[Αρχη] Still a better love story than Twilight...

Περπατούσα στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης με το μυαλό μου να ταξιδεύει ανυπομονώντας για την επόμενη μέρα. Έξι χρόνια είχαν περάσει από το “συμβάν”. Δεν ήταν λίγα αλλά ούτε και πολλά ώστε να καταφέρουν να βγάλουν από το μυαλό μου την φρικαλεότητα που πήρε μέρος.
-Leo! Μην στρίβεις απότομα ξέρεις πόση ώρα σε ψάχνω?! Ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.
Ναι ξέχασα να το αναφέρω. Το όνομά μου είναι Leonard Holmes αλλά όσοι με ξέρουν με φωνάζουν Leo.
-Δεν φταίω εγώ που δεν προσέχεις που πάω.
Απάντησα στην Arisa την μικρή μου αδερφή. Βασικά δεν ήμασταν αδέρφια αλλά ξαδέρφια αλλά οι θείοι μου με μεγάλωσαν από μικρο παιδί άρα ήμασταν σαν αδέρφια.
-Μην μου το παίζεις έξυπνος! Μου είπε επιτακτικά και μου έδωσε μια μπουνιά στο στομάχι κάνοντάς με να γονατίσω. Αν και μικροκαμωμένη ήταν πολύ δυνατή καταφέρνοντας να βάζει κάτω ακόμα και αγόρια μεγαλύτερης μυϊκής δύναμης από αυτήν.
-Με αυτήν την συμπεριφορά δεν θα βρεις ποτέ γαμπρό... της είπα ενώ σηκωνόμουν.
Εκείνη κοκκίνισε, κοίταξε κάτω και σχεδόν έτοιμη να κλάψει μου έδωσε δυο χαστουκιά, μια μπουνιά και μου έκανε κεφαλοκλείδωμα.
-Εντάξει παραδίνομαι!!!
-Χμφ! Αυτό έλειπε... μου απάντησε και προχώρησε μπροστά.
Δεν ήταν πάντα έτσι μαζί μου απλώς σίγουρα θα της έλειπα όταν θα έφευγα και προσπαθούσε να το κρύψει.

Κοίταξα τον ουρανό και είδα το ολόγιομο φεγγάρι περικυκλωμένο από τα αστέρια. Ίσως ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα αυτόν τον ουρανό από το νησί. Κούνησα το κεφάλι μου πέρα δώθε προσπαθώντας να διώξω αυτήν την περίεργη σκέψη και σηκώθηκα όρθιος. Ξεσκόνισα τα ρούχα μου και έτρεξα να προλάβω την Arisa.
-Τελικά γιατί βγήκαμε έξω?
-Εεε? Εσύ δεν ήθελες να πάμε βόλτα?
-Νόμιζα ότι εσύ ήθελες να πάμε κάπου...
-Χμμμ όχι δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μ...Ααα!!
Η Arisa με είχε πιάσει για άλλη μια φορά κεφαλοκλείδωμα και πίεζε όσο πιο πολύ μπορούσε.
-Πλάκα κανωωώ!!! Άσε με να ζήσω Arisa-samaaaa!!
-Χμφ... Σε αφήνω για τώρα αλλά μου χρωστάς.
-Ευχαριστώ πολύ την καλοκαρδοσύνη της μεγαλειότητάς σας... είπα με όχι τόσο πειστική φωνή ενώ την προσκυνούσα.
-Bakaaaaaaaaaaaaa!!!! είπε και με κλότσησε στο σαγόνι με αποτέλεσμα να προσγειωθώ με την πλάτη στο πάτωμα.
-Αν ζήσω μέχρι αύριο θα είναι θαύμα. Σκέφτηκα ενώ ήμουν ξαπλωμένος.

Το να βγω στην ανοιχτή θάλασσα και γενικά να ταξιδέψω δεν ήταν κάτι που ήθελα πάντα να κάνω. Ο μόνος λόγος που κατέληξα σε κάτι τέτοιο ήταν γιατί οι θείοι μου μου το πρότειναν. Μπορεί να μην μου έλεγαν το λόγο αλλά δεν χρειάστηκε και πολύ να το καταλάβω. Έβλεπαν ότι δεν είχα κάποιο σχέδιο για το μέλλον και ότι έκανα κάποια πράγματα από ρουτίνα και σίγουρα δεν θα ήθελαν να χάσω έτσι χρόνο από την ζωή μου. Μπορεί να ήμασταν φτωχοί αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν ήμασταν και άνθρωποι. Έτσι το αποφάσισα και έμεναν μόλις λίγες ώρες πριν την αποχώρησή μου αλλά πρώτα έπρεπε να κάνω κάτι.
-Τελικά δεν μου είπες που πάμε?
-Να επισκεφτούμε μια φίλη.
-Φ-φ-φίλη?! Τι φίλη?!
-Από τα παλιά... της είπα και δεν απάντησα ξανά.
Προχωρούσαμε στα ανηφορικά σοκάκια της πόλης με τις φτωχογειτονιές μέχρι που τα κτίρια άρχισαν να γίνονται ποιο πλουσιοπάροχα, κάτι το οποίο σήμαινε ότι μπήκαμε στην “ζώνη των πλουσίων”.

Η Arisa είχε μείνει έκπληκτη από τα κτίρια και την διακόσμηση στους δρόμους. Η διαφορά μεταξύ των δυο τάξεων φαινόταν ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Αν και η κατάσταση αυτή δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα αλλά μου έμοιαζε απάνθρωπο να κατηγοριοποιείς το ίδιο σου το είδος με τέτοιον τρόπο. Μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε έξω από μια μονοκατοικία. Ήταν ένα διώροφο σπίτι με μικρο αλλά περιποιημένο κήπο. Όλα τα παράθυρα ήταν σκοτεινά εκτός από ένα που το φως ενός κεριού που τρεμόπαιζε το έκανε να διαφέρει. Πήγα να μπω στον κήπο με κατεύθυνση το παράθυρο όταν η Arisa με έπιασε από το μανίκι.
-Τι πας να κάνεις? Έτσι και μας πιάσουν την βάψαμε!
-Μην ανησυχείς... Πέντε λεπτά θα κάνω... Άμα δεν θες να έρθεις κρύψου στις σκιές αλλά να βλέπεις το σπίτι και μόλις τελειώσω έλα να φύγουμε.
Το σκέφτηκε για λίγο και αποφάσισε να πάει να κρυφτεί. Μπορεί να ήταν δυνατή και ξεροκέφαλη αλλά δεν έπαυε να ήταν ένα 16χρονο κορίτσι. Μπήκα στον κήπο και αφού έψαξα λίγο το έδαφος βρήκα μια μικρή πέτρα.
-Ελπίζω να μην σπάσει το παράθυρο... αναλογίστηκα και πέταξα την πέτρα στο παράθυρο με το αναμμένο κερί. Λίγα δευτερόλεπτα μετά το χτύπημα στο παράθυρο εμφανίστηκε η λεπτή σιλουέτα μιας κοπέλας. Μου έκανε σήμα να πάω πίσω από το σπίτι και εγώ την ακολούθησα.

Όταν έφτασα στην πίσω μεριά είδα μια πόρτα και υπέθεσα ότι θα την περίμενα εκεί. Είχα καιρό να την δω και ήμουν λίγο ανήσυχος για το τι θα μου έλεγε. Μέσα στην ησυχία της νύχτας ακούστηκαν πεντακάθαρα βήματα πάνω στο ξύλινο πάτωμα του σπιτιού και ένα φως εμφανίστηκε στο παράθυρο της πόρτας. Όταν το φως έφτασε την πόρτα εκείνη άνοιξε και από πίσω της εμφανίστηκε η Irene. Ήταν μια όμορφη κοπέλα με καστανόξανθα, σγουρά, μακριά μαλλιά και πράσινα μάτια. Την ήξερα από όταν ήμασταν 14 όταν συναντηθήκαμε στις φτωχογειτονιές.
-Επιτελούς αποφάσισες να εμφανιστείς... είπε με γλυκιά αλλά ταυτόχρονα μελαγχολική φωνή.
-Ναι το ξέρω είμαι γουρούνι απλώς δεν ήξερα τι να πω όταν θα σε έβλεπα.
Εκείνη δεν είπε κάτι και απλώς χαμογέλασε.
-Τι με κοροϊδεύεις τώρα? Μερικές φορές δεν σας καταλαβαίνω εσάς τις γυναίκες... της είπα και της γύρισα την πλάτη.
-Leo...?
-Ναι? Της είπα και γύρισα προς αυτήν και τότε ο χρόνος πάγωσε.

Το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν τα χείλη της πάνω στα δικά μου. Είχα πάθει σοκ αλλά η αλήθεια ήταν ότι πάντα ένιωθα κάτι για αυτήν χωρίς όμως να της έχω πει κάτι. Δίχως να το σκεφτώ την πήρα αγκαλιά και μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα.
-Χαζούλι δεν ξέρεις ότι οι γυναίκες έχουν ένστικτο? Περίμενες να μην το καταλάβω από την αρχή? Μου ψιθύρισε στο αυτί.
-Απλώς μετά από ότι έγινε δεν ήξερα αν θα με έβλεπες ξανά με τον ίδιο τρόπο...
-Σσσσς... Το ξέρω ότι το έκανες για μένα... Και αν δεν ήσουν εσύ τώρα μπορεί να μην ήμουν καν εδώ.
-Ναι αλλά εγώ αύριο φεύγω... Τι θα κάνω τώρα που ξέρω?
-Θα προσέχεις λίγο παραπάνω για να επιστρέψεις πάλι σε μένα... είπε και μου χάρισε άλλο ένα από τα μαγικά της χαμόγελα.
Δεν κρατήθηκα και της έδωσα άλλο ένα παθιάρικο φιλί.
-Πρέπει να φύγω... Με περιμένει και η Arisa.
-Καταλαβαίνω... Και να προσέχεις...
Μου είπε και εξαφανίστηκε πίσω από την πόρτα της. Έμεινα για λίγο να κοιτάζω την πόρτα και μετά πήγα στο μπροστινό μέρος του σπιτιού.

