[Τέλος] Corwin Norton

Όνομα Χαρακτήρα: Corwin Norton
Παράταξη: Civilian
Bounty: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας: Corwin Norton
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -





Οι ακτίνες του ηλίου πάσχιζαν να φωτίσουν το σκοτεινό δωμάτιο, θέλοντας να περάσουν ανάμεσα από τις κουρτίνες που κοσμούσαν τα παράθυρα. Μαύρες, μακριές και μουντές για να ταιριάζουν με την αίσθηση που έβγαζε το μεγάλο γραφείο. Ένας άνδρας καθόταν σταυροπόδι στην μεγάλη καρέκλα πίσω από το μαύρο γραφεία, κρατώντας μερικά λευκά χαρτιά στα χέρια του δαγκώνοντας συνάμα τα χείλη του. Τα λευκά του δάχτυλα περνούσαν μία μία τις σειρές των εγγράφων που κρατούσε, διαβάζοντας γρήγορα το περιεχόμενό τους. Έξυσε την άκρη του πηγουνιού του και αναστέναξε βαθιά πετώντας τα χαρτιά πάνω στο γραφείο. Ένα μικρό ίχνος σκόνης έκανε την εμφάνισή του καθώς τα χαρτιά έπεσαν δίπλα από το άσπρο καπέλο με το πλατύ γείσο.

Ο άνδρας παρατηρώντας την σκηνή πήρε με γρήγορες κινήσεις των δαχτύλων του το καπέλο στα χέρια του και το τίναξε προσεκτικά με τις άκρες τους. Ήταν ντυμένος στα άσπρα, όπως πάντα, άσπρο πουκάμισο και άσπρο παντελόνι. Η κάπα που πάντα φορούσε βρισκόταν αφημένη πάνω στον καλόγερο δίπλα από το γραφείο. Το υπόλοιπο δωμάτιο είχε μουντά χρώματα σε σχέση με την εμφάνισή του, τα έπιπλα ήταν όλα σκούρου χρώματος. Υπήρχαν μεγάλες βιβλιοθήκες σε όλες τις μεριές του και πάρα πολλά χαρτιά αφημένα εδώ και εκεί, πάνω στα τραπεζάκια και μέσα σε κούτες. Δυο μεγάλες πολυθρόνες κοσμούσαν το κέντρο του γραφείου, μακριά από την καρέκλα του άνδρα σαν να ήθελε να κρατάει μια επιφυλακτική απόσταση από όποιον τον επισκεπτόταν.

Ένα γραμμόφωνο άλλαζε μόνο τα μουντά μαύρα και καφέ χρώματα του γραφείου, αφημένο σε μια άκρη πάνω σ' ένα μεγάλο τραπέζι, παρατημένο στην μοίρα του και στα στρώματα σκόνης.

Ο άνδρας άφησε πίσω το καπέλο του, ρίχνοντας του μια τελευταία ματιά, μήπως και ίχνος σκόνης εμφανιζόταν πάλι πάνω του. Ακούμπησε με τα δάχτυλά του πάλι τα χαρτιά, περνώντας τα από πάνω τους σαν να τα χάιδευε βγάζοντας έναν βαθύ αναστεναγμό. Η βραχνή του φωνή ήχησε στο ήσυχο δωμάτιο. Έτριψε τα μάτια του και ανακάθισε στην καρέκλα του. Ένιωθε κουρασμένος, βρισκόταν ώρες στο γραφείο του μελετώντας τα χαρτιά για τους καινούριους αγοραστές και προμηθευτές.

Σηκώθηκε σιγά σιγά από την καρέκλα, η οποία έτριξε στο σήκωμά του σαν να ανακουφίστηκε από το βάρος που έφυγε από πάνω της. Ο άνδρας, τράβηξε την κουρτίνα που βρισκόταν ακριβώς από μπροστά του και κοίταξε έξω από το λίγο ραγισμένο παράθυρο. Ποτέ δεν θυμόταν ότι έπρεπε να το επισκευάσει και πάντα έμενε με την απορία στην θέα αυτού του ραγίσματος. Ψηλά σπίτια και ψηλοί πύργοι που έμοιαζαν με καμπαναριά αποτελούσαν την θέα του παραθύρου του, βρισκόταν κοντά στις αριστοκρατικές περιοχές. Τα σπίτια φάνταζαν γκρίζα στην θέα, ο καπνός και τα καυσαέρια των βιομηχανιών και των εργοστασίων τα είχε κάνει έτσι.

Ποιος ήταν αυτός ο άνδρας; Το όνομά του Corwin Norton.

Σκεφτόταν ότι είχε καταλήξει να είναι σαν εκείνους τους υπαλλήλους γραφείου που ζούσανε στο φως των κεριών, των χαρτιών και των φακέλων. Σαν εκείνον τον υπάλληλο του, τον Abbott που κάθε φορά που τον έβλεπε, οι κόρες των ματιών του έτρεμαν σαν κάτι να του βασάνιζε το μυαλό μόνο στην θέα της γαλήνιας φάτσας του Corwin. Το χαμόγελό του δεν έδινε ποτέ μία εντύπωση, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει αν χαμογελούσε κανονικά, αν ειρωνευόταν ή αν ήξερε κάτι για εκείνον. Αυτό το πράγμα ορισμένες φορές έκανε τον Abott να ανατριχιάζει στην σκέψη ότι ο αγαπητός κύριος Norton ήξερε κάτι για τις πράξεις που είχε κάνει δύο χρόνια νωρίτερα, πουλώντας τα ελαττωματικά όπλα της εταιρίας στην μαύρη αγορά δημιουργώντας πρόβλημα στην εταιρεία. Ευτυχώς για τον Norton, το μυαλό του δούλεψε επιχειρηματικά και η πρώτη του κίνηση ήταν να βοηθήσει για τα μάτια του κόσμου. Αυτό το γεγονός του είχε προκαλέσει σύγχυση και γνώριζε πολύ καλά τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη του, αλλά αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να ξεπλυθούν οι φήμες και οι βρόμες που είχαν βγει για το όνομά του.

