[Τέλος-Αποστολή]Διάλειμμα για φαγητό.

Είχα δύο μέρες που είχα αφήσει το λιμάνι της Loguetown.Εκτός από αναμνήσεις αυτό το μέρος μου έδωσε δύο πιστούς συντρόφους δηλαδή τα δύο νέα μου σπαθιά αλλά και έναν επικίνδυνο εχθρό.Σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θα βρισκόμουν και πάλι αντιμέτωπος με αυτήν τη γυναίκα ξιφομάχο.Αν μη τι άλλο της είχα μπει για τα καλά το μάτι με ότι έγινε στο διαγωνισμό.Μέχρι την επόμενη συνάντηση μας όμως είχα μπόλικο καιρό μπροστά μου.Για την ώρα ακολουθούσα τις συμβουλές του Saru και κατευθυνόμουν προς το φημισμένο πλωτό εστιατόρειο,το Baratie.Σύμφωνα με τα λεγόμενά του,οι εργαζόμενοι σεφ ήταν κορυφή.Το στομάχι μου συμφωνούσε με την ιδέα καθώς είχα δύο μέρες να φάω κάτι της προκοπής.Την έβγαζα μόνο με ψάρεμα και κονσέρβες και αυτά πάλι αν ήμουν τυχερός.Ο Saru έτρωγε ακατάπαυστα και συχνά αναρωτιόμουν που τα έβαζε όλα αυτά που έτρωγε.Ώρες ώρες ευχόμουν να τον είχα αφήσει στη Loguetown αλλά η τύχη τα φερε αλλιώς.Ο ίδιος μου είχε πει ότι έπρεπε να μείνει στην πόλη και δεν θα με ακολουθούσε.Τον είχα πρήξει να μου πει το λόγο αλλά εκείνος ανένδοτος,δεν έβγαζε λέξη.Το χα ψυλλιαστεί ότι παιζόταν κάποια αποστολή,αλλά η φαντασία μου δεν έφτασε ποτέ σε αυτό το σημείο.Λίγο μετά αφότου έφυγα από το λιμάνι όλα ξεκαθάρισαν.

Είχα μόλις ξυπνήσει καταμεσής της νύχτας καθώς ένας παράξενος θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή.Ενστικτωδώς έπιασα σφιχτά τη λαβή του σπαθιού μου.Σηκώθηκα σιγά σιγά από το κρεβάτι μου και κινήθηκα προς την πηγή του θορύβου.Δεν έβλεπα και πολύ καλά μπροστά μου γιατί ήμουν ακόμα σε μια φάση μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου,δεν μπορούσα να καταλάβω τη διαφορά εκείνη τη στιγμή.Έσπρωξα μαλακά την πόρτα της κουζίνας και προς έκπληξημου είδα έναν άντρα να κάθεται στο τραπέζι και να τρώει με την πλάτη του στραμμένη σε εμένα.Ξύπνησα τελείως και ετοιμάστηκα να αντιμετωπίσω τον λαθρεπιβάτη.Έκανα πολλούς συνειρμούς...Ήταν πειρατής?ή μήπως marine? Η φαντασία μου οργίαζε με κάθε μου βήμα.Καθώς πλησίαζα όμως τόσο πιο οικεία μου φαινόταν η φυσιογνωμία του άνδρα.Ακόμα δεν είχε καταλάβει την παρουσία μου και όταν πλέον έφτασα ακριβώς από πίσω του τοποθέτησε τη λεπίδ μου στο δεξιό μέρος του λαιμού του και του ψιθύρισα:
-Γύρνα ήρεμα,και μη σου μπει καμιά έξυπνη ιδέα στο μυαλό...
Ο άντρα υπάκουσε και χωρίς να μιλήσει γύρισε άοπλος και με τα χέρια ψηλά.Είχε ιδρώσει για τα καλά και φαινόταν η έκπληξη στο πρόσωπό του.Αυτά όλα όμως ήταν μικρές,ασήμαντες λεπτομέρειες καθώς κατάλαβα ποιος ήταν μπροστά μου ...
-SARU???????????????

