[Τέλος] Deadly Skies! Planning The Comeback!

Link προηγούμενης ιστορίας:

~~~Περίληψη Μέχρι Εδώ~~~
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας προς το Organ Island, λίγο πριν αγκυροβολίσουμε, μας επιτέθηκαν με κανόνι με αποτέλεσμα να χάσουμε το πλοίο και να νομίζω τον Jaggerjaw νεκρό. Ξέφυγα με τις δυνάμεις μου και πέταξα προς το νησί όπου και αργότερα βρέθηκα από τους πειρατές που είχαν καταλήψει ολόκληρο το νησί. Ξέφυγα από τα χέρια τους στην αρχή και αποφάσισα να μπω στην κεντρική πόλη όπου είχα πολλές συγκρούσεις με τους αντιπάλους μου. Στην μάχη μου με έναν αναγκάστηκα να ενδώσω και έτσι αιχμαλωτίστηκα. Αφού έγινα ο περίγελος του πληρώματος και πήρα μέρος σε παράσταση, ο καπετάνιος τους εκτόξευσε πάνω μου μία κανονόμπαλα, την οποία απέφυγα λόγω του καπνού μου. Ο Jaggerjaw τότε εμφανίστηκε και με βοήθησε να ελευθερωθώ εντελώς. Τέλος, φτάσαμε σε μία, χειροποίητη από τον ίδιο, βάρκα από όπου και αποπλεύσαμε...!
~~~Τέλος Περίληψης~~~

-Όπως το υπολογίσαμε... νησί στα δυτικά. Πιάσε το κουπί και ας ξεκινήσουμε να πλησιάζουμε προς τα κει.
-Περίεργο σχήμα. Τί είναι αυτές οι τεράστιες κολόνες? Και ακόμα πιο σημαντικό... Τί είναι αυτά τα τεράστια πράγματα που πετάνε γύρω τους?
-Θα μάθουμε με το που φτάσουμε εκεί...
Έπιασα το κουπί και αρχίσαμε μαζί να κάνουμε, σχεδόν σε ίδιο χρόνο. Είχαν περάσει 4 μέρες με ελάχιστο φαί και φυσικά, ελάχιστο χώρο. Μπορεί να υπολογίσαμε πάνω κάτω πότε θα εμφανιστούμε σε επόμενο νησί αλλά ξέραμε ότι δεν θα ήταν και εύκολο να επιβιώσουμε μέσα σε μία προχειροφτιαγμένη βάρκα...

Λίγα μέτρα μακριά από την ακτή πλέον και οι δυό μας συνειδητοποιήσαμε ότι τα μεγάλα πλάσματα μας είχαν εντοπίσει. Μερικά άλλαξαν πορεία και άρχισαν να κάνουν κύκλους από πάνω μας. Δεν ξέραμε πότε θα ξεκινούσαν τις επιθέσεις πάντως είμασταν σίγουρα σε μειονεκτική θέση. Τότε, με το που ακούμπησε η βάρκα στην καυτή άμμο, προσέξαμε πως η επίθεση μόλις ξεκίνησε. Ένα από τα γιγαντιαία πλάσματα βούτηξε κατακόρυφα πάνω στην βάρκα μας. Ο Jaggerjaw και εγώ πηδήξαμε άμεσα στην στεριά και λίγο έλειψε να είχαμε τεμαχιστεί. Το πουλί τρύπησε και κατέστρεψε την βάρκα και καρφώθηκε μέσα στην άμμο. Το σώμα του ίσιωσε και τότε αποπειράνθηκε να τραβήξει έξω το κεφάλι του. Ξεθηκαρώσαμε και οι δύο τα όπλα μας και ετοιμαστήκαμε για οτιδήποτε. Κοίταξα στον ουρανό για άλλες επιθέσεις αλλά όλα τα υπόλοιπα πουλιά είχαν εξαφανιστεί.
-Δεν νομίζω να είναι φυσιολογικό ή τυχαίο να εξαφανίζονται τόσοι θηρευτές όταν βρουν λεία. Η αποτυχημένη προσπάθεια του πρώτου μάλλον δεν σημαίνει πως επιτύχαμε να ξεφύγουμε. Είμαστε σε επικίνδυνο σημείο. Ας φύγουμε από εδώ!
-Συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σου. Το αφύσικο μέγεθός τους μάλλον δεν περιορίζεται σε χαζομάρα. Μπορεί να φαίνονται χαζά αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται από πίσω.
Κοιτάξαμε γύρω μας αλλά δεν υπήρχε πυκνή βλάστηση ώστε να καλυφθούμε. Το μόνο που μας έμενε ήταν να πλησιάσουμε τις τέσσερις κολόνες που υψώνονταν στις άκρες του νησιού...

