[Τέλος] The Infinite Power's Spark! Smoke Has Appeared!

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Φτάνοντας στο νησί του Avalon, βρέθηκα εντελώς τυχαία στην βάση των Επαναστατών. Εκεί, συνάντησα φίλους από το μακρύ παρελθόν οι οποίοι μου πρόσφεραν μία θέση δίπλα τους, την οποία αρνήθηκα. Παρ'όλα αυτά, δέχτηκα να τους βοηθήσω στο να κατακτήσουν στο νησί, αφού πρώτα ενημερώθηκα για την ύπαρξη ενός Φρούτου του Διαβόλου. Με κύριο στόχο την απόκτησή του, ξεκίνησε η επανάσταση η οποία στέφθηκε με επιτυχία. Κατέκτησα το φρούτο και αφού κατάποσα ένα κομμάτι του, έδωσα το υπόλοιπο, που πλέον είχε γίνει άχρηστο, στους Επαναστάτες κοροιδεύοντάς τους. Έφυγα και έτσι δρόμος μου με έβγαλε στην East Blue στην οποία αρχικά παρατήρησα κάποια περίεργα συμβάντα, που κάπως συνδέονταν με τις νέες αλλά άγνωστες δυνάμεις μου.
~~~Τέλος Περίληψης~~~

Βράδιαζε με τον ήλιο να έχει κρυφτεί πίσω από το νησί που βρισκόταν μπροστά μου. Σε λίγες ώρες θα έφτανα εκεί και θα ανεφοδιαζόμουν, αφού έβρισκα την τοποθεσία μου και τον επόμενό μου στόχο. Ξάπλωσα και κοίταξα τον σκούρο ουρανό και τα αστέρια που είχαν ξεκινήσει να εμφανίζονται. Οι Επαναστάτες ήταν σίγουρο πως θα με έψαχναν και κάποτε θα με έβρισκαν. Μπορεί να τους είχα βοηθήσει με την κατάκτηση του νησιού αλλά η τελευταία μου πράξη, δηλαδή η κοροιδία του φρούτου, σύμφωνα με τον Shiroyasha ακύρωνε την όποια καλή ενέργεια έκανα γι'αυτούς. Πρέπει να ετοιμαστώ όσο καλύτερα μπορώ και φυσικά για να γίνει αυτό στο μέγιστο, πρέπει να ανακαλύψω και τις νέες μου δυνάμεις και να τις προπονήσω. Με αυτές για κύριο όπλο θα μπορούσα να νικήσω οποιονδήποτε εχθρό και αν εμφανιζόταν μπροστά μου. Έκλεισα τα μάτια μου μέχρι την στιγμή την οποία ένα τράνταγμα, με σήκωσε από τον ύπνο. Το καίκι είχε επιτέλους ακουμπήσει γη...

Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω που βρισκόμουν και παρατήρησα πως είχα κολλήσει στα σίδερα μιας τρύπας που διαχωρίζει την θάλασσα με τον υπόνομο του νησιού. Θα έκανα λίγο κουπί ώστε να πάω λίγο πίσω, για να βγω από το μικρό τσιμεντένιο "υπόστεγο" και να αγκυροβολίσω στο λιμάνι αλλά ο ήχος που ακολούθησε μου πρότινε να μείνω εκεί που είμουν. Άκουσα πολλές μπότες να χτυπούν ανελέιτα το έδαφος και να πλησιάζουν στο μέρος μου μέχρι που έφτασαν στην επιφάνεια πάνω από το σημείο που είχε κολλήσει το καίκι. Σταμάτησαν και ησυχία κατέκλυσε το μέρος. Μόνο τα κυματάκια ακούγονταν που και που και έδιναν στην ψυχή μου μία ηρεμία που δύσκολα θα έβρισκες σε τέτοια κατάσταση. Συγχρόνισα την αναπνοή μου με αυτόν τον αρμονικό ήχο και περίμενα. Φώτα από φακούς σκόρπισαν προς το μέρος της θάλασσας. Κάτι έψαχναν.
-Βλέπει κανείς σας τίποτα?
-Είμαι σίγουρος πως κάπου εδώ πρέπει να έφτασε το άγνωστο καίκι. Ψάξτε κι άλλο μέχρι να το βρείτε. Πρέπει να βρεθεί αλλιώς θα μας κοπούν τα κεφάλια!
-Αν θυμάμαι καλά, κάπου εδώ υπάρχει το μέρος από το οποίο αποβάλλει τα σκουπίδια ο υπόνομος του νησιού. Ας ψάξουμε την περιφέρεια του εξωτερικού τείχους του λιμανιού.
Άκουσα 2-3 να έρχονται από πάνω μου και κατάλαβα ότι θα έψαχναν την δίοδο στην οποία είμουν εγώ. Πρέπει ήδη να είχαν σκύψει και να προσπαθούσαν να με βρουν.
-Το βρήκα... πάω κοντά να ελέγξω αν υπάρχει κάτι εκεί.
Ένα κεφάλι πρόβαλλε ξαφνικά μπροστά μου αλλά είχα ήδη προετοιμαστεί. Είχα τραβήξει το σπαθί μου και το είχα στήσει στο σημείο όπου εμφανίστηκε ο εχθρός ακουμπώντας με την μύτη του το μέτωπό του και προκαλώντας το να ματώσει ελαφρώς. Ο φόβος που του προκάλεσα και η αιφνίδια επίθεση αυτή τον ανάγκασε να βγάλει μία μικρή κραυγή, όσο χρειαζόταν βέβαια για να ειδοποιήσει και τους άλλους γύρω του.

