[Τέλος]Book I: Chapter I : Evolution

Link προηγούμενης ιστορίας:

Περίληψη Προηγούμενων:

Ο Joey ταξίδευε με χαλαρούς ρυθμούς μιας και ο καιρός εδώ και 3 μέρες ήταν σχεδόν καλοκαιρινός και δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό. Το μυαλό μου είχε καθαρίσει και είχα αρχίσει να ανεβαίνω ψυχολογικά αλλά είχα αρχίσει να έχω άλλα προβλήματα. Όταν έφυγα από το νησί δεν είχα υπολογίσει σωστά προμήθειες και το φαγητό μου είχε τελειώσει. Έτσι είχα βάλει τον γιγάντιο φίλο μου να ψαρέψει κάτι για φάω. Όσο αυτός ψάρευε εγώ καθόμουν οκλαδόν λιμοκτονώντας και κοιτούσα με κενό βλέμμα τον ορίζοντα. Ένα απαλό αεράκι δρόσιζε το πρόσωπό μου το οποίο προφυλασσόταν από τον μεσημεριανό ήλιο από την κουκούλα της κάπας. Ξάφνου στα αυτιά μου άρχισε να ηχεί μια απαλή μελωδία. Προσπάθησα να εντοπίσω την πηγή της και έπεσε στο μάτι μου κάτι περίεργο. Μια μεγάλη μπάλα πάνω στο νερό στην οποία πήγαιναν πολλά καράβια. Χτύπησα το κέλυφος του Joey για να μου δώσει προσοχή και του είπα να κατευθυνθεί προς εκείνο το περίεργο πράγμα.

Καθώς πλησιάζαμε προς την περίεργη αυτή κατασκευή συναντούσαμε όλο και περισσότερα καράβια τα οποία είτε πήγαιναν προς αυτήν είτε έφευγαν. Κάποια ήταν πειρατικά, άλλα ήταν εμπορικά, μερικά των Marine και τα πιο πολλά ήταν επιβατικά. Ήταν η δεύτερη φορά στην ζωή μου που έβλεπα τόσους ανθρώπους μαζεμένους σε ένα μέρος. Η πρώτη ήταν όταν ήμουν στο τσίρκο. Στην σκέψη μου αυτή είδα στο μυαλό μου την φάτσα του χειρότερου γελωτοποιού και ένιωσα ένα ρίγος στην σπονδυλική μου στήλη με αποτέλεσμα να μου σηκωθεί η γούνα.
-Καλύτερα να μην κάνω περίεργες σκέψεις… συμβούλεψα τον εαυτό μου ψιθυριστά.
-Kazma! Νιώθω πολύ μεγάλη κίνηση από θαλάσσια ρεύματα λόγω των καραβιών. Πρέπει να πάμε από αλλού γιατί δεν νομίζω να μπορώ να φτάσω στο νησί άνετα.
-Εντάξει Joey φέρε τότε μια γύρα το νησί να δούμε αν μπορούμε να πλησιάσ… Νησί? Αυτό το πράγμα είναι νησί?
-Ναι! Η βάση είναι σίγουρα νησί. Το από πάνω είναι ανθρώπινη κατασκευή.
-Tsk… Καταραμένοι άνθρωποι… Δεν ξέρουν να απολαμβάνουν την ομορφιά της φύσης. Από την άλλη όμως… Είναι καταπληκτική κατασκευή! Πρέπει να μάθω πως στέκεται όρθιο, γιατί φτιάχτηκε, από ποιόν, πότε…
-Kazma…
-Τι?!
-Το κάνεις πάλι…
-Ωχ… Συγγνώμη… Άντε πάμε από πίσω να δούμε τι έχει… του είπα και έκατσα ήσυχος.

Αυτές οι κρίσεις απορίας ξεκίνησαν από όταν άρχισα να μιλάω, δηλαδή όταν έφαγα το φρούτο του διαβόλου. Ήμουν περίεργος από όταν ήμουν ακόμα ένας απλός λαγός αλλά μετά από το φρούτο η περιέργειά μου έγινε ακόμα χειρότερη με αποτέλεσμα ο Gaimon κάθε μέρα να απαντάει σε μια πληθώρα ερωτήσεων. Όταν κατάλαβα ότι ήταν κουραστικό για αυτόν και απολογήθηκα αυτός έβαλε τα γέλια και με χάιδεψε στο κεφάλι λέγοντάς μου ότι δεν είναι κακό να ρωτάμε όταν θέλουμε να μάθουμε κάτι.

