i never let go...[ΤΕΛΟΣ]

στην προηγούμενη ιστορία
βρέθηκα στο island of rare animals όπου γνώρισα τον περίεργο σεντουκάνθρωπο και τα περίεργα ζώα που είχε για φίλους του. εκεί έκανα έναν ακόμη φίλο, τον χερβάντες, όπου αργότερα αφού μου απέδειξε την ψυχική αλλά και σωματική δύναμη που κατείχε καθώς και την σύνεση και το μυαλό, του έκανα πρόταση να γίνει μέλος των incompatible pirates όπου και δέχτηκε. την εμφάνιση τους έκαναν κάτι πειρατές και πάνω στην προσπάθειά μας να υπερασπιστούμε το νησί , πέφτουμε πάνω στον καπετάνιο τους που ισχυριζόταν πως είναι ο πραγματικός μου πατέρα αλλά και πως γνωρίζει που βρίσκεται η μητέρα μου. εγώ θα τον είχα σκοτώσει για την ύβρη που διέπραξε αν δεν με είχε συγκρατήσει ο χερβάντες. τελικά αποχωρίσαμε απο το νησί χωριστά για ασφάλεια, ενώ του είπα να βρίσκεται σε 6 μήνες στο νησί στο οποίο θα συναντηθεί το πλήρωμά μας.


τώρα

βρισκόμουν στο πλοίο, πάνω στην συνηθισμένη μου θέση στο κατάστρωμα πίνοντας ρούμι. το πλοίο μας είχε θέσει πορεία για άλλη μια φορά προς την loguetown μόνο που αυτή την φορά ο λόγος ήταν σοβαρός.
θα ερχόμουν πιο κοντά από ποτέ με τον χειρότερο εχθρό μου, την παγκόσμια κυβέρνηση, και θα ρίσκαρα την ελευθερία μου για το καλό της οικογένειάς μου. εγώ , μία στυγερή δολοφόνος, κατευθυνόμουν προς την σημαντικότερη βάση των μαρινς στην east blue με σκοπό να ζητήσω να σταλεί βοήθεια στην μητέρα μου....αυτό ήθελα να κάνω. να ζητήσω να την ελευθερώσουν.ήμουν αποφασισμένη.

όλο το βράδυ δεν είχα κλείσει μάτι. τα λόγια του υποτιθεμένου πατέρα μου στοίχειωναν το μυαλό μου μην αφήνοντάς με να βρω γαλήνη. ένιωθα πως είχα το χρέος να κάνω τα πάντα για να βοηθήσω την μητέρα μου. ακόμη και να ρισκάρω την ζωή μου, και ήμουν διατεθειμένη να το κάνω. δεν έκλεγα...μόνο έπινα το ρούμι μου, το οποίο καταπράυνε ελαφρώς τον πόνο που είχα μέσα μου.
<σάκουρα σαν....γιατί δεν κοιμήθηκες? και πες μου επιτέλους για ποιο λόγο κατευθυνόμαστε προς την Loguetown? είναι πολύ επικίνδυνο....σε ψάχνει όλος ο στόλος των μαρινς!!!> η φωνή του αγαπημένου μου με αιφνιδίασε και με επανέφερε στην πραγματικότητα κάνοντας τις σκέψεις μου να εξατμιστούν. εγώ γύρισα και τον κοίταξα. ήταν εμφανή στα μάτια του η ανησυχία του για μένα. το βλέμμα του με εκλιπαρούσε να του πω τι σκεφτόμουν...και εγώ απο την άλλη δεν ήθελα να του πω τι σκεφτόμουν , δεν ήθελα να του μιλήσω για την τρέλα που σχεδίαζα, μόνο που έπρεπε, έπρεπε να του πω γιατί είχε δικαίωμα να μάθει..
<πάω εκεί για να παρακαλέσω τους μαρινς....να βοηθήσουν την μητέρα μου και ως αντίτιμο θα προσφέρω εμένα. ξέρω πως δεν θα συμφωνήσεις...όμως πρέπει να το κάνω...και ο πιο ασφαλής τρόπος για εκείνη είναι να την βρουν οι μαρινς....με εκείνους θα είναι ασφαλής. πάνε χρόνια από τότε που ήταν πειρατής. υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που δεν σου είχα αναφέρει. η μητέρα μου τα δύο τελευταία χρόνια πριν εξαφανιστεί συνεργαζόταν κρυφά με την παγκόσμια κυβέρνηση.έτσι έκανε πολλούς εχθρούς όσο και αν προσπαθούσε να το κρατήσει μυστικό....> είπα....ο κενσίν είχε γουρλώσει τα μάτια και έτρεξε αμέσως και με έκρυψε στην αγκαλιά του..
<είσαι τρελή?! αυτή είναι μία απόπειρα αυτοκτονίας !! δεν πρόκειται να σε αφήσω....δεν θέλω να ζήσω άλλο χωρίς εσένα!> μου είπε εκείνος και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά του....με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα και ένοχα, όμως είχα πάρει την απόφασή μου...

