[Τέλος-Αποστολή] Πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση?

[Αρχή]

Μετά την ολοκλήρωση της αποστολής μου στην Ohara, έπλεα προς το Soul Island. Θα έλιωνα τον Mukuro πάσι θυσία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, με επισκέφτηκε ξανά το γεράκι, παραδίδοντάς μου την επόμενη αποστολή μου. Μα τι ειρωνεία! Η αποστολή με έστελνε στο Soul Island και μάλιστα για να σκοτώσω έναν άντρα που αποτελεί απειλή για τους Επαναστάτες. Γέλασα ψυχασθενικά με την σύμπτωση και έμεινα με τον ενθουσιασμό. Πέρα όμως απ'τον Mukuro, τον οποίο θεωρούσα ήδη νεκρό, ακούγονταν αρκετές φήμες γι αυτό το νησί, αλλά δεν τις πίστευα. Λέγεται πως σε αυτό το νησί υπάρχουν παντού ψυχές, οι οποίες επιθυμούν να καταβροχθίσουν αυτές των ανθρώπων. Μια γκριμάτσα εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου στη σκέψη αυτών των σχολίων. "Μούφες! Σιγά μην ισχύουν αυτά.. παραμύθια για να τρομάζουν τα παιδάκια." έλεγα μονίμως. Με βάση το χάρτη και την πυξίδα μου βρισκόμουν σε καλή πορεία και σε περίπου 3 ώρες θα έφτανα στον προορισμό μου. Ξαφνικά, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Πυκνή ομίχλη άρχισε να απλώνεται σε μεγάλη εμβέλεια γύρω μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διακρίνω τίποτα. Ευτυχώς η πορεία μου θα παρέμενε η ίδια, αλλά πάντοτε υπήρχε ο κίνδυνος σύγκρουσης με κάποιον ύφαλο ή σκόπελο. Αγχωμένος μεν, πήγα στην καμπίνα μου, φόρεσα τον λευκό μανδύα μου και τον απαραίτητο εξοπλισμό και ξαναβγήκα στο κατάστρωμα έτοιμος για εξερεύνηση και φυσικά, να επιβεβαιώσω τις πεποιθήσεις μου!

Πράγματι, μετά από τρεις αγωνιώδεις ώρες η ομίχλη αραίωσε και μπροστά μου διαγραφόταν ένα μεγάλο νησί, πλούσιο σε βλάστηση. Μέσα στα επόμενα λεπτά έριξα άγκυρα και βγήκα στην ακτή με τη βάρκα μου. Το δάσος είχε μεγάλη έκταση και ξεκινούσε λίγα μέτρα απ'την παραλία. Δίχως δεύτερη σκέψη, μπήκα στο γεμάτο πρασινάδα δάσος. Παρόλο που δεν πίστευα στα φαντάσματα και τα συναφή, η όλη περιοχή μου έδινε ένα ανατριχιαστικό αίσθημα και δεν έπαυα να ελέγχω γύρω μου. Μετά από αρκετό περπάτημα, βγήκα απ'το δάσος και βρέθηκα μπροστά σε μια λίμνη. Ήταν αρκετά μεγάλη και όμορφη. Βλέποντας τα γαλήνια νερά της, ένιωσα το λαιμό μου στεγνό και θέλησα να πιω λίγο νερό, αλλά μετάνιωσα αυτό που έκανα. Πλησίασα στην όχθη για να δροσιστώ και τότε ένα άτομο εμφανίστηκε απ'τα νερά της, σαν να ήταν μέρος της. Τρομοκρατημένος απ'το σκηνικό έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω, ενώ το πλάσμα περπάτησε μέχρι την άκρη της λίμνης. Είχε μορφή ανθρώπου και πιο συγκεκριμένα 16χρονου παιδιού, αλλά κάτι ήταν πολύ περίεργο πάνω του. Στην πλάτη του υπήρχε ένα τεράστιο σπαθί, στη λαβή του οποίου υπήρχαν πολύτιμοι λίθοι.
-Τ..Τι στο καλό είσαι?
-Τς τς τς.. Τι αγένεια. Πρέπει πρώτα να συστήνεσαι και μετά να ρωτάς τους άλλους. ακούστηκε μια φωνή πίσω μου και αμέσως γύρισα να δω ποιος ήταν.
Ήταν άλλο ένα αγόρι, λίγο πιο κοντό από μένα και είχε 2 σπαθιά στη ζώνη του. Είχε ένα στιλέτο κι ένα μεσαίου μεγέθους σπαθί, ενώ είχε την ίδια περίεργη αύρα με το άλλο παιδί.
-Οι J., πεινάω! είπε το αγόρι με το σπαθί
-Φάε πέτρες!
Οι τύποι φάνταζαν επικίνδυνοι. Δεν ήξερα γιατί, αλλά είχα ένα κακό προαίσθημα. Έτσι τράβηξα το σπαθί μου και ετοιμάστηκα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου.

-Είσαι λίγο ανυπόμονος, αλλά στη χαρίζω. Ονομάζομαι... Gost!
-Είμαι ο J. Με βάση τις τωρινές συνθήκες δε θα χαρείς που μας βλέπεις. Ήμαστε... το πιο καταστροφικό δίδυμο που θα μπορούσες να συναντήσεις.
-Χμφ! Μας τα παν κι άλλοι αυτά, αλλά δεν ήταν καν κοντά! απάντησα με ένα υπερήφανο χαμόγελο.
-Kage no Tamashi!
Η σκιά του αγοριού επεκτάθηκε αγγίζοντας τη δική μου και στη συνέχεια επέστρεψε στην κανονική της μορφή. Ξάφνου, ένιωσε μια γρατζουνιά στο δεξί μου μπράτσο και άρχισε να αιμορραγεί.
-Τι στο ...!? Τι είναι αυτοί? Πώς το έκανε αυτό?
-Δε μου απαντήσατε. Ποιοι είστε και τι έκανες μόλις τώρα? Πώς με τραυμάτισες?
-Ήμαστε πνεύματα. Πνεύματα που δε βρήκαν γαλήνη και που φυσικά κάποιος ηλίθιος έφερε πίσω στη ζωή. Βλέπεις, όσα πνεύματα δε θέλουν να "φύγουν" ή έχουν αφήσει κάτι στη μέση μένουν παγιδευμένα σε αυτόν τον κόσμο.
-Και ένας ηλίθιος τα ξαναζωντανεύει!
-Μη μιλάς εσύ κεφτέ! Μου χαλάς τη σκηνή! Τα περισσότερα μαζεύονται εδώ για κάποιο περίεργο λόγο. Σε αυτό το νησί όμως υπάρχει ένα άτομο που έχει την ικανότητα να ζωντανεύει πνεύματα. Τα ζωντανεύει και ταυτόχρονα γίνεται ο κύριος τους. Καθώς τα καλεί τους αναθέτει μια αποστολή, την οποία βάζουν ως προτεραιότητα. Φυσικά έχουν ακόμα τους εαυτούς τους, άρα δεν ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τον άντρα, αλλά το κακό έχει ήδη γίνει. Είναι εν ζωή μόνο για να εκπληρώνουν την αποστολή που τους ανέθεσε και τίποτε άλλο.

