[Τέλος] The Outlaws!

Οι δυνάμεις μου με είχαν εγκαταλείψει, αλλά ο Jester και η Akane με βοήθησαν να σηκωθώ. Τα πάντα γύρω μου ήταν θολά και με δυσκολία αντιλαμβανόμουν τι συνέβαινε. Ένιωθα τις στάλες της βροχής να πολιορκούν το μούσκεμο σώμα μου και μπορούσα να ακούσω το λαχάνιασμα των συντρόφων μου. Είχαμε δώσει σκληρή μάχη. Ανοιγοέκλεισα τα μάτια μου για να καθαρίσει λίγο η όρασή μου και διέκρινα περίπου δέκα άντρες να τρέχουν προς τη βάση των Marines. Καθώς περνούσαν από δίπλα μας, μας χαιρέτησαν και κατάλαβα ότι ήταν επαναστάτες. Περπατούσαμε για αρκετή ώρα και η αλήθεια ήταν ότι μου φάνταζε αιώνας. Εν τέλει φτάσαμε έξω απ'τη βάση και η πύλη άνοιξε για να εισέλθουμε. Κοντοστάθηκα στον πέτρινο διάδρομο, ενώ το παράδειγμά μου ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Κοίταξα την ομάδα και με λύπη διαπίστωσα ότι μόνο πέντε είχαμε επιβιώσει. Εγώ, ο Jester, η Akane, ο επικεφαλής και ο άντρας εν ονόματι Ron.
-Οι άλλοι δεν τα κατάφεραν?
-Μπορεί. Η ομάδα που πήγαινε στη βάση ήταν για να συλλέξει τους τραυματίες και τους νεκρούς, καθώς και τα λάφυρα. Δε θα τους αφήσουμε τόσα όπλα. Γι αυτό επιτεθήκαμε.
-Κατάλαβα. Ήταν εν αναμονή η ομάδα?
-Φυσικά. Πηγαίνετε να ξεκουραστείτε. Οι ικανότητές σας είναι πολύ χρήσιμες στις επιδρομές.
Απαντήσαμε καταφατικά και κινηθήκαμε προς το τέλος του διαδρόμου όπου βρισκόταν η σιδερένια πόρτα. Η τραπεζαρία είχε περίπου 20 επαναστάτες, οι οποίοι μας κοίταξαν έντρομοι, προφανώς επειδή έλειπαν πολλοί σύντροφοί τους. Ρώτησα έναν άντρα που στεκόταν στο μπαρ που μπορούσα να κοιμηθώ και φώναξε κάποιον να με οδηγήσει στο δωμάτιό μου.

Κατεβήκαμε μερικές σκάλες και βγήκαμε σε έναν διάδρομο που φωτιζόταν με δαυλούς. Εκεί ο επαναστάτης μου έδειξε το δωμάτιό μου και αφού άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα. Είδα το κρεβάτι και έπεσα αμέσως για ύπνο.
Όταν ξύπνησα δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, αλλά δίπλα στο κρεβάτι υπήρχε μια λάμπα, την οποία άνοιξα πατώντας ένα διακόπτη. Ξαφνικά φως κατέκλυσε το δωμάτιο, με αποτέλεσμα να βάλω τα χέρια μου μπροστά απ'τα μάτια μου. Όταν προσαρμόστηκα, κοίταξα γύρω μου για να επεξεργαστώ το χώρο. Ήταν σχετικά μικρό, αλλά άνετο δωμάτιο. Αποτελούνταν από ένα μικρό δωματιάκι που ήταν η τουαλέτα και το υπόλοιπο ήταν κρεβατοκάμαρα. Το κρεβάτι βρισκόταν στη γωνία, ενώ στην άλλη άκρη υπήρχε μια ντουλάπα. Δίπλα στο κρεβάτι υπήρχε ένα κομοδίνο και λίγο μπροστά απ'την ντουλάπα ένα τραπέζι. Σηκώθηκα και αφού ετοιμάστηκα ανέβηκα στην τραπεζαρία, όπου με περίμεναν ο Jester με την Akane. Όταν με είδαν σήκωσαν το χέρι τους για να πάω κοντά τους και έκατσα δίπλα τους.
-Καλημέρα, λάβαμε διαταγές.
-Καλημέρα...
-Μην κοιμάσαι άσχημε! φώναξε η Akane και μου έριξε μια καρπαζιά.
-Άσχημος?

Σπόιλερ:

-Έχουμε και καλά νέα. Η ομάδα χθες έφερε αρκετούς τραυματίες που έχουν περάσει το κρίσιμο στάδιο. Επίσης, στα λάφυρα συμπεριλαμβάνονταν και τα σπαθιά μας.
Στο τελευταίο σχόλιο η Akane μου έδειξε το katana μου, το οποίο φορούσε στη ζώνη της, καθώς και άλλο ένα σπαθί που φορούσε στην άλλη μεριά.
-Γιατί έχεις δύο?
-Γιατί μπορώ!

O Kuran ήταν εμφανώς κουρασμένος οπότε βρήκε την ευκαιρία να ξεκουραστεί σε ένα από τα δωμάτια της βάσης. Εγώ με την Akane καθισμένος στην τραπεζαρία και συζητούσαμε για την μάχη αλλά και τρόπους μείωσης τον θανάτων από την δικιά μας πλευρά, όλοι οι επαναστάτες ήταν ανήσυχη και το κλήμα ήταν βαρύ μετά από την ενημερώσει που είχαμε για τον θάνατο των συντρόφων μας.Η φωνές ήταν χαμηλές και εγώ είχα μείνει σιωπηλώς κοιτώντας την Akane στα μάτια...
-Είσαι καλά Jester-kun..??
-Δεν ξέρω νιώθω περίεργα μετά από την μάχη... Ποτέ δεν είχα σκοτώσει τόσο μεγάλο αριθμώ marine στην ζωή μου...
Με αγκάλιασε τρυφερά και την φίλησα στο μάγουλο και κοκκίνισε όπως πάντα.Τα λεπτά περνούσαν βασανιστικά και υπήρχαν αρκετοί τραυματίες για τους οποίους δεν γνωρίζαμε την μοίρα τους, όλοι είχαν τα ίδιες σκέψεις στο μυαλό τους, άρχισα να βλέπω το πως οι επαναστάτες είναι μια μεγάλη οικογένεια και έχουν τα ίδια συναισθήματα με εμένα.Ο αρχηγός της αποστολής εμφανίστηκε από πίσω μου και εγώ έσκυψα το κεφάλι με σεβασμό πριν μου αναφέρει τα αποτελέσματα της αποστολής.
-Rogers.. Έχουμε καλά νέα οι τραυματίες μας βρίσκονται πια σε καλύτερη κατάσταση και με λίγη βοήθεια από τους γιατρούς μας θα είναι σύντομα έτοιμου για μάχη θα ήθελα να ενημερώσεις των Kuran kaname γιαυτό θα τον χρειαστούμε στα γιατρειά άμεσα...
-Μάλιστα...
-Επίσης ενημερωθήκαμε από τον kakumeika ότι ζούσες ως μηχανικός στο νησί lynnel θα σε χρειαστούμε στην ομάδα για τις επισκευές των πλοίων να είσαι σύντομα εκεί...Δεν σε ειδα να ξεκουράζεσαι είσαι σίγουρα καλά...
-Ναι μπορώ να δουλέψω....
Τότε ο αρχηγός έφυγε και σύντομα ήρθε η ομάδα που ήταν υπεύθυνη για τα λάφυρα. Εγώ πήρα πίσω το σπαθί μου και η Akane πήρε το σπαθί του Kuran και ένα τυχαίο. Μέτα από μερικές ώρες ο Kuran εμφανίστηκε κάπως καλύτερα αλλά το ηθικό του έπεσε καθώς η Akane τον πείραζε...
-Λοιπών φίλε έχουμε δουλίτσα... Εσύ πρέπει να πας στα γιατρειά σύμφωνα με εντολές και εγώ να επισκευάσω τα πλοία
-Και αυτή τι θα κάνει....
Είπε δείχνοντας την Akane....
-Τίποτα εγώ είμαι ξιφομάχος.. γιατρουδάκο..
-μην την ξεσυνερίζεσαι βλακείες λέει οπός πάντα κάτσε να φας γιατί έχουμε δύσκολη μέρα μπροστά μας...