Έσφιξε τα δάχτυλά του στην χούφτα του ενώ τα μάτια του είχαν αλλάξει χρώμα στο χρώμα του ηλιαχτίδων που έπεφταν πάνω στο πρόσωπό του. Γυάλιζαν και το χρώμα τους φαινόταν χρυσό.

Το βλέμμα του Corwin έπεσε πάνω σε μια θηλυκή φιγούρα που έμπαινε δειλά δειλά μέσα στο δωμάτιο. Οι καστανές της μπούκλες έπεφταν ανέμελα πάνω στους ώμους της, οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι στο φως του ήλιου κάνοντας φανερές τις πρέκνες που κάλυπταν εκείνα τα σημεία του σώματός της, το ίδιο και του προσώπου της. Τα πράσινα μάτια της έριξαν ένα διαπεραστικό βλέμμα στο δωμάτιο και στην συνέχεια κοίταξαν τον μελαχρινό άνδρα που την κοιτούσε με απορία φτιάχνοντας τώρα τα μανικετόκουμπα του, καθώς εκείνη έκλεινε την πόρτα πίσω της. Τα βήματα της ήχησαν στο δωμάτιο καθώς το τακούνι των παπουτσιών της άφηνε έναν δυνατό ήχο.

"Συμβαίνει κάτι, αγαπητή δεσποινίς Stanley;" ρώτησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο ο Corwin, κουμπώνοντας πια τα μανικετόκουμπα στο πουκάσιμό του.
"Θα μπορούσατε να κόψετε το αγαπητή, κύριε Norton," του απάντησε εκείνη ξερά ενώ έφτιαχνε την φούστα της για να καθίσει στην πολυθρόνα.
"Καθίστε, φυσικά," την ειρωνεύτηκε πάλι εκείνος και προχώρησε μπροστά από το γραφείο του βάζοντας τους αντίχειρες του στις τσέπες του πάνινου παντελονιού του.
"Οι προμηθευτές της Road Corp. ήρθαν νωρίτερα από την καθορισμένη μέρα και απαιτούν να σε δουν τώρα," άρχισε να μιλάει η γυναίκα κοιτάζοντας κάτι χαρτιά που κρατούσε στα χέρια της. "Το ξέρω ότι θα γκρινιάξεις, Corwin, αλλά πιστεύω ότι δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Πιστεύουν ότι η συμφωνία πρέπει να κλειστεί νωρίτερα και να σε γνωρίσουν και εσένα προσωπικά και όχι να συναντάνε την γραμματέα σου," συνέχισε σταματώντας σ' ένα από τα φύλλα που κρατούσε. "Επίσης, δημιουργήθηκε κάποιο πρόβλημα μ' ένα από τα όπλα μας, κάποιος δολοφονήθηκε με σφαίρα δικής μας παραγωγής..."
"Ένα-ένα, Annabel, ένα μυαλό το έχουμε και εμείς," αποκρίθηκε ο άνδρας κόβοντας τα λόγια της στην μέση ενώ το ένα από το φρύδι του τρεμόπαιζε. Δεν την κοιτούσε στα μάτια αλλά εκείνη την ώρα περνούσαν διάφορα από το μυαλό του σχετικά με το όνομα της εταιρείας που είχε ηχήσει στα αυτιά πριν από λίγα δευτερόλεπτα.

Το βλέμμα της κοπέλας και ο αναστεναγμός της έδειχνε μια απογοήτευση προς το πρόσωπο του άνδρα που στεκόταν μπροστά της, αλλά συνέχισε να κοιτάζει τα έγγραφα που κρατούσε στα χέρια της.

Το βλέμμα του έμεινε σκεπτικό για μερικά δευτερόλεπτα. Ήξερε πολύ καλά τα άτομα της Road Corp. Ήταν η τελευταία εταιρεία με την οποία είχε κλείσει συμφωνία ο πατέρας του λίγες μέρες πριν αποβιώσει. Ή μάλλον, πριν χρησιμοποιήσει ένα από τα ίδια του τα όπλα για να πάρει την ίδια του την ζωή. Προτίμησε να πει στον κόσμο που ήθελε να μάθει όλο απορία ότι πέθανε από τα γηρατειά του, άλλωστε και εκείνος τα κόντευε τα τριάντα. Ο πατέρας του ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία αλλά αυτό δεν του είχε προκαλέσει κανένα πρόβλημα ούτε στην υγεία του ούτε στην δουλειά του.



Ακουγόταν πολλά για το όνομα της Road Corp, συνεργαζόταν με μια παλιά εταιρεία που έπεσε σε πωλήσεις με την ενίσχυσης της δύναμης του εργοστασίου Norton και όταν εκείνη πτώχευσε η Road βρέθηκε σε πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση και θέση. Ερχόντουσαν ξαφνικά εκείνοι να συνεργαστούν μαζί του. Ήξερε την ποιότητα των πρώτων υλών τους και γνώριζε ότι ήταν πολύ καλή, αλλά δεν ήξερε το ποιόν των στελεχών της. Είχε αφήσει στην Annabel την συμφωνία και τώρα δημιουργήθηκαν προβλήματα από του πουθενά, επειδή δεν δέχονταν να υπογράψουν χωρίς την παρουσία του. Ήταν λογικό να αμφισβητούν κάποια πράγματα και να θέλουν να επιβεβαιώσουν άλλα μετά την τελευταία τους αποτυχία, αλλά του φαινόταν αρκετά υπερβολικό. Οι αγοραστές και έμποροι σπάνια είχαν κάποιο παράπονο και αν αυτό γινόταν, γινόταν μια φορά στους δύο μήνες. Εκείνοι είχαν κάνει την εμφάνισή τους τουλάχιστον τρεις φορές στον ίδιο μήνα για να παραπονεθούν μόνο και μόνο για την απουσία του.

