[Τελος-Παρελθον] Crisis Core Β' Μερος

Προηγουμενη Ιστορια:
Ενα ναυαγιο με ξεβρασε στην στερια και με χωρισε απο την ομαδα μου.Επειδη εβρεχε καταρακτωδως βρηκα καλυμμα σε αυτη τη σπηλια η οποια κατεικειταια πο ιθαγενεις.Αναγκαστηκα περιμενω για να σταματησει η βροσχη ετσι ωστε να μπορεσω να ψαξω για τους φιλους μου και να συνεχισουμε την αποστολη μας.Εν το μεταξυ διηγουμαι την ιστορια μου στους ιθαγενεις.
Ο Dr. Snow με ειχε παρει απο το ορφανοτροφειο αλλα με το που μπηκα στην αμαξα με χτυπησαν αναισθητο και τωρα βρισκομαι δεμενος σε ενα μπουντρουμι παιρνωντας την δοκιμασια εισαγωγης στην ομαδα core..

Ημουν εξοργησμενος...Γιατι με περασαν?...Τι ημουν κανεναν μαμοθρεφτο??? Θα περασω πανηγυρικα το τεστ και ετα θα τους ξεπερασω ολους στην ομαδα...Θα γινω ο καλυτερος...
Μετα απο μια μερα κιολας το ηθικο μου ειχε πεσει...Ανα 3 ωρες περιπου ερχοταν ατομα μεσα στο δωματιο με κουκουλες και με ταραζαν στις κλωτσιες...Δεν εβγαζα αχνα ομως. Οταν εφευγαν απο το δωματιο εβηχα αιμα αλλα το επαιζα πολυ σκληρος.
Στο ξεκινημα της τριτης μερας ειχα ηδη ξεπερασει τα ορια μου...Δεν με αφηνα να κοιμηθω καθολου και δεν ειχα φαει τιποτα ουτε καν νερο δεν ειχα πιει...Αντι να κοιμαμαι επεφτα λιποθυμος μεχρι που εμπαιναν παλι στο δωματιο και μου εδιναν να καταλαβω...
Τοσο πολυ που ειχα χασει την αισθηση του χρονου...

Μεχρι που καποια στιγμη η πορτα ανοιξε και ο Lymon μπηκε μεσα παιζωντας κατι κλειδια στα χερια του...Με τριγυρισε λιγο σφυριζωντας αδιαφορος και υστερα μου φωναξε να σηκωθω στα ποδια μου...
Σηκωθηκα και τον κοιτουσα με μισος...
-Ελα τωρα αφου ξερεις οτι για το καλο σου το εκανα...Αλλα πλεον εισαι ετοιμος να μπεις στην στην καλυτερη ομαδα της Core. Την ομαδα Core zero...! Μην νομιζεις οτι ειμαστε και πολλοι. Ασε που εισαι ο νεοτερος στην ομαδα. Ελα παμε να σε φτιαξουμε λιγο γιατι εισαι σαν σκατα... Μου κρατησε τα χερια και μου ελυσε ολα τα δεσμα...
Κουνηθηκα λιγο να ξεμουδιαστω και υστερα του εριξα αλλη μια κεφαλια...εκεινος ταρακουνηθηκε λιγο και ετοιμαστηκε να με χτυπησει πισω αλλα σταμτησε αποτομα και εβαλέ τα γελια...
-Χαχαχα...καλα εκανα και σε συμπαθησα με την πρωτη....
Του πεταξα τις αλυσιδες που με κρατουσαν και αρχισα να περπαταω προς την εξοδο...Αφου το περασα και αυτο ημουν ετοιμος να δω την συνεχεια...

