[Τέλος] Ένα Χ για έναν Χαμένο

"Χρονολογική σειρά ιστοριών":

"Περίληψη προηγούμενων ιστοριών":

"Σου πάει, σου πάει..."

Το γέλιο της Teuta μαρτυρούσε ακριβώς το αντίθετο και μπορούσε να το δει και ο ίδιος στον καθρέφτη. Όταν άκουσε πως θα χρειαζόταν να μεταμφιεστεί για να καταφέρει να περάσει απαρατήρητος από το νησί, σίγουρα δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του και αναρωτιόταν τι ακριβώς σκεφτόταν ο ξανθός αλλοπαρμένος όταν το αγόρασε. Η μακριά, γκρίζα γενειάδα έφτανε ως το στέρνο του και η λευκή περούκα κάλυπτε τα ξανθά του μαλλιά. Φορούμε μια καφετιά, μακριά ρόμπα που άγγιζε σχεδόν έδαφος. Πώς στο καλό υποτίθεται πως θα μπορούσε να κουνηθεί μέσα σε αυτό;

"Δεν είναι αστείο!"
"Μην αμφισβητείς την επιλογή του Καπετάνιου σου."
"Δεν είσαι καπετάνιος μου!" φώναξε και μερικές τρίχες από τη γενειάδα μπήκαν μέσα στο στόμα του. "Στο διάολο όλα!" πήρε την γενειάδα και την πέταξε στο κατάστρωμα του σκάφους.
"Τι επιλογές έχεις;" ρώτησε η Teuta. "Μπορείς να προσπαθήσεις να κρύψεις διαφορετικά το πρόσωπό σου αλλά αυτό θα το κάνει πολύ πιο ύποπτο."
"Ενώ με την καταπληκτική στολή που σου διάλεξα, θα έχεις ένα κύρος στον διαγωνισμό λόγω της σοφίας που θα σου προσδίδει."
"Θα σου πω εγώ τι σοφία θα μου προσ... κάτι!" φώναξε χώνοντας τη γενειάδα μέσα στο στόμα του Desi.
"Ενμαμμμμμφφφ..."

Μάταια προσπαθούσε να ελευθερωθεί από την λαβή ο αυτοαποκαλούμενος καπετάνιος, το υποτιθέμενο πλήρωμά του δεν του έδειχνε ούτε το παραμικρό δείγμα σεβασμού και ο ίδιος έπεσε ζαλισμένος στο πάτωμα. Η Teuta αναστέναξε και έβαλε τα χέρια της στη μέση. Είχαν προσαράξει εδώ και μερικές ώρες στο νησί και ο μάγειρας δεν έλεγε ν' αποφασίσει να βγει έξω.

"Μια μέρα, θα τον σκοτώσω!" φώναξε.
"Σιγά, παππού, θα πάθει τίποτα η καρδιά σου."
"Άντε τώρα κι εσύ!" φώναξε με την γενειάδα ακόμα μέσα στα χέρια του.
"Προτιμάς να μείνεις εδώ; Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι είναι μια καλή κάλυψη."
"Τσκ," κοίταξε τη γενειάδα αηδιασμένος. "Τι σάλιωσες κιόλας!" φώναξε προς τον μισοαναίσθητο Desi.
"Εσύ του την έχωσες στο στόμα!" διαμαρτυρήθηκε η Teuta.
"Τέλος πάντων..." βγήκε έξω από την καμπίνα.

Στάθηκε στην πλώρη του καραβιού. Η πρωτεύουσα του Barrie απλωνόταν μπροστά του σε όλο το άνθος της. Άνθρωποι γέμιζα το πολυάσχολο λιμάνι της με φωνές και μυρωδιές. Το νησί είχε εξελιχθεί σε σημαντικό εμπορικό σταθμό τα τελευταία χρόνια και το κάργκο που φορτωνόταν και ξεφορτωνόταν καθημερινά ξεπερνούσε κατά πολύ τους μερικούς εκατοντάδες τόνους κάνοντας το Barrie παράδεισο για τους εμπόρους.

Έβγαλε το απόκομμα της εφημερίδα που είχε αποκτήσει από τον Desi στο νησί Toroa με την αναφορά στα γεγονότα που έλαβαν χώρα τελευταία στο νησί, το οποίο λειτουργούσε περισσότερο σαν προειδοποίηση στους επίδοξους πειρατές που θα τολμούσαν να πατήσουν το πόδι τους εκεί πέρα, παρά σαν ένα δημοσιογραφικό άρθρο. Η αίσθηση ασφάλειας που προσέφερε το νησί ήταν καταλύτης για την εμπορική της ανάπτυξη καθώς ουκ ολίγες φορές εμπορικά πλοία βρίσκανε άσχημη μοίρα στα χέρια λυσσαλέων πειρατών τόσο στα ανοιχτά όσο και σε σημαντικά λιμάνια.

Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε επιλογή και το γνώριζε. Αν ήθελε να περάσει τη δοκιμασία χωρίς φασαρίες θα έπρεπε να κυκλοφορήσει μεταμφιεσμένος. Κάτι στον αέρα της πόλης τον ανησυχούσε. Μύριζε μπελάδες και προβλήματα. Χτύπησε τη γλώσσα του στα δόντια αφήνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο και γύρισε πίσω στην καμπίνα. Πάτησε πάνω στα λευκά ρούχα του Desi, ο οποίος βρισκόταν ακόμα πάνω στο έδαφος και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.

"Δώσε μου το τρίτο μπουκαλάκι που βρίσκεται στην δεξιά τσέπη της τσάντας μου," είπε στην Teuta.

Εκείνη τον κοίταξε με απορία αλλά έκανε αυτό που της ζήτησε. Ο μάγειρας έπιασε το μπουκάλι, κοίταξε τον εαυτό του μια τελευταία φορά στον καθρέφτη και αναστέναξε βαθιά. Δεν του άρεζε καθόλου αυτό που επρόκειτο να κάνει και δεν μπορούσε να βρει καμιά παρηγοριά. Άφησε την καμπίνα με τους ώμους του κρεμασμένους και βήματα βαριά λες και κάποιος τον οδηγούσε στην αγχόνη κάτω από το βλέμμα της Teuta που δεν ήταν σίγουρη αν έπρεπε να του μιλήσει ή όχι εκείνη τη στιγμή.

Επέστρεψε λίγη ώρα αργότερα με τα μαλλιά του και τα φρύδια του μαύρα, σαν το κοράκι, το ατημέλητο γένι του ξυρισμένο, ντυμένος με ένα ζευγάρι από τα ρούχα που τους είχε αγοράσει ο Desi στο προηγούμενο νησί. Μαύρο παντελόνι, με λευκές λωρίδες στο πλάι, λευκό πουκάμισο και μαύρες ψηλές μπότες. Κοιτάχτηκε δισταχτικά στον καθρέφτη. Έμοιαζε... πιο γελοίος από ποτέ.

"Καταστράφηκε όλη μου η εικόνα!" είπε και έπεσε δραματικά στο πάτωμα με δάκρυα στα μάτια. "Πώς; Τώρα πώς θα ξαναβρώ το θάρρος να κοιταχτώ και πάλι στον καθρέφτη;"
"Σοβαρά μιλάς τώρα; Εδώ ντύθηκες γυναίκα," είπε η Teuta με ανοιχτό στο στόμα.
"Άλλο αυτό! Κοίτα με! Δείχνω πιο φλώρος και από τον φλώρο!" έδειξε τον Desi που μόλις είχε αρχίσει να βρίσκει τις αισθήσεις του.
"Ε; Ποιος είσαι εσύ;" τινάχτηκε στα δυο του πόδια. "Κάνε πίσω! Μην ανησυχείς, Teuta. Εγώ είμαι εδώ!" είπε αποφασιστικά.

