Fireworks Everywhere[Τέλος]

Στην προηγούμενη ιστορία
Αφού με έβαλαν σε ένα πλοίο των marines, οι φύλακες του Impel Down, ανακάλυψα ότι ήθελαν να εκτελέσουν μαζί με εμένα και τα άλλα 3 μέλη του πληρώματός μου. Ενώ είχα φτάσει σε αδιέξοδο στην προσπάθειά μου να βρω τρόπο να γλυτώσουμε, ένας επαναστάτης μας ελευθέρωσε. Πάνω σε μία μικρή βάρκα και με μία τσάντα με κάποια από τα πράγματά μας και άλλα εφόδια για το ταξίδι μας απομακρυνθήκαμε από το πλοίο των marines. Μετά από 2 μέρες φτάσαμε σε ένα περίεργο νησί, το Nanimonai Island, και εκεί γνωρίσαμε ένα τύπο που ζούσε μόνος του στο νησί τα τελευταία 7 χρόνια. Αφού έσωσε εμένα, την Yumi και τον Kiyoshi από βέβαιο θάνατο, μας βοήθησε να φτιάξουμε και ένα καλύτερο πλοίο από αυτή την μικρή βάρκα που είχαμε. Αφού τον ευχαριστήσαμε ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.

Τώρα

Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από το Nanimonai Island και η μαυρίλα που υπήρχε πάνω από τον το νησί, δεν υπήρχε και στο σημείο που βρισκόμασταν. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον ήλιο και τον καταγάλανο ουρανό μετά από περίπου δυόμιση εβδομάδες που ήμασταν στο νησί. Αν και δεν υπήρχαν σύννεφα στον ορίζοντα και μπορούσαμε να απολαύσουμε αυτά τα «αγαθά» πάντα σε αυτά τα νερά υπήρχε ο κίνδυνος να γεμίσει από την μια στιγμή στην άλλη ο ουρανός σύννεφα και να αρχίσει να βρέχει. Γι αυτό προσπαθούσαμε να απολαύσουμε αυτό τον ουρανό όσο προλαβαίναμε.

Οι ώρες περνούσαν και ευτυχώς δεν άλλαξε τίποτα στον καιρό. Το απόγευμα ήρθε και μαζί του ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα μετά από τόσον καιρό που είχα να δω ένα. Καθόμασταν στο κατάστρωμα του πλοίου και χαζεύαμε έχοντας ξεχάσει τελείως τις δουλειές που είχαμε να κάνουμε για να τακτοποιηθούμε στο καινούριο μας πλοίο. Η νύχτα ήρθε και εγώ κοιμήθηκα στο κατάστρωμα. Μου είχε λείψει η αίσθηση το να κοιμάμαι κάτω από τον ξάστερο ουρανό χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Οι υπόλοιποι μπήκαν μέσα στις καμπίνες και κοιμήθηκαν εκεί. Το επόμενο πρωί ήρθε και ο δυνατός ήλιος με ξύπνησε. Σήμερα υπήρχαν μερικά σύννεφα στον ουρανό και έτσι είχα την ευκαιρία να δω τα σχήματα που έκαναν. Έτσι έμεινα ξαπλωμένος κάτω και τα χάζευα. Έκαναν διάφορα σχήματα όπως κεφάλια δράκων, τετράγωνα, ψάρια αλλά το αγαπημένο μου ήταν ένα σύννεφο που έμοιαζε με το κρανίο από την πειρατική σημαία του πληρώματός μου. Μόλις το είδα χαμογέλασα αλλά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διαλύθηκε σε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω με τι έμοιαζε. Αλλά με ένα παράξενο τρόπο μου έφτιαξε την διάθεση.

