[Τέλος] A Failed Performance! The Bloody Circus! [Part 1]

Προηγούμενη Ιστορία:

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Η προηγούμενη στάση μας ήταν το Dawn Island παρ'όλο που δεν πάτησα στο έδαφός του. Οι τραυματισμοί μου από το Gecko παραήταν σοβαροί για να γιατρευτούν τόσο γρήγορα με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να μείνω στο κρεβάτι. Ο Jaggerjaw έκανε όλες τις υπόλοιπες δουλειές όπως ψώνια και φαγητό. Μία μέρα του ζήτησα να μου μάθει για την ιατρική, όμως όχι για να περιθάλπτω τους άλλους, αλλά για να χρησιμοποιώ καλύτερα και πιο εύστοχα το σπαθί μου στις μάχες, μιάς και εκείνος έχοντας ζήσει πολύ περισσότερο από το μέσο όρο του κοινού ανθρώπου είχε πολλές εμπειρίες. Έμαθα τα βασικά για αρχή αλλά μου έλειπε η πρακτική λειτουργία της επιστήμης. Τότε ήταν που βρέθηκαν μπροστά μας κάποιοι περιφερόμενοι ληστές τους οποίους κανόνισε ο Jaggerjaw. Έχοντας πλέον αρκετά πτώματα στην διάθεσή μου, φύγαμε από το νησί και εγώ ξεκίνησα τα πειράματά μου!
~~~Τέλος Περίληψης~~~

-Η βελτίωσή σου ξεπερνά κάθε προσδοκία μου. Είναι σαν να γεννήθηκες γι'αυτή τη δουλειά! Αλλά μην νομίζεις πως τελείωσαν όλα. Πρέπει να μάθεις ακόμα περισσότερα!
-Είναι λογικό! Αυτό είναι παιχνιδάκι για εμένα! Είμαι ακόμα στο 13ο πτώμα και έχω μάθει κάθε επικίνδυνο για τον αντίπαλο σημείο. Τι θα τα κάνω τα υπόλοιπα? Νομίζω πως μαζέψαμε πάρα πολλά! Και ήρθε η ώρα να τεστάρω τις γνώσεις μου σε κάποιον ζωντανό... Τί λες γι'αυτό Higuma? Fufufufu.....

Πλησίασα το ακίνητο σώμα του Higuma το οποίο ήταν δεμμένο όρθιο από τα χέρια και στερεωμένο σε έναν ξύλινο τοίχο του πλοίου. Τον είχαμε πάρει όμηρο από τότε που τον συναντήσαμε και έκανε το λάθος να μας επιτεθεί. Πήρα το νυστέρι που βρισκόταν στο έδαφος και χωρίς καν να το αποστειρώσω από τις ατελείωτες τομές σε άλλα πτώματα, το τοποθέτησα στον λαιμό του ληστή. Όμως εκείνος δεν είχε όλες του τις αισθήσεις. Το σοκ που είχε δεχτεί από την επίθεσή μου τότε στο Dawn Island και τα γεγονότα στα οποία έγινε μάρτυρας κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας τον είχαν αφήσει σε κατάσταση φυτού. Μπορούσε να καταλάβει τι λέγαμε αλλά δεν είχε την δύναμη να αντιδράσει. Και να μπορούσε να το κάνει, οι αλυσίδες στα χέρια του, τον απέτρεπαν. Κύλισα το νυστέρι από τον λαιμό του προς το στερνό του όπου και άσκησα λίγο περισσότερη δύναμη, με αποτέλεσμα να αρχίσει το αίμα να ρέει από την σχισμή. Ένα ξαφνικό ρίγος από το σώμα του, ως ανταπόκριση στην πληγή, με έκανε να καταλάβω πως δεν είχε χάσει την αίσθηση της αφής και του πόνου. Αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο ευχάριστα για εμένα αλλά όχι για τον ίδιο. Με σκυμμένο κεφάλι και χωρίς ίχνος λέξης θα γινόταν το τέλειο πειραματόζωο για τις πρακτικές μου. Απομάκρυνα το νυστέρι χωρίς να του προκαλέσω άλλη ζημιά και το πέταξα με ευστοχία στον κρόταφο ενός πτώματος. Έβγαλα το σπαθί μου και έκλεισα τα μάτια μου. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα και τότε, χωρίς να δω τον Higuma, έστρεψα το όπλο μου πάνω του και του επιτέθηκα με συγκεκριμένες και ακριβείς κινήσεις.

Σχεδόν ταυτόχρονα με κάθε κίνηση, μία επιφανειακή σχισμή εμφανιζόταν, τόσο λεπτή και ρηχή που ούτε το αίμα δεν μπορούσε να βγει. Όμως κάτι τέτοιες πληγές δεν ήταν για να σκοτώσουν τον αντίπαλο. Περίμενα τον Jaggerjaw να πάει στον Higuma και να εξετάσει τις σχισμές που προκάλεσα. Μετά από λίγα λεπτά, αφού ψιλάφισε τα κοψίματα, γύρισε και με κοίταξε.
-Όλα τέλεια. Η ακρίβειά των κινήσεών σου με εντυπωσιάζει. Με τέτοιες ικανότητες θα μπορούσες πολύ εύκολα να βρεις δουλειά ως ένας κοινός γιατρός. Δεν είναι αργά για εσένα Shinsuke. Γιατί δεν αλλάζεις γνώμη?
-Κοινός γιατρός? Δεν είναι αρκετό! Το να είμαι στο ίδιο επίπεδο με έναν κοινό γιατρό είναι ντροπή για εμένα. Δεν μπορώ να σταματήσω το έργο μου στην μέση!
-Ηρέμησε, πλάκα έκανα. Ο κοινός γιατρός δεν ξέρει καν πως να κάνει μία ακριβής τομή σε κάποιον. Φυσικά και ξεπερνάς την πλειοψηφία τους. Και να φανταστείς ότι δεν έχει περάσει ούτε μισός μήνας από τότε που ξεκίνησες...
-Δεν είναι αυτό που με εμποδίζει... Έχω έναν σκοπό μπροστά μου. Δεν ακολούθησα αυτόν τον δρόμο για να περνάω τον χρόνο μου. Υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα τα οποία πρέπει να τελειώσω και άλλα να αρχίσω. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει από αυτό που θέλω να κάνω στην ζωή μου.
-Ούτε αυτός ο Shouyou?
Το σώμα μου, στο άκουσμα αυτού του ονόματος ακινητοποιήθηκε. Δεν μπορούσα να κουνήσω κανένα μέλος του σώματός μου. Η μόνη κίνηση των μυών μου ήταν αυτή του τρέμουλου που με έπιασε.

-S-Shouyou? Δ-δεν ξέρω για ποιον μιλάς. Πώς σου ήρθε να ξεφωνίσεις αυτό το περίεργο όνομα? Πρώτη φορά ακούω κάτι παρόμοιο. Αναρωτιέμαι γιατί το έφερες στην συζήτησή μας...
