[Αρχή-Παρελθόν] Listen and learn

Άφησα τα σπαθιά μου να βυθιστούν στην άμμο.Δεν ήταν η ενδεδειγμένη κίνηση, όμως ο αφόρητος πόνος στο στομάχι με ανάγκασε να διπλωθώ στα δυο...,Είδα τον δάσκαλο τις ξιφασκίας Uran να σέρνει απειλητικά τα γυμνά του πόδια προς το μέρος μου και να παίρνει θέση για το σαρωτικό χτύπημα Κάθε φορά που μονομαχούσα μαζί του , ένιωθα να παραλύω απο τον φόβο..
''Τι κάνεις εκεί μικρέ?'' με ρώτησε
Σήκωσα τα μάτια μου...Ο Uran είχε πάρει θέση μάχης και τα δυο ξίφη του ήταν έτοιμα για το διαγώνιο κόψιμο που θα μου έπαιρνε το κεφάλι..Τα δάχτυλά του τυλίχτηκαν σφιχτά γύρω απο τις λαβές.ήξερα πόσο ήθελε να ολοκληρώσει την κίνηση του και να απαλλάξει την σχολή απο αυτό την παρουσία μου για πάντα για πάντα..
όμως δεν τολμούσε...Δεν θα πείραζε ποτέ μαθητη του, όσο και αν το ήθελε αυτό
''Κουράστηκες απο τώρα?''Ρώτησε επιτακτικά..''Ο τρίτος σου σχηματισμός ήταν χειρότερος απο κάθε άλλη φορά''
Κούνησα το κεφάλι αρνητικά κι έσφιξα τα δόντια, πασχίζοντας να καταπνίξω άλλη μια κράμπα.
''Δεν είναι τίποτα sensei''..ίσιωσα το κορμί μου , με τα σπαθιά στραμμένα στο έδαφος.Ο Uran χαλάρωσε τ στάση του σώματός του κι έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω.

''Δεν είσαι έτοιμος για την τελετή''είπε..''Ποτέ δε θα σαι έτοιμος.Δεν μπορείς καν να ολοκληρώσεις την ακολουθία της προσέγγισης''.Γύρισε προς τους υποψηφίους που περίμεναν γονατιστοί στο τελείωμα την άμμου, και τους αγριοκοίταξε..''Οι σχηματισμοί σας πρέπει να είναι αψεγάδιαστοι αν θέλετε να προσεγγίσετε τους ανωτέρους σας και αυτομάτως να γίνεται επίσημα αναγνωρισμένοι πολεμιστές της πόλης μας.Καταλάβατε όλοι σας?''
'Μάλιστα sensei'' ήχησαν έντεκα κραυγές.
''Αν μου επιτρέπεται sensei, θα ήθελα να ξαναδοκιμάσω'' είπα κοπιάζοντας..Μια τρίτη κράμπα διαπέρασε το κορμί μου, όμως δεν κουνήθηκα..
-Όχι Tidus-san... Πήγαινε πίσω στον κύκλο...Δεν μπορείς να τα καταφέρεις...Μόνο καταστροφές φέρνεις''
Είδα τους υπόλοιπους υποψήφιους να με κοιτάζουν αμήχανα..
Απο εκείνη την ημέρα μου έμεινε και το παρατσούκλι .."Αυτός που φέρει την καταστροφή (stormbringer) " ..Έτσι με φώναζαν όλοι στην σχολή..Το εκλάμβανα σαν πείραγμα αλλα οι υπόλοιποι το έλεγαν για να με εμψυχώσουν καθώς το ιδιο παρατσούκλι είχε ο πατέρας μου ,Captain "stormbringer" Kodaka, ο υπεύθυνος της βάσης του νησιού και προστάτης του απο τους πειρατές και τους ληστές

Υποκλίθηκα και σταύρωσα τα ξίφη μου σε ένδειξη χαιρετισμού, μα την ίδια στιγμή φανταζόμουν πως βύθιζα τις δυο μου λάμες στο στήθος του..
Ανάμεσα στον κύκλο των υποψηφίων, είδα τον Ceifer να σαλεύει ανήσυχος και να σαρώνει με το βλέμμα του την αρένα
"Πίσω στον κύκλο, τώρα"φώναξε ο Uran..
Στάθηκα προσοχή και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω.Βιάστηκα..Η άμμος μαζεύτηκε κάτω απο το κουτσό μου πόδι με αποτέλεσμα να σκοντάψω και να το στραμπουλίσω..
Σωριάστηκα βίαια στο έδαφος..Ένα στιγμιαίο μούδιασμα, ο πανικός και έπειτα ο πόνος κατέλαβαν το σώμα μου..Ώμος,γοφός, γόνατο.Ο γοφός μου με πονούσε περισσότερο απ όλα.Κι αν είχα προκαλέσει περισσότερη ζημιά;
Άρχισα να ψηλαφίζω νευρικά το καλοσχηματισμένο μου ισχίο..Όχι , δεν ένιωθα πόνο.Τίποτα δεν είχε αλλάξει. Και ο πόνος στα υπόλοιπα μέρη του σώματός μου είχε αρχίσει να υποχωρεί.
Ο Ceifer σύρθηκε γονατιστός προς το μέρος μου, σκορπίζοντας παντού σκόνη..Τα γουρλωμένα μάτια του ήταν γεμάτα ανησυχία..Ο ανόητος - δεν ήξερε οτι έτσι έκανε τα πράγματα χειρότερα
"Tidus; είσαι κ.."
Η επιβλητική φωνή του Uran τον διέκοψε
"Στις γραμμές σας"