Μετά από περίπου 2 ώρες ξύπνησε ο Makoto και αφού πιάσαμε την κουβέντα και γελούσαμε ξυπνήσαμε και την Yumi.
- Καλά δεν μπορείτε να κάνετε λίγη ησυχία? Έπρεπε να με ξυπνήσετε?
- Συγγνώμη!! Δεν θα ξαναγίνει! Είπαμε και οι 2 μαζί μετά από μία μπουνιά στο κεφάλι που έφαγε ο καθένας μας.
- Ναι καλά… Είμαι σίγουρη ότι θα ξαναγίνει. Και το άλλο το ζώο ο αδερφός μου ούτε που κατάλαβε τίποτα ούτε από εσάς που γκαρίζατε…
- Ούτε από εσένα που γκαρίζεις τώρα… ψιθύρισα στον Makoto αλλά η Yumi με άκουσε.
- Τι είπες?
- Τίποτα τίποτα!
- Ηρέμησε Yumi-chan… Ζητήσαμε συγγνώμη και νομίζω εδώ πρέπει να τελειώσει το θέμα…
- Όχι δεν πρέπει να τελειώσει! Αν δεν πάθετε δεν θα μάθετε! Η κατάσταση είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα..
- Νομίζω ξεχνάς ποιος είναι ο καπετάνιος εδώ μέσα! Άντε γιατί πολύ αέρα έχεις πάρει! Της είπα με πολύ αυστηρό ύφος, κι εκείνη αμέσως σταμάτησε. Και αυτή και ο Makoto με κοίταξαν με έκπληξη καθώς δεν με είχαν ξαναδεί να τους φωνάζω σε αυτό τον τόνο.

Για μερικά δευτερόλεπτα μπόρεσα και κράτησα το σοβαρό ύφος που είχα όταν της μιλούσα. Όμως βλέποντας τις αντιδράσεις τους και τα πρόσωπά τους δεν άντεξα για πολύ και άρχισα να γελάω.
- Έπρεπε να δείτε τα πρόσωπά σας!
- Έκανες πλάκα δηλαδή? Με ρώτησε η Yumi, η οποία ήταν εκνευρισμένη από το κακόγουστο αστείο μου αλλά ταυτόχρονα και ανακουφισμένη.
- Εν μέρει, ναι… Αλλά πρέπει να ηρεμήσεις κι εσύ λίγ… Της απάντησα και, χωρίς να προλάβω να τελειώσω την φράση μου, έφαγα ένα χτύπημα με μία σκούπα στο κεφάλι…
- Α να χαθείς… Είπε και αφού γύρισε την πλάτη απομακρύνθηκε.
- Κόφτο αυτό επιτέλους… είπα αναφερόμενος στα χτυπήματα που έριχνε κάθε λίγο και λιγάκι αλλά δεν απάντησε.
- Φίλε με τρόμαξες κι εμένα πριν! Είπε ο Makoto φανερά ανακουφισμένος από την αλλαγή της συμπεριφοράς μου.
- Το ξέρω ότι όταν θέλω γίνομαι τρομακτικός! Παινεύτηκα προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα.
- Οι οι… Μην το πάρεις πάνω σου, για κακό στο είπα… Απάντησε. Η συζήτησή μας συνεχίστηκε για λίγο ακόμα και μετά αρχίσαμε να κάνουμε διάφορες δουλειές που είχαμε παρατήσει από χτες.

Ο Kiyoshi ξύπνησε 1 περίπου ώρα αργότερα από τον διαπληκτισμό μας και βγήκε από το εσωτερικό του πλοίου.
- Τι έγινε? Γιατί κάνετε τόση φασαρία? Μας ρώτησε τρίβοντας τα μάτια του.
- Μην ανοίξεις πάλι αυτό το θέμα.. του είπαμε μαζί με τον Makoto προσπαθώντας να τον προειδοποιήσουμε για τα νεύρα τις Yumi, αλλά ήταν αργά. Τον άκουσε και έπειτα τον πλησίασε.
- Ούτε τόση φασαρία δεν σε κάνει να ξυπνήσεις? Τον ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση και συνέχισε να τον κατσαδιάζει για αρκετή ώρα ακόμα. Αφού τελείωσε να μιλάει και τον έστρωσε κι αυτόν στην δουλειά, ο Kiyoshi πλησίασε εμένα και τον Makoto και μας ρώτησε:
- Τι έπαθε αυτή σήμερα?
- Ξέρω κι εγώ? Του απάντησα και μετά από μία μικρή παύση συμπλήρωσα. Ίσως να περνάει τις «δύσκολες» μέρες του μήνα… Και οι άλλοι 2 συμφώνησαν αφού αυτή ήταν η μόνη εξήγηση που μπορούσαμε να δώσουμε για το σημερινό της ξέσπασμά της.
- ΣΑΣ ΑΚΟΥΣΑ! Ακούστηκε από το εσωτερικό του πλοίου να μας φωνάζει.
- Συγγνώμη! Φωνάξαμε γιατί δεν θέλαμε να την ακούμε να φωνάζει για άλλη μία φορά σήμερα. Μετά γυρίσαμε πίσω στις δουλειές μας αλλά σχεδόν αμέσως μας διέκοψε το θέαμα ενός νησιού στον ορίζοντα.