-Εχμμ....Γειααα?
-Τι στο καλό κάνεις εσύ εδώ???Δεν είπες ότι είχες μια υποχρέωση και θα έμενες στη loguetown ?
-Ναι...Σχετικά με αυτό...
-Μίλα καθαρά και άσε τις υπεκφυγές..
-Θα σε πείραζε να πάρεις αυτό το πράγμα από το λαιμό μου πρώτα?Νιώθω κάπως άβολα ξέρεις...
Πήρα το ξίφος μου από το λαιμό του και κάθισα δίπλα του φανερά εκνευρισμένος.
-Λοιπόν,σε ακούω...Και καλύτερα να χεις να μου πεις κάτι που να ΘΕΛΩ να ακούσω!
-Αν και δεν έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα φαντάζομαι δεν έχω και πολλές επιλογές παρά να σου τα πω όλα...
Ακολούθησε μια μικρή παύση και μετά συνέχισε.
-...Βλέπεις όντως είχα μια αποστολή να εκπληρώσω,μόνο που δεν διαδραματιζόταν στη loguetown.Η αποστολή μου Hikaru,είσαι εσύ.
-Εγώ???
-Ναι...Αποστολή μου ήταν να σε αξιολογήσω στην επόμενη αποστολή σου χωρίς καταλάβεις ότι σε παρακολουθώ...Δεν πέτυχε και τόσο καλά όμως.Eλπίζω να μην νόμιζες ότι σε έστειλα στο Baratie απλά και μόνο για φαγητό.

Αυτή ήταν η συζήτηση που είχαμε μία μέρα πριν...Αυτή τη στιγμή το πλοίο απείχε λιγότερο από 10 λεπτά από το πλωτό εστιατόρειο.Εκεί κατά τα λεγόμενα του θα έπρεπε να φέρω εις πέρας την επόμενη μου αποστολή,όμως δεν είχα το παραμικρό στοιχείο για το ποια ήταν αυτή.O Saru δεν μου έλεγε το παραμικρό(δεν ήταν και η πρώτη φορά που το έκανε αυτό αλλωστε).Έλεγε συνέχεια πως θα καταλάβω εκεί,δεν μπορώ να πω ότι με διαφώτιζε.Είχε κατεβεί στο κατάστρωμα και στεκόταν δίπλα μου ενώ περιμέναμε να πιάσουμε "λιμάνι"...
-Τουλάχιστον μπορώ να φάω πριν την αποστολή?Το στομάχι μου παραπονιέται...
Με κοίταξε με ένα σοβαρό αρχικά ύφος και μετά ξέσπασε στα γέλια.
-Εννοείται πως ναι...Πεινάω σαν λύκος.Αυτές οι κονσέρβες σου ήταν τελείως άνοστες.
-Εγώ δεν έφαγα ούτε από αυτές...Τις καπάρωσες όλες ΠΑΛΙΟ@%#% !
-Μην κάνεις έτσι,τώρα θα φάμε όσο τραβάει η ψυχή μας.Αρκεί βέβαια να έχεις να πληρώσεις γιατί εγώ ξέρεις είμαι ελαφρώς ταπί τον τελευταίο καιρό.
-Ναι ξέρω...ξέρω που να μην ήξερα.Έχε χάρη που δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά από την πείνα αλλιώς θα σε είχα ήδη διαολοστείλει...
-Ναι αλλά δεν θα το κάνεις επειδή με πας
-

