[Τέλος-Αποστολή] Πραγματικότητα ή ψευδαίσθηση?

Σύντομα βγήκα απ'το δάσος και βρέθηκα να προχωρώ σε μια γεμάτη βράχους περιοχή που με έκανε να κοιτάω περίεργα τον κακοσχεδιασμένο χάρτη.
-Τι στο καλό... τόσο άθλια φτιαγμένος, αλλά τόσο πιστικός? Πάνω που νομίζει κανείς ότι τα έχει δει όλα σε αυτή τη ζωή...
Ο δρόμος ήταν αρκετά κουραστικός, καθώς έπρεπε να σκαρφαλώνω σε πολλούς βράχους και όταν έφτανα σε κάποιο δρομάκι ήταν γεμάτο χαλίκια και πέτρες. Εν τέλει, μετά από περίπου 20 λεπτά άφησα πίσω τη γεμάτη πέτρες κοιλάδα και τη θέση της πήρα ένας χωμάτινος δρόμος. Άνοιξα το χάρτη και αν ήταν πράγματι σωστός, τότε λίγα μέτρα μπροστά μου βρισκόταν η πόλη. Λίγη ώρα αργότερα μπορούσα να τη διακρίνω ξεκάθαρα, κάτι που δε θα έλεγα ότι μου προξενούσε χαρά. Οι υποψίες μου γίνονταν όλο και πιο ισχυρές. Γιατί τη βρήκα τόσο εύκολα? Αποφάσισα να δεχτώ την πρόκληση και να την επισκεφτώ. Αφού πέρασα την κεντρική πύλη, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πόλη, αλλά ένα μικρό χωριουδάκι γεμάτο σπίτια κατασκευασμένα από πλίνθους. Σε πολλά σημεία υπήρχαν υψώματα, αρκετά βολικά για να ενισχύσουν την άμυνά του. Επιπλέον, ήταν περιτοιχισμένο με πασσάλους που σίγουρα δε θα επέτρεπαν στους εισβολείς να εισέλθουν τόσο εύκολα. Πολύ καλά οχυρωμένο για ένα μικρό χωριό σε ένα ακατοίκητο νησί. Περπατούσα στα μικρά δρομάκια και στενά μήπως και βρω τα παιδιά, αλλά καμία τύχη. Έφτασα μπροστά σε ένα κτήριο μεγαλύτερο απ'τα υπόλοιπα και κοντοστάθηκα για να το επεξεργαστώ.
-Kufufu~~ Τελικά ήρθες, Kuran Kaname! ακούστηκε μια φωνή πίσω μου και γύρισα τραβώντας το σπαθί μου, έτοιμος να αντιμετωπίσω τον αντίπαλό-στόχο μου.

