[Τέλος] Θολά Νερά

Παράθεση :

Όνομα Χαρακτήρα: Neri Cleva
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας: Θολά Νερά
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -

"Του λιονταριού του βρυχηθμό σαν ακούσεις, να σβήνει στης ζωής του το λυκόφως, να ξέρεις πως το έρεβος έχω βάψει με κόκκινο πιο βαθύ απ' της δύσης, στο βωμό μιας ψεύτικης ελπίδας, για χάρη ενός ήλιου νέου..."

Πένθιμοι ήχοι γέμιζαν ακόμα και τα πιο στενά, τα πιο βρώμικα σοκάκια της πόλης, εκεί όπου κουρασμένες μανάδες με ρυτιδωμένα πρόσωπα ξαπώστεναν για μια στιγμή να σκουπίσουν τον ιδρώτα από το μέτωπό τους δίπλα από ξεπλυμένα ρούχα που έτριβαν με δύναμη μέσα στα θολά νερά που πότιζαν τη γη τους. Μα αυτό δεν είχε καμία σημασία αφού σύμφωνα με τους κήρυκες, μεγάλη θλίψη κατέλαβε όλους τους πολίτες του βασιλείου γιατί ο άρχοντας κι αφέντης αυτού του τόπου, εκείνος που όριζε τους τέσσερις ορίζοντες της πατρίδας τους, είχε πέσει νεκρός το προηγούμενο βράδυ.

"Συμφορά... Συμφορά μου... Θα ορκιζόμουν ότι το είχα επάνω μου δύο λεπτά νωρίτερα."

Ο νεαρός άνδρας πασπάτευε αγχωμένα τις τσέπες του ενώ το πλήθος που έρεε προς τον κεντρικό δρόμο της πόλης τον παρέσερνε μαζί του. Δάγκωσε τη γλώσσα του ξεστομίζοντας μερικές βρισιές και πριν προλάβει να αντιδράσει σωριάστηκε στο έδαφος, κάτω από το βλέμμα πολλών συμπολιτών του. Πολλοί από αυτούς δε δίστασαν να του χαρίσουν απροκάλυπτα τα ειρωνικά χαμόγελά τους ή να πνίξουν όχι και τόσο διακριτικά το γέλιο τους διασκεδασμένοι από την ατυχία του.

Χτύπησε τα δόντια του με τη γλώσσα του ενοχλημένος και τίναξε τα ρούχα του. Θα ήθελε να μπορούσε να βαρέσει όλους αυτούς που είχαν γελάσει μαζί του αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν η τελευταία του έγνοια καθώς το άλογο που οδηγούσε την πομπή της σωρού πλησίαζε κοντά του. Παραμέρισε αδέξια και έσκυψε το κεφάλι νευρικά ευχαριστώντας νοερά την τύχη του που δεν είχε σωριαστεί σε εκείνο το μέρος μερικά λεπτά αργότερα.

Τα άλογα που έσερναν την άμαξα με τη σωρό του βασιλέα πλησίαζαν όλο και περισσότερο και εκείνος σήκωσε δισταχτικά το βλέμμα του προς τα επάνω. Η παγωμένη ματιά που αντίκρισε τον έκανε όμως να χαμηλώσει ακόμα περισσότερο τους ώμους του και τα χέρια τους έπαιξαν νευρικά με την άκρη την σκονισμένης του μπλούζας.

"Βασιλικοί φύλακες σου λέει μετά..." μουρμούρησε δυσαρεστημένα κάποιος πίσω από την πλάτη του. "Τρώνε από τους κόπους μας και το μόνο που κάνουν είναι να κορδώνονται στην κηδεία του βασιλιά."
"Αλήθεια πιστεύεις ότι τον φάγανε; Δεν ήταν δα και κανένα παιδαρέλι," σχολίασε δύσπιστα ένας δεύτερος.
"Πριν την ώρα τους πεθαίνουν τύποι σαν εσένα κι εμένα, όχι γουρούνια που κυλιούνται στα πούπουλα σαν κι αυτόν," επέμεινε ο πρώτος.
"Θα ήθελα να πω ότι του άξιζε, αλλά ποιος ξέρει τι μας περιμένει από εδώ και πέρα... Πρώτα ο γιος μετά ο πατέρας, τι μπορεί να κάνει ένα παιδί;" αναρωτήθηκε και το βλέμμα τους έπεσε επάνω το ξανθό αγόρι που οδηγούσε σκυθρωπό την άμαξα.

