[Τέλος] Εκλογές!?

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

[Αρχή]

Είχαμε αφήσει πίσω μας το Reverse Mountain και δεν είχα ιδέα που πηγαίναμε. Ο Izuru έδειχνε να ξέρει και αυτό ήταν που με κρατούσε ψύχραιμο. Ταξιδεύαμε για 1 μέρα και χθες μου είχε εξηγήσει τον τρόπο χρήσης της Log Pose. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στον ωκεανό της Μεγάλης Γραμμής υπήρχαν τεράστια μαγνητικά πεδία που επηρέαζαν το ένα το άλλο. Για το λόγο αυτό η πυξίδα του πλοίου τα είχε παίξει και έδειχνε προς όποια κατεύθυνση να ναι. Επιπλέον, κάτι ακόμα που μου είπε, αλλά δεν κατάλαβα πλήρως, ήταν ότι κάθε νησί είχε το δικό του μαγνητικό πεδίο το οποίο έλκυε την βελόνα της Log Pose. Κάθε φορά που θα πηγαίνουμε προς το νησί αυτό όμως, το μαγνητικό πεδίο θα αλλάζει στο επόμενο νησί. Παρόλα αυτά, ο χρόνος που απαιτεί το κάθε νησί για να αλλάξει το μαγνητικό του πεδίο είναι διαφορετικός απ'τα υπόλοιπα. Είχε πει κι άλλα και για κάποιον κίνδυνο, αλλά όλα έγιναν σαλάτα στο μυαλό μου και του είπα να μου τα εξηγήσει άλλη στιγμή.
-Είσαι σίγουρος ότι ξέρεις που πάμε?
-Ναι. Πάμε στο Pucci και εκεί είναι και η αποστολή σας. Τυχερούς θα σας έλεγα. Αν και λογικά βάζουν ανιχνευτές.
-Τι?
-Θα στα εξηγήσω άλλη στιγμή. Επικεντρώσου στην πλοήγηση τώρα.
-Καλά...
-Τι είδους αποστολή έχουμε?
-Πρέπει να δείρετε μερικούς Marines, γιατί θέλουν να σκοτώσουν έναν πολιτικό.
-Αυτή η αποστολή τα σπάει!

-Izuru έχεις χάρτη για τα νησιά της Γραμμής?
Ο γέρος γέλασε, σε σημείο που ξάπλωσε στο κατάστρωμα, κάτι που με εκνεύρισε αφάνταστα.
-Χάρτη λέει! Η Γραμμή χάρτη!!! Όχι. τέλειωσε κοφτά.
-Όχι δεν υπάρχει ή όχι δεν έχεις?
-Όχι δεν έχω φυσικά, λες να μην την έχει σχεδιάσει κάποιος? Αν τον βρεις, φτιάξε ένα αντίγραφο και πούλα το για μερικές χιλιάδες εκατομμύρια.
-Α τόσο καλά... Και πώς θα προσανατολίζομαι? Πώς θα πηγαίνω εκεί που θα μου δίνουν αποστολές?
-Ποπο ρε παιδάκι μου κρεβατομουρμούρα έχεις καταντήσει. Οι Επαναστάτες έχουν βάλει άντρες να ελέγχουν τα μαγνητικά πεδία του κάθε νησιού. Κάνουν υπολογισμούς και βρίσκουν προς τα που κατευθύνεσαι και πότε θα είσαι στον προορισμό σου. Κοινώς, ξέρουν πότε να σου στείλουν την αποστολή. Πάντως μη βασίζεσαι στις αποστολές σου. Πρώτα πρέπει να κρίνω ότι είσαι κατάλληλος για τη θάλασσα αυτή. Αυτή την στιγμή είμαι επίσημο μέλος της παράταξης και είσαι υπό την εποπτεία μου.
-Να πάρει... Σε πόσο φτάνουμε?
-Λογικά κατά τα μεσάνυχτα θα είμαστε εκεί, οπότε ξεκουραστείτε για λίγο. Ξέχασα να σας πω ότι λόγω των μαγνητικών πεδίων ο καιρός αλλάζει τακτικά.
-Τι εννοείς?
-Βλέπετε τα μαύρα σύννεφα στα δυτικά?
-Ναι...
-Σε λίγη ώρα μπορεί να βρίσκονται από πάνω μας.
-We are so f*cking dead...

-Λοιπόν, πιτσιρικάδες για ύπνο τώρα! Θα μας πάω εγώ.
-Αυτό είναι απειλή ή υπόσχεση?
-Μιλήσατε?
-Όχι, καληνύχτα!
Έτσι πήγαμε στις καμπίνες μας για ύπνο, παρόλο που ήταν μεσημέρι, αφήνοντας για οδηγό τον Izuru. Για κάποιο λόγο είχα ανασφάλειες, αλλά τις αγνόησα. Ήμουν σίγουρος ότι ήξερε τι έκανε. Δεν έπρεπε να υποτιμήσω κάποιον της παλιάς γενιάς. Αν και δεν ήμουν πολύ κουρασμένος, κοιμήθηκα γρήγορα και ξύπνησα την νύχτα. Αφού πλήθηκα και ετοιμάστηκα, βγήκα στο κατάστρωμα και βρήκα τον Izuru να κοιμάται στο πηδάλιο.
-OIIIIIIIII!!!!!!!! ΓΙΑΤΊ ΚΟΙΜΆΣΑΙ!?
-Ε? Α... Φτου με πήρε ο ύπνος... Δες το Log Pose, προς τα που δείχνει η βελόνα?
-Ευθεία...
-Καλά είμαστε τότε. Α, να το Pucci! είπε ο δάσκαλός μου και μου έδειξε με το χέρι του το νησί που διαγραφόταν στον ορίζοντα.
-Κάτι μου λέει ότι δεν είναι αυτό.
-Σκασμός! Φώναξε τον Squalo και φτιάξτε το πλοίο για να πάμε στο λιμάνι. Έχετε δουλειά.
Έτρεξα να κάνω ότι μου είπε πριν με χτυπήσει και σύντομα είχαμε καλύψει όλα τα επίμαχα σημεία του καραβιού με παραπετάσματα. Ο Izuru θα έμενα πίσω για τυχόν προβλήματα όσο εμείς θα ασχολούμασταν την αποστολή. Φτάσαμε στο λιμάνι και αφού βρήκαμε μια άδεια αποβάθρα, δέσαμε το πλοίο και κατεβήκαμε στον δρόμο του λιμανιού.

Λόγω της νύχτας δεν είχαμε δει καλά το περίγραμμα του νησιού, με αποτέλεσμα να παραλείψουμε ότι έμοιαζε σαν μια πελώρια σκάλα, κάτι που διαπιστώσαμε τώρα. Ο δρόμος του λιμανιού ήταν περιποιημένος, αλλά τα μαγαζιά που δέσποζαν τριγύρω, ήταν ή σε άθλια κατάσταση ή ήταν ακατοίκητα. Γενικότερα δεν κυκλοφορούσε κανείς, αν και κρίνοντας απ'τα καράβια που βρίσκονταν δεμένα στις αποβάθρες, το νησί έδειχνε σημάδια μεγάλου πλούτου. Κοίταξα προς το καράβι και πρόσεξα ότι ο Izuru μας κοιτούσε με ένα αρκετά περίεργο βλέμμα, πράγμα που υποδήλωνε ότι κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά.
-Για πρώτο νησί της Μεγάλης Γραμμής είναι πολύ... ενδιαφέρον να το πω?
-Άσε τις ειρωνείες και πάμε προς το βάθος. Στην άκρη του δρόμου υπάρχει ένας μεγάλος τοίχος.
Έτσι, βαδίσαμε προς το τέλος του κεντρικού δρόμου. Όσο περπατούσαμε, τα κτήρια δεν έλεγαν να αλλάξουν. Όλα τους ήταν σε άθλια κατάσταση και θύμιζαν φτωχογειτονιά. Δεν έδωσα περισσότερη σημασία και μετά από λίγο περπάτημα, φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Εν τέλει δεν ήταν τοίχος αυτό που βρισκόταν μπροστά μας, αλλά γη. Λίγα μέτρα στα αριστερά μας, υπήρχε μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα για να ανέβεις στο επόμενο "επίπεδο" του νησιού. Το κοίταξα κάπως καχύποπτα και ανέβηκα τα σκαλοπάτια. Όταν φτάσαμε στην κορυφή τους, μια μεγάλη φωτισμένη πόλη απλώθηκε μπροστά μας. Εδώ, σε αντίθεση με το πρώτο "επίπεδο" υπήρχε αρκετός κόσμος, που περπατούσε και γενικότερα διασκέδαζε. Μερικά μαγαζιά είχαν αστέρια (από 1 έως 3) και μέσα τους φιλοξενούσαν αρκετούς ανθρώπους.
-Oi Squalo, δεν αναφέρει κάτι τέτοιο η αποστολή έτσι?
-Όχι, εμείς πρέπει να αναμειχθούμε με τις εκλογές.
-Πάμε πάλι στην άλλη άκρη μπας και υπάρχει άλλο "επίπεδο".

