[Τέλος-Αποστολή] Εντελώς ξεγελασμένοι!

[Αρχή]

Είχαμε φύγει απ'το Baratie εδώ και 2 ώρες και το μόνο που έκανα, ήταν να κοπανάω το κεφάλι μου στο κατάρτι.
-ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ!? ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙΣ!!!
-Σκάσε! Προσπαθώ να σκεφτώ πώς να τους σώσω!!!
-Ποιους!? Παίζει να έχουν πεθάνει κι όλας!
-Σκάσε! Δεν έχουν πεθάνει! Είναι Επαναστάτες!
-Γιατί ταξιδεύω μαζί του...
Στο φάκελο που είχε ρίξει το γεράκι, συμπεριλαμβάνονταν δύο έγγραφα. Το ένα ήταν απάντηση στην αίτηση που είχα γράψει στο Lyneel για τον Reiji, ζητώντας ενίσχυση στο νησί. Το αίτημα μου έγινε δεκτό και ήδη είχε σταλεί κάποιος έμπειρος Επαναστάτης εκεί για να δημιουργήσει εξέγερση και εκθρονίσει τον βασιλιά. Μετά την ανάγνωση του μηνύματος ένιωθα ανακουφισμένος, αλλά όταν διάβασα το άλλο γράμμα που αποτελούσε την αποστολή μου, μια τρομερή ανασφάλεια με κυρίευσε. Έπρεπε να σώσω δυο συντρόφους μου, αν ήταν ζωντανοί, απ'τα χέρια κάποιων Κυνηγών Επικηρυγμένων. Αν και με ενθουσίαζε η ιδέα ότι θα έσφαζα ξανά Κυνηγούς, η ανασφάλεια για τους συντρόφους μου υπερίσχυε. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τις διασώσεις... Σταμάτησα για λίγο τις ανοησίες και κάθισα να σκεφτώ πιο χαλαρά τα πράγματα. Πέρα απ'το γεγονός ότι θα έπρεπε να σώσω δυο Επαναστάτες, το μέρος που τους είχαν μεταφέρει, ήταν το Big Bird Island. Τι άλλο θα γινόταν? Σε εκείνο το νησί με είχε ακολουθήσει Vice-Admiral απ'το Impel Down και θα με είχε αφανίσει αν δε με έσωζε ο Kuni... Προσπάθησα να διώξω αυτές τις αρνητικές σκέψεις απ'το μυαλό μου και να σκεφτώ κάποιο πιθανό σενάριο, αλλά τίποτα.

-Voooiii!!! Ελπίζω να μην πιστεύεις ότι την γλίτωσες για σήμερα! Θέλω ρεβάνς! Την προηγούμενη φορά χρησιμοποίησες τις δυνάμεις σου για να με κερδίσεις! Κοινώς, έκλεψες!
-Εγώ? Μάλλον μπερδεύεσαι...
Την επόμενη στιγμή το σπαθί του βρέθηκε ανάμεσα στα πόδια μου και ένα χαμηλόφωνο *αουτς* ακούστηκε. Έτσι, τράβηξα το katana μου και η ξιφασκία ξεκίνησε. Ήταν κάτι που καθιερώσαμε την τελευταία βδομάδα και τα αποτελέσματα ήταν αρκετά καλά. Στην τελευταία επιστολή μου μάλιστα, ζήτησα να ενταχθεί ο Squalo στους Επαναστάτες υπό τη δική μου εποπτεία και ήλπιζα η απάντηση να είναι καταφατική. Η μονομαχία μας τέλειωσε το βράδυ. Οι επόμενες 3 μέρες πέρασαν κυρίως χαλαρώνοντας, ξιφομαχώντας και διαβάζοντας κάποιο βιβλίο για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Big Bird Island. Κανένα πλοίο δεν είχε φανεί στον ορίζοντα, ούτε κάποιο νησί, ενώ η πορεία μας ήταν σταθερή προς τον προορισμό μας. Το δειλινό της 3ης μέρας, το νησί φάνηκε στον ορίζοντα και πήγα να ετοιμαστώ για την αναμενόμενη συμπλοκή. Φόρεσα το μανδύα μου, τα γάντια μου, γέμισα τις θήκες του παντελονιού μου με σφαίρες και έβαλα το δίχτυ στην κλασσική του θήκη.
-Vooiii!!! Πάρε το σπαθί σου, το ακόνισα! Να σου πω, έχει πόλη εκεί έτσι? Χρειαζόμαστε φαγητό!
-Τι να σου πω, τις προηγούμενες φορές που το επισκέφθηκα, δεν είχα εξερευνήσει πλήρως το νησί. Ίσως έχει στην ενδοχώρα. Σύμφωνα με τον απεσταλμένο πάντως, υπάρχει πόλη κάπου, αφού πήρε τις πληροφορίες από κάποιον πολίτη.
-Χμμμ... εμένα πάλι έρημο μου φαίνεται. είπε, ενώ το πλοίο άγγιζε σιγά-σιγά στεριά. Χωρίς να χάνουμε χρόνο, ρίξαμε άγκυρα και πηδήξαμε στην παραλία. Ένιωσα όμως ότι προσγειώθηκα σε κάτι σκληρό.

Τότε η άμμος με εμένα πάνω ανυψώθηκε, φανερώνοντας ένα κόκκινο πελώριο καβούρι, το οποίο κουνούσε τις δαγκάνες του πέρα-δώθε προσπαθώντας να με πιάσει.
-Τι στο... τι είναι αυτό πάλι!
-Vooii!!! Νομίζω ότι βρήκαμε το φαγητό που λέγαμε! φώναξε γλείφοντας τα χείλη του και όρμισε στο καβούρι. Λίγα λεπτά μετά, το καβούρι βρισκόταν ανάσκελα και τεμαχισμένο με εμάς να έχουμε ανάψει φωτιά και να ψήνουμε το κρέας του.
-Έχω ακούσει ότι το καβούρι χαλάει αν δεν καταναλωθεί σύντομα.
-Έχουμε ψυγείο σωστά?
-Σωστό κι αυτό.
Αφού χορτάσαμε, μεταφέραμε όσα μέλη του καβουριού ήταν δυνατό να φαγωθούν στο καράβι και κινήσαμε προς το δάσος που εκτεινόταν μπροστά απ'την παραλία. Δεν ήταν πολύ πυκνό σε αντίθεση με το τοπίο που θυμόμουν, το κρώξιμο των πουλιών ίσα-ίσα που ακουγόταν. Γενικά το μέρος είχε υποστεί αρκετές αλλαγές από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου εδώ. Περπατούσαμε για αρκετή ώρα και πρόσεξα ότι δεν είχε νόημα. Όσο κι αν προχωρούσαμε, το τοπίο δεν άλλαζε. Παντού υπήρχαν δέντρα και γενικότερα βλάστηση. Οι Κυνηγοί θα είχαν μεταφέρει τους Επαναστάτες σε κάποιο ξέφωτο, όχι μέσα στη ζούγκλα...
-Δεν έχει νόημα αυτό...
-Στα λόγια μου έρχεσαι!
-Ας χωριστούμε να ψάξουμε γρηγορότερα.
-Δεν υπάρχει περίπτωση. Αν είναι ισχυροί οι Κυνηγοί, τότε θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα σε δύο εναντίον ενός.