"Τι συνέβη με το όπλο;"

"Ένας άνδρας γύρω στα 50 δολοφονήθηκε από κάποιον που χρησιμοποίησε όπλο δικής μας παραγωγής. Γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος ότι η καινούρια αυτή η σειρά έχει πολύ καλές επιδόσεις."
"Προφανώς, αφού εγώ το δημιούργησα. Δικό μου σχέδιο," είπε εκείνος κάνοντας μια κίνηση του χεριού του σαν να ήταν υπερήφανος για τον εαυτό του, σαν να γνώριζε ότι τα σχέδια του ήταν τα καλύτερα της αγοράς. Η κοπέλα έβηξε ρίχνοντας του ένα δολοφονικό βλέμμα και συνέχισε: "Απλά δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο δράστης."
"Θα χρειαστεί να πάμε σε δίκη;" ρώτησε εκείνος κατευθείαν καθώς χασμουριόταν ενώ κάλυπτε το πρόσωπό του με το δεξί του χέρι.
"Όχι, δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Πληροφορίες που μου δόθηκαν από τον Ryan είναι μόνο. Το πτώμα δόθηκε απλά στο γραφείο τελετών και τελείωσε εκεί πέρα."
"Πολλά τελειώνουν εκεί πέρα," σχολίασε ο Corwin σαρκάζοντας το γνωστό γραφείο τελετών.

Το πρόβλημά του τώρα ήταν η συνάντησή του με τους προμηθευτές. Η Annabel τον ενημέρωσε για το σημείο, στο ξενοδοχείο πιο μετά από την πανσιόν της Μαντάμ Σουσού είχαν αποφασίσει να πραγματοποιηθεί. Μισούσε εκείνη την γειτονιά, όχι γιατί ήταν φτωχική αλλά τα βλέμματα που έπεφταν πάνω του κάθε φορά που πατούσε το πόδι του εκεί πέρα, τα βλέμμα εκείνα μίσους, φόβου ή της ζηλοφθονίας. Αναστέναξε και πλησίασε προς τον καλόγερο, αρπάζοντας την κάπα του. Έσιαξε το γιλέκο του, φτιαγμένο από σαμουά και σήκωσε τον γιακά του πουκαμίσου του για να τo φορέσει. Έδεσε την γραβάτα του στον λαιμό και πήρε στα χέρια του το γυαλιστερό του ραβδί, έτοιμος να αφήσει πίσω το μουντό γραφείο του.

Με γρήγορα αλλά σταθερά βήματα κατέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν στα κάτω γραφεία του κτιρίου, στα γραφεία που αναλάμβαναν τα έγγραφα με τις καταγραφές των αγοραστών και των εμπόρων. Η Annabel τον ακολούθησε ακόμη αφοσιωμένη στα χαρτιά της, κοιτάζοντας που και που την κάπα του άνδρα που ανέμιζε σαν να ήθελε κάτι να της αποσπάσει την προσοχή της με τόση δουλειά που είχε.

Ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του καθώς περνούσε από μπροστά από το γραφείο του Abbot στο τέλος της σκάλας, βγάζοντας λίγο το καπέλο του για να τον χαιρετήσει. Ο άνδρας αυτός ήταν μονόχλωτος και πάντα κλεισμένος μέσα στο γραφείο του, οι εργάτες του είχαν δώσει πολλά ψευδώνυμα λόγω αυτής του της συμπεριφοράς.

Τα ψευδώνυμα έδιναν και έπαιρναν σ' αυτήν την πόλη. Το δικό του; Το Κοράκι. Άλλωστε αυτό σήμαινε και το όνομά του, οι γονείς του είχαν κάνει πολύ ωραία δουλειά. Η αλήθεια ήταν ότι του άρεσε, πίστευε ότι του έδινε μια μυστηριώδης αύρα και γοητεία. Ήξερε πολύ καλά όμως ότι αυτό το ψευδώνυμο δεν του δόθηκε για αυτόν τον λόγο αλλά γιατί τον θεωρούσαν αρπακτικό, σκοτεινό, άτομο που το μόνο που επιθυμούσε ήταν το κέρδος. Γέλασε στην σκέψη, ενώ τα βήματά του γινόταν πιο γρήγορα.

Πέρασε μέσα από τους εργάτες του, χαιρετώντας τους και βγάζοντας το καπέλο του κάθε τόσο. Η μυρωδιά του ιδρώτα ήταν έντονη, ακόμη περισσότερο σ' αυτήν την ζεστή εποχή με τον ήλιο να χτυπάει και να καίει τους περαστικούς στον δρόμο. Τα περισσότερα κεφάλια των εργατών ήταν ξυρισμένα, τα σώματά τους σκληροτράχηλα. Υπήρχε βρόμα και ιδρώτας, ακουγόντουσαν τα λαχανιάσματα σαν να ήταν δίπλα από το αυτί του. Το πόδι του πάτησε έξω από την μεγάλη πόρτα του εργοστασίου και κοίταξε τα γύρω σπίτια. Η μέρα του προβλεπόταν κάπως κουραστική στο μυαλό του, αλλά δυστυχώς για εκείνον θα ήταν ακόμα χειρότερη. Ανέμελος περπατούσε προς την κατεύθυνση που οδηγούσε στο ξενοδοχείο.

Τα βήματά του τον οδήγησαν στο κέντρο της πόλης, με τους στενούς δρόμους και γεμάτους κόσμο που έτρεχε για να προλάβει το μεσημεριανό φαγητό, τους κατοίκους που έφευγαν ανακουφισμένοι από τις δουλειές για να γυρίσουν σπίτι για δύο ώρες ύπνο και μετά πάλι από την αρχή. Άμαξες και άλογα περνούσαν δίπλα από την άσπρη φιγούρα που περνούσε ανάμεσα από τους κατοίκους, σαν το άσπρο πρόβατο ανάμεσα σε χιλιάδες λύκους. Οι δρόμοι ήταν βρώμικοι αλλά γεμάτη ζωή, με τις ταβέρνες της να ξεχειλίζουν από κόσμο. Αυλές σπιτιών  με πανέμορφες σκαλιστές καγκελόπορτες, με φύλακες που φρουρούσαν τα εκλεκτά αφεντικά τους. Σε κάποια μάλιστα φαινόταν οι διασυνδέσεις τους με το ναυτικό και την παγκόσμια κυβέρνηση.