Τον περιεργάστηκα. Δε χωρούσε αμφιβολία, τα μπλε μαλλιά, το κόκκινο μάτι του. Σε συνδυασμό με την τρίαινα ήταν σίγουρα ο Rokudo Mukuro. Ο Fran δε βρισκόταν κοντά, απ'όσο έβλεπα τουλάχιστον. Αυτή τη φορά δε φορούσε μανδύα και μπορούσα να δω πλήρως τα χαρακτηριστικά του. Φορούσε γάντια και στο δεξί του χέρι φορούσε δυο δαχτυλίδια που είχαν περίεργο σχήμα. Το σώμα του κάλυπτε ένα κοστούμι, ενώ η θανατηφόρα αύρα του δεν είχε αλλάξει καθόλου.
-Βρε βρε βρε... είχες αρχίσει να μου λείπεις.
-Το φαντάζομαι. Kufufu~~ Ήρθες για να παραδοθείς?
-Είσαι πραγματικά άτυχος. Είχα σκοπό να έρθω σύντομα να σε αφανίσω, αλλά ήρθε μια αποστολή για μένα, η οποία θέλει πληροφορίες για σένα. Κρίμα που τις έχω ήδη και είμαι ελεύθερος να πράξω όπως επιθυμώ.
-Αυτό σημαίνει ότι θα με σκοτώσεις? Kufufu~~ Σοβαρέψου!
Ξάφνου, ο άντρας έγινε θολός και εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά.
-Πού κοιτάς? ακούστηκε η φωνή του και γύρισα να τον δω.
Στεκόταν στην στέγη του μεγάλου κτηρίου και με κοιτούσε υπεροπτικά. Πόσο με εκνεύριζε αυτός ο τύπος.
-Άρχισες τις αηδίες ε? Καλώς. του απάντησα και έβγαλα μερικές σφαίρες.
-Kufufu~~ Ξέρεις ότι δεν μπορείς να με χτυπήσεις με αυτές, σωστά?
-Θα το δούμε αυτό. του απάντησα.
Αμέσως τις έστειλα κατά πάνω του, αλλά εμφανίστηκε αστραπιαία δίπλα μου μπήγοντας την τρίαινα στο αριστερό μου πόδι. Ξαφνικά, ο άντρας εξαφανίστηκε από πίσω μου και ο πόνος με εγκατέλειψε. Κοίταξα ψηλά και τον είδα να στέκεται στο ίδιο σημείο με πριν, πάνω στη στέγη του σπιτιού.
-Αυτό ήταν ένα δείγμα της δύναμής μου, Kuran Kaname. Είσαι σίγουρος ότι δε θες να έρθεις μαζί μου?
-Χμμμ... η επιλογή της αυτοκτονίας ακούγεται καλύτερη. Τράβα κάνε καμιά παράσταση με το μάτι-αριθμομηχανή σου και μη μιλάς.

- Πολύ καλά. Τότε θα σε αναγκάσω!
Ξαφνικά, συνέβη κάτι που δεν είχα ξαναδεί. Αυτός χάθηκε από μπροστά μου και επικράτησε απόλυτη σιωπή. Ακούστηκαν βήματα απ'το κοντινότερο στενό και μέσα απ'τα σκοτάδια, κατάφερα να διακρίνω τον Higuma με 7 ακόμα άντρες να έρχονται προς το μεγάλο κτήριο. Απ'την πόρτα του σπιτιού εμφανίστηκαν οι γονείς μου, οι οποίοι κοίταζαν προς τη μεριά του ληστή. Εκείνος έφτασε μπροστά τους με ένα μοχθηρό χαμόγελο αποτυπωμένο στο πρόσωπό του και ο πατέρας μου μπήκε μπροστά στη μητέρα μου για να την προστατεύσει. Μπροστά στο θέαμα αυτό είχα μείνει έκπληκτος και είχα αποσυντονιστεί εντελώς. Μόνο στη θέα του Higuma, ένα κύμα μίσους και οργής άρχισε να με κυριεύει, αλλά όσο κι αν προσπαθούσα να τους βοηθήσω δεν μπορούσα να κινηθώ. Ο Higuma τράβηξε ένα πιστόλι απ'τη ζώνη του και έσπρωξε τον πατέρα μου ρίχνοντάς τον στο έδαφος. Στη συνέχεια όπλισε το όπλο, σημάδεψε τη μητέρα μου στο κεφάλι και πάτησε την σκανδάλη. Ο ήχος του πυροβολισμού ήχησε βαρύς στ' αυτιά μου. Τα μάτια μου είχαν ανοίξει διάπλατα και οι γροθιές μου ήταν τόσο σφιχτές που οι αρθρώσεις των δαχτύλων μου είχαν γίνει κάτασπρες. Είδα το πτώμα της γυναίκας που με έφερε στη ζωή να σωριάζεται στη γη και μετά ο Higuma άρχισε να γελάει μανιακά. Όλα συνέβαιναν αργά. Τόσο αργά που ένιωθα πως έχανα τα λογικά μου. Ο ληστής όπλισε ξανά το όπλο και πυροβόλησε τον πατέρα μου, που θρηνούσε για το χαμό της γυναίκας του, στο στήθος. Συνέχισε να γελάει, αλλά αυτή τη φορά πιο δυνατά. Κρύος ιδρώτας κυλούσε σε όλο μου το σώμα, ενώ ένιωθα πώς θα εκραγώ απ'την οργή.
-HIGUMA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη και έτρεξα κατά πάνω του.
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να τον σκοτώσω. Θα τον σκότωνα ότι κι αν γινόταν. Το χαμόγελο του, το ύφος του, η στάση του, όλα ήταν τα ίδια με τότε στο Dawn Island, μόνο που αυτή τη φορά τον είδα να σκοτώνει τους γονείς μου. Δε θα τον άφηνα να ξεφύγει, πόσο μάλλον να ζήσει.