-Έτσι καταλήξαμε εδώ που ήμαστε.
-Και ποια ήταν η αποστολή σας?
-Να μην αφήσουμε κανένα να περάσει απ'τη λίμνη. Πίστεψέ με, ήταν η καλύτερη επιλογή που έκανε να βάλει εμάς ως φύλακες.
-Δε ξέρω τι είναι ικανά να κάνουν 2 16χρονα παιδάκια. Καλό το αστειάκι σας, αλλά δε με πείθετε. Θα δούμε πόσο.. νεκροί είστε μετά απ'αυτό. Repel!
3 σφαίρες εκσφενδονίστηκαν προς τη μεριά του ψηλού αγοριού, αλλά τον διαπέρασαν δίχως να του κάνουν ζημιά. Σαν να πέρασαν από μέσα του. Ή μάλλον όχι!? Στη θέση που τον είχα πετύχει υπήρχε νερό. -Μα τι στο καλό!?
-Mizu Mizu no Mi!
-Kage Kage no Mi! Ήμαστε χρήστες Φρούτων του Διαβόλου και κάνουμε ένα θανατηφόρο συνδυασμό. Ένα φρούτο που ειδικεύεται στην επίθεση με ένα άλλο που ειδικεύεται στο να ακινητοποιεί. Φυσικά μπορείς ακόμη να φύγεις.
-Ψόφα. του απάντησα και του όρμησα, αλλά ήταν λάθος μου.
-Kage-Zashi!
Έτρεξε με εξωφρενική ταχύτητα και τραβώντας τα 2 σπαθιά του, έκοψε το έδαφος στο σημείο όπου ήταν η σκιά μου. 2 κοψίματα εμφανίστηκαν στο στέρνο μου και με έκαναν να πέσω στα γόνατα.
-Δε χρειάζεται καν συνδυασμένη επίθεση. Μπορώ να σε νικήσω και μόνος μου.
-Μη με υποτιμάς πιτσιρίκι! Pull! φώναξα και τα σπαθιά του γλίστρησαν απ'τα χέρια του και ήρθαν προς το μέρος μου.
-Repel!
Τα σπαθιά του πετάχτηκαν προς το μέρος του με μεγάλη ταχύτητα και του προκάλεσαν βαθιές χαρακιές στα 2 του χέρια, κάνοντάς τον να βγάλει μια κραυγή πόνου.

-Mizu Mizu no.. Pound Cannon!
Ένας πίδακας νερού έφυγε απ'τη μύτη του σπαθιού του άλλου παιδιού και πέρασε ξυστά από δίπλα μου, προκαλώντας μια μεγάλη σχισμή στο έδαφος. Όπως και να το έβλεπα, είχα πολύ δύσκολους αντιπάλους. Ο ένας ήταν χρήστης Logia κι ο άλλος είχε τη δύναμη να ελέγχει κατά περίεργο τρόπο τις σκιές, χρησιμοποιώντας τις σαν μέσο επίθεσης. Έπρεπε να φυλάγομαι και απ'τις δικές του επιθέσεις, που σημαίνει να προσέχω την ίδια μου την σκιά και φυσικά τους διαολεμένους πίδακες νερού που θα με θρυμμάτιζαν αν με πετύχαιναν.
-Άσε μας να σου εξηγήσουμε τι είναι ικανή να κάνει μια συνδυασμένη μας επίθεση.
-Mizu Mizu no...
-Kage no Tamashi!
Η σκιά του επεκτάθηκε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά είχα καταλάβει τι ήταν ικανός να κάνει. Έτσι, έπρεπε να παίξω με το φως για να αλλάξει η θέση της σκιάς μου. Πήδηξα προς τα αριστερά και πράγματι η σκιά μου άλλαξε θέση, με αποτέλεσμα να αστοχήσει η επίθεση του και να επιστρέψει η σκιά του στην κανονική της μορφή. Είχα κάνει λάθος όμως. Η επίθεση με την σκιά ήταν αντιπερισπασμός. Ο λεγόμενος Gost είχε ετοιμάσει ήδη την επίθεσή του κι όσο ήμουν αποπροσανατολισμένος την εξαπέλυσε.
-Pound Cannon!
Η επίθεση ήταν μοιραία. Έβαλα το σπαθί μου μπροστά για να την μπλοκάρω, αλλά ήταν αδύνατον. Η ορμή του πίδακα ήταν απίστευτα ισχυρή. Μετά τη συνδυασμένη τους επίθεση, είχα πεταχτεί μερικά μέτρα πιο πέρα με αρκετές γρατζουνιές στα δυο μου χέρια. Δεν μπορούσα να βρω κάποιο τρόπο να τους νικήσω, πόσο μάλιστα το χρήστη Logia.
-Δε φαίνεσαι αρκετά έξυπνος. Ξέρεις ότι δεν μπορείς να τα βάλεις μαζί μας. Γιατί επιμένεις? Τι ελέγχει το φρούτο σου?
-Haku Haku no Mi! Ελέγχω τον μαγνητισμό. Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ είναι για να σπάσω στο ξύλο κάποιον. Πιθανότατα πρόκειται για τον "αρχηγό" σας.

-Α... ΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!?
-DAFAQ!?
-Οι! Δεν έχουμε περιορισμό σε αυτό έτσι?
-Όχι.. μόνο να φυλάμε τη λίμνη μας έβαλε.
-Ωραία. Μένει στο κέντρο του νησιού. Εκεί υπάρχει μια πόλη, αλλά δεν κατοικείται. Ο μόνος ζωντανός στο νησί είναι ο Rokudo Mukuro και είναι πίσω από όλα αυτά.
-Τι εννοείται με το "περιορισμό"? Mukuroo...
-Σου εξήγησα πριν. Έχουμε μια αποστολή που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Ήμαστε αναγκασμένη για κάποιο λόγο να την φέρουμε εις πέρας. Το ίδιο ισχύει για κάθε διαταγή αυτού του ατόμου.
-Αυτός κρύβεται πίσω απ'όλα ε?
-Φυσικά.
-Πώς μπορώ να τον σταματήσω όμως? Έχει περίεργες δυνάμεις...
-Δε ξέρω. Πάντως αν τον σκοτώσεις, όσα πνεύματα έφερε εν ζωή θα χαθούν και πάλι. Όπως πρέπει να είναι...
-Κατάλαβα. Προτρέχω όμως. Πρώτα πρέπει να σας σπάσω στο ξύλο! είπα με ένα μοχθηρό χαμόγελο. Για κάποιο λόγο το δίδυμό τους μου πρόσφερε διασκέδαση και ένα αίσθημα που με κατέκλυε κάθε φορά που πολεμούσα με ισχυρούς αντιπάλους.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του επονομαζόμενου J. και πήρε θέση μάχης.
-Όχι J.! Άστον να δούμε τι μπορεί να κάνει εναντίον του νερού!

