[Τέλος] Everybody Zombie Night!!!

Στα αυτιά μας ήχησε το αγαπημένο μου τραγούδι από μικρό παιδί. Δεν ήξερα το όνομά του και έψαχνα από τότε να το βρω παντού. Σήκωσα άθελά μου τα χέρια και έβγαλα μία κραυγή!

Το τραγούδι...:

Οι κινήσεις και των 4 έγιναν απλές και αργές. Κοίταξα τον Kuran Kaname ο οποίος από το σοβαρό ύφος το είχε γυρίσει σε ένα γεμάτο ικανοποίηση και χαρά...

le Kuran face:

Από την άλλη, εγώ, έχοντας εκστασιαστεί εντελώς από το τραγούδι των ονείρων μου είμουν περισσότερο έκπληκτος καθώς είχα να ακούσω κάτι τέτοιο χρόνια.

le Shinsuke face:

Βέβαια, δεν έλειψε και η αποτυχημένη προσπάθεια του άγνωστου αυτού άντρα με την γυναίκα δίπλα του να κρύψει τον θαυμασμό του και την χαρά του με ένα pokerface 3oυ βαθμού...

le fail Him and Her:

(έτσι τους έβλεπα μέσα από την στολή και στο σκοτάδι άρα μην παρεξηγήσετε το χρώμα του δέρματος)
Προσπάθησα μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση να βαρέσω τον Kaname αλλά οι κινήσεις μας ήταν τόσο ομοιόμορφες και ρυθμικές. Συγκράτησα την συναισθηματική φόρτωσή μου αφού άκουσα το τραγούδι και επανέφερα το σώμα μου στην κανονική του λειτουργία. Έτρεξα προς τα πάνω του αλλά τότε, προς μεγάλη μου ατυχία εμφανίστηκε ένας νέος εχθρός μπροστά μου. Ήταν ένας εχθρός ο οποίος εκμεταλλευόταν την κίνησή σου και σου έκανε αντεπίθεση με την ίδια σου την δύναμη. Δεν ήθελα να τον συναντήσω ποτέ μπροστά μου! Ήταν η φονική μπανάνα!

Σπόιλερ:

Το Zombie μου όρμισε, αλλά ήταν άτυχο. Πλέον δεν είχε να αντιμετωπίσει εμένα, αλλά έναν απ'τους ισχυρότερους αντιπάλους του σύμπαντος. Η φονική μπανάνα απορρόφησε την επίθεσή του, όταν πάτησε πάνω της και επέστρεψε την επίθεσή του με διπλάσια δύναμη. Το Zombie κάνοντας μια πισινή πιρουέτα, έπεσε στο έδαφος σε στάση σπαγκάτου. Τότε ο δυσαρεστημένος απ'την τελευταία μου ιστορία με τον Phoenix Marco, Genryusai εμφανίστηκε για άλλη μια φορά, δίνοντας την εκθαμβωτική βαθμολογία του 9.5/10 για την πιρουέτα του Zombie. Το κοινό ξέσπασε σε δυνατά χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Καθώς χειροκροτούσα όμως, το θεϊκό τραγούδι σταμάτησε και το main event ξεκίνησε. Φώτα άναψαν απ'την κορυφή του θόλου, τα οποία έλουσαν την πλατεία, μετατρέποντάς την σε disco! Αυτή τη φορά το τραγούδι που ακολούθησε έκανε τον κόσμο να χορέψει στο ρυθμό.

Σπόιλερ:

Όλοι είχαν ριχτεί στον ξέφρενο ρυθμό του επικού αυτού τραγουδιού. Τα Zombie είχαν κυριολεκτικά κλέψει την παράσταση με τα τέλεια συγχρονισμένα χορευτικά τους, ενώ πολλοί καλοί χορευτές έκαναν αισθητή την παρουσία τους (ναι για τον Michael λέω)! Χωρίς να το θέλω ιδιαίτερα, χόρευα σαν παλαβός με τον Marine και την κοπέλα, φυσικά και δε με χάλαγε το τελευταίο.
-Oi, πώς σε λένε?
-

Σπόιλερ:

Σιγά μη σου πω.
-Jinto-kun, γιατί δεν λες στον ηλίθιο πώς σε λένε!
-Shiro γιατί του το είπες!?

Σπόιλερ:

-Ώστε Shiro είναι το όνομά σου? Το ήξερα ότι οι άγγελοι είχαν υπέροχα ονόματα, αλλά αυτό ξεπερνά την τελειότητα.
-Το ξέρω. Μου το παν κι άλλοι.
-DAFAQ U DOING GLASS FREAK!? ούρλιαξε ο emo μετά το τέλος του τραγουδιού, το οποίο μάλιστα προκάλεσε ένα πελώριο αίσθημα θλίψης στους χορευτές. Την επόμενη στιγμή ο Michael ή όπως αλλιώς τον έλεγαν άρχισε να τρέχει..
- Jango παρακαλώ. ακούστηκε η ίδια φωνή απ'το πουθενά.
-Μην μπαίνεις στην ιστορία ρε! Απλά γράφε!
-

Σπόιλερ:

Κοιτούσα απεγνωσμένα για τον Takasugi, αλλά δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά.
-Ετοιμαστείτε για το main event!!! Eliza!!! Rise!!! ούρλιαξε ο Faust ο τέταρτος ή ότι άλλο είναι το IV και ύψωσε τον σκελετό στον αέρα.
-VOOOOOOOOOOOOOOIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII!!!!!!! Σκάσε και έλα να σε σπάσω στο ξύλο!!!
-Αμάν!!! Ο ούγκανος!!! Τρέξτε κορίτσια τρέξτεεεε~~~
Από ένα δρομάκι εμφανίστηκε μια μορφή. Καθώς προχωρούσε οι κάτοικοι είτε έτρεχαν να φύγουν από κοντά του, ή ο ίδιος τους διαολόστελνε.
-Vooooiii! Πού πήγες!? Σε κυνηγάω εδώ και 2 νησιά!!!
-Oi, ουγκ, ψήνεις να σε δείρω?
-D..D..DAFAQ!!!??? Τι κάνεις εδώ Squ-chan?
-Λουλουδού!? Τι θες εσύ εδώ?
-Scu-chan? U gay b*tch?
-VOOOIII!!!! O Superbi Squalo δεν είναι gay!!! Είμαι 100% straight!

Σπόιλερ:

Ο προσωρινός αντίπαλός μου, η φονική μπανάνα, φάνηκε να έχει το πλεονέκτημα διότι είχα ήδη ξεκινήσει την επίθεσή μου. Με το επόμενο πάτημά μου, είδα την μπάλα ντίσκο στην οροφή του θόλου. Όμως προσπάθησα να μην πέσω και έτσι κατέληξα με μία εναέρια πιρουέτα, η οποία κατέληξε σε απότομο τράβηγμα προσαγωγών, με άλλα λόγια... σπαγγάτο.

Σπόιλερ:

Δεν θα μπορούσα να ξεπεράσω μία τέτοια πτώση τόσο εύκολα...

