[Τελος]White Noise

Στην προηγούμενη ιστορία:
Μετά από μια τρελή ημέρα στο Mirror Ball Island όπου συνάντησα τον επαναστάτη Kuran Kaname
και αντιμετωπίσαμε εμφανίσεις ζόμπι, τρελές γριές και μάντισσες με περίεργες δυνάμεις έφυγα από το νησί με μια προειδοποίηση από τον Commander Superbi Squalo.


Ήταν 5 τα ξημερώματα και δεν είχα ύπνο. Το μήνυμα που μου είχε δώσει ο Squalo με είχε ανησυχήσει πολύ αλλά δεν έπρεπε να μάθουν κάτι οι συνεπιβάτες μου για αυτό οπότε το έσκισα και το πέταξα στην θάλασσα...

4 ώρες πριν...

-Ααα μιας και το θυμήθηκα κάτσε να ανοίξω το γραμμα.
Είπα και έβγαλα από την τσέπη μου έναν διπλωμένο φάκελο. Ήταν κλεισμένος με κερί και σφραγισμένος με το σήμα του Squalo. Τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά για να το είχε σφραγίσει έτσι καθώς ο Squalo ποτέ δεν ήταν των τύπων. Τον ήξερα από την “ακαδημία” όταν πρωτοξεκίνησα. Ήμασταν κάπως ίδιοι καθώς οι περιστάσεις μας έφεραν να γίνουμε Marines και όχι τόσο η αίσθηση δικαιοσύνης. Αυτός λάτρευε τις μάχες και εγώ είχα τους δικούς μου λογούς. Άνοιξα τον φάκελο και έβγαλα ένα διπλωμένο χαρτί, το οποίο ξεδίπλωσα, και ξεκίνησα να διαβάζω.

-Μετά την τελευταία σου επίσκεψη στο Island of Illusions οι ανώτεροι έψαξαν για τον Dr Stein που είχαν πηγές ότι έμενε εκεί. Όταν βρήκαν το κατεστραμμένο του εργαστήριο και το έλεγξαν πρόσεξαν 3 πράγματα.
1) Ο Stein ήταν ακόμα ζωντανός και όχι πάνω στο νησί.
2) Δεν έμενε μόνος του
3) Βρέθηκαν υπολείμματα καμμένων πετάλων κοντά στο σπίτι.
Από αυτά καταλαβαίνεις ότι σε συνέδεσαν με τον τόπο του “εγκλήματος” και σε υποπτεύονται ότι κρύβεις αυτόν και την παρτενέρ του στο πλοίο σου καθώς ήταν ο μόνος τρόπος για να φύγουν από εκεί. Για καλό δικό σου να προσέχεις τα νώτα σου αν ισχύει κάτι τέτοιο.

ΥΓ.: Αν είναι αλήθεια ότι τους κρύβεις τότε την επόμενη φορά το καλό που σου θέλω να μου πεις τι σχεδιάζεις. Σε ξέρω αρκετά καλά για να καταλάβω ότι ετοιμάζεις κάτι μεγάλο.

Το αίμα μου πάγωσε και ένιωσα τον βραδινό αέρα να με πνίγει. Δεν περίμενα να το καταλάβουν λίγες ώρες αφού είχα φύγει από το νησί. Θα ήμουν τυχερός αν κάποιος δεν είδε την Shiro στο Mirror Ball.

Τώρα:

Καθόμουν στην πλώρη του καραβιού και κοιτούσα το κενό. Η ηρεμία της φύσης λίγο πριν την ανατολή του ηλίου ήταν κάτι το οποίο δεν συναντούσες συχνά στην θάλασσα. Όλη αυτή όμως την γαλήνη έκοψε το mini den den mushi μου το οποίο άρχισε να χτυπάει. Απάντησα αλλά το μόνο πράγμα που άκουγα ήταν παράσιτα. Ξαφνικά ένα κρώξιμο ακούστηκε και έπεσε η γραμμή. Το συμβάν αυτό με έκανε να ανατριχιάσω και θυμήθηκα τότε που αναμετρήθηκα με τον Mukuro... Πετάχτηκα όρθιος και έλεγξα που ήμασταν και ποιο ήταν το κοντινότερο νησί. Υπήρχαν 2 υποψήφιοι. Το Island of Rare Animals και το Organ Island αλλά το πρώτο ήταν ξεκάθαρα σε ακτίνα σήματος. Πήγα κατευθείαν στο τιμόνι και γύρισα το καράβι προς εκείνη την κατεύθυνση. Μέσα σε μια ώρα είχα φτάσει στο νησί όπου είδα ένα καράβι των Marine και μια αναμπουμπούλα πάνω στο πλοίο.

Συνέχεια ιστορίας: http://www.onepiecegr-rpg.com/t4280-topic

Συνέχεια από εδώ: http://www.onepiecegr-rpg.com/t4280-topic


Ο πειρατής δίχως να διστάσει μου επιτέθηκε με το μαχαίρι του αλλά η μάχη δεν άργησε να τελειώσει. Με μια κίνηση στο πλάι τον απέφυγα και με το ένα σπαθί τον έκοψα στο χέρι ώστε να του πέσει το όπλο και του έβαλα το άλλο μου σπαθί στον λαιμό.
-Συγνώμη για αυτό. Απλώς δεν αισθάνομαι άνετα κοντά σε κοφτερά πράγματα εκτός αν τα κρατάω εγώ.
-Άθλιε!
-Πως κάνεις έτσι? Θα σου πάρω άλλο... Πάρτε τον παιδιά δεν αξίζει ούτε να τον βλέπω...
Οι Marines πέρασαν χειροπέδες στον άμυαλο πειρατή και τον οδήγησαν στο αμπάρι. Γύρισα και είδα το πουλί ακόμα δεμένο να παλεύει.
-Αφήστε το ελεύθερο.
-Μααα...
-Αφήστε το είπα. Εκτός αν άλλαξαν οι νόμοι και τώρα τα βάζετε και με ζωάκια.
Κοιτάχτηκαν για λίγο μεταξύ τους και το άφησαν να πετάξει. Ώρες ώρες δεν καταλάβαινα πως λειτουργούσε το μυαλό τους.
-Κύριε σας ευχαριστούμε για την βοήθειά σας.
-Δεν χρειάζομαι ευχαριστίες από σένα. Είπα στον βοηθό του καπετάνιου.
Χωρίς περαιτέρω κουβέντες κατέβηκα από το πλοίο τους και πήγα στο δικό μου που το είχαν προσαράξει η Shiro με τον Stein. Μια ώρα μετά το πλοίο των Marine είχε φύγει.

-Και τώρα τι κάνουμε? Με ρώτησε η Shiro ενώ έπαιζε με ένα στιλέτο.
-Χμμμ... Το νησί δεν έχει να μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Αλλά μιας και είμαστε εδώ έχω μια ιδέα.
Γύρισα το κεφάλι μου προς τον Stein ο οποίος πάνω στο τραπέζι είχε μια σειρά από φιαλίδια και από ένα έβγαινε ένας πολύχρωμος καπνός.
-Stein το καλό που σου θέλω να μην εκραγεί.
-Δεν υπόσχομαι τίποτα...
-Pfff... Τελοσπάντων. Stein θέλω να μου μάθεις την τεχνική που χρησιμοποίησες πάνω μου.
-Όχι. Απάντησε σχεδόν αμέσως και χωρίς κανένα ενδιαφέρον στην φωνή του.
-Γιατί?!
-Γιατί πολύ απλά πρέπει να σου κάνω μια καλή εισαγωγή στην θεωρία του και μετά να σε προπονήσω ώστε να την τελειοποιήσεις κάτι το οποίο είναι βαρετό, χρονοβόρο και κουραστικό.
-Μήπως να σου θυμίσω ποιος σου δίνει τις πηγές σου για όλα σου τα πειράματα, την ασφάλειά σου, και την καλοπέραση σου? Του είπα με έναν ευχάριστα σατανικό τόνο.
Εκείνος ξεροκατάπιε και χωρίς να με κοιτάξει τελικά συμφώνησε.
-Τι καλά... Λοιπόν ξεκινάμε με τα βασικά μόλις φάμε πρωινό... Στην κουζιναααά!! φώναξα γεμάτος χαρά και πήγα να ετοιμάσω κάτι καλό για όλους μας.