Ήταν χρήστης Logia. Αδυνατούσα λοιπόν να τον τραυματίσω, κάτι που με έφερνε σε μειονεκτική θέση. Παρόλα αυτά μπορούσα να αποφεύγω τις επιθέσεις του μέχρι να εξουθενωθεί, αλλά κι αυτό ήταν δύσκολο. Οι επιθέσεις του ήταν πραγματικά καταστροφικές και έπιαναν αρκετά μεγάλο χώρο. Ακόμα και η αποφυγή τους ήταν δύσκολη και κουραστική υπόθεση. Πέρα απ'αυτά η χρήση των σκιών με αυτόν τον τρόπο ήταν επίσης πρόβλημα. Έπρεπε να υπολογίζω το φως του ήλιου για να αλλάζω τη θέση της σκιάς μου.
-Δυστυχώς πεθάναμε πριν προλάβουμε να ολοκληρώσουμε τις τακτικές και τις τεχνικές μας, αλλά δεν πειράζει. Το κάναμε για το καλό του πληρώματός μας. Παρόλα αυτά, είδες μόνο μια συνδυασμένη μας επίθεση και ήσουν τόσο αδύναμος για να την αποφύγεις. Με αυτή τη λογική, πώς θα αποφύγεις αυτήν?
-Mizu Mizu no...
-Kage Mane!
Η σκιά του επεκτάθηκε με απίστευτη ταχύτητα και μη μπορώντας να αντιδράσω, πρόλαβε και άγγιξε τη δική μου. Την ίδια στιγμή πάγωσα. Δεν μπορούσα να ελέγξω το σώμα μου. Ότι κι αν προσπαθούσα να κάνω, τα μέλη του σώματός μου δεν αντιδρούσαν. Και τότε είδα το αγόρι με το γιγαντιαίο σπαθί να ετοιμάζει την επίθεσή του. Στην αιχμή του σπαθιού του υπήρχε ένας μικρής εμβέλειας πίδακας που έμοιαζε με τη μύτη σπαθιού.
-Yari!
Ο πίδακας με υπερφυσική ορμή κίνησε προς τα πάνω μου. Το χτύπημα ήταν πανίσχυρο. Ένιωσα όλο μου το σώμα να τραντάζεται, ενώ με έστειλε αρκετά μέτρα προς τα πίσω. Βρισκόμουν ξαπλωμένος στο έδαφος, αντιμετωπίζοντας του πολλαπλούς πόνους και προσπαθώντας να βρω την αδυναμία τους. Όσο κι αν το σκεφτόμουν όμως, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Ήταν ανίκητοι. Ο ένας ήταν Logia με επιθέσεις που σε κάνουν να θες να τρέξεις να σωθείς κι ο άλλος ένας Paramecia που μπορούσε να σε ακινητοποιήσει όποια στιγμή ήθελε. Ήταν απλά παρανοϊκό. Πώς γίνεται να πέθαναν τέτοιοι τύποι?

Δεν είχα άλλη επιλογή. Το να νικήσω τον Logia ήταν αδύνατο, μιας και είχα αφήσει το δίχτυ από Kairoseki στο πλοίο. Έτσι έπρεπε να τον βγάλω απ'την μέση μέχρι να νικήσω τον τύπο με τις σκιές. Δεν είχα άλλη επιλογή απ'το να χρησιμοποιήσω την ίδια επίθεση που έκανα στον Smoker, η οποία μάλιστα μου χάρισε και τη νίκη.
-Λοιπόν? Θα συνεχίζεις να της τρως? Γιατί δε φεύγεις απλώς?
-Κατάλαβα κάτι! Δε γίνεται να νικήσω και τους δυο σας μαζί, ειδικά τον τυπά με το νερό. Εσένα όμως, μπορώ να σε κάνω να κλάψεις. Ιδού! Θα είστε οι δεύτεροι που θα δείτε αυτήν την τεχνική. Magnetic... Orb!
Χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της ενέργειάς μου, έστειλα κατά πάνω στον Gost σχεδόν όλα τα μεταλλικά αντικείμενα της γύρω περιοχής. Στη συνέχεια, τα έκανα να στριφογυρνάνε γύρω του μέχρι που "κόλλησαν" το ένα με το άλλο δημιουργώντας μια σφαίρα. Ο J. έμεινε έκπληκτος με την τεχνική, αλλά σύντομα στράφηκε προς το μέρος μου.
-Τώρα κατάλαβα. Πιστεύεις ότι βγάζοντας τον Gost απ'την μέση θα με νικήσεις!? Γύρνα στην πραγματικότητα.
- Σίγουρα απαιτεί πολύ ενέργεια... Λύσε μου μια απορία. Αν σε σκοτώσω θα πεθάνεις?
-ΑΥΤΟ ΔΕ ΒΓΑΖΕΙ ΝΟΗΜΑ ΒΛΑΚΑ!!! ... Λογικά θα γίνω και πάλι πνεύμα.
-Καλώς. Σου εύχομαι καλό ταξίδι τότε. του είπα και με μια κίνηση του χεριού μου, το σπαθί μου έφτασε στα χέρια μου.

Ένα χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του αγοριού, ενώ το ύφος του είχε σκοτεινιάσει.
-Ανόητε! Πιστεύεις ότι ο Gost είναι ο δυνατότερος ανάμεσά μας? Θα ήταν προτιμότερο να φυλακίσεις εμένα σε εκείνη τη σφαίρα, παρά αυτόν. Άσε μου να σου δείξω το γιατί. Kage no Sekai!
Αυτή τη φορά η σκιά του δεν επεκτάθηκε, ούτε έχασε τη μορφή της. Αυτή τη φορά σηκώθηκε και πήρε ανθρώπινη μορφή. Στεκόταν δίπλα στον J. Είχε το ίδιο μέγεθος με αυτόν, αλλά δε φαίνονταν κανένα απ'τα χαρακτηριστικά της μιας και ήταν κατάμαυρη. Ήταν μια μαύρη απομίμηση του χρήστη, αλλά δεν ήξερα τι ήταν ικανή να κάνει.
-Και τώρα πρέπει να φοβηθώ? Αυτό είναι όλο!? Έκανες τη σκιά σου να σταθεί στα πόδια της και νομίζεις ότι πέτυχες κάτι!? Είσαι αξιοθρήνητος!
Δεν έλαβα απάντηση. Το μόνο που έκανε ήταν να απλώσει το χέρι του και η σκιά του μου επιτέθηκε. Χωρίς να διστάσω, μπλόκαρα την επίθεση και αντεπιτέθηκα. Κατάφερα ένα βαθύ κόψιμο στη σκιά, η οποία κόπηκε στη μέση, αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι η επίθεσή μου δεν είχε αποτέλεσμα. Με μια κίνηση του χεριού του, η σκιά επέστρεψε στη κανονική της μορφή και ξαναεπιτέθηκε. Η σκηνή επαναλήφθηκε αρκετές φορές. Δεν είχα νόημα να το συνεχίσω αυτό. Το μόνο που θα κατάφερνα ήταν να εξουθενωθώ και να μην είμαι σε θέση να νικήσω τον Mukuro. Έπρεπε να συγκεντρωθώ στο χρήστη κι όχι στη σκιά και το φρούτο μου ήταν τέλειο γι αυτή τη δουλειά.

