[Τέλος-Φρούτο]Αιματοχυσία στη Shell Town Γ΄μέρος:Η εκπλήρωση μιας υπόσχεσης

The Story So Far

Σε μικρή ηλικία η οικογένεια μου δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια μου από έναν μυστηριώδες άντρα ονόματι Byakuya Urahashi.Εγώ επέζησα και αφού έζησα και προπονήθηκα για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα με τον παππού μου αναζήτησα την εκδίκηση.Μετά από ψάξιμο εντόπισα τον άντρα και μετά απο εξαντλητική μάχη τον σκότωσα διαγράφοντας ένα μεγάλο κεφάλαιο από τη ζωή μου με το θάνατό του.Συνεχίζοντας να ψάχνω για πληροφορίες έμαθα ότι δεν κρυβόταν μόνο αυτός πίσω από την επίθεση αλλά και η κυβέρνηση.Για αυτό το λόγο εντάχτηκα στους επαναστάτες.Αποχώρησα από το Dawn Island και λίγες μέρες αργότερα βρέθηκα στη Shell Town.Στα πρώτα μου βήματα στο νησί έσωσα ένα γέροντα από τους διώκτες του,ο οποίος όμως εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη.Στη συνέχεια αφού έφτασα στη μοναδική πόλη του χωριού έμαθα για τον κυβερνήτη της περιοχής captain morgan και για την σκληρή ηγεμονία του.Μετά από ψάξιμο εντόπισα τη βάση του άντρα και κατόρθωσα να τον σκοτώσω και να ξεφύγω χωρίς να γίνω αντιληπτός.Έτσι βρέθηκα στον δρόμο πίσω προς την πόλη και αυτό μας φέρνει στο τώρα.

Τέλος περίληψης

Περπατούσα μηχανικα προς την πόλη.Είχα βυθιστεί τελείως στις σκέψεις μου και φανταζόμουν την επόμενή μου περιπέτεια καθώς πίστευα πως αυτή είχε μόλις τελείωσει.Μια κραυγή όμως κλήθηκε να με διαψεύσει,μια μάλλον γνώριμη κραυγή.Τράβηξα το σπαθί μου και άρχισα να επιταχύνω προς το μέρος από το οποίο προερχόταν ο ήχος και σιγά σιγά διέκρινα κάποιες φιγούρες στον ορίζοντα.Φτάνοντας πιο κοντά διαπίστωσα προς έκπληξη μου τον ίδιο γέροντα που πρωτοείδα όταν πρωτοπάτησα στο νησί να διώκεται για άλλη μια φορά.Τον ακολουθούσαν πέντε άντρες και ταυτόχρονα πυροβολούσαν προειδοποητικά προς το μέρος του,για πόσην ώρα ακόμα όμως θα αστοχούσαν δεν ήταν βέβαιο.
Αυτός ο γέρος είναι μπελαδομαγνήτης...Πάλι εγώ θα τον ξελασπώσω?Κρύφτηκα στο δασάκι ακριβώς δίπλα στο δρόμο και περίμενα να φτάσει στο μέρος μου.Με το που πέρασε από μπροστά μου τον άρπαξα και τον τράβηξα μέσα στη βλάστηση.Έβγαλε έναν ήχο έκπληξης και απορίας και πήγε να αρθρώσει κάποια λέξη όταν τον διέκοψα.
-Σκάσε και τρέχα αλλιώς τα πράγματα θα γίνουν μόνο χειρότερα
Έγνεψε καταφατικά και έτρεξε μαζί μου ενώ ταυτόχρονα οι διώκτες μας μπήκαν και αυτοί μέσα στο δάσος.Οι φωνές τους ακούγονταν πίσω μας αλλά αχνά.Με τέτοιο ρυθμό αργά η γρήγορα θα τους ξεφεύγαμε μέσα στην πυκνή βλάστηση.Δεν ήθελα να τους αντιμετωπίσω,η παραμικρή μάχη μπορούσε να εκθέσει τη ζωή του γέροντα σε κίνδυνο.Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα σχεδίασα.Ο άνθρωπος λόγω ηλικίας δεν είχε αντοχές και μετά από λίγο σκόνταψε και έπεσε στο χώμα.Γύρισα πίσω και τον βοήθησα να σηκωθεί δίνοντας όμως έτσι την ευκαιρία στους άνδρες που μας κυνηγούσαν να μας προλάβουν.
-Κρύψου γρήγορα κάπου εδώ κοντά.Θα τους αναλάβω εγώ αυτούς.
Και πάλι χωρίς να μιλήσει μου έγνεψε και έτρεξε πίσω από έναν θάμνο,ενώ πλέον οι διώκτες μας μπήκαν στο οπτικό μου πεδίο ουρλιάζοντας και πυροβολώντας.
-Ας δούμε λοιπόν...Τι έχετε να μου δείξετε ? είπα σηκώνοντας το σπαθί μου στο ύψος των ώμων μου.

Οι τρεις τους κρατόυσαν κάτι κοντές λεπίδες που έμοιαζαν περισσότερο με μικρά μαχαίρια παρά για όπλα. Οι άλλοι όμως δύο κρατούσαν πιστόλια και αποτελούσαν σαφώς πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο.Έπρεπε πρώτα να συγκεντρωθώ σε αυτούς και μετά να συνεχίσω με τους υπόλοιπους.Ενώ έρχονταν προς το μέρος μου πήδηξα γρήγορα στα πλάγια του μονοπατιού αποφεύγοντας ότι σφαίρες μου έριξαν,αν και μία από αυτές έσκισε λίγο το ρούχο μου καθώς μου πέρασε ξυστά.Έπεσα πίσω από ένα θάμνο και έτσι χάθηκα για λίγο από το οπτικό τους πεδίο.Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα ενώ ακόμα δεν με έβλεπαν και πετάχτηκα τελευτάια στιγμή μπροστά τους πρακάμπτοντας τους τρεις στην πρώτη γραμμή και φτανοντας πρόσωοπο με πρόσωπο με τους "σκοπευτές" τους.Δεν είχαν καμία άμυνα για μάχη σώμα με σώμα και τους σκότωσα και τους δύο αστραπιαία,σπρώχνοντας και τραβώντας το ξίφος μου στο σώμα του καθενός τους.Έπεσαν με δύναμη στο έδαφος και το αίμα από τις πληγές τους άρχισε να διασκορπίζεται πάνω στο πράσινο χορτάρι.Οι άλλοι τρεις γύρισαν και με κοίταξαν σοκαρισμένοι.Δίστασαν να μιλήσουν,δυσκολεύονταν να αρθρώσουν τις κατάλληλες λέξεις μπροστά σε αυτό το θέαμα.Ένας από αυτούς όμως που δε φάνηκε να πτοείται μου είπε:
-Πρέπει να σου το αναγνωρίσω,είσαι γρήγορος.Χάθηκες από τα μάτια μας για ελάχιστο χρόνο.Ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις με το γέρο?
-Έγω τι δουλειά έχω με το γέροντα?Εσείς τον κυνηγάτε κραδαίνοντας απειλητικά τα όπλα σας,όχι εγώ.
Συνέχισε τείνοντας με μια ψευτοαυτοπεποίθηση το μαχαίρι του προς το μέρος μου
-Όπως και να χει,μείνε μακριά μας!Μπορεί να μας αιφνιδίασες πριν αλλά δε θα τα καταφέρεις και δεύτερη φορά!Είμαστε τρεις και είσαι ένας!
Χαμήλωσα προς στιγμήν το βλέμμα μου ακούγοντας αυτά του τα λόγια.Το επανέφερα πάλι όμως στον στόχο μου,αυτή τη φορά χαμογελώντας.
-Συγγνώμη...Δεν ξέρω να μετράω!