Φάγαμε σύντομα το φαγητό μας, κατά το οποίο η Akane δεν σταμάτησε να με πειράζει. Αφού τελειώσαμε, ένας επαναστάτης με οδήγησε στα ιατρεία, όπου με πλησίασε αμέσως κάποιος επικεφαλής.
-Καλησπέρα Kaname! Ονομάζομαι Koby και είμαι ένας απ'τους τρεις υπεύθυνους στον ιατρικό τομέα. Πες μου σε τι ειδικεύεσαι για να ξέρω που να σε μεταφέρω.
-Στο να σκοτώνω και να καταστρέφω .
-Μ...Μάλιστα Άρα να μαντέψω γνωρίζεις γενικά πράγματα?
-Ναι. Μπορώ απ'το να καθαρίσω μέχρι να ράψω μια πληγή. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
-Ωραία, θα σε πάω στον πρώτο τομέα.
Ένας άντρας με οδήγησε σε μια νέα αίθουσα. Ήταν αρκετά μεγάλη και είχε αρκετούς τραυματίες μέσα.
-Ο Kuran Kaname? ρώτησε ένας μεσήλικος άντρας.
-Ο ίδιος.
-Είμαι ο υπεύθυνος του Πρώτου Τομέα και ονομάζομαι Kazu. Θα αναφέρεσαι και θα παίρνεις άδεια αποκλειστικά από μένα.
-Μάλιστα.
-Λοιπόν, πήγαινε εκεί και ασχολήσου με την περιποίηση των τραυμάτων τους. μου είπε ο υπεύθυνος δείχνοντάς μου μια μεριά της αίθουσας.
Ακολούθησα τις οδηγίες του και εκεί συνάντησα μερικούς γιατρούς που μου υπέδειξαν τι να κάνω. Σύντομα έπιασα δουλειά. Δεν ήταν λίγοι οι επαναστάτες που είχαν τραυματιστεί στις επιδρομές και μάλιστα αυτοί με τα ελαφρά τραύματα ήταν υπερβολικά πολλοί.

Αφού ο kuran έφυγε για να ξεκινήσει την δουλειά του, κοίταξα την Akane επίμονα και αυτή τραβούσε το βλέμμα της μακρυά μου,του είχε κάνει την ζωή μαρτύριο και ήξερε ότι βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση σαν και εμένα.
-Πως το βλέπεις..??Θες να των τρελάνεις στο τέλος..
-Jester-kun δεν θέλω να μπλέκεται στα πόδια μας.. Εγώ θέλω να είμαι μόνο μαζί σου και με κανέναν άλλον...
-Τότε καλύτερα να το συνηθίσεις γιατί αυτές τις μέρες θα πρέπει να συνεργαστούμε μαζί του..
Τότε σηκώθηκα και προετοιμάστηκα ψυχολογικά, ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τις εργασίες στα πλοία, επίσης είχα αρχίσει να αναρωτιέμαι για πόσες μέρες θα βρισκόμουν στην βάση γιατί ήθελα σύντομα να συνεχίσω τα ταξίδια μου και σε αυτήν την καινούργια θάλασσα. Κοίταξα την Akane απορημένος γιατί δεν γνώριζα τι θα έκανε για τις υπόλοιπες ώρες..
-Τι θα κανείς τώρα...?? εγώ έχω δουλειά...
Τότε ένα περίεργο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της το οποίο με έκανε να ανησυχώ για το τι σκεφτόταν. Τότε σηκώθηκε και με στρίμωξε στον τοιχίο εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά...
-Θα πάω στο δωμάτιο μου και θα σε περιμένω το βραδύ....Θα είσαι σίγουρα κουρασμένος καλύτερα να το σκεφτείς...Θα περάσουμε καλά...
Είπε και άφησε ένα χαχανητό πριν αρχίσει να τρέχει μέσα στους διαδρόμους. Εγώ βρήκα έναν από τους υπεύθυνους τις ομάδας και με οδήγησε μέσα στους διαδρόμους της βάσης μέχρι που έφτασα σε μια τεραστίου μεγέθους αποβάθρα όπου εκεί βρισκόντουσαν τέσσερα πλοία με εμφανή ζημιές.Το πρώτο πράγμα όμως που παρατήρησα και μου τράβηξε την προσοχή ήταν ένα τεχνητό ποτάμι στο ποιο ήταν αγκυροβολημένα τα πλοία και οδηγούσε προς μια άγνωστη κατεύθυνση. Τότε η ομάδα εμφανίστηκε ήμασταν συνολικά τέσσερα άτομα που θα αναλάμβαναν τις επισκευές και τις αναβαθμίσεις των πλοίων.Μια μεγάλη συζήτηση έλαβε μέρος για το πως θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε χρόνω και χρήμα προς την αναβάθμιση των πλοίον. Έτσι αποφασίσαμε να δουλέψουμε με όσο λιγότερο ξύλο μπορούσαμε καθώς η αποθήκες μας είχαν ελάχιστα αποθέματα...

Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλαβαίνω, ενώ περιποιούμασταν όλο και περισσότερους τραυματίες. Ο αριθμός τους ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, καθώς ήταν κατά πολύ περισσότεροι απ'το μέγεθος που χωρούσε η βάση. Η μόνη εξήγηση που μπορούσα να δώσω, ήταν ότι προέρχονταν από γειτονικά νησιά κι ότι βοηθούσαν στις καθημερινές επιδρομές ή σε κάποια μεγάλη εμπλοκή. Δουλεύαμε πάνω από έξι ώρες και η κούραση άρχισε να γίνεται εμφανής πάνω μου. Στην τελική δεν ήμουν συνηθισμένος στο να φροντίζω τραυματίες, αλλά στο να βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή μάχης. Ευτυχώς ο υπεύθυνος το αντιλήφθηκε και μου συνέστησε να πάω να ξεκουραστώ. Αφού τον ευχαρίστησα, τον ακούμπησα συμπονετικά στον ώμο και του είπα:
Καλό κουράγιο και καλή συνέχεια!
Πλέον μπορούσα να καταλάβω τη δυσκολία που χαρακτήριζε τη θέση του γιατρού. Η ευθύνη ήταν μεγάλη και η κούραση πολλή. Χαιρέτησα τους συντρόφους μου και βγήκα απ'την αίθουσα των τραυματιών. Πέρασα απ'την κουζίνα και ακολούθησα τη διαδρομή που μου είχε υποδείξει ο επαναστάτης χθες, ώστε να φτάσω στο δωμάτιό μου. Αφού έβγαλα τα ρούχα μου, έπεσα στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα, περιμένοντας με ανυπομονησία την ημέρα που θα κάναμε την επόμενη επιδρομή.
Η ημέρα δεν άργησε να ξημερώσει και αφού ετοιμάστηκα ανέβηκα στην τραπεζαρία, όπου συνάντησα ξανά τον Jester με την Akane καθισμένους να με περιμένουν. Όταν με είδαν μου σήκωσαν και πάλι το χέρι και δίχως καθυστέρηση, πήγα και έκατσα μαζί τους.

Είχαμε καταφέρει αρκετά καλά αποτελέσματα αλλά είχαμε ακόμη αρκετή δουλειά και σίγουρα αυτό με έφτασε στα όρια μου,το σφυρί είχε γίνει ένα με το χέρι μου και κάθε χτύπημα το ένιωθα να διαπερνά όλο το σώμα μου και το μέταλλο που χτυπούσα κρατούσε αρκετή κόντρα με αποτέλεσμα η αναβάθμιση του εμβόλιστρου στην πρύμνη να με ταλαιπωρήσει αφάνταστα καθώς το είχα αναλάβει μόνος μου για πάνω από τρεις ώρες. Βεβαία είχαμε καταφέρει σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα και με λίγη ποσότητα ξύλου να μπαλώσουμε της τρύπες. Ενισχύσαμε επίσης τα κατάρτια με μέταλλο και βάλαμε καινούργια πανιά. Μέσα σε αρκετές ώρες είχαμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε την δουλειά μας με εκπληκτικά αποτελέσματα. Χαιρέτησα και συνεχάρη όλη την ομάδα για την συνεργασία και έφυγα απευθείας για το δωμάτιο μου καθώς ήμουν υπερβολικά κουρασμένος και ιδρωμένος. Καθώς περπατούσα στους διαδρόμους είχα αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά την πρόταση της Akane ίσως έπρεπε να της κάνω την χάρη, αλλά βεβαία ήμουν αρκετά κουρασμένος και δεν θα άντεχα ούτε για ενα λεπτό τον τρόπο που δείχνει την αγάπη της για μένα, έτσι έφτασα στο δωμάτιο μου και αφού γδύθηκα ξάπλωσα στο κρεβάτι σαν πτώμα και σκέψεις άρχισαν πάλη να περνούν από το μυαλό. Έτσι άλλη μια μέρα είχε περάσει καθώς τώρα πια μπορούσα να κλείσω τα ματιά μου και να....
~~Jester-kuuuuuuun~~
-Οχι....
-ΤΡΕΛΙΤΣΕΣ...!!
Η Akane έκλεισε την πόρτα και όρμηξε γυμνή πάνω μου με μανία.Το σώμα μου είχε παραλύσει το σώμα μου είχε παραδοθεί στα καπρίτσια της με αποτέλεσμα να λιποθυμήσω
Η μέρα πέρασε και ξύπνησα με την Akane ξαπλωμένη διπλά μου. Ντύθηκα και σηκώθηκα για να πάω στην τραπεζαρία για φαΐ. Κάθισα και μετά από λίγο ήρθε και η Akane που με κοιτούσε συνέχεια με ένα χαμογελώ, τότε εμφανίστηκε και ο Kuran και με ένα νεύμα το κάλεσα να έρθει...