Πράγματι, περάσαμε από αρκετά μαγαζιά και ανθρώπους, μέχρι που στο τέλος του μεγάλου δρόμου, υπήρχε άλλη μια σκάλα, η οποία όμως ήταν πιο επιβλητική απ'την προηγούμενη. Μπροστά της, υπήρχαν δυο άντρες φορώντας κοστούμι και έδειχναν ότι την φρουρούσαν. Προχωρήσαμε προς τα εκεί και μόλις πήγαμε να πατήσουμε το πρώτο σκαλί.
-Ακίνητοι! Δείξτε μας τις κάρτες σας!
-Κάρτα?
-Ανενημέρωτοι είστε? Με αυτήν την σκάλα πάτε στο Higher Step, χρειάζεστε ειδική κάρτα για να περάσετε. Βλέπω ότι είστε καινούργιοι και δε θα υπάρξουν κυρώσεις για την πράξη σας. Αν θέλετε να βγάλετε κάρτα, την προμηθεύεστε σε εκείνο το μαγαζί. είπε ο φρουρός δείχνοντας ένα γωνιακό επιβλητικό κτήριο. Κοστίζει 200.000 belli. Είμαστε σε εκπτώσεις βλέπετε! Όλα δουλειά του δημάρχου Bimine! πρόσθεσε με ένα χαμόγελο.
-Ευχαριστούμε και συγγνώμη για την αφέλεια. απάντησα και γυρίσαμε να φύγουμε.
-Πρέπει να περάσουμε στο επόμενο σκαλί. Οι υποψήφιοι θα είναι πιο ψηλά.
-Ναι, αλλά θέλουμε κάρτα και 200.000 belli δεν έχουμε.
-Τότε ας μπούμε κρυφά.
-Πώς ρε? Δες πως την φρουρούν και η σκάλα είναι σκαμμένη στην στεριά. Δεν είναι να πεις ότι θα περάσουμε από πίσω τους και σίγουρα δεν πρέπει να τους δείρουμε.
-Εγώ πάλι λέω να το κάνουμε. Η ώρα είναι περασμένη κι ο κόσμος αρχίζει να μειώνεται.
-Θα σημάνει συναγερμός βλάκα. Θα ξέρουν ότι κάποιος πέρασε.
-Τότε ας μπούμε με αντιπερισπασμό.

-Πώς δηλαδή?
-Υπάρχουν Marines εδώ. Θα χρειαστούμε τις στολές τους και έναν τραυματία. Πώς σου ακούγεται?
-Καλό. Πάμε να το δοκιμάσουμε.
Έτσι αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά του "επιπέδου" ψάχνοντας για κάποια περιπολία. 20 λεπτά αργότερα βρήκαμε μία των 5 αντρών, οι οποίοι κάθονταν σε ένα ξεμοναχιασμένο παγκάκι και κοιτούσαν τις όμορφες περαστικές. Κοιταχτήκαμε με τον Squalo και χωρίς να το σκεφτούμε, ακολουθήσαμε μια γυναικοπαρέα, που περπατούσε ανέμελα και κλέψαμε εγώ ένα βραχιόλι με τη βοήθεια του Φρούτου μου κι ο Squalo μια τσάντα. Εκείνες ούρλιαξαν κι οι Marines πετάχτηκαν όρθιοι υψώνοντας τα όπλα τους. Εμείς όμως είχαμε τρέξει στο κοντινότερο στενάκι και κόψαμε ταχύτητα μέχρι να μας ακολουθήσουν. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, οι 5 Marines ήρθαν πίσω μας και στρίβοντας στο επόμενο μικρό στενό, ετοιμαστήκαμε να τους πολεμήσουμε. Έβγαλα τρεις σφαίρες και με τη δύναμη του Φρούτου μου, απώθησα τη μία στο κεφάλι του πρώτου Marine. Το ίδιο έκανα και με τους δυο επόμενους, ενώ ο τέταρτος πυροβόλησε αμέσως. Τα σκάγια χτύπησαν τους τοίχους και ο έκπληκτος ναυτικός σωριάστηκε ακέφαλος στο έδαφος απ'το σπαθί του Squalo. Ο τελευταίος τράβηξε το σπαθί του, αλλά η κίνησή του σήμανε και το τέλος του δεξιού του χεριού. Ο άντρας κραύγασε, αλλά μια γροθιά απ'τον ασπρομάλλη ξιφομάχο ήταν αρκετή για να τον σωριάσει αναίσθητο στο έδαφος. Αμέσως μετά, βγάλαμε τα ρούχα των δυο πρώτων και αφού γδυθήκαμε, τα φορέσαμε. Ήθελα τόσο να τα σκίσω, αλλά έπρεπε να συγκρατηθώ. Στη συνέχεια, ο Squalo έσπασε ένα παράθυρο ενός σπιτιού και λίγες στιγμές μετά, βγήκε έξω κρατώντας έναν σάκο. Εκεί βάλαμε τα ρούχα και τον εξοπλισμό μας και αφού τον δέσαμε, τον πήρα στην πλάτη μου και σηκώσαμε τον Marine στα χέρια.

Ο Squalo κρατούσε τα πόδια και φρόντισε να πάρει τα κλοπιμαία με το ελεύθερο χέρι του. Βγαίνοντας απ'το στενό, πέταξε τα πράγματα στις γυναίκες και περπατώντας γρηγορότερα, μεταφέραμε τον τραυματισμένο Marine προς την σκάλα. Όσοι μας έβλεπαν είτε φώναζαν, είτε ούρλιαζαν, είτε έκαναν στην άκρη. Φτάσαμε γρήγορα στις σκάλες, όπου οι δυο άντρες μας έκαναν νόημα να σταματήσουμε.
-Τι νομίζετε ότι κάνετε?
-Είσαι τυφλός άνθρωπε μου!? Δε βλέπεις ότι του έκοψαν το χέρι?
-Υπάρχει ιατρείο και στο Mid Step.
-Ναι, αλλά δεν μπορεί να περιποιηθεί τέτοιο τραύμα! Κάνε στην άκρη, χρειάζεται άμεση περίθαλψη!
-Δεν... Καλά, αλλά θα ανεβείτε με συνοδεία.
-Τελείωνε! του φώναξε ο Squalo παίζοντας άψογα τον ρόλο του.
Ο ένας άντρας έβγαλε ένα μικρό Den Den-Mushi και ένα λεπτό αργότερα ήρθε ένας κοστουμαρισμένος άντρας να μας συνοδεύσει. Αμέσως, περάσαμε απ'τους δυο φύλακες και ανεβήκαμε με γοργό βήμα τα σκαλιά. Όταν φτάσαμε στην κορυφή, αντικρίσαμε μια πόλη μέσ'την χλιδή. Όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά βρίσκονταν στην εντέλεια και πιο συγκεκριμένα, πολλά μαγαζιά είχαν ακόμα και 10 αστέρια πάνω απ'τις πόρτες τους. Δεν μείναμε να θαυμάσουμε τον πλούτο τους, γιατί κρατούσαμε έναν αναίσθητο Marine στα χέρια. Τρέξαμε προς τη δεξιά μεριά του "επιπέδου", που είχε λιγότερο κόσμο, ενώ ο άντρας προς τα αριστερά.
-Πού πάτε? Το ιατρείο είναι από εδώ!
-Όχι βέβαια! Για τους Marines είναι από εδώ! Καινούργιος είσαι? είπε επιθετικά ο Squalo υπερνικώντας τον άντρα που έδειχνε μπερδεμένος.
-Όχι αλλά... Καλώς, σας ακολουθώ.