Βγήκα από τον κήπο και κοίταξα δεξιά και αριστερά ψάχνοντας την Arisa. Κοίταξα και μια φορά προς το παράθυρο της Irene το οποίο δεν είχε πια φως. Ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό μου και όταν γύρισα πάλι στον δρόμο το πρόσωπο της Arisa ήταν ενοχλητικά κοντά με το δικό μου και είχε ένα βλέμμα γεμάτο υποψίες, απορίες και λίγο ενόχληση.
-Γιατί έχεις αυτό το περίεργο χαμόγελο? Τι κάνατε τόση ώρα? Δεν πιστεύω να της έκανες τίποτα! Ero-Leoooooooooo!!! Φώναξε και μου έχωσε μια μπουνιά στο στομάχι η οποία με γονάτισε πάλι.
-Δεν... έγινε κάτι... Της είπα ψελλίζοντας. Αλλά και να γινόταν είσαι μικρή για να καταλάβεις...
Είχε κάτσει και με κοίταζε με μάτια κουμπιά και γεμάτη απορίες ενώ εγώ σηκωνόμουν και ξεσκονιζόμουν.
-Άντε πάμε σπίτι... Η ώρα έχει πάει ήδη μία και έχουμε πρωινό ξύπνημα...
-Ας μην αργούσες!
-Σε κατηγόρησε κανείς?!
Και έτσι η χωρίς νόημα διαμάχη μας συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε σπίτι.

Μπήκαμε μέσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσαμε και κατευθύνθηκε ο καθένας στο δωμάτιό του. Μόλις έκλεισα την πόρτα έβγαλα τα ρούχα μου και ξάπλωσα στο ζεστό κρεβάτι μου. Ίσως να ήταν η τελευταία φορά που κοιμόμουν στα άνετα για μένα στρώματά μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την υπερένταση και κοίταζα το ταβάνι χωρίς λόγο. Γύρισα το κεφάλι μου και περιεργάστηκα το δωμάτιό μου μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο τόξο μου. Σηκώθηκα και το πήρα στα χεριά μου. Πήρα ένα βέλος από την θήκη μου και άνοιξα το παράθυρο αφήνοντας τον δροσερό αέρα της νύχτας να μπει μέσα. Έριξα πάνω μου το πουκάμισό μου αφού συνειδητοποίησα ότι κρύωνα και πήρα θέση βολής με στόχο ένα δέντρο μερικά μέτρα απέναντι από το παράθυρο. Πήρα βαθιά ανάσα και τράβηξα το βέλος. Υπολόγισα την ταχύτητα του αέρα από τα φύλλα του δέντρου και την απόσταση από την σκιά του που έπεφτε προς το σπίτι λόγο του φεγγαριού. Και όταν όλα ήταν σωστά άφησα το βέλος να φύγει και ακούστηκε ένας κρότος ακολουθούμενος από μερικά φύλλα που έπεσαν από το δέντρο. Χαλάρωσα το σώμα μου και πήρα βαθιές αναπνοές. Έκλεισα το παράθυρο έχοντας ηρεμήσει το μυαλό μου και άφησα το τόξο στην θέση του. Έπεσα πάλι στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι και πριν το καταλάβω με είχε πάρει ο ύπνος.

Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τον κόκορα του γείτονα να λαλεί και τις ακτίνες του ηλίου να πλημμυρίζουν το δωμάτιο. Την στιγμή που ήμουν έτοιμος να σηκωθώ άνοιξε η πόρτα με δύναμη και μπήκε μέσα η Arisa φωνάζοντας.
-Ακόμα να σηκωθείς?! Αμάν πια! Και θες να φύγεις και μόνος σου! Σηκωωωώ!!
-Καλά καλά πως κάνεις έτσι? Της απάντησα με απάθεια...
Εκείνη φούσκωσε τα μάγουλά της νευριασμένη έκανε καταβολή και έφυγε από το δωμάτιο.
Μετά από αυτό ήταν σίγουρο ότι θα της έλειπα και για αυτό με βασάνιζε όσο μπορούσε. Έχοντας μεγάλη όρεξη έβαλα τα ρούχα μου, έπιασα το τόξο και την φαρέτρα μου και πήγα στην κουζίνα όπου με περίμεναν όλοι, μαζί και ο σάκος μου, για να φάμε μαζί, εκτός από τον σάκο αυτός ήταν ήδη γεμάτος. Όλα κυλούσαν σαν να ήταν μια καθημερινή μέρα κάτι το οποίο με χαλάρωσε αρκετά. Είπαμε διάφορα ασήμαντα πράγματα, γελάσαμε και γενικά απολαύσαμε την όλη ατμόσφαιρα μέχρι που ήρθε η ώρα για να φύγω.