-Καλημέρα... Πώς πήγε η χθεσινή μέρα?
-Τέλεια!!! απάντησε η Akane γεμάτη χαρά πριν προλάβει να μιλήσει ο Jester και τον γλυκοκοίταξε.
-Ok, μην μπεις σε λεπτομέρειες! είπα και γύρισα την πλάτη μου έκπληκτος.
-Υπέκυψε ο αισχρός...
-Jest, έχεις καμία ιδέα τι ώρα είναι?
-Εμμμ... είναι νωρίς ακόμα. Αν είναι να μας δώσουν οδηγίες θα το κάνουν αργότερα. Έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας. Έχεις τίποτα κατά νου?
-Όχι. Απλά δεν ήθελα να τρέχω πρωί-πρωί. Τι θα έλεγες να πάμε μια βόλτα στην πόλη για να συνηθίσουμε και το μέρος?
-Δεν έχω κανένα απολύτως προβ...
Η φράση του διακόπηκε όταν ένα πανέμορφο πόδι πάτησε στο τραπέζι. Κοίταξα αργά απ'την μπότα με τακούνι, το διχτυωτό καλσόν και το βλέμμα μου έπεσε σε ότι φαινόταν απ'την ορθάνοιχτη φούστα. Το κεφάλι μου έπεσε στο πίσω μέρος της καρέκλας και αίμα άρχισε να τρέχει απ'την μύτη μου, ενώ η αρχηγός έδινε εντολές.
-Rogers η τιμωρία σου είναι ακόμα εν αναμονή, δε σε έχω ξεχάσει! Προς το παρόν, θα σας δώσω μια ειδική αποστολή. Μιας και είστε χρήστες Φρούτου και αρκετά έμπειροι στις μάχες, η αποστολή είναι αποκλειστικά για τους 2 σας. Δέχεστε?
-Μέσα. είπα σκουπίζοντας το αίμα απ'τη μύτη μου.
-Για μισό λεπτό γιαγιάκα ο Jester-kun δεν πάει πουθενά χωρίς εμένα!
-Πώς!?
-Η..Ηρεμία... δεν είναι ανάγκη να τσακώνεστε...
-Αρχηγέ, ίσως μας φανεί χρήσιμη. Είναι η μόνη που έχει πολεμήσει πλάι μας και γνωρίζει καλύτερα απ'τους υπόλοιπους τις δυνατότητές μας. Ζητώ άδεια να μας συνοδεύσει.
Φάνηκε να σκέφτεται την πρότασή μου και ήμουν σίγουρος ότι θα δεχόταν. Με βάση τα στοιχεία, ήμουν ίσως ο πιο φημισμένος επαναστάτης στις αρχικές θάλασσες και το να με έχει με το μέρος της ήταν τεράστιο εφόδιο. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις ικανότητες του Jester που ήταν χρήστης Zoan, είμασταν άτρωτο δίδυμο. Δεν είχε και πολλές επιλογές.

-Καλά λοιπών έχετε απόδειξη τις ικανότητες σας και σίγουρα θα τα καταφέρετε είστε δυνατή ομάδα....Και το βλαμμένο επίσης... Είπε ξεφυσώντας και συνέχισε...
-Λοιπών θέλουμε να πατέ στο ναυπηγείο και να σαμποτάρετε, καταστρέψετε καλύτερα όσα πλοία των marine μπορείτε... Διαλύστε οποιαδήποτε αντίσταση και γυριστέ ζωντανοί, η παράταξη σας χρειάζεται.. κατανοητών...??
-Μαλιστα..
-Μάλιστα...
Τότε η αρχηγός περπατούσε σιγά-σιγά καθώς έφευγε και μας άφησε πίσω μια ειδική αποστολή που θα βγάζαμε εις πέρας σίγουρα. Κρατούσα ακόμα το ποτήρι με την παγωμένη μπύρα και δίστασα κάπως να σηκωθώ..
-ΟΙ Jest ποτέ λες να φύγουμε..???
-ΤΩΡΑ..!!
Τότε και οι τρεις σηκωθήκαμε απότομα και αφού πρώτα χωριστήκαμε για να πάμε στα δωμάτια μας και να προετοιμάσουμε τον εξοπλισμό μας ξεκινήσαμε την πορεία μας προς τα ναυπηγεία τον marine. Περπατούσαμε μεσα στους διαδρόμους της βάσης που σιγά-σιγά άρχισα να τους αποστηθίζω και γνώριζα που να πάρω την σωστή στροφή και να ακολουθήσω τον σωστό δρόμο προς την έξοδο.Η σιδερένια πύλη άνοιξε για εμάς τους τρεις και πάλι μπροστά μας εμφανίστηκε αυτή την φορά ένα λαμπερό τοπίο, όπου ο ήλιος βασίλευε και χτυπούσε τα πέτρινα χτίσματα στην πόλη αλλά ακόμη και τους λόφους..
-Jester-kun ξέρεις προς τα που πρέπει να πάμε...??
-Όχι..
-Αφήστε το παιδιά ξέρω εγώ...
Είπε γελώντας και προπορεύτηκε για να μας δείξει τον δρόμο μέσα στην πόλη..

Είχαμε βγει απ'τη βάση και το φως του ήλιου ήταν σίγουρα αναζωογονητικό. Μιας και ούτε ο Jester ούτε η Akane θυμούνταν το δρόμο προς τη βάση των Marines, θα τους οδηγούσα εγώ μιας και τον θυμόμουν αρκετά καλά. Καθώς προχωρούσαμε η Akane με φώναξε και γύρισα προς το μέρος της.
-Ξέχασα, πάρε αυτό. και αμέσως έβγαλε το σπαθί μου απ'τη θήκη της και μου το πέταξε με δύναμη.
Κατάφερα να το σταματήσω τελευταία στιγμή πριν με καρφώσει.
-Είσαι τρελή!? Τι κάνεις?
-Στο επιστρέφω...
-Γιατί έτσι?
-Θα το σταματούσες όπως το σπαθί μου.
-
Έβαλα το σπαθί μου στη θήκη του και συνεχίσαμε την πορεία μας. Περπατούσαμε κυρίως στα στενά για να αποφύγουμε πιθανές εμπλοκές, αλλά αυτή τη φορά διακρίναμε κάποιους περαστικούς που περνούσαν. Απ'ότι φαίνεται τη μέρα ήταν πιο ήπια τα πράγματα γι αυτούς. Προχωρήσαμε λίγο ακόμα και ο Jester εντόπισε κάποιον.
-Είναι κοντά. Τρεις ή τέσσερις.
-Ας τους τελειώσουμε χωρίς πολλά πολλά.
Συμφώνησαν μαζί μου και περιμέναμε με την πλάτη στον τοίχο του στενού για να περάσουν και να τους αιφνιδιάσουμε.
-Kuran, ανέλαβε τον πίσω. Θα πάρω εγώ τους μπροστά.
Έγνεψα καταφατικά και ορμήσαμε. Ο Jester μεταμορφώθηκε σε υβρίδιο και δάγκωσε τον πρώτο Marine που είδε. Με μια κίνηση του σαγονιού του ο λαιμός του άντρα έσπασε και αφήνοντάς τον, έκανε μια περιστροφή κόβοντας τον λαιμό των άλλων δυο. Ταυτόχρονα, είχα δει τον Marine που τον σημάδευε με ένα όπλο και αφήνοντας το σπαθί μου να πέσει απ'τα χέρια μου, είπα:
-Shigure Souen Ryu: Yarazu no Ame!
Κλότσησα τη λαβή του σπαθιού και εκείνο καρφώθηκε στο λαιμό του σκοπευτή. Στη συνέχεια γύρισα το σπαθί μου στα χέρια μου με τη χρήση των δυνάμεών μου και αφού το καθάρισα, το έβαλα στη θήκη του. Μετά την καλή συνεργασία μας, συνεχίσαμε την πορεία μας χωρίς περαιτέρω εκπλήξεις, μέχρι που φτάσαμε έξω απ'τη βάση των Marines.