Μετά από πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στο πίσω μέρος του νησιού και αφού πλησιάσαμε παρατήρησα ότι ο θόλος ήταν σηκωμένος ώστε να μπαίνουν από κάτω τα καράβια.
Μετά από πέντε λεπτά είχαμε φτάσει στο πίσω μέρος του νησιού και αφού πλησιάσαμε παρατήρησα ότι ο θόλος ήταν σηκωμένος ώστε να μπαίνουν από κάτω τα καράβια.
Κοιτώντας κατά μήκος τον θόλο πρόσεξα μία βραχονησίδα η οποία ξεκινούσε έξω από την κατασκευή και έμπαινε μέχρι μέσα.
-Joey πήγαινέ με εκεί! Του είπα δείχνοντας το σημείο. Θα περπατήσω πάνω στα βράχια για να μπω μέσα ώστε να μην σε δουν και εσένα.
-Αλλά εγώ τι να κάνω?
-Κάτσε κάπου εδώ γύρω και ξεκουράσου. Θα χρειαστείς δυνάμεις σε περίπτωση που πρέπει να φύγουμε.
-Ότι πεις γιατρέ! Μου είπε καθώς με άφηνε στα βράχια.
Με την κουκούλα να καλύπτει το κεφάλι μου και τον σάκο μου στον ώμο κατευθυνόμουν προς τον ανθρώπινο πολιτισμό ,για πρώτη φορά, δίχως τον φόβο του θανάτου.

Πηδούσα από βράχο σε βράχο προσεκτικά για να μην πέσω στα κρύα νερά της θάλασσας. Το είχα πάρει το μάθημά μου μία φορά. Καθώς έκανα αναρρίχηση σε έναν γκρεμό το χέρι μου γλίστρησε και έπεσα στο νερό. Προσπάθησα να ανέβω στην επιφάνεια αλλά μάταια. Είχα παγώσει από τον φόβο μου και το σώμα μου δεν αντιδρούσε. Αν δεν ήταν ο Joey εκεί πέρα θα είχε έρθει το τέλος μου και από τότε προσέχω πολύ.
Τρία λεπτά αργότερα πέρναγα κάτω από τον θόλο. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η γιγάντια μπάλα που κρεμόταν πάνω από το κέντρο του νησιού. Ο ίδιος ο θόλος από μέσα είχε ζωγραφισμένο τον νυχτερινό ουρανό. Μετά το βλέμμα μου κατέβηκε προς την ίδια την πόλη.

Τα κτήρια ήταν όλα πέτρινα και η πόλη ήταν γεμάτη φώτα και κόσμο που πηγαινοερχόταν. Διάφορα διακοσμητικά χρωμάτιζαν τους μουντούς τοίχους και έκαναν την πόλη να μοιάζει με πίνακα. Όλοι έμοιαζαν να διασκεδάζουν και τότε παρατήρησα ότι κάποιοι φορούσαν μάσκες. Ξεκίνησα πάλι να πηγαίνω προς την πόλη προσέχοντας το βήμα μου. Μόλις πάτησα το πόδι μου στο νησί πρόσεξα ότι οι μάσκες που φορούσαν ήταν διαφόρων ζώων.
-Τι στο καλό συμβαίνει εδώ? Παραμίλησα φωναχτά.
-Ααα... Φαίνεται είσαι νέος εδώ... Είπε μια γέρικη φωνή δίπλα μου.
Γύρισα και είδα έναν παππούλη με ψιλοσκισμένα ρούχα, μακρύ μούσι, ένα καπέλο και μια μαγκούρα στα χέρια του να κάθεται σε ένα παγκάκι και με παρότρυνε να πάω να κάτσω δίπλα του.

Προφανώς και πήγα. Ήταν ίσως η μοναδική μου ευκαιρία να μάθω για το νησί πριν πάει κάτι στραβά. Πήγα και κάθισα και άρχισε να μου λέει την ιστορία του νησιού και ότι κάθε μέρα μεγάλες γιορτές γίνονται και άνθρωποι από όλο τον κόσμο μαζεύονται για να διασκεδάσουν. Η σημερινή γιορτή είχε θέμα τα ζώα και από ότι μου είπε το κύριο μέρος δεν θα ξεκίναγε πριν το βράδυ. Όση ώρα μου μιλούσε αν και άκουγα σκεφτόμουν τι θα έκανα αφού έφευγα από το νησί.
-Νεαρέ μου τι έχεις?
-Με προβληματίζει το μέλλον... είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Δεν ξέρω γιατί το έκανα. Συνήθως δεν πιάνω ψιλή κουβέντα με ξένους και μάλιστα ανθρώπους.
-Ααα... Για τέτοια θέματα ξέρω κάποιον που μπορεί να βοηθήσει και μάλιστα πολύ στην περίπτωσή σου. Μου είπε και έβγαλε μία κάρτα και μου την έδωσε.

