[Τέλος] Still going. The story of the white lighthouse.

Είχε περάσει μια μέρα από τότε που ξεκίνησα για τη Μεγάλη Γραμμή. Πίστευα πως σε λίγο θα έφτανα εκεί. Η ώρα όμως περνούσε και εγώ στεριά δεν έβλεπα ακόμα. Αποφάσισα να βουτήξω μέσα στη θάλασσα για να δροσιστώ. Δεν απομακρύνθηκα πολύ από τη βάρκα μου καθώς φοβόμουνα μη τη χάσω. Είχα και τις προμήθειες σε αυτήν. Όταν ανέβηκα στην επιφάνεια είχε βραδιάσει ήδη. Τώρα μάλιστα άντε να βρω στεριά, νύσταζα κιόλας . Εκεί που ήμουν έτοιμος να με πάρει ο ύπνος βλέπω στον ορίζοντα ένα φως στον ορίζοντα. Ξαφνιάστηκα. Έπειτα όμως κατάλαβα πως προερχόταν από έναν φάρο ενός νησιού. Προς ολοταχώς για εκείνο το νησί. Για κακή μου τύχη όμως άρχισε να βρέχει . Δε μου πήρε πολύ ώρα για να το φτάσω. Έδεσα τη βαρκούλα μου σε ένα βράχο εκεί κοντά και ανέβηκα πάνω στο φάρο γρήγορα γρήγορα. Άνοιξα την σκουριασμένη πόρτα και μπήκα μέσα. Δεν έβλεπα τίποτα. Ήταν όλα σκοτεινά. Προχώρησα λίγα βήματα μπροστά και τότε η πόρτα πίσω μου έκλεισε. Τρόμαξα. Δε μπορούσα να κάνω βήμα καθώς δεν έβλεπα που πήγαινα. Έκανα μικρά μικρά βήματα έτσι ώστε να μη σκοντάψω πουθενά. Πως γίνεται να μην έχει καθόλου φως εδώ μέσα. Άρχισα να ψάχνω για κάποιον διακόπτη απλώνοντας τα χέρια μου μπροστά. Καμία τύχη. Δε βρήκα τίποτα. Μπορούσα να ακούσω τη βροχή έξω. Δεν ήταν μια συνηθισμένη βροχή. Έξω γινόταν κατακλυσμός. Καθώς συνέχιζα να προχωράω ευθεία χωρίς να το καταλάβω κουτούλισα σε μια κολόνα μπροστά μου. Τότε ακούω έναν ήχο να προέρχεται από πάνω. Τι στην ευχή? Τι υπάρχει από πάνω μου?

Κοίταξα πάνω αλλά όπως ήταν λογικό δεν είδα τίποτα. Τι στην ευχή ήταν να ήταν αυτός ο θόρυβος. Σταμάτησα εκεί που ήμουν και αποφάσισα να μείνω σε αυτό το σημείο καθώς μες στο σκοτάδι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να ξαναχτυπήσω. Τότε τα φώτα ανοίγουν. Τι στην ευχή? Κοίταξα γύρω μου μα δεν ήταν κανένας. Σηκώθηκα γρήγορα όρθιος και πήρα μια αμυντική στάση. Δεν ήξερα τι με περιμένει. Τότε ακούω μια πόρτα να ανοίγει. Κοίταξα πάνω και είδα έναν μεσήλικα να κατεβαίνει τις σκάλες. Τι στην...
-Ποιος είναι κάτω?
Δεν ήξερα τι να πω.
-Συγνώμη για την ενόχληση . Με λένε Sock και πριν λίγο έφτασα στο νησί σας. Και επειδή έπιασε βροχή...
-Δε χρειάζεται να πεις τίποτα άλλο. Είσαι ευπρόσδεκτος να μείνεις εδώ. Τώρα που σε βλέπω πρέπει να είσαι άρρωστος. Είσαι μπλε.
-Όχι δεν είμαι άρρωστος. Ψαράνθρωπος είμαι.
-Ψαράνθρωπος... Τι ιστορίες έχω ακούσει.
Τι γινόταν εδώ? Δε με φοβάται?
-Λοιπόν τι λες. Θα ανέβεις πάνω η θα ξεπαγιάσεις εκεί κάτω?
Δεν είχα άλλη επιλογή. Τον ακολούθησα μέχρι πάνω. Καθώς ανέβαινα τις σκάλες γινόμουν όλο και πιο επιφυλακτικός. Είμαι σε ένα άγνωστο νησί. Δε ξέρω τι να περιμένω γι αυτό θα είναι καλύτερα να είμαι προετοιμασμένος για όλα.

