[Τέλος] "Ένα δείγμα δικαιοσύνης"

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

Χρώματα κι αρώματα:

Το κεφάλι μου γύριζε ακόμα από τη ζάλη. Πονούσα σε όλο μου το σώμα και ένοιωθα ακόμα τις πληγές μου ανοιχτές.
"Καταραμένες χειροπέδες, ηλίθιοι Marines και διαολεμένοι τύχη μου." σκεφτόμουν με οργή. Αλλά δεν έφταιγε κανένας παρά μόνο εγώ κι η απροσεξία μου. Διότι αγνόησα τον βασικότερο κανόνα της ναυσιπλοΐας. Δεν κοιμάσαι ποτέ τη μέρα και σίγουρα όχι κοντά σε ελεγχόμενα νησιά από Marines. Αλλά ήμουν ακόμα τόσο εξαντλημένος από το δηλητήριο του Bluejam που η θέλησή μου λύγισε κι η τύχη μου με πρόδωσε. Όταν ξύπνησα άγαρμπα από τα χτυπήματα ενός όπλου αντίκρισα τριγύρω μου ένα τσούρμο Marines να με κοιτάνε. Πήγα να χρησιμοποιήσω το φρούτο μου αλλά τα χέρια μου ήταν ήδη δεμένα με χειροπέδες από Kairoseki. Ήδη ένοιωθα τη χαρακτηριστική αδυναμία που επιφέρει στους χρήστες Φρούτων το υλικό αυτό. Προσπάθησα ν' αντισταθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Σύντομα έπεσα αναίσθητος από τα αμέτρητα χτυπήματα που δέχτηκα. Με μετέφεραν στη φυλακή του πλοίου τους και κατέστρεψαν τη βάρκα μου αφού την άδειασαν από ότι χρήσιμο είχε.
Και να 'μαι τώρα φυλακισμένος και οδηγούμενος προς άγνωστο προορισμό από τον οποίο σίγουρα θα κατέληγα στο Impel Down. Αν και το μέλλον μου δεν φαινόταν και πολύ λαμπρό δεν κάθισα να σκάσω πολύ γι' αυτό. Περισσότερο με ενοχλούσε πως με βρήκανε και πως καταλάβανε ότι ήμουν καταζητούμενος και χρήστης φρούτου. Δεν υπήρχε λογική εξήγηση. Δεν είχα μαζί μου την αφίσα καταζητούμενου και υπέθετα πως δεν είχα και τόση υψηλή επικήρυξη για να με αναγνωρίσουν εξ' όψεως. Άρα τι στο καλό συνέβαινε. Δεν είχα καμία ιδέα κι αυτό μ' ενοχλούσε αφάνταστα. Άκουσα βήματα τα οποία με απέσπασαν από τις σκέψεις μου. Δύο Marines είχαν εισέλθει στο δωμάτιο κι ερχόταν προς το μέρος μου.

Σταμάτησαν σε κάποια απόσταση από μένα και με κοίταξαν ερευνητικά.
-"Αυτός είναι; Είμαστε σίγουροι πως είναι αυτός;" ρώτησε ο ένας.
-"Ναι. Αφού συγκρίναμε τη φάτσα του με αυτή στην αφίσα." απάντησε ο άλλος.
Αφίσα, πρόσωπο; Τίποτα από όσα λέγανε δεν έβγαζε καθαρό νόημα. Αλλά κάτι μου έλεγε πως αν τους άφηνα να συνεχίσουν θα μάθαινα περισσότερα.
-"Ωραία, δηλαδή ο Morgan θα μας δώσει μια καλή ανταμοιβή γι' αυτόν." είπε ξανά ο πρώτος.
-"Μπα μην περιμένεις και πολλά. Θα πει πως ήταν καθήκον μας και τα σχετικά και δεν θα μας δώσει σχεδόν τίποτα στο τέλος. Εξάλλου έναν αδύναμο πειρατή της σειράς πιάσαμε όχι κανέναν διάσημο Supernova." τον διόρθωσε ο δεύτερος.
Πειρατής της σειράς; Αδύναμος; Ώστε έτσι ε, ακόμα δεν με θεωρούσαν ως κάποιον σημαντικό. Καλό αυτό και ταυτόχρονα κακό. Μου πλήγωνε τα αισθήματα.
-"Άρα λοιπόν η αποστολή μας στέφθηκε μ' επιτυχία. Τώρα θα πάμε πίσω στο νησί να τον παραδώσουμε ή θα συνεχίσουμε;" ρώτησε ο πρώτος.
-"Όχι θα γυρίσουμε. Ο Morgan μας έστειλε να συλλάβουμε έναν πειρατή για να εκπληρώσει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και του δείγματος της αξίας του. Οπότε τον χρειάζεται τώρα. Άρα επιστρέφουμε αμέσως." του απάντησε ο άλλος.
Α ωραία. Όλα είχαν ξεκαθαρίσει. Είχαν αποσταλεί για να συλλάβουν όποιον πειρατή έβρισκαν μπροστά τους για να τον προσφέρουν στον Morgan για θυσία στο βωμό του κέρδους. Λαμπρά.