Το σώμα μου αντιδρούσε μόνο του. Δεν έβρισκα λόγια να σταυρώσω παρά μόνο όσα έβγαιναν από μόνα τους. Βαθιά μέσα μου ήθελα να παγιδεύσω αυτό το όνομα. Δεν ήθελα να ξανακούσω γι'αυτό ποτέ ξανά. Έχασα τα λογικά μου μπροστά στην θέα του ονόματος. Όμως ήταν σημαντικό για εμένα και την ύπαρξή μου. Η αποφυγή του ονόματος με έκανε να καταλάβω πως το συναίσθημα που με είχε κατακλύσει ήταν ο φόβος. Φοβόμουν μήπως συμβεί κάτι για το οποίο δεν υπολόγιζα. Προσπάθησα να καλύψω αυτό το γεγονός αλλά κάτι υπήρχε στο μυαλό μου, το οποίο με ενοχλούσε. Ήταν σαν να είχε δημιουργηθεί ένα τεράστιο κενό στις αναμνήσεις μου. "Shouyou" ήταν ένα όνομα το οποίο με παρέπεμπε σε κάτι αλλά αυτό ήταν σκοτεινό. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να περιηγηθεί σε ένα τέτοιο σημείο.
-Ας γυρίσουμε στην προπόνησή μας. Δεν θα ωφελίσει σε τίποτα το να δεχτείς ψυχολογική επίθεση από εμένα καταλάθος. Γιατρεύτηκες πλήρως άρα δεν υπάρχει λόγος να προσέχουμε σε κάτι. Το μόνο που μας μένει είναι να αυξήσουμε το επίπεδο δυσκολίας. Έτοιμος?
Δεν είχα καταφέρει να πάρω τον πλήρη έλεγχο του σώματός μου μετά από την ξαφνική διακοπή του αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω το σπαθί μου προς τα πάνω του. Όρμησε πρώτος για να πάρει το πλεονέκτημα. Η αργή εκκίνησή μου μου κόστισε...

Το ξίφος του πέρασε ξυστά από το αριστερό πλευρό μου λόγω του πλαγίου σάλτου μου. Η επίθεση αυτή στόχευε κατευθείαν την καρδιά μου αλλά τελευταία στιγμή με τραυμάτισε μόνο με μία γρατζουνιά. Φαίνεται πως ο αντίπαλός μου είχε σοβαρέψει για τα καλά. Δεν θα μου άφηνε περιθώριο για ξεκούραση μέχρι και τη λήξη του χρόνου της μάχης μας. Η κίνησή του δεν τελείωσε εκεί. Συνδίασε την άστοχη επίθεσή του με ένα πλάγιο χτύπημα στο σημείο που με τραυμάτισε ελαφρά με αποτέλεσμα να πυροδοτίσει έναν αλυσιδωτό πόνο που έφτασε μέχρι και τον ώμο μου. Χρησιμοποίησε επείτηδες ένα τέτοιο κόλπο για να πετύχει ορισμένο νεύρο και έτσι να μοιράσει τον πόνο μου σε πολλαπλά σημεία. Φυσικά, το μοίρασμα του πόνου σε πολλές περιπτώσεις είναι θετικό αλλά στην δική μου σήμαινε το αντίθετο. Σιγά σιγά ένιωθα τις συνέπειες αυτού του πόνου. Όλο το μέρος αριστερά από το στερνό μου, μαζί με τον ώμο μου άρχισαν να μουδιάζουν. Είχα προσωρινά χάσει τον έλεγχο του αριστερού μου χεριού, κάτι που κατέβασε υπερβολικά το μαχητικό μου επίπεδο. Παράλληλα, ήταν πολύ εύκολο, αν δεν υπολόγιζα τις κινήσεις μου σωστά, να χάσω την ισορροπία μου. Το θετικό ήταν ότι μία τέτοια κατάσταση δεν θα διαρκούσε για πάντα. Της έδινα 1 λεπτό! Προς ανταμοιβή του αντιπάλου μου για το "δώρο" που μου έκανε, έφερα την μύτη του σπαθιού μου να κοιτάζει στο έδαφος και αμέσως, το σήκωσα με την λεπίδα να κοιτάζει τον απειλητικό Jaggerjaw. Λόγω της επιθετικής στάσης του και της κοντινής του θέσης από εμένα, κατάφερα να σκίσω όλους τους επιδέσμους στο στήθος του, αποκαλύπτοντας το κάτασπρο και νεκρό δέρμα του.

-Αρκετά καλά... Αλλά δεν κατάφερες τίποτα ακόμα! Τώρα ξεκινά το καλό!!
Ξαναπετάχτηκε μπροστά με το ξίφος του τεντωμένο. Αυτή τη φορά έκανα ένα κατακόρυφο άλμα, μιας και η επίθεση ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Το άλμα μου, με κράτησε για αρκετό χρόνο στον αέρα ώστε ο Jaggerjaw να φτάσει με τον επίθεσή του ακριβώς από κάτω μου. Με το που το σώμα του βρέθηκε στην ίδια ευθεία με εμένα, τέντωσα με δύναμη τα πόδια μου, με στόχο το κεφάλι του. Τότε όμως, πάτησε γερά στο έδαφος και πήδηξε και εκείνος φτάνοντας σε χρόνο μηδέν στο ίδιο ύψος με εμένα. Τα μάτια του είχαν μετατραπεί σε αυτά του δολοφόνου, όχι ότι άλλαζαν και ποτέ. Αυτό και μόνο μου έδωσε ώθηση για να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο. Η επόμενη κίνησή μου θα κατέληγε κατευθείαν στον λαιμό του αν δεν έβαζε στην μέση, για άμυνα, το ξίφος του. Πάνω στην κλαγγή των όπλων μας, προσπάθησε να γλιστρήσει το ξίφος μέσα από το μόνο άνοιγμα που είχα, το αριστερό μου χέρι. Με στόχο το προσωρινά αναίσθητο μέλος του σώματός μου θα έριχνε τις πιθανότητές μου να νικήσω ακόμα πιο χαμηλά. Τα αντανακλαστικά μου έδρασαν πιο γρήγορα και ασκώντας την κατάλληλη πίεση στο όπλο του, με το σπαθί μου, το έδιωξα από την καταστροφική πορεία του, με μόνο μία γρατζουνιά στο μπράτσο για τίμημα. Ήταν η ώρα που νόμιζα πως η εναέρια μάχη μας είχε τελειώσει. Αποδείκτικα αμέσως λάθος. Η δύναμη με την οποία βάρεσα στην τελευταία μου κίνηση το όπλο του, τον ανάγκασε να δεχτεί αρκετή ορμή ώστε να ολοκληρώσει μία πλήρης στροφή γύρω από τον εαυτό του.