Το σπαθί μου εισχώρησε μέσα στο κρανίο του παύοντάς τον αιώνια. Το νεκρό του σώμα έπεσε στην θάλασσα, πράγμα που σήμαινε πως τράβηξα την προσοχή όλων.
-Ε! Τι έπαθες? Γρήγορα ελάτε να τον σηκώσουμε. Μάλλον θα έχασε την ισορροπία του.
Την στιγμή που όλοι έφτασαν στο ίδιο σημείο ώστε να κοιτάξουν για τον σύντροφό τους, κύλισα το σπαθί μου στην επιφάνεια που μας διαχώριζε κόβοντάς την. Ο θόρυβος των ρωγμών που εμφανίστηκαν στο τσιμέντο ανάγκασε κάποιους να κάνουν ένα σωτήριο βήμα πίσω και να αποφύγουν στιγμιαία την ανερχόμενη ολίσθηση που προκλήθηκε. Τρεις αντίπαλοι έπεσαν στην θάλασσα μαζί με το τσιμέντο να τους κάνει παρέα, δίνοντάς μου το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Πιάστηκα από την κομμένη άκρη του πατώματος και σηκώθηκα στο ίδιο ύψος με αυτούς που επέζησαν. Με το σπαθί στο χέρι και με την έκπληξη που τους έκανα, δεν θα χρειαζόταν να προσπαθήσω και πολύ για να τους κόψω. Τους κοίταξα κατάματα και είδα τον τρόμο τους να τρέχει με την μορφή δακρύων. Μπόρεσαν όμως να τραβήξουν και οι δύο τα ξίφη τους έτοιμοι σωματικά για μάχη. Φορούσαν επίσημες άσπρες στολές με το σήμα των Marine στο μπροστινό μέρος.
-Άρα έχω να κάνω με σκουπίδια ε?
Όρμησα με ένα συνεχές χαμόγελο στους εναπομείναντες, τοποθετώντας το σπαθί μου στο ύψος του στομαχιού του ενός. Με μία γρήγορη κίνηση, έσκισα βαθιά εκείνο το σημείο, με αποτέλεσμα να αρχίζουν να κυλούν μαζικά τα όργανά του. Του χάριζα έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Ο διπλανός του δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα, διότι όλα αυτά έγιναν σε απειροελάχιστο χρόνο. Η λεπίδα μου διαπέρασε σαν χαρτί την καρδιά του, την οποία μετά έστυψα στριφογυρνώντας το όπλο μου. Ποτάμια αίματος κύλησαν από τον πλέον άψυχο άντρα.

Αφού έβγαλα το σπαθί μου από την θανάσιμη πληγή, γύρισα και κοίταξα τον ετοιμοθάνατο δίπλα.
-Γιατί με ψάχνατε? Τί θέλατε από εμένα και τί θα με κάνατε μετά? Απάντα για να σου απαλύνω τον θάνατο.
Δεν με άκουσε και αυτό γιατί είχε επικεντρωθεί πλήρως στην τρύπα που του δημιούργησα. Το σοκ από την επίθεση του είχε καταστρέψει το μυαλό και δεν υπήρχε περίπτωση να μπορούσε να ξαναμιλήσει ότι και να γινόταν. Περίμενε τον θάνατό του με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Εφόσον δεν μπόρεσα να αποσπάσω πληροφορίες από αυτόν, τον έψαξα και βρήκα καπνογόνα μαζί με ένα άσφαιρο πιστόλι. Τα πήρα όλα και απέφυγα να κάνω το ίδιο και στο πτώμα λόγω του ότι θα λέρωνα τα ρούχα μου με το ατελείωτο αίμα που τον είχε βάψει ολόκληρο. Κοίταξα το υπόλοιπο λιμάνι που ανοιγόταν πίσω μου και προχώρησα προς τα εκεί βάζοντας το σπαθί στην θήκη του. Για να ήταν τόσο προσεκτικοί και οργανωμένοι οι Marine, αυτό σημαίνει πως είτε με περίμεναν έχοντας στα χέρια τους την λίστα επικυρηγμένων είτε κάτι άλλο συνέβαινε. Θα το μάθαινα σύντομα και πιο συγκεκριμένα το πρωί μόλις ξυπνούσα. Είχα πάντα την προσοχή μου στον περίγυρό μου για τυχόν εχθρούς μιάς και η περιπολία που κατέστρεψα θα ανακαλυπτόταν γρήγορα και θα ειδοποιόντουσαν όλοι. Αυτό μου έδινε τεράστιο μειονέκτημα όσον αφορά την διαμονή μου στο νησί. Και αυτό επίσης μου έλεγε πως έπρεπε να φύγω ταχύτατα από το ίδιο το νησί. Μπήκα μέσα σε ένα σύμπλεγμα σπιτιών και ακολούθησα το ένστικτό μου για να βρω ένα μέρος να περάσω το βράδυ. Έτοιμος να βγω σε έναν πλατύ δρόμο που φαινόταν να είναι κεντρικός, περιόρισα τα βήματά μου και έμεινα σιωπηρός. Στάθηκα πάνω στον τοίχο του διπλανού σπιτιού και παρατήρησα άλλη μία ομάδα από Marine να περπατούν στην αγχωτικά ήσυχη βραδιά. Αυτή η περιπολία αποτελούνταν από πέντε άτομα και όλοι τους κρατούσαν όπλα και όχι απλά ξίφη. Κρύφτηκα όσο καλύτερα μπορούσα μέσα στο στοιχείο μου, την νύχτα, προσπαθώντας να αποφύγω την προσοχή τους και το βλέμμα τους.