Τα μάτια μου δε ξεκόλλαγαν απ'το αποκρουστικό του πρόσωπο. Όσο έτρεχα κατά πάνω του ένα ουρλιαχτό έβγαινε μόνιμα απ'το στόμα μου άθελά μου. Δεν είχα ξανανιώσει τόσο οργισμένος. Σήκωσα το χέρι μου και βάζοντας όλη μου τη δύναμη στη γροθιά μου προσπάθησα να το χτυπήσω, αλλά σαν να ήταν φάντασμα αιωρήθηκε προς τα πίσω και μαζί με τα 7 τσιράκια του χάθηκαν στο σκοτεινό στενό γελώντας. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ενώ ταυτόχρονα ανάσαινα λαχανιασμένος απ'το θυμό μου. Τότε από ένα άλλο στενό εμφανίστηκε ο Kuni και λίγα μέτρα δίπλα του ο Jirou με το πλήρωμά του, όλοι τους μου χαμογελούσαν ζεστά. Ένα κύμα χαράς με διαπέρασε, αλλά δεν ήταν αρκετό για να απαλύνει το μίσος μου. Για την ακρίβεια με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο. Όλοι τους φώναξαν το όνομά μου και με χαιρέτησαν εγκάρδια, όταν απ'τα διάφορα γύρω στενά ξεχύθηκαν όλοι οι εχθροί που είχα πολεμήσει μέχρι τώρα. Τους κύκλωσαν και γελώντας μοχθηρά, άρχισαν να τους σκοτώνουν έναν έναν μπροστά στα μάτια μου, ενώ εκείνοι έπεφταν ο ένας μετά τον άλλο κραυγάζοντας απ'τον πόνο και ζητώντας να τους βοηθήσω. Οι εχθροί άρχισαν να γελούν μανιασμένα, όσο εγώ στεκόμουν αποσβολωμένος. Αδυνατούσα να συνειδητοποιήσω το οτιδήποτε γινόταν και όσο πήγαινε με έκανε να αισθάνομαι χειρότερα και όλο και πιο αδύναμος. Η οργή έδινε τη θέση της στη λύπη και την τρέλα. Όσα άτομα αγάπησα πέθαιναν μπροστά στα μάτια μου και δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα. Ένιωθα ότι έχανα τα λογικά μου και έπεσα στα γόνατα πιάνοντας το κεφάλι μου φωνάζοντας: Δεν μπορώ άλλο... σταμάτα.