Ευτυχώς η πόλη ξεκινούσε μερικά μέτρα μπροστά και το θέαμα δεν ήταν πλήρως ορατό στον κόσμο, αλλά τράβηξε την προσοχή. Πάλι καλά που ο κουστουμαρισμένος άντρας δεν ήθελε να γίνουν σκηνικά και κάλυπτε το ακρωτηριασμένο σώμα του Marine. Όταν περάσαμε απ'την θέα του κόσμου, κινήσαμε προς τα πλάγια της πόλης και μπήκαμε σε ένα στενό.
-Είστε σίγουροι ότι ξέρετε πού πάτε?
-Θα μου μάθεις την δουλειά μου!? απάντησε ο Squalo και τότε ο Marine έπεσε απ'τα χέρια μας και μια σφαίρα διαπέρασε το κρανίο του άντρα. Αμέσως τον ψάξαμε για τυχόν Den Den-Mushi και αφού βεβαιωθήκαμε ότι ήταν ανενεργό, το διαλύσαμε και αλλάξαμε ρούχα.
-Δεν ξαναντυνόμαστε έτσι ποτέ! Ωραίο θέατρο.
-Συμφωνώ! Ευχαριστώ πολύ!
Όταν ντυθήκαμε, φορέσαμε τις κουκούλες μας και παρατηρούσαμε τους κεντρικούς δρόμους απ'τα στενά. Ο κόσμος σε αυτό το επίπεδο έδειχνε άθλια εύπορος. Όλοι ήταν ντυμένοι με πανάκριβα ρούχα και βάδιζαν με ένα πολύ κουλτουριάρικο στυλ. Δεν είχα πρόβλημα με τον άφθονο πλούτο, αλλά όταν δεν επηρέαζε τον κάτοχό του. Αυτοί οι άνθρωποι με εκνεύριζαν. Μέσα απ'τα στενά, κινηθήκαμε προς το τέλος του επιπέδου, προσέχοντας πάντα μην τυχόν μας δει κανείς, γιατί ο κοινώς τρόπος ενδυμασίας θα κινούσε υποψίες εδώ. Όταν φτάσαμε στο τέλος του δρόμου, σιγουρευτήκαμε ότι δεν υπήρχε κανείς στο οπτικό μας πεδίο και τρέξαμε προς τις σκάλες, οι οποίες πλέον ήταν εξωφρενικά διακοσμημένες. Στα δυο τους άκρα υπήρχαν δυο αγάλματα λεόντων και τα κάγκελα είχαν διάφορα σχήματα σμιλεμένα πάνω τους. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν υπήρχαν άντρες μπροστά στην σκάλα και έτσι την ανεβήκαμε γρήγορα και αθόρυβα.

Στην κορυφή της δεν υπήρχε πάλι κανείς, εκτός από κάποιον που κατευθυνόταν προς τα εδώ. Στη θέα του και μόνο κρυφτήκαμε στην σκιά του ενός γλυπτού και χαθήκαμε στο σκοτάδι. Ο άντρας κατέβηκε τις σκάλες, δίνοντάς μας την ευκαιρία να τρέξουμε προς την πόλη. Δεν κυκλοφορούσε κόσμος, πέρα από μερικές μικρές ομάδες Marines. Χωθήκαμε σε ένα στενό και περπατήσαμε με τον ίδιο τρόπο όπως και πριν. Στο κέντρο της πόλης υπήρχε ένα άγαλμα ενός άντρα από χρυσό. Πάνω απ'αυτό, υπήρχε ένα ασημένιο ρολόι, που έκανε αντίθεση και έδειχνε 2 π.μ. Τα κτήρια που φαίνονταν ήταν πελώρια και μερικά μάλιστα έλαμπαν απ'το υλικό που είχαν κατασκευαστεί. Βγήκαμε προς το δρόμο κι αφού σιγουρευτήκαμε ότι δεν περπατούσε κανείς, τρέξαμε στον κεντρικό. Λίγο μετά, βρεθήκαμε μπροστά στο μεγαλύτερο κτήριο του επιπέδου. Είχε διπλάσιο μέγεθος απ'το καθένα και τα μόνα που το συναγωνίζονταν, ήταν ένα εστιατόριο, του οποίου το επίπεδο δεν αναγραφόταν όπως στα προηγούμενα και άλλη μία έπαυλη ελαφρώς μικρότερη. Το μεγαλύτερο κτήριο είχε το ίδιο άγαλμα με πριν στην αυλή του, πράγμα που σήμαινε ότι άνηκε στον δήμαρχο. Βήματα ακούστηκαν και κρυφτήκαμε σε ένα στενό. 7 νυσταγμένοι Marines πέρασαν κάνοντας περιπολία και έστριψαν στον επόμενο δρόμο.
-Τι κάνουμε τώρα?
-Ας μπούμε στο σπίτι του δημάρχου για κάποιο στοιχείο.
Τότε ομιλίες ακούστηκαν και καμιά ντουζίνα κουστουμαρισμένοι περπάτησαν στο δρόμο.
-...Ναι, αλλά η δεξίωση πρέπει να είναι καλύτερη απ'την προηγούμενη.
-Και πώς θα το κάνουμε? Ο Dekita τα είχε σχεδιάσει πολύ καλά...
Δεν μπορέσαμε να ακούσουμε κάτι παραπάνω και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε αυτούς αντί να μπούμε στο σπίτι.

Οι άντρες βγήκαν απ'την πόλη του 4ου επιπέδου και ύστερα από λίγο, βρέθηκαν σε ένα καταπράσινο μέρος. Στο έδαφος υπήρχε γρασίδι και παντού γύρω τραπέζια, στο κέντρο των οποίων υπήρχε μια εξέδρα. Πίσω απ'τα τραπέζια, υπήρχαν χρυσά κάγκελα και πίσω απ'αυτά δε φαινόταν τίποτα λόγω του σκοταδιού. Οι άντρες συζητούσαν δείχνοντας διάφορα σημεία του χώρου για το μέρος που θα τοποθετηθούν τα φαγητά και γενικότερα λεπτομέρειες τις τελευταίας στιγμής. Τότε μια μεγάλη ομάδα Marines κατέφθασε. Όταν τους είδαν τους χαιρέτησαν και ύστερα αντάλλαξαν μερικές κουβέντες. Επειδή στεκόμασταν μακριά για να μην φαινόμαστε, δεν μπορούσαμε να ακούσουμε καλά τι είχε ειπωθεί, αλλά προσπαθούσαμε να καταλάβουμε απ'τις κινήσεις. Οι κουστουμαρισμένοι έφυγαν και οι Marines έμειναν μόνοι τους. Ο επικεφαλής έδειξε ένα σημείο λίγο μπροστά απ'το γρασίδι και οι άντρες έβαλαν χρυσούς πασσάλους, που ένωσαν μετά με κόκκινα φανταχτερά σκοινιά. Όταν ολοκλήρωσαν την ετοιμασία, ο επικεφαλής έδειξε μερικά σημεία στο χώρο που θα πραγματοποιούταν η δεξίωση και πίεσε τις αρθρώσεις των χεριών του. Στη συνέχεια έκανε κάτι αρκετά ύποπτο. Έδωσε σε καθέναν απ'τους άντρες του ξεχωριστές οδηγίες και μερικά λεπτά αργότερα, διασκορπίστηκαν στην πόλη.
-Αυτοί πρέπει να είναι.
-Ναι. Πάμε προς το σπίτι του δημάρχου.
Χωρίς να χάσουμε χρόνο, τρέξαμε προς την τεράστια οικεία του πάμπλουτου άντρα και περιμέναμε απ'έξω. Σύντομα ένας Marine κοντοστάθηκε έξω απ'το σπίτι και έκανε πως το φρουρούσε. Λίγη ώρα μετά άλλοι τρεις τον συνόδευσαν και αφού έλεγξαν το πεδίο, πήδηξαν μέσα. Με τη σειρά μας, ελέγξαμε το δρόμο και ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους.