<πρέπει να με καταλάβεις....είναι η μητέρα μου!!! και αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για αυτή....με χρειάζεται....πρέπει να με καταλάβεις....έχω πάρει την απόφασή μου. μάλιστα γνωρίζω πόσο επικίνδυνο είναι...για αυτό ζητώ από εσένα να μην αναμιχθείς με αυτό και σε παρακαλώ φρόντισε το ίδιο για την μάγια. ακόμη εαν περάσει έρθει το πρωί και εγώ δεν έχω επιστρέψει θέλω να πάρεις το πλοίο και να φύγεις . να πας να μαζέψεις το πλήρωμα....υποσχέσου του αυτό ψυχή μου....σε παρακαλώ...> του είπα εγώ...φαινόταν πως δεν ήθελε να συμφωνήσει μα ήξερε πως δεν μπορούσε να μου πει όχι. ήξερε πως θα το έκανα και πως δεν μπορούσε να με μεταπείσει. έτσι με κοίταξε στα μάτια και με φίλησε. μετά με έσφυξε στα χέρια του και ψιθύρισε στο αυτί μου με την βελούδινη φωνή του να προσέχω...με έκανε να ανατριχιάσω...ούτε εγώ ήθελα να τον ξαναφήσω αλλά έπρεπε να κάνω κάτι για την μητέρα μου....επιπλέον αν για κάποιο λόγο αρνούνταν να την βοηθήσουν θα έκανα το παν για να αποδράσω...
<τουλάχιστον άφησε λίγο αυτές τις σκέψεις απο το μυαλό σου και κάνε μου την τιμή να απολαύσω για μία ακόμη φορά τα υπέροχα χείλη σου...> μου είπε και με φίλησε για μια ακόμη φορά κάνοντας κάθε σκιά την ψυχής μου να εξαφανιστεί μέσα στο εκτυφλωτικό φως που εξέπεμπε η θέρμη που πήγαζε απο την καρδιά του...έτσι καθίσαμε μαζί για τις δύο επόμενες ώρες ενώ η μάγια έκανε διάφορες δουλειές σε όλο το πλοίο.ένιωθα όμορφα μαζί του...επιτέλους είχα αυτό που πάντοτε ευχόμουν να έχω....και τώρα ο έρωτας της ζωής μου βρισκότανε βαθιά χωμένος μέσα στην αγκαλιά μου κάνοντάς με ευτυχισμένη...

αφού φτάσαμε λοιπόν, δέσαμε το πλοίο, κατεβάσαμε την σημαία και εγώ φόρεσα την μαύρη μακριά μου καμπαρτίνα και κάλυψα το πρόσωπό μου με ένα μαύρο φουλάρι. το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αγκαλιάσω την μάγια και την κενσίν όπου μου ευχήθηκαν καλή τύχη.
καθώς περπατούσα προς την βάση των μαρίνς επαναλάμβανα απο μέσα μου το σχέδιό μου....έπρεπε να φανώ φυσική....θα πήγαινα να ζητήσω να μιλήσω με τον σμοκερ και σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να δείξω το πρόσωπό μου , όχι πριν μπω στο γραφείο του.ήξερα πως ήταν ότι πιο επικίνδυνο είχα κάνει ποτέ στην ζωή μου αλλά έπρεπε.....
προσπαθούσα να αγνοήσω την καρδιά μου που χτυπούσε σαν τρελή και κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου που ασχολούνταν με την ρουτίνα τους χωρίς να δίνουν σημασία σε εμένα. έκαναν τα καθημερινά τους ψώνια ή την καθιερωμένη οικογενειακή βόλτα...εγώ ποτέ δεν είχα ζήσει κάτι τέτοιο...αναστέναξα και συνέχισα γοργά τον δρόμο μου προς την βάση των μαρίνς... ένιωθα την προσωπικότητά μου διχασμένη καθώς απο την μία η λογική μου μου έλεγε πως δνε έπρεπε να το κάνω ενώ η καρδιά μου προκαλούσε μία φουρτούνα συναισθημάτων που έκαναν τα μάτια μου να δακρύζουν. τελικά λίγα λεπτά αργότερα, βρέθηκα έξω απο τη βάση των μαρίνς όπου δύο σκοποί φιλούσαν την πύλη. εγώ σταμάτησα μπροστά τους..τα μάτια μου ήταν ακόμη δακρυσμένα.
<ποια είσαι και τι θέλεις?> είπε ο ένας απο τους δύο σκοπούς..
<επιθυμώ να δω τον Captain Smoker....> είπα και έκανα κίνηση να περάσω αλλά ο ένας
<σου είπα να μας πεις το όνομά σου....και δείξε μας το πρόσωπό σου!!!> είπε και πάλι ενώ προσπάθησε να μου τραβήξει την μαντίλα
αυτοί οι μαρίς μπλέκονταν στα πόδια μου....