Πέρασαν από μπροστά μου αλλά δεν με κατάλαβαν. Αυτό ήταν καλό για εμένα. Ευτυχώς μπόρεσα τελικά να πιέσω πίσω το ένστικτό μου που μου φώναζε να τους σφάξω. Με έναν μεγάλο διασκελισμό πέρασα από πίσω τους στο επόμενο στενάκι. Η πρόσπάθειά μου όμως να τους ξεφύγω απέτυχε καθώς κι άλλη περιπολία πέρασε από μπροστά μου. Έστριψα πέρα δώθε για να βρω ένα μέρος να κρυφτώ και το μάτι μου έπιασε μία σκάλα. Πρόλαβα και ανέβηκα πριν με δουν και αποφάσισα να την ανέβω και να περάσω το βράδυ μου εκεί. Στο τελευταίο σκαλοπάτι αναγκάστηκα να σκύψω, διότι μπροστά μου εμφανίστηκε ένας Marine ο οποίος εκείνη την ώρα κρατούσε κιάλια. Την ώρα που θα φώναζε πρόλαβα να τον βουλώσω χώνοντας το σπαθί μου στο λαρύγγι του. Το πτώμα του πήγε να πέσει από τις σκάλες αλλά το πρόλαβα και το έριξα στην οροφή. Αφού το άφησα εκεί, κοίταξα γύρω μου αλλά μόνο σκοτάδι υπήρχε παντού. Τότε, χωρίς να το περιμένω, ένιωσα τρομερό πόνο στο μάτι μου και τότε τυφλώθηκα στιγμιαία. Αρχικά δεν κατάλαβα τι γινόταν αλλά η επόμενή μου σκέψη χρειαζόταν επιβεβαίωση. Έσκυψα γρήγορα και έβαλα στο ύψος του κεφαλιού μου (όταν είμουν όρθιος) την παλάμη μου και την κοίταξα. Είμουν σωστός... με σημάδευαν με λέιζερ. Με είχαν εντοπίσει αρκετοί καθώς η παλάμη είχε καλυφθεί από κόκκινες κουκίδες που προμύνευαν τον θάνατο. Έτρεξα και κατέβηκα από την οροφή αρκετά απρόσεκτα με αποτέλεσμα να με βρει και μία τυχαία περιπολία. Άρχισαν να φωνάζουν και να με κυνηγούν. Συνέχισα να τρέχω... και να τρέχω... και να τρέχω. Κατέληξα μέσα σε ένα εγκαταλελειμένο σπίτι στο οποίο αποφάσισα να περάσω το βράδυ μου αφού βεβαιώθηκα πως δεν με ακολουθεί κανείς.
-Τι στον διάολο συμβαίνει εδώ!? Γιατί υπάρχει τόσο σφιχτή άμυνα σε αυτό το μέρος!?
Είδα σε ένα σκονισμένο τραπέζι μία παλιά εφημερίδα. Την άνοιξα και την διάβασα. Ήταν παλιά μιάς και την είχα ξαναδιαβάσει. Όμως τότε μου είχε ξεφύγει ένα μέρος... Ένα θέμα με ένα συγκεκριμένο πλήρωμα στον τίτλο του...
-...Insanity Pirates?

Συνέχισα να διαβάζω το άρθρο που είχε γραφεί γι'αυτούς αλλά τελικά δεν βρήκα κάτι σημαντικό και ενδιαφέρον πάνω τους. Για να έχασαν ένα μέλος τους από τους αντιπάλους, σήμαινε πως ήταν αδύναμοι. Έκλεισα την εφημερίδα και την πέταξα πέρα. Έκλεισα τα μάτια μου για να κοιμηθώ έχοντας πάντα την λαβή του σπαθιού μου στο χέρι. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ένας εκωφαντικός ήχος μετέτρεψε το εγκαταλελειμένο σπίτι σε γλώσσες φωτιάς. Ξύπνησα κατευθείαν και έλεγξα το μέρος το οποίο καλυβόταν πλέον από φλόγες. Προσπάθησα να φύγω αλλά δεν βρήκα κάποια ασφαλή διέξοδο πέρα από τα παράθυρα. Βρισκόμουν στον δεύτερο όροφο και αν είμουν τυχερός μπορεί και να επιζούσα με κάποιο σπασμένο πόδι ή χέρι. Δεν κατάλαβα κάτι παρ'όλα αυτά. Πως με βρήκαν πάλι? Με ακολούθησαν κρυφά μέχρι εδώ? Έδιωξα για εκείνη τη στιγμή τις σκέψεις από το μυαλό μου και πήρα φόρα. Έτρεξα προς ένα παράθυρο και έπεσα πάνω του με αποτέλεσμα να σπάσει. Το θέαμα που είδα αφού πετάχτηκα έξω από το σπίτι ήταν απελπιστικό. Το φεγγάρι φώτιζε τον δρόμο στον οποίο είχαν μαζευτεί καμιά 20αριά Marines με τα όπλα στα χέρια τους. Με το που με είδαν ξεκίνησαν τις κινήσεις τους. Με σημάδεψαν με τα τουφέκια και τα πιστόλια και άρχισαν να πυροβολούν. Μπορούσα να νιώσω πολλές σφαίρες να περνούν ξυστά από εμένα και άλλες να με σκίζουν σε πολλά σημεία. Από κάτω μου δεν υπήρχε κάτι το οποίο θα με έσωζε από την πτώση χωρίς κάποιο τίμημα. Ενστικτωδώς τότε, έβαλα το πόδι μου στον τοίχο του φλεγόμενου κτηρίου και τον έπρωξα στον αέρα με δύναμη δίνοντάς μου μία διαγώνια ώθηση προς την αντίπαλη ομάδα. Αν πέθαινα εδώ, τουλάχιστον θα έπαιρνα και κάποιος μαζί μου. Είχα προετοιμαστεί για τον θάνατο πλήρως μετά από όσα έγιναν στο παρελθόν και έτσι δεν μπορούσε να με ενδιαφέρει περισσότερο. Κι όμως, καθώς έπεφτα προς το μέρος τους ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Πονούσα και το σώμα μου δεν μπορούσε να κουνηθεί πλήρως. Ένα σημείο μέσα μου δεν ήθελε να πεθάνω εδώ και φυσικά όχι από τα σκουλήκια που βρίσκονταν απέναντί μου.
