First Arrival[Τέλος]

Λινκ προηγούμενης: http://www.onepiecegr-rpg.com/t6356-topic#211931

Στην προηγουμενη ιστορια:Εφτασα επιτελους στην Grand Line, μπηκα λιγο αποτομα και το πλοιο καταστραφηκα ολοσχερος ομως χαρη στη δυναμη του φρουτου μου καταφερα να πεταξω μεχρι την πρωτη στερια. Εκει γνωρισα εναν γερο ο οποιος μου εδωσε ενα καινουργιο πλοιο καθως και μια Log Pose για να μπορω να ταξιδεψω στην Grand Line.

Τωρα: Προχωρουσα προς τον πρωτο μου προορισμο, ακομα δεν ηξερα ποιος θα ειναι ουτε και το πως θα ειναι. Αλλωστε ετσι γινονταν τα πραγματα εδω, στην Grand Line ολα τα νησια ειχαν ισχυρα δυναμικα πεδια, ετσι οι απλες πυξιδες δεν δουλευαν εδω. Αντιθετα χρησιμοποιουσαμε ενα καινουργιο τυπο πυξιδας ονοματι Log Pose, το μοναδικο αντικειμενο αυτο ειχε την ικανοτητα να πιανει το μαγνητικο πεδιο ενος νησιου και να κατευθυνεται προς εκεινο. Οσο πιο δυνατο γινοταν το πεδιο τοσο πιο σταθερη γινοταν η βελονη της Log Pose, πραγμα που εδειχνε πως εισαι πιο κοντα στο νησι. Ετσι λοιπον ειχα ξεκινησει προς εναν αγνωστο προορισμο, ηξερα ομως πως ημουν αρκετα κοντα στο νησι που κατευθυνομουν, μιας που η βελονα ειχε σχεδον σταθεροποιηθει προς την κατευθυνση που προχωρουσα.

Ο καιρος ηταν καλος προς το παρον, ο γερος στο Reverse Mountain μου ειχε πει πως ο καιρος στην Grand Line μπορει να αλλαξει απο στιγμη σε στιγμη, ετσι ειχα προετοιμαστει για οποιαδηποτε καιρικη αλλαγη. Στο βαθος πισω μου εβλεπα αρκετα μαυρα συνεφα να με πλησιαζουν, φαινονταν να πεφτουν και αστραπες, πραγμα που εδειχνε πως μια καταιγιδα με πλησιαζε απειλιτικα. "Ελπιζω να φτασω στο νησι πριν με φτασει η καταιγιδα, καλο θα ειναι να αλλαξω συντομα πλοιο, αυτο το γερικο σκαρι μπορει να βουλιαξει οποιαδηποτε ωρα. Μπορει να το εφτιαξα ωστε να επιπλεει αλλα αν συμβει κατι δυνατο οπως μια καταιγιδα, δεν νομιζω πως θα επιβιωσω..." σκεφτηκα. Κοιταξα μπροστα μου και προς μεγαλη εκπληξη μου και ιδιαιτερη χαρα, ειδα την αχνη φιγουρα ενος νησιου να διαγραφεται στην ατμοσφαιρα, ειχα σχεδον φτασει, επιτελους η περιπετεια μου θα ξεκιναγε!!!

Πλησίαζα ολο και πιο πολυ το νησι, γινοταν ολο και πιο καθαρο. Τα γυμνασμενα ματια μου ειδαν απο νωρις ενα ωραιο θεαμα, το νησι εμοιαζε με ένα γιγάντιο ανανά. Η βλάστηση του νησιού εκτός από διασπαρμένα αγριόχορτα και ελάχιστα δέντρα, φαινόταν να αποτελείτε κυρίως απο δέντρα με ανανά. Στο κέντρο του νησιού φαινόταν να λαμπιρίζει κάτι, σαν μια μεγάλη κρυστάλλινη υδάτινη λίμνη γύρω από την οποία εκτείνεται μια πανεμόμορφη και άκρως παράξενη πεδιάδα. Ενθουσιασμένος με αυτά που έβλεπα ρύθμισα λίγο το πηδάλιο μου και κατευθύνθηκα προς το νησί, ύστερα απο περίπου μια ωρα είχα φτάσει. Προσάραξα στην πρώτη παραλία που βρήκα και αφού εδεσα το πλοίο μου σε έναν σάπιο κορμό δέντρου, κατευθύνθηκα προς το κέντρο του νησιού, δεν είχα πολλές ελπίδες να βρώ ζωή στο νησί αυτό, φαινόταν να μην υπάρχει ιχνος ανθρώπου.

Αφουγκράστηκα τους θορύβους γύρω μου και παρατήρησα πως σίγουρα θα είχα παρέα μερικούς πιθήκους ή κάτι τέτοιο. Προχώρησα λίγο ακόμα και έφτασα στο κέντρο του νησιού, όπως είχα δει υπήρχε μια λίμνη εκεί, δοκίμασα το νερό, ήταν ιδιαίτερα δροσερό και αναζωογονητικό, σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου, μερικά δεντρα με ανανάδες βρίσκονταν εκεί κοντά, έβγαλα το μαχαίρι μου και το πέταξα σε έναν απο αυτούς, ως συνήθως οι σκοπευτικές μου ικανότητες δεν με απογοήτευσαν, ο ανανάς έπεσε στο έδαφος.Τον μάζεψα και εκατσα κατω απο το δέντρο να τον καθαρίσω και να φάω, η πείνα μου ηταν λες και δεν είχε τέλος εκείνη την ωρα. Μερικα λεπτα αργοτερα ενιωθα πολυ καλυτερα, ειχα φαει τον ανανά ωστε να καταπολεμησω το αισθημα πείνας και να παρω δυνάμεις, έκατσα αρκετη ωρα ξαπλωμενος σε εκεινο το σημειο, σκεφτομουν τι ακριβώς θα επρεπε να κάνω μετα.

Το πιο λογικό εκείνη την ώρα θα ηταν να βρω "κανονική" τροφή και ενα μέρος να περάσω το βράδυ μου, σηκώθηκα και κατευθηνθηκα προς το μικρο δασακι του νησιου, ειχα τον νου μου για πιθανα ζωα που θα μπορουσα να σκοτωσω για να εχω τροφη το βραδυ, ομως μάταια, το νήσι φαινόταν λες και είναι εντελώς άδειο απο ζωντάνα πλάσματα, ακόμα και οι μαϊμούδες ειχαν σταματήσει να φωνάζουν πλέον! Δεν βρήκα ενα μεγαλο κορμό δέντρου πεσμένο στο έδαφος, με χώραγε άνετα και έτσι αποφάσησα να περάσω εκει το βράδυ μου, άλλωστε η καταιγίδα έδειχνε να με πλησιάζει, οπότε θα ήθελα κάποια "στέγη" πανω απο το κεφάλι μου! Οι ώρες πέρασαν και η καταιγίδα με έφτασε, ήταν κατι που πραγματικά δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου, η βροχή ηταν δυνατή οχι όπως στις αρχικές θάλασσες, αστραπές και κεραυνοί έπεφταν για να συμπληρώσουν το σκηνικό.

"Αυτή η θάλασσα είναι τρελή τελικά και καταφέρνει να το αποδείξει κάθε στιγμή! Καλύτερα να βρω πιο στέρεη στεγη αύριο" σκεφτηκα γελώντας μονος μου, ημουν ενθουσιασμένος με την δυναμη και το σθενος της θαλασσας αυτης, ήταν λες και σε προκαλούσε να την δοκιμάσεις... Λες και με χλεύαζε επειδή μπροστα της ήμουν παντελώς αδύναμος...Μια δύσκολη νύχτα πέρασε και επιτέλους το πρωινό ηρθε, σηκώθηκα και σιγά σιγά βγήκα απο τον κορμο, ολη η φύση γύρω μου ήταν μούσκεμα, μερικά δέντρα εβγαζαν λίγους καπνούς, πραγμα που σήμαινε πως μάλλον ειχε πεσει κάποιος κεραυνός κοντά μου. Η απόλυτη ησυχία του νησιού ειχε πλεον εξαφανιστεί, άκουγες το νερό να τρέχει και διάφορους αλλους ήχους, λες και η χθεσινοβραδυνή βροχή ειχε δώσει και πάλι ζωή στο νησί.

