Η Υπόθεση Έκλεισε[Τέλος]

ΧΡΩΜΑΤΑ ΔΙΑΛΟΓΩΝ:

Είναι μια ασυνήθιστη, παγωμένη, φθινοπωρινή νύχτα με τις πρώτες ψιχάλες να αρχίζουν να πέφτουν και ένα ψυχρό αεράκι κάνει την εμφάνιση του. Οι κάτοικοι της πόλης συγκεντρώνονται στα σπίτια τους και ανάβουν τα τζάκια τους για να ζεσταθούν. Ένας άντρας φτάνει στο νησί με τη βάρκα του και παρκάρει στο λιμάνι. Αυτός ο άντρας είμαι εγώ. Φορώντας έναν λευκό, μακρύ μανδύα για να αποφύγω την βροχή κατευθύνομαι προς το κέντρο της πόλης ευελπιστώντας να βρω ένα πανδοχείο για να ξεκουράσω το σώμα μου. Δεν κυκλοφορεί άνθρωπος έξω. Τα άσχημα καιρικά φαινόμενα τους έχουν αναγκάσει όλους να κλειστούν μέσα στα σπίτια τους. Μόνο ένα μπαρ και μια ταβέρνα λειτουργούν ακόμα με αρκετό κόσμο να διασκεδάζει παρόλο που ο καιρός δεν είναι και τόσο καλός. Σκέφτομαι πριν πάω σε κάποιο ξενοδοχείο για να κοιμηθώ, να τσιμπήσω κάτι μιας και είμαι τόσες μέρες περιπλανώμενος χωρίς να έχω βάλει μπουκιά στο στόμα μου. Η ταμπέλα σε αυτό το μικρό εστιατόριο γράφει:"Καλώς ήρθατε στο Baterilla. Εδώ μπορείτε να απολαύσετε όλες τις παραδοσιακές λιχουδιές μας". Μπαίνω μέσα και κάθομαι σε ένα τραπέζι. Τα άτομα γύρω, μου ρίχνουν περίεργα βλέμματα σαν να είμαι από άλλη γη. Προφανώς θα φταίει το γεγονός πως είμαι πολύ ταλαιπωρημένος και θυμίζω σε φτωχό ζητιάνο. Ο ιδιοκτήτης με προειδοποιεί πως αν δεν φύγω αμέσως τώρα, θα υποχρεωθεί να χρησιμοποιήσει βία. Του προσφέρω ένα χρηματικό ποσό και κατευθείαν αλλάζει η διάθεση του. Τα χείλη του παίρνουν το σχήμα ενός χαμόγελου, ψεύτικου όμως. Παραγγέλνω μια ποικιλία και μία κανάτα νερό. Πόσο πολύ μου έχει λείψει ένα ζεστό μέρος, με έτοιμο φαγητό και φρέσκο νερό! Αφού τελειώνω, πληρώνω όσα του οφείλω και συνεχίζω το δρόμο μου. Καταλήγω έξω από ένα ψηλό κτίριο όπου και μπορώ να διανυκτερεύσω. Δυστυχώς δεν έχω όσα λεφτά χρειάζομαι και με πετάνε έξω. Πλέον είμαι άξιος της μοίρας μου. Για όλους όμως υπάρχει, έστω ελάχιστη, καλή τύχη. Βρίσκω ένα άδειο βαρέλι, αρκετά ογκώδη μπορώ να πω και το χρησιμοποιώ για καταφύγιο. Μπορεί να με προστατέψει από την βροχή, η οποία έχει δυναμώσει τα τελευταία λεπτά και από το κρύο αγιάζι...

Τα μάτια μου κλείνουν και πέφτω στην αγκαλιά του Ορφέα. Έχω τόσες μέρες να κοιμηθώ ήρεμα και ωραία. Η θαλασσοταραχή, τα κύματα και οι καταιγίδες δεν μου το επέτρεπαν. Κουλουριάζομαι για να ζεσταθώ όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται μιας και αυτή η κρύα νύχτα μου φαίνεται ατελείωτη, σαν αιώνας. Περνάει όμως και φτάνει το πρωί. Ο ήλιος και το λάλημα των κοκόρων σηματοδοτούν την άφιξη της ημέρας. Ολόκληρο το νησί λάμπει και ένα απαλό όχι πολύ θερμό αεράκι με αγγίζει στο πρόσωπο. Σηκώνομαι όρθιος και συμπεραίνω πως χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα καλό μπανάκι γιατί τη μυρωδιά μου δεν την αντέχω ούτε εγώ ο ίδιος.
"Πωπω! Τι βρώμα είναι αυτή. Οι μασχάλες μου μυρίζουν σαν νεκρό ψάρι."
Απέναντι μου κάποια νεαρά παιδιά με κοιτάνε και με κοροϊδεύουν λέγοντας μου υποτιμητικά, προσβλητικά σχόλια. Μάλιστα ένα από αυτά μου πετάει και μία μπανανόφλουδα λέγοντας πως πρέπει να εξαφανιστώ από το νησί γιατί τους θίγω την όμορφη εικόνα. Δεν τους δίνω όμως καμία σημασία μιας και δεν ξέρουν τι κάνουν. Είναι μικρά ακόμα, ανώριμα χωρίς να μπορούν να δουν τα συναισθήματα του άλλου. Πολύς κόσμος με αποφεύγει έντονα κλείνοντας τη μύτη του και κοιτώντας με, με ειρωνικά βλέμματα.
"Μα καλά τόσο άθλιος δείχνω τώρα;" ρωτάω τον εαυτό μου.
Κάνω μία βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Παντού απλωμένοι πάγκοι με πολλούς καταστηματάρχες να διαφημίζουν τα προϊόντα τους προσπαθώντας να τα πουλήσουν. Μανάβηδες, χασάπηδες, ψαράδες και άλλοι λογιών μαγαζάτορες φωνάζουν για να ελκύσουν τον κόσμο. Καθώς περνάω δίπλα από έναν πάγκο με είδη υγιεινής, αρπάζω στα μουλωχτά ένα αφρόλουτρο. Ευτυχώς δεν με πήρε χαμπάρι κανένας. Τώρα το μόνο που λείπει είναι μια καλή μπανιέρα και θα είμαι πλέον έτοιμος. Θα μπορέσω να συνεχίσω το ταξίδι μου για να τον βρω και να τον σκοτώσω. Έδωσα μια υπόσχεση και θα την κρατήσω. Ξέρω πως αν δεν τα καταφέρω τα πνεύματα της οικογένειας μου δεν θα ησυχάσουν ποτέ...

Η πόλη είναι τεράστια με πολλά σπίτια, στενάκια και δρόμους που είναι σχεδόν απίθανο να μην χαθεί κανείς. Έχω καταλήξει στην παραμεθόρια πλευρά της πόλη όπου τα σπίτια στέκουν πιο απλά και όχι τόσο επιβλητικά όπως τα κεντρικά. Το παράθυρο του μπάνιου σε ένα από αυτά είναι ανοιχτό. Και μου έρχεται στο μυαλό η φαεινή ιδέα να μπουκάρω μέσα στα κρυφά και να πλυθώ. Ύστερα θα φύγω χωρίς φασαρία και έτσι "αυτοί ζήσαν καλά και εμείς καλύτερα." Αφού μπαίνω μέσα έχοντας νωρίτερα ελέγξει γύρω μου για να μην με δει κανένας και έχω άλλα μπλεξίματα, γδύνομαι και ξεκινάω το καθάρισμα. Πρώτα όμως πλένω τα ρούχα μου στο νιπτήρα γιατί αυτά βρωμάνε κατά κύριο λόγο. Τα αφήνω λίγο πιο δίπλα για να στεγνώσουν και μπαίνω στην μπανιέρα. Ξαφνικά όμως ακούω την πόρτα να ανοίγει.
"Αν με πιάσουν στην φάση που είμαι τώρα την έβαψα άσχημα." ψιθυρίζω στον εαυτό μου.
Μια γυναίκα ντυμένη με λυτά ρούχα σε αποχρώσεις του πράσινου και του γκρι, αρκετά ωραία θα έλεγε κάποιος εισέρχεται στο δωμάτιο. Το μόνο που κάνει όμως είναι να πάρει τα ρούχα μου νομίζοντας πως είναι του άντρα της.
"Καλά αυτός ο αχαΐρευτος πάλι τα παράτησε μες στο ίσωμα. Μου έχει σπάσει τα νεύρα. Δεν τον αντέχω άλλο. Και μου είπε πως θα αλλάξει. Καλά θα τον χωρίσω, δεν πάει άλλο." παραμιλάει η γυναίκα.
Τώρα τι θα κάνω; Τι ρούχα θα φορέσω; Τελειώνω το ντους και σκουπίζομαι με μία πρόχειρη πετσέτα που βρίσκω. Το μόνο ένδυμα που έχω στα χέρια μου είναι μία φούστα της γυναίκας και ένα λευκό φανελάκι προφανώς του συζύγου της. Αλλά πως εγώ, ένα δίμετρο παλικάρι, θα φορέσω γυναικείο ρούχο; Απλώς τα ρίχνω πάνω μου μέχρι να καταφέρω τα πάρω πίσω τα δικά μου. Ανοίγω σιγά-σιγά την πόρτα του μπάνιου και βλέπω την νοικοκυρά απασχολημένη στην κουζίνα με το μαγείρεμα. Ακριβώς απέναντι της πάνω στον καναπέ και μέσα σε μία λεκάνη βρίσκονται τα πράγματα μου. Σκύβω και με απόλυτη ησυχία πλησιάζω τον καναπέ προσέχοντας να μην γίνω αντιληπτός. Φτάνω ευτυχώς και καταφέρνω να αλλάξω χωρίς να με πάρει χαμπάρι...

