The Εscape to the Ιsland of Νothing[Τέλος]

Οι marines που ήταν μαζί μου, με συνόδευσαν μέχρι να με βάλουν στο κελί μου. Όταν έφτασα εκεί είδα ότι θα με έβαζαν στο ίδιο κελί μαζί με τον Makoto, την Yumi και τον Kiyoshi!
- Τι κάνετε εσείς εδώ?
- Εσύ τι λες να κάνουμε? Να ήρθαμε για τουρισμό? μου είπε ειρωνικά η Yumi.
- Αφήστε τα λόγια και να είστε φρόνιμοι μέχρι να φτάσουμε στο νησί... είπε ο marines που άνοιξε την πόρτα του κελιού και με έβαλε μέσα. Έπειτα έκλεισε την πόρτα και έφυγε.
- Ώστε θέλουν να εξαλείψουν τους Undead Pirates από αυτό τον κόσμο... είπα και χτύπησα με δύναμη τα χέρια μου στο πάτωμα.
- Εσύ έλεγες όταν μας πήγαιναν στην φυλακή "Κάτι θα βρούμε να κάνουμε και θα γλυτώσουμε..." Όμως τίποτα δεν έγινε... μου είπε με παράπονο ο Kiyoshi.
- Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει... Τώρα το αν θα γλυτώσουμε δεν το ξέρω.
- Ναι, κάτι θα γίνει. Θα μας σκοτώσουν... απάντησε και πάλι με παράπονο. Έπειτα για λίγη ώρα ήμασταν όλοι σκεπτικοί.

Καθόμουν σε μια γωνιά του κελιού και προσπαθούσα να σκεφτώ έναν τρόπο για να ξεφύγουμε. Το κελί είχε ένα μικρό παράθυρο το οποίο καλυπτόταν από κάγκελα από kairoseki, όπως και η πλευρά του δωματίου από το οποίο μας έβαλαν μέσα οι marines. Θα μπορούσα να σπάσω τον τοίχο στο πλάι, αλλά ήμουν δεμένος με kairoseki χειροπέδες. Έτσι δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να κάνω το κόλπο που είχα κάνει και την προηγούμενη φορά που βρισκόμουν σε ανάλογη θέση. Δηλαδή να κοροϊδέψω κάποιον απο τους marines και να ξεφύγω. Όμως αν ήταν λίγο δύσκολο να πιάσει αυτό το σχέδιο την πρώτη φορά, τότε να πιάσει για δεύτερη συνεχόμενη φορά ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Από την άλλη, δεν είχα και κάποια άλλη ιδέα οπότε περίμενα υπομονετικά μέχρι να έρθει κάποιος marine, για οποιοδήποτε λόγο, και να προσπαθήσω να εφαρμόσω το σχέδιο. Πέρασαν μερικές ώρες αλλά κανένας δεν είχε έρθει ακόμα. Φαινόταν σαν να έπαιζαν με την υπομονή μου αφού ούτε για φαγητό ούτε για νερό είχε έρθει κανείς. Είχα αρχίσει να πεινάω και αυτό ήταν άλλος ένας παράγοντας που με έκανε ανυπομονώ για να δω κάποιον να έρχεται.

Πέρασε περίπου άλλη μια ώρα και επιτέλους άκουσα βήματα από μακριά. Περάσαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας άντρας πλησίασε τα κάγκελα. Κοίταξε στα γρήγορα γύρω του και έπειτα έβγαλε ένα πάκο με κλειδιά και αφού βρήκε το σωστό, άνοιξε την πόρτα. Όλη την ώρα είχε ένα βλοσυρό ύφος κι έτσι ήμουν από την μια ανήσυχος αλλά από την άλλη έτοιμος για το οτιδήποτε. Είδα επίσης οτι δεν κρατούσε ούτε φαγητό ούτε νερό στα χεριά του οπότε ήταν σχεδόν αδύνατο να άνοιγε το κελί για κάτι καλό. Το μόνο που είχε ήταν ένας σάκος στην πλάτη του. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας οι τρεις του πληρώματος κι εγώ απορημένοι για το τι θα συμβεί. Μπήκε μέσα και μας πλησίασε με το ίδιο βλοσυρό ύφος. Έπιασε τα χέρια μου και έπειτα τον ρώτησα:
- Ποιος είσαι και τι θες εδώ?
- Σσσσς... Μην μιλάς δυνατά! Δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ! Είμαι ένας κατάσκοπος των επαναστατών μέσα στους marines και εχω διαταγές να σε ελευθερώσω. Έχεις προκαλέσει μεγάλες φθορές στην κυβέρνηση και δεν θα θέλαμε μια τέτοια απειλή γι αυτούς να χαθεί έτσι απλά! είπε και μου έβγαλε τις χειροπέδες. Ένοιωσα την δύναμη μου να με κατακλύζει μετά απο αρκετό καιρό.

Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο και πιο ξεκούραστο τρόπο για να το σκάσω από τους marines και έτσι ένα βάρος έφυγε από πάνω μου. Ελευθέρωσε και στους άλλους 3 που ήταν μαζί μου και μετά τύλιξε όλες τις χειροπέδες μέσα σε ένα πανί και μου τις έδωσε μαζί με τα κλειδιά τους.
- Πάρτε τες! Δεν ξέρετε που μπορούν να σας χρειαστούν. Εγώ τις πήρα αμέσως και τις έδωσα στον Μakoto να τις κρατάει. Έπειτα ο τύπος που μας ελευθέρωσε μου έδωσε και τον σάκο που είχε στην πλάτη και συμπληρωσε:
- Έχει μέσα όσα αντικείμενά σας καταφέραμε να μαζέψουμε μαζί με τον συνεργάτη μου και κάποια άλλα που βάλαμε εμείς που θα σας βοηθήσουν στο ταξίδι σας μόλις φύγετε από αυτό το πλοίο. Έχει και μερικά τρόφιμα αλλά θα κρατήσουν μόνο για μία με δύο μέρες, ανάλογα πόσο θα τρώτε, τόσα άτομα που είστε... Μόλις πήγα να τον ανοίξω για να δω τι έχει μέσα με διέκοψε και μου είπε κοιτώντας για άλλη μία φορά γύρω του:
- Δεν υπάρχει χρόνος για να γίνει αυτό τώρα! Αφού φύγετε και είστε ασφαλείς τότε κοίτα τι έχει μέσα. Συμφώνησα μαζί του γιατί κατάλαβα οτι είχε δίκιο και μετά μας εξήγησε το σχέδιο διαφυγής.

Θα μας οδηγούσε σε μια απο τις βάρκες κινδύνου που υπήρχαν και έπειτα με αυτήν θα φεύγαμε απο το πλοίο. Αν, στην πορεία προς αυτήν, μας καταλάβαιναν και με έβλεπαν μαζί του, θα λέγαμε πως καταφέραμε να τον κοροϊδέψουμε και τον πιάσαμε αιχμάλωτο. Έτσι, ξεκινήσαμε αμέσως. Αρχίσαμε να προχωράμε στους διαδρόμους. Εκείνος μπροστά κι εμείς από πίσω σε μικρή απόσταση, κρατώντας ένα σπαθί με το οποίο τον συμμαδεύαμε, για να φαίνεται σαν να τον έχουμε αιχμάλωτο. Στην αρχή κανείς δεν φαινόταν στους διαδρόμους και προχωρούσαμε προς τον στόχο μας με σχετική άνεση! Όμως ξαφνικά άκουσα μια πόρτα να ανοίγει και αμέσως μετά κάποιον να φωνάζει!
- Σταματα εκει που εισαι!! Γύρισα να δω πόσοι ήταν οι αντίπαλοί μας, κρατώντας κοντά μου τον τύπο που μας είχε ελευθερώσει, και είδα μια μικρή ομάδα απο 5 χοντρά άτομα να τσακώνονται και ο ένας από αυτούς να κρατάει ένα μεγάλο κομμάτι κρέας. Έπειτα αυτός που μίλησε πριν, συνέχισε:
- Δεν είναι δίκαιο να φας εσύ τόσο πολύ! Θέλουμε το μερίδιο μας! και οι άλλοι συμφωνήσαν μαζί του. Ευτυχώς δεν μας είχαν πάρει χαμπάρι. Με όσο το δυνατόν πιο γρήγορες και αθόρυβες κινήσεις για να μην μας καταλάβουν στρίψαμε σε ένα διάδρομο και συνεχίσαμε μέσα από αυτόν την πορεία μας προς την βάρκα και κατ' επέκταση την ελευθερία μας.