Ο Corwin μόρφασε στην θέα του σπιτιού γνωστού πλουσίου και μεγαλέμπορα Ντε Μαρ από το οποίο μπροστά βρισκόντουσαν μερικά άτομα του Ναυτικού. Απεχθανόταν εκείνους τους εμπόρους που ήταν διατεθειμένοι να ξοδέψουν μια περιουσία για να θεωρηθούν ευγενείς και χρησιμοποιούσαν τις γνωριμίες για να πλουτίζουν στη ζούλα. Ήταν ένας από τους πολλούς που θέλανε να θεωρούν τον εαυτό τους αριστοκράτη, πλούσιοι πληβείοι που αγόραζαν την άνοδό τους στην ανώτερη τάξη.
Παρόλα αυτά, στόλισε το πρόσωπό του πάλι με εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο και τους προσπέρασε στα γρήγορα δείχνοντας ότι είχε δουλειά να κάνει. Όσο προχωρούσε η εικόνα της πόλης άλλαζε και έδειχνε πιο μελαγχολική, πιο βαριά και πιο σκοτεινή.

Περπατούσε τώρα πιο γρήγορα, καθώς δεν λάτρευε την συγκεκριμένη περιοχή. Ήδη τα βλέμματα είχαν πέσει πάνω στα γυαλιστερά του παπούτσια και του καλού υφάσματος ρούχα του. Η γειτονιά μπορεί να μην ήταν η πιο φτωχική αλλά όσο προχωρούσε μέσα στα στενά της πόλης τα βλοσυρά βλέμματα των φτωχών κατοίκων τον έγδυναν, εκείνον και τα λεφτά του. Το μίσος φαινόταν στο πρόσωπό του, ο ζήλος και ίσως η απαξίωση. Τι έκανε ένας πλούσιος στην περιοχή τους; Ο Corwin τίναξε την σκόνη από την κάπα του και χωρίς να κοιτάζει προχώρησε χωρίς να ανταλλάξει βλέμματα μέσα από τα στενά που οδηγούσαν προς το ξενοδοχείο.

Ο δρόμος που οδηγούσε εκεί ήταν η πιάτσα των γυναικών και οι οίκοι ανοχής της πόλης. Κάνανε την εμφάνισής τους σιγά σιγά. Γυναίκες μετριότατες που κάθε φορά που ερχόταν το Ναυτικό επωφελούνταν από το ξεμπαρκάρισμά τους. Όλες ήταν άνετες, κάθε είδους γυναίκα αλλά χωρίς ίχνος τύπων και συμπεριφοράς, βρίζανε και έφτυναν στον δρόμο αν κάποιος πελάτης τις απέρριπτε. Άλλες περιποιημένες άλλες ατημέλητες. Τα βήματά του Corwin επιτάχυναν τον ρυθμό τους αλλά μια γυναικεία φωνή, με ιδιότυπη προφορά τον έκοψε.

"Τι κάνεις, καλέ μου Corwin;" ακούστηκε η φωνή της μίας και μοναδικής πατρώνας, της Μαντάμ Σουσού που χρησιμοποιούσε το Saloon ως άλλοθι για τις άλλες βρώμικες δουλειές της.
"Επιβιώνω, αγαπητή μου," απάντησε και έσιαξε την κάπα του σφίγγοντας περισσότερο την λαβή του ραβδιού του στην παλάμη του ενώ τα δάχτυλά της γυναίκας χάιδεψαν το μάγουλό του.

Εκείνη του χαμογέλασε δείχνοντας του τα καλοσχιματισμένα δόντια της πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της. Ο Corwin πήρε το χέρι της από το μάγουλό του και το κατέβασε χαρίζοντας της ένα μεγάλο χαμόγελο, ενώ έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. Η γυναίκα απόρησε και θέλησε να τον καλέσει στο Saloon της, με την ωραία παρέα των γυναικών που τόσο πολύ τόνιζε σε κάθε της πρόταση παρά την αρνητική στάση του εργοστασιάρχη.

"Τελευταία δεν μας έχει επισκεφτεί καθόλου, ε, Corwin;" γκρίνιαξε η νεαρή Μαντάμ. "Μας έχει ξεχάσει;" συνέχισε δείχνοντας τις κοπέλες της.
"Η επιπολαιότητά μου και η δίψα μου για τις σαρκικές απολαύσεις αλλάζουν με την ηλικία," της χαμογέλασε ενώ εκείνη σούφρωνε τα φρύδια της. "Αν και λάτρης του ωραίου φύλου, προτιμώ τον δύσκολο δρόμο στην κατάκτηση μιας γυναίκας, πόσο μάλλον την αγορά της. Καλές δουλειές!" της είπε βγάζοντας το καπέλο του και προχωρώντας. Εκείνη έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια, χάνοντας πάλι έναν σημαντικό πελάτη, έναν πελάτη που είχε γεμάτες τις τσέπες του με πολλά belli.

Γιατί, όπως ο Λόπε είχε πει, υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από αυτή, ένας νεαρός σαν χαμένος να τρέχει, πίσω από μια μια γυναίκα που προίκα της έχει, ότι χιλιάδων αγροίκων υπήρξε τροφή;

Ανέμελος πια, σαν να ένιωθε διαφορετικά μετά την απόρριψη της προσφοράς της συγκεκριμένης γυναίκας πλησίαζε προς το ξενοδοχείο στο οποίο είχε κανονιστεί να γίνει η συμφωνία και η υπογραφή των εγγράφων. Καλού κακού ζήτησε από τον Ryan, έναν από τους έμπιστους πληροφοριοδότες του να βρίσκεται κοντά στην περιοχή για την ασφάλειά του. Ο Ryan ήξερε όλα τα κατατόπια των συγκεκριμένων περιοχών και ήταν το κλειδί του για να γνωρίζει τι συμβαίνει στην μαύρη αγορά, όσο ήταν αυτό εφικτό. Έτσι είχε μάθει και την ονομασία που του είχε δοθεί από τους εμπόρους και τους κατοίκους, το Κοράκι.

