[Τέλος - Φρούτο] Μπαμπά καλημέρα...

Όνομα Χαρακτήρα: Drown
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: 0
Φήμη: 0
Τίτλος Ιστορίας: Μπαμπά καλημέρα...
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -

"Μπαμπά, Μπαμπά...Ιστορία, πες μας μια ιστορία..."
Τα παιδιά, δυο πανέμορφα αγγελούδια, τα παιδιά μου...
O Harry, με τα λευκά του μαλλιά και τα ολόμαυρα μάτια του, χωρίς καθόλου ασπράδι. Απόκοσμα, δαιμονικά θα λέγαν κάποιοι. Με δέρμα κατάλευκο, χλωμό. Ένα ασθενικό άσπρο που τον κάνει να δείχνει αδύναμος. Ψηλός σε σχέση με τα άλλα αγοράκια της ηλικίας του...Και δυνατός...Αφύσικα δυνατός για ένα παιδί της ηλικίας του...Θεέ μου, έχει φτάσει κιόλας 11 χρονών...
Και η Rem, μελαχρινή, κατράμι τα μαλλιά της... Αλλά και το δέρμα της. Τόσο μελανό δέρμα δεν έχει ξαναβάψει ο θεός... Εμφανισιακά φαίνεται πολύ άγρια, σε ξεγελάει... Μα είναι τόσο καλοσυνάτη και τόσο μα τόσο έξυπνη η γλυκιά μου... Και αυτά τα μάτια της, αυτά τα κατάλευκα μάτια της, χωρίς καθόλου μαύρο, ούτε καν κόρη του ματιού... Είναι τόσο απόκοσμα, τόσο γαλήνια και αθώα...
Τα παιδιά μου... Τα δίδυμα τέκνα μου... Και τα δύο τυφλά από γεννησιμιού τους...
"Ξαπλώστε αγάπες μου...Ποια ιστορία θέλετε;"
"Τον ιππότη πατέρα, τον ιππότη...", είπαν με μια φωνή...

"Στο κρύο πέλαγος της πιο άγριας και επικίνδυνης θάλασσας του κόσμου μας, της North Blue, πλέει με την μικρή ατομική του βαρκούλα, βαμμένη μπλε, ριγμένη στην θάλασσα, ο Ιππότης, ο Ιππότης που τιμωρεί τους κακούς και προστατεύει τους καλούς... Φορά τον λευκό μανδύα του, φως, που καίει τη μαυρίλα στην καρδιά των σκοτεινών ανθρώπων... Με την ασημένια πανοπλία του που τον προστατεύει από κάθε πονηρό και θανατηφόρο πλήγμα... Με όπλα δύο τσεκούρια, που πέφτουν βαριά στα άμωμα κορμιά των εχθρών του! Αυτός ο άνθρωπος, σύμφωνα με τον λαό, συμβολίζει την δικαιοσύνη και ως γνωστόν..."
"Βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης για τους παρανόμους" είπαν με μια φωνή τα αγγελούδια μου...
"Όμως τι έχουμε πει; Η προστασία των αθώων και η τιμωρία των ενόχων είναι..."
"...ευθύνη και δικαίωμα της Παγκόσμιας Κυβέρνησης και όχι τιμωρών, αυτοαποκαλούμενων προστατών, μπαμπά, δεν ξέρεις να λες, ιστορίες, σταμάτα το κήρυγμα και πήγαινε στο καλό μέρος", είπε ο Harry.
"Εντάξει γκρινιάρη... Ήταν λοιπόν ένας ψηλός και δυνατός Ιππότης..."

Την επόμενη μέρα, στην βάση μια μικρής μονάδας Marines στο νησί.
"Lieutenant Waldo, o Commander Watson σας θέλει άμεσα στο γραφείο του"
"Ευχαριστώ Teleus, καλημέρα..."
"Τα παιδιά σας καλά;"
"Μια χαρά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον."