το όνομά μου είναι....Lily williams...και συγνώμη αλλά δεν επιτρέπεται στην θρησκεία μου να δείχνουμε κανένα μέρος του σώματός μας εμείς οι γυναίκες....σας παρακαλώ πρέπει να του μιλήσω είναι μεγάλη ανάγκη...> είπα κλαίγοντας, ελπίζοντας πως θα πιστέψουν το ψέμα μου καθώς και το ψεύτικο όνομα που τους έδωσα...παρατήρησα λίγο τους δύο μαρινς που ψιθύριζαν κάτι μεταξύ τους μέχρι που τελικά μου είπαν πως θα με οδηγήσουν στον σμόκερ. όταν το άκουσα αυτό η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο δυνατά που όλο μου το σώμα τραντάζονταν ..σταύρωνα κρυφά τα δάχτυλά μου και ευχαριστούσα τον θεό που οι μαρινς ήταν τόσο ανόητοι που δεν μπήκαν καν στον κόπο να με ψάξουν αν οπλοφορούσα...περάσαμε μέσα στο κτήριο και εγώ τους ακολουθούσα μέσα στους διαδρόμους. στην βάση υπήρχε κίνηση. μαρίνς πήγαιναν και έρχονταν κουβαλώντας χαρτούρα ενώ ένας λίγο πιο υψηλόβαθμος απο αυτούς τους γκάριζε ακόμα και για τον αέρα που ανέπνεαν. ανεβήκαμε κάτι σκάλες και μετά στρίψαμε δεξιά ...παρατηρούσα τις πόρτες που έγραφαν απ έξω τα ονόματα αυτών που είχαν το γραφείο....τελικά φτάσαμε στο πιο ενδιαφέρον απ όλα. ο μαρίν χτύπησε την πόρτα και μια φωνή -γνωστή φωνή- είπε να περάσουμε. ένα ρίγος με διαπέρασε. η πρώτη φάση του σχεδίου είχε ολοκληρωθεί και είχα καταφέρει να μπω στην βάση των μαρίνς!!!τώρα το μόνο που έμενε να κάνω ήταν να μιλήσω με τον σμόκερ και να τον πείσω να βοηθήσει την μητέρα μου... εκλιπαρούσα τον ίδιο μου τον εαυτό να βάλει τα δυνατά του ώστε να πετύχει τον σκοπό αυτό...έπρεπε να τα καταφέρω!!!
περάσαμε μέσα στο γραφείο, ο σμόκερ μου είπε να καθίσω δείχνοντάς μου μια κόκκινη πολυθρόνα μπροστά απο το γραφείο του. εγώ ακολούθησα την εντολή του και κάθισα ενώ οι δύο μαρίνς έφυγαν απο το γραφείο κλείνοντας την πόρτα πίσω τους.

το γραφείο του σμόκερ ήταν αρκετά μεγάλο και γεμάτο. στους τοίχους δεξιά και αριστερά υπήρχαν βιβλιοθήκες που ήταν γεμάτες με βιβλία και ντοσιέδες. στο πάτωμα υπήρχε ένα τεράστιο κατακόκκινο χνουδωτό χαλί που ταίριαζε απόλυτα με την κόκκινη πολυθρόνα που καθόμουν.απο το ταβάνι κρέμονταν ένας επιβλητικός πολυέλεος σε χρυσό χρώμα που έδενα απόλυτα με το βαρύ ξύλινο γραφείο και τις βιβλιοθήκες. εγώ απο την άλλη ένιωθα τόσο αγχωμένη όσο ποτέ...ένιωθα το κάθε δευτερόλεπτο σαν να ήταν μια ολόκληρη ώρα. ο σμόκερ κάθισε απέναντί μου και μου απεύθυνε τον λόγο.
<μου είπαν πως ζητήσατε να μου μιλήσετε....σας ακούω...> είπε εκείνος με την τραχιά φωνή του καθώς κάπνιζε το πούρο του...
<έχουμε συναντηθεί δύο φορές στο παρελθόν....την μία μάλιστα βρέθηκα φυλακισμένη σε αυτό εδώ το κτήριο....αλλά έχω έρθει για να ζητήσω μια χάρη...ξέρω πως δεν έχεις λόγο να κάνεις κάτι τέτοιο για μένα αλλά έχω να σου δώσω ως αντάλλαγμα εμένα....> είπα εγώ καθώς έβγαζα το μαντίλι απο το πρόσωπό μου και αποκαλύπτοντας την πραγματική μου μορφή στον ισχυρότερο μαριν
... παρατήρησα εκείνον. είχε γουρλώσει τα μάτια και είχε αφήσει το πούρο του σε ένα σταχτοδοχείο. ήταν εμφανής πως είχε μείνει έκπληκτος.
<τι κάνεις εσύ εδώ μέσα?! πώς μπήκες/!?? τι προσφορές και βλακείες μου λες!!!φωνάζω τώρα τους μαρινς. είσαι μια καταζητούμενη!!!> είπε έκπληκτος και προσπάθησε να πατήσει ενα κουμπί για να καλέσει μαρινς΄. εγώ τότε πετάχτηκα απο την καρέκλα και του έπιασα το χέρι, όπου έγινε καπνός.
<σε παρακαλώ άκουσέ με πρώτα!!!ήρθα να κάνω μια συμφωνία μαζί σου!!!!> του είπα εγώ με μάτια δακρυσμένα. αυτός προς έκπληξήν μου μαλάκωσε και κάθισε πάλι στην καρέκλα του περιμένοντας να ακούσει τι είχα να του πω.