Το Κοράκι, λοιπόν, είχε φτάσει πια κοντά στο ξενοδοχείο στο οποίο είχε κανονιστεί να γίνει η συμφωνία. Πέρασε την μεγάλη πόρτα παρατηρώντας συνάμα την κάσα της, ξυλόγλυπτη με διάφορες παραστάσεις από αρχαία δράματα, είχε διαβάσει αρκετά από μικρός. Άγγιξε την κάσα με την άκρη των δαχτύλων του και έσπρωξε στην συνέχεια την μεγάλη πόρτα που παρουσιάστηκε στο τέλος του διαδρόμου. Χαιρέτησε τον υπάλληλο στην υποδοχή, ο οποίος έκανε μια μικρή υπόκλιση υποδοχής και του έδειξε τον διάδρομο που έπρεπε να ακολουθήσει για να συναντήσει τα στελέχη της Road Corp.

Έστριψε δεξιά και είδε τρεις άνδρες να κάθονται στις άνετες μεγάλες πολυθρόνες του σαλονιού του ξενοδοχείου.

Τα πρόσωπά τους γύρισαν απορημένα στο άκουσμα των τακουνιών του Corwin και ένας ενθουσιασμός τους κατέκλυσε. Ο άνδρας τίναξε την κάπα του και προχώρησε γρήγορα προς το μέρος του ρίχνοντας τους ένα χαμόγελο που έκανε τους άνδρες να ανακαθίσουν χαρούμενοι στις πολυθρόνες τους. Ο Corwin τους συστήθηκε πρόθυμα βγάζοντας σιγά σιγά το καπέλο του και παίρνοντας το στην συνέχεια στα χέρια του, ενώ αμέσως κάθισε στον καναπέ απέναντί τους. Αφού ήπιαν το τσάι τους συζητώντας αρκετή ώρα για τα πράγματα της πόλης ο Corwin αποφάσισε να τους ζητήσει να του μιλήσουν για την συνεργασία που επιθυμούσαν να κλείσουν μαζί του.

Η πρώτη του ερώτηση ήταν ποιος ήταν ο λόγος που οι προμηθευτές επέλεξαν την δικιά του εταιρεία.

"Γνωρίζετε ότι είστε η μεγαλύτερη δύναμη της πόλης. Παλιότερα η εταιρεία μας είχε τα ισχυρότερα προϊόντα πρώτων υλών εργοστασίων όπλων. Το όνομά της είναι ακόμα γνωστό και η πηγή και η ποιότητα ακόμη η ίδια. Προκειμένου εμείς να ενισχύσουμε την δύναμή μας αλλά και εσείς να ενισχύσετε τις πωλήσεις σας και τους πελάτες σας, σας προτείνουμε αυτήν την συνεργασία με την εταιρεία σας," μίλησε ο μικρότερος από όλους. Ένας μικροκαμωμένος άνδρας που κάθε φορά που έπαιρνε ανάσα μια μικρή φλέβα τρεμόπαιζε στο δεξί του φρύδι. Κατάπιε και έδωσε τον λόγο του στον δεύτερο άνδρα.

"Γνωρίζαμε τον πατέρα σας εδώ και χρόνια. Η αντιπαλότητα με την Irton δεν μας έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστούμε ποτέ. Πιστεύω ότι ξέρετε ότι ακόμη και τώρα η Road Corp. έχει μεγάλο αριθμό πελατών και κανένας δεν έχει μείνει με το παράπονο από τα προϊόντα μας, σε περίπτωση που έχετε αμφιβολίες."

Ο Corwin αναστέναξε και χαμογέλασε. "Δηλαδή, κύριοι, θέλετε να μου πείτε ότι πρέπει να σας προτιμήσω για την ποιότητα των προϊόντων που είχε παλιότερα η Road Corp. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζω ότι κατά 60 % τουλάχιστον ήταν πάντα αξιοθαύμαστη, αλλά γνωστά ήταν και τα προβλήματα που δημιούργησε στην Irton με τα ελαττωματικά προϊόντα της. Προφανώς και ένα προϊόν παραγωγής δεν μπορεί να βγει πάντα καλό, αλλά στην περίπτωση σας δεν θα μπορούσα να δεχθώ αυτό το επιχείρημα για να συμφωνήσω στο κλείσιμο της μελλοντικής μας συνεργασίας." Σταύρωσε τα πόδια του και κατάπιε το σάλιο για να μπορέσει να συνεχίσει τα λόγια του.

"Οι πελάτες της Norton είναι χρόνια το ίδιο κοινό, αναρωτιέμαι αν η καλή ποιότητα που με τόσο πάθος υποστηρίζετε κάνει για ένα ευρύτερο κοινό. Η ποιότητα των όπλων κρίνει άλλωστε και την τιμολόγηση του προϊόντος οπότε πολύ καλά θα ξέρετε ότι τα όπλα Norton θα πουλιούνται πάντα στην υψηλή αγορά και λίγα άτομα μπορούν να τα έχουν στην κατοχή τους."

"Κύριε Norton, έχουν ακουστεί πολλές φορές ότι τα όπλα σας έχουν βρεθεί και στα χέρια χωρικών," τον διέκοψε ο νεαρότερος ειρωνικά.