"Χμμμ..." ο νεαρός που παρακολουθούσε τη συζήτηση έξυσε προβληματισμένος το πιγούνι του και δάγκωσε με όρεξη το μήλο που είχε τσεπώσει νωρίτερα αφήνοντας πίσω του πομπή και πλήθος. "Δε δείχνουν και πολύ αγάπη για τον νεκρό τους βασιλιά. Η μεγάλη παράσταση μάλλον θα γίνει μέσα στο παλάτι..."

Το κάστρο, η βασιλική κατοικία, υψωνόταν για πάνω από διακόσια χρόνια στον λόφο της Reia, μακριά από το κέντρο της πόλης, ανάμεσα σε ψηλά πράσινα δέντρα, λίμνες και κήπους όπου οι πλούσιοι πολίτες της χώρας περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους επισκεπτόμενοι την αυλή και ανταλλάζοντας φιλοφρονήσεις. Η πομπή, με αργό ρυθμό, πέρασε μέσα από την κύρια πύλη της αυλής και κατευθύνθηκε και την είσοδο του κάστρου και η σωρός μεταφέρθηκε με αργούς ρυθμούς στην αίθουσα του θρόνου όπου περίμεναν οι άνθρωποι που πλαισίωναν τον βασιλιά όλα αυτά τα χρόνια, ντυμένοι στα μαύρα. Λυγμοί, κλάματα και δυνατός θρήνος γέμιζαν την αίθουσα.

Στην κορυφή της, δίπλα από τον βασιλικό θρόνο, περίμενε η χήρα πλέον βασίλισσα του τόπου, που κατέρρευσε στην αγκαλιά του γιου της κάτω από τα ομαδικά βλέμματα συμπόνιας της αυλής και νεύματα επιδοκιμασίας για τον εμφανή θρήνο της. Ήταν μια πραγματικά θλιβερή μέρα και μια πραγματικά-πραγματικά εξαίσια παράσταση. Στην άκρη της αίθουσας, αποκομμένος από τους υπόλοιπους, ένας νέος άνδρας, που από μακριά θα έλεγε κανείς ότι ο χαμός του βασιλιά του είχε προκαλέσει απίστευτη συγκίνηση και θλίψη, προσπαθούσε να στερεώσει το μόνοκλ του καλύπτοντας επιδέξια το πρόσωπό του. Μα στην πραγματικότητα δεν ήταν δάκρυα αυτά που προσπαθούσε να πνίξει αλλά ένα ανάρμοστο για την περίσταση σαρκαστικό γέλιο που σίγουρα θα έφερνε σε δύσκολη θέση όχι μόνο εκείνον αλλά και την οικογένειά του αν κάποιος κατάφερνε να το αντιληφθεί.

“Η παράσταση αυτή τη φορά είναι ακόμα μεγαλύτερη…” ψιθύρισε ανάμεσα απ’ το πνιχτό του γέλιο. “Δεν με έχεις απογοητεύσει ποτέ.”

Το βλέμμα του ανάμεσα από τα δάχτυλά του έπεσε επάνω σε έναν λευκοντυμένο άνδρα της φρουράς που παρακολουθούσε τα γεγονότα ανέκφραστος.

Το σούρουπο πλησίαζε πια και όλοι τους, με τη σειρά, ακολουθώντας πρωτόκολλα που επιβίωναν εδώ και μερικούς αιώνες, παίρνοντας προτεραιότητα με βάση ονόματα οικογενειών και τίτλους ευγενείας αποχαιρετούσαν για τελευταία φορά τον βασιλιά τους. Ήταν πράγματα μια εξαίσια ευκαιρία να επιδείξουν τη θέση τους στην κοινωνία και να δηλώσουν άτυπα την πίστη τους στον νέο άρχοντα του τόπου.