-Θα επιζήσω!

Αναμνήσεις θόλωσαν την όρασή μου και μου θύμισαν τους στόχους μου. Αν έπεφτα εδώ, όλες μου οι ενέργειες θα πήγαιναν χαμμένες. Ήθελα επιτέλους να φύγω από εδώ αφού πρώτα ξέσκιζα κάθε σώμα με το σπαθί μου. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά όλο και πιο δυνατά καθώς αυτό το συναίσθημα θα έπαιρνε μορφή εκείνη τη στιγμή. Το ένστικτό μου μου έλεγε ξεκάθαρα να σκοτώσω τον καθένα εκεί. Έχοντας ήδη το σπαθί στο χέρι μου, ετοιμάστηκα για την μάχη όμως τότε κάτι απρόοπτο συνέβη. Μία σφαίρα τρύπησε το στήθος μου και με διαπέρασε αφήνοντας πίσω της ένα μικρό άνοιγμα. Μέσα στην έκστασή μου δεν ένιωσα πόνο αλλά κατάλαβα το συμβάν κανονικά. Θυμός με κατέλαβε αλλά ακόμα και αυτό δεν έφτανε για να με σώσει από εδώ. Το μάτι μου μαύρισε κάνοντάς με να πιστεύω πως το τέλος έφτασε. Ο ήχος που έκανε το ξύλο και το γυαλί όταν έσπαγαν με ξύπνησε απότομα. Κοίταξα πίσω μου και είδα ένα σπασμένο παράθυρο εκεί και το φεγγάρι να ρίχνει το φως του μέσα στο δωμάτιο που βρισκόμουν. Χωρίς να το σκεφτώ, έβαλα το χέρι μου στο στήθος μου για να σταματήσω όσο μπορούσα την εξωτερική ροή του αίματος χωρίς όμως να κοιτάξω την πληγή γιατί αλλιώς μπορεί να αποθαρρυνόμουν. Έριξα ένα βλέμμα από το παράθυρο και πρόσεξα πως αντί να πέσω στο έδαφος ή πάνω στους Marine είχα τελικά χρησιμοποιήσει την ορμή αυτή για να καταστρέψω ένα παράθυρο από το απέναντι κτήριο. Άρχισα να τρέχω για να σωθώ. Έτρεμα για πρώτη φορά μετά από καιρό και φοβόμουν. Φοβόμουν μήπως δεν κατάφερνα τίποτα και άφηνα το πτώμα μου σε αυτό το μέρος. Ήδη αυτό το τρομερό συναίσθημα είχε ρουφήξει όλη μου την ενέργεια και σε συνδιασμό με την κούραση, έκανε τις πιθανότητές μου για να μείνω στην ζωή ακόμα λιγότερες. Κατέβηκα κάποια σκαλιά και βρέθηκα στο υπόγειο του σπιτιού. Εκεί υπήρχε μία εξωτερική πόρτα την οποία θα χρησιμοποιούσα για να βγω. Την ώρα που κατευθυνόμουν εκεί τα φώτα άνοιξαν ξαφνιάζοντάς με. Μία κοπέλα με τον άντρα της, λογικά οι κάτοικοι του διαμερίσματος, στέκονταν εκεί τρομοκρατημένοι που με είδαν. Δεν μπορούσα να καθυστερήσω και ούτε να τους αφήσω να ειδοποιήσουν τους Marine. Άφησα πίσω μου τα άψυχα σώματά τους και άνοιξα την πόρτα. Με έβγαλε στον κεντρικό δρόμο.