Τώρα πρέπει να σχεδιάσω και τον τρόπο που θα φύγω από το σπίτι. Η πόρτα της εξόδου βρίσκεται δίπλα στην κουζίνα. Με λίγα λόγια αν προσπαθήσω να φύγω από εκεί θα με δει σίγουρα. Α! Το βρήκα. Θα φύγω από το παράθυρο από όπου και μπήκα. Επαναλαμβάνω την διαδικασία και ΝΑΙ είμαι επιτέλους έξω, αναζωογονημένος και καθαρός. Τώρα πλέον μπορώ να συνεχίσω την πορεία του ταξιδιού μου. Άντε γιατί και πολύ έκατσα σε αυτό το νησί. Καθώς περπατάω με ένα αργό και βαριεστημένο βήμα ένα μικρό αγοράκι ντυμένο με παλιά, σχισμένα ρούχα περνάει από μπροστά μου σαν σίφουνας. Από πίσω ένας χοντρός άντρας, με πολύ λίπος να τον εμποδίζει να τρέξει γρήγορα κυνηγάει το μικρό αυτό αγόρι κρατώντας στα χέρια έναν μπαλτά και φωνάζοντας:"Κλέφτης, κλέφτης. Σταματήστε τον!". Την ώρα που περνάει από μπροστά μου, τραβώντας το σπαθί μου ενώ αυτό παραμένει μέσα στην θήκη του τον χτυπάω στο πρόσωπο και τον αφήνω αναίσθητο στο έδαφος.
"Ποτέ δεν πρέπει να φοβίζουμε τα νέα παιδάκια. Και ούτε να τα κυνηγάμε φυσικά ότι και να μας έχουνε κάνει." λέω σκυμμένος από πάνω του.
Το παιδί έχει κάτσει πίσω από την γωνιά ενός σπιτιού, κρυμμένο και τρομαγμένο. Μας κοιτάει έντονα με το βλέμμα του να δηλώνει τον φόβο. Το πλησιάζω χαλαρά και του χαϊδεύω το κεφάλι λέγοντας του πως δεν πρέπει και αυτό να κλέβει. Δεν περιμένω με τίποτα όμως την αντίδραση του. Αντί να μου πει και ευχαριστώ που το βοήθησα, βγάζει ένα αυγό από την χάρτινη τσάντα και μου το σπάει στα μούτρα. Αυτό μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα γίνεται καπνός.
"Δεν το πιστεύω. Μόλις τώρα πλύθηκα. Έτσι και σε πιάσω, θα σε τσακίσω." και το παίρνω από πίσω τρέχοντας.
Μετά από αρκετή ώρα κυνηγητού βρισκόμαστε στις φτωχογειτονιές του Baterilla όπου οι άνθρωποι πραγματικά φαίνονται πεινασμένοι. Σταματάω να τρέχω μόλις συνειδητοποιώ πως μάλλον το παιδί κατάγεται από αυτό εδώ το μέρος. Κάποιοι ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό και άλλοι παλεύουν για μισή μπουκιά...

Μία παρέα αντρών έχει μεθύσει και παρενοχλεί μία όμορφη δεσποινίδα. Το καθήκον μου σαν Bounty Hunter είναι να τους σταματήσω και να τους δώσω ένα καλό μάθημα. Πηγαίνω κατά το μέρος τους και τους φωνάζω με μία δυναμική φωνή να πάψουν να πειράζουν την κοπέλα γιατί θα έχουν άσχημα ξεμπερδέματα μαζί μου.
"Χαχαχα! Κοίτα μην σκίσεις κανά καλτσόν." λέει χλευαστικά και ειρωνικά ο ένας από αυτούς.
"Σώπα ρε μεγάλε μάγκα εσύ. Σιγά μην σε φοβηθούμε κιόλας." συμπληρώνει με τον ίδιο τρόπο ένας άλλος.
"Πρέπει να ξέρετε πως τις γυναίκες δεν τις χτυπάμε ούτε με τριαντάφυλλο. Είναι γλυκά πλάσματα που πρέπει να τις προσέχουμε." τους αποκρίνομαι γεμάτος θυμό για αυτές τους τις πράξεις.
"Βοήθεια!!!!!!" φωνάζει η γυναίκα.
"Μα και εμείς δεν θέλουμε να την χτυπήσουμε. Άλλα θέλουμε να κάνουμε μαζί της." και γελάνε όλοι μαζί συνεχίζοντας να την ενοχλούν.
"Θα μετρήσω ως το δέκα και αν είστε ακόμα εδώ τότε σίγουρος θάνατος θα σας βρει."
"Μην μας υποτιμάς μικρέ. Έχουμε πολύ εμπειρία από τις μάχες μας και εσύ δεν είσαι σε θέση να μας προκαλείς."
"Δέκα, εννιά, οχτώ, εφτά, έξι."
"Μου φαίνεται δεν καταλαβαίνεις. Μάγκες ας τον ξεφορτωθούμε πρώτα και ύστερα κάνουμε αυτό που επιθυμούμε."
"Πέντε, τέσσερα, τρία, δύο."
"Πάνω του και μην δείξετε καθόλου έλεος."
"Ένα. Saisho No Surasshu:Oushiza No Tsuno." και τους σκοτώνω όλους με μία μόλις κίνηση...

Αυτοί έρχονται κατά πάνω μου έχοντας πολλά ανοίγματα και καθόλου καλή άμυνα. Εγώ κάνοντας γρήγορα βήματα αριστερά-δεξιά περνάω ανάμεσα τους και τους κόβω χωρίς να μπορέσουν να αντιδράσουν. Μια μεγάλη ποσότητα αίματος πετάγεται από τις πληγές τους σαν σιντριβάνι, πέφτουν κάτω και οι πέντε νεκροί.
"Σας προειδοποίησα να φύγετε μέχρι να μετρήσω μέχρι το δέκα αλλά εσείς δεν θέλατε. Δικιά σας επιλογή να πεθάνετε."
"Σε ευχαριστώ πάρα πολύ." λέει η γυναίκα με δάκρυα στα μάτια εξαιτίας αυτού του συμβάντος.
"Εντάξει δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο. Απλώς τη δουλειά μου. Έσωσα μια όμορφη γυναίκα από κάτι αγροίκους." της αποκρίνομαι με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο.
"Μα τι λες τώρα; Αυτό που έκανες για μένα ήταν πολύ ωραίο. Μου έσωσες τη ζωή. Θα στο χρωστάω για πάντα."
"Εντάξει τώρα υπερβάλλεις. Όχι και για πάντα. Τώρα αν πηγαίναμε μαζί σε ένα σπίτι και ήμασταν μόνοι μας και κάναμε τρελίτσες θα ήταν ότι πρέπει." της λέω γεμάτος ελπίδα για μια θετική απάντηση.
Αυτή σηκώνεται πάνω και μου ρίχνει ένα χαστούκι τόσο δυνατό που παραλίγο να μου φύγει ένα δόντι. Μου λέει πως θα έπρεπε να ντρέπομαι και ότι όλοι οι άντρες είναι όλοι ίδιοι τελικά χωρίς καμία εξαίρεση. Πως δεν ενδιαφέρομαι για τα αισθήματα της παρά μόνο για το πως θα κάνουμε έρωτα. Φεύγει εκπέμποντας μία περηφάνια από την προσωπικότητα της. Εγώ έχω μείνει άγαλμα από την συμπεριφορά της. Δεν φτάνει δηλαδή που την έσωσα, δεν μου έκατσε κιόλας. Τελικά κανένας άντρας δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσει να "διαβάσει" μια γυναίκα. Άβυσσος η ψυχή τους. Από εκεί που σου δείχνουν πως νοιάζονται για σένα, μετατρέπονται σε ψυχρά πλάσματα που δεν τους καίγεται καρφάκι για το τι θα απογίνεις...

