[Τέλος] Deny My Body! The Contract With The Devil!

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Το προηγούμενο νησί μου έκρυψε πολλές εκπλήξεις και περιπέτειες. Με το φεγγάρι για οδηγό και τους διεφθαρμένους Marine να παραμονεύουν στην κάθε γωνία του Shell Town, η βραδιά δεν πέρασε καθόλου ήσυχα. Πολλαπλές αποδράσεις από ομάδες αντίπαλης παράταξης με έφεραν τελικά στην κεντρική βάση τους όπου τους αντιμετώπισα με τρομερό μειονέκτημα. Στο σημείο που πίστευα πως τα κατάφερα, κόπηκα στα 2 από τον αρχηγό της βάσης τους. Όμως εκεί έδρασαν οι άγνωστες δυνάμεις του φρούτου μου, δίνοντάς μου να καταλάβω ποιες ήταν πραγματικά και τι έκαναν. Σε μία μάχη με τον αρχηγό τους, τον αποτελείωσα χαρίζοντας έστω και λίγα λεπτά ελευθερίας στους σκλαβωμένους από την τυρανία Marine. Όμως τους προειδοποίησα... θα επέστρεφα...
~~~Τέλος Περίληψης~~~

Έχοντας το σπαθί στο χέρι μου, έκανα μερικές ελεύθερες κινήσεις ώστε να μείνω σε φόρμα. Ξάπλωσα και το έφερα στον ουρανό, κοιτάζοντας την όμορφή του λεπίδα. Λεπίδα που είχε σκίσει άπειρους εχθρούς και με είχε βοηθήσει να τα βγάλω πέρα μέχρι αυτό το σημείο. Έπρεπε κάποτε να του έβγαζα ένα αξιοπρεπές όνομα, όπως κάνουν και σε πολλά άλλα, δυνατά σπαθιά. Το μικρό πλοίο ανασηκώθηκε από ένα μεγάλο κυματάκι. Σηκώθηκα για να ελέγξω τι γινόταν αλλά θα ήταν καλύτερο να απέφευγα εκείνη την κίνηση. Μπορεί μπροστά μου να βρισκόταν ένα νησί αλλά αυτό γινόταν εντελώς ασήμαντο όταν γύριζες το κεφάλι σου να κοιτάξεις πίσω...

Το ξαφνικό κύμα ήταν ένα προμύνημα, για ότι πήγε να πάρει μορφή πίσω μου. Ο ουρανός σκοτείνιασε και η σκιά πήρε την θέση του φωτός που με έλουζε. Ένα γιγαντιαίο παλιρροιακό κύμα ξεκίνησε την πορεία του προς τα πάνω μου. Έπαιρνε ακόμα ύψος άρα μπορούσες να συμπεράνεις πως δεν θα με σκέπαζε σύντομα τουλάχιστον. Ήταν το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να προκύψει όσο είμουν στην θάλασσα καθώς είμουν νεκρό βάρος μέσα της. Αντάλλαξα την δυνατότητά μου να κολυμπήσω με την δύναμη του διαβόλου και πιο συγκεκριμένα του καπνού. Βλέποντας τον θάνατο να πλησιάζει, έκανα ότι δυνατό μπορούσα για να ξεφύγω από την κατάσταση εκείνη. Το κουπί φυσικά δεν είχε καμία σημασία, διότι το πλοίο μου το τραβούσε η τρομερή δύναμη του τσουνάμι. Το μόνο που ήλπιζα σε τέτοια περίπτωση ήταν να με κουβαλήσει μέχρι το νησί, πράγμα που δεν ήταν ρεαλιστικό. Σιγά σιγά, το πλοίο μου άρχισε να παίρνει ύψος και η κλίση του σε σχέση με την υπόλοιπη θάλασσα άρχισε να αλλάζει. Έφτασα σε σημείο να πρέπει να ξαπλώσω στο πλοίο για να μείνω όρθιος με μία τόσο κάθετη γωνία που σχημάτιζε. Από στιγμή σε στιγμή θα ανατρεπόμουν μαζί με το μεταφορικό μου μέσο. Η απελπισμένη μου κατάσταση μου γέμισε το μυαλό με πολλά άλα προβλήματα που προέκυπταν. Ήταν πλέον θέμα δευτερολέπτων να πέσω στην θάλασσα και να πνιγώ. Ένα όμως από αυτά τα προβλήματα έγινε και μία πιθανή λύση για το κυριότερο απ'όλα το οποίο μου απειλούσε αυτή τη στιγμή τη ζωή. Θυμήθηκα εντελώς τυχαία την περίπτωση που ανέβηκα εκείνο το βουνό που χώριζε τις θάλασσες. Για να περάσω από την άλλη πήδηξα στο κενό με την ελπίδα να πέσω κάπου "βολικά". Στον αέρα όμως μου είχε δημιουργηθεί μία απορία...