Μετά από λίγο φτάσαμε στην βάρκα και αφού την κατεβάσαμε γρήγορα, είπα στον τύπο που μας βοήθησε:
- Σε ευχαριστώ πολύ. Οι άλλοι 3 έκαναν μια μικρή υπόκλιση και πήδηξαν μέσα στην βάρκα.
- Άσε τις ευχαριστίες και βιάσου να φύγετε... Δεν έχουμε πολύ χρόνο μέχρι κάποιος να μας καταλάβει. Αφού πήδηξα στην βάρκα κι εγώ τον ευχαρίστησα και πάλι και αρχίσαμε να κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε κουπί. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε και, ευτυχώς για εμάς δεν υπήρξαν απρόοπτα στην προσπάθειά μας να φύγουμε. Μια ώρα αργότερα το πλοίο είχε χαθεί απο τον ορίζοντα και ήμασταν πλέον ασφαλής απο τους marines. Όμως αυτό που μας ανησυχούσε ήταν το πότε θα φτάναμε σε κάποιο νησί και σε ποια θάλασσα βρισκόμασταν. Κάποια στιγμή, σταματήσαμε να κάνουμε κουπί και ανοίξαμε τον σάκο για να δούμε τι είχε μέσα. Ο καθένας πήρε τα πράγματά του που υπήρχαν στον σάκο και έπειτα είχε μείνει μέσα μία Log Pose, μερικά χρήματα, τρόφιμα και νερό.
- Ώστε είμαστε ακόμα στην Grand Line... είπα ανήσυχος αφού δεν ήξερα πόσο θα άντεχε αυτή η μικρή βάρκα αν πέφταμε πάνω σε κάποια καταιγίδα.

Κάναμε μία μέρα ταξίδι χωρίς να γίνει τίποτα το αξιοσημείωτο. Τα χαράματα της επόμενης μέρας είδαμε στο ορίζοντα ένα νησί.
- Ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά... Είπε ο Kiyoshi ανακουφισμένος και συμφωνήσαμε οι υπόλοιποι. Αρχίσαμε να κάνουμε πιο εντατικά κουπί για να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα γινόταν στο νησί. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, και ενώ ο ήλιος έδυε πίσω μας, φτάσαμε στην ακτή του. Κατεβήκαμε πολύ προσεκτικά από την βάρκα και κοιτούσαμε γύρω μας συνέχεια αφού το τοπίο του νησιού σε τρόμαζε και μόνο που το κοιτούσες.
- Χίλιες φορές το νησί του Mihawk παρά αυτό εδώ... παρατήρησε η Yumi και δεν είχε και άδικο. Λίγα μέτρα πιο πέρα από το σημείο που βρισκόμασταν στην ακτή ξεκινούσε ένα δάσος με πολλά παράξενα και κατάμαυρα φυτά. Ο ουρανός ήταν και αυτός σκοτεινός πάνω από το νησί και χειροτέρευε ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Το φαγητό μας είχε τελειώσει πολύ πιο γρήγορα από ότι υπολογίζαμε και έτσι από την επόμενη φορά που θα πεινούσαμε έπρεπε να φάμε κάτι που θα βρίσκαμε στο νησί.
- Λοιπόν... Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο... Θα μείνουμε σε αυτό το νησί μέχρι να είναι έτοιμη η Log Pose για το επόμενο νησί. Μέχρι τότε θα τα βγάλουμε κάπως πέρα και ίσως να εξερευνήσουμε και λίγο...