Το τι έπρεπε να κάνω ήταν εύκολο... θεωρητικά τουλάχιστον. Έπρεπε να αποφύγω την σκιά και να στείλω μια σφαίρα στον J. για να τελειώνει αυτή η μάχη. Δεν περίμενα ο Gost να καταφέρει να βγει σύντομα απ'τη σφαίρα κι έτσι θα εξοικονομούσα αρκετό χρόνο για να φτάσω μέχρι την πόλη. Η σκιά επιτέθηκε και πάλι. Την απέφυγα πηδώντας στα δεξιά και βρήκα το άνοιγμα που ήθελα. Έβγαλα μερικές σφαίρες απ'την τσέπη μου και ενισχύοντας τις με μαγνητικά κύματα, τις έστειλα προς το χρήστη. Οι σφαίρες τον διαπέρασαν και η σκιά σωριάστηκε στο έδαφος. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου και ετοιμάστηκα να φύγω, όταν ένιωσα ένα κρύο μέταλλο να σκίζει το αριστερό μου μπράτσο.
-Πώς!?
-Yo! Shadow Reverse!
-Τι στο..?
-Είναι απλό. Άλλαξα θέση με τη σκιά μου. Αλλά μην ανησυχείς, δεν είναι μόνο αυτή η δύναμή μου.
Τότε έκανε μια περιστροφή και για να αποφύγω τα σπαθιά του, αναγκάστηκα να γονατίσω. Πήδηξε στον αέρα και σήκωσα το σπαθί μου για να μπλοκάρω τα δικά του, αλλά δεν ήταν αυτές οι προθέσεις του. Τα δυο του σπαθιά κατέληξαν στους δυο ώμους της σκιάς μου, αλλά αυτή τη φορά δεν ένιωσα πόνο. Αδυνατούσα όμως να κινηθώ.
-Τι στα κομμάτια έκανες?
-Ηρέμησε. Δε θα πονέσεις... τώρα τουλάχιστον. Shadoushutira!

Γονάτισε και άπλωσε τα χέρια του, ανοίγοντας τις παλάμες του. Τότε η σκιά μου άρχισε να πηγαίνει προς το μέρος του. Ένα περίεργο αίσθημα με είχε κατακλείσει. Ένιωθα σαν να μου έπαιρνε ένα κομμάτι του εαυτού μου. Και τότε είδα κάτι που με φρίκαρε. Η σκιά μου "ξεκόλλησε" απ'τα πόδια μου και έγινε ένα με τη δική του. Μετά απ' αυτό είχα και πάλι πλήρη έλεγχο του σώματος μου, αλλά εκείνο το συναίσθημα παρέμενε.
-Το σόου τώρα αρχίζει κύριε Επαναστάτη. Για να δούμε πώς μπορείς να πολεμήσεις εναντίον της δικής σου σκιάς. Kage no Sekai!
Αυτή τη φορά, μαζί με τη δική του, σηκώθηκε και η δική μου σκιά. Ήταν σαν να είχε στην κατοχή του αθάνατες μαριονέτες που μπορούσε να αλλάξει θέση μαζί τους οποιαδήποτε στιγμή ήθελε. Όπως το έβλεπα δεν υπήρχε τρόπος να τον νικήσω. Η σκιά μου μου επιτέθηκε και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου για να μπλοκάρω το χτύπημα.
-Repel! αλλά το σπαθί της έμεινε ανέγγιχτο.
-Μην είσαι ανόητος. Οι σκιές είναι ομοιώματα των ανθρώπων και αποτελούν ένα μέρος της προσωπικότητάς τους. Δεν είναι ύλη ούτε έχουν βάρος. Η δύναμη του Φρούτου σου είναι άχρηστη μπροστά στις σκιές.
-Τς! Δεν μπορεί. Κάποια αδυναμία πρέπει να έχει, αλλά ποια? Ότι έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής δεν πιάνει. Πώς γίνεται να περάσω απ'αυτούς τους δυο?
Και τότε ήρθε η απάντηση. Η δύναμη της σκιάς μου ελαττωνόταν. Μπορούσα να την σπρώξω προς τα πίσω με το δικό μου σπαθί. Απ'ότι φαίνεται η χρήση τόσων επιθέσεων είχε κουράσει τον J. Μου έδωσε την ευκαιρία που ζητούσα. Έπιασα μερικές σφαίρες και τις έστειλα με υπερφυσική ταχύτητα κατά πάνω του.

Με αφύσικη ταχύτητα, οι σφαίρες κατευθύνθηκαν κατά πάνω του, αλλά ήταν πράγματι πολύ γρήγορος. Αντιλήφθηκε την κίνησή μου και άλλαξε τη θέση του με την σκιά του. Παρόλα αυτά είχε σπαταλήσει άπλετη ενέργεια και δεν είχε άλλες αντοχές. Βρισκόταν στα γόνατά του προσπαθώντας να ανασάνει με δυσκολία, ενώ παράλληλα οι δυο σκιές επέστρεψαν στη φυσιολογική τους μορφή στα πόδια των κατόχων τους.
-Απ'ότι φαίνεται, δεν είσαι σε θέση να συνεχίσεις. Τώρα κατάλαβα πως πέθανες. Δε ξέρεις πως να χρησιμοποιείς σωστά την ενέργειά σου.
-Κάνεις λάθος... απάντησε βαριανασαίνοντας. Υπήρχε άλλος λόγος που πεθάναμε κι οι δυο μας.... δε σε αφορά όμως. Τελείωνε... Αν είναι να με σκοτώσεις κάν' το όσο προλαβαίνεις.
-Όπως επιθυμείς. είπα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, αν και ήξερα ότι υπό άλλες συνθήκες δε θα ήμουν τίποτα μπροστά στις δυνάμεις του.
Σήκωσα το σπαθί μου και τον μαχαίρωσα στην πλάτη, όπου υπήρχε η καρδιά του και λίγες στιγμές αργότερα ξεψύχησε. Στάθηκα λίγο για να πάρω μερικές ανάσες. Η μάχη ήταν αρκετά δύσκολη, ίσως και η δυσκολότερη της ζωής μου. Τα σημεία του σώματός μου που είχαν δεχθεί ζημιά από τις συνδυασμένες επιθέσεις μου προκαλούσαν αρκετό πόνο. Τότε ακούστηκαν ήχοι μετάλλου που χωρίζεται στα δύο, συνοδευόμενοι από φωνές του Logia χρήστη. Απ'ότι φαίνεται, ο επόμενος αντίπαλός μου εμφανίστηκε έτοιμος να τα δώσει όλα για άλλη μια φορά για το χαμένο φίλο του.