Η μάχη άρχισε με εμένα να υστερώ αριθμητικά.Παρόλα αυτά δεν άφησα κάτι τέτοιο να με πτοήσει και ξεχύθηκα μπροστά σκίζοντας τον αέρα με το ξίφος μου.Προσπαθούσα να μην ανοιχτώ πολύ γιατί αν με περικύκλωναν θα έβρισκα τον εαυτό μου σε πολύ δύσκολη θέση.Όλοι οι δισταγμοί και οι αμφιβολίες μου όμως εξαφανίστηκαν από το μυαλό μου καθώς η μάχη εξελισσόταν.Οι αντίπαλοι μου ήταν άγαρμποι,περιορίζονταν στο να αποκρούουν άτσαλα τα χτυπήματά μου χωρίς να μπορούν να ανταποδώσουν.Όλες οι κινήσεις τους ήταν παρορμητικές και άσκοπες γεγονός που με έκανε να αμφιβάλλω για τις μαχητικές τους ικανότητες.Αυτή τους η απειρία σε συνδυασμό με τα γελοία "όπλα" που είχαν στην κατοχή τους ήταν τα μειονεκτήματά τους που θα έκριναν την τροπή της μάχης.Το τέλος της δεν άργησε να οριστεί.Απέφυγα με σχετική ευκολία την απερίσκεπτη επίθεση ενός από αυτούς και στη συνέχεια αντεπιτέθηκα σπρώχνοντας τη λεπίδα μου βαθιά στην κοιλιά του.Τράβηξα το ξίφος μου από το σώμα του και ο άντρας κατέρρευσε αφήνοντάς με πλέον αντιμέτωπο με μόνο δύο αντιπάλους.Εκαναν δύο βήματα πίσω με τα μαχαίρια τους πάντα στραμμένα προς το μέρος μου.Τους πλησίασα γρήγροα και προσπάθησα να βγάλω άλλον έναν από τη μέση.Δυστυχώς κατόρθωσε να αποκρούσει την επίθεση μου οπότε στράφηκα αμέσως στον δεύτερο κλωτσώντας τον με δύναμη στη μέση.Το χτύπημα τον έριξε κάτω και το μαχαίρι έφυγε από τα χέρια του δίνοντάς μου την ευκαιρία να τον αποτελειώσω.Μετά από αυτό ήμασταν δύο άντρες ακόμα όρθιοι.Εγώ και ο φαφλατάς από πριν.
-Μου φαίνεται πως έχασες το αριθμητικό σου πλεονέκτημα...
-Μην παίρνεις αέρα.Μπορώ να σε λιώσω και μόνος μου!
Μου επιτέθηκε αλλά το μαχαίρι του συνάντησε μόνο το ξίφος μου.Κρατώντας τις λεπίδες ακόμα σε επαφή τον χτύπησα στο κεφάλι με τον αγκώνα μου και περιστρεψα το σώμα μου γύρω από το δικό του με τέτοιον τόπο ώστε να βγω πίσω του ενώ αυτός δεν είχε συνέλθει ακόμα από την αγκωνιά.
-Cripple! Φώναξα καθώς τελείωνα την κίνηση.Η τεχνική είχε ως σκοπό να καταστήσει τον αντίπαλο ανήμπορο να πολεμήσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.Κατέβασα με δύναμη το σπαθί μου δίπλα από τον ώμο του δημιουργώντας του μια βαθιά πληγή μέχρι το πάνω μέρος του στέρνου του.Γονάτισε από τον πόνο και τον χτύπησα με τη λαβή του σπαθιού μου ρίχνοντας τον αναίσθητο.Ζώστηκα το όπλο μου και κατευθύνθηκα προς το μέρος που κρυβόταν ο γέροντας.

Τον βρήκα γονατισμένο πίσω από το θάμνο να με κοιτάει με ένα περίεργο έκπληκτο βλέμμα.Μουρμούριζε συνέχεια κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις και έδειχνε να χε χάσει κάθε αίσθηση του χώρου και του χρόνου.Τον κοίταξα για λίγο απορημένος και αφού είδα ότι παρέμενε σε αυτήν την κατάσταση τον σκούντηξα πας και συνέλθει.
-Έι γέρο,είσαι καλά?Χτύπησες μήπως πουθενά?
Το απλανές του βλέμμα εστίασε κάπου πάνω στο πρόσωπό μου,υποθέτω πάνω στην ουλή σε σχήμα σταυρού κάτω από το αριστερό μου μάτι.Για πρώτη φορά έδειξε σημάδια ότι επάνήλθε στην πραγματικότητα.Σηκώθηκε και αφού κοίταξε πρώτα γύρω του είπε:
-Δεν είναι ασφαλές για μένα να μείνουμε άλλο εδώ έξω.Αν θες ακολούθησέ με στην καλύβα μου ξένε.
Προχώρησε μπροστά συνεχίζοντας να μουρμουρίζει τις ίδιες λέξεις με πριν αυτή τη φορά όμως κατάφερα να καταλάβω τι έλεγε.
"Αυτός είναι.Επιτέλους ήρθε."
Μόλις κατάλαβα το νόημα αυτών των λέξεων σάστισα και σταμάτησα στιγμιαία τον βηματισμό μου.
Αναφερεται σε μένα?Πως έιναι δυνατόν να με αναγνωρίζει?Οι αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορούσα να ακολουθήσω αυτόν τον γέροντα άρχισαν να με κατακλύζουν.Ήταν πιθανό να είχε όντως μαθευτεί το όνομά μου στο νησί?Τα γεγονότα του Dawn Island μπορεί να είχαν ήδη διαδωθεί και το ότι η Rikika δεν με ήξερε να αποτελούσε μεμονωμένο περιστατικό.Μην μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο ρώτησα:
-Ποιος είσαι γέροντα?Και τι είναι αυτά που επαναλαμβάνεις?Πως στο καλό λες πως ξέρεις ποιος είμαι?
Χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου αποκρίθηκε
-Θα στα εξηγήσω όλα σύντομα.Τώρα προέχει να φτάσουμε με ασφάλεια στην καλυβα μου.
Συνέχισε το δρόμο του και εγώ αποφασίζοντας να σιγάσω προσωρινά τις απορίες μου τον ακολούθησα.

Κινούταν μέσα στην πυκνή βλάστηση με τεράστια ευκολία λες και ήξερε το μέρος καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.Το ενδεχόμενο να χαθεί κάποιος σε αυτό το τοπίο δεν ήταν καθόλου αμελητέο.Αν ζούσε κάπου εκεί κοντά,τότε σίγουρα ζούσε απομονωμένος.Ο γέροντας συνέχισε να πορεύεται ατάραχος ρίχνοντας συχνά πυκνά κλεφτιές ματιές προς το μέρος μου για να δει αν τον ακολουθώ.Στρίψαμε πολλές φορές για να αποφύγουμε δίαφορα εμπόδια στο δρόμο μας.Παρόλα αυτά,μετά από λίγο κατόρθωσα να διακρίνω ένα χαμόσπιτο πίσω από το φύλλωμα των δέντρων.
-Φαντάζομαι περίμενες κάτι καλύτερο, μου είπε ανοίγοντάς μου την πόρτα και προσκαλώντας με μέσα.Αποδέχτηκα σιωπηλά την πρόσκλησή του και μπήκα μέσα στο σπίτι.
Βλέπεις όμως στην ηλικία μου δεν μου είναι εφικτό να απολαμβάνω τις πολλές ανέσεις.Θα ήθελες κάτι να πιεις?Δεν έχω και πολλά να σου πρσφέρω αλλά αν ψάξω σίγουρα κάτι θα βρω
Ο άντρας που στεκόταν μπροστά μου δε θύμιζε με τίποτα αυτόν τον ανήμπορο,σαλεμένο γεροντάκι που είχα πρωτοσυναντήσει.Ήταν ευγενέστατος και συμπεριφερόταν πολύ πιο κόσμια από πολλούς άλλους αυτοαποκαλούμενους "πολιτισμένους" ανθρώπους.
-Σε ευχαριστώ πολύ αλλά δεν ήρθα εδώ για αυτό και το ξέρεις του απάντησα τελικά σπάζοντας τη σιωπή μου.Ήρθα εδώ για εξηγήσεις
-Η νέα γενιά δε διαθέτει ίχνος υπομονής... είπε χαμογελώντας.Πολύ καλά λοιπόν,είσαι ελεύθερος να με ρωτήσεις ότι θες.Με τι θα αρχίσεις?
-Το "ποιος είσαι" μου φαίνεται καλό για αρχή. απάντησα ελαφρώς παγερά.
Στη συνέχεια θέλω να μάθω τα πάντα.Θέλω να μάθω από που με ξέρεις και ποιο ήταν αυτοί που σε κυνηγούσαν.
-Το όνομα μου ξένε...έιναι Gepora και οι απάντηση στις υπόλοιπες απορίες σου,είναι η ιστορία μου.Θα σου πρότεινα να κάτσεις αναπαυτικά και να την ακούσεις