Το πρωινό ήταν απολαυστικότατο όπως πάντα.
-"Χμ, πρέπει να το παραδεχτώ ότι τουλάχιστον μαγειρεύεις καλά." πρόσθεσε ο Stein μ' εμφανή έκφραση ευχαρίστησης.
-"Ναι αλλά μην νομίζεις πως με τα κοπλιμέντα θα γλιτώσεις την επικείμενη προπόνηση. Ούτε να το φανταστείς αυτό Stein. Κατανοητό;"
-"Ναι, ναι. Το κατάλαβα. Μην εξάπτεσαι."
Σηκώθηκε από την κουζίνα κι έκανε ένα νόημα με στους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν. Βγήκε από το πλοίο και κατευθύνθηκε προς το δάσος του νησιού. Έφτασε σ' ένα ξέφωτο και σταμάτησε. Στράφηκε στους άλλους κι άρχισε να μιλάει.
-"Λοιπόν, για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Αυτό που θα σου μάθω είναι μια τεχνική η οποία είναι αρκετά απαιτητική. Δεν μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ο καθένας. Βασικά είναι εξαιρετικά σπάνιο να τη χρησιμοποιεί κάποιος γενικά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οπότε να περιμένεις αρκετές δυσκολίες στο να την κατανοήσεις, να την μάθεις και να τελειοποιήσεις τη χρήση της. Προσωπικά δεν πιστεύω πως μπορείς αλλά αφού επιμένεις θα σε διδάξω. Για όσο όμως το κάνω θα εκτελείς κάθε τι που σου λέω όταν στο λέω. Κατανοητό;"
-"Stein, μήπως θέλεις να σου δείξω γι' άλλη μια φορά ποιος είναι το αφεντικό σε αυτή τη σχέση;" πρόσθεσε ο Jinto ελαφρώς ερεθισμένος. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν ο Stein να τον διατάζει.
-"Εσύ αναμφισβήτητα αλλά σε αυτή την περίπτωση εγώ είμαι ο δάσκαλος κι εσύ ο μαθητής. Οπότε νομίζω πως για τώρα θα κάνουμε κι οι δυο υπομονή και θ' ανεχτούμε ο ένας τον άλλο." ήρθε η απάντηση του Stein.
-"Ωραία λοιπόν, ξεκινάμε;"
-"Ναι, ας ξεκινήσουμε."
Και μια μακρά περίοδο στη ζωή του Hanna "Hanji" Jinto ξεκίνησε. Κράτησε τουλάχιστον δύο εβδομάδες αλλά στο τέλος περιχαρής μπορούσε να εφαρμόσει την τεχνική του Stein εξίσου καλά με αυτόν.

Είχαν περάσει 2 μέρες από την αποχώρησή μας απ'το Omatsuri Island. Ο Squalo μου εξήγησε τι είχε συμβεί στο νησί όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου. Η πόλη και γενικότερα όλα τα όντα στο νησί ήταν ψευδαίσθηση που δημιούργησε το Lily Carnation. Το τελευταίο, ήταν ένα ανθρωποφάγο φυτό που είχε την ικανότητα να ενσαρκώνει τις επιθυμίες του κατόχου του. O Omatsuri το χρησιμοποίησε για να "αναστήσει" τους συντρόφους του, αλλά όταν βρισκόμασταν εμείς στο νησί, κάποιος είχε καταστρέψει το κυρίως σώμα του Lily Carnation. Το λουλούδι στον αριστερό ώμο του βαρώνου ήταν το επιζών μέρος του ανθρωποφάγου φυτού, το οποίο διαλύθηκε μετά την επίθεσή μου μαζί με το σώμα του κατόχου του. Έτσι το νησί επέστρεψε στη φυσιολογική του κατάσταση, δηλαδή σε μια ακατοίκητη μάζα γης με μέτρια βλάστηση. Αν και η ιστορία με εξέπληξε στην αρχή, τώρα δε με απασχολούσε ιδιαίτερα. Αυτό που έπρεπε να μάθω να ελέγχω, ήταν η οργή μου. Κάθε φορά που εξοργιζόμουν έβγαινα εκτός ελέγχου και σίγουρα θα μου δημιουργούσε προβλήματα στο μέλλον αν δεν το διόρθωνα. Τώρα πλέαμε προς το Asuka Island, με εμένα να έχω στηρίξει το σώμα μου στο πηδάλιο του πλοίου νυσταγμένος και τον Squalo να ροχαλίζει στην πλώρη με μια εφημερίδα στο πρόσωπό του. Ο ήλιος είχε δύσει εδώ και ώρα, με αποτέλεσμα τα μάτια μου να κλείνουν συχνά, ώσπου έκλεισαν για μια τελευταία φορά και αφέθηκα στη γλυκιά αίσθηση του ύπνου.

Άνοιξα τα μάτια μου με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να χτυπούν το πρόσωπό μου. Σηκώθηκα απ'το πηδάλιο, στο οποίο είχα κοιμηθεί και τεντώθηκα. Το απαλό δροσερό αεράκι, σε συνδυασμό με το χαλαρό κούνημα του πλοίου, μου δημιουργούσαν ένα γαλήνιο συναίσθημα. Αυτό όμως διακόπηκε όταν ξύπνησε ο θορυβώδης Squalo. Έτριψα το πρόσωπό μου και πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω πρωινό. Τηγάνιζα αυγά όταν μπήκε και ο Squalo ορεξάτος να βριστούμε.
-VOOOOOOOIIIIIIIII!!!!!!! Πιο γρήγορα!!! Πεινάω!!!
-Σκάσε πρωί πρωί...
Έτσι ξεκίνησε μια καθημερινή λογομαχία για το τίποτα, η οποία όμως σκότωσε λίγο χρόνο μέχρι να ετοιμαστεί το πρωινό. Αφού φάγαμε τα αυγά, ετοίμασα δυο φλιτζάνια καφέ και πήγα στην καμπίνα μου για να πλύνω τα δόντια μου και το πρόσωπό μου, ενώ ο Squalo έκανε το ίδιο. Όταν τελειώσαμε κι αυτά, αρχίσαμε να καθαρίζουμε το πλοίο. Η δουλειά αυτή διήρκεσε τουλάχιστον 3 ώρες, αλλά είχε αποτέλεσμα. Το γεμάτο βρωμιά κατάστρωμα και δωμάτια επανήλθαν στην κανονική ομορφιά τους και η αλήθεια ήταν ότι το θέαμα μας ανακούφισε. Κάτι άλλο με προβλημάτιζε όμως, σύμφωνα με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς, θα έπρεπε να είχαμε δει στεριά εδώ και 5 ώρες, αλλά αντί αυτού ο ωκεανός φάνταζε ακόμα μεγαλύτερος. Έτσι έριξα μια ματιά στο χάρτη και την πυξίδα μου, όταν το έκανα όμως διαπίστωσα κάτι που με εξέπληξε. Δε βρισκόμασταν πια στην North Blue, είχαμε επιστρέψει με κάποιον άγνωστο τρόπο πίσω στη γεννέτηρα θάλασσά μου, την East Blue.

