[Τελος]I AM THE LIGHT!!!MY TRUE POWERS EXPLODE!!!

"Link προηγούμενης ιστορίας":

Στην προηγουμενη ιστορια επεστρεψα στο Asuka Ιsland οπου μετα απο μια πολυ σκληρη μαχη
καταφερα να νικησω τον Saga και ετσι τον ελευθερωσα απο το καταραμενο σπαθι που τον ειχε υπο την εξουσια του.Ωστοσο σε αυτη την μαχη αποκομισα ενα πολυ σοβαρο τραυμα το οποιο για καλη μου τυχη η Izaya με το ειδικο της φαρμακο καταφερε να το γιατρεψει πολυ γρηγορα.Ετσι εφυγα αμεσως απο το νησι για να προλαβω την συναντηση που ειχαν ολοι οι παρανομοι της North Βlue που σκοπο ειχε να αποφασισουν πως θα δρασουν εναντιον του σκληρου Commander Barbarosa Mexneel.Η συναντηση θα γινοταν στα ανοιχτα του Blue Island που αποτελει και την ισχυροτερη βαση των marines στην North.:

Τωρα
Ειχαν περασει αρκετες ωρες απο την στιγμη που εφυγα γεματος βιασυνη απο το Αsuka Island και συμφωνα με τον χαρτη που μου ειχε δωσει ο Ray,απειχα δυο μερες απο το Blue Island.Με λιγη τυχη και με την βοηθεια του καιρου θα εφτανα στην ωρα μου στην συναντηση.Ειχα ενα προαισθημα οτι το αποτελεσμα αυτης της συναντησης θα αλλαζε πολλα τοσο στην δικη μου ζωη οσο και στην ζωη σχεδον ολων των ανθρωπων της North.Αν ολα ειχαν παει συμφωνα με το σχεδιο του Κai,του κατα καποιο τροπο αρχηγο των ενωμενων παρανομων της Νorth,τοτε η συμμαχια θα πρεπει να ειχε μεγαλωσει.Την τελευταια φορα που τους ειχα συναντησει ο στολος τους αποτελουταν απο 16 πλοια,εκ των οποιων ομως,τα εξι ειχαν καει στην ναυμαχια που ειχε γινει εξω απο το Kingdom of Hesclusia.O Kai ηλπιζε οτι μολις μαθευονταν τα νεα για την νικη τους εκει,ακομα περισσοτεροι θα ενωνοντουσαν μαζι τους εχωντας τον ιδιο κοινο στοχο.Την πτωση του τυρρανου Barbarosa Mexneel

Oσο ειμουν στο καταστρωμα και ειχα το τιμονι στο χερι μου αναπολησα μερικες απο τις στιγμες που ειχα περασει στη Νorth Blue την οποια πλεον την αισθανομουν πολυ οικεια.Εφτασα τυχαια σε αυτη την θαλασσα μια μερα που αποκοιμηθηκα στην βαρκα μου υστερα απο την περιπετεια που ειχα στο Ferum Island.Θα μπορουσε κανεις να πει οτι ηταν γραφτο στην μοιρα μου να συμβει κατι τετοιο καθως απο το πρωτο κιολας νησι που επισκεφθηκα σ'αυτη την θαλασσα,εζησα γεγονοτα και συναντηθηκα με ατομα που αλλαξαν,με τον εναν η με τον αλλο τροπο,την ζωη μου.Πρωτα συναντησα τον Raziel στο Micqueot.Εναν πανισχυρο πειρατη απο την East Blue τον οποιο ειχε φερει και αυτον η τυχη του στην North.Aφου περασαμε μια μικρη περιπετεια,με επεισε,με αρκετη ευκολια θα ελεγα,να δημιουργησω ενα πληρωμα και να ενταχτω στην συμμαχια που ειχε με εναν επαναστατη.Βεβαια ακομα δεν ειχα βρει κανενα μελος για το πληρωμα μου αλλα η αληθεια ειναι οτι ειχα πολλες περιπετεις και ετσι δεν προλαβα να αφιερωσω καθολου χρονο στην αναζητηση ικανων μελων.Μολις εφυγα απο το Micqueot,πηγα στο Cursed Island οπου ειχα την πρωτη μου συναντηση με επαναστατες.Ηξερα μερικα πραγματα για αυτους αλλα το να γνωρισω μερικους απο αυτους ηταν μεγαλη εμπειρια για μενα.Εμαθα για το μεγαλοπνοο σχεδιο τους για πτωση της παγκοσμια κυβερνησης και τους βοηθησα οσο μπορουσα στο να βαλουν ενα ακομα λιθαρακι στον σπουδαιο αγωνα τους.Μαζι ριξαμε το οχυρο των marines που υπηρχε σ'αυτο το νησι.Ομως σε ολους τους αγωνες απαιτουνται θυσιες και οι επαναστατες καναν μια πολυ μεγαλη.Σε αυτη την μαχη πεθανε ο Hitaci που ηταν αρχηγος τους σ'αυτη την περιοχη για παρα πολλα χρονια.Ηταν ενας πολυ σοφος ανθρωπος που τον συμπαθησα απο την πρωτη στιγμη που τον γνωρισα.Μετα το τελος της μαχης,οι επαναστατες μου προσφεραν ως δωρο για την βοηθεια μου το πλοιο μου το οποιο ονομασα Liberty.Εφυγα απο το νησι γνωριζωντας οτι παρα τον θανατο του Ηitaci oι επαναστατες θα βρισκοταν σε καλα χερια καθως την διοικηση τους αναλαμβανε ο καλος μου φιλος Ray.Στην συνεχεια βρεθηκα στο Asuka οπου γνωρισα την Maya και τον Lacos και εμαθα τα παντα για τον θρυλο του καταραμενου σπαθιου που βρισκοταν υπο την κατοχη του Saga,του διοικητη του dojo των marines που υπηρχε στο νησι.Εξ'αιτιας αυτης της καταστασης,το χωριο τους δεχονταν συχνα επιθεσεις απο τους marines που ηθελαν να αποκτησουν τις ιερες σφαιρες που ειχε η Maya και ηταν το μοναδικο "οπλο" που μπορουσε να εναντιωθει στο σπαθι.Αποφασισα να τους βοηθησω να ξεμπερδευουν ομως εξ'αιτιας μιας πλεκτανης στημενης με μαεστρια απο τον Barbarosa Mexneel,βρεθηκα στο Kingdom of Hesclusia.Εκει εζησα την πιο δυσκολη στιγμη της μεχρι τωρα ζωης μου καθως βρεθηκα μια ανασα απο την μεταφορα μου στην Impel Down,την μεγαλυτερη φυλακη του κοσμου.Τελικα ομως την γλυτωσα και συναντησα για πρωτη φορα τον Kai και τον "συνασπισμο" παρανομων της North.Μου εξηγησαν πως ειχε η κατασταση στην North Blue απο τοτε που ανελαβε ο Mexneel,και μολις εμαθα για την βαρβαροτητα του συμφωνησα αμεσως να τους βοηθησω αφου ομως πρωτα τελειωνα με την δουλεια που ειχα στο Asuka.Ετσι λοιπον βρεθηκα πισω στο νησι οπου μετα απο μια πολυ σκληρη μαχη νικησα τον Saga o οποιος οπως αποδειχτηκε δεν ειχε αυτος το σπαθι υπο την κατοχη του αλλα αυτο ειχε εκεινον.Ετσι λοιπον,μολις τελειωσα το "εργο" μου στο Αsuka,βγηκα ξανα στα ανοιχτα για να τηρησω την συμφωνια μου με τον Kai.Oντας αφοσιωμενος στις αναμησεις μου δεν προσεξα οτι η ωρα ειχε περασει και ειχε νυχτωσει για τα καλα.Οταν ειδα το φεγγαρι να βρισκεται ηδη ψηλα στον ουρανο,εβαλα το πλοιο στην σωστη ροτα και αποχωρησα στην καμπινα μου οπου και αποκοιμηθηκα.