Ακολούθησα τη συμβουλή του και περίμενα με αγωνία να ακούσω αυτά που είχε να μου πει.Ήπιε λίγο νερό και αφού κάθισε και αυτός άρχισε να εξιστορεί.
-Δεν έμενα πάντα απομονωμένος ξέρεις.Το σπίτι μου,το πραγματικό μου σπίτι βρίσκεται βαθιά μέσα στην πόλη.Για κανένα λόγο όμως δεν μπορούσα να συνεχίσω να μένω εκεί,τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρώσω κάτι που μου ανατέθηκε.
Τα λόγια του ήταν βαριά και ο ρυθμός της αφήγησής του αργός και λυπητερός.Αγνόησα την παράκληση του να παραμείνω σιωπηλός και μη μπορώντας να κρατηθώ τον ρώτησα
-Τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό που σου ανατέθηκε και αποφάσισες να τα παρατήσεις όλα πίσω σου?
-Για τους περισσότερους στο χωριό,αυτό το τόσο σημαντικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ανοησίες ενός τρελού γέροντα,για μένα όμως σημαίνει πάρα πολλά.Είναι μια υπόσχεση.Μια υπόσχεση σε έναν ετοιμοθάνατο άνδρα.
Τον κοίταζα απορημένος όμως δεν ήθελα να παρεμβώ ξανά στην ιστορία του.Ευτυχώς οι εξηγήσεις ακολουθούσαν
-Πάνε έξι χρόνια από εκείνη την ημέρα όμως τη θυμάμαι σαν τώρα.Ο καιρός ήταν χάλια,η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς και εγώ απολάμβανα τη ζέστη του σπιτιού μου.Ένα ασθενικό χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα μου.Ο ήχος μόλις που έφτασε στα αυτιά μου αλλά παρόλα αυτά σηκώθηκα και προχώρησα προς την είσοδο.Την άνοιξα και γεμάτος έκπληξη είδα πεσμένο στο κατώφλι μου ένα βαριά τραυματισμένο άντρα.Πανικοβλήθηκα,προσπάθησα να φωνάξω για βοήθεια αλλά με σταμάτησε.
"Δεν μου μένει πολύς χρόνος...Σε παρακαλώ.Σε ικετεύω βάλε με μέσα και άκουσέ με."Αυτά τα λόγια μου είπε και με κοίταξε στα μάτια.Παρά την αδυναμία του παρατήρησα μια σιγουριά στο βλέμμα του λες και δεν φοβόταν να πεθάνει ούτε στο ελάχιστο.
Ο γέροντας έκανε μια παύση για να πιει μια γουλιά νερό.Εκμεταλλευόμενος τη σιωπή του τον ρώτησα
-Και τι σχέση έχει αυτό με εμένα?
Κατέβασε το ποτήρι του και με κοίταξε με σοβαρότητα.
-Κάθε φορά που κοιτάζω το πρόσωπό σου,βλέπω το ίδιο βλέμμα.

Βλέπει το ίδιο βλέμμα στο πρόσωπο μου...Τι μπορεί να εννοεί με αυτό?Έχω κάτι κοινό με αυτόν τον άντρα που έφτασε και πέθανε εδώ πριν από έξι χρόνια? Πριν από έξι χρ...
Οι σκέψεις μου πάγωσαν και η ματιά μου απότομα καρφώθηκε στο κενό.
Πριν από έξι χρόνια συνέχισα τη ροή της σκέψης μου ένας άντρας πήρε τα πάντα από μένα.Πριν έξι χρόνια απέκτησα σκοπό ύπαρξης και έθεσα έναν στόχο.Πριν από έξι χρόνια,έδωσα και γω με τη σειρά μου μια υπόσχεση όπως και αυτός ο γέροντας.Υποσχέθηκα πως θα πάρω εκδίκηση ακόμα και ας είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνω.Μπορεί να είναι όλα αυτά μία σύμπτωση?
Ο γέροντας με επανέφερε στην πραγματικότητα συνεχίζοντας την ιστορία του.
-Είδα κάτι στα μάτια αυτού του άνδρα τότε...Το είδα ξανά εχτές όταν πρωτοέφτασες στο νησί.Ομολογώ πως τρομοκρατήθηκα ,πως δεν πίστευα ότι όντως,αυτή η μέρα θα ερχόταν και δεν ήταν απλά οι ανοησίες μου.
Έκανε μια μεγάλη παύση και μετά από λίγο συνέχισε να εξιστορεί
-Τον έβαλα μέσα στο σπίτι μου,έκανα οτιδήποτε μπορούσα για να τον κρατήσω ζωντανό όμως απέτυχα.Οι πληγές του ήταν κρίσιμες.Παρόλα αυτά δεν έδειξε να τον απασχολεί ούτε στο ελάχιστο,το μόνο που τον ένοιαζε ήταν αυτό το αντικείμενο...
-Αυτό το αντικείμενο?Τι αντικείμενο ? ρώτησα απορημένος.
-Λίγο πριν πεθάνει,ζήτησε για άλλη μια φορά τη βοήθεια μου.Μου έδειξε προς το σκισμένο σακάκι του το οποίο ήταν ακόμα ποτισμένο στο αίμα του.Έβαλα το χέρι στην τσέπη και έβγαλα ένα αντικείμενο που και γω ο ίδος μέχρι τότε αμφισβητούσα την ύπαρξή του."Δώστο σε αυτόν που θα ολοκληρώσει το δικό μου έργο.Δώστου τη δύναμη να πετύχει εκεί που δεν πέτυχα εγώ,δώστου το μαζί με το ξίφος μου που θα φέρει το πνεύμα μου και τις φιλοδοξίες μου.Όταν έρθει αυτός ο κάποιος,θα το καταλάβεις αμέσως.Θα καταλάβεις τις δυνατότητες του και τη σχέση του με μένα.Απλά σε ικετεύω να είσαι εδώ όταν έρθει,σε αυτό κρίνονται πολύ σημαντικότερα θέματα από το θάνατο το δικό μου ή τη ζωή τη δικιά σου.Υποσχέσου μου"Χρησιμοποίησε όλη του την ενέργεια που του απέμενε για να ξεστομίσει αυτά τα λόγια.Αμέσως έγειρε το κεφάλι του στο πλάι και άρχισε να ανασαίνει όλο και πιο αδύναμα μέχρι που ξαφνικά απλά σταμάτησε.Δεν ξέρω πως και γιατί και δεν ήθελα καν να μάθω αλλά υποσχέθηκα σε αυτόν τον άντρα ότι ο θάνατός του δε θα ναι μάταιος,υποσχέθηκα πως θα κάνω ότι με παρακάλεσε να κάνω,πως θα βρώ αυτόν τον "εκλεκτό".Και σε αυτό το σημείο,εμφανίζεσαι εσύ...
-Τι ήταν? Αυτές οι λέξεις ήταν οι μόνες που μπόρεσα να αρθρώσω.
-Τι ήταν ποιο ?
-Το αντικείμενο αυτό...Τι ήταν ?
Κοίταξε γύρω του λες και φοβόταν ότι κάποιος μας παρακολουθούσε.
-Πες μου...Τι έχεις ακούσει για τα Φρούτα του Διαβόλου ?