Στο γραφείο του Commander...
"Κύριε, με ζητήσατε;"
"Κάθισε Waldo... Μόλις με ενημέρωσαν από τα κεντρικά ότι στο νησί μας καταφθάνει ο Ιππότης. Δεν ξέρουμε γιατί, ούτε το πώς, ούτε το πότε που να πάρει η ευχή. Πρέπει να τον συλλάβουμε, δεν γίνεται να μας εξευτελίζει έτσι. Μας κάνει να φαινόμαστε ανίκανοι στα μάτια του λαού. Θέλω να το αναλάβεις προσωπικά."
"Μα, τα παιδιά, δεν έχω χρ..."
"Είσαι πατέρας, το καταλαβαίνω, αλλά κυρίως είσαι Marine. Σε διατάζω να εκτελέσεις με επιτυχία την αποστολή σύλληψης του Ιππότη. Τα παιδιά σου θα βρούμε κάποιον να τα προσέχει από σήμερα κιόλας. Με έξοδα των Marines φυσικά."
"Μάλιστα κύριε"

"Λοιπόν παιδιά μου, θέλω να είστε φρόνιμα όσο θα λείπω. Θα έρθει να σας προσέχει ένας άνθρωπος οπότε μην του κάνετε πολύ δύσκολη τη ζωή. Εκτός αν..."
"Εκτός αν μας την κάνει αυτός πρώτα..."
"Μπράβο τα παιδιά μου, ωπ, κάποιος χτυπά την πόρτα..."

"Καλησπέρα σας...."
Μια όμορφη κοπέλα, λίγο punk, βρέθηκε στο κατώφλι μου...
"Καλησπέρα, είμαι η νταντά που ζητήσατε. Ο κύριος Watson με έστειλε στην δούλεψη σας. Ονομάζομαι Poty."
"Χάρηκα Poty, είμαι ο κύριος Waldo, Roy Waldo και από δω τα παιδιά μου, Rematea (Ρεματιά), εν συντομία Rem, και ο Haradrim (Χαράδρα), εν συντομία Harry... Λοιπόν, παιδιά μου πρέπει να φύγω. Ξεναγήστε τη δεσποινίδα στο σπίτι και να προσέχετε."

Μετά από κάποιες ώρες αμηχανίας, τα πάντα στο σπίτι κύλησαν ομαλά την πρώτη ημέρα.

Η συνέντευξη του Μπαμπά

Πέντε μέρες νωρίτερα...
"Λοιπόν κύριε Waldo, τι σημαντικό θέλατε να μου πείτε...; Γιατί ζητήσατε αυτή την συνέντευξη;"
"Αρχικά, θέλω να μου υποσχεθείτε ότι αυτή η ιστορία θα φτάσει σε ανώτερους Marines, άλλου νησιού, χωρίς να αποκαλυφθεί το όνομα μου... Επέλεξα εσάς γιατί δεν θα τολμήσει κάποιος να αγγίξει έναν δημοσιογράφο σαν εσάς. Επίσης, θέλω να μου υποσχεθείτε ότι αν πάθω κάτι, θα προστατέψετε τα παιδιά μου."
"Το πρώτο εννοείται. Με προσβάλλετε πιστεύοντας το αντίθετο. Το δεύτερο δεν είναι δουλειά μου, ούτε υποχρέωση μου."
"Δεν καταλάβατε, κάντε το υποχρέωση σας αλλιώς δεν έχει συνέντευξη. Η οποία αφορά κάποιο "αγαπητό" σας πρόσωπο..."
"Μην μου πεις... Τον Commander Watson;" είπε τρίζοντας τα δόντια...
"Μου υπόσχεστε;"
"...υπόσχομαι."

