[Αρχη]Μια Μαχη Μια Φιλια

Περασαν δυο μερες απο τοτε που αφησα τον φιλο μου και νακαμα μου Ρονι πισω στο Lyneel.Αποφασισα να συνεχισω και να παω σε αλλο νησι.Ενω ειμουν στο καραβι η μνημη μου απο την μαχη μας με τον Sozen αρχισε να επανερχετε και ολα τα φρικτα πραγματα και οι θανατοι οι οποιοι ηταν φρικτοι αρχισαν και παλι να με στοιχειωνουν.Καθομουν στο καραβι περιμενοντας να φτασω το επομενο νησι μεχρι που ειδα στερια.
Στερια!!Φωναξα αλλα δεν ειχα ακομα ξεσυνιθησει την παρουσια του Ρονι που ειμασταν ολοι την ωρα μαζι.Αραγε τι να κανει ο Ρονι αυτην την στιγμη??Μετα απο λιγη ωρα εφτασα στην στερια,
εδεσα το καραβακι μου,βγηκα εξω,και πηγα ρωτησα ενα τυχαιο ανθρωπο που βρηκα στο δρομο για το που ειμουν.ΑπαντησεΕισαι στο Cursed Island,και οπως λεει το ονομα ειναι καταραμενο,φαντασματα πεταγονται απο το πουθενα για να σε στοιχειωσουν και να σου κανουν την ζωη μιζερη.Θα λυπασαι την στιγμη και την ωρα που εφτασες σε αυτο το νησι.Bwahahahahahah.Συνεχισα να προχωραω βλεπωντας τον τυπο που μου ειπε ολες αυτες της μ*λακιες.Συνεχισα να προχωραω μεσα στην πολη και εφτασα στην φημισμενη πλατεια του Cursed Island η οποια εχει το μεγαλυτερο Μπαρ,σπιτια και το μεγαλυτερο παρκο μετα το Sabaody Archipelago.

Ειμουν ιδιαιτερα χαρουμενος που ειμουν σε αυτο το νησι και εχω ακουσει οτι υπαρχουν πολυ δυνατοι ανθρωποι σε αυτο το νησι.Ενω εκοβα βολτες γυρω απο την πλατεια ειδα ενα νοσοκομειο και αμεσως μου ηρθε στο μυαλο το τραυμα που ειχα στο νεφρο μου και ειπα να παω να το κοιταξω.Μπηκα μεσα στο νοσοκομειο και ρωτησα αν υπαρχει γιατρος που να ειναι ειδικος στις μεταμοσχευσης και στα τραυματα.
Οι καλη γυναικα στο γραφειο μου εδειξε που ειναι ο γιατρος και αρχισα να πηγαινω.Μπηκα μεσα σε ενα γραφειο και ηταν αρκετα παγωμενα.Χαιρετησα τον γιατρο ο οποιος φαινοταν σαν ψυχοπαθης με κατι γυαλια που ειχαν κυκλους πανω στα τζαμια.Του εξηγησα τι ειχε γινει και οτι ηθελα να με δει λιγο.Αρχισε να ελεγχει την πληγη μου λεγοντας οτι εχει μολυνθει και οτι πρεπει να κανει εγχειρηση.Με ξαπλωσε με την μια στο χειρουργειο για να αρχισει αμεσως η χειρουργηση.Περασαν κατι ωρες οπου ειμουν αναισθητος.
Επειτα ξυπνησα μην νιωθοντας πια μικροπονους απο την πληγη μου.Ο Γιατρος που μου εκανε την εγχειρηση μου εξηγησε οτι καθαρισε την πληγη εβαλε ενα φαρμακο το οποιο ηταν για την ανακουφιση πονου και εραψε πολυ καλα την πληγη.Μου ειπε οτι ειμουν ετοιμος να φυγω.Ακολουθησα την συμβουλη του γιατρου και εφυγα απο το νοσοκομειο.Βγαινοντας απο το νοσοκομειο επεσα καταλαθος πανω σε εναν τυπο.Γυρισα να του ζητησω συγνωμη αλλα αμεσως μου επιτεθηκε με το σπαθι του.Το σπαθι του μου περασε με εκοψε λιγο στο μαγουλο.Ετοιμασου να πεθανεις.ειπε.