Ρίγησε και στα μάτια του εμφανίστηκε ο φόβος καθώς πρόφερε αυτές τις λέξεις.Κοίταξε για άλλη μια φορά γύρω του και με ξαναρώτησε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο ανήσυχο τόνο φωνής.Εγώ δεν είχα ιδέα για τι πράγμα μιλούσε αλλά παραξενεύτηκα με τις αντιδράσεις του.Φρούτο του Διαβόλου...Τι ήταν πάλι αυτό?Ότι και να ταν όμως προκαλούσε τρόμο στον γέρο Gepora.
-Δεν έτυχε να ακούσω κάτι για αυτά μέχρι τώρα,πρώτη φορά από εσένα μαθαίνω την ύπαρξη τους...Λοιπόν ? Τι είναι ?
-Λέγεται πως ο διάβολος ο ίδιος μοίρασε τις δυνάμεις του σε όλες τις γωνίες του ωκεανού.Κάθε φρούτο κατά το θρύλο περιέχει μία από αυτές τις δυνάμεις.Αποτελούν τα δοχεία και μεταφέρουν το περιεχόμενο τους σε όποιον τα γευτεί.Ο μύθος όμως δεν απέχει και τόσο από την αλήθεια...
Η ιστορία είχε αρχίσει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον όλο και πιο πολύ...Αν ήταν αλήθεια και υπήρχαν αυτά τα φρούτα θα χαν τεράστια αξία.Θα γινόμουν ή πλούσιος ή πανίσχυρος.Πήγα να μιλήσω αλλά ο Gepora με σταμάτησε και συνέχισε να μιλά για τα φρούτα.
-Υπάρχουν τρεις κατηγορίες φρούτων.Τα Paramecia δίνουν στο χρήστη μια υπεράνθρωπη ικανότητα.Τα Zoan,του επιτρέπουν να μεταμορφώνονται μερικώς η και ολοκληρωτικά σε κάποιο ζώο και να λαμβάνουν τα προτερήματα αυτής τους της μεταμόρφωσης.Η τελευταία και δυνατότερη κλάση φρούτων είναι τα Logia.Δίνουν στο χρήστη τη δυνατότητα να ελέγχει και να μεταμορφώνεται σε ένα στοιχείο της φύσης.
Δεν μπόρεσα να συκρατήσω τον ενθουσιασμό μου και τον διέκοψα
-Εσύ από που τα έχεις μάθει όλα αυτά ? Τον ρώτησα γεμάτος απορία.
-Ένας γέρος άνθρωπος σαν και μένα έχει δει και έχει μάθει πολλά στη ζωή του.
Η ιδέα ότι υπάρχουν αυτά τα αντικείμενα με είχε απογειώσει και ζήτησα αμέσως να μάθω και άλλα.
-Πολύ καλό για να ναι αληθινό μου ακούγεται...
-Αληθινό είναι...Όμως είναι κάθε άλλο παρά καλό.Πολλοί θεωρούν τις δυνάμεις αυτές κατάρα και με το δίκιο τους.Απαρνιέσαι την ανθρωπιά σου τρώγοντας ένα από αυτά.Μετατρέπεσαι σε κάτι άλλο,άγνωστο.Άσε που τα μειονεκτήματα δεν περιορίζονται στα λόγια.Ένας χρήστης τέτοιας δύναμης είναι ευάλωτος στο θαλασσινό νερό,αν φας ένα φρούτο και πέσεις στη θάλασσα πας κατευθείαν στον πάτο.
Τα λόγια του δεν με πτόησαν ούτε στο ελάχιστο...Ήθελα να μάθω όσο πιο πολλά γίνεται για αυτό το θησαυρό και ούτε που αναρωτήθηκα τη σχέση είχαν τα φρούτα με την ιστορία που έλεγε ο γέροντας.
-Μπορείς να μου πεις και άλλα για αυτά ?
-Μπορώ να κάνω περισσότερα...Μπορώ να σου δείξω!

Ο γέροντας έριξε πάλι μια ματιά γύρω του.Στη συνέχεια προχώρησε στο δέυτερο δωμάτιο της καλύβας.
-Ακολούθα με μου είπε
Γονάτισε στο πάτωμα και περιεργάστηκε τις σανίδες.Μετά από λίγο σηκώθηκε φανερά σίγουρος για τον εαυτό του και είπε:
-Εδώ...Χτύπα το πάτωμα δυνατά με το σπαθί σου σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Τράβηξα το σπαθί μου και ευθυγράμμισα την αιχμή της λεπίδας με το σημείο που μου υπέδειξε.Αν είχα καταλάβει σωστά αυτό που έψαχνε υπερέβαινε κατά πολύ τις προσδοκίες μου για την απόκτηση ενός Φρούτου του Διαβόλου.Κάτω από αυτό το ξύλινο σανίδι με περίμενε όντως αυτή η δύναμη?
-Ravage Φώναξα και χτύπησα τη σανίδα με δύναμη.Το ξύλο υποχώρησε χωρίς καμία αντίσταση και από κάτω του εμφανίστηκε ένα μικρό κοίλωμα.Ο Gepora πλησίασε στο άνοιγμα και έβαλε μέσα το χέρι του ψάχνοντας.Μετά από λίγο το τράβηξε έξω κρατώντας σφιχτά ένα σφαιρικό αντικείμενο καλυμμένο από ένα κομμάτι ύφασμα.Με μια γρήγορη κίνηση αφαίρεσε το κάλυμμα και έτεινε το χέρι του προς το μέρος μου.
-Αυτό είναι το αντικείμενο που μου άφησε αυτός ο άνδρας τότε.Αυτό είναι το αντικείμενο για το οποίο έπρεπε να φύγω από το χωριό,και φαντάζομαι πλέον καταλαβαίνεις το λόγο που με κυνηγούσαν αυτοί οι άντρες.Όμως ήρθε επιτέλους η στιγμή να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.Αυτό το Φρούτο του Διαβόλου είναι πλέον δικό σου και μπορείς να κάνεις ότι θες με αυτό.Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο που να ταιριάζει καλύτερα στην περιγραφή που μου δόθηκε πριν από έξι χρόνια.
Είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο χέρι του Gepora.Άπλωσα το χέρι μου και πήρα το φρούτο που με προθυμία μου έδινε.Κρατούσα ένα τρομερό όπλο στα χέρια μου,ένα όπλο που πραγματικά μπορούσε να υπερβεί τις πιθανότητες και να αψηφήσει το ακατόρθωτο...

Δεν έμοιαζε με τίποτε άλλο που είχα δει καθώς ήταν πολύ παράξενο εμφανισιακά.Ήταν μωβ με διάφορα σχέδια στην επιφάνεια και είχε μια εξωτική αύρα.Σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα σου ερχόταν στο μυαλό δε θα ταν να το φας.Άν γνώριζες όμως τη δύναμη που δίνει,τα πράγματα θα άλλαζαν γρήγορα.Παρόλα αυτά όσο πιο πολύ το κοίταζα τόσο οι αμφιβολίες μου μεγάλωναν.Μπορόυσα να το φάω και εκείνη τη στιγμή και να αποκτήσω αυτήν την τεράστια δύναμη με μεγάλο κόστος όμως.Το να απαρνηθεί κανείς την ανθρώπινη φύση του δεν είναι απόφαση που την παίρνει ελαφρά την καρδίαν.Ίσως μετά από κάτι τέτοιο να μην ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος άνθρωπος...Δεν θα ήμουν καν άνθρωπος.Στην περίπτωση που δεν το έτρωγα και πάλι δε θα έβγαινα ζημιωμένος καθώς η αξία του ήταν τεράστια στην αγορά.Θα μπορούσα να το πουλήσω και να βγάλω αρκετά χρήματα τα οποία μου χρειάζονταν πολύ τη δεδομένη χρονική στιγμή.Το δίλημμά μου ήταν τεράστιο
-Εκτός από το φρούτο υπάρχει και κάτι άλλο... είπε ο Gepora
Γύρισα και τον είδα να κρατά ένα μακρύ katana.Άφησα το φρούτο[/color] δίπλα μου και πήρα στα χέρια μου αυτό το σπαθί.
-Το όπλο του ήταν αυτό ? ρώτησα απορημένος τον Gepora ο οποίος μου έγνεψε καταφατικά.Ήταν όντως ένα πανέμορφο κομμάτι.Στη μαύρη λαβή του δέσποζε σκαλισμένο το σχέδιο ενός χρυσού δράκου ενώ ανάμεσα στις αυλακώσεις μικρές κόκκινες πέτρες έκλεβαν την παράσταση.Το έβγαλα από τη θήκη και κοίταξα προσεχτικά τη λεπίδα.Καλογυαλισμένη και περιποιημένη.Μικρά σημάδια από μάχη εμφανίζονταν στο σπαθί αλλά αυτό ήταν κάτι το μηδαμινό.Πρόσεξα ένα σκαμπό πίσω μου και με την άδεια του γέροντα δοκίμασα τη δύναμή της λεπίδας.Το ξύλο κόπηκε σαν να ήταν βούτυρο ενώ το σπαθί έφτασε στο τέλος της τροχιάς του βγάζοντας έναν όμορφο ήχο.Χαμογέλασα καθώς κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό το ξίφος.
Ένα Meitou.Πραγματικά ένα καταπληκτικό όπλο.
Ένας δυνατός κρότος διέκοψε τις σκέψεις μου και αμέσως μετά τέσσερεις οπλισμένοι και μασκοφορεμένοι άντρες μπήκαν στο σπίτι.Κάτι μου θύμιζε η ενδυμασία τους αλλά δεν έδωσα σημασία.Φώναξα αμέσως στον γέρο να έρθει δίπλα μου και έτεινα το χέρι μου προς το μέρος που έιχα αφήσει το φρούτο.Προς έκπληξή μου όμως δεν ήταν πλέον εκεί.