Η αυλή ήταν τεράστια και τα φυτά περιποιημένα και τέλεια κουρεμένα. Οι Marines περπατούσαν προς τα δεξιά και φροντίσαμε να κάνουμε το ίδιο. Βάδιζαν μπροστά μας σκυμμένοι για να αποφύγουν ανεπιθύμητες ματιές, ενώ εμείς τους ακολουθούσαμε με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιώντας τα φυτά για κάλυψη. Κάποια στιγμή οι ναυτικοί κοντοστάθηκαν δίπλα στον τοίχο της οικείας και οι δυο τους χαμήλωσαν το ανάστημά τους, τείνοντας μπροστά τα χέρια τους. Τότε ο ένας πάτησε στα χέρια τους και πήδηξε στο παράθυρο. Τον ακολούθησε κι ο άλλος και στη συνέχεια οι δυο Marines έμειναν να κοιτούν το παράθυρο. Κοίταξα τον Squalo και με ένα νεύμα, έβγαλα δυο σφαίρες και τις απώθησα στα κεφάλια τους. Οι Marines σωριάστηκαν νεκροί και εμείς τρέξαμε προς το παράθυρο. Ο ξιφομάχος χαμήλωσε κάνοντάς μου νόημα να πατήσω στους ώμους του. Πάτησα πάνω του κι εκείνος σηκώθηκε. Ταυτόχρονα πήδηξα με δύναμη και πιάστηκα με ευκολία απ'το πάνω μέρος του παραθύρου. Βάζοντας το πόδι μου μέσα, μπήκα στο χλιδάτο σπίτι και κοίταξα με δέος την διακόσμηση. Παντού στους τοίχους υπήρχαν κορνίζες, ενώ το πάτωμα καλυπτόταν από ένα φανταχτερό κόκκινο χαλί. Περιόρισα τον θαυμασμό μου και έτρεξα στα δεξιά του διαδρόμου, στο τέλος του οποίου υπήρχαν σκάλες. Τις κατέβηκα και βγήκα σε μια μεγάλη κυκλική αίθουσα. Πήγα στο κέντρο της και πρόσεξα ότι στα δεξιά μου υπήρχε ένας μεγάλος διάδρομος, που έμοιαζε με χολ. Στα αριστερά μου υπήρχαν σκάλες και κρίνοντας απ'το μέγεθος του κτηρίου, υπέθεσα ότι στον πάνω όροφο θα βρίσκονταν τα υπνοδωμάτια. Χωρίς να χάσω περισσότερο χρόνο, ανέβηκα τις σκάλες και βρέθηκα σε έναν διάδρομο, στα δεξιά και αριστερά του οποίου υπήρχαν πόρτες. Όμως το δωμάτιο που άνηκε στον δήμαρχο ήταν εμφανές. Στο τέλος του διαδρόμου δέσποζε μια μεγάλη διπλή δρύινη πόρτα. Κίνησα με γοργό βήμα προς τα εκεί και ακουμπώντας τα χέρια μου στα χερούλια, άκουσα αναταραχή. Την επόμενη στιγμή, άνοιξα την πόρτα και ακούμπησα το δεξί μου χέρι στη λαβή του σπαθιού μου και το αριστερό στην τσέπη μου για να πιάσω μερικές σφαίρες.

Με την πόρτα να ανοίγει, το δωμάτιο γέμισε με φως και μου έδωσε την ευκαιρία να ανοίξω τον διακόπτη που βρισκόταν στα αριστερά της ανοιχτής πόρτας. Οι δυο Marines πιάστηκαν επ' αυτοφώρω, ο ένας είχε περάσει τα χέρια του γύρω απ'το λαιμό του δημάρχου κι ο άλλος κρατούσε σταθερό το σώμα του. Όταν με είδαν χτύπησαν στο κεφάλι τον άντρα και ο ένας τράβηξε το σπαθί του. Αυτός που τον έπνιγε έβγαλε ένα μικρό Den Den-Mushi.
-Έχουμε επισκέψεις! είπε και κλείνοντας το Den Den-Mushi, έβγαλε κι αυτός το σπαθί του.
Οι δυο τους μου όρμισαν ο ένας μετά τον άλλον. Τράβηξα το katana μου μπλοκάροντας τον πρώτο και στη συνέχεια τον έσπρωξα πίσω. Ο δεύτερος ήρθε με μεγάλη ταχύτητα και τα σπαθιά μας συγκρούστηκαν. Τότε αρχίσαμε να ξιφομαχούμε, ενώ ο άλλος Marine έκλεισε γρήγορα την πόρτα για να μην ακουστεί η φασαρία. Αμέσως μετά, έλαβε κι αυτός μέρος στη μονομαχία μας. Συγκριτικά με τους Marines που είχα πολεμήσει παλαιότερα, ήταν σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Οι ικανότητές τους ήταν αρκετά προχωρημένες και χρησιμοποιούνταν έξυπνα. Αυτός ίσως ήταν κι ο λόγος που δε μου άφηναν περιθώρια να αντεπιτεθώ. Κάποια στιγμή ο ένας με έσπρωξε προς τα πίσω και έμεινε να με κοιτά.
-Είσαι ο Kuran Kaname, σωστά?
-Περίεργο που με ξέρεις.
-Δε γίνεται να μη σε ξέρω, η επικήρυξη σου ήταν αρκετά μεγάλη για να ακουστεί μέχρι τα μέρη μας. Πάντως οφείλω να σε προειδοποιήσω, η Μεγάλη Γραμμή δε συγκρίνεται με τις αρχικές θάλασσες!
-Το έχω καταλάβει. Γι'αυτό άλλωστε θα σας δείξω γιατί η επικήρυξη μου είναι τόσο ψηλά! είπα και τους όρμισα έτοιμος πλέον να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου.

Το σπαθί μου χτύπησε σε αυτό του ενός ναυτικού και ο άλλος έκανε να με καρφώσει στο στέρνο. Αμέσως, ύψωσα το αριστερό μου χέρι μπροστά απ'την αιχμή του σπαθιού του και το απώθησα προς τα αριστερά, κάνοντας παράλληλα την ίδια κίνηση με το χέρι μου. Ο Marine με κοίταξε έκπληκτος και ετοιμάστηκε να ξαναπροσπαθήσει, όταν ξαφνικά το σπαθί του άλλου έφυγε απ'τα χέρια του και το κεφάλι του κύλησε στο δάπεδο. Ο ναυτικός έκανε διστακτικά κυκλικά βήματα γύρω μου. Ήταν λογικό άλλωστε, τα όπλα του δεν είχαν αποτέλεσμα σε μένα.
-Yarazu no Ame! είπα και αφήνοντας το σπαθί μου να πέσει, το κλότσησα στην λαβή και ενίσχυσα την πορεία του με μαγνητικά κύματα. Το katana διαπέρασε το στήθος του Marine κι εκείνος έπεσε νεκρός στο πάτωμα. Πήρα το σπαθί μου απ'το σώμα του κι αφού το τίναξα απ'το αίμα, το έβαλα πίσω στη θήκη του. Κίνησα προς το κρεβάτι και βρήκα τον άντρα που απεικόνιζαν τα γλυπτά νωρίτερα αναίσθητο. Του έριξα μερικά χαστούκια μέχρι να συνέλθει κι όταν οι αισθήσεις του επανήλθαν, με κοίταξε τρομοκρατημένος.
-Ηρέμησε, είμαι εδώ για να σε προστατεύσω.
-Ποιος είσαι? ψέλλισε ο δήμαρχος και ανακάθισε στο στρώμα.
-Ονομάζομαι Kuran Kaname, είμαι Επαναστάτης. Έχουμε πληροφορίες ότι ο Dekita έχει προσλάβει Marines για να σε βγάλουν απ'τη μέση πριν την προεκλογική αναμέτρηση.
-Πάλι αυτός ο Dekita... Συνέχεια προσπαθεί να με αντιμετωπίσει.
-Αυτό που θέλω από εσένα, είναι να μη δείξεις ότι γνωρίζεις τίποτα, ούτε για εμάς, ούτε για την απόπειρα δολοφονίας.
-Θα προσπαθήσω. Ποιους έβαλε να με σκοτώσουν?
-Marines. Αν τα κατάφερναν θα ανέβαιναν με κάποιο τέχνασμα στα μάτια του κόσμου και θα έπαιρναν εξουσία. Δυστυχώς δεν έχω περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό. Πάντως ξέρεις από που πρέπει να φυλάγεσαι.