Ξυπνησα απ'τον βαθυ μου υπνο γιατι αισθανθηκα κρυο.Ανοιξα τα ματια μου και σηκωθηκα απο το κρεββατι μου ενω παραλληλα φορουσα την μαυρη καπα και το καπελο μου.Πηγα στο μπανιο,πλυθηκα και υστερα βγηκα στο καταστρωμα.Ενας δυνατος παγωμενος αερας με χτυπησε στο προσωπο που κοντεψε να παρει μαζι του το καπελο μου αλλα ευτυχως το προλαβα.Ο ουρανος ηταν συννεφιασμενος και το κρυο ηταν τοσο τσουχτερο που τρυπουσε τα κοκαλα μου.Αναρωτηθηκα μηπως ειχα βγει εκτος πορειας λογω του δυνατου αερα και ετσι εβγαλα τον χαρτη και την πυξιδα απο την τσεπη μου για να ελεγξω.Γρηγορα διαπιστωσα οτι βρισκομουν ακομα σε σωστη ροτα πραγμα που σημαινε οτι ο δεν ειχε και πολλες ωρες που αλλαξει ο καιρος.Πριν προλαβω να χαρω για την τυχη μου,ειδα μπροστα μου σε πολυ κοντινη αποσταση,ενα μεγαλο στρωμα ομιχλης.Επιασα αμεσως το τιμονι κανωντας τα παντα για να το αποφυγω ομως ματαια.Το Liberty αποδειχτηκε πολυ πιο δυσκολο στο κουμαντο απο την μικρη βαρκα που ειχα συνηθισει και ετσι χωθηκα στην ομιχλη καταριωντας την τυχη μου.

Η ομιχλη ηταν τοσο πυκνη που δεν μπορουσα να δω τιποτα σε αποσταση μεγαλυτερη των δυο μετρων.Αφησα το καραβι να πηγαινει μονο του απλως ελπιζωντας να μην τρακαρω σε κανεναν βραχο.Περιπλανηθηκα μεσα στην ομιχλη για ενα τεταρτο περιπου και τοτε καταφερα να δω κατι επιτελους.Ενα φως αρχικα και υστερα κι'αλλο,κι'αλλο,κι'αλλο...Σε μια αποσταση διακοσιων μετρων δεκαδες μικρα φωτα ηταν μαζεμενα σχηματιζωντας εναν κυκλο.Αρπαξα το τιμονι και οδηγησα το πλοιο μου προς αυτα και γρηγορα τα πλησιασα.Και ετσι αντικρισα ενα απο τα πιο περιεργα θεαματα της ζωης μου.Τα φωτα προερχονταν απο τα φαναρια τριαντα περιπου πειρατικων πλοιων,τα οποια ειχαν αγκυροβολησει γυρω απο ενα μικρο νησι κρυμμενο στην ομιχλη.Στην αρχη δεν ηξερα τι να κανω αλλα οταν αναμεσα στα πλοια αναγνωρισα αυτο του Kai,καταλαβα.Αυτο ηταν το μερος της συναντησης.Αραξα το πλοιο μου και ετοιμαστηκα να κατεβω.Αφησα και εγω ενα φαναρι στην πλωρη ενω πηρα και ενα μαζι μου και υστερα πηδηξα στην παραλια.Προχωρησα κρατωντας το φαναρι μπροστα μου στο υψος του κεφαλιου για να φωτιζει λιγο την περιοχη.Στο εδαφος μπροστα μου αποκαλυφθηκαν διαφορα ζευγαρια πατημασιες που οπως φαινοταν οδηγουσαν στο ιδιο μερος.Τα ακολουθησα και συντομα βρεθηκα στο τελος τους.Ολα σταματουσαν ακριβως στο ιδιο σημειο.Την εισοδο μιας σπηλιας.Κανωντας το πρωτο μου βημα μεσα στην σπηλια καταλαβα γιατι τα ιχνη εξαφανιζοταν εξω απο αυτην.Εδω το εδαφος ηταν σκληρο σε αντιθεση με την μαλακη αμμο που υπηρχε απλωμενη στο νησι.Προχωρησα πιο βαθεια αγγιζωντας τα τοιχωματα.Γρανιτης σκεφτηκα,μολις ενιωσα την υγρη και λεια επιφανεια με τα ακροδαχτυλα μου.Αρα πρεπει να προσεχω τα βηματα μου μονολογησα.Περπατησα με μικρα και αργα βηματα και μετα απο αρκετη ωρα ειδα φως στην αλλη ακρη του μονοπατιου.Ανοιξα λιγο το βημα μου,οσο μου επετρεπε το γλιστερο εδαφος,και εφτασα στο τελος.Μπροστα μου αποκαλυφθηκε μια σπηλια μεσα στην σπηλια.Ηταν κυκλικου σχηματους και τεραστια.