Δεν πολυκαταλαβα γιατι με χτυπησε αφου συζητησα επανειλημενως συγνωμη.Ο τυπος μαλλον ηταν αρκετα νευριασμενος χωρις λογο.Ενα σκουντιγμα ηταν.Δεν εδωσα πολυ βαση στο τι εγινε αλλα εφοσον ειχε αρχισει η μαχη επρεπε και ηθελα να παλεψω αφου ειχα καιρο να τσακωθω και τα κοκαλα μου σκουριαζαν.
Πηδηξα πανω στον αντιπαλο και προσπαθησα να το χτυπησω με το πισω μερος της πατουσας μου.Ο Αντιπαλος την απεκρουσε πολυ ευκολα βαζοντας το χερι του ετσι καλυπτωντας το προσωπο του!Στριφογυρισα προς τα πισω και αρχισα να ξανατρεχω προς το μερος του βγαζωντας σιγα σιγα την κατανα που μου ειχε δωσει ο φιλος μου ο Ραικου.Ενα πολυ καλο σπαθι που θα με εφερνε σε πλεονεκτημα.Αλλα ο αντιπαλος ειχε ενα μυστικο.Εβγαλε την κατανα του και απεκρουσε την επιθεση μου με το σπαθι που του ετοιμαζα,με εκοψε στο ποδι και επειτα πηγε να μου το καρφωσει στην καρδια.Αλλα προλαβα ταχυτατα να φυγω πισω.Αυτην την φορα ειχε αρχισει αυτος να τρεχει προς τα εμενα πηδωντας πανω κανωντας στριφογυρισματα στον αερα και προσγειωνοντας πανω μου μια τρομακτικη επιθεση που ευτυχως απεκρουσα βαζωντας το θαυματουργο αυτο σπαθι του φιλου μου του Ραικου.

Συγκρουσεις για αρκετη ωρα γινοντουσαν μεταξυ μας με τα σπαθια να βγαζουν σπιθες καθε επιθεση μας.Η δυναμη της συγκρουσης που δημιουργωνταν ακουγωνταν ακομα και στους θεους.Ανθρωποι γυρω μας μας εβλεπαν με τοση συγκεντρωση και τοση απορια πιστευω για την δυναμη μας.Δεν περιμενα να ηταν τοσο δυνατος απο την μια αλλα απο την αλλη το χαιρομουν.Ενας ανταξιος αντιπαλος ο οποιος μπορει να ανταπεξελθει στην δυναμη μου.Αν και ψωνιζομουν λιγο γιατι υπηρχουν εκατομμυριοι ποιο δυνατοι σε ολο το κοσμο.Αλλα σιγα σιγα με εξασκηση θα τους εφτανα.Τωρα επρεπε να εστιασω σε αυτην εδω την μαχη και ειμαι ενταξει.αρχισα να περνω προς το παρον το πανω χερι σε αυτην την μαχη.Χτυπαγα με ολη μου την δυναμη και μερικες φορες εβρισκα ανοιγματα για να μπορω να τον χτυπησω.Τον εκοψα καμια δυο φορες στο ποδι κανοντας να χασει λιγη απο την ταχυτητα του και κανοντας ποιο ανυμπορο στις επιθεσεις μου.
Ειχε ερθει η ωρα μου και θα τον εκανα να πληρωσει.Αρχισα χρησμιοποιωντας περισσοτερο την ταχυτητα μου και λιγοτερο την επιθεση μου να τον χτυπαω σε σημεια ζωτικης σημασιας..Ο Αντιπαλος ειχε πεσει πια στα γονατα ζητωντας ελεημοσυνη.Πως ειναι το ονομα σου??Sieg..Το ονομα μου ειναι Sieg.Τελειωνοντας την φραση του εκοψα το λαρυγγι ενω ηταν πεσμενος στα γονατα.