Η αναζήτηση στοιχείων και τρόπων επιβίωσης έστω και για μικρό χρονικό διάστημα ξεκίνησε. Αφήσαμε το ανήμπορο πουλί πίσω με την προσπάθειά του να ξεκολλήσει το κεφάλι του από το έδαφος.
-Τώρα που το σκέφτομαι... θα μπορούσε άνετα να γεμίσει τα στομάχια μας για τις υπόλοιπες 2 μέρες αν το μαγειρεύαμε. Δεν θα έλεγα όχι σε κοτόπουλο μετά από τόσο καιρό.
-Δεν ξέρω. Μπορεί να μην τρώγεται το κρέας τους. Μου φαίνεται ύποπτο το πως επέζησαν τόσα πουλιά αν έκαναν επίθεση όπως το προηγούμενο. Είσαι σίγουρος?
-Τί έχουμε να χάσουμε?
-Τς, ένα κατεστραμμένο στομάχι και έντερο για μέρες. Τέλος πάντων. Πάμε πίσω να το σκοτώσουμε.
Τρόμος επικάλυψε την πείνα μας όταν γυρίσαμε για να δούμε το αυτο-παγιδευμένο πουλί. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί παρά μόνο η τρύπα που είχε δημιουργηθεί από την βίαιη πρόσκρουση. Αλλά το πουλί είχε εξαφανιστεί εντελώς. Ούτε στον αέρα ούτε πουθενά. Δεν υπήρχαν εμπόδια για να κρυφτεί κανείς και αυτό μας τάραξε ακόμα περισσότερο. Κάτι περίεργο συνέβαινε εδώ. Δεν ακούστηκε κανέναν ήχος καθώς απομακρυνόμασταν και δεν είχαμε φτάσει και τόσο μακριά ώστε να βρει τον χρόνο να βγάλει το κεφάλι του, μετά από την τόση προσπάθεια που κατέβαλε πριν και χωρίς αποτέλεσμα.
-Φτιάχνουμε νέο πλοίο, μαζεύουμε τρόφιμα και την κάνουμε αμέσως από εδώ. Δεν μου αρέσει τίποτα από όσα γίνονται στο νησί. Και αυτές οι τέσσερις κολόνες δεν μου φαίνονται και τόσο αθώες...

-Χαλάρωσε... Νομίζεις ότι αν χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουμε θα χάσουμε? Μην ζεις με την λογική του χαμμένου μετά από κάθε νέα τακτική που βλέπεις. Μπορεί απλά να έφυγαν εντελώς, ή κάτι να τους φώναξε. Ας πλησιάσουμε για αρχή κάποια κολόνα. Θα βρούμε κάτι χρήσιμο...
Νέκρα... δεν ακουγόταν τίποτα πέρα από τον αέρα να χτυπάει το μέτριο σε μέγεθος χορτάρι καθώς εμείς πατούσαμε πάνω του. Λίγα μόνο δέντρα διασκορπισμένα σε άκυρα σημεία λες ήταν οι τελευταίοι επιζώντες μετά από καταστροφή. Όμως κανένα δέντρο δεν είχε κάποιο φρούτο. Τα φύλλα τους ήταν ανέπαφα όπως και οι κορμοί τους. Παρ'ολ'αυτά υπήρχαν κλωνάρια τα οποία είχαν κοπεί ή απλά είχαν περίεργο τέλος, πράγμα που υποδείκνυε πως κάποιος μάζευε τους καρπούς τους. Τα πουλιά δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν οι ένοχοι καθώς το μέγεθός τους δεν τα άφηνε να ήταν τόσο "ευγενικά" στην αρπαγή τροφής. Τον μόνο που μπορούσα να σκεφτώ σε αυτό το νησί με τέτοια ερημιά ήταν άνθρωπος. Το επόμενο πράγμα που κοίταξα ήταν το έδαφος. Το χορτάρι γύρω από το δέντρο είχε σημάδια τσαλακώματος.
-Δεν είμαστε οι μόνοι σε αυτό το νησί...
-Αν εννοείς ότι έχουμε παρέα κάτι τεράστια πλάσματα που πετάνε, τότε ναι... έχεις δίκιο.
-Υπάρχει και ένας άνθρωπος στο νησί. Αν φυσικά δεν έχει φαγωθεί ακόμα...