"Μπίρι, μπίρι. Μπίρι, μπίρι." κουδουνίζει το Den Den Mushi.
"Ναι παρακαλώ; Ποιος είναι;" απαντάω με μια νωθρή φωνή.
"Εδώ τοπική βάση των Marine στην South Blue. Bounty Hunter Genrei Shen εκεί;"
"Ναι ο ίδιος!" απαντάω ευελπιστώντας να μην μου αναθέσουν πάλι κάποια αποστολή.
"Πες μας που ακριβώς βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή."
"Έχω αράξει στο νησί Baterilla." τους αποκρίνομαι πιστεύοντας πως έκρινα σωστά για την ονομασία του μέρους από την ταμπέλα στο μπαρ.
"Τέλεια! Μας γλυτώνεις από πολύ κόπο. Έχουμε μια δουλειά για σένα η οποία πρέπει να γίνει στο νησί όπου είσαι."
"Δεν έχω καμία όρεξη. Βαριέμαι να εκτελέσω διαταγές. Δεν την δίνετε σε κανέναν άλλον;" λέω αφήνοντας ένα χασμουρητό να φτάσει στα αυτιά τους.
"Δυστυχώς δεν μπορούμε γιατί όλοι οι άλλοι BH είναι απασχολημένοι συν το ότι σε πετύχαμε στην τοποθεσία που θέλαμε ακριβώς. Και μην τεμπελιάζεις γιατί αυτό δεν είναι υπέρ σου. Μην ξεχνάς πως μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να σταματήσουμε να σε θεωρούμε κυνηγό και αυτόματα μετατρέπεσαι σε εχθρό μας." λέει έχοντας υψώσει τον τόνο της φωνής του.
"Άκου να σου πω, δεν δέχομαι απειλές εγώ. Λοιπόν αν τα λεφτά είναι καλά τότε το δέχομαι." λέω γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
"Μην ανησυχείς για αυτό. Θα ανταμειφθείς πάρα πολύ καλά."
"Ωραία. Πείτε μου τι πρέπει να κάνω."
"Πληροφορηθήκαμε από τον τοπικό άρχοντα του νησιού πως τις τελευταίες μέρες έχουν παρατηρηθεί παράξενοι φόνοι στο νησί. Μέχρι στιγμής έχουμε τέσσερις νεκρούς. Αυτά ξέρουμε μόνο. Για περαιτέρω πρέπει να επικοινωνήσεις με τον δήμαρχο της πόλης για να ενημερωθείς. Εμείς από σένα ζητάμε να ερευνήσεις το μυστήριο και να ανακαλύψεις ποιος κρύβεται πίσω από όλα αυτά...

"Ενδιαφέρον μου ακούγεται. Λοιπόν τελικά αποφάσισα να σας κάνω τη χάρη. Και δεν θέλω ευχαριστώ. Αντίο σας!" και κλείνω το τηλέφωνο.
Η αναζήτηση μου για τον δήμαρχο της πόλης μόλις ξεκινάει. Εγκαταλείπω την φτωχογειτονιά και κινούμαι πάλι προς την κεντρική πλατεία όπου εκεί βρίσκεται η αγορά. Είμαι απόλυτα σίγουρος πως όλο και κάποιον θα βρω εκεί που να μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα μου. Υπάρχει μια μεγάλη οχλαγωγία στους δρόμους και δύσκολα κάποιος μπορεί να ελιχθεί μέσα από το πλήθος. Ύστερα από λίγη ώρα περπατήματος καταλήγω έξω από ένα ιατρείο. Σκέφτομαι πως όποιος εργάζεται εδώ θα κατοικεί αρκετά χρόνια στο νησί και θα ξέρει τον τόπο σαν κάλπικη δεκάρα. Χτυπάω την πόρτα μία φορά αλλά αυτή παραμένει κλειστή. Επαναλαμβάνω την κίνηση μου αλλά και πάλι τίποτα. Δοκιμάζω να την ανοίξω πιάνοντας το πόμολο, όμως αυτή είναι κλειδωμένη. Μάλλον θα λείπει λέω από μέσα μου. Μια γλυκιά, γυναικεία φωνή κεντρίζει τα αυτιά μου και αμέσως γυρνάω ολόκληρος από την άλλη μεριά για την αντικρίσω.
"Συγγνώμη κύριε μου τον γιατρό ψάχνετε;" λέει με ένα υπέροχο χαμόγελο και δύο θεσπέσια μάτια, γαλανά σαν τον όμορφο ουρανό. Είναι ντυμένη στην πένα. Μαύρη φούστα και ένα λευκό πουκάμισο με μαύρες γόβες αποτελούν την εμφάνιση της. Έχει καστανά μαλλιά και φοράει ένα ζευγάρι γυαλιά.
"Ναι, ναι. Αλλά δεν τον βρήκα. Μήπως ξέρετε που μπορεί να είναι;" απαντάω κεκεδίζοντας.
"Δυστυχώς δεν θα έρθει σήμερα. Εγώ είμαι η γραμματέας του, η Revita. Χάρηκα για τη γνωριμία." και μου δίνει το χέρι της.
"Shen. Genrei Shen. Παρομοίως δεσποινίδα μου." και με το που αγγίζω το χέρι της αισθάνομαι τον εαυτό μου να πετάει στους εφτά ουρανούς, να πλέει στις εφτά θάλασσες. Βλέπω καρδούλες και αστεράκια να χορεύουν σε ερωτικούς ρυθμούς γύρω από το κεφάλι μου...

"Αν θέλετε μπορείτε να περάσετε πάλι αύριο."
"Όχι απλώς ήθελα να τον ρωτήσω κάτι. Αλλά ίσως να είστε και εσείς σε θέση να μου δώσετε μια απάντηση. Που μπορώ να βρω τον δήμαρχο;"
"Τον δήμαρχο; Τι δουλειά έχεις εσύ μαζί του; Με συγχωρείς. Δεν ήθελα να γίνω αδιάκριτη."
"Εντάξει δεν πειράζει. Απλώς ήρθα εδώ να ερευνήσω για κάτι δολοφονίες που έχουν γίνει και να βρω τον υπεύθυνο."
"Α, ναι! Κάτι έχει πάρει το αυτί μου. Τραγωδία στο νησί."
"Λοιπόν που μπορώ να τον συναντήσω;"
"Θα περπατήσεις περίπου είκοσι λεπτά βορειοανατολικά και μετά θα δεις μια μεγάλη έπαυλη. Θα μπεις μέσα και θα μιλήσεις σε αυτόν που θέλεις."
"Σε ευχαριστώ πολύ. Ελπίζω να σε δω σύντομα ξανά."
"Και εγώ!" μου απαντάει κάνοντας μου νάζια.
Αναχωρώ για τον προορισμό μου όπου και η δουλειά μου πρόκειται να αρχίσει. Κάνω ότι ακριβώς με συμβούλεψε η Revita και τελικά φτάνω στο μέρος όπου έπρεπε. Έξω στέκουν δύο σειρές από φρουρούς με δέκα άντρες η καθεμία. Στα χέρια τους κρατάνε ακόντια και φοράνε μία σιδερένια πανοπλία που σπαθί είναι σχεδόν ακατόρθωτο να τις διαπεράσει. Πλησιάζω ήρεμα και αργά για να τους ρωτήσω αν μπορώ να πάρω άδεια να μιλήσω στον τοπικό αρχηγό του νησιού. Μετά από έναν εξονυχιστικό έλεγχο και χωρίς να πιστεύουν ότι τους λέω σχετικά με την ταυτότητα μου μου επιτρέπουν να περάσω. Ο εσωτερικός χώρος είναι εξαίρετος. Πολύχρωμοι πίνακες, χρυσά αγάλματα, κέρινα ομοιώματα και άλλα καλλιτεχνικά επιτεύγματα στολίζουν το κτίριο. Ένας άγριος τύπος με παραλαμβάνει και με οδηγεί στο γραφείο του δημάρχου. Με το μπαίνω μέσα, αφού μου προσφέρει μια θέση κάθομαι.
"Λοιπόν ώστε εσύ ο ντεντέκτιβ που θα εξιχνιάσει το μυστήριο;" λέει με ένα σοβαρό ύφος.
"Ε να μην είμαι. Δεν βλέπω κάποιον άλλον εδώ." απαντάω με μια αμηχανία και μια τρεμούλα να κάνει τα πόδια μου να πηγαίνουν πάνω-κάτω...

