The Time Has Come: Total Destruction[Τελος]

Link προηγουμενης:

Στην προηγουμενη ιστορια:

Ημουν στο Mirror Ball Island, για μερικες μερες ηρεμιες και εσωτερικης αναζητησης. Ωστοσο μια σειρα απο εντελως τυχαια, αλλα αρκετα σημαντικα γεγονοτα με βοηθησε στο να καταλαβω, τι σοι ανθρωπος ημουν πραγματικα. Αιχμαλωτιστηκα απο μερικους κυνηγους επικυρηγμενων και αφου καταφερα να ελευθερωθω απο τα δεσμα μου, ξεκινησα πολεμο εναντιων τους. Τους σκοτωσα ολους εκτος απο εναν, ηθελα να τον αφησω να ζησει, ετσι ωστε να μπορει να πει στην κυβερνηση, πως πρεπει να προσεχει απο εδω και περα!


Σημερα:

Ειχα πλεον φυγει απο το Mirror Ball Island και κατευθυνομουν προς μια γενικη κατευθυνση, δεν ειχα κατι συγκεκριμενο στο μυαλο μου. Εψαχνα να βρω δυνατους αντιπαλους, ετσι ωστε οταν θα τους νικησω το ονομα μου, αλλα και το ονομα του πληρωματος μου, θα γινονταν ακομα πιο γνωστο. Σκεφτηκα λοιπον πως ειχε πλεον ερθει η ωρα, να επιστρεψω στο Asuka Island και να τελειωσω μια και καλη την μαχη μου με τον Saga αλλα και με ολους τους Μαριν που θα εμπαιναν στον δρομο μου. Ανοιξα τον χαρτη μου και εψαχνα για εναν τροπο να περασω και παλι πισω στη North, πραγματι μετα απο μερικα λεπτα εντοπισα ενα μικρο περασμα, νοτια απο την πορεια που τραβουσα μεχρι στιγμης. Σηκωθηκα και επιασα το πηδαλιο, με βαση την πυξιδα και τον χαρτη μου, κατευθυνθηκα προς το μερος που ηθελα.Φαινοταν πως θα ειναι ενα σχετικα μεγαλο και δυσκολο ταξιδι, μιας που το περασμα αυτο ηταν ενας "δρομος" που δεν πολυχρησιμοποιοταν, λογω των καταιγιδων και της εντελως αγνωστης θαλασσας που συνδεε την North Blue με την East Blue. Αν ομως καταφερνα να περασω αλλοβητος απο εκει, θα εβγαινα αρκετα κοντα στο Asuka Island.

Προχωρουσα αρκετες ωρες και ο καιρος δεν ειχε αλλαξει καθολου, πραγμα που με παραξενευε και με ανυσηχουσε, μιας που απο οσο ηξερα ο καιρος κοντα στο περασμα ηταν αγριος και αρκετα επικυνδηνος. Αντιθετως απο πανω μου, συνεχιζε να λαμπει ενας δυνατος ζεστος ηλιος, πηρα για μια ακομη φορα τον χαρτη και την πυξιδα στα χερια μου και προσπαθουσα να καταλαβω αν ημουν ακομα στην σωστη πορεια, μπορει να μην ειχα τις ικανοτητες της μικρης μας πλοηγου, αλλα ειχα μαθει αρκετα καλα πως να ακολουθω την πυξιδα. Παρολα αυτα καποιο λαθος στην πορεια μου, δεν μπορουσα να βρω και ετσι αποφασισα να συνεχισω να ακολουθω την πορεια μου αυτη. Συντομα η απαντηση στο ερωτημα μου εφτασε, ενιωσα μια ξαφνικη και πολυ γρηγορη επιταχυνση στην πορεια μου, σηκωσα το κεφαλι μου και κοιταξα μπροστα. Το θεαμα που εβλεπα ηταν κατι που δεν θα ηθελε καποιος να το δει απο κοντα, ο ουρανος ηταν λες και ειχε χωριστει στα δυο, απο την μια μερια ηταν ηλιολουστος και απο την αλλη ηταν καταμαυρος και μια δυνατη βροχη με αστραπες των στολιζαν. Πλεον η πορεια μου ειχε καθοριστει, ακομα και αν ηθελα να κανω πισω, πλεον το πλοιο μου δεν με υπακουγε και οδευε μεσα στην καταιγιδα. Σηκωθηκα και μαζεψα γρηγορα τον χαρτη και την πυξιδα, υστερα επιασα το πηδαλιο και προσπαθησα να το κρατησω οσο πιο σταθερο μπορουσα, ειχε ερθει η ωρα να δω αν μπορω να τιθασευσω αυτη την θαλασσα...

Μπηκα μεσα στην καταιγιδα, το πλοιο αρχισε να τρεμει και να κανει περιεργους θορυβους, ηλπιζα μονο να μην καταστραφει πριν καταφερω να περασω την καταιγιδα. Μετα ακομα και αν καταστρεφοταν, θα εβρισκα ενα καινουργιο στο Asuka Island, κεραυνοι επεφταν γυρω μου και η δυνατη βροχη μου μαστιγωνε το προσωπο, ειχα δεσει τα ποδια μου στο πηδαλιο, ετσι ωστε να μην πεσω στην θαλασσα, λογω καποιου πιθανου χτυπηματος... Μπροστα μου φαινονταν πολλες αρκετα μεγαλες δυνες νερου, που ειχαν δημιουργηθει απο την μεγαλη διαφορα υγρασιας αν σημεια στη θαλασσα, γυρισα με δυναμη το πηδαλιο για να τις αποφυγω, το πλοιο μου εκανε μια μεγαλη προσπαθεια να ακολουθησει την εντολη, ομως ηταν αρκετα δυσκολο να το κρατησω στην πορεια που ηθελα. Το δυνατο ρευμα της θαλασσας, με παρεσερνε και με οδηγουσε ευθεια πανω στις δυνες, μεσα σε δευτερολεπτα ειχα βρεθει να ακολουθαω την κυκλικη τροχια της μεγαλυτερης απο αυτες. Αφησα το πηδαλιο ελευθερο, ετσι ωστε να επιτρεψω στο πλοιο μου να αναπτυξει την ταχυτητα που χρειαζοταν για το εγχειρημα, γυρω γυρω ολη την ωρα και ξαφνικα γυρισα το πηδαλιο απο την αντιθετη μερια, προς την εξοδο της δυνης, το πλοιο αυτη την φορα με υπακουσε, γυρισε οπως ηθελα και με την βοηθεια της ταχυτητας που ειχε ηδη, βγηκα απο την δυνη και απομακρυνθηκα οσο μπορουσα. Συνεχισα να πηγαινω προς την αρχικη μου πορεια, η θαλασσα ηταν αγρια και τα κυματα κοπαναγαν στα πλαγια του πλοιου μου, ομως δεν με ενοιαζε, επρεπε να συνεχισω να πηγαινω προς το ματι της καταιγιδας, μονο ετσι θα περναγα στην πολυ αγαπημενη μου North Blue.

Προχωρουσα αμετοχος εναντια στην καταιγιδα, ευτυχως οι δυνες πλεον ειχαν μεινει αρκετα πισω μου και δεν αποτελουσαν πλεον καποιο ιδιατερο προβλημα. Ενας καινουργιος εχθρος ομως ειχε εμφανιστει μπροστα μου, ενας δυνατος αερας φυσαγε κοντρα απο την μερια που ηθελα να παω και με εσπρωχνε προς τα πισω σιγα σιγα. Ανεβηκα στο καταρτι και μαζεψα ολα τα πανια του πλοιου μου, ξανακατεβηκα κατω και ξαναδεθηκα στο πηδαλιο, υστερα αλλαξα λιγο πορεια και μπηκα σε ενα καινουργιο ρευμα που ακολουθουσε την πορεια που ηθελα να παω, η θαλασσα πλεον με "βοηθουσε" να περασω και αυτο το εμποδιο, πραγματι σιγα σιγα ο αερας ηρεμουσε, υστερα απο μερικα λεπτα αρχισε να ηρεμει και η θαλασσα σιγα σιγα, πραγμα που ηξερα τι σημαινε, ειχα σχεδον φτασει στο κεντρο της καταιγιδας και ημουν πλεον πολυ κοντα στο περασμα. Συμφωνα με τον χαρτη μου, το περασμα ηταν ακριβως στο κεντρο της καταιγιδας και ηταν ενας "δρομος" ηρεμος και γαληνιος. Υστερα απο λιγα λεπτα ειδα το πιο ωραιο θεαμα της ζωης μου, το ματι της καταιγιδας, ενα μερος με πεντακαθαρο ουρανο και γαληνια θαλασσα, ενα μερος που ισως θα μπορουσα να μεινω για παντα, αλλα πρωτα επρεπε να ολοκληρωσω τους στοχους μου, πρωτα ο Saga και τα τσιρακια του θα πληρωναν για οσα ειχαν κανει σε εμενα αλλα και στους ανθρωπους του Asuka Island, αυτη την φορα θα ημουν εγω αυτος που θα νικουσε, ειχα θυσιασει πολλα πραγματα και πολλους ανθρωπους για να φτασω εδω που ημουν και δεν μπορουσα πλεον καν να σκεφτω πως μπορει να εχανα απο τον Saga, δεν θα μου το επετρεπα...

Με αυτες τις σκεψεις στο μυαλο μου, κινηθηκα προς το μυστικο περασμα. Ηταν λες και υπηρχε ενα ποταμι, μεσα στην θαλασσα, το δυνατο ρευμα με οδηγησε λιγα μετρα πιο κατω, οπου εμφανιστηκε μια σπηλια. Συνεχισα να το ακολουθω στα ενδοτερα της σπηλιας και συντομα ειχα βγει σε εναν πολυ ευρυχωρο χωρο, το νερο ειχε ενα γαλαζοπρασινο χρωμα και γυρω γυρω τα τοιχοματα της σπηλιας, ηταν λες και ειχαν μικρα διαμαντια να τα στολιζουν. "Το αλατι μαλλον θα οφειλετε για αυτη την δουλεια!", σκεφτηκα χαμογελωντας καθως παρατηρουσα τον χωρο γυρω μου. Διχως να το καταλαβω ειχα φτασει ηδη στην αλλη εισοδο της σπηλιας, πραγμα που σημαινε πως σε μερικα λεπτα, θα ημουν στα νερα της North Blue. Ειδα τις πρωτες ακτινες του ηλιου να αχνοφαινονται, συντομα μετα απο αυτο, βγηκα απο την σπηλια. Κοιταξα γυρω μου, ηξερα πως ειμαι στο σωστο μερος, ισως επειδη ειχα γεννηθει και ειχα μεγαλωσει εδω, καθε φορα που βρισκομουν στην North Blue,ειτε απο επιλογη, ειτε οχι, ειχα ενα αισθημα που μου υποδυκνειε πως ειχα γυρισει...Λυθηκα απο το πηδαλιο και πηγα στο αμπαρι του πλοιου, υστερα απο μερικα λεπτα επεστρεψα κρατωντας στο χερι μου, τον χαρτη των νησιων της North Blue, εψαξα λιγο και βρηκα το Asuka Island. Ηταν μερικα μιλια βορειοδυτικα απο εμενα, εστριψα το πλοιο μου αναλογα και κατευθυνθηκα προς εκεινη την κατευθυνση, το ταξιδι μου δεν θα διαρκουσε πολυ ακομα, μιας που ο ανεμος ηταν ευνοικος και η θαλασσα ηταν σε τελειες συνθηκες για ενα γρηγορο και ευκολο ταξιδι!

Η ωρα περασε διχως να το καταλαβω και συντομα εβλεπα μπροστα μου, για ακομα μια φορα το νησι Asuka. Ειχα ερθει δυο φορες μεχρι τωρα και ειχα χασει και τις δυο απο τον Marine Saga, ομως οχι πλεον, ημουν πιο δυνατος και πιο αποφασισμενος απο ποτε. Θα τον νικουσα και θα ελευθερωνα τους ανθρωπους του νησιου απο την τυρανια του. Με τις σκεψεις αυτες να τριγυριζουν στο μυαλο μου, εφτασα σε μια μικρη παραλια στην πισω μερια του νησιου, εδω ειχα αφησει το πλοιο μου και την προηγουμενη φορα, ετσι ηξερα ακριβως που να παω και τι να κανω. Βρηκα εναν σχετικα μεγαλο και βαρυ κορμο και τον εσειρα κοντα στο πλοιο μου για να το δεσω, αφου η δουλεια αυτη ειχε τελειωσει, ηταν ωρα να ξεκινησει η περιπετεια μου. Κατευθυνθηκα προς το δασος με σκοπο να βγω στο γνωριμο χωριουδακι του νησιου, δεν ηταν πολυ μακρια απο την παραλια και ετσι μετα απο περιπου μιση ωρα, ειχα φτασει στο χωριο. Οι χωριανοι με ειδαν και με υποδεχτηκαν με χαρες, την προηγουμενη φορα που ειχα ερθει εδω, ειχα χασει και παλι απο τον Saga, ομως δεν ειχα καταφερει να δραπετευσω οπως την πρωτη φορα και ετσι με ειχαν πιασει οι Marin και με ειχαν βαλει φυλακη, ωστοσο με την βοηθεια ενος αγνωστου ακομα προς εμενα, ανθρωπου, ειχα καταφερει να δραπετευσω λιγο πριν την εκτελεση της θανατοικης μου ποινης. Αφου τους ειπα την ιστορια αυτη, ζητησα λιγο φαγητο και λιγο σακε, για να βρεξω το λαρυγγι μου. Αφου ειχα πλεον φαει, τους εξηγησα τον λογο που ειχα επιστρεψει για ακομα μια φορα, τα προσωπα τους ελαμπαν απο χαρα και ελπιδα, ηξερα πως βασιζονταν πανω μου για την ελευθερια τους.

Η υπολοιπη μερα περασε σχετικα γρηγορα, ειχα αποφασισει να ξεκουραστω πρωτα λιγο απο το ταξιδι μου και την επομενη μερα θα ξεκινουσα για το στρατοπεδο του Saga. Δεν υπηρχε πλεον λογος για προσεχτικες κινησεις και υπολογισμενες επιθεσεις, ηθελα απλα να τον σφαξω με τον πιο βιαιο τροπο, αυτον και καθε αλλον που θα εμπαινε μπροστα μου. Η νυχτα δεν καταλαβα για ποτε περασε, αν και κοιμηθηκα ελαχιστα, ειχα συνεχως στο μυαλο μου, τις προηγουμενες ηττες μου, σηκωθηκα απο το κρεβατι, νευριασμενος με τον εαυτο μου. Βγηκα εξω και κατευθυνθηκα προς το δασος, ηταν ακομα πολυ νωρις και ετσι κανεις δεν κυκλοφορουσε στο χωριο, δεν με ενοιαζε ομως, ουτως ή αλλως δεν ηθελα να τους συναντησω πριν φυγω, ποσο μαλλον να τους μιλησω. Η βαση ηταν δυτικα απο το χωριο και ετσι κατευθυνθηκα προς τα εκει, δεν ηταν πολυ μακρια, μιας που το Asuka Island ηταν γενικα ενα πολυ μικρο νησι, ειχε ομως πολλα μυστικα περασματα, μεσα απο σπηλιες και μονοπατια, που αν ακαποιος δεν τα ηξερε, ηταν σχετικα δυσκολο να κινηθει... Υστερα απο περιπου μια ωρα μπροστα μου εβλεπα την βαση των Μαριν, προχωρησα λιγο ακομα και μπηκα μεσα στη βαση, φαινοταν αδεια, ομως ηξερα πως καπου εδω γυρω παραμονευε ο εχθρος μου.
Saga!!! Βγες εξω, ηρθε η ωρα να σε σκοτωσω...! φωναξα με ολη μου την δυναμη, ομως καμια κινηση δεν φανηκε στον χωρο...

Ααα! Ωστε ηρθες για ακομα μια φορα...! Καλα δεν θα μαθεις ποτε, πως η δυναμη μου θα ειναι παντα μεγαλυτερη απο την δικη σου?? Εεε, Grimmjow...!ακουστηκε απειλιτικη η φωνη του Saga πισω μου... Το χερι μου εκανε μια κινηση απο μονο του και επιασε το μαχαιρι μου, γυρισα και το υψωσα προς το μερος του...
Μη με ξαναπεις ετσι, μονο οι Nakama μου, μπορουν να χρησιμοποιουν αυτο το "ονομα"...
Οοο, βλεπω εχεις κανει λιγη προπονηση... Ενταξει λοιπον, θα σταματησω να σε λεω ετσι... Αν με νικησεις... ειπε γελωντας χαιρεκακα...
Πηγα να κανω ενα βημα προς το μερος του, ομως ενιωσα κατι να με πλησιαζει απειλιτικα απο τα αριστερα μου, γυρισα και ισα που προλαβα να σταματησω την επιθεση ενος αλλου Μαριν...
Μη βιαζεσαι μικρε... Θα με νικησεις μονο αν καταφερεις να με φτασεις πρωτα, θα σε περιμενω μεσα... Αν μπορεσεις ποτε να μπεις....!! ειπε ο Saga και μπηκε μεσα σε ενα κτηριο...
Εγω γυρισα την προσοχη μου, στον νεο μου αντιπαλο, επρεπε να ξεμπερδεψω με αυτον αν ηθελα τον Saga...!

O αντιπαλος μου ηταν ενας ξιφομαχος, χρησιμοποιουσε ωστοσο μονο ενα σπαθι, σε αντιθεση με τους περισσοτερους που χρησιμοποιουν δυο σπαθια. Με κοιταγε με μισος, ομως δεν ηταν το γνωστο μισος που ειχαν οι Marine απεναντι στους πειρατες, ηταν λες και δεν ειχε καποιο λογο να με μισει, απλα το εκανε.
Εισαι σιγουρος για αυτο που πας να κανεις? Δεν εχω σκοπο να χαρισω την ζωη σε οποιον μπει αναμεσα σε εμενα και το αφεντικο σου...! του ειπα με ηρεμη αλλα ιδιαιτερα ψυχρη και απειλιτικη φωνη...
Δεν απαντησε σαν ανθρωπος, αντιθετως εβγαλε μια χαμηλοφωνη κραυγη και τα ματια του εγιναν κοκκινα, μου επιτεθηκε με δυναμη. Ημουν σιγουρος πως η επιρροη του σπαθιου πανω σε αυτους τους Marine ηταν πολυ μεγαλυτερη απο την προηγουμενη φορα που ειχα ερθει στο νησι. Απεκρουσα την επιθεση του με το μαχαιρι μου και επιτεθηκα με γρηγορα και μικρα χτυπηματα, αρχισα σιγα σιγα να περνω την κυριαρχια της μαχης. Φαινεται πως το σπαθι, μπορει να επετρεπε σε καποιον να εχει ενα στρατευμα που θα τον υπακουει σε καθε εντολη, ομως οι στρατιωτες του, δεν μπορουσαν να σκεφτουν, πραγμα που ειχε επιπτωσεις και στις μαχητικες τους ικανοτητες... Τον αναγκασα να κανει μερικα βηματα πισω ακομα, υστερα απομακρυνθηκα λιγο και πηδηξα προς τα πανω του, χρησιμοποιησα το σωμα μου για να του δωσω ενα δυνατο χτυπημα, το οποιο ισα που προλαβε να αποφυγει. Μια μικρη πληγη ειχε δημιουργηθει στο χερι του...

Εκανε εναν μορφασμο πονου, ομως και παλι δεν βγηκε κουβεντα απο το στομα του, συνεχισα να επιτηθεμαι με ορμη και δυναμη, προσεχα ομως μιας που παρα την επιρροη του σπαθιου ο αντιπαλος μου φαινοταν να ειναι δεινος ξιφομαχος. Η μαχη ομως αυτη δεν επρεπε να κρατησει πολυ, ηθελα να παω οσο πιο ξεκουραστος γινεται στον Saga, ετσι ωστε να μπορεσω να τον νικησω μια και καλη. Ο αντιπαλος μου επιτεθηκε, εγω εκανα στην ακρη αποφευγωντας την επιθεση του, υστερα γυρισα το μαχαιρι μου στο χερι μου, κρατωντας το ετσι αναποδα και το εχωσα με δυναμη στον σβερκο του. Εκεινος ουρλιαξε απο τον πονο και ενα δευτερολεπτο αργοτερα επεσε κατω, μια λιμνη αιματος τον καλυπτε σιγα σιγα. Εσκυψα και πηρα το μαχαιρι μου απο το αψυχο πλεον σωμα του αντιπαλου μου, ουτε καν το ονομα του δεν ειχα μαθει, δεν με ενδιεφερε πλεον να θυμαμαι καποιον, αν ηταν πιο αδυναμος απο εμενα, επρεπε απλα να χασει την ζωη του απο το χερι μου. Σκουπισα το μαχαιρι μου και το ξαναεβαλα στην θηκη του, προχωρησα με ηρεμο αλλα σχετικα γρηγορο βημα προς τα ενδοτερα του κτιριου, η ωρα του Saga ειχε φτασει πλεον. Πλησιαζα το κτιριο οταν μια μεγαλη σιδερενια μπαλα με βαρεσε απο τα δεξια, ενιωσα σχεδον ολα τα κοκκαλα του σωματος μου να γινονται θρυψαλα, το σωμα μου πεταχτηκε στον απεναντι τοιχο απο το χτυπημα, σηκωσα οσο μπορουσα το βλεμμα μου και ειδα μια ομαδα μεγαλοσομων Marine να με πλησιαζουν και να γελανε ειρωνικα.

Εκανες ενα τραγικα μεγαλο λαθος βρωμοπειρατη, δεν επρεπε να το κανεις αυτο στον Bissmarck...
Ποιον? Εννοεις τον γοριλακο που εσφαξα σαν ζωο? Δεν του αξιζε να ζει στον κοσμο των δυνατων... Ηταν πολυ αδυναμος... ειπα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει, οι αντιπαλοι μου με κοιταζαν με δολοφονικο βλεμμα, ωστοσο δεν φαινονταν επηρρεασμενοι απο το σπαθι, πραγμα που με ευχαριστησε...
Θα απολαυσω αυτο που θα ακολουθησει... ειπα ειρωνικα και τυλιχτικα στις φλωγες μου, ενιωθα ολο μου το σωμα να γιατρευεται, ο πονος εξαφανιζοταν σιγα σιγα και την θεση του επερνε η γλυκια ζεστασια των φλωγων μου. Σηκωθηκα ορθιος και τους κοιταξα απειλιτικα...
Λοιπον! Οπως βλεπεις δεν εισαι ο μονος που ξερει κολπα εδω περα... Χαιρομαι που δεν εχετε επηρρεαστει ακομα απο το σπαθι, αυτο θα κανει την μαχη μας και τον θανατο σας τοσο απολαυστικα...
Παλιο... Επρεπε να το περιμενω πως θα χρησιμοποιουσες το φρουτο σου αργα ή γρηγορα... Επρεπε να σε σκοτωσω γρηγορα εκει οπως ησουν πεσμενος και χτυπημενος... ξεκινησε να λεει ο Marine που μου ειχε μιλησει αρχικα...
Δεν το εκανες ομως... και τωρα θα το πληρωσεις με την ζωη σου...!

Σηκωθηκα ορθιος λες και δεν συναιβεναι τιποτα, οι Marine με ειχαν πλεον φτασει και με ειχαν περικυκλωσει, ειμασταν πεντε προς εναν, ομως δεν υπηρχε αμφιβολια πως ολοι μαζι δεν εφταναν ουτε την δυναμη αλλα ουτε και την εμπειρια μου στις μαχες. Διχως να χασω την ευκαιρια που μου ειχαν δωσει, μπηκα στην επιθεση, το μαχαιρι μου το πεταξα σε εναν Marine στα δεξια μου. Επεσε κατω νεκρος, μονομιας επιασα εναν που με ειχε πλησιασει, με βαση τις γνωσεις μου στις αοπλες πολεμικες τεχνες, βγηκα απο πισω του και τον επιασα απο τον λαιμο, διχως πολυ προσπαθεια τον εσπασα λες και δεν ηταν τιποτα. Πλεον ειχαν μεινει τρεις μαριν, ενας απο εκεινους μου επιτεθηκε με το τσεκουρι που κρατουσε στο χερι του, ομως το σπαθι που ειχα σηκωσει απο το ψωφιο σωμα του Marine μπροστα μου, καρφωθηκε με δυναμη στο στηθος του, τον εσπρωξα προς τα πισω, βαζωντας την λεπιδα ακομα πιο βαθεια στη σαρκα του. Δυο εμεναν και επρεπε να το τελειωσω γρηγορα, επιασα δυο ακομα μαχαιρια απο την ζωνη μου και ετρεξα προς τα πανω τους, πηδηξα στον αερα και προσγειωθηκα πανω τους, καρφωνοντας τους στο προσωπο, επεσαν και αυτοι νεκροι, ενω το αιμα τους σιγα σιγα, ενωθηκε με το αιμα των αλλων τριων... Καθαρισα τα μαχαιρια μου και τα μαζεψα, υστερα μαζεψα και το τριτο μαχαιρι και αφου το σκουπισα το μαζεψα και αυτο. Μπηκα στο κτηριο μπροστα μου, εκει ειχε μπει και ο Saga, δεν περιμενα να τον πετυχω μπροστα μου αμεσως, αλλα ηξερα πως καπου εδω μεσα με περιμενει... Ηξερα πως ειχε αρκετους Marine η βαση και μεχρι τωρα ειχα σκοτωσει μονο εξι, μαζι με αυτους που μολις καθαρησα...

Προχωρουσα μεσα στο κτηριο, το εσωτερικο του εμοιαζε με ενα κλασικο Dojo, ομως περαν αυτου ειχε αρκετες πορτες που καταληγαν συνηθως σε σκαλες και σε διαφορετικους προορισμους η καθε μια. Ο Saga δεν φαινοταν πουθενα, πραγμα που σημαινε πως κατα πασα πιθανοτητα θα επρεπε να τον ψαξω σε ολη την εκταση της βασης. Μερικοι Marine ανα διαστημα μου εκαναν επιθεσεις, αλλα ολοι τους ειχαν γνωρισει την λεπιδα των μαχαιριων μου, σχεδον οπου και αν ειχα παει, ειχα αφησει πισω μου πτωματα και αιμα. Ηταν ενα μυνημα, ενα μυνημα θυμου και δολοφονικου ενστικτου, μετα απο αυτο που θα γινοταν στο νησι, η κυβερνηση θα ειχε για αρκετο καιρο το ονομα μου στο στομα της. Μπηκα σε ενα δωματιο, ολα ηταν αρκετα σκοτεινα εκει μεσα, προχωρησα προσεχτικα ενω ειχα τα αυτια μου τεντωμενα για τυχον θορυβους που θα μπορουσαν να προδωσουν την θεση των εχθρων μου. Ωστοσο δεν ακουγα κατι ιδιαιτερο, ημουν ομως σιγουρος πως καποιος αλλος υπηρχε εδω μεσα, τα ενστικτα μου δεν εκαναν ποτε λαθος και αυτη την φορα μου ελεγαν πως καποιος με παρακολουθει, σταματησα στο κεντρο του δωματιου και κοιταξα γυρω μου, ο χαμηλος φωτισμος δεν μου επετρεπε και πολλα, αλλα προσπαθησα οσο μπορουσα να διακρινω εστω και μια περιεργη σκια, ουτε αυτο επιασε...
Μπορει να μην σε βλεπω αλλα ειμαι σιγουρος πως εισαι καπου γυρω μου, θα σου προτεινα να εμφανιστεις, σου υποσχομαι να εχεις εναν γρηγορο και σχετικα ησυχο θανατο... Αν παλι δεν βγεις θα φροντισω να πονεσεις οσο πιο πολυ γινεται...

Εχεις δικιο μικρε μου Roni, πραγματι υπαρχει καποιος εδω και αυτος ο αλλος δεν ειναι καποιος παρα εγω... ακουστηκε η ψυχρη φωνη του Saga πισω μου. Συντομα μετα απο αυτο μια μεγαλη γαλαζια φλωγα τον καλυψε, ηταν λες και εβλεπα τον εαυτο μου να φλεγεται για να γιατρευτει, δεν ειχα ιδεα τι συνεβαινε. Τον κοιταζα σαν χαμενος, προσπαθωντας να καταλαβω τι θα γινει. Το σπαθι ηταν ο βασικος λογος που συνεβαλε στην πραξη αυτη, τα ματια του αρχισαν να γινονται κοκκινα οπως και το Bissmarck, ωστοσο δεν κοκκινησαν απλα, ολο το ματι εγινε κοκκινο, αρχισε να βγαζει κραυγες χαρας αλλα και πονου μαζι, φαινοταν σαν να μην εχει πλεον τις αισθησεις του. Σηκωσε το σπαθι στον αερα και το εστρεψε πανω μου, απο ενστικτο πηδηξα σχεδον αμεσως στο πλαι, προσπαθωντας να αποφυγω την επιθεση του, ομως τιποτα δεν εγινε, το σπαθι ειχε αρχισει να αλλαζει χρωμα σιγα σιγα. Μια κιτρινη δεσμη φωτος καλυπτε σιγα σιγα ολη την λεπιδα του σπαθιου, ο Saga χτυπιοταν λες και ποναγε ολο το κορμι του, ομως μεσα σε ολο αυτο, το χαμογελο στο προσωπο του ηταν μονιμο...
Δεν μπορω να χασω Saga, εχω ερθει με μονο μου στοχο να σε σκοτωσω, να σε διαμελισω και να σε μοιρασω σε ολο τον κοσμο, για να δουν ολοι απο τι εισαι φτιαγμενος...
Χαχαχαχαχαχα! Πραγματικα νομιζεις πως μπορεις να με νικησεις? Ισως να μπορουσες στο παρελθον, αλλα πλεον ειναι αδυνατο, πλεον τον ελεγχω απολυτα, δεν υπαρχει καποιος που να μπορει να με σταματησει...

Τον κοιταξα πιο πολυ παραξενεμένος παρά νευριασμένος, παρατηρησα για πρωτη φορα πως το σπαθι ειχε παρει τελειοτικο ελεγχο πανω του. Σχεδον τον λυπηθηκα για μερικα δευτερολεπτα, ομως δεν αφησα τον εαυτο μου να τον συγχωρησει, ειχα ερθει για να τον σκοτωσω βαναυσα και αυτο ακριβως θα εκανα! Αρχισα να κινουμαι προς το μερος του, ειχε ερθει πλεον η ωρα να παρω πισω οτι μου ανηκει.
Μπορεις να λες οτι θες Saga, ομως και παλι θα χασεις. Η δυναμη μου δεν εχει καμια απολυτως σχεση με το πως ηταν τοτε, πλεον δεν εχεις ελπιδα απεναντι μου...
Ανοητε θνητε, νομιζεις ακομα πως μπορεις να σκοτωσεις εναν θεο? Ελα αν θες, ομως να ξερεις πως δεν δειχνω ελεος σε σκουλικια που δεν ξερουν μεχρι που φτανει η δυναμη τους...
Οχι ελεος εε? Μια μαχη μεχρι τον θανατο...! Ακουγεται σαν μια απο τις αγαπημενες μου μαχες, συμφωνω λοιπον, ας δουμε μια και καλη το ποιος ειναι καλυτερος...
Την συζητηση μας διεκοψε ενας ακομα στρατιωτης του Saga, εμφανιστηκε ξαφνικα μπροστα μου και μου εκανε ενα μεγαλο κοψιμο στο στηθος με το κατανα του. Εκανα μερικα βηματα πισω απο το σοκ και τον ξαφνικο πονο... Εκεινος με κοιταγε νευριασμενος και ετοιμος για μαχη.
Εισαι σιγουρος για αυτο που πας να κανεις? τον ρωτησα καθως τυλιγα την πληγη στις φλωγες μου...

Δεν θα σου επιτρεψω να ακουμπησεις τον Master Saga... Εγω ο Touma θα τον προστατεψω με ολη μου την δυναμη... ειπε ο Marine που στεκονταν μπροστα μου, δεν φανηκε να παραξενευεται με το φρουτο μου, πραγμα που σημαινε πως ηταν αρκετα οικιος μαζι του. Ενα αλλο πραγμα που μου εκανε αρκετα μεγαλη εντυπωση ηταν πως φαινοταν να αντιστεκεται ακομα στην δυναμη του σπαθιου του Saga, τον επηρεαζε αρκετα, αλλα ακομα ειχε την δικη του προσωπικοτητα!
Σκεψου καλα τις πραξεις σου μικρε, δεν αξιζει να χασεις την ζωη σου για καποιον που δεν θα εδινε την δικη του για σενα... Φυγε πρωτου ξεκινησει η μαχη, γιατι μετα δεν νομιζω πως θα σου επιτρεψω να ζησεις...
Ακομα και αν χασω την ζωη μου, θα ειμαι χαρουμενος που την εχασα για να προστατεψω αυτον τον ανθρωπο... ξεκινησε να λεει ο Marine, ομως ο Saga τον καρφωσε με το σπαθι του στην πλατη και τον εριξε αιμοφυρτο και αναισθητο στο εδαφος...
Δεν χρειαζομαι την βοηθεια σου... Για ποιον με περασες σκουλικι? φωναζε καθως χτυπουσε το αναισθητο σωμα του Marine. Ενιωσα εναν ξεφρενο θυμο να βραζει μεσα μου, πως μπορουσε να φερεται ετσι στον ανθρωπο που ηθελε να δωσει την ζωη του για αυτον?
Θα σε καθαρισω για αυτο που εκανες... του φωναξα και διχως δευτερη κουβεντα του ορμηξα με τα μαχαιρια μου να διψανε για αιμα...

Επιτεθηκαμε ταυτοχρονα ο ενας στον αλλο με πολυ δυναμη, τα μαχαιρια μου συγκρουστηκαν με το καραμενο σπαθι του Saga, προκαλωντας την εκρηξη σπιθων. Με κοιταξε με ενα σατανικο χαμογελο, ηταν προφανες πως απολαμβανε τις μαχες στο ιδιο επιπεδο που τις απολαμβανα και εγω, ή τουλαχιστον το σπαθι που τον ειχε υπο την κατοχη του τις απολαμβανε. Εκανα δυο βηματα πισω για να παρω φορα και ξαναεπιτεθηκα με περισσοτερη δυναμη, το ιδιο εκανε και αυτο και για μια ακομη φορα, οι επιθεσεις μας ακυρωσαν η μια την αλλη.
Τουλαχιστον εχεις δυναμωσει λιγο απο την τελευταια φορα που βρεθηκαμε αντιμετοποι μεταξυ μας! Αλλα και παλι θα δεις πως στο τελος, εγω θα ειμαι αυτος που θα στεκεται ορθιος...
Πες οτι θες Saga, ξερω πως μπορω να σε νικησω, πλεον δεν φοβαμαι να αγκαλιασω τον κακο μου εαυτο, μαζι με αυτον ειμαι ανικητος...
Επιασα τα μαχαιρια μου αναποδα και αρχισα να τρεχω προς το μερος του, εκεινος εκανε μια ξαφνικη και γρηγορη επιθεση προς το μερος μου, ομως την απεφυγα σκυβωντας και κανοντας ενα μικρο βημα στο πλαι. Υστερα του πεταξα το ενα μαχαιρι για αντιπερισπασμο, εκεινος το απεκρουσε με την λεπιδα του σπαθιου του, πηδηξα στον αερα για να εχω καλυτερο στοχο και του πεταξα το δευτερο μαχαιρι στην καρδια. Οι σκοπευτικες μου ικανοτητες ηταν το ιδιο καλες με παντα, το μαχαιρι βρηκε τον στοχο του και ο Saga εβγαλε μια δυνατη κραυγη πονου.

Εκανε μερικα βηματα πισω τρεκλιζωντας και υστερα επεσε στα γονατα, τον κοιταξα με μισος και κατευθυνθηκα προς το μερος του για να τελειωσω την δουλεια στα γρηγορα, ομως ενα μαυρο πραγμα σαν σκια ξεπεταχτηκε απο την πληγη που του ειχα κανει. Τα ματια του εγιναν για ακομα μια φορα κοκκινα, και σηκωθηκε παλι ορθιος ενω τα γελια του δεν σταματουσαν ουτε στιγμη, επιασε το μαχαιρι και το τραβηξε με δυναμη, εκεινο βγηκε μαζι με λιγη ακομα μαυρη ουσια, ο Saga με κοιταξε, τα ματια του υποδυκνειαν πως σχεδον δεν ηταν ανθρωπος πλεον. Ετοιμαστηκα και παλι για μαχη, με ή χωρις οπλα, θα τον νικουσα μια και καλη. Μου επιτεθηκε με μια κραυγη, που εμοιαζε πιο πολυ με ζωο, παρα με ανθρωπο. Πεταξα στο πλαι αποφευγωντας την επιθεση του και του επιτεθηκα με ταχυτητα απο πισω, προλαβε ομως και γυρισε προς το μερος μου, σταματωντας συγχρωνως την επιθεση μου, με μια κινηση μου δημιουργησε μια δυνατη πληγη στο στηθος, αναγκαζωντας με να ξαναγινω ανθρωπος. Επεσα κατω, αλλα διχως να χασω στιγμη κυλισα στην ακρη και σηκωθηκα οσο πιο γρηγορα μπορουσα. Τυλιξα το σωμα μου στις φλωγες μου και μεσα σε δευτερολεπτα ημουν και παλι λες και δεν με ειχε κοψει ποτε.
Αυτη σου η ικανοτητα, μου δημιουργει αρκετα προβληματα μικρε... Καλο θα ειναι να σταματησεις να το κανεις...
Χαχαχα, δεν το νομιζω Saga. Αν θες να την σταματησω, θα πρεπει να με αναγκασεις να την σταματησω και πιστεψε με, αυτο δεν ειναι κατι που μπορεις να κανεις ευκολα...!

Η γλωσσα σου ειναι πιο μεγαλη απο την δυναμη σου... Καλυτερα να προσεχεις τι λες σε αυτον τον κοσμο μικρε... φωναξε ολο οργη ο Saga, ηταν ενα περιεργο θεαμα, την μια στιγμη μιλαγε και την αλλη ηταν λες και γινοταν ενα αβουλο ον, στην υπηρεσια του σπαθιου.
"Το σωμα μου, πρεπει να ειναι σε οριακα επιπεδα, αν τον πιεσω λιγο ακομα κατα πασα πιθανοτητα θα διαλυθει μετα απο τοση πιεση απο το σπαθι.", σκεφτηκα και αποφασισα να φτασω τον Saga στα ορια του, μπορει τωρα το σπαθι να προστετευε τον οργανισμο που ειχε στη διαθεση του, αλλα αν τον πιεζα λιγο ακομα, ημουν σιγουρος πως θα εχανε τον ελεγχο και το σπαθι θα επρεπε να φυγει απο πανω του. Τοτε θα εκανα την τελειωτικη μου κινηση και θα του εκλεινα το στομα μια και καλη.
Ετοιμασου Saga, το τελος σου πλησιαζει!!! του φωναξα και του επιτεθηκα με ολη μου την δυναμη, μπουνιες κλωτσιες και γονατιες, εδιναν και επερναν, τον εβλεπα πως δεν μπορουσε να αντεξει για πολυ ακομα και ομως συνεχιζα να τον πιεζω ολο και πιο πολυ. Το λαθος εγινε, αργησε να μου επιτεθει και μου αφησε λιγο χωρο ανοικτο στην διαθεση μου, του επιτεθηκα με ολη μου την δυναμη, ενα δυνατο χτυπημα στα πλευρα τον εστειλε μερικα μετρα στον αερα, προσγειωθηκε πανω σε κατι στιβαγμενα οπλα. Αρχισε να φωναζει και να πιανει το κεφαλι του, εδειχνε να ποναει πολυ, ομως δεν με ενοιαζε, πλησιασα το μαχαιρι μου και το σηκωσα, υστερα πηγα προς το μερος του. Η μαυρη αυρα πεταγωταν απο το σωμα του και εσβηνε στην ατμοσφαιρα.

Μια κραυγη ακουγοταν στο βαθος, ημουν σιγουρος πως ηταν η ψυχη του καταραμενου σπαθιου, τελικα η φλωγα που το περιτυλιγε εσβησε και το σπαθι εφυγε απο το χερι του Saga και επεσε στο πατωμα. Εκεινος φανηκε κουρασμενος αλλα και ηρεμος ταυτοχρονα, ημουν πλεον πανω απο το κεφαλι του, το σηκωσε σιγα σιγα και με κοιταξε...
Νικησες, ειμαι ενα τιποτα πλεον, δεν μου εμεινε τιποτα... Εμπρος λοιπον, τι περιμενεις? Καντο να τελειωνουμε σιγα σιγα, αλλωστε δεν εχω κατι αλλο να περιμενω... ψελισε...
Τον κοιταξα μια τελευταια φορα και διχως να πω κουβεντα του καρφωσα το μαχαιρι μου στον λαιμο του, το τραβηξα προς το μερος μου και ακουσα την καροτιδα και τον λαρυγκα του να κοβωνται απο την αιχμηρη μου λεπιδα. Το αιμα του Saga πεταχτηκε ζεστο και πηχτο πανω μου, το βλεμμα του εσβηνε σιγα σιγα, εγω τον κοιταζα καθως αργοπεθαινε, με ενα σατανικο χαμογελο ζωγραφισμενο στο προσωπο μου. Επεσε κατω και μια μικρη κοκκινη λιμνη αρχισε να σχηματιζεται μπροστα του, κοιταξα το νεκρο του σωμα για λιγο.
Πηρες αυτο που σου αξιζε, σκουπιδι...! του ειπα με μισος και τον εφτυσα, υστερα γυρισα την πλατη μου και κατευθυνθηκα προς την εξοδο της βασης, η περιπετεια μου φαινοταν να ειχε τελειωσει. Σκοπευα να μεινω μερικες μερες στο χωριο, για να σκοτωσω, οποιουσδηποτε αλλους μαριν απο την βαση, δοκιμασουν να κανουν επιδρομη. Προχωρουσα αργα, το σωμα μου ποναγε απο την μαχη, μπορει να ειχα γιατρεψει τις πληγες μου, ομως ακομα ποναγαν λες και δεν ειχα κανει τιποτα...

Η βαση ειχε σχεδον καταστραφει, πηγα προς την αποθηκη τους και βρηκα αυτο που εψαχνα, ενα μεγαλο βαρελι με δυναμιτες. Σιγα σιγα επεστρεψα στον Saga, εβαλα τα εκρηκτικα γυρω απο το νεκρο κορμι του και τα συνδεσα μεταξυ τους.
Θα σου κανω μια χαρη βρωμο-Marine, θα σου επιτρεψω να πας στον αλλο κοσμο μαζι με την βαση σου.
Εδεσα προσεχτικα τα φυτιλια μεταξυ τους και κατευθυνθηκα προς την εξοδο, οδηγωντας μαζι μου και το φυτιλι, το αναψα και προχωρησα προς τα εξω. Στον δρομο μια ομαδα των πεντε μαριν με περιμενε.
Roni D. Razor, η δραση σου σταματαει εδω, θα σε πιασουμε και θα σε παμε στον Saga.Θα μπεις φυλακη και θα δικαστεις, τελος θα καταδικαστεις σε θανατο δια απαγχονισμου.
Παιδια θα ηθελα παρα πολυ να σας ακολουθησω, αλλα αν δεν εξαφανιστητε αυτη τη στιγμη, πολυ φοβαμαι πως δεν θα μεινει κατι απο εσας για να ακολουθησω. Οσο για τον αρχηγο σας, ειναι ηδη νεκρος και δεμενος με τα εκρηκτικα που εχω τοποθετησει στο κεντρο του κτηριου πισω μου.
Με κοιταγαν με ενα περιεργο υφος, δεν ηταν μισος, αλλα απλη δυσπιστια. Ημουν σιγουρος πως δεν ειχαν πιστεψει ουτε λεξη απο οσα τους ειχα πει, αλλα δεν με ενοιαζε, σε μερικα δευτερολεπτα, ολο αυτο το μερος θα γινοταν κομματια. Οι Marine τελικα γελασαν και εκαναν μια κινηση να με πιασουν, ομως ηταν πολυ αργα, ενιωσα μια τεραστια δυναμη να με σπρωχνει μπροστα και το δερμα μου αρχισε να καει.

Αυτο ηταν και το τελευταιο πραγμα που ενιωσα, ηξερα πως ειχα πεθανει, το ειχα ξαναπαθει και με τον κατασκοπο των Marine που ειχα πολεμησει στο Warship Island, ονοματι Erik. Δεν ηξερα ποσες μερες ειχαν περασει μεχρι που ενιωσα για μια ακομα φορα, πνοη να μπαινει μεσα στα πνευμονια μου. Ενας βαθυς πονος στο στηθος μου και πεταχτηκα πανω, ανοιγωντας συγχρονως τα ματια μου. Κοιταξα γυρω μου, ολα τα εβλεπα θαμπα, περιμενα λιγο μεχρι που η οραση μου, σιγα σιγα επανηλθε. Κοιταξα το μερος γυρω μου, ολα ηταν κατεστραμενα, μερικοι καπνοι εβγαιναν ακομα, πραγμα που σημαινε πως καποια μερη της βασης καιγονταν ακομα. Πηγα να σηκωθω ομως τιποτα δεν εγινε, κοιταξα το σωμα μου, οτι ειχε μεινει απο αυτο τουλαχιστον. Απο την μεση και κατω το σωμα μου ειχε διαμελυστει, το ιδιο γινοταν και στα χερια μου, πανικοβλητος εψαξα καποιον τροπο σωτηριας. Τοτε ηταν που τυλιχτικα αθελα μου στις φλωγες μου, το χρωμα τους ειχε αλλαξει, δεν ηταν πλεον γαλαζιες αλλα χρυσο-μπλε. Τις ενιωθα πιο ζεστες απο ποτε, ηξερα πως θα με προστατευαν, ετσι το μονο που εκανα, ηταν να ηρεμισω και να τις αφησω να δουλεψουν. Ενιωσα το σωμα μου αναλαφρο σαν πουπουλο, ειχα αποκοιμηθει και ομως δεν κοιμομουν. Λες και ημουν σε καποια αλλη διασταση, μπορουσα να δω και να ακουσω τα παντα γυρω μου, ομως δεν ειχα σωμα, εβλεπα το σωμα μου να γιατρευεται. Οι φλωγες ειχαν αρχισει να ηρεμουν και σιγα σιγα ειδα το ενα απο τα δυο χερια μου, να ξαναδημιουργηται, υστερα απο μερικα δευτερολεπτα, το δευτερο μου χερι αρχισε να εμφανιζεται επεισης.
Σειρα ειχαν τα ποδια και γενικα το κατω μερος του σωματος μου, ενιωσα τις φλωγες να καινε μεσα μου, ανοιξα και παλι τα ματια μου.

Βρισκομουν για μια ακομα φορα στο σωμα μου, ημουν ομως ολοκληρος. Δεν ηξερα τι και πως, αυτο που ηξερα ομως ηταν πως εκεινες οι φλωγες με ειχαν βοηθησει. Σηκωθηκα με λιγη δυσκολια, ενιωθα το κεφαλι μου βαρυ, μαλλον απο την εκτεταμενη χρηση του φρουτου μου. Με μια γρηγορη ματια γυρω μου, δεν εντοπισα ουτε ενα ιχνος ζωης, γελασα και γυρισα σιγα σιγα να φυγω, υστερα απο μερικα λεπτα μπορουσα και παλι να κινηθω σχεδον κανονικα. Ειχα πλεον απομακρυνθει λιγο απο την βαση των Marine οταν ενα "γνωριμο" ατομο, βρεθηκε μπροστα μου. Ενας απο τους ανθρωπους του Saga, ο Touma, ο μονος Marine σε αυτη την βαση που δεν πολεμησα. Ηταν αναισθητος και βουτιγμενος στα αιματα, τον κοιταξα και στο μυαλο μου ηρθε η σκεψη να τον αφησω να πεθανει, ομως ειχε κατι διαφορετικο πανω του, ηταν ο μονος που μπορουσε εστω και λιγο να διατηρησει τις σκεψεις του. Ενας ανθρωπος με τοσο μεγαλη εσωτερικη δυναμη, δεν θα μπορουσε ποτε να πεθανει απο εναν τοσο ματαιο θανατο, ετσι τον πηρα στην πλατη μου και σιγα σιγα κατευθυνθηκα προς το χωριο. Υστερα απο αρκετες ωρες, ειχα πλεον φτασει στην εισοδο του, οι χωριανοι με ειδαν και δεν πιστευαν στα ματια τους, σχεδον ολοι νομιζαν πως ειχα πεθανει στην εκρηξη της βασης. Αλλοι πεταχτηκαν πισω μολις ειδαν πως κουβαλουσα εναν απο τους Marine, τους εξηγησα γρηγορα πως ηταν διαφορετικος απο τους αλλους και καλεσα τον γιατρο για να τον σωσει. Εκεινος ειχε ηδη ετοιμασει το χειρουργιο του, τον εβαλα πανω και αποχορησα απο την σκηνη.

Οι περισσοτεροι χωριανοι ειχαν ηδη στησει εναν χορο και γιορταζαν την νικη μου και την απελευθερωση τους. Ομως δεν ηθελα ακομα να γιορτασω, ημουν χαρουμενος και ομως ηθελα απλα να μεινω μονος μου και να ηρεμησω απο ολα αυτα. Ετσι κατευθυνθηκα προς το δασος, εκει βρηκα ενα μεγαλο δεντρο, πεταξα μεχρι την καρυφη και εκατσα σε ενα χοντρο κλαδι. Ο ηλιος ηδη ηταν ετοιμος να δυσει, τον παρακολουθουσε καθως επερνε ενα πανεμορφο χρυσοκοκκινο χρωμα. "Ειναι αληθεια τελικα, δεν υπαρχουν πιο ωραια ηλιοβασιλεματα απο αυτα της North Blue." σκεφτηκα και χαμογελασα. Παρατηρησα εκεινη την ωρα πως ημουν στην θαλασσα που ειχα γεννηθει και μεγαλωσει. "Ισως να παω να δω τον γερο Raikou καποια στιγμη μιας που ειμαι εδω...", μονολογησα κοιτωντας την απεραντη θαλασσα. Η αληθεια ειναι πως ηθελα πολυ να δω τον Raikou, ειχα να τον δω πανω απο εννεα μηνες, την τελευταια φορα που ειχαμε βρεθει, αυτος ο τρελογερος ηταν πιο δυνατος απο ποτε. Αναρωτιομουν ποσο δυνατος θα ηταν τωρα, θα ημουν αραγε ακομα δυνατοτερος ή θα με ειχε ξεπερασει οπως παντα? Με τις σκεψεις αυτες, ειδα τις τελευταιες ακτινες του ηλιου να "πνιγωνται" στην θαλασσα, πλεον ειχε σουρουπωσει, αν εκανα αρκετη ησυχια μπορουσα ακομα και απο εδω να ακουσω το παρτυ που γινοταν στο χωριο. Δεν ηθελα να τους δω ακομα, δεν ειχα ορεξη ουτε να πιω ουτε να χορεψω, ετσι συνεχισα να καθομαι πανω στο δεντρο κοιτωντας στο απειρο, μεχρι που με πηρε ο υπνος, ειχα να κοιμηθω κοντα δυο μερες, ετσι δεν καταλαβα για ποτε αποκοιμηθηκα. Το πρωι σηκωθηκα απο ενα μαιμουδακι, με ειχε πλησιασει ολο περιεργεια και με πειραζε για να δει τι ειμαι.

Ανοιξα τα ματια μου και σηκωθηκα αποτομα, με αποτελεσμα το μαιμουδακι να βαλει μια κραυγη και να εξαφανιστει φοβισμενο. Κοιταξα γυρω μου παραξενεμενος, θυμηθηκα πως ειχα αποκοιμιθει εδω περα, το προηγουμενο βραδυ. Κατεβηκα απο το δεντρο και σιγα σιγα, επεστρεψα στο χωριο, επικρατουσε επιτελους ησυχια, κατευθυνθηκα προς το ιατρειο. Μπηκα μεσα προσπαθωντας να κανω οσο πιο πολυ ησυχια μπορουσα, βρηκα τον γιατρο να κοιματε ακουμπησμενος πανω στον παγκο των ασθενων. O Touma ηταν ακομα εκει ξαπλωμενος, τον πλησιασα και ειδα πως ανεπνεε σταθερα και δυνατα, μαλλον ειχε γλυτωσει τον κινδυνο. Χαμογελασα και βγηκα εκτος του ιατρειου, κατευθυνθηκα προς το σπιτακι που μου ειχαν παραχωρησει οι χωριανοι, εφτασα μετα απο μερικα λεπτα. Μπηκα μεσα και πηγα στην κουζινα, ετοιμασα ενα ζεστο ποτηρι καφε και βγηκα στην βεραντα, ο ηλιος ηταν σχετικα ζεστος, ετσι εκατσα σε μια καρεκλα για να τον απολαυσω. Η μερα περναγε ηρεμα και χαλαρωτικα, σιγα σιγα ολοι οι χωριανοι, ξυπνησαν και για μια ακομα φορα το χωριο πηρε ζωη. Κατευθυνθηκα στο κεντρο του χωριου, οπου με περιμεναν σχεδον ολοι, χαρες και πανηγυρια ειχαν την τιμητικη τους. Τους ειπα αρκετη φορα την ιστορια της μαχης καθως και της εκρηξης, ωστοσο αλλαξα το γεγονος οτι ειχα διαμελυστει, καλο θα ηταν να μην ξερουν πολλοι για τις δυνατοτητες του φρουτου μου.