Η πορεία μας μέσα στην φωτισμένη πόλη συνδυάστηκε με μια γρήγορη μάχη την οποία κερδίσαμε κατακρατος καθώς συνδυάσαμε άψογα όλες της ικανότητες μας για να καθαρίσουμε τον εχθρό με όσο λιγότερη ζημιά μπορούσαμε.Το σοκάκι οπού έλαβε μέρος η μάχη είχε ποτιστεί στο αίμα και γρήγορα αλλάξαμε δρόμο για να μην τραβήξουμε υποψίες, καθάρισα το στόμα μου από το αίμα με τον μανδύα και συνεχίσαμε την πορεία μας. Μέσα σε μερικά λεπτά είχαμε φτάσει στην πλατεία με τα έλατα και τους πλάτανους όπου στο κέντρο της πάντα βρισκόταν η βάση τον marine, περπατούσαμε αργά κάτω από τις σκιές των κτηρίων που περικύκλωναν την πλατεία, ξαφνικά ο Kuran σταμάτησε και μας έδειξε τον δρόμο στα ανατολικά κρυφτήκαμε στην γωνία και ρίχναμε ματιές στον δρόμο ο οποίος φρουρούταν από περίπου 10 marine η οποίοι ήταν μαζεμένοι σε ένα σημείο και μιλούσαν...
-Λοιπόν αυτός ο δρόμος οδηγεί απευθείας στο ναυπηγείο.. Έχουμε μια καλή ευκαιρία και δεν πρέπει να την χάσουμε...
-Αφήστε το σε εμένα μόλις τους χτυπήσω τρέξτε και θα σας προφτάσω σύντομα..
-Μπορείς να τους νικήσεις μόνη σου..??
-Σίγουρα μπορεί...Και με ένα χτύπημα μάλιστα...
-Εντάξει τότε φύγετε...CRIMSON RIVER..!!!
Η Akane εξαφανίστηκε απότομα και το μονό που ακούσαμε ήταν οι κραυγές τον αντιπάλων της οι οποίοι έπεσαν νεκροί σε κλάματα δευτερολέπτων...
-Έλεγες κάτι..??
Του είπα ειρωνικά καθώς είχε μείνει άφωνος από το αποτέλεσμα μετά από λίγο όμως συνήλθε και τρέξαμε μέσα στον δρόμο προς το ναυπηγείο..

Καθώς τρέχαμε μέσα στον δρόμο μπορούσα να καταλάβω ότι ο Kuran ήταν ακόμη ξαφνιασμένος από τις ικανότητες της Akane καθώς την κοιτούσε συνέχεια παραξενεμένος, μετά από λήγω έτρεξε κοντά μου και άρχισε να με ρωτάει..
-Που την ψάρεψες αυτή Jest δεν το περίμενα να είναι τόσο καλή ξιφομάχος..
-Στο south blue και δεν την ψάρεψα μόνη της με ακολούθησε και είχα ξαφνιαστεί με τον ίδιο τρόπο όταν πρώτο είδα τις ικανότητες της...
-Ίσος τελικά να είναι χρήσιμη...
Γέλασα και κοίταξα μπροστά μου καθώς φτάναμε στο ναυπηγείο και η σιδερένια του πύλη ήταν κλειστή και μπορούσα να ακούσω στο χτύπημα των κυμάτων τότε κατάλαβα ότι ήμασταν κοντά στην ακτή. Σταματήσαμε και κρυφτήκαμε για να παρακολουθήσουμε την κίνηση μέσα αλλά ήταν υπερβολικά δύσκολο καθώς οι πέτρινοι τοίχοι ήταν αρκετά ψηλοί δεν υπήρχε κανένα άνοιγμα για να κοιτάξουμε μέσα. Τότε η Akane γέλασε και εξαφανίστηκε αλλά μετά από λίγο γύρισε πάλη.
-Μια αποβάθρα με 6 πλοία και με φρουρά 20 ατόμων δεν υπάρχουν μηχανικοί για επισκευές και..... Αυτά
Είπε γελώντας καθώς μπορούσε να δει την φάτσα του Kuran που είχε μείνει άναυδος. Μέτα από λίγο όμως σηκώθηκε με πείσμα πήγε μπροστά στην πύλη και την σύνθλιψε με μαι κίνηση τον χεριών του και την πέταξε προς τους marine, ακολουθήσαμε και εμείς τρέχοντας καθώς άλλη μια μάχη ξεκίνησε.
Εγώ και η Akane επιτεθήκαμε με τα σπαθιά μας εναντίων 14 marine καθώς ο kuran σήκωνε κανονιόμπαλες και της πετούσε στα πλοία προκαλώντας σοβαρές ζημιές βυθίζοντας κιόλας αρκετά από αυτά.Η μάχη συνέχισε καθώς είχαμε το πλεονέκτημα και προκαλέσαμε σοβαρά πλήγματα στους αντιπάλους μας έχοντας ήδη μειώσει τον αριθμό τους στο ελάχιστο... Ξαφνικά όμως ήχησαν οι σειρήνες και αυτό δεν ήταν καλώ νέο για εμάς καθώς θα έπρεπε να υπερασπιστούμε την θέση μας εναντίων πωλών αντιπάλων...

Είχαμε φτάσει στο ναυπηγείο και με τη δύναμη της Akane βγάλαμε εκτός τη φρουρά. Στη συνέχεια μας ενημέρωσε για τον αριθμό των αντιπάλων μέσα στο κτήριο και δίχως να χάσουμε χρόνο μπήκαμε μέσα. Ο Jester και η Akane καταπιάστηκαν με μερικούς αντιπάλους, ενώ εγώ έστελνα οβίδες στα πλοία προκαλώντας του πολλαπλές ζημιές. Είχαμε προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στο ναυπηγείο όταν ακούστηκαν σειρήνες και την επόμενη στιγμή ένιωσα κάτι να με χτυπά με τεράστια δύναμη στο δεξί μπράτσο, με αποτέλεσμα να με εκτοπίσει σε ένα απ'τα χτυπημένα πλοία. Βρισκόμουν στο κάτω κατάστρωμα όπου υπήρχαν τα κανόνια, καθώς με έστειλε κατευθείαν σε μια τρύπα που είχα δημιουργήσει νωρίτερα με μια οβίδα. Έπιασα το μπράτσο μου και στη συνέχεια κρατήθηκα από κάπου για να σταθώ στα πόδια μου. Η επίθεση που δέχθηκα ήταν αρκετά ισχυρή. Αν δεν είχα σφίξει το χέρι μου ενστικτωδώς θα είχε σπάσει. Περπάτησα στο γεμάτο σπασμένα ξύλα κατάστρωμα και έφτασα στο άνοιγμα. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα απ'την έκπληξη. Στην πύλη του ναυπηγείου υπήρχαν γύρω στους 20-30 Marines, ένας απ'τους οποίους φορούσε την ενδυμασία του Commander, όπως του Smoker. Ένας άλλος κρατούσε ένα ξύλινο ρόπαλο και μάλλον ήταν και αυτός που με έστειλε στο καράβι. Ο Jester και η Akane δεν είχαν επιτεθεί ακόμα, παρά βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας. Όσοι Marines κρατούσαν μουσκέτα τους είχαν ήδη στο στόχαστρο και περίμεναν εντολές. Βέβαια, υπήρξε ένα λάθος στην στρατηγική τους. Το να με ρίξουν σε ένα κατάστρωμα γεμάτο κανόνια δεν ήταν και η πιο έξυπνη ιδέα. Άπλωσα τα χέρια μου και τα κανόνια αιωρήθηκαν ελαφρώς. Αμέσως μετά τα έστειλα προς την ομάδα των Marines, οι οποίοι πήδαγαν από δω και από κει για να τα αποφύγουν. Όσο ήταν απασχολημένοι, πήδηξα στο έδαφος και πλησίασα τους συντρόφους μου.
-Είσαι καλά?
-Ναι. Οι δυο μπροστινοί θα είναι πρόβλημα.