"Το περιστατικό έγινε 10 χρόνια πριν, στο Micqueot. Νέος Marine εγώ, Ensign ο Watson... Στο νησί η ατμόσφαιρα ήταν εκρηκτική. Ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να ξεκινήσουν μάχες μεταξύ των φιλομαρινικών και των αντιμαρινικών. Αυτή την τροπή την απέτρεπε ένας άνθρωπος. Ένας Marine ονόματι Dante. Ήταν ένας δίκαιος και έξυπνος άνθρωπος, μα κυρίως αγαπητός στο 100% του απλού λαού... Είχε οικογένεια λίγο έξω από την πόλη και στην πόλη ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο αντιφρονούντων στρατοπέδων, ο μόνος ο οποίος καλούσε τους αντιπάλους σε διάλογο για εύρεση μέσης λύσης. Και θα τα κατάφερνε... Αν δεν ήμασταν εμείς στην μέση και τα κεφάλια που μας έστειλαν εκεί επειδή θίγονταν τα συμφέροντα τους..."
Εκείνη την στιγμή πνίγηκα... Ο λαιμός μου συσπάστηκε... Είδα αίμα, είδα δάκρυα, είδα πτώματα, μαχαιριές, πυροβολισμούς και αυτά δεν ήταν τίποτα... Είδα το παιδί, είδα τον Harry και την Rem...
Καφεκίτρινα υγρά πλημμύρισαν την στοματική μου κοιλότητα και βρήκαν έξοδο από την μύτη μου και το στόμα μου αφήνοντας μου μια ξινίλα και μια γεύση κρεμμυδιού... Κομμάτια από το κρέας που έφαγα το μεσημέρι, καθώς και λιωμένη ντομάτα κείτονταν στο πάτωμα... Στην προσπάθεια μου να σώσω λίγο την κατάσταση...
"...χεμ...μήπως σας βρίσκεται μια οδοντογλυφίδα και ένα καλαμάκι;"

Κάποια καθαριότητα μετά...
"Είστε εντάξει, να συνεχίζουμε;..."
"Ναι, ναι, συγνώμη για πριν... Λοιπόν... Για να μην μακρηγορώ, άλλωστε δεν είμαι καλός στην αφήγηση όπως πολλές φορές έχουν παρατηρήσει αθώα τα παιδιά μου, πήγαμε στο σπίτι του Dante, καθ'υπόδειξη του Watson (ο οποίος ακόμη δεν ξέρω από ποιον είχε εντολές) και σφαγιάσαμε αυτόν και την οικογένεια του. Και όταν λέω σφαγιάσαμε, εννοώ, τον δέσαμε, βιάσαμε την γυναίκα του κόβωντας της ταυτόχρονα το δέρμα σε διάφορα σημεία ή ακόμη και άκρα... Την βιάσαμε όχι μόνο με μέρη μας, αλλά και με λεπίδες... Μέχρι που της κόψαμε τον λαιμό, πιτσιλώντας το ελάχιστο αίμα που της είχε απομείνει στο πρόσωπο του Dante, τον οποίον σημειωτέον τον αναγκάσαμε να κοιτάζει όλη την ώρα... Μετά βιάσαμε το παιδί... Μόνο με τα μέλη μας, επανειλημμένως, πάλι μπροστά του, και του κόψαμε τον λαιμό... Ύστερα, ότι είχε απομείνει από αυτόν, από τον Dante, ένα σιωπηλό κουφάρι παραφροσύνης, με μάτια να κοιτούν το κενό, το κάψαμε σε κάθε σπιθαμή του δέρματος του. Για να φανταστείς πόσο μακρυά είχε χαθεί ο νους του, δεν έβγαλε κιχ όση ώρα τον καίγαμε. Και τον αφήσαμε εκεί ζωντανό, σωματικά, Καμένο μεν, ζωντανό αν του παρέχονταν πρώτες βοήθειες δε. Την συνέχεια την ξέρεις. Διαταραχές στο νησί, οι μεν νόμιζαν ότι οι δε το έκαναν και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι σήμερα... Τέλος, να ξεκαθαρίσω ότι δεν θέλω να με βγάλεις από την ιστορία όταν την πεις στους ανώτερους. Φταίω και πρέπει να τιμωρηθώ. Παρόλο που χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό, δεν είχα ενεργό ρόλο στις παραπάνω ακρότητες, όμως από την στιγμή που δεν απέτρεψα τα γενόμενα, είμαι το ίδιο υπεύθυνος εφόσον ήμουν παρόν..."