-Oi. Τι έκανες στον J.?
-Ήταν στη μέση. Όποιος είναι εμπόδιο στο δρόμο των Επαναστατών θα αφανίζεται απ'το χάρτη.
Το ύφος του είχε σκοτεινιάσει και ήταν φανερό ότι ήταν πιο σοβαρός. Η σφαίρα από μεταλλικά αντικείμενα είχε ανοίξει σε 5 μέρη, ενώ ο ονομαζόμενος Gost στεκόταν μπροστά μου κρατώντας το γιγαντιαίο σπαθί.
-Το μόνο καλό είναι ότι τώρα θα μπορέσει να επαναπαυτεί. Δε θα δεχτώ να δω το φίλο μου να πεθαίνει ξανά χωρίς να εκδικηθώ γι αυτόν! Ετοιμάσου να πας στον άλλον κόσμο Επαναστάτη.
Η νίκη μου έναντι του J. ήταν καθαρή τύχη. Εάν δεν είχε ξεμείνει από ενέργεια θα ήμουν τελειωμένος. Τώρα, δίχως αρκετή ενέργεια, έπρεπε να αντιμετωπίσω έναν Logia χωρίς κάποιο μέσο για να τον τραυματίσω. Τέλεια. Η μάχη είχε κριθεί πριν καλά καλά αρχίσει.
-Mizu Mizu no Wet Death!
Όλα συνέβησαν αστραπιαία. Ο Gost έτρεξε με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω μου και με έπιασε απ'τον λαιμό. Τότε, νερό περικύκλωσε το κεφάλι μου σαν γυάλα ψαριού. Κρατούσε σταθερά το χέρι του στο λαιμό μου, ενώ μου τελείωνε το οξυγόνο. Ότι κι αν προσπαθούσα δεν έπιανε. Είτε έστελνα σφαίρες, είτε προσπαθούσα να του κόψω το χέρι. Όλα ήταν μάταια. Τα χτυπήματά μου περνούσαν από μέσα του και η σφαίρα από νερό συνέχιζε να μου αφαιρεί τον αέρα. Δεν είχε νόημα να συνεχίσω να προσπαθώ. Χαμήλωσα τα χέρια μου και αποδέχθηκα το γεγονός ότι θα πέθαινα. Σύντομα η όρασή μου θόλωσε και όλα γύρω μου σκοτείνιασαν.

~~ Ακούστηκαν βήματα σε έναν πέτρινο διάδρομο. Ένας άλλος ήχος ακούστηκε. Έμοιαζε με αυτόν που κάνουν οι αλυσίδες όταν κουνιούνται. Όλα ήταν σκοτεινά και δεν μπορούσα να καταλάβω καλά τι γινόταν.
-Οο? Ξύπνησε ο κύριος?
-Σκάσε. Δε θα σου πω τίποτα.
Ένα διαπεραστικό γέλιο ήχησε και ακούστηκε ο ήχος που κάνει όταν ξεθηκώνεται ένα σπαθί.
-Το ίδιο είπες και τις προηγούμενες φορές, αλλά δεν σε ανέκρινα εγώ, σωστά?
-Ότι κι αν κάνεις δε θα σου πω τίποτα Troy. Ξέρεις πολύ καλά το λόγο.
-Πράγματι, αλλά κι οι δυο μας γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνει κανείς με αυτή τη δύναμη.
-Δε θα την αποκτήσεις ποτέ. Παραείσαι εγωιστής για να την έχεις.
-Σκάσε ηλίθιε! φώναξε ο άντρας και κατάλαβα ότι χτύπησε τον αλυσοδεμένο με μια γροθιά.
-Για να δούμε πόσο μπορείς να αντέξεις. Σου εγγυώμαι ότι θα πονέσει πολύ η διαμονή σου μαζί μας. Χαχαχαχαχαχα! ακούστηκε ξανά το γέλιο και μετά ο ήχος του σπαθιού που κόβει κάτι. Ένα ουρλιαχτό βγήκε απ'το στόμα του αλυσοδεμένου και τότε... ~~ Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα.
Κρύος ιδρώτας κυλούσε στο πρόσωπό μου, ενώ ένιωθα το σώμα μου βαρύ. Τι στο καλό ήταν αυτό πάλι? Κάπου είχα ξανακούσει αυτές τις φωνές. Είχα ξαναδεί ένα παρόμοιο όνειρο καθώς ταξίδευα στην East Blue, αλλά ποιο το νόημα τους? Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε όλο αυτό...

Παρασυρμένος απ'το περιεχόμενο του ονείρου, ξέχασα ότι... ήμουν ακόμα ζωντανός.
-ΤΙ ΣΤΟ... ΖΩ ΑΚΟΜΑ!?
Κοίταξα γύρω μου γεμάτος περιέργεια. Δε βρισκόμουν στη λίμνη, αλλά σε ένα δάσος.
-Πραγματικά... τι στο καλό συμβαίνει εδώ? σιγοψιθύρισα.
Σηκώθηκα με δυσκολία και περιεργάστηκα για λίγο ακόμα το χώρο. Ήταν το ίδιο δάσος που διέσχισα για να φτάσω στη λίμνη. Πώς όμως είχα βρεθεί εδώ πέρα? Ήμουν σίγουρος ότι ο Gost με είχε ξεκάνει με την τελευταία του επίθεση, αλλά πώς είναι δυνατόν να είμαι ακόμα ζωντανός? Έτριψα το πρόσωπό μου και προχώρησα προς τη μεριά της λίμνης. Ήθελα να δω εάν ο Gost και το σώμα του J. ήταν ακόμη εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα είχα φτάσει, αλλά όλα ήταν στην "εντέλεια". Δεν υπήρχαν ούτε πτώματα, ούτε αίματα, ούτε οι πολλαπλές ζημιές στο έδαφος και τα κοντινά δέντρα. Δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Η όλη κατάσταση γύρω απ'αυτό το νησί ήταν πολύ περίεργη και σε μερικά σημεία καταντούσε ανατριχιαστική. Όπως και να χε, δε θα έκανα το ίδιο λάθος. Η στάση στη λίμνη θα ήταν κακή ιδέα. Τι θα γινόταν αν αυτός ο τύπος ήρθε στη λίμνη και έφερε πίσω τον J.? Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήμουν τελειωμένος. Δίχως να χάσω άλλο χρόνο, συνέχισα την πορεία μου στο δάσος ώσπου να βρω αυτή τη ρημαδιασμένη πόλη... εάν υπήρχε τέλος πάντων.

Δε θα έλεγε κανείς ότι η πορεία ήταν ευχάριστη. Τα τραύματά μου μου έριχναν συχνά σουβλιές και έπρεπε να έχω μονίμως το νου μου στη γύρω περιοχή για τυχόν ενέδρες. Είχα επίσης την εντύπωση ότι δε θα έβρισκα ποτέ την πόλη. Όσο βάδιζα στο δάσος, η υποψία μου αυτή επιβεβαιωνόταν. Περπατούσα για αρκετή ώρα και το φως του ήλιου είχε αρχίσει να δύει, αλλά η πόλη δε φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα. Ένιωθα εξουθενωμένος απ'τη μάχη και το ταξίδι και μην μπορώντας να αντισταθώ σε αυτό το συναίσθημα, ξάπλωσα κάτω από ένα δέντρο για να ξεκουραστώ. Σύντομα τα μάτια μου έκλεισαν και κοιμήθηκα.