-Πώς είναι δυνατόν αυτό!? Χθες το βράδυ πηγαίναμε κανονικά προς το Asuka... πώς γίνεται να είμαστε στην East Blue!?
-Vooooiii!!! Τι έγινε? Γιατί πιάνεις το κεφάλι σου λες και φοβάσαι τις κουτσουλιές των γλάρων?
Το σχόλιό του με εκνεύρισε αρκετά, αλλά όταν μια κουτσουλιά γλάρου βρέθηκε στο πάνω μέρος του κεφαλιού του, άρχισα να γελάω ασταμάτητα. Όταν κι ο ίδιος κατάλαβε τι συνέβη, ξεκίνησε να ουρλιάζει και να τρέχει πάνω κάτω στο κατάστρωμα εξαπολύοντας εκρηκτικά στον γλάρο. Ύστερα από λίγο έπαψα να ασχολούμαι μαζί του και συγκεντρώθηκα στο συμβάν. Έπρεπε να μάθω πως μεταφερόμουν από θάλασσα σε θάλασσα, δεν ήταν λογικό αυτό που γινόταν... Όπως και να χε το πράγμα, τώρα βρισκόμασταν στην East, άρα έπρεπε να βάλουμε κάποιον προορισμό, αλλιώς θα πεθαίναμε από ασιτία. Το κοντινότερο νησί στη θέση μας, ήταν το Island of Rare Animals. Ένα αίσθημα χαράς με κατέκλυσε. Ίσως έβλεπα ξανά τον Gaimon, είχε περάσει πολύς καιρός στην τελική.
Πέρασαν 4 ώρες από τότε που έστρεψα το καράβι προς το νησί και τότε φάνηκε στον ορίζοντα. Πήγα στην καμπίνα μου και αφού ετοιμάστηκα, περίμενα υπομονετικά να φτάσουμε στην παραλία, όπου θα ρίχναμε άγκυρα. Εκεί όμως μας περίμενε μια έκπληξη, ένα πλοίο των Marines είχε αγκυροβολήσει πριν από εμάς. Έτσι, έριξα άγκυρα και πήδηξα με τον Squalo στο κατάστρωμα τους. Όλα ήταν στην εντέλεια και αρχίσαμε αμέσως να ψάχνουμε τα διάφορα δωμάτια, αλλά δεν υπήρχε κανένας στο καράβι. Μετά από μια σύντομη συζήτηση με τον ασπρομάλλη ξιφομάχο, αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να αφήσουμε το πλοίο μας δίπλα στο δικό τους. Ίσως αυτή η περιπέτεια να είχε και λίγη δράση τελικά.

Πηδήξαμε στην άμμο και λίγο αργότερα βρεθήκαμε να περπατάμε στο πυκνό δάσος. Η έκτασή του ήταν μεγάλη όπως την θυμόμουν και οι περίεργοι ήχοι δεν είχαν πάψει να ακούγονται στιγμή. Ο Squalo κοιτούσε μανιασμένα δεξιά και αριστερά νομίζοντας ότι τον παρακολουθούν. Για μια στιγμή σκέφτηκα να του πω τι συνέβαινε, αλλά αν το έκανα αυτό, θα έχανα την ευχαρίστηση να δω τη φάτσα του όταν μάθαινε την αλήθεια. Και μόνο στην σκέψη του τελευταίου, ένα μικρό γελάκι μου ξέφυγε.
-Τι γελάς σκουπίδι!? Γι αυτό κάτι τύποι σαν εσένα χρειάζονται πάντα την βοήθεια των άλλων για να επιβιώσουν!
-Ναι.. όπως τα λες...
-Πού πάμε? Ελπίζω να ξέρεις...
-Φυσικά και ξέρω! Ή μάλλον όχι. Δεν έχω ιδέα...
-ΤΙ!? Νόμιζα ότι είσαι από αυτήν τη θάλασσα και ότι έχεις ταξιδέψει σε όλα τα νησιά της.
-Ισχύει αυτό, αλλά πάει καιρός από τότε που επισκέφτηκα το Island of Rare Animals. Πού να θυμάμαι πως να πάω κάπου.
- Είσαι πραγματικά πολύ άχρηστος...
Τότε ακούστηκε ένα θρόισμα και ένα περίεργο ζώο εμφανίστηκε. Για την ακρίβεια το είχα ξαναδεί στο παρελθόν με την προηγούμενη επίσκεψή μου. Ήταν ένα ζώο που είχε σώμα λιονταριού και κεφάλι σκύλου.
-Vooooiiii!!!! Τι είσαι εσύ!? φώναξε ο Squalo πηδώντας μπροστά για να αντιμετωπίσει το περίεργο ζώο.

Το ζώο μας πλησίασε και ο Squalo ετοιμάστηκε να του ορμήσει. Αποφάσισα να αφήσω το ζώο να ζήσει και έπιασα τον ξιφομάχο απ'το μπράτσο για να σταματήσει. Εκείνος με κοίταξε ερωτηματικά και κατέβασε προς στιγμήν το σπαθί του.
-Ηρεμία, δεν έρχεται για να σε δαγκώσει.
-Και τότε γιατί έρχεται? ρώτησε, ενώ το ζώο είχε έρθει δίπλα του και τον μύριζε.
Όταν έφτασε η μύτη του στο γόνατο του Squalo, άνοιξε αστραπιαία το στόμα του και τον δάγκωσε.
- ΤΙΙΙΙ!!!??
Ο Squalo φώναξε απ'την έκπληξη και τον πόνο και με μια κίνηση ξέφυγε απ'τη "λαβή" μου. Την επόμενη στιγμή σήκωσε το χέρι του και κατεβάζοντας το με δύναμη, αποκεφάλισε το μεταλλαγμένο ζώο. Στη συνέχεια με κοίταξε οργισμένα.
-Ξέρεις... έχω ξανάρθει και ήταν όλα τους τόσο φιλικά...
-Απλά ΨΟΦΑΑΑΑ!!!!!!!!!! ούρλιαξε και άρχισε να κουνά ασταμάτητα το σπαθί του για να με κόψει.
Η πορεία μας συνεχίστηκε χωρίς άλλες τέτοιες συναντήσεις, με εμένα να οδεύω μπροστά με ένα μαυρισμένο μάτι και πίσω μου να ακολουθεί ο Squalo με επιδέσμους στο δεξί του πόδι και ψιθυρίζοντας βρισιές. Καθώς προχωρούσαμε, πρόσεξα ότι σε λίγο βγαίναμε απ'το δάσος και πράγματι, βγήκαμε στο μεγάλο ξέφωτο με τους πελώριους λόφους, όπου στις κορυφές τους υπήρχαν τα άδεια σεντούκια. Κοίταξα ερευνητικά γύρω μου, αλλά δεν εντόπισα πουθενά τον Gaimon. Στη θέση του, αντίκρισα 3 μορφές να κοιτούν προς το μέρος μου και κάτι μου έλεγε ότι δεν ήταν φιλικές.