Ο Lymon με ακολουθησε απο πισω.
-Λοιπον οι αλλοι περιμενουν....ο Dr. Snow ετοιμασε τραπεζι για να καλωσορισει και επισημα εσας τα νεουδια...
Γυρισα και τον κοιταξα παραξενεμενος...
-Ποιους νεους...θες να μου πεις οτι μπηκαν και αλλοι μαζι με μενα στην ομαδα???
-Ναι...μαζι με εμενα που ειμαι ο πιο παλιος ειμαστε 4...Δηλαδη αλλοι δυο....!!!Βεβαια εσυ μπηκες εντελως τελευταιος...Εγω εχω πανω απο 1μιση χρονο μαζι με τον Dr. Snow. Μαζι ηρθαμε σε αυτο το νησι...οπως και με σενα οι γονεις μου ειχαν δολοφονηθει σαν τους δικους σου και ο Dr. Snow με περιμαζεψε...
Εδω στην βαση υπαρχουν και αλλοι στρατιωτες οι οποιοι ειναι φρουροι κυριως...καμια σχεση ομως με εμας τους core zero. Εμεις ειμαστε οι elite...

Μαζι προχωρουσαμε μεσα στις εγκαταστασεις...
-Οι αλλοι δυο ειναι σχεδον ιδια ηλικια με σενα αλλα αυτο δεν εχει καμια σχεση.Μπηκαν πριν 1 μηνα και οι δυο.
-Να μαντεψω...ηταν παιδια που εχουν χασει τους γονεις τους...και ο Dr. Snow του ς περιμαζεψε...
-Σωστα...βλεπεις ο Dr. Snow μπορει να διαβαζει καλα τους ανθρωπους... Ξερεις που εισαι αυτη τη στιγμη???
Η αληθεια ειναι οτι δεν ειχα ιδεα.Νομιζα θα ημασταν στο εργαστηριο του εκει που μου ειχε πει αλλα το μερος εδω ειναι τεραστιο...
-Δεν εχω ιδεα. Ειμαστε ακομα στο νησι? Δεν εχω δει πουθενα τοσο μεγαλο καταφυγιο στο νησι.
-Αυτη εδω η βαση ειναι κατι σαν μεγαλο εργαστηριο. Ολοκληρο εργοστασιο κατω απο το εδαφος. Ολοι οι φρουροι και ολοι εμεις μενουμε ταυτοχρονα σε αυτο το μερος οποτε φαντασου ποσο μεγαλο ειναι.
Η αληθεια ειναι οτι το καταλαβαινα. Περνουσαμε απο τοσους διαδρομους και τοσες αιθουσες και παραλληλα εβλεπα τριγυρω τεραστιους ανοιχτους χωρους με μεγαλα καλωδια και γενητριες και σωληνες...

-Δυσκολα...??? Μια φωνη πεταχτηκε απο πισω μου...
-Με απλα λογια οταν καποιος εχει κλεψει κατι απο μενα, οταν καποιος προσπαθει να μπει εδω μεσα, ακομα και οταν καποιος πρεπει να βγει απο την μεση για οποιοδηποτε λογο εσεις θα πηγαινετε και θα κανετε την δουλεια σας...
Ηταν ο Dr. Snow και μας πετυχε σε μια στροφη σε ενα διαδρομο.Προφανως ειχε ακουσει την συζητηση μας...
-Εννοεις δηλαδη οτι θα σκοτωνουμε ανθρωπους...!!!
-Τσ τσ.. Θα βγαζετε σε περας τις αποστολες χωρις ερωτησεις... Η μεθοδος θα ειναι δικια σας. Εμενα με ενδιαφερει το αποτελεσμα.
-Και θα τα κατφερνουμε μονο 4 ατομα...???
-Vincent αγορι μου γι'αυτο εισαι εδω.Θα γινεις με το περασμα του χρονου ικανος να ανταπεξλεις σε οποιαδηποτε δυσκολια...Ολοι σας....
Καθως ειπε αυτα μπηκαμε σε ενα μεγαλο δωματιο το οποιο ηταν παντελως διαφορετικο απο το συνηθες εργοστασιακο θεαμα.