Μόλις το είδαμε, ξεχάσαμε τις διαμάχες μας και τα λοιπά και αρχίσαμε να φανταζόμαστε τι μπορεί να υπήρχε σε αυτό. Μια καινούρια περιπέτεια βρισκόταν προ των πυλών και ανυπομονούσαμε όλοι να την ζήσουμε. Το νησί δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο. Είχε ένα μεγάλο βουνό στην πίσω πλευρά του, όπως το βλέπαμε εμείς, και μία μικρή έκταση λίγο πιο ψηλά από το επίπεδο της θάλασσας ακριβώς μπροστά από το βουνό, στους πρόποδες του. Το νησί ήταν σίγουρα κατοικημένο αφού μία πόλη ήταν χτισμένη στους πρόποδες του βουνού και εκτινόταν μέχρι την θάλασσα, όπου υπήρχε ένα λιμάνι. Όσο πλησιάζαμε όλο και περισσότερες λεπτομέρειες από την πόλη και το λιμάνι βλέπαμε και αδημονούσαμε να δέσουμε στο λιμάνι και να κάνουμε μία βόλτα στην πόλη. Λίγο πριν φτάσουμε κρύψαμε την πειρατική σημαία για να μην τρομάξει ο κόσμος που θα την έβλεπε και μετά από μερικά λεπτά δέσαμε το πλοίο στο νησί. Φαίνεται όμως ότι το κατέβασμα της σημαίας δεν είχε ιδιαίτερο αποτέλεσμα αφού μερικοί φάνηκαν να με αναγνώριζαν και κρατούσαν αποστάσεις από εμάς.

- Είναι ο πειρατής που έκανε επίθεση μόνος του στο Navarone και έπρεπε να έχει εκτελεστεί πριν από 3 βδομάδες, ο Messi D. Teo μαζί με το πλήρωμά του. Άκουσα μεταξύ των ψίθυρων και των μουρμουρητών που γίνονταν αισθητοί από όπου και αν περνούσαμε.
- Μάλλον δεν είμαστε ευπρόσδεκτοι εδώ… μου είπε η Yumi στενοχωρημένη.
- Αυτό έπρεπε να το έχεις στο μυαλό σου από την στιγμή που σας προειδοποίησα για μερικά πράγματα όταν ακόμα ήμασταν στο νησί σας.
- Ναι το ξέρω… Κρίμα και ήθελα να κάνω μερικά ψώνια.
- Αυτό είναι το πρόβλημα εδώ πέρα? Την ρώτησε το Kiyoshi έκπληκτος με τον τρόπο σκέψης της αδερφής του.
- Αφήστε τα αυτά τώρα και ακούστε με. Θα χωριστούμε και θα πάρουμε όσες περισσότερες προμήθειες μπορούμε. Μετά θα συναντηθούμε στο πλοίο για να τα αφήσουμε και θα δούμε πως θα συνεχίσουμε από εκεί και μετά. Όλοι συμφώνησαν και χωριστήκαμε σε ένα σταυροδρόμι, ο καθένας σε διαφορετική κατεύθυνση. Εγώ άρχισα να κατηφορίζω τον δρόμο και να κοιτάζω τα μαγαζιά που υπήρχαν σε αυτό τον. Όμως πιο πολύ κοιτούσα παρά αγόραζα αφού σχεδόν όλοι όσοι με έβλεπαν, τρόμαζαν ή ακόμη και όσοι δεν με καταλάβαιναν, ενημερώνονταν και με απέφευγαν και αυτοί.