"Χαλάρωσε, δεν χρειάζεται να τρέμεις. Λοιπόν ας ξεκινήσουμε τη δουλειά γιατί δεν θα είναι εύκολο να βρούμε ποιος προκαλεί αυτούς τους φόνους. Ο Bardock, αρχηγός των τοπικών αρχών, δεν έχει καταφέρει κάτι σπουδαίο παρά μόνο να συλλάβει έναν ύποπτο. Και για αυτό το λόγο αποφάσισα να ενημερώσω την κυβέρνηση για να στείλει ενισχύσεις."
"Μάλιστα. Εντάξει τότε ας αρχίσει η δουλειά."
"Θα θέλατε να πάμε να μιλήσετε με τον ύποπτο;"
"Όχι ακόμα! Αργότερα. Τώρα θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις σε εσάς."
"Μάλιστα! Σε οτιδήποτε μπορώ να σας βοηθήσω πείτε μου"
"Πρώτα από όλα ας μιλάμε στον ενικό. Θα ήταν καλύτερα πιστεύω να μην κρατάμε τους τύπους αν πρόκειται να συνεργαστούμε."
"Όπως επιθυμείτε... εννοώ όπως θέλεις. Θα μου πάρει λίγο αλλά θα το συνηθίσω. Τι έχετε να μου πείτε;"
"Μήπως γνωρίζεις αν υπάρχει κάτι που να συνδέει τα θύματα μεταξύ τους."
"Οι τρεις από αυτούς ήταν άντρες και η μία γυναίκα. Οι δύο είχαν κάποια σχέση μεταξύ τους. Ήταν πλούσιο και τσακωνόντουσαν όλη την ώρα για το ποιος έχει τα πιο πολλά χρήματα. Η γυναίκα ήταν παραδουλεύτρα στο σπίτι του ενός από τους δύο και ο τρίτος άντρας ένας απλός αγρότης."
"Ο αγρότης δεν μου κολλάει καλά σε αυτή την ιστορία. Οι άλλοι κάπως συνδέονται. Θέλει βαθύ ψάξιμο η υπόθεση,."
"Θέλεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο;"
"Ναι. Μήπως μπορείς να φανταστείς ποιος μπορεί να το έχει κάνει; Εκτός του ατόμου που έχετε ήδη φυλακίσει."
"Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που να είχε κίνητρο να σκοτώσει αυτούς τους ανθρώπους."
"Μάλιστα. Θα μπορούσα να σημειώσω ότι μου είπες σε ένα μπλοκάκι;
"Ναι αμέ! Ευχαρίστως..."

"Ωραία. Μπορείς να με πας στον ύποπτο για να του μιλήσω λιγάκι;"
"Και φυσικά. Το ρωτάς κιόλας.;"
Σηκωνόμαστε και φεύγουμε από την έπαυλη. Καθώς προχωράμε προσπαθώ να σκεφτώ ποια αιτία μπορεί να κρύβεται πίσω από τους φόνους και ποιος να τους έχει διαπράξει. Αλλά μάλλον είναι πολύ νωρίς να βγάλω συμπεράσματα. Πρέπει να μιλήσω και στον Bardock, τον διοικητή της αστυνομίας. Φτάνουμε στις φυλακή, ένα μεγάλο και γκρίζο κτίριο χωρίς χωρίς καθόλου παράθυρα με ένα μικρό εξωτερικό προαύλιο. Δύο γυμνασμένοι στρατιώτες ανοίγουν την πόρτα, η οποία τρίζει πολύ έντονα, για να μπορέσουμε να διασχίσουμε έναν μακρύ διάδρομο που θα μας οδηγήσει στον κρατούμενο.
"Πως ονομάζεται ο φυλακισμένος;"
"Jabari Hondo. Είναι ένας ληστής της πόλης που ζει στους απομακρυσμένους λόφους. Παλιά μας είχε δημιουργήσει και άλλα προβλήματα όπως θάνατοι, ληστείες, καυγάδες. Για αυτό το λόγο τον συλλάβαμε αμέσως μόλις μάθαμε για τους φόνους."
"Δεν είχε άλλοθι;"
"Δυστυχώς όχι. Αλλά ούτε βρήκαμε και κίνητρο. Για αυτό δεν τον έχουμε εκτελέσει ακόμα αλλά τον έχω στις φυλακές. Για να εξετάσουμε αν όντως είναι αυτός υπεύθυνος για όλα αυτά."
Φτάνουμε και μπαίνω στο κελί του. Φοράει έναν λευκό μανδύα και ένα άσπρο πράγμα στο κεφάλι του σαν καπέλο. Επίσης δύο σκουλαρίκια με μία καφέ μπλούζα και ένα καφέ παντελόνι είναι η εμφάνιση του. Τα χέρια του είναι καλυμμένα με επιδέσμους και έχει μια δυστυχισμένη έκφραση στο πρόσωπο του. με κοιτάει με ένα απλανές βλέμμα και ύστερα γυρίζει από την άλλη μεριά χαζεύοντας το άπειρο.
"Μγκχ, μγκχ." ξεροβήχω. "Έμαθα πως σε λένε Jabari Hondo. Εγώ ονομάζομαι Genrei Shen. Χάρηκα για τη γνωριμία."
"Και τι θέλεις από μένα; Να προσπαθήσεις και εσύ να ανακαλύψεις την αλήθεια; Δεν πρόκειται γιατί εγώ δεν την ξέρω."
"Εγώ θα ήθελα απλώς να μιλήσουμε, να κουβεντιάσουμε λιγάκι. Τίποτα παραπάνω..."

"Και τι έχουμε εμείς οι δύο να πούμε;"
"Πολλά και διάφορα. Πες μου για σένα, για την οικογένεια σου."
"Οι γονείς μου έχουν πεθάνει και οι δύο όταν επιτέθηκαν σε αυτό το νησί κάποιοι πειρατές. Τώρα ζω σε έναν λόφο με τα δύο μου αδέρφια." λέει με ένα ψυχρό ύφος.
"Λυπάμαι πολύ που το ακούω αυτό."
"Μπορείς να πηγαίνεις τώρα."
"Μα καλά γιατί μου μιλάς τόσο απότομα; Γιατί δεν μας λες τι ακριβώς συνέβη έτσι ώστε να τελειώνουμε και να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι;"
"Γιατί πολύ απλά εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Δεν ξέρω γιατί με θεωρούν ύποπτο αλλά τους εξήγησα τόσες φορές πως είμαι αθώος."
"Τότε θα σε βοηθήσω να βγεις από εδώ μέσα."
"Δεν χρειάζομαι τη βοήθεια σου."
"Σου υπόσχομαι πως μέχρι αύριο θα αποδείξω την αθωότητα σου και θα είσαι ελεύθερος."
Τον αποχαιρετάω και μαζί με τον δήμαρχο αποχωρούμε από τις φυλακές. Στα λόγια του και το βλέμμα του διέκρινα την άγνοια. Πραγματικά δεν ξέρει ποιος έχει δολοφονήσει αυτά τα άτομα. Μία πολύ μπερδεμένη υπόθεση η οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να την επιλύσω. Πριν προλάβουμε να πατήσουμε το πόδι μας εκτός φυλακής ένας στρατιώτης μπαίνει μέσα αναστατωμένος και λαχανιασμένος κρατώντας ένα ματωμένο πουκάμισο στα χέρια του.
"Μα καλά τι έχει γίνει;" απορεί ο δήμαρχος εξίσου αγχωμένος και αναστατωμένος από αυτή την εικόνα.
"Βρήκαμε ένα πέμπτο πτώμα. Πρέπει να έρθετε και οι δύο αμέσως."
Το πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως τελικά είχα δίκιο, ο Hondo είναι αθώος. Και το δεύτερο: κρίμα ο ανθρωπάκος πέθανε...