Αμέσως μετά παρατήρησαν πως είχα ξυπνήσει και τους κοίταζα επίμονα.
-"Α ώστε ξύπνησε το πουλάκι μας ε; Ευχαριστήθηκες τον ύπνο ή οι εγκαταστάσεις μας δεν ήταν της αρεσκείας σου;" με ειρωνεύτηκε ο πρώτος.
-"Κοίτα για ξενοδοχείο τρίτης κατηγορίας όπως το δικό σας δεν ήταν καλές, ίσως ένα ιδιωτικό λουτρό κι ένα καλύτερο κρεβάτι να βελτιώσει την κατάσταση." του απάντησα σε όμοιο τόνο.
Αμέσως εισέπραξα μερικές κλωτσιές για πληρωμή.
-"Ίσως αυτό σου βάλει λίγο μυαλό και σου δείξει τι θα εισπράξεις αν συνεχίσεις με την ίδια διάθεση και συμπεριφορά μπροστά στον Morgan." μου είπε ο πρώτος.
-"Morgan, Morgan, ακούω αυτό το όνομα εδώ κι ώρα. Ποιος είναι αυτός ο Morgan επιτέλους;" ρώτησα.
-"Δεν ξέρεις τον Captain Morgan; Τον πιο διάσημο Marine στην East Blue; Τον άνθρωπο που νίκησε τον περιβόητο πειρατή Kuro και καπετάνιο των Black Cat Pirates;" απάντησαν κι οι δύο.
-"Προφανώς τώρα τον έμαθα. Και που στο καλό έχει τη βάση του ο Morgan;" απάντησα.
-"Στο Shell island φυσικά. Τι ανόητος." είπαν και γύρισαν αμέσως να φύγω.
Ωραία. Είχα τουλάχιστον μια αίσθηση το που με πήγαιναν και τι θα γινόταν. Το θέμα ήταν να καταφέρω να φύγω. Έγειρα πίσω και ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο. Βυθίστηκα στις σκέψεις μου για την επικείμενη απόδραση μου και την εκδίκηση που θα έπαιρνα για την σύλληψή μου. Μιας κι η σύλληψή μου αν και τυχαία είχε διαταχτεί από κάποιον. Ο οποίος αν δεν έπιανε εμένα θα έπιανε άλλον. Το ανησυχητικό ήταν πως είχαν πληροφορίες για μένα. Άρα κάποιος από τους ηλίθιους στο Mystery Island είχε επιζήσει ή είχε προλάβει να ειδοποιήσει την βάση του. Αναστέναξα με πικρία. Κρίμα, κι ήταν μια καλή σφαγή.

Το ταξίδι μας πήρε δύο μέρες μέχρι να φτάσουμε στο Shell island. Με το που αράξαμε στο λιμάνι του νησιού και της ομώνυμης πόλης, δύο στρατιώτες ήρθαν στη φυλακή. Με σήκωσαν με βία και χωρίς πολλές ευγένειες και με έβγαλαν από το πλοίο. Συνοδεία όλου του πληρώματος με μετέφεραν μέσα από την πόλη προς την πόλη. Ήταν μια ωραία πόλη μεγάλη σε μέγεθος. Είχε εμπορική συνοικία με τα μαγαζιά της όλα μαζεμένα. Διάφοροι πλανόδιοι διασκορπισμένοι σε όλη την πόλη διαλαλούσαν την πραμάτεια τους. Αλλά πάνω απ' όλα αυτό που σε εντυπωσίαζε στο νησί ήταν μια αρκετά μεγάλη βάση στο ψηλότερο σημείο του νησιού. Η σημαία των Marines κυμάτιζε περήφανα σ' έναν ιστό. Το θέαμα ήταν μεγαλοπρεπές για τα δεδομένα της East Blue. Αλλά ακόμα κι αυτό ήταν απλή απομίμηση σε σχέση με το τεράστιο φρούριο του Marineford.
Οι περαστικοί κι οι κάτοικοι του νησιού και γενικότερα όσοι ήταν στο δρόμο είχαν σταματήσει ότι κι αν κάνανε και παρακολουθούσαν τη μεταφορά μου. Σε διάφορες ερωτήσεις δόθηκαν κάποιες απαντήσεις αλλά γενικά τηρήθηκε σχετική μυστικότητα. Οι κάτοικοι όμως δεν κοιτούσαν κατάματα του στρατιώτες. Έβλεπα παντού κόσμο να σκύβει το κεφάλι φοβισμένος, να μην μιλάει και πολύ και γενικά να αποφεύγει τους στρατιώτες με κάθε τρόπο χωρίς να τους προκαλέσει. Παντού κυριαρχούσε ο φόβος κι η καχυποψία. Δεν υπήρχε καμία λογική σε αυτή την συμπεριφορά. Σίγουρα όμως υπήρχε λογική εξήγηση. Κι απ' ότι υποψιαζόμουν η εξήγηση βρισκόταν στη βάση όπου πήγαινα. Πολλά ανεξήγητα πράγματα γινόταν εδώ. Κι όλα αυτά έχριζαν εξηγήσεως και μελέτης.
Όταν φτάσαμε στη βάση δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις, συμπληρώθηκαν όλα αυτά τα χαρτιά και οδηγήθηκα στο κρατητήριο της βάσης. Με πέταξαν σ' ένα κελί και μου ανακοίνωσαν πως σε λίγο θα μ' έβλεπε ο διοικητής Morgan. Κάθισα λοιπόν κι εγώ και περίμενα τη μοιραία συνάντηση.

Η συνάντηση η οποία δεν άργησε να έρθει και πάρα πολύ. Μία ώρα αργότερα τρεις στρατιώτες ήρθαν, με άρπαξαν και με πήγαν σηκωτό σ' ένα μεγάλο κτίριο. Εκεί με οδήγησαν στον δεύτερο όροφο, σ' ένα πολυτελές γραφείο με ωραία διακόσμηση. Εκεί καθόταν ένας άνθρωπος ο οποίος με κοιτούσε μ' εμφανές χαρούμενο ύφος. Υπέθεσα κι είχα δίκιο πως αυτός ήταν ο Morgan. Ήταν ψηλός, και μυώδης, με ξανθά κοντοκουρεμένα μαλλιά. Αλλά αυτό που σου έκανε εντύπωση ήταν τα μεταλλικά μέρη που κοσμούσαν το σώμα του. Η κάτω γνάθος του στόματός του ήταν μεταλλική καθώς και το δεξί του χέρι από τον καρπό και πέρα ήταν ένα μεταλλικό τσεκούρι. Έμοιαζε με άνθρωπο ο οποίος είχε δει αρκετές μάχες στη ζωή του κι έφερε ανεξίτηλα τα σημάδια από αυτές. Και μόνο από το βλέμμα του και την έκφρασή του καταλάβαινα εύκολα τρία πράγματα γι' αυτόν:
1.) ήταν αυταρχικός και τύραννος.
2.) ήταν σαδιστής και ευχαριστιόταν να βασανίζει τους άλλους.
3.) ήταν φαντασμένος, υπερφίαλος και υπερβολικά εγωκεντρικός.
Ο καλύτερος συνδυασμός ανθρώπου για το νησί. Είχα αρχίσει να υποψιάζομαι την αιτία που οι κάτοικοι φοβόταν τους Marines στο νησί αυτό.
-"Α επιτέλους ήρθατε. Καιρός ήταν. Αυτός είναι ο πειρατής;" διέκοψε τις σκέψεις μου η βροντερή φωνή του Morgan.
-"Ναι διοικητά. Αυτός είναι. Ορίστε και η επικήρυξη του."
-"Μάλιστα, Sorin Markov, μέλος των Insanity Pirates....." διάβαζε το χαρτί και μετά έβγαλε ένα άλλο από το συρτάρι του.
-"Α, ώστε είσαι υπεύθυνος για τη σφαγή στο Mystery Island ε. Ωραία, ωραία. Τα κεντρικά θα μείνουν πολύ ευχαριστημένα όταν σε παραδώσουμε στο Impel Down. Πάρα πολύ ευχαριστημένα." είπε γελώντας μ' ευχαρίστηση.