Τότε, μια θύελλα περιτριγύρισε τους εχθρούς και τους αφάνισε. Ένας άντρας με μπορντό μανδύα και κουκούλα προχώρησε μπροστά μου με ένα πλατύ χαμόγελο. Ήταν αυτός που μου ζήτησε να τον ακολουθήσω και να γίνω επαναστάτης. Ο άντρας για τον οποίο άλλαξα τη ζωή μου και θέλησα να τον βοηθήσω με κάθε τρόπο να πετύχει το στόχο του. Ο Kakumeika στεκόταν μπροστά μου και με ακούμπησε στον ώμο παρηγορητικά. Άλλο ένα κοντινό μου πρόσωπο εμφανίστηκε, αλλά αυτή τη φορά με γέμισε ελπίδα. Ξάφνου, αίμα έσταξε απ'το στόμα του στο μπράτσο μου και χαμηλώνοντας το βλέμμα μου παρατήρησα ότι μια τρίαινα τον είχε διαπεράσει στο στομάχι. Λίγο λίγο το άψυχο σώμα του Kakumeika έπεφτε στο έδαφος, ενώ ο Rokudo Mukuro γέλαγε με τον ίδιο ανατριχιαστικό τρόπο. Οι γροθιές μου σφίχτηκαν και πάλι, ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλούν απ'τα μάτια μου. Τόσος θάνατος. Ήταν τόσος πολύς που δεν άντεχα άλλο και μόνο στην ιδέα. Σαν ταινία πέρασαν όλες οι στιγμές που είδα απ'το μυαλό μου και πυράκτωσαν την οργή μου στα ύψη. Το πρόσωπό μου είχε πλέον γίνει κατακόκκινο, ενώ δεν ένιωθα πολλά σημεία του σώματός μου απ' το σφίξιμο και την πίεση. Κοίταξα τον υπεύθυνο για την κατάστασή μου με όσο μίσος μπορούσα. Εκείνος συνέχιζε να γελάει. Χαιρόταν που μου είχε προκαλέσει τόσο πόνο. Σηκώθηκα με όλη μου τη δύναμη και σήκωσα τη γροθιά μου.
-MUKUROOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ούρλιαξα και τον χτύπησα με όλη μου τη δύναμη στο πρόσωπο. Ένιωσα τη μύτη του να διαλύεται, ενώ έπεσε σφαδάζοντας στο έδαφος. Η οργή μου δεν έλεγε να ξεθυμάνει και θα ξεθύμαινε μέχρι να τον αφάνιζα από προσώπου γης και ουρανού. Ετοιμάστηκα να τον ξαναχτυπήσω όταν συνέβη κάτι απρόοπτο.

Τα πτώματα και ο Mukuro έγιναν θολά και εξαφανίστηκαν από μπροστά μου. Βρέθηκα να στέκομαι στο ίδιο σημείο που ξεκίνησα, μπροστά στο μεγάλο σπίτι, στη στέγη του οποίου βρισκόταν ο Rokudo Mukuro.
-Kufufu~fufu~ahahahaha!!! Πόσο αδύναμος! Μάλλον όχι, δεν είσαι αδύναμος. Δεν έκανες τίποτα λάθος, ο μόνος λόγος που έχασες, ήταν επειδή εγώ ήμουν ο αντίπαλός σου!
Εν το μεταξύ εγώ ήμουν λουσμένος στον ιδρώτα και ήμουν εξουθενωμένος. Κοίταξα γύρω μου και δεν είδα κανένα πτώμα. Μια αίσθηση ανακούφισης με κατέκλυσε. Απ'ότι φαίνεται ήταν μια ψευδαίσθηση για την οποία θα πλήρωνε αργότερα, προς το παρόν έπρεπε να ελέγξω τον εαυτό μου και να μην παρασυρθώ απ'τα σχόλιά του.
-Χμμ? Χαχα..Χαχαχαχαχαχα!!! Αυτό ήταν όλο!? Μόνο αυτό είσαι ικανός να κάνεις? Έχασα? Μην υπερτιμάς τον εαυτό σου, Rokudo Mukuro!!!
-Τα λόγια σου δε με αγγίζουν Επαναστλατη. Δεν είσαι σε θέση ούτε καν να με αγγίξεις, ενώ για μένα είσαι απλά ένα παιχνίδι. Πρέπει να φύγω. Έχω κάποιες "δουλειές" να κανονίσω.
-Δεν το νομίζω. Έχω μια αποστολή να ολοκληρώσω.
-Μάλιστα. Πώς σκοπεύεις να με σταματήσεις?
-Δε θα σε σταματήσω εγώ. είπα ενώ ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου. Είσαι θήραμα άλλου.
Στο τελευταίο φάνηκε σκεφτικός, αλλά σίγουρα έκρυβε κάτι. Βιαζόταν για κάποιο λόγο, με αποτέλεσμα όμως να μη δει το επακόλουθο.
-Voooiii!!~~~ Δε με αντιλήφθηκες καν σκουπίδι? είπε σιγανά ο Squalo (ναι αλήθεια λέω), ο οποίος είχε βγει πίσω του και τον είχε ακινητοποιήσει περνώντας το σπαθί του στο λαιμό του Mukuro.
-Superbi Squalo!? Δε σε απασχολούσε ο Fran!?
-Μόνος σου το είπες, με απασχολούσε. Τώρα κυρία μου είναι η σειρά σας! είπε με ένα μανιασμένο χαμόγελο και με μια κίνηση τον έκοψε στην κοιλιά.

