[Αρχή]Μια νεα αρχή!

Κοιτώντας την αντανάκλαση μου στο νερό, αναρωτιέμαι ποιος είμαι; Που ανήκω; Είναι κάλο που γεννήθηκα; μετά από τα αισχρά γεγονότα που συνέβησαν στην παρτίδα μου την Skypiea...Όλα άλλαξαν. Τώρα βάσκαμα στο Destiny Island, χρωστάω πολλά στον γεράκο Oyin-san που μου έσωσε την ζωή, μπορώ να πω πως μετά από τοσα χρονια εχω γινει δυνατοτερος...αρκετα ωστε να πραγματοποιησω το ονειρο μου! Μελετουσα απο παιδι πλοηγηση ωστε να μπορω να σαλπαρω στις ανοικτες θαλασσες και αρχικα στο North Blue. Αλλα πρωτα σιγουρα χρειαζωμαι ενα πλοιο. Μολις εχω κλεισει τα 18 μου και σκοπευω να γινω πειρατης. Και το ονειρο μου; Θελω να εξερευνισω ολο τον κοσμο! Και να φτασω μεχρι το τελευταιο νησι της Grand Line. Ελπιζω μια μερα να τα καταφερω! Τωρα ας παμε στο σημερα

Πρωί πρωί σηκώθηκα και καθώς βγήκα από το διαμέρισμα μου άκουγα αναστάτωση κάτω στην πλάτια ήταν οι Marines και κάποιοι πειρατές, όχι τίποτα δεν μας αφήνουν να κοιμηθούμε κιόλας! Κατέβηκα κάτω να δω τι γίνεται και οι Marines είχαν αρχίσει να αποθούν τους πειρατές. Εφόσον πείναγα τους αγνόησα για λίγο και κατευθύνθηκα προς ένα μαγαζί που πούλαγε διάφορα φαγητά Μέσα στην χαρά πείρα το φαγητό μου και πήγα να το φάω σπίτι και ξαφνικά απο το πουθενά πετάγεται ένας πειρατής και με ρίχνει κάτω. Σηκώνομαι πάνω νευριασμένος άλλα αυτός είχε γίνει καπνός...μαζί με το φάι ετσι ρώτησα έναν περαστικό:
-Απο που πήγε;
-Εστριψε αριστερά στο πιο κάτω στενό
-Ευχαριστω!
Τρέχω να τον προλάβω στρίβω και τσουπ! Με περίμενε με άλλον έναν ο Oyin-san με ειχα μάθει μια πολεμική τέχνη έτσι μπόρεσα να τους απέκρουσα και να πάρω πίσω το φάι μου. Άκουσα άλλους 5 να έρχονται έτσι χρησιμοποίησα την μυστική δύναμη μου...Τρέξιμο σαν να μην υπάρχει αύριο!

Καθώς έτρεχα στον δρόμο είδα ένα μικρό κοριτσάκι να κλαίει :
-Τι έγινε μικρούλα;
-Σας παρακαλώ βοηθήστε με έχασα τον δρόμο μου
-*Κοιτάει αν τον ακολουθεί κάποιος* Έλα πάμε πίσω στο χωριό ακολούθησε με!
-Σας ευχαριστώ πολύ!
Το κοριτσάκι μου ζήτησε να την κουβαλήσω στην πλάτη μου, έτσι πήγαμε μέχρι την πόλη. Μαζεμένο ένα πλήθος έψαχνε την μικρούλα μόλις είδαν ότι ήταν μαζί μου ανακουφιστήκαν κάπως. Αλλά η μικρή ξαφνικά από την χαρά της έριξε το Πανωφόρι που φορούσα και έτσι φανήκαν τα φτερά μου (εφόσον είμαι Skypeian). Όμως οι κάτοικοι δεν είχαν ξαναδεί κανέναν μιας και ήμουν ο πρώτος που είδαν εκείνη την στιγμή Όλοι πανικοβληθήκαν:
-Τι είσαι; Φύγε από εδώ! *Τρομαγμένος κοιτώντας τα φτερά μου*
-Σας παρακαλώ ηρεμήστε θα σας εξηγήσω...
Το κοριτσάκι με υπότριζε άλλα αυτοί δεν άκουγαν τι τους έλεγα με πήραν για τέρας κατέληξα να τρέχω ξανά άλλα αυτή την φορά από τους χωρικούς. Αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα με αφήσουν να φάω!

Πείρα στα γρήγορα όσα πράγματα μπόρεσα και συνέχισα να τρέχω μέσα στο δασάκι του νησιού. Εκεί συνάντησα έναν γεράκο που έμενε εκεί ο οποίος μου έκανε νόημα να πάω προς το μέρος του. Ετσι πήγα και οταν έφτασα εκει:
-Ακολουθησε με! είπε με χαμηλή φωνή ο γεράκος
-Ενταξει, μενετέ εδώ κοντά;
-Ναι, είσαι από την Skypeia έτσι δεν είναι
Εεε; ξέρει για την Sypeia!;! σκέφτηκα από μέσα μου
-Ναι άλλα ας το συζητήσουμε μέσα στην καλύβα σας καλύτερα.
-Ενταξει ελα μαζι μου.
Πήγαμε στην καλύβα του εκεί αφου οι χωρικοί ειχαν σταματήσει να μας κυνηγάνε μιλήσαμε με τον γεράκο
-Πως σας λενε;
-Desmo, νεαρέ εσενα;
-Norian χάρηκα, πείτε μου που ξέρετε για την πατρίδα μου την Skypeia;
*Ο γερακος χαμογελαει*
-Ας πουμε πως ειχα μια μικρη περιπέτεια εκει οταν ήμουν νεος.
Η καρδία μου γέμισε με ενθουσιασμό επιτέλους ενας άνθρωπος μετά τον Oyin-san που με καταλαβαίνει και δεν με φοβάται
Ο Desmo μου ειπε την ιστορία του και καθε λεπτο ηταν συναρπαστικό! Ενω μου ελεγε την ιστορια έτρωγα ετσι μετα απο κάποια στιγμη, αποκοιμήθηκα...