Α ωραία τώρα το μέλλον μου είχε γίνει πολύ πιο φωτεινό. Τι άλλο να θελήσει ένας πειρατής εκτός από το Impel Down; Έπρεπε λοιπόν να βρω έναν καλό τρόπο να ξεφύγω από 'δω. Αλλά προσωρινά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα κι απλά περίμενα. Αφού ο Morgan με εξέτασε και βρήκε πως το μητρώο μου του έκανε και θα μπορούσα να εξυπηρετήσω τα σχέδιά του αποφάσισε να ενημερώσει τα κεντρικά για ν' αποφασίσουν τι ακριβώς θα έκαναν μ' εμένα. Δηλαδή αν θα με δίκαζαν και θα μ' εκτελούσαν εδώ ή απλά θα μ' έστελναν στο Impel Down. Δεν έμαθα τι ακριβώς συνενοήθηκε ο Morgan αλλά από την έκφραση χαράς που είχε στο πρόσωπό του μάλλον πήρε το επιθυμητό αποτέλεσμα από τη σύλληψή μου. Αμέσως διατάχθηκε η κράτησή μου σε κάποιο κελί της βάσης μέχρι νεωτέρας. Αμέσως μεταφέρθηκα πίσω στα κελιά. Με πέταξαν ξανά μέσα σ' ένα μου πέταξαν κι ένα δίσκο με φαγητό και με κλείδωσαν. Η νύχτα κύλησε αργά και βασανιστικά. Το ίδιο κι η επόμενη μέρα. Την τρίτη μέρα έφτασε στο κελί μου ένας συγκάτοικος.
Το όνομα του ήταν Rylof. Ήταν σιδεράς στο χωριό. Το έγκλημά του ήταν πως δεν επισκεύασε καλά το ρεβόλβερ του γιου του Morgan και του υπέδειξε πως δεν ξέρει να το χειρίζεται. Αυτά τα λίγα μπόρεσα να μάθω από εκείνον την πρώτη μέρα, αλλά τη δεύτερη μου είπε κι άλλα. Την τρίτη ακόμα περισσότερα. Ώσπου την τέταρτη μέρα είχα μάθει πια όλα τα γεγονότα στο νησί κι είχα καταλήξει σ' ένα συμπέρασμα. Πως σε αυτό το νησί ο Morgan ήταν ο απόλυτος αφέντης. Έκανε ότι ήθελε κι όπως ήθελε και κανένας δεν του έφερνε αντίρρηση μιας κι αν τολμούσε αντιμετώπιζε την οργή του. Αποφάσισα πως μόλις είχα ανακαλύψει ένα καλό χαρτί να διαπραγματευτώ για την απελευθέρωσή μου. Φυσικά όχι με τον Morgan. Τώρα σχεδόν ήλπιζα να με στείλουν Impel Down. Γιατί τώρα είχα μια ελπίδα.

Περίμενα ήσυχα γύρω στις δύο εβδομάδες για να με μεταφέρουν στο Impel Down. Αλλά ακόμα δεν είχε έρθει κανένα πλοίο για να με πάρει. Περίεργο. Αναρωτιόμουν γιατί. Δεν περίμενα να είμαι και η νούμερο ένα προτεραιότητά τους αλλά δεν συνήθιζαν ν' αργούν και τόσο πολύ. Αυτή η καθυστέρηση δεν ήταν λογική. Μόνο στο χέρι μου όμως δεν ήταν να κάνω κάτι από αυτό. Πέρασα ήσυχες μέρες στο κελί μου. Κανείς δεν μ' ενοχλούσε. Ο συγκάτοικος μου έφυγε κι ήρθε άλλος. Έμαθα κι από 'κείνον ότι μπορούσα. Είχα συλλέξει αρκετές πληροφορίες και στοιχεία πια. Ένας από τους κρατούμενους είχε άκρες στο χωριό και κατάφερε να τους βάλει να του φέρουν διάφορα πράγματα. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις τον έπεισα να μου φέρει γραφική ύλη. Όπως κι έγινε. Έτσι οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και δημιουργικά γράφοντας ένα βιβλίο στο οποίο είχα όλα τα στοιχεία που μάζεψα από τους διάφορους κρατούμενους. Φυσικά δεν τους είπα ποτέ πως τους ανέφερα όλους ονομαστικά αλλά δεν είχα επιλογές. Έπρεπε να είναι όσο πιο αληθοφανές γίνεται για να με πιστέψουν. Αν δεν έπιανε βέβαια θα περνούσα αρκετά χρόνια στη φυλακή.
Ετοίμασα στο μυαλό μου όλο το σκηνικό και το σχέδιο δράσης. Και συνέχισα να περιμένω. Να περιμένω το πλοίο που ποτέ δεν ερχόταν. Άλλη μια εβδομάδα πέρασε και πλοίο δεν είδα. Ο Morgan είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του και να εκνευρίζεται. Από τους στρατιώτες υπήρχε η φημολογία πως δεν θα ερχόταν κανένας. Πως απλά θα με άφηναν να σαπίσω εδώ σε αυτό το κελί και θα τελείωνε η ιστορία. Η τροπή αυτή των γεγονότων δε μου άρεσε καθόλου. Αν ήθελα να φύγω τώρα έπρεπε να αποδράσω. Αλλά πως; Δεν είχα τρόπο να ξεκλειδώσω τις Kairoseki χειροπέδες μου. Τα κλειδιά τα είχε ο υπεύθυνος αξιωματικός της βάρδιας. Έπρεπε να τον ξεγελάσω και να του τα πάρω. Τελικά ίσως το βιβλίο μου να μην χρειαζόταν ποτέ.