Σπόιλερ:

Σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Είδα κάτι κοπέλες οι οποίες είχαν κατενθουσιαστεί με την ευλύγιστες κινήσεις μου και θεώρησα αυτό το γεγονός σημαντικό για να ξεκινήσω να χορεύω τον "τολμηρό" χορό του Dancing Bear. Το επόμενο πράγμα όμως που άκουσα ήταν η φωνή ενός τύπου ο οποίος είχε ανέβει σε μία σκεπή. Στο αριστερό του χέρι κρεμιόταν ένας σκελετός αλυσοδεμένος. Και τον είχε ονομάσει Eliza, ήταν η γυναίκα του. Όμως κάτι παρατήρησα σε αυτόν τον σκελετό και το σχολίασα ταχύτατα.
-Εμμ, κύριε Faust! Αυτός ο σκελετός ανήκει σε άντρα και δεν είναι σε καμία περίπτωση γυναίκας. Μήπως έχετε πάρει λάθος σκελετό, ή η γυναίκα σας τελικά δεν ήταν γυναίκα?
-Μα πως? Σκάσε! Ναι! Το παραδέχομαι! Ήταν άντρας αρχικά. Είμασταν πολύ ερωτευμένοι μεταξύ μας αλλά αυτός ο έρωτας θα κατέληγε σε λιθοβολισμό από τον κόσμο. Κανείς δεν επιτρέπει εδώ τέτοιες σχέσεις! Και γι'αυτό αποπειρανθήκαμε να το παίξουμε κορώνα γράμματα για το ποιος θα το γυρνούσε σε γυναίκα, έτσι ώστε να μας αποδέχονταν στο εξωτερικό. Η Eliza όμως, παρ'όλη την αλλαγή εμφάνησης, κράτησε την ίδια βίαιη, ερωτίλα και πρόστυχη συμπεριφορά και τελικά κατέληξε με μία βαριο-πούλα στο κεφάλι. Δεν μπορούσαμε να το είχαμε προβλέψει...
Βαθιά συγκινημένος από την ιστορία αγάπης τους, εγκατέλειψα περαιτέρω ερωτήσεις και βάλθηκα να τον πετσοκόψω, ελαφρύνοντας τον κόσμο από ένα τέτοιο απόβρασμα! Τότε όμως ξεκίνησα να χορεύω ξέφρενα χωρίς να ξέρω το γιατί. Πίσω μου βρισκόταν ένας από τους σπάνιους (ίσως και πριν από τον Neil Armstrong) moonwalkers, εν ονόματι Micheal Jangoson. Δεν πέρασε πολύ ώρα, πριν εμφανιστεί και μία άλλη φιγούρα η οποία μου κίνησε την προσοχή. Η ατάκα του... Βοή στα αυτιά μου, Vooooi κανονικά...

Η εμφάνιση του Commander Superbi Squalo σηματοδοτούσε ότι ο πειρατής ήταν επικίνδυνος.
-Τι δύναμη έχει ακριβώς Squ-chan?
-Πριν από αυτό έλα εδώ μου είπε και με τράβηξε από το χέρι.
-Όταν θα είσαι στο καράβι άνοιξε αυτό... είπε και μου έδωσε ένα σημείωμα όσο πιο διακριτικά μπορούσε.
-Και να προσέχεις τις κινήσεις σου. Και οι τοίχοι έχουν αυτιά... Και μετά από αυτό έχουμε να ασχοληθούμε με το χόμπι του Faust.
Τα ζόμπι είχαν πλέον σταματήσει να κουνιούνται και μας είχαν περικυκλώσει.
-VOOOOOOOOOOOOI!! Faust! Έλα να πολεμήσεις σαν άντρας!

Faust:

-Αν δεις κάναν καλό φερε και σε μένα~
-Τι δύναμη έχει? Προφανώς είναι από φρούτο του διαβόλου.
-Μπορεί να ελέγχει πτώματα. Κάθε είδους σαν μαριονέτες. Στους κύκλους του έχει και το παρατσούκλι “Νεκρόφιλος”.
-Ιουουουου~
-Ααα τον ανώμαλο~
-ΔΕΝ ΜΕ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΕΤΣΙ!
-Λοιπόν Squ-chan έχω μια ιδέα... Θα χωριστούμε... Εσύ θα πας για την Queen εκεί πάνω και εγώ θα αναλάβω με αυτούς τους δυο τα ζόμπι. του είπα δείχνοντας τον Kaname και τον μάλλον φίλο του.
-Είναι δυνατοί?
-Ο ένας ναι... Για τον άλλο δεν έχω ιδέα...
-Οκ πάμε με αυτό... είπε και έκανε ένα μεγάλο άλμα και πηδώντας από περβάζι σε περβάζι έφτασε στην ταράτσα...
-Μην κλέβεις κλεφτή!
-VOOOOOOOOI! ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΛΕΒΩ ΠΟΤΕ!!
Τώρα το πρόβλημα μας ήταν τα ζόμπι..
-Λοιπόν αποβράσματα, δεν ξέρω τι θα κάνετε εσείς αλλά εγώ την μάσκα την βγάζω... είπα και βγάζοντάς την τίναξα τα μαλλιά και χρυσόσκονη πλημμύρισε το φόντο μου.
-Γιατί μου αξίζει~ Adios~ είπα και χίμηξα στα ζόμπι μπροστά μου.
-Ποιόν είπες απόβρασμα KusoMarine?! Έχε χάρη που μου χάλασαν τα ζόμπι την ημέρα αλλιώς θα σου ελεγά! Παίρνω την δεξιά μεριά! Είπε ο Kaname και έτρεξε πάνω τους πετώντας την μάσκα στον αέρα.
-Hai hai...
-Ώρα να δούμε πως πεθαίνει κάποιος που έχει ήδη πεθάνει... είπε ο Takasugi και όρμηξε στα αριστερά.
-Shiro! Να προσέχεις τους πολίτες!
-Οκ~
Με τα πέταλα μου έδωσα ώθηση και έκανα ένα μεγάλο άλμα καταλήγοντας το κέντρο των ζόμπι.
-Και τώρα ώρα να σας πάρει ο χάρος... Nijuushin: Gai!
Με τα πέταλά μου δημιούργησα ένα αντίγραφο του δρεπανιού του Stein και πήρα θέση μάχης.
-It's show time~ Τα ζόμπι μου χίμηξαν και ξεκίνησα να τα κόβω ένα ένα. Κεφάλια, χέρια και μισά σώματα έπεφταν στο πάτωμα. Στον αέρα άρχισε να μαζεύεται πιο έντονη η μυρωδιά του σάπιου και του αίματος. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα ακόμα και για μένα.

Ο επονομαζόμενος Squalo άλλαξε την πλοκή της ιστορίας μας (ποιος ηλίθιος τον έβαλε στο στόρυ...)
-Εσύ...
-ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ!!!
Εκείνος κυνήγησε τον... την αντίπαλό μας και σύντομα χάθηκε απ'το οπτικό μας πεδίο, με αποτέλεσμα να επικρατήσει επιτέλους ησυχία. Φυσικά δε γινόταν να διατηρηθεί καθώς ο Marine αποφάσισε να τα "πετάξει όλα έξω" και να πολεμήσει τα Zombie...
-Λες και θέλει να βρει γκόμενα κάνει...
-
-That b*tch!!!

Σπόιλερ:

Όπως και να χε το πράγμα, δε θα τον άφηνα να πάρει όλη τη δόξα και φυσικά ούτε ο Takasugi, ο οποίος τελικά διαπίστωσα πως είχε μεταμφιεστεί ο ίδιος σε Zombie και δεν τον είχαν φάει. Βγάλαμε τις ανόητες στολές που μας φόρεσαν οι συμμετέχοντες του χορού και ετοιμαστήκαμε για μάχη. Η ιδέα ότι θα σκότωνα έναν πεθαμένο με ενθουσίαζε σε εξωφρενικό βαθμό. Είχα αναλάβει τη δεξιά μεριά της πλατείας, ο Takasugi την αριστερή και ο Jinto το κέντρο. Υπό normal συνθήκες θα έπρεπε να τρέχαμε φοβισμένοι, αλλά την συγκεκριμένη στιγμή, λυπόμουν τα καημένα τα Zombie. Στην τελική δεν πολεμούσαν απλούς ανθρώπους. Δε χρειάστηκε καν να κοιτάξω προς τον Takasugi, οι ήχοι του σπαθιού του ήταν αρκετοί για να με κάνουν να καταλάβω ότι τα Zombie την είχαν άσχημα. Απ'την άλλη, ο Jinto θέριζε με ένα δρεπάνι από πέταλα τους αντιπάλους του. Είχε ενδιαφέρουσες ικανότητες. Έστρεψα την προσοχή μου στους δικούς μου αντιπάλους και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα δημιουργώντας μια τρίαινα (τα κύρια "συστατικά" ήταν μαχαιροπίρουνα, αλλά δεν το λέω για να μη με κοροϊδεύουν).
-Ετοιμάσου να πεθάνεις!!!~~~ φώναξε ένα, ενώ σάλια έσταζαν από το στόμα του.
-

Σπόιλερ:

Like I can die by you!!!
Την επόμενη στιγμή άρχισα να περιστρέφω την τρίαινα θερίζοντας τους ζωντανούς-νεκρούς. Αφού είχα βγάλει εκτός αρκετούς, διέλυσα την τρίαινα και εκτόξευσα τα μαχαιροπίρουνα προς τα Zombie, ρίχνοντάς τα παράλυτα στο έδαφος.
-That's how it's done!