όλα μου φαίνονταν τόσο ουτοπικά....είχα καταφέρει να μπω στην βάση των μαρινς και τώρα καθόμουν απέναντι απο τον πασίγνωστο σμοκερ έτοιμη να του κάνω την μια πρόταση αυτοκτονίας....επιστράτευσα όλο το θάρρος που είχα και άρχισα...
<η μητέρα μου...lily williams..που ενίοτε συνεργαζόταν μαζί σας και αγνοείται τα δύο τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα νησί της μεγάλης γραμμής.....την κρατάν φυλακισμένη...το πλήρωμά της την πρόδωσε και την κρατάει ζωντανή μόνο και μόνο για να την χρησιμοποιήσει...και εσύ με τον στόλο σου είστε οι μόνοι που μπορείτε να το κάνετε...> τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι απο τα μάτια μου. ένας κόμπος στον λαιμό μου είχε ανέβει και λυγμοί ξεπηδούσαν απο μέσα μου ανα διαστήματα...ήμουν απελπισμένη. σηκώθηκα όρθια και ευθύς έπεσα με τα γόνατα κάτω...
<σε ικετεύω!!!σώσε την μητέρα μου..δούλευε για εσάς!!και επειδή ανακαλύφθηκε της συνέβει αυτό!! πρέπει να την βοηθήσεις!!! και αν μου υποσχεθείς πως θα το κάνεις θα σου προσφέρω τον εαυτό μου....θα με οδηγήσεις ο ίδιος στο εκτελεστικό απόσπασμα...και θα αποκτήσεις ακόμη μεγαλύτερη φήμη!!!! μό-μόνο σώσε την μητέρα μου....σε παρακαλώ....>δεν μπορούσα να ταπεινωθώ άλλο...όμως δεν με ενδιέφερε!ήμουν διατεθειμένη να κάνω τα πάντα!! έκλαιγα με ληγμούς τώρα χωρίς να μπορώ να ελέγξω για ακόμη μια φορά τα συναισθήματά μου...ο σμόκερ με κοιτούσε έκπληκτος. σηκώθηκε απο την καρέκλα του και ήρθε αργά προς το μέρος μου....εγώ σάστησα. ο σμόκερ μου είχε απλώσει το χέρι του.
<θα δω τι μπορώ να κάνω....θα έρθω να σε βρω σε δύο ώρες στο πάρκο κοντά στο λιμάνι για να σου δώσω την απάντηση μου. να ξέρεις όμως πως θα είμαι με φρουρά.> μου απάντησε εκείνος. εγώ σηκώθηκα και προς στιγμήν ένιωσα μια ανακούφιση καθώς η φλόγα της ελπίδας άρχισε να φουντώνει μέσα μου...φόρεσα και πάλι το φουλάρι μου κρύβοντας το πρόσωπό μου και ακολούθησα την διαδρομή προς την έξοδο.

όλη η διαδρομή μου μέχρι την έξοδο έμοιαζε σαν να ήταν ατελείωτη...σε κάθε βήμα μου μια ανάμνηση απο τότε που μας είχαν φυλακίσει με τον κρις εδώ ξεπηδούσε απο το μυαλό μου....πάλι ένας λυγμός που αναγκάστηκα να καταπνίξω ξεπήδησε απο μέσα μου...θυμήθηκα τον αγαπημένο μου φίλο, που κάναμε το πιο αχτύπητο δίδυμο. ήμασταν ανίκητοι όσο είμασταν μαζι.... θυμόμουν το πως τρέχαμε να ξεφύγουμε απο τα δεσμά μας τότε. τι μεγάλη ειρωνεία?τώρα είχα επιστρέψει εδώ για να μπω με την σύνεση μου αυτή τη φορά. στο μυαλό μου είχε σκαλώσει η απάντηση και η αντίδραση του σμόκερ... θα με βοηθούσε πραγματικά?! τότε η τύχη ήρθε για να μου δώσει την απάντηση καθώς σειρήνες αντήχησαν σε όλο το κτήριο.....εγώ σταμάτησα απότομα και πήρα μια βαθιά ανάσα...ήξερα τι συνέβενε....ο σμόκερ τελικά με είχε προδώσει...η μάνα μου ήταν καταδικασμένη , δεν θα την έψαχνε ...δεν την χρειαζόταν πια...και εγώ έπεσα πάνω στην παγίδα του....και τότε ήρθε η στιγμή να ξαναζήσω τις στιγμές του παρελθόντος καθώς έτρεχα πανικόβλητη προς την έξοδο. πίσω μου ακούγονταν αμέτρητα ποδοβολητά και φωνές μπλεγμένες μεταξύ τους που δεν έβγαζαν κανένα νόημα στα αυτιά μου καθώς τώρα είχα βυθιστεί στην απελπισία μου και τα καυτά μου δάκρυα έτρεχαν για άλλη μια φορά.
έσπροξα την πόρτα για να βγώ στον προαύλιο χώρο και τότε αντίκρισα την καταδίκη μου. καμια 50αριά μαρινς παραταγμένοι μπροστά στην τεράστια πύλη που ήταν ερμητικά κλεισμένη. τι θα έκανα?! αποκλείεται να τα κατάφερνα με όλους αυτούς τους μαρινς που με είχαν περικυκλώσει.
<dark assassin sakura παραδώσου!!>μου φώναξε ένας μαριν
σκεφτόμουν τι να έκανα.. ακόμα και αν πάλευα δεν θα ήταν σίγουρο πως θα τα κατάφερνα με όλους τους μαρινς και πως θα έβγαινα έξω...η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει...ήξερα πάντως πως δεν θα έπεφτα χωρίς μάχη...έτσι τράβηξα τα όπλα μου που βρίσκονταν κρυμμένα κάτω απο την καμπαρτίνα μου.....δύο μαρίνς προσπάθησαν να με σφάξουν αλλά έκαναν μια τρύπα στο νερό καθώς το σώμα μου δεν επηρεάζονταν απο λεπίδες εκτός και αν το επιθυμούσα η ίδια...προσπάθησα να φτάσω όσο πιο κοντά στην κλειστή είσοδο μπορούσα κάνοντας μια βουτιά μέσα στο πλήθος των μαρινς που προσπαθούσαν να με παγιδεύσουν ενώ εγώ διαχώριζα το σώμα μου κάθε φορά που κάποιος προσπαθούσε να με αγγίξει...