Δεν σκέφτηκα από που να πάω για να φτάσω στο λιμάνι και έτσι διάλεξα τυχαία να τρέξω προς τα αριστερά. Δεν άκουσα ποδοβολητό από πίσω μου αλλά ήξερα πως με παρακολουθούσαν και πως αν σταματούσα έστω και για λίγο θα με έπιαναν. Βρήκα μία μικρή περιπολία που αποτελούταν από τέσσερα άτομα. Έκανα τον διασκελισμό μου όσο αθόρυβο μπορούσα και μόλις έφτασα κοντά, ξεκίνησα την επίθεσή μου. Κάρφωσα το όπλο μου στον σβέρκο του ενός και αστραπιαία το έβγαλα έτοιμος να αποκεφαλίσω τον επόμενο. Εκείνοι θα άκουσαν το βήμα που έκανα για να ισορροπίσω και γύρισαν. Ένας από αυτούς δεν ήταν τόσο γρήγορος και δεν απέφυγε την μοίρα του. Το κεφάλι του από την πάνω γνάθο και ψηλότερα έπεσε στο έδαφος. Οι τελευταίοι δύο βρήκαν την ευκαιρία και με μία γρήγορη κίνηση πήραν θέση άμυνας. Ενώ ο ένας από τους δύο είχε μπει μπροστά από τον άλλον, είδα τον δεύτερο να βγάζει ένα Den Den Mushi. Κάλεσε κάποιον και άρχισε να μιλάει. Συνειδητοποίησα ότι αν δεν έκανα κάτι σύντομα, θα περικυκλονώμουν πριν καλά καλά το καταλάβω. Όρμησα με ταχύ βήμα μπροστά και με μία επιτυχημένη προσποίηση, πέρασα τον έναν ο οποίος τελικά παραπάτησε και έπεσε κάτω. Απορροφημένος ο δεύτερος με το να παραδώσει την κατάστασή του στους συντρόφους του δεν κατάφερε να δει την κοφτερή και θανάσιμη λεπίδα μου να κόβει το σώμα του στην μέση. Έπιασα το Den Den Mushi στον αέρα και γύρισα για να αποτελειώσω τον τελευταίο. Σκούπισα την ματωμένη λεπίδα μου πάνω στα κάτασπρα ρούχα τους και απάντησα με έναν χαιρετισμό στις πολλαπλές ερωτήσεις του ανθρώπου στην άλλη γραμμή.
-Δεν ξέρω ποιος είσαι και τι θες αλλά ένα θα σου πω. Μην κουνηθείς... κάτσε εκεί και περίμενέ με... Ο Χάρος δεν θα αργήσει να έρθει και να σου πάρει την ζωή!

Είμουν έτοιμος να το πετάξω πίσω μου και να το καταστρέψω, αλλά μου προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι έμεινε σιωπηλός ο συνομιλητής. Περίμενα λίγο ακόμα και μετά άκουσα ένα γέλιο από εκείνον.
-Χαχαχα... ξέρω ότι ακόμα με ακούς! Καταραμένε, δεν πρόκειται να φύγεις από το νησί ότι και να γίνει. Έχεις προκαλέσει πολλές συμφορές εδώ για να σε αφήσω έτσι. Αν θες προσπάθησε να με σκοτώσεις.. θα δεις τα ίδια σου τα μέλη να κείτονται παντού στο έδαφος. Θα κολυμπούν στην λίμνη αίματος που εσύ θα έχεις δημιουργήσει. Σε προκαλώ... εγώ ο παντοδύναμος Captain Morg...
Το έριξα κάτω και το πάτησα, κομματιάζοντάς το. Μετά από αυτό συνέχισα τον δρόμο μου προς την αναζήτηση του λιμανιού. Το γρήγορο τρέξιμό μου επιβράδυνε με απίστευτο ρυθμό όταν βρέθηκα μπροστά σε έναν μεγάλο τοίχο που μου εμπόδιζε τον δρόμο. Αυτός ο τοίχος, επεκτεινόταν με τεράστιο μήκος, τέτοιο που το μάτι μου δεν μπορούσε να δει το τέλος. Θεώρησα πως είχα φτάσει σε κάποιο σπίτι πλουσίων ή ακόμα καλύτερα, στην βάση των Marine. Ένα άλμα που ξόδεψε αρκετή από την λιγοστή ενέργεια που μου είχε απομείνει με έφερε στο ύψος του τείχους. Από την άλλη πλευρά, μπορούσες να παρατηρήσεις ένα πελώριο κτήριο με το σήμα των αθλίων απ'έξω. Έπεσα από την μέσα πλευρά και ξεκίνησα την εξερεύνηση. Κρεμάλες, εκτελεστικοί τοίχοι και πολλά άλλα τέτοια εργαλεία θανατικής ποινής απλώνονταν στον απέραντο ελεύθερο χώρο μέχρι και το κεντρικό κτήριο. Οι Marines αυτού του νησιού σίγουρα δεν ήταν καθόλου ίδιοι με όσους είχα ξαναβρει. Φαίνονταν πολύ πιο διεφθαρμένοι και πονηροί, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να ολοκληρώσουν τον σκοπό τους. Θα κατέστρεφα όμως την αυτοπεποίθεσή τους μαζί με τα πιστεύω τους. Ακόμα και αν μου κόστιζε την ζωή μου, θα τους μάθαινα ότι με αντίπαλο εμένα, δεν μπορείς να έχεις τέτοια συμπεριφορά...

Ο δρόμος με πήγε προς το κτήριό τους. Έφτασα περίπου στην μέση του στρατόπεδου μέχρι που δεκάδες ακτίνες φωτός με έλουσαν από παντού. Κάλυψα το μάτι μου με τα χέρια μου για να μην τυφλωθώ και περίμενα.
-Μείνε ακίνητος αλλιώς θα σε εκτελέσουμε! Συλλαμβάνεσαι για παράνομη και ύποπτη είσοδο στο νησί ενώ παράλληλα έχουμε και πολλαπλές αποδείξεις ότι εσύ ευθύνεσαι για τον θάνατο Marine και φυσικά τον εμπρησμό εγκαταλελειμένου κτηρίου. Και για να μην επιβαρύνω την θέση σου, μπορώ να παραλείψω την ένοπλη ληστεία και δολοφονία αθώου αντρόγυνου σε διαμέρισμα δίπλα από το σπίτι που έβαλες φωτιά. Όλες αυτές οι καταγγελίες φτάνουν για να μπεις φυλακή για τουλάχιστον 1000 χρόνια. Ούτε οι 10 επόμενοι απόγονοί σου δεν θα φτάσουν για να ξεπληρώσουν το ιστορικό σου.