Η ιστορία της Νταντάς

"Πριν κοιμηθούμε μπορείς να μας πεις μια ιστορία...; Ο μπαμπάς πάντα μας λέει..."
"Άντε ξαπλώστε, θα σας πω μια ιστορία που μου είπε ένας Marine όταν ήμουν στην ηλικία σας, στα 11 μου χρόνια...
Ήταν μέσα στους καλύτερους Marine των χρόνων του, στο νησί του. Ύστερα από μια επιτυχημένη σύλληψη πειρατών που προσπάθησαν να λεηλατήσουν ένα χωριό στο νησί του, τον επιβράβευσαν με ένα Φρούτο του Σατανά. Αυτό το Φρούτο κάνει τον άνθρωπο που το φάει..."
"Ξέρουμε, ξέρουμε, μας έχει πει ο μπαμπάς, δίνει υπεράνθρωπη δύναμη..."
"Ξέρετε την δική σας αλήθεια. Στο νησί του Marine αυτού, όποιος το φάει πιστεύεται ότι γίνεται δαιμονισμένος. Το να φας φρούτο είναι μεγάλη ντροπή και ατίμωση και αν δεν σε σκοτώσουν θα σε εξορίσουν σίγουρα. Για αυτό και αυτός, μεγαλωμένος στο νησί αυτό, δεν το έφαγε παρά το έβαλε σε ένα μέρος μήπως το πουλήσει στο μέλλον..."

"Αυτός ο Marine είχε γυναίκα και παιδί. Σαν Marine ήταν δίκαιος και αγαπητός σε όλο το λαό του νησιού του, ανεξαρτήτως διαφορών μεταξύ του λαού. Μια μέρα όμως, άλλοι Marines, συνάδελφοι του, το βρήκαν στο σπίτι. Το έδεσαν και τον ανάγκασαν να βλέπει τον βιασμό και την δολοφονία της γυναίκας του και του παιδιού του. Το ανάγκασαν, τον έκαψαν από μέσα... Και μετά τον έκαψαν και από έξω... Και τον άφησαν εκεί. Κενό. Νεκρό. Την ιστορία μου την είπε έπειτα. Καμένος σε όλο του το κορμί."
"Ο μπαμπάς λέει ότι οι Marines είναι η δικαιοσύνη. Αποκλείεται να το έκαναν αυτό..." είπαν τα παιδιά με μια φωνή
"Ο μπαμπάς σας έχει άδικο. Δεν υπάρχει δίκαιη ομάδα ανθρώπων, μόνο δίκαιοι άνθρωποι. Η μονάδα. Δεν μπορείς να πεις ότι όλοι οι Marines είναι δίκαιοι, ούτε οι Ιερείς, ούτε οι Επαναστάτες, ούτε καν οι Δικαστές, υπέρμαχοι της Δικαιοσύνης. Υπάρχουν δίκαιοι άνθρωποι που πολεμούν για την δικαιοσύνη μέσα στις ανωτέρω, και όχι μόνο, ομάδες. Όμως καμιά ομάδα δεν είναι δίκαιη..."

Η αποστολή του Watson

"Λοιπόν Waldo, έλα μαζί μας, στο δάσος έχουμε πληροφορίες ότι υπάρχουν πειρατές...Λένε ότι στο κολπίσκο στην άλλη πλευρά του νησιού είναι ένα καράβι σε σχήμα ανανά, γεμάτος Ασιάτες... Και Waldo, ποιος ζει στην θάλασσα σε ανανά;"
"Ο Μπομπ Σφουγγαράκης"
"Κίτρινος είναι και είναι μπελάς;"
"Ο Μπομπ Σφουγγαράκης"
"Πάρε ένα ψάρι και πάμε κοντά..."
"Teleus έλα μαζί, ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Αυτός ο περιβόητος πειρατής ήρθε στο νησί μας; Γιατί;"
"Θα σου πω σε λίγο..."
Μπαίνοντας βαθιά στο δάσος, σε ένα ξέφωτο, ο Waldo είδε κάτι που δεν ήθελε να δει ούτε στα χειρότερα του όνειρα...
"...Waldo, βοήθεια, έκαψαν όλο μου το σώμα..."
"Waldo, τι δουλειά έχει στο νησί μας αυτός ο δημοσιογράφος;"
Πριν απαντήσει, πίσω του είδε έναν Marine να κόβει τον λαιμό του Teleus αφήνοντας έναν πίδακα αίματος....

