To Baterilla Island[Τελος]

Εφυγα απο το Karate Island με την βαρκα που ειχα δανειστει απο τον καπετανιο μου πλεον Rikkido! Κατευθυνομουν προς το Baterilla Island οπου ειχα σκοπο να αντιμετωπισω εναν ξιφομαχο που μου ειχε προτεινει. Υστερα απο εκει θα πηγαινα προς το Warship Island οπου ειχα ως στοχο να ελευθερωσω το νησι απο κατι πειρατες που νομιζαν πως ειχαν αποκτησει δυναμη.
Η θαλασσα ηταν αρκετα καλη και ετσι με ευκολια εβλεπα μπροστα μου το Baterilla να μεγαλωνει ολο και περισσοτερο...

Εφτασα στο νησι και αφου περασα το λιμανι εδεσα το πλοιο μου σε μια απομερη παραλια στο πισω μερος του νησιου. Προχωρησα μεσα απο την πυκνη βλαστηση που ειχε το νησι, ειχα εναν μικρο χαρτη στο χερι μου και ετσι δεν ηταν ιδιαιτερα δυσκολο να βρω τον δρομο μου προς την πολη. Περασα μεσα απο το δασος και συντομα εβλεπα την αρχης της μικρης πολης του Baterilla Island, μπηκα μεσα και προχωρησα προς το κεντρο με στοχο μου να βρω ενα μερος να περασω το βραδυ, μιας που ενας δυνατος αερας ειχε σηκωθει και πολυ φοβομουν πως μια καταιγιδα με πλησιαζε...

Για καλη μου τυχη, βρηκα ενα μοτελ σχετικα ευκολα, εκλεισα ενα δωματιο και αφου τοποθετησα τα πραγματα μου επεσα για υπνο. Η αληθεια ειναι πως ενιωθα το σωμα μου καταρακωμενο απο το ταξιδι και απο τις μαχες στο Karate Island. Ετσι λοιπον μεσα σε μερικα λεπτα, με πηρε ο υπνος, το πως περασε η ωρα δεν το καταλαβα και ετσι λες και ειχαν περασει μονο πεντε λεπτα, μια φωτεινη αχτιδα ηλιου με ξυπνησε. Σηκωθηκα σιγα σιγα και αφου επληνα το προσωπο μου, ετοιμαστηκα και κατεβηκα προς την ρεσεψιον του μοτελ. Ρωτησα το παιδι που ηταν εκει, που θα μπορουσα να βρω κατι για να φαω. Μου εδειξε ενα μικρο μαγαζακι στην απεναντι μερια του δρομου, μου ειπε πως παροτι ειναι μικρο ειναι απο τα καλυτερα μερη για φαγητο πανω στο Baterilla...

Τον ευχαριστησα και βγηκα απο το μοτελ, περασα στην απεναντι μερια του δρομου και μπηκα στο μικρο μαγαζακι. Ενας ανθρωπος ηταν μονο μεσα, μαλλον αυτος ηταν ο ιδιοκτητης αλλα και το προσωπικο του μαγαζιου, αλλωστε ειχε μονο πεντε τραπεζια, δεν χρειαζοταν και καποιον αλλο για βοηθεια.
Εκατσα σε ενα τραπεζι και αφου παρηγγειλα, τον ρωτησα αν μπορουσα να δανειστω λιγο την εφημεριδα που ειχε μολις ερθει. Μου ειπε πως μπορουσα να την διαβασω οσο θελω, ετσι λοιπον την πηρα και αρχισα να διαβαζω στα προσφατα θεματα. Ηθελα να δω αν ειχε γινει γνωστος ο χαμοσ που ειχαμε κανει με τον Rikkido στο Κarate Island.