Γύρισα το βλέμμα μου στην σπασμένη πόρτα και είδα έναν πέμπτο να τρέχει με το φρούτο μου στο χέρι.Η οργή μου με τύφλωσε μπροστά σε αυτό το θέαμα και κατέληξα να ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη.
-ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ!!!ΦΕΡΤΟ ΠΙΣΩ ΑΜΕΣΩΣ!!!!!!!!!!!!
Ο άντρας όπως ήταν φυσικό με αγνόησε και συνέχισε να τρέχει.Αν δεν ξέφευγα γρήγορα από την καλύβα θα τον έχανα σίγουρα μέσα στη βλάστηση.Όμως παιζόταν και η ζωή του Gepora και δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να τον εγκαταλείψω.Ο καημένος για άλλη μια φορά είχε παγώσει.Δεν γνωρίζω αν ήταν από το φόβο του ή από την κλοπή του φρούτου.Αν ξέφευγε,τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής του θα χαν πάει χαμένα.Κράτησα δυνατά στο χέρι μου το καινούργιο μου όπλο και τράβηξα με το αριστερό το παλιό μου.Ο θυμός μου πήρε το πάνω χέρι και άρχισα να τους χτυπάω μανιασμένα.Απέκρουσαν όλα τα χτυπήματά μου αλλά δεν είχα χρόνο για τέτοια.Τους έσπρωξα όσο πιο πολύ μπορούσα για να δημιουργήσω στον γέροντα την ευκαιρία να φύγει.Αυτός το κατάλαβε και προσπάθησε να τρέχει όμως ένας από τους μασκοφόρους του επιτέθηκε για να τον σταματήσει.Με το που κατάλαβα τι συνέβαινε περίστρεψα το σπαθί μου και τον χτύπησα στο μπράτσο προκαλώντας του μια βαθιά πληγή.Παράτησα τους υπόλοιπους και μαζί με το γέροντα άρχισα να τρέχω στο δάσος.Έπρεπε πάσι θυσία να πάρω πίσω το φρούτο μου.Επιτέλους,ήμουν κοντά στο να αποκτήσω υπεράνθρωπη δύναμη και δεν θα άφηνα κανέναν να μου τη στερήσει.Ο γέροντας με βοηθούσε να βρω το δρόμο μου μέσα στο δάσος καθώς χωρίς τη καθοδήγησή του κάθε προσπάθεια θα ήταν ανώφελη.Οι διώκτες μας όμως απτόητοι κέρδιζαν έδαφος με πολύ γρήγορο ρυθμό.
Αυτοί δεν είναι της ίδιας κλάσης με τους τύπους νωρίτερα...Ποιος μπορεί να τους έστειλε ?
Συνεχίσαμε την πορεία μας και μετά από λίγο επιτέλους μια σκοτεινή φιγούρα εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο.Το φρούτο μου ευτυχώς ήταν ακόμα στα χέρια του.Αυτή τη στιγμή είχα ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα και επικεντρώθηκα στο στόχο μου επιταχύνοντας και ξεχνώντας τον γέροντα πίσω μου.Είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής από τον στόχο μου όταν οι κραυγές του Gepora με σταμάτησαν.Γύρισα και είδα τους μασκοφόρους να έχουν φτάσει τον γέροντα και να ετοιμάζονται να τον σκοτώσουν.Δεν θα προλάβαινα να τον βοηθήσω αν συνέχιζα το τρέξιμο.Έπρεπε να επιλέξω...Το φρούτο μου ή η ζωή ενός αθώου?

Δεν το σκέφτηκα περεταίρω,απόρησα με τον εαυτό μου που δίστασα έστω στιγμιαία.Σταμάτησα απότομα και γυρνώντας την πλάτη μου στη δύναμη του φρούτου άρχισα να τρέχω προς το γέροντα.Αυτός βλέποντας την κίνηση μου φώναξε
-Τι κάνεις ανόητε ?Άσε με εμένα και πάρε το φρούτο.Η ζωή μου δεν έχει καμιά σημασία αν δεν μπορέσω να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.
-Δε θα χρειαστεί να παραβείς καμία υπόσχεση.
αποκρίθηκα και επιτάχυνα περισσότερο.Ο άντρας που σταμάτησα πριν ήθελε να τελειώσει ότι είχε αρχίσει.Αν και με χτυπημένο το χέρι του σήκωσε το ξίφος του και ετοιμαζόταν να ποκεφαλίσει τον γέροντα ενώ οι υπόλοιποι τρεις είχαν παραταχτεί απέναντι μου.
-Shadow... Η ταχύτητα που είχα αναπτύξει ήταν αρκετή για να καταφέρω να τους ξεπεράσω.
...Assault!!
Εξαφανίστηκα από το οπτικό τους πεδίο και τους παρέκαμψα σε ελάχιστο χρόνο.Κανένας δεν με εμπόδιζε πλέον να σώσω τον Gepora.Ενώ το ξίφος του άντρα είχε αρχίσει να διαγράφει την πορεία του προς το λαιμό του γέροντα εγώ ολοκλήρωνα την τεχνική.Η λεπίδα του σταμάτησε τελευταία στιγμή και ο μασκοφόρος έπεσε νεκρός με τα δύο μου σπαθιά καρφωμένα στο στέρνο του.Οι άλλοι τρεις μου επιτέθηκαν για να τελειώσουν τη δουλειά όμως δεν θα τους άφηνα να τα καταφέρουν.Με δύο σπαθιά ήμουν πολύ πιο επικίνδυνος απ'ότι συνήθως.Απέκρουα με σχετική ευκολία τα χτυπήματα και των τριών τους μέχρι που πέρασα στην αντεπίθεση.Έσπασα την άμυνα του ενός με το ένα μου σπαθί και αμέσως κάρφωσα το άλλο στο στομάχι του και το τράβηξα προς τα πάνω δημιουργώντας του ένα θανατηφόρο τραύμα.Στη συνέχεια επιτέθηκα στο δεύτερο στόχο μου και κατέβασα τα σπαθιά μου με τόση δύναμη που το ξίφος έφυγε από το χέρι του με τη σύγκρουση.Σταύρωσα τις λεπίδες και του έκοψα ένα μέρος του λαιμού.Το αίμα πετάχτηκε σαν πίδακας από την κεντρική του αρτηρία και αυτός έπεσε στο έδαφος σε μια μάταιη προσπάθεια να το συγκρατήσει και να επιβιώσει.Ο τελευταίος παράτησε τη μάχη και επιχείρησε να ξεφύγει όμως ήταν πλεόν πολύ αργά.Τον πρόφτασα και έσπρωξα το Meitou μου στην πλάτη του μέχρι που η λεπίδα ξεπρόβαλλε από την κοιλία του.
-Τώρα ώρα να πάρω πίσω το φρούτο μου αναφώνησα