Ο Mukuro ελευθερώθηκε απ'τη λαβή του Squalo και παραπατώντας κοντοστάθηκε στην στέγη. Δεν είχα σκοπό να αφήσω τον Squalo να τον πολεμήσει μόνος. Ήταν εμφανή η κούρασή του απ'τη μάχη με το Fran και αν εστίαζα, μπορούσα να διακρίνω πολλά μικρά τραύματα πάνω του. Έκανα τον κύκλο του κτηρίου και ακουμπισμένο στον τοίχο, ήταν το άψυχο σώμα του Fran. Το προσπέρασα και βρήκα μερικά κιβώτια. Πατώντας πάνω τους, ανέβηκα στην σκεπή, όπου αντίκρισα τον Squalo να μάχεται με πολλά φίδια. Ο Mukuro στεκόταν λίγα μέτρα δίπλα και κρατούσε την πληγή του. Φαινόταν τόσο πραγματικό για να είναι κι αυτό ψευδαίσθηση. Παρόλα αυτά, οι αμφιβολίες μου δεν αποχωρίζονταν. Είχα δεχθεί μεγάλο πλήγμα απ'τις προηγούμενες που δε θα άντεχα παραπάνω. Αποφάσισα να κάνω αισθητή την παρουσία μου και βγάζοντας μια σφαίρα, την εκσφενδόνισα διαπερνώντας το πόδι του. Μια έκφραση πόνου δημιουργήθηκε στο πρόσωπό του και προφανώς δεν μπορούσε να διατηρήσει την ικανότητά του, με αποτέλεσμα τα φίδια να εξαφανιστούν. Ο Squalo έπεσε στα γόνατα παίρνοντας βαθιές ανάσες.
-Voi.. μη χάσεις... μου είπε και την επόμενη στιγμή σωριάστηκε στην στέγη λιπόθυμος.
Τράβηξα το σπαθί μου απ'τη θήκη στην πλάτη μου και όρμισα προς τον αντίπαλό μου. Το μάτι του άλλαξε νούμερο και έγινε 5. Τότε άρχισε να περιστρέφει την τρίαινα και προσπάθησε να αμυνθεί, αλλά η πληγή στην κοιλιά και στο πόδι είχαν κάνει τη δουλειά τους. Οι μαχητικές του ικανότητες είχαν μειωθεί δραματικά και ιδρώτας είχε πλέον καλύψει το πρόσωπό του. Τα όπλα μας συγκρούστηκαν. Άντεχε αξιέπαινα την πίεση που του ασκούσα, αλλά ήμουν σε καλύτερη μοίρα απ'αυτόν. Δεν είχα δεχθεί εξωτερική ζημιά, ενώ τα τραύματά του του έδιναν δύσκολες ώρες. Απομάκρυνα το σπαθί μου και με μια περιστροφή, έκοψα την τρίαινά του στα δυο, μπροστά στο έκπληκτο βλέμμα του.