Ξεκινησα να διαβαζω την εφημεριδα ψαχνωντας απελπισμενα σχεδον, αλλα ματαια, δεν βρηκα τιποτα σχετικο με την μαχη μας με τους Μαριν. Αυτο θα μπορουσε να σημαινει δυο πραγματα μονο, ειτε η κυβερνηση το ειχε καλυψει, ειτε δεν το ειχε μαθει ακομα...
Το πρωτο μου φαινοταν σχεδον απιθανο, μιας που οταν ενας πειρατης σαν τον Rikkido αρχιζει και μαζευει ατομα γυρο του ενω συγχρωνος καταστρεφει μια μια τις βασης των Μαριν στις αρχικες θαλασσες, δεν ειναι και τοσο ευκολο το να καλυψει κανεις την ολη κατασταση...
Η αληθεια ειναι πως ο καπετανιος μας ειχε μαζεψει αρκετα καλα ονοματα μεχρι τωρα, απο οτι εμαθα απο μια μικρη ερευνα που εκανα, ο Vincent και η Μια δεν ειχαν πολυ μεγαλο bounty, ο πρωτος ειχα 15.000.000 και η Μια ειχε 7.000.000. Ομως ο Vincent ηταν χρηστης logia φρουτου και η Μια ενος πολυ δυνατου paramicia απο οτι ειχα μαθει...

Οσο για μενα ειχα και τα δυο, το bounty μου πλεον ηταν 43.000.000 και το φρουτο που ειχα ηταν το ιδιο σπανιο με ενα logia. Καθως τα σκεφτομουν ολα αυτα ηρθε το φαγητο μου, ετσι λοιπον αφησα για λιγο την εφημεριδα στην ακρη και αρχισα να τρωω, ηταν κατι παραπανω απο πεντανοστιμο, ειχε δικιο το παιδι στο μοτελ που με εστειλε εδω. Το πιατο σχεδον αμεσως ειχε αδειασει και συντομα ζητησα δευτερη μεριδα απο τον μαγαζατορα, εκεινος με ενα χαμογελο μου ειπε πως θα μου το εφερνε αμεσως!
Συνεχισα να διαβαζω την εφημεριδα και να σκεφτομαι πως απο εδω και περα σχεδον ολα θα αλλαξουν, ημουν σε ενα δυνατο πληρωμα, οποτε οσο και να προσπαθουσα να αναδειχθω μονος μου στο παρελθον, τωρα αν εκανα εστω και μια κινηση θα το μαθαινε ολος ο κοσμος σχεδον αμεσως... Για καποιο περιεργο λογο ομως, αντι να φοβαμαι, ενα χαμογελο σχηματιστηκε σιγα σιγα στα χειλι μου, δεν εβλεπα την ωρα να παω στην Grand Line και να δω την δυναμη που ολοι λενε....

Το δευτερο πιατο μου εφτασε και ετσι αφησα μια και καλη την εφημεριδα, εφοσον δεν ειχα δει κατι σχετικο με τα γεγονοτα που εγιναν δεν περιμενα καποια σημαντικη αυξηση στο bounty μου οποτε δεν ειχα κατι να περιμενω... Εφαγα και αφου πληρωσα σηκωθηκα και βγηκα απο το μαγαζι με σκοπο να παω μια μικρη βολτα στην πολη, δεν ειχε τυχει ποτε να ερθω στο baterilla και ετσι κοιταγα γυρω μου με αρκετα μεγαλο ενδιαφερον, ειχα ακουσει πολλα για το νησι αυτο και σιγουρα ολα οσα λεγονταν ηταν αληθεια. Ηταν λες και ολο το νησι ειχε φτιαχτει για εναν και μονο λογο, το να ειναι ομορφο, ακομα και η αρχιτεκτονικη των κτηριων ηταν το κατι αλλο. Μαλλον για αυτο ο δρομος ηταν γεματος με τουριστες, περπατωντας βρηκα εναν ντοπιο, ο οποιος μου ειπε πως καθε χρονο ερχονται ολο και πιο πολλοι τουριστες...