"Δεν θα διαφωνήσω, κύριε. Αλλά εφόσον τα όπλα μου αγοράζονται από κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο ακόμη και σε μεγάλες ποσότητες εγώ δεν μπορώ να διασφαλίσω και να απαιτήσω να γνωρίζω το πού θα πάνε στην συνέχεια. Η δουλειά μου είναι να πουλήσω και αυτό κάνω. Αν υπαινίσσεστε ότι τα όπλα που παράγει η εταιρεία μου πουλιούνται εξαρχής στην μαύρη αγορά, κάνετε πολύ μεγάλος λάθος," απάντησε ψύχραιμα ο Norton. "Δεν είναι στο χέρι να αποφασίσω εγώ που θα πάνε τα όπλα εφόσον πουληθούν σε έναν πελάτη. Νομίζετε ότι και εσείς οι ίδιοι το ξέρετε από πολύ παλιότερα," συνέχισε τα λόγια υπενθυμίζοντάς τους το παρελθόν της εταιρείας.

Ο ένας από αυτούς έβηξε δυνατά ενώ οι άλλοι ταραγμένοι απλά ανακάθισαν στις καρέκλες τους, καθώς ο πρώτος έπαιρνε τον λόγο.
"Μπορείτε να μου εγγυηθείτε ότι θα έχετε τις απαιτούμενες πρώτες ύλες; Ακόμη και αν ήθελα να αναπτυχθεί και να ανέβει σε ακόμα περισσότερες πωλήσεις η εταιρεία, πρέπει να γνωρίζω το προϊόν σας."

"Η εταιρεία αποφασίζει ποιοι θα είναι οι πελάτες και κρίνεις τις ανάγκες αυτών. Έρχεται σε μια διαδικασία τιμολόγησης, προβολής και διανομής των προϊόντων της για την δημιουργία συναλλαγών που θα ικανοποιήσουν τους πελάτες, άτομα ή οργανισμούς. Μπορείτε εσείς να μου εγγυηθείτε ότι οι πρώτες ύλες σας είναι αξιόλογες και οι απαιτούμενες για να δημιουργηθεί ένα αξιόλογο με την επωνυμία Norton; Νομίζω ότι το μόνο που αποζητάτε είναι η ανάδειξη του ονόματός σας και πάλι στην αγορά μέσω της εταιρείας Norton και του γνωστού ονόματος της," τελείωσε τα λόγια του και χαμογέλασε στους άνδρες που είχε απέναντί του.

Η αλήθεια ήταν ότι δεν τους εμπιστευόταν. Και γνώριζε πολύ καλά ότι αυτοί οι προμηθευτές το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν η διαφήμιση μέσω της εταιρείας και όχι να επενδύσουν τα προϊόντα για την καλύτερη παραγωγή ενός όπλου που θα βγει στην αγορά.

"Νομίζω μας έχετε παρεξηγήσει κύριε Norton."
"Θα ήθελα πολύ να μου αιτιολογήσετε με επιχειρήματα σε τι κάνω λάθος," είπε και του χάρισε ένα μεγαλύτερο χαμόγελο.

Εκείνος μαγκώθηκε, σαν να δάγκωσε την γλώσσα του και κοίταξε τους άλλους. Ο τελευταίος ψύχραιμος του απάντησε ότι η λογική του να κρίνεις τους προμηθευτές σου είναι λάθος, ότι θα πρέπει να κρίνεις το προϊόν που παράγουν.

"Θα ήθελα να διαφωνήσω. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου λογική και η λογική της εταιρείας. Δεν μου αρνηθήκατε καν αυτό για το οποίο σας κατηγόρησα, έμμεσα μου παραδέχεστε ότι αυτός είναι ο στόχος σας. Είναι στοιχείο αυτογνωσίας και σας το αναγνωρίζω, κύριε. Αλλά σαν διευθυντής και ιδιοκτήτης της εταιρείας έχω έναν προγραμματισμό και κάποιους στόχους επίσης. Σίγουρα θα αποζητήσω το προϊόν που θα είναι ικανό να μου δώσει καλύτερη παραγωγή, αλλά θα ήθελα να συνεργάζομαι και με τον σωστό άνθρωπο. Αλλά δυστυχώς για εσάς, η ικανότητά σας ως στελέχη της εταιρείας σας κάπου χάνει. Κανονικά θα έπρεπε τώρα να προσπαθήσετε να μου δημιουργήσετε καλή εντύπωση όπως και εμπιστοσύνη, ακόμη και αν αυτό που θα λέγατε ήταν έναν μεγάλο ψέμα. Απογοητεύομαι στην σκέψη ότι εσείς, στελέχη της εταιρείας Road, είναι σαν να μην γνωρίζετε τον επιχειρηματικό κόσμο. Η ευέλικτη συμπεριφορά, η ικανότητα αλλαγής προσωπικής συμπεριφοράς απέναντι στον πελάτη για την επίτευξη του στόχου σας απουσιάζει. Αλλά είστε σε καλό δρόμο, έχετε αυτογνωσία," είπε και σηκώθηκε από την θέση του βάζοντας και πάλι τo καπέλο του χαμογελώντας.

Με σταθερά βήματα βγήκε από το δωμάτιο ενώ οι άνδρες τον κοιτούσαν χωρίς να ξέρουν τι να πουν πάνω στην κίνηση που έκανε να φύγει. Δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί τους και οι άνδρες αυτοί φαινόντουσαν άπειροι όσον αφορά τον κόσμο που κρύβουν οι επιχειρήσεις. Η αλήθεια ήταν ότι πρόσφατα είχε κλείσει μια συμφωνία με ακόμη έναν προμηθευτή, από άλλο νησί, ο οποίος αντί να παραπονιέται το πρώτο που έκανε ήταν να του μιλήσει σοβαρά και να του παρουσιάσει τις πρώτες ύλες του. Ήταν αξιοθαύμαστο προϊόν, η ποιότητα αλλά και η ποσότητα. Η εντύπωσή του για την Road Corp. είχε αλλάξει όταν άκουγε συνέχεια ότι παραπονιόντουσαν για το ότι στις συναντήσεις δεν παρουσιαζόταν εκείνος. Αλλά και τι μ' αυτό; Δεν του παρουσίασαν κάτι που θα τον έπειθε, αλλά ίσως δεν τους άφησε και εκείνος. Χαιρέτισε και πάλι τον υπάλληλο στην υποδοχή και βγήκε γρήγορα από το ξενοδοχείο.