Ηταν ενα δωματιο με επιπλα και καδρα στους τοιχους, χαλι στο πατωμα και γενικα εμοιαζε με δωματιο σπιτιου...Μπροστα μας ηταν μια μεγαλη τραπεζαρια οπου εκει καθοταν ηδη δυο αλλα παιδια...
-Καλημερα Indigo...καλημερα Engard...απο εδω ειναι το νεο και τελευταιο μελος της ομαδας...ο Vincent...!!!
ενας απλα εγνεψε...Μου φανηκε οτι το επαιζε σκληρος.Ειχε ξανθα μαλια καρφακια και 2 σημαδια σαν γρατσουνιες στο αριστερο ματι...Ο αλλος σηκωθηκε και μου εσφιξε το χερι...
-Καλημερα Vincent...ειμαι ο Indigo...Χαιρομαι πολυ που σε γνωριζω...
Ηταν ενα ευχαριστω παιδι...Δεν του τον εκανα με τιποτα για μαχητη αλλα και παλι ολοι 15, 16 χρονων ειμασταν...Το μαλλι του ηταν σχετικα περιεργο...ειχε ενα περιεργο μπλε χρωμα... μου θυμισε τον "κρυσταλλο της Ατλαντιδας" που ειχε ο παππους μου στο εργαστηριο...Κατα τα αλλα δεν φαινοταν αν εχει και πολλους μυες πανω του...Αντιθετως με τον Lymon που για 17χρονος ειχε μεγαλο αναστημα και δυνατο σωμα. Αλλα δεν τον χωνευα τον τυπο. Απο την αρχη τον πηρα στραβα.

Μα τι στο καλο...ο ενας ηταν ξανθος, ο αλλος ειχε μπλε μαλλια εγω ημουν μελαχροινος και ο Lymon ειχε κοκκινα μαλλια...Αν βαλεις και τον Snow που ειχε λευκα τοτε σαν τσιρκο ημασταν...Καθησαμε ολοι στο τραπεζι και διαφοροι ανθρωποι με ποδιες μας εφερναν τα φαγητα...Εγω τοσες μερες νυστικος επεσα με τα μουτρα.Οσο τρωγαμε ο Snow μας ελεγε για το πως θα εκπεδευτουμε τον πρωτο καιρο. Η ομαδα μπορει να συγκροτηθηκε αλλα δεν ειμασταν ετοιμη για να μας αναθεσει δουλεια. Οτι δουλεια υπηρχε θα την αναλαμβανε ο Lymon μαζι με αλλους στρατιωτες απο την φρουρα... Μας εδωσε μαλιστα και προθεσμια 6 μηνων οποτε μεσα σε αυτο το διαστημα θα πρεπει να εχουμε κανει σημαντικη προοδο... Μεχρι τοτε δεν θα βλεπαμε ξανα το φως της ημερας... Ευτυχως απο τα 11 μου χρονια εξασκομουνα στα ρομποτ του του παππου μου οποτε ειμαι αρκετα καλος... Μενει να δω και σε τι επιπεδο βισκονται οι αλλοι... Τελειωσαμε το φαγητο και μας εδειξαν τα δωματια μας. Απο την επομενη κιολας ημερα θα ξεκινουσε η εκπαιδευση μας...

Ολοι ημασταν σε ενα δωματιο.Ηταν μεγαλο ομως και μας χωρουσε ολους. ειμασταν 4 ξενοι και θα επρεπε να ειμαστε ολο το 24ωρο συνεχεια μαζι...Μαλλον μονο αν ειμαστε μαζι συνεχεια μπορουμε να καταφερουμε να γινουμε μια σωστη ομαδα.Θα πρεπει αν γνωριζουμε καλα ο ενας τον αλλον.Τις κινησεις του τις αδυναμιες του...τα παντα. Με τον Indigo δεθηκαμε απο την πρωτη μερα που γνωριστηκαμε. Δεν ημασταν παρομοιοι χαρακτηρες μαλλον γιαυτο. Καταλαβαινα οτι με τους αλλους μοιαζω αρκετα οσον αφορα τον τροπο σκεψης. Απο την επομενη μερα ξεκινησε κιολας η προπονηση μας... Το περιμενα οτι θα ηταν δυσκολη. Καθε μερα πεθαινουμε στην κουραση και καθε μερα γινομαστε πιο δυνατοι. Ειμαι ηδη καλυτερος απο τον Indigo και στο ιδιο επιπεδο με τον Engard. Αυτος που προσπαθω να νικησω ειναι ο Lymon. Ρε τον αλητη... Ειναι τοσο γρηγορος και τοσο δυνατος που με τσατιζει.!!
Η προπονηση γινοταν σε ενα μερος μεσα στις εγκαταστασεις. Ο Snow ειχε φτιαξει ρομποτ σαν εκεινα που εκανε ο παπους μου, μονο που εκεινος τα ειχε κανει πιο θανατηφορα. Πολλα κρυμενα οπλα. Μαχαιρια, σπαθια, οπλα, ακομα και λειζερ... Καθε μερα ηταν και μια προκληση...