-Έλα τώρα... ξέρεις ότι δεν υπάρχει άτομο που να μπορεί να μας νικήσει στις αρχικές...
-Εννοείται ότι υπάρχει και μην το παίζεις έξυπνος. Δεν έχω όρεξη να πεθάνω πριν καν μπω στη Μεγάλη Γραμμή.
-Πφφ... και τι κάνουμε τότε?
-Καλό θα ήταν να συνεχίσουμε για λίγο έτσι. Αν πάλι δεν έχουμε αποτέλεσμα, τότε ας προχωρήσουμε πλαγίως.
-Βαρετό, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
Έτσι, η άσκοπη πορεία μας στο δάσος συνεχίστηκε, όταν ξαφνικά η γη άρχισε να σείεται. Δεν ήταν σεισμός, γενικά δεν ήταν κάτι το φυσικό. Ένιωθα σαν κάτι να μας πλησίαζε και το ίδιο έκανε κι ο Squalo. Ασυνείδητα τραβήξαμε τα σπαθιά μας και καθίσαμε πλάτη-πλάτη έτοιμοι να αμυνθούμε. Ένας απόκοσμος βρυχηθμός ακούστηκε που ένιωσα ότι θα μου κατέστρεφε τα τύμπανα. Το είχα ξανακούσει αυτό. Τότε, τα κοντινότερα σε εμάς δέντρα κατέρρευσαν και από πίσω τους φάνηκε ένα ζώο ύψους 2 μέτρων. Η χρυσαφένια γούνα του σε συνδυασμό με τον τεράστιο όγκο, νύχια και δόντια του, έκανε φανερό ποιος ήταν.
-Voooiiii!!! Nizou, τι κάνεις εσύ εδώ!? Νόμιζα ότι μετά το ξύλο που έφαγες στο Lyneel δε θα μας κυνηγούσες άλλο.
Ο λίγκας άλλαξε γρήγορα μορφή και μετατράπηκε σε έναν ψηλό και γεροδεμένο άντρα. Ήταν ο Commodore Nizou, τον οποίο είχαμε συναντήσει στο Lyneel και επιχείρησε να μας αιχμαλωτίσει χρησιμοποιώντας την δύναμη του Nekko Nekko no Mi: Model Liger. Η δύναμή του ήταν αναμφισβήτητη και παρόλο που δε γνώριζα για ποιο λόγο βρισκόταν σε αυτό το νησί, ήξερα ότι δε θα ήταν εύκολος αντίπαλος.

-Επιτέλους σας βρήκα, όχι ότι ήταν δύσκολο. Ποιον άλλο θα έστελναν για να σώσει τους διαβόητους Kazu και Chojiro. Ο Sougo πριν 2 μέρες πέρασε απ'το Reverse Mountain και ο Prince φαίνεται να είναι εκτός δράσης εδώ και λίγο καιρό. Είσαι ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτούς τους 2.
-Λέγοντας δύο, εννοείς αυτούς που μας παρακολουθούν απ'τα κλαδιά των δέντρων πίσω μας?
-Όχι ηλίθιε, δεν είναι στα κλαδιά πλέον. είπε ο Squalo και γυρνώντας απότομα, έκοψε τον κορμό του δέντρου αναγκάζοντας τους δύο άντρες που κρύβονταν εκεί να πηδήξουν δίπλα στον Commodore.
-Ο... Μάλλον μας πήραν χαμπάρι...
-Πράγματι... εξαίρετο!
-Ώρα να αντιγράψω για λίγο τον Squalo. Πού είναι οι Επαναστάτες σκουπίδια? Δυστυχώς για εσάς τους ξέρω αρκετά καλά, μιας και αυτή μου παραχώρησαν το πλοίο μου. Σας δίνω μια καλή ευκαιρία να έχετε έναν ανώδυνο θάνατο, θα σας συμβούλευα να την εκμεταλλευτείτε όσο είναι καιρός.
-Ω, τι καλόκαρδος!
-Nizou-san, η συνεργασία μας είναι αρκετά καλή μέχρι στιγμής, θα σας πείραζε να πάρουμε εμείς την δόξα για αυτόν?
-Ναι! Τον συγκεκριμένο τον θέλω για μένα, έχω κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς! Ο προδότης από δίπλα είναι δικός σας.
-Με θλίβει το γεγονός, αλλά δεν πειράζει. Superbi Squalo "The Sword Emperor", έχω ακούσει ότι οι ικανότητές σου στο σπαθί είναι σε άλλο επίπεδο από αυτό που μπορούν να αγγίξουν οι απλοί άνθρωποι. Δείξε μου πόσο δυνατός είσαι!
-Είσαι ξιφομάχος!? Θεωρείς ότι μπορείς να τα βάλεις μαζί μου? Έλα! Θα σε αφανίσω μαζί με τις ηλίθιες τεχνικές σου!!! φώναξε γλείφοντας την λεπίδα του και την ύψωσε.

-Πριν σας διαλύσω όλους, πρέπει να σε ενημερώσω ότι δεν ξέρω κανέναν Sougo ή Prince. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι 2 τύπο από εκεί πρέπει να πεθάνουν κι ότι εσύ είσαι εμπόδιο. Κοινώς και οι 3 σας θα πεθάνετε.
-Bansai, ασχοληθείτε με τον προδότη, θα αναλάβω εγώ τον ονειροπόλο.
Τότε ο Nizou μετατράπηκε σε υβρίδιο λύγκα και ανθρώπου και άρχισε να τρέχει στο δάσος. Κοίταξα τον κατενθουσιασμένο Squalo και του έκανα νόημα να έχει το νου του. Δε φάνηκε να μου δίνει σημασία, το αίμα του σίγουρα έβραζε αυτή την στιγμή. Έτρεξα κι εγώ στο δάσος ακολουθώντας την πορεία που είχε πάρει ο Marine. Τον εντόπισα στο βάθος και αποφάσισα να τον προφτάσω. Πήδηξα προς ένα δέντρο και πατώντας με δύναμη στον κορμό του, μου έδωσα ώθηση ώστε να φτάσω στο κλαδί του διπλανού δέντρου. Αφού επανέκτησα την ισορροπία μου, άρχισα να πηδώ από κλαδί σε κλαδί με μεγάλη ταχύτητα, μειώνοντας την απόσταση μεταξύ μας. Σύντομα τον έφτασα και όταν κάποια στιγμή γύρισε να δει που βρισκόμουν, με αντίκρισε έκπληκτος και γύρισε αμέσως να με αντιμετωπίσει. Χωρίς να χάσω χρόνο, πήδηξα απ'το κλαδί του δέντρου τραβώντας το σπαθί μου και τείνοντας το προς το στέρνο του Nizou. Κραυγάσαμε και τα όπλα μας συγκρούστηκαν (το σπαθί μου με τα πελώριο νύχια του) πιέζοντας ο ένας τον άλλον. Τα πρόσωπα των δύο Επαναστατών πέρασαν ξαφνικά απ'το μυαλό μου. Ο μικρόσωμος Chojiro που μάλωνε συνέχεια με τον γεροδεμένο Kazu. Το πρώτο μου ταξίδι έγινε μαζί τους και μάλιστα προς την Shell Town για να παραλάβω το καράβι μου. Το γεγονός ότι ο υπεύθυνος άντρας στεκόταν μπροστά μου με εξόργιζε.
-Πώς τόλμησες να τους αγγίξεις!!! ούρλιαξα και βάζοντας όλη μου τη δύναμη, απώθησα τα νύχια του και με μια κίνηση τον έκοψα στην κοιλιά.

O Commodore μόρφασε απ'τον πόνο και μου έδειξε απειλητικά τα δόντια του. Το ύψος του συνέχιζε να του δίνει το πλεονέκτημα και γενικότερα τα χαρακτηριστικά του λύγκα, αλλά αυτό δε σήμαινε ότι θα με νικούσε. Η οργή μου άρχιζε σιγά-σιγά να με κυριεύει και σήκωσα ξανά το σπαθί μου. Ο Nizou επιτέθηκε πρώτος αυτή τη φορά με τα τεράστια νύχια του να διψούν για αίμα, αλλά πηδώντας στο πλάι τα απέφυγα. Σηκώθηκα γρήγορα και του χύμηξα προσπαθώντας να μπήξω το σπαθί μου στο στέρνο του, αλλά εκείνος πήδηξε στον αέρα και ανοίγοντας το στόμα του, επιχείρησε να με αποκεφαλίσει. Ύψωσα απότομα το σπαθί μου, αλλά λυγίζοντας με εξωφρενική ευελιξία το σώμα του απέφυγε τη λεπίδα. Παρόλα αυτά, έχασε πολύ χρόνο και δεν ολοκλήρωσε την επίθεσή του. Μείναμε για λίγες στιγμές ο ένας απέναντι απ'τον άλλον, ο Marine πατώντας με τα 2 πόδια και χέρια του στο έδαφος και εγώ κρατώντας το σπαθί μου με το δεξί μου χέρι, ενώ με το αριστερό έπιασα μερικές σφαίρες από μια θήκη του παντελονιού μου. Κοιτούσα τον Nizou με τόση οργή που ένιωθα ότι θα ξεκολλούσαν τα μάτια μου, ενώ ταυτόχρονα έσφιγγα με όλη μου τη δύναμη το σπαθί μου. Την στιγμή που έβγαλα τις σφαίρες, τις απώθησα με όλη μου τη δύναμη προς τον αντίπαλό μου, οι περισσότερες όμως αστόχησαν. Μερικές όμως τον πέτυχαν στον αριστερό ώμο και αριστερή μεριά της κοιλιάς και καρφώθηκαν αρκετά μέτρα βαθιά στο έδαφος. Αμέσως μετά του όρμισα, αλλά απ'ότι αποδείχθηκε, δεν ήμουν ο μόνος εξοργισμένος στη μονομαχία. Ο Marine μετατράπηκε αστραπιαία σε πλήρη μορφή λύγκα και βρυχήθηκε με μένος.