Tο υψος της ξεπερνουσε τα 50 μετρα και η περιμετρος της εφτανε τα 100.Φωτιζοταν απο πυρσους που βρισκοταν στερεωμενοι στους τοιχους και στο κεντρο της υπηρχε ενα ξυλινο τραπεζι,οβαλ σχηματος και αρκετα σκωροφαγωμενο.Καρεκλες υπηρχαν γυρω του ομως κανεις δεν καθοταν σ'αυτες.Το μερος ειχε μια αποπνικτικη ησυχια και μου προκαλουσε ενα πολυ ασχημο συναισθημα.Προχωρουσα πιο βαθεια στην σπηλια και τοτε παρατηρησα οτι υπηρχνα κηλιδες αιματος στο εδαφος.Εσκυψα και αφησα το φαναρι που κρατουσα καθως πλεον μου ηταν αχρειαστο.Ακουμπισα το αιμα και καταλαβα οτι ηταν αρκετα προσφατο.Αμεσως σηκωθηκα ορθιος τραβωντας το ενα σπαθι μου και ετοιμαστηκα για καθε πιθανο ενδεχομενο.Πλησιασα προς το τραπεζι οταν ακουσα καποιον να βαριανασαινει στην αλλη πλευρα του.Ετρεξα αμεσως και εκει βρηκα τον Kai ξαπλωμενο σε μια λιμνη αιματος.Τα ρουχα του ηταν καταξεσκισμενα και το προσωπο του ηταν "στολισμενο" απο μερικες χαρακιες ενω το στομαχι του ειχε μια πολυ βαθεια πληγη την οποια ματαια προσπαθουσε να κλεισει με τα χερια του.Μολις με αντικρισε χαμογελασε και βαζωντας ολη του την ψυχικη δυναμη καταφερε να μου μιλησει.
-Εεε...εφτασες επιτελους...μου ειπε αγκομαχωντας.Εσκυψα απο πανω του και τον μετακινησα λιγο βαζωντας το κεφαλι του να ακομπαει σε ενα μικρο βραχο που υπηρχε κοντα.
-Μην μιλας του ειπα ενω εσκιζα ενα κομματι που ειχε απομεινει απο το πουκαμισο του.Προσπαθησα να τον δεσω με αυτο για να σταματησω την αιμοραγια ομως με εμποδισε.
-Δεν εχει νοημα.Εχω χασει ηδη παρα πολυ αιμα.Δεν μπορουσα να του πω ψεματα οτι θα τα καταφερει.Αποτο χρωμα του ηταν φανερο οτι του απεμεναν μονο ελαχισταλεπτα ζωης.
-Τι εγινε εδω?τον ρωτησα τελικα.
-Την πατησαμε.Αυτο εγινε.Μαζευτηκαμε ολοι εδω μολις εχθες.Αυτο το νησι ειναι παντα καλυμμενο απο ομιχλη και ειχε γινει το μερος οπου συγκεντρωνομασταν για να λυσουμε ολα τα θεματα μας απο τοτε που καναμε την συμμαχια.Ειμασταν σιγουροι οτι οι marines δεν γνωριζαν τιποτα γι'αυτο ομως ειναι φανερο οτι καναμε λαθος.Ηρθαν κρυφα χωρις να τους παρουμε χαμπαρι και μας επιτεθηκαν ενω ειμασταν σε αθλια κατασταση.Βλεπεις ειπαμε να το γιορταζουμε λιγο και ετσι το ρουμι ερεε αφθονο.Αν εξαιρεσεις την επιθεση αυτων των αθλιων ηταν μια πολυ καλη μερα η χθεσινη ειπε γελωντας δυνατα.Γελασα και εγω μαζι του αλλα απο μεσα μου ενιωθα τον θυμο μου να μεγαλωνει.
-Ακουσε με τωρα καλα.Εισα η μονη μας ελπιδα.Τους αλλους δεν τους σκοτωσαν αλλα τους επιασαν αιχμαλωτους.Νομιζω οτι ισως να ειμαι πιο τυχερος που πεθαινω γιατι δεν θελω ουτε να φανταζομαι τι θα τραβηξουν στα χερια του Μexneel.Πανε στο Βlue Island και ελευθερωσε τους μαζι με ολους τους υπολοιπους συντροφους μας.Υποσχεσου το!!! ειπε και μου αρπαξε το χερι.
-Στο υποσχομαι του απαντησα προσπαθωντας να φανω οσο πιο σιγουρος γινοταν.Με τις τελευταιες του δυναμεις εβγαλε εναν ξεθωριασμενο παπυρο και αφου τον αφησε στο χερι μου ξεψυχησε.

Tου εκλεισα τα ματια και υστερα ξετυλιξα τον παπυρο.Περιειχε τον χαρτη του νησιου Blue Island και ηταν πολυ καλα σχεδιασμενος και τρομερα λεπτομερης.Τον παρατηρησα πολυ προσεκτικα και ευκολα συνειδητοποιησα οτι ηταν σχεδον αδυνατο να καταφερει καποιος να μπει στην βαση.Φαινοταν σαν ενα φυσικο οχυρο το οποιο οι marines ειχαν ενισχυσει με ενα σιδερενιο τειχος το οποιο οπως φαινοταν καλυπτε παραπανω απο το μισο νησι.Ο μοναδικος τροπος για να μπεις ηταν η τεχνιτη πυλη που ειχαν σκαψει ωστε να περνουν τα πλοια τους.Φαινοταν να μην εχει καμια αδυναμια και ειχα αρχισει να απελπιζομαι οταν προσεξα μια πολυ μικρη παραλια στα νοτιανατολικα του νησιου.Αυτο θα ηταν το σημειο εισοδου μου.Εβαλα τον χαρτη στην τσεπη μου και κινησα προς τα εξω με γοργα βηματα παιρνωντας ξανα το φαναρι μου.Εφτασα στην εξοδο σχετικα γρηγορα και η ομιχλη με τυλιξε ξανα.Ευτυχως τα αποτυπωματα μου στην αμμο ηταν ακομα πολυ φρεσκα και ακολουθωντας τα επεστρεψα στο πλοιο μου.Ανεβηκα και σηκωσα την αγκυρα ενω σκεφτομουν διαφορα σχεδια για το πως θα δρουσα,αλλα και την υποσχεση που ειχα δωσει στον Kai.