Το θέμα είναι πως είχα ήδη εκτελέσει την επίθεσή μου και είμουν σε μία στάση, στην οποία δεν μπορούσα να αντιδράσω και ούτε να κάνω κάποια κίνηση μέχρι να ακουμπήσω στο έδαφος. Αν άγγιζα κάτω, τότε θα είχα την ευκαιρία να αμυνθώ κατάλληλα ή να τον αποφύγω. Ο χρόνος κυλούσε πολύ αργά για εμένα καθ'όλη τη διάρκεια της πτώσης. Μετρούσα συνεχώς τα δευτερόλεπτα αλλά κάτι μου έλεγε πως ο χρόνος δεν προχωρούσε τόσο γρήγορα. Στην πραγματικότητα, τα 10 δευτερόλεπτά μου αντιστοιχούσαν σε ένα το πολύ δευτερόλεπτο κανονικά. Έριξα άλλη μία ματιά στον αντίπαλό μου, μόνο και μόνο για να δω την μύτη του ξίφους του να πλησιάζει το δεξί μου χέρι. Η οποιαδήποτε παρεμβολή της επίθεσής του είχε εξαφανιστεί από τις επιλογές μου. Ένιωσα την ατσάλινη και μυτερή αιχμή του όπλου του να διαπερνά την σάρκα μου, αφήνοντας πίσω της μόνο αίμα και πόνο. Τα πόδια μου βρήκαν επιτέλους επαφή με το ξύλινο πάτωμα του πλοίου, γεγονός που με χαροποίησε ελάχιστα. Το κακό είχε ήδη γίνει και θα συνέχιζε αν δεν έπαιρνα την πολεμική μου στάση ξανά. Υπήρξε όμως άλλο ένα πρόβλημα εδώ. Πάτησα γερά κάτω αλλά το χειρότερο συνέβη και έχασα στιγμιαία την ισορροπία μου από το μούδιασμα στην αριστερή περιοχή του θώρακά μου. Έπεσα κάτω και προσπάθησα να συνέλθω. Όταν η όρασή μου επανήλθε κανονικά, είδα τον Jaggerjaw κατά την διάρκεια της επόμενης επίθεσής του.
-Έχουν περάσει 2 λεπτά από την εκκίνηση της προπόνησης! Σου μένουν άλλα 8 λεπτά! Για να δούμε πως θα επιβιώσεις από εδώ!

Μόνο 2 λεπτά!? Είμουν αρκετά σίγουρος πως τουλάχιστον ο μισός χρόνος είχε καταναλωθεί σε όλη αυτή τη μάχη. Και τώρα έπρεπε να αμυνθώ? Σίγουρα δεν θα υπήρχε ίχνος ελέους από τον αντίπαλο, αλλά πως μπορούσα να κάνω κάτι μέσα σε αυτή τη ζάλη? Ο θάνατός μου έφτανε ακόμα πιο κοντά καθώς τα κλάσματα περνούσαν και δεν είχα την παραμικρή δύναμη να αντιδράσω. Όλες αυτές οι σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό μου μέχρι που ακούστηκε ένας εκωφαντικός ήχος από μακριά μας. Έστρεψα προς το σημείο εκείνο το κεφάλι μου και έμεινα στο θέαμα. Μία τεράστια κανονόμπαλα ερχόταν με αστραπιαία ταχύτητα προς το μέρος μας και ακόμα χειρότερα, ακριβώς στο σημείο που βρισκόμασταν εγώ και ο Jaggerjaw. Είχα μόνο μία αναπνοή να ξοδέψω μέχρι να μας φτάσει και έτσι ήταν αδύνατο να ειδοποιήσω τον άλλον. Αναγκάστηκα να μετατραπώ σε καπνό αυτόματα για να γλιτώσω την σύγκρουση, πράγμα που το κατάφερα. Η σύγκρουση έφτασε αμέσως μετά, όταν βρήκε τον Jaggerjaw στον ώμο και τον παρέσυρε μαζί της. Καταστροφή επήλθε και φλόγες τύλιξαν το πλοίο μας. Η έκρηξη που σημειώθηκε ήταν γιγαντιαία. Το πλοίο εξαφανίστηκε μονομιάς μέσα στην ακτίνα της έκρηξης. Ο Higuma μαζί του και δυστυχώς και ο Jaggerjaw. Άφησα να περάσει λίγος χρόνος ώστε να αναμιχθώ με τον καπνό από τις φωτιές που άναψαν στα αποκαίδια που σκορπίστηκαν στην θάλασσα. Κοίταξα την κατεύθυνση από την οποία ήρθε η κανονόμπαλα και κατάλαβα. Ήταν ένα νησί το οποίο εμφανιστεί χωρίς εμείς να το πάρουμε είδηση. Και σε ένα λιμάνι του, καταιγισμός ανθρώπων...

Ευτυχώς για εμένα, ο άνεμος φυσούσε προς την κατεύθυνση του νησιού. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία αυτή και πέταξα μαζί με την ροή του καπνού των συντριμμιών για να μην γίνω αντιληπτός. Λίγη ώρα αργότερα, έφτασα πάνω από το νησί και ξεκίνησα την κάθοδό μου. Πέταξα από την πίσω πλευρά του νησιού, σε σημείο όπου δεν μπορούσε να με δει κανείς. Έτσι ακούμπησα μετά από τόσο καιρό χώμα. Βρισκόμουν σε ένα δάσος το οποίο δεν έπιανε ούτε καν το 1/4 ολόκληρου του νησιού. Από ψηλά τα πράγματα δεν φαίνονταν και τόσο ευχάριστα για εμένα. Ένα πειρατικό πλοίο, αγκυροβολιμένο στο λιμάνι από το οποίο μας επιτέθηκαν πριν μαζί με εκατοντάδες κόσμο. Η πόλη που φιλοξενούσε το λιμάνι ήταν αρκετά μικρή και έτσι δεν θα μπορούσα να μπω ή ακόμα και να πλησιάσω, χωρίς να κάνω τις έρευνές μου. Και στην χειρότερη περίπτωση, θα είχα όλο το πειρατικό πλήρωμα πάνω μου ή και τους Marines του νησιού (αμφέβαλλα γι'αυτούς). Ξαναπήρα την μορφή του καπνού και έψαξα τριγύρω για κάποιο στοιχείο για να με βοηθήσει να σχηματίσω μία άποψη για την κατάστασή μου αλλά και του νησιού. Με μία πρώτη ματιά, δεν υπήρχε άλλο πλοίο πέρα από δικό τους άρα ή θα χρειαζόταν να τους το κλέψω (κάπως αδύνατο) ή να φτιάξω ένα δικό μου. Ο ήλιος έπεσε και άρχισε να βραδιάζει για τα καλά. Από τα πολλά πράγματα που δεν έπρεπε να κάνω ήταν φυσικά να μην ανάψω φωτιά. Αν με ανακάλυπταν την ώρα που κοιμόμουν θα ήταν σίγουρος θάνατος για εμένα. Βρήκα μία μικρή σπηλιά που σχημάτιζαν κάτι βράχοι και μπήκα μέσα. Όμως δεν το έκανα με την ανθρώπινη μορφή μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεις μέσα σε μία σπηλιά στο δάσος...