Αυτο ομως που με ενδιεφερε πιο πολυ απο ολα τα αλλα ηταν πως εδω, συμφωνα με οσα ειχαν βγει στον εξω κοσμο παντα, ειχε γενηθει ο γιος του Βασιλια των Πειρατων Col D. Roger, το ονομα του παιδιου ηταν Portgas D. Ace, ειχε παρει το ονομα της μανας του... Το Baterilla Island ηταν σιγουρα ενα ιστορικο νησι που αξιζε να επισκευτει κανεις, ειτε για προσωπικους λογους οπως εγω, ειτε και ως τουριστας. Συνεχισα να προχωραω βλεπωντας ολο και πιο συναρπαστικα πραγματα, συντριβανια και αλλα διακοσμητικα χτισματα ειχαν την τιμητικη τους εδω περα. Καποια στιγμη εκει που πηγαινα ανεμελος, απολαμβανοντας την διαδρομη ενας ανθρωπος επεσε πανω μου, μου ζητησε βιαστικα συγγνωμη και εφυγε τρεχωντας. Συντομα ομως καταλαβα πως το πουγκι με τα λεφτα μου ελειπε, γυρισα απεναντιας και αρχισα να τρεχω προς το μερος που εφυγε ο κλεφτης...

Δεν μπορουσα να τον βρω πουθενα και ετσι διχως να εχω αλλη επιλογη μεταμορφωθηκα και πεταξα ψηλα για να επιβλεπω ολη την πολη, η καλη μου οραση και η ταχυτητα μου θα ηταν οτι πρεπει για να τον πιασω. Καποια στιγμη τον ειδα να τρεχει πανω σε κατι σκεπες σπιτιων, μονομιας βουτηξα και μεσα σε δευτερολεπτα του ειχα ανακοψει τον δρομο, σαστισμενος απο αυτο που μολις ειχε δει εμεινε ακινητος και με κοιτουσε.
Φερε πισω τα λεφτα μου! του ειπε κοιτωντας τον στα ματια...
Αρνηθηκε και εβγαλε ενα μαχαιρι για να με πολεμησει...
Πολυ καλα λοιπον, αλλα να ξερεις πως δεν μπορω να εγκυηθω πως δεν θα πεθανεις...

Το να το στεκεται κανεις πανω στην σκεπη ηταν αρκετα δυσκολο, ποσο μαλλον το να πολεμαει κιολας... Προσπαθουσα να βαρεσω τον αντιπαλο μου αλλα δυστιχως για μενα οι κινησεις του εκει πανω εδειχναν να ειναι τουλαχιστον δυο φορες πιο γρηγορες απο τις δικες μου, λενε πως οι σκεπες ειναι οι δρομοι των κλεφτων και απο οτι εβλεπα στη μαχη αυτη μαλλον τα λεγομενα συναντουσαν την αληθεια...
Ωστοσο πλεον η ηττα δεν ηταν στα σχεδια μου, μια ηττα δικη μου θα σημαινε αυτοματα και μια ηττα του πληρωματος μου και αυτο ηταν κατι που δεν μπορουσα να επιτρεψω να γινει... Μεταμορφωσα τα χερια μου και πεταξα, αν δεν μπορουσα να πολεμησω απο το εδαφος θα πολεμουσα απο τον αερα...

Πλεον ειχα ενα μικρο πλεονεκτημα μιας που η ταχυτητα μου ειχε αυξηθει κατα πολυ και περαν αυτου πλεον επιτεθομουν με τα ποδια μου, που ειναι ισα με τρεις φορες πιο δυνατα απο τα χερια μου. Ο αντιπαλος μου φαινοταν να αρχιζει να χανει τον ελεγχο που μεχρι τωρα διατηρουσε, συνεχισα να του επιτεθεμαι συνεχως, διχως να του δινω περιθωρια να ξεκουραστε ή να παρει μια ανασα. "Αν δεν μπορω να τον νικησω αλλιως τοτε σιγουρα θα νικησω την αντοχη του" σκεφτηκα καθως αλλη μια επιθεση μου ειχε βρει τον στοχο της... Αρκετα χτυπηματα πλεον περναγαν απο την αμυνα του, στοχευα στα πλευρα να τον βαραω, ηξερα πως οσο πιο πολυ τον βαραω εκει τοσο πιο γρηγορα δεν θα μπορει να παρει ανασα και τελικα θα χασει!