Άκουγα βήματα να πλησιάζουν προς το μέρος μου και άνοιξα απότομα τα μάτια μου. Βρισκόμουν σε ετοιμότητα για τα χειρότερα. Ξάφνου τα βήματα σταμάτησαν σχετικά κοντά μου, αλλά όποιος κι αν ήταν, βρισκόταν πίσω απ'τον κορμό του δέντρου όπου ακουμπούσα την πλάτη μου. Έτσι, αδυνατούσα να τον δω, αλλά το ίδιο συνέβαινε και σε αυτόν λογικά. Άκουσα τον ήχο ενός σπαθιού και τότε έγινε κάτι που δεν περίμενα. Το δέντρο κόπηκε στα 2 και το πάνω μέρος του κορμού του, έπεσε στα αριστερά μου. Κοιτούσα το κομμένο δέντρο έντρομος. Πώς στο καλό το έκανε κάποιος με ένα σπαθί? Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ένα αγόρι με ένα γιγαντιαίο σπαθί να με κοιτάει.
-Ε..Εσύ!? Εδώ!? Δεν έπρεπε να είσαι στη λίμνη σου?
-Τς.. Έχε χάρη που σε χρειάζομαι αλλιώς θα σε είχα πνίξει όταν έπρεπε. ακούστηκε η φωνή του Gost μέσα απ'το σκοτάδι.

-Γιατί είσαι εδώ και τι εννοείς με το τελευταίο?
-Είσαι πιο ηλίθιος από μένα... αυτό με χαροποιεί
-
-Λες να κατάφερνε κάποιος να επιβιώσει απ'την πιο ισχυρή μου επίθεση? Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Απλά αποφάσισα να μη σε σκοτώσω και να σε στείλω στο δάσος όπου δεν έχω υποχρέωση να σε πειράξω.
-Γιατί να το κάνεις αυτό?
-Όπως είπα, σε χρειάζομαι. Η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς τον J... Είχαμε ξεκινήσει να κυνηγάμε το όνειρο μας, να ταξιδέψουμε τον κόσμο ως πειρατές, μέχρι που ένας ηλίθιος κλόουν αποφάσισε να μπει εμπόδιο. Από τότε αναζωογονηθήκαμε εδώ από έναν τύπο ονόματι Rokudo Mukuro.
-Τον αναφέρατε πριν και είναι ο στόχος μου. Μπορεί να επαναφέρει στη ζωή νεκρούς?
-Ναι, αλλά αυτό είναι μια "παρενέργεια" της πραγματικής του δύναμης. Η κύρια δύναμή του, είναι να ενσαρκώνει τους φόβους των θυμάτων του. Για να το επιτύχει αυτό χρησιμοποιεί όποιο δυνατόν μέσο, ακόμα και η ανάσταση νεκρών. Ειδικότερα, ειδικεύεται στις ψευδαισθήσεις.
-Τότε ο άνθρωπος αυτός είναι ανίκητος. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα τόσο ισχυρό Φρούτο του Διαβόλου.
-Και εδώ είναι η αποθέωση!!!
-Σταμάτα να παίρνεις αυτή την ηλίθια πόζα.... του είπα, καθώς είχε σηκώσει το ένα του πόδι πίσω απ'τον λαιμό και έμοιαζε με μπαλαρίνα.
-Ο τύπος αυτόοοοοοοος.... δεν έχει Φρούτο!

-Μα αυτό είναι αδύνατον. Με δυσκολία μπορούσα να δεχτώ ότι υπήρχε ένα τόσο ισχυρό Φρούτο κι εσύ μου λες ότι δεν είναι χρήστης?
-Ω ναι! Έχει και καλύτερο. Στόχος του είναι να δημιουργήσει μια παγκόσμια ψευδαίσθηση, όπου όλοι θα ζουν σύμφωνα με τα θελήματά του.
-Και πώς θα το κάνει αυτό?
-Πού θες να ξέρω!?
-Είσαι όντως άχρηστος δηλαδή....
-Τι είπες? είπε στρέφοντας το σπαθί του προς το μέρος μου.
-Ότι είσαι άχρηστος! του απάντησα κάνοντας το ίδιο.
Η συνομιλία μας τέθηκε σε παύση και αμέσως αρχίσαμε να ξιφομαχούμε, ενώ μια στο τόσο ο καθένας χρησιμοποιούσε και τις δυνάμεις του Φρούτου του. Μιας και κανείς απ'τους 2 μας δεν πολεμούσε σοβαρά, δεν υπήρξε νικητής ούτε τραυματισμοί, αλλά σίγουρα αν χρησιμοποιούσε την πλήρη ισχύ των ικανοτήτων του δε θα είχα καμία ελπίδα. Αφού πήραμε μερικές ανάσες, καθίσαμε ο ένας απέναντι απ'τον άλλο για να συνεχίσουμε τη συζήτηση.
-Και τι θες να κάνω?
-Τι σου ακούγεται φυσιολογικό? Να τον σκοτώσεις φυσικά. Νίκησες τον J., άρα είσαι αρκετά ισχυρός για να το πετύχεις.
-Υπό έναν όρο.
-Πες τον.

-Ήρθα εδώ για να σκοτώσω τον Mukuro. Ξέρεις που πήγε?
-Ναι. Στην πόλη.
-Στην πόλη!? Δηλαδή υπάρχει?
-Φυσικά και υπάρχει ρε στόκε. Πού θα μπορούσε να μένει? Σε σπηλιά?
- Όχι και πολύ καλή αιτιολόγηση αλλά άστο να πάει στα κομμάτια... Προς τα πού είναι?
-Εδώ υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα... ο μόνος δρόμος προς την πόλη είναι να περάσεις απ'τη λίμνη.
-Πφφφ. Κατάλαβα. Θέλω να μου σχεδιάσεις έναν χάρτη. Θα επιστρέψω σε μερικές ώρες.
-Χάρτη? Είσαι σίγουρος?
-Γιατί θα πονέσω?
-Θα ήταν καλύτερο απλά να σου πω την πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις.
-Ότι νομίζεις. Περίμενε με στη λίμνη.
-Ξέρεις ότι θα με πολεμήσεις έτσι?
-Ναι, αλλά αυτή τη φορά δεν έχει ελπίδα "πιτσιρίκο"
- Θα φας καλά.
Και με αυτά τα λόγια έφυγα τρέχοντας προς το πλοίο μου. Εκεί θα έβρισκα αυτό που μου χρειαζόταν, το κλειδί για τη νίκη ενάντια σε ένα χρήστη Φρούτου, πόσο μάλλον ενός Logia.