Κατευθυνόμαστε προς τον τόπο του εγκλήματος. Αυτή τη φορά ο νεκρός δυστυχώς είναι μία νεαρή κοπέλα. Ο δήμαρχος λέει πως ήταν ένα πλουσιοκόριτσο με μία από τις μεγαλύτερες περιουσίες στο νησί. Τώρα τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν μια σύνδεση μεταξύ τους. Έχουμε τρεις πλούσιους, μια καμαριέρα που δούλευε σε έναν από αυτούς αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω που κολλάει ο αγρότης. Αυτό είναι το κενό στην υπόθεση μας.
"Κύριοι ας μην πανικοβαλλόμαστε. Ο γιατρός που είναι για να μας ενημερώσει σχετικά με την κατάσταση του θύματος;"
"Τον ειδοποίησα εγώ και θα έρθει από λεπτό σε λεπτό."
"Πολύ ωραία. Πάντως τώρα είμαστε σίγουροι πως ο Hondo δεν είναι ένοχος και μπορούμε να τον αφήσουμε ελεύθερο."
"Έχεις δίκιο σε αυτό. Πρέπει να ενεργήσουμε αμέσως τώρα."
"Μα καλά τι συνέβη;" ακούγεται μια βαθιά, άγρια, αντρίκια φωνή και ένας άντρας ψηλός(και τούμπανο) σκάει μύτη από το πουθενά.
Είναι ντυμένος με ένα μαύρο παντελόνι και ένα γαλάζιο πουκάμισο, πολλά ορόσημα στους ώμους και ένα ύφασμα να καλύπτει το δεξί του μάτι.
"Α να σου γνωρίσω Shen τον Bardock. Αρχηγός της αστυνομίας και ένας πολύ σοβαρός, τίμιος άνθρωπος. Από εδώ ο Genrei Shen, ο Bounty Hunter που εστάλη από την κυβέρνηση για να μας βοηθήσει."
"Χάρηκα για τη γνωριμία. Εύχομαι να έχουμε μια ωραία συνεργασία και πραγματικά χαίρομαι που θα έχω και ένα δεύτερο μυαλό να μου προσφέρει βοήθεια." λέει απλώνοντας το χέρι του για να συνάψουμε χειραψία.
"Από ότι βλέπεις φίλε Bardock-θα μου επιτρέψεις να σε λέω έτσι και να μιλάμε στον ενικό-έχουμε μια νέα σελίδα στην υπόθεση μας. Εσείς τι πιστεύετε για όλα αυτά; Τώρα πλέον είμαστε σίγουροι πως ο Honda είναι αθώος γιατί δεν μπορούσε να διαπράξει το έγκλημα από εκεί που βρισκόταν."
"Ας περιμένουμε την απόφαση του ιατρού να βγει. Ο Honda είναι μόνο δύο τρεις μέρες στη φυλακή και ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε ξεψύχησε το θύμα..."

Ένα επιπλέον αναπάντεχο γεγονός μας περιμένει που θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τη δουλειά μας. Ένας φρουρός τρέχοντας προς το μέρος μας ενημερώνει φωνάζοντας από μακριά πως ο Jabari Hondo έχει δραπετεύσει.
"Πως μπορεί και συμβαίνει αυτό;"
"Μας επιτέθηκαν κάτι φίλοι του ληστές και έσπασαν την πύλη και την καγκελόπορτα. Μας αιφνιδίασαν και βγήκαν κερδισμένοι."
"Δεν το πιστεύω, ηλίθιοι!"
"Μην φωνάζεις Bardock. Δεν απόλυτο ακόμα αλλά κατά ενενήντα τοις εκατό είναι αθώος. Οπότε μην απευθύνεσαι στους φύλακες με προσβλητικά σχόλια."
"Δεν είναι μόνο για αυτό. Οι πράξεις τους δείχνουν πως δεν ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Οι άχρηστοι!"
"Λοιπόν ακούστε τι θα κάνετε. Ενώ εσείς θα περιμένετε το γιατρό και ύστερα θα βγάλετε κάποια συμπεράσματα εγώ θα τον φέρω πίσω. Αφήστε το πάνω μου."
"Ωραία αλλά να προσέχεις."
"Ναι μην ανησυχείτε καθόλου. Και να ξέρεις δήμαρχε πως μετά έχω πολλά να σε ρωτήσω."
Προχωράω όσο πιο όσο το δυνατόν γρηγορότερα γίνεται και φτάνω στην φτωχογειτονιά της πόλης. Όλοι με κοιτάνε έντονα και περίεργα ξέροντας προφανώς τον λόγο άφιξης μου. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς φτύνουν στο έδαφος και μου λένε διάφορα χυδαία σχόλια. Αλλά δεν τους δίνω σημασία καθώς ο σκοπός που ήρθα εδώ δεν έχει να κάνει με αυτούς. Κινούμαι ανάμεσα στα σοκάκια αλλά το μόνο που παρατηρώ είναι απλά σπίτια, σκουπίδια πεταμένα παντού και πεινασμένοι άνθρωποι στον δρόμο. Ξαφνικά πίσω από κατεστραμμένο συντριβάνι όπου πετάει λασπωμένο νερό βλέπω τον Hondo να κείτεται ξαπλωμένος με άλλους τρεις άντρες από πάνω του. Μόλις με παίρνουν χαμπάρι αμέσως σηκώνεται και έρχεται προς με καθόλου ήρεμες διαθέσεις. Διώχνει τους άλλους δυο λέγοντας του να πάνε να συνεχίσουν την δουλειά τους να προστατεύουν τα αδέρφια του και να αφήσουν τη μάχη πάνω του...

ΜΑΧΗ ΜΕ BOSS

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΑΧΗΣ:

"Ώστε ήρθες για να με πάρεις πίσω. Αλλά σου δίνω λόγο της τιμής μου πως δεν θα το καταφέρεις αυτό. Αν θέλεις μπορείς να φύγεις τώρα, αν όμως επιλέξεις όχι και καθίσεις τα τις φας άσχημα."
"Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε βία. Ξέρω πως δεν σου ήταν εύκολο ξαφνικά να θεωρείσαι υπεύθυνος για πολλαπλή ανθρωποκτονία αλλά πλέον καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως είσαι αθώος."
"Και περιμένεις να το πιστέψω εγώ αυτό; Δώσε μου ένα λόγο για να σε εμπιστευτώ."
"Το τελευταίο θύμα μάλλον πέθανε όσο εσύ ήσουν στη φυλακή συνεπώς δεν θα μπορούσε με τίποτα να είσαι εσύ."
"Αλήθεια; Εγώ τους τα έλεγα αλλά αυτοί επέμεναν και αμέσως με συνέλαβαν. Δεν τους κάηκε καρφάκι για τ τι πρόκειται να απογίνει η οικογένεια μου. Ευτυχώς που είχα και κάποιους καλούς φίλους να τα βοηθήσουν όσο ήμουν μέσα."
"Ωραία τώρα που τα βρήκαμε δεν πάμε πίσω;"
"Ποιος ο λόγος να επιστρέψουμε πίσω; Αφού μόλις μου είπε πως είμαι αθώος."
"Δεν ξέρουμε ακόμα πότε ακριβώς πέθανε το θύμα. Πρέπει πρώτα να επιβεβαιώσουμε πως αυτό συνέβη ενώ ήσουν μέσα και τότε θα είσαι πάλι ελεύθερος."
"Χμμ! Το ήξερα πως αυτό ήταν ένα κόλπο μόνο και μόνο για να με δελεάσεις και να με ρίξετε ξανά σε εκείνο το κρύο, μοναχικό μπουντρούμι. Αλλά εγώ δεν θα σας κάνω τη χάρη. Θα πρέπει να με κερδίσεις πρώτα και ύστερα να με κουβαλήσεις πίσω."
"Μην με αναγκάσεις να χρησιμοποιήσω τα όπλα μου. Δεν είμαι ένας εύκολος αντίπαλος."
"Τότε θα μπορέσεις να μου προσφέρεις μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη. Και να ξέρεις πως αν με υποτιμήσεις έστω και μια στιγμή τότε είσαι νεκρός..."