Μόλις πέρασα την πόρτα. αντίκρισα ένα μικρό δωματιάκι στο οποίο το μόνο που είχε ήταν ένα μικρό κρεβάτι κάτι καρέκλες που κοιτούσαν τη θάλασσα και μία μικρή κουζίνα.
-Σαν το σπίτι σου, μου είπε.
Έκατσα στη καρέκλα που ήταν δίπλα μου. Δεν είπα τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να κοιτάω αυτό το δωματιάκι. Κοίταξα ψηλά και είδα το φως του φάρου να γυρνάει. Δεν το είχα παρατηρήσει στην αρχή αλλά τώρα δε μπορούσες να το αγνοήσεις.
-Όνομα δεν έχεις?
-Ναι έχω. Με λένε Sock.
-Sock ε? Περίεργο όνομα. Εμένα με λένε Fuji και ήμουν ο ντόπιος γιατρός αυτής της πόλης.
-Α ναι. Έχω φτάσει στη Μεγάλη Γραμμή η ακόμα?
-Χαχαχαχα. Ποια Μεγάλη Γραμμή? Είσαι στη Baterilla.
-...
Και εγώ που πίστευα πως θα είχα φτάσει στη Μεγάλη Γραμμή. Δε περίμενα κάτι τέτοιο.
-Μικρέ δεν είναι τόσο εύκολο να πας στη Μεγάλη Γραμμή.
-Και τι πρέπει να κάνω για να φτάσω εκεί?
-Θα πρέπει να ανέβεις ένα βουνό.

Πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του ακούγονται φωνές απ έξω.
-Fuji, Fuji, που είσαι?
-Εδώ πάνω είμαι Jabari. Ανέβα πάνω.
-Ποιος είναι αυτός?
-Αυτός είναι ο Jabari. Είναι ο γιος μου. Με επισκέπτεται που και που καθώς δουλεύει για τους Marine.
Τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Jabari μέσα. Ήταν ένας άντρας με μικρό ανάστημα αλλά πολύ μυώδης.
-Γεια σου Fuji. Σου έφερα φαγητό.
Τότε με κοίταξε και μου είπε.
-Τι είσαι εσύ?
-Είμαι ο Sock ο ψαράνθρωπος. Δε χρειάζεται να με φοβάσαι.
-Τι λες ρε? Εγώ να σε φοβάμαι? Για πες μου είσαι δυνατός?
-Ναι πιστεύω πως είμαι αρκετά δυνατός. Γι αυτό και θέλω να πάω στη Μεγάλη Γραμμή.
-Μεγάλα όνειρα έχεις μικρέ. Δε θα αντέξεις ούτε λεπτό εκεί έξω. Τι θα έλεγες όμως για μια μικρή μάχη?
Ήμουν σε δίλημμα. Είχε αρχίσει να μου αρέσει να πολεμάω.
-Δε θα με χάλαγε μια μικρή μάχη.
-Ωραία πάμε έξω γιατί δε θέλω να καταστρέψω τίποτα.
-Jabari, σε παρακαλώ μη το παρακάνεις.
-Άσε με να το διασκεδάσω. Δε βρίσκονται τέτοιοι αντίπαλοι τόσο εύκολα.
Βγήκαμε έξω και πήραμε θέσεις μάχης. Εκείνος έβγαλε 2 σπαθιά και δίχως δισταγμό μου όρμησε. Μήπως δεν θα ήταν μια φιλική μάχη τελικά?