Mετα απο μια μικρη περιπλανηση στην ομιχλη καταφερα τελικα και βγηκα εξω.Συμφωνα με την πυξιδα και τους χαρτες μου ειχα βγει απο την σωστη πλευρα και το Blue Island σε λιγο επρεπε να αρχιζει να φαινεται μπροστα μου.Πραγματι,45 λεπτα αργοτερα ειδα το περιγραμμα ενος ογκωδους νησιου και μετα απο λιγο το ιδιο το νησι.Το πρωτο μου συναισθημα οταν το αντικρισα ηταν φοβος.Νομιζα πως με αυτα που ειχα ακουσει για το νησι η ιδεα που ειχε σχηματισει ηταν σωστη ομως εκανα μεγαλο λαθος.Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι μια τοσο μεγαλη ναυτικη βαση μπορουσε να υπαρχει.Προσπαθησα να αποβαλλω τον φοβο της αποτυχιας λεγωντας στον εαυτο μου οτι ειχα δωσει μια υποσχεση και θα την τηρουσα ακομα και αν μου στοιχιζε την ζωη.Κοιταξα τον χαρτη που μου εδωσε ο Kai λιγο πριν πεθανει,αναζητωντας την απομακρη παραλια.Κρατησα καλα στο μυαλο μου την τοποθεσια της και αποφασισα οτι δεν μπορουσα να το ρισκαρω περισσοτερο.Εριξα αγκυρα στο σημειο που βρισκομουν και κατεβηκα στο νερο μεσα σε μια μικρη βαρκα.Πηρα τα κουπια στο χερια και ξεκινησα να κωπηλατω με δυναμη ελπιζωντας οτι η βαρκουλα μου θα περνουσε απαρατηρητη απο τα βλεμματα των marines.Αλλωστε απο τον λιγο καιρο που βρισκομουν στις θαλασσες και τους αντιμετωπιζα ειχα καταλαβει οτι ποτε δεν διναν ιδιαιτερη σημασια στα μικρα πραγαματα.Και ακριβως αυτην την αδυναμια τους θα προσπαθουσα να εκμεταλλευτω.

Εφτασα στην παραλια και εσυρα την βαρκα στην αμμο καθως δεν υπηρχε κατι για να την δεσω και φοβομουν μην παρασυρθει απο καποιο κυμα.Με το που πατησα το ποδι μου στο νησι καταλαβα αμεσως απο που προερχοταν η ονομασια του.Τα παντα,απο το γρασιδι μεχρι και τα φυλλα των δεντρων,ηταν μπλε.Ηταν ενα πραγματικα αλλοκοτο θεαμα.Η παραλια εδειχνε εντελως αφυλαχτη και προχωρησα με μεγαλη ανεση στο εσωτερικο του δασους που βρισκοταν πισω της και την εκρυβε απο τους marines.To μπλε που επικρατουσε παντου τριγυρω μου ειχε αρχισει να με εκνευριζει και χαρηκα ιδιαιτερα οτνα βγηκα απο το δασος.Ομως η χαρα μου δεν θα κρατουσε για πολυ γιατι μπροστα μου εμφανιστηκε η πιο μεγαλειωσης βαση marine που ειχα δει μεχρι εκεινη την στιγμη.Ηταν ενα πραγματικο φρουριο,με πολυ ψηλα τειχη τα οποια ηταν στολισμενα με σημαιες που εφεραν το εμβλημα των marines και της Παγκοσμιας Κυβερνησης.Υπηρχαν πυλες διαφορων μεγεθων κατα μηκος του τειχος ομως το να δοκιμασω να μπω χρησιμοποιωντας μια απο αυτες ηταν πραγματικη τρελα.Συμβουλευτηκα τον χαρτη του Kai και γελασα με την ανοησια μου.Στοχος μου ηταν οι φυλακες που υπηρχαν στο νησι και αυτες για καλη μου τυχη δεν βρισκοταν μεσα στην βαση.Για την ακριβεια βρισκοταν απο κατω της.Η εισοδος των φυλακων,συμφωνα με τον λεπτομερεστατο χαρτη ηταν μια καταπακτη λιγο εξω απο την βαση και πιθανοτατα να ηταν το λιγοτερο φυλαγμενο σημειο.

Συνεχισα να κινουμαι σκυφτος,μενωντας κρυμμενος πισω απο τα ψηλα δεντρα που περιτριγυριζαν την βαση.Προχωρουσα με μεγαλη προσοχη και καθε τρεις και λιγο εβλεπα μικρες ομαδες marines να κανουν περιπολιες γυρω απο τα τειχη ενω και πανω σ'αυτα υπηρχαν ανδρες με κυαλια στα χερια που παρατηρουσαν τα παντα.Αλλοι επανδρωναν τα μεγαλα κανονια ενω καποιοι αλλοι καναν ασκησεις.Γενικα η βαση εδειχνε να σφυζει απο ζωη και κινητικοτητα.Πραγμα που δυσκολευε ακομα πιο πολυ την αποστολη μου,η οποια οσο περνουσε η ωρα τοσο περισσοτερο μου φαινοταν σαν αποστολη αυτοκτονιας.Βροχη αρχισε να πεφτει με χαμηλη ενταση φτανωντας ετσι τα επιπεδα της ατυχια μου στο ζενιθ.Παρ'ολα αυτα συνεχισα απτοητος την διαδρομη μου και μετα απο λιγα λεπτα η τυχη μου χαμογελασε λιγακι.Η καταπακτη ηταν λιγα μετρα μπροστα μου και οπως σωστα ειχα μαντεψει ειχε ελαχιστη φυλαξη.Μολις δυο φρουροι στεκοταν απο πανω της και μου φανηκε απολυτα φυσιολογικο.Κανεις δεν θα μπορουσε να φανταστει οτι αυτη η μικρη πορτα στο εδαφος οδηγουσε στις φυλακες τις ισχυροτερης βασης των marines στην North Blue,εκτος αν το γνωριζε ηδη.Κι αλλωστε οι marines σιγουρα δεν πιστευαν οτι θα εφτανε κανεις τοσο κοντα σ'αυτην.Σηκωθηκα ορθιος και ετοιμαστηκα να επιτεθω στους ανυποψιαστους marines ομως εκεινη την στιγμη εκανε την εμφανιση της μια ακομα περιπολος.Εσκυψα γρηγορα και προσπαθησα να αναμνευσω οσο πιο σιγα γινοταν.Αν καποιος με καταλαβαινε ολα θα πηγαιναν στραφι.Οι marines της περιπολου εμειναν για λιγο και συνομιλησαν με τους συναδελφους τους και υστερα αποχωρησαν.Περιμενα να χαθουν απο το οπτικο μου πεδιο και τοτε εκανα την κινηση μου.

