[Αρχή] The siege

(Συνέχεια του:The sword-hand man)
Στην προηγούμενη ιστορία...
Αφού βρέθηκα στο νησί Λινεέλ και με μάζεψε ένας κύριος, έμαθα ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν τον τωρινό βασιλιά και έτσι πήγα σε ένα άλλο χωριό στο νησί για να τους πείσω να επαναστατήσω. Τότε για κακή μου τύχη, εμφανίστηκε ο φρουρο΄ς του βασιλιά και μετά απο μια σκληρή μάχη τον νίκησα.
- Θα έρθουμε μαζί σου.
Είπε ενας νεαρός πολεμιστής.
- Ποιος έισαι εσύ;
- Ο Ντάρτους πρώην φρουρός του βασιλιά, θα με χρειαστήτε για να τον εκθρονίσετε.
-Ωραιά. Πάρτε όσα όπλα έχετε και ας πάμε για συγκέντρωση στο άλλο χωριό.
Και έτσι με ακολούθησαν.

Μετά απο πολλή ώρα, αφού είχαν πάρει τα όπλα και πηγαίνοντας γύρω,γύρω απο το κάστρο κρυμμένη στο δάσος φτάσαμε, κατα τύχη στο άλλο χωριό. Όλοι είχαν φροντίσει τα τραύματα τους.
- Λοίπον πόσοι έιστε;
- Σαράντα-τρεις... Και μαζί με έμας τους δυο, είμαστε σαράντα-πέντε.
-Έει,παιδί.
Μέτα γύρισα και έιδα τον κύριο που με είχε βρει στην παραλία.
-Πως πήγε με τα φάρμακα;
-
Άρχισε να φωνάζει όταν έιδε την πληγή μου.
- Πως το έπαθες αυτό;
-Πολέμησα έναν σπαθοχέρι...
- Εννοεί τον Χιακιμάρου...
Είπε ο Ντάρτους και ο αρχηγός του χωριού τέρρα έμεινε έτσι
- Τον Χιακιμάρου... Βλέπω πήρες το σπαθί του...
-Και όχι μόνο.
Είπα και του έδειξα τα λέφτα που άρπαξα.

- Ας μην ξεφεύγουμ από το θέμα. Ρέιτζι, πόσοι είστε;
- Μαζί με έμενα, είμαστε σαράντα-δύο...
Οπότε ήμασταν 87.
-Λίγοι έιμαστε. Θα κατακτήσουμε ολόκληρο παλάτι;
Μποινγκ...Μποινγκ
- Δικιά σου ιδέα ήταν.
Μου φώναξαν και οι δύο μαζί αφού με χτύπησαν.
- Ας αρχίσουμε. Μπροστά τα σπαθιά, πίσω τα πιστόλια.
- Εμμ, το μόνο όπλο εξ αποστάσεως΄που έχουμε είναι μια μπαζούκα.
- Καλά, αυτόν βάλατε για αρχηγό;
Φώναξε ένας Τέρριαν.
-Λίγος σου πέφτω;
- Αυτός νίκησε τον Χιακιμάρου...
Ο πολεμιστής έμεινε.
-Μην μιλάτε και ας πάμε στο κάστρο.
Προχωρήσαμε και λίγο πριν από το λιμάνι συνηδειτοποίησα κάτι.
-Εμ, να πω κάτι.

-Τι;
-Πώς θα γκρεμίσουμε την πύλη;

-Τίποτα δεν σκέφτηκες;
- Μπορεί να είσαι δυνατός πολεμιστής αλλά απο στρατιγική...
- Με τι θα τι σπάσουμε τελικά;
Ρώτησα αλλά κανείς δεν είχε καμιά απάντηση.
- Περίμενε, έχω μια ιδέα...
Αναφώνησα. Όλοι με κοίταξαν με προσοχή, έτοιμοι να την ακούσουν.
- Θα κόψουμε δύο δέντρα και θα τα χρησιμοποιήσουμε ως κριούς...
Όλοι χτύπησαν την παλάμη τους στο μέτωπο.
- Τι ανόητη ιδέα είναι αυτή;
Ο Ντάρους το έπιασε απ΄τον νόμο ήρεμα και όταν γύρισε του είπε.
- Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;
Έτσι αποφασίσαμε να επιτεθούμε στο κάστρο. Προχωρήσαμε αποφασισμένοι, ογδοντα-εφτά άντρες εναντίον ποιος ξέρει πόσων στρατιωτών. Γιατί μπλέκτηκα τελικά σε αυτό.