Ένιωσα τα αυτιά μου να βουίζουν και ο πόνος δεν έλεγε να φύγει. Το σπαθί μου έπεσε απ'τα χέρια μου και κάλυψα τα αυτιά μου, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα όμως. Όταν αισθάνθηκα τον ήχο να σταματάει, ήταν ήδη πολύ αργά. Ο Nizou είχε έρθει μπροστά μου και σηκωθεί στα δύο πόδια. Το χτύπημα ήταν ολέθριο. Η μία του πατούσα ήταν αρκετά μεγάλη για να καλύψει μια έκταση απ'την κοιλιά ως το λαιμό μου και σε συνδυασμό με τα νύχια του που μπήχτηκαν βαθιά στην σάρκα μου, με πάτησε στο έδαφος. Αίμα βγήκε απ'το στόμα μου, καθώς το ένα νύχι του λύγκα είχε καρφωθεί στην κοιλιά μου. Ο οξύς πόνος με κυρίευσε και η οργή μου εντάθηκε ακόμα περισσότερο. Κουνούσα όσο περισσότερο γινόταν το σώμα μου, ώστε να ξεφύγω απ' την δύναμη του Commodore, αλλά μάταια, με είχε παγιδεύσει σαν ποντίκι. Τότε άρχισα να ουρλιάζω απ'τη μανία, ενώ ταυτόχρονα ο Marine πλησίαζε τα σαγόνια του στο πρόσωπό μου. Άρχισα να στέλνω μαγνητικά κύματα, χωρίς να τα ελέγχω, απλά τα απελευθέρωνα δίχως καν να καταλαβαίνω αν ήταν ελκτικά ή απωθητικά. Ξαφνικά, απ'τη γη ξεθάβονταν διάφορα μεταλλικά αντικείμενα αποσπώντας την προσοχή του αντιπάλου μου. Συνέχισα να ουρλιάζω και να κάνω το ίδιο με τις δυνάμεις μου έχοντας πλέον χάσει τον έλεγχο των κινήσεών μου. Τότε τα αντικείμενα άρχισαν να περιστρέφονται άτακτα γύρω απ'τον Nizou, όταν ξαφνικά χτύπησαν με δύναμη πάνω στο σώμα του. Τα περισσότερα διαπέρασαν τη σάρκα του, προκαλώντας του αρκετό πόνο για να σηκώσει το πόδι του από πάνω μου και να κάνει μερικά πίσω βήματα. Σχεδόν αμέσως, έπαψα να απελευθερώνω μαγνητικά κύματα και έμεινα ξαπλωμένος παίρνοντας βαθιές ανάσες. Τι έκρηξη ήταν αυτή? Πώς κινήθηκαν έτσι τα αντικείμενα? Δεν το είχα ξανακάνει αυτό και το πιο περίεργο της υπόθεσης, ήταν ότι δε γνώριζα πώς το είχα κάνει.

Στάθηκα στα πόδια μου με δυσκολία και χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις του Φρούτου μου, έφερα το σπαθί μου στα χέρια μου. Ο Nizou έκανε το ίδιο παίρνοντας αυτή τη φορά την κανονική του μορφή. Τα διάφορα αντικείμενα έπεσαν στο έδαφος λόγω της αλλαγής του μεγέθους και εκείνος έμεινε να πιάνει τα σημεία που είχαν δεχθεί την περισσότερη ζημιά. Αν και η μάχη μας είχε διαρκέσει λίγο χρόνο, είχαμε σπαταλήσει ήδη πολύ ενέργεια και αντοχές, πέρα απ'το γεγονός ότι είχαμε δεχθεί και οι δύο αρκετά τραύματα. Ο Marine μετέτρεψε την παλάμη του σε αυτή του λύγκα και κίνησε προς το μέρος μου. Η όρασή μου θόλωσε ξαφνικά και βρέθηκα ευάλωτος μπροστά στη σιλουέτα που ερχόταν κατά πάνω μου. Ασυνείδητα, άφησα το σώμα μου να πέσει την στιγμή που το χέρι του Commodore ετοιμαζόταν να συνθλίψει το κεφάλι μου, με αποτέλεσμα να πέσω ασφαλής στο έδαφος. Η όρασή μου άρχισε να επανέρχεται, αλλά ο πόνος απ'την πληγή στην κοιλιά μου δεν έλεγε να φύγει. Όλα αυτά σε συνδυασμό με ένα κτηνώδες αίσθημα οργής, μου έδωσαν το "πρόσχημα" να σηκωθώ και να αντιμετωπίσω τον Nizou. Αν και βρισκόμουν σε τέτοια κατάσταση, τα μάτια μου δεν είχαν ξεκολλήσει από αυτά του άντρα, ο οποίος μου ανταπέδιδε το οργισμένο βλέμμα, αλλά ήταν εμφανές ότι δεν ήμουν ο μόνος σε άσχημη μοίρα. Την επόμενη στιγμή, απώθησα το σπαθί μου, αλλά αλλάζοντας σε υβρίδιο, κατάφερε να το αποφύγει χρησιμοποιώντας τις οξυμένες αισθήσεις των ζώων. Εκμεταλλεύτηκε αυτήν την στιγμιαία αύξηση των ικανοτήτων του για να με πλησιάσει και να επιχειρήσει να με σκοτώσει, αλλά είχα ήδη αρχίσει να έλκω το σπαθί μου, με αποτέλεσμα να μπηχτεί στην πλάτη του και να τον σωριάσει στο έδαφος.

Το τράβηξα απ'τον Nizou και αφού το τίναξα, το έβαλα πίσω στη θήκη του. Δίχως να έχω ηρεμήσει καθόλου, κίνησα παραπατώντας που και που προς το σημείο όπου είχα αφήσει τον Squalo. Η πληγή στο στομάχι μου αιμορραγούσε ασταμάτητα, ενώ ο πόνος δεν έλεγε να σταματήσει. Η όρασή μου θόλωνε συχνά και με δυσκολία στεκόμουν όρθιος. Κάποια στιγμή σκόνταψα σε ένα πεσμένο κλαδί και έπεσα στο έδαφος. Έφτυσα αίμα για άλλη μια φορά και τότε όλα θόλωσαν.
Άνοιξα τα μάτια μου αρκετές ώρες αργότερα. Κοίταξα γύρω μου και πρόσεξα ότι βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο. Προσπάθησα να ανακαθίσω, αλλά το τραύμα στην κοιλιά μου ήταν αρκετό για να μου απαγορεύσει οποιαδήποτε κίνηση ήθελα να κάνω. Έτσι χαλάρωσα στο κρεβάτι που ήμουν ξαπλωμένος και περίμενα υπομονετικά να αντικρίσω τον σωτήρα μου. Πέρασαν αρκετά λεπτά μέχρι να ανοίξει η πάνινη πόρτα και να εισέλθει μια κοπέλα. Με κοίταξε έκπληκτη και με πλησίασε γρήγορα.
-Είσαι καλά? Πώς αισθάνεσαι?
-Αν εξαιρέσεις ότι ένα νύχι λύγκα διαπέρασε την κοιλιά μου, είμαι μια χαρά.
-Ονομάζομαι Azmaria, εσύ είσαι ο?
-Kuran Kaname, Επαναστάτης. Ευχαριστώ που με φρόντισες και φιλοξένησες.
-Δεν κάνει τίποτα. Λοιπόν Kaname, ξέρεις πού είσαι ή τίποτα σχετικό με το μέρος?
-Ξέρω που βρίσκομαι. Είμαι εδώ για να σώσω δύο Επαναστάτες που τους απήγαγαν. Ο άντρας που μου έκανε αυτό το τραύμα ήταν ο εγκέφαλος της επιχείρισης. Μήπως πήρε το μάτι σου έναν θορυβώδη ασπρομάλλη ξιφομάχο να πολεμά με δύο ενοχλητικούς τύπους?
-Λυπάμαι, αλλά είμαι η μόνη κάτοικος στο νησί. Σε βρήκα τυχαία καθώς έψαχνα κάποια βότανα. Αφού σε έφερα εδώ, σε περιποιήθηκα όσο καλύτερα μπορούσα και έψαξα την περιοχή που σε βρήκα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα πέρα από μερικές σαβούρες και αρκετό αίμα.