Σπόιλερ:

Ακολουθεί δυσανάγνωστο post!

Βλαίπωντασ ώλα αφτά τα Zombie στοιν πλατύα, αίκαναι τω έμα μου να βράσυ. Ω αρειθμώσ τον αντοιπάλον οίταν ταιράστυωσ κε αφτώσ είταν κε άλλωσ αίνασ λώγωσ που πραγματοικά ίθαιλα να κσαισπάσο μαζή μαι τω σπαθύ μου. Αίτραικσα στειν αροισταιρεί πλαιβρά του χόρου κε τράβοικσα τω αντοικύμαινω που θα σκώρπειζαι των θάνατω στουσ οίδη ναικρούς. Ω πρότωσ μου ώρμεικσαι αλλά κώποικαι προιν τω καταλάβυ κε ω οίδηωσ. Απώ ποίσο του ακωλούθεισαν κε άλλει 3 υ ωπείη φοισηκά οίχαν τυν είδοια μείρα κε οίδαν μαι τα μάτηα τους τα μαίλει τους να παιτάγωντε απώ αιδό κε απώ αικοί. Τω σπαθεί μου χώραιυαι στων ρηθμώ τυς σάπηας σάρκας κε του λειγμαίνου έματως, πρωκαλόντασ νέεσ μηροδειαίσ να αναδειθούν στοιν ατμώσφερα κε να αιπυβαρείνοι τοιν κατάστασύ μασ. Οίθαιλα να ζαισταθό λοίγω γεια τοιν μάχυ μου μαι των Kuran κε των φοιλαράκω του αλλά αφτύ υ τείπη δαιν τα άξοιζαν τα λαιφτά τουσ. Κάτυ είξαιρα ταιλοικά που αίμοινα γοια τω βράδοι καθόσ οι δειάθαισυ μου οίχαι φτυάξυ άγρεια. Κύταξα τυσ άλλαισ μαιριαίσ γυα να δο τοιν πρώωδω τον "φοίλον μου" κε γείρυσα πάλει τω καιφάλοι μου μώνω και μώνω γοια να δο ώτει τα κωμμαίνα μαίλοι γοιρνούσαν πείσο στα σόματα κε δειμοιουργόντουσαν πάλει απώ τειν αρχύ.
-Δαιν ειπάρχοι σταματοιμώσ σαι αφτώ? Μάλλων θα πραίπη να χροισειμωπηοίσουμαι κάτυ πυο βαροί...
Αίβγαλα αίνα αιλατείροιο απώ τω Kimono μου κε πείρα αίνα κωμμαίνω χαίροι. Τω αίδαισα απώ πείσο του κε τω κράτεισα απώ τειν αιλαιύθαιρει άκρει του. Τω χαίροι πείγαι να κουνειθοί αλλά σαι κάπυω σειμήω σταμάτοισαι κε τω αιλατύροιω τω τράβεικσαι πάλει ποίσο, πράγμα που μαι αίκαναι να λοιόσο στο γαίλειω.
-Ασ φοίγουμαι απώ αιδό! Δαιν μπωρούμαι να τουσ σταματείσουμαι μαι τείπωτα!
Οίδα των Kuran κε των άλλων των τραιλώ να φαίβγουν μαζεί απώ αίνα δρωμάκει κε απωφάσυσα να κάνο τω είδειω αλλά απώ αίνα αιναλλακτοικώ. Καθόσ αίτραιχα άκουσα κάτει απώ ποίσο μου. Αρχυκά νώμοιζα ποσ είταν κάπυω Zombie αλλά κατάλαβα τοι ακροιβός οίταν μώλεισ με παίρασαι... Ήταν ένασ άγκαιλωσ!
-Παιροίμαιναι!!!!!!
Θα των αίφτανα ώποσ κε να οίχαι.

Έξω απο την οθόνη, στον πραγματικό κόσμο, ένας ανθρωπάκος είναι κάπως έτσι:

Σπόιλερ:

και μόλις ξερίζωσε τα ματάκια του...

Και οι τέσσερις σας, τρέχατε στο δρομάκι όταν μπροστά σας εμφανίστηκε η Μαντάμ Ζαΐρα κρατώντας την σφαίρα της ανά χείρας...
-Ελάτε εδώ αγγίξτε όλοι την σφαίρα, ΤΩΡΑ...
Όλοι σας, βρεθήκατε σε μια δίνη...Όλοι σας;
Μόνο οι τρεις σας ήσασταν εκεί, συνοδευόμενοι από το πνεύμα της Ζαΐρα να σας καθοδηγεί στο άγνωστο...Η Shiro δεν είχε προλάβει να αγγίξει την σφαίρα.
Ξαφνικά ανοίξατε και οι 3 σας τα μάτια σας και καθόσασταν σε μια βεράντα γερασμένοι υπερήλικες...
Ο Kuran έχοντας ένα μεταλικό "Π" δίπλα του, ο Takasugi έχοντας 2 μάτια, ένα κανονικό και ένα γυάλινο και ο Jinto πίνοντας ένα Μοχίτο μέσα από ένα σωληνάκι περασμένο στην μύτη του.
Kuran: Παιδιά (λέμε τώρα), ξέρετε τι έχουμε καιρό να κάνουμε;
Jinto: Tι;
Kuran: Να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας... Να...
Έκανε ο πάλαι ποτέ Επαναστάτης και μια μεταλλική τσιμπίδα σηκώθηκε από ένα τραπέζι 3 μέτρα μακρυά και με καθόλου σταθερή πορεία έφτασε μετά από 22 λεπτά στα ζαρωμένα χέρια του.
Hinto: Kuran, έδωσες φανταστική ιδέα...
Ξαφνικά, αποξηραμένα φύλλα κερασιάς με ένα πεθαμενατζίδικο καφεγκρί χρώμα κινήθηκαν στο χώρο...
Kuran: Jinto, φέρε τον Ναργιλέ...
Τα φύλλα πλησίασαν έναν σχετικά μικρό ναργιλέ και πιάνοντας τον όλα μαζι τον σήκωσαν και το φέρναν προς τους τρεις γέροντες με πολλές πιθανότητες να τον ρίξουν κάτω...Ακουγόταν εντωμεταξύ ο ήχος σπασίματος των ξηραμένων φύλλων...
Kuran: Takasugi, εσύ τι θα έλεγες, θα μπορούσες να γίνεις καπνός και να μπεις μέσα στο δοχείο;
Είπε ανοίγιντας το μεταλλικό καπάκι. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο στόμα του Jinto. Ο Takasugi έβγαλε την μασέλα του και το ξύλινο πόδι του και αμήλιτος, άρχισε να σφίγγεται προσπαθώντας να γίνει καπνός...Τα χέρια του άρχισαν να παίρνουν την μορφή, μα ξαφνικά ακούστηκεένα μακρόσυρτο:

Σπόιλερ:

Kuran: Takasugi προσπάθησε να γίνεις μόνο καπνός...Όχι άλλα αέρια...
Με τα πολλά ο νεαρός (συγκριτικά με τον Παρθενώνα) Πειρατής, έγινε καπνός και κατάφερε να μπει στον ναργιλέ. Οι άλλοι 2 όσο πιο γρήγορα μπορούσαν έκλεισαν το καπάκι, και βάζοντας πάνω κάτι αρωματικό, άρχισαν να ρουφάνε με ευχαρίστηση...
Ξαφνικά όλα τριγύρω καταστράφηκαν και οι 3 τους βρέθηκαν ξανά στην δίνη...
Όταν επέστρεψαν στον κανονικό κόσμο βρέθηκαν μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα...
Η Shiro κείτονταν νεκρή, με φαγωμένα τα άκρα της και τα γυναικεία όργανα της κατακρεουργημένα...
Η Ζαΐρα δίπλα σας είπε:
Βιάστηκε πολλές φορές από τα Ζόμπι και ταυτόχρονα κάποια τρώγανε τα χέρια της...Αφού ευχαριστήθηκαν αρκετά, φάγανε και την κοιλιακή της χώρα μέχρι και τα μπούτια της...

Όλοι σας μείνατε αποσβωλομένοι...

Δεν είναι μόνο αυτό, κοιτάξτε στον τοίχο, σας άφησε ένα μήνυμα...

Κοιτάξατε τον τοίχο, και με αίμαι ήταν γραμμένο...
"ΜΑΙ ΠΑΡΑΤΥΣΑΤΑΙ ΑΙΔΩ ΝΑ ΠΑΙΘΑΝΟ ΚΑΤΑΡΡ"

Με αγάπη...

Σπόιλερ:

Κοιτούσαμε σοκαρισμένοι το κατακρεουργημένο σώμα της Shiro. Ο Jinto έπεσε στο έδαφος και έπιασε το πρόσωπό του. Σύντομα άρχισαν να ακούγονται λυγμοί και δυνατά κλάματα απ'τον Marine που θρηνούσε για το χαμό του κοριτσιού του (παραπληροφόρηση... απλά για να φανεί πιο cool το post). Δεν ήξερα γιατί, αλλά τον ακούμπησα παρηγορητικά στον ώμο, ενώ στη συνέχεια επεξεργάστηκα το γράμμα στον τοίχο.
-ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ!!! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ POST, ΑΛΛΑ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΕΓΩ! ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ! Ε, ψηλέ με το λευκό μαλλί. Αν ήταν δικιά σου, (που σιγά μην ήταν έτσι όπως είσαι...

Σπόιλερ:

)... sorry... θα βρεις άλλη.
Ο Takasugi αφού είδε το σώμα της γυναίκας και είπε ότι είπε, έτρεξε πίσω στο στενό από όπου είχε έρθει κλαίγοντας για το χαμό της μελλοντικής του κατάκτησης (κουράγιο pal... θα σου βρω άλλη). Καθώς κοιτούσα τα βαμμένα από αίμα γράμματα, παρατήρησα ότι πέρα από ανορθόγραφα, ήταν και κυριολεκτικά βαμμένα. Μπορούσα να καταλάβω το αίμα από χιλιόμετρα και αυτό που υπήρχε στον τοίχο, αίμα δεν ήταν. Γύρισα προς τον Jinto και ετοιμάστηκα να του το πω, αλλά τον είδα με δάκρυα στα μάτια και αποφάσισα να το απολαύσω.
-Shiro... Shiro... είπε κλαίγοντας και ακούμπησε το μάγουλό της.

Σπόιλερ:

Τώρα πραγματικά... πιστεύεις ότι θα νόμιζα ότι ήταν η Shiro?

Σπόιλερ:

Ahahahah~~ Κατ'αρχάς, η Shiro είναι εκπαιδευμένη δολοφόνος, σιγά μην πέθαινε από ηλίθια Zombie. Δεύτερον, τι fail μπογιά είναι αυτή στον τοίχο? Ακόμα στάζει, ζώα! Τρίτον, μισό να σκουπίσω τα μάτια μου γιατί το πίστεψα και σε λίγο θα γίνω και ηθοποιός. Τέταρτον,... δεν έχει. Πέμπτον, το ξέρω ότι η Shiro είναι κούκλα, αλλά ΜΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΚΟΥΚΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΙΣΕΙΣ, ΑΗΟ~! Έκτον,..
-Τους κανόνες του Μωυσή μας λες?
-Σκασμός! Αυτό λαμβάνεται ως έκτο, άρα πάω στο έβδομο, how did you do that!? Ακόμα γεύομαι τον ναργιλέ~~

Σπόιλερ:

-

Σπόιλερ:

Τόσο πολύ φαίνεται?
-Δε ξέρω... πάντως για μένα ήταν προφανές. Hohoho~~~
-Όσον αφορά το άλλο. Είναι ένας μυστικός καπνός που χρησιμοποιώ. Τον ανάβεις, τον ρουφάς και μετά πας αλλού. Με νιώθεις? Σου πουλάω άμα θες κανά κιλό sexy boy.
-

Σπόιλερ:

Τι στόκος...

Σπόιλερ:

Μετά την παράσταση του παραλόγου και με την Zaira να τρέχει να σωθεί εμφανίστηκε η Shiro μέσα από ένα στενάκι τρέχοντας.
-Oi Shiro γιατί τρέχεις?
Η απάντηση ήταν πίσω της. Την κυνηγούσαν τα ζόμπι και μάλιστα έρχονταν σε μεγάλο αριθμό.
-Τρέχτε να σωθείτε!!! Χάρηκα που σας γνώρισα NOT! Αλλά πρέπει να φύγω... Ciaoo~!
Τους είπα και με την Shiro στρίψαμε σε ένα στενάκι. Τα ζόμπι δεν το έβαζαν κάτω ακόμα και όταν τους έκλεινα τον δρόμο αυτά πηδούσαν από πάνω.
-Τι στο καλό στεροειδή έχουν πάρει?
Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και έκανα κάτι ριψοκίνδυνο. Έφτιαξα έναν θόλο από πέταλα και έκλεισα έμενα και την Shiro μέσα μαζί με κάποια κιβώτια που υπήρχαν στο δρομάκι.
-Ελπίζω να τα κρατήσει για λίγο... είπα ενώ άναβα ένα σπίρτο που είχα πάνω μου.
-Μα καλά πως με βρήκες? Ακούστηκε μια γνώριμη φωνή και κεριά άναψαν πάνω στα κιβώτια.
-ΠΑΛΙ ΕΣΥ?
-Ααα! Η γρια από το κατάστημα που μύριζε περίεργα!
-Γρια? ΓΡΙΑ?! ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ? Θα μου το πληρώσεις! Release: Takobell!
Ξαφνικά η μπάλα της άρχισε να λάμπει και αναγκαστήκαμε να βάλουμε γυαλιά ηλίου. Άρχισε να αλλάζει σχήμα και μέγεθος κι στο τέλος εμφανίστηκε ένα μεγάλο χταπόδι.
-Tako-chan πιάσε την ανίδεη και δώστης να καταλάβει!
-ΤΑΚΟΟΟΟ~!
Το χταπόδι έπιασε την Shiro σφιχτά και την σήκωσε στον αέρα. Τα πλοκάμια του περνούσαν από διάφορα σημεία με αποτέλεσμα να σηκωθεί λίγο η φούστα της. Η Shiro έβγαζε περίεργους ήχους φωνάζοντας με για βοήθεια.
Κανονικά θα έπρεπε να είχα ορμίσει αλλά για κάποιο λόγο το θέαμα ήταν εκστατικό.

