Pucca at Pucci[Τέλος]

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

Καθώς απομακρυνόμασταν από το προηγούμενο νησί, πανυγηρίζαμε για την πρώτη μας επιτυχημένη ληστεία σαν ομάδα και μας έκανε μεγάλη εντύπωση ο συγχρονισμός με τους επαναστάτες!
- Πάλι καλά που ήρθαν και αυτοί γιατί θα ήμασταν ακόμα στο νησί και αύριο το πρωί θασε κυνηγούσε όλο το νησί! μου είπε η Yumi και δεν είχε και άδικο. Το σχέδιό μας ήταν να απασχολήσω εγώ τους marines και τους φύλακες του ξενοδοχείου όσο οι υπόλοιποι κλέβουν τα πάντα. Ευτυχώς όμως έκαναν επίθεση επαναστάτες και γλυτώσαμε από πολύ κόπο και χρόνο. Χωρίς να χάσουμε χρόνο, ανοίξαμε τους σάκους και τους αδιάσαμε στο κατάστρωμα. Ένας μεγάλος σωρός από διαφόρων λογιών αντικείμενα είχε δημιουργηθεί και αρχίσαμε να κάνουμε τι ήταν τελικά αξίας και τι όχι αφού πάνω στην σύγχυση της στιγμής μέσα στους σάκους είχαν μπει και μερικά παπούτσια ή ακόμα και κάποια σκουπίδια. Μετά από 3 ώρες καταφέραμε και τα ξεχωρίσαμε. Πλέον, από τους 15 σάκους που είχαμε στο σύνολο, οι 11 γέμισαν με πολύτιμα αντικείμενα και 4 ήταν γεμάτοι με όλη την σαβούρα που είχαν μαζέψει και τα πετάξαμε στην θάλασσα.
- ΜΗΗ! Ακούστηκε η τσιριχτή στριγκλιά της Yumi. Αμέσως, όλοι γυρίσαμε να κοιτάξουμε τι έγινε και είδαμε τον Kiyoshi να πετάει τον τέταρτο κατά σειρά σάκο στο νερό.

- Ρε μπετέ, αυτός ο σάκος είχε μέσα πολύτιμα πράγματα! Αυτός είναι ο σάκος που έπρεπε να πετάξεις! του είπε ο Makoto μόλις είδε ποιον σάκο πέταξε και του έδειξε αυτόν που είχε άχρηστα πράγματα μέσα.
- Ούπς... αναφώνησε ο Kiyoshi και μετά πήδηξε μέσα στο νερό για να φέρει τον σάκο πίσω. Αφού πήρε βαθειά ανάσα βούτηξε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας για να βρει τον σάκο που είχε αρχίσει να τον τραβάει η βαρύτητα προς τα κάτω. Μετά από περίπου ενάμιση λεπτό αγωνίας βγήκε και πάλι στην επιφάνεια με τον σάκο στα χέρια. Αμέσως τον ανεβάσαμε πάνω και πετάξαμε τον άχρηστο σάκο από το πλοίο. Αυτό ήταν και το τελευταίο αξιοπρόσεκτο γεγονός μέχρι να δούμε από μακριά το επόμενο νησί, δηλαδή εδώ και περίπου 3 μέρες ταξιδιού. Το βλέπαμε από μεγάλη απόσταση ακόμα αλλά όπως ήταν φυσικό μας τράβηξε αμέσως την προσοχή. Έτσι είχαμε μαζευτεί όλοι στην πλώρη του πλοίου και το επεξεργαζόμασταν καθώς πλησιάζαμε. Στην μορφολογία του έμοιαζε αρκετά με το Water 7 καθώς είχε 4 επίπεδα, με την διαφορά ότι δεν είχε τρεχούμενο νερό να ρέει μέσα από τα κτήρια και ήταν αρκετά πιο πράσινο από την τσιμεντούπολη στο Water 7.

Όταν φτάσαμε πιο κοντά στο νησί είδαμε ότι σε όλο το μήκος της ακτής υπήρχε πολιτισμός και δεν είχαμε κάποιο σημείο για να αράξουμε το πλοίο χωρίς να το βλέπει ο κόσμος. Έτσι αναγκαστικά το δέσαμε σε ένα μικρό λιμανάκι που βρήκαμε. Μετά κατεβήκαμε από το πλοίο και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ένα εστιατόριο ή κάποια ταβέρνα για να φάμε κρέατα. Μετά από αρκετό ψάξιμο δεν βρήκαμε όχι μόνο κάπου να κάτσουμε και να φάμε αλλά ούτε ένα μαγαζί! Μας έκανε μεγάλη εντύπωση και έτσι ρώτησα έναν από τους περαστικούς, ο οποίος όμως έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε την πορεία του, σαν να μην μας είχε δει η ακούσει, χωρίς να μας απαντήσει αν και στην αρχή που του μιλήσαμε γύρισε και μας κοίταξε. Παρόμοια αντίδραση είχαμε και από άλλα 4 άτομα που ρωτήσαμε.
- Αν δεν ξέρεις να απαντήσεις τουλάχιστον πες κάτι… Φώναξε ο Kiyoshi στον 5ο που άρχισε να απομακρύνεται χωρίς να πει τίποτα, φανερά εκνευρισμένος από την συμπεριφορά τους.
- Δεν νομίζω να μην ήξερε… Κάτι άλλο πρέπει να παίζεται εδώ… είπα στον Kiyoshi χαμηλόφωνα και μετά και οι 4 βυθιστήκαμε στις σκέψεις μας.

