[Τέλος]Mr Bel knows..

Σπόιλερ:

Όταν χτύπησε η πόρτα ήταν ήδη αργά, είχε πια βραδιάσει και οι πιο πολλοί κάπου τώρα θα έπαιρναν το δείπνο τους στο τραπέζι. Θα συζητούσαν για την μέρα τους, για όσα απλά συνέβησαν στη ζωή τους, για εκείνα που επιθυμούν και δεν έχουν ή για αυτά που επιθυμούν και έχουν οι άλλοι. Η Yomiko όμως ήταν  μόνη, χρόνια τώρα έμενε εδώ, μαζί με τα βιβλία της, σε μια ζωή που πολλοί θα λεγαν ασκητική . Μα καθόλου εκείνη δεν την ένοιαζε, είχε αγνοήσει ήδη τις συμβουλές των γονιών της, τις προτροπές των φίλων, τα λόγια που λεγαν στην γειτονιά για κείνη, αυτή πήρε το δρόμο της αφήνοντας τα  όλα πίσω γιατί ήθελε να φυλάξει τον θησαυρό της.  Εκείνα τα βιβλία σήμαιναν πολλά γι' αυτήν, ήταν η ευτυχία της, η παρέα της, η ζωή της σε αυτό τον έρημο τόπο. Σηκώθηκε λοιπόν  για να ανοίξει την πόρτα, γιατί αν και δεν περίμενε κανένα είχε κάπου κάπου επισκέπτες. Ερχόντουσαν και εκείνοι για να δουν το θησαυρό της, για να μάθουν, να γίνουν σοφότεροι και κείνη ήταν εκεί για να τους καθοδηγεί στον κόσμο που στέγαζε στα ράφια της.

Μπροστά της στέκονταν ένα άντρας, νεαρός, λεπτός και ξανθός, με ένα περίεργο καπέλο. Ο ξένος χαμογέλασε και χωρίς να πει λέξη μπήκε στο σπίτι και αραδιάστηκε φαρδύς πλατύς πάνω στην πολυθρόνα  της δίπλα στην φωτιά. Εκείνη τον ακολούθησε και κάθισε απέναντι του. Τα πρώτα λεπτά πέρασαν χωρίς να πει κανείς κουβέντα. Εκείνη δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνική και δεν είχε να πει κάτι, μα περίμενε να της συστηθεί εκείνος, αφού είχε διακόψει το βράδυ της τόσο άγαρμπα, μα αυτός δεν είπε λέξη. Ήτα λίγο απεριποίητος, αξύριστος, με σκονισμένα ρούχα και φθαρμένα σανδάλια, δεν ήταν πολύ ψηλός, ουτε πολύ γυμνασμένος και το μόνο που κουβαλούσε ήταν ένα όμορφο σκαλιστό μπαστούνι. Δεν έμοιαζε να θέλει φασαρίες, μα ακόμα και αν ήταν αλλιώς δεν θα αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα, έτσι ηρέμησε κι αυτή, χώθηκε μέσα στα μαξιλάρια του καναπέ βγάζοντας μια πνοή ανακούφισης..

Ξαφνικά ο ξένος σήκωσε τα μάτια του έτσι που τα βλέμματα τος συναντήθηκαν για πολλή ώρα. Είχε κάτι περίεργο το βλέμμα του σαν να χανόσουν μέσα του, διερευνητικό ώστε να τρυπά στις πιο σκοτεινές γωνιές του μυαλού σου, σκοτεινό σαν να καθόσουν για λίγο τη σκιά, μα και γλυκό σαν το βλέμμα του πατέρα που βλέπει το παιδί του να μεγαλώνει! Ήταν σίγουρα περίεργο το βλέμμα του, ίσως να το κανε επίτηδες κιόλας για να την σαγηνεύσει και να πλαγιάσει μαζί της το βράδυ, πράγμα που δεν της φαίνονταν τόσο κακή ιδέα, αφού πολλές φορές αν κάποιος από τους ταξιδιώτες ήταν του γούστου της θα μοιραζόταν μαζί του ακόμη και το κρεββάτι της. Όπως και να χε όμως το πράγμα, τούτος εδώ δεν έμοιαζε πολύ φυσιολογικός, δεν είχε πει μια κουβέντα, δεν είχε κοιτάξει γύρω του, απλά κάθισε στον καναπέ της και λίγο λίγο αναρωτιόταν αν ο δυστυχής ήταν στα καλά του. Ύστερα εκείνος άναψε ένα τσιγάρο και στράφηκε ολόκληρος προς την μεριά της.

- Λοιπόν Yomiko, δεν είναι μια πολύ όμορφη βραδιά απόψε;

Ήξερε το όνομά της! Πως το ήξερε αυτό; Και μπήκε στο σπίτι της απλά για να σχολιάσει την βραδιά!! Κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ. Το ήξερε, κανείς δεν μπορούσε να την ξεγελάσει! Δεν ήταν πια κοριτσάκι, είχε δει δεκάδες πειρατές, είχε μιλήσει με άντρες επικίνδυνους, είχε γνωρίσει γυναίκες πανούργες και σοφές, κανείς δεν θα ερχόταν στα μέρη της έτσι απλά κι αυτός δεν ήταν εξαίρεση!