Η ερώτηση όμως ήταν το πως θα το κατάφερνα αυτό...Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και δεν υπήρχε περίπτωση να ξέρω που πήγε μέσα σε αυτή τη βλάστηση.Προχώρησα μαζί με τον Gepora προς το σημείο που σταμάτησα το κυνήγι.Κοίταξα κάτω και παρατήρησα πως το χώμα ήταν αρκετά μαλακό.Μόλις το μάτι μου συνήθισε,άρχισα να διακρίνω σημάδια πάνω του,κατά πάσα πιθανότητα οι πατημασιές του μασκοφόρου.Η ελπίδα δεν είχε χαθεί,το φρούτο θα γινόταν και πάλι δικό μου.Αρχίσαμε με γοργούς ρυθμούς να ακολουθούμε το μονοπάτι που διέγραφαν τα ίχνη στο χώμα.Μπορεί να χε φύγει από το οπτκό μας πεδίο,όμως δεν είχε μεγάλο προβάδισμα και τώρα που πλέον ξέραμε την κατεύθυνση που πήρε θα τον βρίσκαμε σύντομα.Προχωρώντας όμως παρατήρησα κάτι παράξενο.
-Κάτι δεν πάει καλά...
-Γιατί το λες αυτό ? με ρώτησε απορημένος ο γέροντας
-Ίσως να ναι και ιδέα μου...Το μονοπάτι με τα ίχνη όμως μου δίνει την εντύπωση πως οδηγείεκεί που άραξα το πλοίο μου.Αν ήθελε να ξεφύγει γιατί τρέχει προς τα εκεί?
-Κατά πάσα πιθανότητα δεν ξέρει ότι το πλοίο σου είναι αραγμένο εκεί.Δεν υπάρχει λόγος να προβληματίζεσαι
Έγνεψα καταφατικά στον γέροντα δείχνοντάς του ότι συμφωνώ μαζί του.Παρόλα αυτά αυτό το περίεργο συναίσθημα δεν έφευγε με τίποτα και όσο προχωρούσαμε όλο και δυνάμωνε.
Θα φταίει η ένταση... σκέφτηκα. Η ένταση και ότι εκτός των άλλων δεν μπορώ να ξεχάσω την εικόνα του φρούτου μου.
Βγήκαμε από το δάσος και φτάσαμε σε ανοιχτό έδαφος.Στο βάθος διέκρινα το πλοίο που μου έδωσαν οι επαναστάτες αλλά τα ίχνη συνεχίζονταν προς τα εκεί.Επιταχύναμε και σε λίγο φτάσαμε μπροστά στο πλοίο.Και όμως ο μασκοφόρος πουθενά τριγύρω.τα ίχνη κόβονταν απότομα και δεν συνεχίζονταν πουθενά.
-Δεν...Δεν είναι κανένας εδώ!?
Αν όντως είχε καταφέρει να ξεφύγει σήμαινε το τέλος της δύναμης και της εξουσίας που ονειρευόμουν.Σήμαινε πως αυτό που νόμιζα ότι θα με βοηθούσε να υπερπηδήσω τα εμπόδια στο δρόμο για την κατάρριψη της κυβέρνησης είχε οριστικά χαθεί.Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το δεχτώ όμως.
-Έι Gepora έχεις καμιά ιδέα?
Ο γέροντας όμως δε σάλεψε.Συνέχισε να με κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια μέχρι που έπεσε στο έδαφος και μια τεράστια πληγή εμφανίστηκε στον αυχένα του.

Σοκαρισμένος γονάτισα και έλεγξα τον παλμό του.Ανύπαρκτος!Ο Gepora ήταν νεκρός πεσμένος στα γόνατά μου.Τράβηξα τα σπαθιά μου και η οργή μου με κατέκλυσε.Κοίταξα γύρω μου χωρίς όμως να βρω κάποιον στον οποίο να εστιάσω.Άρχισα να ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη
-ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΔΕΙΛΕ?ΕΜΦΑΝΙΣΟΥ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙΣ ΜΕ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΑΝΔΡΑΣ!ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΕΝΑΝ ΑΘΩΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ ΑΥΤΟ!
Ένα απόκοσμο γέλιο στο βάθος τράβηξε την προσοχή μου.Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα μια φιγούρα να στέκεται πάνω στα κατάστρωμα του πλοίου μου.
-Χαχαχαχαχαχα... Μόνο αθώος δεν ήταν...Χαχαχαχαχα
Στο άκουσμα αυτού του γέλιου ρίγησα και μου σηκώθηκε η τρίχα.Δεν ήξερα ακόμα το γιατί όμως αλλά ακουγόταν οικείο.Ο μασκοφορεμένος με κοίταζε προκλητικά,με το ξίφος του στραμμένο προς εμένα ενώ με το άλλο χέρι του έπαιζε με το φρούτο μου.Το πέταγε στον αέρα και το ξανάπιανε μόνο και μόνο για να με βιδώσει.Άλλος ένας λόγος για να τον σκοτώσω.Πήδηξα και γω στο κατάστρωμα και βρέθηκα αντιμέτωπός του πρόσωπο με πρόσωπο.
-Αυτό θέλεις ?Χάρισμά σου... πέταξε το φρούτο στο έδαφος και τράβηξε και αυτός ένα δεύτερο ξίφος.
-Δεν καταλαβαίνω...Έκανες όλη αυτή τη φασαρία για να πάρεις το φρούτο και τώρα το αφήνεις έτσι απλά?
Άρχισε πάλι να γελάει κάτω από τη μάσκα του.
-Χαχαχαχαχα ειλικρινά δεν έχεις καταλάβει τίποτα...Η υποτιθέμενη "κλοπή" του θησαυρούλι σου δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια πρόφαση για να σε παρασύρω εδώ.
Τον κοίταζα απορημένος χωρίς να καταλαβαίνω το όφελος που θα χε με το να με πολεμήσει.Κοίταξα το φρούτοστο πάτωμα και αμέσως μετά κοίταξα τον νεκρό γέροντα στο έδαφος μπροστά από το πλοίο.Απέτυχα να τον προστατεύσω και να τον βοηθήσω να εκπληρώσει την υπόσχεσή του.Δεν άντεχα άλλο, ο φόρτος των συναισθημάτων μου ήταν αβάσταχτος και το ξέσπασμά μου αναμενόμενο
-Ο λόγος που πήρες το φρούτομου,δεν με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο.Με ενδιαφέρει όμως το γεγονός ότι τόλμησες να μου το πάρεις.Το γεγονός ότι δεν σκότωσες μόνο τον γέροντα πριν,αλλά σκότωσες μαζί με αυτον την τιμή του και τα όνειρά του.Τον απέτρεψες από το να τηρήσει την υπόσχεσή του,μια υπόσχεση για την οποία τυρρανιόταν τα τελευταία έξι χρόνια.Δεν με ενδιαφέρει το πως ή το γιατί.Όμως με ενδιαφέρει το ότι θα πληρώσεις...Θα πληρώσεις με τη ζωή σου.