Απέφυγα σχετικά εύκολα την επίθεσή του πηδώντας απλά στα πλάγια. Έπειτα όμως συνέχισε την επίθεσή του κουνώντας το σπαθί του προς το μέρος μου. Το απέφυγα και εκείνο οριακά όμως αυτή τη φορά.
-Δεν είσαι κακός. Φαίνεται πως επιτέλους θα διασκεδάσω.
Εκείνος συνέχισε με μια αλυσιδωτή επίθεσή. Εγώ από την άλλη συνέχιζα να αποφεύγω τις επιθέσεις του ψάχνοντας ταυτόχρονα και ένα άνοιγμα. Οι σταγόνες τις βροχής έμπαιναν στα μάτια μου μειώνοντας την όρασή μου. Το έδαφος γινόταν όλο και πιο λασπώδες με αποτέλεσμα να μειωνόταν και η ταχύτητά μου. Άσε που ίσα ίσα μπορούσα να διακρίνω τις κινήσεις του μες στο σκοτάδι. Καθώς έκανα πίσω βήματα σκόνταψα σε μια λακκούβα με αποτέλεσμα να χάσω την ισορροπία μου. Ο Jabari όμως δεν έχασε ευκαιρία και μου όρμησε έτσι ώστε να με κόψει. Σταύρωσα τα χέρια μου καλύπτοντας το πρόσωπό μου. Εκείνος δίχως έχοντας άλλη επιλογή με έκοψε στα χέρια.
-Τι γλίτωσες φθηνά.
Σηκώθηκα γρήγορα στα πόδια μου και αποφάσισα πως ήταν ώρα να επιτεθώ. Η αποφυγή των επιθέσεων του δε θα μου έφερνε τη νίκη σε αυτή τη "φιλική" μάχη. Ήταν καιρός να επιτεθώ. Αυτή τη φορά εγώ ήμουν αυτός που του όρμησε. Με μια γρήγορη μπουνιά τον έριξα κάτω.
-Καιρός να επιτεθώ και εγώ. Ετοιμάσου.

Δεν έδειξα καθόλου έλεος και συνέχισα να του επιτίθεμαι παρόλο που εκείνος δεν είχε σηκωθεί. Ο Jabari δε μπορούσε να αντιδράσει καθόλου. Είχε γεμίσει μέσα στις λάσπες και τα αίματα. Τότε ο Fuji που βρισκόταν εκεί ως παρατηρητής με σταμάτησε πιάνοντας μου το χέρι και μου είπε.
-Δε νομίζεις πως το παράκανες? Μια φιλική μάχη είναι δε χρειάζεται να τα δίνεις όλα.
-Άστον Fuji... Δεν θα είχε νόημα αν δεν έδινε τον καλύτερο του εαυτό. Sock παραδίνομαι... Δεν αντέχω άλλο.
Αμέσως λιποθύμησε. Η βροχή όσο πήγαινε και δυνάμωνε. Τον κουβάλησα μέσα στο σπιτάκι του Fuji και εκείνος τον έβαλε να ξαπλώσει στο κρεβάτι του. Τον περιποιήθηκε πρώτα και έπειτα περιποιήθηκε και εμένα.
-Δεν ήταν ανάγκη. του είπα.
-Δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Ξέρεις ο Jabari είναι από τους πιο δυνατούς σε αυτό το νησί. Για αυτό και οι Marine σε αυτό το νησί έχουν αγοράσει τις υπηρεσίες του. Είναι εκπληκτικό που τον νίκησες, όχι που τον κατατρόπωσες. Πιστεύω πως αυτό θα του γίνει μάθημα έτσι ώστε να μην πηγαίνει και προκαλεί αγνώστους σε μάχη.
-Δεν ήθελα να τον πληγώσω τόσο πολύ. . Απλά παρασύρθηκα.
-Δε πειράζει. Καλά να πάθει. Για πες μου όμως τη δουλειά έχει ένας ψαράνθρωπος στην South Blue?
Έκατσα και του διηγήθηκα την ιστορία μου. Εκείνος με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. Μόλις τελείωσα την αφήγησή μου με κοίταξε και μου είπε.
-Σε συμπαθώ μικρέ. Είσαι από τα λίγα άτομα που πιστεύω πως θα τα καταφέρουν να εκπληρώσουν το στόχο τους.

-Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια . Και εσύ είσαι ένας συμπαθητικός μεσήλικας.
-Χαχαχα. Σε ευχαριστώ.
-Fuji να σου κάνω μια ερώτηση? Παρατήρησα πως ο Jabari δε σε φωνάζει πατέρα. Συνέβη τίποτα μεταξύ σας?
-Ναι. Όλα οφείλονται σε αυτόν εδώ το φάρο. Βλέπεις αυτός ο φάρος είναι η αιτία όπου ο Jabari και εγώ δεν έχουμε καθόλου σχέσεις πατέρα - γιου.
-Δε σε καταλαβαίνω. Τι ρόλο έχει ένας απλός φάρος στη σχέση μεταξύ εσένα και του γιου σου?
-Αυτός δεν είναι ένας απλός φάρος Sock. Αυτός ο φάρος έχει μια ιστορία πολύ σημαντική. Ξέρεις εδώ έμενε για λίγο χρονικό διάστημα ο Βασιλιάς των πειρατών.Ο Gol D Roger.
Με το που το άκουσα αυτό τα μάτια μου γούρλωσαν. Δε το πίστευα πως σε αυτό το μέρος έμενε ο Βασιλιάς των πειρατών.
-Αν και δεν έμεινε για πολύ σε αυτό τον φάρο κρυβόταν από τους Marine.
-Και τι δουλειά είχε ο Βασιλιάς των πειρατών σε αυτό εδώ το νησί?
-Επειδή σε συμπάθησα θα σου πω όλη την ιστορία. Πρόσεξε όμως να μη το πεις σε κανέναν καθώς αυτό θα είχε άσχημες επιπτώσεις.
Στραβοκατάπια. Τι ήταν αυτό που θα μου έλεγε, που θα έπρεπε να μείνει κρυφό.

-Λίγο πριν πεθάνει ο Gol D Roger έμενε σε αυτόν εδώ το φάρο. Ο λόγος είναι απλός. Είχε ερωτευτεί μια κοπέλα από το νησί. Την Portgas D. Rouge. Εκείνη μια όμορφη και ψηλή γυναίκα. Οι δυο τους είχα ερωτευθεί από τη πρώτη ματιά. Ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας. Εκείνος όμως δεν έπρεπε έκατσε εδώ για πολύ καιρό αλλιώς οι Marine θα τον εντόπιζαν. Και όμως παρά τον κίνδυνο αυτός παράμεινε στο νησί για αρκετό καιρό κρυμμένος μέσα σε τούτον τον φάρο. Είχε φτάσει όμως ο καιρός να φύγει. Η Rouge όμως δεν τον άφηνε να φύγει. Αλλά εκείνος δεν είχε άλλη επιλογή. Τις είχε πει πως κάποια μέρα θα επιστρέψει. Εκείνη είχε μείνει μόνη όμως όταν έφυγε ο Roger. Αλλά όχι τελείως μόνη. Η Rouge ήταν έγκυος.
Σταμάτησε λίγο καθώς τα μάτια του άρχισαν να βουρκώνουν. Σηκώθηκε ήπιε λίγο νερό και ξανά έκατσε. Εγώ από την άλλη είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δε πίστευα στα αυτιά μου. Τόσο σημαντικά γεγονότα είχαν συμβεί σε αυτό το νησί.
-Λοιπόν που είχα μείνει. Α ναι. Η Rouge είχε μείνει έγκυος. Αυτό το παιδί ήταν ο καρπός του έρωτά τους. Εκείνη κάθε μέρα ανέβαινε πάνω στον φάρο και κοιτούσε απ' έξω μήπως και ερχόταν ο Roger. Αλλά ο Roger δεν ξαναγύρισε. Καθώς η Rouge διάνυε τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης της φαίνεται πως κάποιος πληροφόρησε τους Marine για το τι συνέβαινε όλο αυτόν το καιρό. Οι Marine όμως δεν έκατσαν άπραγοι. Έστειλαν πολλούς Marine και εφάρμοσαν μια ακραία πράξη. Αιχμαλώτισαν όλες τις έγκυες γυναίκες όπου ήταν έτοιμες να γεννήσουν έτσι ώστε να πάρουν στα χέρια τους το παιδί του Roger. Η Rouge όμως δε σκόπευε να παραδοθεί στους Marine τόσο εύκολα.