-Fufufu...
-Γιατί γελάς!?
-Ώστε και λάθος ευθύνες πάνω μου ε? Τόσο διεφθαρμένοι που μπορώ να ξεράσω αίμα για χάρη σας! 1000 χρόνια φυλακή? Μην με κάνετε να γελάω... το ιστορικό μου δεν γεμίζει από τόσο μικρές επιτυχίες και κατηγορίες όπως ένας εμπρησμός και μία ληστεία. Μετρήστε τα πτώματα που έχω αφήσει πίσω μου κυρίως από Marine, ακόμα και εκατομύρια χρόνια δεν αρκούν για να ξεπληρώσω τις αμαρτίες μου! Το σημείο στο οποίο βρίσκομαι δεν είναι απλό. Έχω δεχτεί πλήρως πως δεν μπορεί να υπάρξει λύτρωση για την ψυχή μου αν δεν ολοκληρώσω τον σκοπό μου. Φορτώστε όσες ψεύτικες και μικρές κατηγορίες μπορείτε... δεν μπορείτε να με επιβαρύνεται άλλο...
-Τότε μας μένει μόνο μία επιλογή... Σκοτώστε τον!
-Θα προσπαθήσω να διασκεδάσω όσο περισσότερο γίνεται... φέρτε μου την Κόλαση την ίδια... Θα υποταχθεί σε εμένα για έναν και μόνο λόγο... Είμαι ο δαίμονας που την κυβερνά!

Σκόνη σηκώθηκε παντού από τον μεγάλο αριθμό Marine που έφτανε στο μέρος μου. Λίγο μετά, περικυκλώθηκα από ένα αμέτρητους αντιπάλους εκ των οποίων όλοι χρησιμοποιούσαν η τραγική πλειοψηφία χρησιμοποιούσε όπλα όπως σπαθιά και ξίφη ενώ 2-3 κρατούσαν τουφέκια. Το φως που είχαν ρίξει πάνω μου από προβολείς έφυγε και ακολούθησε το γεύμα μου. Μπροστά όρμηξαν κάπου στους τρεις αν έβλεπα καλά και άλλοι δύο από πίσω. Την ώρα που ο πρώτος από τους μπροστά προέκτεινε το σπαθί του με μία οριζόντια επίθεση, έσκυψα και απέφυγα την λεπίδα του ενώ παράλληλα χάρισα θάνατο σε έναν πισινό. Αυτό φυσικά πραγματοποιήθηκε έχοντας το σπαθί του πρώτου επιτεθέμενου να σκοτώσει τον συνάδελφό του ο οποίος προσπάθησε να με σκοτώσει πισώπλατα. Το σπαθί μου βγήκε αυτόματα από την θήκη του και εισχώρησε στην καρδιά του "προδώτη" Marine. Σε μία απελπισμένη απόπειρα να με τραυματίσει, ο δεύτερος που ήταν από πίσω μου βούτηξε στο σκοτάδι με την ελπίδα πως θα με πετύχαινε κάπως. Γύρισα πλευρά και του έριξα δυνατή κλωτσιά στο καλάμι του αριστερού ποδιού την ώρα που το χρησιμοποιούσε για να πατήσει στο έδαφος. Έπεσε με τα μούτρα κάτω και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να του τελειώσω την ζωή. Οι δύο τελευταίοι που απέμειναν πήραν πολύ αέρα. Τους άφησα ένα μου σημείο εντελώς αφύλακτο και τσίμπησαν. Ο ένας πέταξε το ξίφος του πάνω μου ενώ ο άλλος είπε να πλησιάσει πιο κοντά στον τάφο του. Έπιασα στον αέρα το ξίφος από την στριφογυριστή λεπίδα και το κάρφωσα στο πόδι αυτού που με πλησίασε. Σφάδαξε από τον πόνο και άφησε το σπαθί του να πέσει. Έφερα το όπλο μου στο μέρος του και δίνοντάς του μία ανοδική πορεία, του δημιούργησα μία κάθετη πληγή που ξεκινούσε από τον δεξί τετρακέφαλο (μυς πάνω από το γόνατο) μέχρι το αριστερό του μάτι. Αμέσως μόλις τελείωσε η επίθεση αυτή, πέρασα στον πλέον άοπλο και με μία δυνατή και καλοζυγισμένη μπουνιά του γύρισα ολόκληρο το κεφάλι σπάζοντας την σπονδυλική του στήλη.