Οταν εφαγα το φρουτο του διαβολου ειχα πει στον εαυτο μου οτι θα χρησιμοποιουσα τις τρομερες δυναμεις που μου εδινε μονο σε ειδικες περιπτωσεις.Και αυτη ηταν σιγουρα μια.Πεταχτηκα απο την κρυψωνα μου και σηκωσα το χερι μου σημαδευωντας τους φρουρους οι οποιοι δεν με ειχαν αντιληφθει ακομα.Δυο ακτινες φωτος πεταχτηκαν απο τον δεικτη του δεξιου μου χεριου και την επομενη στιγμη οι marines βρισκοταν νεκροι στο εδαφος,με μια μικρη τρυπα στην περιοχη της καρδιας ο καθενας.Πηγα με αργα βηματα προς το μερος του και πηρα τα πτωματα τους στους ωμους μου.Τα πεταξα πισω απο τα δεντρα και υστερα πηγα και σταθηκα πανω απο την πορτα της καταπακτης.Αποτελουταν απο δυο μεγαλα ξυλινα φυλα τα οποια ανοιγαν προς τα πλαγια και το καθενα ειχε πανω του ενα μεγαλο σιδερενιο κρικο για να το τραβας.Κοιταξα γυρω μου για να δω αν ερχοταν κανενας και αφου σιγουρευτηκα οτι ειμουν μονος εσκυψα απο πανω και πηρα τους κρικους στα χερια μου.Ζοριστηκα λιγο αλλα τελικα τα καταφερα και την ανοιξα.Μια σκαλα αποκαλυφθηκε μπροστα μου,της οποιας το τελος χανοταν στο βαθυ σκοταδι.Πηρα μια βαθεια ανασα,κοιταξα για λιγο το τοπιο γυρω μου και υστερα αρχισα να κατεβαινω τα σκαλια.

Εφτασα με δυσκολια στο τελος καθως το σκοταδι ηταν τοσο πηχτο που περιοριζε τρομερα την οραση μου.Θα μπορουσα να χρησιμοποιησω τις δυναμεις μου και να φωτισω λιγο το μερος αλλα ετσι θα ρισκαριζα να αποκαλυφθω.Ετσι αποφασισα να μην προχωρησω περισσοτερο μεχρι να συνηθισει η οραση μου.Περασαν τρεις ωρες απολυτης ακινησιας μεχρι να γινει και στο διαστημα αυτο κεραυνοι ειχαν αρχισει να πεφτουν εξω.Μολις αρχισα να διακρινω μερικα πραγματα συνεχισα την πορεια μου.Για πολλη ωρα προχωρουσα απλως βλεπωντας τα μεταλλικα τοιχωματα ενω πουθενα δεν φαινοταν ψυχη.Το μερος ηταν σαν λαβυρινθος,με διαφορα δρομακια να εμφανιζονται μπροστα μου ανα μερικα μετρα.Ακολουθησα τον δρομο που μου υποδεικνειε το ενστικτο μου και αποδειχτηκα σωστος.Μετα απο μιας ωρας ασκοπο περπατημα ακουσα κραυγες πονου και αγωνιας.Τα κελια βρισκοταν καπου κοντα μου.Ετρεξα προς το μερος οπου προερχοταν οι φωνες προσεχωντας ομως να μην κανω θορυβο.Βρεθηκα μπροστα σε ενα δρομακι μηκους τουλαχιστον ενος χιλιομετρου και χωρις ιχνος φωτισμου.Ηταν γεματο κελια και εξω απο καθε κελι υπηρχαν απο δυο φρουροι με καραμπινες στα χερια.Σχεδον ταυτοχρονα με την αφιξη μου οι φωνες σταματησαν και απο μια πορτα στην μεση του δρομου βγηκαν τεσσερεις marines κουβαλωντας εναν αιμοφυρτο κρατουμενο.Πισω τους εμφανιστηκε ενας μεγαλοσωμος αντρας με μαυρη δερματινη μασκα που καλυπτε ολο το προσωπο εκτος απο τα ματια,την μυτη και το στομα του.Στα χερια του κρατουσε ενα μακρυ μαστιγιο ενω στην μεση του ηταν δεμενος ενας γιγαντιος διπλος πελεκυς.
-ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ!!!φωναξε και υστερα γελασε σαδιστικα.

Οι marines εσυραν τον ατυχο κρατουμενο πισω στο κελι του που βρισκοταν αρκετα κοντα στην κρυψωνα μου.Τον πεταξαν μεσα και τραβηξαν εναν αλλον.Ηταν ενας χτυκιαρης τυπος γυρω στα 35 ο οποιος φαινοταν να εχει ηδη υποστει αρκετα βασανιστηρια.Μυξοκλαιγε και φωναζε ενω τον σπρωχναν εξω ομως οι marines ηταν αμιληκτοι και με ενα δυνατο χτυπημα στο πισω μερος του κεφαλιου τον εκαναν να σωπασει.Ο γιγαντιος τυπος που στεκοταν εξω απο το δωματιο των βασανιστηριων εδειχνε να απολαμβανει ιδιατερα το σκηνικο.Εγω απο την αλλη δεν αντεχα να βλεπω αλλο.Επρεπε να αναλαβω δραση.Κινηθηκα γρηγορα προς το πλησιεστερο κελι και εσπασα τον λαιμο του πρωτου φυλακα.Ο διπλανος του πριν καταλαβει τι ειχε συμβει δεχτηκε την γροθια μου στο προσωπο του που τον εκανε να χτυπησει το κεφαλι του στα καγκελα του κελιου που βρισκοταν πισω του.Επεσε λιποθυμος διπλα στον νεκρο συναδελφο του και οσοι βρισκοταν στο κελι κοιταξαν με περιεργο βλεμμα προς το μερος μου.Τους κοιταξα και εγω χωρις να πω λεξη και προχωρησα υπο την καλυψη των σκιων.Ακολουθησα την ιδια τακτικη και με τους επομενους δυο ομως δεν προσεξα οτι λιγα μετρα πιο μπροστα υπηρχε ενα κελι απο την απενταντι πλευρα.Ενας απο τους δυο φρουρους που στεκοταν εξω απο αυτο ειδε τι ειχε συμβει και πυροβολησε πετυχαινοντας τον τοιχο πανω απο το κεφαλι μου.Ο πυροβολισμος αυτος καθως και οι φωνες του φυλακα αφυπνισαν και τους υπολοιπους marines οι οποιοι παρατησαν τα ποστα σους και πηραν θεσεις βολης απεναντι μου.Οποιαδηποτε ελπιδα ειχα για να κινηθω με απολυτη μυστικοτητα,χωρις να με παρουν ειδηση οι marines εξανεμιστηκε σε μια στιγμη.Χωρις να μου χει μεινει καμια αλλη λυση,τραβηξα τα σπαθια μου και ετρεξα προς το μερος τους.