"Αν δεν μπορεί να σ' αναγνωρίσει αυτός, δεν νομίζω ότι θα έχεις πρόβλημα με άλλους," είπε η Teuta δείχνοντας τον Desi.
"Ναι, αυτό ίσως με έπειθε..." είπε στηρίζοντας το πιγούνι του ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείχτη. "Αν τον είχε για πολύ έξυπνο."
"Ορίστε; Τι εννοεί- Έι! Γιατί φοράς τα ρούχα μου;"
"Έχει καρναβάλια στο Barrie και είπα να πάω."
"Βλέπεις; Θα μπορούσα να είχα κάψει όλο το Barrie χωρίς πρόβλημα αν εξαρτώταν από αυτόν."
"Κάτσε... Αυτή η φωνή... Αααα! Shin; Γιατί έχεις μαύρα μαλλιά;" ρώτησε ανάστατος ο Desi. "Τι σου συνέβη;
"Μεταμφιέστηκε," τον έκοψε η Teuta μπαίνοντας στην μέση. "Αρκετά πετυχημένο, δεν βρίσκεις;"
"Μα είχε φορέσει ήδη τη μεταμφίεση που του πήρα."
"Αυτό δεν έχει σημασία τώρα," απάντησε και γύρισε προς τον μάγειρα με ένα πλατύ χαμόγελο. "Ας προσθέσουμε την τελευταία πινελιά."
"Τι; Όχι, μην πλησιάσεις... Δεν μου αρέσει αυτό το χαμόγελο."

Τα μάτια του έπεσαν πάνω στα χέρια της που έκρυβαν κάτι πίσω από την πλάτη της. Δεν χρειαζόταν να είναι μάντης για να καταλάβει πως αυτό δεν θα είχε καλή εξέλιξη για τον ίδιο. Η καστανομάλλα νεαρή, μερικά λεπτά αργότερα, επιτέθηκε σαν βαμμένα μαλλιά του με μια χτένα και ένα υγρό παρά τις φωνές του νεαρού και δεν σταμάτησε πριν τελειώσει με το σχέδιό της.

"Ταντά!" αναφώνησε και ο μάγειρας έτρεξε μπουσουλώντας στα τέσσερα προς τον καθρέφτη.
"Τι μου έκανες;"

Τα μαλλιά του ήταν όλα τραβηγμένα πίσω αφού δέχτηκαν μια δυνατή δόση από ένα κάπως κολλώδες υγρό που δεν είχε συναντήσει ποτέ ξανά στη ζωή του. Ετοιμάστηκε να τα αγγίξει, αλλά φοβούμενος μήπως η κίνησή του αυτή οδηγούσε σε ένα ακόμη χειρότερο αποτέλεσμα στάθηκε μπροστά από τον καθρέφτη με μια έκφραση απόλυτης απόγνωσης.

"Δεν θα το αφήσω έτσι αυτό. Θα μου το πληρώσεις κάποια στιγμή!"
"Ω, έλα τώρα, αφού σου πάει," είπε κουλουριασμένη στο πάτωμα από τα γέλια.
"Το γέλιο σου άλλα λέει! Κοίτα πώς με κατάντησες!"
"Εγώ δεν βλέπω καμιά δραματική διαφορά," σημείωσε ο Desi.
"Αυτό ήταν!" σηκώθηκε όρθιος. "Φεύγω!" έκλεισε την πόρτα πίσω του.

Τα βήματά του ακούστηκαν βαριά πάνω στο κατάστρωμα και πήδηξε στην αποβάθρα. Το σώμα του είχε αρχίσει να νιώθει ελαφρύ μετά από πολύ καιρό. Πρώτη φορά κατάλαβε τα λόγια του Egunon που του είχε μιλήσει για την ικανότητά του να αναρρώνει γρήγορα. Θα προτιμούσε βέβαια να μην χρειαζόταν να αναρρώσει εξαρχής. Όσο περισσότερο προχωρούσε προς το κέντρο του λιμανιού, τόσο πιο δύσκολη γινόταν η διέλευσή του από τα κάρα και τον κόσμο που το κατέκλυσε.

"Συγνώ- Συγνώμη!" σταμάτησε έναν άνδρα ακουμπώντας τον στον ώμο. "Μήπως ξέρετε πού μπορώ να γραφτώ στον διαγωνισμό μαγειρικής;"
"Α! Είσαι ένας από τους διαγωνιζόμενους! Όλοι μας είμαστε ενθουσιασμένοι εδώ. Ποιος θα περίμενε ότι θα βλέπαμε ένα τέτοιο θέαμα σε έναν τέτοιον διαγωνισμό!"
"Ναι, μήπως μπορεί-"
"Όμως, νεαρέ..." τον κοίταξε από πάνω ως κάτω. "Δεν σε κόβω εσένα να αντέχεις για πολύ."
"Τι;"
"Δεν πειράζει, είσαι νέος ακόμα όμως," τον χτύπησε στην πλάτη. "Το αίμα σου πρέπει να βράζει ακόμα. Από εκεί θα πας! Το βλέπεις το ψηλό το κτήριο με το μπλε χρώμα και τα λευκά παράθυρα; Εκεί γράφονται."
"Ναι, ευχαριστώ," απομακρύνθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
"Καλή τύχη!" του φώναξε ο άνδρας.

Στραβοκοίταξε τον σωματώδη άνδρα και προχώρησε με μεγάλα βήματα. Το μπλε κτήριο ξεχώριζε εύκολα ανάμεσα στα υπόλοιπα, δεν θα ήταν δύσκολο να βρει τον δρόμο του. Ο μάγειρας κοίταξε γύρω του. Μια όαση από μυρωδιές ήταν εκείνη η πόλη, ευωδίαζε από μπαχαρικά και σπιτικές μυρωδιές. Οι δρόμοι καθαροί, υποδεχόταν στα καλύτερά τους τούς τουρίστες και τους εμπόρους που έφταναν για να ξεκουραστούν στο νησί.

"Λογικό να θέλεις να προστατέψεις μια τέτοια πόλη," μουρμούρισε στον εαυτό του.

Μερικά λεπτά της ώρας αργότερα είχε φτάσει μπροστά από τον κτήριο. Ένας λιγνός κύριος, με λαδί πουκάμισο, καφέ τιράντες και γυαλάκια καθόταν σε μια παλιά ξύλινη καρέκλα, μπροστά από ένα εξίσου παλιό τραπέζι και σημείωνε ονόματα. Μπροστά του υπήρχε μια μεγάλη ουρά από άνδρες και γυναίκες ενώ σκόρπιοι γύρω του, σε μικρά πηγαδάκια ήταν μαζεμένα διάφορα άτομα, ζητούσαν και αντάλλαζαν πληροφορίες.

Στάθηκε και ο ίδιος στη σειρά, που πήγαινε βασανιστικά αργά. Όταν τελικά έφτασε μπροστά από τον γέρο, εκείνος σήκωσε τα γυαλιά του με τα λεπτά, στεγνά του χέρια και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, έφτυσε το δάχτυλό του και γύρισε σελίδα. Ο μάγειρας συγκράτησε μια γκριμάτσα αηδίας βλέποντας μερικά σάλια να εκτοξεύονται κατά πάνω του.

"Όνομα;" ακούστηκε η ένρινη φωνή του άνδρα.
"Yo- Yo... cchin;" κόμπιασε αποφασίζοντας τελευταία στιγμή ότι δεν θα ήταν φρόνιμο να δώσει το πραγματικό του όνομα.
"Yoyo Chin..." σημείωσε, ο μάγειρας πήγε να διαμαρτυρηθεί αλλά σταμάτησε τον εαυτό του την τελευταία στιγμή. "Ηλικία;"
"21."
"Φύλο;"
"Άνδρας;" απάντησε εκνευρισμένος ο Shin.
"Δεν το έχεις σίγουρο;" ρώτησε ο γέρος και σήκωσε πάνω τα γυαλιά του.
"Άνδρας!"
"Οικογενειακή κατάσταση;"
"Ανύπαντρος."
"Έχεις κάποιο κατάστημα στην ιδιοκτησία σου;"
"Όχι. Συγνώμη, τι νόημα έχουν όλα αυτά;"
"Γραφειοκρατεία."