Ο Jaggerjaw συνδέοντας τα στοιχεία που του παρουσίασα κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα. Προσπαθήσαμε μαζί να βγάλουμε την διαδρομή που ακολούθησε εκείνος ο άνθρωπος αλλά ήταν αδύνατο. Το χορτάρι δεν μας έδινε αρκετές πληροφορίες. Έτσι, με κοινή απόφαση, ξεκινήσαμε για την πιο κοντινή μας κολόνα, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις αυτή τη φορά. Όσο πλησιάζαμε, νιώθαμε όλο και πιο περίεργα, όλο και πιο πιεσμένοι από κάτι άφαντο. Κοίταξα τον Jaggerjaw και εκείνος είχε την ίδια άποψη. Είμασταν σε εγρήγορση για τυχόν εμπλοκές με κάποιον εχθρό. Αυτό το περίεργο συναίσθημα ήταν εκείνο που νιώθεις όταν σε παρακολουθεί κάποιος... ή κάποιοι. Ήδη το ένα μου χέρι είχε ακουμπήσει ελαφρά την λαβή του σπαθιού μου. Συνεχίσαμε προς τον θεόρατο στύλο παρατηρώντας τριγύρω του για σημάδια ζωής. Ήταν δομημένος από πέτρες αλλά έμοιαζε περισσότερο με κατακόρυφο βουνό. Ο Jaggerjaw ακούμπησε τις πέτρες του στύλου. Δεν είχα κάτι κακό με την κίνησή του αλλά ξαφνικά άκουσα κάτι και τον τράβηξα πίσω.
-Άκου!!
Ήταν σφύριγμα πάνω στον αέρα. Σαν κάτι να τον σχίζει με υπερβολική ταχύτητα. Και αυτό το σφύριγμα πλησίαζε από πάνω μας. Κλότσησα χωρίς δεύτερη σκέψη τον Jaggerjaw στην κοιλιά και τον πέταξα λίγα μέτρα πιο πέρα ενώ εγώ συγκέντρωσα το βάρος μου στα πόδια και εκτινάχθηκα με άλμα προς τα πίσω.

Το προαίσθημά μου ήταν σωστό. Άλλο ένα γιγαντιαίο πουλί έπεσε με το ράμφος του στο έδαφος, σείοντας βίαια την γη τριγύρω και ραγίζοντάς την. Ξεφύγαμε τον θάνατο παρά τρίχα. Έπιασα το σπαθί μου και όρμησα προς το πλέον παγιδευμένο πουλί. Το έφερα πλάγια και τότε με δύναμη το έφερα προς τον απροστάτευτο λαιμό του, κόβοντάς τον στα 2. Οι σπασμοί των μυών του μετά από το πέρας 10 δευτερολέπτων περίπου σταμάτησαν. Κοίταξα ευθύς στον ουρανό για προετοιμασία. Και πάλι δεν υπήρχε τίποτα.
-Takasugi!! Πίσω σου!
Γύρισα κατευθείαν και είδα άλλο ένα να έρχεται με τεράστια ταχύτητα, αυτό όμως δεν ήρθε κατακόρυφα. Απείχε λίγη μόνο απόσταση από το έδαφος και χρησιμοποιούσε τα φτερά του ως σταθεροποιητές. Δεν είχα τον χρόνο να αποφύγω την κίνηση αλλά ούτε και την πολυτέλια να το αφήσουμε ζωντανό. Έσκυψα και έφερα το αριστερό μου χέρι μπροστά, προς το πτηνό. Με το σπαθί στο ύψος του εδάφους, έτοιμο να ανασηκωθεί οποιαδήποτε στιγμή, περίμενα την επικίνδυνη κούρσα ταχύτητας. Θα υπερτερούσε εκείνο ή εγώ? Μόλις έφτασε στο κατάλληλο σημείο τότε ξεκίνησα την επίθεσή μου. Τράβηξα το αριστερό μου χέρι πίσω, το οποίο υπηρετούσε ως στόχος μέχρι να φτάσει κοντά το πουλί. Αυτόματα, το δεξί μου χέρι, με το σπαθί, ακολούθησε μία κυκλική τροχιά προς το κάτω μέρος του ράμφους του πουλιού.