-Τι θες να κάνω τώρα?
-Τίποτα, μείνε στο δωμάτιό σου, απλά βρες τρόπο να διώξεις τα πτώματα. του είπα δείχνοντας τους δυο νεκρούς Marines.
-Θα το κανονίσω. απάντησε αναστατωμένος ο δήμαρχος.
-Θα ερευνήσω γρήγορα το σπίτι για τυχόν άλλους περαστικούς και από εκεί και πέρα θα κάνω περιπολίες με έναν σύντροφό μου στην αυλή. Δε θα μας δει κανείς. Πότε είναι η δεξίωση?
-Αύριο το μεσημέρι.
-Θα είμαστε εκεί.
-Καλώς, θα φροντίσω να σας επιτραπεί η είσοδος. Τώρα δηλαδή είναι όλα εντάξει?
-Ναι. Υπάρχει περίπτωση να βρεις πτώματα στο σπίτι, όπως και στον δρόμο. Βάλε κάποιον δικό σου να αρχίσει το καθάρισμα και να περιπολεί.
Ο Bimine συμφώνησε και βγήκα απ'το δωμάτιό του. Άρχισα να περπατώ σε κάθε διάδρομο της έπαυλης μέχρι που περίπου 1 ώρα αργότερα σιγουρεύτηκα ότι δεν είχε μπει κανείς άλλος. Πήδηξα απ'το ανοιχτό παράθυρο, απ'το οποίο είχα μπει και έκανα ένα γύρο την αυλή. Κατάφερα να μετρήσω 3 ακόμα πτώματα και σύντομα βρήκα τον Squalo να κάθεται πίσω από ένα άγαλμα.
-Όλα καλά?
-Ναι, έσωσα τον Bimine και του έδωσε μερικές οδηγίες. Εσύ?
-Τρεις ακόμα μπήκαν και κυκλοφορούν και οι υπόλοιποι. Να σε φοβίζει το ενδεχόμενο να έρθουν όλοι τους. Οι Marines της Γραμμής είναι ισχυρότεροι απ'αυτούς των αρχικών θαλασσών.
-Το διαπίστωσα πριν. Πάντως αν κάνουν έφοδο στο σπίτι του δημάρχου θα γίνει χαμός...

-Του είπες να βάλει δικούς του να καθαρίσουν?
-Ναι.
-Ωραία, τότε πάμε έξω να τους υποδεχτούμε όπως αρμόζει.
-Είναι έξω?
-Εδώ και αρκετή ώρα. Περιφέρονται, δήθεν περιπολούν.
Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου και έβγαλα τον μανδύα μου. Ίσιωσα την θήκη στην πλάτη μου και έφτιαξα καλύτερα το παντελόνι μου. Τράβηξα πίσω τα γάντια μου και έσφιξα τις γροθιές μου.
-Έτοιμος?
-Ώρα για ξύλο!
Την επόμενη στιγμή τρέξαμε προς την εξώπορτα και με γρήγορες κινήσεις πηδήξαμε από πάνω της. Την ώρα που προσγειωθήκαμε, μια ομάδα των 8 Marines μας εντόπισε και ο ένας απ'αυτούς μίλησε σε ένα Den Den-Mushi, ενώ οι άλλοι 7 έβγαλαν τα μουσκέτα τους και μας σκόπευσαν. Κοίταξα τον Squalo και έστριψα τον λαιμό μου για να χαλαρώσουν οι αρθρώσεις μου. Με το δεξί μου χέρι έπιασα το σπαθί μου και τραβώντας το, τους χήμηξα. Ακριβώς πίσω μου ήταν ο Squalo, ο οποίος ετοιμάστηκε να εξαπολύσει μια σειρά από μικρά εκρηκτικά. Οι Marines πήγαν να πυροβολήσουν, αλλά οι ελκτικές μου δυνάμεις ήταν γρηγορότερες. Έτσι αναγκάστηκαν να τραβήξουν τα σπαθιά τους και αμέσως μετά τα όπλα μας συγκρούστηκαν. Οι 6 που δεν ήταν περιορισμένοι από εμάς, επιχείρησαν να μας καρφώσουν απ'τα πλάγια, αλλά τα αιωρούμενα μουσκέτα τους απώθησαν. Η αντίσταση του Marine που πολεμούσα ήταν αρκετή για να με αναγκάσει να οπισθοχωρήσω. Ο Squalo αντίθετα, ύψωσε γρήγορα το σπαθί του αντιπάλου του και του πέτυχε ένα θανατηφόρο κόψιμο στον λαιμό. Απ'ότι φαινόταν, η διαφορά στην τεχνική του σπαθιού ανάμεσά μας ήταν μεγάλη.

Εγώ όμως είχα κάτι διαφορετικό. Ο Marine προσπάθησε να μου επιτεθεί, αλλά με μια κίνηση του χεριού μου, ένα μουσκέτο τον χτύπησε στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Ο άντρας έπεσε αναίσθητος και αμέσως άλλοι δυο ήρθαν να πάρουν τη θέση του. Έλεγξα τα μουσκέτα και όλα τους χτύπησαν τους δυο Marines στο κεφάλι. Ο Squalo δίπλα μου είχε νικήσει άλλους 2, αφήνοντας τους δυο τελευταίους ναυτικούς να μας κοιτούν.
-Δύο εναντίον δύο. είπα περιστρέφοντας το σπαθί μου.
-Συλλάβετε τους! Αυτοί επιτέθηκαν στον δήμαρχο! ακούστηκε η φωνή του επικεφαλής των Marines που είδαμε νωρίτερα.
-Σκουπίδι...
-Τώρα αρχίζω να φτιάχνομαι.
Αμέσως μια ορδή από Marines μας επιτέθηκε. Ο αριθμός τους ξεπερνούσε τα 20 άτομα και όλοι τους έφεραν στα χέρια τους σπαθιά ή μουσκέτα. Ενστικτωδώς άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα και τα όπλα έφυγαν απ'τα χέρια των αντιπάλων μας, οι οποίοι με κοιτούσαν έκπληκτοι.
-Δε σας βρίσκω ενημερωμένους. Ένας πριν με αναγνώρισε! Και να σκεφτείς ότι έχω βγάλει και τον μανδύα... Magnetic Javelin!
Τότε τα διάφορα μεταλλικά αντικείμενα άρχισαν να κολλούν το ένα με το άλλο, σχηματίζοντας δυο μεγάλα δόρατα, τα οποία αιωρήθηκαν λίγο μπροστά απ'τις ανοιχτές παλάμες μου. Ο Squalo γέλασε και όρμισε στους ανυπεράσπιστους Marines. Ακολούθησε μεγάλη σφαγή, καθώς διάφορα μέλη πετάγονταν στον αέρα και ακολουθούνταν από κραυγές πόνου, ενώ παράλληλα με την εφόρμηση του ξιφομάχου, δυο δόρατα εκσφενδονίζονταν διαπερνώντας από δύο άτομα τη φορά.