-Τς! Δηλαδή δεν έχεις δει κανέναν ε?
-Αν είχα δει θα στο είχα πει ήδη. Είναι πολύ περίεργο να βλέπω κόσμο σε αυτό το νησί.
-Μάλιστα... Για μισό λεπτό! Είπες ότι είσαι η μόνη κάτοικος!?
-Ναι, εδώ και αρκετό καιρό.
-Δεν υπάρχει κάποια πόλη εδώ δηλαδή?
-Πόλη? Όχι, σκέψου ότι ζω στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου. μου αποκρίθηκε γελώντας.
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα απ'την έκπληξη λόγω του τελευταίου. Θυμήθηκα την επιστολή που εμπεριείχε την αποστολή μου. Διάφορα πιθανά σενάρια πέρασαν απ'το μυαλό μου και όλα είχαν ένα κοινό, προδοσία! Έστρεψα την προσοχή μου και πάλι προς την κοπέλα.
-Μπορείς να μου δώσεις τα πράγματά μου? Πρέπει να βρω τον σύντροφό μου επειγόντως.
-Ξέρω ότι είναι σημαντικό για σένα, αλλά σε παρακαλώ, περίμενε να επουλωθεί η πληγή. Σου εγγυώμαι ότι σε 1 μέρα θα φύγεις. Απλά κάνε υπομονή.
-Δεν μπορώ να το κάνω αυτό! Ο φίλος μου είναι σε θανάσιμο κίνδυνο!
-Και τι θα κάνεις αν τον βρεις? Με το ζόρι θα περπατήσεις 200 μέτρα. Και αν τυχόν πολεμάει? Στην κατάστασή σου δεν μπορείς να σηκώσεις ούτε καν το σπαθί σου. Ο άντρας που σε τραυμάτισε κατάφερε και τρύπησε το στομάχι σου. Μου πήρε 4 ώρες να το γιατρέψω. Σε παρακαλώ, σεβάσου την προσπάθειά μου τουλάχιστον.
Έριξα γροθιά στον κορμό του δέντρου βλασφημώντας, αλλά δεν είχα επιλογή. Είχε δίκιο και δεν μπορούσα να την μειώσω έτσι. Της έκανα ένα καταφατικό νεύμα για να τη διαβεβαιώσω ότι δε θα φύγω και εκείνη βγήκε απ'το δωμάτιο με ένα ευχαριστημένο ύφος.

Η Azmaria είχε βγει εδώ και λίγη ώρα απ'το δωμάτιο και εγώ είχα μείνει να κοιτάω το ταβάνι σκεπτόμενος πώς είχα καταλήξει σε αυτήν την κατάσταση. Η μία εκδοχή ήταν να έδωσε ψεύτικες πληροφορίες ο "απεσταλμένος". Η άλλη, ήταν να μου είχαν δώσει ψεύτικα στοιχεία τα κεντρικά, κάτι που μου φαινόταν απίστευτο. Τι γινόταν όμως... αν την ίδια την αποστολή μου την έδωσε κάποιος άλλος? Διάφορα τέτοια σενάρια πέρναγαν απ'το μυαλό μου και απέρριπτα το καθένα μετά από λίγη σκέψη. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως έγινε αυτό. Όπως και να είχε το πράγμα, πιθανότατα είχαμε πέσει σε παγίδα, αλλά αυτό που προείχε τώρα, ήταν να βεβαιωθώ ότι ο Squalo ήταν καλά και στη συνέχεια να βρούμε τρόπο να ολοκληρώσουμε την αποστολή. Το γεγονός ότι έπρεπε να περιμένω μία ολόκληρη μέρα με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο... Πώς θα κατάφερνα να μείνω ακίνητος μετά από όλα αυτά? Η πάνινη πόρτα άνοιξε πάλι και μέσα μπήκε η Azmaria κρατώντας ένα ξύλινο μπολ.
-Είναι σούπα. Έχω ρίξει μερικά βότανα μέσα για να επουλωθεί γρηγορότερα το στομάχι σου. Δεν έχει πολύ καλή γεύση, αλλά έχει ευεργετικές ικανότητες.
Ανακάθισα με δυσκολία και πήρα το μπολ στα χέρια μου. Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, πήρα το κουτάλι και άρχισα να τρώω την σούπα αμίλητος. Η γεύση ήταν απαίσια, αλλά ήταν φανερό ότι θα έκανε δουλειά, για κάποιο λόγο μου έδινε αυτή την αίσθηση. Ευχαρίστησα την κοπέλα και ξάπλωσα. Ανησυχούσα για τον Squalo και το γεγονός ότι πολεμούσε με δύο άτομα όξυνε ακόμα περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Τότε άρχισα να χασμουριέμαι και τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν μόνα τους. Η Azmaria δεν είχε βγει απ'το δωμάτιο όλη αυτή την ώρα και με παρακολουθούσε.
-Συγγνώμη για αυτό, αλλά πρέπει να ξεκουραστείς. Είχα προσθέσει υπνωτικά μέσα. Πραγματικά συγγνώμη.
Αυτά ήταν τα τελευταία πράγματα που άκουσα να βγαίνουν απ'το στόμα της πριν κοιμηθώ.

~~Ακούστηκαν βήματα σε έναν πέτρινο διάδρομο και βαριές ανάσες. Κάποιος έτρεχε και μάλλον τον κυνηγούσαν. Όλα ήταν μαύρα και δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα. Τότε τα βήματα σταμάτησαν και ακούστηκε ο ήχος που κάνει το σπαθί όταν βγαίνει απ'τη θήκη του.
-Λοιπόν, απ'ότι φαίνεται καταλήγουμε εδώ ε?
-Δεν περίμενα ότι θα ξέφευγες. Τελικά οι φήμες για σένα ισχύουν. Λυπάμαι που θα χαθείς έτσι άδοξα, αλλά ήταν γραφτό απ'τη μοίρα. Καλό ταξίδι!
Ακούστηκαν αρκετοί διαξιφισμοί, μέχρι που μια κραυγή έσπασε το μοτίβο. Την επόμενη στιγμή ακούστηκε σαν κάτι να έπεσε στο πάτωμα και ακολούθησαν επιφωνήματα, τα οποία σύντομα σταμάτησαν αφού ακούστηκαν κινήσεις σπαθιού.
-Λυπάμαι πιτσιρίκο, δεν πρέπει να τα βάζεις με έναν Λόρδο! Ώρα να φύγω από εδώ. ακούστηκε η γνώριμη φωνή και τα βήματα στον πέτρινο διάδρομο ήχησαν ξανά.~~

Τα μάτια μου άνοιξαν απότομα και κρύος ιδρώτας κύλαγε στο μέτωπό μου. Τι ήταν αυτό? Είχα ξαναδεί παρόμοια όνειρα στο παρελθόν, αλλά αυτό ήταν κάπως διαφορετικό. Λόρδο? Τι εννοούσε... Άφησα την επεξεργασία του ονείρου για αργότερα και κοίταξα γύρω μου. Η Azmaria δε φαινόταν πουθενά, αλλά το καλό ήταν ότι ήμουν ακόμα στο δωμάτιο, άρα δεν είχε κάνει κάτι περίεργο όσο κοιμόμουν. Τότε ακούστηκε ο ήχος μια ξύλινης πόρτας να ανοίγει και μια γυναικεία φωνή να αγκωμαχά. Συμπέρανα ότι αυτή ήταν η Azmaria και σύντομα αποδείχθηκα σωστός. Το λεπτό κορμί της άνοιξε την πάνινη πόρτα του δωματίου μου γεμάτο βρώμα, ενώ η ίδια ήταν λαχανιασμένη.
-Kaname, νομίζω ότι βρήκα τον φίλο σου. Είναι πολύ άσχημα!
Στο άκουσμα αυτού, πήδηξα απ'το κρεβάτι και έτρεξα κοντά της.