H τεχνικη μου εδειχνε να εχει αποτελεσματα μιας που μετα απο λιγο, ο αντιπαλος μου εδειχνε σοβαρα σημαδια κουρασης, ειχε λαχανιασει και ισα που μπορουσε να αποκρουσει τα χτυπηματα μου, οσα προλαβαινε τουλαχιστον. Απο την αλλη εγω ημουν μια χαρα, οσα χτυπηματα και αν ετρωγα απο τα μαχαιρια του, το σωμα μου γιατρευοταν αυτοματα χαρη στις ικανοτητες του φρουτου μου. Εκανα μια προσποιηση πως θα τον βαρεσω στα αριστερα και μολις πηγε να μπλοκαρει το αλλο μου ποδι εφυγε με ταχυτητα και "προσγειωθηκε" στο κεφαλι του, πετωντας τον πισω...

Σηκωθηκε σχεδον αμεσως αλλα φαινοταν πλεον καθαρα πως δεν θα αντεχε για πολυ ακομα, οι συνεχομενες μου επιθεσεις του ειχαν κοψει την ανασα και το τελευταιο χτυπημα τον ειχε ζαλισει αρκετα...
Προσγειωθηκα και εκανα ξανα τα χερια μου κανονικα, επιασα το μαχαιρι μου και καθως τον πλησιαζα του ειπα:
Σου δινω μια τελευταια ευκαιρια να επιστρεψεις αυτο που μου εκλεψες... Μην την σπαταλησεις...
Με κοιταξε και με τρεμαμενη φωνη ειπε:
Τοση δυναμη, δεν μπορει να υπαρχει σε εναν ανθρωπο, η δυναμη ενος θεου δεν αρμοζει σε εναν ανθρωπο...
Δεν ειναι ενος θεου, αλλα ενος διαβολου... του ειπα καθως η λεπιδα του μαχαιριου μου ηταν πλεον πανω στον λαιμο του...
Και τωρα λεγε, τι αποφασιζεις? Θες την ζωη σου ή τα λεφτα μου? συνεχισα στον ιδιο παγερο τονο με πριν...

Το βλεμμα του αλλαξε, ο φοβος για τον θανατο ηταν μεγαλυτερος απο την διψα του για χρημα. Κατεβασε το κεφαλι του, αποδεχομενος την ηττα του, υστερα επιασε το πουγκι με τα λεφτα μου και μου το επεστρεψε. Με κοιταξε και μου ειπε:
Οριστε τα λεφτα σου, δεν τα εχω πειραξει, ειναι ολα εκει... Σε παρακαλω χαρισε μου την ζωη...
Παρολο το ικευτικο του υφος σε αλλους καιρους δεν θα εδειχνα τοσο επιηκεια, συνηθως οποιος πειραζε κατι δικο μου εβρισκε και τον θανατο απο κατι δικο μου... Αλλα για καποιο περιεργο λογο αποφασισα να μην τον πειραξω, πηρα τα λεφτα μου και απομακρυνθηκα απο κοντα του... Γυριζωντας την πλατη μου για να φυγω του ειπα πως ηταν τυχερος αυτη την φορα, αλλα καλα θα εκανε να μην ξαναεμφανιστει μπροστα μου μεχρι να φυγω απο το νησι...
Δεν μιλησε αλλα ξερω πως συμφωνουσε και σιγουρα δεν ειχε καμια ορεξη για αλλη μια τετοια μαχη...

Συντομα ειχα κατεβει απο την σκεπη του σπιτιου και κατευθυνομουν και παλι προς τον κεντρικο δρομο, σκοπος μου ηταν να μεινω αλλη μια μερα και υστερα θα εφευγα για τον επομενο προορισμο μου. Σκοπευα να βρω εναν τροπο να επιστρεψω στην East Blue, αλλα για να γινοταν αυτο θα επρεπε να διανυσω εναν μικρο δρομο ακομα στην South... Βγηκα στον κεντρικο δρομο και πηγα δεξια προς το μοτελ που εμενα, ο κοσμος συνεχιζε να ειναι πολυς και ολος ο κεντρικος δρομος ηταν γεματος... Στον δρομο προς το ξενοδοχειο, ενας μικρος πανικος προκληθηκε, διχως να εχω καταλαβει αλλα διχως να εχω δωσει και σημασια στο τι γινοταν πισω μου, συνεχισα ακαθεκτος, ομως μια φωνη με σταματησε...
Πειρατη Roni D. Razor, ειμαστε εδω για να σε συλλαβουμε...
Γυρισα και κοιταξα, δεκα Μαριν ηταν πισω μου και πισω απο αυτους, ο κλεφτης...