Είμουν δυστυχώς σωστός. Μία γιγαντιαία αρκούδα είχε ξαπλώσει, έχοντας πιάσει ολόκληρο τον χώρο. Ένα τέτοιο ζώο θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει στρώμα για το σώμα μου και να με καλύψει σε περίπτωση κινδύνου. Δεν έχασα χρόνο και υλοποίησα στιγμιαία το σπαθί μου ώστε να το χώσω στον λαιμό της κοιμισμένης καφέ αρκούδας. Η πληγή που της άνοιξα, αρκούσε για να γεμίσει την δίοδο οξυγόνου της με το ίδιο της το αίμα, καταλήγοντας σιγά σιγά στον θάνατό της. Όμως κάτι τέτοιο δεν έφτασε. Η αρκούδα σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να βαράει στα τοιχώματα της σπηλιάς σε κατάσταση τρέλας από την θανάσιμη πληγή. Το θετικό ήταν ότι δεν μπορούσε να φωνάξει στην κατάσταση αυτή. Αποτελείωσα το άτακτο πλάσμα με άλλο ένα χτύπημα με το σπαθί μου, βρίσκοντας την καρδιά του με την κόψη του. Έπεσε πάλι κάτω και προκάλεσε έναν έντονο θόρυβο που αντήχησε όχι μόνο στην σπηλιά αλλά και στο δάσος. Φοβήθηκα αρχικά μήπως με ανακαλύψουν αλλά έδιωξα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και απλά ξάπλωσα πάνω στο νεκρό σώμα της αρκούδας. Ο ύπνος πήρε τη θέση των αισθήσεών μου μέχρι την επόμενη μέρα, όπου ξύπνησα με έναν πρωτόγνωρο τρόπο. Ένιωσα μία κρύα επιφάνεια να ακουμπά τον λαιμό μου και όταν συνήλθα, πρόσεξα πως 3 άντρες είχαν μπει στην σπηλιά και ο ένας είχε τοποθετήσει το μαχαίρι του στον λαιμό μου. Οι άλλοι 2 γελούσαν βλέποντας το θέαμα. Η μικρή γρατζουνιά που μου προκάλεσε το μαχαίρι με έκανε να ξυπνήσω για τα καλά και να καταλάβω την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Τελικά με βρήκαν...

Πλησίασα το χέρι μου προς την θήκη του σπαθιού μου όμως οι αντίπαλοί μου δεν με άφησαν. Ένας από τους δύο που γελούσαν, ήρθε και μου πάτησε το χέρι κάτω ενώ ταυτόχρονα με έφτυσε στο πρόσωπο. Ο θυμός μέσα μου με έκανε να βράσω. Λίγες ήταν οι φορές που με ταπείνωναν τόσο στην ζωή μου και στις περισσότερες, ο υπεύθυνος δεν κρατούσε την ζωή του για πολύ.
-Άσε με... και σκούπισε το πρόσωπό μου από το φτύσιμό σου.
-Τί? Τί είπες μικρέ πειρατή?
-Άσε με... και σκούπισε το πρόσωπό μου από το φτύσιμό σου!!!
Μετατράπηκα ολόκληρος σε καπνό για να ελευθερώσω τα παγιδευμένα μου σημεία, το χέρι και τον λαιμό μου δηλαδή, και όταν το κατάφερα, υλοποιήθηκα για να χτυπήσω με όλη μου την δύναμη τον έναν στα μούτρα. Ο φόβος που ένιωσαν όταν έγινα καπνός πρέπει να ήταν αρκετός για να τους ακινητοποιήσει πλήρως. Η γροθιά μου τον πέτυχε, εκείνον με το μαχαίρι, μετωπικά στο στόμα, διαλύοντας την κάτω γνάθο του και πετώντας τον πίσω. Το αίμα του έμεινε στο χέρι μου για να αναμιχθεί με εκείνο των άλλων δύο που κοιτούσαν εμβρόντητοι τον σύντροφό τους να πετάει προς το ένα τοίχωμα της χαμηλής σπηλιάς. Σχημάτισα μία λεπίδα με το δεξί μου χέρι τεντώνοντας τα δάκτυλά μου και τα έστειλα αστραπιαία στον λαιμό του τύπου που καθόταν και γελούσε μόνο χωρίς να κάνει τίποτα άλλο. Το χέρι μου διαπέρασε τον λαιμό του και έφτασε στον αυχένα, όπου έπιασα την σπονδυλική του στήλη και την τράβηξα με υπεράνθρωπη δύναμη, δύναμη που εκλυόταν από την σαρωτική οργή μου!

Η ραχοκοκαλιά του κόπηκε, δίνοντας στο υπόλοιπο νεκρό σώμα μία φρικαλέα όψη. Ο μόνος που έμενε ήταν εκείνος που μου είχε χαρίσει αυτού του είδους την έκσταση θυμού. Το άτομο που τόλμησε να με φτύσει κατάμουτρα και να σταθεί ψηλότερα από εμένα. Η μπουνιά μου προσγειώθηκε στο μάγουλό του και τον πέταξε στον τοίχο. Το κεφάλι του χτύπησε εκεί σε μία αιχμηρή γωνία αλλά δεν τον έριξε αναίσθητο. Δεν τελείωσα μαζί του. Έσκυψα από πάνω του και με το αριστερό μου χέρι τον έπιασα από την μπλούζα. Το δεξί μου, του κατέστρεψε την μύτη με μία δυνατή επίθεση η οποία είχε και συνέχεια. Και με τα δύο μου χέρια πλέον ικανά, ξεκίνησα την σειρά γροθιών μου πάνω στο πρόσωπό του το οποίο μετά από λίγο άρχισε να παραμορφώνεται υπερβολικά και να χάνει την αρχική του μορφή. Το σχήμα που πήρε έμοιαζε με διάσπαρτο και τυχαίο πολύγωνο, που είχε και κάποιες καμπύλες σε ορισμένα σημεία. Όμως δεν συνέχισα. Δεν θα συγχωρούσα εύκολα μία τόσο προσβλητική πράξη. Τα χέρια μου άρχισαν να ματώνουν από το ίδιο τους το δέρμα καθώς πολλές πληγές άνοιγαν συνεχόμενα, σε ανταπόκριση με τις δυνατές μου επιθέσεις πάνω στα γερά κόκαλα του κεφαλιού του αντιπάλου μου. Ο λαιμός του είχε ήδη σπάσει και δεν μπορούσα να βρω κάποιο σημείο που να μην αιμοραγούσε εκτός από τα μάτια του. Ώρα να κοκκινήσουν και αυτά. Έχωσα βίαια τα δάκτυλά μου μέσα στα μάτια του και τα ξερίζωσα. Τα έλιωσα πέταξα στον πρώτο που χτύπησα. Χρησιμοποιώντας περισσότερο τον καρπί μου, κατάφερα μία παντοδύναμη επίθεση στο μέτωπό του και το άνοιξα κυριολεκτικά. Έσπασε και αποκάλυψε το τρομακτικό για πολλούς εσωτερικό του. Σηκώθηκα και έφτυσα το βαλσαμωμένο πτώμα στο πρόσωπό του, αν μπορούσε κανείς να το αναγνωρίσει έτσι όπως κατέληξε...