"Πιστεύεις ότι μπορείς να με νικήσεις τόσο εύκολα; Από ότι φαίνεται θα απολαύσω πολύ αυτή τη μάχη." και βγάζω το κατάνα μου από τη θήκη του.
Τα όπλα του είναι δύο ολόιδια σπαθιά. Παίρνει στάση μάχης και μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου ορμάει. Λυγίζω λίγο τα γόνατα και καθώς φτάνει σε μένα τα όπλα μας συγκρούονται δημιουργώντας έτσι έναν ελάχιστα κανονικό ανεμοστρόβιλο.
"Είσαι αρκετά δυνατός. Δεν περίμενα να συναντήσω έναν τέτοιο αντίπαλο σε ένα τέτοιο νησί."
"και ακόμα δεν έχεις δει τίποτα. Σου υπόσχομαι πως αυτή την μάχη δεν θα την ξεχάσεις ποτέ."
Τον σπρώχνω προς τα πίσω αλλά μου φέρνει μεγάλη αντίσταση. Αυτός ανοίγοντας απότομα και γρήγορα τα χέρια καταφέρνει να με τινάξει και ύστερα να βρει ευκαιρία να με χαρακώσει. Αλλά εγώ τοποθετώντας ακριβώς μπροστά μου την θήκη από το κατάνα μου προλαβαίνω να σταματήσω το χτύπημα.
"Σου είπα πως δεν είμαι αδύναμος."
"Αυτό το βλέπω και εγώ. Τελικά ήταν λάθος μου να πιστεύω πως μπορούσα να το τελειώσω τόσο γρήγορα."
"Μην ξεχνάς πως ακόμα έχεις την επιλογή να τα παρατήσεις εδώ όλα και να γυρίσουμε πίσω ειρηνικά. Έτσι δεν θα χρειαστεί να πεθάνεις κανένας άλλος."
"Αποκλείεται! Δεν θα αφήσω την αδικία να με ελέγχει. Εγώ δεν έκανα τίποτα και δεν πάω πουθενά."
"Αφού έτσι θέλεις λοιπόν. Θα με αναγκάσεις να σε πάρω με το ζόρι."
"Σε περιμένω!"
Οι συνεχόμενες επιθέσεις μου δεν έχουν κανέναν αποτέλεσμα πάνω του καθώς μπορεί και τις αποκρούει όλες. Το ίδιο ισχύει και για τις αντεπιθέσεις του προς εμένα. Τρέχει πολύ γρήγορα κατά πάνω μου και μου ορμάει από τα πλάγια...

Εγώ κάνοντας έναν σάλτο στον αέρα καταφέρνω να τον αποφύγω και καθώς προσγειώνομαι τον μαχαιρώνω στην πλάτη. Το πρώτο αίμα χύθηκε και πλέον φαίνεται πως εγώ έχω το πλεονέκτημα.
"Μην νομίζεις πως αυτό το χτύπημα θα σου χαρίσει την νίκη. Αυτό δεν σημαίνει τόποτα για εμένα."
"Ποτέ δεν είπα αυτό. Αν και μετά το πρώτο χτύπημα έρχεται το δεύτερο και πάει λέγοντας."
"Βλακείες. Σε παρακαλώ να φύγεις. Αυτοί οι άνθρωποι όταν με έπιασαν δεν σκέφτηκα τι θα απογίνουν οι συγγενείς μου. Από την μέρα όπου οι γονείς μου πέθαναν μόνο εγώ έχω απομείνει να φροντίζω τα μικρότερα αδέρφια μου. Δεν μπορώ να τα αφήσω και να ζήσω στη φυλακή ή να φύγω από αυτόν τον κόσμο."
"Καταλαβαίνω πολύ καλά τι λες. Και εμένα οι γονείς μου είναι νεκροί. Αλλά ποτέ μου δεν έχω κάνει κάτι παράνομο. Αν έρθεις τώρα μαζί μου θα τελειώσουν όλα. Θα αποδείξω πως είσαι αθώος και μετά θα δεις ξανά τα αδέρφια σου."
"Δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ. Θα παλέψουμε και αν με "πάρεις" μόνο τότε θα σε ακολουθήσω."
Πριν προλάβω να ξεστομίσω λέξη μου επιτίθεται. Η μάχη συνεχίζεται και αυτός πέφτουν απανωτά πολλά χτυπήματα. Ένα από αυτά είναι στην ωμοπλάτη μου το οποίο με καθιστά ανίκανο να χρησιμοποιώ το αριστερό μου χέρι. Αυτόν τον έχω τραυματίσει το δεξί πόδι και του έχω προκαλέσει μια πληγή στο στήθος.
Εγώ από αυτόν έχω επίσης άλλη μια πληγή στην κοιλία η οποία δημιουργήθηκε πριν λίγο όταν με κάρφωσε. Είμαστε και οι δύο πολύ κουρασμένοι. Λαχανιασμένοι, εξουθενωμένοι, ιδρωμένοι και γεμάτοι αίματα μπαίνουμε στο σούρουπο. Το ηλιοβασίλεμα κάνει την εμφάνιση του και ένα απαλό πορτοκαλοκόκκινο φως πέφτει πάνω από το νησί. Ένα δροσερό αεράκι ανεμίζει τα μαλλιά μας και τα μάτια μας αντανακλούν σπίθες...

"Από ότι φαίνεται είσαι πολύ κουρασμένος. Σε λίγο τελειώνει η μάχη."
"Και για σένα το ίδιο. Η επόμενη κίνηση θα είναι αποφασιστική."
Παίρνουμε και δύο θέσεις τελικής επίθεσης και ορμάμε ο ένας στον άλλο.
"Banme No Surasshu:Raion No Tsume."
Περνάει ο ένας δίπλα από τον άλλο σε απόσταση αναπνοής και κάνουμε τις επιθέσεις μας.
"Από ότι φαίνεται ήσουν καλύτερος από εμένα."
"ΘΑ φύγω τώρα και θα σε αφήσω εδώ. Αν η μοίρα ε΄ναι με το μέρος θα σωθείς."
Πέφτω κάτω στο έδαφος λιπόθυμος από την κούραση και το χτύπημα που δέχτηκα. Χάνω τις αισθήσεις και μέσα μου μια βαθιά ελπίδα μου λέει πως κάποιος θα με βοηθήσει. Μόλις συνέρχομαι βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο που δεν το έχω δει ξανά. Ένας; άντρας με μία άσπρη ρόμπα, ένα γκρίζο μουστάκι και μαλλιά σε παρόμοια απόχρωση στέκεται από πάνω μου.
"Που βρίσκομαι; Ποιος είσαι εσύ;"
"Είμαι ο Dr.Fuji ο γιατρός του νησιού. Οι φρουροί έψαξαν για σένα καθώς ήσουν απών για μία μέρα σχεδόν και σε βρήκαν βαριά τραυματισμένο. Ύστερα σε έφεραν εδώ και εγώ σε θεράπευσα."
"Σε ευχαριστώ για όλα." και πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά με έναν μεγάλο πόνο στην κοιλιά να με εμποδίζει.
"Μην σηκώνεσαι ακόμα. Δεν έχουν κλείσει εντελώς οι πληγές σου."
"Ναι αλλά πρέπει να συνεχίσω την έρευνα σχετικά με τους φόνους."
"Δυστυχώς τόσες μέρες που κοιμόσουν βρήκαμε ποιος τα έκανε όλα αυτά."
"Πόσες μέρες κοιμόμουν; και γιατί δυστυχώς;"
"Τέσσερις μέρες ήσουν αναίσθητος. Είχες χάσει πολύ αίμα και ήσουν πολύ εξαντλημένος. Τελικά είχες δίκιο πως δεν ήταν ο Honda γιατί βρήκαμε και ένα άλλο θύμα την ώρα που εσύ πολέμαγες με αυτόν..."

