(Τελος)The Abyss Of Insanity

Βρισκομαι σε μια αγνωστη παραλια.Το σωμα μου γεματο πληγες.η αμμος γυρω μου ειναι κοκκινη απο το ρυακι αιματος που κυλαει απο το σωμα μου στην θαλασσα.Διπλα μου μια μισοκατεστραμενη βαρκα.
Βρισκω τις δυναμεις και σηκωνομαι απο το εδαφος.Προσπαθω να θυμηθω τι συνεβη αλλα μνημη μου ηταν σαν να εχει σβηστει.Οποτε εκλεινα τα ματια μου το μονο πραγμα που ερχοταν στο μυαλο μου ηταν ανθρωπους να πεθαινουν και να ακουγονται κραυγες πονου παντου γυρω μου.Με τεραστια δυσκολια φτανω ως την διαλυμενη βαρκα και ψαχνω το σακιδιο μου.βγαζω απο εκει ενα μικρο μπουκαλι.Πινω το περιεχομενο του και αμεσως μετα,το σωμα μου κατερευσε.Ενω βρισκομουν λιποθυμος στο εδαφος,στο μυαλο μου δημιουργειται η εικονα ενος καραβιου.Και λιγο αργοτερα βλεπω τον ευατο μου να ειναι γονατισμενος με δακρυα στο προσωπο να φωναζει"ΟΧΙΙΙΙΙΙ!".

Ειχε πια νυχτωσει οταν ανοιξα τα ματια μου. Κοιταζω το σωμα μου και ολες οι πληγες ειχαν σταματησει να αιμοραγουν. Πλεον ειχα αρκετες δυναμεις για να περπατισω ως την πολη. Το φαρμακο που ειχα πιει ειχε δρασει ενω ειμουν λιποθυμος.Επρεπε να βρω γρηγορα ενα γιατρο γιατι πολλες πληγες ηθελαν ραμματα και επισης σε αλλες πληγες που ειχαν προκληθει απο σφαιρες, Βρισκονταν ακομα θραυσματα.
Υπεθεσα οτι η πολη βρισκεται στο κεντρο του νησιου και ετσι αρχισα να κατευθυνομαι προς εκεινη την κατευθυνση.Μετα απο περιπου δυο ωρες περπατημα, Αρχισα να διακρινω τα σπιτια να ξεπροβαλουν πανω απο τη ψηλη βλαστηση του δασους του νησιου. Λιγο αργοτερα εφτασα στην πολη. Οταν με ειδαν οι κατοικοι εμοιαζαν σοκαρισμενοι απο το γεγονος οτι μπορουσα να σταθω στα ποδια μου ενω καθε φυσιολογικος ανθρωπος, θα ειχε πεθανει με τοσες πληγες στο σωμα του.

Εμοιαζαν φιλοξενοι ανθρωποι. Ετρεξαν κατ'ευθειαν κοντα μου και με πηγαν στο ιατρειο του νησιου.
Ο γιατρος ηταν ενας κοντος γερακος με φουντωτα κοκκινα μαλλια.Οταν με ειδε δεν πιστευε στα ματια του.
-Αυτο δεν ειναι δυνατο! Κανενας δεν θα επιζουσε με τοσες πληγες πανω του.Πως σταματησε η αιμοραγια?
-Απο ενα δικο μου φαρμακο...
-Ενδιαφερον...Απο ποιο νησι ερχεσαι?
Σκεφτηκα για λιγες στιγμες. Τιποτα! Δεν θυμομουν το παραμικρο απο οτι εγινε μεχρι τοτε.
-Δεν θυμαμαι.
-Συγνωμη για την φλυαρια,Ξαπλωσε σε αυτο το κρεβατι, Θα σου κανω ραμματα οπου χρειαζεται και θα βγαλω τις σφαιρες απο το σωμα σου.
Μετα απο λιγο εδεσε με επιδεσμους τις πληγες μου.
-Λοιπον...Χρειζεσαι ξεκουραση για να ανναρωσεις.Μπορεις να ερθεις να μεινεις σπιτι μου, με την οικογενεια μου μεχρι να γινεις απολυτως καλα. Τι λες?
-Χμμμ ναι..Γιατι οχι.
Και ακολουθησα το γιατρο μεχρι το σπιτι του.