Ήταν μια μαύρη κάρτα η οποία έγραφε πάνω με ωραία κόκκινα γράμματα: “La Señora”.
-Ποιά είναι αυτή?
-Είναι μια κοπέλα η οποία έχει ένα χάρισμα που θα σε βοηθήσει. Αν και πολλοί το αποκαλούν κατάρα.
-Και που θα την βρω?
-Απλώς ακολούθα την κάρτα... Είπε καθώς σηκωνόταν και ξεκίνησε να απομακρύνεται.
-Περίμενε! Τι εννοείς να ακολουθήσω την κάρτα? Του φώναξα αλλά μάταια. Εκείνος συνέχισε τον δρόμο του. Δίχως άλλα στοιχεία ξεκίνησα για να βρω την “Κυρία” με την κάρτα στο χέρι.

Ο άγνωστος άνδρας έπεσε μπροστά μου και φαινόταν σαν να πονούσε. Έβγαλε κάποιες κραυγές και μετά μάλλον έχασε τις αισθήσεις του. Πάνω στον πανικό μου τον μάζεψα και τον πήγα μέχρι ένα κάρο που είχε μια λινάτσα ώστε να τον σκεπάσω. Δεν είχε κάποιο τραύμα άρα υπέθεσα ότι θα είχε κάποιο πρόβλημα που δεν μπορούσα να δω. Τον άφησα εκεί για να ξεκουραστεί και συνέχισα τον δρόμο μου.

Ρωτούσα τους περαστικούς για το μέρος αλλά κάνεις δεν το ήξερε. Μου φάνηκε περίεργο αλλά φαντάστηκα ότι ήταν τουρίστες σαν εμένα. Καθώς προχωρούσα βρήκα έναν άνθρωπο που φώναζε γεμάτος ενέργεια.
-Εφημεριδεεεεεές!! Όλα τα νέα του μήνα που μας πέρασε!
Με έπιασε η περιέργεια να δω τι γράφανε σε αυτές τις σελίδες. Πλησίασα τον τύπο και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να είχα μια.
-Ορίστε καλέ μου ξένε! είπε με χαμόγελο και μου έδωσε μια.
Την πήρα στα χέρια μου και τότε είδα ότι ο τύπος είχε ακόμα απλωμένο το χέρι του προς τα εμένα.
Έμεινα να τον κοιτάζω γεμάτος απορία.
-Ααα ξεχάσατε την τιμή? 10 belli κάνει!
Τότε θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει ο Gaimon. Ότι στα νησιά με πόλεις και χωριά οι άνθρωποι αντάλλαζαν κάθε προϊόν με λεφτά. Τότε έβγαλα ένα μεγάλο πουγκί που είχα και έβγαλα από μέσα ένα χρυσό δαχτυλίδι με μία κόκκινη πέτρα πάνω.
-Ελπίζω αυτό να φτάνει. του είπα και του το έδωσα.
Εκείνος το πήρε, το κοίταξε στον ήλιο, το δάγκωσε και μου είπε ότι ήταν μια χαρά. Επίσης μου είπε ότι είχα πολύ καλοφτιαγμένο κοστούμι όταν είδε το χέρι μου. Αυτό το φεστιβάλ σίγουρα ήταν η τέλεια κάλυψη.

Ένιωσα ανακούφιση που όλα πήγαν καλά και αφού τον χαιρέτησα ξεκίνησα ξανά την αναζήτηση.

Μετά από μία ώρα περπατήματος στην πόλη αποφάσισα να κάνω μια στάση. Έκατσα σε ένα παγκάκι και έβγαλα την εφημερίδα από τον σάκο μου. Την άνοιξα και άρχισα να την ξεφυλλίζω. Υπήρχαν πολλά άρθρα για διάφορους πειρατές και Marines και τα κατορθώματά τους. Το ένα που έπιασε το μάτι μου ήταν για το Mirror Ball που έλεγε για 2 πειρατές που μπήκαν στην βάση του νησιού. Συνέχισα να κοιτάζω τις σελίδες μέχρι που βρήκα σε μια σελίδα έναν χάρτη. Ήταν ένας χάρτης του νησιού. Καθόμουν και τον μελετούσα για να δω από που είχα περάσει. Έβγαλα την κάρτα και την έλεγξα ξανά. Δίχως να βρω κάτι. Με έπιασε απελπισία, πήρα μια βαθιά ανάσα και ακούμπησα την πλάτη μου στο παγκάκι με τα χέρια μου δεξιά και αριστερά μου.