-Όλες οι γυναίκες κυοφορούν το παιδί τους για 9 μήνες. Εκείνη όμως για να γλιτώσει το παιδί της και εκείνη έκανε την υπέρτατη θυσία που μπορεί να κάνει μια μητέρα. Το κυοφόρησε για 20 μήνες. Με αυτό τον τρόπο απάλλαξε όλες τις υποψίες για οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ του παιδιού και εκείνης με τον Roger. Άλλα με ένα κόστος. Και αυτό ήταν η ζωή της.
Είχα μείνει άφωνος. Ο Βασιλιάς των πειρατών έχει παιδί?
-Και τώρα που είναι αυτό το παιδί?
-Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρω ακόμα και εγώ.
Η ώρα είχα περάσει. Σίγα σιγά ξημέρωνε. Η καταιγίδα είχε κοπάσει. Αποφάσισα να βγω έξω να δω αν η βάρκα μου ήταν σώα. Κατέβηκα κάτι βράχια και τελικά έφτασα στο σημείο όπου την είχα δέσει. Εκεί ήταν η καλή μου. Όμως η αφηρημάδα μου ήταν τόσο μεγάλη που ξέχασα να καλύψω τις προμήθειες από τη βροχή. Ποιος πηγαίνει τώρα να πάρει καινούργιες προμήθειες. Κατευθύνθηκα ξανά προς τον φάρο. Ακριβώς απ έξω βρήκα τον Jabari να κοιτάει τη θάλασσα.
-Ξύπνησες? Πως αισθάνεσαι καλύτερα?
-Ναι. Περδίκι είμαι. Κοίτα Sock συγνώμη που σε προκάλεσα σε μάχη εχθές το βράδυ. Δεν έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο. Ήθελα όμως να δω πόση δύναμη μπορεί να έχει ένας ψαράνθρωπος.
-Ναι, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να προκαλείς κάποιον σε μάχη έτσι ξαφνικά.
-Έχεις δίκιο. Κοίτα αν είναι κάτι που μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω μπορείς να μου το πεις.

-Ξέρεις είχα αφήσει τις προμήθειες μου στη βάρκα και από τη βροχή χάλασαν όλα. Γι αυτό πριν φύγω θα ήθελα να πάω στη πόλη έτσι ώστε να πάρω καινούργιες. Γι αυτό είπα μήπως ήθελες να με συνοδέψεις στη πόλη.
-Ευχαρίστως. Θα σε πάω από τον ωραίο δρόμο όμως. είπε και χαμογέλασε.
Καθώς προχωρούσαμε για την πόλη παρατήρησα πως δεν είχα πάρει τα σπαθιά μαζί του. Θα τα ξέχασε λογικά. Προχωρήσαμε λίγο ακόμα και φτάσαμε στην είσοδο ενός δάσους.
-Τι δουλειά έχουμε στο δάσος?
-Θα δεις.
Εκείνος προχώρησε μέσα. Δίχως έχοντας άλλη επιλογή τον ακολούθησα. Μπαίνοντας στο δάσος έβλεπες το φως να διαπερνά τα πυκνά κλαδιά των δέντρων δημιουργώντας μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η μυρωδιά των λουλουδιών ήταν στον αέρα. Τι υπέροχο μέρος που ήταν αυτό. Όμως ο Jabari είχε αντίθετη άποψη απ ότι φαινόταν. Δεν έδειχνε να χαλαρώνει καθόλου. Αντιθέτως συνέχιζε να κοιτάει δεξιά και αριστερά λες και θα συνέβαινε κάτι. Συνεχίσαμε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος και σε κάποια στιγμή ο Jabari απλώνει το χέρι του μπροστά μου και μου λέει:
-Σταμάτα.
-Τι έγινε? Γιατί να σταματήσω?
-Θα δεις.
Πήρε ένα ξύλο που βρισκόταν στο έδαφος και το χτύπησε το έδαφος μπροστά του. Τότε το έδαφος υποχώρησε.