Έτρεμα... Το σώμα μου είχε διαρκείς σπασμούς και δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Φοβόμουν μία τέτοια κατάσταση από την τελευταία φορά που είχα έρθει σε ένα παρόμοιο σημείο. Το κακό ήταν ότι ήξερα πως να θεραπεύσω τον θυμό μου και την τρέλα. Χρειαζόταν να χυθεί κι άλλο αίμα, αίμα σκουπιδιών, και ήξερα καλά που θα το έβρισκα. Η καρδιά μου πονούσε και η αναπνοή μου είχε γίνει ένα δύσκολο ζήτημα. Τα αυτιά μου βούιζαν και σιγά σιγά έχανα και τον μηδαμινό έλεγχο που είχα. Δεν θα τον έχανα όμως. Μπορούσα ευτυχώς να δω ακόμα κανονικά. Βγήκα από την σπηλιά και εκτέθηκα στο πρωινό φως του ήλιου. Έκανε τόσο κρύο έξω που μπορούσα να δω την αυξημένη θερμοκρασία του σώματός μου να βγαίνει σε μορφή υδρατμού. Ακόμα και μετά την σφαγή μέσα στην σκοτεινή σπηλιά, η καρδιά μου δεν είχε ηρεμήσει στο ελάχιστο. Την ένιωθα να πάλλεται βίαια στο στήθος μου και να μου προκαλεί αυτόν τον περίεργο πόνο. Είχα νιώσει τον ίδιο θυμό και στο Cytherea όταν βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση και άκουσα μία φωνή να ηχεί από μέσα μου που ζητούσε αίμα. Το σώμα μου ξεκίνησε μόνο του την πορεία του προς την πόλη όπου υπήρχαν οι υπόλοιποι πειρατές αλλά λίγο πριν περάσει το πρώτο δέντρο μπήκαν και άλλοι μπροστά. Άλλα δύο άτομα που νόμιζαν πως θα μπορούσαν να με βλάψουν. Έκανα να κινήσω τα χέρια μου και τα πόδια μου αλλά δεν είχα πλήρη έλεγχο. Πλέον ένα τέρας με κυβερνούσε και μόνο αυτό. Το σπαθί μου χωρίς να το καταλάβω πετάχτηκε με τεράστια ταχύτητα προς έναν από τους δύο και τον τρύπησε στο στήθος, στέλνοντάς τον να καρφωθεί πάνω σε έναν κορμό. Έφτασα τον δεύτερο ο οποίος κρατούσε ένα σπαθί σε αμυντική στάση, αφού είδε τον σύντροφό του να σκοτώνεται τόσο εύκολα.

Τον κοίταξα κατάματα για να του δώσω μία γεύση γι'αυτό που θα ακολουθήσει. Έφερα τα χέρια μου πάνω στην λεπίδα του σπαθιού του και την κράτησα γερά. Αυτός άσκησε δύναμη για να τραβήξει το σπαθί του αλλά δεν μπορούσε. Το δικό μου αίμα κυλούσε πάνω στην κρύα επιφάνεια της λεπίδας. Την τράβηξα τόσο δυνατά που ήταν σαν να του στέλνω μήνυμα να το σπρώξει προς τα πάνω μου και να με καρφώσει. Έλαβε το μήνυμα αλλά είχα ήδη μετατρέψει το στήθος μου στο στοιχείο του φρούτου μου. Η κοφτερή λεπίδα απλά πέρασε από μέσα μου χωρίς να μου προκαλέσει ζημιά. Άφησα το σπαθί του και έκανα ένα βήμα μπροστά πλησιάζοντάς τον ακόμα περισσότερο. Αυτή τη φορά γράπωσα τα χέρια του από το μήκος των αγκώνων και τα έφερα σε μία ευθεία, αντίρροπα μεταξύ τους. Δεν μπορούσε να αντισταθεί στην δύναμη που του ασκούσα και φυσικά, στον τρόμο. Λίγο πριν την επόμενή μου κίνηση φάνηκα να χαίρομαι. Τότε ήταν που προσπάθησα με όλη μου την δύναμη να ξεριζώσω τα χέρια του από τους ώμους του. Περίεργοι ήχοι ακούγονταν κατά την διάρκεια της απόπειράς μου μέχρι που είδα αποτέλεσμα. Το δέρμα του άρχισε να σκίζεται ελαφρά σε μερικά σημεία αλλά ποτέ δεν έφτασα στο επιθυμιτό αποτέλεσμα. Δεν πέθανε αλλά λιποθύμισε από τον πόνο. Χωρίς να χάσω χρόνο πήγα και πήρα πίσω το σπαθί μου, που είχε μείνει πάνω στο νεκρό σώμα του πρώτου, κρατώντας ακόμα τον δεύτερο εχθρό. Με το όπλο μου, του έκοψα το ένα χέρι, ώστε αν ξαναξυπνήσει, να με θυμάτε καλά. Η λαβή μου πάνω στο χέρι ήταν τόσο δυνατή που κάποια κόκαλα ακούστηκαν να σπάνε, εκείνα του καρπού πιο συγκεκριμένα. Η θανατική μου ρέντα δεν θα τελείωνε καθόλου σύντομα...

Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι που τελικά έφτασα στο πρώτο σπίτι της πόλης. Το προσπέρασα και συνέχισα πιο βαθιά, προς το λιμάνι, εκεί όπου ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι πειρατές που είχαν καταλάβει την πόλη. Δεν υπήρχε καμία ψυχή όμως στους δρόμους. Τα παράθυρα των σπιτιών ήταν όλα κλειστά και οι πόρτες κλειδωμένες. Ζήτημα ήταν αν ζούσαν εδώ μόνο οι πειρατές που μας κατέστρεψαν το πλοίο. Τελικά ένιωσα το αλμυρό αεράκι της θάλασσας να χτυπάει στο πρόσωπό μου και να μου δίνει αυτό το ρίγος. Και όσο πιο πολύ προχωρούσα, τόσες περισσότερες φωνές άκουγα. Για να πω την αλήθεια, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την απόσταση μεταξύ εμένα και των φωνών λόγω της οργής που με είχε μουδιάσει ολόκληρο. Όλα έγιναν πιο ξεκάθαρα όταν κάτι άρχισε να με τραβάει προς τα πίσω. Κοίταξα το χέρι μου και είδα ένα σχοινί να έχει δεθεί πάνω του. Γύρισα για να κοιτάξω τι συνέβαινε αλλά το μόνο που είδα ήταν ένα τεράστιο κτήνος να μου επιτήθεται, πηδώντας πάνω μου. Η σκιά του με κάλυψε ολόκληρο σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το σώμα μου δεν αντέδρασε κατά τ'άλλα και έμεινε στην θέση του. Με το που ακούμπησε το έδαφος, με δάγκωσε στο χέρι και ασκώντας τιτάνια δύναμη, το έκοψε κατευθείαν, ή έτσι νόμιζε. Είχε αρπάξει το χέρι του πειρατή που είχα σκοτώσει πιο πριν και το έτρωγε με αργό και απολαυστικό ρυθμό. Και το είχα πάρει μαζί μου για να προκαλέσω τρόμο στους αντιπάλους... Κέρδισα χρόνο και κοίταξα από που ερχόταν το σκοινί που με είχε καθηλώσει. Ήταν ένας παράξενος τύπος που κρατούσε ένα μαστίγιο. Και από ότι φαινόταν, ήταν ο δαμαστής του θηρίου. Άρα αν σκότωνα αυτόν τότε θα σταματούσε και η καταστροφική πορεία του κατοικιδίου του. Όρμησα πάνω του χωρίς δεύτερη σκέψη....