Ο αριθμός των αντιπάλων μας σιγά-σιγά μειωνόταν. Άοπλοι δεν είχαν ελπίδα να επιζήσουν και όπως αποδείχθηκε λίγες στιγμές μετά, ο μόνος που στεκόταν όρθιος ήταν ο επικεφαλής. Άφησα τα δόρατα να διαλυθούν και πήρα μερικές ανάσες. Ιδρώτας είχε ήδη αρχίσει να τρέχει απ'το μέτωπό μου, πράγμα που πρόδιδε ότι η ενέργειά μου λιγόστευε. Κοίταξα τον άντρα χαιρέκακα και ο Squalo τίναξε την λεπίδα του.
-Δε θα ζητήσεις έλεος, όπως συνηθίζετε?
-Μη με συγκρίνεις με τα αδύναμα ζώα που έχεις συναντήσει! Είμαι ο Commander Balanar, ετοιμάσου να πεθάνεις!
-Μην μπεις στον κόπο να τραβήξεις το σπαθί σου, είναι άχρηστο. Όσο για το άλλο, όντως δεν μπορώ να σε συγκρίνω γιατί τα "ζώα" που έχω συναντήσει πίστευαν σε μια δικαιοσύνη και δεν την πρόδιδαν για το χρήμα. Πως να στο πω αλλιώς...
-Θα του το πω εγώ, είσαι αυτό που ονομάζουμε σκουπίδι! συμπλήρωσε ο Squalo και του χήμηξε. Ο Commander ύψωσε τις γροθιές του και ξεκίνησε να αποφεύγει με μεγάλη ταχύτητα τις κινήσεις του ξιφομάχου. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που έβλεπα κάποιον που να μην μπορεί να αγγίξει ο Squalo. Ο Marine συνέχιζε να αποφεύγει τις επιθέσεις και όταν ο ξιφομάχος άφησε κενό στην άμυνά του, ο Balanar του έριξε γροθιά στην κοιλιά, κάνοντάς τον να οπισθοχωρήσει. Τα μάτια του Squalo είχαν ανοίξει διάπλατα απ'το δυνατό χτύπημα, καθώς και απ'την ικανότητα του Marine να τον διαβάζει έτσι.
-Ξέρω τι θα κάνεις, πριν καν το σκεφτείς.
-Τότε ξέρεις ότι αυτή η σφαίρα θα διαπεράσει το κρανίο σου τώρα.
Ο Commander γούρλωσε τα μάτια του και πήρε αμυντική στάση. Τότε άρχισα να γελάω.
-Τι ακριβώς κάνεις? Θεωρείς ότι μπορείς να αποφύγεις μια σφαίρα γρηγορότερη κι από αυτή μουσκέτου? Δεν είσαι στο επίπεδό τους! είπα με σκοτεινό ύφος σκεπτόμενος τον Grillar Grillo και τις εξωφρενικές ικανότητές του. Repel!

Η σφαίρα πέτυχε τον Commander στο κεφάλι κι εκείνος έπεσε νεκρός. Ο Squalo έπαιρνε βαθιές ανάσες, ενώ κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια το κενό. Παρατήρησα τον χαμό γύρω μας και διαπίστωσα ότι έπρεπε να αναφερθώ γρήγορα στον δήμαρχο. Απ'ότι φαίνεται όμως, ο Bimine είχε ήδη προνοήσει γι'αυτό. Την στιγμή που γύρισα προς την πόρτα, μια ντουζίνα εύσωμοι άντρες βγήκαν στο δρόμο και άρχισαν να μαζεύουν τα πτώματα, ενώ πίσω τους στεκόταν ο δήμαρχος κοιτώντας αγχωμένος τα γειτονικά σπίτια. Τον πλησίασα αρκετά για να μπορεί να με ακούσει και του είπα: Αύριο το μεσημέρι θα είμαστε εκεί για να δείξεις στον Dekita ότι δεν μπορεί να σε νικήσει. Όσον αφορά την σφαγή, βρες τα Bounty Posters μας και δείξε τα στον κόσμο. Δεν νομίζω να μην πείσεις κάποιον. Την αλήθεια θα πεις καλύπτοντας την βρωμοδουλειά του αντιπάλου σου.
Εκείνος έγνεψε και έδωσε μερικές επιπλέον οδηγίες στους άντρες, οι οποίοι μετέφεραν τα πτώματα σε ένα κάρο με ταχύτατους ρυθμούς. Χτύπησα τον Squalo στην πλάτη και εκείνος σηκώθηκε αμίλητος. Περπατήσαμε προς το κοντινότερο στενό και ακουμπήσαμε στον τοίχο της αυλής κάποιου πλούσιου.
-Oi, τι έπαθες? ρώτησα τον ξιφομάχο, αλλά δεν απάντησε. OI! είπα και του έριξα σφαλιάρα στον σβέρκο.
-Τι θες ρε!?
-Τι έχεις λέω! Θες να σε σπάσω στο ξύλο!?
-Τίποτα...
-Καλά, μην κλαις πολύ για το ότι είσαι άχρηστος. Θα συναντήσουμε και ισχυρότερους.
-Δεν άκουσες τι είπε!? Ήξερε τι θα κάνουμε πριν το καταλάβουμε! Δεν τον άγγιξα ούτε μια φορά!!!
-Λογικό. Δεν είμαστε στο επίπεδο αυτής της θάλασσας. Δεν είναι σαν τους Commander που πολεμήσαμε στα Blues. Μπορούν να μας διαβάσουν σαν ανοιχτό βιβλίο...

-Και πάλι, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια διαφορά.
-Κι όμως... Τέλος πάντων, σε λίγες ώρες ξημερώνει και η εκλογές είναι το μεσημέρι. Αντέχεις ξύπνιος?
-Εννοείται. Πάμε στο μέρος που θα γίνουν για να ελέγξουμε τον κόσμο. Δεν έχουμε περιθώρια για απρόοπτα.
Συμφώνησα με τον ξιφομάχο και πήγαμε προς το μέρος που θα λάμβανε μέρος η δεξίωση. Κρυφτήκαμε όπως την προηγούμενη φορά δίπλα στην αυλή κάποιου και περιμέναμε να περάσει η ώρα. Μέχρι να ξημερώσει μείναμε με δυσκολία ξύπνιοι, καθώς δεν είχαμε και πολλά πράγματα να συζητήσουμε και δεν μπορούσαμε να μιλάμε πολύ για να μη γίνουμε αντιληπτοί. Όταν ο ήλιος ανέτειλε, πολλοί υπηρέτες βγήκαν στους δρόμους και κατευθύνονταν προς τα διάφορα μαγαζιά του High και του King's Step. Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι περπατούσαν στον δρόμο για πιθανές ετοιμασίες τελευταίας στιγμής. Ήμασταν πολύ τυχεροί που δεν μας πρόσεξε κανείς, γιατί οι ενδυμασίες μας πρόδιδαν ότι δεν ανήκαμε σε αυτόν τον κύκλο των ανθρώπων. Σύντομα ο ήλιος έφτασε πάνω απ'τα κεφάλια μας και ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται στο χώρο της δεξίωσης. Δυο κουστουμαρισμένοι άντρες στέκονταν στο μόνο άνοιγμα και καλωσόριζαν τους εκλογείς, οι οποίοι έπιαναν τις καλύτερες θέσεις από νωρίς. Λίγη ώρα αργότερα, όλα τα τραπέζια είχαν γεμίσει με κόσμο και τα τελευταία εύπορα ζευγάρια κατέφθαναν στο χώρο. Όταν πλέον όλα τα τραπέζια είχαν γεμίσει, οι κουστουμαρισμένοι άντρες αποχώρισαν και κοντοστάθηκαν στην απέναντι μεριά. Τότε ένας κοντόχοντρος άντρας με δυο σωματοφύλακες περπάτησε προς το άνοιγμα κι αφού χαιρέτησε τους δυο άντρες, πήγε και ανέβηκε στην εξέδρα.