"Γιατί τον σκοτώσατε αυτόν; Ένα παιδί είναι μόνο..."
"Είναι πολύ κοντά σου, μπορεί να ξέρει πολλά... Όπως ο φίλος μας ο καμένος εδώ... Σκοτώστε τον..."
Τράβηξαν από τα μαλλιά το κεφάλι του δημοσιογράφου πίσω και από το ορθάνοιχτο στόμα του έχωσαν μέσα για μέσα ένα σπαθί... Φτύνοντας αίμα πέθαινε βασανισμένος αργά αργά...
"Κρίμα Waldo, νόμιζα ήμασταν στην ίδια ομάδα..."
"Ήμασταν, αλλά δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη πλέον... Και ακόμη χειρότερα τα..."
Σταμάτησε ξέροντας ότι δεν έπρεπε να τα θυμήσει...
"...τα παιδιά σου; Μην ανησυχείς, δεν τα έχω ξεχάσει, έχουν σειρά μετά... Κρίμα που δεν θα είσαι εκεί να δεις πόσο καλά θα περάσουν μαζί μας τα τυφλά σου μούλικα... Όπως άλλωστε πέρασε και η γυναίκα σου..."
"Τι πράγμα; Αφού πειρατές...."
"Ναι, πειρατές έδειξε η έρευνα που ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ έκανα..."

Οι Marines (μια ομάδα 8 ατόμων) με επόπτη στα μετόπισθεν τον Watson, βρίσκονταν έξω από το σπίτι του Waldo έτοιμοι να μπουν μέσα να αποδώσουν "δικαιοσύνη". Όταν ξαφνικά ένα βέλος καρφώθηκε στους 2 μπροστινούς καρφώνοντας στον μπροστινό στο κεφάλι και τον δεύτερο στον λαιμό, κάνοντας τους να πέσουν σαν σουβλάκι... Όλοι κοίταξαν ψηλά προς στο μέρος από όπου ήρθε το βέλος και είδαν έναν τύπο με πράσινο μανδύα να πέφτει από την σκεπή κρατώντας ένα μικρό σπαθί και μια βαλλίστρα. Άρχισαν να του επιτίθονται με λεπίδες, γιατί τα όπλα τα άφησαν στην βάση, δεν ήθελαν να κάνουν βρωμοδουλειές με πυροβόλα όπλα, κάνουν φασαρία... Ο πρασινοντυμένος τύπος άρχισε να αποκρούει τα χτυπήματα και με την βαλλίστρα να βάζει καλά στο μυαλό ενός Marine το ποιος είναι το αφεντικό (και ένα βέλος). Στριφογυρίζοντας έκοβε κάποιους από τους αντιπάλους του και κάποιους καθόλου. Σαν από τύχη πολλά χτυπήματα των αντιπάλων κατέληγαν στα χρυσά προστατευτικά των χεριών του και του θώρακα του... Στο τέλος, είχαν μείνει αυτός και 2 Marines, όλοι τους ακίνητοι.
"Εσάς δεν σας χρειάζομαι, μόνο αυτόν...", είπε δείχνοντας τον Watson...
Οι 2 τους τράπηκαν σε φυγή...

"Ποιος είσαι;", είπε φτύνοντας ο Watson...
"Δεν θα πειράξεις τα παιδιά μου...", είπε ο τύπος...
"Χαχαχαχαχα...Μην μου το παίζεις Waldo..."
Είπε βγάζοντας από τον σάκο που κρατούσε ένα κεφάλι που έσταζε αίμα...
"Άξιζε την προσπάθεια... Δεν κρατήθηκες να μην τον σκοτώσεις... Κι άλλα παιδιά άφησες ορφανά..."
"Όχι για πολύ... Σύντομα θα περάσω καλά μαζί τους και θα τελειώσω την μίζερη ζωή τους και όλα αυτά μπροστά στα μάτια του πατέρα τους... Έστω του άψυχου κεφαλιού του, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω..."
Ένα βέλος κατευθύνθηκε προς το κεφάλι του, το οποίο και έπιασε... Μια πράσινη σκιά ήταν χαμηλά του έτοιμη να καρφώσει το σπαθί της στην κοιλιακή του χώρα αν δεν έκανε ένα γρήγορο βήμα προς τα πίσω...