Τότε ένας λάκκος φάνηκε ο οποίος στο πάτο του είχε παλούκια. Τι στην ευχή, είπα από μέσα μου.
-Βλέπεις Sock σε αυτό το δάσος υπάρχουν πολλά ζώα υπό εξαφάνιση. Και αυτό τα κάνει πολύ διάσημα στους κύκλους των κυνηγών. Αυτό εδώ που βλέπεις είναι μια παγίδα για να πιάνουν αυτά τα ζώα και να τα τα σκοτώνουν. Αυτός ήταν ο λόγος που περάσαμε από εδώ. Γι αυτό θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη. Θα ήθελα να έρθεις μαζί μου και να σταματήσουμε μια και καλή τους κυνηγούς από το να σκοτώνουν αυτά τα ζώα.
Τον κοίταξα στην αρχή. Γύρισα από την άλλη και του είπα.
-Και το ρωτάς? Μόλις τελειώσω μαζί τους τότε θα παρακαλάνε για έλεος.
-Ωραία. Ακολούθα με. Θα σου δείξω που έχουν χτίσει το σπίτι τους.
Ο Jabari προχώρησε μπροστά, επιφυλακτικά πάντα, και εγώ τον ακολούθησα. Στη διάρκεια της διαδρομής συνεχώς βρίσκαμε και αφοπλίζαμε τις παγίδες που οι κυνηγοί είχαν τοποθετήσει. Ο Jabari έδειχνε να είχε παθιαστεί. Δε χαλάρωνε καθόλου. Ήταν συνεχώς σε επιφυλακή λες και φοβόταν ακόμα και τη σκιά του.
Προχωρούσαμε για μισή ώρα και είχα βαρεθεί άλλο το περπάτημα.
-Άντε ρε φτάνουμε.
-Σσσστ. Εδώ είμαστε. μου είπε και μου έδειξε ευθεία.
Εκεί βρισκόταν ένα μοναχικό σπίτι. Γύρω γύρω είχα κλουβιά και παγίδες. Από μακριά μπορούσες να καταλάβεις πως μέσα βρισκόντουσαν οι κυνηγοί.
-Λοιπόν Jabari πόσοι είναι οι κυνηγοί? Jabari?
Κοίταξα γύρω μου και δεν τον είδα. Είχε εξαφανιστεί. Τι στην ευχή? Που πήγε?

Δεν ήξερα τι να κάνω τώρα. Να πάω ολομόναχος να τα βάλω με τους κυνηγούς η να φύγω? Ξαφνικά ακούω βήματα από πίσω μου. Πίστευα πως ήταν ο Jabari. Γυρνάω και χωρίς καλά καλά να κοιτάξω λέω:
-Άντε ρε που χάθηκες.
Τότε τον κοίταξα και παρατήρησα πως δεν ήταν εκείνος. .
-Ποιος είσαι εσύ? Τι δουλειά έχεις εδώ?
Σηκώθηκα όρθιος, τον πλησίασα και τότε μου ξαναλέει έκπληκτος:
-Τι στο καλό είσαι εσύ? Τέρας.
Αμέσως μου επιτέθηκε. Δε το πολύ σκέφτηκα. Με μια μπουνιά τον έριξα κάτω.
-Τι στην ευχή? Ποιος είσαι?
Δε μου απάντησε. Σηκώθηκε όρθιος και φώναξε.
- Αδέρφια θέλω βοήθεια. Έχουμε εισβολέα.
Τότε άκουσα φασαρία να έρχεται από το μοναχικό σπιτάκι. Γύρισα και είδα την πόρτα να ανοίγει. Από μέσα βγήκαν 4 μαντράχαλοι. Που να πάρει είπα. Γύρισα πάλι σε αυτόν που τους φώναξε τον ξαναβάρεσα και άρχισα να τρέχω. Οι 4 μαντράχαλοι άρχισαν τότε να με κυνηγάνε. Έτρεξα πάλι μέσα στο δάσος άλλα δεν ήξερα που πήγαινα. Τότε άκουσα πυροβολισμούς από πίσω μου. Τι στο καλό? Έχουν όπλα? Αμέσως έκανα μια βουτιά κάτω για να αποφύγω τυχών σφαίρες που ερχόντουσαν στο μέρος μου. Σύρθηκα λίγο πιο κει και κρύφτηκα μέσα σε έναν θάμνο. Τότε πλησιάζουν οι κυνηγοί στο σημείο όπου έπεσα κάτω έχοντας χάσει τα ίχνη μου.
-Που πήγε αυτό το τέρας? Θα φαίνεται ωραίο στη συλλογή μου με ζώα. Πιάστε το. , είπε ο πιο μεγάλος σε εμφάνιση από αυτούς.