Η λεπίδα χώθηκε μέσα στο σκληρό ράμφος του πουλιού και ξεκίνησε να ανοίγει μία τομή κατά μήκος της κοιλιάς του λόγω της πορείας που είχε πάρει. Η ορμή του αριστερού μου χεριού, που είχε τραβηχτεί προς τα πίσω, λειτούργησε και ως βοήθεια, ώστε να στριφογυρίσω και να αποφύγω την επίθεση του πουλιού. Δεν υπήρξε όμως αρκετός χρόνος και έτσι κατάφερε και με έσκισε επιφανειακά στον ώμο, πράγμα που ίσα ίσα συνειδητοποίησα μέσα στον πυρετό της μάχης. Όταν το σπαθί μου σταμάτησε να ακουμπά το σώμα του πουλιού, γύρισα και είδα την σύγκρουση του πτηνού με τον πέτρινο στύλο. Το πουλί είχε χάσει την αρχική του μορφή μετά από την πρόσκρουση. Ο Jaggerjaw έτρεξε προς το μέρος μου και μου έδειξε την πληγή που είχα υποστεί στον ώμο μου. Τελικά δεν ήταν και τόσο επιφανειακή.
-Χρειάζεσαι επειγόντως ράμματα. Ας σταματήσουμε προς το παρόν το αίμα.
Έχωσε το χέρι του μέσα από τους άπειρους επιδέσμους που κάλυπταν το σώμα του και έκοψε με την βοήθεια του νυστεριού που κουβαλούσε ένα σημείο στην κοιλιά του. Αμέσως μετά έσκισε λίγο από το ρούχο μου και το έλουσε στο υγρό που είχε αρχίσει να βγαίνει από την τομή του. Το ακούμπησε ευθύς αμέσως στο κόψιμό μου και μετά από λίγο το αίμα άρχισε να υποχωρεί και να σταματά.
-Αιμοστατικό...
-Α ναι... ξέχασα ότι το σώμα σου φιλοξενεί τόσες ουσίες. Χρήσιμο να έχεις νεκρό σώμα τελικά...
-Χρήσιμο για κάποιον σαν και εμένα. Ξεκινώ τα ράμματα...

-Περίμενε! Όχι εδώ! Δεν ξέρεις για πότε θα καταλήξουμε τροφή. Ο στύλος αυτός είναι σπίτι τους. Ήξεραν ότι θα μας έλξουν τα βουνά και έτσι περίμεναν να μας στήσουν ενέδρα. Κρύβονται πάνω σε αυτόν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή.
-Μα δεν υπάρχει κάποιο ασφαλές μέρος αν το δούμε έτσι...
-Τς! Δεν θέλω να το πω αλλά πιστεύω πως είμαστε πιο ασφαλείς σε ανοιχτό χώρο παρά εδώ. Σήκω και πάμε να φύγουμε από εδώ.
-Δεν γίνεται αυτό. Η πληγή σου δεν είναι μιά απλή γρατζουνιά. Με τις πρώτες βίαιες κινήσεις κιόλας θα ξεκινήσει και μία ατελείωτη αιμοραγία. Δεν χαλάω άλλο αιμοστατικό πάνω σου.
Ακουσα έναν θόρυβο λίγο πίσω από τον στύλο. Γύρισα προς τα εκεί και είδα κάτι να μας κοιτάζει, κρυμμένο βέβαια. Σηκώθηκα και έτρεξα προς το μέρος του. Μόλις πρόσεξε την κίνησή μου, άρχισε να τρέχει και εκείνο. Πέρασα τον στύλο και πρόσεξα πως ήταν ένας άνθρωπος. Φυσικά, υπερτερούσα σε ταχύτητα άρα σε χρόνο ρεκόρ την είχα φτάσει. Την έπιασα από τον λαιμό με το δεξί μου χέρι και την σήκωσα ψηλά. Ο τραυματισμένος μου ώμος είχε αρχίσει να αιμοραγεί ξανά, ευτυχώς όχι πολύ ακόμα. Η κοπέλα είχε τρομάξει, ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από την λαβή μου ώστε να αναπνεύσει ξανά. Την έριξα στο έδαφος κρατώντας ακόμα τον λαιμό της. Με μία γρήγορη ματιά πάνω της κατάλαβα πως δεν ήταν νέα στο νησί αλλά είχε περάσει αρκετό καιρό συμβιώνοντας μάλλον με τα πουλιά.