Έριξα ένα απειλητικό βλέμμα στους υπόλοιπους που στέκονταν και έβλεπαν την σφαγή των φίλων τους. Στην αρχή δίστασαν αλλά μετά αποφάσισαν να επιτεθούν όλοι μαζί. Το τσούρμο που με περικύκλωσε με πλησίασε με απότομη ταχύτητα σε πολύ λίγο χρόνο, δίνοντάς μου μόνο μία επιλογή. Έβαλα το ελεύθερό μου χέρι στο Kimono και έβγαλα τα καπνογόνα που είχα πάρει από το νεκρό σώμα ενός Marine με το που έφτασα στο νησί. Τα έριξα κατευθείαν κάτω και ο τόπος γέμισε με καπνό. Κάλυψα το πρόσωπό μου με το ρούχο μου για να μην εισπνεύσω αν και με τόσο πυκνό που έχει σχηματιστεί δύσκολα θα έβγαινα από εδώ χωρίς λίγο βήχα για άλλες 2-3 μέρες. Κι όμως, δεν επηρεαζόμουν από τον καπνό παρ'όλο που είσπνευσα αρκετό στο τρέξιμο που ξεκίνησα. Το αγνόησα για εκείνη τη στιγμή και γύρισα στο αρχικό μου σχέδιο. Ολότελο μακελειό για την αντίπαλη παράταξη. Με το σπαθί μου στο χέρι άρχιζα να σπέρνω τον θάνατο μέσα στην σύγχυση. Δεν μπορούσε να με δει κανείς και αν το κατάφερνε κάποιος, τότε είχα την τιμή να είμαι το τελευταίο άτομο που έβλεπε σε αυτόν τον κόσμο. Με το πέρασμα των δευτερολέπτων ο καπνός άρχιζε να υποχωρεί μέχρι που η όραση όλων καλυτέρεψε αρκετά. Ένας τους, πήδηξε στον αέρα αλλά τον απέκρουσα. Συνέχισε να ασκεί πίεση με το σπαθί του αλλά ήταν ανώφελο. Όταν προετοιμάστηκα να τον σκοτώσω, μία μεγάλη σκιά με κάλυψε και πρόσεξα πως η νέα έκφραση του Marine, που κοίταξε πίσω μου, ήταν ο τρόμος. Έκανα να γυρίσω το κεφάλι αλλά δεν πρόλαβα... Το μόνο που είδα ήταν ένα τσεκούρι να κόβει το σώμα μου κάθετα στην μέση μαζί με του Marine. Καθώς το ένα μου μισό έπεφτε, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα παρά μόνο πως το τέλος είχε ήδη έρθει για εμένα. Είχα πεθάνει....

Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση η όρασή μου δεν χάθηκε. Το μάτι μου δεν μαύρισε και συνέχισε να ανοιγοκλείνει. Ένιωσα πως η καρδιά μου δεν είχε σταματήσει να χτυπάει. Μέσα στο μαύρο πέπλο της νύχτας μόνο το έντονο φως ενός προβολέα μου έδωσε την ευκαιρία να δω καπνό να βγαίνει από τα κομμένα μέλη του σώματός μου. Ήταν κάτι που είχα αγνοήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Όταν έπεφτα στο Mirrorball, όταν μπήκα στην ψευδαίσθηση στο ίδιο νησί και όταν δοκίμασα να κάνω το ίδιο κόλπο και στην πραγματικότητα. Παντού υπήρχε καπνός.
-Το φρούτο...
-Ώστε αυτά ήταν τα τελευταία σου λόγια...
Ο φόβος μου έγινε η επόμενη δύναμή μου. Τα δύο κομμάτια του σώματός μου έγιναν σκέτος καπνός και αναδύθηκε στον αέρα. Καθ'όλη την διάρκεια αυτή εγώ μπορούσα να δω τους πάντες από κάθε θεμιτό σημείο μέσα στα όρια του καπνού. Θέλησα να ξαναπάρω την αρχική μου μορφή και έγινε. Ο καπνός συμπυκνώθηκε σε ένα σημείο και άρχισε να παίρνει μορφή, μέχρι που εμφανίστηκα όπως πριν. Το σημάδι από το κόψιμο είχε εξαφανιστεί λες και δεν κόπηκα ποτέ. Και η τρύπα στο στήθος μου είχε κλείσει αν και αμφιβάλλω αν είχε ανοίξει ποτέ με τέτοια δύναμη που κατείχα. Κοίταξα τον μεγαλόσωμο άντρα που φαινόταν να ήταν ο αρχηγός τους. Ακόμα και η φωνή του ήταν ίδια με του τύπου που μιλούσα στο Den Den Mushi.
-Τί συμβαίνει εδώ? Πώς ξανασύνδεσες τα κομμένα μέλη σου?
-Αυτό θα το αφήσω να το βρεις μόνος σου!
Μπορούσα να ελέγξω τον καπνό! Προέκτεινα τα χέρια μου μπροστά και σκέφτηκα πως ήθελα να πετάξω ένα κύμα καπνού από εκεί. Το μόνο που συνέβη όμως ήταν να βγει λιγοστός και καθόλου πυκνός καπνός, ο οποίος αφού βγήκε, πέταξε και χάθηκε στην ατμόσφαιρα. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να ελέγξω κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορούσα να κάνω σε αυτό το επίπεδο ήταν να πολεμίσω με ότι ήξερα... Σήκωσα το σπαθί μου και όρμησα στον μεγαλόσωμο άντρα.