Ενω κατευθυνομασταν στο σπιτι του γιατρου, Διασχισαμε ενα μικρο δασος.Ενω περπαταγαμε σε ενα μικρο μονοπατι που το διεσχιζε, Ξαφνικα συνεβη κατι παραξενο.Τα δεντρα του δασους πηραν την μορφη σπιτιων που καιγονταν και ανθρωπων που σφαζονταν απο πειρατες. Για αλλη μια φορα αρχισαν να ακουγονται πυροβολισμοι και κραυγες πονου.
-Το ακουτε και εσεις αυτο?
Ρωτησα το γιατρο που ηταν μπροστα μου
-Δεν ακουω τιποτα...
Απαντησε με απορια.
-Δεν μπορει να τα φανταζομαι ολα αυτα...Δεν ειναι φυσιολογικο...
Ειπα απο μεσα μου.Κανονικα, καθε ανθρωπος που εβλεπε ενα τετοιο θεαμα θα ειχε φοβηθει απιστευτα.
Για καποιο λογο,Τα συναισθηματα μου ειχαν χαθει.Δεν ενιωθα τιποτα πλεον. Απ'οτι φαινεται δεν ειμουν ενας φυσιολογικος ανθρωπος πια...

Μετα απο περιπου 15 λεπτα φτασαμε στο σπιτι του γιατρου. Στον κηπο βρισκονταν μια νεα κοπελα κοντα στα 17 που ποτιζε τα δεντρα.
-Αυτη ειναι η κορη μου την λενε Louisa.
-Χαιρω πολυ. Με λενε Merovech και δυστυχως αυτο ειναι το μοναδικο πραγμα που θυμαμαι απο το παρελθον μου.
Αυτη αφησε το ποτιστηρι και γυρησε προς το μερος μου.
-Πωπω πρεπει να χτυπησες πολυ ασχημα ολοκληρο το σωμα σου ειναι τυλιγμενο με γαζες.
Ηταν πολυ ομορφη. Το προσωπο της μου εμοιαζε οικειο αλλα δεν ειχα ιδεα ποια ηταν.
Μπηκαμε μεσα στο σπιτι οπου μας περιμενε η γυναικα του γιατρου.
-Merovech αυτη ειναι η γυναικα μου.
Αφου συστηθηκαμε, ο γιατρος εξηγησε στη κορη και την γυναικα του οτι θα εμενα στο σπιτι τους μεχρι να ξεπερασω εντελως τα τραυματα μου.
Λιγο αργοτερα, αφου εφαγα μαζι με την οικογενεια, Πηγα στο δωματιο μου και ανοιξα το μεγαλο σακιδιο που ειχα μαζι μου στη βαρκα.Μεσα βρηκα λιγα χρηματα, τροφιμα και ενα σπαθι πολυ καλα ακονισμενο στολισμενο με πολυτιμους λιθους. Μου εκανε μεγαλη εντυπωση οταν το ειδα και αποφασισα να προπονηθω με αυτο ετσι ωστε να με βοηθησει να θυμηθω καποια πραγματα για το παρελθον μου.

Την επομενη μερα, ξυπνησα αρκετα πρωι και πηρα το σπαθι μου και βγηκα εξω.
Κοιταζα το σπαθι για αρκετη ωρα. Μεσα απο τους πολυτιμους λιθους ειδα ενα βουνο απο πτωματα και ενα ποταμι αιματος να κυλαει.Ετριψα τα ματια μου και ξανακοιταξα.Τιποτα.....
Οι παραισθησεις ειχαν γινει ακομα χειροτερες απο πριν.Αρχισα να προπονουμαι με το σπαθι μου.
ηταν λες και ηταν φτιαγμενο μονο για το χερι μου.Ενω εκανα προπονηση, κοιταζω την γυαλιστερη λεπιδα του σπαθιου και στο μυαλο μου ερχεται η αναμνηση ενος αντρα λιγο μεγαλυτερου ηλικιακα απο μενα.
Το προσωπο του μου ηταν οικειο επισης.Αλλα δεν καταφερα να θυμηθω ποιος ηταν...
Το βλεμα μου ειχε παγωσει πανω στην λεπιδα και αγνοουσα οτιδηποτε γινοταν γυρω μου.Μετα απο λιγο νιωθω ενα χερι στον ωμο μου.Τοτε η παραισθηση χαθηκε απο την λεπιδα και κοιταξα πισω μου.
Ηταν η Louisa με ενα παραξενεμενο βλεμα στο προσωπο της.
-Εισαι καλα? σου μιλαγα τοση ωρα και με αγνοουσες ενω ειχες το βλεμα σου σε αυτο το σπαθι.
-Ναι, ναι καλα ειμαι απλα το σπαθι μου θυμησε κατι απο το παρελθον μου, αυτο ειναι ολο.
Η Louisa κοιταξε καλα το σπαθι.
-Αυτο το σπαθι ειναι πολυ ακριβο.Που το βρηκες?
-Δεν εχω ιδεα, Ηταν μεσα στον σακο μου οταν εφτασα στο νησι.
-Μονο ενας πετυχημενος ξιφομαχος μπορει να εχει ενα τετοιο σπαθι.Τα δινουν ως βραβεια στο πρωταθλημα ξιφομαχων που καθε χρονο οργανωνεται σε διαφορετικο νησι.Μπορω να το δω λιγο?
Της εδωσα το σπαθι και κοιταξε την λαβη.
-Μα! Δες την ημερομηνια! Εισαι ο περσυνος πρωταθλητης!

Ξαφνιαστικα απο αυτο που ακουσα.Εαν ειμουν τοσο πετυχημενος θα ειμουν γνωστος στον κοσμο αλλα απο οσους ειχα συναντησει μεχρι τωρα κανεις δεν με αναγνωρησε.
Η Louisa με κοιταγε με θαυμασμο.Και εγω ειχα καρφωσει το βλεμα μου στην ημερομηνια.
Ξαφνικα ολα γυρω μου μαυριζουν.Μεσα στο σκοταδι φαινεται ενας τυπος περιπου στο υψος μου να φοραει μια μαυρη κουκουλα που καλυπτε το προσωπο του.Στο εδαφος βρισκονταν ενας αλλος τυπος με ενα σπαθι καρφωμενο στο λαιμο του και το αιμα του εφτανε μεχρι τα ποδια μου.
Εξηγησα στη Louisa την ψευδαισθηση που μολις ειδα.
-Περιμενε εδω!
μου ειπε και ετρεξε μεσα στο σπιτι.
λιγες στιγμες μετα βγηκε εξω κρατωντας μια εφημεριδα στα χερια της.
-Κοιτα! Εδω λεει οτι ο περσυνος νικητης δεν δηλωσε ποτε το ονομα του και πολεμουσε με μια κουκουλα ετσι δεν καταφερε κανενας να τον αναγνωρισει.Αυτος που ειδες ηταν ο νικητης του πρωταθληματος! Δηλαδη εσυ!
-Χμμ δεν ειμαι σιγουρος αν οντως ειμαι εγω.
-Ενας τροπος μενει για να μαθουμε....
Και με οδηγησε μπροστα απο ενα δεντρο με σκληρο κορμο.
-Αυτη ειναι η ιδεα μου: Αν καταφερεις να κοψεις στη μεση το δεντρο με την μια, σιγουρα εσυ εισαι ο πρωταθλητης!

Ηταν ανδιαμφισβητητα μια καλη προκληση για μενα.Σταθηκα μπροστα απο το δεντρο και εβγαλα το σπαθι μου.Το σπαθι μου, αντανακλουσε τις ακτινες του ηλιου που μολις ειχε αρχισει να ανατελει.
Με ολη μου την δυναμη χτυπησα το δεντρο με το σπαθι και πραγματι το δεντρο κοπηκε στην μεση.
Δεν ηταν κανενα τεραστιο δεντρο. Ηταν ενα απλο δεντρο με σκληρο κορμο.Δεν πιστευα οτι τα καταφερα και κοιταξα την Louisa.Αυτη με ενα τεραστιο χαμογελο μου ειπε.
-Το ηξερα οτι εισουν εσυ!
Και ετρεξε και με αγγαλιασε.Και τοτε εκει που πιστευα οτι τα συναισθηματα μου ειχαν χαθει πλεον,Ενιωσα μια απιστευτη συμπαθεια για αυτη τη κοπελα.Με βοηθησε απιστευτα να θυμηθω καποια σημαντικα πραγματα για το παρελθον μου.
-Εγω θα παω στην πολη να αγορασω καποια τροφιμα.Θες να ερθεις μαζι μου?
Αποφασισα να παω μαζι της γιατι ηθελα να αγορασω καποια πραγματα για το ταξιδι μου.
Μετα απο λιγα λεπτα περπατιμα, φτασαμε στην πολη. Μαζι με την Louisa μπηκαμε σε ενα καταστημα με τροφιμα και αγορασαμε οτι χρειαζομασταν.Ξαφνικα ακουω ενα πυροβολισμο απο πισω μου.