Ρίξαμε την άγκυρα ,κατεβήκαμε από το κατάστρωμα και πλησίασαμε την είσοδο φανερά ανυπόμονοι.Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί και ψάξαμε για ένα ελεύθερο τραπέζι.Αφού το βρήκαμε κάτσαμε και περιμέναμε την άφιξη του σερβιτόρου.Το περιβάλλον ήταν καταπληκτικό και το μέρος πολυτελέστατο.Απαλή μουσική,όμορφη ταπετσαρία και ειδικότερα μυρωδιές που σου έσπαγαν τη μύτη.Το μόνο που με παραξένεψε ήταν η κατάσταση του μαγαζιού...Ήταν σχεδόν άδειο,οι μόνοι πελάτες εκτός από εμένα και τον Saru ήταν τρεις τύποι στην γωνία του δωματίου που για κάποιον λόγο μας κοίταζαν με μισό μάτι από την ώρα που μπήκαμε.Σταμάτησα όμως τις ανούσεις αυτές σκέψεις καθώς ο σερβιτόρος ήρθε.
-Λυπάμαι πολύ για την αναστάτωση αλλά θα πρέπει να σας ζητήσω να φύγετε.Τη σημερινή βραδιά το μαγαζί το έχουνε κλείσει οι κύριοι σε αυτό το τραπέζι.
-Μα καλά ολόκληρο το μαγαζί για αυτούς τους τρεις?Σας παρακαλούμε,λεφτά να σας πληρώσουμε έχουμε και είμαστε πολύ πεινασμένοι.Σίγουρα δεν μπορείται να κάνετε κάτι?
Ο σερβιτόρος δεν πρόλαβε να μιλήσει και παρατήρησα πως είχε αρχίσει να ιδρώνει.Εν τω μεταξύ ο ένας από τους άντρες πλησίαζε προς το μέρος μας.Ήταν αρκετά μεγαλόσωμος και φορούσε ένα είδος χρυσής πανοπλίας ή κάτι τέτοιο.Κάτι μου θύμιζε το πρόσωπό του αλλά εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα.
-Δεν ακούσατε απολειφάδια?Το μαγαζί είναι κλεισμένο,αν εκτιμάτε τη ζωή σας κάντε την με ελαφρά πηδηματάκια.
Τράβηξε ένα πιστόλι και το έστρεψε προς τον Saru.
-Όι όι φίλε...Πρόσεχε με αυτό το πράγμα.Μπορεί να πάθεις κακό...

-Έχεις ιδέα σε ποιον μιλάς σκουπίδι?ΈΙΜΑΙ Ο DON KRIEG!Ο πιο επικίνδυνος άντρας στην East Blue.
-Συνέχισα να παραμιλάς...Ίσως στο τέλος να το πιστέψεις.
-Θα σε λιώσω σκουλήκι!
Πυροβόλησε προς το μέρος μου όμως έσκυψα εγκαίρως και η σφαίρα χτύπησε στον τοίχο.Τινάχτηκα αμέσως μπροστά και τράβηξα το σπαθί μου.Τον χτύπησα με δύναμη στο χέρι και το όπλο του έπεσε.Η πανοπλία του όμως τον προστάτεψε από τυχόν τραύματα.Ξαφνικά ένωσε τα χέρια του και έβγαλε ένα περίεργο αντικείμενο που έμοιαζε με δόρυ.
-Τϊποτα δεν περνάει από την πανοπλία μου ηλίθιε.Ετοιμάσου να πεθάνεις!!!
Κούνησε το όπλο του με δύναμη προς το μέρος μου όμως το μόνο που βρήκε στην πορεία του ήταν το ξίφος μου.Κάτι απρόσμενο όμως ακολούθησε.Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος και έσκασα με δύναμη στον τοίχο.Δεν μπορόυσα να καταλάβω τι συνέβη εκείνη τη στιγμή.Όλο το σώμα μου με πόναγε φριχτά ενώ αίμα έτρεχε από το μέτωπό μου.Τα πράγματα ήταν δυσκολότερα από ότι περίμενα,είχα υποτιμήσει τον αντίπαλό μου.

-Είχες μια γεύση της καταστροφικής μου δύναμης.Πέσε στα γόνατα και ικέτεψε και ίσως λυπηθώ τη μίζερη ζωή σου.
Οι δύο άντρες που τον συνόδευαν είχαν ξσεπάσει σε ακατάσχετα χαχανητά.Ένας από αυτούς έφτυσε προς το μέρος μου.
-Όι...Φίλε..Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό. Είπε ο Saru
-Γιατί τι θα κάνεις?Θα με κάνεις ντα?ΧΑΧΑΧΑΧΑ
-Εγώ όχι...Αυτός όμως ναι.
Είχα σηκωθεί όρθιος και κοίταζα τον άντρα με μίσος.Με γελοιοποίησε και θα τον έκανα να πληρώσει,σειρά όμως είχε ο Krieg.Ακατάστρεπτη πανοπλία λοιπόν.Αυτό θα το δούμε...
-Τι τρέχει με σένα?Θες και άλλες?
-Βούλωσε το Don-κάτι.Shadow Assaut:Nightmare Realm
Εξαφανίστηκα από το οπτικό του πεδίου και εμφανίστηκα από κάτω του.Η προσποίηση μου πέτυχε και ο στόχος μου κοίταζε εκεί που ήθελα να κοιτάζει.Ευθυγράμμισα τις άκρες και των τριών ξιφών μου δημιουργώντας κάτι σαν κώνο και στόχευσα την περιοχή του λαιμού του.'Εσπρωξα και τα τρία μου σπαθιά με όση δύναμη είχα.Ακούστηκε ένας μεταλλικός ήχος και την επόμενη στιγμή η πανοπλία έσπασε.Οι πρώτες σταγόνες αίματος άρχισαν να κυλάνε και να πέφτουν στο πάτωμα.Τράβηξα τα σπαθιά μου και άφησα το πτώμα του "ισχυρότερου πειρατή στην East Blue" να πέσει στο πάτωμα.