Δεν έβρισκε τίποτα να πει στην τελευταία απάντηση κι έτσι περίμενε καρτερικά μέχρι ο γέρος να συμπληρώσει και τις τελευταίες λεπτομέρειες που ήθελε στα χαρτιά. Πλέον ήξερε γιατί η σειρά προχωρούσε με τόσο αργούς ρυθμούς. Πήρε τα χαρτιά που του έδωσε ο γέρος και κατευθύνθηκε προς την άκρη του πεζοδρομίου όπου και τα κοίταξε με την ησυχία του. Τα μάτια του έπεσαν επάνω στο όνομα που ήταν γραμμένο στην αρχή με μεγάλα και έντονα γράμματα.

"Yoyo Chin; Σοβαρά τώρα;" σκέφτηκε αναστενάζοντας. "Αν ήταν το κανονικό μου, θα ήθελα ν' ανοίξει η γη να με καταπιεί."

Σύμφωνα με τον γέρο θα έπρεπε να περιμένει μαζί με τους υπόλοιπους για την ανακοίνωση της μέρας, της ώρας και των λεπτομερειών του διαγωνισμού. Τον πληροφόρησε μάλιστα πως ήταν μαζί με τους καθυστερημένους και ότι ήταν τυχερός που έφτασε λίγη ώρα πριν κλείσουν οι εγγραφές.

"Τύχη το λες εσύ αυτό;" μουρμούρησε ο Shin.

Η ανακοίνωση έγινε περίπου μια ώρα αργότερα, όταν ένας γεροδεμένος άνδρας εμφανίστηκε στην κορυφή της σκάλας του μπλε κτηρίου. Το βλέμμα του πέρασε πάνω από όλους τους διαγωνιζόμενους. Στο πλευρό του στάθηκαν δύο εξίσου γεροδεμένοι άνδρες, οπλισμένοι με μακριά σπαθιά. Η παρουσία τους προβλημάτισε το νεαρό μάγειρα. Σε καμία άλλη διοργάνωση δεν είχαν εμφανιστεί οπλισμένοι άνδρες τόσο φανερά. Έγινε για να εκφοβίσουν τους πειρατές ή για κάτι άλλο; Αυτό τον έκανε να προσέξει περισσότερο τον άνδρα που ξεχώριζε ανάμεσά τους. Τα χέρια του ήταν τραχιά, μια ουλή άρχιζε από τον αντίχειρα του αριστερού του χεριού και συνέχιζε προς τα πάνω. Τα νύχια του, αν και καθαρά, ήταν άσχημα και μερικά σπασμένα στις άκρες. Δεν θύμιζε κανέναν κριτή από τους προηγούμενους διαγωνισμούς. Ο αέρες που απέπνεε έκρυβε πολύ περισσότερη δύναμη.

"Το όνομά μου είναι Mayuri Sanrin," ανακοίνωσε ο άνδρας. "Μου τέθηκε η ευθύνη να σας ενημερώσω για τους κανόνες τις επόμενης δοκιμασίας σας σε αυτή τη φάση του διαγωνισμού. Σύμφωνα με αυτούς λοιπόν όλοι οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να επιδείξουν τις ικανότητές τους αρχικά στο τρέξιμο, όπου θα περάσουν μόνο οι πενήντα πρώτοι, μετά σε στόχο, από όπου θα περάσουν δεκαέξι και τέλος σε μάχη σώμα με σώμα όπου μόνο ο νικητής θα βραβευθεί με το έμβλημα του Barrie."

Μεγάλος θόρυβος ξεσηκώθηκε καθώς διαμαρτυρίες των γύρω μαγείρων έδιναν και έπαιρναν και η αγανάκτηση ήταν ζωγραφισμένη έντονα στα πρόσωπά τους. Δεν τους κατηγορούσε. Τέτοιοι κανόνες φαινόταν αλόγιστοι και ανώφελοι. Γιατί να θέλουν να θέσουν τους μάγειρες σε τέτοιον κίνδυνο; Εξάλλου, δεν είχαν όλοι οι μάγειρες την φυσική δύναμη να συμμετάσχουν σε κάτι τέτοιο.

"Σκασμός!" φώναξε ο Sanrin χάνοντας για μια στιγμή την ψυχραιμία του. "Μην με αναγκάσετε να φερθώ ξανά έτσι λόγω της απρεπούς σας συμπεριφοράς. Όπως ξέρετε το Barrie είναι ένα σημαντικό εμπορικό λιμάνι κι εμείς βάζουμε τα δυνατά μας για να κρατήσουμε έξω τους παρείσακτους. Η παρακάτω δοκιμασία δημιουργήθηκε μετά από άδεια του διοργανωτή και συμβούλιο δικό μας. Όποιος δεν επιθυμεί να συμμετάσχει μπορεί να παρατηθεί. Διάσπαρτοι στο νησί σας περιμένουν εξειδικευμένοι κριτές για να δοκιμάσουν τις ικανότητές σας μόνο στη μαγειρική. Ένας μάγειρας θα πρέπει να έχει την ικανότητα να προστατεύει το μαγαζί του από εξωτερικές απειλές για να προστατεύει τη ζωή των πελατών, των συνεργατών του και του ίδιου. Σ' αυτό θα δοκιμαστείτε εδώ πέρα. Η δοκιμασία αρχίζει αύριο το πρωί στις 6 και θα τελειώσει το ίδιο βράδυ στις 1. Αυτά. Είσαστε ελεύθεροι," είπε και έφυγε χωρίς άλλη λέξη παρά τις διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων.

Το ίδιο απόγευμα ο Shin συζητούσε με τους υπόλοιπους δύο τις συντροφιάς του την ανακοίνωση του διαγωνισμού καθισμένος σε ένα πεζούλι ενώ όλοι απολάμβαναν ένα κομμάτι της παραδοσιακής πίτας του νησιού η οποία σύμφωνα με τον Shin ήταν αρκετά φημισμένη. Στην πραγματικότητα είδε δει ο ίδιος τη συνταγή μικρός μέσα σε ένα από βιβλία του και ήθελε να τη δοκιμάσει φτιαγμένη από άτομα του τόπου από το οποίο προερχόταν και δεν το μετάνιωσε.

"Εμένα μου βρωμάει η δουλειά," είπε η Teuta δαγκώνοντας μια μεγάλη μπουκιά από την πίτα της.
"Πράγματι, οι κανόνες, φαινομενικά τουλάχιστον, δεν εξυπηρετούν την διοργάνωση ή τους διαγωνιζόμενους. Ήταν αναμενόμενο να εξοργίσει εφόσον οι τελευταίο καλούνται να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να διεκδικήσουν το έμβλημα."
"Υποθέτω πως οι κανόνες θα απαγορεύουν τις μάχες μέχρι θανάτου," σχολίασε η Teuta.
"Θα το περίμενες, σωστά;" ρώτησε ο Shin μασουλώντας ακόμα. "Δεν αναφέρθηκε τίποτα τέτοιο για να τους καθησυχάσει όμως. Αυτός ο άνδρας, ο Sanrin, δεν θύμιζε καθόλου κριτή μαγειρικής, τουλάχιστον κανέναν από αυτούς που έχουμε συναντήσει."
"Αυτό δεν σημαίνει κάτι. Ακούγεσαι προκατειλημμένος," παρατήρησε ο Desi.
"Με έβρισε;" ρώτησε ψιθυριστά στην Teuta ο ξανθός μάγειρας κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους.
"Εξάλλου κανένας δεν μας λέει πως οι κριτές είναι υπεύθυνοι της διοργάνωσης κάθε διαγωνισμού."
"Δεν ξέρω. Σκέφτομαι πολύ να αποσυρθώ, κάτι δεν μου πάει καλά εδώ πέρα."
"Θ' αποσυρθείς μετά από τόσο κόπο που κάναμε για να φτάσουμε ως εδώ;"
"Σκέψου το. Δεν ξέρω τι με περιμένει εκεί πέρα, οι μέρες τελειώνουν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορέσω να βρω έναν κριτή εδώ πέρα. Το Barrie είναι πολύ μεγαλύτερο από το Toroa."
"Ο προηγούμενος κριτής είπε ότι κυνηγοί της μαύρης αγοράς έχουν στο μάτι τους τα εμβλήματα. Ίσως μπορέσουμε να βρούμε κάποιον που να έχει πληροφορίες για εκείνους. Αν μπορούν να τους βρουν άλλοι, τότε μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς."
"Αυτό είναι πολύ παράτολμο," διαφώνησε ο Desi. "Ξέχασες το άρθρο; Πιστεύεις ότι δεν θα προστατεύονται; Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν είχαν ψεύτικους πληροφοριοδότες για να πιάσουν όσους έχουν ως στόχο τους κριτές."