Κοιταζω πισω μου και βλεπω 5 ληστες.Ο ενας κραταγε ενα οπλο και εμοιαζε να ειναι ο αρχηγος τους.Οι αλλοι τεσσερις κραταγαν σπαθια...
-Δωστε μας οτι πολυτιμο εχετε και δεν θα σας πειραξουμε!
-Και εσυ, δωσε μας το σπαθι σου, Φαινεται πολυτιμο!
-Και τι θα γινει αν δεν το δοσω?
Ερχεται και με σπρωχνει με το ενα χερι και με το αλλο με πιανει απο το λαιμο.
-Παρε το χερι σου απο πανω μου γιατι θα το χασεις...
-Χαχαχα τον ακουσατε παιδια? Ο τυπος θελει να το παιξει ηρωας!
Γυρισα και κοιταξα την Louisa και ηταν σε ασφαλη αποσταση.
με μια γρηγορη κινηση βγαζω το σπαθι μου και του κοβω το χερι που ειχε στον λαιμο μου.
Αυτος πεφτει κατω ουρλιαζοντας απο τον πονο.
-Σκοτωστε τον! ΤΩΡΑ!

Οι τεσσερις ληστες μολις ειδαν τι εκανα στον αρχηγο τους, εβγαλαν τα σπαθια τους και μου επιτεθηκαν ταυτοχρονα.Εκει ειναι που παρολο που δεν θυμομουν τιποτα, φανηκε οτι ειμουν πολυ καλος ξιφομαχος. Ηταν σαν κατι εμφυτο που ουτε ο ιδιος δεν καταλαβα πως απεκτησα.
Ενω ετρεχαν προς το μερος μου, Πηδαω πανω απο τα κεφαλια τους και προσγειωνομαι στην πλατη τους.
Καρφωνω με το σπαθι μου το πισω μερος του λαιμου ενος απο τους ληστες που επεσε κατω νεκρος.
Ενας αλλος απο τους ληστες που βρισκονταν απο πισω μου, προσπαθησε να μου κοψει το κεφαλι αλλα προλαβα να σκυψω.Τον κλοτσαω με δυναμη στο κεφαλι και αυτος πεφτει κατω.Ενω σηκωνω το σπαθι μου για να τον αποτελειωσω, βλεπω οτι τα ραμματα σε καποιες πληγες ειχαν σπασει και αρχισαν να αιμοραγουν και παλι.
Ο τριτος απο τους ληστες επιασε το οπλο του αρχηγου του απο κατω και με πυροβολησε στο στηθος.
-Να παρει! Δεν νιωθεις πονο?
-Δεν νιωθω τιποτα....
Αυτος ειχε ξαφνιαστει απο το γεγονος οτι παρολο που με πυροβολησε στο στηθος ηταν σαν να αγνοησα τον πονο εντελως.
Τρεχω κατα πανω του, Πηδω στον αερα και πιανω το κεφαλι του και το χτυπαω με δυναμη στο πατωμα.
Ενω ηταν κατω,Τον καρφωνω στην καρδια με το σπαθι μου.
-Δεν εισαι ανθρωπος εσυ!
ειπε ο τελευταιος ληστης και εφυγε τρεχοντας.
ο αρχηγος της συμμοριας ειχε μεινει κατω σε κατασταση σοκ επειδη του εκοψα το χερι.
Με μια κινηση του σπαω τον λαιμο και ξεψυχαει.