Εκτίναξε το μαστίγιό του προς το σπαθί μου και το τύλιξε γερά. Έκανα να το στρέψω αλλού για να το κόψω αλλά δεν έπιασε και αντιθέτως προκάλεσε μία άλλη αλυσιδωτή ενέργεια από τον δαμαστή αυτή τη φορά. Τράβηξε το μαστίγιο και έτσι αναγκάστηκα να χάσω την ισορροπία μου φεύγοντας πιο μπροστά από ότι περίμενα. Ο στόχος του ήταν να μου πάρει το σπαθί αλλά αν δεν έπιανε αυτό, μπορούσε να με ρίξει κάτω όπως τώρα. Κρατούσα την λαβή του σπαθιού όσο πιο σφιχτά γινόταν ώστε να μην αποχωριστώ από αυτό. Το ένα μου πόδι παραπάτησε και έπεσα κάτω. Οι αγκώνες μου άγγιξαν το έδαφος πρώτοι και άρχισαν να σέρνονται, διαγράφοντας πίσω τους δύο γραμμές αίματος από τις πληγές που άνοιξαν. Έφτασα σε απόσταση ενός μέτρου όταν βρήκα την ευκαιρία να ανασηκώσω έστω και λίγο το πόδι μου και να πάρω ταχύτητα πατώντας με δύναμη κάτω. Και όταν είμουν έτοιμος να χώσω το σπαθί μου στον λαιμό του ένιωσα μία απειλητική αύρα από τα πλάγιά μου. Το αριστερό μου μάτι κύλισε προς τα εκεί για να δει τον επερχόμενο εχθρό. Το συναίσθημα της στιγμιαίας αποτυχίας μου να τον σκοτώσε με γέμισε. Μετατράπηκα κατευθείαν σε καπνό ώστε να αποφύγω τα θανατηφόρα σαγόνια του θηρίου που μου είχε ορμήξει για να με κατασπαράξει και εμφανίστηκα πάλι με την κανονική μου μορφή λίγο πιο πίσω, από το σημείο που ξεκίνησα. Το τεράστιο λιοντάρι δεν δίστασε να ξανακάνει την επίθεσή του κατά μέτωπο. Ετοίμασα το σπαθί μου φέρνοντάς το κάτω από το αριστερό μου χέρι και εκείνο πάνω από τον δεξί μου ώμο. Και όταν η απόστασή μας μειώθηκε στο θεμιτό ποσό, επιτέθηκα!

Mε το αριστερό μου χέρι να πλησιάζει ταχύτατα το πρόσωπο του λιονταριού, το έκανα να παύσει για ένα τουλάχιστον θαυματουργό κλάσμα, το οποίο με βοήθησε στην επόμενη κίνησή μου. Η λεπίδα του σπαθιού μου έσκισε τον αέρα και τελικά έφτασε στα σαγόνια του θηρίου. Ήταν η κατάλληλη στιγμή, τότε που άνοιγε το στόμα του για να με καταστρέψει. Το κοφτερό αντικείμενο διαπέρασε την σάρκα του λιονταριού με αποτέλεσμα να ανοίξει διάπλατα τα σαγόνια του. Είχα κόψει σε μεγάλο μήκος τα μάγουλά του οριζόντια, κάνοντάς το να χάσει την αίσθηση του χώρου στο στόμα του. Βρυχήθηκε από τον πόνο και άρχισε να τινάζει το κεφάλι του πέρα δώθε, σπέρνοντας παντού κυλίδες αίματος. Αυτό θα το κρατούσε απασχολημένο για λίγο, τόσο ώστε να αποτελειώσω τον πραγματικό μου εχθρό. Αντιθέτως όμως, γύρισε προς το μέρος μου και με μία απόπειρα να με δαγκώσει, με έσκισε με τα δόντια του στο χέρι. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Το είχα ήδη νευριάσει περισσότερο από πριν. Αν ξέφευγα κάπως από αυτή την κατάσταση θα είμουν αρκετά τυχερός. Τυχερός ή όχι, θα τους σκότωνα και τους δύο όταν έβρισκα την ευκαιρία. Πήρα διάφορους δρόμους και πορείες αλλά όλες έκλειναν στο τέλος από το λιοντάρι. Άρχισα να κινούμε σε τυχαίες διευθύνσεις χωρίς όμως να ξεπερνώ το αρχικό μου σημείο κατά πολύ. Είχα τραβήξει την προσοχή του απόλυτα, δυσκολεύοντας τον στόχο μου. Την στιγμή που πήγα να κάνω την επίθεσή μου, ένιωσα το χέρι μου να σταματάει και να μην κουνιέται. Το κοίταξα και ξαναείδα το μαστίγιο του δαμαστή να μπαίνει για άλλη μία φορά στον δρόμο μου.

Είχε έρθει πολύ κοντά μου και έτσι με είχε παγιδεύσει.
-Κουράστηκα...
Άφησα το χέρι μου να παρασυρθεί από τον δαμαστή και όταν το θεώρησα αναγκαίο να περιμένω την επίθεση του λιονταριού. Έχοντας γυρίσει στα πλάγια λόγω του μαστιγίου που είχε δεθεί στο χέρι με το σπαθί μου, από τα αριστερά μου είχα το θηρίο και δεξιά μου τον θηριοδαμαστή. Η στιγμή που περίμενα έφτασε επιτέλους, καθώς οι μυς των ποδιών του λιονταριού άρχισαν να κουνιούνται σχηματίζοντας χώρο για άλμα προς τα πάνω μου. Οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν όταν άκουσα τον δαμαστή να τον διατάζει.
-Σκότωσέ τον Richie!
Το λιοντάρι πήδηξε αμέσως με το που άκουσε την φωνή του. Τότε και εγώ, μη ασκώντας δύναμη στο φυλακισμένο μου χέρι, είπα να αλλάξω την κατάσταση. Με μία έκρηξη δύναμης, τράβηξα μέσω του μαστιγίου τον δαμαστή προς το μέρος μου, κάνοντάς τον να χάσει την ισορροπία του και να πεταχτεί στον άερα. Έσκυψα και εκτινάχτηκα μπροστά μου για να αποφύγω την μοιραία σύγκρουση. Το σχεδιό μου κύλησε πολύ ομαλά. Ο δαμαστής τελικά κατέληξε στο στόμα του ίδιου του του κατοικιδίου. Τα δόντια του λιονταριού έκοψαν το μαστίγιο, δίνοντάς μου την ευκαιρία να ελευθερώσω το χέρι μου. Είχε αφήσει πάνω αρκετά σημάδια και αιματώματα επιφανειακά. Όταν σηκώθηκα για να φύγω άκουσα ένα γέλιο να ηχεί από κάπου βαθιά. Ήταν από ένα κλειστό σημείο. Γύρισα και είδα το στόμα του λιονταριού αν ανοίγει σιγά σιγά...

Ο δαμαστής βρισκόταν εκεί άθικτος και με κοιτούσε με ένα ειρωνικό βλέμμα.
-Νόμιζες ότι θα με σκότωνε το ίδιο μου το ζώο? Τί αφελής...
-Απλά περίμενα αυτή τη στιγμή!