Με κοίταζαν όλοι με ανοιχτό το στόμα...Όλοι εκτός από τον Saru που έδειχνε απλά να το απολαμβάνει χωρίς το παραμικρό ίχνος έκπληξης στο βλέμμα του.Οι δύο άντρες του Krieg όμως είχαν μείνει κάγκελο.Κοιτούσαν και ξανακοιτούσαν το σώμα του αρχηγού τους όμως δεν μπορούσαν να το πιστέψουν.Με κοίταξαν με ένα φοβισμένο ύφος και αμέσως μετά έτρεξαν προς την έξοδο.Ο σερβιτόρος στεκόταν ακόμα εκεί,όρθιος και ακλόνητος.
-Τώρα μπορούμε να φάμε? είπα ενώ στρογγυλοκάθισα στην καρέκλα μου.
-Λοιπόν....Υποθέτω πως ναι.Τι θα θέλατε?
-Μια μπριζόλα ξεροψημένη για μένα και ο χοντρούλης από εδώ θα πάρει κάτι ελαφρύ για να αδυνατίσει.
-Ποιον είπες χοντρούλη?
-Έλα τώρα σιγά,άραξε...Να σου πω,δεν νομίζω να ταν αυτή η αποστολή μου έτσι?
-Αστειεύεσαι ? Πρώτα απ' όλα ο τύπος είναι μηδενικό,δεν αξίζει καν να ασχοληθούν ι επαναστάτες με αυτόν και δεύτερον δεν έχει κάποια σχέση με την κυβέρνηση.Οταν είναι θα σου πω,φάε τώρα γιατί μετά από τη μάχη πρέπει να σαι πεινασμένος.
-Αρκεί να τα ετοιμάσουν γρήγορα...
Ξαφνικά ακούστηκε φασαρία στην είσοδο του εστιατορείου.Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά,μια λαοθάλασσα μπήκε στο μαγαζί και έτρεξαν όλοι να πιάσουν τραπέζι.

-Τι τρέχει εδώ?Πριν δύο λεπτά το μέρος ήταν άδειο.Από που ξεφύρωσαν όλοι αυτοί.
Παραδόξως,ο σερβιτόρος είχε ήδη γυρίσει με τα φαγητά και έσπευσε να μου απαντήσει.
-Κανείς δεν έμπαινε μέσα λόγω του Krieg,φαντάζομαι όμως ότι τώρα δεν αποτελεί πλέον απειλή σωστά messie?
Έγνεψα καταφατικά και επικεντρώθηκα στο πιάτο μου.Η μυρωδιά ήταν από μόνη της αρκετή για να με στειλε στα ουράνια.Άρχισα να τρώω ακατάπαυστα,δεν μπορούσα να σταματήσω.Προτου το καταλάβω το φαγητό είχε τελειώσει.Ήτανε όντως καταπληκτικό.
-Αυτοί οι μάγειρες δεν έχουν τέτοια φήμη για πλάκα... είπα ικανοποιημένος.
-Εγώ στα λεγα... Ο Saru είχε και αυτός τελειώσει το φαγητό του και περιμενε στην ίδια θέση με εμένα.
-Τώρα που φάγαμε...Μήπως ήρθε η ώρα να μάθω τι ακριβώς πρέπει να κάνω?
Αναστέναξε ελαφρώς αγανακτισμένος...
-Yποθέτω πως δε θα ησυχάσεις αν δε μάθεις και με το δίκιο σου δηλαδή.Έλεγα να περιμένω να δεις την κατάσταση μόνος σου αλλά...
Ακούστηκαν φωνές από την κουζίνα και τον διέκοψαν πριν προλάβει να μου αποκαλύψει την αποστολή μου.Σηκώθηκα απότομα και ο Saru με μιμίθηκε.
-Aπό τι φαίνεται τελικά θα μάθεις ο ίδιος τι τρέχει!