Μία νύχτα τελικά ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν η ώρα της απόδρασης. Μία ευκαιρία είχε βρεθεί μπροστά μου και δεν έπρεπε να την αφήσω να φύγει τόσο εύκολα. Ο φύλακας της βραδινής βάρδιας ήταν ένας άχρηστος. Ένας νεαρός που όλοι του φόρτωναν τις αγγαρείες τους. Eκείνος βέβαια ως ένας φιλόδοξος και αφελής νέος πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνε να ανέβει σε ανώτερη βαθμίδα της παράταξής του. Μέγα λάθος. Η τιμιότητα δεν θα οδηγούσε πουθενά, τόσες μέρες μέσα σε αυτή την βάση, αυτό είχα καταλάβει. Βαθιά μέσα μου ίσως να τον λυπόμουν αλλά αυτά ήταν ανοησίες. Ήταν ένα πιόνι της κυβερνήσεως που θα εξυπηρετούσε καλά τους σκοπούς μου. Με πλησίασε για να μου προσφέρει το βραδινό μου γεύμα και έτσι αναγκάστηκα να του απευθύνω τον λόγο για να τον ξεγελάσω.
-"Ευχαριστώ." αποκρίθηκα με ένα προσποιητό χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό μου. Με κοίταξε επιφυλακτικά. Και συνέχισα να του χαμογελώ. Σε μία στιγμή πίστεψα ότι το χαμόγελό μου τον τρόμαζε, ίσως ήταν ανατριχιαστικό. Οπότε σταμάτησα. Άρχισα να τρώω τόσο άγαρμπα, ήμουν αρκετά πεινασμένος. Μέχρι και αυτό το αηδιαστικό κρέας της φυλακής που άλλες φορές δεν θα μπορούσα ούτε να το ακουμπήσω, φαινόταν θεσπέσιο. Ο μικρός με αντίκριζε τώρα πια με συμπόνοια. Παρατηρούσε και τις πληγές μου με ενδιαφέρον. Έβλεπα την σπίθα στα μάτια του. Με είχε συμπαθήσει, ήταν σίγουρο. Μάλλον κανένας δεν τον είχε ευχαριστήσει για κάτι προηγουμένως για αυτό και το εκτίμησε αρκετά.
-"Αν σε βοηθήσω να πάρεις την θέση του Morgan...Είσαι πρόθυμος να συμβάλλεις στην απόδρασή μου;" πρόφερα αναπάντεχα. Ο νεαρός με κοιτούσε απορημένος για αρκετή ώρα. Όταν η σύγχυση της στιγμής άρχιζε να κοπάζει και εκείνος έδειχνε πιο ψύχραιμος πήρα το θάρρος και συνέχισα.
-"Σε αυτό εδώ το βιβλίο, υπάρχουν όλα όσα έχει κάνει ο αρχηγός της βάσης τον τελευταίο καιρό...Και πίστεψέ με δεν είναι και πολύ ηθικά. Εγώ προθυμοποιούμαι να στο δώσω εάν με απελευθερώσεις." είπα όσο πιο φιλικά μπορούσα. Πάλι είχε τους ενδοιασμούς του αλλά μετά την επόμενη φράση μου, η υπόθεση ήταν τελειωμένη.
-"Σε παρακαλώ."αναφώνησα και την ίδια στιγμή το πολυπόθητο κλειδί άνοιξε την καγκελόπορτα. Σε λίγο οι Kairoseki χειροπέδες μου καταλήξανε στο έδαφος και ήχησε ο χαρακτηριστικός κρότος.
-"Δώσε το μου και φύγε γρήγορα..." είπε κοιτάζοντας το βιβλίο. Του το παραχώρησα και άρχισα να τρέχω. Τον άφησα τελικά να ζήσει παρ' όλες τις σκοτεινές σκέψεις μου. Ένα σατανικό χαμόγελο είχε εμφανιστεί στα χείλη μου καθώς αναζητούσα την έξοδο και συλλογιζόμουν.
-"Τι ανόητος." ψιθύρισα ενώ έβγαλα από την τσέπη μου το πραγματικό βιβλίο. Του είχα δώσει ένα άχρηστο κομμάτι χαρτί και τον ξεγέλασα τόσο απλά. Μόνο που το σκεφτόμουν το γέλιο μου γινόταν όλο και πιο ηχηρό, συνταράσσοντας με.
Όμως άξαφνα ποδοβολητά ακούστηκαν στο διάδρομο, διακόπτοντας βίαια την χαρά μου.
-"Sorin Markov." άκουσα μία βροντερή φωνή να λέει και σάστισα.