Κατάλαβα κατευθείαν πως είχε πάρει μία απορημένη έκφραση και με αργό ρυθμό εμφανιζόταν ο φόβος μέσα του. Πήδηξα στο κεφάλι του λιονταριού και έχωσα το σπαθί μου στη μουσούδα του, διαπερνώντας την και καταλήγοντας μέσα στο στόμα του. Δεν υπήρξε μεγάλη κραυγή, παρά μόνο ο τελευταίος ήχος του δαμαστή που βγήκε μαζί με μπόλικο αίμα. Ξέφυγα επιτέλους από το επικίνδυνο αυτό δίδυμο. Αν υπήρχαν όμως και άλλοι τέτοιοι μπροστά μου τότε δεν θα επιζούσα. Το άτυχο ζώο κλαψούρισε λίγο μέχρι που ένιωσα την λεπίδα μου να ταξιδεύει κατά μήκος του κεφαλιού του έως ότου έφτασε σε σημείο που γεύτηκε τον θάνατο. Έβγαλα το σπαθί μου από το δέρμα του και το θηκάρωσα. Έπρεπε να σκεφτώ τι θα έκανα. Υπήρχαν οι επιλογές της άμεσης δράσης και της ξεκούρασης. Και η δεύτερη ήταν τόσο ελκυστική που σε λίγο πιο δύσκολη περίπτωση, θα την ακολουθούσα χωρίς δισταγμό. Όμως το μυαλό μου λειτουργούσε ακόμα, σε αντίθεση με το σώμα μου, από το οποίο δεν είχα πάρει ακόμα τον πλήρη έλεγχο. Έκατσα κάτω και σκέφτηκα κάθε περίπτωση και κάθε αρνητικό στοιχείο στην κάθεμία επιλογή. Τα μάτια μου έκλειναν με την ώρα να περνά. Αν καθόμουν κι άλλο έτσι ήταν σίγουρο πως θα έπεφτα στα χέρια των εχθρών. Έσφιξα την γροθιά μου και την κατεύθυνα με δύναμη στο πόδι μου, προκαλώντας μου έντονο πόνο. Θα συνερχόμουν έστω και για λίγο...

Η ανάσα μου βάρυνε και οι μύες μου δεν με άκουγαν. Η μόνη κίνηση που μπορούσα να κάνω ήταν να σηκωθώ και να περπατήσω. Το πραγματοποίησα και αμέσως μετά έκανα το πρώτο βήμα μπροστά. Δεν θα συνέχιζα να πολεμάω σε τέτοια κατάσταση. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να βρω ένα ασφαλές μέρος να ξαπλώσω. Αλλά τα σπίτια ήταν όλα κλειδωμένα και σφραγισμένα. Αν προσπαθούσα με την βία να μπω σε ένα, όχι μόνο θα προκαλούσα θόρυβο αλλά και θα καταλάβαιναν την ζημιά που υπέστη το όποιο σπίτι. Προχώρησα μέσα από ένα στενό και βγήκα σε έναν παράλληλο δρόμο. Ήταν αρκετά πλατύς και συνειδητοποίησα αυτόματα πως δεν μου έκανε. Άνετα θα εντόπιζε κανείς την παρουσία μου. Ξαναγύρισα πίσω στην μικρή πλατεία με τους νεκρούς εχθρούς μου και έψαξα για άλλο δρόμο. Από ότι φαινόταν η πόλη συνοδευόταν μόνο από ορθάνοιχτους δρόμους. Κανένας ασφαλής για εμένα. Και τότε ακούστηκαν τα πρώτα βήματα. Ποδοβολητά και φωνές σε απόσταση 200 μέτρων περίπου. Από στιγμή σε στιγμή θα βρίσκονταν όλοι δίπλα μου. Χωρίς να έχω άλλη επιλογή, πήρα το μόνο στενό που υπήρχε, το προηγούμενο. Θα απομακρυνόμουν τουλάχιστον από τον κοντινό εχθρό. Στάθηκα στον τοίχο ενός σπιτιού και με προσοχή έλεγξα τις δύο πλευρές του δρόμου για τυχόν ανθρώπους η πειρατές. Όταν κατάλαβα ότι δεν υπήρχε κανείς τότε έκανα ότι μπορούσα για να τρέξω και να βρω κάπου κάλυψη.

Από την στιγμή που αποκαλύφτηκα στον φαρδύ δρόμο και μετά, σκεφτόμουν μόνο την άμυνα. Είχα ήδη φτάσει στα μισά του δρόμου, μέχρι που το μάτι μου έπιασε έναν μεγάλο κάδο γεμάτο με σκουπίδια. Θα έπεφτα άραγε τόσο χαμηλά? Καταπάτησα την αξιοπρέπειά μου χωρίς να το ξανασκεφτώ και άρχισα να βγάζω σακούλες γεμάτες σκουπίδια, τα οποία υπήρχαν εκεί για πολύ καιρό από ότι φαινόταν. Έφτιαξα λίγο χώρο για να χωρέσω εκεί μέσα και έκανα να ανέβω. Έντονος πόνος κατέστρεψε την ανοδική μου πορεία, ερχόμενος από το σημείο του δεξί μου ποδιού.
-Επέστρεφες στο σπίτι σου μικρό και ασήμαντο σκουπίδι?
Το σπαθί μου βρέθηκε αστραπιαία στο χέρι μου και στράφηκε στην κατεύθυνση του καινούριου προσώπου που εμφανίστηκε από το πουθενά. Όμως δεν είχε ακουστεί θόρυβος από παππούτσια. Μήπως τα τραύματά μου είχαν αμβλύνει την ακοή μου? Έκπληκτος, γύρισα και κοίταξα τον εχθρό μου. Δεν ακουμπούσε με κανένα σημείο του σώματός του στο έδαφος. Αντιθέτως, καβαλούσε ένα μονόκυκλο ποδήλατο με μεγάλη ευκολία. Το σπαθί στο χέρι του μου είχε προκαλέσει την ζημιά στο πόδι. Χωρίς να λογαριάσω τίποτα, όρμησα πάνω του για να ξεφύγω από την μαύρη τύχη που με ακολουθούσε. Παρ'ολ'αυτά, εκτός από τον μονοδιάστατο θυμό μου και την απελπισία μου, βρισκόταν και η χαρά. Χαιρόμουν και ένιωθα αγαλίαση κάθε φορά που εμπλακόμουν σε μία μάχη.

Γέλασε και άρχισε να μετακινείτε γύρω μου με μεγάλη ταχύτητα. Χρησιμοποίησα αρκετές φορές το σπαθί μου ως αμυντικό μέσο προς τις ατελείωτες επιθέσεις του που έφταναν πάνω μου από κάθε μεριά. Με είχε εγκλωβίσει και ο μόνος τρόπος για να φύγω από το πεδίο μάχης του ήταν να επανεγκλωβιστώ με τον δικό μου τρόπο. Έτρεξα προς τον τοίχο ενός σπιτιού και κόλλησα πάνω του, με αποτέλεσμα να μειώσω τις επιθέσεις του εχθρού μου και τις κινήσεις του.
-Ξέρεις να πολεμάς φίλε μου. Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον που σκότωσε τον Mohjie μαζί με το κατοικίδιό του. Ακόμα και εγώ έχω δυσκολίες ενάντιά του πολλές φορές.
Πήγα να του απαντήσω αλλά τότε κατάλαβα ότι είχα ξεμείνει από τα πάντα. Οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου και η αναπνοή μου είχε κερδίσει την πρωτιά στην δυσκολία εκτέλεσής της. Ζαλίστηκα για λίγο και αν το έδειχνα στον αντίπαλο τότε θα έπερνε εκείνος το πάνω χέρι. Για να μην το αφήσω αυτό να συμβεί, έκανα κατα μέτωπο επίθεση με το σπαθί μου σηκωμένο στον αέρα. Πριν καν τον φτάσω, τα μάτια μου έκλεισαν και το απόλυτο σκοτάδι επικράτησε. Δεν ξέρω τι συνέβη ακριβώς μετά από αυτήν την προσπάθεια. Και το επόμενο πράγμα, ένα λεπτό και απαλό φως να πέφτει στο αριστερό μου μάτι, το οποίο άνοιγε σιγά σιγά μαζί με το διπλανό του. Ήταν το φεγγάρι...