Η πόρτα της κουζίνας ήταν κλειστή και δεν μπορούσαμε να μπούμε.Σαματάς ακουγόταν στην άλλη πλευρά.
Τι στο καλό συνέβαινε?Η φασαρία είχε προσελκύσει και άλλους πελάτες οι οποίοι περίμεναν να περίεργοι να δουν τι τρέχει.
-Απομακρυνθειτε!
Τράβηξα το ένα ξίφος μου και ετοιμάστηκα να κόψω το ξύλο.Το σήκωσα στο ύψος του ώμου μου και το κατέβασα όσο πιο δυνατά μπορούσα
-Ravage!
Χτύπησα την πόρτα κοντά στους μεντεσέδες και ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά έπεσε στο έδαφος κάνοντας ένα δυνατό κρότο.Προχώρησα μέσα μαζί με τον Saru και είδα ένα περίεργο θέαμα.Γύρω στους δέκα μάγειρες να έχουν πάρει στα χέρια οτιδήποτε έμοιαζε με όπλο και να είναι ετοιμότατοι για μάχη.Μάχη όμως απέναντι σε ποιον?Μπήκα μέσα στο δωμάτιο για να εκτιμήσω καλύτερα την κατάσταση.Εννέα μάγειρες κάθονταν πίσω έχοντας κουζινικά μαχαίρια,πιρούνες και διάφορα αυτοσχέδια όπλα στα χέρια ενώ ένας με τεράστιο καπέλο καθόταν στην πρώτη γραμμή.Παρατήρησα πως το ενα πόδι του ήταν ξύλινο και σίγουρα ο άντρας ήταν μεγάλης ηλικίας.Μιλούσε και αυτός εξαγριωμένος σε κάποιον που ακόμα δεν μπορούσα να δω.Προσπέρασα τους μάγειρες που με κοιτούσαν με απορία και έμεινα κάγκελο...Τι δουλεία είχαν τόσοι marines εκεί?

Μέτρησα τουλάχιστον 20 marines αρματωμένους ως τα νύχια.Ο καπετάνιος τους καθόταν μπροστά και είχε ένα ανόητο χαμόγελο ενώ συνομιλούσε με τον γέροντα.
-Τι συμβαίνει? ρώτησα έναν από τους μάγειρες
-Αυτοί εδώ οι marines ήρθαν πάλι.Μας εκβιάζουν για να φάνε τζάμπα!Ξέρουν το παρελθόν του γέρο Zeff.
-Γέρο Zeff ?
-Ναι,αυτός εκεί με το ξυλινο πόδι.Είναι ο ιδιοκτήτης αυτού του μέρους και φυσικά ο καλύτερος μάγειρας εδώ μέσα.Στα νιάτα του ήταν ξακουστός πειρατής με τεράστια επικύρηξη.Αυτά εδώ τα σκυλιά το ανακάλυψαν και με πρόφαση αυτό έρχονται για να τρώνε όσο γουστάρουνχωρίς να πληρώνουν δεκάρα.
-Και εσείς δεν εναντιώνεστε για αυτό το λόγο ε ?
-Αν κάνουμε το παραμικρό,θα γίνουμαι αυτόματα στοχος...Δεν έχουμε επιλογές.Αναγκαστικά σκύουμε το κεφάλι.
-Πολύ σωστά μικρέ...Ένα τηλεφώνημα και έρχεται ολόκληρος στόλος για να σας αφανίσει.Φαίνεσαι πιο ξύπνιος από αυτόν τον πεισματάρη γέροντα,τουλάχιστον εσύ έχεις καταλάβει την κατάσταση.
Γύρισα και είδα ποιος μιλούσε.Ο καπετάνιος και ο Ζeff είχαν σταματήσει την κουβέντα τους και μας είχαν πλησιάσει.
-Δε βαρέθηκες ακόμα με αυτήν την ιστορία?Δεν ήμουν κατανοητός την πρώτη φορά ?
Απάντησε ο Zeff.