Μόλις σταμάτησα να μιλάω χειροκρότησε ειρωνικά και είπε
-Χαχαχα μπράβοοο!Ωραίος λόγος,δώσε κι άλλο πόνο.Έλα να με σκοτώσεις τι κάθεσαι και περιμένεις ? Αυτό δεν είπες ότι θες?Το αν μπορείς είναι κάτι το τελείως διαφορετικό ομως,χαχαχαχα
Είχα ξεπεράσει κάθε όριο μου και ήμουν πλέον τελείως εκτός εαυτού.Το να γελάει κατάμουτρα με μένα ήταν η σταγόνα που ξεχύλησε το ποτήρι.Του επιτέθηκα με όλη μου τη δύναμη στοχεύοντας από την αρχή τον λαιμό του.Απέκρουσε το ένα από τα σπαθιά μου και έσκυψε για να αποφύγει το δεύτερο.Με μια γρήγορη κίνηση προσπάθησε να με κόψει στην κοιλιά ενώ εγώ ακόμα δεν είχα αναρρώσει από την παρορμητική μου επίθεση.Τελευταία στιγμή τραβήχτηκα προς τα πίσω και η λεπίδα του μου έσκισε ευτυχώς μόνο λίγο από το ρούχο μου.Έπρεπε να μαι πιο προσεχτικός,αν άφηνα το θυμό μου να πάρει το πάνω χέρι θα κατέληγα σε απερίσκεπτες κινήσεις.Προσπάθησα να ηρεμήσω όσο μπορούσα αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο.Η μάχη συνεχίστηκε και αυτή τη φορά ο αντίπαλός μου άρχιζε την επίθεση.Προσπάθησε να με καρφώσει στο στέρνο όμως πριν προλάβει να εκτελέσει την κίνηση του πετάχτηκα γρήγορα στο πλάι και τον κλότσησα στην κοιλιά πριν με φτάσει.Έχασε την ισορροπία του και πήγε να πέσει,πρόλαβε όμως να μου προκαλέσει ένα τραύμα στο πόδι.Η πληγή δεν ήταν σοβαρή με έκανε όμως να χάσω πολύτιμο χρόνο και να σπαταλήσω την ευκαιρία μου.Όσο ήταν κάτω προσπάθησα να τον αποτελειώσω αλλά πρόλαβε να αποφύγει το χτύπημά μου λόγω της καθυστέρησης.Παρόλα αυτά το σπαθί μου πέρασε ξυστά από το χέρι του και του προκάλεσε ένα επιφανειακό τραύμα στον ώμο.Επιχείρησα να τον ξαναχτυπήσω πριν σηκωθεί όμως ο πόνος στο πόδι μου είχε άλλα σχέδια.Το αποτέλεσμα ήταν μια χαμηλής ισχύς επίθεση την οποία απέκρουσε εύκολα και με έσπρωξε πίσω με τα σπαθιά του.Πάτησε γερά στα πόδια του αυτή τη φορά καθώς είχε δημιουργήσει όλο τον χώρο που χρειαζόταν.Έτρεξε και πάλι προς το μέρος μου και αυτή τη φορά τον μιμήθηκα.Φτάναμε όλο και πιο κοντά ο ένας στον άλλον μέχρι που σε απόσταση αναπνοής πλέον χτυπήσαμε.Το ένα από τα ξίφη του με βρήκε στο πλευρό ενώ το δεύτερο πέρασε ξυστά από το πρόσωπό μου.Εγώ πάλι με τη σειρά μου του δημιούργησα μια πληγή σε σχήμα σταυρού στο στήθος.Περπάτησα προς τα πίσω ασκώντας πίεση πάνω στο τραύμα μου και είδα τον μασκοφορεμένο να κάνει το ίδιο.Τα χτυπήματα δεν ήταν σοβαρά και η μάχη θα συνεχιζόταν σύντομα όμως και οι δύο πλέον χρειαζόμασταν λίγο χώρο για να αναπνεύσουμε.
-Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από σένα Hikaru είπε ο άνδρας σπάζοντας τη σιωπή Δεν με απογοήτευσες χαχααχχαχαχα
Αν και παραξενεύτηκα που ήξερε το όνομά μου ήταν κάτι το αναμενόμενο..Κατάλαβα ότι με ήξερε από την πρώτη κι όλας στιγμή.Το κατάλαβα γιατί και γω κάπου τον ήξερα.Η ομιλία του ,το γέλιο του,ο τρόπος που μαχόταν ήταν όλα πολύ γνώριμα.Δεν μπορούσα όμως να συνδέσω αυτά τα κομμάτια όσο και αν ταλαιπωρούσα το μυαλό μου.Το φρούτο ήταν πεσμένο ακριβώς μπροστά μου.Ξεχνώντας τη μάχη προς στιγμήν το σήκωσα και το σκούπισα χωρίς εμφανή λόγο.Ένιωσα παράξενα που το κρατούσα στο χέρι μου λες και η δύναμή του με επηρρέαζε και χωρίς να το έχω φάει.
Θα επανέλθω σε εσένα σύντομα και σκεπτόμενος αυτά το άφησα πάλι με προσοχή κάτω.Σήκωσα τα μάτια μου από το φρούτο και κοίταξα τον άνδρα κατάματα,ή τουλάχιστον εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται τα μάτια του κάτω από το προσωπείο του.Ύστερα του μίλησα σε ήρεμο και σοβαρό τόνο
-Δεν νομίζεις πως ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες ?

Η πρότασή μου φάνηκε να του κίνησε το ενδιαφέρον και αφού έδειξε λίγο ότι το σκεφτόταν μου απάντησε καταφατικά.
-Λοιπόν...Υποθέτω πως έχεις δίκιο.Καλό θα ήταν να χεις μια εικόνα αυτού που θα σε σκοτώσει.
Με αργές κινήσεις έβγαλε τη μάσκα του και περίμενε για την αντίδραση μου.Στην αρχή λόγω του σκοταδιού δεν μπόρεσα να διακρίνω λεπτομέρειες,όμως η μορφολογία του προσώπου του μου ήταν γνωστή.Κοίταξα πιο προσεχτικά....
Τα σπαθιά μου μου γλίστρησαν από τα χέρια και έπεσαν πάνω στο ξύλινο κατάστρωμα.Έχασα την ισορροπία μου και παραπάτησα.Άρχισα να απομακρύνομαι όσο περισσότερο μπορούσα από τον άνδρα τρομοκρατημένος.Μπροστά στο θέαμα αυτό είχα ολοκληρωτικά παγώσει.Ξέχασα την ύπαρξη του φρούτο δίπλα μου,ξέχασα το θάνατο του γέροντα.Ο νυχτερινός ουρανός άνοιξε και οι πρώτες ψιχάλες της βροχής άρχισαν να πέφτουν στο πλοίο.Σερνόμουν όλο και πιο πίσω με τον ίδιο τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου μέχρι που η πλάτη μου βρήκε πάνω σε ένα αντικείμενο,το οποίο δεν ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω.Το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σπάσει και η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν χείριστη.Δεν ήξερα τι να πιστέψω,ενώ νόμιζα πως άκουγα κραυγές να σκίζουν τα τύμπανα των αυτιών μου.Γνώριμες κραυγιές,κραυγιές που με στοίχειωναν εδώ και έξι χρόνια.Ήταν λες και ζούσα τον θάνατο της οικογένειας μου ξανά και ξανά,λες και αυτή η φρικτή νύχτα είχε επιστρέψει και αυτή τη φορά όχι σε κάποιο όνειρο.Ήταν η πραγματικότητα,η μόνη και σκληρή πραγματικότητα.Πλέον διέκρινα το κάλυμμα στο μάτι,διέκρινα αυτό το τρελό παγωμένο χαμόγελο.Και το ίδιο πάντα απόκοσμο γέλιο.Προσπάθησα να μιλήσω αλλά τα χείλη μου δεν με υπάκουγαν.Δεν άνοιγαν,δεν ήθελαν να ανοίξουν.Η βροχή όλο και δυνάμωνε κάνοντας το ήδη τραγικό τοπίο ακόμα πιο δραματικό.Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πιστέψω στα μάτια μου.Δεν μπορούσα να αποδεχτώ το γεγονός ότι ο φονιάς ήταν ακόμα ζωντανός,το ότι η δικιά μου υπόσχεση παρέμενε ανεκπλήρωτη μαζί με του Gepora.Δύο υποσχέσεις που πάρθηκαν και οι δύο πριν έξι χρόνια...Και καταρρίφθηκαν και οι δύο αυτή τη μέρα.Το κεφάλαιο που νόμιζα πως είχα κλείσει παρέμενε ανοιχτό,ζωντανό όσο ποτέ άλλοτε.Προσπάθησα να συγκεντρωθώ,να ηρεμήσω τον εαυτό μου και να ξεφύγω από το σοκ που με είχε καταβάλλει.Όταν επιτέλους βρήκα τις σωστές λέξεις προσπάθησα για άλλη μια φορά να μιλήσω.Τα λόγια μου βγήκαν ξεψυχησμένα και αδύναμα με την απορία ζωγραφισμένη πάνω σε κάθε γράμμα.Σιγά σιγά όμως η τρεμάμενη φωνή μου δυνάμωνε και ο φόβος και ο τρόμος παρέδωσαν τη θέση τους στην οργή,στο θυμό και στο μίσος.
-Πως...Πως είναι δυνατόν?Πως είναι δυνατόν να ζεις ακόμα?ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ BΥAKUYA ?