Εκείνοι τότε χωρίστηκαν σε 4 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αποφάσισα να βγω από το θάμνο αλλά τότε άκουσα φωνές και αποφάσισα να παραμείνω για λίγο ακόμα. Προς έκπληξή μου ήταν ο τύπος όπου είχα βαρέσει προηγούμενος. Μια σατανική ιδέα μου πέρασε από το μυαλό τότε. Πέταξα μια πέτρα κάπου εκεί κοντά και εκείνος γύρισε απότομα προς εκείνο το μέρος. Τότε βγήκα από τον θάμνο και τον χτύπησα στο κεφάλι με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει. Έκατσα πάνω του και σκέφτηκα. Υπάρχουν 4 κυνηγοί. Και οι 4 έχουν όπλα. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να τους αιφνιδιάσω. Δε πρέπει να κάνω κάποιο λάθος. Σηκώθηκα και έκρυψα τον τύπο μέσα σε έναν θάμνο εκεί κοντά. Έπειτα συνέχισα να περπατάω και λίγο παραπέρα συνάντησα έναν από τους μαντράχαλους. Τον πλησίασα σιγά σιγά, πήρα μια πέτρα από κάτω και την πέταξα στο κεφάλι του. Εκείνος γύρισε και σημάδεψε το όπλο του προς τη κατεύθυνση όπου του ήρθε η πέτρα. Τότε τον έπιασα από πίσω και με μια γρήγορη κίνηση τον αφόπλισα και τον άφησα αναίσθητο. Κάτω 1. 3 μαντράχαλοι ακόμα. Συνέχισα αυτή τη φορά παίρνοντας μια άλλη διαδρομή αυτή τη φορά. Έπειτα από λίγα λεπτά εντόπισα και τον δεύτερο. Εκείνος είχε κρυφτεί πάνω σε ένα δέντρο. Τι στο καλό γύρευε εκεί πάνω. Μάζεψα μερικές πέτρες και άρχισα να του τις πετάω. Δίχως να μπορεί να τις αποκρούσει όλες, έπεσε κάτω. Τελικά χρήσιμες αυτές οι πέτρες. Πήγα από πάνω του και τον χτύπησα. 2 κάτω, 2 μένουν.

Έκρυψα τον κυνηγό κάπου εκεί και συνέχισα την αναζήτησή μου για τους άλλους 2. Κατευθύνθηκα προς τη δυτική πλευρά του δάσους. Συνέχισα για λίγο και προς καλή μου τύχη βρήκα τους 2 τελευταίους κυνηγούς. Ο μαντράχαλος που με ήθελε στη συλλογή του ήταν εκεί. Φαίνεται πως αυτός ήταν ο αρχηγός. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να σκεφτώ έναν τρόπο να τους νικήσω. Είχαν και οι 2 όπλα οπότε οι κινήσεις μου πρέπει να είναι προσεχτικές. Αν τους αιφνιδίαζα το πολύ πολύ να νικούσα τον 1 από τους 2. Η μήπως να έπιανα τον έναν. Ναι αυτό θα δούλευε. Πήγα πίσω από τον έναν σιγά σιγά και του έπιασα το πόδι τραβώντας τον κάτω. Με μια γρήγορη κίνηση του παίρνω το όπλο και τον βαράω με αυτό στο κεφάλι. Τότε ο αρχηγός τους που είχε μείνει φωνάζει.
-Που είσαι τέρας. Εμφανίσου. Που κρύφτηκες. Με φοβάσαι? Γιατί κρύβεσαι?
Δεν ενέδωσα στους χλευασμούς του. Εκείνος βλέποντας πως όσο και να με προκαλούσε δεν είχε νόημα αποφάσισε να πυροβολήσει στη τύχη. Μια από αυτές τις σφαίρες καρφώθηκε πάνω στο δέντρο που ήταν δίπλα μου. Κάποια στιγμή σταμάτησε να πυροβολά. Λογικά θα του είχαν τελειώσει οι σφαίρες. Πέταξε το όπλο του κάτω και μου φώναξε.
-Έλα να με αντιμετωπίσεις τέρας. Είμαι άοπλος. Έλα όσο προλαβαίνεις γιατί ο φίλος σου δε θα ζήσει για πολύ.
Ο φίλος μου? Τι εννοεί? Τότε θυμήθηκα τον Jabari. Τον είχαν πιάσει εκείνοι? Ασυγχώρητο. Σηκώθηκα και τον πλησίασα. Εκείνος γέλασε και μου είπε.
-Ώστε εμφανίστηκες ε? Μπορεί να μην έχω άλλες σφαίρες πάνω μου άλλα έχω το σπαθί μου. Μιχαχαχα.
Τράβηξε το σπαθί του και μου όρμησε. Έχοντας κυριευτεί από οργή μάζεψα όλη μου τη δύναμη σε μια μπουνιά και του χτύπησα. Πρόλαβε να βάλει το σπαθί του μπροστά για να αμυνθεί αλλά εκείνο έσπασε από τη σύγκρουση. Μόλις η μπουνιά μου τον χτύπησε εκτοξεύτηκε λίγα μέτρα μακριά χτυπώντας το σώμα του πάνω σε ένα δέντρο. Τον πλησίασα και του είπα.
-Που είναι ο Jabari?