Ειδα επιτέλους της μαιμούδες που έψαχνα απο την προηγούμενη ημέρα, βρίσκονταν μερικά δέντρα μπροστά μου και ετρωγαν κατι που εμοιαζε με μπανάνα ή κατι τέτοιο τέλος πάντων. Πλησιασα σιγά σιγά με σκοπό να κυνηγήσω και να σκοτώσω μια απο εκείνες ώστε να φάω λιγο κανονικό φαγητό, είχα ηδη βγάλει το μαχαίρι μου και περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Την προσοχή όμως μου τράβηξε κατι αλλο, μια φωνή ανθρώπου ακούστηκε και έδιωξε τις μαιμούδες, μετα απο μερικά δευτερόλεπτα ενας μαυρισμένος χοντρός γέρος εμφανίστηκε απο το πουθενά, φωναζε με σκοπο να διώξει τις μαιμούδες, έμεινε το ιδιο εκπληκτος με εμένα όταν αντιλήφθηκε την παρουσία μου... "Μάλλον δεν εχει ξαναδεί ανθρωπο εδω και πολύ καιρό... Καλύτερα να είμαι φιλικός και ήρεμος μαζί του!", σκέφτηκα! Δεν τον φοβόμουν αλλα δεν ειχα και λογο να μπλέξω σε μπελάδες με έναν τρελό ερημίτη ενός νησιού που ουτε καν ήξερα το όνομα του....Ο γέρος με πλησίασε και με κοίταξε εξευρηνητικά, μάλλον σκεφτοταν το αν θα ημουν απειλή για αυτόν ή οχι... Διχως να χασω την ευκαιρια, εκανα εγω την πρώτη κίνηση, τον πλησίασα λίγο και τον χαιρέτησα!

Καλημέρα! Με λένε Roni D. Razor, δεν ξέρω αν με καταλαίνεις αλλα έφτασα στο νησί σου χθές με σκοπό να ξεκουραστώ και να περιμένω μεχρι να λαβει το αντικείμενο αυτο, την επόμενη πορεία μου! Θα το εκτιμούσα αν μου έδινες μερικά τρόφιμα και ίσως ενα μέρος για να μένω...
Εκείνος συνέχισε να με κοιτάει με ενα απλάνες βλεμμα, ήμουν σχεδόν σιγουρος πως δεν είχε καταλάβει ούτε μια λέξη απο οσα είχα πει! Όμως προς έκπληξη μου ο γέρος μετα απο πέντε λεπτά περιπου, αποκρίθηκε:
Πάει καιρός απο τότε που είχα δει ανθρωπο, ο τελευταίος που πέρασε απο εδω, ήταν ένας αντρας που άνηκε στους Μαριν... Εσυ με ποιούς είσαι? μου είπε, το μυαλό μου μόλις άκουσα την φράση του πήγε σε ένα μόνο άτομο που για καλή μου τύχη δεν υπήρχε πλεον εδω για να με ενοχλεί... Ο λόγος φυσικά για τον γνωστό Μαρίν, Rob Greywind. Αυτό το σκυλί της δικαιοσύνης πλέον βρισκόταν και παλι στις αρχικές θάλασσες για να κυνηγήσει και εκει την έξαρση των πειρατών και των επαναστατών. Κάτι είχα ακούσει πως είχε κυνηγήσει την Sakura, όμως φήμες λένε πως είχε χάσει τα ίχνη της σχεδόν αμέσως...
"Βρωμο-μαρίν, μακάρι να σας σκοτώσουν όλους. Σκυλιά της κυβέρνησης σας!!!" σκέφτηκα και θύμωσα!

Ο μονος Μαρίν που σεβόμουν στο παρελθόν αλλα και σήμερα ηταν ο Vergil, πλέον ειχε πεθάνει, όμως θα μείνει για πάντα ζωντάνος στην μνήμη των πειρατών, ήταν ο μόνος που κατάλαβε την βρώμα της κυβέρνησης και αλλαξε παράταξη, έγινε πειρατής αν και για λίγο καιρό μιας που για άγνωστους λόγους απεβίωσε, τουλάχιστον έτσι έλεγε η εφημερίδα της κυβέρνησης, οποτε δεν ήξερα με σιγουριά τι είχε γίνει...
Είμαι πειρατής γέρο! Ισως ο πιο βίαιος που θα δεις ποτε σου! Δεν εχω ομως κακες βλέψεις για το νησί σου, θέλω απλα λίγες προμήθειες και λίγη ξεκούραση, αύριο θα εχω την καινούργια τοποθεσια και θα φύγω προς τον νέο μου προορισμό... του είπα, ύστερα απο λίγη ωρα μου είπε:
Πειρατής εε?? Χεχε, μου αρέσουν ανθρωποι σαν και σένα! Ελεύθεροι να κάνουν οτι θέλουν, όποτε το θέλουν... Μπορείς να μείνεις μικρε, αλλα με μια προυπόθεση, θα πρέπει να διώξεις αυτές τις μαιμούδες μια και καλή απο τα χωράφια μου... Μόλις το κάνεις αυτό, μπορείς να ερθεις για φαγητό...