"Υποθέτω πως πλησιάζει και η σειρά μου," σημείωσε στον εαυτό του κοιτάζοντας την ώρα ο νεαρός άνδρας και τοποθετώντας το μόνοκλ καλύτερα στη θέση του, ίσιωσε επιδέξια το κουστούμι του και πλησίασε προς τη σωρό του βασιλιά κρατώντας ένα λευκό λουλούδι.

Πλησίασε με τη σειρά του τη σωρό, χαιρετώντας διακριτικά γνωστούς άρχοντες του τόπου, και εναπόθεσε με το λουλούδι επάνω στο πλήθος λουλουδιών που του είχαν προσφέρει στον αποθανόντα ως εκείνη την ώρα. Ο βασιλιάς ο ίδιος απεχθανόταν τα λουλούδια, το θεώρησε ειρωνεία που θα τον συντρόφευαν στην τελευταία του κατοικία, ο ίδιος έβρισκε την εικόνα αυτού του ανθρώπου πνιγμένο στα λευκά πράγμα ακαλαίσθητο, ποιος πίστεψε  ότι θα άρμοζε σε ένα δείγμα ωμότητας και αλαζονείας αυτή η λευκή λίμνη από λουλούδια;

"Faust P. Marlowe," άκουσε να ανακοινώνουν το όνομά του.

Παρόλα αυτά, δεν ήταν σε καμία θέση να κρίνει ανοιχτά τις επιλογές τους. Ακολούθησε την τυπική διαδικασία κι έπειτα προσέφερε τα βαθύτατα συλλυπητήριά του στη σύζυγο του νεκρού που εξαντλημένη είχε ακουμπήσει στον βασιλικό της θρόνο. Εκείνη του πρόσφερε το χέρι της σκουπίζοντας το πρόσωπό της.

"Μα πραγματικά, τι τραγωδία για τη Ρέια..." φρόντισε να τονίσει με μελιστάλαχτη φωνή. "Πρώτα ο γιος σας, μετά ο σύζυγος...   Ήμουν πολύ μικρός τότε αλλά ακόμα θυμάμαι το παρουσιαστικό του νεαρού πρίγκιπα, αν δεν με γελά η μνήμη μου είχε κληρονομήσει τα δικά σας καστανόξανθα μαλλιά. Είχε τον τρόπο του να ηγείται εμάς τους υπόλοιπους παρά το νεαρό της ηλικίας του. Αν δεν απατώμαι ο πρίγκιπας Alois θα ήταν σήμερα... 30 χρονών;" ρώτησε και το σιγανό κλάμα της βασίλισσας είχε πλέον σταματήσει. "Θα ήταν στην κατάλληλη ηλικία να στεφθεί βασιλιάς. Φυσικά ο πρίγκιπας Eadwig είναι αρκετά ικανός για την ηλικία του, όμως αναρωτιέμαι αν οι αρμοδιότητες που θα του ανατεθούν από εδώ και στο εξής θα είναι μεγάλη πίεση για εκείνον," συνέχισε με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη νιώθοντας το ψύχραιμο παρουσιαστικό της βασίλισσας να θρυμματίζεται με κάθε του λέξη. "Άλλαξαν πολλά πράγματα στη Ρέια τα τελευταία 15 χρόνια, οι πολίτες θα βασιστούν επάνω του."

"Από τότε... από τότε που πάτησε το πόδι του αυτός εδώ μέρα... Αυτή η ζωντανή κατάρα... σαν τη μάνα του," είπε και δάγκωσε τα χείλη της. "Από τότε μπήκε η δυστυχία εδώ μέσα..."

Μέσα στα γουρλωμένα, θολά μάτια της βασίλισσας, μπόρεσε να δει ξεκάθαρα το σκοτάδι που φώλιαζε μέσα της όλα αυτά τα χρόνια. Μετά βίας μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της καθώς έμπηγε τα μακριά της νύχια στο βασιλικό κάθισμα. Το θέαμα θα ήταν σχεδόν τρομαχτικό αν δεν είχε δει χειρότερες εικόνες μέσα στους διαδρόμους του παλατιού.

Αφημένος στις σκέψεις του, απέτυχε να παρατηρήσει την ξαφνική αλλαγή στην όψη της βασίλισσας που σαν μανιασμένη έφυγε από το πλευρό του και βγάζοντας άναρθρες έφτασε στο πλευρό του μικρού, λατρευτού της γιου και τον κάλυψε με το κορμί της. Τόσο είχε θολώσει το μυαλό της απέναντι στην παρουσία αυτού του άνδρα που δε δίστασε να του επιτεθεί με τα νύχια της μπροστά σε όλους τους παρευρισκόμενους εξαπολώντας ακατανόητες κατάρες.

Μάταια προσπαθούσε o γιος της να την ηρεμήσει. H λεπτή κλωστή που συγκρατούσε τα πάντα μέσα της είχε σπάσει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Βουτηγμένη στα δάκρυά της, με τα νύχια της ματωμένα από τη σάρκα και το αίμα που είχε καταφέρει να αφαιρέσει από τον απαθή άνδρα που στεκόταν μπροστά της, αποτελούσε ένα πραγματικά αξιολύπητο θέαμα, αρκετό για να κάνει πολλά άτομα που είχαν παραστεί στην κηδεία εκείνη την ημέρα να στρέψουν το βλέμμα τους αλλού.

"Αφήστε με..." ούρλιαζε απεγνωσμένα η βασίλισσα καθώς προσπαθούσαν να την απομακρύνουν. "Αφήστε με σας λέω!"

Μια γρήγορη, ψιθυριστή συγνώμη από τον νεαρό πρίγκιπα στον μελαχρινό άνδρα, μερικές γρήγορες κινήσεις των φρουρών για να καθησυχάσουν το πλήθος και όλη η διαδικασία της ταφής επισπεύσθηκε απότομα. Άνθρωποι της φρουράς μετέφεραν τη σωρό έξω, στη μέση της αυλής, όπου θα ακολουθούσε η καύση. Άνδρας και γυναίκες άφησαν την αίθουσα βιαστικά ξεχνώντας, προσωρινά τουλάχιστον, το περιστατικό για να προλάβουν να πιάσουν την κατάλληλη θέση για να συνεχίσουν την παράλογη παράσταση που είχε στηθεί εκείνη την ημέρα.

Μόνο ο λευκοντυμένος άνδρας είχε μείνει πίσω, με τα μαλλιά του ανάκατα και τα σιρίτια ξηλωμένα από την ξαφνική επίθεση που είχε δεχθεί. Το αίμα που είχε τρέξει από τις γρατσουνιές που είχε δεχθεί είχε πήξει σχεδόν επάνω στο πρόσωπό του και παρόλα αυτά είχε μείνει εκεί, ατάραχος, με τα μάτια του καρφωμένα επάνω στον κενό βασιλικό θρόνο, μάτια τόσο θολά που έκρυβαν όλο αυτό το σκοτάδι που είχαν συγκεντρώσει όλα αυτά τα χρόνια, κι όμως για πρώτη φορά όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθούσε ένιωσε πως είδε τους ώμους του άνδρα να χαλαρώνουν και τη στυφή του έκφραση για μια στιγμή να αλλάζει, σαν ένα σπινθήρα ανύπαρκτης ζωντάνιας, καθώς ένα λεπτό-πολύ λεπτό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

"Τι στο καλό σκέφτεσαι, Neri...;"

Όνομα Χαρακτήρα: Neri Cleva
Παράταξη: Πολίτες
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:5.500
Βαθμολογία:8/10
Παρατηρήσεις:Πολύ καλή ιστορία. Μου άρεσε ο τρόπος που παρουσίασες τα γεγονότα και ιδιαίτερα οι περιγραφές, αν και για μένα ήταν αρκετές, θα ήθελα δηλαδή λίγο περισσότερο διάλογο, αλλά είναι μια εισαγωγική ιστορία οπότε είναι λογικό και ίσως και αναγκαίο. Περιμένω τη συνέχεια.....

Τα βραβεία προστέθηκαν