Συνεχίζοντας την πορεία μας σε αυτό το αφιλόξενο προς οποιονδήποτε επισκέπτη, ή τουλάχιστον έτσι ήλπιζα, περιβάλλον έφτασε η στιγμή που κουραστήκαμε. Τόσες ώρες περπατούσαμε σε αυτούς τους δρόμους κάτω από τον καυτό ήλιο χωρίς να έχουμε καθίσει ούτε λεπτό και τώρα αποφασίσαμε πως ήρθε η ώρα να το κάνουμε! Στρίψαμε σε ένα μικρό στενάκι που είχε σκιά και καθίσαμε όλοι στο πάτωμα. Όμως αυτό δεν μας βγήκε σε καλό αφού μετά από 2-3 λεπτά ξεκούρασης και χαλάρωσης, περικυκλωθήκαμε από μια ντουζίνα άτομα. Αμέσως κάναμε μια κίνηση να σηκωθούμε αλλά με την απειλή σπαθιών και όπλων μας «έπεισαν» να μείνουμε καθισμένοι. Εμένα δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα, βασικά δεν με ένοιαζε καθόλου αφού θα γινόμουν ατσάλι και θα τους σκότωνα όλους αλλά κινδύνευαν να τραυματιστούν οι άλλοι 3. Ο πιο γεροδεμένος από αυτούς έκανε 1 βήμα πιο κοντά προς τα εμάς από τους υπόλοιπους και με ρώτησε:
- Είσαι ο Supernova Messi D. Teo?
- Ναι, εγώ είμαι αυτός. Με ποιον έχω την χαρά να συνομιλώ?
- Δεν είμαι υποχρεωμένος να σου πω το όνομά μου. Είμαι απλά ένα στρατιώτης στην υπηρεσία του καλύτερου επιχειρηματία του νησιού και με διέταξαν να σε πάρω μαζί μου στο κρησφύγετο του αφεντικού.
- Και αν αρνηθώ?
- Θα πεθάνουν οι 3 φίλοι σου.

Εκείνη την στιγμή το μάτι μου γυάλισε. Χωρίς να το πολυσκεφτώ πετάχτηκα όρθιος, τόσο γρήγορα που δεν μπόρεσε κανένας από αυτούς να καταλάβει τι έγινε, και τον έπιασα από τον λαιμό με το χέρι μου σε μορφή λεπίδας και του έκανα μικρές χαρακιές. Έπειτα έσκυψα κοντά στο αυτί του και του είπα:
- Έτσι και πάθει κάτι έστω και μία τρίχα από τα μαλλιά τους, ψάξε μέρος να κρυφτείς. Ή μάλλον έλα και παραδώσου μόνος σου γιατί όπου και να πας θα σε βρω και θα σε κάνω τόσο μικρά κομματάκια που θα μπορεί να σε φάει και ένα μωρό χωρίς δόντια. Για τώρα θα έρθω μαζί σου γιατί η προοπτική να συναντήσω έναν τέτοιο επιχειρηματία μου μυρίζεται πολύ χρήμα. Όταν του είπα αυτά, έκανα το χέρι μου κανονικό και τον έσπρωξα προς τα πίσω. Εκείνος αφού έπιασε τον λαιμό του στα σημεία που τον είχα χαράξει και μετά είδε το χέρι του να έχει αίματα, μου είπε με ψυχραιμία.
- Θα τα έχω στα υπόψη μου όλα όσα μου είπες. Σοφή η επιλογή σου να μας ακολουθήσεις. είπε και έκανε νόημα στους δικούς του για να αρχίσουν να προχωράνε μαζί μας προς το κρησφύγετο του «αφεντικού».

Καθώς προχωρούσαμε μέσα στους δρόμους της πόλης και πάλι η ζέστη συνέχιζε να είναι αφόρητη. Τα άτομα που μας συνόδευαν μέχρι το κρησφύγετο δεν μιλούσαν καθόλου και μας κοιτούσαν συνέχεια για να είναι έτοιμοι να μας πολεμήσουν αν επιχειρήσουμε το παραμικρό. Δυστυχώς ήταν πολύ μακριά τελικά το κτήριο που κατευθυνόμασταν και μετά από 1 ώρα περπάτημα φτάσαμε επιτέλους. Για να φτάσουμε όμως είχαμε ανέβει 1 «σκαλοπάτια» στην πόλη και βρισκόμασταν στο 2ο επίπεδο, 1 επίπεδο μακριά από το πλοίο μας. Με το που περάσαμε την είσοδο από το ένα επίπεδο στο άλλο παρατηρήσαμε μεγάλες αλλαγές. Στο δεύτερο επίπεδο, είδαμε για πρώτη φορά μαγαζιά στο νησί αυτό. Ίσως ήταν έτσι σχεδιασμένο αλλά και πάλι αυτό το γεγονός μας προκαλούσε εντύπωση. Έτσι, λοιπόν, μετά από πολύ κόπο φτάσαμε στο κρησφύγετο του επιχειρηματία. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο κτήριο και δεν είχε μεγάλες διαφορές από όλα τα υπόλοιπα. Αναμφίβολα όμως περίμενα κάτι καλύτερο από έναν άνθρωπο όπως μου τον περιέγραψε ο τύπος που μας έφερε μέχρι εδώ. Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, και με την απορία για το τι με ήθελε αυτός ο άνθρωπος, μπήκαμε στο κτήριο.