Ξαφνικά η κάρτα μου γλίστρησε από τα χεριά και έπεσε σε μια γούρνα με νερό. Πετάχτηκα όρθιος για να την μαζέψω πριν καταστραφεί και τότε είδα κάτι περίεργο. Στο πίσω μέρος της κάρτας άρχισαν να εμφανίζονται γράμματα και να δημιουργούν μια λέξη. Ποιο συγκεκριμένα μια οδό. Έψαξα στον χάρτη το όνομα που έγραφε η κάρτα. όταν το βρήκα το μόνο που υπήρχε στο σημείο ήταν άδεια κτήρια. Και όμως ήταν ένα μέρος για να ξεκινήσω. Με αναπτερωμένο ηθικό μάζεψα την εφημερίδα και με βήμα γοργό κατευθύνθηκα στο μέρος.

Όταν έφτασα στο κτήριο απ'έξω υπήρχε μία μικρή μαύρη ταμπελίτσα που έγραφε "Fortune Teller". Ήμουν σίγουρος ότι είχα έρθει ότι σωστό μέρος αλλά κάτι δεν πήγαινε καλά. Είχα ένα κακό προαίσθημα αλλά δεν ήξερα τον λόγο. Παρόλα αυτά άνοιξα την πόρτα και τα γρανάζια της μοίρας άρχισαν να γυρνάνε και πάλι.

Μπήκα μέσα και βρέθηκα σε έναν χώρο σκοτεινό με μόνη πηγή φωτός κάποια κεριά στους τοίχους. Στο δωμάτιο υπήρχε μόνο ένα τραπέζι με δύο καρέκλες και μια πόρτα στο πίσω μέρος. Ξαφνικά άκουσα την πόρτα πίσω μου να κλείνει και μια γυναικεία φωνή να μιλάει.
-Καλώς ήρθατε στο μαγαζί μας αγαπητέ πελάτη. Η Señora θα είναι κοντά σας σε λίγο. Μπορείτε να κάτσετε εδώ όσο περιμένετε. είπε και έδειξε την μία καρέκλα.
Δίχως να μπορώ να κάνω κάτι άλλο έκατσα στην καρέκλα. Τότε η κοπέλα υποκλίθηκε ελαφρά και μπήκε στην άλλη πόρτα κλείνοντάς την πίσω της.

Έμεινα μόνος στο ημισκόταδο με τις αισθήσεις μου να βαράνε κόκκινο για κάποιο λόγο. Δεν ένιωθα να κινδυνεύω από κάτι οπότε το έριξα στο άγχος για το τι θα μου έλεγε ή μάντισσα.
Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και από την πόρτα βγήκε μια φιγούρα η οποία φορούσε ένα άσπρο φόρεμα και είχε καλυμμένο το κεφάλι της με ένα ύφασμα. Ήρθε και έκατσε απέναντί μου χωρίς να μιλήσει. Τότε άφησε το ύφασμα να κυλήσει αργά από το κεφάλι της στο πάτωμα και αποκαλύφθηκε μια πανέμορφη κοπέλα με λευκά μαλλιά και μοβ μάτια.
-Καλησπέρα Kazma... Σε περίμενα... Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαίρομαι που σε βλέπω...

Señora Celia:

-Μα.. εεε... πως ξέρεις το όνομά μου?
-Χουχου χαζούλη μην ξεχνάς σε τι ήρθες...
-Ααα σωστά. Σε τέτοια περίπτωση θα ήθελα να είχε ανοίξει η γη να με καταπιεί αλλά για κάποιο λόγο είχα χαλαρώσει. ήταν το ίδιο πράγμα που είχα πάθει με τον γεράκο αλλά πιο δυνατό αυτή τη φορά.
-Εμένα με λένε Celia αλλά στο επάγγελμα με φωνάζουν Señora. Είμαι σίγουρη ότι ήρθες εδώ γιατί κάτι σε προβληματίζει. Όλοι για αυτό έρχονται άλλωστε εδώ. Άλλοι για οικονομικά προβλήματα... ,τότε η πόρτα άνοιξε και βγήκε η κοπέλα με έναν δίσκο και ένα ποτήρι, ...άλλοι για αισθηματικά... ,είπε και έριξε μια περίεργη ματιά στην κοπέλα, ...και άλλοι για να μάθουν απλά τι τους επιφυλάσσει η μοίρα.