Σήκωσε το δάχτυλό του και μου έδειξε προς την βόρεια μεριά του δάσους. Τον παράτησα εκεί και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Ύστερα από λίγο άκουσα κάποιον να ζητάει βοήθεια. Ήταν ο Jabari. Πλησίασα και είδα τον Jabari κρεμασμένο σε μια παγίδα των κυνηγών.
-Τι κάνεις εκεί πάνω ρε? Το ξέρεις ότι ξαφνιάστηκα όταν εξαφανίστηκες?
-Ναι συγνώμη γι αυτό. Αν με κατεβάσεις θα σου εξηγήσω.
Τον κατέβασα κάτω και μου εξήγησε πως όταν μου έδειξε το σπίτι των κυνηγών άκουσα φασαρία να έρχεται από πίσω μας. Γύρισε να ψάξει από που προερχόταν και πιάστηκε στη παγίδα. Ρε τον ανόητο. Για μια στιγμή φοβήθηκα για την ασφάλειά του.
-Που είναι οι κυνηγοί τώρα Sock?
-Όλοι λιπόθυμοι.
-Τους νίκησες όλους?
-Ναι δεν ήταν δύσκολο.
-Ωραία άκου να δεις τι θα κάνουμε. Θα πάω να τους μαζέψω και να τους παραδώσω στους Marine και επίσης να σου πάρω και προμήθειες που θες. Εσύ γύρνα πίσω στον φάρο και περίμενέ με.
-Ωραία. Έτσι θα μπορέσω να ξεκουραστώ και λίγο.
Κατευθύνθηκα προς το φάρο και ο Jabari προς τη πόλη έχοντας τους κυνηγούς δεμένους και τοποθετημένους πάνω σε ένα κάρο. Είχα ήδη νυχτώσει και ο Jabari δεν είχε γυρίσει. Τότε ακούμε τον Jabari να φωνάζει απ έξω από το φάρο. Sock, Fuji κατεβείτε κάτω. Κατεβήκαμε και οι 2 και είδαμε τον Jabari με ένα σορό φαγητό.
-Τι είναι τούτο Jabari?
-Αυτά είναι οι προμήθειες του Sock. Τις αγόρασα από τα λεφτά που μου έδωσαν οι Marine από τους κυνηγούς. Sock επίσης σου πήρα και αυτόν εδώ τον χάρτη. Είναι ο χάρτης της South Blue.
-Σε ευχαριστώ Jabari. Είσαι καλός φίλος.
Κουβαλήσαμε τις προμήθειες μέχρι τη βάρκα. Τις φορτώσαμε και ανέβηκα πάνω. Ήταν καιρός να φύγω.
-Σε ευχαριστούμε Sock για τη βοήθειά σου. Αυτό που έκανες δε θα το ξεχάσουμε. Εις το επανιδείν
-Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς. Θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή αντίο.
Και έτσι ξεκίνησα για κάποια άλλη περιπέτεια. Κάνοντας νέους φίλους και μαθαίνοντας ένα σπουδαίο μυστικό. Άραγε θα ήταν όλες μου οι περιπέτειες έτσι?

Όνομα: Sock
Haki Points:
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty:
Παρατηρήσεις: Δεν ειχε κατι το ιδιαιτερο, αλλα σε γενικες γραμμες ηταν μια χαρα απλη ιστορια.