Η διαδρομή διήρκεσε περίπου 1,5 ώρα, αλλά άξιζε τον κόπο. Ο ήλιος πλέον είχε δύσει και είχε δώσει τη θέση του σε ένα φωτεινό φεγγάρι. Το φως του καθρεφτιζόταν στα απαλά νερά της θάλασσας, δίνοντας στο τοπίο ένα πολύ γαλήνιο αίσθημα. Κοντοστάθηκα για ένα λεπτό για να το κοιτάξω και να πάρω μια ανάσα. Στη συνέχεια, βρήκα τη βάρκα μου εκεί που την είχα αφήσει και κάνοντας κουπί έφτασα στο καράβι. Χρησιμοποίησα την ανεμόσκαλα για να ανέβω στο κατάστρωμα και κίνησα για την καμπίνα μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, βρισκόμουν μπροστά απ'την ντουλάπα μου όπου είχα αφήσει το δίχτυ σε ένα κουτί. Το πήρα στα χέρια μου και πήρα το δρόμο προς τη λίμνη. Αφού πέρασα στην ακτή, ξεκίνησα να περπατώ με ταχείς ρυθμούς, ενώ από μέσα μου προσπαθούσα να σκεφτώ το πώς θα του τραβήξω την προσοχή.
Ύστερα από αρκετή ώρα, έφτασα λαχανιασμένος στο δάσος που βρισκόταν η λίμνη. Κοντοστάθηκα για να πάρω μια ανάσα και κοίταξα προς την όχθη. Ο Gost ήταν εκεί και καθόταν σταυροπόδι, ενώ μια έκφραση απίστευτης βαρεμάρας κυριαρχούσε στο πρόσωπό του. Αφού ξεκουράστηκα απ'το δρόμο, ετοιμάστηκα για τη μάχη που θα ακολουθούσε. Βγήκα απ'το δασάκι και βάδισα αργά προς το μέρος του Logia αντιπάλου μου, έχοντας το κουτί με το δίχτυ στο πίσω μέρος του παντελονιού μου. Μόλις με είδε, ο Gost, πετάχτηκε όρθιος έχοντας πάρει ένα ύφος γεμάτο χαρά.
-Επιτέλους! Νόμιζα ότι θα πέθαινα απ'τη βαρεμάρα...
-Μα είσαι ήδη νεκρός...
-
-Γιατί μπλέκω πάντα με ηλίθιους αντιπάλους??? Σχεδίασες τον χάρτη?
-Ω ναι! Τον έχω αφήσει σε εκείνον το βράχο. μου είπε δείχνοντας 5 βράχους μερικά μέτρα μακριά.
-Ωραία. απάντησα τραβώντας το κουτί και ανοίγοντάς το.
Ο Gost σοβάρεψε, τράβηξε το γιγαντιαίο σπαθί του και το έστρεψε προς τα πάνω μου. Εγώ έπιασα το δίχτυ και αστραπιαία το πέταξα προς τα πάνω του, έτσι ώστε να μην προλάβει να έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου. Αντίθετα με την εξωτερική του εμφάνιση, ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει από τι ήταν κατασκευασμένο το αντικείμενο και κάνοντας μια βουτιά προς τα δεξιά το απέφυγε.
-Mizu Mizu no... Pound Cannon!
Ο καταστροφικός πίδακας νερού κατευθύνθηκε προς το μέρος μου και με σβέλτες κινήσεις, άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα δημιουργώντας μια ασπίδα. Βάζοντας αντίσταση την έστρεψα προς το ορμητικό νερό για να αποκρούσω την επίθεση.

Αν και αρκετά ριψοκίνδυνο η τακτική έπιασε. Ένιωσα τον ορμητικό πίδακα να συγκρούεται με την ασπίδα, αλλά δεν τη διαπέρασε. Στη συνέχεια, άλλαξα τη μορφή της ασπίδας χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του Φρούτου μου και τη μετέτρεψα σε ακόντιο, το οποίο εκσφενδόνισα προς τον Gost. Τον πέτυχε στο στέρνο, δημιουργώντας μια τρύπα σε εκείνο το σημείο. Νερό άρχισε να καλύπτει την πληγή του και εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία για να τρέξω προς το Kairoseki. Έφτασα εκεί σχεδόν αμέσως και πιάνοντας το, το πέταξα και πάλι προς το μέρος του. Το απέφυγε ξανά και χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να μου επιτεθεί. Τράβηξα το σπαθί μου απ'την πλάτη μου και τα ξίφη μας συγκρούστηκαν.
-Δεν πρόκειται να με πετύχεις μ'αυτό το πράγμα.
-Θα το δούμε αυτό. του απάντησα, ενώ οι έντονοι διαξιφισμοί αντηχούσαν στο βουβό τοπίο.
Αρκεστήκαμε στη ξιφασκία για λίγη ώρα, αλλά ήταν προφανές ότι υπερτερούσα σε εκείνο το σημείο. Ο αντίπαλός μου ήταν κατά πολύ νεώτερος και υστερούσε τόσο σε μυική δύναμη όσο σε αντοχή. Επιπλέον, το τεράστιο σπαθί που κρατούσε, μπορεί να προκαλούσε δυνατότερα χτυπήματα απ'το katana μου, αλλά δεν έπαυε να τον κουράζει γρηγορότερα. Δεν άργησε να το συνειδητοποιήσει και έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω, παραδεχόμενος την ήττα του. Κοντοστάθηκα και πήρα μερικές ανάσες, ενώ εκείνος έκανε το ίδιο για να συνεχίσουμε τη μάχη. Όχι πώς είχε διαφορά αν τον τραυμάτιζα ή όχι. Εάν δεν τον εγκλώβιζα στο δίχτυ δε θα είχα ελπίδα. Κοίταξα διερευνητικά γύρω μου και εντόπισα το δίχτυ στα αριστερά μας. Το βλέμμα μου ακολούθησε και ο Gost και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Αμέσως έτρεξα προς αυτό, ενώ ο Gost ετοιμαζόταν να εξαπολύσει πίδακες νερού απ'την αιχμή του σπαθιού του.

-Mizu Mizu no Pound Cannon!
Προσπάθησα όσο το δυνατόν καλύτερα να αποφύγω την επίθεση, αλλά δεν ήταν εφικτό. Ο καταστροφικός πίδακας νερού χτύπησε το έδαφος δίπλα μου, ρίχνοντας με κάτω. Απείχα λίγο ακόμη απ'το Kairoseki. Δεν μπορούσα να τα παρατήσω τώρα. Σηκώθηκα γρήγορα, ενώ το δίχτυ δεν έφευγε απ'τα μάτια μου. Ο Gost εκσφενδόνισε άλλον ένα πίδακα, αλλά για καλή μου τύχη αστόχησε και πρόλαβα να φτάσω στον στόχο μου. Στεκόμουν μπροστά απ'το δίχτυ, ενώ ο νεαρός αντίπαλός μου με σημάδευε με την αιχμή του σπαθιού του.
-Και τώρα τι θα κάνεις? Μη ξεχνάς ότι είσαι κι εσύ χρήστης Φρούτου του Διαβόλου.
Είχε δίκιο. Υπήρχε μεγάλη απόσταση ανάμεσα μας, αλλά μια ιδέα πέρασε απ'το μυαλό μου και χαμογέλασα μοχθηρά, ενώ του έκανα νεύμα να μου επιτεθεί. Τα μάτι του έγιναν σαν δυο σχισμές και όπως φαντάστηκα έπεσε στην "παγίδα" μου, αλλά έγινε κάτι που δεν περίμενα.
-Μη με υποτιμάς. φώναξε και νερό άρχισε να μαζεύεται στην αιχμή του σπαθιού του.
Δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει αυτήν την επίθεση και δεν ήξερα για το τι ήταν ικανή, αλλά και μόνο που έβλεπα μια τέτοια μάζα νερού συσσωρευμένη στο σπαθί του με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήταν μια απλή τεχνική.
-Mizu Mizu no Dragon! φώναξε και με μια κίνηση του σπαθιού του, ένας δράκος από νερό εκτοξεύτηκε κατά πάνω μου. Στο θέαμα της επίθεσης ένα αίσθημα δέος με κατέκλυσε. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια ικανότητα. Αμέσως, άπλωσα μπροστά τα χέρια μου και άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα.
-Magnetic Wall! φώναξα καθώς μια μεγάλη μάζα μετάλλων είχε μαζευτεί μπροστά μου δημιουργώντας ένα τείχος.