Έτσι, δεν μπορούσα να αγοράσω τίποτα και ευχόμουν να έχουν οι άλλοι 3 καλύτερη μοίρα αφού δεν είχαν bounty και δεν ήταν γνωστοί στον πολύ κόσμο. Γενικά όλοι η πόλη βούιζε ότι είχα φτάσει στο νησί μαζί με το πλήρωμά μου αλλά κανείς δεν ήξερε ποιοι ήταν στο πλήρωμά μου εκτός από αυτούς που μας είχαν δει στο λιμάνι. Πέρασε περίπου ένα μισάωρο από την στιγμή που χωριστήκαμε και οι φωνές των ανθρώπων γύρω μου έγιναν πιο έντονες και παρατήρησα πολύ κινητικότητα στην περιοχή.
- Οι Bullheart Bandits κάνουν επίθεση! Φώναξε ένας και αμέσως έγινε πανικός. Δεν ήξερα ποιοι ήταν αυτοί αλλά πάνω στον πανικό που επικρατούσε κατάφερα και έκλεψα μερικά από τα αγαθά που ήθελα να πάρω. Αμέσως μετά έφυγα από το πλήθος όσο πιο γρήγορα μπορούσα αφού κανείς δεν ασχολούταν μαζί μου πλέον. Έφτασα στο πλοίο και άφησα τα πράγματα που είχα πάρει εκεί. Λίγο πιο μετά ήρθε τρέχοντας ο Kiyoshi και λαχανιασμένος άρχισε να με φωνάζει.
- Teo!!! Κάποιοι κλέφτες ήρθαν στην πόλη και πήραν μαζί με πολλά αντικείμενα και μαζί και 3 κοπέλες! Μέσα σε αυτές είναι και η Yumi!

Στο άκουσμα των λεγομένων του Kiyoshi πάγωσα. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ κατέβηκα από το πλοίο και του ζήτησα να μου δείξει τον δρόμο για το μέρος που βρισκόταν η Yumi όταν την έπιασαν, αν και παραξενεύτηκα λίγο που ήξερε ότι έπιασαν την Yumi επειδή υποτίθεται ότι είχαν πάρει διαφορετικές κατευθύνσεις.
- Δεν έχουμε χρόνο για κουβέντα τώρα… Θα στα εξηγήσω όλα στον δρόμο! Μου είπε και άρχισε να τρέχει μπροστά κι εγώ τον ακολούθησα. Καθώς κατευθυνόμασταν προς το σημείο εκείνο, μου εξήγησε ότι καθώς γυρνούσε προς το πλοίο χάθηκε και βρέθηκε στην περιοχή που έκανε τα ψώνια της η Yumi. Μετά ήρθαν οι ληστές την έπιασαν και από την τρομάρα του πέταξε κάτω τις σακούλες και ήρθε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο πλοίο ελπίζοντας να με βρει εκεί, όπως και έγινε.
- Τελικά μόνο εγώ είχα πρόβλημα να ψωνίσω… είπα, όταν τελείωσε να μιλάει ο Kiyoshi.
- Δεν είναι αυτό το θέμα μας! Μου φώναξε και αφού συμφώνησα συνεχίσαμε να τρέχουμε. Μετά από 5 λεπτά ακόμα τρεξίματος ο Kiyoshi σταμάτησε.
- Φτάσαμε?
- Όχι σταμάτησα να πάρω να πάρω μια τυρόπιτα από τον φούρνο…
- Είναι ώρα να τρως τυρόπιτα τώρα? Και που βλέπεις να υπάρχει φούρνος εδώ γύρω? Ο Kiyoshi με κοίταξε με ένα βλέμμα έκπληξης και απορίας ταυτόχρονα σαν να μην πίστευε αυτά που άκουγε.
- Εννοείται ότι φτάσαμε ρε απλά ήταν πολύ χαζή η ερώτησή σου και είπα να δώσω ανάλογη απάντηση…

- Αααχαχαχα! Καλό το αστείο! Να μην επαναληφθεί. Του είπα αλλάζοντας από την μία στιγμή στην άλλη διάθεση.
- Συγγνώμη είπε ενώ έδειχνε μετανιωμένος για αυτό του το ατόπημα και έπειτα μου εξήγησε πώς από το σημείο που βρισκόμασταν πήραν την Yumi και την μετέφεραν ακόμα πιο βόρεια στο νησί. Ρωτήσαμε και μερικούς περαστικούς για το αν ξέρουν πού συχνάζουν αυτοί οι ληστές αλλά ο συνδυασμός αυτών των ληστών και του εαυτού μου μάλλον τους έπεφτε λίγο πολύς και έφευγαν τρέχοντας.
- Μην στενοχωριέσαι… Θα γίνεις κι εσύ κάποτε όμορφος σαν εμένα… Μου είπε ο Kiyoshi περιπαικτικά.
- Σου είπα να το βουλώσεις. Του απάντησα ενώ του έριξα μία μπουνιά στο κεφάλι. Η επόμενη μπουνιά που θα φας, έτσι και συνεχίσεις τα σχόλια, θα είναι ατσάλινη…
- Μάλιστα καπετάνιε! Είπε και αυτή την φορά ήλπιζα να με άκουγε…