"Α ωραία. Τώρα δέσαμε το γλυκό." σκέφτηκα. Στάθηκα όρθιος κι ακίνητος καθώς με περικύκλωναν ένα τσούρμο Marines. Λαμπρά.
-"Morgan ώστε με πρόλαβες ε. Κρίμα." απευθύνθηκα στη φιγούρα πίσω από τους Marines
-"Τι περίμενες ηλίθιε; Πως θα σε άφηνα να φύγεις έτσι; Αδύνατον. Εξάλλου είσαι η διαδρομή για την προαγωγή μου."
-"Ναι σωστά. Πότε τον εξαγόρασες αυτόν τον άθλιο στο κελί μου;"
-"Εξαγόρασα; Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω, δεν χρειάζεται να εξαγοράσω κανέναν. Όλοι κάνουν αυτό που θέλω. Διότι είμαι ο Morgan."
Χαμογέλασα με αυταρέσκεια. Ναι υποψιαζόμουν πως ακριβώς τον είχε εξαγοράσει. Μερικές μέρες στο θάλαμο βασανιστηρίων και δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να κάνει ότι του ζητούσαν. Τώρα όμως εγώ έπρεπε να ξεφύγω από εδώ. Κρίμα για την προαγωγή του Morgan μάλλον δεν θα την έπαιρνε ποτέ.
-"Το φαντάζομαι. Τώρα όμως θα πρέπει να με συγχωρέσεις μιας και θα πρέπει να φύγω. Αντίο."
Αμέσως η κόλαση ξέσπασε γύρω μου. Πυροβολισμοί σπαθιές μαχαιριές, χειροπέδες kairoseki και αντίστοιχα δίχτυα εκτινάχθηκαν προς το μέρος μου. Αλλά δεν θα καθόμουν να με πιάσουν σαν ηλίθιο δεύτερη φορά. Μία ήταν ήδη υπεραρκετή. Με διάφορα ωραία κόλπα ακροβατικά και μη απέφυγα τις ριπές, τις μαχαιριές και τα όμοια, όσο για τις χειροπέδες είχαν ένα μειονέκτημα. Έπρεπε πρώτα να με πιάσουν για να μου τις βάλουν. Δεν σκόπευα να τους κάνω τη χάρη. Οπότε δεν είχαν καμία τύχη. Τα δίχτυα ομολογώ πως με δυσκόλεψαν αρκετά. Χρειάστηκαν όλες οι ακροβατικές τέχνες που είχα αποκτήσει δουλεύοντας σε τσίρκο. Αν κι ένα κόντεψε να με πιάσει. Ευτυχώς υπήρχε πάντα ένας ηλίθιος Marine με κάποιο όπλο μεγαλύτερο από το μπόι του το οποίο μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να αποκρούσω το εισερχόμενο βλήμα με κάποια άνεση και να υποχωρήσω μ' ένα μικρό άλμα προς άλλη κατεύθυνση. Κάπως έτσι απέδρασα από τις φυλακές. Βέβαια το κακό ήταν πως δεν απέδρασα από τη βάση. Αλλά κάπως θα το έλυνα κι αυτό.

Μόλις βγήκα από τη φυλακή αποφάσισα να τρέξω προς το πιο λογικό σημείο που θα πάει ένας άνθρωπος που απέδρασε. Την αποθήκη όπλων. Έσπασα την πόρτα με χαρακτηριστική ευκολία και μπήκα μέσα. Άρπαξα όπλα και πανοπλίες και μια δερμάτινη τσάντα που βρήκα και τα συσκεύασα. Αμέσως άκουσα φωνές και δευτερόλεπτα αργότερα ήχοι μάχης σκέπασαν την ησυχία της ατμόσφαιρας. Εγώ έτρεχα να ξεφύγω κι απελπισμένοι Marines κι ο διοικητής τους τρέχαν να με πιάσουν. Με δύο λόγια ήμασταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Μια καλή παρέα βρε αδερφέ. Έτρεχα προς την πύλη η οποία ήταν κλειστή αμπαρωμένη και οδοφραγμένη. Αλλά δεν θα έλεγα πως μ' ένοιαζε. Είχα ήδη τον τρόπο να ξεφύγω στην παλάμη του χεριού μου. Είχα αρχίσει εδώ και ώρα να δημιουργώ έναν ανεμοστρόβιλο στο χέρι μου. Τον κρατούσα και σιγά σιγά τον άφηνα να μεγαλώσει. Όταν πλέον δεν μπορούσα να τον κρατήσω άλλο τον άφησα ελεύθερο. Ήταν ήδη ψηλός και όσο κέρδιζε μέτρα μεγάλωνε και δυνάμωνε κι άλλο. Τώρα απλά έπρεπε να τρέχω σαν τον χαζό μέσα και γύρω από τη βάση μέχρι ο στρόβιλος μου να ρίξει την πύλη. Κουραστικό αλλά ωραίο κι άκρως φαντασμαγορικό. Όπερ κι εγένετο μετά από αρκετή ώρα, αρκετή μάχη και μπόλικους τραυματισμούς. Όρμησα προς την κατεύθυνση της καθαρής πια πύλης και βγήκα έξω. Ήταν μια ωραία νύχτα, δροσερή και ξάστερη. Όχι και η καλύτερη νύχτα αλλά καλή ήταν κι αυτή. Χάθηκα μέσα στα σοκάκια και τα στενά, μπήκα σε άδεια σπίτια και σκαρφάλωσα στις στέγες μέχρι που έφτασα στην άκρη της πόλης. Εκεί έκατσα σε μια απόμερη γωνία κι έβγαλα τα ρούχα που είχα κλέψει. Τα φόρεσα μαζί με την δερμάτινη πανοπλία που είχα βρει, προσάρμοσα τα όπλα και σήκωσα την κουκούλα του μανδύα. Έτσι κρυμμένος από τα βλέμματα μπήκα σ' ένα άδειο σπίτι και κρύφτηκα ως το πρωί. Σκοπός μου ήταν να καταφέρω να επιβιώσω ως την επόμενη ημέρα. Το ένστικτό μου μου έλεγε πως κάτι επρόκειτο να συμβεί.