Η όλη κατάσταση τον είχε συγχύσει. Τα βήματά του τον οδήγησαν στα saloon από όπου νωρίτερα είχε περάσει, χαιρετώντας την Μαντάμ Σουσού. Μπήκε μέσα στο μεγάλο μπαράκι της πόλης. Είχε ήδη αρκετό κόσμο, υπόκοσμο αλλά και κάποια ονόματα που του ήταν γνωστά. Κατέβασε το καπέλο του και προχώρησε προς το μπαρ ζητώντας από τον μπάρμαν ένα ποτήρι Grappa, ένα μπράντι πολτού. Πήρε το λεπτό ποτήρι στα χέρια του και ήπιε μια γουλιά. Είχε αρκετά πράγματα στο κεφάλι του και προτιμούσε να περάσει λίγη ώρα σε ένα τέτοιο μέρος, πίνοντας λίγο αλκοόλ για να ηρεμήσει. Ευτυχώς για εκείνον όλοι ήταν απασχολημένοι με τις γυναίκες που δούλευαν στο μπαρ και τις κοπέλες της Μαντάμ Σουσού για να τον χαιρετήσουν ή να του μιλήσουν. Παρατηρούσε τα τραπέζια, όλοι είχαν κόκκινα μάγουλα και τα μάτια τους μαρτυρούσαν ότι είχα πιει αρκετά ποτήρια. Μόρφασε και γύρισε στο δικό του ποτήρι.

Αρκετή ώρα έπινε το ένα και μοναδικό ποτήρι που αγόρασε, σαν να περνούσαν οι ώρες γρήγορα σ' εκείνο το μαγαζί βλέποντας την κατάντια των ανθρώπων, των ατόμων που αποζητούσαν την συντροφιά μιας κοπέλας μπεκροπίνοντας. Σηκώθηκε πληρώνοντας, αφήνοντας και μπουρμπουάρ για τον μπάρμαν και βγήκε από το μαγαζί. Το σπίτι του ήταν μακριά αν έπαιρνε τον μεγάλο δρόμο από τα μαγαζιά, άλλωστε ήταν γεμάτα κόσμο που δεν ήθελε να συναντήσει. Είχε νυχτώσει για τα καλά στην πόλη της Colt Town. Έστριψε από το δρομάκι δίπλα από το Saloon που οδηγούσε στην πίσω μεριά των μαγαζιών. Ο δρόμος εκείνος οδηγούσε στα παλιά εργοστάσια, τα οποία βρισκόντουσαν λίγο πιο κάτω από το κάστρο των Norton. Προτιμούσε να πάρει τον ήσυχο δρόμο, να μπορέσει να περπατήσει ανέμελος χωρίς να σκέφτεται ότι θα συναντήσει κάποιον που δεν ήθελε.

Το βλέμμα του έπεσε πάνω στην πίσω πόρτα του Saloon η οποία άνοιξε γρήγορα. Δειλά δειλά είδε μια θηλυκή φιγούρα να βγαίνει από την πόρτα και να την κλείνει. Οι χαρακτηριστικές μπούκλες της Μαντάμ Σουσού τον έκανε να την αναγνωρίσει. Κάτι περίεργο υπήρχε πάνω της, το βλέμμα της, η στάση του σώματός της. Μια μακριά κάπα με κουκούλα κάλυπτε τα ρούχα της. Έριχνε κλεφτά βλέμματα δεξιά και αριστερά σαν κάτι να την φόβιζε. Φόρεσε την κουκούλα και άρχισε να περπατάει γρήγορα παίρνοντας τον χωματόδρομο που οδηγούσε στα παλιά εγκαταλελειμμένα εργοστάσια της περιοχής. Στα μάτια του Corwin όλα αυτά φαινόταν περίεργο, τι δουλειά είχε η Μαντάμ και μάλιστα βράδυ στα παλιά εργοστάσια; Πελάτης δεν μπορούσε να ήταν και ο δρόμος δεν οδηγούσε σε κανένα άλλο σπίτι εκτός από το δικό, λίγο πιο ψηλά στον μικρό και κοντό λόφο πίσω από τα μικρά εργοστάσια.

Χωρίς να το καλοσκεφτεί, αποφάσισε να την ακολουθήσει, κρατώντας την απόστασή του από εκείνην για να μην το καταλάβει. Προχωρούσε γρήγορα, σαν κάτι να την ανησυχούσε. Τα μάτια του παρατηρούσαν τα πόδια της, τον ρυθμό τους. Παρατηρούσε κάπου κάπου πάνω στα χαλίκια, πάνω στην βιασύνη της. Τα δικά του βήματα ήταν προσεκτικά, αλλά αν πήγαινε πιο γρήγορα η γυναίκα θα τον καταλάβαινε. Φως στον δρόμο δεν υπήρχε, μπορούσε να την διακρίνει μόνο από τα φώτα της πόλης αλλά όσο προχωρούσαν στο δρομάκι η φιγούρα της χανόταν μέσα στις σκιές.

Και η στιγμή ήρθε που την έχασε. Βρισκόταν χαμένος μέσα στα παλιά εργοστάσια χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς ψάχνει. Το δρομάκι για το σπίτι του είχε φώτα, αν περνούσε από εκεί η φιγούρα της θα φαινόταν αλλά όσο και αν περίμενε η Μαντάμ Σουσού δεν εμφανιζόταν. Βρισκόταν σίγουρα σ' ένα από τα πολλά εργοστάσια, το ένα δίπλα στο άλλο, στην μεγάλη αλάνα. Αλλά σε ποιο από όλα; Προχωρούσε χωρίς να γνωρίζει που έπρεπε να ψάξει, σταθερά προσπαθώντας να μην κάνει φασαρία. Υπήρχε και το ενδεχόμενο να τον είχε καταλάβει.