Ο γερος γυρισε την πλάτη του σε μένα και αρχισε να προχωράει προς μια κατεύθηνση που υπέθεσα πως θα είχε το "σπίτι" του. "Τον παλιο-γέρο, με φόρτωσε με δουλειές, είχα δεν είχα πρέπει να ξαναβρώ τις μαϊμούδες παλί!" σκεφτηκα... Ο γέρος απομακρυνόταν και εγω παρατήρησα πως δεν είχα μαθει καν το όνομα του νησιού...
Εεε γέρο, πως το λένε αυτο το ερημονήσι??? Όνομα δεν έχει? του φώναξα με όλη μου την δύναμη, εκείνος δίχως να γυρίσει μου φώναξε πως το νησί λεγόταν Papanapple Island, λόγω του οτι είχε σχημα ανανά, αλλα και πως ο ίδιος λεγόταν Kaikuro και όχι γέρος! Νευριασμένος όπως ήμουν, κίνησα προς την κατεύθυνση που είχα δει τελευταία φορά τις μαϊμούδες, έπρεπε να τελειώσω γρήγορα με την ιστορία αυτή και να φύγω απο το τρελόνησο.

Υστερα απο μερικα λεπτα ησυχιας ακουσα για μια ακόμα φορά τις μαϊμουδες να φωναζουν, προχωρησα σκυφτα κανοντας οσο περισσοτερη ησυχια μπορούσα, τις ειδα να ειναι δυο δεντρα πιο περα και να παιζουν μεταξυ τους απο κλαδι σε κλαδι, κινηθηκα κυκλικα και βγήκα πίσω τους. Ενεργοποίησα τους μηχανισμούς στα χέρια μου και δυο μαχαίρια ηρθαν μπροστά, διχως να περιμένω άλλο τα πέταξα σε δυο μαϊμούδες, εκείνες έπεσαν νεκρές, οι υπόλοιπες θορυβήθηκαν και μου επιτέθηκαν, τα μαχαίρια σύντομα μου τελείωσαν και πλεον ειχα μονο το κατάνα μου. Το έβγαλα απο την θήκη του και ετοιμάστηκα για "μάχη", μια μια όλες οι μαϊμούδες έπεφταν νεκρές στο έδαφος, όσες επέζησαν κατέφυγαν στο δασάκι και δεν ξανά ακούστηκαν. Μεταμορφώθηκα σε φοίνικα και πέταξα προς την κατεύθυνση του γέρου, απο τον αέρα ολα φαίνονταν πιο απλά, είδα λίγο καπνό, που μου υποδείκνυε το μέρος του Kaikuro. Μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμουν να πετάω πάνω απο το σπίτι του.

Ηταν μικρό, σαν καλύβα αλλα χώραγε άνετα δυο άτομα μέσα, τουλάχιστον θα μπορούσα να ξεκουραστώ σαν άνθρωπος! Προσγειώθηκα και ξανα έγινα άνθρωπος, ύστερα προχώρησα προς το σπίτι για να συναντήσω τον Kaikuro. Τον βρήκα πίσω απο το σπίτι να κόβει ξύλα, ξαφνιασμένος απο την ταχύτητα μου γύρισε και με κοίταξε με απορεία...
Νομίζω πως σου είπα να σκοτώσεις τις μαϊμούδες πριν έρθεις σπίτι μου, μικρέ νομίζεις πως μπορείς να με κοροιδέψεις??? Δεν μπορεί να τελείωσες τοσο γρήγορα με αυτό... είπε τελικά, προς απάντηση στα λόγια του, του πέταξα μια σακούλα με τα πτώματα των νεκρών μαϊμούδων, την άνοιξε και κοίταξε μέσα. Όμως μάλλον δεν ήταν συνηθισμένος στο αίμα και τα πτώματα και έτσι ξέρασε, όταν συνήλθε και δίχως να μιλήσει άλλο, μου έδειξε την είσοδο του σπιτιού...
Όπως σου υποσχέθηκα, μπορείς να πας μέσα...! είπε τελικά... Αρνήθηκα την πρόταση του, ήθελα να μάθω όσα πιο πολλά γινόταν για αυτό το ξερονήσι, έτσι έκατσα σε έναν κομμένο κορμό και άκουσα την ιστορία του....