Η κοπέλα άφησε το ποτήρι μπροστά μου και έφυγε. Η Celia είχε κλειδώσει το βλέμμα της πάνω μου. Ήταν σαν να με περιεργαζόταν. Σαν να περίμενε κάτι από εμένα. Όσο το έκανε αυτό άλλο τόσο κρυβόμουν μέσα στην κάπα μου.
-Λοιπόν Señora...
-Όχι μην με λες έτσι. Εσύ μπορείς να με λες Celia. Είπε και μου χαμογέλασε. Λοιπόν ας ξεκινήσουμε. Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να χαλαρώσεις, να κλείσεις τα μάτια σου, να πιεις το τσάι σου και να αδειάσεις το μυαλό σου.
Ακολούθησα της οδηγίες της σαν υπνωτισμένος. Κάποιες στιγμές ένιωθα σαν να χάνω τον έλεγχο του σώματός μου. Όταν χαλάρωσα άρχισα να βλέπω διάφορες εικόνες στο μυαλό μου.

Είδα δύο φωτιές μια άσπρη και μια κόκκινη να παλεύουν μεταξύ τους σαν η μία να προσπαθεί να σβήσει την άλλη. Κάποια στιγμή η κόκκινη εξαφανίστηκε και έμεινε μόνο η λευκή η οποία ένιωσα να με κοιτάζει. Ξαφνικά άρχισε να αλλάζει μορφή και να γίνεται μια μεγάλη σκιά που ένιωσα το είναι μου να παγώνει από την μοχθηρότητά της. Άρχισε να με πλησιάζει αλλά δεν κουνιόμουν από τον φόβο μου. Ξάφνου η κόκκινη φωτιά εμφανίστηκε πάλι και μπήκε μέσα μου δημιουργώντας ένα φως το οποίο εξαφάνισε το πλάσμα.

Όταν χάθηκε το τέρας βυθίστηκα στο σκοτάδι. Ένιωθα την καρδιά μου να πονάει, σχεδόν όπως όταν έχασα τον Gaimon. Σαν ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο να χάθηκε μαζί με την φλόγα. Ξαφνικά στο σκοτάδι άκουσα την φωνή της Celia να λέει κάτι...

-Μην ξεχνάς ότι έχεις τρεις μορφές...

Αυτή η φράση κατάφερε και με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ και ζαλιζόμουν.
Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι ο χώρος που βρισκόμουν ήταν άδειος. Έλειπαν τα πάντα, σαν να μην υπήρξε ποτέ το μαγαζί. Άρχισα να παραλογίζομαι σκεπτόμενος ότι ίσως όλα αυτά τα ονειρεύτηκα αλλά κάτι ήρθε να μου πει την αλήθεια. Μία κάρτα στο πάτωμα που έγραφε πάνω "Εις το επανιδείν" μαρτυρούσε την πραγματικότητα. Στα αυτιά μου ακόμα ηχούσε η φράση της.
-Tsk... Καταραμένο θηλυκό... Εκτός του ότι κατάλαβε τι είμαι μου θύμισε κάτι δυσάρεστο. Θα είναι μεγάλος μπελάς αν συνεχίσει να πετάγεται μπροστά μου...

Σηκώθηκα και σιγά σιγά πήγα προς την πόρτα. Όταν την άνοιξα το φως του δρόμου με στράβωσε για λίγο αλλά δεν μου πήρε πολύ για να το συνηθίσω. Βγήκα στον δρόμο σχεδόν παραπατώντας και φρόντισα να καλύψω το κεφάλι μου καλά με την κουκούλα. Χωρίς να πολυσκέφτομαι ξεκίνησα να περπατάω στους άγνωστους δρόμους με το κεφάλι μου χάλια και το τελείωμα μιας περίεργης μυρωδιάς στην μύτη μου.


Καθώς προχωρούσα στον δρόμο μου μπήκε μια κοπέλα, από ότι κατάλαβα από την φωνή καθώς είχα το κεφάλι μου σκυμμένο...
-Κ...κ...κ..καα...
-Τι μπορεί να θέλει από μένα αυτός ο άνθρωπος?
-Κάλ... Κάλ... Η φωνή της έτρεμε και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οπότε αποφάσισα να σηκώσω το κεφάλι μου για να την δω. Αυτό που είδα ήταν μια καστανομάλλα κοπέλα η οποία σχεδόν έτρεμε.
-ΚΑΛΏΣ ΉΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΊ ΜΑΣ! φώναξε σαν να μην υπήρχε αύριο και έκανε υπόκλιση. Κοίταξα ψηλά και είδα έναν γκρι τοίχο με γράμματα που έλαμπαν και έγραφαν με όμορφα καλλιτεχνικά γράμματα...

Rabbit Hole

Mikiru:

Όταν είδα το όνομα με έπιασε ένα νευρικό γελάκι. Υποκλίθηκα στην κοπέλα και μπήκα στο μαγαζί. Αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία μιας και μου είχε φτιάξει την διάθεση. Μαζί μου μπήκε μέσα και η κοπέλα.
Κοίταξα τριγύρω το μαγαζί και πρόσεξα 3 πράγματα. Δύο περίεργους τύπους, έναν ροζομάλλη και έναν ντυμένο σαν εμένα, με κάπα δηλαδή. Πολλά άδεια τραπέζια, κάτι θετικό για μένα και το τρίτο ήταν μια σκηνή στην οποία καθόταν μια κοπέλα με ένα όργανο. Διάλεξα ένα τραπέζι και έκατσα. Πιο συγκεκριμένα ήμουν 4 τραπέζια μακριά από τον ροζομάλλη που του τρίβονταν 2 κοπέλες με αυτιά λαγού και 10 τραπέζια μακριά από τον τύπο με την κάπα.

Μετά από κανά λεπτό εμφανίστηκε δίπλα μου μια κοπέλα με μοβ κοντά μαλλιά, μου είπε ότι την λένε Yuki ότι θα ήταν η παρέα μου για σήμερα και με ρώτησε τι θα ήθελα. Της είπα να μου φέρει πράσινο τσάι και αφού υποκλίθηκε λίγο έφυγε. Δίχως τίποτα να κάνω παρακολουθούσα τον ροζομάλλη τύπο ο οποίος έκανε πολύ φασαρία. Φώναζε και έβριζε και οι κοπέλες δίπλα του προσπαθούσαν να τον ευχαριστήσουν αλλά μάταια. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε με έναν δίσκο η Mikiru και κατευθύνθηκε και άτσαλα βήματα προς το τραπέζι του. Λίγο πριν καταφέρει να ακουμπήσει τον δίσκο της γλίστρησε από τα χέρια και όλο το περιεχόμενο του μεγάλου ποτηριού βρέθηκε πάνω στον άντρα. Αμέσως η μία κοπέλα από τις δύο, η οποία ήταν ολόιδια με την Mikiru έτρεξε να δει αν ήταν καλά ενώ η άλλη προσπαθούσε να σκουπίσει τον φασαριόζη ο οποίος πλέον είχε σωπάσει.

Τότε βγήκε από την κουζίνα η Yuki ενώ από την άλλη η κοπέλα με το όργανο δεν κουνήθηκε. Ξαφνικά ο άντρας σηκώθηκε και πλησίασε τις δύο κοπέλες οι οποίες του ζητούσαν συγγνώμες.

-Νομίζω θυμάστε ποιος είμαι έτσι? είπε με φωνή δυνατή που τρόμαξε τις κοπέλες.
-Μάλιστα Master Fullbody... είπαν με μια φωνή.
-Αφού το θυμάστε... είπε και έπιασε με το ένα χέρι του το πρόσωπο της κοπέλας με την στολή λαγού... γιατί μου φέρεστε σαν να είμαι κάποιος κοινός? ΕΕΕΕ? φώναξε και με μεγάλη δύναμη έσπρωξε προς τα πίσω την κοπέλα με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στα τραπέζια και στο πάτωμα.
-MIKURU! φώναξε η Mikiru και πήγε να στρίψει αλλά δεν τα κατάφερε. Την άρπαξε από το χέρι ο Fullbody την κόλλησε με την πλάτη πάνω του και της έφερε ένα μαχαίρι στον λαιμό. Τότε η ατμόσφαιρα στο μαγαζί άλλαξε. Ένιωθα μεγάλο κίνδυνο από την μεριά του τύπου με την κάπα, την κοπέλα με το όργανο και την κοπέλα στον καναπέ.

-ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! Να σας δω τι θα κάνετε τώρα! Τολμήσατε να φερθείτε έτσι σε έναν Marine! Και θα το πληρώσετε... είπε και με το μαχαίρι έσκισε το πάνω μέρος του φορέματος της Mikiru αποκαλύπτοντας το στήθος της.
-Μην τολμήσεις να κουνηθείς ούτε εσύ ούτε κανένας άλλος... Είπε ενώ έγλυψε τον λαιμό της κοπέλας και με το χέρι που την κρατούσε άρχισε να ακουμπάει το γυμνό της σημείο. Η κοπέλα πάλευε να μην βάλει τις φωνές και ο κίνδυνος που αισθανόμουν όλο και μεγάλωνε.

Yuki-Haruhi-Mikuru:

Haruko:

-Βλέπω κρατιέσαι ακόμα... Μπράβο καλό κορίτσι... Αλλά για να δω τι θα γίνει άμα κάνω αυτό... είπε και άρχισε να κατεβάζει το χέρι του προς τα κάτω...
-Όχι... ακούστηκε να βγαίνει σχεδόν σαν ανάσα από τα χείλη της κοπέλας που ήταν στο έλεος του τέρατος.
Εκείνος όμως δεν σταμάτησε... Κατέβασε το χέρι του και το έβαλε κάτω από την φούστα της κοπέλας η οποία πλέον είχε βάλει τα κλάματα χωρίς να βγάζει άχνα...
-Έτσι μπράβο κλάψε... της ψιθύρισε και άρχισε να κουνάει το χέρι του κάτω από την φούστα της.

Τότε οι αισθήσεις μου χτύπησαν κόκκινο. Είδα τον τύπο με την κάπα να εμφανίζει ένα μεγάλο δρεπάνι από το πουθενά, την κοπέλα στην σκηνή να βγάζει δύο όπλα και την κοπέλα στον καναπέ να βγάζει δύο στιλέτα. Αλλά ήταν ήδη αργά.

-Δεν το πιστεύω ότι το κάνω αυτό... Human Point... ψιθύρισα και άρπαξα ένα πιρούνι που είχε στον δίσκο της η Yuki. Με γρήγορες κινήσεις ελίχθηκα ανάμεσα από τα τραπέζια και της καρέκλες μέχρι που έφτασα δίπλα στον Fullbody ο οποίος με κατάλαβε τελευταία στιγμή. Προσπάθησε να κόψει τον λαιμό της κοπέλας αλλά ήδη είχα "κλειδώσει" το μαχαίρι του με το πιρούνι σταματώντας την κίνηση. Τότε βρήκα ένα άνοιγμα και του έριξα μια γροθιά πετώντας τον στο πάτωμα. Δυστυχώς από αυτήν μου την κίνηση έφυγε η κάπα μου αποκαλύπτοντας την χειρότερη για μένα μορφή μου...
Όσοι ήταν μέσα στο μαγαζί είδαν μέσα από την κάπα να βγαίνει ένας ξανθός άντρας με αυτιά λαγού και ουρά.

Ο Fullbody σηκώθηκε αλλά δεν θα τον άφηνα να γλυτώσει με μία απλή μπουνιά. Τον έπιασα από τον γιακά και τον πέταξα πάνω σε ένα τραπέζι καταστρέφοντάς το. Όταν ξανασηκώθηκε άρχισε να προσπαθεί να μου ρίξει μπουνιές αλλά τις απέφευγα όλες με βήματα προς τα πίσω. Χωρίς να το καταλάβω η μάχη είχε βγει εκτός μαγαζιού και πολύς κόσμος που ήταν μαζεμένος είδε τον Fullbody να παλεύει με κάποιον άγνωστο αλλά η μάχη δεν κράτησε πολύ. Στη προσπάθειά του να με χτυπήσει με το δεξί πόδι του στο πρόσωπο του το άρπαξα και το κράτησα με το αριστερό μου χέρι κάτι το όποιο δεν περίμενε. Έτσι με το δεξί μου ελεύθερο χέρι και με αυτόν να χάνει την ισορροπία του με μία μπουνιά στο σαγόνι βγήκε εκτός και έπεσε λιπόθυμος στο πάτωμα.

Ξαφνικά ένα κύμα από χειροκροτήματα και επευφημίες ακούστηκε. Δεν έδωσα σημασία και μπήκα γρήγορα στο μαγαζί κλείνοντας τις πόρτες.

-Ευχαριστούμε για την βοήθεια αλλά δεν χρειαζόταν... είπε η κοπέλα που καθόταν στον καναπέ ενώ έπαιζε με τα μαχαίρια της... Θα τα είχαμε καταφέρει και μόνες μας...
-HA-RU-HI~! ακούστηκε η φωνή της κοπέλας με το όργανο από το βάθος καθώς έβαζε τα όπλα στις θήκες τους.
-Μα Haruko-sama!
-Δεν έχει μα! Μας βοήθησε ο νεαρός από εδώ, που παρεμπίπτοντος είναι και μανάρι, και του φωνάζεις? Μην την ακούς ξένε... Πως σε λένε?
-Εεεμ... Kazma... είπα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Τότε ένιωσα κάτι περίεργο από τον τύπο με την κάπα αλλά για πολύ λίγο.
-Kazma σε ευχαριστούμε για αυτό που έκανες. Και για να σε ευχαριστήσουμε και πρακτικά θα σου δώσω αυτό! Είπε και έβγαλε ένα μικρό σαλιγκάρι.
-Τι είναι αυτό?!
-Δεν ξέρεις τι είναι το Den Den Mushi? Είναι μια συσκευή που σου επιτρέπει να μιλάς με κάποιον από απόσταση. Θα στο δώσω για να μπορείς να επικοινωνείς μαζί μου σε περίπτωση που θες κάποια πληροφορία για ΟΠΟΙΟΔΉΠΟΤΕ θέμα.
Είπε και μου έδωσε το μικρό σαλιγκάρι το οποίο φαινόταν να ξεκουράζεται.
-Θα σε φωνάζω Garry... μουρμούρισα... Με τις ζημιές όμως?
-Ααα μην αγχώνεσαι για αυτές... Μάλλον θα μετακομίσουμε από εδώ γιατί μετά τον σαματά τραβήξαμε πολλά βλέμματα. Τέλος πάντων. Καλύτερα να φεύγεις γιατί ο Fullbody σίγουρα θα γυρίσει με ενισχύσεις.