Oι σφαιρες της πρωτης ομοβροντιας θα ηταν αρκετες για να σκοτωσουν εναν απλο ανθρωπο.Σχεδον ολες βρηκαν στοχο αλλα πανω μου δεν ειχαν κανενα αποτελεσμα.Απλως περασαν απο μεσα μου και κατεληξαν στον τοιχο που βρισκοταν πισω μου.Οι marines σαστισαν οταν με ειδαν να συνεχιζω ακαθεκτος ομως με μια φωνη του αντρα με την μασκα,συνηλθαν.Ξεκινησαν να ξανα γεμιζουν τα οπλα τους ομως πλεον ηταν αργα.Τους ειχα πλησιασει και η σφαγη αρχισε.Σκοτωσα με γρηγορες κινησεις αυτους που βρισκοταν στην πρωτη σειρα,κοβωντας τους τα κεφαλια και ανοιγωντας τους τα στομαχια.Στο μεταξυ διαστημα οσοι βρισκοταν στην δευτερη προλαβαν να γεμισουν και μου εριξαν.Ομως για ακομη μια φορα το αποτελεσμα ηταν το ιδιο.-Aκομα δεν καταλαβατε οτι κατι τετοιο δεν προκειται να λειτουργησει εναντιον μου?τους φωναξα και θερισα ακομα τρεις.Τοτε οι marines ανοιξαν στα δυο και ο σωματωδης αντρας με την μασκα ετρεξε προς το μερος μου με τον διπλο πελεκυ στα χερια του.-Lieutenant Gertz!!!ειπαν ολοι μαζι οι marines και μια πολεμικη ιαχη ακολουθησε.Ο Lieutenant Gertz ερχοταν με φορα,σαν ρινοκερος και ενα ηλιθιο χαμογελο ηταν σχηματισμενο στο προσωπο του.Κατεβασα τα σπαθια μου και εμεινα ακινητος,περιμενωντας τον.Οταν εφτασε κοντα μου κατεβασε τον πελεκυ σημαδευωντας το κεφαλι μου.Τον σταματησα με το σπαθι που ειχα στο στομα και υστερα με τα σπαθια που ειχα στα χερια του εκανα δυο μεγαλα ανοιγματα στο στηθος.Ο Gertz επεσε νεκρος κανωντας εναν δυνατο θορυβο.Οι υπολοιποι marines εμειναν για λιγο να κοιταν το σκηνικο και μολις καταλαβαν τι ειχε συμβει το εβαλαν στα ποδια.

Για μια στιγμη σκεφτηκα να τους κυνηγησω αλλα υστερα καταλαβα οτι δεν ειχε νοημα.Με την φασαρια που ειχε γινει ολοι οι marines της βασης θα ειχαν ειδοποιηθει και πιθανοτατα σε λιγο θα βρισκοταν μπροστα μου.Αυτο σημαινε οτι επρεπε να βιαστω και να ελευθερωσω οσο περισσοτερους κρατουμενους μπορουσα.Δεν ειχα χρονο να ψαξω για τα κλειδια του καθε κελιου και ετσι αποφασισα να χρησιμοποιησω τις δυναμεις του φρουτου μου για να ανοιξω τις πορτες.Πλησιασα το κελι που βρισκοταν πιο κοντα μου και εριξα μια ακτινα φωτος στην κλειδαρια του,σπαζωντας την και ανοιγωντας την πορτα.Οι κρατουμενοι στην αρχη διστασαν και κοντοσταθηκαν.Ομως λιγα δευτερολεπτα αργοτερα το συναισθημα της ελευθεριας λειτουργησε καταλυτικα και ετρεξαν εξω φωναζωντας χαρουμενα.Ακολουθησα την ιδια διαδικασια και στα υπολοιπα και επειτα απο αρκετα λεπτα ολοι ηταν εξω.Σε μερικα κελια αντιμετωπισα δυσκολιες καθως αρκετοι απο τους κρατουμενους ηταν ειτε πολυ τραυματισμενοι ειτε πολυ φοβισμενοι για να κουνηθουν.Δεν μπορουσα ουτε να φανταστω τι βασανιστηρια ειχαν περασει αυτοι οι ανθρωποι και βλεπωντας τους σ'αυτην την κατασταση με εκανε να νιωσω ακομα μεγαλυτερο μισος για τον Mexneel.Ευτυχως χαρη στην βοηθεια των υπολοιπων,που ηταν καλυτερα καταφεραμε να τους μετακινησουμε και αυτους εξω.Αρκετοι κουβαλουσαν απο εναν τραυματισμενο στους ωμους τους ενω σ'αυτους που ειχαν υποστει ψυχολογικο σοκ οι συγκρατουμενοι τους,ή καλυτερα οι πρωην συγκρατουμενοι τους,προσπαθουσαν να τους φτιαξουν την διαθεση.Οταν πλεον ειχαν ολοι συγκεντρωθει κοντα στην πορτα που οδηγουσε εξω,οχι ομως απο την πλευρα που ειχα μπει αλλα απο την αντιθετη,σταθηκα μπροστα τους και τους μιλησα.
-Καποιοι απο εσας πιθανον να με αναγνωριζετε.Ονομαζομαι Swiftblades Jim και πριν λιγες μερες συναντηθηκα με αρκετους απο εσας στο Kingdom of Hesclusia.Μερικοι απο τους συκεντρωμενους κουνησαν τα κεφαλια τους καταφατικα,κατι που μου εδωσε θαρρος να συνεχισω.
-Οταν συνατηθηκαμε ηταν για μενα η μεγαλυτερη ευτυχια γιατι με βοηθησατε σε μια πολυ δυσκολη στιγμη αλλα μπορω να πω οτι το ιδιο εκανα και εγω σε εσας.Ο αρχηγος σας,ο Kai μου μιλησε για τον αγωνα σας εναντια στην βαρβαροτητα των marines και με επεισε να σας βοηθησω.Στο ακουσμα του ονοματος του Kai ακουστηκαν μερικοι ψιθυροι και ανησυχια πλανηθηκε στον αερα.-Κανονισαμε συναντηση και οταν εφτασα στον επιλεγμενο τοπο δεν βρηκα κανεναν σας παρα μονο αυτον συνεχισα.-Με εκανε να υποσχεθω οτι θα σας ελευθερωνα...και υστερα ξεψυχησε.Φωνες και κλαματα ακολουθησαν την αναγγελια του δυσαρεστου νεου.Αλλα εγω συνεχισα,Γιατι ετσι επρεπε.
-Του εδωσα λοιπον του υποσχεση μου ειπα φωναζωντας για να τους τραβηξω ξανα την προσοχη,και βρισκομαι τωρα εδω.Λιγα μετρα σας χωριζουν πλεον απο την ελευθερια σας και οσο φοβισμενοι και να νιωθετε πρεπει να τα κανετε.Για να μπορεσετε ετσι να τιμησετε την μνημη του αρχηγου σας αλλα και να ξανα αποκτησετε αυτο που ειχατε για χρονια οσο λιγοι ανθρωποι στον πλανητη.Γιατι εμεις οι πειρατες ξερουμε μονο τι θα πει απολυτη ελευθερια.Για αυτο λοιπον σας καλω να με ακολουθησετε!!!Ειστε μαζι μου?ειπα με δυναμη.-ΝΑΙΙΙΙΙ ακουστηκε δυνατα μεσα στην σπηλια.-Ειστε μαζι μου?ρωτησα πιο δυνατα αυτη την φορα.Ξανα ελαβα την ιδια απαντηση με μεγαλυτερη ενταση.Την τριτη φορα η η φωνη τους ηταν τοσο δυνατη που μερικα χαλικαι αρχισαν να πεφτουν απο το ταβανι.
-ΤΟΤΕ ΠΑΜΕ!!!φωναξα και εριξα τεσσερεις ακτινες στην πορτα,γκρεμιζωντας την.