Για μενα ειδικα ηταν ακομα πιο δυσκολα καθως καθε βραδυ ερπεπε να ειμαι μαζι του και να μου δειχνει πως να κατασκευαζω διαφορα. Αν και πολλες φορες εγω ειμαι αυτος που βοηθαει τον Dr Snow σε ορισμενα θεματα κατασκευης και ρομποτικης. Η κουραση δεν με ενοχλουσε καθολου γιατι ηταν κατι που πραγματικα αγαπουσα να κανω. Ηταν και οι μονες ωρες της ημερας που δεν ημουνα με τους αλλους. Μονο ο Indigo ερχοταν μερικες φορες μαζι μου... Αυτο το παιδι μου θυμιζε πολυ τον φιλο μου τον Tristan... ο οποιος ειχε πεθανει μαζι με τον παππου μου εκεινη την μερα στο εργαστηρι.Παντως για 15 χρονων που ημουν ειχαν αλλαξει εντελως τα πιστευω μου. Δεν εχω βρεθει ακομα στο πεδιο της μαχης αλλα πιστευω οτι αν μου δωθει η ευκαιρια...δεν θα διστασω να σκοτωσω τον αντιπαλο μου...! Νομιζω δηλαδη!
Ολη αυτη η οργη μετα τον θανατο των γονιων μου μου εβγαινε σε τεραστιο πεισμα και θεληση ωστε να γινω δυνατος και να μπορεσω να ξεσπασω.Εφοσον δεν ηταν δικιαος ο θανατος τους εγω γιατι να ειμαι...???
Μερα με την μερα, βδομαδα με την μδομαδα γινομουν ολο και πιο δυνατος...ολο και πιο γρηγορος. Μαλιστα νομιζω τον πρωτο μηνα ηταν, ο Snow μας ρωτησε τι οπλα προτιμαμε και εφτιαξε ειδικα οπλα για τον καθεναν μας...

Φυσικα το δικο μου ηταν το σπαθι αλλα οχι οτι και οτι σπαθι. Βοηθησα τον Snow να φτιαξει ενα τεραστιο σπαθι το οποιο ηταν αρκετα βαρυ και κανεις δεν πιστευε οτι θα μπορουσα να το χειρηστω.Ηταν τοσο χοντρο που μπορουσα να καλυφθω ολοκληρος απο πισω του... οταν ημουν 15 βεβαια...!
Ο Lymon ειχε ηδη ενα σπαθι. Ηταν ενα κανονικο κατανα.Ο Engard διπλοπελεκυ και ο Indigo ειχε δυο ατσαλινα Σαι...Ο καθενας ειχε το δικο του στυλ στην μαχη και αυτο φανηκε απο την αρχη οπου μαλωναμε συνεχεια για το πως αρεσει στον καθενα να κανει τις επιθεσεις του. Επρεπε σιγα σιγα να μαθαινουμε να λειτουργουμε σαν ομαδα. Παντως τα προγραμματα προπονησης του Snow ηταν παρα πολυ δυσκολα και επωδυνα.Δεν ηταν οι λιγες οι φοερς που βρεθηκε σε κατασταση που μπορουσαμε να χασουμε την ζωη μας...ο καθενας μας...
Αραια και που ο Lymon εφευγε για αποστολη και γυρνουσε παντα ολο και πιο εμπειρας...Στοχος μου φυσικα ηταν να τον ξεπερασω...