"Αυτή τη φορά συμφωνώ μαζί του," είπε ο Shin. "Έπρεπε να δεις αυτόν τον άνδρα. Ό,τι κι αν ήταν, δεν αστειευόταν. Μου φάνηκε ότι θα σκότωνε μόνος του όποιονδήποτε προκαλούσε προβλήματα στον διαγωνισμό. Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα να κατευθυνθούμε προς την Cytherea πια."
"Το μόνο πράγμα που ξέρει να μαγειρεύει ο Sanrin είναι κεφάλια επικηρυγμένων," ακούστηκε μια φωνή πίσω τους.

Οι τρεις νέοι γύρισαν έκπληκτοι. Τόση ώρα δεν είχαν διαισθανθεί την παρουσία του άνδρα πίσω τους και δεν γνωρίζαν καν αν αυτό έπρεπε να τους ανησυχεί ή όχι. Ποιο μέρος της συνομιλίας τους είχε ακούσει; Και να τους είχε ξεφύγει κάτι που δεν έπρεπε; Ωστόσο το βλέμμα του άνδρα ήταν ήρεμο. έτρωγε με μηχανικές κινήσεις μια πίτα από το παραδιπλανό μαγαζί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ήταν συνηθισμένα. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το περίεργο, έδεναν με το μελαψό του δέρμα.

"Συγνώμη για την παρεμβολή. Ονομάζομαι Fujita Goro. Άκουσα πως σκοπεύετε να ταξιδέψετε προς τη Cytherea και ψάχνω μεταφορικό για εκεί. Με το αζημίωτο φυσικά," τους έδειξε ένα δερμάτινο πουγκί.
"Δεν νομίζω-"
"Έκλεισε!" είπε ο Shin και έκανε να πάρει το κουμπί.
"Ωραία. Θα σας δώσω μια προκαταβολή αφού επιβιβαστώ και τα υπόλοιπα στο νησί μου. Ελπίζω να μην σας πειράζει."

Ο Shin κοίταξε τον άνδρα. Το πουγκί είχε εξαφανιστεί μπροστά από τα μάτια του μέσα σε δευτερόλεπτα. Κοίταξε σαν χαμένος τριγύρω και έπειτα γύρισε προς τον άνδρα. Για μια στιγμή θα ορκιζόταν πως η ματιά που αντίκρισε έμοιαζε περισσότερο με άγριου θηρίου παρά με ανθρώπου. Κούνησε το κεφάλι για να φύγει η εικόνα από τα μάτια του και άπλωσε το χέρι του.

"Σύμφωνοι."
"Ωραία," είπε ο άνδρας αλλά δεν ανταποκρίθηκε στην κίνηση.
"Μα θα βάλουμε πλώρη μεθαύριο πιθανόν. Δεν σας πειράζει;" ρώτησε ο Desi.
"Καθόλου. Έχω κι εγώ να φροντίσω μερικές τελευταίες υποχρεώσεις."

"Τότε τι λέτε να συναντηθούμε μεθαύριο το πρωί στις 6;" ρώτησε ο Desi.
"Θα είμαι εκεί," είπε ο άνδρας και έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα από τη τσέπη του.
"Περίμενε," τον σταμάτησε ο Shin βλέποντας πως ήταν έτοιμος να φύγει."Τι ήταν αυτό που είπες για τον Sanrin πριν;" ρώτησε

Ο άνδρας ανασήκωσε το φρύδι ενώ άναβε το τσιγάρο του τραβώντας κοφτές ρουφηξιές. Δεν απάντησε ώσπου έβαλε το πακέτο του πίσω στην τσέπη. Πήρε το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά του και ξεφύσηξε τον λευκό καπνό στον αέρα με ευχαρίστηση.

"Είναι το πρόσωπο του Barrie," είπε και ακολούθησε άλλη μια παύση καθώς ο άνδρας ρούφηξε για άλλη μια φορά τη γόπα του τσιγάρου του. "Ηγείται μιας οργάνωσης επαναστατών. Αυτοί έχουν καθαρίσει το νησί από πειρατές."
"Δηλαδή... Αυτός..."
"Καθαρίζει κάθε απειλή χωρίς περιστροφές," συμπλήρωσε τα λόγια του Desi. "Αλλά όπως λένε, καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται."

Τους άφησε με αυτά τα λόγια και χάθηκε μέσα στα στενά με ένα νεύμα.

"Παράξενος άνδρας," είπε ο Shin.
"Και μυστηριώδης. Θα μπορούσε να είναι ο τύπος μου," είπε η Teuta χαμογελώντας.
"Σοβαρά τώρα;" κοίταξε την κοπέλα που συνέχιζε να χαμογελάει. "Αυτός;" έδειξε προς το μέρος που χάθηκε ο άνδρας με τον αντίχειρά του.
"Χμ-χμ-χμ, το λες αυτό γιατί δεν έχεις δει τη μυστηριώδη πλευρά μου, Teuta," είπε ο Desi κάνοντας βαθιά τη φωνή του και πήρε μια από τις γνωστές πόζες του.
"Το πιο μυστηριώδες πράγμα πάνω σου είναι ο λόγος που φοράς βρακί με κόκκινες καρδούλες," είπε ήρεμα ο Shin.
"Είναι το δοξασμένο σήμα των De Hearts!" διαμαρτυρήθηκε ο Desi.
"Δεν παύει όμως να είναι βρακί με καρδούλες," απάντησε ο Shin.
"Το φημισμένο σήμα των De Hearts πέρασε στους αιώνες-"
"Καλύτερα να ξεκουραστώ για αύριο," είπε ο μάγειρας αγνοώντας τον Desi.
"Πώς και άλλαξες γνώμη;"
"Η δουλειά βρωμάει υπερβολικά..." απάντησε.

"Έλεγα να βρούμε ένα μέρος στην πόλη για να μείνουμε απόψε."
"Θα το προτιμούσα κι εγώ. Βαρέθηκα να κοιμάμαι στην καμπίνα. Άσε που δεν αντέχω την κρεβατομουρμούρα του Desi. Τις προάλλες κοιμήθηκα στο κατάστρωμα."
"Θα ήταν εύκολο αν εκείνος ο τύπος μάς είχε πληρώσει από τώρα," είπε ο Shin. "Τι να γίνει. Desi, τα δωμάτια τα πληρώνεις εσύ."
"Ε; Μόνο εγώ;"
"Ένας Καπετάνιος πρέπει να φροντίζει το πλήρωμά του, σωστά;" ρώτησε η Teuta χωρίς να κοιτάξει πίσω.
"Μην ανησυχείς, Καπετάνιε. Θα διαλέξουμε το πιο ακριβό για να αρμόζει στην αφεντιά σου."
"Ορίστε; Περιμένετε! Δεν θα φτάσουν τα λεφτά!"

Εκείνο το βράδυ ο μάγειρας σκέφτηκε πολύ πριν κοιμηθεί. Κάτι δεν του άρεζε. Αυτή η παράξενη αίσθηση που είχε από τη στιγμή που αντίκρισε το νησί δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Ο ύπνος τον έπιασε όταν πλησίαζαν μεσάνυχτα και το άγχος του δεν σταμάτησε μέχρι να τελειώσει ο πρώτος διαγωνισμός. Ήταν λες και ήταν φτιαγμένος για εκείνον. Κατάφερε να τερματίσει πρώτος και δεν δίστασε να το πανηγυρίσει με δυνατές ζητωκραυγές.

"Συγχαρητήρια, Yoyo Chin," έσπευσαν να τον συγχαρούν ορισμένοι από τους διαγωνιζόμενους που κέρδισαν στην κούρσα.