Σε εκείνη μάλιστα την απορία είχα δώσει μία ανάρμοστη δικαιολόγηση πάνω στην μεγάλη βαρύτητα της στιγμής. Τώρα ήταν που μπορούσα να κατανοήσω πλήρως το περίεργο αυτό φαινόμενο. Έχοντας περάσει το ύψος των συννέφων, πίστεψα πως αυτά έφταιγαν που άφηνα πίσω μου μία άσπρη λωρίδα σαν καπνό. Πλέον, με την επίγνωση, έστω και λίγο, των δυνάμεών μου, κατάλαβα ότι ο καπνός μου με βοηθούσε με τον κατάλληλο τρόπο που εγώ ήθελα. Αυτό και μόνο με ώθησε για να ξαναδημιουργήσω εκείνο το θαύμα την τωρινή στιγμή και να ξεφύγω από τον σίγουρο θάνατο. Συγκεντρώθηκα και προσπάθησα να εκτοξεύσω με πίεση καπνό από το μέρος των ποδιών μου. Με αυτήν την κίνηση, θα πετούσα στον αέρα έστω και για λίγο ώστε να ξανασκεφτώ την κατάσταση και να δω πως μπορώ να επιβιώσω. Έτοιμος να εξαπολύσω την δύναμή μου άλλη μία φορά, πήδηξα στον αέρα με το κύμα να αρχίζει να με σκεπάζει. Παρ'ολ'αυτά, δεν βγήκε καπνός και ούτε πέταξα.
-Τςς, ακόμα δεν με υπακούει!? Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για αρχή να ελέγξω κάτι τέτοιο?
Η απόστασή μου με την άγρια θάλασσα μειωνόταν συνεχώς και έφτασε επιτέλους η στιγμή που θα τελείωναν όλα, όπου το σανδάλι μου ακούμπησε με την κάτω πλευρά του την επιφάνεια του Χάρου. Η αδρεναλίνη σε εκείνο το σημείο έγινε θυμός. Σταμάτησα να σκέφτομαι τα πάντα και μόνο η εικόνα του Goro, του ορκισμένου μου εχθρού υπήρχε μπροστά μου. Και μόνο η σιχαμένη φάτσα του με έκανε να σφίξω τα δόντια μου από την οργή που δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να τον διαμελίσω. Οι μυς μου σφίχτηκαν απότομα, μοιράζοντας πόνο σε κάθε σημείο. Ένιωθα τα αυτιά μου να ζεσταίνονται ενοχλητικά ενώ παράλληλα μπορούσα να νιώσω τους παλμούς μου να ανεβαίνουν κατακόρυφα από εκείνα τα σημεία.

Με μία τελευταία κίνηση, έσφιξα τα χέρια μου και τα τέντωσα παράλληλα στα πόδια μου. Μία δυνατή κραυγή ήχησε από το στόμα μου η οποία καταπνίχτηκε τελικά από τον σαρωτικό θόρυβο του τσουνάμι. Όμως δεν είμουν εγώ αυτός που βρισκόμουν κάτω από τους τόνους νερού. Μπορούσα να κοιτάξω κάτω τα κύματα να παλεύουν μεταξύ τους σε μία προσπάθεια να υπερισχύσουν το ένα στο άλλο. Αντιθέτως εγώ, με μία ασυνήθιστη ηρεμία, μετά από τέτοια ψυχολογική ένταση, πετούσα πάνω από το αφρισμένο νερό. Το σώμα μου έτρεμε ολόκληρο, ειδικά τα χέρια μου να οποία τα κινούσα με δυσκολία. Μπορούσα όμως να γευτώ και αίμα. Έφτυσα και παρατήρησα πως το στόμα μου είχε γεμίσει με αυτό. Προσπάθησα να νιώσω την γλώσσα μου αλλά προς μεγάλη μου εντύπωση, δεν ήταν αυτό το σημείο στο οποίο αιμοραγούσα. Περιεργάστηκα λίγο στο στόμα μου και πρόσεξα πως σχεδόν σε κάθε ούλο, είχαν ανοίξει διάφορες πληγές. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι μπορούσα να ασκήσω τόση δύναμη με τα σαγόνια μου που να δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα. Και ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η σκέψη αυτού του σκουπιδιού θα με έφερνε σε τέτοιο σημείο. Άρχισα σιγά σιγά να νιώθω την κούραση και βρήκα την μερική πηγή της. Τα πόδια μου είχαν μετατραπεί σε καπνό.
-Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις ζωής-θανάτου θα με βοηθάς? Μάλλον θα πρέπει να κάνω κάτι γι'αυτό σε αυτό το νησί. Δεν μου φαίνεται και πολυκατοικημένο άρα θα περάσουμε καλά μόνοι μας...