Ο ιδιοκτητης του μαγαζιου ειχε κρυφτει κατω απο τον παγκο.Μολις με ειδε να αποτελειωνω και τον τελευταιο ληστη, σηκωθηκε και μας ευχαριστησε.Ως δειγμα ευγνωμοσυνης μας αφησε να παρουμε οτι θελουμε απο το μαγαζι του δωρεαν.Αφου πηραμε οτι χρειαζομασταν, αρχισαμε να περπαταμε πισω στο σπιτι.
-Ο τροπος που πολεμας ειναι απιστευτος! Αν εμενες στο νησι μας θα ειμασταν ολοι ασφαλεις απο πειρατες.
-Λυπαμαι..Εχω αλλα σχεδια.Θα φυγω συντομα.
-Κριμα..
Ειχε ενα λυπημενο βλεμα στο προσωπο της αλλα δεν μπορουσα να κανω κατι.Δεν γινοταν να ερθει μαζι μου στα ταξιδια μου γιατι θα ηταν πολυ επικινδυνο για ενα κοριτσι 17 χρονων.
Οταν γυρισαμε στο σπιτι, πηγα στο δωματιο μου και εραψα ξανα τις πληγες που ανοιξαν κατα την διαρκεια της μαχης.Τακτοποιησα τα τροφιμα που πηρα απο το μαγαζι στον σακο μου και καθαρισα το σπαθι μου απο το αιμα των ληστων.

Ενω καθαριζα το σπαθι,Συνεβη κατι πολυ παραξενο.Η μυτη μου ματωσε χωρις λογο.
-Σκοτωσε τους ολους....
Ακουστηκε μια φωνη.Κοιταξα γυρω μου και δεν ειδα κανενα.η φωνη μου φαινονταν οικεια για καποιο λογο.
-Κανε οτι σου λεω και θα κυβερνησεις αυτο το κοσμο,κατακλυσμενο απο αδυναμους ανθρωπους.
-Ποιος εισαι!
-Εγω? Εγω ποιος ειμαι?Εγω ειμαι η σωματικη σου δυναμη! εγω ειμαι η ψυχικη σου δυναμη! εγω ειμαι σκεψη σου! Χωρις εμενα θα εισαι ενα αχρηστο σκουλικι που θα το παταει οποιοσδηποτε το συναντησει.Ακολουθα τις οδηγειες μου και δειξε στον κοσμο ποιος ειναι ο δυνατοτερος!
Ξαφνικα παρα την θεληση μου, Το χερι μου επιασε το σπαθι και σηκωθηκα ορθιος.
-Οχι! Δεν θα σε αφησω να με ελεγξεις!

-Δεν καταλαβαινεις ανοητε? Δεν ειναι επιλογη σου! Παρατηρησες και πριν οτι δεν νιωθεις πονο η συναισθηματα! Εγω τα σταματησα. Ειναι αισθησεις ανοητων,αδυναμων ανθρωπων!
Προσπαθησα να αντισταθω αλλα τιποτα.
-Μην αντιστεκεσαι,γινε ενα με μενα!
Ξαφνικα σταγονες αιματος βγηκαν απο τα ματια μου.καποιες πληγες στο σωμα μου αρχισαν να αιμοραγουν και παλι.
-Αυτο ειναι ενα μικρο δειγμα απο τι προκειτε να συμβει αν με αμφισβητησεις...
Ο πονος ειχε επιστρεψει εκεινη τη στιγμη.Τα συναισθηματα επισης.Ενιωθα πανικο και φοβο,ο πονος ηταν απιστευτος και ειχε κατακλυσει ολοκληρο το σωμα μου.Το αιμα κυλαγε σαν ποταμι στο πατωμα.
-Ε...Ενταξει θα κανω οτι θελεις απλα κανε το να σταματησει.
Ξαφνικα ο πονος χαθηκε. Η αιμοραγια σταματησε και τα συναισθηματα για μια ακομη φορα εξαφανιστηκαν.

Επεσα στο πατωμα.Τα ματια μου ειχαν παραμεινει ανοιχτα αλλα το σωμα μου ειχε παραλυσει εντελως.
Λιγες στιγμες αργοτερα καταφερα να σηκωθω ορθιος.
Περπατισα ως τον καθρεφτη και κοιταξα το προσωπο μου.Ειχε συμβει κατι απιστευτο.Ενω το φυσιολογικο χρωμα των ματιων μου ηταν μπλε,Το δεξι μου ματι ειχε γινει μαυρο σαν το σκοταδι.Επισης οι δυο σταγονες αιματος που κυλησαν απο τα ματια μου,Αφησαν δυο περιεργα σημαδια στο προσωπο μου.
Ηταν πολυ βραδυ και ετσι επεσα να κοιμηθω,ενω σκεφτομουν συνεχως τι μπορει να ηταν αυτη η φωνη.
Ξαφνικα στο μυαλο μου ερχεται η εικονα μια σπηλιας.Μεσα απο την σπηλια ερχονταν ενα φως και μπορουσα να ακουσω νερο να κυλαει.Μπαινω στην σπηλια και βλεπω μια νεοτερη εκδοση του εαυτου μου να ειναι μαζι με ενα αλλο τυπο.
-Οχι Merovech! μην το κανεις! Δεν εχεις ακουσει τον θρυλο?
-Χαχα! Ανοησιες! θα δεις που θα πιω και δεν θα συμβει απολυτως τιποτα.
Και πηρε με τα χερια του λιγο απο το νερο της πηγης και το ειπιε...
Εκει ηταν που τελειωσε το οραμα.Ανοιξα τα ματια μου και ηταν ακομα σκοτεινα εξω.