Αφού πέρασαν άλλα πέντε αγωνιώδη λεπτά που ψάχναμε κάποιον να ρωτήσουμε για το κρυσφήγετό τους και όλοι έφευγαν τρέχοντας, αποφασίσαμε να πάμε και να ψάξουμε μόνοι μας. Το νησί δεν φαινόταν ιδιαίτερα μεγάλο οπότε δεν θα είχαμε και πολύ δύσκολο έργο στο να το βρούμε σκεφτήκαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε ανηφορικά στον δρόμο που βρισκόμασταν, δηλαδή προς τα εκεί που είχε δει ο Kiyoshi ότι πήραν την αδερφή του. Βγήκαμε έξω από την πόλη και ο δρόμος ήταν ακόμη ανηφορικός. Εγώ άντεχα λίγο ακόμα αλλά ο Kiyoshi φαινόταν έτοιμος να καταρρεύσει οπότε αποφάσισα να σταματήσουμε για λίγο.
- Είσαι καλά? Τον ρώτησα όταν σταματήσαμε και εκείνος, όντας σκυμμένος για να πάρει ανάσες, μου έδειξε ότι είναι καλά κουνώντας το κεφάλι και σηκώνοντάς μου τον αντίχειρά του. Μετά από 2 λεπτά ήμασταν έτοιμοι να συνεχίσουμε και πάλι.

Συνεχίσαμε το τρέξιμο και σχετικά γρήγορα φτάσαμε στις παρυφές ενός δάσους. Χωρίς να διστάσουμε πάρα πολύ μπήκαμε μέσα, χωρίς να σταματάμε να κοιτάμε γύρω μας για κάποιο κτήριο που θα υποδήλωνε το λημέρι των ληστών. Δεν αργήσαμε πολύ και τελικά βρήκαμε ένα σπίτι. Έμοιαζε να είναι εγκαταλειμμένο από έξω αλλά αυτό το έκανε το τέλειο μέρος για να κρυφτούν κάποια άτομα. Οπότε κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τα εκεί. Καθώς είχα αρκετή φόρα όπως έτρεχα, ρίχνω μια δυνατή κλοτσιά στην πόρτα η οποία πετάγεται μερικά μέτρα πίσω. Αμέσως ακούστηκαν φωνές από μέσα και μία γυναικεία στριγκλιά. Αυτή η στριγκλιά ήταν χαρακτηριστική οπότε δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι ήταν η Yumi. Μετά έριξα μία ματιά στο δωμάτιο και είδα 10 τύπους μαζεμένους γύρο από μία καρέκλα, στην οποία καθόταν η Yumi, και έναν κολλημένο πίσω από την πόρτα που έσπασα στον απέναντι τοίχο.

Η σκηνή που αντικρίσαμε με τον Kiyoshi ήταν άκρως ακατάλληλη για ανηλίκους αφού είχαν βγάλει την μπλούζα και την φούστα της Yumi και ετοιμάζονταν να της κάνουν διάφορε ανωμαλίες.
- Τι κάνετε στην αδερφή μου βρωμιάρηδες? Φώναξε ο Kiyoshi και εγώ καθόμουν ακίνητος και παρατηρούσα το σώμα της Yumi μόνο με εσώρουχα.
- Ε την είδαμε ομορφούλα και είπαμε να περάσουμε μερικές ώρες μαζί! Μην ανησυχείς σε λίγες ώρες θα την έχεις πίσω. είπε ένας και όλοι άρχισαν να χασκογελάνε. Κατευθείαν ο Kiyoshi τους επιτέθηκε και εκείνοι τον σταμάτησαν, αφού 2 από αυτούς έπεσαν λιπόθυμοι στο έδαφος. Εγώ συνέχιζα να περιεργάζομαι την Yumi.
- Σταμάτα να με κοιτάς και πετσόκοψέ τους!!!!!!!! Μου φώναξε η Yumi και συνήλθα από τον «λήθαργο» που βρισκόμουν!
- Εντάξει! Είπα ενώ είχαμε κατακοκκινίσει και οι 2. Η ώρα του παιχνιδιού τελείωσε κακόμοιροι- και η Μαρία πολύ είναι για εσάς- ληστές! Ώρα να φτύσετε το γάλα που σας έδωσε η μάνα σας! Είπα τρίβοντας τα χέρια μου.