Δοκίμασα να δω μήπως μπορούσα να πλοηγηθώ και ευτυχώς μου έκανε την χάρη. Έριξα το κέντρο βάρος μου μπροστά και σκέφτηκα πως ήθελα να πετάξω ευθύς μπροστά. Η προσπάθεια στέφθηκε με επιτυχία αλλά σε εκείνο το επίπεδο, μπορούσα καθαρά να νιώσω την ενέργειά μου να απορροφάται κάθε δευτερόλεπτο.

Λίγο μακριά ακόμα να βρισκόμουν από το νησί και δεν θα άντεχα την ένταση του καπνού. Το χειρότερο ήταν που νόμιζα πως μπορούσα να σταματήσω τον καπνό με μία σκέψη. Μπορεί να είχα φτάσει στο παράξενο νησί και να ήθελα επιτέλους να ξεκουραστώ ρίχνοντας έναν ύπνο αλλά τελικά δεν έγινε το δικό μου. Διέταξα τον καπνό να σταματήσει να με κάνει να αιωρούμαι αλλά δεν άκουσε. Έβαλα όλο μου το μυαλό στο να σταματήσει, τίποτα όμως δεν επιτεύχθει και έφτασα στα όρια των δυνάμεών μου. Και μόνο για να με κρατήσει στον αέρα, ξόδευα απίστευτη ενέργεια αλλά και συγκέντρωση. Συνέχιζε να απορροφά τα πάντα.
-Σταμάτα... ΣΤΑΜΑΤΑ!!
Τίποτα... Το μάτι μου άρχισε να βαραίνει και να κλείνει. Το εναέριο σώμα μου έμενε ακίνητο χωρίς να έχω τις δυνάμεις να το κινήσω. Ένιωθα το δέρμα μου να σφίγγει και να μικραίνει και τους μυς μου να συμπιέζονται από αυτό, σε μία προσπάθεια να μείνουν στην αρχική τους μορφή. Αβάσταχτος πόνος εμφανίστηκε σε όσα σημεία ένιωθα το προηγούμενο. Κοίταξα με δυσκολία το χέρι μου και το είδα να γερνάει και να μικραίνει από θέμα όγκου, κάνοντάς το να φαίνονται επικίνδυνα πολύ τα κόκαλά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή για να κρατήσει τον ρυθμό του συνεχώς μεταβαλλόμενου σώματός μου. Και την χειρότερη στιγμή, ο καπνός άρχισε να αραιώνει, ρίχνοντάς με με βία στην άμμο αλλά δεν εξαφανίστηκε εντελώς. Το στόμα μου ξεράθηκε απότομα και η γλώσσα μου έγινε δυσκίνητη. Το τελευταίο πράγμα που ένιωσα ήταν το στήθος μου να χτυπιέται από χιλιάδες σφυριά, κλέβοντας την δυνατότητά μου να αναπνεύσω φυσιολογικά.

Ακολούθησε πλήρης νάρκωση από θέμα αφής. Δεν μπορούσα να νιώσω τίποτα μέχρι που τελικά το μάτι μου έκλεισε. Το υγρό και αυτού είχε εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω για εμένα έναν ελαφρύ πόνο ο οποίος χάθηκε αμέσως. Και σκόταδι. Ήξερα ότι είχα χάσει τις αισθήσεις μου όμως την ίδια στιγμή μπορούσα να "δω" πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου όπως το να με κουβαλούν και να με ελέγχουν. Αρχικά νόμιζα πως όλα αυτά ήταν ένα όνειρο όμως φαίνονταν πολύ αληθινά για κάτι τέτοιο. Και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να μείνω σε τέτοια κατάσταση, διότι ούτε τα μάτια μου μπορούσα να ανοίξω αλλά ούτε και να κινηθώ. Ήταν ένα πολύ ενοχλητικό συναίσθημα, το να κάνουν κάποια πράγματα, να είσαι μπροστά και να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με οποιονδήποτε τρόπο. Και για όλα αυτά έφταιγε η καταραμένη δύναμη που είχα απολάβει. Οι ώρες περνούσαν αλλά είχα σταματήσει να καταλαβαίνω ακόμα και το τι γινόταν. Πλέον μου είχε δωθεί η δυνατότητα της ξεκούρασης και του ύπνου. Αυτόματα, χάθηκαν όλοι μου οι προβληματισμοί και έπεσα σε βαθύ λήθαργο.


-Γιατί!? Γιατί το έκανες αυτό!? Ήταν το μόνο άτομο από το οποίο μπορούσαμε να μάθουμε τόσα και τόσα για εκείνον!