Είχε δίκιο. Μάζεψα γρήγορα τα πράγματά μου και αφού χαιρέτησα τις κοπέλες του Rabbit Hole έφυγα για το σημείο ραντεβού με τον Joey.

Αφού χάθηκα στην πόλη τουλάχιστον 5 φορές κατάφερα να βρω τον δρόμο μου. Πέρασα το παγκάκι όπου είχα κάτσει με εκείνον τον παππού και πηδώντας τις πέτρες έφτασα στο σημείο που είχαμε δώσει ραντεβού με τον Joey. Έριξα ένα δυνατό σφύριγμα και περίμενα τον Joey να εμφανιστεί για να φύγουμε.

Ξαφνικά από πάνω μου άκουσα έναν ήχο.
-Kaaazmaaaa!
Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα μέσα στα σκοτάδια μια μαύρη κουκκίδα.
-Τι είναι αυτό?
-Kaaaaazmaaaaa!
Η κουκκίδα πλησίαζε επικίνδυνα και δεν έκοβε ταχύτητα. Είχα αρχίσει να βλέπω μια ανθρώπινη φιγούρα που κρατούσε κάτι.
-Άνθρωπος είναι?
-Kaaaaaaaaazmaaaaaaaaaa!!!
Ξαφνικά διέκρινα μια κοπέλα που κρατούσε ένα δρεπάνι να πέφτει με ταχύτητα προς το έδαφος.
-ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ!?
-ΌΛΑ ΕΊΝΑΙ ΎΠΟ ΈΛΕΓΧΟ! φώναξε και ξαφνικά κάρφωσε το δρεπάνι της στον θόλο.
Ο ήχος που έβγαινε από το κόψιμο του θόλου έκανε τα αυτιά μου να πονάνε και ένιωθα τον πονοκέφαλο να επιστρέφει.
-KAZMA ΣΕ ΒΡΉΚΑ! Ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν πέσω στο κρύο νερό από την έλλειψη ισορροπίας.

Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου είδα τον γαλανό ουρανό και ένιωθα ότι ήμουν στην θάλασσα.
Σηκώθηκα και προσπάθησα να καταλάβω τι γινόταν και μπροστά μου είδα μια κοπέλα η οποία με κοιτούσε έντονα.
-KAZMA! Φώναξε για άλλη μια φορά και με αγκάλιασε..
-Τι κάνεις? Που είμαστε? Ποιά είσαι? Τότε πρόσεξα το δρεπάνι καλύτερα... Εσύ! Ήσουν στο Rabbit Hole! Τι θες από μένα?!
-Πολλές ερωτήσεις κάνεις για κάποιον που παραλίγο να πεθάνει... Αν δεν σε είχε σώσει ο Krabby-chan θα ήσουν νεκρός τώρα στον πάτο της θάλασσας!

Σταμάτησα για λίγο και σκέφτηκα τι έπρεπε να ρωτήσω πρώτα. Παρατήρησα καθώς σκεφτόμουν ότι έμοιαζε εκπληκτικά με την Celia αλλά σίγουρα δεν ήταν διότι είχαν τελείως διαφορετική μυρωδιά.. Μετά από δύο λεπτά μου βγήκαν τρεις ερωτήσεις.
-Ποιά είσαι, από που με ξέρεις, ξέρεις κάποια Celia και που πάμε?
-Με λένε Alice, spoilers, όχι και πάμε Loguetown για να σε κάνω Bounty Hunter!

Alice:

Όνομα: Kazma

Haki Points: ---

Player of the Month Points: 9

Beli: 29.000

Bounty/Fame Points: 2.000.000


Παρατηρήσεις: Μια αρκετά καλή ιστορά με πολύ καλή περιγραφή και ενδιαφέρουσα υπόθεση. Υπήρχαν σημεία στα οποία η πλοκή έκανε κενά και από εκεί έχασες και το άριστο. Παρόλα αυτά ελπίζω να συνχεχίσεις με αυτό τον ρυθμό μέχρι να γράφεις άριστες ιστορίες.