Η αναφορά του ψεύτικου ονόματος του έκανε τους συντρόφους του που είχαν έρθει για να τον εμψυχώσουν να κρατάνε με δυσκολία τα γέλια τους.

"Μπράβο, YOYO Chin!"
"Ποιος περίμενε κάτι τέτοιο, Yoyo Chin!" είπαν κρατώντας το στομάχι τους.

"Ω, σας ευχαριστώ," είπε με μελιστάλαχτη φωνή και άπλωσε τα χέρια. "Ποιος θα περίμενε να βρω μπροστά απέναντι σε τόσο άξιος αντιπάλους. Θα σας έλεγα ένα ποίημα..." είπε υιοθετώντας μερικούς από τους τρόπους του Desi, όσο μπορούσε τουλάχιστον. "... μα επιτρέψτε μου να σας συστήσω τους πιστούς μου υπηκόους. Από εδώ ο Ping Pong και από εδώ η Ding Dong," στους σύστησε στους ανθρώπους που κοιτούσαν παραξενεμένοι.
"Χαρήκαμε για τη γνωριμία," είπαν με ένα παράξενο χαμόγελο.

Το γέλιο των άλλων δύο είχε κοπεί. Ξέρανε πως δεν τους έπαιρνε να διαμαρτυρηθούν ή να πουν τα αληθινά τους ονόματα σε αυτή την περίπτωση. Ο μάγειρας χαμογέλασε ελαφρά και γύρισε την πλάτη του επιδεικτικά πηγαίνοντας προς το μέρος που θα λάμβανε χώρα η επόμενη δοκιμασία. Ο Sanrin του επέβλεπε αυτή τη φορά από μία εξέδρα και σηκώθηκε μόνο όταν όλοι οι διαγωνιζόμενοι πήραν τις θέσεις τους.

"Δίπλα σας, καλυμμένα με ένα λευκό σεντόνι, βρίσκονται διάφορα ήδη όπλων. Από μαχαίρια και πιρούνια μέχρι ξίφη και τόξα και κάθε λογής παράξενο όπλο, οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να επιλέξουν το όπλο της αρεσκείας τους και να στοχεύσουν στον απέναντι στόχο τους. Ο κάθε διαγωνιζόμενος έχει το δικαίωμα να στοχεύσει τρεις φορές. Εκείνοι που θα συγκεντρώσουν τον καλύτερο μέσο όρο στη βαθμολογία τους, θα περάσουν στην επόμενη φάση."

Ο μάγειρας τράβηξε το σεντόνι και τα μάτια του έψαξαν μέσα στο πλήθος των όπλων που εμφανίστηκαν μπροστά του. Δυστυχώς για εκείνον, τίποτα δεν θύμιζε sai. Μέσα στο μυαλό του το πιρούνι ήταν η πιο ιδανική επιλογή μιας και τα θύμιζε σε σχήμα, αυτό δεν σήμαινε πως θα είχε και την ίδια κίνηση. Και τότε το είδε, ένα παράξενο πιρούνι που θύμιζε περισσότερο τρίαινα.

Το πήρε στα χέρια του προσπαθώντας να κρύψει την χαρά του. Μπορεί να μην ήταν sai αλλά το σχήμα του ήταν αρκετά κοντινό. Το ζύγισε το χέρι του, υπολόγισε την απόσταση και το πέταξε προς τον στόχο του. Η πρώτη και η δεύτερη προσπάθειά του δεν βρήκε τον στόχο της αλλά η τρίτη πέτυχε κέντρο. Λύγισε το χέρι και σήκωσε τη γροθιά του θριαμβευτικά. Όλα πήγαιναν ομαλά και φαινόταν να είναι στην καλύτερή του φόρμα. Επιπλέον, οι δύο πρώτες φάσεις ήταν ιδιαίτερα φιλικές προς τον ίδιο. Ούτε απρόοπτα, ούτε τραυματισμός.

Προς μεγάλη του έκπληξη μετά την λήξη της δεύτερης φάσης είδα πως είχε αποκτήσει τη δικιά του, μικρή ομάδα υποστηριχτών. Συνεχίζοντας το θέατρο, τους μιλούσε με τον παράξενο τρόπο που είχε υιοθετήσει νωρίτερα γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία.

"Μια ανόητη φορεσιά και μερικές βλακείες και όλοι πιστεύουν πως ανήκεις στην υψηλή κοινωνία," έλεγε από μέσα του καθώς χαμογελούσε σε αυτούς που τον περιτριγύριζαν.

Τότε πρόσεξε για πρώτη φορά ένα παράξενο τύπο με τριμμένα ρούχα που τον πλησίαζε όλο και περισσότερο ενώ τον εξέταζε από πάνω ως κάτω με τα σχιστά, μικρά του μάτια. Όταν έφτασε αρκετά κοντά, άγγιξε το μπράτσο του μάγειρα και χαχάνισε. Εκείνος το τράβηξε μακριά ενοχλημένος, ποτέ δεν του άρεζε να τον αγγίζουν ξένοι χωρίς λόγο.

"Ευγενής; Δεν είσαι ευγενής. Δεν έχεις τρόπους. Παίζεις θέατρο και νομίζεις ότι τους ξεγελάς όλους. Όμως κανένας ευγενής δεν τρέχει σαν θηρίο και κανένας τους δεν πετάει τα όπλα λες και είναι ζώο που στοχεύει το θήραμά του. Ευγενής δεν είσαι. Πειρατής... είσαι;" τον ρώτησε χαχανίζοντας.

Ο μάγειρας τραβήχτηκε ακόμα περισσότερο, ανίκανος να κρύψει την ταραχή του. Ο άνδρας τράβηξε ένα μαχαίρι από την τσέπη του, παίρνοντας στάση για να του επιτεθεί.

"Με βλέπεις εμένα; Έχω πιάσει πειρατές που το ένας του δάχτυλο άξιζε περισσότερο από το κεφάλι του," είπε.

"Ηρέμησε, Shin. Μην κάνεις καμιά βλακεία. Σκέψου... Δεν έχει αποδείξεις. Δεν ξέρει το όνομά σου..."

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς," είπε και τίναξε τα ρούχα του στο σημείο που τον άγγιξε ο άνδρα.
"Ώστε δεν καταλαβαίνεις, ε;"
"Τι συμβαίνει εδώ;

Η φωνή του Sanrin έκανε τον άνδρα να γυρίσει τρομοκρατημένος.

"Για ποιον λόγο ενοχλείς τον διαγωνιζόμενο, Hakusho;"
"Αφέντη Sanrin, συγχωρήστε με, μα δεν μπορώ να βλέπω άξεστους να παριστάνουν κυρίους. Αυτός ο άνδρας είναι πειρατής, το ξέρω, το μυρίζομαι..."
"Σας παρακαλώ, κύριε. Δεν θα δεχτώ αυτή την προσβολή," είπε ο Shin βρίσκοντας την ευκαιρία.
"Φυσικά. Θα φροντίσουμε να τον απομακρύνουμε αμέσως. Πάρτε τον," διέταξε.
"Μα... Δεν θα έπρεπε να πιάσετε εμένα! Αυτόν θα έπρεπε να πιάσετε!" φώναζε ο άνδρας καθώς τον απομακρύνανε από τον χώρο του διαγωνισμού.
"Συγνώμη για την αναστάτωση. Α, και... συγχαρητήρια, περάσατε στην επόμενη φάση. Είχα έρθει να το ανακοινώσω, αλλά..."
"Αλήθεια; Πέρασα;" ρώτησε όλο χαρά εκείνος.
"Ναι," κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. "Καλή σας τύχη," είπε πριν γυρίσει την πλάτη του.
"Ευχαριστώ!" είπε ενθουσιασμένος και γύρισε και εκείνος από την άλλη.

"Γιαχού!" φώναξε από μέσα του χαμογελώντας μοναχός του. "Μια φάση. Μια φάση ακόμα... Λίγο ακόμα."