Άλλαξαμε πορεία. Αφήσαμε τα σύνορα του λιμανιού και κατευθυνθήκαμε προς το κάστρο μέσα απ΄το δάσος. Φτάσαμε σε σημείο που δεν βλέπει ούτε σπίτι, ούτε το κλαστρο. Αρχίσαμε να κόβουμε πολλά δέντρα, άλλα πολύ μεγάλα, άλλα χοντροκομμένα. Μαζέψαμε δεκα-εφτά.
- Κύριε, έχουμε δύο κατάλληλα.
- Πάρτε τα όλα και ας αρχίσουμε.
Ο Ντάρτους μα καθοδήγησε ακριβώς απ'έξω απ'την πύλη. Άφησαμε τα περισσευόμενα δέντρα δίπλα, κοντά στο δάσος. Έβγαλα το κατάνα μου και φώναξά:
- Επανάσταση...
Όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Μας πήραν έιδηση οι φρουροί. Οι πιο γεροδεμένοι άντρες σήκωσαν τους κορμούς και άρχισαν να κοπανούν την πύλη. Δεν άργησε πολύ. Ο πρώτος νεκρός έπεσε. Έιχα ξεχάσει πως οι αντίπαλοι έχουν πιστόλια.
- Τι κάνουμε τώρα;
Ρώτησε ανήσυχος ο Ρέιτζι... Τότε μου η΄ρθε άλλη μια λαμπρή ιδέα...
- Ντάρτους πόσο ψηλό είναι το εξωτερικό τείχος;
- Είκοσι μέτρα.
- Έχουμε τέσσερα δέντρα τόσο μακρυά, πάρτε τα... Και κάντε τα σκάλες.

Οι πολεμιστές πήραν τα δέντρα. Πολλοί μαζί τα τοποθέτησαν διαγώνια και έτσι θα μπορούσαν να ανέβουν στα τείχη. Άλλοι ανέβηκαν ενώ άλλοι έμειναν κάτω περιμένοντας την πόρτα να σπάσει. ανέβηκα και εγώ πάνω. Κάποιο έπεσαν λόγω των σφαιρών. όμως η επιθέση είχε αρχίσει. Μόλις ανέβηκα είδα άνδρες με σπαθιά παντού. Αλλού δικούς μου, αλλού δικους τους. Τότε ξαφνικά άκουσα:
-Πέθανε!
Γύρισα και είδα έναν άντρα να μου επιτίθετε. Απέκρουσα με τα χέρια μου την επιθεσή του μπλοκάροντας την λαβή. Τον έσπρωξα και τον χτύπησα. Η μπουνιά μου τον άφησε αναίσθητο. Μέτα ήλθαν άλλοι δύο. Τους νίκησα χωρίς να χρησιμοποιήσω το κατάνα μου. Δεν το χρειαζόμουν οπότε ποιος ο λόγος. Ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον.Άλλους τους άφηνα λιπόθυμους, άλλοι έπεφταν στους κορμούς ενώ άλλοι σκοτώνονταν καταλάθος μόνοι τους. Κοίταξα για μια στιγμή κάτω. Οσοί είχαν τους "κριούς" είχαν σκοτωθεί. Ο Ρέιτζι ψιθύριζε κάτι σε αυτόν με την μπαζούκα. Τότε αυτός έριξε μία και γκρέμισε την πύλη. Πήδηξα πάνω σε έναν απ'τους κορμούς και άφησα τον εαυτό μου να γλιστρίσει μέχρι κάτω. Όταν είμουν κοντά στο έδαφος πήδηξα και προσγειώθηκα δίπλα στους άλλους.
- Τελικά ήταν πιο εύκολο απο ότι νόμιζα.