Δεν ήταν κάτι το δύσκολο για εμένα, οπότε μέσα σε μισό λεπτό είχαν πέσει όλοι αιμόφυρτοι στο έδαφος. Αφού σήκωσα τον Kiyoshi από το σημείο που τον είχαν πετάξει, πήγαμε και λύσαμε την Yumi. Έπειτα, έπιασα τα ρούχα της που τα είχαν αφήσει σε μια καρέκλα λίγο πιο δίπλα οι ληστές και την πλησίασα, συνεχίζοντας να την κοιτάω με τα εσώρουχα. Εκείνη μου άρπαξε τα ρούχα από τα χέρια και καλύφθηκε όσο μπορούσε.
- Σταμάτα να με κοιτάς σου είπα! Και βγείτε και οι 2 έξω για να ντυθώ, παλιό pervs!
- Εγώ τι έκανα? Εκείνον να πεις perv! Φώναξε ο αδερφός της καθώς βγαίναμε έξω. Η Yumi συνέχισε να μας βρίζει για λίγο ακόμα, μέχρι και όταν βγήκαμε έξω. Αφού ντύθηκε, κατευθυνθήκαμε προς την πόλη και πάλι. Φτάσαμε σε αυτή και ενώ οι άλλοι έκαναν τα τελευταία ψώνια από αυτά που δεν είχαν προλάβει να κάνουν πριν, εγώ γύρισα στο πλοίο και βρήκα εκεί τον Makoto.

Του εξήγησα το τι συνέβη και μόνο που δεν έκλαψε.
- Γιατί δεν ήμουν κι εγώ εκεί να δω την Yumi χωρίς ρούχα!!!!
- Σε άκουσα! Ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από μακριά και παγώσαμε και οι 2! Γυρίσαμε να κοιτάξουμε ποιος ήταν και είδαμε, όπως περιμέναμε, την Yumi μαζί με τον Kiyoshi να πλησιάζουν προς το πλοίο, ο Kiyoshi ήταν φορτωμένος με όλες τις σακούλες πάνω του, και η Yumi μας κοιτούσε με αγριεμένο ύφος.
- Τι αυτιά έχει και ακούει ότι λέμε? Παρατήρησε ο Makoto. Έπειτα, αφού προσπάθησε να εξηγήσει τα ανεξήγητα, και δε τα κατάφερε φυσικά, η Yumi μας ενημέρωσε ότι σήμερα το βράδυ γινόταν στο νησί μια γιορτή και θα είχαν πολλά πυροτεχνήματα. Έτσι, ετοιμαστήκαμε σιγά σιγά και λίγες ώρες μετά, επιστρέψαμε στην πόλη για την γιορτή. Αφού φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε και τραγουδήσαμε, αν και το τελευταίο ήταν λίγο τρομακτικό για τους υπόλοιπους γύρω μας, άρχισαν και τα πυροτεχνήματα. Πέρασε περίπου μία ώρα που τα έριχναν και ακόμα τα κοιτούσαμε με θαυμασμό. Τελικά μετά από λίγο σταμάτησαν και γυρίσαμε και εμείς στο πλοίο. Πέσαμε για ύπνο και ξυπνήσαμε την επόμενη μέρα σχετικά νωρίς, σε σχέση με αυτό που θα περίμενα μετά από τόσο φαί, ποτό και χορό. Χωρίς να έχω πολλές προσδοκίες κοίταξα την Log Pose και με μεγάλη μου έκπληξη ήταν έτοιμη για το επόμενο νησί. Έτσι ετοιμαστήκαμε γρήγορα και χωρίς να χάσουμε χρόνο, σαλπάραμε στην θάλασσα.

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 6
Beli: 26.000
Bounty/Fame Points:
Παρατηρήσεις: Καλογραμμένη μέτρια ιστορία