ένιωθα το μυαλό μου να χάνεται ενώ προσπαθούσε να βρει απεγνωσμένα μία λύση. εγώ σκότωνα και τραυμάτιζα μαρίνς αν και σίγουρα θα ήμουν νεκρή εαν δεν είχε το φρούτο μου αυτή την ιδιότητα. η σειρήνα της βάσης των μαριν αντηχούσε στα αυτιά μου και προκαλούσε ακόμα περισσότερο τον θυμό μου καθώς ακόμα και αν υποστήριζαν πως αυτοί ήταν οι δίκαιοι άφηναν ένα μέλος που τους είχε βοηθήσει απίστευτα πολύ να χαθεί....οι μαρίνς είχαν πέσει επάνω μου και όσο και αν προσπαθούσα να τους αποφύγω δεν τα κατάφερνα καθώς έπιαναν κάθε κομμάτι που αποσπούσα απο το σώμα μου. πίστευα πως ήμουν καταδικασμένη...η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ο θυμός μου είχε καταβάλλει αχαλίνωτος όλο μου το σώμα.
τότε ένα αναπάντεχο γεγονός με έκανε να ανακτήσω και πάλι τις ελπίδες μου. μία τεράστια έκρηξη σημειώθηκε στην μεγάλη πύλη των μαρίν κάνοντάς την κομματάκια. καθώς οι μαριν που με κρατούσαν έμειναν έκπληκτοι απο το γεγονός και έχασαν για λίγο την συγκέντρωσή τους, έτσι βρήκα την ευκαιρία και ξέφυγα. άρχισα να τρέχω προς την διαλυμένη πόρτα. δεν ήξερα ποιος το είχε κάνει αλλά μου έσωσε την ζωή και ήμουν ευγνώμων!ο καπνός σιγά σιγά είχε αρχίσει να εξαφανίζεται και κατάφερα να ξεχωρίσω δύο μορφές..όταν κατάλαβα ποιοι ήταν έμεινα άναυδη!!
<τι κάνετε εσείς εδώ?!!> είπα έκπληκτη εγώ.
<πίστευες πραγματικά πως θα σε αφήναμε στην τύχη σου?! σε ακολουθήσαμε ωστε αμα χρειαστεί να σε καλύψουμε!!> μου είπε η μάγια ενώ είδα τον κενσίν να έρχεται προς το μέρος μου. έτσι όλοι μαζί αρχίσαμε να απωθούμε τους μαρινς που μας έσπρωχναν και που προσπαθούσαν να μας φυλακίσουν. ένιωσα τέτοια ανακούφιση όταν τους είδα...είχαν έρθει για να με βοηθήσουν!!! υπήρχαν άτομα στον κόσμο που να νοιάζονται πραγματικά για μένα!!!!

οι τρεις μας λοιπόν, εγώ ο κενσίν και η μάγια παλεύαμε ο ένας στο πλευρό του άλλου, για ακόμη μία φορά ενάντια στους μαρινς....τα πηγαίναμε καλά όταν ξαφνικά καπνός απλώθηκε απο το πουθενά....ένα ρίγος με διαπέρασε όταν ο σμόκερ εμφανίστηκε μπροστά μας έτοιμος να μας πολεμήσει...σκέφτηκα πως την είχαμ ε πολύ άσχημα καθώς είχε την φήμη του ανίκητου!!!!
<δεν έχετε να πάτε πουθενά....το παιχνίδι σας τελείωσε!!!> είπε ο σμόκερ και περπάτησε προς το μέρος μας. τότε κενσίν κράτησε τα δύο του κατάνα σφιχτά και έκανε ένα βήμα μπροστά. με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα που έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει...
<δεν θα αφήσω να πάθεις τίποτα...σου το έχω υποσχεθεί....θα σε προστατεύω πάντα...τρέξτε! φύγετε απο εδώ!!> μου είπε ο κενσίν. τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα και ένα αίσθημα τρόμου κυρίευσε το σώμα μου...τι στο καλό πήγαινε να κάνει!!!???? αυτό ήταν αυτοκτονία!!!!
<όχι!! δεν θα σε αφήσω!!!> του είπα κλαίγοντας!! δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να πάθει κάτι. όμως εκείνος δεν με άκουσε έτρεξε προς το μέρος του σμόκερ και έκανε μια επίθεση με τα κατάνα του χωρίς αποτέλεσμα όμως....ο σμόκερ του έδωσε μια γροθιά κάνοντάς τον να πέσει κάτω. εγώ προσπαθούσα να τον καλύψω απο τους μαρίνς που έρχονταν αλλά όταν ο κενσίν δέχτηκε το χτύπημα ένα περίεργο συναίσθημα με κυρίευσε. ο κενσίν προσπάθησε να τον χτυπήσει ξανά και ξανά και ξανά χωρις κανένα αποτέλεσμα...ο σμόκερ πάντα τον χτυπούσε όλο και πιο δυνατά προκαλώντας του πληγές στο όμορφο πρόσωπό του.....ένιωθα ένα τρομερό κενό μέσα μου....έβλεπα τον έρωτα της ζωής μου να διακινδυνεύει την ζωή του για χάρη μου και εγώ να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω καθώς οι μαρίνς έρχονταν κατά πάνω μου ο ένας μετά τον άλλο...εγώ τους έκοβα και τους χτυπούσα με το φλέιλ αλλά έμοιαζαν ατελείωτοι1!!