Βγήκα απ'την πάνινη πόρτα και εμφανίστηκα σε έναν μικρό χώρο. Εκεί ήταν η Azmaria, η οποία κρατούσε με δυσκολία τον Squalo απ'τις μασχάλες. Το χρώμα του ήταν ωχρό, ενώ σε πολλά σημεία του σώματός του υπήρχαν εγκαύματα και χαρακιές. Έπιασα τον ξιφομάχο και με τη βοήθεια της κοπέλας τον ακουμπήσαμε στο κρεβάτι που ξεκουραζόμουν για να τον περιποιηθεί.
-Έχει χάσει πάρα πολύ αίμα, μήπως ξέρεις τι ομάδα αίματος έχει? Θα χρειαστούμε οπωσδήποτε μετάγγιση.
-Α+, έχουμε το ίδιο. Πάρε όσο χρειάζεται.
-Δεν υπάρχει περίπτωση. Έχω κι εγώ το ίδιο ευτυχώς, άρα θα πάρω από εμένα. Εσύ κάτσε σε εκείνον τον σκαμπό να ξεκουραστείς. Τώρα που ο φίλος σου είναι εδώ δεν έχεις λόγο να σηκώνεσαι μέχρι να επουλωθεί η πληγή σου.
Για τώρα άφησα τις ερωτήσεις που ήθελα να της κάνω και έκατσα στο σκαμπό. Ο Squalo ήταν πράγματι πολύ άσχημα και η εικόνα του δεν έφευγε απ'το μυαλό μου. Περίμενα υπομονετικά την Azmaria να τελειώσει με ότι έκανε, μέχρι που άνοιξε την πάνινη πόρτα και ήρθε προς το μέρος μου κουρασμένη.
-Ελπίζω να γίνει καλά. Του έδωσα αρκετό αίμα και κάλυψα τα τραύματά του με ότι καλύτερα βότανα είχα.
Σηκώθηκα ευγενικά για να καθίσει, ενώ εγώ έκατσα σταυροπόδι στο έδαφος. Εκείνη με ευχαρίστησε για την κίνηση, αν και αρνήθηκε αρχικά λόγω της κατάστασής μου.
-Γιατί έβαλες υπνωτικό στη σούπα μου?
-Αν δεν έβαζα δε θα κοιμόσουν και η ξεκούραση ήταν κάτι αναγκαίο για τον οργανισμό σου χθες. Συγγνώμη για την κίνηση, αλλά πίστευα ότι θα έχει αποτέλεσμα και ευτυχώς είχε. Το χάραμα πήγα να μαζέψω βότανα για σένα και εκμεταλλεύτηκα την έξοδο για να ψάξω για το φίλο σου. Τον βρήκα έτσι στους πρόποδες του διπλανού βουνού.

-Μάλιστα. Σε πόσο καιρό θα γίνω καλά? Θα χρειαστεί να με πας εκεί που βρήκες τον Squalo.
-Με τα βότανα που σου δίνω, πιστεύω ότι σε 2 μέρες από σήμερα θα μπορείς να πολεμήσεις.
-Πολύ καλά. Θα περιμένω 2 μέρες και μετά θα με πας.
-Εντάξει. Μπορείς να μου εξηγήσεις τι γίνεται όμως? Ελάχιστες φορές έχουν έρθει εδώ άνθρωποι και όλοι είχαν κάποιον βλαβερό σκοπό για το νησί...
-Όπως σου είπα, είμαι εδώ σε αποστολή. Πρέπει να σώσω 2 Επαναστάτες, αλλά απ'ότι φαίνεται κάποιος μας πρόδωσε και μου έδωσαν λάθος πληροφορίες. Στην επιστολή που είχε την αποστολή μου, υπήρχε αναφορά για μια πόλη στο νησί. Έχω έρθει 2 φορές ακόμα στο νησί αυτό, αλλά πόλη δεν είχα δει. Έπρεπε να το είχα καταλάβει...
-Υπάρχουν σκάρτα άτομα σε όλες τις παρατάξεις. Αυτό στο λέω εμπειρικά. Μπορώ να σας βοηθήσω να φύγετε πάντως.
-Να φύγουμε? ρώτησα γελώντας δυνατά. Όταν σταμάτησα, συνέχισα, Για ποιο πράγμα μιλάς? Είμαι εδώ σε αποστολή. Αν φύγω τώρα σημαίνει ότι δε θα την ολοκληρώσω. Δεν έχω αποτύχει ποτέ σε αποστολή μου και δεν πρόκειται να κάνω τώρα την αρχή.
-Μα είπες ότι ήταν παγίδα, ίσως να μην υπάρχουν οι Επαναστάτες.
-Οι Επαναστάτες υπάρχουν σίγουρα. Μου το διαβεβαίωσαν οι τύποι που πολέμησα. Το θέμα είναι που είναι!
-Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη κρυψώνα απ'την κορυφή του απέναντι βουνού.
-Πώς πάω εκεί?
-Τα 4 βουνά σε αυτό το νησί έχουν περίεργη μορφή. Μοιάζουν με στύλους, άρα από ένα σημείο και μετά δε γίνεται να τα ανέβεις... Εκτός φυσικά και αν χρησιμοποιήσεις σκοινί και γάντζο.
-Τέλεια, όταν γίνει καλά ο Squalo θα τους κάνουμε μια επίσκεψη.

Οι επόμενες 2 μέρες πέρασαν χωρίς κάποια εξέλιξη. Μετά την τελευταία συζήτηση με την Azmaria, δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες. Το μόνο που έκανα, ήταν να κάθομαι έξω απ'το σπίτι ακουμπώντας την πλάτη μου στον κορμό του δέντρου και σκεπτόμενος πώς θα πράξω στη συνέχεια. Το ενδεχόμενο να έχουν φύγει απ'το νησί ήταν αρκετά πιθανό.
Ήταν πρωί και περπατούσα πάνω-κάτω έξω απ'την πάνινη πόρτα του δέντρου. Τότε η Azmaria εμφανίστηκε προσφέροντάς μου μερικά φρούτα για πρωινό. Την ευχαρίστησα και εκείνη στάθηκε δίπλα μου.
-Πώς νιώθεις?
-Έτοιμος να σφάξω οτιδήποτε κινείται.
-Πονάει το τραύμα στην κοιλιά σου?
-Δεν έχω κάνει απότομη κίνηση ακόμα, αλλά γενικά όχι.
-Ωραία. Θα σε οδηγήσω στους πρόποδες που είχα βρει τον Squalo.
-Ο Squalo είναι εντάξει?
-Η κατάστασή του έχει σταθεροποιηθεί και οι πληγές του έχουν γιατρευτεί σε αρκετά καλό επίπεδο. Παρόλα αυτά θα χρειαστεί λίγη ξεκούραση ακόμα.
Έτσι ξεκινήσαμε προς το βουνό που είχε βρει τον Squalo. Ήλπιζα να βρω κάποιο στοιχεί για να με βοηθήσει να εντοπίσω τη θέση τους ή οτιδήποτε είχε σχέση με αυτούς. Έπρεπε να τους βρω, να πάρω εκδίκηση και να ολοκληρώσω την αποστολή μου. Περπατήσαμε για λίγη ώρα, μέχρι που φτάσαμε. Τις προηγούμενες φορές που είχα έρθει στο νησί δεν είχα φτάσει τόσο βαθιά και δεν είχα ιδέα για τις περιοχές. Σε αντίθεση με την ακτή, η ενδοχώρα του νησιού ήταν αρκετά περίεργη.