Όντας πλέον ανυπεράσπιστος, επιχείρησε να καταφύγει στις ψευδαισθήσεις. Ότι κι αν έκανε όμως, συνέχιζε να στέκεται μισό μέτρο μπροστά μου. Ένα γιγάντιο χέρι εμφανίστηκε απ'το έδαφος που ξεπερνούσε κατά πολύ το ύψος της ταράτσας. Άρχισε να πέφτει προς εμάς, αλλά δεν αποσπάστηκα. Σήκωσα το σπαθί μου και το κατέβασα με δύναμη. Ένιωσα να διαπερνώ κάτι και η ψευδαίσθηση διαλύθηκε. Μπροστά μου ο Rokudo Mukuro έπεσε στα γόνατα με τα μάτια του να κοιτούν στο κενό. Ένα μικρό χαμόγελο βρισκόταν στο στόμα του.
-Ώστε έτσι είναι η ήττα...
Έπεσε και κατρακύλησε απ'την σκεπή, μέχρι που προσγειώθηκε στο χώμα. Πήρα βαθιές ανάσες και στάθηκα στα πόδια μου. Δεν υπήρχε λόγος να παραμείνω στο νησί. Πήρα τον αναίσθητο Squalo στην πλάτη μου και κίνησα για το πλοίο. Η διαδρομή ήταν μεγάλη και πήρε πολύ ώρα μέχρι να φτάσω. Όταν επιτέλους τα κατάφερα, οι δυνάμεις μου με είχαν σχεδόν εγκαταλείψει. Άφησα τον Squalo στην άμμο και αφού πήρα λίγο θαλασσινό νερό στην παλάμη μου, του το έριξα στο πρόσωπο. Λίγες στιγμές αργότερα συνήλθε και ανεβήκαμε μέσω της ανεμόσκαλας που είχε ρίξει στο καράβι.
Όταν ανεβήκαμε στο κατάστρωμα παρατήρησα ότι το γεράκι καθόταν στο πηδάλιο και μόλις με αντιλήφθηκε πέταξε δίπλα μου.
-Πάλι εδώ εσύ? Τι θες απ'τη ζωή μου?
Μου απάντησε με ένα κρώξιμο και έτεινε το πόδι του προς τα μένα. Στα γρήγορα, πήγα στην καμπίνα μου και ετοίμασα την αναφορά μου. Το έδεσα στο πόδι του γερακιού κι αφού σήκωσα το χέρι μου ως ένδειξη αποχαιρετισμού, άνοιξε τα φτερά του και σε λίγα δευτερόλεπτα είχε χαθεί απ'το οπτικό μου πεδίο. Ξεφύσησα και έστρεψα την προσοχή μου στον Squalo.
-Ευχαριστώ για τη βοήθεια, αλλά νομίζω ότι σου είπα να μην κατέβεις.
-Δε φταίω εγώ. Ο βάτραχος μου επιτέθηκε και άρχισε τις αηδίες.
-Μαζί σου... άνοιξε τα πανιά, φεύγουμε.
Για κάποιο περίεργο λόγο με υπάκουσε και αφού σήκωσα την άγκυρα, ανοιχτήκαμε για άλλη μια φορά στον ωκεανό κατάκοποι. Το νησί είχε πλέον χαθεί απ'το οπτικό μας πεδίο και κοίταζα τον ορίζοντα, όταν ξαφνικά είδα μια γνώριμη μορφή να περπατάει στο νερό. Το αγόρι φορούσε ένα μεγάλο σκούφο-βάτραχο στο κεφάλι του και μας κουνούσε το χέρι.
-Ελπίζω να τα ξαναπούμε Senpai~~ φώναξε και χάθηκε απ'τα μάτια μας.
-VOOOOOOOOOOOOOIIIIIIIIIIIIII!!!!

Σπόιλερ:

[Τέλος]

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 40.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Χρησιμοποίησες φρούτο που υπάρχει στην λίστα των φρούτων και γι αυτό έχασες αρκετά. Κατά τα άλλα μια πολύ καλή και ευανάγνωστη ιστορία!