Το πρόσωπό του γύρισε σιγά σιγά και αποκάλυψε το υπόλοιπο μισό του. Η εικόνα αυτή με άφησε άφωνο. Ήταν πραγματικά τραγικό αυτό που έβλεπα. Και μαζί με την έκφρασή του που φωτιζόταν από τις καταστροφικές φλόγες σε έκανε ικανό να χάσεις τα λογικά σου.
-Έπρεπε να γίνει... Εγώ είμαι αυτός που θα βρει τον τελικό ένοχο πίσω από την τραγωδία. Και δεν θα με σταματήσεις ούτε εσύ ούτε και η παραμορφωμένη "αλήθεια" του...

Το μάτι μου άνοιξε μόνο και μόνο για να αντικρύσω την αχυρένια οροφή του δωματίου στο οποίο βρισκόμουν. Έκανα να σηκωθώ αλλά το σώμα μου δεν με άφησε. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, δεν υπάκουε στις εντολές μου. Ένιωθα πως έστελνα τις εντολές αλλά δεν κουνιόταν τίποτα απολύτως. Ούτε καν το κεφάλι μου δεν μπορούσα να σηκώσω. Ευτυχώς για εμένα τουλάχιστον, δεν ένιωθα πόνο και μπορούσα να αναπνεύσω χωρίς πρόβλημα. Αγγίζοντας με την γλώσσα μου επιφανειακά την παρωτίδα μου, συμπέρανα πως ο ρυθμός της καρδιάς μου ήταν σε φυσιολογικά στάδια. Όμως, είχα αρκετά ερωτήματα ως προς το πως ήρθα εδώ και πως δεν είχα πεθάνει μετά από τέτοιες παρενέργειες. Τότε, σαν να τον καλούσα, ένας κοντός γέρος ήρθε στο πλάι μου και με εξέτασε. Τον άφησα να τελειώσει την δουλειά του και μόλις απομακρύνθηκε λίγο για να πάρει κάτι, προσπάθησα να τον ρωτήσω.
-....*Γκουχ*!
Η ερώτησή μου δεν σχηματίστηκε ποτέ καθώς μόλις προετοιμάστηκα για να μιλήσω, ο λαιμός μου φάνηκε γεμάτος, αντί για λέξεις, πέταξα μπόλικο αίμα. Άρχισα να βήχω από εκεί και πέρα. Μαζί με το αίμα, ένιωθα τον εισοφάγο μου να καίει απίστευτα. Ο γέρος, έτρεξε προς το μέρος μου και με δύο δάκτυλα τεντωμένα, τον δείκτη και το μέσο, με χτύπησε απαλά λίγο πιο πάνω από το κόκαλο του θώρακα και αμέσως μετά από αυτό, τράβηξε το χέρι του πίσω και το έτεινε μπροστά με στόχο το στήθος μου. Το χτύπημα αυτό ήταν δυνατό αλλά αρκετό. Το κάψιμο και ο βήχας αίματος σταμάτησαν απότομα.

-Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν σε φέραμε εδώ ήταν να σου χορηγήσουμε άφθονη ποσότητα ορού. Αυτό αρχικά σου παρέδωσε κάποιες πρωτείνες και φυσικά ενυδάτωσε το αφυδατωμένο σώμα σου. Οι μυς σου άρχισαν να παίρνουν το παλιό τους μέγεθος αλλά όχι ολοκληρωτικά. Αργότερα προσπαθήσαμε να σε ζεστάνουμε όσο μπορούσαμε με διάφορες πηγές θερμότητας όπως η φωτιά. Πρέπει άμεσα να φας. Αν δεν φας γρήγορα και να ανακτήσεις την ενέργεια που έχασες, θα μείνεις στην παρούσα κατάσταση για πάντα.
Άνοιξα το στόμα μου ως μία ένδειξη θετικής απάντησης. Χαμογέλασε και φώναξε κάποιους. Εκείνοι ήρθαν και μαζί τους έφεραν άπλετο φαί. Άρχισαν να με ταίζουν καθώς δεν μπορούσα να κουνήσω και να ελέγξω το σώμα μου. Η πείνα μου είχε συμβάλει στην προσωρινή ακινησία από άποψή μου καθώς είχα να βάλω κάτι στο στόμα μου για μέρες. Όμως δεν έφαγα όσο είπε ο γέρος ότι χρειαζόμουν. Ήταν λογικό να χρειάζομαι μία απίστευτη ποσότητα φαγητού για να αναπληρωθούν τα πάντα όμως τα αγνόησα όλα. Έκλεισα το μάτι μου και ήλπισα ότι με έναν ύπνο θα έπαιρνα πάλι τον έλεγχο.

Το μέρος ήταν γεμάτο ομίχλη και η όρασή μου δεν μπορούσε να φτάσει μακριά. Αλλά πίσω από την ομίχλη μπορούσα να διακρίνω κάτι ή κάποιον...