Στην ιδέα της εξερεύνησης τα δύο αδέρφια διαφώνησαν αμέσως και μόνο ο Makoto συμφώνησε.
- Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα! Εξάλλου δεν λέει να πας σε κάποιο νησί και να μην το εξερευνήσεις έστω και στο ελάχιστο... Μετά θα έχεις τύψεις που δεν το έκανες και δεν θα σου δοθεί ίσως ποτέ ξανά η ευκαιρία να το κάνεις. Είπα προσπαθώντας να τους κάνω να αλλάξουν γνώμη.
- Το συγκεκριμένο νησί, πίστεψέ με, δεν θα έχω καθόλου τύψεις αν δεν το εξερευνήσω. είπε με σιγουριά ο Kiyoshi.
- Καλά... Έτσι λες τώρα... Για να σε δω τι θα λες όταν θα φύγουμε από εδώ.
- Δεν θα αλλάξει καθόλου η γνώμη μας και σου το υπογράφω. απάντησε η Yumi.
- Εγώ με τον Makoto αύριο το πρωί θα μπούμε στο δάσος και θα δούμε τι υπάρχει εκεί. Εσείς αν δεν θέλετε να έρθετε καθίστε εδώ και περιμένετε μας.
- Μόνοι μας...
- Σε αυτό το μέρος...
- Τελικά θα έρθουμε! είπαν με μία φωνή.
- Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα αυτό ... απόρησα με τον εαυτό μου.
- Ωραία λοιπόν κανονίστηκε! Τώρα ξεκουραζόμαστε λίγο από το ταξίδι και αύριο το πρωί μπαίνουμε στο δάσος!
- Εντάξει... έκαναν απρόθυμα οι δυο τους και ο Μakoto δεν απάντησε.

Το πρωί της επομένης ήρθε και ο μόνος που ήταν ξύπνιος ήταν ο Teo.
-Ξυπνήστε ρεμάλια! είπε με δυνατή φωνή!
Το αποτέλεσμα ήταν να ξυπνήσουν όλοι και να αρχίσουν τα παράπονα.
-Άσε μας να κοιμηθούμε λίγο ακόμα! είπε η Yumi.
-Είμαι πτώμα... είπε ο Kiyoshi.
-Θα πάρω τον Makoto και θα πάμε οι 2 μας στο δάσος! Θα σας αφήσουμε μόνους σας εδώ!
-Τι έγινε λέει? είπαν η Yumi με τον Kiyoshi μαζί και αμέσως σηκώθηκαν.
-Ώρα να φάμε. είπε ο Teo και πήγε για ψάρεμα μαζί με τον Makoto.
Μετά από λίγη ώρα επέστρεψε με 6 ψάρια που είχε πιάσει μαζί με τον Makoto.
Αφού τα ψήσανε ο Teo άρχισε να τρώει μαζί με τον Makoto.
Το ίδιο έκαναν και η Yumi με τον Kiyoshi καθώς δεν ήθελαν να μείνουν πίσω.
Αφού τέλεισαν το φαΐ, μάζεψαν τα πράγματά τους και ετοιμάστηκαν να πάνε στο δάσος. Πρώτος πρώτος προχωρούσε ο ατρόμητος Teo ( ) και οι υπόλοιποι ακολουθούσαν από πίσω σιγά-σιγά. Όπως προχωρούσανε οι 3 από πίσω πήγαιναν όλο και πιο σιγά ώσπου κάποια στιγμή έμειναν αρκετά πίσω.
-Θα προχωρήσετε ή θα σας αφήσω πίσω? είπε ο Teo.
-Εεεε, τώρα ερχόμαστε... είπαν οι άλλοι 3 όλοι μαζί.
Όπως προχωρούσαν όλοι μαζί μέσα στην πυκνή βλάστηση του δάσους, που θύμιζε περισσότερο ζούγκλα παρά δάσος, ξαφνικά πετάχτηκε μπροστά τους από το πουθενά μια τίγρης ύψους 1,5 μέτρου.
-Βρήκαμε φαΐ! είπε ο Teo και όρμηξε στην τίγρη!
Η Yumi και ο Kiyoshi είχαν πανηκοβληθεί!
Ύστερα από λίγα λεπτά όμως, η τίγρης ήταν νεκρή από τις "λεπίδες" του Teo. Την τεμαχίσανε, την μαζέψανε στον σάκο και συνέχισαν την πορεία τους. Όπως προχωρούσανε ο Teo παρατήρησε ότι κάτι δεν πάει καλά με το μέρος αυτό και είπε στους υπόλοιπους να προσέχουν και να τον ακολουθάνε ακριβώς από πίσω του. Η Yumi και ο Kiyoshi όμως δεν τον άκουσαν και όπως βγήκαν για λίγο από το "μονοπάτι" που έφτιαχνε ο Teo άρχισαν να κατρακυλάνε σε μια χαράδρα.
-Που να τους έλεγα και να μην με ακολουθήσουν... είπε ο Teo.
Είπε στον Makoto να πάρει μερικές κλιματσίδες και να τις ενώσει για να φτιάξει ένα σκοινί και ο ίδιος έφυγε ακολουθώντας την Yumi και τον Kiyoshi στην χαράδρα για να τους σώσει. Το χειρότερο ήταν ότι η χαράδρα αυτή κατέληγε σε ένα κενό που από κάτω είχε ποτάμι και πολλά μητερά βράχια. Αν έπεφταν εκεί θα σκοτωνόντουσαν σίγουρα! Οπότε ο Teo έπρεπε να βιαστεί και να καταφέρει να τους σώσει πριν προλάβουν να φτάσουν στο τέλος της χαράδρας!