Πρόσεξα πως στο χέρι του είχε ενσωματώσει ένα γιγαντιαίο τσεκούρι, με το οποίο με είχε κόψει στα 2 πριν. Εκείνος σήκωσε ψηλά το τσεκούρι και ετοιμάστηκε να το κατεβάσει. Έτρεξα προς εκείνο το σημείο για να νομίζει πως θα πέσω στην παγίδα του και μόλις είδα το χαμόγελό του πείστηκα πως θα το έχαβε. Έφτασα εκεί και παρατηρώντας μία μικροσκοπική κίνηση του ώμου του μπόρεσα να καταλάβω πως το τσεκούρι θα έπεφτε. Συγκέντρωσα όλη μου την δύναμη σε ένα μικρό άλμα, αρκετό για να πεταχτώ με ιλιγγειώδες ταχύτητα προς τον εχθρό μου. Η κίνηση που έκανε για να με κόψει ήταν μακράν πιο αργή και δεν θα με έφτανε ποτέ. Έχοντας φέρει το σπαθί στο ύψος την μέσης μου με την μύτη του να κοιτάζει πίσω μου, τον έσκισα στην κοιλιά βαθιά με οριζόντια επίθεση. Μούγκρισε από τον πόνο και επιχείρησε κάτι που θύμιζε σε καμικάζι. Με το τσεκούρι του χωμένο στο έδαφος και εμένα κάτω από το στήθος του, προσπάθησε να τραβήξει το τσεκούρι και να με κόψει μαζί με τον ίδιο. Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν να απομακρύνει ένα κομμάτι της σάρκας του από το πόδι του. Εγώ είχα απλά πηδήξει πλάγια και τον απέφυγα.
-Δεν θα χάσω!! Είμαι ο Captain Morgan! O τύρανος του νησιού και ο πιο δυνατός πολεμιστής στους Marine. Δεν γίνεται να χάσω από εναν τύπο που ήρθε τυχαία στο νησί μου! Αααα!
Άρχισε να χάνει τα λογικά του ενώ ταυτόχρονα στριφογύριζε τυχαία το τσεκούρι του στον αέρα κόβοντάς τον. Σταμάτησε από την κούραση και τότε μου δόθηκε η τελική ευκαιρία. Έφτασα δίπλα του και έκοψα το πίσω μέρος του γόνατού του αναγκάζοντάς τον να γονατίσει. Με το σπαθί μου καρφωμένο αυτή τη φορά στην πλάτη του, σκαρφάλωσα στους ώμους του από όπου θα τον αποτελείωνα.

-Εδώ τελειώνει η ζωή σου... "Τύρανε"!
Άρχισα να κλοτσάω τον σβέρκο του χωρίς σταματημό μέχρι που άρχισα να ακούω κάποιους ενδιαφέρον θορύβους από το κόκαλο. Έπεσε με τα μούτρα στο έδαφος και τότε σήκωσα το σπαθί μου στον αέρα. Το κατέβασα αργότερα με δύναμη, διαπερνώντας το κρανίο του και τελικά το αμμώδες έδαφος. Οι Marines τριγύρω κοίταζαν το γεγονός με φόβο και ενθουσιασμό. Μολις έβαλα το σπαθί μου στην θέση του, οι υπόλοιποι έριξαν κάτω τα όπλα τους και άρχισαν να πανυγυρίζουν ακατάπαυστα. Πολλοί όμως σταμάτησαν να γελούν όταν το βλέμμα τους περνούσε από εμένα. Ένας τους ήρθε για να με ευχαριστήσει αλλά εγώ δεν μπορούσα να στέκομαι εκεί. Τον έπιασα από την μπλούζα και γύρισα την πλάτη του προς εμένα. Έβγαλα το άσφαιρο πιστόλι που είχα πάρει προηγουμένως και το τοποθέτησα στο κεφάλι του. Όλοι τους το βούλωσαν.
-Μην τολμήσει και με ακολουθήσει κανείς σας...
Και πάλι κανείς δεν μίλησε. Τον τράβηξα από την μπλούζα και τον έφερα μαζί μου καθώς έφευγα. Τρέξαμε και οι δύο με εμένα να τον απειλώ συνεχώς. Του είπα να με κατευθύνει στο λιμάνι και το έκανε γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Μόλις φτάσαμε, σταμάτησα και τον κοίταξα. Είχε δακρύσει από τον φόβο του και έτρεμε.
-Μην φοβάσαι... απλά θα πάρω ένα πλοίο από αυτά εδώ και θα φύγω. Πριν από αυτό, όμως κατάλαβέ με. Δεν μπορώ να σε αφήσω να ζήσεις... πρέπει να σου πάρω την ζωή. Με συγχωρείς!
Τον σημάδεψα με το άσφαιρο πιστόλι στο κεφάλι και όταν εκείνος έκλεισε τα μάτια και έσφιξε τα δόντια εγώ πάτησα την σκανδάλη. Δεν υπήρχε σφαίρα και έτσι δεν ακούστηκε τίποτα άλλο παρά η σκανδάλη να πατιέται. Περίμενε ακόμα τον θάνατό του. Ανέβηκα στο πλοίο που διάλεξα και σήκωσα γρήγορα την άγκυρα. Το πλοίο ξεκίνησε σιγά σιγά με τον Marine στο λιμάνι να συνειδητοποιεί σιγά σιγά ότι τον κορόιδεψα. Άρχισε να κλαίει από τον φόβο που ένιωσε...
-Fufufu... Είσαι γελίος φίλε! Να ξέρεις... Θα ξαναγυρίσω εδώ κάποτε... έτσι για να μην επαναπαύεστε και νομίζετε ότι γλιτώσατε από την τυρανία...
Η εφιαλτική και κουραστική νύχτα τελείωσε για εμένα με τον ήλιο να σηκώνεται στον ουρανό...

Τέλος The Infinite Power's Spark! Smoke Has Appeared!

Όνομα: Takasugi Shinsuke
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 9
Beli: 29.000
Bountys: +5.000.000
Παρατηρήσεις: Έκοψα μόνο επειδή υπήρε ενα ίχνος υπερβολής στις μάχες σου.Κατά τα άλλα πάρα πολύ καλή ιστορία.