Δυσκολευόμαστε έτσι δεν είναι? Όντως δεν είναι εύκολο να χρησιμοποιήσεις τέτοια δύναμη χωρίς κάποιες θυσίες... Απολάμβανε τις ώρες ξεκούρασής σου γιατί σύντομα θα την ξαναχρησιμοποιήσεις... και τότε δεν θα ξεφύγεις από την μοίρα σου...

Η φράση αυτή είχε τόση δύναμη και ένταση που κατάφερε να με σηκώσει από τον ύπνο μου και να πεταχτώ πάνω. Είχα ιδρώσει ολόκληρος, πράγμα που με χαροποίησε διότι έδειχνε πως είχα γίνει καλύτερα.

Το σώμα μου είχε κινηθεί επίσης! Δοκίμασα να κάνω οποιαδήποτε κίνηση και τα κατάφερα, με μικρές όμως δυσκολίες στα άκρα κυριότερα. Ο γέρος ξαναμπήκε μέσα στο δωμάτιο και με περιεργάστηκε. Σχημάτισε ένα χαμόγελο και μου είπε να προσπαθήσω να μιλήσω.
-...Κατάρα!
-Αυτή είναι η πρώτη λέξη που λες μετά από τόσο καιρό που έμεινες άφωνος?
-Πόσες μέρες βρίσκομαι εδώ?
-Τρεις μέρες κοιμόσουν. Και μόλις ξημέρωσε, έχοντας τελειώσει τον δεύτερο ύπνο σου άρα μπορείς να πεις πως συνολικά πέρασαν 4 μέρες από το συμβάν εκείνο.
-Πρέπει να φύγω... Ευχαριστώ για ότι κάνατε εσύ και οι φίλοι σου αλλά δεν μπορώ να καθίσω άλλο εδώ...
-Μπορείς να φύγεις νεαρέ, απλά θα ήθελα να σου υποδείξω κάτι και να σε ρωτήσω κάτι άλλο. Το αριστερό σου μάτι είναι ανενεργό?
-.....
-Το εξέτασα όσο κοιμόσουν και παρατήρησα πως δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα πέρα από το μικρό τραύμα που έχει στην επιφάνεια. Κανονικά, θα μπορούσες να δεις τουλάχιστον φυσιολογικά.
Δεν είμουν σε θέση να πιστέψω αυτό που μου έλεγε. Μπορεί να είχαν εμφανιστεί παρόμοια σημάδια όπως στο Cytherea αλλά η φυσιολογική όραση ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Φοβήθηκα το αποτέλεσμα και δεν έβγαλα τον επίδεσμο που κάλυπτε το αριστερό μου μάτι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πέρασα τον κοντό γεράκο από το πλάι.
-Δεν τελείωσα με όσα είχα να πω. Υπάρχει ένα ερώτημα στη μέση το οποίο οφείλεις τουλάχιστον να μου απαντήσεις... Τί έγινε στην ακτή? Γιατί βρέθηκες σε τόσο άσχημη κατάσταση? Δεν νομίζω να είναι κάποια ασθένεια, αλλά κάτι άλλο, με την δικιά του θέληση...

Σταμάτησα απότομα για να σκεφτώ αυτό που μόλις είπε. Δεν ήξερα αν είχε δική του θέληση και δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό ποτέ. Ένιωσα πως ήταν αναγκαίο να του δώσω την απάντησή μου.
-Έχω δυνάμεις του Διαβόλου! Τις απέκτησα από ένα φρούτο. Προσπάθησα να τις ελέγξω αλλά δεν μπόρεσα και έτσι κατέληξα να κάνουν ότι θέλουν, ρουφώντας μου όση δύναμη είχα.
-Τώρα εξηγούνται όλα... Νεαρέ... έχω έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να πάρεις μία γεύση από τις πραγματικές δυνάμεις του και το πως να τις ελέγξεις. Θα χρειαστούμε όμως λίγο καιρό.
Το μάτι μου γούρλωσε στην σκέψη αυτή. Δεν πίστευα πως υπήρχε τρόπος να πάρεις τον έλεγχο από ένα τέτοιο τέρας. Συμφώνησα αμέσως και του ζήτησα να με μάθει.
-Δεν μπορώ να σε μάθω... αλλά μπορώ να σε βοηθήσω. Ακολούθησέ με...
Βγήκαμε από το δωμάτιο και προχωρήσαμε μέσα στο χωριό. Οι άνθρωποι δεν ήταν πολλοί και γενικά το μέρος δεν ήταν ανεπτυγμένο. Μερικοί όταν με κοιτούσαν τρόμαζαν και απέστρεφαν το βλέμμα τους. Φτάσαμε στο κέντρο του χωριού όπου υπήρχαν μαζεμένα ξύλα για φωτιά. Διέταξε κάποιους να την ανάψουν και μου είπε να καθίσω.