Οι δυο βδομάδες προπόνησης είχαν λάβει τέλος. Το σώμα μου είχε γεμίσει πληγές και κάποια σημεία ήταν ακόμα μουδιασμένα αλλά κατά βάθος ήξερα ότι άξιζε. Το αντάλλαγμα που πήρα για το ρημαγμένο μου κορμί ήταν ένα βήμα παρακάτω για να γίνω πιο δυνατός. Για να γίνει αυτό όμως είχα παραμελήσει το πλοίο, τον εαυτό μου και φυσικά την καημένη την Shiro. Είχε αρχίσει να ξημερώνει όταν σήκωσα τους δυο συνοδοιπόρους μου για να τακτοποιήσουμε το καράβι. Πριν από αυτό βέβαια εγώ είχα σηκωθεί, ξυριστεί, αρωματιστεί και γενικότερα επιστρέψει στα φυσιολογικά μου πλαίσια.
-Λοιπόν παιδιά θέλω το πλοίο να λάμπει πριν τις 10 αλλιώς δεν έχει πρωινό!
-Haaaai~!
-Εγώ μπορώ να ζήσω και χωρίς φαΐ... είπε ο Stein δίχως θέληση και έκανε μεταβολή. Πριν προλάβει όμως να κάνει βήμα τον έπιασα από τον ώμο και τον σταμάτησα.
-Είπα θα βοηθήσετε... του είπα με χαμόγελο το οποίο από πίσω του έκρυβε μια δολοφονική αύρα.
-Ο-ο-οκ...
Έτσι λοιπόν οι δουλειές τελείωσαν στην ώρα τους και το πλοίο έδειχνε σαν καινούριο. Οπότε όπως τους υποσχέθηκα πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω πρωινό αλλά συνάντησα μια δυσάρεστη έκπληξη. Το ψυγείο ήταν άδειο. Η έκφραση μου πάγωσε και το μυαλό μου έμεινε κενό.
-Hanji-kun... Λυπάμαι αλλά πεινούσα και εσείς δεν μου δίνατε σημασία... είπε η Shiro με μια φωνή μικρού παιδιού σχεδόν.
-Μην ανησυχείς είμαι σίγουρος ότι θα καταλάβει... είπε ο Stein προσπαθώντας να την παρηγορήσει αλλά ένα γελάκι του ξέφυγε.
Γύρισα απότομα και πέταξα ένα μαχαίρι δίπλα από το κεφάλι του Stein.
-Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάμε για ψώνια... Αναρωτιέμαι τι καλούδια έχει το νησί να μας προσφέρει... είπα πρόσχαρα με μια ψεύτικη έκφραση χαράς και την δολοφονική μου αύρα να βγαίνει από παντού.
-Τρ-τρ-τρομακτικό...
Και μετά από αυτό ξεκινήσαμε μια βόλτα στο νησί για αναζήτηση υλικών.

Περπατούσαμε για ώρα στο δάσος και είχαμε συναντήσει αρκετά περίεργα ζώα. Ένα γουρουνολιόνταρο, ένα νυχτεριδοπάντα, δυο-τρεις κανισόπαπιες και άλλα τέτοια παράξενα. Ο Stein από την περιέργειά του είχε ήδη βγάλει τα νυστέρια του και κυνηγούσε τα άτυχα ζώα.
-Dissection!!! Ελάτε πίσω! Θέλω να μάθω για σας σε βάθος! Φώναζε εκστασιασμένος τρέχοντας ανάμεσα στα δέντρα.
Η Shiro από την άλλη ήταν κολλημένη πάνω μου γιατί την τρομάζανε τα “σκυλιά”. Ξαφνικά στο δρόμο μας βρέθηκε ένα σχετικά μεγάλο μπαούλο.
-Χοχο~ Τι έχουμε εδώ? Θησαυρό? Αναρωτιέμαι τι έχει μέσα... είπα και το πλησίασα. Μόλις ακούμπησα το χέρι μου πάνω στο μπαούλο ένιωσα μια δυσφορία και αντιδραστικά έκανα στην άκρη. Μέσα σε δευτερόλεπτα το μπαούλο είχε ανοίξει και ένας πυροβολισμός ακούστηκε. Όταν κοίταξα μέσα στο μπαούλο είδα έναν πράσινο θάμνο.
-Τι στο καλό?!
-Φύγετε από το νησί μου! Είπε το περίεργο πράγμα και ξαναπυροβόλησε προσπαθώντας να με πετύχει φυσικά δίχως αποτέλεσμα.
Η Shiro είχε ήδη ξεκινήσει να κινείται για να τον σταματήσει. Αποφάσισα να κάνω στην άκρη για να δω τι θα έκανε. Με επιδέξιες κινήσεις, σχεδόν αέρινες, απέφευγε τις σφαίρες και μόλις πλησίασε το μπαούλο, εξαφανίστηκε. Ξαφνιάστηκα και εγώ με αυτό το θέαμα αλλά δεν άργησα να καταλάβω τι έγινε όταν ξαφνικά το περίεργο πλάσμα εκτοξεύτηκε στον ουρανό και η Shiro προσγειώθηκε στο έδαφος.
-Indou~(Requiem)... ψιθύρισε και με το δάχτυλό της χτύπησε το σύρμα σαν να έπαιζε άρπα. Μια κραυγή ακούστηκε και μετά ησυχία. Είχα μείνει άναυδος όχι τόσο με τις ικανότητές της αλλά με την έκφρασή της. Ήταν τόσο παγωμένη λες και η προσωπικότητά της είχε απορροφηθεί. Τα μάτια της ήταν σαν γυάλινα δίχως ίχνος ζωής.
-Shiro... μπορείς να σταματήσεις... της είπα και εκείνη έκοψε το σύρμα και το μπαούλο έπεσε με κρότο στο έδαφος σπάζοντας και αποκαλύπτοντας τον άνθρωπο που κρυβόταν μέσα.
Για κάποιο περίεργο λόγο δεν ήθελα να τον αφήσω να τον φάνε τα θηρία και έτσι τον έθαψα και έφτιαξα έναν σταυρό από το μπαούλο του μέσα στο οποίο είχαμε βρει έναν χάρτη με ένα Χ στο κέντρο του νησιού.
-Αφήστε το ψάξιμο υλικών... Ίσως βρούμε κάτι καλύτερο... είπα και ξεκινήσαμε για το σημείο που έδειχνε ο χάρτης.
Μέσα σε μια ώρα ήμασταν στο σημείο και είδαμε ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Λόφοι παντού τριγύρω και πάνω στον καθένα άδεια σεντούκια. Ανεβήκαμε πάνω στον ένα για να δούμε το γενικό τοπίο όταν εντόπισα με το μάτι μου 2 ανθρώπινες σιλουέτες να πλησιάζουν. Μου φάνηκαν γνώριμες αλλά η όρασή μου μπορούσε να μου παίζει παιχνίδια έτσι ήμουν σε ετοιμότητα για όλα.

Για την ακρίβεια, οι μορφές βρίσκονταν στην κορυφή του λόφου ή ότι άλλο ήταν αυτό το "σαν βουνό πράγμα" και πιθανότατα είχαν βρει τα άδεια σεντούκια. Κρίμα που είχα ανέβει τζάμπα όταν είχα ξανάρθει στο νησί και παραλίγο να μου βγει ο ώμος στο κατέβασμα. Έμεινα λίγο να τους κοιτώ, ενώ ο Squalo σκεφτόταν σοβαρά να με αποκεφαλίσει για αυτό που έπαθε νωρίτερα εξαιτίας μου. Οι μορφές φάνταζαν γνώριμες, ειδικά αυτή στο κέντρο. Μπορούσα να διακρίνω ότι ήταν άντρας και ελάχιστα απ'τα χαρακτηριστικά του. Όλα αυτά σε συνδυασμό με μια περίεργη αύρα που είχα την αίσθηση ότι είχα συγκρουστεί στο παρελθόν. Ξαφνικά ένα πρόσωπο πέρασε απ'το μυαλό μου και το χέρι μου έπιασε αυτόματα τη λαβή του σπαθιού μου στην πλάτη μου.
-Squ-chan...
-ΜΗ ΜΕ ΛΕΣ ΕΤΣΙ!!! φώναξε και κούνησε το σπαθί του για να με σφάξει, αλλά οι δυνάμεις μου το μπλόκαραν. Δε χρησιμοποιούσα ποτέ τις δυνάμεις μου για να σταματήσω τις ανούσιες επιθέσεις του, κάτι που συνειδητοποίησε κι ο ίδιος. Ήξερε ότι κάτι μου είχε τραβήξει την προσοχή και αφού είδε το αιμοβόρο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, οι υποψίες του αποδείχθηκαν σωστές.
-Νομίζω ότι ξέρεις καλύτερα από μένα εκείνο το άτομο στη μέση.
Φάνηκε να συμμερίζεται αυτό που του είπα και εστίασε στο μεσαίο άτομο. Λίγες στιγμές μετά, τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και έδειξε αναποφάσιστος για λίγο.
-Τι έγινε Squalo, δε συνήθισες ακόμα το νέο τρόπο ζωής σου?
-Σκάσε σκουπίδι!!! Δεν είναι όλοι το ίδιο!
-Πράγματι, αλλά τα σκουπίδια μένουν πάντα σκουπίδια!

