[Τέλος]Το ταξιδι προς την λυτρωση του κοσμου - Το κενο αναπληρωνεται; (Μερος 10ο)

-Αουτς... Ποναει!! Αναθεματισμενοι κλεφτες....
Παραπονεθηκα καθως καθαριζα την πληγη στο πλευρο μου, που ειχα αποκομισει λιγες μερες πριν, με ενα κομματι βαμβακι και καθαρο οινοπνευμα.
Οι τελευταιες αχτιδες του ηλιου επεσαν πανω στο ημιγυμνο κορμι μου και του εδωσαν ενα απαλο χρυσαφι χρωμα κανοντας το ακομα πιο ομορφο. Σταθηκα μια στιγμη και κρατωντας το πουκαμισο μου κοιταξα τον ηλιο να δυει. Εγειρα το κεφαλι μου και μια μελαγχολια με συνεπηρε. Ενας ανεστεναγμος εσπασε την ησυχια και το σφυριγμα του αερα που ακολουθησε με εστειλε μεσα στην καμπινα μου και με αναγκασε να φορεσω τα ρουχα μου ξανα...

Γεμισα με λαδι το λυχναρι και με ενα σπιρτο το αναψα. Το κουβαλησα προσεχτικα μεχρι εξω και το τοποθετησα στην πλωρη του πλοιου μου καθως απο λεπτο σε λεπτο το μαυρο σκοταδι θα καλυπτε τα παντα.
Μαζεψα σιγα σιγα τα πανια και τα εδεσα στο μοναδικο καταρτι που ειχε το πλοιαριο μου. Πηγα ξανα μεσα στην καμπινα, ελυσα την κορδελα απο τα μαλλια μου, ελευθερωνοντας τα, πηρα τα γυαλια μου και το αγαπημενο μου ιατρικο βιβλιο και τα αφησα κοντα στην πλωρη.
Τελος εριξα την αγκυρα στο μερος ετσι ωστε να μην χασω την πορεια μου και καθισα διπλα στο λυχναρι. Ανοιξα τα πρωτα κουμπια απο το πουκαμισο για να ειμαι πιο χαλαρα, φορεσα τα γυαλια μου και πηρα το βιβλιο, συνεχιζοντας το διαβασμα απο κει που ειχα μεινει την τελευταια φορα.
Η ατμοσφαιρα ηταν ηρεμη, στην θαλασσα επικρατουσε νηνεμια και μια απαλη αλμυρα με γεμιζε ολοκληρη. Ολες οι συνθηκες ηταν ιδανικες και ετσι δεν αργησε πολυ να με παρει ο υπνος.

Μια ζεστασια ενιωσα καθως ξυπνουσα απο τον βαθυ μου υπνο και καθως ανοιξα τα ματια μου ο λαμπερος ηλιος με τυφλωσε και με αναγκασε να γυρισω το κεφαλι μου σε αλλη μερια.
Κοιταξα λιγο τριγυρω μου. Ολα στην θεση τους και ο ηλιος στον ουρανο. Ενα ησυχο βραδυ ειχε περασει.
Τεντωθηκα για να ξεπιαστω και μισο κοιμισμενη ακομα, πηρα το βιβλιο μου και το σβηστο λυχναρι και αρχισα να παραπατω μεχρι την καμπινα οπου τακτοποποιησα τα πραγματα και εριξα λιγο νερο στο προσωπο μου για να συνελθω.
Εκλεισα τα κουμπια του πουκαμισου μου, καλυπτωντας το μπουστο μου και πηρα στα χερια μου πυξιδα, τηλεσκοπιο και χαρτη. Τα αφησα ολα πανω σε μια σανιδα στο καταστρωμα και αρχισα να τα μελεταω...
Χμμμ... Λογικα.... Αν εχω υπολογισει σωστα.... Πρεπει να ειμαι... κοντα στο Gecko Island!!! ή οχι....?
Εκλεισα τον χαρτη και γελασα:

Σπόιλερ:

Τελικα, επιασα το τηλεσκοπιο και αρχισα να ελεγχω την τριγυρω περιοχη για τυχον κινηση που θα υπηρχε μπας και μπορεσω να προσανατολιστω.
Γυρισα και τις 360 μοιρες και αντικρυσα μοναχα 1 ανωμαλια στην ισια γραμμη του πελαγους.
Στο βαθος ηταν ενα πλοιο. Μεγαλο θα ελεγα αν εκρινα σωστα την αποσταση. Πολυ μεγαλο μαλιστα. Δεν ειναι ξαναδει κατι τετοιο αλλα ειχα ακουσει πως τετοιο σχημα περιπου εχουν τα πολεμικα πλοια των Μαρινς. Οποτε σκεφτηκα να πλευσω προς τα εκει και να ζητησω βοηθεια και οδηγιες για να φτασω στο κοντινοτερο νησι. Τι θα μπορουσε να γινει? Στην χειροτερη των περιπτωσεων να ηταν πειρατες και να εμπαινα σε περιπετειες... Το ειχα ξανακανει!
Ανεβασα την αγκυρα και ελυσα τα πανια! Σταθεροποιησα το τιμονι και το πηδαλιο καθορισε την πορεια μου προς το πλοιο!

Ο αερος φυσουσε με αδυναμο αλλα σταθερο ρυθμο και με εστελνε ολοενα και πιο κοντα στο πλοιο.
Συμβουλευομουν συχνα το τηλεσκοπιο για να σιγουρευομαι οτι ειμαι σε σωστη πορεια και να μην τους χασω αν και απο οτι εβλεπα ηταν αχρειαστο. Το πλοιο εμενε σταθερο.
Τι κανει το πολεμικο πλοιο των Μαρινς μεσοπελαγα, ακινητο? Κατι μου μυριζει ασχημα εδω περα! Καλυτερα να παρω τα μετρα μου... σκεφτηκα και απο επιφυλαξη και μονο κατεβασα την σημαια με το συμβολο των Κυνηγων που ειχα.
Στην χειροτερη να με σταματησουν για να με κανουν ελεγχο οι Μαρινς!

Συνεχισα ησυχα και προσεχτικα και με τα ματια μου δεκατεσσερα για τα παντα γυρω. Η κατασταση γινοταν ολο και πιο περιεργη.
Καποια παγιδα ισως?
Μηπως ειναι δολωμα για ατυχους ταξιδιωτες?
Μηπως ειναι εγκαταλελημενο?
Αυτες και αλλες πολλες ανησυχητικες ηταν οι σκεψεις που με βασανιζαν καθως εφτανα ολο και πιο κοντα...

Η πραγματικοτητα ομως εμελλε διαφορετικη! Ειχα φτασει πλεον αρκετα κοντα ωστε να το καταλαβω. Αυτο που εβλεπα μπροστα μου δεν ηταν πλοιο... Δεν θα μπορουσε να ηταν πλοιο. Ηταν τεραστιο... Ηταν πετρινο και ηταν νησι! Ενα νησι στο σχημα ενος πλοιου! Δεν υπηρχε αμφιβολια! Ηταν το Warship Island!
H Winry(δυνατη κυνηγος επικυρηγμενων και μεντορας μου. Αυτη με εκανε κυνηγο) μου ειχε πει καποια στιγμη οσο ταξιδευαμε μαζι για αυτο το νησι και την περιεργη μορφη του.
Ηταν ακριβως οπως μου το ειχε περιγραψει! Τρομαχτικο θα ελεγα...

Η περιεργια μου για αυτο το "θαυμα" της φυσης που εβλεπα μπροστα μου ηταν τεραστια. Ηθελα να το περιεργαστω και να μαθω πως εγινε αυτο το νησι ετσι!
Ετσι αποφασισα να κανω για αρχη τον κυκλο του νησιου και να δω καθε λεπτομερια απο καθε οπτικη γωνια του νησιου!

Μειωσα ταχυτητα και αρχισα σιγα σιγα να κανω τον κυκλο του νησιου. Το κοιτουσα σαν χαζη. Ειχα αφοσιωθει τοσο πολυ στο να παρατηρησω το νησι, που σχεδον δεν προσεξα το πλεουμενο που βρεθηκε μπροστα μου.
Αυτην την φορα ηταν πραγματικο πλοιο και ηταν αραγμενο στην πισω ακτη του νησιου. Ενα αρκετα μεγαλο τρικαταρτο καραβι οπου στο μεσσαιο και μεγαλυτερο καταρτι ηταν δεμενη και επλεε στον ανεμο περηφανα μια πειρατικη σημαια.
Το σημαδι των πειρατων με επανεφερε γρηγορα στα καλα μου και ενηργησα αμεσα. Εστριψα το τιμονι και εκρυψα το μικρο μου πλοιο πισω απο κατι βραχια. Το σταματησα και εριξα την αγκυρα οσο πιο ησυχα μπορουσα.
Με βιαστικες κινησεις ζωστηκα τα οπλα μου και οτι αλλο θα χρειαζομουν, εδεσα τα μαλλια μου με την ασπρη μου κορδελα και με ενα αλμα βρεθηκα πανω στα βραχια. Με μεγαλη προσοχη, διοτι γλιστρουσαν, περπατησα και διεσχισα τα βραχια και επεσα μεσα στο νερο, απο την μερια του πειρατικου πλοιου, στα ρηχα κοντα στην ακτη.

Χαμηλωσα το σωμα μου και οσο πιο αθορυβα μπορουσα αρχισα να διασχιζω την ακτη, με τα ματια μου να χτενιζουν το πλοιο αλλα και την τριγυρω περιοχη για τα μελη του πειρατικου πληρωματος. Το πεδιο ηταν ελευθερο και ετσι προχωρησα.
Τα πανια του πλοιου ηταν μαζεμενα, η κυρια σανιδα που ειχε για να ανεβοκατεβαινουν στο πλοιο ηταν τοποθετημενη και η μια ακρη της ακομπουσε στην αμμο και η αλλη στο ξυλινο καραβι. Με ελαφρα βηματακια ετρεξα διπλα της και προσεκτικα εβγαλα το κεφαλι μου και κοιταξα κατα μηκος της σανιδας. Δεν υπηρχε κανεις να φυλαει το πλοιο.
Περιεργο... σκεφτηκα Αλλα πειρατες ειναι αυτοι... τοσο υπερφιαλοι που νομιζουν πως κανεις δεν προκειται να τους πειραξει.
Και με αυτην την σκεψη ανεβηκα την πλατια σανιδα.

Το καταστρωμα ηταν πολυ ησυχο και σχετικα βρωμικο. Βρωμικα πανια και μισοφαγωμενα φαγητα ηταν σκορπισμενα τριγυρω και στην μεση, γυρω απο το μεγαλυτερο καταρτι υπηρχαν καποιες σκουπες στιβαγμενες διπλα σε κατι βαρελια. Αλλα ανθρωποι πουθενα.
Πολυ ησυχια... Λογικα λειπουν. Αλλα ειναι δυνατον να το αφησαν αδειο, ορθανοιχτο και αφυλακτο?
Και για να διαψευσθουν οι σκεψεις μου εμφανιστηκε ενας πειρατης με ενα ξυλινο ποτηρι και ειπε με τρεμαμενη φωνη:
-Εεεεπ, *χικ* γυρισατε καπετα*χικ*νιε?
Με το που τον ειδα ετρεξα αμεσως και κρυφτηκα πισω απο τα βαρελια αλλα ειχα αργησει. Λογικα με ειχε δει.

Ο πειρατης με τα ελαχιστα μαλλια στο κεφαλι και με μια παραμορφωμενη μυτη, εκλεισε λιγο τα ματια του σαν να προσπαθει να δει καλυτερα μπροστα του. Κοιταξε δεξια και αριστερα και με ενα απορημενο υφος σηκωσε τους ωμους και γυρισε πλατη περπατωντας προς τα εκει απο που ειχε ερθει, πινωντας μια γουλια απο το ποτο του.
-Χεχε... Μεθυστακες πειρατες... Δεν μπορειτε να καταλαβετε ποτε κινδυνευετε πραγματικα.
Ειπα σιγανα και βγηκα απο την κρυψωνα. Με απαλα βηματα βρεθηκα πισω του και εβγαλα ενα απο τα μαχαιρακια μου.
Με γρηγορες κινησεις τον επιασα απο το κεφαλι, του εκλεισα το στομα και με την μικρη γυαλιστερη λεπιδα, του εκοψα τον λαιμο.
Το κρατησα για λιγα δευτερολεπτα στο σημειο και μετα τον πεταξα στην θαλασσα.

Σε παρομοια κατασταση βρηκα και αλλους τρεις πειρατες. Οι δυο κατεληξαν οπως ο πρωτος αλλα τον τριτο, μιας και ηταν μια ιδεα πιο νηφαλιος, αποφασισα να τον ανακρινω.
Χωρις να χρειαστει να τον ζορισω πολυ, μου ειπε πως ο καπετανιος τους με ολο το πληρωμα ειχαν παει ηδη στο χωριο βαθια στο νησι για να παρουν κατι πολυ σημαντικο ομως οσο και να τον πιεσα μετα, δεν μου ελεγε τι ηταν αυτο το πολυ σημαντικο.
"Δεν γνωριζω" μου απαντουσε συνεχεια και επεμενε σε αυτην την απαντηση ακομα και ενα δευτερολεπτο πριν πεθανει. Τελικα ισως να μην ηξερε αλλα ο θανατος για αυτον ηταν μονοδρομος απο την στιγμη που επεσε στα χερια μου.

Αφου βεβαιωθηκα οτι το πλοιο ηταν αδειο, πεταξα στην θαλασσα οτι πυξιδες και χαρτες ειχαν και εβαλα στην τσαντα μου οτι πολυτιμο μπορουσα να βρω.
-Ετσι, ακομα και αν μου ξεφυγετε, δεν θα πατε πολυ μακρια
Ψελλισα καθως αφηνα τα πλοηγικα εργαλεια να πεφτουν στην θαλασσα.
Γρηγορα κατεβηκα απο το καραβι και κοιταξα μπροστα μου το ανηφορικο δρομακι που οδηγουσε πιο βαθια στο νησι.

Η συνεχεια εδω!

Συνεχεια απο εδω http://www.onepiecegr-rpg.com/t3946p90-topic

Ανεβηκα στο πλοιο μου και τακτοποιησα τα πραγματα μου. Με γοργες κινησεις ελυσα τα πανια και ανεβασα την αγκυρα. Σταθεροποιησα το πηδαλιο και πλεον ολα ηταν ετοιμα.
Τεντωσα το χερι μου και ενα απαλο κυμα αερα εσπρωξε το πανι, τεντωνοντας το, και κανοντας το πλοιο να κουνηθει.
Σιγα σιγα αρχισα να απομακρυνομαι απο το νησι και να αφηνομαι στο γλυκο πεπλο της νυχτας το οποιο φωτιζοταν ιδιαιτερα σημερα απο τα αμετρητα αστρα του ουρανου.
Αποφασισα να μην αφησω αυτην την ευκαιρια να παει χαμενη. Πηρα ενα μπουκαλι κρασι απο το αμπαρι, ενα γυαλινο ποτηρι και καθισα στην πλωρη του πλοιου.
Γεμισα το ποτηρι και ηπια μια γερη γουλια. Ολο μου το σωμα ζεσταθηκε καθως το γλυκο ποτο εβρεχε τον λαιμο μου.
Κοιταξα τα αστερια και με ξαναπιασε η μελαγχολια που με κυνηγουσε τον τελευταιο καιρο.
Ομως αυτην την φορα τα πραγματα εξελιχθηκαν διαφορετικα. Τα αστερια ενωθηκαν και το προσωπο της Αννας σχηματιστηκε να μου χαμογελαει.
Αμεσως εφυγαν ολα τα ασχημα συναισθηματα και χαμογελασα και εγω...
Αυτη η φιλια ηταν ακριβως οτι χρειαζομουν!