-Θα σε φέρω σε έντονη και βαθιά κατάσταση διαλογισμού. Απλά παίρνε βαθιές ανάσες και ηρέμησε τους μυς σου. Από εκεί και πέρα, ότι κάνεις, μόνος σου. Θα χρειαστούμε μερικές ώρες προπόνησης αλλά θα το πετύχουμε κάποτε.
Έκανα ότι μου είπε και χαλάρωσα όσο μπορούσα. Ο αρμονικός ήχος της φωτιάς έκανε την προσπάθειά μας ακόμα πιο εύκολη. Τοποθέτησε το χέρι του στην πλάτη μου και κάθισε και εκείνος. Ένιωσα να με παίρνει ο ύπνος αλλά τότε το μάτι μου άνοιξε ξαφνικά και έμεινα έκπληκτος. Το μέρος γύρω μου είχε μαυρίσει και είχε γεμίσει με ομίχλη.

Το μέρος μου φαινόταν πολύ γνώριμο αλλά όπως και να είχε βρισκόμουν σε κάποια άλλη διάσταση κατά την διάρκεια του διαλογισμού. Έψαξα το μέρος γύρω μου αλλά δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον μέχρι που άκουσα μία φωνή.
-Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα έφτανες εδώ τόσο νωρίς και χωρίς να σε καλέσω μόνος μου. Βρήκες φθηνό κολπάκι για να τρυπώσεις εδώ μέσα έτσι? Λοιπόν... τι έχεις να πεις για τον εσωτερικό σου κόσμο?
Μία σκιά εμφανίστηκε μέσα στην ομίχλη υποδεικνύοντας πως κάποιος βρισκόταν εκεί.
-Ποιός είσαι?
-Μπήκες εδώ και δεν ξέρεις και ποιος είμαι? Έχεις θάρρος Takasugi. Λοιπόν θα σου πω... Είμαι μία προσωρινή ύπαρξη μέσα σου και προήλθα από το φρούτο που έφαγες. Με άλλα λόγια είμαι η προσωποποίηση των δυνάμεών σου. Όπως βλέπεις, το μέρος έχει γεμίσει με καπνό μιας και είναι η διάστασή μου. Λοιπόν? Ερωτήσεις?
Έπεσα στο έδαφος και το κοίταξα.
-Δεν ήξερα ότι οι δυνάμεις του Διαβόλου είχαν μορφή... Πέρα όμως από αυτό... Βοήθα με να τελειοποιήσω και να ελέγξω τις δυνάμεις σου! Άφησέ με να πάρω τον πλήρη έλεγχο και να συνθλίψω τους εχθρούς μου!
-Δεν είσαι ο εαυτός σου Takasugi. Πού πήγε η βίαιη προσωπικότητά σου? Έπεσες τόσο χαμηλά?
-Θα παρατήσω τα πάντα για να κατακτήσω τόσο μεγάλη δύναμη. Τα υπόλοιπα είναι περιττά όταν μπαίνει στη μέση η ευκαιρία για κυριαρχία και φόβο.
-Ωωω... ενδιαφέρον... Ας έχει λοιπόν! Για να δούμε τι μπορείς να επιτύχεις αν σου χαρίσω την δύναμή μου. Πρώτα όμως πρέπει να περάσεις και την δοκιμασία μου. Πρέπει να αρνηθείς την υλική μορφή του σώματός σου... Δεν είναι εύκολο για αρχή αλλά ας ελέγξουμε τα αποτελέσματά σου...

Σηκώθηκα με την απορία της δοκιμασίας. Τι δοκιμασία θα μπορούσε να μου βάλει σε ένα τέτοιο σημείο και μέρος. Ξαφνικά άρχισα να αναπνέω πιο βαθιά και δύσκολα. Η καρδιά μου ξεκίνησε τους τρελούς της ρυθμούς για άλλη μία φορά, αλλά αυτό συνέβαινε λόγω της έλλειψης οξυγόνου. Η ομίχλη που είχε καλύψει το μέρος είχε γίνει πιο πυκνή αλλά τότε κατάλαβα ότι ήταν η δύναμη του καπνού. Ο καπνός μου μπλόκαρε τους πνεύμονες κάνοντας κάθε μου κίνηση δυσκολότερη. Έτρεξα όσο είχα χρόνο και αντοχή προς την σκιά που σιγά σιγά χανόταν μέσα στον καπνό. Μόλις έφτασα δίπλα της, έριξα γροθιά στο σημείο του κεφαλιού αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να διώξω τον καπνό που βρισκόταν εκεί. Η σκιά είχε εξαφανιστεί σαν να μην υπήρχε εκεί ποτέ. Κοίταξα γύρω μου και προσπάθησα να την ξαναβρώ. Όσο περνούσε η ώρα, η αναπνοή μου γινόταν όλο και πιο βαριά. Η άκρη του ματιού μου έπιασε μία μικρή κίνηση και ενστικτωδώς ξεκίνησα προς τα εκεί. Μίκρυνα την απόσταση αρκετά για να ρίξω την επόμενή μου επίθεση αλλά τότε ένα κύμα συμπυκνωμένου καπνού με πλησίασε χτυπώντας με στα πλευρά. Ο πόνος ήταν αφόρητος και κατάλαβα αμέσως πως μου είχε σπάσει κάτι. Δεν κατανόησα τον τρόπο λειτουργίας της κίνησης αυτής αλλά συνέχισα προσπαθώντας να πετύχω την σκιά. Το ίδιο αποτέλεσμα είχα και αυτή τη φορά. Είχε ξαναεμφανιστεί με την μόνη διαφορά ότι τώρα εμφανίστηκε πίσω μου και με βάρεσε με κάτι αιχμηρό. Η πλάτη μου αιμοραγούσε πολύ. Γύρισα και είδα τον εαυτό μου. Έβγαινε καπνός από ολόκληρο το σώμα του και είχε ένα χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλια του. Μιας και αυτό αρχικά άνηκε σε εμένα, κατάλαβα πως η μάχη για τον ίδιο ήταν πολύ εύκολη αλλά διασκεδαστική. Είμουν σε αδιέξοδο...

Τα πόδια του δεν φαίνονταν γιατί καλύπτονταν από καπνό και δεν ακουμπούσαν το έδαφος καν. Σήκωσε ψηλά το χέρι του και ετοιμάστηκε να το κατεβάσει και να με χτυπήσει με το αντικείμενο από καπνό που κρατούσε. Έβγαλα το δικό μου σπαθί και έκανα να τον αποκρούσω αλλά αυτή η κίνηση ήταν ανώφελη. Όταν το χέρι του έφτασε στο σπαθί μου το πέρασε σαν να μην βρήκε καθόλου επαφή. Έγινε ολότελος καπνός και το διαπέρασε, αλλάζοντας την πυκνότητά του όταν ακούμπησε το δέρμα μου. Μία βαθιά πληγή εμφανίστηκε στο στήθος μου και βάφτηκε αμέσως από το αίμα μου. Γονάτισα χωρίς να μπορώ να πιστέψω όσα γίνονταν. Αν πέθαινα σε αυτή τη διάσταση τότε το πιο λογικό ήταν να καταστραφεί ο νους μου. Όση ώρα σκεφτόμουν όμως, ο αντίπαλός μου δεν στεκόταν άπραγος. Ετοίμασε την τελευταία του επίθεση τρέχοντας προς το μέρος μου με το όπλο του προεκτειμένο προς εμένα. Ο καπνός είχε καθαρίσει λίγο στο μέρος του οπότε κατάλαβα τι όπλο κρατούσε. Ήταν το ίδιο σπαθί με το δικό μου. Αλλά είχε την δυνατότητα να το μετατρέπει σε καπνό όπως και το σώμα του. Το μυαλό μου ξεκίνησε να δουλεύει πυρετωδώς!
"Πρέπει να αρνηθείς την υλική μορφή του σώματός σου..."
Μία πιθανή απάντηση ήρθε στο κεφάλι μου και χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα τα αδύνατα δυνατά για να την υλοποιήσω. Έβαλα στο μυαλό μου πως είμαι καπνό και μόνο καπνός. Δεν έχω υλική υπόσταση και μπορώ να γίνω ένα με τον αέρα γύρω μου. Είδα τον αντίπαλο να φτάνει δίπλα μου και να ξεκινά τις απανωτές επιθέσεις οι οποίες είχαν αποτέλεσμα. Μου προκαλούσαν πόνο και περισσότερες πληγές. Δεν έφτανε μόνο η σκέψη... χρειαζόμουν και κάτι άλλο...

Πολλές φορές, η συγκέντρωσή μου διακοπτόταν από τον ελαφρύ αλλά ευρή πόνο που δημιουργόταν από τις όλο και αυξανόμενες ζημιές πάνω μου. Ίσως αυτό ήταν που μου έλειπε. Ο πόνος με έκανε να χάνω τον συλλογισμό μου και αυτό κατέστρεφε την προσπάθειά μου. Αποφάσισα να ρισκάρω την ζωή μου για να καταφέρω τον σκοπό μου. Δεν θα ήταν εύκολο να ξαναμπω σε αυτή τη διάσταση και έτσι ήταν μοναδική η ευκαιρία. Έκλεισα το μάτι μου και χαλάρωσα το χέρι με το οποίο κρατούσα το σπαθί. Το κεφάλι μου χαμήλωσε και ξαφνικά ο χρόνος για εμένα σταμάτησε στιγμιαία. Μπορούσα να νιώσω τα πάντα αλλά παραλληλα δεν ένιωθα τίποτα. Όταν όλα γύρισαν στον κανονικό τους ρυθμό, είδα το σπαθί του εαυτού μου να πλησιάζει την καρδιά μου και να τρυπάει σιγά σιγά το δέρμα μου εισχωρώντας όλο και πιο βαθιά με κάθε στιγμή που περνούσε. Έβαλα όλο μου το είναι στο να αρνηθώ την υλική μου μορφή και ξανάκλεισα το μάτι μου περιμένοντας με μικρή ελπίδα αποφυγής την ίδια μου την καταστροφή. Όμως δεν ένιωσα κάτι να με διαπερνά. Μπορεί να ήταν από το υψηλό επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης αλλά τελικά έκανα λάθος. Η λεπίδα του είχε περάσει από την καρδιά μου αλλά δεν μου είχε προκαλέσει ζημιά γιατί το σημείο εκεί είχε μετατραπεί σε καπνό. Χωρίς να το καταλάβω, είμουν σε θέση να χειρίζομαι ολόκληρο το σώμα μου στην μορφή του καπνού και να το μετατρέπω σε οποιαδήποτε μορφή ήθελα.
-Τελικά αξίζεις Takasugi! Μπόρεσες με την πρώτη σου προσπάθεια να ελέγξεις τις δυνάμεις μου. Ας κάνουμε αυτή τη συμφωνία. Θα σου χαρίσω ελεύθερα όλες μου τις δυνάμεις αλλά εσύ από την μεριά σου θα μου κάνεις μία χάρη...

-Χάρη?
-Κάνε τα πάντα για να ζήσεις και να φέρεις τα πάνω κάτω στον κόσμο σου. Θα ήθελα πολύ να δω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα με τόσους δυνατούς ανθρώπους. Και το πιο ενδιαφέρον είναι πως ορισμένοι από αυτούς έχουν τις δυνάμεις μου! Ζήσε και δείξε μου τι πραγματικά μπορείς να αλλάξεις...
Το τοπίο γύρω μου άρχιζε να αλλάζει, μεταφέροντάς με πίσω στο σώμα μου, στην κανονική μου διάσταση. Τότε ήταν που πρόσεξα κάτι παράξενο στην τελευταία του φράση.
-Περίμενε! Τί εννοείς όταν λες πως ορισμένοι από τους ανθρώπους στον κόσμο μου έχουν τις δυνάμεις σου? Υπάρχουν και άλλοι εκεί έξω με την δύναμη του καπνού?
-Χαχαχα... Takasugi... πραγματικά πίστεψες πως οι δυνάμεις του Διαβόλου έχουν την δυνατότητα να σε προπονήσουν και να σε αφήσουν να χρησιμοποιήσεις τις ίδιες τους τις ικανότητες ενώ τις έχεις ήδη λάβει από το φρούτο? Μπορεί να έχουν την δικιά τους θέληση αλλά αυτό παραπάει... Αντίο τώρα...
-Τότε ποιός είσαι!?
-Ποιός άλλος? Ο ίδιος ο Διάβολος!
Καθώς ξυπνούσα από τον διαλογισμό μου άκουγα φωνές παντού. Άνοιξα ελαφρά το μάτι μου και παρατήρησα γύρω μου Marine. Είχαν εισβάλλει στο νησί.
-Ξύπνησες νεαρέ? Θα μπορούσες να μας βοηθήσεις? Είπαν πως θα χρειαζόταν να εξερευνήσουν το νησί και θα έπρεπε να μας πάρουν από εδώ.
Δύο βέλη καπνού πετάχτηκαν από το σώμα μου και εκσφενδόνισαν αντίστοιχους σε αριθμό Marine.
-Τί κάνεις εκεί? Αποτρέπεις το έργο του νόμου! Θα σε συλλάβ....... Γ-γιατί γέμισε το μέρος με ομίχλη? Τί συμβαίνει εδώ?
Όλη τους η ομάδα άρχισε να καταρέει από τα πολλαπλά χτυπήματα που δέχτηκαν από εμένα όσο μεταφερόμουν ελεύθερα μέσα στο στοιχείο μου και τους έκοβα με το σπαθί μου.
-Ευχαριστώ για το πλοίο σας! Και για εσάς του χωριού... ελπίζω να σας ξεχρέωσα με αυτή μου την πράξη! Αντίο...

Τέλος Deny My Body! The Contract With The Devil!

Όνομα:Takasugi Shinsuke
Haki Points: -
Player of the Month Points: 9
Beli: 29.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Πάρα πολύ καλή η ιστορία σου,βέβαια δεν μου άρεσε λίγο για το πως κατάφερες και έλεγξες τις δυνάμεις σου αλλά συμβαίνουν και τέτοια παράξενα στο One Piece.