-Θα τους κανονίσω εγώ. Σκοτώστε τους υπόλοιπους για να φύγουμε! μας είπε και όρμησε.
-Όχι Akane!
-Γύρνα πίσω!
Αύξησε εκπληκτικά την ταχύτητά της, αλλά οι αντίπαλοί της πλέον δεν ήταν απλοί στρατιώτες. Φαινόταν μάλιστα ότι ήταν κατά πολύ ισχυρότεροι από έναν απλό Commander. Ο ψηλός άντρας με το ρόπαλο είχε ήδη παραμερίσει και ο υψηλόβαθμος απέκρουσε το σπαθί της με το δικό του. Την ίδια στιγμή μια ομοβροντία ακούστηκε και η Akane πήδηξε στον αέρα για να αποφύγει τις σφαίρες. Τότε δυο Marines που κρατούσαν κάτι σαν bazooka πυροβόλησαν και ένα δίχτυ πετάχτηκε που έπιασε την Akane. Το αισιόδοξο ύφος της άλλαξε και τη θέση του έδωσε σε εκείνο της έκπληξης. Ο Commander της πήρε το ξίφος όσο εκείνη πάλευε να ελευθερωθεί και οι δυο Marines την έσυραν έξω απ'το ναυπηγείο, όπου και τη χάσαμε απ'τα μάτια μας.
-Bronco, ανέλαβε τους. Θα πάω να ετοιμαστώ. φώναξε ο Commander καθώς έφευγε.
-Μάλιστα. απάντησε ο ψηλός άντρας και άρχισε να περιστρέφει το ρόπαλο στο δεξί του χέρι.
-Akane!!! ούρλιαξε ο Jester μην μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι συνέβη.
-Μην ανησυχείτε, θα είναι ασφαλής απ'την στιγμή που παραδοθείτε.
-Θα σας δώσω μια ευκαιρία να τη φέρετε πίσω. Δε φημίζομαι για την καλοσύνη μου! είπα στον ψηλό, ενώ το ύφος μου άρχιζε να σκοτεινιάζει. Είχα χάσει συντρόφους στο παρελθόν και όσο κι αν έδειχνα ότι δεν την συμπαθούσα, η Akane είχε γίνει ένα ενδιαφέρον κομμάτι της καθημερινότητάς μου και θα μπορούσα να την εντάξω στους φίλους μου. Δε θα άφηνα κανέναν να πάρει κάτι τέτοιο μακριά μου. Κοίταξα τον Jester, ο οποίος είχε αρχίζει να θυμώνει και το πως θα δρούσαμε στη συνέχεια είχε γίνει πλέον φανερό.

Όλα συνέβησαν αστραπιαία που δεν γνώριζα πως να αντιδράσω είχα χάσει κάθε αίσθηση μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, ένιωθα το σώμα μου να τρέμει απο θυμό καθώς οι marines έπαιρναν την Akane μακρυά μου,δεν γνώριζα τι μπορούσε να συμβεί αρκετά συναισθήματα είχαν αναμιχθεί μέσα μου και δεν ήξερα αν θα μπορούσα να ελέγξω τις πράξεις μου. Σίγουρα όμως Δεν θα τους άφηνα να πληγώσουν την Akane με κανένα τρόπο εκείνη την στιγμή ήμουν σίγουρος ότι θα τους έκανα να πληρώσουν με το αίμα τους.Μια στρατιά marine περίπου 20 με 30 άτομα βρισκόντουσαν μπροστά μου και μας έκλειναν την έξοδο ότι έπρεπε να κάνω έπρεπε να γίνει γρήγορα πριν προλάβουν να την βάλουν στην βάση τους το μόνο πράγμα όμως που με ανησυχούσε ήταν ο marine με το ρόπαλο δεν ήταν συνηθισμένος αντίπαλος και δεν θα τον υποτιμούσα τόσο εύκολα...
-Kuran, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις δυνάμεις σου...??
-Ναι Jest αλλά όχι για αρκετό χρόνο....
-Έστω και λίγο αρκεί...Θα αναλάβω τον ψηλό..Οι υπόλοιπου είναι δικοί σου..
Κάρφωσα το σπαθί με δύναμη στο πάτωμα και άλλαξα την μορφή μου σε υαινάνθρωπο έτρεξα αστραπιαία προς στον ψηλό καθώς από δίπλα μου περνούσαν οβίδες που μείωναν σε δευτερόλεπτα τον αριθμώ των marine.πριν προλάβω να επιτεθώ το ρόπαλο έπεφτε με ορμή προς το κεφάλι μου αλλά έβαλα μπροστά τα χεριά μου και το απέκρουσαν όμως η πίεση που προκαλούσε ήταν τερατώδης, έκανα απότομα μαι κίνηση προς τα δεξιά και το ρόπαλο έσκασε στο έδαφος τότε άλλαξα την μορφή μου σε ύαινα και με ένα άλμα είχα σχεδόν φτάσει στο λαιμό όμως μου έσκασε μαι γροθιά στα πλευρά και έπεσα κάτω με ορμή, σηκώθηκα με δυσκολία και άρχισα να βήχω αίμα τότε τον είδα να έρχεται τρέχοντας και με το ρόπαλο στον αέρα έτοιμος να με χτυπήσει τότε άρχισα να τρέχω και από πίσω μου ένιωθα το ρόπαλο να σκάει στο έδαφος συνέχεια, άλλαξα την μορφή μου σε άνθρωπο καθώς ήμουν κοντά στο σπαθί το σήκωσα και όταν προσπάθησε να με χτυπήσει απέφυγα το χτύπημα και τον κάρφωσα με δύναμη στην καρδιά, εκείνη την στιγμή άρχισα να σκέφτομαι την Akane χαρούμενη,με το χαμογελώ της και τότε το μίσος άρχισε να θεριεύει μέσα μου μπήγοντας το σπαθί ακόμα περισσότερο μέχρι που έπεσε νεκρός και το τράβηξα έξω,έπερνα πια βαθιές ανάσες και έπεσα ανάσκελα στο πάτωμα....

Όσο ο Jester πολεμούσε με τον ψηλό, εγώ είχα αφοσιωθεί στους υπόλοιπους Marines. Η αλήθεια είναι ότι η μάχη μας είχε ήδη κριθεί με τόσα μεταλλικά όπλα γύρω μου. Βέβαια ήθελα να είμαι εγώ ο αντίπαλος του ψηλού, αλλά το σχέδιο που είχε προτείνει ο Jest ήταν πολύ πιο γρήγορο και αποτελεσματικό. Οι επιθέσεις μου είχαν περισσότερο αποτέλεσμα έναντι πολλών αντιπάλων, παρά απέναντι σε έναν. Αρχικά εκτόξευα οβίδες προς του αντιπάλους μας, μέχρι που τελείωσαν, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Είχαν αποδεκατιστεί εντελώς, ενώ το σχέδιο τοποθέτησης είχε διασπαστεί πλήρως. Μόνο έξι Marines επιβίωσαν μετά τις οβίδες και φρόντισα να τους αποτελειώσω με σφαίρες. Έβγαλα έξι απ'την τσέπη μου και με τη χρήση των δυνάμεών μου τις έστειλα στα κεφάλια των επιζώντων. Ο μόνος που έμεινε ήταν ο τύπος με το ρόπαλο, ο οποίος λίγα δεύτερα μετά έπεσε νεκρός στο έδαφος, με το σπαθί του συμμάχου μου στο στήθος. Έτρεξα προς το μέρος του Jester και τον βοήθησα να σηκωθεί. Είχαμε χάσει ήδη πολύ χρόνο και η Akane σύντομα θα χανόταν μια και καλή. Ο Jest το είχε κατά νου και άρχισε να τρέχει, βγαίνοντας απ'το πυρπολημένο ναυπηγείο. Τον ακολουθούσα μιας και καταλάβαινα τα συναισθήματά του, αλλά αν συνεχίζαμε την πορεία μας θα φτάναμε κοντά στη βάση των Marines και τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Τον έπιασα απ'τον ώμο για να σταματήσει και γύρισε να με κοιτάξει. Του κούνησα αρνητικά το κεφάλι, ενώ είχα χαμηλώσει το πρόσωπό μου.
-Πρέπει να γυρίσουμε πίσω Jest.
-Μα τι λες!? Πήραν την Akane! Πρέπει να τη σώσουμε!
-Δεν μπορούμε να τη σώσουμε τώρα. Μη ξεχνάς, ήρθαμε εδώ σε μιαν αποστολή. Το μόνο που μετράει είναι η ολοκλήρωσή της.
-Και θα αφήσουμε έτσι την Akane!?
-Θα τη σώσουμε αργότερα. Τώρα πρέπει να αναφέρουμε στα κεντρικά. Ήταν λάθος μας που την πήραμε μαζί. Ξέρω ότι είναι δύσκολο, αλλά τι θα καταφέρεις αν πας στη βάση τους τώρα? Απλά θα αιχμαλωτίσουν και εσένα...
Δεν του άρεσε η ιδέα, αλλά ήξερε ότι είχα δίκιο. Συμβιβάστηκε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής με το αίσθημα της απέχθειας για τους εαυτούς μας.