Ο Sieg κείτονταν στο έδαφος νεκρός. Κραυγές περαστικών και φωνές για άμεση κλήση των Marines να συλλάβουν τον δολοφόνο ακούστηκαν στο χώρο. Ξαφνιασμένος ο Axel κοίταξε τριγύρω. Οι περαστικοί έτρεχαν να φύγουν από δίπλα του. Γεμάτος αίματα και διαισθανόμενος πως αν μείνει κινδυνεύει άρχισε να τρέχει. Αμέσως άντρες ξεχύθηκαν από παντού περικυκλώνοντας τον. Οπλισμένοι χωρικοί με δικράνια, εργαλεία, αληθινά όπλα, ότι είχε ο καθένας έρχονταν να σταματήσουν τον φυγά. Από παντού ακούγονταν φωνές και βλαστημιές. Ο Axel συνέχισε να τρέχει όσο άντεχε. Οι πληγές κι η κούραση δεν τον βοηθούσαν, ίσα ίσα στέκονταν εμπόδιο στη διαφυγή του. "Αν ήμουν καλά θα σας περιποιόμουν κατά πως σας αξίζει αλλά τώρα δεν μπορώ." σκέφτηκε με πικρία. Πήγαινε τρέχοντας προς το λιμάνι αλλά τότε έκαναν την εμφάνισή τους οι Marines. Του έκλεισαν τον δρόμο κι ετοιμάστηκαν για μάχη.
-"Παραδώσου αμέσως φονιά! Παραδώσου κι αντιμετώπισε τη δικαιοσύνη!"
-"Ναι καλά. Σιγά μην παραδωθώ σε σας. Καλύτερα να σκοτωθώ." ανταπάντησε ο Axel θρασύτατα. Αλλά μέσα του ήξερε πως δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα. Πίσω του οργισμένοι πολίτες, μπροστά του οι Marines. Έπρεπε να ξεφύγει με κάθε κόστος. Αλλά πως, κι από που; Κοίταξε τριγύρω ψάχνοντας μια ελπίδα σωτηρίας. Εντόπισε ένα δρόμο αφύλακτο. Όρμησε προς τα εκεί. Από πίσω του κι οι διώκτες του. Η φασαρία ακουγόταν παντού. Έτρεχε προς άγνωστη κατεύθυνση απλά και μόνο για να σωθεί. Πλέον πονούσαν αφόρητα οι πληγές κι η κόπωση τον κατέβαλε σε σημείο να μην μπορεί να κάνει βήμα. Ένα σπίτι δίπλα του είχε την πόρτα ανοιχτή. Μπήκε μέσα. Παραπατώντας βρήκε την πόρτα του κελαριού και χώθηκε εκεί βαθιά στα έγκατα της γης ελπίζοντας. Κάθισε στο πάτωμα με την πλάτη στον τοίχο και τα όπλα στο χέρι. Αν ερχόταν κάποιος θα τον πολεμούσε. Κανένας όμως δεν εμφανίστηκε, μέχρι που η κούραση τον νίκησε και τον πήρε ο ύπνος.
Ώρες αργότερα ξύπνησε με πόνους. Αλλά ήταν ξεκούραστος. Άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο σπίτι. Ήταν βράδυ κι όλοι κοιμούνταν. Πήρε αμέσως ρούχα κι απαραίτητα για να δέσει τις πληγές του. Αφού έδεσε τα τραύματα, μεταμφιέστηκε, έκρυψε μια κουλούρα σκοινί στο σώμα του και ξεκίνησε. Ο δρόμος προς το λιμάνι φυλασσόταν με δρακόντεια μέτρα. Το ίδιο και το πλοίο του. Έπρεπε να φύγει από την πόλη και να κρυφτεί, να περιμένει να χαλαρώσουν λίγο την ασφάλειά τους. Έφτασε στα τείχη δίχως να συναντήσει κανένα κι αποφεύγοντας επιδέξια τις περιπόλους. Έριξε το σκοινί με πρόχειρο γάντζο κι αμέσως σκαρφάλωσε. Ευτυχώς γι' αυτόν με το σκοτάδι της νύχτας για κάλυψη δεν έγινε αντιληπτός και πέρασε εύκολα το τείχος. Στην άλλη πλευρά το δάσος σκοτεινό κι απειλητικό τον καλούσε να μπει στην αγκαλιά του. Το έκανε πιστεύοντας πως θα 'ναι ασφαλής. Αλλά δυστυχώς γι' αυτόν οι κάτοικοι του δάσους, ληστές και παράνομοι όλοι είχαν έρθει να δουν γιατί ο αρχηγός τους είχε αργήσει να γυρίσει. Και τι είχε συμβεί σε αυτόν. Ένα ήταν σίγουρο, πως δεν θα έπαιρναν τα νέα του θανάτου του με καλό μάτι, και σίγουρα δεν θα άφηναν αυτόν που τον σκότωσε να φύγει ατιμώρητος.