Πετάχτηκε άμεσα προς την απέναντι πλευρά, προς το σπίτι. Γύρισε προς τον μυστικοπαθή τύπο με τον πράσινο μανδύα και κουκούλα...
"Τι νομίζεις ότι είσαι; Τιμωρός; Προστάτης των αδυνάτων; Ο νόμος; Ο μόνος νόμος, η δικαιοσύνη, είμαι εγώ. Όλοι σας πρέπει να με προσκυνάτε, όλοι σας. Ότι λέω να το εκτελείτε..."
"Δεν νομίζεις ότι πρέπει να σταματήσουμε να λέμε ψέματα μεταξύ μας; Ποιανού τις εντολές εκτελείς; Ποιος σου είπε να σκοτώσεις τον Dante πριν 10 χρόνια;"
"Που τον ξέρεις τον Dante; Πώς ξέρεις ότι τον σκοτώσαμε εμείς; Ποιος είσαι;"
"Ποια, θες να πεις..."
Έβγαλε την κουκούλα, δείχνοντας τα ξανθά μαλλιά της με μια ροζ ανταύγεια, το Punk στυλ της με τα σκουλαρίκια στο πρόσωπο... και μια ουλή... Ένα κόψιμο στον λαιμό από την μια άκρη ως την άλλη...
"Το κοριτσάκι; Η κόρη του; Πώς;... Σε σκοτώσαμε..."
"Παραλίγο... Σώθηκα... Εσύ όμως όχι..."
Αίμα βγήκε από το στόμα του Watson... Πολύ αίμα...

Ο Watson σωριάστηκε στο έδαφος με το βλέμμα του προς την πόρτα του σπιτιού... Όπου είδε δυο σκιές, μια μαύρη και μια λευκή. Η λευκή να κρατά ένα αιματοβαμμένο τσεκούρι, διπλό, με μυτερές άκρες και η μαύρη 2 αιματοβαμμένα Sai...
"Πες μου τον εντολέα σου..."
Είπε τρέχοντας στον Watson η πρασινοντυμένη κοπέλα, η νταντά των παιδιών....
"Πες μου, πες μου, πες μου..."
"Ποτέ..."
Είπε ο καρκίνος των Marines, το βδέλυγμα που χρησιμοποιεί το όνομα της δικαιοσύνης και το μιάνει... Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Το τελευταίο καυσαέριο αυτού του σάπιου κορμιού του...
Τα παιδιά, το άσπρο και το μαύρο, το Γιν και το Γιανγκ, πήγαν στο κεφάλι του πατέρα τους, το αγκάλιασαν και έκλαψαν αγγίζοντας το.
"Βλέπετε;", ήταν η εύστοχη μα συνάμα άτοπη, ασύγχρονη και κυρίως αναπάντητη ερώτηση της Poty...

Η αλήθεια της Νταντάς.

Τρεις σκιές, κάθονται πάνω από 2 τάφους. Έναν παλιό και έναν φρέσκο. Η αγαθότητα, η εκδίκηση και η ελπίδα. Λευκό, μαύρο και πράσινο.
"Ειλικρινά λυπάμαι που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι για... για τον πατέρα σας..."
Μια έντονη εκπνοή ακούστηκε και ένα τρίξιμο δοντιών...
"Πρέπει... Θέλω να σας πω μια ιστορία. Πλήρη και ξεκάθαρη ιστορία. Την δική μου Ιστορία. Σας ενδιαφέρει;"
Πήγαν με αργό συρτό βήμα προς το σπίτι, τα παιδιά σχεδόν αυτόματα, έχοντας το κεφάλι στραμμένο χαμηλά και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τι γίνεται γύρω τους. Η Poty τους έβαλε στα κρεβάτια αφού πρώτα τους έβαλε κάτι να φάνε... Και έπειτα κάθισε κοντά τους και άρχισε να λέει την ιστορία της. Σε δυο παιδιά στραμμένα με την πλάτη τους προς αυτήν, χωρίς να έχουν βγάλει κιχ από την καταραμένη ώρα...

Πριν 21 χρόνια σε ένα χωριό του Micqueot, σε μια όμορφη μα μικρή καλύβα, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Ο πατέρας της ένας νέος Marine. Η μητέρα της, ζωγράφος. Της έδωσαν ένα περίεργο όνομα. Potidaea. Poty εν συντομία.

Το μέλλον της έμελλε να είναι σκληρό. Όπως και εσάς τρόπον τινά. Ένα χρόνο μετά την γέννηση της, ένα πρωινό...