Η είσοδος του άντρα ακολουθήθηκε από επιφωνήματα και χειροκροτήματα. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Bimine εμφανίστηκε έξω απ'το χώρο της δεξίωσης και αφού έκανε νόημα στους δυο άντρες που κοντοστέκονταν, εκείνοι έφυγαν. Ο δήμαρχος κοίταξε τριγύρω ερευνητικά και βγαίνοντας λίγο προς τον δρόμο, του έκανα ένα νεύμα. Με είδε και μου έκανε νόημα να περάσουμε κρυφά τα κάγκελα και να καθίσουμε σε έναν μικρό πάγκο που υπήρχε στο πίσω μέρος των τραπεζιών. Όπως μας είπε, κινήσαμε γρήγορα προς τα εκεί και αφού περάσαμε τα κόκκινα σκοινιά, πατήσαμε στο κοντό γρασίδι και με γοργά βήματα, καθίσαμε στον πάγκο. Ευτυχώς όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στον κοντόχοντρο άντρα στην εξέδρα, που πιθανότατα ήταν ο Dekita και δεν μας πρόσεξε κανείς. Ο Bimine πρόσεξε την εμφάνισή του και με κομψό βηματισμό, πέρασε το άνοιγμα και ανέβηκε στην εξέδρα, ενώ ο Dekita τον κοιτούσε έκπληκτος. Ο κόσμος χειροκρότησε την είσοδό του κάνοντας μεγαλύτερο πάταγο απ'ότι σε αυτήν του Dekita. Τότε ένας καλοντυμένος γέροντας, που έδειχνε να έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων, στάθηκε μπροστά τους.
-Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, πριν αρχίσει η προεκλογική αναμέτρηση, κρίνω αναγκαίο να αναφερθεί η θανάτωση μια μεγάλης ομάδας ναυτικών σήμερα τα χαράματα. Σύμφωνα με μαρτυρία του δημάρχου Bimine, οι Marines βρήκαν το θάνατο μπροστά στα μάτια του από δύο ξακουστούς Επαναστάτες, που πρόσφατα ήρθαν στη Μεγάλη Γραμμή. Τα bounty posters τους είναι αυτά και με βάση το σχέδιο του δημάρχου μας, οι δυο αυτοί άντρες βρίσκονται εδώ.
Γέλασα με την κατάληξη των πραγμάτων, ενώ ταυτόχρονα οι καλεσμένοι-εκλογείς ψιθύριζαν μεταξύ τους και κοίταγαν αγχωμένοι γύρω τους. Άγγιξα τον Squalo στον ώμο και σηκώθηκα. Η κίνησή μας εντοπίστηκε αυτή τη φορά εύκολα και όλοι μας κοίταξαν με φόβο, αλλά και έκπληξη.

-Ελάτε τώρα... Μας χαλάσατε την εντυπωσιακή εμφάνιση, αλλά εντάξει ας μην τα παραλέμε... κι αυτή καλή ήταν. Κύριε Dekita, την επόμενη φορά που θα αποπειραθείτε να σκοτώσετε τον αιώνιο αντίπαλό σας, σας συνιστώ να μην προσλάβετε Marines. είπε με θράσος και με μιας πήδηξα πάνω απ'τα σκοινιά.
Ο Squalo με ακολουθούσε και μπορούσα να ακούω την αναταραχή που είχε δημιουργηθεί απ'το σχόλιό μου. Ο ξιφομάχος γελούσε με την κατάσταση και πέρασε μπροστά μου.
-Καλή κατάληξη έτσι?
-Ουσιαστικά ναι. Θα μάθουν ότι είμαστε εδώ και ότι ο Dekita είναι σκουπίδι. Το θέμα είναι πως θα περάσουμε από πιθανές φρουρές.
-Μην μασάς, έχουμε εκρηκτικά! είπε με ύπουλο ύφος και κάλυψα το πρόσωπό μου με το χέρι μου.
Τρέξαμε μέχρι τις σκάλες του King's Seat και τις κατεβήκαμε χωρίς κανένα αναπάντεχο πρόβλημα. Οι δρόμοι του High's Step ήταν κι αυτοί άδειοι με την μόνη διαφορά, ότι υπήρχαν περιπολίες των Marines. Όταν μας εντόπισαν, μας σκόπευσαν και χωρίς να χρησιμοποιήσουν καμία κλισέ ατάκα, πυροβόλησαν. Οι σφαίρες σταμάτησαν λίγο μπροστά μας και απωθώντας τις, τραυμάτισα τους ναυτικούς στα πόδια, καθιστώντας τους ανίκανους να μας κυνηγήσουν. Ήλπιζα να μη χρειαστεί να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου πολύ παραπάνω, γιατί το αριστερό μου πνευμόνι άρχισε να κάνει την δουλειά του. Είχα χάσει την ανάσα μου και ένιωθα την ενέργειά μου να μειώνεται γρήγορα. Περάσαμε το High Step με εξωφρενική ταχύτητα, αλλά κατεβαίνοντας τις σκάλες, αντικρίσαμε μια ντουζίνα Marines να μας περιμένουν κάτω.
-Είναι ηλίθιοι έτσι? Έχουμε το πάνω χέρι εδώ! φώναξε ο Squalo και εκσφενδόνισε μερικά εκρηκτικά απ'τη λεπίδα του, διαλύοντας την γραμμή τους και γεμίζοντας το δρόμο με σκόνη.

Αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να περάσουμε ανάμεσά τους χωρίς να μας αντιληφθούν. Αφήνοντάς τους πίσω μας, άρχισα να στέλνω απωθητικά κύματα για τυχόν απρόοπτα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, η σκόνη ξεκαθάρισε και οι Marines μας κυνήγησαν. Πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος στα διάφορα μαγαζιά του Mid Step και παρακολουθούσε την δεξίωση μέσω των Den Den-Mushi, αλλά τώρα όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στο δρόμο, όπου τρέχαμε να ξεφύγουμε. Κανείς δεν τόλμησε να μπει στο δρόμο μας, αν και αν το έκανε θα είχαμε πρόβλημα μιας και δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε απλούς πολίτες. Όσο τρέχαμε έχανα όλο και περισσότερο την ανάσα μου, δίνοντας στους Marines χρόνο να μας φτάσουν και να μπούμε σε απόσταση βολής. Μια ομοβροντία ακούστηκε, αλλά τα απωθητικά κύματα έκαναν καλά τη δουλειά τους. Ο Squalo έριξε άλλη μια σειρά από εκρηκτικά βρίσκοντας αυτή τη φορά τον στόχο του και τραυματίζοντας περισσότερους απ'τους μισούς. Η σκόνη που υψώθηκε μετά τις εκρήξεις ήταν αρκετή για να τους χάσουμε και να κατέβουμε τις σκάλες προς το Low Step. Φτάνοντας στο κατώτερο επίπεδο του νησιού, έπεσα στο ένα μου γόνατο και πήρα με μεγάλη δυσκολία βαθιές ανάσες. Ο ξιφομάχος γύρισε προς το μέρος μου και άρχισε να μου φωνάζει κοιτώντας με με φανερή αγωνία.
-VOOOIIII!!! Σήκω!!! Κι εγώ έχω κουραστεί, αλλά φτάνουμε!
Είχε δίκιο, αλλά οι δικές μου αντοχές είχαν καταστραφεί. Ύστερα απ'την τελευταία εμπλοκή με τους I.A.S. το αριστερό μου πνευμόνι είχε δεχθεί αρκετή ζημιά για να υπολειτουργεί και να μου δίνει δύσκολες ώρες. Αν δεν ξεκουραζόμουν τώρα, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να χάσω τις αισθήσεις μου ή στο χειρότερο πιθανό σενάριο να πεθάνω. Ο Squalo βλασφήμησε και κοιτώντας προς τις σκάλες, με σήκωσε στους ώμους του και συνέχισε έτσι την πορεία.