Οι πρόποδες του περίεργου βουνού ήταν αρκετά μεγάλοι σε έκταση. Η Azmaria με οδήγησε σε ένα σημείο που είχε αγριόχορτα και μου έδειξε το σημείο. Άρχισα να περπατώ γύρω της και να ελέγχω το έδαφος. Σημάδια μάχης και αρκετό αίμα υπήρχαν στο μέρος. Στο ένα σημείο μάλιστα υπήρχαν 3 μεγάλα βαθουλώματα και πολύ αίμα γύρω τους. Ήταν ένδειξη ότι ο Squalo είχε ρίξει τα εκρηκτικά του εκεί και κάποιον είχε πετύχει. Κοίταξα ψηλά στο βουνό. Δεν ξεπερνούσε τα 15 μέτρα και μάλιστα τα 5 πρώτα γινόταν να τα ανέβεις χωρίς ιδιαίτερο εξοπλισμό. Παρόλα αυτά, το υπόλοιπο βουνό ήταν ίσιο, με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι είτε γάντζο είτε κάποιο αιχμηρό αντικείμενο για να το καρφώνεις και να ανέβεις. Αφού είδα όσα χρειαζόμουν, γυρίσαμε πίσω στο σπίτι-δέντρο της κοπέλας. Ο Squalo δεν είχε ξυπνήσει αυτές τις 2 μέρες, κάτι που με ανησυχούσε, αλλά για να έλεγε η Azmaria ότι ήταν καλά κάτι θα ήξερε παραπάνω. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε άσκοπα και περιμένοντας. Την επομένη, ο Squalo άνοιξε επιτέλους τα μάτια του κατά το μεσημέρι.
-Voooiii... πού είμαι?
-Σπίτι μιας ευγενικής κοπέλας. Λέγεται Azmaria και χάρη σε αυτή ζούμε.
-Τι έγινε με τον Nizou?
-Δε ξέρω αν τον σκότωσα, το σίγουρο είναι ότι τον νίκησα.
-Τς! Εγώ... έχασα.
-Το βλέπω. Πώς έγινε?
-Επ, Kaname, άσε τον ακόμα δεν ξύπνησε! Γεια, είμαι η Azmaria! Πάρε αυτό και πιες το, έχω ρίξει βότανα μέσα.
-Ωχ... συλλυπητήρια. Είναι αηδία.
-ΕΕΕιιι...
Αφού του έδωσε το μπολ, βγήκαμε απ'το σπίτι και καθίσαμε έξω απ'την πάνινη πόρτα. Η Azmaria χαμογελούσε και γενικά έδειχνε χαρούμενη.
-Τι έγινε?
-Είσαι πιο χαρούμενος τώρα. Πριν το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν να σκοτώσεις εκείνους τους άντρες. Τώρα που ο Squalo ξύπνησε και είναι καλά, φαίνεσαι χαρούμενος.
-Ίσως. της απάντησα κοιτώντας τον ουρανό.

Είχε δίκιο όμως. Όσο δεν ήμουν σίγουρος για τον Squalo, το μόνο που ήθελα ήταν να πάρω εκδίκηση. Τώρα το αίσθημα αυτό καθησύχασε κάπως. Κοίταξα την κοπέλα που χαμογελούσε και έκανα το ίδιο για λίγο. Κατά το απόγευμα, μπήκα στο δωμάτιο που ξεκουραζόταν ο Squalo για να πάρω πληροφορίες για τους αντιπάλους μας και να βρω τρόπο να τους επιτεθούμε.
-Λοιπόν? Πώς κατάφερες να χάσεις?
-Μην κάνεις κανένα αστείο και τους επιτεθείς μόνος. Ακόμα και μαζί δε ξέρω αν μπορούμε να τους νικήσουμε. Ο χαλβάς που μιλούσε περίεργα ήταν αρκετά καλός, αλλά αν ήταν 1 εναντίον 1 θα τον είχα σφάξει. Αυτός ο Bansai είναι σοβαρός μπελάς.
-Σε τι ειδικεύεται?
-Δε μου έδειξε καμία σοβαρή του κίνηση. Κυρίως έβλεπε τον άλλον να πολεμάει, αλλά όταν πρόσεξε ότι θα πέθαινε, αποφάσισε να τον υποστηρίξει. Είναι χρήστης Φρούτου. Είναι πιο ισχυρός κι από εμένα και από εσένα.
-Τι ικανότητες έχει?
-Δεν κατάλαβα ακριβώς, αλλά το σίγουρο είναι ένα. Ελέγχει τις κινήσεις των αντικειμένων.
-Είναι τρομακτική δύναμη ισχύει, αλλά δε θα μας νικήσει.
-Ξέρεις ότι για να το λέω...
-Ναι ξέρω! τον διέκοψα. Αλλά αν δεν τον πολεμήσω δε θα μάθω ποτέ.
-Όπως νομίζεις. Περίμενε μόνο να επουλωθεί το τραύμα στην πλάτη μου για να μπορώ να κινούμε ελεύθερα.
-Λες και το τραύμα στην πλάτη σου είναι το μόνο πρόβλημα...
-Αυτό με εμποδίζει.
Τότε ακούστηκε η Azmaria να τσιρίζει και τραβώντας το σπαθί μου όρμισα στο χώρο που χρησιμοποιούσαμε ως καθιστικό.

Εκεί είδα έναν τύπο με γκρι μανδύα να έχει πιάσει την Azmaria απ'το λαιμό και να την έχει σηκώσει στον αέρα. Όταν μας είδε την άφησε να πέσει και γύρισε προς το μέρος μας.
-Επιτέλους!!! Έχω ψάξει όλο το νησί για να σας βρω. Squalo, βλέπω έζησες.
-Χάσου από δω σκουπίδι! Πού είναι αυτός ο Bansai? Εσύ είσαι γελοίος!
-Shishishi... είμαι?
Την επόμενη στιγμή του επιτέθηκα, αλλά εκείνος έπιασε το σπαθί μου με το χέρι του. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και παρά την πίεση που του ασκούσα, το χέρι του δεν κόπηκε.
-Σοβαρέψου Kuran-kun, δεν μπορείς να με αγγίξεις με αυτό! είπε και σπρώχνοντας το σπαθί μου, με έριξε στο έδαφος.
-Voooiiii!!! Δεν ήσουν τόσο δυνατός όταν σε έδερνα.
-Μην μπερδεύεσαι ψευτοαυτοκράτορα. Εκεί σε πολεμούσα ως "Κυνηγός", τώρα ήρθα ως μέλος των I.A.S.
-Τι είναι αυτό?
-Είμαστε μια μικρή οργάνωση που σκοπεύει στην καταστροφή της Παγκόσμιας Κυβέρνησης! Περίπου ίδιο με το δικό σας έργο, ε Επαναστάτες? Η αποστολή για τη διάσωση ήταν τέχνασμα για να έρθετε εδώ.
-Καλή η προσπάθεια, αλλά σου διαφεύγει κάτι. Αναφέρατε τα ονόματα των Επαναστατών, τα οποία γνωρίζω. Κοινώς, είναι φανερό το τι προσπαθείς να κάνεις.
-Shishishi!!! Ανόητε, νομίζεις ότι είμαι εδώ για να σας ζητήσω να συμμαχήσουμε? Είμαι εδώ για να σας πω ότι οι Επαναστάτες είστε εμπόδιο στο έργο μας. Παραείστε αδύναμοι για να τα καταφέρετε.
-Πάρε ως δεδομένο ότι είσαι ήδη νεκρός, γιατί από εδώ ζωντανός δε θα φύγεις! δήλωσα εκνευρισμένος και έκανα όλες τις σφαίρες μου να αιωρηθούν.