Ενα μεγαλο συννεφο σκονης σηκωθηκε και απο μεσα πεταχτηκαμε εμεις.Η βροχη που ειχε ξεκινησει λιγες πριν ειχε μετατραπει σε θεομηνια.Ο αερας φυσουσε με τρομερη δυναμη και οι σταγονες της βροχης μας χτυπουσαν με μανια.Ωστοσο πουθενα δεν φαινοταν κανενας marine.Ηταν λες και ολη η βαση ειχε αδειασει.Αυτο μας ευχαριστησε και παρα την δυσκολια που παρουσιαζε το εδαφος τρεξαμε πολυ γρηγορα.Η πυκη της βασης απειχε μολις λιγα μετρα,οταν η παγιδα αποκαλυφθηκε.Χιλιαδες ναυτες πεταχτηκαν απ'ολες τις πλευρες με τουφεκια στα χερια.Ημασταν περικυκλωμενοι απο παντου.
-Συγχαρητηρια.Φτασατε πιο κοντα στην αποδραση απ'οτι κανεις ακουστηκε μια φωνη απο καπου πισω μας.Γυρισαμε ολοι τα κεφαλια και σε ενα μπαλκονι,αρκετα ψηλα ειδαμε αυτον που μας μιλησε.Ηταν ενας ψιλολιγνος αντρας,γυρω στα τριαντα πεντε,με καστανο μαλλι αρκετα μακρυ ωστε η φρατζα να πεταγεται κατω απο το καπελο του.Ειχε μακριες φαβοριτες και γαμψη μυτη ενω τα ματια του ηταν μικρα και γεματα κακια.Eνα ομορφο κατανα με μωβ λαβη ηταν δεμενο στην μεση του.Ηταν ο Barbarosa Mexneel.Στεκοταν αταραχος με την μακρια καπα του,που εφερε τα συμβολα των marines να ανεμιζει στον δυνατο ανεμο.Διπλα του απο την αριστερη πλευρα στεκοταν ενας χοντρος marine με ξανθα μαλλια και ροδαλο προσωπο.Στα χερια του κρατουσε ενα τεραστιο οπλο σαν μπαζουκας.Στα δεξια του ηταν ενα πολυ κοντοτερος τυπος ο οποιος ομως ειχε και αυτο το ιδιο οπλο στο χερι του.Ολοι οι κρατουμενοι που βρισκοταν γυρω μου,μολις τον αντικρισαν χλωμιασαν και μερικοι αρχισαν να τρεμουν.Αυτος απλως μας παρατηρησε για λιγο ακομα και υστερα ξαναμιλησε.
-Ομολογω οτι ποτε δεν περιμενα οτι ενας αντρας μονος του θα προσπαθουσε να εισβαλλει στην βαση μου.Εισαι ή πολυ τρελος ή πολυ γενναιος Swiftblades Jim.Ή απλως μπορει η
απερισκεψια να κυλαει στο αιμα της οικογενειας σου.Χαχαχα...τωρα που το σκεφτομαι σιγουρα αυτο ειναι.Και η μητερα σου μας εχει προκαλεσει χιλιαδες φορες προβληματα με τις ενεργειες της.

Ριγος με διαπερασε μολις ολοκληρωσε την τελευταια του φραση.Η μητερα μου?Τι δουλεια ειχε η μητερα μου σ'αυτη την υποθεση?Σκεφτομουν πολυ εντονα αλλα δεν μπορουσα να βρω τιποτα και ετσι εμεινα να κοιταω το κενο με φανερη την απορια στο βλεμμα μου,κατι που ο Mexneel παρατηρησε ευκολα.Με κοιταξε παγερα και ενιωσα την ματια του να με διαπερναει και να διαβαζει ολες μου τις σκεψεις.
-ΧΑΧΑΧΑΧΑ....ΧΑΧΑΧΑΧΑ.Απιστευτο μου φαινεται.Ωστε δεν ηξερες τιποτα για την δραση της μητερας σου?Χαχαχα...ασε με να σε ενημερωσω εγω τοτε.Η μητερα σου ανηκει στους Επαναστατες.Κοιτουσα σαν χαζος,αδυνατωντας να πιστεψω αυτα που μου ελεγε.-Μην ανησυχεις.Και εμεις προσφατα το ανακαλυψαμε.Αλλα οταν μαθαμε ποια ειναι ειχαμε το ιδιο εκπληκτο υφος που εχεις και εσυ αυτη την στιγμη.Η μητερα σου βρισκεται πισω απο μερικα απο τα μεγαλυτερα χτυπηματα που εχουν γινει ποτε απεναντι στην Κυβερνηση.Και ειναι πλεον καταζητουμενη με σχεδον το διπλασιο bounty απο σενα.Αλλα πολυ συντομα θα βρισκεται και αυτη κοντα μας.Γιατι εχουμε στησει την παγιδα μας καλα.Το μονο που μας μενει ειναι το δολωμα μας.Και αυτο δεν ειναι αλλο απο εσενα φυσικα.Τον κοιταξα γεματος τρομο,καταλαβαινωντας σιγα σιγα τι συνεβαινε.Ωστοσο ο Mexneel συνεχισε.
-Απ'οτι μπορω να διαβασω απο το βλεμμα σου εισαι κοντα στην απαντηση που ψαχνεις.Για αυτο θα σε βοηθησω λιγο ακομα.Ολα αυτα εγιναν για σενα ειπε με δυνατη φωνη.-Ολα εγιναν για να σε συλλαβουμε και να τραβηξουμε εξω την μητερα σου και τους υπολοιπους Επαναστατες που λυμαινονται αυτη την θαλασσα.Νομιζες οτι ο Kai ηταν φιλος ε?Χαχαχα.Ειναι απλως ακομα ενα πιονι μας που πρεπει να παραδεχτω οτι εκανε πολυ καλα την δουλεια του.Συμφωνησε να μας δωσει εσενα και τους υπολοιπους και σε ανταλλαγμα ζητησε να σωσει το τομαρι του και να σβηστει η επικυρηξη του.Μικρο το τιμημα για τα δωρα που μας εκανε.Τωρα το μονο που μενει ειναι να σε πιασουμε για να βαλουμε σε λειτουργια το μεγαλυτερο σχεδιο μας.Γιατι εμεις οι marines ειμαστε το φως αυτου του κοσμου και θα σταθουμε πανω απο το σκοταδι που προσπαθειτε να απλωσετε!!!