Με κοίταζε με ένα περιφρονητικό σκοτεινό βλέμμα.Δεν μπορεί να έκανα λάθος,ένα φάντασμα του παρελθόντος μου είχε ξαναπάρει σάρκα και οστά.Στο λαιμό του φαινόταν ακόμα μια τεράστια ουλή,η ουλή που του έκανα στο Dawn Island.Στο στομάχι του πρέπει να υπήρχε μια παρόμοια.Εγώ ο ίδιος τον σκότωσα τότε,μετα ίδια μου τα μάτια βεβαιώθηκα ότι ήταν νεκρός πριν προχωρήσω.Πως μπορούσα να χα πέσει τόσο έξω?Ο Byakuya παρέμενε σιωπηλός με τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου.Τον ξαναρώτησα πιο δυναμικά από πριν
-Σε ρώτησα...Πως στο καλό μπορείς και αναπνέεις ακόμα ? Σε σκότωσα ήδη με τα ίδια μου τα χέρια
Με η χωρίς μάσκα διατηρούσε τον ειρωνικό του τόνο
-Ναι όντως αυτό είναι παράξενο χαχααχαχχααχχα.Θα ορκιζόμουν ότι με σκότωσες...Τι να κάνουμε αυτά συμβαίνουν
-ΟΧΙ,ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ!Σταμάτα επιτέλους να μιλάς έτσι.Μίλα στα ίσια αν έχεις τα κότσια,αφήνεις υπονοούμενα και περιμένεις να παίξω το παιχνιδάκι σου ?Άλλη μια φορά επιλέγεις να φερθείς άνανδρα
Το βλέμμα του σκοτείνιασε και για πρώτη φορά μου φάνηκε να μιλάει σοβαρά.Έστρεψε το κεφάλι του προς το φρούτο και είπε
-Κυνηγάς τη δύναμη που μπορεί να σου προσφέρει αυτό το αντικείμενο.Κι όμως ξέρεις τόσο λίγα για αυτό...Μα τόσο λίγα.Οι δυνάμεις που μπορεί να σου δώσει είναι αμέτρητες,απεριόριστες.Συγκεκριμένα υπάρχει ένα συγκεκριμένο φρούτο που δίνει στο χρήστη τη δυνατότητα αφού πεθάνει να επανέλθει στη ζωή.Yomi Yomi no mi λέγεται...Τρελό έτσι?
-Δηλαδή θες να μου πεις ότι έχεις τη δύναμη ενός φρούτου του διαβόλου?Έχεις τη δύναμη της αθανασίας?
Αν όντως κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια θα ήταν αδύνατο για μένα να πάρω την εκδίκηση μου.Αν κάθε φορά που τον σκότωνα επανερχόταν στη ζωή δεν θα ταν τίποτε άλλο παρά ένας φαύλος κύκλος και η εκδίκησή μου θα παρέμενε για πάντα άταφη
-Για να σου πω την αλήθεια δεν ήξερα καν ότι είχα φάει ένα τέτοιο φρούτο.Βλέπεις έμαθα την ικανότητα του μόνο αφού με "σκότωσες".Μετά από αυτό όμως έκανα κάποια έρευνα και έμαθα ότι το συγκεκριμένο φρούτο είναι μίας χρήσης,εκδηλώνει την ικανότητα του μόνο μια φορά.Με άλλα λόγια,τώρα δεν διαθέτω πλέον τέτοια δύναμη είπε χαμογελώντας
Ήξερα ότι ήθελε να με κάνει να του επιτεθώ όμως είχα αποφασίσει να του κάνω το χατήρι.Άρχισα να τον πλησιάζω και φτάνοντας στο μέρος που είχαν πέσει νωρίτερα τα σπαθιά μου έσκυψα και τα σήκωσα.
-Με άλλα λόγια... έκανα μια μικρή παύση και συνέχισα.Με άλλα λόγια αυτή τη φορά θα πεθάνεις οριστικα...

Το χαμόγελο του μεγάλωσε ακόμα περισσότερο στο άκουσμα αυτών των λέξεων.
-Μπορείς να προσπαθήσεις...Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα τα καταφέρεις χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.Αυτή τη φορά δεν θα έχεις την ίδια τύχη.Ο μικρός Kurokage θα παέι να συναντήσει την υπόλοιπη οικογένεια του χαχαχαχαχα!
Δεν έπρεπε να το κάνω,όμως δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ.Ο θυμός μου με κυριεύσε απόλυτα,δεν είχα συναίσθηση του τι έκανα,του πως το έκανα.Το μόνο που ήθελα ήταν αυτός ο άντρας απέναντί μου να μπει για τα καλά στο χώμα.Άρχισα να τρέχω καταπάνω του σηκώνοντας και τα δύο σπαθιά μου,ο μόνος μου στόχος : Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ!
-Το έκανα ήδη μια φορά,δεν με εμποδίζει τίποτα από το να το ξανακάνω!!!
-Ο θυμός μικρέ,είναι ο χειρότερος σύμβουλος...
Δεν κατάλαβα τι εννούσε,ούτε εδωσα βάση μέχρι το τελυταίο δευτερόλεπτο.Συνέχισα να τρέχω καταπάνω του και μόνο όταν έφτασα σε απόσταση αναπνοής κατάλαβα το μοιραίο μου σφάλμα.Είδα το βλέμμα του να αλλάζει και το πρόσωπό του απότομα να σοβαρεύει.Με μία κίνηση απέκρουσε και τις δύο λεπίδες μου και τις έστειλε στον αέρα.Βρέθηκα άοπλος και ανυπεράσπιστος ακριβώς μπροστά του.Όντως ο Byakuya είχε απόλυτο δίκιο.Έχασα τη μάχη λόγω της οργής που με τύφλωσε και τώρα θα πλήρωνα το τίμημα.Ξαφνικά ενιωσα έναν αβάσταχτο,οξύ πόνο στο στομάχι μου.Χαμήλωσα τα μάτια μου και είδα το ξίφος του καρφωμένο βαθιά μέσα μου.Η ζωή μου πέρασε μπροστά από τα μάτια μου και η όραση μου θόλωσε.Το αίμα έφτασε στο στόμα μου και έβηξα δυνατά.Το τελυταιο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι έπεσα με δύναμη στο κατάστρωμα βάφοντας το ξύλο κόκκινο.Και μια φωνή να απομακρύνεται λέγοντας "έχε γεια νεαρέ Kurokage".Από κει και πέρα μόνο σκοτάδι

Μετά από πολλή ώρα άνοιξα και πάλι τα μάτια μου.Είχε ξημερώσει και αναρωτήθηκα για πόσην ώρα είχα χάσει τις αισθήσεις μου κι αν όλα αυτά δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα κακό όνειρο σαν τις άλλες φορές.Ένας φριχτός πόνος όμως με επανέφερε στην πραγματικότητα,και τότε απόρησα...
Θυμόμουν καθαρά το ξίφος να περνάει το στομάχι μου,θυμόμουν καθαρά το γεγονός ότι κατέρρευσα,παρόλα αυτά ήμουν ακόμα ζωντανός.Η πληγή μου το επιβεβαίωνε.Ίσως στάθηκα τυχερός και δεν βρήκε κάποιο ζωτικό όργανο αλλά και πάλι θα επρεπε να χα πεθάνει από την αιμοραγία.Ήταν λες και μου είχε δωθεί μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσω να πάρω την εκδίκησή μου.Ήταν κάτι το απίστευτο,το ανεξήγητο.Κοίταξα τριγύρω μου και είδα τα σπαθιά μου πεσμένα στο κατάστρωμα και λίγα εκατοστά δίπλα το φρούτο να με περιμένει.Με την ενέργεια που μου απέμενε σύρθηκα μέχρι εκέι.Το πτώμα του Gepora ήταν ακόμα πεσμένο στο χορτάρι.Πέθανε χωρίς τελικά να εκπληρώσει την υπόσχεσή του όπως και γω απέτυχα να εκπληρώσω τη δικιά μου.Όμως ίσως δεν ήταν όλα χαμένα.Πήρα στα χέρια μου το φρούτο και το κοίταξα επίμονα.Ήμουν πολύ αδύναμος για να εκπληρώσω τον στόχο μου,αυτό που χρειαζόμουν ήταν περισσότερη δύναμη.Και για μένα,και για τους γονείς μου και για τον νεκρό γέροντα έπρεπε να πάρω μια μεγάλη απόφαση.Έπρεπε να δώσω ένα νόημα στο θάνατό τους,έπρεπε να τηρήσω τους ανεκπλήρωτους όρκους που δόθηκαν.Εξάλλου το γεγονός ότι ήμουν ακόμα ζωντανός δεν ήταν τυχαίο. Όλες οι αμφιβολίες που είχα εξαρχής χάθηκαν μονομιάς.Δάγκωσα το φρούτο χωρίς άλλες σκέψεις.Είχε απαίσια γεύση και σε συνδυασμό με τον πόνο στην κοιλιά δυσκολέυτηκα πολύ να το καταπιώ.Ύστερα ξάπλωσω στα κατάστρωμα και κοίταξα τον ουρανό.Έπρεπε να ξεκουραστώ και να δω επειγόντως έναν γιατρό.