Όλη τη νύχτα η πόλη αντηχούσε βήματα και ποδοβολητά στρατιωτών που έτρεχαν πάνω κάτω. Αλώνισαν την πόλη ψάχνοντας έναν δραπέτη. Έναν δραπέτη που πλέον δεν είχαν καμία πληροφορία ως προς τον τόπο που βρισκόταν και πως έμοιαζε γιατί είχε μεταμφιεστεί πολύ καλά. Κανένας δεν κατάλαβε που εξαφανίστηκε και γιατί. Κανένας δεν έψαξε ένα μικρό αφημένο στην τύχη του σπίτι σε μια απόμερη γωνιά της πόλης. Αν το έπρατταν θα έβρισκαν απομεινάρια από μια στολή και διάφορα άλλα κομμάτια εξοπλισμού που δεν χρειαζόμουν. Κανένας από την ομάδα 10 δεν ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο νέος που εμφανίστηκε μαζί τους ξαφνικά. Κανένας δεν τον πήρε χαμπάρι για να τον ρωτήσουν και δεν τους ένοιαζε και πολύ εκείνη την ώρα. Απλά ήταν άλλος ένας. Έτσι ξαναβρέθηκα μέσα στην βάση σαν ένας ακόμα Marine να κοιμάμαι σε μαλακό κρεβάτι σαν άνθρωπος. Κανένας δεν με υποψιάστηκε κι όταν επιτέλους το άλλο πρωί κάποιος το έκανε πρόβαλα με απόλυτα αθώο ύφος τα πειστικά επιχειρήματα για την ύπαρξη μου εκεί. Και φυσικά σαν μπούφοι και μπουμπούνες που ήταν τα φάγανε. Ήταν πραγματικά πολύ εύκολο για να είναι αληθινό. Κι όμως ήταν. Έμεινα εκεί όλη την ημέρα και δεν με υποψιάστηκε κανείς. Μέχρι που το βράδυ έγινε το αναμενόμενο. Ένα πλοίο εμφανίστηκε στο λιμάνι. Ένα μεγάλο πολεμικό πλοίο της κυβέρνησης το οποίο είχε υπό τη διοίκηση του ο Commodore Kibin. Όλη η βάση ήταν σε αναβρασμό. Ετοιμάστηκαν επίσημες υποδοχές, διάφορες άλλες φανφάρες. Παρατέθηκε δείπνο προς τιμήν τους και συζητήθηκαν πολλά πράγματα. Δυστυχώς για εμένα έτυχε να με βάλουν φρουρό έξω από την αίθουσα αλλά η μεταμφίεσή μου ήταν άψογη. Δεν με κατάλαβε κανένας. Άκουσα ότι ειπώθηκε καθ' όλη τη διάρκεια του δείπνου και προφανώς η απόδραση μου κατείχε περίοπτη θέση. Προφανώς δεν εκτιμήθηκε καθόλου το γεγονός αλλά για κακή μου τύχη ο Commodore αποφάσισε να μείνει και να συνδράμει στη σύλληψη μου. Αν κι αυτό θα επέφερε μια καθυστέρηση στο πρόγραμμα ήταν για καλό σκοπό. Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε με ανούσιες ανταλλαγές απόψεων γύρω από τη δικαιοσύνη και την εφαρμογή της. Αργά το βράδυ πήγα για ύπνο με μια ανησυχία. Ήξερα πως οι μέρες μου στο νησί ήταν μετρημένες. Έπρεπε να δράσω άμεσα.

Αν και η λέξη άμεσα δεν μπορούσε να περιγράψει την επιβεβλημένη μου βιασύνη. Από την επόμενη μέρα ο Commodore αποφάσισε ν' αναλάβει προσωπικά την υπόθεση σύλληψη. Αμέσως ανέλαβε τη διοίκηση της βάσης και του προσωπικού της. Οι έρευνες εντάθηκαν κι εντατικοποιήθηκαν. Όλα τα στοιχεία που αφορούσαν την πρώτη σύλληψη μου, την κράτηση και την απόδραση συγκεντρώθηκαν και μελετήθηκαν εξονυχιστικά από τους άντρες του Kibin. Αμέσως εκπονήθηκαν σχέδια για την ανεύρεση και τη σύλληψη μου. Περίπολοι στάλθηκαν σε κομβικά σημεία της πόλης και σε κάθε πιθανό σημείο εξόδου. Το πλοιάριο μου κατασχέθηκε, διαλύθηκε και μετατράπηκε σε καύσιμη ύλη. Πλέον κάθε ελπίδα διαφυγής μου είχε εξανεμιστεί. Έπρεπε πια να συνεχίσω την φαρσοκωμωδία μέχρι να έβρισκα τρόπο να φύγω από το νησί. Μια καλή ερώτηση ήταν το πως. Χωρίς πλοίο που μπορούσα να πάω. Πουθενά. Τρεις λύσεις μου απέμεναν πια.
1.)Να κλέψω ένα πλοίο από τους Marines και να διαφύγω.
2.)Να τους πείσω να μου δώσουν πλοίο για μια υποτιθέμενη αποστολή.
3.)Να καταφέρω να το σκάσω με το πλοίο του Kibin και να διαφύγω σε άλλο νησί.
Δεν θα έλεγα πως κάποια από όλες αυτές φάνταζε ιδιαίτερα ελκυστική. Αλλά ήταν οι μόνες που είχα. Κι εκτός από όλα αυτά είχα και το άγχος να έπρεπε κάθε μέρα να υποδύομαι τον Marine και να παραπλανώ τις έρευνες για να μη με βρουν. Ευτυχώς που ακόμα το σπιτάκι που είχα χρησιμοποιήσει δεν το είχαν ανακαλύψει. Βέβαια αν βασιζόμουν σε αυτό θα το πλήρωνα ακριβά. Οπότε στην πρώτη μου έξοδο επιβάλλονταν να καταστρέψω κάθε στοιχείο ου μπορούσε να με συνδέσει με εκείνο το σπίτι κι όλα τα αποδεικτικά που υπήρχαν εκεί μέσα και μπορούσαν να προδώσουν την κάλυψή μου. Κάτι το οποίο προφανώς κι έκανα με κάθε προφύλαξη και αμέσως μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία.