Σοβαρα τωρα το εννοειτε αυτο που λετε??? Πριν λιγες μερες κατεστρεψα μια ολοκληρη βαση και περιμενετε πως θα με σταματησετε εσεις οι δεκα??? τους ειπα ειρωνικα!!
Οσο για σενα... Θα σε κανονισω σε δυο λεπτα... ειπα κοιτωντας προς την μερια του κλεφτη, δυστυχως για μενα ομως αυτο δεν ισχυε... Στο ακουσμα των λεξεων αυτων, ο κλεφτης εβαλε φτερα στα ποδια του και εξαφανιστηκε απο το οπτικο μου πεδιο...
"Γιατι πρεπει παντα να τρεχει αυτος ο ανθρωπος???" σκεφτηκα απο μεσα μου, κοιταξα ξανα τους Μαριν.
Λοιπον τι λετε? Θα παιξουμε λιγακι? ειπα και επιτεθηκα, δεν προλαβαν καν να με δουνε, οι δυο πρωτοι επεσαν μεσα σε δευτερολεπτα αναισθητοι, υστερα επεστρεψα στην αρχικη μου θεση...
Λοιπον? Δυο μηδεν το σκορ...
Μη... μη φοβαστε, για αυτον η...ηρθαμε αλλωστε... ειπε τρεμαμενα ενας απο τους Μαριν...

Οοο ναι! Για μενα ηρθατε και θα παρετε την αναλογη υπηρεσια... ειπα και ξαναεπιτεθηκα, αυτη την φορα χρησιμοποιησα το μαχαιρι μου και το αιμα τρειων απο τους Μαριν εβαψε τον δρομο κοκκινο, επεσαν κατω αλλα δεν ηταν νεκροι, ηθελα να ζησουν για να πουν στους ανωτερους τους τι εγινε και ποιος τους το εκανε αυτο...
Οι υπολοιποι πεντε ειχαν μεινει ακινητοι σαν παγωτα, φαινονταν μικροι σε ηλικια οποτε μαλλον ηταν απο τους νεοεισαχθεντες Μαριν, τους ειπα πως δεν προκειτε να τους πειραξω, θα τους αφηνα να μπορουν να κουβαλησουν τους υπολοιπους "φιλους" τους...
Εφυγα ανενοχλητος απο εκεινο το σημειο, η κινηση στον δρομο πλεον ειχε μηδενιστει, μιας που οι περισσοτεροι ειχαν καταλαβει ποιος ειμαι και οσοι δεν ηξεραν ειχαν δει την μαχη με τους Μαριν...

Εφτασα στο μοτελ και πληρωσα ανεβηκα πανω στο δωματιο μου και μαζεψα γρηγορα γρηγορα τα πραγματα μου, πλεον ηξερα πως οσο πιο πολυ μεινω στο νησι αυτο τοσο χειροτερα θα γινουν τα πραγματα... Μεσα σε λιγα λεπτα ολα μου τα πραγματα ηταν και παλι μαζεμενα, κατεβηκα στη ρεσεψιον και βγηκα απο το μοτελ, κατευθυνθηκα προς το λιμανι. Συντομα ειχα φτασει και παλι στην βαρκουλα μου, την ελυσα μπηκα μεσα και ανοιξα πανια, πισω μου το Baterilla Island με αποχαιρετουσε και μπροστα μου η καταγαλανη θαλασσα με καλοδεχοταν...

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: -
Player of the Month Points: 4
Beli: 15.000
Bounty/Fame Points: 2.000.000
Παρατηρήσεις: Νομίζω γνωρίζεις κι εσύ ο ίδιος το λόγω που για άλλη μία φορά ιστορία σου παίρνει τόσα λίγα μπέλλι. Μάλιστα πήρες λίγο παραπάνω επειδή δεν την τελείωσες στα 15 ποστ αλλά έκανες λίγα ακόμη και η περιγραφή στην πρώτη μάχη σου ήταν αρκετά καλή.