Πλησίαζε όλο και περισσότερο τον στόχο του, ένιωθε τον εαυτό του να τρέμει από τον ενθουσιασμό. Αυτό τον έκανε να ξεχάσει μέχρι και το περιστατικό που είχε βιώσει λίγα λεπτά νωρίτερα. Αν κέρδιζε αυτό το έμβλημα, του έμενε μόνο ένα ακόμα έμβλημα πριν τη μεγάλη δοκιμασία. Ίσως να έφτανε μέχρι το τέλος. Ίσως να ήταν μέσα στους μεγάλους νικητές και να αποκτούσε το δικό του μαγαζί. Πώς θα το έβγαζε; Πόσους υπαλλήλους θα είχε; Πού θα ήταν; Το μυαλού του ταξίδευε αλλού, μέχρι που η ανακοίνωση για την τελευταία φάση του διαγωνισμού τον επανέφερε στην πραγματικότητα.

Δεκαέξι ήταν. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να τα βάλει με οχτώ αντιπάλους. Δεκαοχτώ πιθανών πολύ δυνατούς αντιπάλους. Οι αγώνες άρχισαν και όπως το είχε φανταστεί δεν ήταν εύκολο. Τους δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξουν ό,τι όπλο ήθελαν, ακόμα και αν ήταν προσωπικό, δικός τους, του πέρασαν μέσα στο μπλε κτήριο και τους οδήγησαν σε μια αρένα. Εκεί τους περίμενε πλήθος θεατός. Δεν του άρεσε το γεγονός; Ήταν μάγειρες, όχι ζώα. Για ποιον λόγο οι κύριοι διοργανωτές επέτρεπαν κάτι τέτοιο;

Ο πρώτος του αντίπαλος ήταν δύσκολος. Ένας άνδρας, ίσα με δύο μέτρα, χρησιμοποιούσε ένα μεταλλικό κοντάρι. Το κοντάρι έλιωνε το συρματόπλεγμα που είχαν γύρω τους με κάθε του κίνηση. Ήταν αργοκίνητος, έτσι κατάφερε να αποφύγει πολλά από τα χτυπήματα, αλλά με το ύψος και το όπλο που είχε ήταν δύσκολο να βρει άνοιγμα. Στο τέλος κατάφερε να του καρφώσει τα πόδια με τα sai του, μετά από μια εσωτερική πάλι με τον εαυτό του μήπως παρέβαινε τους κανόνες. Στο τέλος δεν υπήρχαν περιθώρια επιλογής. Ή θα το έκανε ή ο αντίπαλός του θα τον σκότωνε, δεν έδειχνε ν’ αστειευόταν.

Ο επόμενος του αντίπαλος παραιτήθηκε. Η πρώτη του μάχη του είχα φανεί αρκετή. Τον είδε να φεύγει τρέμοντας, τυλιγμένος με μία πετσέτα. Ακούστηκε πως είχε κερδίσει από καθαρή τύχη και ότι ο αντίπαλός του είχε πάθει ανακοπή μέσα στο ρινγκ. Οι μάχες συνεχιζόταν και η ώρα περνούσε και πριν το καταλάβει είχε φτάσει στον τελικό. Απέναντί του στεκόταν μια γυναίκα μα μαύρα πλούσια μαλλιά, έγλυφε προκλητικά την λεπίδα του μαχαιριού της γεμάτη αυτοπεποίθηση.

Το σώμα του είχε γεμίσει ήδη με γρατσουνιές, οι μελανιές είχαν αρχίσει ήδη να παίρνουν χρώμα και του είχαν καταφέρει ένα σοβαρό χτύπημα στον ώμο με αποτέλεσμα το κόκκαλο του χεριού το να βγει από την θέση και να το ξαναβάλει μόνος του, χωρίς να έχει άλλη επιλογή, αφήνοντας ένα τρομερό ουρλιαχτό. Σ’ εκείνον τον αγώνα όμως τραυματίστηκε για πρώτη φορά σοβαρά. Η λεπίδα μπήχτηκε στην άκρη του πλευρού του και το αίμα κύλησε κόκκινο. Μισούσε την αίσθησή του στο σώμα του από μικρό παιδί. Το γέλιο της γυναίκας το τρέλαινε. Είχε φτάσει πολύ κοντά για να χάσει. Κάτι του ψιθύρισε στο αυτί, αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στα λόγια της. Νίκη, μόνο νίκη.

Σκυμμένη όπως ήταν , δίπλα στο αυτή του, καθώς έμπηγε σιγά-σιγά όλο και πιο βαθιά το μαχαίρι, του είχε προσφέρει έναν απρόσμενο στόχο. Τα δόντια του μπήχτηκαν δυνατά στο αυτή της και η τσιρίδα πόνου που άφησε μέσα στο ρινγκ έκανε τα αυτιά του να βουίζουν. Ήταν η ευκαιρία του. Την χτύπησε με το γόνατο στην κοιλιά δυο φορές και εκείνη σωριάστηκε κάτω. Το πρώτο πράγμα που ήθελε να κάνει ήταν να απαλλαγεί από την απαίσια αίσθηση που ένιωσε πάνω στο σώμα του. Αφαίρεσε το μαχαίρι σφίγγοντας τα δόντια του και πέφτοντας στα γόνατα το κάρφωσε στα μαλλιά της. Τίποτα δεν απαγορευόταν σ’ εκείνον τον αγώνα, το είχε καταλάβει από τις προηγούμενες μάχες του. Εκείνη τον κοίταξε τρομαγμένη, έμπηγε τα μακριά της νύχια στο πάτωμα και προσπαθούσε να ξεφύγει.

“Τελείωσε…” είπε ξεψυχισμένα ο μάγειρας και δίνοντάς της μια μπουνιά με το καλό του χέρι την άφησε αναίσθητη.

Τα φώτα πέσανε επάνω του, ο κριτής της μάχης που έδωσε το νικητήριο σφύριγμα τον συνεχάρη, οι θεατές ζητωκραυγάζανε και όμως δεν ένιωθε νικητής. Ένιωσε σαν ζώο που είχε κερδίσει την επιβίωσή του. Το βλέμμα του απλανές σάρωσε την αίθουσα και βρήκε τους συντρόφους του. Ίσως ήταν τα μοναδικά άτομα που συμμερίζονταν το συναίσθημά του. Δέχτηκε το έμβλημα σαν ένδειξη της νίκης του λίγα λεπτά αργότερα, λίγο προτού παραδοθεί εξαντλημένος στην αγκαλιά των συντρόφων του και εκείνοι αρχίσουν να του εξετάζουν τα τραύματα.

“Το χέρι σου φαίνεται να είναι καλά, αλλά θα προτιμούσα να σε δει και ένας γιατρός,” είπε ο Desi ψηλαφίζοντας το.
“Εντάξει είναι, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει,” είπε καθώς του φρόντιζε τα τραύματά του.
“Έι, Desi… Πιστεύεις πως ακόμα κι αν ένα θηρίο το κλίσεις σ’ ένα κλουβί, το ντύσεις όμορφα και του μάθεις να μιλάει, αποκτήσει τρόπους και κάνει υποκλίσεις, το θηρίο θα μείνει θηρίο;”

Ο νεαρός τον κοίταξε έκπληκτος. Βλέποντας πως ο μάγειρας μιλούσε σοβαρά, έσκυψε το κεφάλι…

“Δεν ξέρω,” αποκρίθηκε με το ίδιο ύφος. “Ακόμα και ένα ζώο που γεννήθηκε στο κλουβί, που μεγάλωσε βλέποντας τον κόσμο μέσα από τα κάγκελά του, καταλαβαίνω κάποια στιγμή πως δεν ήταν προορισμένο να μείνει εκεί μέσα. Και βαθιά μέσα του ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν διαφέρει πολύ από το θηρίο, αλλά αντίθετα με εκείνο είναι ανίκανο να σπάσει τα δεσμά του.”
“Τι είναι αυτά που λες;” γκρίνιαξε ο μάγειρας. “ Άλλα σε ρωτάνε και άλλα απαντάς. Καλά σε λέω ηλίθιο.”
“Μπορείς να μην χαλάσεις τη στιγμή για μια φορά;” διαμαρτυρήθηκε με δάκρυα στα μάτια ο άλλος νέος. “Νόμιζα ότι μιλούσαμε σοβαρά. Τι στο καλό μου λες τώρα;”
“Εγώ τι σου λέω; Εσύ τι βλακείες για δεσμά μου τσαμπουνάς;”
“Σταματήστε να μαλώνετε εσείς οι δυο,” τους φώναξε η Teuta που μάζευε τους επιδέσμους και τα υπόλοιπα πράγματα που είχαν χρειαστεί πάλι μέσα στην τσάντα. “Shin, θα καταφέρεις να έρθεις μέχρι το σκάφος;”

