The Time Has Come: Total Destruction[Τελος]

H ομιλια μου συνεχιστηκε για σχεδον ολη την ημερα, ολο το χωριο ειχε μαζευτει γυρω μου και με ακουγε με προσοχη. Ηταν ολοι πολυ χαρουμενοι για την εξελιξη των πραγματων, αλλωστε μεχρι πριν λιγες μερες πριν ηταν ακομα αιχμολωτοι της δυναμης του Saga και του διαβολικου στρατου του. Οι ωρες περναγαν νερο, ενα μεγαλο παρτυ δεν αργησε και πολυ να ξεκινησει. Ολο το χωριο ηταν εκει, ακομα και ο γιατρος ειχε ερθει, μου ειπε πως ο Touma, ειχε ξεφυγει απο καθε κινδυνο για την υγεια του και πως στις επομενες μερες θα μπορουσε να σηκωθει απο το κρεβατι. Ενιωσα ενα βαρος να φευγει απο μεσα μου, αν αυτο το παιδι ειχε πεθανει απο την εκρηξη, ισως και να μην μπορουσα ποτε να συγχωρησω τον εαυτο μου. Η νυχτα ωστοσο περασε πολυ ωραια, ολοι επιναν, ετρωγαν και χορευαν. Συνεχισα να πινω σακε σχεδον ολο το βραδυ, το πρωι με βρηκε να ξυπναω στο σπιτι που μου ειχαν παραχωρησει οι χωριανοι, δεν ειχα ιδεα πως ειχα "τηλεμεταφερθει" μεχρι εκει, σηκωθηκα και σχεδον αμεσως επιασα το κεφαλι μου. Ζαλιζομουν και ενιωθα πως μεσα στα επομενα δευτερολεπτα το κεφαλι μου θα εσκαγε.
"Δεν θα ξαναπιω ποτε", ειπα στον εαυτο μου για να το παρηγορησω, ομως ηξερα πως δεν ελεγα την αληθεια. Το ειχα πει πολλες φορες, ομως ακομα δεν ειχα καταφερει να το κρατησω, καθε λιγο και λιγακι, εβρισκα καποιον λογο ή καποια αφορμη για να συνεχισω αυτο το αθλημα!

Πηγα στο μπανιο και αφου εβαλα το κεφαλι μου κατω απο τον νιπτηρα ανοιξα το παγωμενο νερο να τρεψει, εμεινα εκει αρκετη ωρα, μεχρι να αρχισω να συνερχομαι απο το μεθυσι της προηγουμενης νυχτας! Υστερα απο μερικα λεπτα, κατευθυνθηκα προς την εξοδο του σπιτιου, ανοιξα την πορτα και βγηκα εξω, ο ηλιος ελαμπε δυνατος και ζεστος και με τυφλωνε. Ανοιγοκλεισα τα ματια μου για μερικα δευτερολεπτα μεχρι να τον συνηθησω, υστερα κατευθυνθηκα προς το κεντρο του χωριου, μολις εφτασα εκει κατευθυνθηκα δεξια και υστερα απο λιγα λεπτα, ειχα βγει εκτως των οριων του χωριου. Προορισμος μου ηταν το ψηλοτερο βουνο του νησιου, ειχα ακουσει πως υπηρχε ενα ηφαιστιο εκει πανω, σκεφτηκα λοιπον πως εκει θα ηταν ενα καλο μερος για να προπονηθω λιγο με το φρουτο μου. Οσα ειχαν γινει στην βαση του Saga, μου εδειχναν ενα και μονο πραγμα, πως ακομα ειχα πολλα πραγματα να μαθω για το φρουτο μου και πως θα επρεπε να συνεχισω την προπονηση. Ειχα πλεον βγει απο την ζουγκλα και ανεβαινα στο βουνο, η κορυφη του δεν φαινοταν, καθως χανοταν μεσα σε ενα συνεφο σκονης και ατμων. "Μαλλον θα ειναι απο το ηφαιστιο" ειπα απο μεσα μου και συνεχισα να ανεβαινω. Δεν ηθελα να πεταξω, ηθελα να χτισω ακομα περισσοτερο την αντοχη μου και την δυναμη μου, ενας τοσο ανηφορικος και τραχυς δρομος ηταν αυτο ακριβως που χρειαζομουν. Υστερα απο περιπου μιση ωρα εφτανα στην κορυφη, η θερμοκρασια οσο πηγαινε γινοταν και πιο υψηλη, ηταν πλεον προφανες πως αυτη θα ηταν μια δυσκολη προπονηση.