Η Yumi και ο Kiyoshi είχαν πιαστεί χέρι-χέρι και κοιτούσαν προς το μέρος μου για βοήθεια καθώς έπεφταν στον γκρεμό. Εγώ πήδηξα από πίσω τους στο κενό για να τους πιάσω, πριν πέσουν πάνω στα βράχια που υπήρχαν από κάτω. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την στιγμή ήταν να πέσω κάτω πριν από αυτούς και να γλιτώσω το χτύπημα σαν ατσάλι που ήμουν, όμως τα βράχια προέξεχαν από ένα ποτάμι οπότε υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να βρεθώ σε επαφή με το νερό μόλις φτάσω κάτω, με αποτέλεσμα να σκοτωθώ πριν προλάβω να τους σώσω. Επομένως αυτό το σχέδιο ματαιώθηκε. Όσο πέφταμε, τόσο περισσότερο τους πλησίαζα αλλά και το μυαλό μου σκεφτόταν όλο και περισσότερο για κάποια λύση, χωρίς μέχρι τώρα να έχω καταφέρει να βρω κάτι. Κάποια στιγμή κοίταξα για λίγο το ποτάμι. Δεν περίμενα να βρω κάτι εκεί που θα βοηθούσε στο να σωθούμε από την κατάσταση που βρισκόμασταν αλλά τελικά, όπως λένε, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και είχαμε κάποιες πιθανότητες να τα καταφέρουμε. Μία βάρκα με ένα άντρα μέσα κινούταν στο ποτάμι λίγο πιο πέρα από το σημείο που θα πέφταμε.

Έκανε κουπί όσο πιο γρήγορα μπορούσε ανάμεσα στα βράχια για να μας προλάβει και να μην πέσουμε πάνω σε αυτά. Πλησιάζαμε επικίνδυνα αλλά τελικά τον είδα να χτυπάει με το ένα από τα 2 κουπιά ένα από τα βράχια και να σταματάει απότομα την βάρκα από κάτω μας. Πρώτα έπεσαν μέσα τα 2 αδέρφια και μετά έπεσα κι εγώ πάνω τους. Η βάρκα ταρακουνήθηκε ολόκληρη και παραλίγο να σπάσει από την πτώση μας. Αμέσως μετά πονούσαμε παντού, έτσι όπως πέσαμε στην βάρκα.
- Είστε εντάξει? Μας ρώτησε ο μεσήλικας άντρας που μας έσωσε με την βάρκα του.
- Προσπαθούμε... Ευχαριστούμε που μας έσωσες! απάντησε ο Κiyoshi πιάνοντας τα πλευρά του. Η Yumi έπιανε την μέση της κι εγώ ήμουν ο μόνος που δεν πονούσα πουθενά.
- Τελικά τσάμπα πήδηξα στον γκρεμό για να σας σώσω!
- ΝΑΙ! Και μας χτύπησες έτσι όπως έπεσες πάνω μας!
- Συγγνώμη.... απάντησα στην Yumi και έπειτα στράφηκα στον άνθρωπο που μας έσωσε.
- Δεν θέλω να φανώ αγενής αλλά ποιος είσαι εσύ? Το νησί μου είχε δώσει την εντύπωση ότι είναι ακατοίκητο από όσα είχα δει μέχρι τώρα σε αυτό. τον ρώτησα και η Yumi με τον Kiyoshi σταμάτησαν να μιλάνε και μας κοίταξαν αφού φαίνεται ότι ήταν κι αυτοί περίεργοι να μάθουν την ταυτότητα του σωτήρα μας.