“Καλά είμαι, τα πόδια μου δεν έχουν τίποτα, το χέρι μου θα είναι καλά σε μερικές μέρες και η πληγή μου δέθηκε έγκαιρα. Έχω περάσει και χειρότερα,” είπε και σηκώθηκε.
“Πραγματικά, ώρες-ώρες αναρωτιέμαι από τι είσαι φτιαγμένος.”
“Θα ήθελα να μάθω κι εγώ,” είπε κοιτάζοντας το κόκκινο έμβλημα που του δόθηκε. “Έχω αφήσει μερικά πράγματα πίσω στο ξενοδοχείο και δεν είχαν δεχτεί να πληρωθούν πριν τη λήξη του διαγωνισμού, οπότε θα πρέπει να περάσω πρώτα από εκεί. Μπορείτε να με περιμένετε στο σκάφος;”
“Θα είσαι εντάξει μόνος σου;” ρώτησε ο Desi.
“Δεν είμαι μικρό παιδί, μπορώ να τα βγάλω πέρα. Θα σας δω αργότερα,” είπε.

Βλέποντας πως δεν θα τον έπειθαν εύκολα, συμφώνησαν να χωριστούν και ο μάγειρας τράβηξε μόνος του για το ξενοδοχείο. Η νύχτα είχε κιόλας πέσει και όλα ήταν ήσυχα στην πόλη του Barrie. Με το ένα του χέρι, μάζευε τα μικροπράγματα που είχε αφημένα στο τραπέζι με αργές κινήσεις. Ένας σταθμός ακόμα, αυτή ήταν η μόνη του σκέψη.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Λόγω του ακατάλληλου της ώρας, το μόνο που μπορούσε να φανταστεί ήταν πως ο υπάλληλος του ξενοδοχείου, φοβούμενος πως θα έφευγε χωρίς να τον πληρώσει, είχε έρθει για να του ζητήσει τα λεφτά. Άφησε απορημένος την τσάντα του πάνω στο τραπέζι και άνοιξε την πόρτα του δωματίου του. Το αχνός φως φώτισε το πρόσωπο του άνδρα, μόνο που ήταν το τελευταίο άτομο που περίμενε να δει. Ο Senrin, με τα πόδια σταυρωμένα πίσω από την πλάτη, τον σώριασε στο έδαφος με μια μόνο κλωτσιά και έκανε την είσοδό του μέσα στο δωμάτιο.

Τρομαγμένος και μπερδεμένος, μαζεύτηκε προς τα πίσω. Πριν προλάβει να κάνει άλλη κίνηση όμως, ο άνδρας τον άρπαξε από τα μαλλιά και στον σήκωσε πάνω. Έσφιγγε τα δόντια του για να μην φωνάξει. Στο τέλος, τον πέταξε πάνω σε μία καρέκλα όπου και τον έδεσε σφιχτά με ένα σχοινί που είχε κρεμασμένο στη ζώνη του. Έφερε την λάμπα πιο κοντά και κάθισε με τη σειρά του στην απέναντι καρέκλα.

“Πέρασες καλά στον διαγωνισμό;”
“Ναι, δεν περίμενα ότι θα είχαμε και μετεόρτια όμως.”
“Χαίρομαι,” είπε ήρεμα. “Βλέπω πως το πνεύμα σου είναι μια χαρά, αυτό σημαίνει πως θα περάσουμε πολλές ώρες μαζί.”
“Τι συμβαίνει; Δεθήκατε τόσο πολύ με τον νικητή που φοβάστε μην σας φύγει;”
“Χμ…” χαμογέλασε. “Κλασσική αντίδραση χαμένου. Νομίζεις πως με τα δήθεν έξυπνα σχόλια θα καταφέρεις κάτι; Ξέρεις γιατί είσαι εδώ; Γιατί ακριβώς υπερεκτίμησες την εξυπνάδα σου ή τη δύναμή σου. Κι εσύ και όλο το σινάφι σου.”
“…”
“Κι εσύ, όπως και άλλοι τόσοι νομίζετε πως θα περάσετε από εδώ και όλα θα είναι σαν βόλτα. Ποιος νομίζεις ότι έφτιαξε αυτόν τον διαγωνισμό; Έχουμε φάει τη ζωή μας κυνηγώντας πειρατές σαν κι εσάς. Νομίζετε πως θα περάσετε από εδώ και θα μείνετε απαρατήρητοι; “
“Έχεις πολλά να πεις ακόμα; Ήλπιζα να κοιμηθώ πριν ανατέλλει ο ήλιος.”

Η γροθιά του Sanrin πέρασε σαν αστραπή από δίπλα του και έσπασε τον τοίχο κάνοντας κομμάτια του να εκτοξευτούν και να πέσουν στο έδαφος. Έμεινε ατάραχος αλλά η καρδιά του είχε αρχίσει να χτυπά όλο και πιο γρήγορα νιώθοντας το κομμάτι μιας πέτρας να σχίζει το μάγουλό του και το αίμα να κυλλά ζεστό επάνω του.

“Αυτό μισώ σ’ εσάς. Νομίζετε πως τα ξέρετε όλα. Γι’ αυτό πέφτετε στην φάκα σαν τα ποντίκια. Γι’ αυτό πέσατε όλοι σαν στην φάκα από τη στιγμή που πατήσατε σ’ αυτό το νησί. Γι’ αυτό ξεχωρίζατε ανάμεσα σε απλούς πολίτες. Γι’ αυτό οι δικοί σου αυτή τη στιγμή χάνουν τα κεφάλια τους.”
“Οι δικοί μου και οι δικοί μου. Ποιοι δικοί μου, Sanrin; Δεν θυμάμαι να δήλωσα κάτι από την ώρα που έφτασα.”
“Σίγουρα, δεν δήλωσες ξεκάθαρα. Μα έτρεξες στην κούρσα σαν αγρίμι και ο στόχος σου δεν θύμιζε σε τίποτα εκπαιδευμένο ευγενή. Άδειος από τεχνική, θύμιζε περισσότερο στόχο ανεκπαίδευτου δολοφόνου, μαθημένου απλά να πετυχαίνει αυτό που θέλει ίσα-ίσα για να σκοτώνει το θήραμα. Το έκανες ακόμα πιο εύκολο να ξεχωρίσεις. Πες μου, γιατί πιστεύεις πως σαν έγιναν αυτές οι ερωτήσεις στην αρχή του διαγωνισμού;”
“Πρέπει να μαντέψω; Πόσες ευκαιρίες έχω;”

Τα σφιγμένα δάχτυλα του Sanrin χτύπησαν το πρόσωπό του, είχε φροντίσει οι κλειδώσεις να βρουν με δύναμη το πρόσωπό του πριν απελευθερώσει και την υπόλοιπη δύναμη της γροθιάς του επάνω του. Αίμα άρχισε να κυλά από τη μύτη του και να ποτίζει τα στεγνά του χείλη. Ένιωσε να ζαλίζεται αλλά το βλέμμα του στράφηκε και πάλι στον άνδρα που είχε σηκωθεί και τον κοίταζε με μίσος και αηδία.