-Πολύ μιλάς γέροντα...Μου φαίνεται πως δεν καταλαβαίνεις κάποια πράγματα...Θα κάνουμε ότι γουστάρουμε και αν εσύ δε θες να έχεις φασαριές θα σκύψεις το κεφάλι και θα το υποστείς.
-Παλιό...
-Μάζεψε τη γλώσσα σου και συγκράτησε το χέρι σου.Αν οι μάγειρες σου οι εσύ με ακουμπήσετε θα έχετε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα
Γύρισα και κοίταξα τον Saru που μου έγνεψε καταφατικά.Κοίταξα τον marine στα μάτια και πήρα τον λόγο
-Δηλαδή για να καταλάβω...Αν σας επιτεθούν οι μάγειρες θα πάτε να κλαφτείτε στους ανωτέρους σας σωστά ?
-Αυτό λέω τόσην ώρα...
-Λύσε μου λοιπόν μια απορία...Αν δεν μείνει κανένας από εσάς ζωντανός να μεταφέρει τα νέα...Τι θα γίνει ? Ας υποθέσουμε πως ένας επαναστάτης έρχεται και σαςς σκοτώνει όλους επειδή του κάπνισε...Δε φαντάζομαι να την πληρώσουν οι μάγειρες,έτσι? Το βάρος θα πέσει πάνω του σωστά ?
-Ποιος είσαι εσύ που μιλάς τόσο προκλητικά στο κάτω κάτω?Θες να έχεις φασαριές?Λέγε ποιος είσαι αυθάδη!
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου τράβηξα το σπαθί μου και το έσπρωξα βαθειά μέσα στην κοιλιακή του χώρα πριν προλάβει να αντιδράσει.
-Ας πούμε απλά...ότι οι υποθέσεις δεν απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα...Άλλες απορίες ?

Επικρατούσε ένας πανικός.Οι μάγειρες κοιτούσαν έκπληκτοι αλλά παράλληλα με μια ικανοποίηση στο βλέμμα τους.Οι περίεργοι πελάτες είχαν αρχίσει να ουρλιάζουν και έτρεχαν πανικόβλητοι ενώ οι marines είχαν τραβήξει τα όπλα τους μεν,παρέμεναν παγωμένοι δε.Ο καπετάνιος τους ξεψύχησε καθώς έσπρωξα ακόμα πιο βαθειά το όπλο μου.Οι μόνοι που φέρονταν φυσιολογικά ήταν για άλλη μια φορά ο Saru και παραδόξως ο Zeff.
-Μικρέ...Δεν είναι δικιά σου μάχη.Έμπλεξες σε μεγάλους μπελάδες.
-Δεν πειράζει...Αρκεί να ξεμπλέξω εσάς!
-Είσαι σίγουρος πως θες να πάρεις την ευθύνη ?
-Σιγά...Λίγα εκατομμύρια παραπάνω στο κεφάλι μου δεν θα κάνουν τη διαφορά.Στο κάτω κάτω είμαι επαναστάτης.Δουλειά μου είναι.Α και να μην ξεχάσω...Συγχαρητήρια για το φαγητό
-Χαχαχα είτε έχεις κότσια μικρέ είτε είσαι πολύ ανόητος.Μου θυμίζεις έναν μικρό που δούλευε πριν λίγο καιρο εδώ αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.Ελπίζω να μην νομίζεις ότι θα σε αφήσουμε να πολεμήσεις αυτά τα σκουπίδια μόνος σου έτσι?
-Πλάκα μου κάνεις?Χρειάζομαι λίγη βοήθεια εννοείται.
-Παιδιά τι λέτε να δώσουμε ένα μαθηματάκι σε αυτούς εδώ ?
Οι μάγειρες άρχισαν να φωνάζουν ενθουσιασμένοι στο άκουσμα αυτών των λέξεων.