-Γι αυτό λέω ότι είστε αδύναμοι. Ήρθα για να σας προειδοποιήσω. Όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ εκτελώ διαταγές. Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε θα είστε νεκροί!
Αμέσως μετά από αυτό απώθησα τις σφαίρες προς το μέρος του, αλλά φάνηκε σαν να πέρασαν από μέσα του. Τι στο καλό γινόταν με αυτούς τους τύπους.
-Γιατί εκπλήσσεσαι? Οι σφαίρες σου είναι άθλια αργές.
-Voooiii!!! Ποιον κοροϊδεύεις!? Δε γίνεται να τις απέφυγες!
-Κι όμως, το έκανα! Shishishi!!! Adios! είπε και πήδηξε έξω απ'το σπίτι.
Δεν μπήκα καν στον κόπο να τον ακολουθήσω. Δεν ήμουν τίποτα μπροστά του. Οι σφαίρες μου ήταν αργές? Με την απώθηση τους έδινα τόση ορμή που ξεπερνούσε κατά πολύ την βολή απλών όπλων. Κι όμως αυτός ο άντρας τις απέφυγε τόσο γρήγορα που οι κινήσεις του δε φαίνονταν. Επιπλέον, τι ήταν αυτοί οι I.A.S., τι είδους οργάνωση ήταν αυτή? Έβγαλα αυτές τις σκέψεις απ'το μυαλό μου και πήγα γρήγορα δίπλα στην Azmaria.
-Είσαι καλά?
Εκείνη έβηξε και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Δεν είχε καμία σχέση με αυτή την μάχη και παρόλα αυτά την κάναμε να εμπλακεί. Τι ηλίθιοι που ήμασταν. Κοίταξα τον Squalo και η έκπληξη σε συνδυασμό με οργή ήταν φανερά στο πρόσωπό του.
-Πάμε να φύγουμε!
-Να πάμε πού? Έχουμε μια αποστολή να κάνουμε!
-Απλά θα πεθάνουμε και θα θέσουμε την Azmaria σε περισσότερο κίνδυνο.
-Όχι! Είμαι μια χαρά! Η πλάτη σου δεν είναι ακόμα καλά! Μείνετε εδώ να ξεκουραστείτε και μετά...
-Όχι, έχει δίκιο. είπα με δυσκολία. Δεν μπορούμε να μείνουμε άλλο εδώ. Συγγνώμη για όσα έπαθες εξαιτίας μας και ευχαριστώ που μας έσωσες!
Έτσι πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε απ'το δέντρο-σπίτι της κοπέλας, παρά τις διαφωνίες της.

Κατευθυνόμασταν προς το πλοίο σε άθλια κατάσταση. Είχα τρελαθεί απ'τον εκνευρισμό μου και ο Squalo το ίδιο. Πώς γινόταν να έχουμε τέτοια διαφορά σε δύναμη και όχι μόνο αυτό, αλλά οι 2 Επαναστάτες δε θα διασώζονταν ποτέ. Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το δάσος, όταν πρόσεξα κάτι.
-Oi, δεν περάσαμε γρηγορότερα το δάσος τώρα?
-Όντως! αναφώνησε έκπληκτος ο Squalo συνειδητοποιώντας το ίδιο πράγμα με εμένα.
Αρχίσαμε να τρέχουμε μανιασμένα προς το σπίτι της Azmaria. Ήταν σε σοβαρό κίνδυνο.
-Μάλλον ο ένας απ'τους 2 φίλους μας ελέγχει και κάτι ακόμα.
-Μάλλον!
Τρέχαμε με όλη μας τη δύναμη. Έριχνα συχνά κλεφτές ματιές στον Squalo και παρατηρούσα ότι μόρφαζε τακτικά. Ευτυχώς σε λίγη ώρα βγήκαμε μπροστά στο σπίτι. Η Azmaria στεκόταν έξω, ακουμπώντας στον κορμό του δέντρου. Όταν μας είδε χαμογέλασε, ενώ εμείς τις φωνάζαμε να μπει γρήγορα στο σπίτι. Δε φάνηκε να καταλαβαίνει, αλλά ήταν πολύ αργά. Ένας άντρας με μπλε μανδύα πήδηξε απ'το δέντρο μερικά μέτρα δίπλα στην κοπέλα και με αέρινες κινήσεις πέρασε από δίπλα της κόβοντας στα δύο το κεφάλι της. Σταματήσαμε το τρέξιμο και παγώσαμε. Ανασαίναμε βαριά, ενώ το άψυχο σώμα της Azmaria έπεφτε στο έδαφος. Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν, καθώς και τα χείλη μου. Ξεροκατάπια, ενώ ταυτόχρονα ο άντρας ερχόταν προς το μέρος μας κρατώντας ένα περίεργο στιλέτο. Ο Squalo του όρμισε αμέσως ουρλιάζοντας, αλλά ο άντρας ρίχνοντας την κουκούλα του, φανέρωσε την ταυτότητά του. Ήταν ο Bansai, ο οποίος σκύβοντας απότομα απέφυγε το χτύπημα του Squalo και κλοτσώντας τον στην πλάτη τον έριξε στην γη.

Το σκηνικό με την Azmaria δεν είχε φύγει στιγμή απ'το μυαλό μου.
-Λυπάμαι Kuran, αλλά πρέπει να πεθάνεις. Εντολές από ψηλά! είπε γελώντας.
Τότε έσκυψα το κεφάλι μου και το ύφος μου σκοτείνιασε.
-Γιατί το έκανες αυτό... Γιατί την σκότωσες? Τι σου έκανε... ΤΙ ΣΚΑΤΆ ΣΟΥ ΈΚΑΝΕ!?!?!? ούρλιαξα τραβώντας με τη χρήση των δυνάμεών μου το σπαθί μου και ορμώντας στον Bansai. Εκείνος χαμογέλασε και τα όπλα μας άρχισαν να συγκρούονται. Μίσος και οργή ήταν τα μόνα συναισθήματα που υπήρχαν μέσα μου για αυτόν τον άντρα και την οργάνωσή τους. Θα τον έκανα να πληρώσει πάση θυσία! Έβαζα όλη μου τη δύναμη σε κάθε χτύπημα μου και απ'ότι φάνηκε τον δυσκόλευε να τα αποκρούει. Τότε μου έριξε μια κλοτσιά στο στομάχι. Έπεσα κάτω και έφτυσα αίμα. Είχα την αίσθηση ότι η πληγή στο στομάχι μου άνοιξε, αλλά το σώμα μου δεν έδειξε κάτι τέτοιο. Ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη και άρχισα να στέλνω ελκτικά κύματα προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Απ'το έδαφος άρχισαν να ξεθάβονται διάφορα αντικείμενα, τα οποία κάθονταν το ένα μετά το άλλο στο δεξή μου χέρι. Όταν το μεταλλικό χέρι είχε ξεπεράσει τα 3 μέτρα, σταμάτησα να έλκω περισσότερα και έτρεξα προς τον άντρα. Ύψωσα τη γροθιά μου και με όλη μου την δύναμη την έριξα κατά πάνω του. Εκείνος άπλωσε ήρεμα το χέρι του και την στιγμή που τον άγγιξε η μεταλλική γροθιά, τα μεταλλικά αντικείμενα εκσφενδονίζονταν το ένα μετά το άλλο πίσω μου. Η κίνηση αυτή συνέχισε μέχρι και το τελευταίο μέταλλο που είχα στο χέρι μου, αλλά εγώ δεν σταμάτησα. Η γροθιά του χεριού μου πέτυχε την παλάμη του δικού του και εκείνος την έσφιξε. Η πίεση που του ασκούσα ήταν αρκετή για να λυγίσει τα πόδια του, αλλά γυρνώντας την πλάτη του σε εμένα, έπιασε και με το άλλο χέρι του το δικό μου και τραβώντας με με τη δύναμη του σώματός του, με πέταξε στον αέρα και αμέσως μετά βρέθηκα ανάσκελα στο έδαφος.