Πήγα στην πρώτη μου νυχτερινή έξοδο κατευθείαν στο σπίτι εκείνο. Ευτυχώς ήταν ακόμα ανέγγιχτο. Μάζεψα όλα τα αποδεικτικά στοιχεία από μέσα. Τα πακετάρισε προσεκτικά και τα μετέφερα σε μια ερημική τοποθεσία μακρυά από την πόλη. Αφού περισυνέλεξα ξύλα κι άλλα εύφλεκτα υλικά αμέσως τα έβαλα φωτιά. Ρούχα κι άλλα πράγματα έγιναν παρανάλωμα του πυρός, θυσία στο βωμό της ελευθερίας μου. Έσβησα τη φωτιά με μια ποσότητα άμμου κι έφυγα. Στο γυρισμό πρόσεξα να μη με είδε κανείς και να μην είχα γίνει επ' ουδενί λόγο αντιληπτός. Αμέσως κατευθύνθηκα προς το πρώτο σημείο που ένας σκασμένος Marine θα πήγαινε σε μια έξοδο. Στο πλησιέστερο bar. Πήγα μέσα και διασκέδασα με την ψυχή μου. Έπρεπε εξάλλου να περνάω σαν Marine. Κι αν θέλεις να είσαι γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φέρεσαι κι ως τέτοια. Οπότε του έδωσα να καταλάβει. Ήπια, χόρεψα, γλέντησα και φλέρταρα με τις διάφορες γυναίκες του bar σαν γνήσιος Marine ου έχει πήξει στη δουλειά και θέλει να ξεδώσει από το φόρτο και το άγχος. Και φυσικά η ατμόσφαιρα στο μαγαζί βοηθούσε αυτού του είδους τη διασκέδαση. Ομολογώ πως όλη αυτή η νύχτα μου έφερε στο νου μνήμες όχι και τόσο μακρινές. Μνήμες ενός νησιού λίγα μίλια μακρυά από εδώ. Και μιας άλλης κρεπάλης λίγο καιρό πιο πριν με κάποιον άλλο. Αλλά δεν άφησα τις μνήμες να μου διαλύσουν τη χαρά. Συνέχισα να πίνω και να ξεδίνω. Μερικές στιγμές χαλάρωσης εξ' άλλου ήταν επιβεβλημένες πριν από την τελική κούρσα. Μετά το ποτό και για όσο ήμουν ακόμα μεθυσμένος η νύχτα με οδήγησε σε υπόγεια ύποπτα και κακόφημα. Σε γειτονιές όπου ανθούσε ο πληρωμένος έρωτας κι η παρανομία. Το πρωί με βρήκε να κοιμάμαι σε κάποιο από αυτά τα μέρη μη γνωρίζοντας ποια γυναίκα είχα δίπλα μου και τι είχε συμβεί μεταξύ μας. Δυνατός πονοκέφαλος με κατέκλυσε και γύρισα στη βάση σε κατάσταση αταίριαστη για Marine. Ευτυχώς ήταν ακόμα σχετικά νωρίς και δεν είχα ακόμα υπηρεσία. Αλλά το πρωινό προσκλητήριο ήταν κάτι που δεν θα άντεχα να παραστώ. Το πολύ πολύ να μου έριχναν μια τιμωρία. Σκασίλα μου. Έπεσα σαν τούβλο στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα.

Πάλι καλά που οι Marines σε αυτή τη βάση είχαν αναπτύξει μια δυνατή σχέση αλληλοκάλυψης. Έτσι γλίτωσα την καμπάνα στην πρωινή αναφορά. Με καλύψανε με κάποια δικαιολογία της στιγμής και κανένας δεν με πήρε χαμπάρι. Πάλι καλά. Αλλιώς θα έπρεπε να περνούσα από διάφορες περίεργες εξηγήσεις μπροστά στους αξιωματικούς και πιθανότατα στον Morgan. Ο οποίος δεν θα δυσκολευόταν να με αναγνωρίσει. Και μετά θα άρχιζαν τα προβλήματα. Ευτυχώς μέχρι τώρα είχα αποφύγει κάθε πιθανό πόστο το οποίο θα με είχε φέρει κοντά στους αξιωματικούς. Εκτός από την πρώτη εκείνη σύσκεψη όπου κανείς δεν μου έδωσε σημασία λόγω της ύπαρξης του Kibi, όλες τις άλλες μέρες είχα κρατηθεί μακρυά τους. Δεν ήμουν σίγουρος αν κάποιος από αυτούς θα είχε μια ωραία και ξαφνική αναλαμπή μνήμης και μετά οι επιπλοκές για την εξαφάνιση των στοιχείων θα ήταν μεγάλες. Αν και πλέον η κατάσταση επέβαλε την συνάντησή μου με μερικούς από αυτούς. Φυσικά αυτό απέκλειε κάθε άνθρωπο από το δυναμικό της βάσης του Morgan. Οι αξιωματικοί που θα συναντούσα ήταν όσοι υπηρετούσαν στο πλήρωμα του Kibin. Αλλά δεν μπορούσα να το κάνω έτσι χωρίς αιτία. Ή δεν θα με άκουγαν ή θα με παρέπεμπαν στον Morgan ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο θα μπορούσε να γίνει. Οπότε η κατάσταση απαιτούσε προσοχή και λεπτούς χειρισμούς. Κανονικά θα ήθελα αρκετό χρόνο στη διάθεσή μου για να το κάνω σωστά αλλά ο χρόνος δεν ήταν κάτι που είχα σε αφθονία αυτή τη στιγμή. Οπότε αποφάσισα να δράσω άμεσα στη σημερινή υπηρεσία. Κατάφερα να πείσω έναν άλλο ν' αλλάξουμε υπηρεσίες και να πάω εγώ στα καταλύματα των αξιωματικών ως σκοπός. Έτσι θα μπορούσα να πλησιάσω κάποιους από τους αξιωματικούς του Kibin και να αποσπάσω πληροφορίες για το πλήρωμά τους. Όλη η υπηρεσία μου κύλησε ήρεμα και χωρίς ευτυχώς κανέναν απρόοπτο. Από τα διάφορα σχόλια και συζητήσεις που κατάφερα ν' ακούσω ο Kibin πήρε εντολές ν' αναχωρήσει άμεσα για το Impel Down και να παραδώσει το φορτίο του με τους κρατούμενους εκεί. Οπότε είχα μόνο τη σημερινή ημέρα για να πακετάρω και να φύγω από τη βάση.