- Βρίσκεις; Είναι σίγουρα μια ξάστερη βραδιά μα γιατί να είναι όμορφη; Έχει κάτι το ιδιαίτερο;

-Ω μα είναι σίγουρα ξεχωριστή! Κάθε βραδιά είναι ξεχωριστή ακόμα και αν είναι ίδια με τη χθεσινή! Μα η σημερινή είναι και όμορφη! Δηλαδή θα γίνει ακόμη πιο όμορφη!
- Και γιατί αυτό;  Κάτι δεν της πήγαινε καλά με αυτόν τον άντρα. Μίλαγε περίεργα, λες και ήταν τρελός μα το βλέμμα του είχε μια λάμψη που φανέρωνε πως είχε κοφτερό μυαλό. Αποφάσισε λοιπόν να πάει με τα νερά του για λίγο ακόμη , τόσο ώστε τα πράγματα να μείνουν ήρεμα και ακίνδυνα.
- Μα είναι το αντάμωμα μας που την κάνει έτσι όμορφη!
- Το αντάμωμά μας; Εννοείς η γνωριμία μας μάλλον, γιατί ποτέ δεν σε ξανάδα, ούτε μου θυμίζεις κάποιον γνωστό.
- Πωπω! που πήγαν οι τρόποι μου! Με συγχωρείς, βλέπεις είμαι από πολύ μακριά και μερικές φορές ξεχνώ τα έθιμα σας!  Λέγομαι Sebastian M. και χάρηκα πολύ για την γνωριμία μας Yomiko!  
- Βλέπω ξέρεις το όνομα μου, ενώ εγώ μόλις έμαθα το δικό σου; Πως έγινε αυτό; Είπες έρχεσαι απο μακριά μα  ποια χώρα είναι εκείνη που οι άνθρωποι δεν συστήνονται όταν συναντιούνται; Σε ποια χώρα μπαίνει κανείς σε ξένο σπίτι χωρίς να ζητήσει την άδεια του νοικοκύρη; Χωρίς να πει το λόγο;
- Δεν νομίζεις πως με πήρες λίγο από τη μύτη δεσποινίς μου; Σου υπόσχομαι ότι θα απαντήσω σε όλα όσα θες. Μα πριν από αυτό τι θα έλεγες για λίγο τσάι; Υποθέτω ότι κάθε επισκέπτης δικαιούται ένα φίλεμα!

Η Yomiko σηκώθηκε απρόθυμα για να φτιάξει λίγο τσάι για τον ξένο. Δεν ήταν κακή η ιδέα του, έτσι κι αλλιώς αυτή την ώρα συνήθιζε να πίνει κι εκείνη το δικό της. Πήγε λοιπόν στην κουζίνα για να βράσει νερό κι ύστερα πήρε ένα μάτσο τσάι, το έδεσε με ένα ύφασμα και το βύθισε μέσα στο καυτό νερό. Λίγα λεπτά αργότερα, ήταν πάλι πίσω στο σαλόνι της , με τον Sebastian να απολαμβάνει τη φωτιά της.

- Λοιπόν έχει πολλά βιβλία βλέπω!! Είναι πολλά για να ναι δικά σου! Πιο πολλά από όσα φτάνει μια ζωή για να μαζέψει κανείς!
- Μα ναι, αυτό εδώ το νησί ήταν κάποτε το νησί της γνώσης! Εδώ βρίσκαν στέγη σπουδαίοι σοφοί, ρήτορες και επιστήμονες! Εδώ ήταν αλήθεια το λίκνο της ανθρωπότητας, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης ήταν κάποτε κρυμμένη στα βιβλία αυτού του τόπου. Μα χάθηκαν πολλά..
- Ναι, κάτι έχω στο νού μου... Χάθηκαν πολλά τότε μονομιάς και γίναμε όλοι πιο φτωχοί μα αυτά ας τα αφήσουμε για αργότερα. Λοιπόν εσύ από ότι καταλαβαίνω μένεις εδώ μόνη σου ε; Και θα σαι χρόνια εδώ ε;
- Είμαι ο φρουρός αυτής της γνώσης που απόμεινε από τότε! Ναι, είμαι μόνη μου εδώ αρκετά χρόνια τώρα μα καθόλου δεν λυπάμαι γιατί έχω τα βιβλία μου για παρέα!
- Α! Είναι σπουδαία παρέα τα βιβλία! Έχεις καλή μου δεκάδες φίλους λοιπόν! Μα είσαι νεαρή όπως βλέπω. Πόσα χρόνια είσαι σε αυτό τον τόπο;
- Χμμ.. Ίσως να ναι δέκα. Ίσως και λίγο παραπάνω..
- Μα είναι πολύς καιρός αυτός δεσποινίς μου! Πρέπει να φτασες εδώ μικρό κορίτσι!
- Ναι , ήμουν μικρή μα μεγάλωσα και ωρίμασα μέσα από τα βιβλία μου, τράφηκα από τη γνώση τους και έμαθα πολλά, τόσα που μια ζωή γεμάτη με ταξίδια δε φτάνει για να μάθει κανείς!
- Μπορεί να ναι κι έτσι! Αν και δυσκολεύομαι να το πιστέψω... είναι δύσκολο να ζει κανείς μέσα απ τα μάτια άλλου!
- Ρώταμε λοιπόν τι θες να μάθεις;; Τι ξέρεις καλύτερα απο μένα και τι μπορείς να μου πεις που σε αυτά τα βιβλία δεν υπάρχει!
- Ω! Μα είναι τόσο όμορφη αυτή η βραδιά! Μου θυμίζει κάποια άλλη όμορφη νύχτα που είχα περάσει μέ ένα φίλο στο Torino Kingdom!
- Xμμμ.. Το Torino Kingdom. Είναι ένα σχεδόν ακατοίκητο νησί στην South blue! έχει και πλούσια βλάστηση αν δεν κάνω λάθος..

-Βέβαια και έχει! Πρέπει να δεις αυτά τα δέντρα! Είναι τόσο μεγάλα, που σχεδόν..
- Κρύβουν τον ήλιο!! Αυτό δεν θα λεγες; Ναι είναι πολύ μεγάλα, κάποια είναι ψηλότερα από 20 μέτρα! Μα είναι κι επικίνδυνα, ανάμεσα τους υπάρχουν πολλοί δηλητηριώδεις καρποί ακόμα και σαρκοφάγα φυτά λέγεται ότι υπάρχουν! Μάλιστα αυτά λέει είναι κίτρινα και όμορφα, σε αιχμαλωτίζουν με το μεθυστικό τους άρωμα, σε τραβάν πάνω τους, θες να τα αγγίξεις, να τα μυρίσεις και τότε είναι πια αργά! Όχι εκείνα τα φυτά φίλε μου δεν τρώνε απλά μύγες! Θα χανε ίσως το κεφάλι σου αν τα μύριζες, μα για να σαι εδώ μάλλον στάθηκες τυχερός! Και δεν είναι μόνο τα φυτά ε; Το νησί έχει και μια φυλή ιθαγενών! Μα δεν είναι και πολύ έξυπνοι, όχι τουλάχιστον όπως το εννοούμε εμείς ε; Μπορεί να μην είναι πολύ κοινωνικοί αλλά σίγουρα έχουν αρκετά χαρίσματα! Είναι καλοί οπλουργοί και μηχανικοί ενώ λέγεται ότι στο νησί υπάρχει μια αρκετά μεγάλη βιβλιοθήκη!! Μάλιστα είναι σκαλισμένη στον κορμό ενός μεγάλου δέντρου! Χμμ.. αν δεν κάνω λάθος το νησί έχει και ένα σπάνιο είδος γιγαντιαίων πτηνών! Μοιάζουν με τεράστιο αετό, το μέγεθός τους είναι τόσο μεγάλο που προκαλεί δέος στο ανθρώπινο μάτι, έχουν ένα μεγάλο και μυτερό ράμφος, ενώ τα πόδια τους είναι μεγάλα και γαμψά, το άνοιγμα των φτερών τους έχει διάμετρο τόσο μεγάλη που σαν περνάνε από πάνω σου νομίζεις πως έτσι απότομα κάτι κάλυψε τον ήλιο και σαν από μια δύναμη πολύ μεγάλη έπεσε σκοτεινιά! Αυτά έχουν τις φωλιές τους σε αυτό το δέντρο που σου είπα και είναι κι εκείνο τεράστιο, πάνω από εκατό πόδια ψηλό και μένα κορμό παχύ σαν μεγάλη πλατεία!
- Βλέπω ξέρεις αρκετά! Είναι αλήθεια λες και πέρασε κάποτε από αυτό το μέρος! Μα δεν νομίζω πως τα δες όλα.. Δεν τα δε όλα ο φίλος σου νεαρή μου..
- Μα κι αν είχα πάει, τότε και πάλι ίσως να μην τα έβλεπα όλα! Ίσως να μην το χε η τύχη μου, μα σίγουρα θα έβλεπα τα βασικά και αυτά τα ξέρω ήδη! Μάλιστα στο νησί λένε, αν και αυτό δεν είναι σίγουρο, ότι υπάρχει μια κρύπτη, ένα πέρασμα σε ένα υπόγειο..

Τότε ο Sebstian σκοτείνιασε με μιας και η ατμόσφαιρα βάρυνε επικίνδυνα! Έτσι από λύπη μη τυχόν προσέβαλε τον καλεσμένο της αλλά κι από φόβο μήπως χάσει την συντροφιά του τώρα που είχε αρχίσει να την απολαμβάνει σταμάτησε να μιλά για αυτό...

- Αλλά ας το αφήσουμε αυτό για τώρα. Λυπάμαι αν σε στεναχώρησα, δεν είχα πρόθεση να..

- Όχι, όχι, δεν πειράζει απλά θυμήθηκα εκείνο τον φίλο που σου έλεγα, αλλά αυτός πάει μας άφησε καιρό τώρα! Λοιπόν νεαρή μου ξέρεις πολλά το παραδέχομαι. Αλήθεια έχεις φάει ποτέ φράουλες;
- Εννοείς τις κόκκινες μεγάλες φράουλες ή εκείνες τις μικρές που είναι λίγο πιο σκούρες;
- Όποιες θες λίγη σημασία έχει..
- Λοιπόν για να μαι ειλικρινής όχι ποτέ μου δεν έφαγα φράουλες!
- Έχεις χάσει μια μεγάλη απόλαυση δεσποινίς μου! είναι υπέροχη η γεύση τους..
- Χμμ για να δούμε..

Η νεαρή γυναίκα σηκώθηκε, πήρε μια σκάλα και την ακούμπησε στην βιβλιοθήκη, ύστερα μουρμούρισε μερικές κοφτές λέξεις και ανέβηκε σε ένα ψηλό ράφι όπου έψαξε για αρκετή ώρα. Έπειτα κατέβηκε πάλι μουρμουρίζοντας, χωρίς να δώσει καμία σημασία στον Sebastian, σαν αν είχε πέσει σε κάποιου είδους έκσταση και κάθισε στον καναπέ. Ξεφύλλισε το βιβλίο, αρχικά γρήγορα και μετά πιο προσεχτικά και ύστερα το άφησε σε μια σελίδα, διάβασε για μερικά λεπτά και το έκλεισε χαμογελώντας.

- Λοιπόν ήταν εκεί;
- Μα πάντα είναι εκεί! Τα πάντα είναι εκεί!
- Λοιπόν;

-Η φράουλα φίλε μου... Λοιπόν από που να αρχίσω; Διαθέτει το χρώμα του πάθους, γλυκιά διαπεραστική γεύση, άγρια ζουμερή ομορφιά και παραπέμπει συνειρμικά σε απολαυστικές στιγμές... Πρώτοι οι κάτοικοι του east Blue την ανακάλυψαν, καλλιεργήθηκε πρώτη φορά την δεύτερη εποχή του κόσμου μας , στα βουνά και διαδόθηκε έπειτα στις υπόλοιπες θάλασσες.Οι μετοχές της όμως εκτοξεύτηκαν στο τελευταίο μισό εκείνης της εποχής, όταν ένα νέο είδος ήρθε από την μακρινή Centaurea αποτελώντας την αφετηρία για όλες τις νέες ποικιλίες, περίπου 600, που υπάρχουν σήμερα.Η φράουλα ανήκει στην τάξη ‘ροδώδη’ και την οικογένεια ‘ροδίδες’ και είναι δικότυλο φυτό, πολυετές. έχει μικρούς κόκκους που ερεθίζουν τη γλώσσα και η γεύση της είναι έντονη ενώ το άρωμα της είναι γλυκό και καλοκαιρινό , πραγματικά είναι εξαιρετική η φράουλα!
- Ναι, αλλά τι γεύση έχει; Μου είπες πολλά αλλά δεν μου πες τι γεύση έχει;
- Είναι γλυκιά!
- Γλυκιά;; Ας γελάσω! Τι θα πει είναι γλυκιά! Ξέρεις πόσα πράγματα είναι γλυκά; Μα πόσο διαφέρουν μεταξύ τους;
- Χμμμ.. Είναι δροσερή...
- Χμμ.. Άλλος ένας προσδιορισμός... Για να δούμε!
- Είναι και λίγο ξινή ..
- Αν έτρωγες μια θα καταλάβαινες ότι είναι τέτοια;
- Μάλλον όχι..
- Αν μύριζες μια;
- Όχι..
- Αν κάποιος ακουμπούσε μια στα χείλη σου;
- ΧΑ! Όχι και πάλι!
- Μα είναι τόσο λίγα αυτά που λένε τα βιβλία!

- Ω! Είσαι τόσο άδικος! Δοκίμασε με άλλη μια φορά σε προκαλώ! Άσε τις αισθήσεις όμως! Αυτές είναι βιωματική γνώση..
- Ώστε είναι γνώση βιωματική... Χμμμ.. Έχεις ερωτευτεί ποτέ νεαρή μου;
- Ερωτευτεί; Χμμμ.. Δύσκολη ερώτηση. Όχι νομίζω ότι δεν έχω ερωτευτεί!
- Άρα ξέρεις τι είναι ο έρωτας!
- Άλλη μια πρόκληση! Μα εδώ θα χάσεις! Ξέρεις πόσα έχουν γραφτεί για τον έρωτα; Λοιπόν έρωτας είναι η έλξη μεταξύ δύο ανθρώπων! Δεν είναι αγάπη. Όχι ο έρωτα είναι πιο δυνατός. Αλλά δεν είναι και σκέτο πάθος.. Πολλές φορές είναι σύντομος και φευγαλέος και άλλες, λιγότερες ίσως, είναι μεγάλος και διαρκείς!
- Ναι αλλά δεν σε ρώτησα τι δεν είναι ο έρωτας! Δεν σε ρώτησα με τι μοιάζει ο έρωτας! Τί είναι; Πως είναι;
- Χμμ.. Λοιπόν είναι δύσκολο να το πεί κανείς!

- Ξέρεις άραγε πότε θα είσαι ερωτευμένη; Ξέρεις αλήθεια αν θα είναι ένας έρωτας πραγματικός ή κάποιο πάθος φευγαλέο; Ξέρεις πως είναι να είναι κανείς ερωτευμένος; Με τι μάτια βλέπει τον κόσμο; Πως νιώθει εκείνος που χάνει τον έρωτα; έχεις άραγε ποτέ νιώσει κάτι παρόμοιο; Είναι και αυτό μέσα στα βιβλία σου; Κρυμμένο στο ποίημα κάποιου ερωτευμένου ποιητή; Κάποιου απογοητευμένου μισογύνη; Αν τα διαβάσεις θα καταλάβεις; Ή θα ναι σαν λέξεις όμορφες μα σκόρπιες;

Για λίγο στο δωμάτιο επικράτησε σιγή. Η Yomiko δεν είχε τι να πει. Ο ξένος την είχε στριμώξει.. Αλλά ακόμα και αν δεν ήξερε όσα την ρώταγε θα ήξερε άλλα πολλά! Ναι σε λίγο θα νικούσε!

- Όχι φοβάμαι πως δεν τα ξέρω αυτά...

- Μα τόσο άδεια είναι τα βιβλία σου; Δεν μπορούν καν να σου μάθουν καλά καλά να ζεις! Ξέρεις αλήθεια λιγότερα για την ζωή από ότι ένας έφηβος φοβάμαι!

Η Yomiko φούσκωσε από θυμό! Ο ξένος έπαιζε μαζί της, την κορόιδευε μες τα μούτρα της! Δεν μπορούσε αυτό να συνεχιστεί! Όχι θα του έκοβε εκείνο το χαμόγελο!

- Ίσως να ναι κι έτσι! Αλλά σαν και μένα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί! Αλλά εγώ γνωρίζω όσα λίγοι και από αυτά πολλά θα μπορούσαν να βοηθήσουν την ανθρωπότητα! Αν αλήθεια όλοι ήξεραν τόσα ίσως να ταν καλύτερος ο κόσμος! Αν είχαν όλοι δει τους πίνακες που είδα, αν είχαν διαβάσει εκείνα τα ποιήματα αν είχαν ακούσει εκείνη την μουσική αν είχαν μελετήσει την επιστήμη...
- Μάλιστα! Αυτή η βραδιά είναι τόσο όμορφη πραγματικά! Την τέχνη λοιπόν! Αυτή την γνωρίζεις!
- Βέβαια την γνωρίζω! Καταλαβαίνω πιο πολλά από τον καθένα όταν κοιτά εάν πίνακα! Όταν ακούει τα όργανα ενός σονέτου! Όταν παρατηρεί ένα γλυπτό!
- Καταλαβαίνεις δηλαδή όσα οι άλλοι δεν μπορούν να συλλάβουν στην απλότητα του νου τους..
- Ω μα ναι! Η τέχνη είναι σύνθετη και δεν μπορεί να την καταλάβει ο καθένας! Θέλει να έχεις ευγενική ψυχή και λεπτό κοφτερό μυαλό! Θέλει να είσαι άνθρωπος φινετσάτος η τέχνη!
- Σοβαρά;;!!
- Μα βέβαια! Δες αυτό τον πίνακα στην γωνιά! Στοιχηματίζω ότι εσύ βλέπεις απλά μια παχιά γυναίκα! Ξέρει όμως πόσα παραπάνω σημαίνει;;;
- Να υποθέσω ότι θα σημαίνει πολλά!
- Αναμφίβολα!

- Για την επιστήμη είπες; Τι θες να πούμε για αυτήν; Η επιστήμη μαθαίνεται από τα βιβλία! Έχει και βιωματική πλευρά βέβαια αλλά τα βιβλία αποτελούν τα συστηματοποιημένα συμπεράσματα αυτής ακριβώς της πλευράς. Στο χώρο αυτό έχει εκατοντάδες, όχι χιλιάδες επιστημονικά βιβλία! Μερικά από αυτά άλλαξαν το ρού της ιστορίας!! Ω, η επιστήμη είναι το στίγμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία! Όσο εκείνη προοδεύει τραβάει πλάι της και την κοινωνία!
- Ναί αλλά πότε η επιστήμη είναι χρήσιμη;
- Μα δεν υπάρχει άχρηστη επιστήμη! Κάθε μικρό ή μεγάλο εύρημα αποτελεί όπλο στα χέρια της ανθρωπότητας!
-Αποτελεί λες όπλο.. Μα είναι στα αλήθεια έτσι; Ας πάρουμε για παράδειγμα την ιατρική..
- Ναι τι είναι με την ιατρική; Δεν είναι όπλο στα χέρια μας; Παλαιότερα κανείς θα θεωρούνταν κορακοζώητος αν έφτανε τα 40 του χρόνια! Σήμερα όμως, οι γέροι φτάνουν μέχρι τα 80 ή και τα 90! Αν δεν ήταν η ιατρική το ανθρώπινο είδος θα υπέφερε ακόμη από θανατηφόρες ασθένειες που σήμερα θεραπεύονται από ένα και μόνο χάπι!Αν δεν ήταν η ιατρική πολλά βρέφη θα πέθαιναν με την γέννηση τους! Αλλά κυρίως, ξέρεις σήμερα που μας έχει φτάσει η ιατρική;; Ξέρεις ότι κοντεύουμε να δημιουργήσουμε ανθρώπους; Ξέρεις πως μπορούμε να διατηρήσουμε την ζωή και ίσως σύντομα να μπορούμε να ζούμε για εκατοντάδες χρόνια; Ξέρεις άραγε πως στις μέρες μας μπορούν να θεραπευτούν ή να χειρουργηθούν ακόμα και οι πιο επικίνδυνες ασθένειες; Οτι κάποιος αν τ επιθυμεί μπορεί να αλλάξει ακόμα και το χρώμα των ματιών του;

-Μα είναι όπως τα λες! Πω θα μπορούσα να διαφωνήσω σε όλα αυτά! Αν λοιπόν αυτή είναι η επιστήμη τότε ποιός είναι ο επιστήμονας;
- Ο επιστήμονας είναι ο λειτουργός της ανθρώπινης γνώσης! Είναι ο αρωγός του είδους, εκείνος που μας κάνει από το ζώο να προσεγγίζουμε το θείο! Ο επιστήμονας φίλε μου είναι εκείνος που έχει αφιερώσει την ζωή του στην πρόοδο της επιστήμης του! Είναι πραγματικά αλτρουιστής, έχει απαρνηθεί μια φυσιολογική ζωή για να προσφέρει στην ανθρωπότητα γνώση! Και από την γνώση αυτή ίσως κάποτε να προκύψουν εφευρέσεις που ο νούς μας τώρα δεν χωρά! Ο επιστήμονας είναι σαν τον καλλιτέχνη, μπορεί κανείς να μην το καταλαβαίνει στην περίοδο που ζει, μπορεί να λένε ότι είναι περίεργος, δύστροπος ακόμα και τρελός μα αυτός δεν δίνει σημασία! Έχει ένα σκοπό πιο μεγάλο, πιο βαθύ! Θέλει να μάθει, θέλει να προοδεύσει, θέλει να αφήσει το όνομα του στην ιστορία όχι με την δύναμη ή τα όπλα αλλά μέσα από την γνώση και την τέχνη!
- Αφού λοιπόν έτσι είναι θέλω να μου πεις την γνώμη σου στο εξής. Υπάρχει ένα νησί , δεν είναι πολύ κοντά στο δικό μας αλλά ούτε και πολύ μακριά. Δεν είναι ένα νησί μεγάλο και πλούσιο με για πολλά χρόνια οι κάτοικοι του ζούσαν καλά και πλούτιζαν μέσα από το εμπόριο αλλά και από τα λεφτά των πειρατών που ξαπόσταιναν στο νησί για να δουν τις ομορφιές του. Μια μέρα όμως στο νησί συνέβη μια μεγάλη καταστροφή και χάθηκαν όλα! Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να έχουν όσα είχαν πριν, ήταν σαν να είχαν γυρίσει 100 χρόνια πίσω. Εκεί που κάποτε περνούσαν όμορφα αυτοκίνητα τώρα άμαξες με γαϊδάρους κολλούσαν στη λάσπη και εκεί που κάποτε τρώγαν και γλεντούσαν τώρα το τραπέζι ήταν μισογεμάτο.

Κι όλα δέιχναν πως το νησί δεν θα έφτανε σύντομα στην πρότερη του κατάσταση. Αυτό θα έλεγε κάποιος που ήταν αισιόδοξος ότι ίσως να έπαιρνε χρόνια ίσως και δεκαετίες σκληρής δουλειάς! Μα αν δεν ήταν τότε ίσως να μην έβλεπε ποτέ τέλος σε αυτή την καταστροφή! Λοιπόν τι θα έπρεπε να κάνουν εκεί ο επιστήμονες αυτού του νησιού;; Δεδομένου ότι απ΄αυτό το μέρος δεν θα προόδευαν την επιστήμη τους;
- Μα νομίζω πως ήδη σου είπα ότι ο δρόμος του επιστήμονα είναι δρόμος μοναχικός.. Αν ήταν πραγματικοί επιστήμονες τότε θα αφιέρωναν την ζωή τους στην πρόοδο της επιστήμης τους!
- Χμμ... Τότε όμως το νησί δεν θα ερχόταν ποτέ στην πρωτύτερη του κατάσταση! Κανείς δεν θα μπορούσε να χτίσει όσα καταστράφηκαν ούτε θα υπήρχε κάποιος για να γιατρέψει όσους ασθενούν! Δεν θα μπορούσε βέβαια να θεραπεύσει κανείς δύσκολες ασθένειες αλλά θα έσωζε πολλούς, πιο πολλούς από ότι σε κάθε άλλο νησί ! Και οι επιστήμονες δεν θα ανακάλυπταν κάτι καινοτόμο αλλά όσα θα έκαναν θα βελτίωναν την ζωή της κοινωνίας ακόμα και αν ήταν τετριμμένα.
- ΜΑ βέβαια! Είναι και αυτοί επιστήμονες! Αλλά ενας μεγάλος επιστήμονας δεν είναι έτσι!
- Ποιός είναι καλύτερος γιατρός λοιπόν; Εκείνος που θα σώσει 100 άνταδες ζωές ή εκείνος που ξέρει να κάνει μια πολύ δύσκολη εγχείρηση ; Εκείνος που θα μείνει στο νησί άσημος μα χρήσιμος ή εκείνος που θα φύγει για να βρει την θεραπεία για μια τρομερή μα σπάνια ασθένεια;

- Χα!!! Πολύ καλή η ερώτηση σου Sebastian! Μα δεν θα πέσω στην παγίδα σου δεύτερη φορά! Όχι τώρα δεν θα πάει εκεί που θέλεις η κουβέντα! Νομίζεις ότι είσαι άτρωτος πίσω από τις ερωτήσεις σου;! Μα ξέρω ότι δεν είναι όλες οι ασθένειες που δεν έχουμε βρει θεραπεία σπάνιες! Όχι υπάρχουν και όχι τόσο σπάνιες θανατηφόρες ασθένειες που αν κάποιος βρεί την θεραπεία θα σώσει όχι ένα νησί μα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!!!Τώρα λοιπόν η ερώτηση συ γυρνά πίσω σε σένα! Αυτός ο επιστήμονας θα έπρεπε να μείνει στο νησί σου;!
- Μα δεν ξέρουμε ποιος θα ναι αυτός! Άρα ο καθένας του θα πρέπει να βαδίσει τον ατομικό του δρόμο και ένας από όλους θα βρει την λύση σωστά;
- Ναι, έτσι θα γίνει. Η ιστορία, η ζωή είναι σκληρή φίλε μου! Όσοι μπορούν θα φύγουν και κάποιοι θα φανούν χρήσιμοι αλλού για άλλους!
- Είναι τόσο σκληρή ζωή στα μάτια σου..

Στο δωμάτιο ξανάπεσε σιωπή, μα τώρα ήταν διαφορετική ο Sebastian κοιτούσε τη φωτιά χωρίς να μιλά ενώ η Yomiko χαιρόταν. Ήξερε ότι τον είχε στριμώξει για τα καλά! Αυτή τη φορά θα νικούσε! Είχε μαζί της δίπλα της, ένα κόσμο ολάκερο, όλα ήταν μέσα στα βιβλία της! Αυτός ο άντρας τί είχε μαζί του; Απόψε θα νικούσε εκείνη! Ο κόσμος ήταν φτιαγμένος ώστε να νικήσει! Ναι ο κόσμος ήταν σκληρός, ένας κόσμος για τους ισχυρούς για εκείνους που ξέρουν να ανοίγουν δρόμο στην ζωή τους όπως και αν τα φέρει εκείνη!

Έχεις μήπως κάτι για να πιούμε; Το τσάι μου τελείωσε και θα ήθελα ένα ποτό! Αν και εσύ δεν νυστάζεις θα ήθελα να συνεχίσουμε την κουβέντα μας απόψε..
- Γιατί όχι! Εδώ ο χρόνος κυλά αργά, αύριο θα σηκωθούμε λίγο αργότερα!
Ύστερα εκείνη σηκώθηκε και έπιασε ένα στρογγυλό πράσινο μπουκάλι που βρισκόταν στο ράφι της βιβλιοθήκης, δίπλα στον καναπέ της.
- Τζιν πίνει φίλε μου;
- Ναι θα ήθελα ένα ποτήρι αν έχεις την καλοσύνη.

H Yomiko έβγαλε δύο κοντά κρυστάλλινα ποτήρια και τα γέμισε ως τη μέση, έπειτα έδωσε ένα στον καλεσμένο της και κράτησε το άλλο για κείνη. Απόψε το τζίν είχε πιο γλυκιά γεύση, ήταν η γεύση της ικανοποίησης της. Το ποτό που έπιναν χρειάστηκε χρόνια για να ωριμάσει και να φτάσει σε αυτή τη μεστή γεύση, μα τώρα πια ήταν ασυναγώνιστο, όπως και τα βιβλία της!

- Λοιπόν ας συνεχίσουμε την κουβέντα μας. Νομίζω ότι λίγο πριν θεραπεύσαμε μια θανατηφόρα ασθένεια σωστά; Τώρα δηλαδή οι άνθρωποι θα ζούν περισσότερο!
- Βεβαίως! Τώρα θα σωθούν πολλοί! Και αυτοί με τη βοήθεια της επιστήμης θα ζήσουν ως τα βαθιά γεράματα!
- Αλήθεια πόσο ζουν οι άνθρωποι στις μέρες μας;
- Μα πριν λίγο δεν στο πα; Με την βοήθεια της επιστήμης θα μπορούσε κάποιος να ζήσει μέχρι τα 100 ή και παραπάνω!

- Ναι, αλλά στα αλήθεια πόσο ζουν οι άνθρωποι στις μέρες μας;
- Δεν ξέρω υποθέτω ότι ο μέσος όρος ζωής είναι κάπου στα 55 με 60 χρόνια.
- Μα θα μπορούσε να ναι εκατό!
- Ναι θεωρητικά!
- Δεν είναι όμως!
- Βέβαια δεν είναι! Γιατί θα ήταν τόσο αν όλοι ζούσαν το ίδιο καλά! Αν δεν πέθαινε κανείς από ιάσιμες ασθένειες!
- Πεθαίνει όμως.
- Ναι αλλά γι αυτό υπάρχουν οι γιατροί! Για να θεραπεύουν τις ασθένειες! Και γι αυτό υπάρχουν οι επιστήμονες για να βελτιώνουν τις ζωές μας
- Μα λίγο πριν πήρες τους επιστήμονες από το νησί μας! Φαντάζομαι ότι εκείνοι οι άνθρωποι δεν θα ζήσουν για πολλά χρόνια! Ούτε θα ζήσουν το ίσιο καλά με το να έμεναν όσοι πήρες..
- Ναι έτσι είναι. Αλλά πολλοί άλλοι θα ζήσουν καλύτερα!
- Δηλαδή αυτοί μέχρι πότε θα ζήσουν;
- Μέχρι τα 40 πιθανώς!
- Και οι άλλοι;
- Ίσως μέχρι τα 100!
- Αφού ζούν μέχρι τα 60!