Χαμογέλασε ξανά και ύψωσε το στιλέτο του.
-Λυπάμαι, το Supesu Supesu no Mi μου δίνει την ικανότητα να ελέγχω πλήρως το χώρο. Ο μαγνητισμός σου δεν είναι τίποτα μπροστά μου. Καλό ταξίδι, όπως είχες πει!
Τότε όμως, μια λεπίδα διαπέρασε το στομάχι του, κάνοντας το στιλέτο να πέσει και εκείνος να φτύσει αίμα. Η λεπίδα βγήκε και ο Bansai γονάτισε πιάνοντας το τραύμα του.
-Voooiii!!! Είναι άτιμο να χτυπάς πισώπλατα σκουπίδι!
Το εξοργισμένο πρόσωπο του Squalo κοίταξε με μίσος τον Bansai και σήκωσα τη λεπίδα του, έτοιμος να τον αποκεφαλίσει. Ξαφνικά τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και έπεσε λιπόθυμος στο έδαφος. Πίσω απ'τον Bansai τώρα στεκόταν ο άντρας με τον γκρι μανδύα.
-Bansai, πώς τα κατάφερες πάλι... αν το μάθει ο Mukuro θα σε δουλεύει για μια ζωή.
-Mukuro!?
-Σκάσε Bel, τους υποτίμησα, αυτό είναι όλο. απάντησε φτύνοντας ξανά αίμα.
-Πφφ... είσαι πραγματικά άχρηστος. Θα πρέπει να έρθω πάλι μόνος μου τώρα... είπε και παίρνοντας τον Bansai στους ώμους του, χάθηκε σχεδόν αμέσως απ'το οπτικό μου πεδίο.
Σηκώθηκα με δυσκολία, ενώ το σώμα μου έτρεμε απ'την κούραση. Έλεγξα τον σφυγμό του Squalo κι αφού βεβαιώθηκα ότι ήταν ζωντανός, πήγα προς το πτώμα της Azmaria. Ήταν τόσο βάναυσο αυτό που της έκαναν. Στην τελική ήταν μια αθώα κοπέλα... Πήρα το σώμα της και το κεφάλι της στα χέρια μου και τα ακούμπησα στο κρεβάτι που μας έβαλε να ξεκουραζόμαστε. Αμέσως μετά πήρα μερικά σπίρτα που είχε ακουμπισμένα σε ράφι και ρίχνοντας ότι χαρτιά υπήρχαν στο σπίτι διάσπαρτα πάνω στο κρεβάτι, άναψα όλα τα σπίρτα και τα έριξα πάνω τους.

Το κρεβάτι πήρε γρήγορα φωτιά, ενώ εγώ έβγαινα προς τα έξω χωρίς κανένα αίσθημα. Ένιωθα κενός. Έφτασα δίπλα στον Squalo και τον σκούντηξα αρκετές φορές για να ανακτήσει τις αισθήσεις του. Απ'την πάνινη εξώπορτα πλέον έβγαιναν καπνοί και μια μυρωδιά καμμένης σάρκας πλημμύρισε τον αέρα. Ο Squalo κοίταξε το δέντρο με νοσταλγικό βλέμμα.
-Αυτό παραήταν άκαρδο.
-Ναι. Θα εκδικηθούμε άλλη φορά, τώρα πάμε στο βουνό. του είπα πηγαίνοντας στον κορμό του φλεγόμενου δέντρου και παίρνοντας σκοινί και γάντζο που είχε ετοιμάσει από το βράδυ η Azmaria. Έτσι αρχίσαμε την πορεία μας προς το βουνό που με είχε πάει η νεκρή κοπέλα για να βρούμε τον Kazu και τον Chojiro. Η διαδρομή διήρκεσε λίγο παραπάνω απ'το κανονικό λόγω των τραυματισμών του ξιφομάχου, αλλά εν τέλει φτάσαμε. Σκαρφαλώσαμε μέχρι εκεί που γινόταν χωρίς εξοπλισμό και μετά, αφού έδεσα τον γάντζο, τον έριξα στην κορυφή. Χρειάστηκε αρκετές προσπάθειες και σε συνδυασμό με τις δυνάμεις του Φρούτου μου, αλλά ευτυχώς κάποια στιγμή γαντζώθηκε κάπου. Έλεγξα αν είχε πιαστεί γερά και έκανα νόημα στον Squalo να ανέβει πρώτος. 5 λεπτά αργότερα ήμασταν στην κορυφή, η οποία όπως αποδείχθηκε ήταν επίπεδη. Αυτό που αντικρίσαμε όμως δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Στο κέντρο της κορυφής υπήρχε το σώμα του Nizou, απ'το οποίο έλειπε το κεφάλι. Στο στέρνο του είχαν χαράξει ένα μεγάλο Θ, ενώ το κεφάλι το είχαν διαλύσει και διάφορα κομμάτια υπήρχαν διάσπαρτα γύρω μας. Πόσο πιο άθλιοι μπορούσαν να γίνουν? Μη βλέποντας κάποιον από αυτούς που έψαχνα, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε νιώθοντας μόνο αηδία. Όταν κατεβήκαμε, κινήσαμε προς το λιμάνι. Αυτή τη φορά θα φεύγαμε, το νησί δεν είχε να κάνουμε τίποτα άλλο. Έτσι, μπήκαμε στο δάσος που εκτεινόταν δίπλα απ'τους πρόποδες αυτού του βουνού.

Περπατούσαμε για λίγο, όταν παρατήρησα ότι βρισκόμασταν σε διαφορετικό σημείο του νησιού. Δεν είχαμε περάσει από εδώ νωρίτερα.
-Vooii!!! Δες εκεί! μου είπε δείχνοντας ένα ξέφωτο στα δεξιά μας.
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, τρέξαμε προς τα εκεί και έκπληκτοι εντοπίσαμε 2 διαλυμένες σκηνές. Σηκώσαμε τα ερείπια αποκαλύπτοντας δύο νεκρούς άντρες. Τα ρούχα τους έλειπαν και το χρώμα τους ήταν ωχρό. Πέρα από αυτό, είχαν κι αυτοί ένα χαραγμένο γράμμα στο στέρνο τους. Ο αριστερός είχε ένα Υ και ο άλλος ένα Μ. Στη σβησμένη φωτιά δίπλα μας, είχε σχηματιστεί με κάρβουνο το γράμμα Α.
-Γιατί χαράζουν γράμματα?
-Έχουμε δει 4 και με τη σειρά που τα είδαμε βγαίνει: Θ-Υ-Μ-Α...
-ΤΑ. ακούστηκε μια φωνή συνοδευόμενη από μια δαιμονική αύρα. Η μόνη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν, θάνατος. Αστραπιαία τράβηξα το σπαθί μου και πήρα αμυντική στάση προς τη μεριά που ακούστηκε η φωνή. Ένας άντρας με μαύρο μανδύα ερχόταν προς το μέρος μας. Η κουκούλα του είχε μια χρυσή αλυσίδα απ'τη μία μεριά ως την άλλη, ενώ στους ώμους του υπήρχαν δυο χρυσά pauldrons.
-Ηρέμησε Kuran, δεν είμαι εδώ για να σε σκοτώσω. Αν ήθελα να το κάνω θα ήσουν ήδη νεκρός. Ονομάζομαι Prince και είμαι Revolutionary Army Man, όπως θα είσαι και εσύ σύντομα.
-Prince!? Σε ανέφεραν πριν...
-Ναι, οι I.A.S. Πώς τα καταφέρατε και τα βάλατε μαζί τους? Είναι μυστική οργάνωση δολοφονιών. Στόχος της είναι να "καθαρίσει" και μετά να κυριεύσει. Αν με καταλαβαίνεις φυσικά.
-Δεν είμαι ηλίθιος.
-Άλλο μου δείχνουν οι πράξεις σου. Θεωρείσαι ο τρίτος ισχυρότερος Επαναστάτης των αρχικών θαλασσών, αλλά είσαι τόσο αδύναμος. Φρόντισε να τηρείς τους τίτλους σου τουλάχιστον. Εσύ είσαι ο περίφημος Superbi Squalo ε? Είσαι καλός, αλλά για Αυτοκράτορας δεν είσαι ούτε καν κοντά.
-Μιλάς πολύ Πρίγκηπα, πρόσεχε μην το μετανιώσεις!