"Σήκω πάνω Tidus..Είσαι η ντροπή για την ένδοξη σχολή μας...Σήκω πάνω. "Κραύγασε..
Στηρίχτηκα στις παλάμες και στα γόνατά μου με όλες μου τις δυνάμεις, σε ετοιμότητα πάντα για μια τούμπα προς τα πίσω σε περίπτωση που αποφάσιζε να με κλοτσήσει ξανά ο Uran...Δεν υπήρξε όμως δεύτερο χτύπημα.Γαντζώθηκα απο τα σπαθιά μου και έσπρωξα όλο μου το είναι ,να σηκωθεί επάνω.Ακολούθησε και άλλη σουβλιά..Τα χρονικά μου περιθώρια στένευαν, έπρεπε μα επιστρέψω τάχιστα στον αφέντη-δάσκαλό μου πριν οι άλλοι δουν το αίμα.
Πάνε έξι μήνες απο τότε που με πρόδωσε το σώμα μου για πρώτη φορά, κι απο τότε ο αφέντης-δάσκαλός μου (uran) φιλούσε διαρκώς στην βιβλιοθήκη του (μακριά απο τα αδιάκριτα βλέμματα) προμήθειες απο μαλακά πανιά και σφουγγάρια..
Η καμπάνα της μισής ώρας είχε μόλις σημάνει.. ο Uran μου έδινε άδεια να φύγω, θα πρόφταινα να τρέξω σπίτι και να επιστρέψω πάλι πριν να ολοκληρωθεί η πρώτη ώρα προπόνησης..
"Sensei, μπορώ να αποσυρθώ μέχρι να σημάνει η επόμενη καμπάνα?" ρώτησα .
Το κεφάλι μου , ήταν χαμηλωμένο σε ένδειξη σεβασμού, όμως τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στα σκληρά και ανέκφραστα χαρακτηριστικά του Uran..Σίγουρα θα ήταν θετικός στην απάντησή του

O Uran σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα..
"Να επιστρέψεις τα σπαθιά σου στο οπλοστάσιο Tidus, και μην μπεις στον κόπο να γυρίσεις.Δεν πρόκειται να βελτιωθείς με μια δυο ώρες προπόνησης"
Λέγοντας αυτά , μου γύρισε την πλάτη και κάλεσε τον αγαπημένο του μαθητή, Barret , να με αντικαταστήσει στην άμμο..Με είχε αποβάλει
Ο Ceifer με κοιτούσε ταραγμένος.Οι δυο μας ήμασταν οι πιο αδύναμοι υποψήφιοι..Εκείνος ήταν μεν στην κατάλληλη ηλικία (12) όπως όλα τα αγόρια του κύκλου, όμως το μικροκαμωμένο σώμα του θύμιζε 8χρονο ..Απο την άλλη, εγω δεν ήμουν παρα μια αξιολύπητη φιγούρα..Τα παλιά τα χρόνια δε θα μας λογάριαζαν καν ως υποψηφίους..Κανείς δεν περίμενε να μας επιλέξουν για την αυριανή τελετη.Όλοι οι κύκλοι στοιχημάτων, έδιναν στον Ceifer απόδοση 40:1 και σε μένα 1.000 : 1...Μπορει να μην είχαμε τις πιθανότητες με το μέρος μας , όμως κανείς δεν γνώριζε με ποια κριτήρια θα μας εκριναν οι σοφοί γέροντες...
Προσποιήθηκα ένα χασμουρητό πίσω από την πλάτη του Uran για να κάνω τον Ceifer να χαμογελάσει.Τα χείλη του συσπάστηκαν, οι γραμμές έντασης όμως γύρω απ το στόμα του δε μαλάκωσαν..Άλλος ένας πόνος, ζούληξε το στομάχι μου.Κράτησα την ανάσα μου μέχρι να μου περάσει, έπειτα έκανα μεταβολή και περπάτησα προσεκτικά ως το μικρό οπλοστάσιο, σηκώνοντας την ψιλή άμμο με το σακατεμένο μου πόδι..Ο Ceifer είχε κάθε λόγο να ανησυχεί.