Ο καπνός από την έκρηξη δεν έιχε φύγει ακόμα. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσουμε με μια μικρή ασφάλεια. Μόλις πέρασαν οι πρώτοι, συμπεριλαβανομένου έμενα, τον Ρέιτζι και τον Ντάρτους οι φύλακες άρχισαν να ρίχνουν. Είχαν δυμιοργήσει δύο γραμμές. Οι απο πίσω ήταν ανάμεσα στους πρώτους. Κάποιους τους πέτυχαν όμως καταφέραμε να τους επιτεθούμε πριν βγάλουν τα σπαθιά τους. Έριξα κάποιες καλές γροθιές...
- Πάρτε τα καθάρματα
Κάλα, δεν ξέρω ποιος έφταιγε, μα κάποια στιγμή ήλπιζα ότι θα ερχόντουσταν οι marines. Έτσι θα μπορούσα να φύγω. Ομώς είχα δύο θέματα να λύσω. Το πως θα φύγω απο το κάστρο και το πως θα φύγω απο το νησί. Το πρώτο δεν με απασχολούσε. Κάτι θα αυτοσχδίαζα. Αλλά η σχεδία μου;
- Ρέιτζι, έφτιαξες την σχεδία μου;
- Φυσικά... Ότι θυμάσαι χέρεσαι.
Είπε ενώ χτυπούσε με το σπαθί του κάτι εχθρούς. Ανακουφίστικα.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν ουρλιακτά, οι λέξεις πέθανε και θα σε σκοτώσω, ο ήχος μετάλλου που χτύπαγε πάνω σε μέταλλο και οι εκρήξεις απ΄την μπαζούκα κάθε τόσο...

Ξαφνικά άκουσα βήματα. Σιγανά βήματα. Ακόμα και μέσα στον θόρυβο μπορούσε κανείς να τα ξεχωρίσει. Γύρισα και έιδα έναν ψηλό τύπο. Είχε σκούρα κόκκινα μαλλιά και συνοδευόμενα με ένα μουστάκι. Τότε ένας από τους πολεμιστές μου είπε:
- Αρχηγέ, πάμε για το δεύτερο τείχος ;
Ο κύριος απεναντί μου με κοίταξε με έντονο βλέμμα.
- Ωστέ εσύ είσαι ο αρχηγός τους.
Κινήθηκε τόσο γρήγορα που σχεδόν δεν κατάλαβα πότε βρέθηκε κοντά μου. Ίσα ίσα πρόλαβα να τραβήξω το κατάνα μου και να απεκρούσω τη λεπίδα του με την δικιά μου. Προσπάθησα να τον κλωτσήσω και αν και αστόχισα κατάφερα να τον στείλω προς τα πίσω. Άρχισε να μου κάνει πολλές επιθέσεις που ίσα ίσα κατάφερνα να τις απεκρούσω. Σπρώχναμε ο ένας τον άλλον με τις λαβές μας ώσπου αποθηθήκαμε και οι δυο. Τότε τρέξαμε ο ένας προς τον άλλον σαν να συμμετέχαμε σε ξιφομαχία. Και έτσι προσπεράσαμε ο ένας τον άλλον και προσγειωθήκαμε στην θέση του άλλου.
Άκουσα ένα μικρό ουρλιακτό. Τον είχα τραυματίσει σοβαρά. Μπορεί να ήταν ζωντανός αλλά ήταν σχεδόν αναίσθητος.