κάποια στιγμή άκουσα τον κενσίν να βγάζει μια κραυγή. η φωνή του γεμάτη πόνο αντήχησε στο μυαλό μου κάνοντάς με να γουρλώσω τα μάτια και να παγώσω....γύρισα αργά το κεφάλι μου και το θέαμα που είδα με άφησε άναυδη! ο κενσίν κείτονταν κάτω με μία τεράστια πληγή στο στήθος του...έφτυνε αίμα και κοίταζε προς το μέρος μου...με κοίταζε στα μάτια...μια φουρτούνα συναισθημάτων απλώθηκε σε όλο μου το σώμα!! ένας πόνος μέσα μου με ένα ισχυρό αίσθημα φόβου και θυμού τρέλαινε το εσωτερικό μου κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα πεταγόταν έξω απο τα στήθη μου. δεν ήμουν πια συγκεντρωμένη στους μαρίνς που απωθούσα μηχανικά αλλά στον σμόκερ που πλησίαζε απειλητικά τον κενσίν....ήξερα τι θα συνέβαινε!!!!θα του έδεινε το τελειωτικό χτύπημα!! θα τον σκότωνε και εγω θα έχανα για άλλη μια φορά τον έρωτα της ζωής μου και αυτή την φορά στα σίγουρα. η ανάσα μου άρχισε να αυξάνεται και οι παλμοί μου ανέβαιναν κάνοντάς με να νιώθω πως θα εκραγούν!!έπρεπε να κάνω κάτι!!! έπρεπε να τον βοηθήσω!!! μα πως θα τα κατάφερνα αφού ήμουν περικυκλωμένη?!!!μία τρομερή δύναμη αντλήθηκε απο μέσα μου! η δύναμη της αγάπης με ωθούσε!!! διέλυσα το σώμα μου στον αέρα και με γρήγορες κινήσεις χτυπούσα όποιον βρίσκονταν γύρω μου! ούρλιαζα απο απελπισία και μία τρομερή δύναμη θέλησης με έκανε να φτάνω όλο και πιο κοντά στον αγαπημένο μου...έκλαιγα δυνατά και απελπισμένη προσπαθούσα να απωθήσω όσο περισσότερους μπορούσα...και κάθε φορά που ο σμόκερ έκανε ένα βήμα ακόμα πιο κοντά στον λατρεμένο μου μασκοφόρο προστάτη τόσο πιο πολύ απελπισία , πόνος , φόβος, θυμός κατέλυε το σώμα μου. τόσο πιο πολύ ωθούμουν στο να σπείρω ακόμη περισσότερο θάνατο γύρω μου ώστε να φτάσω σε αυτόν! δεν μπορούσα να επιτρέψω να χαθεί και άλλο άτομο απο το πλευρό μου! αυτό θα ήταν καταστροφικό!!! έτσι λοιπόν πάλευα με μανία προσπαθώντας να προλάβω την επικείμενη καταστροφή μέχρι που τελικά φάνηκε πως θα τα κατάφερνα. είχα αφήσει αναίσθητο και τον τελευταίο μαριν που βρισκόταν κοντά μου ενώ η μάγια απασχολούσε κάμποσους ακόμη. έτσι εγώ έτρεξα με όλη μου την δύναμη κοντά στον κενσίν που τώρα απο πάνω του βρισκόταν ο σμόκερ και κατέβαζε το σπαθί του προς την καρδιά του αγαπημένου μου....τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με ώρες ολόκληρες και πίστευα πως ποτέ δεν θα έφτανα μέχρι που τελικά έφτασα και με το φλέιλ χτύπησα το χέρι του σμόκερ πετάγοντας το σπαθί του μακριά!!
<δεν θα σε αφήσω να τον βλάψεις άλλο!!!!> ούρλιαξα απελπισμένα, με μάτια γεμάτα δάκρυα. αυτός με κοίταξε έκπληκτος και μετά χαμογέλασε....

η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει και η αδρεναλίνη μέσα μου είχε εκτοξευτεί στα ύψη..... δεν ήξερα τι έκανα και η καρδιά μου με οδηγούσε. διαμέλισα το σώμα μου και το ένα μου χέρι τραβολογούσε μακριά τον άσχημα λαβωμένο κενσίν, ενώ το άλλο επιτήθονταν στον σμόκερ. εκείνος μου μίλησε αλλα δεν άκουσα τι είπε...ξαφνικά έγινε καπνός και μου ήρθε ένα χτύπημα στην πλάτη που με έκανε να πέσω κάτω....τα μάτια μου θολά απο τα δάκρυα δεν με άφηναν να δω μπροστά μου.....ήξερα πως δεν μπορούσα να τον νικήσω ακόμα και αν προσπαθούσα μανιωδώς με σπασμωδικές κινήσεις να τον χτυπήσω....άλλες φορές τα κατάφερνα άλλες πάλι με χτυπούσε χωρίς να μπορώ να αποφύγω τις επιθέσεις του και με εξασθενούσε όλο περισσότερο....το μυαλό μου μπερδεμένο , δεν με άφηνε να σκεφτώ...ξεπηδούσαν σκηνές με εμένα και τον κενσίν να εξασκούμαστε με ξύλινα σπαθιά , να διαβάζουμε, να κυλιόμαστε στην λάσπη....στιγμές απο τα παιδικά χρόνια που περάσαμε μαζί...αντλούσα δύναμη και έκανα άλλη μία επίθεση στον σμόκερ,.....είχα αρχίσει να ανακτώ τις ελπίδες μου καθώς η μάχη φαινόταν να είναι ισόπαλη. ο σμόκερ πετάχτηκε σαν καπνός προς το μέρος μου και διαμελίζοντας όλο το σώμα μου τον απέφυγα, μετά κόβοντας το χέρι μου κατάφερα να του προκαλέσω με το φλέιλ ένα πολύ δυνατό χτύπημα στο κεφάλι που τον έριξε κάτω, κάνοντας όλους αυτούς που παρακολουθούσαν την μάχη να σαστίσουν. εκείνος όμως σηκώθηκε ευθύς και με ένα θυμωμένο πια βλέμμα μου επιτέθηκε με ταχύτητα τόσο γρήγορη που ούτε καν το κατάλαβα. κατάφερε να με χτυπήσει στο σημείο που είχα φάει την σφαίρα πριν κάμποσο καιρό με αποτέλεσμα να πέσω κάτω. ο πόνος διαπέρασε όλο μου το σώμα σαν χιλιάδες βελόνες και μου έκοψε την αναπνοή για λίγα δευτερόλεπτα, που όμως ήταν αρκετά για να μου κάνει άλλη μία επίθεση ο σμόκερ κάνοντάς με να φτύσω αίμα. πονούσα τόσο πολύ που πίστευα πως όλα τελείωναν εδώ.... τότε μια φωνή ακούστηκε, η μόνη που κατάφερα να ξεχωρίσω απ το πλήθος, μια φωνή που με έβγαλε απο τον βαθύ μου λήθαργο....ήταν η φωνή του κενσίν!
<σάκουρα!!!!μην τα παρατάς!!!!!σε περιμένουμε στο πλοίο......> μου είπε και εγώ κοίταξα προς το μέρος του που το έσκαγε με την μάγια.

ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που έκανε το στήθος μου να τραντάζεται. το αίσθημα απελπισίας που με είχε καταβάλλει πιο πριν είχε αρχίσει να κάνει φτερά όταν είδα τον κενσίν να απομακρύνεται καθώς στηριζόταν πάνω στην μάγια. κάποιοι μαρινς έκαναν να τους ακολουθήσουν αλλά ο σμόκερ τους έκανε νόημα πως δεν χρειαζόταν... το μυαλό μου σιγά σιγά καθάριζε....έβλεπα τι γινόταν γύρω μου .....δεν θα τα παρατούσα.....έσφιξα δυνατά το φλέιλ στο χέρι μου και κοίταξα με προσοχή τον σμόκερ που γινόταν και πάλι καπνός.ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μου και ένιωσα έναν τρομερό πόνο στο στομάχι...όμως δεν τον άφησα να με καταβάλλει τίναξα για ακόμη μια φορά το φλέιλ και ευχήθηκα να τον πετύχω....το φλέιλ μου ταλαντεύτηκε στον αέρα και μετά έπεσε χτυπώντας το θύμα του χωρίς να τον αφήσει να καταλάβει το που πως ποτε γιατι.....το τράβηξα με μία κίνηση και βγήκε γεμάτο αίματα απο το κεφάλι του σμοκερ....αυτός αιμόφυρτος και λιπόθυμος βρέθηκε να κείτεται στο παγωμένο και σκληρό χώμα....εκεί που προ λίγου βρισκόταν ο αγαπημένος μου... όλοι γύρω μου είχαν μείνει άναυδοι και εγώ μαζί τους....δεν περίμενα ποτέ να τον νικήσω....όμως αν και όλο μου το σώμα πονούσε όσο τίποτα έβαλα όλες μου τις δυνάμεις και άρχισα να τρέχω σκουντουφλώντας , κουτσαίνοντας και προχωρώντας ακόμη χειρότερα απ όταν ήμουν μεθυσμένη. μια τρομερή ανησυχία με είχε βάλει σε σκέψεις.....η σμόκερ με είχε παγηδέψει...τώρα κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει την μητέρα μου -κανείς εκτός απο εμένα....και το χειρότερο ήταν πως δεν γνώριζα την κατάσταση που βρισκόταν ο κενσίν αλλά ήξερα πως τα τραύματά του ήταν πολύ σοβαρά....αφού με το ζόρι προσπαθούσε να περπατήσει όταν τον μισοκουβαλούσε η μάγια.. ένιωσα ένα σφήξημο και προσπάθησα να κινηθώ πιο γρήγορα.....κόντευα να φτάσω στο πλοίο μας.....ήθελα λίγο ακόμη....το κεφάλι μου γύριζε και πονούσε ...προσπαθούσα να μην πέσω κάτω, δεν έπρεπε να πέσω κάτω.....έπρεπε να τα καταφέρω να φτάσω....έκλεισα τα μάτια μου και παρακάλεσα το πνεύμα του αδελφού μου να με στηρίξει.....να τα καταφέρω να φτάσω έως εκεί....

