμπησε την μύτη μου με τον δείκτη του. εγώ επεξεργαστικά ελαφρώς στο μυαλό μου τις σκέψεις που έκανα προ ολίγου , στιγμιαία όμως και άρχισα να μιλώ./ αρχικά στράφηκα προς τον μπιλλ.
<μπιλλ.....σκεφτόμουν πως βοήθησες πάρα πολύ και πως εγώ και η annie σου έχουμε πολύ μεγάλη υποχρέωση....ακόμη είσαι πολύ καλός στην μάχη και γενναίος. οπότε σκέφτηκα να σου κάνω την εξής πρόταση: θέλεις να γίνεις μέλος των incompatible pirates?> είπα και σηκώθηκα όρθια παίρνοντας ένα σοβαρό βλέμμα. το έκανα για δύο λόγους. πρώτα απ όλα για να το κάνω λίγο πιο επίσημο και δεύτερον για να τιμήσω την μνήμη του φίλου μου chris label Που ξεκινήσαμε μαζί αυτό το πλήρωμα. η χαρά του μπιλλ έγινε εμφανέστατη στο πρόσωπό του καθώς σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο. δεν απάντησε μόνο σηκώθηκε και με αγκάλιασε. με την σειρά μου και εγώ...τότε όλοι σηκώθηκαν : η annie ήρθε και μας πήρε και αυτή αγκαλιά , η μάγια και ο κενσίν το ίδιο! ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή. αφού σταματήσαμε τους εναγκαλισμούς είχε έρθει η ώρα να τους αποκαλύψω την άλλη μου σκέψη....
<ξέρετε...οι μαρινς σίγουρα θα μας κυνηγήσουν! και όταν θα βρουν την drunk galley δεν θέλω να είστε εδώ πάνω. φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω στην μάχη όπως πρέπει. θα ανησυχώ για εσάς...οπότε προτείνω να χωριστούμε για την ώρα.....και θα ξαναβρεθούμε στην grand line σε έξι μήνες απο τώρα στο vira island...> είπα με δάκρυα στα μάτια...λυπόμουν αλλά έπρεπε να το κάνουμε αυτό...θα είμαστε πιο ασφαλείς....είδα ολοκάθαρα την θλίψη στα πρόσωπα και των δύο...που τελικά συμφώνησαν μαζί μου και αφού χαιρετηθήκαμε αποχώρησαν με την βάρκα της annie...

Πλεύσαμε στεναχωρημένοι εγώ και το νέο μέλος του πληρώματος μας. Η θλίψη του αποχωρισμού και η μελαγχολία της απομάκρυνσης από τα αγαπημένα μου πρόσωπα με είχε καταβάλλει... Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει αντικρίζοντας την Sakura. Θα μεσολαβούσε ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι την επόμενη συνάντηση μας...έξι μήνες αποχωρισμού. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που πήγαζαν από τον ενδόμυχο πόνο μου και κυλούσαν ακατάπαυστα στο πρόσωπό μου. Μετά από αυτό το αποχαιρετιστήριο νοσταλγικό βλέμμα που εξέλαβα από την φίλη μου όμως, έστρεψα το πρόσωπό μου προς τον ουρανό, σκούπισα αποφασιστικά τα δακρυά μου..."Θα τα πούμε ξανά, στο Vira Island..." σκέφτηκα. Τότε ξαφνικά γύρισα προς τον Bill και του χαμογέλασα, είχαμε φτάσει στο λιμάνι.
-Φτάσαμε...ήρθε η ώρα του αποχωρισμού λοιπόν...είπα μελαγχολικά και χαμογέλασα βεβιασμένα.
-Αντίο...τα λέμε σε έξι μήνες.μου είπε ο Bill ενθαρρυντικά βλέποντας ότι η θλίψη του αποχωρισμού με είχε επηρεάσει. Αποτίναξα όσο μπορούσα την μελαγχολική διάθεση που με είχε συνεπάρει και αισιόδοξη αγκάλιασα τον νέο μου φίλο! Τον είδα να φεύγει απο την βάρκα μου και να απομακρύνεται.
-Ευχαριστώ για όλα!!! φώναξα συγκινημένη, χαιρετώντας τον Bill τη στιγμή που η βάρκα μου απομακρυνόταν από την αποβάθρα... Η φιγούρα του άρχισε να χάνεται από το οπτικό μου πεδίο. Σε λίγο το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν η νοερή ανάμνηση των συντρόφων μου. Το στήριγμα μου...
Έπλεα και πάλι στο πέλαγος ολομόναχη αλλά αυτήν την φορά είχα έναν στόχο να ξανασμίξω με τους συνρόφους μου, να μην τους απογοητεύσω. Σε λίγο θα βρισκόμαστε καιπάλι μαζί. Η αισιοδοξία με είχε συνεπάρει ξαφνικά στη σκέψη της επανασύνδεσης και αποφάσισα να ανοίξω το μπουκάλι με το ρούμι που είχε αφήσει η Sakura στην βάρκα μου. Άρχισα να πίνω, έκλεισα τα μάτια μου καταβεβλημένη από τη γλυκιά μέθη, στο μυαλό μου εμφανίστηκαν τα πρόσωπα τους...η Sakura...o Bill...να μου χαμογελούν. Άρχισα να τραγουδώ, να τραγουδώ τον ύμνο του πληρώματος, μαζί τους χωρίς σταματημό.
"Fifteen men on a dead man's chest
Yo ho ho and a bottle of rum...
Σε έξι μήνες λοιπόν..."