Μετά το τελευταίο εξοργίστηκε και είχα την εντύπωση ότι του πέρασε πολύ σοβαρά απ'το μυαλό να με σκοτώσει. Παρόλα αυτά δεν το έκανε και αφού σκέφτηκε για λίγο ξεφύσηξε με δύναμη. Ένα μοχθηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και ύψωσε το σπαθί του στο ύψος του κεφαλιού του. Έγλειψε τη λεπίδα με έναν ιδιαίτερα ανατριχιαστικό τρόπο, κάνοντας τον εαυτό του να φαντάζει εξωφρενικά τρομακτικός.
-Vooooiii!!! Ας τελειώνουμε με τη λουλουδού! Τον θέλω για μένα όμως!
Τον κοίταξα για μια στιγμή. Το βλέμμα του ήταν δαιμονικό και η αύρα του το ίδιο. Ήταν σαφές πλέον ότι δε θα επέστρεφε στον προηγούμενο τρόπο ζωής του. Ήταν ένας εγκληματίας και μάλιστα ένας που θα δημιουργούσε μεγάλο πλήγμα στην Κυβέρνηση στο μέλλον. Το χαμόγελό μου μεγάλωσε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι.
-Έτσι μάλιστα! Κάνε τον ότι θες, δε με απασχολεί. Η κοπελιά πάντως είναι δική μου... και ο άλλος δίπλα του.
-Είναι ο Stein.
-Ποιος είναι αυτός?
-Είναι ένας τρελός-επιστήμονας απ'το Island of Illusions. Οι εφευρέσεις τους μπορούν να θεωρηθούν επικίνδυνες απ΄την Κυβέρνηση, άρα ίσως είναι δυνατός.
-Ωραία, τότε ας αρχίσει το πάρτι. είπα και κινήθηκα προς το σημείο που στεκόταν ο Marine με τη συνοδεία του.
-Τι νέα, Jinto-kun?
-Μια χαρά Kaname-san! απάντησε κοιτώντας με με ένα εξίσου δολοφονικό βλέμμα με το δικό μου.

Τελικά η όρασή μου δεν μου έπαιζε παιχνίδια. Η μια από τις φιγούρες δεν ήταν άλλος από τον Squalo ο οποίος για κάποιον λόγο ήταν μαζί με τον δεύτερο τύπο τον Kuran Kaname.
-Squ-chan~. Προς τι η αλλαγή στις παρέες? Δεν πιστεύω να εγκατάλειψες τις ιδέες σου...
-Ποιες ιδέες? Η μια και μοναδική μου επιθυμία είναι να νικάω δυνατούς αντιπάλους... Η μεριά δεν έχει καμιά σχέση απλώς από εδώ έχω μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.
-Μάλιστα... Λυπάμαι που το ακούω... Αλλά πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι αν με πολεμήσεις τώρα δεν θα είναι το ίδιο με το αν ήμουν καλά.
-Δεν θυμάμαι να με σταμάτησε ποτέ αυτό... είπε και πλησίασε με βήμα αργό αλλά σταθερό.
-Tsk... Σκληροκέφαλος όπως πάντα... Stein πρόσεχε την Shiro και το ανάποδο. Ο Kaname είναι πιο επικίνδυνος από όσο δείχνει... τους είπα και ξεκίνησα να πλησιάζω τον φίλο και αντίπαλό μου.
-Shiro-chaaan~ Έλα να παίξουμε! Είπε ο Kuran και έτρεξε πίσω από τους άλλους δυο που ήδη άνοιγαν απόσταση μεταξύ των αντιπάλων μας.
-Και τώρα που λείπουν οι άλλοι ας γίνουμε λίγο σοβαροί. Του είπα και πήρα θέση μάχης.
-VOOOOOI!! Που είναι τα σπαθιά σου?
Ένα χασκόγελο μου ξέφυγε όταν έκανε αυτήν την παρατήρηση ο Squalo.
-Δεν τα χρειάζομαι πλέον... του είπα και έτρεξα κατά πάνω του με μεγάλη ταχύτητα.
-Τότε ετοιμάσου να σε κόψω! Φώναξε και προσπάθησε να με κόψει. Την στιγμή όμως που κατέβαζε το σπαθί πήδηξα από πάνω, με το ένα χέρι κρατήθηκα πάνω στο κεφάλι του για στήριγμα και τον πέταξα κάτω κάνοντάς τον να χάσει την ισορροπία του ενώ εγώ προσγειώθηκα κανονικά στο έδαφος.
-Που έμαθες να κινείσαι τόσο γρήγορα?
-Χοχο~ δεν μπορώ να σου πω τα μυστικά μου. Ίσως μια μέρα μάθεις όμως.
Εκείνη την στιγμή η ατμόσφαιρα άλλαξε. Ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου το σώμα και ένιωσα να απειλούμαι θανάσιμα. Ο Squalo δεν ήταν πια στην θέση του, αντίθετα ένιωσα την ψυχρή του αύρα πίσω μου. Μέσα σε κλάσματα είχα δημιουργήσει ένα τοίχος από πέταλα και ένας κρότος ακούστηκε πάνω του και διαλύθηκε.
-Χοχο~ Φαίνεται ότι το τέρας ξύπνησε και έχει άγριες διαθέσεις.
-Δεν θα μου γλυτώσεις την επόμενη. Είπε ο Superbi Squalo γνωστός και ως “Squalo the Sword Emperor”.

Ο Squalo κίνησε προς το μέρος του Jinto, αφήνοντάς με αντιμέτωπο με την Shiro και τον επονομαζόμενο Stein. Δεν ήξερα για τις ικανότητές τους, αλλά ένα ήταν το σίγουρο... Δεν μπορούσα να χτυπήσω την Shiro-chwannn !!! Ήξερα ότι ο ασπρομάλλης θορυβώδης ξιφομάχος θα καταπιανόταν με τη μάχη του και θα απασχολούσε καθ'όλη τη διάρκεια της δικής μου μονομαχίας τον Jinto. Έτσι αποφάσισα να το ρίξω αρχικά στο χαβαλέ, μιας και ο αντίπαλός μου δεν ήταν ο Marine, αλλά μια άκακη γυναίκα κι ένας άχρηστος τρελός επιστήμονας.
-Shiro-chwann!!! Έλα να παίξουμε!!!
Φάνηκε να ψιθυρίζει κάτι με ένα κατσούφικο ύφος στον Stein και τότε ένιωσα κάτι περίεργο. Ένιωσα ένα έντονο αίσθημα ότι απειλούμαι και αστραπιαία τράβηξα το σπαθί μου. Αμέσως μετά, ένιωσα μια αρκετά ισχυρή πίεση στο σπαθί μου, που με έκανε να λυγίσω ελαφρώς. Το βλέμμα μου πλανήθηκε γύρω μου και στον αέρα πρόσεξα τη Shiro με ένα katana. Το αιμοβόρο χαμόγελο σχηματίστηκε ξανά στο πρόσωπό μου και ένα καταστροφικό συναίσθημα με κυρίευσε. Πιάνοντας και με το αριστερό μου χέρι το σπαθί μου, έσπρωξα αυτό της Shiro, ρίχνοντάς την στο έδαφος. Παρόλα αυτά, εκείνη έκανε μια πιρουέτα στον αέρα και προσγειώθηκε στα πόδια της. Με κοίταξε με ένα κενό βλέμμα και όρμησε την επόμενη στιγμή. Δεν ήταν η ίδια με πριν. Χειριζόταν έξοχα το σπαθί, καθώς με ανάγκαζε να αποκρούω συνέχεια και με ιδιαίτερη δυσκολία τις επιθέσεις της, ενώ οι κινήσεις της ήταν γρήγορες και αρκετά θανατηφόρες. Η συνεχής άμυνα δεν ήταν το φόρτε μου, ούτε το κατάλληλο στυλ μάχης που προτιμούσα όταν βρισκόμουν σε αυτήν την κατάσταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποκρούσω με όλη μου τη δύναμη ένα χτύπημα της και να αντεπιτεθώ παίρνοντας την απαραίτητη στάση.