O Kuran είχε δίκαιο και το γνώριζα από την αρχή δεν ήθελα όμως να χάσω την ελπίδα έστω και αν ήταν απλά μια φαντασία, είχαμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε μια σημαντική αποστολή αλλά χάσαμε μια σημαντική σύμμαχο και αυτό ήταν το μόνο που με επηρέαζε. Καθώς περπατούσα μέσα στην πόλη άρχισα να νιώθω και πάλι υπεύθυνος για ότι της συνέβη, επίσης το ότι με αγαπάει και εγώ δεν μπορώ να την προστατέψω από το κακό με κάνει να εξοργίζομαι ακόμη περισσότερο, σίγα-σίγα είχα αρχίσει να την βλέπω σαν κάτι παραπάνω από σύμμαχο,τις τελευταίες μέρες είχα αρχίσει να νιώθω διαφορετικά για αυτήν και ίσως δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να το εξομολογηθώ.Την θαύμαζα στην αρχή για το ταλέντο της και το πείσμα της, ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ σε γυναικά με είχε σώσει από βέβαιο θάνατο αρκετές φορές και εγώ την είχα χάσει μέσα σε μερικά λεπτά. Άρχισα να νιώθω άχρηστος, αδύναμος και δεν είχα πια λόγο να την αντικρίσω δεν της άξιζα και δεν ήθελα να την πληγώσω με αυτών τον τρόπο. Εκείνη την στιγμή δάκρυα άρχισα να τρέχουν από τα μάτια μου η όραση μου άρχισε να θολώνει τώρα πια οι δρόμοι της πόλης άρχισαν να μου φαίνονται σαν λαβύρινθος, είχα χάσει πια τον δρόμο μου επίσης και το μυαλό μου.
-Εγώ πίστευα ότι θα μπορούσα να την προστατέψω από τα πάντα γιαυτό πήρα την ευθύνη.. αλλά είμαι άχρηστος δεν αξίζω ούτε να είμαι στους επαναστάτες και σίγουρα δεν αξίζω την αγάπη της.Θα υποφέρει επειδή δεν είμαι άξιος να κρατήσω ένα σπαθί σωστά και να κάνω την ζημιά την κατάλληλη στιγμή....Την αγαπώ και δεν αξίζω να είμαι πλάι της...
Με αυτό το παραλήρημα και περπατώντας μηχανικά μέσα σε μερικά λεπτά είχαμε φτάσει στην βάση. Αφήνοντας την γυναίκα που αγαπώ πίσω....

Είχαμε φτάσει στη βάση και λίγο πριν, ο Jester ολοκλήρωσε έναν μονόλογο που με εκνεύρισε απίστευτα. Η κρυφή πύλη άνοιξε και την επόμενη στιγμή του έριξα μια γροθιά στο πρόσωπο, ρίχνοντας τον στο έδαφος.
-ΤΙ ΛΕΣ!? ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΙ ΩΣ ΠΟΥ Η ΕΥΘΥΝΗ ΠΕΦΤΕΙ ΠΑΝΩ ΣΟΥ? Μη ξεχνάς ότι μαζί δεχτήκαμε να έρθει στην αποστολή και ότι από εμένα ξεκίνησε αυτό! Αυτός που θα έπρεπε να νιώθει ενοχές είμαι εγώ, όχι εσύ! Δε χρειάζομαι περισσότερες απ'ότι έχω τώρα! Σκέψου καλύτερα ότι συνέβη και μην καταρρακώνεις τον εαυτό σου άδικα...
Έσφιγγα τις γροθιές μου, ενώ οργή άρχιζε να με πλημμυρίζει για την αδυναμία μου. Ο Jester σηκώθηκε και ακούμπησε στην πύλη.
-Συγγνώμη γι αυτό... ίσως χρειαζόμαστε λίγο χρόνο.
-Ναι.
Με τα λόγια αυτά μπήκαμε στη βάση και σύντομα φτάσαμε στην τραπεζαρία. Εκεί μας περίμενε η Hiyoko καθισμένη σε ένα ψηλό σκαμπό στο μπαρ, το οποίο βρισκόταν δίπλα στην είσοδο.
-Πώς πήγε?
-Αποστολή εξετελέσθη. της απάντησα ψυχρά και κατευθύνθηκα με τον Jester προς τα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε.
-Το βλαμμένο πού είναι?
Την ίδια στιγμή τρεις μεταλλικές καρέκλες συμπυκνώθηκαν σε εξωφρενικό σημείο, ενώ ο Jester έριξε γροθιά στον τοίχο.
-Μάθε να μιλάς για να μη σε μάθω εγώ! της είπε και την κοίταξε με οργισμένος. Στη συνέχεια άνοιξα την πόρτα και χαθήκαμε από μπροστά της. Κατεβήκαμε τις σκάλες και όταν φτάσαμε στο διάδρομό μας τον χτύπησα χαϊδευτικά στον ώμο. Κατάλαβε την πράξη και μου έγνεψε και ύστερα μπήκαμε στα δωμάτιά μας.

Ο Kuran είχε κάθε δίκαιο να είναι εξοργισμένος με την στάση μου και μου το έδειξε με τον καλύτερο τρόπο,η γροθιά που έφαγα στην μάπα με έκανε να συνέλθω αλλά τα συναισθήματα παρέμειναν ίδια. Μετά από το σύντομο ξέσπασμα μου κατά της στάση της αρχηγού είχα βρεθεί στο δωμάτιο και σίγουρα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα αρχίσει να γίνομαι έστω λίγο αισιόδοξος είχα ακόμα έναν σύμμαχο και ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να με συνεφέρει από το παραλήρημα μου, επίσης αυτές της μέρες μου είχε σταθεί σαν φίλος παρά σαν ένας απλώς σύμμαχος. Μετά από ώρες προσπάθησα μάταια να κλείσω τα μάτια μου καθώς κάθε φορά την σκεφτόμουν δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου, είχα πια πέσει στην παγίδα του έρωτα και το πλήρωνα με τον χειρότερο τρόπο. Αποφάσισα μετά από μερικά λεπτά να σηκωθώ αφού σίγουρα κάθε μου προσπάθεια για ύπνο θα ήταν μάταιη. Ντύθηκα και πήρα το σπαθί μαζί μου και πήγα στο γυμναστήριο της βάσης που δεν υπήρχε ψύχη ήμουν ολομόναχος και ο φωτισμός ήταν αρκετά χαμηλός. Βρέθηκα απέναντι από την ξύλινη κουκλα προπόνησης και τράβηξα το σπαθί μου κρατώντας το σφιχτά με τα δυο μου χέρια και με μίσος κουνούσα το σπαθί μου προκαλώντας πολλαπλά χτυπήματα που ηχούσαν δυνατά μέσα στον χώρο,για αρκετές ώρες ακολουθούσα το ίδιο μοτίβο ξεσπούσα με όλη μου την δύναμη με όλη μου την οργή να αυξάνεται σε κάθε χτύπημα,η κούραση άρχισε σιγά-σιγά να με κατακτά αλλά εγώ δεν τα παρατούσα συνέχιζα έτσι και δεν γνώριζα για πόση ώρα θα το ακολουθούσα αυτό αλλά είχα μια σκέψη σίγουρη στο μυαλό μου....Θα γινόμουν πιο δυνατός και θα τους σκότωνα όλους..!!!
-CRIMSON SLASH..!!
φώναξα με μίσος τελείως μηχανικά και το χέρι μου κινήθηκε σε τρελές ταχύτητες προκαλώντας ισχυρά χτυπήματα όταν σταμάτησα η κουκλα κόπηκε σε πολλά κομμάτια είχα μείνει ξαφνιασμένος αλλά την ίδια στιγμή χαμογέλασα...
-Αυτό είναι το μυστικό της τεχνικής σου τελικά.....

Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το ταβάνι, ενώ βρισκόμουν χαμένος στις σκέψεις μου. Η στιγμή στο ναυπηγείο δεν έφευγε με τίποτα απ'το μυαλό μου και η έκφραση της Akane όταν την έπιασαν με τρέλαινε. Άλλαξα πλευρό με την ελπίδα ότι θα κοιμηθώ, αλλά δεν είχε νόημα. Η εικόνα της περιστρεφόταν στο μυαλό μου ασταμάτητα και η αίσθηση ότι ένας σύντροφος χάθηκε εξαιτίας μου, με είχε κατακλύσει. Έσφιγγα τις γροθιές μου καθώς σκεφτόμουν ότι μπορούσα να την έχω σταματήσει και τώρα θα βρισκόταν μαζί μας. Το μόνο που μπορούσα να πω στον εαυτό μου, ήταν ότι είμαι αδύναμος. Αυτή τη λέξη μου την έλεγα συχνά, αλλά τώρα την πίστευα όσο ποτέ. Σηκώθηκα κι άρχισα να περπατώ πέρα δώθε μην μπορώντας να ηρεμήσω. Ξαφνικά άρχισα να ρίχνω γροθιές στον τοίχο και στη συνέχεια ακούμπησα το κεφάλι μου.
-Να πάρει! Γιατί!? είπα ενώ άρχισα να πιέζω τα δάχτυλά μου.
Έκατσα στο κρεβάτι κρατώντας το κεφάλι μου αποκοιμήθηκα.
Όταν ξύπνησα δεν είχα ιδέα τι ώρα ήταν. Έπλυνα το πρόσωπό μου και τα δόντια μου, ντύθηκα και βγήκα στο διάδρομο. Ανέβηκα στην τραπεζαρία και έκατσα σε μια απομακρυσμένη γωνία για να μην τραβώ την προσοχή, αλλά μάλλον ήταν αδύνατο. Το χθεσινό συμβάν δε θα ξεχνιόταν εύκολα. Πήρα έναν πικρό καφέ για να ξυπνήσω και όταν ήρθε άρχισα να πίνω. Λίγο αργότερα ο Jester ανέβηκε πάνω με το ίδιο ύφος στο πρόσωπό του, που δε φανέρωνε κανένα συναίσθημα. Με βρήκε σχεδόν αμέσως και έκατσε δίπλα μου, ενώ παράλληλα τράβαγε τα βλέμματα όλων των επαναστατών της αίθουσας. Αρχικά δε μιλήσαμε παρά κοιτούσαμε το κενό. Κάποια στιγμή πήρα εγώ την πρωτοβουλία.
-Θα τη σώσουμε. Στο υπόσχομαι.
-Ευχαριστώ Kuran.
Του έδωσα το χέρι μου και του είπα: Ας φτιάξουμε μια ομάδα! Εγώ, εσύ κι η Αkane! Όταν τη σώσουμε να ταξιδεύουμε παρέα.
Φάνηκε να του άρεσε η ιδέα και μου έδωσε το χέρι κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του.

Μέτα από όλο αυτό το ξέσπασα είχα την ευκαιρία για να κοιμηθώ όμως οι εφιάλτες με κυνηγούσαν και με ξυπνούσαν κάθε φορά κάνοντας την καρδιά μου να χτύπα από τρόμο. Είχα αρχίσει να ανησυχώ κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε μου φαινόταν για ώρες είχα χάσει αρκετά την αίσθηση του χρόνου αφού ήμουν κλεισμένος πια μέσα στην βάση, ένιωθα σαν ένα θηρίο κλεισμένο σε κλουβί δεν ήξερα πότε θα ξεσπούσα πάνω στους σύμμαχους από την οργή μου. Σηκώθηκα και πάλι μηχανικά και μπήκα στο μπάνιο για να πλυθώ, καθώς το ζεστό νερό έπεφτε πάνω μου θυμόμουν το τρόπο που πείραζε η Akane των Kuran και άρχισα να γελάω μονός μου εκείνη την στιγμή είχα καταλάβει ότι η κατάσταση μου άρχισε να χειροτερεύει. ντύθηκα και ξεκίνησα για την τραπεζαρία οπού εκεί είχαν μαζευτεί όπως πάντα όλοι οι επαναστάτες της βάσης, εκεί βρήκα των Kuran να κάθεται και να βρίσκετε στην ίδια κατάσταση με εμένα όταν κάθισα δίπλα του δεν μπορούσα να μιλήσω είχα αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στις σκέψεις μου, ένιωθα τύψεις που φέρθηκα ηλίθια απέναντι του, είχε πάρει μέρος της ευθύνης και τα λόγια μου ήταν καταλύτης για να τον οδηγήσει στη απογοήτευση. Μίλησε πρώτος λέγοντας μου ότι θα σώναμε την Akane, επίσης εκείνη την στιγμή δώσαμε τα χεριά και υποσχεθήκαμε να ταξιδέψουμε μαζί στην θάλασσα και οι τρεις, εκείνη την στιγμή είχα αρχίσει να των εκτιμώ ακόμη περισσότερο για την φιλική του στάση και συμπαράσταση που μου έδειξε όλες αυτές τις δύσκολες ώρες...
-Θα την φέρουμε πίσω να είσαι σίγουρος θα καταστρέψουμε και μόνοι μας ολόκληρη την βάση τους αν χρειαστεί..
-Το κακό είναι ότι είμαστε κλεισμένοι εδώ... Νιώθω σαν να είμαι σε φυλακή πια.. Άμα χρειαστεί θα σκοτώσω όλους τους μπάσταρδους marine για να την πάρω πίσω...!!
-Το μόνο που πρέπει να κάνεις τώρα είναι να ηρεμήσεις Jest δεν ξέρω για πόσο καιρώ θα είμαστε εδώ ακόμα...Ο kakumeika ίσως μας χρειάζεται στην βάση...Δεν έχουμε επιλογές αλλά σου υπόσχομαι ότι σίγουρα θα την σώσουμε...
Είχαμε μείνει και οι δυο με ένα παγερό ύφος στο πρόσωπο μας και με την ίδια ίσως σκέψη στο μυαλό μας.

Τότε ακούστηκε ο ήχος της πύλης που ανοίγει και στην τραπεζαρία ξεχύθηκε μια ομάδα επαναστατών. Ήταν πολύ ταραγμένοι και ένας απ'αυτούς κουβαλούσε στην πλάτη του την τραυματισμένη αρχηγό. Όταν αντίκρισαν το θέαμα όλοι σηκώθηκαν και πήγαν κοντά της. Φώναζαν όλοι μαζί για να μάθουν τι έγινε και πώς απέκτησε τις πληγές, μέχρι που ένας άντρας ανέβηκε στο μπαρ και άρχισε να ουρλιάζει.
-ΣΚΑΣΤΕ!!! ΗΣΥΧΙΑ ΟΛΟΙ!!! Θα σας εξηγήσουμε τα πάντα. Ανοίξτε χώρο να περάσει η αρχηγός, πρέπει να περιποιηθούμε τα τραύματά της!
Μετά τα λόγια του παραμέρισαν και τη μετέφεραν στο ιατρείο. Την ακολούθησαν αρκετοί πιο ελαφρά τραυματισμένοι, ενώ ο άντρας που έδινε διαταγές είχε παραμείνει στο μπαρ.
-Λοιπόν, θα σας εξηγήσω τι συνέβη, αλλά θα μείνετε ήρεμοι.
Όλοι κάθισαν στις θέσεις τους περιμένοντας με ανυπομονησία να δώσει εξηγήσεις, συμπεριλαμβανομένου κι εμείς, αν και δεν είχαμε σηκωθεί καθόλου απ'τις θέσεις μας.
-Μετά την αποστολή του Kaname και του Rogers, ήταν καλή ευκαιρία να κατασκοπεύσουμε τη βάση τους και να ετοιμαστούμε για μια ολική επίθεση για να τους αποτελειώσουμε. Καθώς πηγαίναμε όμως, βρήκαμε έναν τεράστιο αριθμό τους να κατευθύνεται προς τη βάση μας. Πάει καιρός από τότε που μας έχουν επιτεθεί λόγω του κρησφύγετου μας, αλλά μάλλον μας εντόπισαν. Όπως και να χει, τους αιφνιδιάσαμε, αλλά ήταν κατά πολύ περισσότεροι από μας και αναγκαστήκαμε να υποχωρήσουμε. Στα ενδιάμεσα τραυματίστηκαν όσοι είδατε, μαζί και η αρχηγός. Το πώς θα δράσουμε τώρα είναι...
-Τι είναι? Το πώς πρέπει να δράσεις τώρα είναι απλό! του απάντησα, ενώ σηκωνόμουν όρθιος.
Το ίδιο έκανε κι ο Jester και τράβηξε το σπαθί του.
-Είναι πολύ ριψοκίνδυνο. Θα το περιμένουν. Δεν πρέπει να τους επιτεθούμε τώρα.