"Magda (η μητέρα), πηγαίνω στην πόλη για ψώνια. Κυρίως για φρούτα για την μικρή, μας έχουν τελειώσει εδώ και μέρες..."
Σιωπή... Μόνο ο γδούπος μια πόρτας που κλείνει...

"Potidaea, είσαι πανέμορφο μικρό κοριτσάκι, κάνε ααα να σου δώσω φρουτόκρεμα..."
Στην πρώτη κουταλιά το μωρό άρχισε να κλαίει και να χτυπιέται... Να χτυπιέται τόσο που έπεσε από τα χέρια της μητέρας της μαζί με το πιάτο φρουτόκρεμας και χτύπησε με γδούπο στο πάτωμα...

Αίματα απλώθηκαν στο ξύλινο πάτωμα και το μωρό σπαρταρούσε βγάζοντας άναρθρες κραυγές... Η μάνα βγήκε τρέχοντας και ουρλιάζοντας έξω από το σπίτι για το σπίτι του γιατρού του χωριού... Λίγες στιγμές μόνο έκανε να γυρίσει πίσω σε έξαλλη και εκτός εαυτού κατάσταση για να δει έναν μαυροντυμένο τύπο καθισμένο δίπλα στο παιδί της, να το έχει αγκαλιά και να το ηρεμεί, μην έχοντας αυτό τίποτα που να δηλώνει το σοβαρό και πιθανόν θανάσιμο χτύπημα που δέχτηκε την άτυχη εκείνη ώρα...

Κλαίγοντας η γυναίκα μα παγωμένη από το σοκ, τρέμοντας όμως από την ανικανότητα της ως μάνα (πράγμα παράλογο γιατί όλοι μπορεί να έχουν μια άτυχη στιγμή), κοίταζε τον τύπο, φορούσε μανδύα, κουκούλα και μάσκα. Μάσκα κατάμαυρη. Την πλησίασε και της έβαλε το μωρό στην αγκαλιά...
"Σε ευχαριστώ, ποιος είσαι, τι μπορώ να σου δώσω για αυτό που έκανες; Δεν με νοιάζει πως το έκανες, σε ευχαριστώ που το έκανες!"
"Σε 10 χρόνια θα έρθω να πάρω την αμοιβή μου...Τώρα δεν έχεις τίποτα να μου δώσεις!"

"10 χρόνια περάσαν ήρεμα. Σχετικά γρήγορα... Όταν μια μέρα, μια ομάδα Marines ήρθε και χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας... Άνοιξε η μητέρα μου... Όρμησαν μέσα και μας έβγαλαν και τους 3 έξω... Ο πατέρας μου αντιστάθηκε αλλά ήταν πολλοί. 8 συγκεκριμένα, ανάμεσα τους ο Watson και ο... o Waldo, o πατέρας σας. Αρχικά, βίασαν, βασάνισαν και τεμάχισαν την μητέρα μου, ο πατέρας σας απλά κοίταζε. Και ο πατέρας μου κοίταζε, τον ανάγκασαν να κοιτάζει κρατώντας τον ανήμπορο να αντιδράσει... Έπειτα ήρθε η σειρά μου, στην ηλικία σας... Με βίασαν οι 5 από αυτούς... Και έπειτα μου κόψαν τον λαιμό. Δεν θυμάμαι τίποτα μετά, όμως ξέρω, έμαθα. Ξύπνησα μετά, γιατρεμένη από έναν μαυροντυμένο μασκοφόρο τύπο. Με τον πατέρα μου δίπλα νεκρό. Και με τον λαιμό μου σαν να μην κόπηκε ποτέ.... Τον ρώτησα, πώς το έκανε αυτό, πώς είμαι ζωντανή, ποιος είναι... Όμως, το μόνο που έκανε ήταν να σηκωθεί, να πάρει τα πτώματα το γονιών μου και να πάει να τα θάψει, καλώντας με με ένα νεύμα κοντά του..."