Σπόιλερ:

-Hanji-kuuuuuun~!!
Αυτή η κραυγή πόνου με ξύπνησε και όρμηξα στο χταπόδι. Κάλυψα τα χέρια μου με πέταλα δημιουργώντας δυο λεπίδες και έκοψα τα πλοκάμια ελευθερώνοντας την Shiro.
-Κανένας δεν κάνει περίεργα πράγματα πάνω της εκτός από μένα.
-Μα ούτε εσύ κάνεις.
-Δεν χρειάζεται να το ξέρει σους τώρα.
-Kyaaaa!! Καλό μου χταποδάκι τι σου έκανε?! Μην το πονάς άλλο~
-Τότε κάτσε στην γωνιά σου και ήρεμα!

Αφού βγήκαμε από την ψευδαίσθηση και αφού καθάρισα την πάρτι μου από κάθε είδους ενοχές όσον αφορά το όχι και τόσο πτώμα της Shiro πήγα και κλάφτηκα όσο μπορούσα πίσω από μία γωνιά. Η Shiro ήταν η μόνη στην οποία μπορούσα πιθανότατα να στηριχθώ και έτσι δεν μπορούσα να ξεπεράσω τον θάνατό της. Κι όμως, δεν είχε πεθάνει. Την είδα ολοζώντανη μπροστά μου να τρέχει με τον emo δίπλα της. Ένιωσα τότε το χέρι του Kuran στον ώμο μου και τον κοίταξα.
-Μην φοβάσαι και μην απελπίζεσαι... Υπάρχουν κι άλλες πολύ πιο όμορφες από αυτή. Θα σε βοηθήσω να βρεις μία. Πάντα θα υπάρχουν κάποιες που ταιριάζουν καλύτερα σε εσένα. Μην περιστρέφεις τον κόσμο σου γύρω από αυτήν.
-Πάντα κάποια θα είναι καλύτερη από αυτή. Πάντα κάποια θα είναι ομορφότερη από αυτή. Πάντα κάποια θα είναι πιο νέα από αυτή. Αλλά ποτέ καμιά δεν θα είναι αυτή!
Το τρέξιμό τους το ακολούθησε μία κραυγή βοήθειας από τον emo και τότε γυρίσαμε μόνο για να δούμε ένα στρατό από Zombie να μας έχει περικυκλώσει. Όλα σχημάτισαν έναν διάδρομο και στο τέλος αυτού μπορούσα καθαρά να διακρίνω μία φιγούρα η οποία δεν είχε καμπύλες όπως τα υπόλοιπα Zombie αλλά κοφτερά άκρα. Αφού πλησίασε αρκετά με άλλα 4 Zombie μπόρεσα και κατάλαβα ποιος ήταν. Η φωνή του επιβεβαίωσε τις σκέψεις μου όπως και του Kuran.
-Χαχαχα... ξανασυναντιόμαστε... Είμαι ο Γιάννης το Κτήνος ή Θηρίο ή Ζωάκι! Επέστρεψα από τα βάθη της ΔΕΗ μόνο και μόνο για έναν σκοπό. Για να σας ξανασυναντήσω και να ολοκληρώσω την αποστολή της Roba, μητέρας του Ratchet!
-Αποστολή?
-Ναι... μου ζήτησε να σας βρω και τελικά να σας δώσω τα κουλουράκια που έφτιαξε η ίδια με τα χέρια της! Ελπίζει να σας αρέσουν καθώς δημιουργήθηκαν με την αγάπη της γιαγιάς σε κάθε πλάσιμο. Είναι όμως στενοχωρημένη που δεν είστε εκεί για να σας διαβάσει παραμυθάκια και να σας δώσει φιλάκι στο μέτωπο όπως εμένα... Δεν ζηλεύετε ήδη? Χαχαχα!

Προχώρησα μπροστά με το χέρι μου στην λαβή του σπαθιού μου έτοιμος να καταστρέψω το από καιρό σκουριασμένο ρομπότ αλλά ο Kuran με σταμάτησε το τελευταίο δευτερόλεπτο. Με κράτησε από το μπράτσο και μου έκανε νόημα να μην προβώ σε τέτοια κίνηση.
-Ωραία... και λοιπόν? Για τα κουλουράκια ήρθες? Αν ναι τότε γιατί τα Zombie σου έκαναν δρόμο να περάσεις και γιατί αυτά τα 4 συγκεκριμένα που βρίσκονται πίσω σου προσπαθούν να μιμηθούν τους ηλίθιους χρωματιστούς φίλους σου?
-Α όσο γι'αυτό... Στο δρόμο προς εδώ βρήκα αυτά τα αξιολάτρευτα πλάσματα τα οποία με έγλειψαν για να μου καθαρίσουν το εξωτερικό μου και αφού εντυπωσιάστικαν με το πόσο καθαρός είμαι, άρχισαν να με ακολουθούν.
-Σε δάγκωναν ηλίθιε! Και επειδή δεν μπόρεσαν να σου κόψουν κομμάτι σε αποθέω...
-...Έχοντας χάσει τους παλιούς μου φίλους από ατυχίες...
-Γιατί μας λες "ατυχίες"? Εμείς τους καταστρέψ...
-...αποφάσισα να πάρω μερικούς από αυτούς και να αντικαταστήσω τους παλιούς!
-ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙΣ! Και γιατί να είναι Failer-wannabes?
Αυτή τη φορά εγώ είμουν αυτός που συγκράτησα τον Kuran για να μην τον καταστρέψει. Του πήραμε τα κουλουράκια και αφού κοιταχτήκαμε, τον δέσαμε σε μία κολώνα και αρχίσαμε να τρώμε τα πολύτιμά του κουλούρια. Μπορούσες να διακρίνεις τα λάδια να τρέχουν από το στόμα του.
-Πωωω νόστημααααα! Εσύ δεν θα φας Γιάννη? Καλά αφού δεν θες θα τα πάρουμε εμείς και θα τα φάμε όλα.
-Μα δεν πρόλαβα να απαντ...
-Ωωωωωω νοστημιάαααααααα!
Πήρα ένα και το έφερα 1 εκατοστό πριν το ΣΛΕΤ*. Εκείνο άνοιξε με ταχύτητα, έτοιμο να λάβει το πεντανόστημο κουλουράκι αλλά τότε το πέταξα στον αέρα και με μία καλλιτεχνική κίνηση το έφερα στο στόμα μου μασουλώντας το με μανία. Ο Kuran τον λυπήθηκε και γι'αυτό του πέταξε ένα κουλούρι στα πόδια του. Γελούσαμε καθώς προσπαθούσε μανιωδώς να πάρει το πεταμένο φαγητό του χωρίς όμως αποτέλεσμα.
-Έως εδώ ήταν! Βρήκα που θα πάω τώρα. Θα πάω στην γιαγιά να λάβω το πολυπόθητο φιλάκι στο κούτελο και να μου διαβάσει manga. Και να φορέσω το πουλόβερ που θα μου φτιάξει με αγάπη σε κάθε βελονιά!
-Ωωω καλή ιδέα.. το ίδιο θα κάνω και εγώ... Εσύ δεν θα έρθεις Γιάννη?
-Εγ...
-Α ναι.. εσύ είπες πως έγινες ενήλικας και πως δεν χρειάζεσαι τέτοια. Σε ζηλεύω που μπορείς και αντιστέκεσαι σε τέτοιους πειρασμούς.
Ο Γιάννης άρχισε να τρελένεται που τρώγαμε μπροστά του. Το ρομπότ ξεκίνησε τους καλωδιακούς σπαμούς, ακολουθόμενοι από βίαιη ροή ηλεκτρικού ρεύματος στο σώμα του. Ένα μικρό μπαμ ακούστηκε και μετά άρχισε να βγάζει καπνούς από το κεφάλι του. Πήγα και εξέτασα σαν μηχανικός και εγώ και η διάθεσή μου έφτιαξε.
-Ευτυχώς... έπαθε Ηλεκτρικό*...