Eκείνη την στιγμή όλα κρινόντουσαν από γρήγορες αποφάσεις, είχαμε φτάσει πια στο σημείο μιας ολοκληρωτικής μάχη αλλά έπρεπε να βρούμε ένα τρόπο για να μειώσουμε στο ελάχιστο τις απωλιες μας. Καθώς εγώ και ο Kuran σηκωθήκαμε απότομα έτοιμοι για μάχη οι υπόλοιποι επαναστάτες δίστασαν και είχαν δίκαιο ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο να τους αντιμετωπίσουμε στα ίσα, όμως έπρεπε να κάνουμε την ζημιά πρώτοι και πια αισιόδοξος για της ικανότητες μου αλλά και του Kuran είχα μια ευκαιρία να σώσω την Akane και θα το κατάφερνα με κάθε κόστος.
-Δεν μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε στα στενά της πόλης..Θα έχουμε μεγάλες απώλειες..
-Δεν με νοιάζει τι θα κάνετε εσείς.... Εγώ ταξίδευα στην θάλασσα μόνος μου για μήνες και για να σώσω την σύμμαχο μου που στάθηκε δίπλα μου..Θα φτάσω μέχρι την βάση τους...
-Ποιος νομίζεις ότι είσαι Rogers....Δεν μπορείς να παίρνεις αποφάσεις από μόνος σου..
Τότε γύρισα απότομα και άλλαξα την μορφή μου σε υαινάνθρωπο και γύρισα και τους κοίταξα όλους.
-Είμαι ο Jester Rogers χρηστής του φρούτου Inu Inu no mi και έγινα επαναστάτης με απόφαση του Kakumeika... Εγώ και ο Kuran kaname θα επιτεθούμε και θα τους αντιμετωπίσουμε με ανδρεία... Όσοι θέλετε ακολουθήστε με οι υπόλοιπη πάρτε μόνοι σας μια απόφαση...
Τότε ξεκινήσαμε προς την έξοδο της βάσης,εγώ και ο Kuran θα αντιμετωπίζαμε τους marine και θα φτάναμε μέχρι την βάση τους και θα τους αφάνιζα όλους από το νησί μέχρι να φτάσω στο στόχο μου,με κίνητρο την αγάπη μου και τα πιστεύω μου θα θυσίαζα τα πάντα μονό για να μπορέσω να την ξαναδώ...

Ακολούθησα τον Jester, ο οποίος είχε πάρει την απόφαση που ήλπιζα. Βγήκαμε απ'τη βάση και σύντομα φτάσαμε στην πόλη. Όσο κι αν θέλαμε να πολεμήσουμε όμως, έπρεπε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο, αλλιώς θα πηγαίναμε σαν πρόβατα σε σφαγείο. Έπιασα τον Jester, ο οποίος έτρεχε μπροστά μου για να σταματήσει και καθίσαμε σε ένα στενό.
-Πρέπει να βρούμε ένα σχέδιο. Αν πάμε απροετοίμαστοι απλά θα πεθάνουμε.
-Έχεις δίκιο.
-Για να δούμε. Απ'όσο έχουμε δει, η βάση τους είναι εδώ, το ναυπηγείο εδώ και η αποθήκη εδώ. του είπα ενώ έκανα ένα πρόχειρο σχήμα στο χώμα που υπήρχε στον πέτρινο δρόμο. Τι θα έλεγες να μπούμε απ'τη μεριά του ναυπηγείου?
-Δε συνδέονται μεταξύ τους. Εκτός αν εννοείς να ακολουθήσουμε εκείνον το δρόμο, αλλά και πάλι οδηγεί μπροστά στην πύλη.
-Αν στρίψουμε πιο νωρίς και βγούμε στα πλάγια?
-Θα μπορέσεις να σπάσεις το τείχος?
-Αν υπάρχουν μεταλλικά αντικείμενα τριγύρω.
Μου έγνεψε καταφατικά και αλλάξαμε πορεία. Προχωρήσαμε προς την ακτή και από εκεί συνεχίσαμε ευθεία προς το ναυπηγείο. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε, αλλά το μέρος ήταν γεμάτο εργάτες και μια ομάδα Marines τους φρουρούσε. Κοίταξα τον Jester με ένα ερωτηματικό ύφος.
-Λες να έχουν Den Den Mushi?
-Θες να μάθουμε?
Χαμογέλασε με την ερώτηση και μεταμορφώθηκε σε ύαινα, ενώ εγώ έβγαλα μια χούφτα σφαίρες απ'την τσέπη μου. Τις μοίρασα στα δυο μου χέρια και έκανα νόημα στον σύντροφό μου να επιτεθούμε.

Καθώς τρέχαμε στους δρόμους της πόλης ήμουν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσω κάθε δυσκολία και κάθε εμπόδιο που θα βρισκόταν μπροστά μου, είχα πάρει αρκετή φορά και σωστά ο Kuran με σταμάτησε, έπρεπε να κινηθούμε σωστά για να έχουμε αποτέλεσμα και το γεγονός ότι ήμασταν μόνο οι δυο μας έκανε όλο το εγχείρημα ακόμη πιο δύσκολο. Φτιάξαμε ένα σχέδιο και αποφασίσαμε να επιτεθούμε στην βάση από τα πλάγια καθώς ο Kuran θα μπορούσε να σπάσει το τοίχος και να τους αιφνιδιάσουμε. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το ναυπηγείο οπού εκεί θα βρίσκαμε τον δρόμο που οδηγούσε στην βάση και θα είχαμε την ευκαιρία να επιτεθούμε. Φτάνοντας όμως στο ναυπηγείο είδαμε εργάτες να δουλεύω στην αποκατάσταση τον ζημιών που προκαλέσαμε και μια ομάδα marine να φρουρεί κοντά,η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό ήταν αν είχαν den den mushi μαζί τους γιατί σίγουρα θα ήμασταν σε δύσκολη θέση αν ερχόντουσαν ενισχύσεις.Όμως δεν χάσαμε την αισιοδοξία μας και την διψά για εκδίκηση και απότομα άλλαξα την μορφή μου σε ύαινα και έτρεξα προς τον πιο κοντινό στόχο,ο Kuran πέταξε σφαίρες στους εχθρούς του καθώς εγώ πήδηξα και γράπωσα με λύσσα τον λαιμό ενός marine και πιέζοντας τα δόντια μου τον σκότωσα ακαριαία.Οι υπόλοιποι marine άρχισαν να πέφτουν από τις σφαίρες που δεχόντουσαν στο κεφάλι και σε σύντομο χρονικό διάστημα είχαμε καθαρίσει 6 marine με άριστη ακρίβεια.
-Ο δρόμος είναι από εκεί....
Είπα δείχνοντας τον δρόμο ο οποίος ήταν τελείως άδειος από marine.. Τότε ξεκινήσαμε να τρέχουμε στην ευθεία καθώς σε μερικά λεπτά θα βρισκόμασταν στα πλάγια της βάσης και θα ήμασταν ένα βήμα πιο κοντά προς την σωτηρία της Akane....