Ο υδάτινος δράκος συγκρούστηκε με τεράστια δύναμη στον τοίχο, τον οποίο με δυσκολία συγκρατούσα. Ήταν τόσο ισχυρός που δεν άντεξα άλλο να συγκρατώ τα μέταλλα μεταξύ τους και διαπέρασε την άμυνα μου. Ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος του είχε αφανιστεί μετά την σύγκρουση και με πέτυχε μόνο ένα δείγμα του, το οποίο ήταν αρκετό για να με ρίξει στο έδαφος με ελαφρείς τραυματισμούς. Πήρα μερικές βαθιές ανάσες, ενώ ο ιδρώτας κυλούσε σαν ρυάκι στο μέτωπό μου. Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, έπιασα το δίχτυ και άρχισα να τρέχω προς το μέρος του Gost. Ένιωσα την επήρεια του θαλάσσιου μετάλλου να με αποδυναμώνει, αλλά δε θα τα παρατούσα. Λίγα μέτρα μπροστά μου βρισκόταν ο Gost, ο οποίος μετά την τελευταία επίθεση είχε πέσει στα γόνατα και προσπαθούσε να πάρει ανάσες. Με όση δύναμη μου είχε απομείνει το πέταξα προς αυτόν. Ευτυχώς ήταν αρκετά κουρασμένος και αποσυντονισμένος ώστε να μην προλάβει να το αποφύγει ξανά. Όταν έχασα την επαφή με το δίχτυ, οι δυνάμεις μου άρχισαν να επανέρχονται και στρέφοντας το σπαθί μου προς το στέρνο του, φώναξα: Repel!
Το σπαθί έφυγε απ'τα χέρια μου και μπήχτηκε στο στήθος του Gost. Εκείνος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, άπλωσε τη γροθιά του προς το μέρος μου και έπεσε ανάσκελα στο έδαφος με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ήταν απ΄τις δυσκολότερες μάχες μου, αλλά εν τέλει πήγε καλά. Όντας εξουθενωμένος και με αρκετά τραύματα και μώλωπες ξάπλωσα στη γη και αφέθηκα στη γλυκιά αίσθηση του ύπνου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε πλέον πέσει νύχτα. Το σώμα του Gost είχε εξαφανιστεί και το τοπίο φάνταζε επικίνδυνο και αποκρουστικό. Τα ψυχρά παγερά νερά της λίμνης σε συνδυασμό με το κατασκότεινο δάσος μου προκαλούσαν ένα περίεργο συναίσθημα. Όπως και να χε η κατάσταση, στάθηκα με δυσκολία στα πόδια μου και περιεργάστηκα αρχικά τον εαυτό μου. Ήμουν σε άθλια κατάσταση. Είχα παντού μικρές πληγές και μώλωπες και φυσικά δεν έλειπαν οι πόνοι σε όλη την έκταση του σώματός μου.
-Γιατί πάντα πρέπει να νικάω με το ζόρι και να αποκτώ τόσες πληγές?... καταραμένος είμαι?
Τότε θυμήθηκα την αιτία που τα πέρασα όλα αυτά και κίνησα προς τους βράχους που μου είχε δείξει ο Gost πριν επαναπαυτεί. Πράγματι, εκεί υπήρχε ένας χάρτης του νησιού, τον οποίο αν χαρακτήριζε κανείς απαίσιο θα αποτελούσε μεγάλο έπαινο. Παρόλο που ήταν άσχημα σχεδιασμένος, ύστερα από λίγο ψάξιμο κατάφερα να καταλάβω μερικά πράγματα, αλλά από μέσα μου ήλπιζα η τύχη να βάλει το χεράκι της. Σύμφωνα με τους νεαρούς, ο Rokudo Mukuro διέμενε στην πόλη. Το μόνο λοιπόν που είχα να κάνω για να φύγω απ'αυτό το νησί που μόνο προβλήματα μου δημιουργούσε, ήταν να τον σπάσω στο ξύλο και φυσικά να μάθω περισσότερα για τις δυνάμεις του (γιατί είμαι περίεργος), τόσο απλό. Το μόνο πρόβλημα στο σχέδιο μου ήταν το εξής: πώς θα έβρισκα την πόλη με έναν αξιοθρήνητο χάρτη και μάλιστα μια πόλη που κανείς στο παρελθόν δεν είχε βρει? Και μόνο στην σκέψη ότι θα έπρεπε να εξερευνήσω ολόκληρο το νησί για να το επιτύχω με έκανε να αηδιάσω, πόσο μάλλον μέσα στη νύχτα που ένα αίσθημα φόβου άρχιζε να δημιουργείται μέσα μου...

Αποφασισμένος να μη χάσω άλλο χρόνο μένοντας στάσιμος, σήκωσα το σπαθί μου, αλλά η λεπίδα ήταν γεμάτη αίμα. Έτσι, το έπλυνα στα νερά της λίμνης και βάζοντάς το στη θήκη του, μάζεψα το δίχτυ από Kairoseki τοποθετώντας το στο κουτί του και ετοιμάστηκα να φύγω. Καθώς προχωρούσα προς την απέναντι μεριά του δάσους, σκεφτόμουν όσα είχαν γίνει στο νησί. O J. κι ο Gost αν και μου επέφεραν αρκετές ζημιές με βοήθησαν αρκετά. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να γίνω ακόμα πιο ισχυρός και φυσικά, μου έδωσαν χρήσιμες πληροφορίες για την ολοκλήρωση της αποστολής. Με αυτές τις σκέψεις διάνυσα ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής, αλλά όσο περνούσε η ώρα, η αποκρουστική αίσθηση γινόταν όλο και πιο έντονη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κοιτούσα πίσω μου αγχωμένος μην τυχών με ακολουθεί κανείς... ή μάλλον τίποτα. Ακούστηκαν κλαδιά να σπάνε και ασυνείδητα πήδηξα προς τα πίσω τραβώντας το σπαθί μου. Κοίταξα γύρω μου κατατρομαγμένος, ενώ μια στάλα ιδρώτα διέσχισε το πρόσωπό μου. Ένα δυνατό φτερούγισμα ακολούθησε και το πουλί χάθηκε στον κατάμαυρο ουρανό. Ξεφυσώντας, έβαλα και πάλι το σπαθί στη θήκη του και συνέχισα τη διαδρομή μου.
- Γιατί είναι τόσο σκοτεινά και ανατριχιαστικά εδώ.... ψιθύρισα παραπονεμένα.
Σύμφωνα με το χάρτη, στο τέλος του δάσους, εκτεινόταν μια μεγάλη περιοχή γεμάτη βράχους, μετά την οποία υπήρχε η πόλη. Με βάση τις φήμες όμως, αυτό παραήταν εύκολο. Αν η διαδρομή ήταν τόσο απλή, τότε ο καθένας θα μπορούσε να είχε εντοπίσει την πόλη. Κάτι άλλο πρέπει να συνέβαινε, αλλά τι.