- Πάμε πρώτα στο σπίτι μου να φροντίσουμε τα τραύματα σας και θα απαντήσω σε κάθε ερώτησή σας. απάντησε, λαχανιασμένος ακόμα από την προσπάθειά του να μας φτάσει εγκαίρως. Εγώ δέχτηκα την πρότασή του αν και ήμουν λίγο καχύποπτος για τον λόγο να μην μας πει τώρα την ταυτότητά του.
- Πρέπει να ανέβουμε την χαράδρα για να βρούμε έναν φίλο μας... πρόσθεσα δείχνοντας τον Makoto στην κορυφή της.
- Θα κατέβουμε άλλο λίγο στο ποτάμι και μετά θα βρούμε ένα μονοπάτι που θα μας οδηγήσει σε αυτόν. είπε και αμέσως μετά ενημέρωσα τον Makoto να μας περιμένει εκεί που ήταν και θα τον βρίσκαμε σε λίγο. Εκείνος έκανε νόημα ότι κατάλαβε τι του είπαμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το ποτάμι, με ένα κουπί πλέον. Το ποτάμι από αυτή την οπτική γωνία φαινόταν πιο επικίνδυνο από ότι το βλέπαμε όταν πέφταμε. Ίσως σε αυτό να έφταιγαν και οι απότομες και γρήγορες αλλαγές ταχύτητας λόγω του ενός κουπιού, αλλά ό,τι και να έφταιγε σίγουρα ήταν επικίνδυνα να ταξιδεύουμε σε τέτοια νερά.

Όσο προχωρούσαμε πιο κάτω στο ποτάμι τόσο χαμήλωναν και τα τοιχώματά του. Μετά από λίγο φτάσαμε στο μονοπάτι που μας είπα πριν ο τύπος και κατεβήκαμε από την βάρκα και την δέσαμε σε ένα βράχο που ήταν κοντά στην όχθη του ποταμού. Όλοι ήμασταν λαχανιασμένοι και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από αυτή την εμπειρία.
- Δεν πρόκειται να ξανακάνω κάτι τέτοιο! είπε ο Kiyoshi και εμείς δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε. Ύστερα από μερικές στιγμές ξεκούρασης, αρχίσαμε να προχωράμε με κατεύθυνση προς τον Makoto. Περπατούσαμε αργά αφού η Yumi και ο Kiyoshi ήταν χτυπημένοι και δεν είχαν την δυνατότητα να πάνε πιο γρήγορα. Έτσι, κάναμε περισσότερη ώρα από ότι είχε υπολογίσει ο τύπος που μας έσωσε. Σε όλη την διαδρομή ο τύπος κρατούσε μία καραμπίνα και κοιτούσε γύρω του, πιθανότατα φοβούμενος κάποια επίθεση από ζώο, όπως σκέφτηκα, όμως φτάσαμε στο Makoto χωρίς απρόοπτα.
- Επιτέλους ήρθατε... Νόμιζα ότι θα με αφήνατε μόνο μου σε αυτό το νησί!!!
- Συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά δεν μπορούσαμε να έρθουμε πιο γρήγορα... απολογήθηκε ο Kiyoshi, δείχνοντας τα τραύματα που είχε αυτός και η Yumi. Μετά από αυτό, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το σπίτι του τύπου που μας έσωσε, ελπίζοντας να μην είναι κάποια παγίδα ή τίποτα τέτοιο.