Μπορεί οι υποψήφιοι να μη μονομαχούσαν πλέον ωστόσο έπρεπε όλοι μας να αποδείξουμε τη δύναμη και την αντοχή μας στην τελετή με τα σπαθιά.Τουλάχιστον ο Ceifer μπορούσε να ολοκληρώσει όλους τους σχηματισμούς της προσέγγισης, έστω και με τρία απόδοση (μια απ τις χειρότερες.. Η κλίμακα αρχίζει απ το δέκα, το οποίο είναι το άριστο και τελειώνει στο 0 που είναι το χειρότερο)
Εγώ ποτέ δεν είχα καταφέρει να φέρω εις πέρας τις πολύπλοκες κινήσεις του τρίτου σχηματισμού μπροστά στον καθρέφτη.
Όλοι μας γνωρίζαμε το τεράστιο σωματικό και ψυχικό σθένος που απαιτούσε η επικοινωνία με τον πνευματικό μας κόσμο και η εξάσκηση αυτοσυγκέντρωσης μας για να αναπτύξουμε την δύναμη του Haki.Μια από τις φήμες που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους υποψηφίους ήταν πως η απόκτηση αυτής της δύναμης , σε καθιστούσε ανίκητο, όμως μέχρι στιγμής κανείς μας δεν είχε καταφέρει να χρησιμοποιήσει ένα απ τα τρία είδη Haki.Στράφηκα και κοίταξα.. Ο Uran παρακολουθούσε τον Barret να εκτελεί τον πρώτο του σχηματισμό..Με όλα αυτά τα γεροδεμένα κορμιά που συναγωνιζόμουν για να επιλεχθώ απ τους γέροντες , δεν είχα καμία ελπίδα επιτυχίας.
Στράφηκα προς τη βορειοδυτική κατεύθυνση του ορίζοντα και αυτοσυγγεντρώθηκα ως που είδα έναν απ τους γέροντες, τον Jetore. Εκείνος σαν να είχε διαισθανθεί την παρουσία μου , κύρτωσε τον λαιμό του και τίναξε την χαίτη του
Αν με επέλεγε , θα έπρεπε μα τον υπηρετήσω για είκοσι τέσσερα χρόνια .. Αρχικά θα μαθητευα στο πλευρό του κι έπειτα, μολις αυτός αποσυρόταν απο το αξίωμά του η δύναμή του μέσα απ τις γνώσεις που θα μου προσέφερε , θα περνούσαν σε μένα.Θα κέρδιζα αμύθητα πλούτη κι ας αναγκαζόμουν τελικά να καταβάλω στον αφέντη μου το είκοσι τις εκατό των απολαβών μου .Κανείς πια δεν θα τολμούσε να φτύσει ξανά προς το μέρος μου, να με χλευάσει η να αποστρέψει το βλέμμα του αηδιασμένος..Έτσι ήταν η παράδοση σε όλα τα χωριά του νησιού μας και όλοι τη σεβόμασταν.
Αν δεν με επέλεγε όμως, η μοναδική μου ελπίδα για επιβίωση θα ήταν να με κρατήσει ο αφέντης μου στο υπηρετικό προσωπικό εαν επέλεγα να παραμείνω στο νησί.Θα καταντούσα σαν τον Francis, εκείνο το χτικιάρικο αγόρι με το κακοσηματισμένο κορμί , μια μακάβρια παρωδία του ανθρώπινου σώματος..Πριν απο δεκατέσσερα χρόνια, η Rilla , μια απ τις ανύπαντρης υπηρέτριες ,. είχε γεννήσει τον Francis και παρόλο που ο αφέντης μου ένιωθε αποστροφή για το δύσμορφο βρέφος, τους είχε επιτρέψει να μένουν στο σπίτι του. Ο Francis δεν είχε ξεμυτίσει ποτέ απ το μικρό χωρο του υπηρετικού προσωπικού.Μόνιμη κατοικία του ήταν ένα κιλίμι πλάι στους φούρνους.Αν αποτυγχανα αύριο , δε θα χα τίποτα πια να περιμένω ,. παρα να φανεί ο αφέντης το ίδιο πονόψυχος απέναντί μου .
Προτού με ανακαλύψει. ( πανε τέσσερα χρόνια τώρα) εργαζόμουν σε αλυκές.Προτιμούσα χίλιες φορές να μοιράζομαι το καλίμι του Francis πλάι στους φούρνους παρα να επιστρέψω σε εκείνη τη μιζέρια.
Κοντοστάθηκα κι έστρεψα το νου μου προς τον γέροντα,. προσπαθώντας με τον νου μου να τον κάνω να αισθανθεί την παρουσία μου,.