Η προταση της Sakura η αληθεια ειναι οτι με ξαφνιασε αλλα λιγο πολυ την περιμενα μετα απο ολα οσα περασαμε τις τελευταιες ημερες.Την επεξεργαστηκα για λιγο στο μυαλο μου και στην συνεχεια η απαντηση ηταν προφανης.Σηκωθηκα και ενιωσα να με κατακλυζουν συναισθηματα που δεν ειχα ξανανιωσει οσο βρισκομουν στην θαλασσα.Η ατμοσφαιρα ηταν πραγματικα πολυ ομορφη,παρολα αυτα οι συγκηνυσιακες αυτες στιγμες ανεκαθεν δεν ηταν του γουστου μου και γι'αυτο φροντισα να απομακρυνθω συντομα και να αφησω τους αλλους που γνωριζονταν περισσοτερο να αποχαιρετιστουν.Οταν μετα απο αρκετη ωρα και πολλα δακρυα τελικα η Αnnie και η Sakura αποχαιρετιστηκαν και μπηκα με την Annie στην βαρκα της ωστε να με αφησει στο χωριο μου.
Σε ολη την διαδρομη η Annie ηταν σκεπτικη και δεν μιλουσε.Οταν πια φτασαμε στο λιμανι με ευχαριστησε και με αποχαιρετησε ωσπου να ξανασυναντηθουμε σε 6 μηνες σε ενα συγκεκριμενο νησι στην Grand Line.
Αμεσως εγω πηδηξα απο την βαρκα και ετρεξα προς το σπιτι μου,προτου φυγω επρεπε να παω στην μητερα μου να δει πως ειμαι καλα.Μετα απο 5 λεπτα βρισκομουν εξω απο την πορτα του σπιτιου μου και περιμενα την μητερα μου να ανοιξει.Με το που ανοιξε κοντεψε να παθει συγκοπη.Το σοκ που με ειδε ξαφνικα μπροστα της επειτα απο την ανακοινωση των Μαρινς για φυλακιση μου ηταν εμφανης.
Παιδι μου,εισαι καλα????
Ναι μανα μια χαρα ειμαι,απεδρασα απο την φυλακη λιγο πριν μας μεταφερουν και περασα να παρω τα πραγματα μου και να δεις οτι ειμαι καλα.
Τοτε πρεπει να φυγεις αμεσως μην ερθει κανεις εδω και ψαξει!!!
Χωρις να χασουμε χρονο μου εδωσε τα πραγματα μου, με αγκαλιασε στοργικα και με αποχαιρετησε. Αρχισα ξανα το τρεξιμο προς το λιμανι εκει οπου ειχα αφησει την βαρκα μου.Μ μεγαλη μου χαρα την βρηκα εκει,ελυσα το σκοινι και πηδηξα μεσα. Καθως απομακρυνομουν απο την πατριδα μου περναγαν μπροστα απ τα ματια μου ολα οσα περασα τις τελευταιες μερες,η φυλακιση και οι νεες φιλιες που εκανα.Πλεον ειχαν επιπλεον στοχο στα ταξιδια μου.Ο προορισμος μου ειχε αποφασισθει και θα εκανα τα παντα σε αυτο το χρονικο διαστημα ωστε να ανταποκριθω σε οτι κινδυνο κι αν με περιμενε στην Μεγαλη Γραμμη προκειμενου να ειμαι ικανος να προστατεψω ξανα τους φιλους μου....

το μόνο πράγμα που έκανα αφού έφυγαν η annie και ο μπιλλ ήταν να κουρνιάσω στην αγκαλιά του αγαπημένου μου με ένα μπουκάλι ρούμι και να κλαίω σιγανά...η άννιε μου θα μου έλειπε απίστευτα , όπως και ο μπιλ...αλλά ο στόχος μου τώρα ήταν να μπω το συντομότερο στην μεγάλη γραμμή...εκεί θα βρισκόμουν αντιμέτωπη με πολλούς και πιο δυνατούς αντιπάλους και θα δυνάμωνα και εγώ μαζί τους, τόσο ωστε να μπορώ να προστατεύσω τους φίλους μου!!!κοίταξα την αυγή του ήλιου μια τελευταία φορά και μετά έκλεισα τα μάτια μου στην αγκαλιά του κενσιν...

φιλία: η στενή κοινωνική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα άτομα και που βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια και εκτίμηση. αυτός είναι ο ορισμός...για μένα όμως φιλία είναι κάτι παραπάνω ...κάτι δυνατότερο...η πραγματική φιλία είναι αδελφοσύνη...είναι αυτό που μας κρατάει στην ζωή όταν όλα γύρω μας καταρρέουν!!! και το να έχεις αληθεινούς φίλους είναι η μέγιστη ευλογία. οπότε υπόσχομαι πως θα βρεθούμε μαζί πάλι σύντομα και τότε όλα θα είναι καλύτερα....

ΤΕΛΟΣ

Όνομα: Ele Blackheart-Melody D. Annie-Bill
Haki Points: 4-2-0
Player of the Month Points: 10-10-10
Beli: 30.000-30.000-30.000
Bounty/Fame Points: +5.000.000(και οι 3)
Παρατηρήσεις:Πολύ καλή ιστορία μπράβο σας και με την εισβολή του Teller έγινε ακόμη καλύτερη.
Τα είχε όλα αυτή η ιστορία,πολύ ωραία!