Ελάφρυνα την λαβή μου.
-Ποιά είσαι?
-Azmaria το όνομα. Μένω σε αυτό το νησί εδώ και χρόνια.
-Και τι δουλειά έχεις σε αυτό το νησί? Τόσα χρόνια θα μπορούσες να είχες ξεφύγει από τα πουλιά.
-Τα πουλιά είναι ο λόγος που ήρθα στο νησί και τελικά έμεινα. Τα μελετώ και προσπαθώ να βρω το τι έδοσε σε αυτά εκείνο το γιγαντιαίο μέγεθος.
-Δεν φαίνεται ότι έχεις δύναμη ή κάποιο μυστικό για να αμύνεσαι. Πως επιβιώνεις με τις ατελείωτες επιθέσεις τους?
-Υπήρξαν μερικά συμβάντα στο παρελθόν που με έκαναν γνωστή στην φυλή των πουλιών. Έτσι δεν δέχομαι επιθέσεις από αυτά πλέον και αν δεχτώ κάποια τότε ξέρω πως να προστατευτώ.
-Τότε ευχαρίστως θα μας πεις το κόλπο και θα μας βοηθήσεις να φύγουμε από εδώ.
-Μα φυσικά, απλά μην μου κάνετε κακό ούτε εμένα, ούτε και στα πουλιά.
-Fufufu! Σύμφωνοι... ε Jaggerjaw?
Ο Jaggerjaw μόλις που είχε φτάσει δίπλα μου, είδε την κοπέλα και, αφού έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου, χαμογέλασε. Είχε βγαλει μία βελόνα, δεμμένη σε μία κλωστή, την οποία κρατούσε στο χέρι. Ξαφνικά, μου έριξε μία γροθιά στο στομάχι. Το σοκ και ο πόνος με έριξαν κάτω και με ακινητοποίησαν.

-Δεν ξεφεύγεις τώρα καταραμένε!
Έχωσε την βελόνα στην πληγή μου και άρχισε τα ράμματα. Ήταν επώδυνα, λες και επίτηδες ήθελε να μου προκαλέσει πόνο. Όταν τελείωσε, πέταξε την βελόνα στο έδαφος και ξανακοίταξε την κοπέλα.
-Μην προσπαθήσεις να κάνεις τίποτα στραβό αλλιώς έχεις πεθάνει. Δεν έχουμε την υπομονή να κρατάμε κάποιον που μας απειλεί ζωντανό. Αν καταλαβαίνεις τότε προχώρα. Δείξε μας ότι θες να μας δείξεις.
Σηκώθηκε και άρχισε να προχωρά προς τον στύλο που μόλις περάσαμε.
-Jaggerjaw ηλίθιε!! Με τις μαλ@#ιες σου δεν μπορώ να κουνηθώ.
-Εντάξει τότε, θα σε κουβαλήσω μέχρι εκεί... και μην τολμήσεις να μου ξαναζητήσεις να χαραμίσω κάποια ουσία μου πάνω σου! ΌΛΕΣ ΣΤΡΑΦΙ ΠΑΝΕ!
Με έπιασε από το ρούχο και άρχισε να με σέρνει πίσω του.
-Τουλάχιστον βάλε με στους ώμους σου!
-Συγγνώνη Takasugi. Η σωματική επαφή ανεβάζει την θερμοκρασία του σώματός μου και καταστρέφει την λειτουργία των συντηρητικών που με κρατάνε ακόμα μακριά από την νέκρωση των κυτταρικών ιστών μου.
-Μόλις κλείσει η πληγή θα σε σκοτώσω!! ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ!
-Κρίμα που δεν έχεις την δυνατότητα να "με σκοτώσεις".
Την ακολουθήσαμε έτσι μέχρι τον στύλο, τον οποίο και άρχισε να ψιλαφίζει.