Εκείνη, αφού ισορρόπησε, ετοιμάστηκε να επιτεθεί ξανά, αλλά με βρήκε μπροστά της.
-Shigure Souen Ryu: Samidare!
Η Shiro ύψωσε το σπαθί της προσπαθώντας να μπλοκάρει την αναμενόμενη επίθεση, αλλά έπεσε στην παγίδα της επίθεσης. Καθώς επιχείρησα να την κόψω από κάτω αριστερά, στα ενδιάμεσα της πορείας άφησα απ'το δεξί μου χέρι το σπαθί να πέσει, ενώ συνέχισα την κίνηση με αυτό. Ταυτόχρονα, έπιασα το σπαθί με το αριστερό και με ένα κούνημα, έκανα να την κόψω στα δύο. Η ευελιξία της όμως ήταν το κάτι άλλο. Σε τόσο κοντινή απόσταση ήταν αδύνατο να προλάβαινε κανείς να αποφύγει το χτύπημα, αλλά εκείνη πήδηξε στον αέρα, περίπου στο 1.5 μέτρο. Η επίθεσή μου βρήκε το κενό και έδωσε παράλληλα την ευκαιρία στην Shiro να μου επιτεθεί με κενά στην άμυνά μου. Δεν ήμουν αργός όμως. Έπεσα στο έδαφος με μικρή ώθηση και κυλήθηκα για λίγο, με αποτέλεσμα η αιχμή του σπαθιού της γυναίκας να καρφωθεί στο δάπεδο. Δίνοντας ώθηση, στάθηκα στα πόδια μου και με μια περιστροφή του σπαθιού μου, προσπάθησα να της προκαλέσω μια μεγάλη πληγή στην πλάτη. Αντί αυτού όμως, εκείνη στηρίχτηκε στη λαβή του σπαθιού της αποφεύγοντας την επίθεσή μου και την πορεία του σπαθιού μου μπλόκαρε ένα δρεπάνι.
-Χαίρεται... και αντίο! είπε ο Stein, ο οποίος είχε εμφανιστεί απ'το πουθενά για να ενισχύσει την Shiro.
-Πολύ αισιόδοξο σε βρίσκω. του απάντησα, ενώ το χαμόγελό μου μεγάλωνε κι άλλο.
Τότε η Shiro άφησε το σώμα της να πέσει προς το μέρος μου, τείνοντας το αριστερό της πόδι προς το κεφάλι μου και τραβώντας ταυτόχρονα το σπαθί της απ'το έδαφος. Ήταν πράγματι εξαίρετη μαχήτρια... για γυναίκα.

Ο Squalo είχε σοβαρέψει και σίγουρα δεν ήταν πλεονέκτημά μου. Μπορεί να ήταν οξύθυμος και λίγο αργός αλλά όταν διψούσε για μάχη γινόταν ένα τέρας και το σώμα μου δεν θα άντεχε μια μεγάλης διάρκειας μάχη. Ενώ αυτός προσπαθούσε να με κόψει με το σπαθί του εγώ τον απέφευγα με μεγάλη ευελιξία.
-VOOOOOI!! Γιατί αποφεύγεις και δεν επιτίθεσαι? Που πήγε όλη αυτή η σιγουριά?
-Δεν είμαι τόσο χαζός ώστε να αφήσω τα ζωώδη ένστικτά μου να αναλάβουν τον έλεγχο σε μια μάχη Squ-chan.
-Δεν περίμενα κάποια άλλη απάντηση από τον πιο περίεργο τύπο που έχω γνωρίσει ποτέ. Αλλά εγώ έχω αρχίσει να βαριέμαι.
Είπε και εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά από το οπτικό μου πεδίο. Αυτή του η ταχύτητα ήταν εξωφρενική γιατί δεν μπορούσα ούτε καν να δω προς του που κατευθυνόταν. Τον έψαχνα με όλες μου τις αισθήσεις όταν τον εντόπισα στον αέρα από πάνω μου. Με μια ανάποδη τούμπα τον απέφυγα και εκείνος μόλις προσγειώθηκε στο έδαφος γύρισε την λεπίδα του προς τα εμένα σε μια απόπειρα να μου κάνει την πρώτη και ίσως σοβαρή πληγή. Δυστυχώς για αυτόν όμως έκανα γέφυρα αποφεύγοντας την λεπίδα του και στηριζόμενος στα χέρια μου του έδωσα κλοτσιά στο σαγόνι καθώς επέστρεφα σε όρθια στάση, κάνοντάς τον να πέσει πάλι στο πάτωμα.
-Μα καλά ποιος σου έμαθε να πολεμάς? Καμιά άγρια μαϊμού?
-Όχι δεν ήταν μαϊμού. Κεραμιδόγατα ήταν... του είπα και χαμογέλασα.

Ήμουν σίγουρος ότι το μεγαλύτερο πράγμα που νευρίαζε τον Squalo σε μένα ήταν το πόσο χαλαρός ήμουν σε όλες τις καταστάσεις. Ή τουλάχιστον το πόσο χαλαρός έδειχνα αντί να δείξω τι πραγματικά γινόταν στο κεφάλι μου. Και τον νευρίαζε γιατί έτσι δεν μπορούσε να διαβάσει τις κινήσεις μου. Στο παρελθόν όσες φόρες μονομαχούσαμε και έχανα ήταν λόγο του ότι ήταν δυνατότερος από μένα και πάντα έβρισκε ένα στιγμιαίο άνοιγμα και με νικούσε. Αλλά όχι αυτή την φορά. Συνέχιζα να τον αποφεύγω ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία για τον χτυπήσω με την νέα μου επίθεση. Σίγουρα δεν το ήθελα άλλα ήταν το τέλειο πειραματόζωο καθώς σίγουρα δεν θα πάθαινε κάτι σοβαρό αυτός ο πολεμοχαρής τύπος.
-Σκέφτεσαι υπερβολικά μέσα στην μάχη και αυτό είναι που σου αφήνει ανοίγματα! Είπε και βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου κατάφερε να σκίσει με το σπαθί του το πουκάμισό μου.
-Χοχο~ Squ-chan με πέτυχες. Κρίμα όμως που αστόχησες.
-Μα τόση ώρα έκανα προθέρμανση. Είπε και όρμηξε καταπάνω μου κραδαίνοντας το σπαθί του.
Και τότε είδα το κενό. Μόλις θα προσπαθούσε να μου ανοίξει το στομάχι θα έκανα την κίνηση μου. Τον άφησα να πλησιάσει και την τελευταία στιγμή πήδηξα προς το μέρος του, στηρίχτηκα με τα χέρια μου στους ώμους του και προσγειώθηκα από πίσω του.
-Και τώρα η σειρά μου. Nishou Kon'i – Sousou(Two Palm Soul Menace: Twin Spears)!
Γύρισα προς το μέρος του και με τις παλάμες μου ανοιχτές τον χτύπησα στην μέση του. Η συγκεκριμένη επίθεση σύμφωνα με τις αρχές της μπορούσε να αποδιοργανώσει την ροή της ενέργειας στο σώμα και να την κάνει να “επιτεθεί” στα νεύρα κάνοντας τον αντίπαλο να παραλύσει για λίγα δευτερόλεπτα και κάνοντάς του ζημιά στα νεύρα. Και έτσι έγινε. Ο Squalo εκτοξεύτηκε λίγα μέτρα και έμεινε στο έδαφος μέχρι να συνέλθει από το σοκ κάτι το οποίο δεν άργησε.