Το κάστρο είχε αδιάσει. όμως τώρα συνηδειτοποίησα τι μου είχε πει ο στρατιώτης πριν. Είδα ένα δεύτερο τείχος. Όχι είκοσι μέτρα μα περίπου δέκα. Δεν είχε επάλξεις και ε΄τσι προφανώς οι στρατιώτες δεν θα είχαν πιστολιά. Τρέξαμε κοντά στην πύλη.
- Ωχ,όχι πως θα την σπάσουμε αυτή την φορά;
- Άστο σε εμένα αρχηγέ.
Είπε ο άνδρας με την μπαζούκα και έτρεξε μπρος μας. Γονάτισε στο έδαφος και έριξε με την μπαζούκα του στην πύλη. Για ακόμα μία φορά η πύλη γκρεμίστηκε.
- Επίθεση!!!
Φώναξε ο Ντάρτους και για ακόμα μια φορά τρέξαμε μέσα απο την κάπνα και κάναμε έναν μικρό αιφνιδιασμό μάλλον. Οι φρουροί ήταν λιγότεροι αλλά το ίδιο και έμεις. Επιεθήκαμε σε όποιους βρήκαμε μπροστά μας. Χτύπησα με την γροθιά μου τον πρώτο που βρήκα. Μετά μου επιτέθηκε ένας άλλος. Τον χτύπησα με το γόνατο μου στην κοίλια. Άκομα ένας μου επιτέθηκε απο πίσω αλλα ευτυχώς έπιασα τη λαβή του σπαθιού του και τον αναποδογύρισα. Ερχόντουσταν όλο και περισσότεροι.

Ξαφνικά είδα άλλον έναν. Καπετάνιος πρέπει να ήταν. Φορούσε ρούχα σαν το φιφοχέρι που είχα πολεμήσει μόνο στο χρώμα του πράσινου όπως αυτόν που είχα αντιμετωπίσει λίγο πιο πριν. Είχε δυο θηκές σπαθιών. Έσκυψε και κράτησε τα σπαθιά του. Τράβηξα το κατάνα μου για να είμαι σε ετοιμότητα. Μου επιτέθηκε ξαφνικά, πιο γρ΄γορος απ'τον προηγούμενο. Κατάφερα να απεκρούσω και τα δυο κατάνα του.
- Που βρήκες αυτό το κατάνα;
Με ρώτησε ρητορικά. Προφανώς το αναγνώρισε. Άρχισε να κάνει και άλλες επιθέσιες φωνάζοντας αν και τις απέκρουα. Οι επιθέσεις του ήταν πιο δυνατές αλλά λιγότερο εύστοχες. Κατά έναν περίεγο τρόπο βρεθήκαμε εκεί που ξεκινήσαμε. Τοποθέτησε τα σπαθιά του στην αντιθετή μερια του σώματος δίπλα απ'την λεκάνη.
- X-blade!
Εξαφανίστηκε. Γύρισα και τον είδα απο πίσω μου. Τότε ένιωσα τον πόνο. Ήταν τόσο μεγάλος που θα έπεφτα στος έδαφος αν δεν έβαζα τα χέρια μου για υποστήριξη.

Έτρεχε αίμα απ΄το στήθος μου. Ένα Χ είχε σχηματιστεί, δεν ήταν βαθυα πληγή. Σηκώθηκα και γύρισα να τον αντιμετωπίσω. Πάλι κάλα που είχα το κατάνα μου μπροστά απ'το στήθος μου αλλιώς ίσως να μην είχα επιζήσει. Γύρισε και έκεινος και τέντωσε πλήρως τα χέρια του προς τα πλάγια.
- Slash tornado...
άρχισε να στριφογυρνάει πολύ γρήγορα και κατευθύνθηκε προς τα εμένα. Δεν θα μπορούσα να τον αποφύγω και έτσι άρχισα να τρέχω. έτρεχα συνέχεια και άλλαζα κατευθύνσεις για να τον αποφύγω. Τότε ξαφνικά σταμάτησε. Είχε επιτέλους ζαλιστεί. Έτρεξα και τον έκοψα στη κοιλιά έπεσε κάτω και τον χτύπησα με την λαβή του σπαθιού στο κεφάλι γι να χάσει τις αισθήσεις του. Τώρα έμενε μόνο το παλάτι.

Κοίταξα γύρω μου και είχαμε μείνει εικοσί-δύο. Μπορεί να μην τα καταφέρναμε. Το παλάτι ήταν κλεισμένο απο μια χρησή πύλη.
- Μπαζουκά-μαν, σπας την. ΄
Ήταν έτοιμος να ρίξει. Πάτησε την σκανδάλη αλλά μόνο λιγός καπνός βγήκε.
- Μάλλον έμεινα, αρχηγέ.
Τι θα έκανα τώρα; Μπορούσαμε να σπάσουμε την πύλη;
- Τι κάνουμε αρχηγέ;
Ο Ντάρτους εφτυχώς έκανε κάτι. Προχώρησε προς την πύλη και την χτύπησε όπως κάποιος χτύπαγε μια πύλη. Η πύλη άνοιξε και είδα έναν άνθρωπο με πανοπλία παντού. Κατούσε ένα μεγάλο σπαθί και φορούσε μια κίτρινη μπέρτα.

- Επίθεση!!
Επιτεθήκαμε όλοι μαζί και τον ρίξαμε κάτω αλλα ξανσηκώθηκε. Οι πολεμιστές φώναξαν:
- Πηγέντε εσεί οι τρείς, τον καταφέρνουμε.
Έτσι τουλάχιστον είπαν γιατί στην πραγματικότητα απέφευγε τις επιθέσεις και των δεκαεννιά χωρίς δυσκολία. Προχωρήσαμε πιο βαθυά στο δωμάτιο.
- Ποιοί είναι αυτοί;
- Οι τρεις φυλάκες. Οι πιο δυνατοί πολεμιστές του βασιλιά μετά τον Χιακιμάρου.
Ενώ ήμασταν έτοιμη να ανεβούμε τις σκάλες, κατέβηκε ένας άλλος φρουρός. Με αιφνιδίασε και θα ήμουν νεκρός αν Ο ντάρτους και ο Ρέιτζι δεν είχαν αποκρούσει το ξίφος του με τα σπαθιά του.
- Προχώρα. Εκθρονίσε τον!
Έκανα ότι είπε ο Ρέιτζι και ανέβηκα τις σκάλες. έριξα μια ματιά πίσω και τους είδα να αποκρούν τις πολλές επιθέσεις του. έτρεξα μέσα στον διάδρομο και δυστυχώς στο τέλος του έιδα την πύλη αλλά και τον τρίτο φρουρό. Έβγαλα το κατάνα μου και έτρεξα προς εκείνον.

Συγκρουστήκαμε και με πέταξε πίσω με ευκολία. έπεσα στο έδαφος και με έσπρωχνε με το σπαθί του. ήμασταν και οι δυό στο πάτωμα. Νόμιζα πως θα πεθάνω. Μα τότε σώθηκα, ο Ντάρτους τον κάρφωσε στο λεμό. άιμα έτσαξε πάνω μου και τον πέταξα μακρυά μου. Προφανώς είχαν σκοτώσει τον άλλο. Τότε ήλθε ένας άλλος φρουρός. Πρέπει να ήταν εκείνος που άνοιξε την πύλη. Τον πολέμησαν και εκείνον.
- Προχώρα.
- Σε λίγο θα έρθουμε και εμείς...