Ακουγωντας τις τελευταιες του λεξεις και εχωντας μαθει πλεον ολο το στανικο του σχεδιο δεν αντεξα και αρχισα να τρεμω.Εσφιξα τις γροθιες μου τοσο δυνατα που τα νυχια μου χωθηκαν στην σαρκα κανωντας το αιμα να τρεξει αργα.Οι σταγονες κυλησαν και επεσαν στην λιμνουλα που πατουσα.Την ιδια στιγμη ο Mexneel διεταζε του δυο αντρες που τον πλαισιωναν να μου ριξουν.Δυο διχτυα πεταχτηκαν απο τα τεραστια οπλα τους και ερχοταν με μεγαλη ταχυτητα προς το μερος μου.Kairoseki σκεφτηκα.Ομως αυτη την φορα δεν θα πιασει.Αφεθηκα στις δυναμεις του φρουτου μου και μετατραπηκα ολοκληρος σε φως.Κινηθηκα σε μια ταχυτητα εξωπραγματικη.Ολα γυρω μου φαινοταν να πηγαινουν τοσο αργα.Οι σταγονες τις βροχες,τα διχτυα,τα παντα.Ηταν εκπληκτικο.Ηταν η πρωτη φορα που χρησιμοποιουσα αυτη την ιδιοτητα του φρουτου μου και καταλαβα οτι οι δυναμεις του ηταν απεριοριστες.Μπορουσα να κινηθω στην ταχυτητα του φωτος!Βρεθηκα στον αερα,πισω απο τον Mexneel και τους αντρες του ενω αυτοι ακομα κοιτουσαν προς το σημειο οπου βρισκομουν ελαχιστα πριν.Του εριξα μια πολυ δυνατη κλωτσια με ολη την φορα που ειχα απο την τρελη ταχυτητα μου και χτυπησα με τις μπουνιες μου τους αλλους δυο.Πεταχτηκαν με τοση δυναμη που οταν εσκασαν στο εδαφος ενας μικορς κρατηρας δημιουργηθηκε κατω απο το σωμα του καθενος.Οταν ακουστηε ο θορυβος που καναν ολοι κοιταξαν προς το μερος τους γεματοι απορια και υστερα προς εμενα με ακομη μεγαλυτερη.Κανεις δεν φαινοταν ικανος να εξηγησει τι ειχε συμβει.Εμεινα να αιωρουμαι για λιγη ωρα στον αερα και υστερα φωναξα με ολη μου την δυναμη.
-ΦΩΣ???ΕΙΠΕΣ ΦΩΣ???ΘΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΩΣ!!!ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΦΩΣ!!!και λεγωντας αυτα σταυρωσα τα χερια μου και τα εφερα στο υψος των ωμων.Ενωσα τον δεικτη και τον αντιχειρα καθε παλαμης και απο μεσα αρχισαν να βγαινουν μικρες ακτινες.Λιγες στην αρχη μα οσο περνουσαν τα δευτερολεπτα γινοταν ολο και περισσοτερες σε σημειο που να φευγουν εκατονταδες απο καθε χερι.Marines επεφταν νεκροι ενω εκρηξεις ακουγοταν απο παντου στην βαση.Καποιες απο τις ακτινες πετυχαν την αποθηκη πυρομαχικων και στο τελος τιναχτηκε με εναν πολυ δυνατο θορυβο παιρνωντας μαζι της και την μιση τουλαχιστον βαση.Εκεινη την στιγμη τα συννεφα καθαρισαν,η βροχη σταματησε και ενας ζεστος ηλιος φανηκε.Τα παντα ειχαν τελειωσει.Οσοι marines επεζησαν παραδωθηκαν και οι πρωην κρατουμενοι τους περσαν τα δεσμα που ιδιοι φορουσαν λιγες ωρες πριν,αλλαζωντας ετσι τους ρολους.Οταν προσγειωθηκα ολοι επεσαν πανω μου φωναζωντας και γελωντας ενω μερικοι με σηκωσαν στα χερια και με πεταξαν ψηλα.Ομως ο Mexneel δεν ειχε πει την τελευταια του λεξη.Αναμεσα στα χαλασματα ακουσαμε κατι αναμεσα σε βηχα και γελιο και τρεξαμε προς τα εκει.Ειδαμε τον Commander σε χαλια κατασταση αλλα με το σαδιστικο χαμογελο ακομα σχηματισμενο στο σακατεμενο προσωπο του.-Εσυ μπορει να την γλιτωσεις...ομως δεν θα γινει το ιδιο και με την μητερα σου μου ειπε και ξεψυχησε.Ενωσα οργη αλλα και οικτο.Οργη για αυτα που ειπε αλλα και οικτο για αυτον τον ανθρωπο ο οποιος ακομα και στην τελευταια του στιμγη δεν μετανιωσε για τιποτα.Παρ'ολα αυτα σκεφτηκα για λιγο τα λογια του και καταλαβα οτι η στιγμη για να χαρω και εγω δεν ειχε φτασει ακομα.Αν ηθελα να σωσω την μανα μου επρεπε να βιαστω.Αποχαιρετησα τους συντροφους μου δινωντας τους τις καλυτερες ευχες και αυτοι ανταπεδωσαν λεγωντας πως οποτε τους χρειαστω θα ερθουν να με βοηθησουν αμεσως.Υστερα ετρεξα οσο πιο γργορα μπορουσα,παρα την εξαντληση που αισθανομουν και εφτασα στο πλοιο μου.Ανοιξα τα πανια,σηκωσα την αγκυρα και ξεκινησα για τον επομενο προορισμο.

Όνομα: Swiftblades Jim
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 26.000
Bounty/Fame Points: 4.000.000
Παρατηρήσεις: Λοιπον! Εχω να πω τα εξης, σαν ιστορια ηταν καλη γενικα και με αφησε αρκετα ικανοποιημενο... Αλλα, εχω την εντυπωση πως στα τελευταια δυο ποστ βιαζοσουν απλα να την τελειωσεις, θα μπορουσες π.χ. να περιγραψεις μια πιο καλη μαχη και σιγουρα πιο μεγαλη, χρονικα, μαχη. Ωστοσο οπως προ ειπα μου αρεσε αρκετα η πλοκη και γενικα ηταν μια ευκολοδιαβαστη και ενδιαφερουσα ιστορια, παρα το γεγονος πως καποια ποστ ηταν τεραστια...!