Με τους τραυματίες να μας καθυστερούν ήταν σίγουρο ότι θα αργούσαμε πολύ να φτάσουμε στο σπίτι του. Όμως σκέφτηκα ότι εγώ και ο Μakoto που ήμασταν υγιέστατοι μπορούσαμε να τους κουβαλήσουμε και να γλυτώσουμε έστω και λίγο χρόνο. Έτσι εγώ πήρα την Yumi στην πλάτη μου και ο Makoto τον Kiyoshi.
- Γιατί να μην πάρω εγώ την Yumi-chan?
- Σκάσε και προχώρα! είπαμε ταυτόχρονα οι άλλοι 3 και ο Kiyoshi του έριξε και μία σφαλιάρα στο κεφάλι.
- Τι άνθρωποι είστε εσείς? απόρησε ο τύπος που μας μας έσωσε, χωρίς να του δώσουμε απάντηση. Συνεχίσαμε την πορεία μας με τους τραυματίες στην πλάτη μας αλλά η ταχύτητά μας δεν είχε αυξηθεί παρά ελάχιστα. Έτσι κάναμε αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κάναμε αρκετές στάσεις για να ξεκουραστούμε, ειδικά εγώ και ο Makoto, αφού ο δρόμος ήταν ανηφορικός και ιδιαίτερα απότομος σε μερικά σημεία. Σε μία από αυτές τις στάσεις έκοψα ένα παράξενο τετραγωνισμένο φρούτο από ένα κλαδί που "έπεφτε" ακριβώς δίπλα μου. Μόλις πήρε χαμπάρι τι έκανα ο τυπάς που ήταν μαζί μας, πετάχτηκε όρθιος, το πήρε από το χέρι μου και το πέταξε όσο πιο μακριά μπορούσε.
- Μην το ξανακάνεις αυτό! μου είπε αναστατωμένος, και ταυτόχρονα ανακουφισμένος που το πήρε και το πέταξε, αλλά δεν κατάλαβα γιατί ήταν τόσο κακό στο να κόψω ένα από τα φρούτα και να το φάω.

- Γιατί? Τόσο κακό είναι να φάω ένα φρούτο?
- Αυτά τα φρούτα είναι θανατηφόρα. Δεν έχει καταφέρει να ζήσει κανείς που έφαγε ένα από αυτά... Θα σας τα εξηγήσω όλα καλύτερα όταν φτάσουμε στο σπίτι μου και είμαστε ασφαλής εκεί. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο μυστήριος γινόταν. Επίσης δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι τόσο μυστήριο και επικίνδυνο σε αυτό το νησί και βιαζόταν τόσο πολύ να φτάσουμε σπίτι του για να μιλήσει, αλλά έκανα υπομονή περιμένοντας την εξήγησή που θα μας έδινε στο σπίτι του. Πέρασε περίπου άλλη μία ώρα και επιτέλους φτάσαμε. Ήταν ένα μικρό σπίτι από πέτρα. Όταν μπήκαμε μέσα είδαμε ότι είχε 3 δωμάτια και μάλιστα και στα 3 υπήρχαν κρεβάτια.
- Μένουν και άλλοι εδώ μαζί σου? ρώτησε η Yumi αφού κάθισε σε ένα από αυτά στο 1ο δωμάτιο που είχε και τζάκι.
- Έμεναν... Απάντησε με πικρία στην φωνή του. Όταν τακτοποιηθούμε θα σας τα περιγράψω όλα από την αρχή όμως... Αυτό το "έμεναν" δεν άρεσε σε κανέναν μας και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας. Όταν τακτοποιηθήκαμε και φροντίσαμε όσο μπορούσαμε τις πληγές της Yumi και του Kiyoshi, ο τύπος είπε:
- Νομίζω ήρθε η ώρα που περιμένετε από την στιγμή που με γνωρίσατε. και όλοι προσηλωθήκαμε σε αυτά που έλεγε.