ο πόνος τρύπαγε το μυαλό μου σαν εκατομμύρια καρφιά και κάθε στιγμή γίνονταν ολοένα και πιο δυνατός ...πιο βασανιστικός.....όμως εγώ συνέχιζα να παλεύω να φτάσω στο πλοίο....τα μάτια μου πια δεν σταματούσαν . η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και η ανησυχία μου για ον κενσίν όλο και μεγάλωνε....ήταν άραγε καλά? το φλέιλ που κρατούσα σερνόταν κάτω γεμάτο με το αίμα του σμόκερ. οι μαρίνς δεν με ακολουθούσαν. μάλλον πίστεψαν πως δεν υπήρχε νόημα...οι άνθρωποι που προσπερνούσα με κοιτούσαν έκπληκτοι.δεν με ένοιαζε. συνέχισα να λερώνω με αίμα τον πεζόδρομο που οδηγούσε στο λιμάνι.
τελικά λίγα λεπτά λεπτά μετά έφτασα στο πλοίο όπου η μάγια με βοήθησε να ανέβω επάνω...τα μάτια της ήταν γυάλινα και ήταν κατάχλομη. δεν μίλησε μόνο έστρεψε το κεφαλι της στα αριστερά δείχνοντάς μου τον κενσίν που βρισκόταν ξαπλωμένος στο κατάστρωμα ακίνητος και αιμόφυρτος.
<....φόρτσα τα πανιά μάγια.....> έδωσα την εντολή μου με σπαστή φωνή και έτρεξα προς το μέρος του αγαπημένου μου.η κατάστηση που βρισκόταν μου προκαλούσε κατάθληψη και απελπισία..έπιασα το χέρι του κλαίγοντας.
<αγάπη μου....θα γίνεις καλά....η μάγια φρόντισε τις πληγές σου....θα είμαστε και πάλι μαζί....αχ γιατί το έκανες αυτό χαζέ...γιατί!!!> του είπα. τώρα τον είχα σηκώσει στην αγκαλιά μου....ένιωθα τους εξασθενημένους παλμούς του...τα αδύναμα χέρια του να αγκαλιάζουν την πλάτη μου...η αναπνοή του ίσα που ακούγονταν.....
<γιατί....είμαι ο προστάτης σου....θυμάσαι? γιατί σαγαπάω....> μου απάντησε με το ζόρι ψιθυριστά. η φωνή του ήταν σαν σπασμένος καθρεύτης που είχε χάσει την ομορφιά του ειδώλου του....η κάποτε βελούδινη μελωδική φωνή του που χάιδευε τα αυτιά μου είχε αντικατασταθεί απο μία πνιχτή πονεμένη φωνούλα...άνοιξα τα μάτια μου....είχαμε ήδη χυθεί στην θάλασσα.... έσφιξα τον κενσίν στην αγκαλιά μου πιο σφιχτά. δεν έπρεπε να μου φύγει....

ο κενσίν με έσπρωξε απαλά και με κοίταξε στα μάτια.
<θέλω να μου υποσχεθείς...πως ποτέ δεν θα με ξεχάσεις!μόνο έτσι θα είμαι για πάντα κοντά -γκουχ γκουχ- σου....ακόμη πως ποτέ δεν θα τα παρατήσεις!!πως πάντα θα προσπαθείς να είσαι ευτυχισμένη.....πήγαινε να βρεις την μητέρα σου και να την σώσεις! ξέρω οτι μπορείς να το κάνεις σάκουρα!! το ξέρω......>είπε.... τα λόγια του τρύπησαν την καρδιά μου και μου προκάλεσαν ένα ακόμη κύμα θλήψης.δεν μπορούσε να με αποχαιρετήσει!!!! οχι!!
<σσσσ......μην μιλας έτσι άγγελε μου...σε παρακαλώ μην με αφήνεις!!!μείνε μαζί μου.....!!!!!> είπα καθώς τον φιλούσα και τον έβαζα στην αγκαλιά μου...δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου....αυτός σήκωσε το κουρασμένο χέρι του και μου χάιδεψε το πρόσωπο.....με κοίταξε με ένα βλέμμα νοσταλγίας....
<υποσχέσου......> μου ψιθύρισε... εγω έκλαιγα με λυγμούς
<στο υπόσχομαι....αλλά μην φεύγεις σε παρακαλώ....σε χρειάζομαι...> του είπα. ήμουν απελπισμένη....δεν ήθελα να φύγει και δεν ήξερα τι να κάνω. το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο και είχα έναν κόμπο στο λαιμό. ξαφνικά το βλέμμα του κενσίν πάγωσε...το χέρι του γλίστρησε απο τα μαλλιά μου και έμεινε μετέωρο....τα χείλη του σταμάτησαν να κουνιούνται....η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.....ούρλιαξα με όλη μου την δύναμη.....τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου καθώς η μάγια προσπαθούσε να με ηρεμήσει...όμως πια ένιωθα την ψυχή μου κενή....

2 ώρες αργότερα

η ίδια απελπισία που ένιωθα όταν έχασα τον αδελφό μου, που είχε παραμείνει θαμμένη μέσα μου είχε βγει έξω...δεν μπορούσα να ηρεμήσω......όμως πήρα την απόφαση πως δεν μπορούσα να τον κρατάω πια μαζί μου....έπρεπε να επιστρέψει εκεί που ανοίκε...στην θάλασσα....έτσι το πλοίο σταμάτησε και εγώ κατέβηκα στην βάρκα μαζί με το νεκρό σώμα του αγαπημένου μου....τον φίλησα για μια τελευταία φορά και άφησα το άψυχο σώμα του να βυθιστεί στην γαλάζια θάλασσα....
ποτέ δεν θα τα παρατήσω..... ψιθύρισα.....

πολλές φορές στην ζωή μας έρχεται η στιγμή να πάρουμε τις δυσκολότερες και πιο καθοριστικές αποφάσεις....κάποιες φορές μας οδηγούν στην ευδαιμονία αλλά άλλες μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι.....το νόημα όμως είναι πως ότι και αν γίνει δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε.....Sakura.

Όνομα: sakura
Haki Points: 3
Player of the Month Points: 9
Beli: 22.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πολύ καλή ιστορία. Μου άρεσε πάρα πολύ σε αρκετά σημεία (ειδικά το τέλος). Το πως μπήκες στην βάση των Μαρίνς, το ότι δεν σε έψαξαν, το ότι ο Σμόκερ ήταν τελείως διαφορετικός από ότι με έχει συνηθίσει, σε έκαναν να χάσεις λεφτά. Κατά τα άλλα πολύ καλή πλοκή.