Βγηκα στην κορυφη, ατμοι εβγαιναν απο μια μικρη σπηλια μπροστα μου, αναψα τις φλωγες μου και προχωρησα για λιγο στο εσωτερικο, ενιωθα το σωμα μου να καιγεται και να αναγενιεται συνεχως. Προχωρησα μερικα μετρα ακομα, ηταν αρκετα δυσκολο να αναπνευσω εκει μεσα, ποσο μαλλον να κινουμαι κιολας. Λιγα μετρα ακομα ηταν κολαση, ειχα σχεδον χασει τις δυναμεις μου, ημουν νευριασμενος με τον εαυτο μου. Ειχα δυναμωσει τοσο πολυ και ομως ημουν ακομα τοσο αδυναμος, πως θα μπορουσα να στηριξω το πληρωμα και τον καπετανιο μου? Πως θα μπορουσα να πολεμησω τους αντιπαλους μου στην Grand Line? Με αυτες τις σκεψεις στο μυαλο μου, οι φλωγες μου αρχισαν να φουντονουν πιο πολυ, το χρωμα τους ειχε αρχισει να αλλαζει για μια ακομα φορα, το ολοκαθαρο γαλαζιο γινοταν σιγα σιγα χρυσο-γαλαζιο οπως τοτε στην εκρηξη. Ενιωσα την αναπνοη μου να επιστρεφει ολο και πιο πολυ, τα ποδια μου παταγαν πιο δυνατα και στερεα στο εδαφος. Σηκωθηκα σιγα σιγα και προχωρησα για μια ακομα φορα, ενιωθα ολο και λιγοτερο καψιμο. Μπροστα μου εβλεπα τον λογο που τα ειχα κανει ολα αυτα, η καυτη λαβα ανεμληζε απο το εδαφος και ειχε δημιουργησει μια μικρη λιμνη, η μυτη μου ειχε αρχισει να ματωνει απο την πολυ εκτεταμενη χρηση του φρουτου μου, δεν ημουν ακομα στο επιπεδο να αντεξω τοση πιεση. Αποφασισα να αποσυρθω εκτος της σπηλιας για να ξεκουραστω λιγο, υστερα απο μερικα λεπτα ειχα βγει απ'εξω, απομακρυνθηκα λιγο απο τους καπνους και σταματησα να χρησιμοποιω τις δυναμεις μου.