“Ξέρεις τι κάνανε οι περισσότεροι πραγματικοί μάγειρες και απλοί πολίτες, αυτοί που δηλώσανε πως έχουν ιδιοκτησία όταν άκουσαν για τον διαγωνισμό; Αποχωρίσανε. Ξέρεις τι κάνανε στην κούρσα; Οι περισσότεροι χάσανε. Οι περισσότεροι κλεισμένοι στην κουζίνα τους, ή απασχολημένοι με την οικογένειά τους, δεν έχουν καιρό για να κρατάνε τη φόρμα τους. Ξέρεις τι έκαναν οι απλοί μάγειρες όταν επιλέξατε όπλο για στόχο; Διάλεξαν ένα μαγειρικό μαχαίρι, αυτό με το οποίο είναι μαθημένοι να δουλεύουν κάθε μέρα. Τι διάλεξες όμως εσύ; Μια μικρογραφία του όπλου που επέλεξες στον επόμενο γύρο. Το όπλο που στην πραγματικότητα εμπιστεύεσαι περισσότερο από κάθε εργαλείο της κουζίνας. Και στο τέλος, πώς πάλεψες; Αντίθετα με δυνατούς ανθρώπους που έφτασαν τυχαία στον τελικό και τα παράτησαν, εσύ πάλεψες με νύχια και με δόντια. Τραυμάτισες αντιπάλους και στάθηκες νικητής. Όλα μέσα στο μυαλό είναι. Μια φορά πειρατής, πάντα πειρατής. Σωστά; Μπορείς να κρύψεις τον εαυτό σου μέσα σε όμορφα ρούχα, αλλά δεν μπορείς να κρύψεις τους τρόπους και τις συνήθειές σου.”
“Αλήθεια σου αρέσουν τα ρούχα; Εγώ τα βρίσκω άθλια.”

‘Άλλη μια γροθιά τον τίναξε προς τα πίσω, αυτή τη φορά από το αντίθετο μάγουλο. Γέλασε. Όπως και να το έβλεπε ήτανε χαμένος. Μοναχός του δύσκολα θα έφευγε από εκεί μέσα και θα έπαιρνε ώρα πριν ο Desi και η Teuta καταλάβαιναν ότι συνέβαινε κάτι περίεργο λόγω της καθυστέρησής του. Τουλάχιστον θα το διασκέδαζε όσο μπορούσε.

“Άθλιοι πειρατές, δεμένοι μόνο με τη θάλασσα και τα πλούτη. Δεν υπολογίζετε τίποτα, ούτε την ίδια σας τη ζωή.”
“Πολύ ποιητικό.”

Σήκωσε και πάλι την καρέκλα και τον κοίταξε στα μάτια ακουμπισμένος στο τραπέζι με το ένα του χέρι.

“Πες μου το όνομά σου.”
“Yoyo Chin. Το γράφει και στα χαρτιά μου.”
“Το πραγματικό σου όνομα.”
“Αφού λέω πως είμαι ο Yoyo Chin, είμαι ο Yoyo Chin. Δεν βλέπω γιατί θα έπρεπε να ήμουν κάποιος άλλος.”
“Νομίζεις ότι θα κερδίσεις χρόνο έτσι; Ξέρεις πού βρίσκεται το σινάφι σου τώρα; Σκοτωμένοι, κλειδωμένοι σε μπουντρούμια. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να βρούμε την επικήρυξη σου όπως συνέβη με τους υπόλοιπους και όλα θα τελειώσουν. Έχεις υπόψιν του το τελευταίο άρθρο της εφημερίδας για το νησί μας;"
"Ναι."
"Σου φάνηκε μονάχα με προειδοποιητική απειλή; Έπρεπε να δεις το πραγματικό θέαμα. Χωρίς τιμή φώναζαν και ικέτευσαν για έλεος. Τα ίδια άτομα που δεν θα έδειχναν κανένα έλεος ούτε σε γυναικόπαιδα. Γι' αυτό αργά η γρήγορα θα μου πεις το όνομά σου κι αν δεν μου πεις, θα το βρω μόνος μου."
“Πες μου κάτι, αρχηγέ. Υπάρχει περίπτωση να με αφήσεις ελεύθερο;”
“Καμία.”
“Αφού ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να φύγω ζωντανός από το νησί, αν όντως έχω διαφορετικό όνομά, δώσε μου έναν καλό λόγο να σου το πω. Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι θα σου έδινα την ευχαρίστηση να παραλάβεις λεφτά για το κεφάλι μου;”
“Θα καταλάβεις τον λόγο όταν φτάσεις στα μπουντρούμια,” είπε ήρεμος και άνοιξε την πόρτα. “Hakusho, πρόσεχέ τον μέχρι να ανέβουν οι υπόλοιπο να τον πάρουν.”

“Μετά χαράς,” είπε ο άνδρας τρίβοντας τα χέρια το και μπήκε μέσα. “Σε πιάσανε τελικά, βρωμιάρη. Ο Hakusho πάντα έχει δίκιο… Τι με κοιτάς και δεν μιλάς;” Ρώτησε και κλώτσησε τον μάγειρα δυνατά στην κοιλιά.
“Χν... κλωτσιά το λες εσύ αυτό;” τον ρώτησε προκλητικά.
“Παλιό…”

Το αίμα του άνδρα ανέβηκε στο κεφάλι. Έσπρωξε πίσω την καρέκλα και άρχισε να τον βαράει με μανία. Άστοχες κλωτσιές, πολλές τον παίρνανε ψόφαλτσα. Γέλασε. Τόσα χρόνια αργότερα και καμία δεν μπορούσε να συγκριθεί με τις κλωτσιές του Locco.

“Hakusho, τι στο καλό κάνεις;” τον διέκοψε η βραχνή φωνή ενός άλλου άνδρα. “Νομίζω πως οι διαταγές του αρχηγού ήταν ξεκάθαρες… Σου είπε απλά να τον προσέχεις για να μην δοκιμάσει τίποτα περίεργο.”
“Δεν φταίω εγώ… αυτός…” έδειξε τον μάγειρα που ήταν πεσμένος στο έδαφος, δεμένος ακόμα πάνω στην καρέκλα.
“Αυτός είναι δεμένος και έχει τα χάλια του. Πότε θα κόψεις τα παραμύθια;”
“Άσ’ τον τώρα Johny, τι σημασία έχει; Θα συναντήσει σύντομα τα φιλαράκια του ούτως ή άλλως,” είπε ένας δεύτερος άνδρας και έδεσε καλύτερα τα χέρια του Shin πριν τον λύσει από την καρέκλα. “Άντε, σήκω.”
"Αυτή είναι δουλειά του αρχηγού. Δεν είχε καμία δουλειά να το κάνει από τη στιγμή που δεν εκτελούσε διαταγές. Πρέπει να του άνοιξε την πληγή," διαφώνησε ο άλλος και εξέτασε την πληγή του μάγειρα.
"Οι επίδεσμοι που είχε θα κρατήσουν για λίγο την αιμορραγία. Μέχρι να τον μεταφέρουμε στο μπουντρούμι τουλάχιστον. Δεν θα ζήσει για πολύ, γι' αυτό θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει. Ε, όμορφε;" ρώτησε τον μάγειρα χτυπώντας τον στο μάγουλο.
"Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο αλλά δεν ενδιαφέρομαι," είπε ο Shin κοιτάζοντας από την άλλη.
"Παλιό..." είπε εκείνος έκπληκτος.
"Μην αφήσεις να σε εκνευρίσει, Rob," τον σταμάτησε ο άλλος και βοήθησε τον μάγειρα να σηκωθεί. "Έλα, σήκω. Μην δοκιμάσεις τίποτα περίεργο. Δεν θα διστάσω να σε σκοτώσω."

Σηκώθηκε αμίλητος. Και οι δύο άνδρες ήταν αρκετά γεροδεμένοι. Με βάση τον φιλικό τρόπο που μιλούσαν μεταξύ τους, έπρεπε να είχαν συνεργαστεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Αυτό σήμαινε πως γνώριζαν αρκετά καλά ο ένας τον άλλον ώστε να συνδυαστούν και να αποτρέψουν κάθε προσπάθειά του για διαφυγή. Δεν χρειαζόταν να του το πουν, θα ήταν ανόητος να δοκιμάσει κάτι περίεργο στην κατάστασή του, αλλά και πάλι, δεν το περίμενε κανένα λαμπρό μέλλον μέσα στο μπουντρούμι για να κρατηθεί να μην δοκιμάσει κάτι. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μια ευκαιρία και έπρεπε να τη δημιουργήσει μόνος του. Άρχισε να περπατάει αργά, πιάνοντας το στομάχι του.