Λιγο καιρο μετα...γυρο στους 7 μηνες...

Η πρωτη μας αποστολη ηταν γελοια. Να παμε σε ενα κοντινο νησι και να παρουμε πισω μια γεννητρια εναλλασσόμενου ρευματος. Την ειχε αφησει το προηγουμενο εργαστηρι ο Dr Snow και την ιδιοποιηθηκε καποιος αλλος. Σιγα. Μπορουσα να την βγαλω περα μονος μου.
Το οτι με πιασανε και με αιχμαλωτισανε δεν ηταν εξ ολοκληρου δικο μου λαθος.
Και μπορουσα να δραπετευσω μονος μου.
Δεν χρειαζοταν να ερθει ο Lymon να με σωσει.
Τα καταφεραμε όμως χωρις απωλειες. Απλα ημασταν λιγο απειροι. Αυτο ηταν μονο. Οι επομενες στεφτηκαν με απολυτη επιτυχια και ανεβηκαμε στα ματια του Dr Snow.

2 χρονια μετα ( καπου σε μια αποστολη)

Για αλλη μια φορα οι αντιπαλοι ηταν περισσοτεροι απο εμας αλλα αυτο δεν μας πτοησε.Ημασταν και οι 4 αρκετα κουρασμενοι αλλα δεν το βαζαμε κατω με τιποτα.Ειχαμε κατι που οι αντιπαλοι μας δεν ειχαν. Ημασταν ομαδα και μπορουσαμε να βασιστουμε ο ενας στον αλλον. Ο στοχος μας ηταν...
-Ρε συ Lymon...γιατι ειμαστε δω ειπαμε???
-Χαχα...Vincent παλι κοιμηθηκες στην ενημερωση??? Αυτοι ειναι οι τυποι που προσπαθησαν να σκοτωσουν τον γερο Snow οταν ειχε παει στην συγκεντρωση...
-Πω πω βαρεθηκα να σακουω...σταματα να μιλας και αντε να τελειωνουμε επιτελους...
-Κατσε να ξεμπερδεψουμε και ετοιμασου να τις φας μετα μικρε...
-Μικρο ειναι το κεφαλι σου κοκκινοτριχη... Πηδηξα πανω απο τον Lymon και με το πελωριο σπαθι μου εκοψα εναν αντιπαλο στο σωμα και τον εριξα νεκρο στο εδαφος...
-Πφφφ...Ολο μπουκαρεις πρωτος Vincent...σταματα να μας παιρνεις ολη την διασκεδαση...φωναξε ο Engard ενω επεσε με δυναμη πανω στους αντιπαλους του...

Η μαχη ηταν δυνατη αλλα οταν ειμασταν ολοι μαζι παντα μας φαινοταν ευκολη δουλεια. Σ'αυτα τα 2 χρονια τωρα ειχαμε παει σε πανω απο 100 αποστολες.Ολες χωρις καμια απωλεια. 100% επυτιχια που λεει ο λογος.Ημασταν τοσο δεμενη ομαδα που καταφερναμε να νικησουμε μεχρι στιγμης οσους και αν ειχαμε αντιπαλους.
-Μην χαζευεις Vinc...αμεσως εσκυψα και ο Indigo πεταξε με δυναμη ενα Σαι προς το μερος μου.Εσκυψα την καταλληλη στιγμη και πετυχε εναν τυπο ακριβως στο κεφαλι αναμεσα στα ματια...Επιασα το Σαι πριν πεσει νεκρος στο εδαφος και χτυπησα δυπο αντιπαλους γρηγορα στο σωμα και υστερα το πεταξα πισω στον Indigo...Εκεινος το επιασε ενω βρισκοταν στον αερα και οπως εσκασε στο εδαφος χτυπησε και αλλους δυο βγαζωντας τους εκτος μαχης...
Λιγο παραδιπλα ο Engard εκοβε το ενα κεφαλι μετα το αλλο με τον διπλοπελεκυ του...Οι αντιπαλοι υπερτερουσαν σε αριθμους και ετσι μας πηρε λιγη ωρα να τους καθαρισουμε...Ομως πριν νυχτωσει ειχαμε ηδη τελειωσει και ειμασταν στον δρομο της επιστροφης...