Οι κινήσεις του Squalo έγιναν κατά πολύ πιο αργές λόγω του βάρους μου και μια νέα ομάδα Marines εμφανίστηκε από ένα στενό. Δεν ξεπερνούσαν τα 5 άτομα, αλλά ήταν αρκετοί για να μας αιχμαλωτίσουν στην κατάστασή μας. Ο ξιφομάχος έβρισε για άλλη μια φορά και με άφησε στο έδαφος, ενώ εκείνος ετοιμάστηκε να τους αντιμετωπίσει. Μερικοί άνθρωποι σε άθλια κατάσταση ξεπρόβαλαν από διάφορα στενά και έμειναν να κοιτούν την σκηνή. Παρά τις ικανότητές του, ήταν φανερό ότι ο Squalo δεν μπορούσε να τους νικήσει. Στην τελική, οι ναυτικοί της Γραμμής ήταν κατά πολύ ισχυρότεροι από αυτούς των Blues και ο σύντροφός μου είχε κουραστεί πολύ. Εγώ εν το μεταξύ, σιγά-σιγά άρχισα να βρίσκω την ανάσα μου, αλλά η καρδιά μου συνέχιζε να χτυπά μανιωδώς ζητώντας περισσότερο οξυγόνο. Οι Marines επιτέθηκαν μαζί και ο Squalo ξεκίνησε να αποκρούει μια σειρά από ισχυρές και συντονισμένες επιθέσεις. Η κούραση και η δυσκολία στις κινήσεις του ήταν εμφανείς και οι ναυτικοί το είχαν καταλάβει. Σύντομα ο ξιφομάχος έγινε πιο αργός και ένας Marine τον εκτόπισε. Ένας άλλος έβγαλε ένα ζευγάρι χειροπέδες και κίνησε προς το μέρος του. Βλέποντάς το, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να μείνω άλλο με σταυρωμένα τα χέρια και να περιμένω να ξεκουραστώ. Στάθηκα με δυσκολία στα πόδια μου και τράβηξα το σπαθί μου λαχανιασμένος. Τότε η προσοχή των ναυτικών στράφηκε προς τα εμένα και όλοι τους κίνησαν κατά πάνω μου. Έβγαλα τρεις σφαίρες και τις απώθησα αμέσως, διαπερνώντας τα κρανία των τριών και ρίχνοντάς τους νεκρούς. Η ενέργειά μου μειώθηκε δραματικά και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω για να πάρω όσες περισσότερες ανάσες μπορούσα. Οι Marines εξοργισμένοι με τον θάνατο των συντρόφων τους, όρμισαν κατά πάνω μου τείνοντας τα ξίφη τους προς το στέρνο μου. Ξαφνικά, ο Squalo πετάχτηκε αποκρούοντας το ξίφος του ενός, αφήνοντας μόνο τον ένα να έρθει προς τα εμένα.

Εκείνος μη δίνοντας σημασία στην επανεμφάνιση του ξιφομάχου, συνέχισε την πορεία του προς τα εμένα. Σήκωσα το σπαθί μου και αρχίσαμε να ξιφομαχούμε. Οι ικανότητες του ναυτικού ήταν κατά πολύ καλύτερες από τις δικές μου και στην κατάσταση που βρισκόμουν ήταν ακόμα πιο εμφανές. Τα σπαθιά μας δε χρειάστηκε να συγκρουστούν πολλές φορές για να με αφοπλίσει και να μείνω ευάλωτος. Ο Marine ύψωσε το σπαθί του και μου κατάφερε ένα επιφανειακό κόψιμο στην κοιλιά. Τότε είδα τον Squalo να χάνει απ'τον αντίπαλό του. Αν και ήταν ισχυρότερος απ'αυτόν, η κούραση τον είχε κερδίσει και έχανε σημαντικά έδαφος. Το μόνο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή, ήταν να τον βοηθήσω, αλλά για να τα καταφέρω, έπρεπε να περάσω απ'τον δικό μου αντίπαλό. Μετά το χτύπημα του, έπεσα στο έδαφος και γυρνώντας προς το katana μου, το έπιασα και σηκώθηκα. Τα γόνατά μου πονούσαν και λόγω της έλλειψης αέρα, η ισορροπία μου είχε αρχίσει να χάνεται. Ο Marine επιτέθηκε και τότε συνέβη το ίδιο πράγμα όπως στις φυλακές του Puzzle Island. Όλα φάνηκαν να παγώνουν και οι κινήσεις του αντιπάλου μου έγιναν πιο αργές. Είδα το σπαθί του να έρχεται από τα πλαγία προς το κεφάλι μου και σκύβοντας, απέφυγα την επίθεση. Παρόλα αυτά, εξαιτίας της κούρασης, έπεσα στο έδαφος. Τα πάντα γύρω μου συνέχισαν να κινούνται πιο αργά απ'το κανονικό τους. Όπως ήμουν πεσμένος, έβαλα όλη μου τη δύναμη για να σταθώ ξανά στα πόδια μου και καθώς σηκωνόμουν, με μια περιστροφή του σπαθιού μου, έκοψα το χέρι του Marine μεταξύ του αγκώνα και του καρπού. Ο άντρας ούρλιαξε, ενώ την ίδια ώρα το χέρι του έπεφτε στο έδαφος. Ξαφνικά όλα άρχισαν να γυρίζουν και η ισορροπία μου χάθηκε μια και καλή. Ένιωσα το σώμα μου βαρύ και μην μπορώντας να το αντέξω και να το ελέγξω, έπεσα ξανά κάτω. Το μόνο που άκουγα εκείνη την ώρα ήταν η καρδιά μου να βροντοχτυπά ζητώντας απεγνωσμένα οξυγόνο.

Μέσα στη ζάλη μου, πρόσεξα τον Squalo να παραπατά και να σωριάζεται στο έδαφος, με τον Marine να σηκώνει το σπαθί του. Ο ξιφομάχος το ύψωσε κι αυτός σε μια προσπάθειά του να τον καρφώσει, αλλά ήταν πολύ κουρασμένος για να αποδειχθεί γρηγορότερος απ'τον ναυτικό. Ο άντρας άρχισε να κατεβάζει ορμητικά το σπαθί του προς το μέρος του Squalo, με εμένα να κοιτώ έντρομος. Αν η επίθεση ήταν επιτυχής ο σύντροφός μου θα ήταν νεκρός... Ήμουν όμως πολύ μακριά για να τον βοηθήσω. Το σπαθί μου ήταν άχρηστο και δεν είχα δυνάμεις. Αν μάλιστα επιχειρούσα να χρησιμοποιήσω το Φρούτο μου, το σώμα μου δε θα το άντεχε. Το σπαθί του Marine κατέβαινε και δεν είχα επιλογές. Κοιτούσα και σήκωσα το ένα μου χέρι προς το μέρος τους. Άρχισα να στέλνω απωθητικά κύματα προς το σπαθί του ναυτικού, ενώ παράλληλα η ανάσα μου είχε κοπεί.
-Σταμάτα! Σταμάτα! είπα από μέσα μου και κρύος ιδρώτας έσταζε απ'όλο μου το σώμα. Το σπαθί είχε σχεδόν αγγίξει τον Squalo, αλλά δεν σταμάτησα να στέλνω μαγνητικά κύματα. Τότε, το όπλο του Marine ελάττωσε απότομα ταχύτητα και λίγο πριν τον καρφώσει σταμάτησε να κινείται. Το ξίφος του ξιφομάχου διαπέρασε το στήθος του ναυτικού και στη συνέχεια έπεσε κάτω λαχανιασμένος. Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου και μετά όλα σκοτείνιασαν.
Όταν οι αισθήσεις μου επανήλθαν, ήμουν ξαπλωμένος. Άνοιξα τα μάτια μου αργά και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν στην καμπίνα μου και ακούγονταν κανονιές. Σηκώθηκα με δυσκολία και άνοιξα την πόρτα. Έξω ήταν νύχτα και στο κατάστρωμα ο Izuru έτρεχε σαν τρελός, ενώ στο πηδάλιο στεκόταν ένας Squalo έτοιμος να καταρρεύσει.
-Τι έγινε?
-Καλά ξυπνητούρια! Βοήθα τώρα! Μας κυνηγούν 5 warships!

[Τέλος]

"Link επόμενης ιστορίας":