*ΣΛΕΤ = Σημείο Λήψης Εξωτερικής Τροφής
*Ηλεκτρικό = Καρδιακό σε ρομπότ....

Ο Γιάννης βρισκόταν δεμένος στην κολώνα έχοντας πάθει ηλεκτρικό. Το θέαμα ήταν δραματικό. Δεν έβλεπες συχνά ρομπότ να έχει πάθει καρδιακή προσβολή.
-Takasugi-san... νομίζω ότι αυτό ήταν ένα επίτευγμα για το ανθρώπινο είδος.
-Συμφωνώ Kaname-san! μου απάντησε τρώγοντας ένα κουλουράκι.
Τότε τα Zombie που υπάκουαν τον Γιάννη άρχισαν να χλιμιντρίζουν και να ουγκανίζουν. Τα κοιτάξαμε. Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και κουνήσαμε καταφατικά το κεφάλι. Την επόμενη στιγμή αρχίσαμε να τρέχουμε στα στενά της πόλης, αλλά τα Zombie δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν από πίσω μας. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε σε ένα σταυροδρόμι.
-Θα πάω από δεξιά.
-Εντάξει, εγώ από αριστερά. Θα πάω στο ξενοδοχείο να κρυφτώ εκεί, μέχρι να με χάσουν. Θα τα σκοτώσουμε αφού οργανωθούμε.
-Agreed!
Στρίψαμε ο καθένας στο στενό του, αλλά καθώς έστριβα, δημιούργησα ένα μικρό τείχος από μεταλλικά αντικείμενα που απέτρεψε τους απέθαντους να ακολουθήσουν τον Takasugi.
-Σιγά μη σε αφήσω να μου πάρει τη δόξα.

Σπόιλερ:

σκέφτηκα και το κυνηγητό συνέχισε με εμένα πρωταγωνιστή (όπως θα έπρεπε να είναι!)
Έτρεχα με τα Zombie να με ακολουθούν μανιωδώς. Τι στο... τα Zombie δεν είναι πάντα fail που πηγαίνουν πιο αργά κι απ'το θάνατο? Δηλαδή γιατί πρέπει να είμαι ο καταραμένος main χαρακτήρας που πρέπει να τον κυνηγούν Zombie με αντοχές σαν του Bolt και να μην είμαι σαν τον Ichigo ας πούμε, που πεθαίνει και ανασταίνεται...(Bolt Lapiris, πειρατής με 44.000.000 bounty για όσους κατάλαβαν λάθος

Σπόιλερ:

). Καθώς έτρεχα βρήκα μια καντίνα. Δίχως να χάσω χρόνο, πήδηξα μέσα απ'το ανοιχτό μπροστινό μέρος και... check this video out:

Σπόιλερ:

Μετά την παταγώδη νίκη μου απέναντι στα Zombie, άνοιξα έσπασα την πόρτα και περπάτησα με χάρη στο δρόμο. Τουλάχιστον μέχρι να ξανασηκωθούν τα Zombie, με αποτέλεσμα να τρέχω πάλι μέχρι να φτάσω στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς είχα φτιάξει ένα μικρό τείχος και κέρδισα λίγο χρόνο για να με χάσουν. Όταν πάτησα το πόδι μου στο κτήριο, ακούστηκε η τρομακτική φωνή: Irashaii~~
-

Σπόιλερ:

Καθόμασταν στα ημισκοτάδια παίζοντας διάφορα παιχνίδια όπως το “Σταματήστε την Shiro πριν ψήσει το χταπόδι”, "Σταματήστε την Shiro πριν τεμαχίσει το χταπόδι”, “Σταματήστε την Zaira πριν πνίξει την Shiro”, γενικά είχαμε μια τέτοια ατμόσφαιρα όταν ξαφνικά ένας ενοχλητικά επικός θόρυβος ακούστηκε.
-VOOOOOOOOOOOOOOOOOI!! ΛΟΥΛΟΥΔΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΕΣΑ?! ΒΓΕΣ ΕΞΩ!
-Squ-chan μην φωνάζεις σε παρακαλώ σε ακούω. Του είπα ενώ κατέβαζα την ασπίδα μας.
Απ'έξω ήταν ο Squalo ο οποίος έπαιζε με το κεφάλι του σκελετού του Faust.
-Αυτό σημαίνει ότι τον έπιασες?
-Όχι που θα μου ξέφευγε η λουλού! Είπε και κλώτσησε το κεφάλι όσο πιο μακριά μπορούσε.
-Goooooaaaaaaaal!!!! Φώναξε η Shiro και με απλωμένα τα χέρια έφερνε κύκλους.
-Ελπίζω να μην ξεχάσεις αυτό που σου είπα.
-Μην αγχώνεσαι θα το κοιτάξω μόλις φτάσω στο πλοίο.
-Τότε να φεύγω και εγώ. Ελπίζω να τα ξαναπούμε και την επόμενη φορά να σε ξανανικήσω σε μάχη...
-Hai hai...
Ο Squalo έφυγε και χάθηκε στα στενάκια της πόλης. Από την πλατεία μπορούσα να ακούσω φωνές χαράς και ξαφνικά η πόλη γέμισε και πάλι με μουσική.
-Shiro ώρα να πάμε στο ξενοδοχείο. Της είπα και την πήρα αγκαζέ. Την Zaira δεν ξαναείδα από τότε.
Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο μπλε φλόγες αιωρούνταν στην ρεσεψιόν και από το πουθενά ακούστηκε πάλι η γνωστή φωνή.
-Irashaaaai~
-Εσένα δεν σε έφαγε κανένα ζόμπι? Μια χαρά μεζές είσαι...
Ξαφνικά ένα βάζο εκτοξεύτηκε κατά πάνω μου αλλά το απέφυγα εύκολα.
-Χα! Μόνο αυτό έχεις?
Και τότε έπεσε πάνω μου ένα πιάτο.
-Sumimasen~ είπα και πήγαμε στο δωμάτιο το οποίο βρισκόταν στον δεύτερο όροφο... Παραδόξως η μουσική της πόλης δεν ακουγόταν τόσο πολύ πλέον.

Ανέβηκα τοίχο τοίχο τις σκάλες κατατρομαγμένος και πάντα έχοντας το νου μου μη με ακολουθήσει η γριά. Πραγματικά έμοιαζε με μούμια. Παίζει να την είχε ξεχάσει ο χάρος, για να μην πω ότι φοβόταν να έρθει να την πάρει. Ανέβηκα τα σκαλιά και έφτασα στον πρώτο όροφο που βρισκόταν το δωμάτιό μου με τον αριθμό 308421425164d. Έβγαλα το κλειδί, αλλά η πόρτα δεν άνοιγε.
-Attention campers! Attention campers! Kuran Kaname στον τρίτο είναι το δωμάτιό σου.
-DAFAQ are you!?
-Nozomu speaking b*tch!

Σπόιλερ:

Δίχως να καταλαβαίνω γρι, ανέβηκα στον τρίτο και άρχισα να βάζω το κλειδί μου σε τυχαίες... κλειδαριές μέχρι που κατάφερα να ανοίξω μία. Μπήκα μέσα και αμέσως ξάπλωσα στο κρεβάτι. Η όλη ιστορία με τα Zombies ήταν πολύ κουραστική. Κάποιος πρέπει να μου δώσει ένσημα για αυτά που περνάω εδώ μέσα... Ξάφνου πρόσεξα ότι υπήρχε ένα κοχύλι δίπλα στο κρεβάτι. Ένα μεγάλο κοχύλι

Σπόιλερ:

. Το ακούμπησα, αλλά άρχισε να παίζει μουσική. Μια περίεργη μουσική που μου προκαλούσε ένα περίεργο συναίσθημα. Ανέβασα το volume από το τηλεχειριστήριο που υπήρχε κοντά (WTF?) και ξεκίνησα να χορεύω στον υπέρτατο ρυθμό.