Όλο το βράδυ απλά πακέταρα πράγματα. Δηλαδή κατ' ουσίαν τίποτα. Εκτός από το βιβλίο με τ' αποδεικτικά στοιχεία τίποτα άλλο πλην από όπλα δεν είχα να πάρω μαζί μου. Όλα μου τα άλλα υπάρχοντα είχαν κατασχεθεί και καταστραφεί. Εξάλλου όλα όσα είχα δεν είχαν καμία συναισθηματική αξία ώστε να προσπαθήσω να τα πάρω πίσω. Δεν λυπόμουν που τα έχανα. Έβαλα όλα μου τα υπάρχοντα σ' ένα σάκο και βγήκα από το δωμάτιο. Όλα ήταν σκοτεινά κι έρημα στη βάση. Οι σκοποί ήταν οι μόνοι οι οποίοι κυκλοφορούσαν στον χώρο. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν στους κοιτώνες τους και κοιμόταν του καλού καιρού.
Πλησίασα σιγά σιγά την πύλη του στρατοπέδου και στάθηκα λίγο στο πλάι καλυπτόμενος μέσα στις σκιές από τα φυλάκια και τους σκοπούς. Η πύλη ήταν κλειστή και δεν υπήρχε τρόπος να την ανοίξω εκτός κι αν αποφάσιζα να επιτεθώ στους φρουρούς. Όλες οι ομάδες εξόδου είχαν ήδη φύγει και οι περίπολοι είχαν σταματήσει προ πολλού. Δεν συνέτρεχε λοιπόν λόγος για ν' ανοίξει η πύλη. Βλαστήμησα από μέσα μου.
"Τώρα τι στο διάολο κάνουμε;" σκεφτόμουν εμφανώς θυμωμένος από την κατάσταση. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Αποφάσισα να σκαρφαλώσω τον τοίχο. Βέβαια ήταν λείος και καλοχτισμένος οπότε δεν ήταν καθόλου εύκολο. Απέτυχα παταγωδώς. Αποφάσισα τότε να κάνω ένα μικρό κολπάκι που ήξερα ήδη. Άπλωσα το χέρι μου κι ακούμπησα τον τοίχο. Δεν ήξερα αν θα έπιανε άλλα έπρεπε να το ρισκάρω. Άρχισα να ρουφάω την υγρασία από το τσιμέντο. Αργά αλλά σταθερά ένοιωθα τα υλικά του τοίχου να αφυδατώνονται και να διαλύονται. Σιγά σιγά το κομμάτι αδυνάτιζε μέχρι που τελικά έγινε κομμάτια με μια απαλή επαφή. Μια τρύπα είχε ανοίξει. Δεν ήταν και το ιδανικό σενάριο αλλά ήταν βολικό. Ξεχύθηκα προς το λιμάνι. Σκοπός μου ήταν το πλοίο του Kibin. Ήταν το μέσο για να φύγω από το νησί. Θα έπιανα τους σκοπούς στον ύπνο και θα σκότωνα έναν. Θα του έκλεβα τα ρούχα και θα υποκρινόμουν το μέλος του πληρώματος μέχρι το πλοίο να πιάσει το επόμενο νησί σταθμό, όπου και θα έφευγα.

Η πόλη ήταν άδεια και κανένας δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους εκτός από κάνα αλήτη, κάναν άστεγο και τα συναφή αλλά αυτοί δεν ενδιαφέρονταν για έναν τύπο ο οποίος έτρεχε μέσα στην πόλη τόσο αργά τη νύχτα. Μιας και δε φορούσα ρούχα της βάσης κανένας δεν είχε λόγο να με προσέξει. Αν και στο σάκο μου είχα μια αλλαξιά για λόγους ασφαλείας. Έφτασα στο λιμάνι σε χρόνο ρεκόρ. Εκεί σταμάτησα την πορεία μου και πήρα προφυλάξεις για να μην με αντιληφθούν και σημάνουν συναγερμό. Πλησίασα το πλοίο όσο γρηγορότερα και προσεκτικότερα μπορούσα. Χρησιμοποίησα το σκοτάδι και τις σκιές για να πλησιάσω στη σκάλα. Ήταν σηκωμένη. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Είδα λίγο μακρύτερα τα σκοινιά που δέναν το πλοίο στους κάβους. Πιάστηκα από αυτά και σκαρφάλωσα όσο πιο αθόρυβα πάνω στο πλοίο. Σκαρφάλωσα μετά στο κατάστρωμα. Είδα τους σκοπούς, και σημείωσα τις θέσεις τους. Δυστυχώς γι' αυτούς κάποιοι δεν θα δεν θα ξαναέβλεπαν το φως της ημέρας. Διάλεξα τον πιο απομακρυσμένο από όλους, αυτόν που δε θα τον έβλεπαν και δεν θα τον αναζητούσαν για κάποια ώρα. Μια προσεγμένη διαδρομή για ν' αποφύγω τους άλλους φρουρούς με έφερε σε πλεονεκτική θέση από πίσω του. Με μια υπολογισμένη λαβή τον έριξα στο πάτωμα αναίσθητο. Τον έγδυσα κι αμέσως ντύθηκα με τη στολή του. Τον έντυσα με τα ρούχα μου και τον αφυδάτωσα σκοτώνοντας τον όσο ακόμα ήταν αναίσθητος. Μετά τον έκρυψα μέσα σε μια από τις γειτονικές βάρκες. Είχα στη διάθεσή μου λίγο καιρό να ξεφορτωθώ το πτώμα όμως. Κι έπρεπε να το κάνω αρκετά γρήγορα. Ήδη κάποιοι άλλοι φρουροί ερχόταν προς το μέρος μου. έκρυψα κάθε ένδειξη μάχης και πήρα στάση προσοχής. Μόλις η περίπολος έφυγε έδρασα αστραπιαία. Έψαξα κι έβγαλα διάφορα σκοινιά που είχε εκεί κοντά. Έδεσα ένα στο πτώμα και την άλλη άκρη στο κάγκελο του πλοίου. Αμέσως άρχισα να τον κατεβάζω σιγά σιγά από το κάγκελο προς τη θάλασσα. Όταν ακούμπησε το νερό έλυσα την άκρη του σκοινιού από τη μεριά μου και τον άφησα να βυθιστεί. Η βάρδια τελείωσε χωρίς κανένα άλλο απρόοπτο και το επόμενο πρωί έφυγα μαζί με το πλοίο για το επόμενο προορισμό του. Είχα ξεφύγει από τον Morgan και τη συμμορία του αλλά είχα μπλέξει σ' ένα κύκλο θεάτρου από τον οποίον έπρεπε να ξεφύγω οπωσδήποτε και αρκετά σύντομα. Αλλά κάθε δυσκολία για καλό έλεγαν στο νησί μου. Κάθε δυσκολία για καλό.

Όνομα: Sorin Markov
Haki Points: -
Player of the Month Points: 9
Beli: 28.000
Bounty/Fame Points: 4.000.000
Παρατηρήσεις: Ωραια ανατροπη και ωραιο σεναριο. Εξυπνος ο τροπος να βγεις απο το κελι και αυτο που ακολουθησε στην συνεχεια!Πολυ καλη ιστορια. Εχασες σε μερικα σημεια επειδη ξεφυγες λιγο