Απομάκρυνα το σπαθί μου απ'το δρεπάνι του τρελού επιστήμονα και πήδηξα ταχύτατα προς τα πίσω, αποφεύγοντας έτσι το πάτημα της Shiro. Παρόλα αυτά, φάνηκε πως περίμενε την κίνησή μου και την στιγμή που πάτησε στο έδαφος, κάνοντας μια περιστροφή, επιχείρησε να με αποκεφαλίσει. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά μου ήταν αρκετά για να μπλοκάρουν το σπαθί της, αυτό όμως που δεν περίμενα, ήταν η επίθεση του Stein. Για μια στιγμή βρέθηκα σε αμηχανία, αλλά την επόμενη στιγμή χρησιμοποίησα τις δυνάμεις του Φρούτου μου. Το δρεπάνι του άντρα σταμάτησε σταδιακά λίγα εκατοστά πριν έρθει σε επαφή με το σώμα μου, ενώ η πίεση που ασκούσε η Shiro πάνω μου άρχισε να εξασθενεί και αυτή λόγω των απωθητικών κυμάτων. Αμέσως μετά, τα όπλα τους εκσφενδονίστηκαν και έμειναν να με κοιτούν άοπλοι με ένα έκπληκτο ύφος.
-Τς... το ότι με ανάγκασαν να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου μερικοί ερασιτέχνες... χρειάζομαι πολύ προπόνηση ακόμα...
-Κι εσύ ερασιτέχνης είσαι!!!
-Όπως και να χει, ώρα να τελειώνουμε. Θέλω να δω τη μάχη του ηλίθιου ασπρομάλλη με το ανθοπώλη.
Έτσι, έτρεξα προς την Shiro προσπαθώντας να την κόψω, αλλά ήταν εξωφρενικά ευέλικτη. Τότε πρόσεξα μια κίνηση στα αριστερά μου και σκύβοντας, είδα τη γροθιά του Stein να περνά από πάνω μου. Γυρνώντας το σπαθί προς το μέρος του, έκανα να τον κάρφωσα στο στέρνο, αλλά εκείνος απέφυγε την επίθεσή μου.
Λυπάμαι μικρέ. μου είπε πιάνοντας με απ'τον λαιμό Είσαι 100 χρόνια νέος για να με νικήσεις.
Τότε ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και το σπαθί μου έπεσε απ'το δεξί μου χέρι. Πώς γινόταν αυτό!?

-Τι είναι αυτό? είπα ψελλίζοντας.
-Θα στο εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ. Χμμ.. ας πούμε ότι έχω τις ίδιες ιδιότητες με το μέταλλο Kairoseki. Αφού σε ακουμπάω, χάνεις τις δυνάμεις του Φρούτου σου.
-Πώς γίνεται αυτό!?
-Ρωτάς πολλά. απάντησε και έκανε νόημα στην Shiro. Λίγο αργότερα, η γυναίκα ήρθε κρατώντας στο ένα χέρι το σπαθί της και στο άλλο το δρεπάνι του Stein, στον οποίο και το πέταξε. Εκείνος έγλειψε τη λεπίδα του και την πλαισίωσε στο λαιμό μου έχοντας ένα τρελαμένο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Εν το μεταξύ οι δυνάμεις μου όλο και με εγκατέλειπαν, καθιστώντας σχεδόν αδύνατον να ελευθερωθώ απ'την γελοία λαβή του. Στη συνέχεια γύρισε το δρεπάνι και το ακούμπησε στο δεξή μου μπράτσο. Άρχισε να γελά μανιασμένα και λίγο λίγο πίεζε την αιχμή του στο δέρμα μου. Ένιωθα το μέταλλο να πιέζει το δέρμα μου και τότε το ένιωσα να το διαπερνά. Ο οξύς πόνος με έκανε να πεταχτώ και μια έκφραση πόνου σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου, ενώ ο Stein συνέχιζε να γελάει μανιασμένα. Η αιχμή του δρεπανιού συνέχισε κανονικά την πορεία της, με αποτέλεσμα μια κραυγή πόνου να βγει απ'το στόμα μου άθελά μου. Αυτό με εξόργισε σε τέτοιο επίπεδο που έπιασα την λεπίδα με το αριστερό μου χέρι και την τράβηξε από το σώμα μου, παρά το κόψιμο και την αντίσταση του επιστήμονα. Την επόμενη στιγμή έπιασα το χέρι του και ακουμπώντας τα πόδια μου στην κοιλιά του, τον πέταξα από πάνω μου. Σηκώθηκα αφήνοντας το δεξί μου χέρι ελεύθερο να κρέμεται. Ο πόνος ήταν αρκετός για να με κάνει να θέλω να ουρλιάξω και σίγουρα να κρατήσω την πληγή, αλλά προτίμησα να την αφήσω έτσι. Ήξερα ότι αν φαινόμουν ψυχρός θα είχε αρνητική επίδραση στη ψυχολογία του αντιπάλου. Η οργή μου όμως είχε αυξηθεί τόσο που ο πόνος δε με απασχολούσε. Το μόνο που ήθελα τώρα, ήταν να διαλύσω τον Stein και τίποτα άλλο.

Αυτή τη φορά ο Squalo έβραζε αλλά όχι από θυμό. Η επιθυμία του να με δει κομματάκια ήταν μεγαλύτερη από την ντροπή που ένιωθε. Σηκώθηκε από το έδαφος σχετικά άγαρμπα και προσπάθησε να συνέλθει.
-Ωραίο το κολπάκι σου αλλά σίγουρα δεν πιάνει πάνω μου.
-Είναι για ανθρώπους όχι για άγρια θηρία... του είπα αλλά πλέον δεν με άκουγε.
Είχε ξεκινήσει να τρέχει καταπάνω μου αλλά όχι όπως πριν. Αυτή τη φορά τα βήματά του ήταν σταθερά και μετρημένα. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι οπότε ετοιμάστηκα να τον αποφύγω αλλά με έπιασε απροετοίμαστο η ταχύτητά του που την αύξησε την τελευταία στιγμή.
-Zanna di Squalo! Είπε και άρχισε με μεγάλη ταχύτητα να τρυπάει τον αέρα προσπαθώντας να τρυπήσει εμένα. Κατάφερα να αποφύγω την λεπίδα του αρκετές φορές αλλά όχι όλες. Κατάφερε να μου κάνει ζημιά στο πόδι, μια γρατζουνιά στο λαιμό και να κουρελιάσει τα ρούχα μου.
Λίγο πριν καταφέρει να μου κάνει σοβαρότερη πληγή κατάφερα να ξεφύγω από την μανιώδη επίθεση του κτήνους.
-Χοχο~ από ότι φαίνεται με πέτυχες σε καλό σημείο... Δεν νομίζω να μπορώ να σε αποφύγω πλέον.
-Καιρός ήταν...
-Ναι αλλά έτσι δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή από αυτήν! Yaiba Gusoku(Blade Armor)!
Πέταλα άρχισαν να βγαίνουν από τα χέρια μου και τα κάλυψαν δημιουργώντας δυο λεπίδες από τους αγκώνες και κάτω.
-Μάντεψε από ποιον το εμπνεύστηκα αυτό... του είπα και του χαμογέλασα.
-Φαίνεται ότι έμαθες και κάτι από μένα. Αλλά δεν θα σε βοηθήσει να νικήσεις. Μου είπε και ξεκίνησε πάλι την επίθεσή του.