Ένιωθε χαμένος μέσα στα τεράστια κτήρια που ξεπρόβαλαν φέρνοντάς του αναμνήσεις από το παρελθόν, από το παλιό εργοστάσιο που είχε στην κατοχή του ο πατέρας του. Προχωρούσε σιγά, ένιωθε τα χέρια του να τρέμουν καθώς άγγιζε τους τοίχους των κτηρίων, γεμάτα υγρασία. Ο σοβάς τους έφευγε καθώς περνούσε τα δάχτυλά του από πάνω τους. Για ώρα κυκλοφορούσε σαν αδέσποτο σκυλί μέσα στα εγκαταλελειμμένα κτήρια όταν άκουσε πυροβολισμούς. Ένας, δύο με μικρή διαφορά μεταξύ τους. Είχε αρκετή απόσταση από το σημείο που βρισκόταν. Και όσο περνούσε η ώρα ενώ έτρεχε για να βρει το σημείο ακουγόντουσαν κι άλλοι. Στο σύνολο; Ακούστηκαν δώδεκα πυροβολισμοί. Όλο και πλησίαζε και κρύος ιδρώτας έσταζε από το μέτωπό του. Τι συνέβαινε; Λίγα λεπτά πέρασαν και ένας τελευταίος πυροβολισμός ακούστηκε. Η πόρτα ήταν ασφαλισμένη με ξύλα καρφωμένα με καρφιά στους τοίχους. Είχε κενό, έσκυψε και πέρασε μέσα. Μια γυναικεία φιγούρα κρατούσε έναν άνδρα στα χέρια της από την γραβάτα.

Τα μάτια του γούρλωσαν στην θέα. Ήξερε ποια ήταν. Η μαντάμ Σουσού...


Η γυναίκα παράτησε τον άνδρα με γρήγορες κινήσεις και πέταξε στα γρήγορα κάτι στο έδαφος. Ο άνδρας φάνηκε ότι κατάφερε να βγει νωρίτερα από ό,τι ο Corwin περίμενε και βγήκε και εκείνος το ίδιο γρήγορα. Μια παράξενη μυρωδιά έφτασε στην μύτη του. Γνώριμη μυρωδιά, η μυρωδιά του καπνού όλο και περισσότερο αυξανόταν. Τα μάτια του γούρλωσαν στην ιδέα ότι αυτό το μέρος από στιγμή σε στιγμή θα έπιανε φωτιά. Το βλέμμα του έπεσε στην πόρτα με τις μεγάλες χαραμάδες. Έξω οι κόκκινες γλώσσες κατέκαιγαν ήδη σιγά σιγά το μέρος.

Ήδη άκουγε φωνές από τις γύρω περιοχές στον φόβο μιας πυργκαγιάς. Φωνές και κρότοι από τα παραθυρόφυλλα που έκλειναν δυνατά ακουγόντουσαν. Τσιρίδες από γυναίκες, κλάμματα από παιδιά. Η φωτιά κατέπνιγε το μέρος και την άγονη γη, τρώγοντας τα αγριόχορτα που ξεπρόβαλαν εδώ και εκεί, εξαφανίζοντας τα παλιά κτήρια των εργοστασίων.

Ξαφνικά ένας δυνατός κρότος ακούστηκε και η περιοχή γύρω έλαμψε, ακόμη και από τα σκονισμένα παράθυρα το φως φαινόταν. Δυνατές κραυγές και φασαρία ακούστηκαν, παιδιά τσιρίζανε και κλαίγανε ενώ βροντερές φωνές ανδρών φωνάζανε μια χαρακτηριστική λέξη. Φωτιά, φωτιά. Το πρόσωπο του Corwin άλλαξε. σαν να χλόμιασε στο άκουσμα αυτού. Έτρεξε γρήγορα προς τα σοκάκια της πόλης. Ο κόσμος έτρεχε πάνω κάτω, κρατώντας κουβάδες ενώ πολλοί φώναζαν να φωνάξουν τα πυροσβεστικά οχήματα.


"Τι συνέβη;" ρώτησε έναν από τους περαστικούς.
"Το γραφείο του Σερίφη! Ανατινάχτηκε!" φώναξε εκείνος καθώς έτρεχε στον δρόμο για να ενημερώσει. Χαμός και πανικός επικρατούσε στην πόλη της Colt Town.

Αναστέναξε και κοίταξε γύρω του. Άλλα προβλήματα τον περίμεναν εκείνον, δεν ήξερε τι ακριβώς θα του καταλογούσαν αλλά μόνο η παρουσία του σ' εκείνο το σημείο αν τυχόν κάποιος τον είχε δει θα ήταν σίγουρα μια γερή κατηγορία για τα άτομα αυτής της πόλης. Έπρεπε να φτάσει στο κάστρο όσο πιο γρήγορα γινόταν.

Μια περίεργη μέρα τον περίμενε και το περίμενε, το ένιωθε ενώ περπατούσε γρήγορα ανάμεσα στους αναστατωμένους κατοίκους ενώ ο χτύπος της καρδιάς του τού ακουγόταν τόσο δυνατός ακόμη και μέσα σ' αυτήν την φασαρία.

Όνομα Χαρακτήρα:Corwin Norton
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:ναι
Φήμη:10
Beli:11.000
Βαθμολογία:9/10
Παρατηρήσεις:Πολύ καλή περιγραφή στα πόστ!η ανάλυση που έκανες μου θύμιζε βιβλίο.  
ΑΛΛΑ!
Τελείωσες στο καλύτερο σημείο και ίσως ήταν καλύτερα να το έκοβες πιο νωρίς.
Και τα πρώτα πόστ δεν σου έφερνε την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στον κόσμο του One Piece.Εταιρίες-συνεργασίες-γραμματείς και γραφεία ήταν κάπως παράξενη η αίσθηση αλλά 100 χρόνια μπροστά είμαστε οπότε αναμενόμενο  
Παρακαλώ να γράψεις στα γεγονότα νησιού για την εταιρία και για όλο αυτό το σκηνικό που γίνεται στην πόλη.
Α! και απέκτησες 10 φήμη γιατί ο χαρακτήρας σου είναι πολύ γνωστός στα μέρη σου και όχι μόνο από ότι φαίνεται...