"Και τελικά ποιος κρυβόταν πίσω από αυτά; Και γιατί δυστυχώς που τον ανακαλύψαμε;""
"Ένοχος για αυτούς τους φόνους κατηγορήθηκε ο δήμαρχος."
"Ποιος; Μα πως έγινε αυτό; Δεν είχε κίνητρο." λέω έκπληκτος για αυτό που άκουσα.
¨Και όμως είχε. Βλέπεις τα τέσσερα από τα έξι θύματα ήταν πλούσιοι άνθρωποι, που δεν είχαν οικογένεια. Σύμφωνα με τον νόμο όταν χάσουν τι; ζωές τους όλα τους τα κεκτημένα αλλά και το ρευστό περνάνε στην διοίκηση της πόλης, δηλαδή στο δήμαρχο."
"Και για ποιον λόγο να θέλει τόσα πολλά λεφτά; Επίσης πως ξέρουμε που ήταν όταν πέθαναν τα θύματα;"
"Δεν ξέρω παραπάνω. Μπορείς να πας στην έπαυλη να μιλήσεις με τον Bardock ο οποίος είμαι σίγουρος πως θα σε βοηθήσει σημαντικά. Αν και δεν θα έπρεπε να σε αφήσω να σηκωθείς αλλά είσαι ο μόνος που ίσως μπορέσει να αθωώσει τον δήμαρχο."
"Λοιπόν φεύγω και ελπίζω να μάθω την αλήθεια."
Προσπαθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα να φτάσω στην έπαυλη για να μπορέσω να ρωτήσω κάποιες ερωτήσεις γιατί μου φαίνονται όλα πολύ μπερδεμένα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ο δήμαρχος, ένας τέτοιος άνθρωπος, σκότωσε τους νησιώτες μόνο και μόνο για να έχει χρηματικό κέρδος. Με το που φτάνω έρχομαι αντιμέτωπος με εκατοντάδες πολίτες να διαμαρτύρονται και να τον βρίζουν για όλα αυτά που έκανε.
"Εμείς σε ψηφίσαμε και εσύ τι έκανες; Σκότωσες τους φίλους μας., τα ίδια τα παιδιά σου για να πάρεις λεφτά. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, βρωμιάρη! φωνάζει ένας προσβλητικά.
Ο Bardock προσπαθεί να τους ηρεμήσει λέγοντας τους πως ακόμα τίποτα δεν είναι σίγουρο. Μέχρι τώρα έχουμε μόνο το κίνητρο και έχει άλλοθι για το ένα θύμα. Περνάω ανάμεσα από το πλήθος και καταλήγω δίπλα στον Bardock. Τον ρωτάω αν μπορώ να δω τον δήμαρχο και μου απαντάει αρνητικά. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πάμε μέσα να μιλήσουμε. Αφού οι φύλακες μας ανοίγουν την πόρτα και προχωράμε μέσα στο κτίριο, καθόμαστε σε ένα γραφείο και αρχίζουμε την συζήτηση...

"Μα καλά τι έχει γίνει εδώ; Πως μπόρεσε να το κάνει ο δήμαρχος; Είναι σίγουρο;"
"Η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη. Όταν τα τρία πρώτα θύματα, εκτός του αγρότη, βρέθηκαν νεκρά είχε πει πως θα τα επισκεπτότανε. Έτσι μπορεί να είναι αυτός υπεύθυνος για ότι έχει συμβεί."
"Ναι αλλά όταν βρήκαμε το πέμπτο πτώμα ήμασταν μαζί."
"Σύμφωνα με την εξέταση του γιατρού το πτώμα πέθανε πριν μία μέρα. Εσύ ακόμα δεν είχες φτάσει. Είχε άπλετο χρόνο στη διάθεση του να εκτελέσει τα σχέδια του."
"Δεν το χωράει ο νους μου."
"Και εγώ έχω στενοχωρηθεί πολύ αν και ακόμα δεν τον έχουμε φυλακίσει. Μπορεί να γίνει καμιά ανατροπή και να τον σώσουμε. Τουλάχιστον μάθαμε πως ο Hondo είναι αθώος."
"Εγώ ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Ο νεκρός αγρότης τι σχέση έχει σε αυτή την ιστορία."
"Τον ρωτήσαμε αλλά δεν μας απάντησε. Είναι ένα κενό στην ιστορία που ίσως μας καθυστερήσει να βρούμε τον πραγματικό ένοχο για όλα αυτά."
"Να σε ρωτήσω κάτι, που ζουν οι αγρότες σε αυτό το νησί; Θα ήθελα να πάω να κάνω κάποια έρευνα για το ποιος ήταν, τι έκανε μήπως μάθουμε και κάτι παραπάνω;"
"Στους λόφους, έξω από την πόλη. Ονομάζεται Pedroll. Αν και δεν νομίζω να μάθεις κάτι καινούριο θα ήταν καλά να πήγαινες."
Έχοντας μαζί μου το κατάνα μου, το φλάουτο μου και το μπλοκάκι με σημειωμένα όλα όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα ξεκινάω για τους λόφους για να κάνω και εκεί την έρευνα μου. Μετά από μισή ώρα περίπου φτάνω στους αγρούς όπου βλέπω πολλούς να θερίζουν, να σπέρνουν, να καλλιεργούν. Εδώ οι άνθρωποι εργάζονται σκληρά για να τα βγάλουν πέρα. Εξαιτίας αυτών το νησί έχει μεγάλο εμπόριο και μια συνεχώς αυξανόμενη οικονομία. Σε έναν μακρινό λόγο το μάτι μου πετυχαίνει ένα απομακρυσμένο σπίτι. Το ένστικτο μου λέει πως κάτι θα βρω εκεί που θα με βοηθήσει να λύσω το μυστήριο. Έτσι χαράχω πορεία για αυτό εκεί το μέρος...

Με το που φτάνω χτυπάω την πόρτα και ένας ηλικιωμένος άντρας ανοίγει. Με ρωτάει ποιος είμαι και όταν του απαντάω πως έχω έρθει εδώ για να ασχοληθώ με την υπόθεση με τους φόνους αμέσως με βάζει μέσα στο σπίτι του.
"Καλησπέρα σας!" λέω σε μια κυρία που βλέπω μπροστά μου, προφανώς η γυναίκα του.
"Καλησπέρα και σε σένα αγόρι μου."
"Λοιπόν πως ονομάζεσαι;"
"Shen. Genrei Shen και είμαι ένας κυνηγός επικηρυγμένων. Από ότι σας είπα έχω έρθει εδώ για μια υπόθεση. Μήπως θα μπορούσατε να μου απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις;"
"Να συστηθώ πρώτα. Ονομάζομαι Koga και από εδώ η γυναίκα μου η Miyu. Κάθισε. Σε ότι μπορούμε θα σε βοηθήσουμε."
"Σας ευχαριστώ. Λοιπόν από ότι ακούσατε πέθανε ένας αγρότης, ο Pedroll." τους λέω κοιτώντας το σημειωματάριο για να θυμηθώ το όνομα.
"Ναι δυστυχώς. Και ήταν πολύ καλός φίλος μας. Αλλά αυτός ο δήμαρχος τα έκανε όλα για να βγάλει λεφτά. Ο κλέφτης."
"Ας μην καταλήγουμε σε βιαστικά συμπεράσματα καθώς τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμα. Μπορεί να είναι αθώος."
"Δεν το νομίζω γιόκα μου. Τέλος πάντων, πες μας ότι θέλεις."
"Πείτε μου δύο πράγματα για αυτόν τον αγρότη. Τι σχέση μπορούσε να έχει με τα άαλα θύματα;"
"Δεν ήταν ακριβώς αγρότης. Απλώς έχει κάποια χωράφια στα οποία εργάζονται άλλοι. Αυτός σπάνια δούλευε. Τις περισσότερες φορές απλώς επέβλεπε τους εργάτες και μάλιστα τους φώναζε πολύ αν έκαναν κάτι λάθος. Επίσης πριν τον φόνο είχε πολλά πάρε-δώσε με τον Bardck. Αυτά ξέρουμε μόνο."
"Ώστε με τον Bardock, ε; Ενδιαφέρον αυτό. Και εγώ που νόμιζα πως είναι άκυρος."
"Τι είπες, δεν άκουσα."
"Τίποτα, τίποτα. Λέω σας ευχαριστώ πολύ για όλα."
"Παρακαλούμε. Να σαι καλά νεαρέ μου...