Ακούμπησε την μύτη μίας πέτρας που έξεχε. Τότε την πίεσε προς τα μέσα και της άσκησε δύναμη κατακόρυφα προς τα πάνω. Αυτόματα, όσες πέτρες βρίσκονταν κάτω από αυτήν, έφυγαν από τις θέσεις τους και έπεσαν κάτω, ανοίγοντας μία τρύπα. Έσκυψε και πέρασε μέσα, υποδεικνύοντάς μας να κάνουμε το ίδιο. Ο Jaggerjaw το έκανε και με τράβηξε και εμένα όταν έλεγξε την ασφάλεια του μέρους.
-Το σπίτι μου μπορείτε να πείτε ότι βρίσκεται ταυτόχρονα σε όλους τους πέτρινους στύλους του νησιού. Υπάρχει ένα τούνελ που τους συνδέει όλους μαζί. Και επίσης, όλοι αυτοί οι στύλοι, είναι και σπίτια των γιγαντιαίων πουλιών που μένουν εδώ. Αν κοιτάξεται από πάνω μας θα τα δείτε να κάθονται σε διάφορες προεξοχές και να παραμονεύουν. Φυσικά δεν μπορείτε να το παρατηρήσετε από έξω, αλλά αυτοί οι στύλοι έχουν ορισμένες τρύπες από τις οποίες τα πουλιά μπαίνουν μέσα και είτε κρύβονται, είτε ξεκουράζονται.
Όντως, το εσωτερικό του στύλου ήταν αρκετά ευρύχωρο. Μάλλον μας παρακολουθούσαν εξ'αρχής και γι'αυτό βρήκαν ευκαιρία να μας επιτεθούν μόλις ο Jaggerjaw ακούμπησε τον στύλο.
-Υπάρχει ένα τραπέζι εδώ. Παρακαλώ καθίστε. Θα πάω να σας φτιάξω κάτι να φάτε.
-Σου κάνουμε επίθεση και μας δίνεις φαί αφού μας βάζεις σπίτι σου?
-Βλέπετε δεν έχω πολλούς επισκέπτες έως και κανέναν. Δεν προλαβαίνουν να φτάσουν σε σημείο που να τους προλάβω από τα πουλιά. Ή θα φαγωθούν ή θα επιστρέψουν πίσω με το που δουν κίνδυνο. Λοιπόν, πάω...

Μας άφησε μόνους και κατέβηκε κάτι σκάλες, που οδηγούσαν στο τούνελ που μας περιέγραψε.
-Ανόητη κοπέλα. Άνετα θα μπορούσε να έχει πεθάνει από τον οποιοδήποτε αν είχε φτάσει τόσο μακριά όσο εμείς.
-Άσ'την προς το παρόν. Δεν νομίζεις ότι έχουμε να μιλήσουμε για κάτι άλλο? Πάει καιρός που φύγαμε από την West Blue. Τα πράγματα θα έχουν αλλάξει εκεί σίγουρα. Οι εφημερίδες δεν μας βοηθούν καθόλου. Έχουμε αποκτήσει και αρκετή δύναμη από την τελευταία φορά που συγκρουστήκαμε με την οργάνωση του Goro... ή μάλλον να τον ονομάσω Akasha. Τί λες?
-Δεν θα διαφωνίσω. Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε εκεί.
-Όχι ακόμα. Θέλω να κάνω μερικά πράγματα στην East ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα αποτυχίας. Πες μου όσα ξέρεις για την οργάνωση.
-Αρχηγός των Benigumoto (Red Spiders) είναι ένας άνρθωπος με τεράστια δύναμη στα χέρια του, με το όνομα Gante. Πιθανώς να τον έχεις συναντήσει μία φορά, από ότι έχω ενημερωθεί. Η βάση του βρίσκεται στο Doom Island. Εκεί κυκλοφορεί με το όνομα και την θέση βαρώνου. Έχει εξουσία, δύναμη και λεφτά. Δουλεύει ως το δεξί χέρι του βασιλιά, αλλά τον εκμεταλλεύεται και έχει πάρει την διοίκηση της πόλης στα χέρια του. Εκεί βρίσκεται και η βάση των Benigumoto. Baron Alchein το ψεύτικό του όνομα...