-Ποιος ηταν παλι ο λογος που ηρθαμε σε αυτο το νησι...???
-Ηταν για να...πφφφ....δεν εχει νοημα...εισαι αδιορθωτος....δεν μιλαω αλλο...Ασε με να κοιμηθω.Ο Lymon γυρισε πλευρο αγνωωντας με και κοιμηθηκε...Επικρατηε μια μικρη σιγη και οι αλλοι λυθηκαν στα γελια...
Μολις ειχαμε τελειωσει αλλη μια αποστολη και γυρνουσαμε πισω στο Bliss Kingdom...ολοι ειχαμε αναπτυχθει παρα πολυ αυτα τα δυο χρονια...Ημασταν ενα πολυ δυνατο και δεξιοτεχνο συνολο. Αυτα τα δυο χρονια ειχα καταφερει να γινω οχι μονο πλυ δυνατος με το σπαθι μου και στις μαχες σωμα με σωμα αλλα μεσω του Snow να αναπτυξω και τις ικανοτητες μου ως μηχανικος, κατασκευαστης και εφευρετης. Πλεον εφτιαχνα εγω τα ρομποτ με τα οποια καναμε προπονηση και μπορω να πω οτι τα εκανα παρα πολυ καλυτερα απο οτι η ομαδα μηχανικων του Snow.
Ο καημενος..., ειχαν περασει δυο χρονια και δεν ειχε κανει σημαντικη προοδο με τον ορο που ηθελε να κατασκευασει.Παντα ολο κατι συνεβαινε και αποδυκνυωταν οτι δεν ειναι αρκετο για να επιφερει τα αποτελεσματα που θελει...Δεν το παρατουσε ομως ποτε...

Η ααληθεια ειναι οτι στις πρωτες μας αποστολες γεννηθηκαν πολλα ερωτηματα στο μυαλο μου ως προς τον λογο για τον οποιων τα εκανα ολα αυτα αλλα εφοσον μου αρεσε απο καποια στιγμη και μετα εγινε συνηθεια.Δεν ημουν τιποτα χωρις τα παιδια και τον Snow...Εκει ηθελα να ανοικω...αυτο ηταν σιγουρο....

Στον πραγματικο χρονο (μεσα στην σπηλια με τους ιθαγενεις...)
Δεν ξερω αλλα μου φαινεται οτι ο,τι και να τους πω αυτοι ακουνε με την ιδια προσηλωση...Το να μην εκδηλωνουν συναισθηματα μαλλον σημαινει οτι δεν καταλαβαινουν τι λεω και απλα ακολουθουν τις κινησιες των χεριων μου οσο μιλαω για το παρελθον μου.Κοιταξα εξω και η βροχη ηταν ακομα πολυ δυνατη.Η σκεψη μου πηγε στους αλλους αμεσως...
Αραγε να ειναι ολοι καλα...??? Αααα τι λεω...μια χαρα θα ειναι. Σιγουρα ξεβραστηκαν και αυτοι σαν και εμενα και βρηκαν καπου να καλυφθουν μεχρι να σταματησει η βροχη...Μολις τελειωσει ειμαι σιγουρος οτι θα τους βρω και θα τελειωσουμε και αυτην την αποστολη...

-Ετσι που λες χοντρε με το καλλυμενο ματι? Ή Θα επρεπε να πω "χοντρη" ?
Αναθεμα και αν καταλαβαινω...!
-Οπως ελεγα....


ΤΕΛΟΣ Β' ΜΕΡΟΥΣ- ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Όνομα: Vincent D. Koul
Haki Points:
Player of the Month Points: 7
Beli: 22.000(+3.000)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Αρκετά μικρή ιστορία και γρήγορη.Κάνεις επίσης μικρά πόστ.