Φεύγω λοιπόν και πηγαίνω προς την πόλη για να το ψάξω λίγο ακόμα. Νομίζω έχω καταλάβει ποιος μπορεί να το έκανε. Πάντως σίγουρα δεν είναι ο δήμαρχος. Μόλις φτάνω στην κεντρική πλατεία στρέφω την πορεία μου προς το ιατρείο. Έχει σουρουπώσει και πρέπει να βρω κάπου να κοιμηθώ. Θα είναι επικίνδυνα να μείνω στην έπαυλη και δεν έχω λεφτά για ξενοδοχείο. Οπότε η μόνη μου λύση είναι στον Dr.Fuji. Αφού τον ρωτάω μου απαντάει με ευχαρίστηση πως μπορεί να με φιλοξενήσει. Χαρούμενος εγώ τακτοποιώ τα πράγματα μου σε ένα δωμάτιο πίσω από το ιατρείο. Ένα παράθυρο που είναι ανοιχτό φέρνει μέσα ένα ωραίο αεράκι που με νανουρίζει σιγά-σιγά. Για πολύ ώρα διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Ξαφνικά βλέπω μια σκιά έξω από το παράθυρο να κουνιέται. Στην αρχή δεν δίνω σημασία αλλά αυτό επαναλαμβάνεται. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και όπως πλησιάζω στο παράθυρο ένας άνθρωπος ντυμένος με έναν κατάμαυρο μανδύα και μία μάσκα να καλύπτει το πρόσωπο του μου επιτίθεται αλλά ευτυχώς τον αποφεύγω. Κρατάει δύο μικρά μαχαιράκια και προσπαθεί να με κόψει. Αλλά είναι πολύ αδύναμος. Τόσο που τον πετάω κάτω στο πάτωμα χωρίς να καταβάλω ιδιαίτερη δύναμη. Καθώς πάω να του βγάλω τη μάσκα αυτός πάει να το σκάσει αλλά πριν προλάβει να βγει εντελώς έξω από το σπίτι του προκαλώ ένα τραύμα στο δεξί πόδι, στο σημείο της γάμπας. Ο Fuji μπαίνει μέσα και ανάβει τα φώτα. Προφανώς η φασαρία τον ξύπνησε.
"Τι έγινε; Άκουσα κάτι περίεργους ήχους και έτρεξα κατευθείαν εδώ."
"Κάποιος μου επιτέθηκε αλλά τον έδιωξα. Φαίνεται φοβούνται πως θα φτάσω στην αλήθεια και θέλουν να με βγάλουν από την μέση."
"Δεν το πιστεύω. Και τι θα κάνεις τώρα;"
"Προς το παρόν θα κοιμηθώ γιατί αύριο με περιμένει μια μεγάλη μέρα!"
Έτσι πέφτω για ύπνο μέχρι να έρθει το ξημέρωμα. Οι αχτίνες του ήλιου με ξυπνάνε. Αφού πάω στο μπα΄νιο και πλένομαι, ύστερα ντύνομαι και πάω στο ιατρείο του Dr.Fuji όπου μόνο από εκεί μπορώ να βγω έξω στην πόλη. Βλέπω την πανέμορφη γραμματέα Revita με ένα ανοιχτό πουκάμισο να αναδεικνύει στο στήθος της.
"Καλήμερα σας!" της λέω πάλι κεκεδίζοντας.
"Καλημέρα και σε σένα γλυκό αγόρι."
Δεν το πιστεύω με είπε γλυκό. Με γουστάρει σίγουρα. Έπεσε και αυτή στα δίχτυα μου όπως όλες δηλαδή...

"Τι μου κάνετε όμορφη δεσποινίδα;"
"Έτσι και έτσι. Είχα ένα ατύχημα χτες το βράδυ στις σκάλες του σπιτιού μου και δεν μπορώ να πατήσω καλά το ένα μου πόδι."
"Επιτρέψτε μου να το δω." λέω μπερδεύοντας όμως τα λόγια μου.
"Όχι δεν χρειάζεται. Είμαι μια χαρά τώρα. Να δείτε." και προσπαθεί να περπατήσει κανονικά αλλά της είναι δύσκολο.
"Ακούστε με που σας λέω. Κάτι παραπάνω ξέρω."
Αφού σηκώνει το παντελόνι της και βλέπω την πληγή παρατηρώ πως δεν είναι από πέσιμο αλλά έχει δημιουργηθεί από κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Δεν της λέω τίποτα αλλά κάνω πως πιστεύω αυτά που μου είπε για να μην την φέρω σε δύσκολη θέση. Αλλά γιατί να μου πει ψέματα; Τι θα κέρδιζε από αυτό;
"Πρέπει να ήταν άσχημο πέσιμο." της λέω κάνοντας τον ανήξερο.
"Ναι! Τι να σας λέω τώρα. Ευτυχώς που το μόνο που έπαθα ήταν μια απλή ζημιά. Φαντάζεστε να μου συνέβαινε κάτι πιο σοβαρό;"
"Λοιπόν εγώ πρέπει να πηγαίνω γιατί έχω μια υπόθεση να διαλευκάνω."
"Α, πως τα πάτε; Κοντεύετε να τη λύσετε;"
"Είμαι ένα βήμα πριν. Σε λίγο θα έχω στα χέρια μου τον ένοχο."
"Αλήθεια; Τι ευχάριστα νέα είναι αυτά!" λέω ο Dr.Fuji καθώς μπαίνει μέσα στο δωμάτιο από την πίσω πόρτα.
"Ναι γιατρέ. Όλα επρόκειτο να τελειώσουν σε λίγο. Σύντομα θα ανοίξουν οι κουρτίνες και θα αποκαλυφθούν όλα."
"Δηλαδή ο δήμαρχος είναι αθώος;"
"Έτσι πιστεύω, αν και δεν είναι τίποτα απόλυτο ακόμα. Εγώ σας χαιρετώ. Θα τα πούμε λίαν συντόμως."
"Γεια σου γλυκό αγόρι. Να προσέχεις."
"Αντίο Shen. Καλή τύχη σου εύχομαι..."

Βγαίνω έξω από το ιατρείο αλλά δεν φεύγω. Κρύβομαι πίσω από μία παλιά και κατεστραμμένη άμαξα και περιμένω να δω την κίνηση της Revita. Αν κάνει αυτό που έχω στο μυαλό μου τότε σίγουρα είναι ο άνθρωπος που μου έκανε χθες το βράδυ επίθεση. Αλλά δεν μπορώ να βρω ποια η σχέση της με τον ένοχο της υπόθεσης. Και όπως το φανταζόμουν. Αυτή αμέσως αποχωρεί από τον χώρο εργασίας της και κατευθύνεται προς ένα μέρος το οποίο είναι άγνωστο σε εμένα. Την ακολουθώ όσο πιο αθόρυβα μπορώ για να μην με πάρει χαμπάρι. Περνάμε ανάμεσα από πολλά στενάκια και μόλις καταλήγουμε σε έναν ερημωμένο δρόμο όπου δεν πατάει ψυχή εμφανίζομαι απότομα.
"Για που το έβαλες Revita μου;" της λέω και αυτή κοκαλώνει.
"Είπα να πάω μια βόλτα να πάρω αέρα." μου απαντάει διστακτικά και στρέφεται προς εμένα.
"Θα μπορούσα να έχω την τιμή να κουβεντιάσω μαζί σας;"
"Κάποια άλλη φορά γιατί βιάζομαι τώρα."
"Μα εσείς δεν είπατε πως πάτε μία βόλτα; Πως γίνεται να βιάζεστε σε μία βόλτα;"
"Ναι, ναι σωστά. Εντάξει λοιπόν πείτε μου ότι θέλετε. Έχω λίγο χρόνο στη διάθεση μου."
Με το που φτάνω δίπλα της, την πιάνω, την ρίχνω κάτω στο έδαφος και τραβώντας το σπαθί μου το τοποθετώ ακριβώς μπροστά από το πρόσωπο της.
"Μα τι κάνεις εκεί Shen;"
"Μην μου παίζεις την χαζή. Ξέρεις πολύ καλά. Λοιπόν περιμένω να ακούσω την αλήθεια."
"μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλάς."
"Για τους φόνους που έχουν γίνει στο νησί. Μέχρι στιγμής πίστευα σθεναρά πως μόνο ο Bardock ήταν ο ένοχος αλλά δεν περίμενα να ήσουν και εσύ μέσα."
"Και πως συμπέρανες τέτοιο πράγμα;"
"Αυτό δεν σε αφορά. Πες μου μόνο τη σχέση έχεις εσύ μαζί του και τι πραγματικά έχει συμβεί γιατί αλλιώς θα σε σκοτώσω εδώ και τώρα..."

» [Αρχη-Παρελθον]Καθε τελος ενας νεος Marine.[Τελος]
» [ΤΕΛΟΣ]Heavshin Pirate and the ghost island [ΤΕΛΟΣ]
» Η μαχη στην θαλασσα και ενα το απροβλετο τελος[ΤΕΛΟΣ]
» Το Ταξίδι Της Εκδίκησης Φτάνει Στο Τέλος[Τέλος]
» [Τέλος] Είναι αλήθεια το τέλος;