Είπα στον Saru να πάρει τους πελάτες από το δωμάτιο.Σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να πάθουν κακό.Ύστερα ορμήξαμε προς τους marines.Πρώτοι στη μάχη μπήκαμε εγώ και o zeff ενώ οι υπόλοιποι μάγειρες μας ακολουθούσαν.Οι περισσότεροι κρατούσαν ξίφη αλλά δύο από αυτούς ήταν σκοπευτές.Αυτοί ήταν οι στόχοι μου καθώς ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να προκαλέσουν πραγματική ζημιά.Ο Zeff κυριολεκτικά πήρε στις κλωτσιές την πρώτη γραμμή και μου άνοιξε το δρόμο για να περάσω.Μπορεί να τα χε τα χρονάκια του αλλά σίγουρα είχε πολύ δύναμη ακόμα κρυμμένη μέσα του.Δεν είχα ξαναδεί πιο δυνατά χτυπήματα με τα πόδια.Βούτηξα προς το μέρος των σκοπευτών σκοτώνοντας 3 marines που προσπάθησαν να μου κλείσουν το δρόμο.Προσπάθησαν να τραβηχτούν αλλά ήταν ήδη πολύ αργά.Τον πρώτα τον χτύπησα στον λαιμό προκαλώντας του ένα καίριο τράυμα στην καρωτίδα και στον δεύτερο δηιούργησα μια μεγάλη πληγή από το στομάχι εώς τον δεξί πνεύμονα.Και οι δύο έπεσαν νεκροί ενώ παράλληλα οι υπόλοιποι μάγειρες μπήκαν στη μάχη.Δεν κράτησε πολύ ακόμα.Με μηδενικές από πλευράς μας απώλειες σε λίγες στιγμές όλοι οι marines είχαν ηττηθεί,οι περισσότεροι εκ των οποίων νεκροί ενώ πέντε από αυτούς ζούσαν ακόμα αλλά σε άσχημη κατάσταση.Αφήσαμε τους μάγειρες να καθαρίσουν και μαζί με τον Zeff βήκαμε από την κουζίνα για να συναντήσουμε τον Saru και να τον ενημερώσουμε σχετικά για την κατάσταση.

Τα τραπέζια είχαν ερημώσει,δεν υπήρχε ψυχή ζώσα και μια περίεργη ησυχία κυριαρχόυσε.Μόνο ο Saru καθόταν σε μια καρέκλα και μας κοίταζε
-Που πήγαν όλοι ?
-Έφυγαν κακήν κακώς με αυτά τα γεγονότα.Ευτυχώς δεν υπήρχαν τραυματίες ή κάτι τέτοιο.Τους καθαρίσατε ?
-Οι μάγειρες μου τελείωνουν με όσους επέζησαν...Εσείς θα είσαστε σίγουρα καλά μετά από αυτό ?
-Μην ανησυχείς για μας γέρο!θα τα βγάλουμε πέρα...Εγώ το μόνο που ελπίζω είναι να πιστέψουν ότι εγώ έφταιγα ώστε να μην έχετε άλλες φασαρίες.
-Μακάρι να γίνουν όντως έτσι τα πράγματα.Εν πάση περιπτώση δεν μπορείτε να μέινετε άλλο εδώ...
-Σε αυτό θα συμφωνήσουμε...Πρέπει να φεύγουμε τώρα κι όλας.
-Κάτω από άλλες συνθήκες θα ήθελα να περάσουμε κι άλλο χρόνο σε αυτό το μέρος αλλά τώρα είναι αδύνατον
Έβγαλα ένα wanted poster από την τσέπη μου και του το έδωσα.
-Για να ξέρεις ποιον να κατηγορήσεις .Εις το επανιδείν γέρο!
Προχωρήσαμε προς την έξοδο αφήνοντας τον zeff πίσω μας.Είχαμε ήδη απομακρυνθεί και δεν μπόρεσα να ακούσω το τελευταίο πράγμα που είπε
-Kurokage λοιπόν...έτσι εξηγείται...

Όνομα: Hikaru Kurοkage
Haki Points:-
Player of the Month Points:6
Beli: 19.000
Bounty/Fame Points: +5.000.000
Παρατηρήσεις: Συγχαρητήρια για την ολοκλήρωση της αποστολής.