Ανέβασα τη μουσική στο τέρμα και άρχισα να φτιάχνομαι. Πρέπει να ενόχλησε τους γείτονες, καθώς η μούμια ανέβηκε στο δωμάτιο ανοιγοκλείνοντας το στόμα της. Προφανώς της άρεσε η μουσική και ήθελε να οργανώσω πάρτι, αλλά δεν ήταν εφικτό την παρούσα στιγμή. Έτσι, την έπιασα από τα... χέρια και συνέχισα να χορεύω κουνώντας την πέρα δώθε. (τη γριά πάντα) Αυτό, μέχρι να συμβεί αυτό που θα γράψουν οι άλλοι δύο, γιατί δεν είναι σειρά μου..

Ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο στον οποίο υπήρχε μόνο μια πόρτα με τον αριθμό 666.
-Παλιόγρια βουντού θα μου κάνεις?
-Kolkolkolkolkol~
-ΤΙ ΓΕΛΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ?!
Αφού σταμάτησα να φωνάζω στον αέρα άνοιξα την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Μπορεί να μην είχε πολυτέλειες αλλά ήταν καλό. Εκεί που κάθισα όμως να χαλαρώσω ξαφνικά δυνατή μουσική ακούστηκε από τον από πάνω όροφο.
-Μα τα πλοκάμια του Kraken! Τι έγινε πάλι?! OOOOOOIIII γειτονοπούλα! Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε εδώ!
Αλλά ήξερα ότι δεν είχα ακουστεί. Έτσι έφτιαξα με πέταλα ένα κοντάρι και άρχισα να κοπανάω το ταβάνι μήπως και ένιωθε ο από πάνω. Ξαφνικά όμως άρχισαν να μπαίνουν καπνοί από παντού.
-DAFUQ?! Shiro κανε σήμα και στον από κάτω! Τι άτομα μπορεί να μένουν εδώ πέρα?
Η Shiro ξεκίνησε να κάνει φιγούρες φλαμένκο ενώ φορούσε κάτι γόβες που είχε αγοράσει. Χόρευε με τόσο πάθος που σίγουρα οι τακουνιές θα ακούγονταν κάτω. Φαινόταν να το διασκεδάζει καθώς χρησιμοποιούσε τον καπνό για εφέ.
-Που έμαθες να χορεύεις έτσι? Την ρώτησα ενώ συνέχιζα να κοπανάω το ταβάνι.
-Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να χορέψεις για να σκοτώσεις κάποιον~
-ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΟΟΟ~

Ο δρόμος μου τελικά με έβγαλε στο αρχικό ξενοδοχείο. Με το που πάτησα το πόδι μου μέσα άκουσα μία φωνή...
-Iras...
Χωρίς να αργήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο και χωρίς να σκεφτώ ποιος θα μπορούσε να ήταν, πέταξα ένα μπισκότο στην πηγή της φωνής. Το σπάσιμο του μπισκότου με έκανε να καθησυχάσω καθώς ήξερα ότι πέτυχα κάποιον. Τότε όμως ένα ιπτάμενο φλεγόμενο ξύλο πετάχτηκε στο κεφάλι μου ρίχνοντάς με κάτω.
-Irashaaaai~
Αυτή τη φορά η φωνή ήταν πιο έντονη και απειλητική. Αποφάσισα να μην μπλέξω και έτσι ανέβηκα πάνω στον όροφό μου στο δωμάτιό μου. Είμουν κουρασμένος και θα αφιέρωνα εκείνη την νύχτα στην ολοκληρωτική ξεκούραση. Μπήκα μέσα και ετοίμασα την τελετή μου. Έβγαλα το MP3 από το kimono μου και κάλυψα τα αυτιά μου με τα ακουστικά με το επόμενο τραγούδι να παίζει...

Βάλτε να παίζει καθώς διαβάζεται το υπόλοιπο ποστ:

Πήρα την τεράστια πίπα μου και την ακούμπησα στο τραπέζι δίπλα από την πολυθρόνα. Πήρα ένα στυλό, ένα μπλάνκο και ένα χαρτί. Έσπασα το στυλό και βγάζοντας το μελάνι από το σωληνάκι, το τοποθέτησα πάνω στο χαρτί. Πήρα μετά το μπλάνκο και έριξα και άλλη τόση δόση από αυτό και τέλος τα ανακάτεψα. Το αποτέλεσμα ήταν φανταστικό. Άρχισα να σνιφάρω με όλα μου τα πνευμόνια και μαστούρωσα αμέσως.
-That sh*t ιs good. I gonna smok'it all by myself.
Το έκαψα, το έβαλα στην πίπα μου και άρχισα να ρουφάω.
-Ohh, you motherless piece of sh*t... you make me all high!
Σιγά σιγά το δωμάτιο γέμιζε με καπνό και + το κολπάκι που είχα μάθει από την ψευδαίσθηση, (από το οποίο έμαθα να βγάζω καπνό από το δάκτυλό μου) έγινε ντουμάνι. Σηκώθηκα σιγά για να ανοίξω το παράθυρο να ξεμυρίσει λίγο. Το ντουμάνι όμως δεν θα έφευγε σύντομα. Σκόνη άρχισε να πέφτει από το ταβάνι μαζί με σοβά.
-Ααα εδώ είμαστε... ξεκινάνε οι ψευδαισθήσεις από το Sniffing.
Κομμάτια τότε συνέχισαν και τέλος με έναν τρομερό θόρυβο έπεσε η οροφή μαζί με το πάτωμά μου. Στον αέρα ψιλοξύπνησα (όχι εντελώς βέβαια) και είδα ίσα ίσα τον Kuran, τον Emo, την Shiro και την γριά της Reception. Όλοι πέσαμε στο ισόγειο και μετά από λίγο σηκωθήκαμε. Εγώ με τον emo κοιταχτήκαμε.
-TAKASUGI!?
-JINTO!?
-SHIRO!?
Είπε η Shiro και την κοιτάξαμε με βλακώδες ύφος. Έλειπε όμως ο Kuran. Γυρίσαμε τα κεφάλια μας και τον είδαμε τελικά καβάλα στην... γιαγιά της Reception.

Kuran x Reception's Granny:

-........................!
-........................!

Σπόιλερ:

Η γιαγιά πέταξε τον Kuran από πάνω της και μια σκοτεινή αύρα την περικύκλωσε. Ξαφνικά πολλά μάτια εμφανίστηκαν σε μια μεγάλη σκιά πίσω της.
-Illusions?!
-Alucard?!
-Prido?!
-Big brother?!
-Πως τολμήσατε να καταστρέψετε το ξενοδοχείο μου? Θα μου το πληρώσετε!
-ΤΡΕΧΤΕΕΕ~ Στο λιμάνι αδερφές μου στο λιμάνι!
Σκορπιστήκαμε για ακόμη μια φορά και άκουσα στο βάθος την γρια να βρίζει και να κοπανάει το πάτωμα.
-Περίεργη γρια. Shiro πάμε στο καράβι... Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ πέρα.
-Shishishi~ μα γιατί έχει πλάκα!
-Φεύγουμε μόλις φτάσουμε στο πλοίο! Κάλεσα τον Stein και του είπα να σταματήσει να παίζει με τα φίλτρα του και να ετοιμαστεί να φύγουμε.
Όταν φτάσαμε ανεβήκαμε κατευθείαν και με το φως του φεγγαριού βάλαμε πλώρη για να απομακρυνθούμε από το νησί. Έκατσα στην πρύμνη και κοίταζα το νησί.
-Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα... αν εξαιρέσεις τα ζόμπι, τα χταπόδια και τα μάτια καλά πέρασα.
Αναρωτιέμαι αν τελικά ο μουσικός και πειρατής Michael Jackson ζει ή αν όντως τον άγνωστο τον έλεγαν Jango.
Ξαφνικά πίσω μου άκουσα χτυπήματα δάχτυλων.
-Ωχ...
Γύρισα και είδα πάνω στον περβάζι του πλοίου τον Jango να κάνει moonwalk και να ξεκινάει να χορεύει.