Όμως δεν ήταν πλήρες παρ'όλο που είχε πανσέληνο. Το μισό φαινόταν ενώ το άλλο είχε κρυφτεί πίσω από κάτι υλικό. Καθώς συνερχόμουν άρχισα να αντιλαμβάνομαι το μέρος που είμουν και το τι εμπρόκειτω να συμβεί. Βρισκόμουν μέσα σε ένα κλουβί. Τα χέρια μου και τα πόδια μου ήταν δεμένα, ενώ το σπαθί μου έλειπε μαζί με την θήκη του. Προσπάθησα να ελευθερώσω κάποιο μέλος μου αλλά ήταν αδύνατο. Γύρω μου δεν υπήρχε κανείς, αλλά ο καθένας μπορούσε να καταλάβει ότι βρίσκονταν άνθρωποι, και πολλοί μάλιστα, κοντά. Οι βίαιές μου κινήσεις στο κλουβί, σήμαναν συναγερμό στους φύλακες που με περιφρουρούσαν. Με είδαν και άρχισαν να με βρίζουν και να γελούν μαζί μου. Μου είπαν μάλιστα πως είμουν αρκετά τυχερός γιατί θα είμουν ο πρωταγωνιστής της βραδινής παράστασής τους. Κάλεσαν άλλους δύο και όλοι μαζί, σήκωσαν το κλουβί μου και άρχισαν να με μεταφέρουν προς το κέντρο των κραυγών. Μόλις με είδαν, τότε όλοι τους άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να με χειρονομούν. Με άφησαν μπροστά από έναν τύπο ντυμμένο κλόουν, ο οποίος καθόταν σε έναν ξύλινο θρόνο.
-Ένας τύπος σαν και εσένα σκότωσε τόσους πολλούς συντρόφους μου και έναν αρχηγό που είχα αναθέσει? Είσαι αρκετά δυνατός αλλά τελικά δεν μπόρεσες να επιβιώσεις στο νησί μου. Ελευθερώστε τον! Σήμερα σας έχω ετοιμάσει μία μεγάλη έκπληξη σύντροφοι! Ετοιμαστείτε! Γεμίστε τις κανάτες σας με κρασί και μπύρα και λουστείτε με αυτά! Το τσίρκο μας έφτασε στο Organ!!!

-Θα με διασκεδάσετε ε? Πάνε χρόνια από τότε που είδα παράσταση ζωντανά σε τσίρκο.
-Ηλίθιε... Δεν σε ενημερώσανε ακόμα? Εσύ θα μας διασκεδάσεις... Οδηγήστε τον στην σκηνή. Το τσίρκο θα ξεκινήσει σε 10 λεπτά.
Δύο κοκαλιάριδες από το πλήρωμά του με έπιασαν και με τράβηξαν μαζί τους μέχρι που με πήγαν πίσω από κάτι κουτιά, καλυμμένοι από το υπόλοιπο πλήθος. Εκεί, μου έδεσαν τα πόδια πιο σφιχτά από πριν και έκαναν το ίδιο με τα χέρια μου. Παράλληλα μου έκλεισαν και το ένα μάτι, τυχαία το αριστερό. Αφού με βάρεσαν αρκετές φορές στο στομάχι και στα πλευρά τότε έκριναν πως η κατάλληλη στιγμή έφτασε. Με σήκωσαν και με πήγαν σε μία τεράστια πλατφόρμα, όπου και με πέταξαν σαν τσουβάλι. Έκανα να σηκωθώ παρ'όλη τη δυσκολία με τα χέρια μου δεμμένα στην πλάτη μου και με τον πόνο από το στομάχι μου και τα πλευρά μου. Όλοι οι πειρατές είχαν συγκροτηθεί κάτω από την πλατφόρμα και περίμεναν το θέαμα. Τότε από το πουθενά εμφανίστηκε ο τύπος με το μονόκυκλο. Εκείνος ο καταραμένος που με έκανε να υποκύψω στα τραύματά μου και στην κούρασή μου. Και έτσι όπως κυλούσε ο χρόνος ακούστηκε η φωνή του κλόουν-καπετάνιου τους.
-Ξεκίνα Cabaji!
Ο αντίπαλός μου άρχισε να κάνει στροφές γύρω μου όπως και την τελευταία φορά στην μάχη μας. Το σπαθί στο χέρι του, διψούσε και το ένιωθα.

Η πρώτη του ξαφνική επίθεση, στέφθηκε με επιτυχία, σκίζοντας ελαφρά την πλάτη μου. Μπορούσα να μετατραπώ σε καπνό αλλά είχα άλλα πράγματα στο μυαλό μου. Όλοι οι λυσσασμένοι φίλοι του έπιναν και φώναζαν για κάθε μου κίνηση. Θα τους έδειχνα ότι ακόμα και δεμμένος και με ένα μάτι να λειτουργεί, πάλι ο αντίπαλός μου θα ήταν σε μειωνεκτική θέση. Η επόμενη επίθεσή του πέρασε ξυστά από το μέτωπό μου -αν δεν είχαν δράσει τα αντανακλαστικά μου, θα είμουν νεκρός- . Επαναλαμβανόμενες και συνεχόμενες κινήσεις, με έβαζαν σε δύσκολα σημεία μέχρι που η κατάλληλη στιγμή έφτασε για εμένα. Άργησε ελάχιστα και πρόλαβα να τοποθετήσω τα χέρια μου σε ακριβής θέση ώστε να κοπεί το σχοινί που τα έδενε. Ελευθερώθηκαν μέσα στο δευτερόλεπτο που πέρασε. Το πλήθος είχε σωπάσει για λίγο, έντρομο από τις ικανότητές μου. Αντιθέτως ο αντίπαλός μου χαμογέλασε και τότε άλλαξε τακτικές. Πλανώμενος ξανά κυκλικά μου, ξεκίνησε να μου επιτήθεται στο τυφλό μου σημείο, την αριστερή πλευρά, λόγω του μειωμένου μου οπτικού πεδίου. Δεν ήξερε φυσικά ότι είχα ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωή μου μόνο με το δεξί μου μάτι ενεργό και έτσι δεν μπορούσε να σκεφτεί πως θα ανέτρεπτα την κίνησή του. Το οριζόντιο τόξο που διέγραφε το σπαθί του, το ένιωθα σαν να το έβλεπα. Το δεξί μου μάτι, έπιανε την παραμικρή λεπτομέρια στους σωματικούς του μύες, δίνοντάς μου να καταλάβω την κατεύθυνση της κίνησής του. Ο μακαρίτης Jaggerjaw με έμαθε αρκετά πράγματα και ένα από αυτά ήταν να "πιάνω" την κίνηση του άλλου με βάση τους κοντινούς μύες. Κανείς δεν περίμενε το αποτέλεσμα αυτό...