Απ'ότι φάνηκε όμως, η αντίδρασή μου δεν είχε το αποτέλεσμα που επιθυμούσα. Το έκπληκτο ύφος του Stein δεν άργησε να αλλάξει στο ίδιο μανιασμένο με πριν. Σήκωσε το δρεπάνι του και ετοιμάστηκε να επιτεθεί. Την ίδια στιγμή ένιωσα κάτι να πλησιάζει. Γύρισα απότομα και είδα την Shiro στον αέρα να προσπαθεί να με καρφώσει. Κάνοντας ένα βήμα στο πλάι απέφυγα το χτύπημα της και αμέσως την χτύπησα με τον αγκώνα του αριστερού μου χεριού στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Εκείνη έπεσε αναίσθητη στο έδαφος, αφήνοντας με μόνο με τον επιστήμονα.
-Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με εκνεύρισες! Απλά δεν μπορείς! είπα εξοργισμένος και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα. Τα μόνα ορατά, ήταν το δρεπάνι του Stein και τα δυο σπαθιά, αλλά όσο ισχυροποιούσα τα μαγνητικά κύματα, διάφορα όπλα άρχισαν να ξεθάβονται απ'το έδαφος και κάθονταν το ένα μετά το άλλο στα δυο μου χέρια. Σύντομα τα χέρια μου είχαν καλυφθεί από μεταλλικά αντικείμενα, αλλά δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω κάτι πελώριο. Η επικάλυψη ήταν αρκετή για να κάνω τον Stein να μετανιώσει την στιγμή που γεννήθηκε. Αποφάσισα να τον αφήσω να κρατήσει το δρεπάνι του, όπως και το σπαθί της Shiro. Στην τελική δε θα πολεμούσα μαζί της. Το katana μου βρισκόταν στη θήκη στην πλάτη μου μιας και δε θα το χρησιμοποιούσα για λίγο. Τότε χτύπησα τις γροθιές μου μεταξύ τους.
-Ετοιμάσου να νιώσεις την οργή μου Stein!
-Έλα! απάντησε και άρχισε να περιστρέφει το δρεπάνι του.
Χωρίς να χάσω χρόνο του όρμισα με τις γροθιές μου υψωμένες. Όταν έφτασα αρκετά κοντά του, εκείνος είχε πάρει μια περίεργη στάση.
-Kon'i! φώναξε και μου έριξε γροθιά στην κοιλιά. Την επόμενη στιγμή εκτοξεύτηκα 2 μέτρα πίσω και ένιωσα το σώμα μου να παραλύει.

Αυτή τη φορά η μάχη συνέχισε σε ξιφομαχία. Το ξίφος του συγκρουόταν με τα δικά μου και κανένας δεν έκανε πίσω. Κατάφερα να τον τραυματίσω σε αρκετά σημεία αλλά το ίδιο έκανε και αυτός. Κάποια στιγμή μέσα στην μάχη παραπάτησα και έπεσα κάτω. Δίχως να χάσει χρόνο ο Squalo επιτέθηκε με όλη του την δύναμη αλλά εγώ χρησιμοποίησα τα πέταλα που είχα στα χέρια μου για να φτιάξω μια μικρή ασπίδα για να σταματήσω την επίθεσή του αλλά αυτό ήταν το λάθος μου. Ήταν το άνοιγμα που περίμενε για να με καταστήσει ανίκανο για μάχη.
Ο Squalo έμπηξε το σπαθί του και στα δυο μου χέρια με τέτοια ταχύτητα που δεν πρόλαβα να νιώσω την λεπίδα. Αντίθετα ένας αβάσταχτος πόνος κυριάρχησε όλες μου τις αισθήσεις και το σώμα μου απλά πάγωσε. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα το σώμα μου κινούταν και πάλι αλλά όχι όπως περίμενα. Τα χέρια μου είχαν πλέον αχρηστευτεί. Λογικό διότι δεν είχαν επουλωθεί πλήρως από την προπόνηση και μετά από αυτήν την επίθεση είχαν πάθει μεγάλη ζημιά.
-Νομίζω ότι η μάχη μας τελείωσε... Είπε ο Squalo με έναν τόνο απαξίωσης στην φωνή του.
-Όχι τόσο γρήγορα... Sakura Ken(Cherry Petal Sphere)! Εκατομμύρια πέταλα εκτοξεύτηκαν από το σώμα μου και έκλεισαν τον Squalo μέσα σε μια μπάλα αλλά συνέχισαν να κινούνται γύρω του με μεγάλη ταχύτητα.
-Το ξέρεις ότι δεν μπορείς να με σταματήσεις με αυτό... είπε και προσπάθησε να “σπάσει” την μπάλα μάταια όμως.
-Μα πως? Αφού έχω καταφέρει να βγω από εδώ!
-Η επίθεση δεν είναι ίδια με πριν. Συγνώμη για αυτό Squ-chan... Gokei! Τα πέταλα άρχισαν να εκτοξεύονται από όλες τις μεριές προς το κέντρο που βρισκόταν ο Squalo και να τον κόβουν ενώ αυτός προσπαθούσε να αμυνθεί. Όταν όλα τα πέταλα εκτοξεύτηκαν και η μπάλα εξαφανίστηκε την θέση της πήρε ένα σύννεφο σκόνης και στο κέντρο της ο Squalo ο οποίος είχε αρκετές πληγές αλλά μπορούσε ακόμα να κουνηθεί.

Ο Stein με πλησίασε αργά και όταν έφτασε από πάνω μου, άρχισε να περιστρέφει το δρεπάνι του. Κατά τη διάρκεια αυτή, δεν είχα αφήσει τα μεταλλικά αντικείμενα να πέσουν απ΄τα χέρια μου. Τότε, έστρεψε τη λεπίδα του προς το μέρος μου και κάνοντας γρήγορες κινήσεις, μου προκάλεσε πολλαπλά επιφανειακά τραύματα. 2 δευτερόλεπτα μετά πήδηξε προς τα πίσω και πήρε αμυντική στάση. Αμέσως η παράλυση εξασθένισε και μπορούσα να κινήσω κανονικά το σώμα μου. Μετά την επίθεση του επιστήμονα όμως, πολλές μικρές πληγές είχαν εμφανιστεί σε διάφορα σημεία του σώματός μου. Τον κοίταξα ακόμα πιο οργισμένα. Το μόνο πράγμα που πέρναγε απ'το μυαλό μου ήταν οι κραυγές πόνου που θα τον ανάγκαζα να βγάζει. Έτρεξα με μιας κατά πάνω του, αλλά εκείνος πήρε την ίδια περίεργη στάση. Ήμουν σίγουρος ότι είχε καταλάβει ότι δεν ήθελα να τον σκοτώσω με απλό τρόπο. Αν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο, θα το είχα κάνει προ πολλού με μια σφαίρα. Καθώς τον πλησίαζα άλλαξα τη μορφή μάχης μου. Η έντονη επιθυμία μου να τον σπάσω στο ξύλο έπρεπε να περιμένει. Τα μεταλλικά αντικείμενα κάθισαν όλα στο δεξί μου χέρι, σχηματίζοντας ένα μεταλλικό χέρι ύψους 2,5 μέτρων. Ο Stein το κοίταξε έκπληκτος, αλλά ήταν αργά. Η γροθιά μου τον χτύπησα από ψηλά και παρά την αμυντική στάση που πρόλαβε να πάρει, τον κόλλησε με εξωφρενική δύναμη στο έδαφος. Αμέσως μετά διέλυσα το μεταλλικό χέρι και έκανα τα μέταλλα να καθίσουν όπως πριν στα δυο μου χέρια. Πλησίασα αργά τον επιστήμονα και όταν έφτασα αρκετά κοντά, είδα το γεμάτο τραύματα σώμα του. Ένα μοχθηρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και αφού χαμήλωσα λίγο το ανάστημά μου, άρχισα να του ρίχνω γροθιές. Δεν του είχα ρίξει πάνω από 5, όταν ένιωσα κάτι περίεργο και αναγκάστηκα να σταματήσω. Ήταν λες και η γη σειόταν.