Το κτήριο μέσα ήταν πιο ευρύχωρο από ότι φαινόταν απέξω. Ήταν αρκετά φωτεινό και σε όλους τους τοίχους έβλεπες από έναν τουλάχιστον πανάκριβο πίνακα. Μάλιστα στο κέντρο αυτού του δωματίου υπήρχε και ένα μικρό συντριβανάκι. «Από εδώ μέσα θα μπορούσα να κάνω καλή μπάζα αν άρχιζα να κλέβω. » Σκέφτηκα κοιτώντας τον χώρο γύρω μου. Πίσω από το σιντριβάνι υπήρχε μία υπερπολυτελής πόρτα και προς αυτή την πόρτα κατευθυνθήκαμε εγώ με τους 3 δικούς μου και τον τύπο που μας μίλησε πριν αφού είπε στους υπόλοιπους να βγουν έξω από το κτήριο και να τον περιμένουν εκεί. Μόλις άνοιξε η πόρτα ένα παρόμοιο δωμάτιο εμφανίστηκε από πίσω της, μόνο που ήταν ακόμα πιο έντονα διακοσμημένο με ακριβά πράγματα. Στον απέναντι τοίχο από την πόρτα υπήρχε ένας μικρός θρόνος και πάνω του καθόταν ένας κοντόχοντρος άνθρωπος και δίπλα του είχε 2 φουσκωτούς σωματοφύλακες.
- Καλώς ήρθατε! Messi D. Teo και φίλοι του. Καλώς ήρθες κι εσύ αγαπητή μου δεσποινίδα! Είπε ο κοντόχοντρος και με εκνεύρισε με τον ιδιαίτερο χαιρετισμό προς την Yumi. Έκανε κι εκείνη μια μικρή υπόκλιση για να του απαντήσει στον χαιρετισμό αλλά οι άλλοι 3 ούτε που κάναμε κάποια κίνηση για να τον χαιρετήσουμε.

- Είμαι ο επονομαζόμενος Sir Trillion. Αλλά εμείς μείναμε πάλι ακίνητοι.
- Μην είστε αγενείς, κύριοι? Αλλά βέβαια.. Από πού να βρείτε τρόπους? Από τα ψάρια? Είπε και είχα αρχίσει να ξανασκέφτομαι «Γιατί δεν τους σκοτώνω όλους να κλέψω τα πάντα και να φύγω? ». Όμως περίμενα υπομονετικά να μου πει τι με ήθελε να κάνω.
- Πες τι με θες και άσε τα πολλά.
- Θες να μπεις κατευθείαν στο ψητό ε? Πολύ ωραία. Μου αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι. Είπε και αφού ήπιε μα γουλιά κρασί από ένα ποτήρι που κρατούσε συνέχισε:
- Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σε αυτό το νησί 3 άνθρωποι έχουν την εξουσία. Ο Δήμαρχος Bimine που είναι το φανερό πρόσωπο, ο μεγάλος ανταγωνιστής του ο Dekita που είναι ο άρχοντας του υποκόσμου και σίγουρα ξέρει ήδη ότι έχεις φτάσει στο νησί κι εγώ που βρίσκομαι σε μία ενδιάμεσα κατάσταση. Είμαι ο πλουσιότερος άνθρωπος στο νησί και έχω τις άκρες μου σε αρκετά σημεία της πόλης. Όμως, όπως καταλαβαίνεις ανά πάσα στιγμή μπορεί να απειληθώ από τον Dekita. Αποστολή σου είναι να τον σκοτώσεις.
- Κι εγώ γιατί να μπλεχτώ με όλα αυτά? Τι θα κερδίσω από αυτό?
- Θα κερδίσεις την απομάκρυνση σου από το νησί σώος και αβλαβής μαζί με το πλήρωμά σου. Όσο μένετε εσείς σε αυτό το νησί και είναι ζωντανός αυτός, τός περισσότερο κινδυνεύετε να μην φύγετε ελεύθεροι αφού θα φωνάξει σίγουρα τους marines. Μπορεί να είναι μπλεγμένος παντού αλλά δεν εμφανίζεται πουθενά και δεν φοβάται μήπως τον πιάσουν.

- Ας φέρει όσους marines θέλει. Εμένα και το πλήρωμά μου δεν πρόκειται να μας πιάσουν.
- Ε τότε θα με αναγκάσεις να χρησιμοποιήσω το μεγάλο μου όπλο. Εκεί την στιγμή ανησύχησα ότι κάτι επικίνδυνο θα εμφανιζόταν από κάπου. Αλλά συνέχισε την φράση του και με έκανε να χαρώ! Μα φυσικά τα χρήματα! Αν τον σκοτώσεις πέρα από όλα τα παραπάνω θα κερδίσεις και 20.000.000 beli. Τα λεφτά ήταν πολλά για να μπορέσω να αρνηθώ τέτοια πρόταση, αν και δεν δούλευα συχνά για κάποιον άλλο. Αφού το σκέφτηκα για λίγο, του απάντησα:
- Είμαι μέσα. Πες μου λεπτομέρειες και αρχίζω να τον κυνηγάω και τώρα αν χρειαστεί. Όμως θέλω μία χάρη. Κράτα αυτούς τους 3 προφυλαγμένους από τα πάντα μέχρι να τελειώσω την αποστολή μου.
- Σύμφωνοι. Είπε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη του. Έπειτα σηκώθηκε πάνω και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Όταν πλησίασα δώσαμε τα χέρια και η συμφωνία μας μπήκε σε ισχύ.

Οι άλλοι 3 όπως ήταν φυσικό άρχισαν να λένε διάφορα για να με πείσουν να τους πάρω μαζί μου, χωρίς αποτέλεσμα. Τέλος σε αυτή την συζήτηση έδωσε ο Sir Trillion.
- Είναι ο καπετάνιος σας και πρέπει να τον υπακούτε σε κάθε του απόφαση. Μα καλά σε αυτό το πλήρωμα δεν υπάρχει πειθαρχία?
- Μην ανακατεύεσαι με τα θέματα του πληρώματός μου! Του είπα αγριοκοιτάζοντάς τον.
- Τέλος πάντων δεν με πολυνοιάζει αυτό. Το μόνο που με νοιάζει είναι να τηρηθεί η συμφωνία μας.
- Όσο τηρείς το δικό σου κομμάτι θα τηρήσω κι εγώ το δικό μου. Του απάντησα και, αφού φάνηκε ευχαριστημένος από την απάντηση, άρχισε να μου εξηγεί λεπτομέρειες για το που θα τον έβρισκα και πώς.
- Για να καταλάβεις που πρέπει να τον ψάξεις πρέπει να ξέρεις και το πώς είναι δομημένη αυτή η πόλη. Είπε και μου έδειξε έναν χάρτη της πόλης. Είναι χωρισμένη σε 4 επίπεδα. Στο τελευταίο επίπεδο ζουν όλοι οι φτωχοί της πόλης. Δε υπάρχουν μαγαζιά εκεί και ζουν με τρόφιμα από την ελεημοσύνη των υπόλοιπων επιπέδων. Γι αυτό το λόγω είναι εχθρικοί με όλους, ακόμα και τους επισκέπτες του νησιού. Στο δεύτερο επίπεδο, που βρισκόμαστε τώρα ζει η μεσαία τάξη του νησιού. Στο τρίτο επίπεδο ζουν όλοι οι πλούσιοι του νησιού και στο τέταρτο και τελευταίο επίπεδο ζει ο δήμαρχος, οι καλεσμένοι του και όσοι είναι αρκετά χαζοί για να πληρώσουν αρκετά εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια για να μείνουν εκεί.

- Κι εσύ γιατί είσαι εδώ? Υποτίθεται είσαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στο νησί.
- Δεν θα ήταν ωραία εικόνα να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του πλουσιότερου ανθρώπου του νησιού τύποι σαν αυτούς που σε έφεραν εδώ ή ακόμα και σαν εσένα. Απάντησε συνεχίζοντας να με προσβάλει μέσα στην μούρη μου και με το ζόρι κρατιόμουν να μην τον χτυπήσω.
- Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τον Dekita. Έχει ένα σπίτι στο τρίτο επίπεδο αλλά η βάση για τις βρωμοδουλειές του είναι στο δεύτερο. Μάλιστα η βάση του δεν είναι πολύ μακριά από εδώ. Συμπλήρωσε και μου έδειξε στον χάρτη που ήταν. Σου δίνω μια ομάδα από 30 άντρες για να κάνεις την δουλειά σου. Κάνε τους ότι θες αρκεί να πεθάνει ο Dekita. Κατάλαβες?
- Μάλιστα… του είπα χωρίς να μου αρέσουν αυτά που είπε. Αντιμετώπιζε τους ανθρώπους σαν εργαλεία και αυτό ήταν ένας ακόμα λόγος για να τον κάνω τόπι στο ξύλο. Γύρισα για να φύγω και όταν έφτασα στην πόρτα σταμάτησα και κοιτάζοντάς τον του είπα:
- Θα σου πω ό,τι είπα και στο τσιράκι σου που έστειλες να με φέρει εδώ. Έτσι και πάθουν το παραμικρό, έλα να παραδοθείς μόνος σου σε εμένα γιατί όσες προσπάθειες και να κάνεις για να κρυφτείς θα είναι μάταιες. Θα σε βρω και θα λιώσω.
- Χαχαχα! Έχεις πλάκα! Σου είπα ότι δεν θα πάθουν τίποτα και δεν θα πάθουν τίποτα. Μην φοβάσαι.
- Αυτό το «μην φοβάσαι» φοβάμαι… είπα ψιθυριστά και βγήκα από το δωμάτιο.

Απέξω από το κτήριο περίμεναν τα 30 άτομα που μου είπε. Ανάμεσά τους και οι 12 που μας είχαν φέρει μέχρι εδώ. Δεν φαίνονταν και τόσο αδύναμοι αλλά ήθελα να το διαπιστώσω και μόνος μου. Έτσι τους ζήτησα να με πάνε σε ένα μέρος που θα μπορούσαμε να κάνουμε λίγη προπόνηση. Αφού σκέφτηκαν για πιθανά μέρη τελικά βρήκαν ένα και ξεκινήσαμε τον δρόμο μας για εκεί. Όταν φτάσαμε τους ζήτησα να μου επιτεθούν όλοι μαζί για αρχή. Εκείνοι γέλασαν ειρωνικά και δεν μου επιτέθηκαν με την πρώτη.
- Τι έγινε? Φοβάστε? Τους είπα για να τους προκαλέσω.
- 30 εναντίον ενός? Μάλλον εσύ έπρεπε να φοβάσαι. Είπε ένας από αυτούς και όλοι συμφώνησαν.
- Ναι καλά! Και 100 σαν εσάς να είχα απέναντι θα νικούσα χωρίς πολύ κόπο. Τότε αρκετοί από αυτούς πείστηκαν ότι έπρεπε να μου αποδείξουν ότι είχα άδικο και έβγαλαν τα σπαθιά τους και τα πιστόλια τους και μου έκαναν επίθεση. Τις πρώτες επιθέσεις τις απέφυγα πανεύκολα χωρίς καν να γίνω ατσάλι για να μην με χτυπήσουν. Σιγά σιγά όλο και περισσότερα άτομα που επιτίθονταν και δυσκόλεψε λίγο η κατάσταση αλλά και πάλι μπορούσα να τους χειριστώ με σχετική άνεση. Όμως τώρα αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω το φρούτο μου. Έγινα ολόκληρος ατσάλι και βαρούσα με μπουνιές και κλοτσιές όποιον με πλησίαζε.

10 άτομα είχαν πεταχτεί μερικά μέτρα μακριά χωρίς κάποιο σοβαρό τραύμα για την ώρα πρόσεχα αρκετά να μην τους κόψω αφού ίσως τους χρειαζόμουν για την αποστολή μου αργότερα. Σπρώχνοντας μερικούς ακόμα άνοιξα λίγο χώρο γύρω μου με ένα σάλτο στάθηκα στα χέρια μου και άρχισα να στριφογυρίζω και να κλοτσάω όποιον πλησίαζε. Από ένα σημείο και μετά κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να με νικήσουν ό,τι και να έκαναν και παραδόθηκαν αφού δεν είχε νόημα να χαλάμε όλοι την δύναμή μας έτσι ενώ στην συνέχεια είχαμε να δώσουμε μια σημαντική μάχη.
- Με αυτούς εδώ δεν πάω πουθενά… Ελπίζω να είναι οι αντίπαλοι τέτοιου επιπέδου και δεν θα τους χρειαστώ καν. Σκέφτηκα κοιτώντας τους.
- Χρειάζεστε προπόνηση ακόμα. Συνεχίστε την καλή προσπάθεια και θα ανταμειφθείτε. Τους είπα. Έχετε 1 βδομάδα μπροστά σας μέχρι τη επίθεση και ξέρω ότι μπορείτε να γίνετε καλύτεροι. Τους είπα και έφυγα για να γυρίσω στην βάση του Sir Trillion. Όταν γύρισα πίσω συνάντησα τους 3 του πληρώματός μου.
- Πώς τόλμησες να μας αφήσεις εδώ κι εσύ να πας και να διασκεδάζεις μόνος σου? Μου είπε σε έντονο ύφος η Yumi.
- Πρέπει να μείνετε εδώ γιατί είναι επικίνδυνοι τύποι οι αντίπαλοί μας.
- Πιο επικίνδυνοι από τους πιθήκους του Hawkeyes? Δεν νομίζω! Και όπως είδες εκεί τα καταφέραμε μια χαρά! Μου απάντησε ο Kiyoshi .

- Είναι ο άνθρωπος που ελέγχει όλο τον υπόκοσμο του νησιού! Τι θέλατε δηλαδή να κάνω? Να σας πάρω μαζί μου και μετά να βρίσκομαι πάνω από τα πτώματά σας κλαίγοντας? Ευχαριστώ δεν θα πάρω! Θα μείνετε εδώ μέχρι να ξεμπερδέψω με όλα αυτά και μετά αφού πάρουμε τα λεφτά θα φύγουμε από αυτό το νησί. Και αν σας αρέσει. Αν δεν σας αρέσει ας προσέχατε την ημέρα που αποφασίσατε να με ακολουθήσετε. Τους είπα και βγήκα από το δωμάτιο που βρίσκονταν χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο που βρισκόταν ο Sir Trillion και αφού μπήκα μέσα συζητήσαμε κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες για το σχέδιό μας. Κάθε τόσο πετούσε υπονοούμενα για τους πειρατές και διάφορα τέτοια και μετά από αρκετά που άκουσα ήμουν έτοιμος να τον βαρέσω.
- Συγκεντρώσου… Αν τον χτυπήσεις πάνε τα 20.000.000 beli. Έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου κάθε φορά. Τελικά καταλήξαμε σε κάτι που σκεφτόμουν από όταν πήγα για προπόνηση με τους 30 άντρες που μου έδωσε ο Sir Trillion. Θα έκανα επισκέψεις στην περιοχή γύρω από την βάση του Dekita για μία βδομάδα για να δω που κάθονται συνήθως οι φρουροί και γενικά να κάνω ανίχνευση του χώρου και την επόμενη μέρα θα έκανα την επίθεσή μου.

Αφού συμφωνήσαμε για το σχέδιο, το θέσαμε σε εφαρμογή. Μου έδειξε φωτογραφία του σε περίπτωση που τον συναντήσω, αν και το βρίσκαμε λίγο απίθανο, φόρεσα μια κάπα με κουκούλα και πήρα έναν χάρτη μαζί μου και κατευθύνθηκα προς την βάση του Dekita. Όταν έφτασα κοντά στην περιοχή ήμουν αρκετά προσεκτικός γιατί δεν ήξερα αν γνώριζαν ότι βρισκόμουν εκεί ή όχι. Σε καμία από τις 2 περιπτώσεις όμως δεν ήθελα να δημιουργηθεί ολόκληρο σκηνικό αφού ακόμα και αν ήξεραν ότι βρισκόμουν εκεί, μία μάχη θα έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Καθώς περνούσα από μπροστά είδα μερικά άτομα να στέκονται δίπλα στην πόρτα και να συζητάνε. Ήταν όλοι τους με κοστούμια και δεν φαινόταν να ταιριάζουν και πολύ με το όλο στυλ του δεύτερου επιπέδου. Έτσι έψαξα μέσα σε αυτούς μπας και βρω τον Dekita αλλά δεν είχα κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Έτσι συνέχισα να περπατάω για να μην με πάρουν χαμπάρι, αν δεν με είχαν πάρει ήδη αφού μερικά άτομα στην διαδρομή μπροστά από το κτήριο με κοιτούσαν περίεργα.

Μέτρησα 3 φρουρούς σε μικρή απόσταση από το κτήριο και αρκετά άτομα μπροστά σε αυτό. Αυτό δεν ήταν καθόλου μικρό νούμερο αν ήθελα να μπω στο κτήριο χωρίς να γίνω αντιληπτός τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που θα ήμουν ήδη μέσα. Άλλες 3 μέρες πέρασα από εκεί και την δεύτερη είχε ακόμα περισσότερα άτομα έξω από το κτήριο. Την τρίτη μέρα υπήρχαν μόλις ένας φρουρός μπροστά στο κτήριο και άλλα 3 άτομα με κοστούμια λίγο πιο πέρα από αυτό και μιλούσαν σχεδόν ψιθυριστά όπως πάντα. Την τέταρτη μέρα όμως πάλι ήταν αρκετά άτομα όπως και την πρώτη μέρα που είχα περάσει. Κάθε φορά μετά από αυτή την «βόλτα» περνούσα από το μέρος που έκαναν προπόνηση οι 30 άντρες που είχα στην διάθεση μου γι’ αυτή την αποστολή. Παρέμεναν σχεδόν το ίδιο κακοί με την πρώτη μέρα που τους είχα αντιμετωπίσει, άλλωστε τι διαφορά να έχουν σε 4 μέρες, αλλά έβλεπα τουλάχιστον ότι οι περισσότεροι προσπαθούσαν αρκετά να βελτιωθούν. Την στιγμή που πήγα σε αυτούς λοιπόν την τέταρτη μέρα και τους αντιμετώπισα και πάλι μου ήρθε μία ιδέα. Θα κάναμε κάτι παρόμοιο με αυτό που είχα κάνει στο προηγούμενο νησί για να κλέψω το ξενοδοχείο, αλλά αυτή την φορά οι ρόλοι θα αντιστρέφονταν. Οι υπόλοιποι θα έκαναν τον αντιπερισπασμό κι εγώ θα εισχωρούσα στο κτήριο. Αφού τους εξήγησα το σχέδιο και φάνηκε ότι το κατάλαβαν έφυγα για να γυρίσω στην βάση.

Άλλες 3 μέρες πέρασαν και η ώρα της επίθεσης έφτασε. Όλα ήταν πανέτοιμα και οι 30 που είχα μαζί μου είχαν κάνει μικρή πρόοδο σε σχέση με το πώς ήταν μία βδομάδα πριν, αλλά δεν με ένοιαζε ιδιαίτερα αρκεί να κέρδιζαν την προσοχή των φυλάκων της αντίπαλης βάσης αλλά και κάποιο μικρό χρονικό διάστημα για να προλάβω να εισχωρήσω σε αυτήν. Αφού προηγήθηκε ένας μικροτσακωμός για άλλη μία φορά με το, κατσουφιασμένο και νευριασμένο μαζί μου, πλήρωμά μου, ξεκινήσαμε την επίθεση. Οι 30 έφυγαν μπροστά κι εγώ ακολουθούσα σε απόσταση ασφαλείας. Μετά από πέντε λεπτά βρισκόμασταν έξω από την αντίπαλη βάση και ξεκίνησε η επίθεση. Οι φρουροί του κτηρίου φάνηκαν αιφνιδιασμένοι κι αμέσως 3 στους 6 έπεσαν νεκροί. Ένας από τους άντρες μου, μου έφερε την στολή ενός φύλακα και άλλαξα στα γρήγορα. Έπειτα με ένα καπέλο να κρύβει την περιοχή των ματιών μου, μπήκαμε μέσα στην βάση από την κύρια είσοδο τρέχοντας κι ενώ οι εχθροί νόμιζαν ότι είμαι ένας από αυτούς.

Από την στιγμή που μπήκα όμως ήταν που άρχισαν τα δύσκολα. Σχεδόν όλοι γύρω μου έτρεχαν προς την έξοδο για να πολεμήσουν τους εισβολείς. Μερικοί όμως έμπαιναν μέσα στο κτήριο τραυματισμένοι. Αυτό μου έδωσε μια καλή ιδέα για την δικαιολογία που θα έχω αν μου πει κάποιος να βγω έξω και να πολεμήσω. Έτσι έστριψα σε έναν διάδρομο που φαινόταν άδειος. Έπειτα αφού κοίταξα γύρω μου για να δω αν με παρακολουθεί κανείς έκανα το δεξί μου χέρι λεπίδα και έκανα ένα μεγάλο αλλά πολύ επιφανειακό κόψιμο στο αριστερό μου χέρι. Έτσι, βγήκα από τον διάδρομο κρατώντας το χέρι μου, δήθεν ότι είμαι τραυματίας και πήγαινα προς το ιατρείο του κτηρίου. Με αυτό τον τρόπο συνέχισα να ψάχνω μέσα στο κτήριο χωρίς να με ενοχλεί κανείς. Τουλάχιστον όχι μέχρι να ανέβω στον δεύτερο όροφο.
- Τι κάνεις εδώ πάνω τραυματίας άνθρωπος? Στον πρώτο όροφο είναι το ιατρείο! Δεν το ήξερες?
- Ε μέσα στην ταραχή μου και τον πόνο τον ξέχασα… Προσπάθησα να δικαιολογηθώ.
- Για στάσου… Κάπου σε ξέρω εσένα! Μα ναι τώρα σε θυμήθηκα! Είπε και έστρεψε το όπλο του στην μούρη μου. Είσαι ο Messi D. Teo! Έχουμε εισβολή στο κτήριο! Ειδοποιείστε τον αρχηγό Dekita και μην εμπιστεύεστε ούτε τον διπλανό σας αν δεν σας πει τον σωστό κωδικό! Δεν ξέρουμε πόσοι αντίπαλοι έχουν εισχωρήσει στο κτήριο μεταμφ……
- Σκάσε πια! Του είπα κόβοντάς του το κεφάλι.

Οι υπόλοιποι που ήταν γύρω μας τρομοκρατήθηκαν βλέποντάς με να κόβω με τέτοια ταχύτητα και άνεση κάποιου του κεφάλι που με σημάδευε με όπλο και άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν και για να ειδοποιήσουν και τους άλλους.
- Ευτυχώς είναι πιο αδύναμοι από τους δικούς μου αν και είναι περισσότεροι. Είπα ανακουφισμένος για την δύναμή τους. Έπειτα άρχισα να ψάχνω στους διαδρόμους του δευτέρου ορόφου για τον Dekita. Σε μορφή ατσαλιού, έσπαγα κάθε πόρτα που έβλεπα μπροστά μου και έμπαινα μέσα αλλά όλα τα δωμάτια μέχρι τώρα ήταν άδεια. Όταν έσπασα μια πόρτα και είδα 2 άτομα μέσα ξαφνιάστηκα κι εγώ μαζί με αυτούς αφού δεν είχα συνηθίσει να βλέπω άτομα πίσω από τις πόρτες που έσπαγα. Τους πλησίασα και τους ρώτησα:
- Που είναι ο Dekita? Ο ένας από τους 2, ο ψύχραιμος γιατί ο άλλος είχε πανικοβληθεί, μου είπε:
- Τι δουλειά έχεις εσύ με το αφεντικό?
- Να μην σε νοιάζει! Πες μου πού είναι και θα ζήσετε.
- Δεν σου λέω! Δεν θα προδώσω το «χέρι που με ταΐζει».
- Αν δεν μου πεις δεν θα χρειαστεί να σε ταΐζει γιατί θα είσαι νεκρός ηλίθιε! Μίλα! Του είπα με πιο έντονο ύφος και του έβαλα το αριστερό μου χέρι σε μορφή λεπίδας στο λαιμό.

Ξαφνικά ο άλλος τύπος που φαινόταν τρομαγμένος πήρε στα χέρια του μια καρέκλα που ήταν δίπλα του και την πέταξε πάνω μου. Έκανα μισό βήμα πίσω από το ξαφνικό χτύπημα αλλά η καρέκλα στην σύγκρουση με το ατσάλι έσπασε σε πολλά μικρά κομμάτια. Μόλις το είδε άρχισε να τρέχει προς την έξοδο και με ένα σάλτο τον έφτασα και του έκανα εάν βαθύ κόψιμο στην πλάτη. Εκείνη την στιγμή ο άλλος βρήκε ευκαιρία να βγάλει το όπλο του και με πυροβόλησε. Η σφαίρα όπως ήταν λογικό εξοστρακίστηκε και, αφού πέρασε ξυστά από τον ώμο του, καρφώθηκε στον τοίχο. Χωρίς να χάσω χρόνο γύρισα και του κάρφωσα το χέρι μου στον ώμο του και άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο.
- Πες μου πού είναι και θα ξεχάσω την επίθεση που μου έκανες.
- Θα με σκοτώσεις όποια και αν είναι η απάντησή μου… Γιατί να σε βοηθήσω?
- Αν δεν με εμπιστεύεσαι δεν μπορούμε να κάνουμε δουλειά.
- Περιμένεις να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο που μόλις με κάρφωσε στον ώμο?
- Και τι ήθελες να κάνω σε κάποιον που πριν λίγα δευτερόλεπτα με πυροβόλισε? Μετά το τελευταίο έμεινε για λίγο σκεπτικός.
- Λοιπόν? Περιμένω μία απάντ… Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την φράση μου με έφτυσε στην μούρη. Με το ελεύθερο χέρι σκούπισα το πρόσωπό μου και έπειτα με το ίδιο χέρι του έκοψα το κεφάλι.
- Ας πρόσεχες… είπα ρίχνοντας το πτώμα στο πάτωμα.

Συνέχισα να ψάχνω κάθε πόρτα που έβρισκα και το σκηνικό δεν άλλαξε και πολύ. Ή τα δωμάτια ήταν άδεια ή δεν μιλούσε όποιος ήταν μέσα και τον σκότωνα. Μέχρι που έφτασα σε έναν διάδρομο στο τέλος του οποίου υπήρχε μία σκάλα που οδηγούσε προς τα πάνω. Μου είχαν μείνει άλλες 2 πόρτες μέχρι να φτάσω στην σκάλα και αφού τις έσπασα γρήγορα και δεν βρήκα κανένα, έτρεξα κατευθείαν σε αυτή. Ανέβηκα δύο δύο τα σκαλιά και μέσα σε πολύ λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμουν στον επόμενο όροφο. Εκεί υπήρχε ένας μικρός διάδρομος που οδηγούσε σε μόνο μία πόρτα. Μπροστά από την πόρτα υπήρχαν δύο φύλακες και μόλις με είδαν ο ένας πάτησε ένα κόκκινο κουμπί που είχε δίπλα του στον τοίχο και ένας συναγερμός άρχισε να βαράει.
- Σταμάτα εκεί που είσαι Messi D. Teo.
- Ναι καλά! Είπα και άρχισα να τρέχω προς το μέρος τους.
- Δεν με άκουσες και τώρα θα πεθάνεις! Μου είπε ο ίδιος και βάρεσε την πόρτα από πίσω του. Αυτή μετά άνοιξε και εμφανίστηκαν από πίσω της μια δεκαριά άτομα με καραμπίνες και μικρά κανόνια έτοιμοι να μου ρίξουν.
- ΠΥΡ! Ακούστηκε μέσα από το δωμάτιο από κάποιο άτομο που δεν έβλεπα και μετά άρχισαν να με πυροβολούν όλοι μαζί. Εγώ σε μορφή ατσαλιού συνέχισα να τρέχω προς αυτούς και έκανα κινήσεις πέρα δώθε, όσο μπορούσα σε αυτό τον χώρο, για να μην με πετύχουν με τα κανόνια. Όχι ότι θα μου έκαναν ζημιά αλλά η έκρηξη και μόνο θα με πετούσε μερικά μέτρα πίσω, τα οποία θα έπρεπε να διανύσω και πάλι.

Μια βολή με τα κανονάκια παραλίγο να με πετύχει αλλά χτυπώντας το πόδι μου στον τοίχο δίπλα μου έδωσα ώθηση και πετάχτηκα στον απέναντι τοίχο. Δε πέρασε πολύ ώρα μέχρι να φτάσω στην πόρτα και αφού μαχαίρωσα τον ένα, ανήμπορο να αντιδράσει, φρουρό τον πέταξα πάνω σε αυτούς που με πυροβολούσαν. Έτσι, μέχρι να τον αποφύγουν και να με ξαναβάλουν στόχο, βρήκα άνοιγμα και έφτασα δίπλα τους. Αφού σκότωσα 2 στους 3 που κρατούσαν τα κανονάκια έκανα μια περιστροφική κίνηση πετσοκόβοντας και άλλους 5. Οι 3 που έμειναν πέταξαν τα όπλα τους και άρχισαν να τρέχουν μαζί με τον φύλακα.
- Γυρίστε πίσω και βοηθήστε με, γουρούνια! Έτσι κάνει κάποιος στο άτομο που του δίνει φαγητό? Φώναξε ένας ψηλόλιγνος τύπος, το ακριβώς αντίθετο του Sir Trillion, ενώ βρισκόταν σε απόγνωση.
- Εσύ πρέπει να είσαι ο Dekita. Μόλις κατάλαβε ότι ήξερα ποιος ήταν πάγωσε τελείως.
- Από την αντίδρασή σου καταλαβαίνω ότι έχω δίκιο. Χάρηκα για την ολιγόλεπτη γνωριμία μας. Το κεφάλι σου θα μου δώσει 20.000.000 beli. Του είπα και τον κάρφωσα στο στομάχι. Άρχισε να αιμορραγεί ακατάπαυστα και μετά από λίγο σταμάτησε να κουνιεται κι ενώ είχε δάκρυα στα μάτια. Η αποστολή μου μόλις είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς.

Πήρα το πτώμα του στον ώμο μου και άρχισα να οδεύω προς την έξοδο. Κατέβηκα τις πρώτες σκάλες και είδα ότι δεν βρισκόταν κανείς εδώ. Το ίδιο και στο ισόγειο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Βγήκα με γοργά βήματα έξω και είδα 6 από τα άτομα που είχα φέρει μέχρι εδώ να είναι χτυπημένα και όλοι οι άλλοι να είναι νεκροί. Αφού τους πλησίασα, κοίταξα τα τραύματά τους και είδα ότι 2 από αυτούς είχαν αρκετά σοβαρά. Οι άλλοι 4 το πιο πιθανό ήταν ότι με λίγη ξεκούραση θα ήταν καλά. Βέβαια δεν είμαι και γιατρός για να ξέρω αρκετά καλά απλά με τόσα που έχω δει ήξερα στο περίπου να εκτιμώ αν ένα τραύμα είναι σοβαρό ή όχι. Τους είπα ότι η αποστολή ήταν επιτυχημένη δείχνοντάς τους το πτώμα και εκείνοι φάνηκαν να χάρηκαν γιατί οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Έπειτα κάθισα δίπλα τους για να ξεκουραστώ λίγο. Καθώς όμως κοιτούσα προς την θάλασσα είδα κάτι που με ξάφνιασε και με τρόμαξε. Ένα πλοίο των marines βρισκόταν αγκυροβολημένο δίπλα στο δικό μας. Χωρίς να χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο, φορτώθηκα στους ώμους μου το πτώμα του Dekita και έτρεξα σφαίρα προς την βάση του Sir Trillion.

Έτρεξα την διαδρομή ανάμεσα στις 2 βάσεις μέσα σε 5 λεπτά ενώ περπατώντας με γρήγορο βήμα μέχρι τώρα την είχα κάνει μισή ώρα στον πιο γρήγορο χρόνο μου. Μόλις έφτασα έξω από την βάση δεν είδα τίποτα το διαφορετικό. «Ίσως να μην έχουν βρει ακόμα τους άλλους 3» σκέφτηκα ανακουφισμένος. Μπήκα μέσα στο κτήριο κι εκεί πάγωσα. Το θέαμα που αντίκρισα με έκανε για λίγο να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο από αυτό. Μπροστά μου είχα τα σώματα των 3 μελών του πληρώματός μου μέσα σε μια λίμνη αίματος. Πέταξα από τους ώμους το πτώμα του Dekita και τους πλησίασα αμέσως μόλις μπόρεσα να καταλάβω τι έβλεπα. Γονάτισα δίπλα τους και άρχισα να τους σκουντάω για να ξυπνήσουν από έναν βαθύ ύπνο. Δεν ήθελα να έχει συμβεί αυτό που μου πέρασε από το μυαλό. Όχι πάλι. Συνέχισα να τους σκουντάω και να φωνάζω τα ονόματά τους ενώ δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου. Έπρεπε να το αποδεχτώ μα δεν μπορούσα. Αυτοί οι 3 ήταν πλέον νεκροί. Χτυπούσα το κεφάλι μου το πάτωμα για να τιμωρήσω τον εαυτό μου για αυτό που συνέβη. Ξαφνικά από πίσω μου άκουσα φωνές και βήματα. Έπειτα πολλά άτομα μαζί όπλισαν τα όπλα τους. Γύρισα για να δω τι είχα να αντιμετωπίσω. Μια ολόκληρη ομάδα από marines βρισκόταν έξω από την πόρτα και με σημάδευε.

Χωρίς καμία προειδοποίηση, όπως ήταν φυσικό, άρχισαν 3 άτομα να μου πετάνε δίχτυα από kairoseki και οι υπόλοιποι να με πυροβολούν. Εγώ έκανα ένα σάλτο προς τα πίσω και βρέθηκα πίσω από τα 3 πτώματα. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι σφαίρες πετύχαιναν και τους 3 μπροστά μου.
- Πώς τολμάτε να κάνετε κάτι τέτοιο σε 3 πτώματα!?!? Τους φώναξα και τους επιτέθηκα. Οι επιθέσεις μου ήταν πιο δυνατές από ότι συνήθως αφού έβαζα δύναμη για να τους κάνω ένα βαθύ κόψιμο και εκείνοι κόβονταν στα 2 σαν να χρησιμοποιούσα όλη μου την δύναμη. Η μάχη, χωρίς τα δίχτυα kairoseki, έγερνε πολύ προς την μεριά μου. Στην κατάσταση που βρισκόμουν τώρα δεν είχαν καμία απολύτως ελπίδα.
- Bouseki Surashu φώναξα καθώς είχα στηριχτεί στα χέρια μου και με τα πόδια μου σε μορφή λεπίδων έκοβα όποιον βρισκόταν κοντά μου. Έπειτα, σηκώθηκα όρθιος και με τυχαία χτυπήματα γύρω μου έκανα κοψίματα στους πάντες. Αυτή η μάχη είχε κριθεί. 3 από τους marines είχαν μείνει ζωντανοί και άρχισαν αν τρέχουν προς το πλοίο τους. Όμως δεν ήθελα κανείς να ξεφύγει από τους εχθρούς μου, είτε έφταιγε για τον θάνατο των φίλων μου είτε όχι. Έτσι τους κυνήγησα και τους έκανα κομμάτια.