ο πληρωμένος δολοφόνος.(τελος α' μερους)

εκεί που ετοιμαζόμουν να δείξω μια και καλή στον όμορφο τύπο που με είχε κακομεταχειριστεί οτι κανείς δεν παίζει μαζί μου, έσκασε μύτη ο Φώτης λέγοντάς μας πως είχαν πλακώσει η μαρινς και πως τους ειχε στείλει σε άλλο δωμάτιο. όταν το άκουσα αυτό ένιωσα ένα σφίξιμο μέσα μου. το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στην μάγια....αν πάθαινε κάτι.....ήταν η μόνη που μου είχε απομείνει,.....δεν θα άντεχα... έτσι αμέσως έτρεξα προς το δωμάτιό της , όμως αυτός ο πειρατής για άλλη μια φορά μπλέχτηκε στα πόδια μου με αποτέλεσμα να πέσω λιπόθυμη.

ένιωθα μια πολύ όμορφη ζεστασιά και ηρεμία...ένα χέρι χάιδευε απαλά το πρόσωπό μου κάνοντάς με να ανοίξω τα μάτια μου. έτσι το όμορφο συναίσθημα αντικαταστάθηκε απο ένα συναίσθημα φόβου καθώς η μάγια δεν βρίσκονταν πουθενά γύρω μου. αμέσως πετάχτηκα. το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί. θόλωσα. θέλησα να πάω να την βρω. ήξερα κάπου μέσα μου πως την είχαν βρει οι μαρίνς και πως έπρεπε να την σώσω!.
βρισκόμασταν σε ένα σκοτεινό στενό....απο παντού ακούγονταν παραδοσιακή μουσική και μια βοή αποτελούμενη απο αμέτρητες φωνές...το πιο περίεργο όμως ήταν πως ο νεαρός μου είπε πως ένιωθε ένοχος και πως ήθελε να βοηθήσει να την βρούμε. έτσι σηκωθήκαμε. εγώ φόρεσα την κουκούλα μου και μία μάσκα που είχα στην τσάντα μου kαθώς είχα έρθει προετοιμασμένη για την μεγάλη γιορτή..η μάσκα ήταν μια μπλέ με μεγάλα δόντια

Σπόιλερ:

< κοίτα απο την στιγμή που δέχτηκες να με βοηθήσεις πρέπει να σε προειδοποιήσω πως θα είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που θα κάνουμε...μπορεί ακόμα και να....χάσεις την ζωή σου> είπα στον νεαρό...εκείνος φάνηκε σκεπτικός...όμως ακόμα και χωρίς την βοήθειά του εγώ θα έκανα το παν για να σώσω την μαγια..