Αφού έβηξε για να καθαρίσει την φωνή του, συνέχισε:
- Είμαι ο Saburo Shin. Παλιά ζούσα στην Arabasta και η ιστορία μου σε αυτό το νησί, που ονομάζεται Nanimonai Island, ξεκινάει πριν 12 χρόνια. Τότε, ο Βασιλιάς της Arabasta έστειλε εμένα μαζί με μία ομάδα από τους 20 πιο ατρόμητους εξερευνητές του νησιού για να μάθουμε τα μυστικά αυτού του νησιού. Τα προβλήματα φάνηκαν από την αρχή αφού, καθώς πλησιάζαμε στην ακτή, καταλάβαμε ότι η επικοινωνία με τον έξω κόσμο ήταν αδύνατη. Τα Den Den Mushi που είχαμε μαζί μας για να μεταφέρουμε την πρόοδο της έρευνάς μας είχαν κλειστεί μέσα στο καβούκι τους και δεν έβγαιναν από εκεί μέσα παρ' όλες τις προσπάθειές μας. Οι πρώτες μέρες σε αυτό το νησί πέρασαν ευχάριστα και χωρίς κανένα πρόβλημα, πέρα από αυτό της επικοινωνίας. Όμως όλα σιγά σιγά άλλαξαν. Κάποιος δοκίμασε ένα από τα φρούτα και μέσα στις επόμενες 2 μέρες πέθανε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα ο γιατρός που είχαμε μαζί μας. Επίσης, η εξερεύνηση του νησιού δυσκόλευε όσο πηγαίναμε πιο βαθιά σε αυτό. Από το Twin Spires, 2 πύργους που ενώ νομίζεις ότι κάποιος εκεί είναι αδύνατο να τους πλησιάσεις, μέχρι το Needle Hell, εκατοντάδες πέτρες οι οποίες είναι υψωμένες προς τον ουρανό και από μακριά μοιάζουν με τεράστεια καρφιά, σιγά σιγά πέθαιναν όλα τα άτομα της ομάδας χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό. Μέσα σε 5 χρόνια πέθαναν όλοι όσοι ήταν μαζί μου και από τότε ζω μόνος μου εδώ. Έχω κάνει σκοπό της ζωής μου ότι θα καταφέρω να επιβιώσω για πολλά χρόνια ακόμα σε αυτό το νησί βοηθώντας παράλληλα όποιον, ηθελημένα ή όχι, έρχεται σε αυτό να φύγει ζωντανός και να μην έχει την ίδια φρικτή μοίρα με τα υπόλοιπα άτομα της ομάδας μου...

Η ιστορία του ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Αυτό το νησί ήταν ξακουστό για την εχθρικότητα του ως προς οποιαδήποτε μορφή ζωής και ότι μόνο μερικά πολύ δυνατά ζώα ζούσαν, όπως η τίγρης που συναντήσαμε πιο πριν. Επίσης, υπήρχαν φήμες ότι κάποιος άνθρωπος εδώ και πολλά χρόνια ζούσε στο νησί αλλά δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ στο νησί και μάλιστα να δω από κοντά αυτό τον άνθρωπο.
- Υπάρχει η δυνατότητα να φτιάξουμε κάποιο μικρό πλοίο ή τίποτα τέτοιο σε αυτό το νησί? Η βάρκα μας είναι πολύ μικρή και φοβάμαι ότι δεν αντέξει σε μία καταιγίδα στα νερά της Grand Line. του είπα κι εκείνος με καθησύχασε:
- Γίνεται... Υπάρχει ένα μέρος στο νησί που τα δέντρα γεννιούνται και πεθαίνουν με ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους από τον υπόλοιπο κόσμο και τα ξύλα τους, αν και μαύρα όπως τα δέντρα, για κάποιο περίεργο λόγο είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά. Βέβαια θέλει ιδιαίτερη προσοχή για το πού θα πατάει κάποιος εκεί πέρα γιατί το έδαφος λειτουργεί σαν κινούμενη άμμος. Επίσης, τόσα χρόνια σε αυτό το νησί έχω φτιάξει μερικά πλοία και σιγά σιγά γίνομαι όλο και καλύτερος οπότε μπορώ να σας βοηθήσω!
Έτσι κι έγινε! 2 βδομάδες πέρασαν και ένα μικρό μαύρο πλοίο, όχι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο αλλά σίγουρα ικανό να αντέξει τα ταξίδια μέσα σε αυτή τη θάλασσα, ήταν έτοιμο. Μετά από 1 μέρα όλα ήταν έτοιμα για αναχώρηση. Η Yumi και ο Kiyoshi είχαν αναρρώσει πλήρως είχαμε γεμίσει μερικά βαρέλια με νερό από το ποτάμι και είχαμε σκοτώσει 2 ζώα από το νησί για να έχουμε κάτι να φάμε μέχρι να αρχίσουμε να ψαρεύουμε... Αφού ευχαριστήσαμε τον Shin για την βοήθειά που μας πρόσφερε, τον χαιρετήσαμε και αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από το νησί με μόνη ένδειξη για το πού πρέπει να κινηθούμε την Log Pose.

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 25.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Σχετικα καλη ιστορια, λιγο βαρετη μιας και δεν ειχε τιποτα απο θεμα δρασης. Ειχε γελιο σε μερικα σημεια:)