[Αρχή]Cursed arc part 2[Τέλος]

Πάνω που πήγαμε να αρχήσουμε την μάχη άρχησα να τρέχω και τότε οι Marines άρχησαν να με κηνηγάνε μόνη τους ο αρχηγός έτρεχε αλλά δεν μπορούσανε να με πίασουν και κανείς δεν με έβλεπε και τότε κρύφτηκα πάνω σε ένα δέντρο και αυτή συνέχησαν να τρέχουν τότε κατέβηκα κάτω και δεν με είδε κανείς και ο μπαμπάς μου είχε μίνει μόνος του με τον άλλον και έτρεξα απο εκεί που ήταν ο πατέρας μου και όταν έφτασα κρυφά χωρίς να με δει ο άλλος και τον έλυσα και αρχήσαμε να τρέχουμε και μας κηνήγαγε ο άλλος και τότε πετάχτηκαν απο την άλλη μπρεβρά οι Marines και μας συνέλαβαν και μας πήγαν πάλι πίσω στα κελία μας και πάλι είμασταν απο εκεί όπου αρχήσαμε και εγώ σκεφτόμουν πως θα αποδράσουμε και κύταζα το ταβάνι και θημήθηκα την τρύπα που είχα κάνει στο τοίχο του κελίου μου και του πατέρα μου.

Τότε εκείνο το βράδυ βγήκα απο την τρύπα και την άφησα ανιχτή και έβγαλα της πέτρες απο του πατέρα μου και γήρυσε και με κοίταξε και τότε τρέξαμε πρως την θάλασσα αλλά άρχησε να βρέχει πολύ και πήγαμε να βρούμε καταφύγιο και πηγέναμε να νικίασουμε ένα όσπου θημήθηκα ότι είχα νικίασει είδη ένα πριν με πίασουν και αυτός που μου το είχε δώσει δεν ήξερε πιος είμαι τότε πήγαμε μέσα απο το παράθηρω και βάλαμε τις μεταμφιέσοις που είχα αφήσει και εκείνο το βραδυ φάγαμε καλά γιατί παραγκύλαμε φαγητά απο το ξενοδοχίο και πριν κημηθούμε αρχήσαμε να λέμε τρομακτικές ιστορίες.

Άρχησα να διηγούμε μια τρομακτική ιστορία στον πατέρα μου.
-Μια νύχτα όπως την σημερινή που έβρεχε καρεκλοπόδαρα ήταν ένα μικρό παιδί μόνο του και έπεζε χαροπά στο σπίτι του και ξαφνικά του έφυγε το παιχνίδι στην αυλή του και κάτι γινόταν έτσι όπως προχωρούσε κάτι έγινε με το χόρτο και δεν μπορούσε να κουνηθεί και βούλιαζε σιγά σιγά και λένε ότι κάθε τρία χρόνια οι άνθρωπο βλέπουν το πνεύμα του να κοινήτε και να προσπαθεί να τους βάζει και αυτούς μέσα στα χόρτα αλλά κανείς δεν ξέρει το διαμέρισμα που θα γίνει αυτό και αυτό μερική λένε ότι είναι θρήλος άλλοι κατάρα αλλά δεν μπορούμε εμείς οι δύο να το ξέρουμε αυτό.
-Αυτή ήταν μια πολλή καλή ιστορία γιε μου καλά που δεν ήμαστε εμείς στο διαμέρισμα.

Tότε ξαφνίκα πετάχτηκε ένα παιδί που είχε γύρω του κάτι μπλέ και ήταν πίσω απο τον πατέρα μου και του είπα του πατέρα μου.
-Πατέρα.
-Τι;
-Δεν θέλω να σε τρομάξο αλλά ένα παιδί είναι απο πίσω σου που φοράει κάτι μπλε γύρω του.
-Σίγουρα.
-Ναι.
Τότε ο πατέρας μου με σήκωσε και άρχησε να τρέχει να προλάβουμε να φύγουμε απο εκεί και ο ποιο σύντομος δρόμος ήταν το παράθηρω και έτσι πήδηξε απο εκεί και πήγαμε να σκωτοθούμε και αρχήσαμε να τρέχουμε και πήγαμε στο καταραμένο δάσος αλλά μόλις το καταλάβαμε βγήκαμε πάλι έξω και πήγαμε γύρω απο ο δάσος και καθήσαμε στην παραλεία και κημοιθήκαμε.

Μετά το άλλο πρωί ξυπνήσαμε και ήδαμε πρωί πρωί τους Marines και κρυφτήκαμε στα δέντρα και όταν ήταν γυρισμένει πηδήξαμε στην άμο και τρέξαμε πρως το μέρος τους χωρίς να μας καταλάβουν και τους χώσαμε μπουνία και τους δέσαμε και τους κρύψαμε και είδαμε ένα πλοίο Marines να έρχετε και κρυφτήκαμε πάλι στα δέντρα και περιμέναμε να δούμε πόσοι είναι και έβγεναν για πολύ ώρα και ανησυχούσαμε και για αυτό δεν θα καθόμασταν για πολύ στο νησί και πάνω που πήγανε στην πόλη μαζέψαμε τρόφιμα και βγάλαμε τις μεταμφιέσεις αν και δεν πλήρωσα για το σπίτι που νήκιασα και σκεφτόμασταν πως θα φύγουμε.

Μετά από πολύ ώρα βρήκα την ιδέα που μου ήρθε και την είπα στον πατέρα μου και συμφώνησε και βάλαμε το σχέδιω σε έναρξη και αρχήσαμε να τρέχουμε εγώ πήρα την σχεδία μου και ο πατέρας μου το πλοίο των Marines και βάλαμε μπρως το πλοίο και την σχεδία και λέγαμε ανέγδοτα και δεν ξέραμε καν που πηγέναμε και εγώ δεν ήθελα να κοιτάξω τον χάρτι και ήμασταν στην μέση της θάλασσας και μου ήρθε ένα χαρτί στα μούτρα και δεν ήξερα τι ήταν αλλά οταν έβγαλα απο το πρόσοπώ μου και είδα ότι καταζητούμε.

Όνομα: Goten
Haki Points: -
Player of the Month Points: 5
Beli: 30.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Πολύ απλή, γρήγορη ιστορία. Σε μερικές φάσεις ζοριζόμουν να καταλάβω τι λες. Προσπάθησε να βάλεις λίγο τέχνη στην ιστορία σου. Μην είναι τόσο..."ευθύβολες"...