Ειχε ερθει η ωρα...Επρεπε να κανω οτι μου ελεγε η φωνη μεσα μου.Δεν ηθελα να γινει κατι τετοιο αλλα επρεπε.Οποιος και αν ηταν αυτος που μου μιλαγε, με προειδοποιησε...Αν δεν εκτελουσα οτι μου ελεγε θα με σκοτωνε.Επισης μια ζωη χωρις σωματικο η ψυχικο πονο ηταν κατι που ολοι ονειρευονταν.Ενιωθα σχεδον σαν...Θεος!Τυφλωμενος απο τις νεες μου δυναμεις,Πιανω το σπαθι μου και χαρασω λιγο το χερι μου.Καθολου πονος...Ενα τρομαχτικο χαμογελο ειχε χαραχθει στο προσωπο μου.Βγαινω απο το δωματιο μου και αρχισω να περπαταω αργα στους διαδρομους του σπιτιου σερνωντας πισω το σπαθι μου.
Καποια στιγμη σταματαω εξω απο μια πορτα.
-Συγνωμη...
Λεω απο μεσα μου και μπαινω στο δωματιο.Εκει κοιμοταν οι γονεις της Louisa.
με το σπαθι μου τους καρφωνω στην καρδια χωρις να ακουστει το παραμικρο.Το αιμα κυλαγε απο το κρεβατι και ειχε βγει απο την πορτα και εφτασε μεχρι τον διαδρομο.
Συνεχισα να περπαταω και το ματωμενο μου σπαθι αφηνε μια κοκκινη γραμμη αιματος απο εκει που περναγα.Ξαφνικα φτανω εξω απο το δωματιο της Louisa.Ανοιγω προσεκτηκα την πορτα και μπαινω μεσα.
περπαταω μεχρι το κρεβατι της για να την σκοτωσω...
Ξαφνικα εκεινη ανοιγει τα ματια της.Απο τον φοβο,δεν μπορουσε να μιλησει,τις ειχε κοπει η ανασα.
Ενα δακρυ επεσε απο τα ματια μου στο σεντονι της.
-Σε παρακαλω...Δεν μπορω να το κανω αυτο...Ασε την να ζησει!
Αρχισα με ολες τις δυναμεις που μου ειχαν απομεινει να προσπαθησω να αντισταθω.
-Τρεξε Louisa! Τρεξε! Δεν ελεγχω αυτα που κανω!
Αυτη τοτε πηρε θαρος,σηκωθηκε και ετρεξε εξω απο σπιτι κλαιγοντας.
-Καταφερες να μου αντισταθεις! Ωραια λοιπον...Ας αφησουμε την κοπελα να ζησει...
Μετα απο αυτη την αντισταση,η φωνη στο μυαλο μου βρηκε την ευκαιρια να λαβει ακομα μεγαλυτερο ελεγχο στο σωμα μου.Το ανθρωπινο κομματι μου πλεον ηταν μιδαμινο...
Πλεον ειμουν ενας ψυχοπαθης δολοφονος...Που θα εκανε τα παντα για να εχει δυναμη,χρηματα και δοξα.Ετσι λοιπον εκλεψα μια βαρκα απο το μικρο λιμανι του νησιου και εφυγα μεσα στο απολυτο σκοταδι πριν με συλλαβουν γι'αυτο που εκανα.

ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Όνομα: Merovech
Haki Points: 1
Player of the Month Points: 9
Beli: 23.500
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πολύ καλή η ιστορία σου...Περιμένω να εξηγήσεις τα οράματα κάποια στιγμή στο μέλλον...Ευφυέστατη η δεύτερη προσωπικότητα σου και η κόντρα...Λίγο μεγαλύτερα ποστ (14-15 σειρές) για μένα, και είσαι άψογος...