Άνοιξα την πύλη αργά και αφού μπήκα μέσα την έκλεισα πάλι. Είδα τον βασιλιά να κάθετε στον θρόνο. Το δωμάτιο ήταν πολύ μεγάλο. Ντυμένο στο κόκκινο με πλάγια παράθυρα.
- Ώστε εσύ είσαι ο επαναστάτης;
- Ναι.
Σηκώθηκε απο τον θρόνο του και κατέβηκε τα λίγα σκαλία.
- Έλα να με εκθρονίσεις. Αν μπορείς.
Τράβηξε το σπαθί του και ένω ήμουν έτοιμος να επιτεθώ η πόρτα άνοιξε. Ο Ντάρτους και ο Ρέιτζι ήρθαν μέσα. Τότε είδα να έχρονται από τον διάδρομο οι marines που με κυνήγαγαν.
- Παραδώσου πειρατή.
-Πρέπει να φύγω. Είπα αλλά ο Ντάρτους με σταμάτησε.
- Νίκησες τον Χιακιμάρου. Μπορείς να τους νικήσεις.
- Τι; Νίκησε τον Χιακιμάρου; Δώστε του ένα bounty δέκα εκατομυρίων.
Είπε ένας απ'τους οχτώ marines... Τότε ένας άλλος ρώτησε:
- Ποιος είσαι τέλος πάντων;
- Με λένε Λαρς. Lars the "electric moon".
- The electric moon ; Είσαι ο γιος του Goldbeard;
- Ναι...
- Μας είχε επιτεθεί.

Πάγωσα. Ο πατέρας μου τους είχε επιτεθεί;
- Πιάστε τον!!!
Φώναξε ο Ρέιτζι. Έντεκα άτομα με κηνυγούσαν γύρω από το βασιλικό τραπέζι μέχρι που ήρθαν και απ'τις δύο μεριές. Ήμουν κολλημένςο στον τοίχο τι άλλο να έκανα; Θα με σκότωναν. Έπρεπε να πηδήξω από το παράθυρο. Είχα περισσότερς πιθανότητες να ζήσω.΄Πήδηξα από το παράθυρο. ήταν πραγματικά μεγάλο ύψος. Ευτυχώς έπεσα πάνω σε ένα δέντρο. Προτιμούσα το δυνατό χτύπημα απο τον θάνατο. Πήδηξα στο έδαφος και άρχισα να τρέχω νότια.

Έφτασα στην πόλη και συνέχιζα να τρέχω. Οι άνθρωποι με κοιτούσαν περίεργα...
έφτασα στο λιμάνι. Τώρα ήξερα που έπρεπε να πάω. Έτρεξα προς τα δυτικά προς το χωριό Τέρρα. Πάλι καλά που ο Ρέιτζι είχε επιδορθώσει τη σχεδία μου. Πέρασα απ'το χωριό. Γυναίκες και παιδιά κάθονταν δίπλα στην πόρτα λυπημένοι. Ενώ κοίταξα ξαφνικά με τύφλωσε ένα φως. Κοίταξα και είδα ένα marine με φωτογραφική. Του έχωσα μια κλωτσία στο μάγουλο και πετάχτηκε κάτι μέτρα μακρυά. Έτρεξα προς την σχεδία. Ένας άλλος marine ήταν εκεί. Έβγάλε το σπαθί του αλλά έκεινη την στιγμή του άρπαξα το χέρι και τον πέταξα προς τα πίσω. έβαλα την σχεδία όσο πιο γρήγορα μπορούσα στο νερό. Την έσυρα μέσα. Ανέβηκα και ευτυχώς που ο άνεμος φυσούσε δυνατά.
Είδα τους κυνηγούς μου να έρχονται αλλά ήταν ήδη αργά. Μου έριξαν λίγες σφαίρες αλλα δεν με έφτασαν.
- Αντίο, μέχρι την επομενή φορά.

Όνομα: Lars
Haki Points: 1
Player of the Month Points: 5
Beli: 15.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Ο ειρμός των ποστ σου είναι λίγο χαοτικός. Γενικά το τρέχεις λίγο το θέμα. Επειδή το τρέχεις οι περιγραφές σου δεν είναι καλές. Η εμφάνιση των ποστ καλυτέρεψε, αλλά μπορείς και καλύτερα. Καλή πλοκή αλλά σαν ιστορία μπορούσες να την είχες διαχειριστεί καλύτερα και ας γινόταν διπλή, θα έπαιρνες ακόμη και 3πλά λεφτά.