με κοίταξε στα μάτια με ένα ζεστό βλέμμα,ακούμπησε με το χέρι του τον ώμο μου και απάντησε:
<σου είπα πως θα σε βοηθήσω και θα το κάνω!>απάντησε εκείνος. εγώ ένιωσα ένα ανεξήγητο αίσθημα χαράς αλλά παράλληλα το μυαλό μου ήταν προσυλωμένο στο πως θα μπαίναμε στην βάση των μαρίνς χωρίς ν μας καταλάβουν....
<κοίτα...λόγω της γιορτής πιστεύω πως γενικώς θα είναι λίγο αποσπασμένοι στην πεοπάθειά τους να διατηρήσουν παντού την τάξη...ίσως να καταφέρουμε λοιπόν να πετύχουμε δύο μαρινς, και αφού τους σκοτώσουμε να πάρουμε τα ρούχα τους ...με αυτόν τον τρόπο θα μπούμε στην βάση χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί....έτσι προτείνω να αρχίσουμε να βολτάρουμε για να βρούμε τα θύματα μας και να τα απομονώσουμε.> του πρότεινα εγώ....αυτός φάνηκε κάπως σκεπτικός αλλά στο τέλος δέχτηκε. έτσι βγήκαμε απο το στενάκι, και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο πλήθος.....οι άνθρωποι διασκέδαζαν με τις οικογένειες τους χαρούμενοι....με έκαναν να σκέφτομαι ποια θα ήταν η αντίδρασή τους αν γνώριζαν ποια ήταν αυτή που περνούσε δίπλα τους.. παντού υπήρχαν πάγκοι με μικροπωλητές και εξέδρες που παρουσιάζονταν διάφορα θεάματα.....σκεφτόμουν πως αν ήμουν κανονική , θα ήθελα να διασκεδάσω εδώ...χωρίς τον φόβο της σύλληψης. χωρίς τον φόβο οτι βάζω έναν δικό μου άνθρωπο σε κίνδυνο. απλα να διασκέδαζα χωρίς να με ενδιέφερε τίποτα. έτσι για άλλη μια φορά οι Ερινύες άρχισαν να βασανίζουν το μυαλό μου , και οι αμφιβολίες για το άν τελικά θα έπρεπε να τα παρατήσω...αν θα έπρεπε να σταματήσω να κάνω κακό... έτσι δεν πρόσεχα τι γινόταν γύρω μου...προσπερνούσα τους ανθρώπους λες και ήμουν ο άνεμος, και αυτό μου πρόσφερε μια στιγμιαία αγαλλίαση......

συνεχίσαμε να περπατάμε για αρκετή ώρα μέσα στο πλήθος μέχρι να βρούμε το τέλειο θύμα...γενικώς ήμασταν λιγομίλητοι...όμως ένα απο τα λίγα πράγματα που αναφέρθηκαν μου χαράχτηκε στην μνήμη....ο λόγος γίνεται για μία ερώτηση που δεν μου έχει γίνει ποτέ ξανά μέχρι τώρα.
<σε κυνηγάει τόσος κόσμος.....πραγματικά δεν φοβάσαι μήπως τεθούν σε κίνδυνο οι ζωές των ατόμων που σε ακολουθούν?> με ρώτησε ο νεαρός και εγώ πραγματικά εξεπλάγην...ήταν λες και έβλεπε μέσα στο μυαλό μου...ένιωσα λίγε τύψεις που μετά απο λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίστηκαν....η απάντησή μου ήταν ψυχρή και ψεύτικη...
<η ζωή τους είναι στα χέρια τους. αυτοί επιλέγουν. ξέρουν τους κινδύνους.....το τι θα επιλέξουν είναι δικό τους πρόβλημα.πάντως και μόνη μου μια χαρά θα τα κατάφερνα.> απάντησα και έκλεισα τα μάτια μου καταργιώντας τον ίδιο μου τον εαυτό....και για ποιο λόγο? ήταν απλό. η σάκουρα που τα κατάφερνε μόνη της, που ήταν πάντα μόνη της δεν υπήρχε πια....είχε παραμείνει μονάχα η σκιά και η φήμη. η σάκουρα πια δεν μπορούσε να είναι μόνη.....

οι φίλοι είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε και πρέπει να μοιραζόμαστε μαζί τους στιγμές αλλά και να βοπηθάμε ο ένας τον άλλο...να μην τους αφήνουμε ποτέ μόνους όταν μας χρειάζονται....

Όνομα: Swor D. Hellgar/Sakura
Haki Points: -/-
Player of the Month Points: 7/8
Beli: 27.000/27.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000/1.000.000
Παρατηρήσεις: Εχω να πω, πως ειναι ισως η πιο αστεια ιστορια που εχω διαβασει... Πηρατε ακριβως τα ιδια για διαφορετικους λογους... Μια πολυ καλη ειρωνικη και troll ερμηνια απο τον hellgar. Οσο για την Ele, μου αρεσαν τα σαδομαζοχιστικα σου σχεδια... (με χαλασε λιγο που δεν προλαβες να τα κανεις αλλα πιστευω στο β' μερος κατι θα γινει...)


υ.γ.

hellgar: