The dearly departed.[Τέλος]

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: --
Φήμη: --
Τίτλος Ιστορίας: The dearly departed
Προηγούμενη Ιστορία(Link): --


Νησί Clockwork. Τρεις μεγάλες πόλεις, δύο μεγάλοι δρόμοι που τις συνδέουν όλες και πολλοί παράδρομοι γεμάτοι δυσάρεστες εκπλήξεις. Πρωτεύουσα, η Vargar, μία πόλη γεμάτη ρολόγια. Και περίεργα σπίτια! Ήταν γεγονός πως όσοι τουρίστες έρχονταν, έμεναν να θαυμάζουν την πρωτότυπη αρχιτεκτονική και το στυλ των ψηλών κτιρίων. Πέτρα, σμιλευμένη με μηχανήματα, μα και με το χέρι κοσμούσε τους δρόμους. Μέχρι και ο φωτισμός τους θεωρούνταν διαφορετικός, ασφαλέστερος απ'τους κανονικούς. Όπου κι αν κοιτούσε κανείς, έβλεπε αυτά τα κτίσματα, πλακόστρωτα μέρη και πολλά μεγάλα πεζοδρόμια, ώστε οι κυρίες και οι κύριοι να μη λερώνουν τα ωραία τους ρούχα με αυτό που βρισκόταν ανεξαρτήτως παντού στο νησί: σκόνη!

Η αλήθεια να λέγεται, η σκόνη υπήρχε παντού. Η σκόνη έμπαινε παντού. Η σκόνη ήταν ο καθολικός παράγοντας!

...μα φυσικά υπήρχε και η ζέστη. Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τόση ζέστη που σε κάνει να ιδρώνεις ακόμα κι από τα φρύδια σου; Σαν έρημος σχεδόν που ήταν, το νησί μπορούσε να ανεβάσει εξωφρενικές θερμοκρασίες, ειδικά το μεσημέρι. Όποιος άτυχος υπήρχε τέτοια ώρα στους δρόμους - κι αν κανείς έκανε και βόλτα, θα έβλεπε πως κυρίως οι ξένοι ήταν αυτοί που σεργιάνιζαν τέτοιες ώρες - θα χρειαζόταν πολλά λίτρα νερό και φυσικά ανάλαφρα ρούχα για να περάσει τη δοκιμασία της ζέστης.

Μα αυτή η πόλη ποτέ δε βαριέται: όλο και κάποιος θα κάνει μία φασαρία, όλο και κάποιος θα παρεξηγηθεί με κάποιον άλλον. Γιατί οι κάτοικοι της Vargar ήταν εύθικτοι και οι καβγάδες ήταν πάντα μία μπύρα μακριά, για ξένο ή ντόπιο που το μόνο που είχε να κάνει ήταν να πει το λάθος πράγμα, τη λάθος στιγμή. Μα αυτά γίνονταν κυρίως το βράδυ, που ήταν σχεδόν όλοι έξω.

Αλλά τέτοια ώρα - καταμεσήμερο -, με τον ήλιο να κοιτάει βασανιστικά από ψηλά, σχεδόν τα πάντα ήταν ήσυχα, εκτός του καθιερωμένου αυτοκινήτου που περνούσε, είτε νοικιασμένο από επισκέπτη είτε ιδιοκτήτη, να σηκώνει σκόνη. Τα αυτοκίνητα ήταν κάτι σαν αποκλειστικότητα του clockwork νησιού, όπως και το μεγάλο ρολόι στην πόλη Kertia, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη του νησιού.

Όμως υπήρχε μία γυναίκα, ούτε τουρίστας ούτε ιθαγενής, που περπατούσε τους δρόμους της πόλης με δρασκελιά μεγάλη. Φορούσε μια λεπτή, άσπρη κι αμάνικη ζακέτα με κουκούλα, που πρόσφερε ιδανική κάλυψη ΄ τα χέρια της όμως δεν έμεναν εκτεθειμένα, εφόσον φαρδιά, άσπρα μανίκια, από αραχνοΰφαντο υλικό τα κάλυπταν. Οι μπότες της ήταν καφέ και ψηλές ΄ έφταναν ακριβώς πιο πάνω από το γόνατό της. Και το άσπρο της παντελόνι είχε κρυφτεί μέσα τους.

Τα χέρια της είχαν χωθεί μέσα στις τσέπες ενώ το κεφάλι της ήταν όσο το δυνατό πιο κατεβασμένο, σε τέτοια γωνία που και να έτρεχε, η σκόνη που θα σήκωνε η ίδια ακόμα, δε θα την επηρέαζε. Το βήμα της ήταν ζωηρό και γρήγορο. Η ζώνη που είχε στη μέση της, καφέ και δερμάτινη, είχε το παγούρι της. Ήταν καλά προετοιμασμένη κι εφοδιασμένη για ένα μακρύ περίπατο στην πόλη. Τόσο αλλόκοτη φάνηκε σε μερικούς τουρίστες, που την έδειχναν με το δάχτυλο. Η κουκούλα έκρυβε το πρόσωπό της όμως, έτσι δε μπορούσαν να τη δούνε καλά.

Όχι ότι την ένοιαζε--αυτός ήταν όλος ο σκοπός της κουκούλας. Δεν έχασε ποτέ τον ρυθμό της κι ο μόνος λόγος που σταμάτησε, ήταν για να πιει απ'το παγούρι της. Αμέσως συνέχισε ΄ καθώς έστριβε για έβδομη φορά, ξαφνικά ένας νέος άντρας πετάχτηκε μπροστά της! Για μια στιγμή ανακόπηκε η πορεία της, μα μετά συνέχισε κανονικά, με τον νεαρό να την ακολουθεί κατά πόδας. Ήταν στο ίδιο ύψος με την ίδια, αλλά τα μαύρα του μαλλιά ήταν εμφανή, όπως και τα μαύρα του μάτια. Ήταν κοντοκουρεμένος για ν'αντέχει τη ζέστη και τα ρούχα του, πρασινοκίτρινα, είχαν σχεδιαστεί για τον ίδιο λόγο. Όμως εκείνος φαινόταν θυμωμένος. Όταν κοιτούσε την κοπέλα δε, θυμός και λύπη εναλλάσσονταν στο πρόσωπό του με ευκολία.

Πέντε λεπτά μετά όμως, η ησυχία ήταν πολύ γι αυτόν και ξέσπασε: «Σταμάτα να τρέχεις πια!»

Το έκανε και τον κοίταξε. Είχε ακριβώς την ερωτηματική έκφραση που περίμενε ο νεαρός να έχει. «Άκουσα πως σε λίγες μέρες θα φύγεις απ'την πόλη.»

Αυτήν τη φορά όμως, η κοπέλα δεν είχε την έκφραση που περίμενε ο νεαρός΄ για την ακρίβεια, τον κοίταξε λες και της είπε πως ο ουρανός είναι μπλε κι άρχισε και πάλι να περπατάει. «Lorenza,» αναφώνησε νευριασμένα και την ακολούθησε! «Μη φεύγεις έτσι όταν σου μιλάω. Και τι έχεις να πεις γι αυτό που άκουσα;»
«Πως έχεις μαγική ακοή.»

«Ώστε αρνείσαι την αλήθεια; Χα, σε γελάσανε όμως! Εγώ ξέρω, γι αυτό τα ψέματά σου δε θα-»
«Δεν είπα ότι δε θα φύγω,» εξήγησε ήρεμα «απλώς ότι πρέπει να είναι βιονική ή μαγική η ακοή σου για να καταφέρεις ν'ακούσεις τι είπα στον πατέρα μου ένα βράδυ στο γραφείο του Σερίφη, μες στο σκοτάδι.» Αν και παρέμεινε ήρεμη, μια κάρφωνε αυτόν με την άκρη των ματιών της, μια κοιτούσε τον δρόμο. «Κι εφόσον ο μπαμπάς δε θα σου έλεγε κάτι τέτοιο, πες μου πώς το ξέρεις. Κρυφάκουγες;»

Αν κι ένιωθε πως ο μόνος που έπρεπε να δώσει εξηγήσεις ήταν η γυναίκα μπροστά του, τα μάγουλά του άλλαξαν χρώμα, πήραν αυτό της ντροπής, κι ένοχος κοίταξε από την άλλη. «Όχι φυσικά...! Εεεε, να, τότε που ήρθε εκείνος ο επικίνδυνος κλέφτης, φοβήθηκα γι αυτό...πήγα στο γραφείο του Σερίφη, γιατί θεώρησα πως εκεί θα ήμουν πιο ασφαλής. Κι όταν εμφανιστήκατε εσύ με τον μπαμπά σου ήδη μιλούσατε οπότε δε βγήκα κι έτσι άκουσα ό,τι είπατε.»
«Δηλαδή κρυφάκουσες,» είπε απλά και τον κοίταξε. «Νυφίτσα.»
«Δεν είμαι εγώ η Νυφίτσα, εντάξει! Εσύ είσαι! Το σχεδιάζεις εδώ και μία βδομάδα και ακόμα δεν έχεις πει τίποτα, ούτε σε μένα - τον καλύτερό σου φίλο παρακαλώ! - αλλά ούτε και στην Ανέτα! Πότε περιμένεις να το ανακοινώσεις, αφού φύγεις;»

Επιτέλους είδε μια μικρή ενοχή στα μάτια της και στον τρόπο που δάγκωσε το χείλος της. «Θα σας το έλεγα την Παρασκευή΄ την Κυριακή θα φύγω,» ομολόγησε στο τέλος
«Θα φύγεις σε πέντε μέρες από τώρα;!» Την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και χέρια έτοιμα να την πνίξουν! Αντ'αυτού, πήγαν στο πρόσωπό του και το κάλυψαν τελείως. «Ααααααα,» φώναξε μέσα απ'αυτά! «Τι σκεφτόσουν όταν το αποφάσισες μου λες; Και τη διαολεμένη μύγα πήγε και σε τσίμπησε;»

Αυτή ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση και το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα που είπε όλη τη μέρα. Ο λόγος που αποφάσισε να φύγει τόσο ξαφνικά...αν έπρεπε να απαντήσει αυτό, θα έπρεπε να του πει ολόκληρη την ιστορία. Κάτι που δεν είχε καμία όρεξη να κάνει για κανένα λόγο, κυρίως γιατί ήταν μια πολύ προσωπική εμπειρία αυτό που την ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και δεν είναι ότι ήταν και πολύ περήφανη γι αυτό που αισθανόταν.




Είχε ώρες που είχε πέσει ο ήλιος στο νησί και για τέταρτη φορά δεν είχαν ξεχυθεί οι κάτοικοι στους δρόμους για διασκεδάσεις και φαγοπότια. Δεν έφταιγε ο καιρός: είχε ξαστεριά κι ούτε ένα σύννεφο στον ορίζοντα, και το γλυκό αεράκι που φυσούσε ήταν ό,τι έπρεπε για να δροσίσει τον μεσημεριανό πυρετό.

Η αιτία που οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν αμπαρωμένοι στα σπίτια τους ήταν εξαιτίας ενός πειρατή. Είχε έρθει στην πόλη τους ένας πρωτοφανή βίαιος εγκληματίας που καταζητούταν για πολλαπλούς φόνους, απαγωγές και πλιάτσικο.

Φυσικά, οι πλούσιοι κάτοικοι του χωριού δεν είχαν πρόβλημα εφόσον τους φύλαγαν οι φρουροί τους...ή έτσι νόμιζαν. Την πρώτη νύχτα είχε δολοφονηθεί ένας σημαντικός παράγοντας του νησιού μαζί με τρεις απ'τους φρουρούς του και τα πιο ακριβά του αντικείμενα μαζί με μετρητά είχαν εξαφανιστεί. Το δεύτερο βράδυ, επλήγη το σπίτι του ωρολογοποιού Connors, μα εφόσον ο ίδιος έλειπε για δουλειές απ'το νησί δεν έγινε κάποια άλλη συμφορά. Το τρίτο βράδυ είχε επιτεθεί ένα σπίτι μακριά απ'τα προάστια για πρώτη φορά, όπου βρέθηκαν οι τρεις του ένοικοι νεκροί.

Και κάπως έτσι, μια βδομάδα μετά, έκανε αυτήν τη συζήτηση με τον Matthew, τον περίεργο κολλητό της, που έμπαινε σε ξένα σπίτια και γραφεία όταν φοβόταν. Το έκανε χρόνια αυτό΄ κάπως έτσι είχαν γνωριστεί περίπου. Εκείνος είχε κρυφτεί στο σαλόνι τους, κι εκείνη τον βρήκε όταν αυτός άρχισε να τσιρίζει επειδή κόπηκε με κάτι. Πάλι καλά που φώναξε και δεν έφυγε, αλλιώς μπορεί να είχε πεθάνει από σηψαιμία ή κανένα περίεργο δηλητήριο.

«Έχω τους λόγους μου να φύγω,» είπε στο τέλος, χωρίς να μοιράζεται καμία απ'τις σκέψεις της μαζί του.
«Και τώρα πού πας; Στον μπαμπά σου;»
«Ναι, έχουμε το προτελευταίο μας μάθημα στην ανατομία.»
Ο Μatthew μόρφασε με δυσαρέσκεια. «Α ναι, τα μαθήματα...πώς τ'αντέχεις; Εγώ αίμα είδα μια φορά και παραλίγο να τα βγάλω! Πόσο μάλλον να βλέπω τα όργανα του εκεί πάνω, μπλιαααχ...»
«Αυτό γίνεται επειδή δεν έχεις γερό στομάχι ή δεν είχες επαρκή έκθεση σε νεκρά-»
«Ααααα, μη συνεχίζεις.»

Ένα χαμόγελο της ξέφυγε και τον κοίταξε πειραχτικά. «Ωω, μα γιατί σε πειράζει; Ήθελα να σε καλέσω σήμερα μάλιστα΄ το μάθημα θα ήταν έντερα κι εντερικά υγρά.»

Γεμάτος τρόμο κι αποστροφή σταμάτησε να περπατάει και την κοίταξε να συνεχίζει. «Καλό μάθημα, τρελάρα.»
Με το χέρι της έγνεψε ευχαριστώ, αλλά χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει και φώναξε: «Σήμερα συνάντηση στο μεγάλο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο΄ μην ξεχάσεις να το πεις στην Ανέτα.»

Όταν έφτασε στον πατέρα της, είδε ότι είχε δουλειά: μόλις του είχαν φέρει ένα πτώμα και αυτό το πτώμα ήθελε θάψιμο. Τέλεια, θα είχαν και φρέσκο σώμα για νεκροψία! Από τότε που ο γρουσούζης, παλιός νεκροθάφτης Sheldon Nord είχε διωχθεί από τις αρχές κι εν τέλη απ'το νησί σχεδόν δύο χρόνια πριν κακήν κακός γιατί ανατίναξε το γραφείο των Σερίφηδων - και διέπραξε μερικούς φόνους -, ο πατέρας της είχε αναλάβει το πόστο του. Φυσικά, σαν νεκροθάφτης και γιατρός που ήτανε, τους ερχόταν δύσκολο να τον βρούνε σε κάποιο απ'τα δύο μέρη σίγουρα, γι αυτό είχε βάλει ένα den den mushi στο γραφείο του Σερίφη κι ένα κουβαλούσε πάντα μαζί του. Έτσι θα ήξεραν που ήταν ανά πάσα στιγμή.

Βέβαια στην κόρη του έλεγε που επρόκειτο να είναι και ποτέ δεν έφευγε εκτός κι αν πέθαινε κάποιος. Προφανώς όμως σήμερα κανένα επείγον περιστατικό δεν παρουσιάστηκε, έτσι τον βρήκε ακριβώς εκεί που περίμενε: πάνω από το νεκρικό κρεββάτι που είχαν ξαπλώσει τον τελευταίο αποθανόντα. «Να την η αργοπορημένη,» σχολίασε χωρίς καν να κοιτάξει΄ και μόνο που το φως γέμισε το κατατάλλα σκοτεινό δωμάτιο του έδωσε να καταλάβει πως η πόρτα άνοιξε «έλα να δούμε τώρα. Πλένε τα χέρια σου κι έλα να κάνουμε τη νεκροψία.» Τ'ότι ήταν η κόρη του κι όχι κάποιος πελάτης, το κατάλαβε επειδή άλλον ήχο από αυτόν της πόρτας δεν άκουσε.

Εκείνη έκανε όπως της υπέδειξε: έπλυνε τα χέρια της καλά και βρέθηκε δίπλα του σε χρόνο Ντε-Τε. Το πτώμα ήταν όντως φρέσκο και προσεγμένο. Ο νεκρός δεν ήταν πάνω από τριάντα χρονών, αλλά είχε ήδη άσπρο στα μαλλιά του. Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με το νυστέρι στο χέρι.

«Κρίνοντας από τη μεγάλη αλλά επιφανειακή πληγή στο στήθος, θα έλεγα ότι η αιτία θανάτου είναι ακατάσχετη αιμορραγία. Το χρώμα του είναι αφύσικα λευκό για τόσες λίγες ώρες νεκρός. Παρόλαυτα,» άρχισε να τον κόβει για να δει τα όργανά του «θα κάνω κι έναν έλεγχο εσωτερικά για καλό και για κακό.»

Σιγά σιγά τον άνοιξε΄ τράβηξε το ένα κομμάτι του θώρακα και μετά το άλλο. «Χμ...τα όργανά του φαίνονται εντάξει.» Έκοψε τον πνευμόνα για να τον ζυγίσει. «Βάρος και χρώμα είναι εντάξει.»

Ένα ένα, πέρασε όλα τα όργανά του από τη ζυγαριά. Αρκετ'η ώρα αργότερα αποφάνθηκε: «εμμένω στην αρχική μου εκτίμηση. Αυτός ο άνθρωπος πέθανε από αιμορραγία. Δεν τον έφτασαν εγκαίρως και πέθανε.»
«Μπράβο, έχεις δίκιο. Το θέμα είναι πως δεν πιστεύω ότι δεν τον προλάβανε...μάλλον ότι τον βασάνισαν μ'αυτόν τον τρόπο. Είτε ψυχολογικά είτε φυσικά.»

Η Lorenza τον κοίταξε άναυδη. «Ναι αλλά είχαμε τέσσερις παρόμοιες υποθέσεις τον τελευταίο μήνα. Θες να πεις πως έχουμε ένα δολοφόνο κατά συρροή στα χέρια μας;»
Η έκφρασή του ήταν ζοφερή. Τόσο σοβαρό τον είχε δει μόνο όταν είχε πεθάνει η μητέρα της και γυναίκα του. «Πολύ φοβάμαι πως ναι.» Το σαγόνι της έπεσε λίγο. «Ωραία περίοδο βρήκες να φύγεις πάντως: εγκληματίας στο νησί, κατά συρροήν δολοφόνος...πάρτυ αποχώρησης.»
Κύλησε τα μάτια της. «Αυτό βρήκες να πεις έτσι; Αχ, δεν έχω δει πιο αχρείαστα υπερπροστατευτικό πατέρα! Εσύ δεν ήσουν που με ενθάρρυνες να μάθω δηλητήρια;»

Της το έδειξε. Εκείνος της έδειξε πώς να κάνει δηλητήρια, πώς να πετάει μαχαίρια, ποια είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία σ'έναν άνθρωπο...τότε γιατί παραπονιόταν;! Για ποιον λόγο στο καλό αυτός ο άνθρωπος ήταν προστατευτικός μαζί της; Αυτός της έμαθε πως να σκοτώνει άνθρωπο απ'τα εκατό μέτρα και τον πειράζει που θέλει να φύγει απ'το νησι επειδή θα ήταν "απροστάτευτη"; Ήξερε πως να "καθαρίσει" άνθρωπο με χίλιους διαφορετικούς τρόπους - αν όσα της δίδαξε ήταν αληθινά -. Δεν καταλάβαινε το πρόβλημά του.

«Ααααχ, εγώ φταίω, εγώ, που έκατσα και σου έμαθα όλα αυτά! Έπρεπε να σε είχα στείλει απ'την αρχή στο χωριό να βρεις φίλους.»
«Μην κλαίγεσαι πατέρα, έτσι κι αλλιώς θα κατάφερνα να σε κάνω να μου μάθεις κάτι.»
«Εγώ φταίω.»
«Καλά, εσύ φταις. Τελειώσαμε τώρα; Θέλω να πάω να κάνω κανα μπάνιο. Μετά θα συναντηθούμε με τα παιδιά στο εγκαταλ-»
«Με τίποτα, είσαι τρελή;!» Το σιχαινόταν όταν την διέκοπταν. «Εκεί μπορεί να ναι κι ο δολοφόνος που μόλις ανακάλυψες και εσύ!»
Τον κοίταξε σαν να τη δούλευε. «Θα πάρω μαζί μου τη βαλλίστρα τότε. Άντε, φεύγω.»
«Πάντα πεισματάρα, αγύριστο κεφάλι. Λες και θα σε σκότωνε να έμενες εδώ μαζί μου και να γινόσουν εσύ η γιατρός. Εγώ νομίζεις στα μάθαινα για να φύγεις; Άκου κει θέλει ν'ακολουθήσει τη δική μου καριέρα...»

Παραπονιόταν ο πατέρας της ενώ εκείνη πήγε, τον φίλησε στο μάγουλο, κύλησε τα μάτια της, τον χαιρέτησε απ'τον πόρτα, κι έφυγε για το σπίτι τους. «ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ,» τον άκουσε να φωνάζει με το που η πόρτα έκλεισε πίσω της. Κούνησε το κεφάλι της κάπως διασκεδασμένη από τη συμπεριφορά του αλλά και λίγο αγανακτισμένη.

Έκανε ακριβώς αυτό που δήλωσε: πήγε γρήγορα γρήγορα σπίτι της, έκανε ένα μπάνιο, κι άρχισε να ετοιμάζεται για να βγει ξανά έξω. Φυσικά, δε θα πήγαιναν τώρα, μα αφού έπεφτε ο ήλιος, τρελοί δεν ήταν. Καλά, ίσως να ήταν λίγο τρελοί και οι τρεις τους, αλλά με την άλλη έννοια, της ιδιοτροπίας. Ωωωω, απ'αυτήν είχαν μπόλικη! Δεν ήταν τυχαίο που έκαναν παρέα σ'ένα κορίτσι που χόμπυ είχε να ανοίγει πτώματα με τον πατέρα της, όσο κι αν ήταν "μάθημα".

Έτσι, όταν η ώρα ήταν κατάλληλη, κίνησε προς τον τόπο συνάντησής τους. Πάντα είχαν την ίδια ώρα: οχτώ. Το μόνο που άλλαζε ήταν το μέρος, το οποίο το αποφάσιζαν εναλλάξ και τώρα ήταν η σειρά της Lorenza. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη ακριβώς πριν φύγει. Όλες αυτές οι μνήμες σήμερα την έκαναν να νοσταλγήσει τη μητέρα της. Μπορεί να ήταν φτυστή μ'εκείνη, από τα μάτια μέχρι τον τρόπο που περπατούσαν, αλλά από χαρακτήρα, τίποτα δεν της τη θύμιζε. Και πώς άλλωστε, αφού έχει πεθάνει εδώ και δεκαπέντε χρόνια και πιο πριν την έβλεπε πολύ σπάνια.

Αναστέναξε.

Είδε τα μπλε κι άσπρα ρούχα που φορούσε με τις μαύρες μπότες της. Αναστέναξε πάλι. Δεν της άρεζε αυτό το χρώμα, κι ακόμα λιγότερο από τότε που προσπάθησε να μπει στο Ναυτικό. Ποτέ δεν ήθελε να το κάνει, αλλά όταν ήταν κοριτσάκι είχε υποσχεθεί στη μαμά πως θ'ακολουθήσει τα βήματά της, έτσι το κανε. Δεν ήθελε να αθετεί της υποσχέσεις της, ειδικά σε νεκρούς. Κι εφόσον αυτά τα ρούχα ήταν δώρο απ'τον μπαμπά της πριν φύγει για να καταταχθεί και είπε να του κάνει το χατίρι και να τον καλοπιάσει. Του άρεζαν πολύ τα ρούχα που διάλεγε. Ανασήκωσε τους ώμους της. Τι να γίνει;

Γύρισε την πλάτη στον καθρέφτη της και πήγε στην έξοδο. Όπως το περίμενε, ο πατέρας της μόλις είχε περάσει το κατώφλι τους. Φαινόταν κουρασμένος, μα πάνω απ'όλα στενάχωρος. «Μην κάνεις έτσι πατέρα, θα βγάλεις ρυτίδες. Και μετά, πώς θα σε παντρέψω στην Perie;»
«Χα. Χα. Ξεκαρδίστηκα.»
«Χε, χε, αντίο~! Θα τα πούμε αύριο, εκτός κι αν ξενυχτήσεις σήμερα και τα πούμε τότε.» Τον φίλησε πάλι στο μάγουλο καθώς τον προσπερνούσε. Ξαφνικά την έπιασε από τον ώμο και τη σταμάτησε.
«...» αλλά δεν είπε τίποτα. Τη φίλησε κι αυτός στο τέλος, στο μέτωπο, και την έστειλε στον δρόμο της.

Όταν συναντήθηκαν, το πρώτο πράγμα που πρόσεξε ήταν πως η Ανέτα έδειχνε έτοιμη να κατασπαράξει άνθρωπο...ωχ. Ο Matthew της τα ξέρασε όλα, σίγουρα. Και τώρα βρίσκονταν σ'ένα ανεπίσημο αγώνα: η Ανέτα κοιτούσε με θυμό την Lorenza, η Lorenza κοιτούσε με θυμό τον Matthew, κι εκείνος κοιτούσε με αδιαφορία το εσωτερικό του δωματίου που βρίσκονταν. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, ήταν κάτι σαν προθάλαμος, οπότε το μόνο που είχε ήταν σκουριασμένα σιδερικά στους τοίχους και σάπιες καρέκλες και τραπέζια από ξύλο. Άλλα ήταν αναποδογυρισμένα, άλλα στηρίζονταν στα τρία πόδια, ή έγερναν. Μερικές καρέκλες ήταν ακόμα καλές σχετικά.

Αν και κανείς δεν τολμούσε να της χρησιμοποιήσει. Η Ανέτα είχε ξαπλώσει στη μία πλευρά της σε μια γωνιά, στηρίζοντας το κεφάλι στην παλάμη της και το χέρι στον αγκώνα της, ενώ κοιτούσε έντονα την φίλη της. Φορούσε ένα κολλητό, δερμάτινο, μαύρο παντελόνι και θαλασσί αέρινη μπλούζα. Τα μαλλιά της έπεφταν γύρω της σε κύματα ξεκινώντας από το ένα ανοιχτό μπλε χρώμα και τελειώνοντας στο ίδιο θαλασσί με τη μπλούζα. Έτσι ακίνητη που ήταν όμως, φαινόταν σαν κομμάτι του ντεκόρ, με το τσιγάρο να καίγεται. Μέχρι που άνοιξε το στόμα της...

«Καλά μωρή,» είπε με περισσή έμφαση στην τελευταία λέξη «πότε περίμενες να μου το πεις;»
«Σήμερα,» είπε ήρεμη «αυτό δε στο πρόλαβε ο σπιούνος;»
«Όχι, γιατί τον ταρακουνούσα απ'τον γιακά.»
«Ω, εντάξει τότε, συγχωρεμένος.»
«Τσ, αμέσως να με κατηγορήσεις,» πέταξε ενοχλημένος.
«Άι ρε,» είπαν ταυτόχρονα και οι δύο γυναίκες...

«Έι, έι, δεν είμαι γω αυτός που φεύγει, μη με κάνετε εμένα έτσι, άντε. Γιατί αρχίζω να εκνευρίζομαι και με τις δυο σας...»

Η Ανέτα αναστέναξε και μετά ρούφηξε λίγο απ'τον καπνό της. Από τον τρόπο που το έκανε, μπορούσαν να καταλάβουν και την εσωτερική της κατάσταση: το έκανε σύντομα κι έπαιρνε πάνω από μία τη φορά άρα ήταν ασταθής, αγχωμένη και γεμάτη νεύρα. Το τελευταίο το είχαν καταλάβει έτσι κι αλλιώς όμως. «Τι εννοείς ότι θα φύγεις έτσι κι αλλιώς; Θα πας κανα μεγάλο ταξίδι;»
«Ας το πούμε κι έτσι.»
«Είναι ή δεν είναι, σταράτα πράγματα. Γιατί όταν έφυγες για να πας στο Ναυτικό που υποτίθεται είναι πιο μόνιμο, μας επέστρεψες σε τέσσερις βδομάδες..!»
«Ε...» Μια μικρή παύση ακολούθησε, κι όταν την κοιτούσαν και οι δύο χωρίς να λένε κάτι, αλλά φανερά περιμένοντας την να μιλήσει, για πρώτη φορά ένιωσε άβολα. Άρχισε να χτυπάει το πόδι της ελαφρά από νευρικότητα. «Για να καταλάβετε τι θέλω ακριβώς να κάνω, πρέπει πρώτα να σας πω κάτι που δεν έχω εκμυστηρευτεί ποτέ πριν...» Τα βλέμματα έγιναν περίεργα και δεν την άφησαν να εγκαταλείψει την προσπάθειά της να εξηγήσει. «Η μητέρα μου ήταν Marine, σας το χα πει, γι αυτό και πήγα να καταταγώ. Ήθελα να κρατήσω την υπόσχεσή μου.» Έγνεψαν. «Ε, όσον αφορά τον μπαμπά, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Δεν ήταν πάντα στο σπίτι, όπως σας είχα πει, κι αν και το επάγγελμα του γιατρού το είχε πάντα, έκανε κάτι άλλο πριν πεθάνει η μαμά μου. Ήταν κυνηγός επικηρυγμένων.»

Και οι δύο έμειναν άναυδοι. «Έ-έλα τώρα, ο κύριος Curtis? Ο κύριος Curtis να κάνει τόσο επικίνδυνο--αποκλείεται!»
«Καλά λέει, αυτός ανησυχούσε μην τυχόν και ρθει κανένας πειρατής εδώ, τους τρέμει. Πώς ήταν κυνηγός τους;»
«Δεν τους τρέμει, απλώς δεν ήθελε να μάθει κανείς ότι ζούσε πλέον εδώ μόνιμα. Μου εξήγησε πως έχει κάνει πολλούς εχθρούς όσο ήταν στην ενεργό δράση.»