H Yomiko σηκώθηκε από τον καναπέ εκνευρισμένη, μουρμουρίζοντας βρισιές μέσα από τα δόντια της και κόβοντας βόλτες στο δωμάτιο πάνω κάτω!
- ΩΡΑΙΑ! ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ! ΣΟΥ ΕΙΠΑ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΗ!

- Ποιός.. Ποιός είσαι;
Η Yomiko κοιτούσε τον ξένο, σχεδόν τρομαγμένη. Τα τελευταία του λόγια ηταν διαφορετικά! Ήταν λες και είχε σκοτεινιάσει απότομα μεσα στο μικρό δωμάτιο! Λες κι ο καλεσμένος της είχε ξαφνικά ψηλώσει και θεριέψει μπροστά της! Τα μάτια του ήταν διαφορετικά λες και δυο φλόγες βαθιές και σκοτεινές ήταν στις κόγχες τους. Κι εκείνος δεν ήταν ο ατημέλητος καλοσυνάτος επισκέπτης από πριν. Όχι, ήταν σαν άλλος, σαν να είχε γεράσει απότομα. Λες και μιλούσε για όσα είχε δει! Ο Sebastian προχώρησε και στράφηκε προς το τζάκι έχοντας πλάτη στην Yomiko και η σκιά του κάλυπτε όλο σχεδόν το δωμάτιο!

- Λοιπόν μπορείς να με λες Bel. Είναι ίσως καλύτερα έτσι, αν και κανείς πια δεν με λέει με αυτό το όνομα. Πάει πολύς καιρός που χάθηκε και ο τελευταίος.. Είμαι εδώ πολύ καιρό μικρή μου. Τα είδα όλα, όσα έχεις διαβάσει τα είδα από μια γωνιά.. Σε κάποια μάλιστα ήμουν κι εκεί.. Έβαλα κι εγώ το χεράκι μου.. Όλα όμως είναι ίδια. Ο ένας μετά τον άλλο, χάνουν την ζωή τους, στερεύει μέσα τους! Όλοι παραδομένοι στην φαυλότητα της ύπαρξής τους, όλοι χάνονται στο χρόνο. Τόσο σύντομη είναι η ζωή των ανθρώπων που λίγα απο όσα έχει να τους μάθει αυτός ο κόσμος γνωρίζουν και όταν τους κυριεύει η τρέλα του θανάτου βαδίζουν ίσια στην καταστροφή. Σχεδόν αναπότρεπτη είναι η μοίρα σας.. Σχεδόν αναπότρεπτη και η δική μου... Σχεδόν! Ναι υπάρχει κι άλλος δρόμος... Μου τον έδειξε ένας φίλος πριν χρόνια...

Όσο εκείνος μιλούσε η Yomiko ένιωθε σαν να της κόβεται ο αέρας. Λες και ένα βάρος είχε κάτσει πάνω στο στέρνο της, ένας μικρός βράχος! ένιωθε πιο βαριά και λίγο λίγο αποκοιμήθηκε. Όταν σηκώθηκε το επόμενο πρωινό λίγα από όσα συνέβησαν χθες έμοιαζαν αληθινά. Ήταν καθιστή στον καναπέ της με ένα βιβλίο στα πόδια της και μπροστά της είχε ένα μόνο ποτήρι με τσάι. Σίγουρα είχε δει κάποιο όνειρο το προηγούμενο βράδυ! Ναι, ήταν ένα πολύ ζωντανό όνειρο, αυτό έλεγε στον εαυτό της καθώς έφτιαχνε τον πρώτο καφέ της μέρας της. Ύστερα έπιασε το βιβλίο με το οποίο είχε αποκοιμηθεί για να το βάλει στην θέση του. Ήταν ένα βιβλίο για την ιστορία των επαναστατών, που δεν θυμόταν γιατί είχε ανοίξει. Μα ήταν αφημένο σε μια σελίδα που εξιστορούσε την σύντομη ζωή ενός επαναστάτη. Mayakovsky τον έλεγαν... Και δίπλα με στυλό κάποιος είχε γράψει:

ΜΙκρή μου, κι όλα τα βιβλία του κόσμου να μαζέψεις εδώ λίγη αξία θα χουν! Η γνώση πρέπει να φτάνει στον πραγματικό της αποδέκτη! Ξέρω ότι θα κάνεις αυτό που πρέπει..
Εις το επανιδείν.
Bel

Tην επόμενη κιόλας μέρα η Yomiko ξεκίνησε να φτιάχνει ένα τυπογραφείο στο νησί. Εκεί θα επανατύπωνε όσα βιβλία είχε και θα τα έστελνε σε εκατοντάδες αντίτυπα σε όλα τα νησιά που γνώριζε! Μέχρι να φτάσουν στους αποδέκτες τους όσα έπρεπε να γίνουν γνωστά!