Μερικα λεπτα αργοτερα η μυτη μου ειχε σταματησει να βγαζει αιμα και εγω ηδη ενιωθα αρκετα καλυτερα, ακομα δεν μπορουσα να ξαναχρησιμοποιησω τις δυναμεις μου και ετσι απλα εκατσα στο εδαφος και περιμενα να αναπληρωσω την χαμενη μου ενεργεια. Υστερα απο περιπου δυο ωρες ξεκουρασης σηκωθηκα και κατευθυνθηκα και παλι στο εσωτερικο της σπηλιας, αυτη την φορα η φλωγες μου ειχαν απο την αρχη χρυσο-γαλαζιο χρωμα, ετσι μπορουσα να προχωρησω πιο γρηγορα και αρκετα πιο ανετα απο πριν. Εφτασα για μια ακομη φορα στο μερος οπου αναβληζε η λαβα, ειχα ακομα αρκετη αντοχη, προχωρησα λιγο πιο μεσα και εφτασα στο σημειο, οπου η λαβα ηταν πλεον ακριβως μπροστα μου. Εσκυψα και πλησιασα το χερι μου, ημουν ακομα αρκετα μακρια απο την επιφανεια, ομως ενιωθα τρομερους πονους απο το καψιμο, πλησιασα λιγο ακομα το χερι μου και πλεον ημουν ακριβως πανω απο την επιφανεια της λαβας. Σκεφτομουν πως αν την ακουμπουσα και καιγομουν δεν θα μπορουσα να γιατρευτω μετα, ετσι περασαν μερικα λεπτα διχως να κανω κατι. Μετα εχωντας μαζεψει οσο κουραγιο ειχα, αποφασισα να εμπιστευτω το ενστικτο μου, εβαλα το χερι μου μεσα στο καυτο υγρο, ενιωσα το δερμα μου να διαλυεται απο το καψιμο ομως δεν τραβηχτηκα, ανεβασα και αλλο τον ρυθμο των φλωγων μου. Τιποτα δεν εγινε, δοκιμασα μια ακομα φορα, αυτην την φορα ενιωσα το χερι μου να γιατρευεται, συνεχισα να αυξανω συνεχως τον ρυθμο των φλωγων μου. Πλεον το χερι μου ηταν εντελως καλα, παρα το γεγονος πως ηταν μεσα στην λαβα.

Η αντοχη μου ηταν ακομα σε πολυ καλα επιπεδα, πραγμα που εδειχνε πως θα μπορουσα να προχωρησω και αλλο, εβαλα και το δευτερο μου χερι μεσα στην λαβα, ενιωσα ενα καψιμο, το οποιο ομως εκμηδενιστηκε αμεσως απο τις φλωγες μου, που με προστατευαν. Εμεινα εκει αρκετη ωρα και συγκεντρονομουν, υστερα απο μερικα λεπτα, ενιωσα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν σιγα σιγα. Εβγαλα τα χερια μου και τα τιναξα για να φυγει οση λαβα ειχε μεινει πανω, μετατραπηκα ολοκληρος σε φοινικα και πεταξα προς την εξοδο της σπηλιας, βγηκα σχετικα γρηγορα και κατευθυνθηκα προς μια λιμνη που υπηρχε εκει κοντα. Την εντοπισα σχετικα συντομα και βουτιξα προς το μερος της, η καψα του ηφαιστιου, ειχα αφησει το σωμα μου, ομως τα μικροπροβληματα της αναπνοης μου, παραμεναν αθικτα. Μετα απο μερικα λεπτα μπορουσα και παλι να αναπνευσω κανονικα, βγηκα απο την λιμνη και κατευθηνθηκα προς το χωριο, δεν ηταν πολυ μακρια και ετσι εφτασα γρηγορα. Πηγα στο σπιτι μου και μαζεψα τα πραγματα μου, δεν θα εμενα αλλο εδω περα, θα επρεπε να προπονηθω και αλλο! Μολις ολα ηταν ετοιμα βγηκα απο το σπιτι και πηγα στην πλατεια του χωριου, χαιρετησα οσους χωριανους ηταν εκει και ειπα στον γιατρο να ενημερωσει τον Touma, για την τοποθεσια που θα εμενα τις επομενες μερες. Υστερα διχως αλλη κουβεντα, βγηκα απο το χωριο και χαθηκα μεσα στις σκιες του δασους, ολα ειχαν παει καλα, ειχα ολοκηρωσει τους στοχους μου και ειχα δει πως μπορουσα να γινω ακομα πιο δυνατος!

Τελος του Quest Βαθμιδας!

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 52.000
Bounty/Fame Points: 4.000.000
Παρατηρήσεις: Πολύ καλές περιγραφές μάχης. Με ψιλοχάλασε η επίθεσή σου προς μία βάση των marines ενώ ήσουν μόνος σου και το σχετικά απότομο τέλος.

Το quest είναι επιτυχημένο! Συγχαρητήρια!