-Άρα κατευθυνόμαστε στο Doom Island αμέσως μόλις μπούμε στα νερά της West πάλι. Ας δόσουμε ένα τέλος στην αναθεματισμένη οργάνωσή τους μιά και καλή. Άλλωστε με αυτόν τον τρόπο θα μπορώ να προκαλέσω και άλλο πόνο στον Akasha. Ο μπάσταρδος! Τόλμησε να μας προδώσει στο παρελθόν... Τουλάχιστον τώρα δεν με κρατάει τίποτα για να τον σκοτώσω.
-Σε χάνω σε ορισμένα σημεία. Τι θα έλεγες αν μου αποκάλυπτες λίγο από το παρελθόν σου Takasugi. Με ενδιαφέρει απεριόριστα.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε μέσα η Azmaria με έναν δίσκο που πάνω είχε κούπες με τσάι. Τον άφησε στο τραπέζι μας και έκανε δύο βήματα πίσω κοιτάζοντάς μας. Έκανα νόημα στον Jaggerjaw να πιεί πρώτος για τυχόν δηλητήριο και εκείνος πιστοποίησε την ασφάλειά του. Άρχισα έτσι και εγώ να πίνω.
-Oi, νεαρή, θέλουμε ένα μεταφορικό μέσο για να φύγουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν υπάρχει σχετικά μεγάλη βλάστηση οπότε είναι δύσκολο να φτιάξουμε μόνοι μας κάτι. Πιστεύω πως έχεις ένα για να φύγεις σε οποιονδήποτε κίνδυνο.
-Έμμεσα ναι. Βλέπεις οι ταξιδιώτες που φτάνουν εδώ και δεν προλαβαίνουν να φύγουν, αφήνουν πίσω τους τα πλοία τους και τις βάρκες τους. Τα πλοία καταστράφηκαν σχεδόν όλα αλλά έχω 2-3 βάρκες εδώ.
-Θα μας δόσεις 1 έτσι?
-Μα φυσικά... ακολουθήστε με...
Μας οδήγησε μέσα στο τούνελ που σύνδεε τους στύλους υπόγεια.

Φτάσαμε σε ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο που το φώτιζαν πυρσοί.
-Εδώ βρίσκονται τα πάντα. Από θησαυρούς μέχρι ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Οι βάρκες βρίσκονται σε αυτή τη γωνία.
Πλησιάσαμε με τον Jaggerjaw και ελέγξαμε τις βάρκες. Όλες τους εκτός από μερικές εξαιρέσεις ήταν σε τέλεια κατάσταση και δεν μπορούσαμε να αποφασίσουμε ποια να πάρουμε. Τελικά βρέθηκε μία αρκετά μεγάλη στα μέτρα μας. Την σηκώσαμε και την μεταφέραμε στον διάδρομο προς τα πίσω. Όταν την βγάλαμε από την τρύπα του στύλου που ανοίξαμε πριν, την αφήσαμε και ξαναπήγαμε μέσα. Όταν μπήκαμε στο ευρύχωρο δωμάτιο, γεμίσαμε τις τσέπες μας με ότι χρυσό αντικείμενο υπήρχε. Η Azmaria μας κοιτούσε εμβρόντητη. Μάλλον δεν είχε άλλες εμπειρίες από πειρατές. Όταν πλέον γεμίσαμε από θησαυρούς αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο. Η κοπέλα μας συνόδεψε μέχρι εκεί αλλά δεν βρήκε το θάρρος να μας ακολουθήσει προς την παραλία.
-Χωρίς εμένα θα πεθάνετε! Δεν μπορείτε να αποθήσετε τα πουλιά μόνοι σας!
-Ευχαριστούμε για τα δώρα σου νεαρή. Όμως έχουμε βρει ήδη τον τρόπο για να ξεφύγουμε από αυτό το μέρος ζωντανοί!
Κοίταξα στον ουρανό πάνω από την Azmaria και τότε την κοίταξα και πάλι.
-Μάλλον δεν έχεις συμφιλιωθεί με τα πουλιά όσο φαντάστηκες έτσι?