Le wild dance:

-ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΔΩ!!!
Του φώναξα και τον κοπάνισα με μια μεγάλη μπουνιά από πέταλα πετάγοντάς τον στον αέρα.
-Ώρα να την κάνω παιδιαααααά~!
-Και να μην ξανάρθεις!!
Και αφού ξέμπλεξα και με το τελευταίο μου πρόβλημα συνέχισα την πορεία μου στο άγνωστο.
-Irashaaai~

Le me:

Le voice:

Έτρεξα όσο πιο πολύ μπορούσα! Αυτή η γιαγιά δεν ήταν κανονική. Και σε συνδιασμό με την μαστούρα μου, γινόταν το πράγμα όλο και χειρότερο. Όταν έφτασα σε μεγάλη απόσταση από αυτή, αποφάσισα να σταματήσω και να πάρω μία ανάσα. Κοίταξα πίσω μου και ευτυχώς δεν έβλεπα σημάδι από αυτή. Μόλις πήρα το απαραίτητο οξυγόνο ώστε να μην λιποθυμίσω με απλό βηματισμό συνέχισα τον δρόμο μου. Δεν ήξερα που θα με έβγαζε ο περίπατος αυτός αλλά το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα έφευγα από αυτό το βαρετό νησί. Σίγουρα θα ήθελα να μείνω αν υπήρχε όντως μία βραδιά Dancing Bear αλλά όχι σαν και αυτή. Είχα ξαναβρεί και τον Kuran Kaname με τον οποίο τελικά δεν ξαναπολέμησα όπως το είχα σχεδιάσει και φυσικά γνώρισα έναν Emo που τον ακολουθούσε ένας άγγελος. Δεν πολυκατάλαβα το Concept της ιστορίας αυτής αν και troll και random βέβαια και μη έχοντας και πολύ όρεξη δεν μπόρεσα να βρεθώ στα στάνταρ αυτών των 3 στο Trolling. Παρ'ολ'αυτά τελείωσαν όλα "ήσυχα". Μπροστά μου τότε βρήκα 3 άτομα

Τουμπάνια Gangστέρια:

τα οποία μου έκλειναν τον δρόμο κάπως έτσι...

SPOILER για BLEACH μην ανοίξετε αν δεν διαβάζετε τα manga...:

Αφού με αναγνώρισαν, έκαναν άκρη και με άφησαν να περάσω. Τους χάρισα την ζωή για την ευγένειά τους. Εξάλλου το είχα ξανακάνει στους ίδιους και πριν. Έφτασα σε ένα σημείο στο οποίο υπήρχε άνοιγμα στον θόλο. Το λιμάνι βρισκόταν εκεί. Περιεργάστηκα ήρεμα τα πλοία αλλά δεν έβρισκα κάτι στα γούστα μου. Είδα έναν ψαρά σε ένα καικάκι και είπα να του ζητήσω μία χάρη. Του είπα πως ήθελα να πάω για ψάρεμα μαζί του. Συμφώνησε ο χαζός. Όταν βρεθήκαμε στα ανοιχτά της θάλασσας, του έβαλα να ακούσει Bob Marley και του έδωσα παράλληλα και την μαστούρικη κατασκευή μου από μελάνι και μπλάνκο. Ο γεράκος έπεσε στην θάλασσα χωρίς να καταλάβει τίποτα, με την πρώτη τζούρα, ενώ εγώ απόλαυσα την υπόλοιπη διαδρομή μόνος μου, ξαπλωμένος και έτοιμος για το επόμενο νησί στο οποίο θα έφτανα...

Σπόιλερ:

Ώπα... κάτι συμβαίνει εδώ... F*ck! Το MP3 μου βυθίστηκε μαζί με τον γέρο!

Σπόιλερ:

*Κι όμως έμαθα και κάτι. Δεν ήξερα και δεν φανταζόμουν πως ο Kuran ήταν τέτοιο σκουπίδι στις προτιμήσεις...

Μια φράση θα μπορούσε να εκφράσει αυτό που ένιωθα.

Σπόιλερ:

Πέρα απ'το γεγονός ότι θεωρήθηκα "..." Ξεχάστε το.. δε ξέρω τη λέξη... Όχι μόνο αυτό, αλλά η γριά μούμια αποδείχθηκε ότι είχε υπερτούμπανες ικανότητες. Εννοώ... ποιος normal άνθρωπος μπορεί να κάνει επιθέσεις του Alucard!? Έτρεχα μανιασμένα για να γλιτώσω απ'την οργή της δαιμονικής αύρας της γριάς για αρκετή ώρα. Κάπως έτσι κατέληξα στο λιμάνι, όπου με περίμενε όμως μια άλλη έκπληξη. Ο "Vooooiii" στεκόταν στην αποβάθρα και κουνούσε άτακτα το σπαθί του, λες και βρισκόταν σε έκσταση. To χειρότερο, είναι ότι ήταν Marine και μάλιστα βρισκόταν καθόταν μπροστά απ'το πλοίο μου. Δεν άργησε να με εντοπίσει και άρχισε τα κλασσικά.
-VOOOIIIIII!!! ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ!!! ΠΟΛΕΜΑ ΜΕ!!!
Μου όρμισε τείνοντας το σπαθί του, που ήταν προσκολλημένο στο αριστερό του χέρι.
(Squalo here--->

Σπόιλερ:

)
Αμέσως, άρχισα να το απωθώ με τεράστια δύναμη, μέχρι που ο ίδιος ο Squalo εκσφενδονίστηκε προς το πλοίο μου.
-Τι στο... Το σπαθί απώθησα, όχι τον άνθρωπο. Α... Κατάλαβα... I digivolved!!!

Σπόιλερ:

Τότε ακούστηκε φασαρία.
-Crap! Ξέχασα ότι έχει βάση εδώ. Le me is off!!!
Χωρίς δεύτερη σκέψη πήδηξα στο πλοίο και έκοψα το σκοινί για να το παίξω υπεράνω. Το καράβι μου απομακρύνθηκε έγκαιρα απ'το λιμάνι (όπως σε κάθε anime για να φανεί πιο cool ο main χαρακτήρας) και χαρούμενος κοίταξα τον ορίζοντα, αλλά αντί για τον ήλιο, είδα τον Squalo στο κατάρτι να πιάνει το κεφάλι του.
-u here?

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

Σπόιλερ:

[Τέλος]

Σε Τρόλλ ιστορία, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω τρόλλ βραβεία...

Όνομα: Kuran Kaname/Hannah ''Hanji'' Jinto/Takasugi Shinsuke
Haki Points: -/-/-
Player of the Month Points: 4/5/4
Beli: 10.297/10.382/10.369
Bounty/Fame Points: -/-/-
Παρατηρήσεις: Δεν νομίζω πως περιμένετε να πολυσχολιάσω. Έριξα γέλιο, όμως δεν είναι ιστορία για να πάρει μπέλλι. Το ποστ μου δεν το διαχειριστήκατε με πονηριά. Ο Νοζόμου πήρε παραπάνω ΠοΜ γιατί για κάποιον λόγο τα ποστ του τα διάβαζα λίγο πιο άνετα από των άλλων 2. (Μάρκο εσύ με έστειλες αδιάβαστο). Συγνώμη που δεν ήμουν όσο καλός ήμουν στις βαθμολογήσεις των πιρουέτων...