Όπως θα κατάλαβες μικρέ, είμαι ο μόνος κάτοικος αυτού του νησιού. Το Papanapple Island έχει λάβει την σημερινή του όψη χάρη σε μένα όταν ήμουν μικρός, συγκεκριμένα 8 ετών ναυάγησα στο νησί αυτο. Ήμουν το μοναδικό παιδί της οικογενείας μου, μιας οικογένειας εμπόρων, διακεκριμένων προμηθευτών τροπικών σπόρων και βλαστών που ταξίδευε διαρκώς με το πλοίο-κατοικία της. Όμως το πλοίο μας καταστράφηκε σε μία απροσδόκητη καταιγίδα που διαδραματίστηκε δίπλα από αυτό το νησί πριν δεκαετίες.Ο μόνος επιζών αυτού του ναυαγίου και της επακόλουθης τρομερής τρικυμίας ήμουν εγώ, ο οκτάχρονος γόνος της οικογένειας μου. Όταν είχα πρωτοέρθει στο Papanapple Island, το νησί είχε την μορφή μιας ξεχασμένης βραχονησίδας που την έδερνε το κύμα, η τοποθεσία αυτή τότε δεν εντοπιζόταν ούτε καν στον χάρτη., είπε εκείνος όταν του είπα πως θα ήθελα να ακούσω την ιστορία του νησιού αυτού, είχα ακούσει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, όμως κάτι μου έλεγε πως υπήρχαν και άλλα!!

Εγώ όμως ήμουν άνθρωπος που δεν το έβαζε κάτω, έτσι όχι μόνο κατάφερα να επιζήσω σε αυτό το μέρος αλλά έκανα και την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί βιώσιμη με την πάροδο του χρόνου. Αξιοποίησα τα απομεινάρια της προμήθειας των γονέων μου, τα είχε ξεβράσει το κύμα μαζί με τα συντρίμμια του πλοίου μου. Οι σπόροι αυτοί ήταν σπόροι ανανόδενδρων. Φρόντισα να φυτέψω αυτούς τους σπόρους και τους φρόντιζα νυχθημερόν από τότε. Αφοσιώθηκα πλήρως στην καλλιέργεια αυτών των ανανάδων την οποία βελτίωνα εκπληκτικά προσθέτοντας νέες καινοτόμες τεχνικές που επινοούσα με την πάροδο του χρόνου. Σιγά σιγά δημιούργησα τη δικιά μου αυτοσχέδια εκκεντρική πεδιάδα που εκτείνεται κατά μήκος όλου του νησιού και αποτελεί στην ουσία ένα πελώριο άλσος που περιλαμβάνει ένα γιγάντιο πλέγμα τεράστιων τροπικών δένδρων. Άλλαξα ριζικά την εικόνα και την φήμη του νησιού προσδίδοντας του την εκπληκτική όψη που διαθέτει σήμερα. συνέχισε...
Μετά όμως ήρθαν εκείνες οι μαϊμούδες, δεν είχαν κάποιον αντίπαλο μιας που εγώ ήμουν πλέον αρκετά γερασμένος και έτσι απλά κατέστρεφαν τα πάντα...!

Φάνηκε να είναι χαρούμενος για την τελευταία του πρόταση, στην συνέχεια μου είπε πόσο ευχαριστημένος ήταν που ξεφορτώθηκα τις μαϊμούδες για χάρη του. Το βράδυ μας πέρασε ιδιαίτερα ήρεμα, αν και ο Kaikuro εμενε εδω μονος του, το σπιτι του δεν ειχε κατι να ζηλεψει ολα τα αλλα σπιτια του κοσμου, ειχε οτι μπορεις να φανταστεις μεσα, ακομα και ποτα που ειχε κατασκευασει μονος του απο τα φρουτα... Το επομενο πρωι, με χαρα παρατηρησα πως η Log Pose ειχε επιτελους βρει το μαγνητικο πεδιο του επομενου νησιου που θα πηγαινα, ο Kaikuro με πληροφωρησε πως το νησι αυτο, ηταν το Crown Island, εδειχνε να ξερει τι λεει και ετσι εμπιστευφτηκα την γνωμη του... Τον χαιρετησα και κατευθυνθηκα προς το πλοιο μου, πλεον ειχα μερικες προμηθειες για το ταξιδι μου, μπηκα στο πλοιο μου και εφυγα για τον επομενο προορισμό μου!!!

Όνομα: Roni.D. Razor


Haki Points: ---

Player of the Month Points: 6

Beli: 20.000

Bounty/Fame Points: 1.000.000

Παρατηρήσεις: Όπως το είπες και εσύ αυτό το νησί ήταν άστα να πάνε, όμως έκανες καλή προσπάθεια και είμαι σίγουρη ότι οι επόμενες ιστορίες σου θα είναι πολύ καλύτερες.