-Τί εννοείς?
-Εννοώ ότι το σχέδιό μας πέτυχε! Αν κοιτάξεις από πάνω σου θα καταλάβεις και εσύ ότι όσο χρόνο πέρασες εδώ, δεν σε οφέλησε στο να τα κατανοήσεις! Έγινες το δόλωμά μας μικρή... Συγγνώμη! Fufufu!
Πριν γυρίσω το κεφάλι μου για να κοιτάξω την παραλία και να ξεφύγω από το νησί, είδα 5-6 πουλιά να έχουμε ξεκινήσει την εκτέλεση της δολοφονικής τους βουτιάς. Βρίσκονταν λίγο πιο πάνω από την Azmaria. Κρίμα γι'αυτήν. Τότε ακούσαμε τον ήχο της σύγκρουσης των πουλιών με το έδαφος, το οποίο σειόταν συνεχόμενα για δευτερόλεπτα. Αυτό και μόνο δείχνει την ισχύ τους. Με τον Jaggerjaw το είχαμε καταλάβει από την στιγμή που εκείνος ακούμπησε τον στύλο. Τα πτηνά ένιωθαν απειλημένα όταν τους πείραζε κανείς το σπίτι. Και όσο πιο κοντά βρισκόταν κάποιος σε αυτό, τόσο πιο πολλά θα του έκαναν επίθεση. Επίσης, ο ανοιχτός χώρος δεν τα προωθούσε για επιθέσεις. Παρ'όλα αυτά, υπήρχε κάτι το οποίο δεν γνωρίζαμε. Γιατί μας επιτέθηκαν στην ακτή, όταν πρωτοφτάσαμε, εφόσον ήταν ανοιχτός χώρος και αυτός? Δεν βρήκαμε απάντηση σε αυτό. Πετάξαμε την βάρκα στην θάλασσα και για άλλη μία φορά ακούσαμε κάτι οικείο να μας πλησιάζει. Μετατράπηκα σε καπνός, ενώ ο Jaggerjaw πήδηξε στο πλοίο. Μόλις το πουλί που μας επιτέθηκε έπεσε και καρφώθηκε στην άμμο, ξαναπήρα την ανθρώπινη μορφή μου και ανέβηκα στο πλοίο. Όταν είχαμε απομακρυνθεί αρκετά, μάθαμε και κάτι ακόμα... Το πρώτο πουλί που μας επιτέθηκε και το αποφύγαμε, καρφώθηκε στην άμμο και μετά εξαφανίστηκε όταν ξανακοιτάξαμε προς τα εκεί. Ο λόγος ήταν απλός... Δεν υπήρχαν μόνο γιγαντιαία πουλιά, αλλά και ένα, ή περισσότερα καβούρια στο ίδιο μέγεθος τα οποία από ότι φαινόταν, πεινούσαν. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μας ένοιαζε πλέον. Είχαμε βάρκα και θησαυρούς...

Τέλος Deadly Skies! Planning The Comeback!

Όνομα:Takasuki Sinsuke
Haki Points:-
Player of the Month Points:7
Beli:25 .000
Bounty/Fame Points:1.000.000
Παρατηρήσεις:Δεν έκανες κάτι ιδιαίτερα δύσκολο στην ιστορία. Πιο πολύ μεταβατική ήταν με πληροφορίες για τα μελλοντικά σου σχέδια. Τα ποστ σου ήταν ωραία και πλήρης. Έξυπνο που χρησιμοποίησες την ερευνήτρια ως δόλωμα.