"10 χρόνια πέρασα με αυτόν τον άνθρωπο, με εκπαίδευσε, με έκανε αυτό που είμαι... Γιατί; Μα φυσικά για δικούς του σκοπούς, που δεν χρειάζεται να μάθετε... Όμως εγώ είχα τον δικό μου σκοπό... Εκδίκηση, Θάνατος... Και τα κατάφερα... Έπρεπε να πεθάνουν όλοι... Όλοι όσοι με βασάνισαν... Και ο πατέρας σας δ..."
Αμέσως τα παιδιά πετάχτηκαν και χίμηξαν πάνω της αγριεμένα...
Με μια λαβή στο καθένα τα ακινητοποίησε κάνοντας τα και τα δύο κουβάρι σε ένα κρεβάτι...
"Τι προσπαθείτε να κάνετε; Είμαι δυνατή... Και θα γίνετε και εσείς αν έρθετε μαζί μου... Έχω δύναμη και μάλιστα μια ιδιαίτερη δύναμη... Έχω φάει φρούτο του Διαβόλου. Είμαι δαιμονισμένη, καταραμένη, κατατρεγμένη από το νησί μου, εξόριστη. Αυτή η φρουτόκρεμα που μου έδωσε η μαμά μου όταν ήμουν μικρή ήταν επιβράβευση του πατέρα μου ως Marine, και τιμωρία για μένα..."
"Άφησε μας, μακάρι να σε τιμωρήσει ο Ιππότης..."
"Ο Ιππότης είπες;;; Χαχαχαχαχαχα..."

"Άσε με να σου πω άλλη μια ιστορία. Χρόνια μετά εκπαίδευσης μου με τον μυστηριώδη τύπο, γύρισα στο σπίτι των γονιών μου για να συλλέξω κυρίως πληροφορίες. Όμως, ένας παιδικός μου φίλος, με αναγνώρισε και τρέχοντας πήγε για το χωριό φωνάζοντας... Τον κυνήγησα να τον κάνω να σωπάσει γιατί θα με κατέστρεφε, βλέπετε στο νησί μου οι δαιμονισμένοι είναι καταδικασμένοι το καλύτερο σε εξορία, αλλιώς θάνατο. Τον φίλο μου τον έφτασα και μάλιστα τον σκότωσα. Ευτυχώς, ο ψευδός αυτός φίλος μου είχε αποκτήσει εξουσία και ενώ όλοι γνώριζαν ότι ήταν παιδόφιλος και παιδεραστής, κανείς δεν τον τιμωρούσε... Τον φοβόντουσαν... Έτσι, ενώ αυτός φώναζε "H Poty, η Poty", οι κάτοικοι του χωριού άκουγαν "Ιππότηθ, ιππότηθ". Εξ ού και το παρατσούκλι μου καθώς και η φήμη μου ως τιμωρός και προστάτης..."
"Οπότε τζάμπα ελπίζετε για σωτηρία από εμένα που θέλω να σας βοηθήσω..."
Ο μονόλογος αυτός τελείωσε με 2 χτυπήματα στους σβέρκους των παιδιών και αφημένα απαλά στα κρεβάτια τους, λιπόθυμα να απολαύσουν τον υπνάκο τους...
Και η πράσινη σκιά από πάνω τους να χρησιμοποιεί την καταραμένη δύναμη της...

Όνομα Χαρακτήρα:drown
Παράταξη:civilian
Bounty:-
Story of the month:yes!!!
Φήμη:3
Beli:10500
Βαθμολογία:9.5/10
Παρατηρήσεις:
πολύ καλή ιστορία!! μου άρεσε πάρα πολυ... η όλη mindfuck φάση και οι ανατροπές με ξετρέλαναν. ήθελα να διαβάσω και άλλο και δεν βλέπω την ώρα για την συνέχεια.
λοιπόν , το τρικ που έκανες με την ιστορία δικαιολογώντας το πως πήρες το φρούτο -τόσο απλά ενώ παράλληλα είναι εφικτό δεν μου άρεσε και τόσο πολύ και για αυτό σου έβαλα 9.5 αλλά λόγω του τρόπου που το εξήγησες είναι δικό σου!!
μπορείς να διαλέξεις το φρούτο σου!

προστέθηκαν τα βραβεία afro

» [Αρχή-Φρούτο] Treasure Hunt!![Τέλος-Φρούτο]
» [Αρχή-Φρούτο]The Quest[Τέλος-Φρούτο]
» [Τέλος-Φρούτο] Trouble
» [Τέλος-Φρούτο]Προβλήματα
» [Φρούτο] (Τέλος) 48 Hours